een Nieuw leven (B)

[Maestro]

Een nieuw leven


Babette opende haar ogen. Duisternis. Waar was ze? Onrustig draaide ze haar hoofd, terwijl haar ogen zochten naar een lichtpunt. Er moest toch ergens licht zijn. Waarom was het nu volkomen donker? Was ze blind? De schrik sloeg haar om het hart bij die gedachte. Wat was er gebeurd met haar? Waar was ze voordat ze in dit zwarte gat ontwaakte? Het idee van ontwaken, deed haar beseffen dat ze zich ook niet kon herinneren dat ze was gaan slapen. Haar bewustzijn kreeg nu langzaam vat op haar lichaam. Ze lag zo te voelen in een bed, op haar rug, haar hoofd op een stevig kussen, haar lijf op een hard matras en onder dekens. Dit was niet haar bed! Dan was dit vast ook niet haar kamer. Paniek maakte zich nu meester van Babette en ze trachtte zich op te richten. Maar haar armen kreeg zij niet naast zich. Haar benen kon zij niet krommen. De bewegingen in haar ledematen veroorzaakten een luid gerammel van metalen voorwerpen die haar polsen en enkels fixeerden. Ze lag met armen en benen gespreid aan het bed geketend, dit kon niet veel goeds betekenen.

Babette peinigde haar hersenen om elke herinnering terug te halen die een verklaring kon zijn van de situatie waarin ze zich nu bevond. Maar hoe hard ze ook piekerde er kwam geen helder beeld in haar op van de laatste momenten die ze in bewustzijn moet hebben meegemaakt. Was ze haar geheugen dan kwijt? Snel zocht ze naar bewijs dat dat niet waar was. Haar naam? Ja, die was Babette, Babette Laarman. Leeftijd 34 jaar, geen twijfel over mogelijk. Ze woonde in Almere, Hertshoorn 5, al weer enige jaren op haarzelf, na een mislukte relatie met Marino, een gerespecteerd neurochirurg. De sex werkte gewoon niet bij haar en hij wilde meer en meer. Ze wilde nu ook geen relatie meer, dat zou toch weer op hetzelfde uitdraaien. Van dieren kon ze wel houden. Daarom had ze twee katten. Hemel haar katten, hoelang lag ze al hier? Wist iemand daar van af? Wie zou er voor haar beestjes zorgen? Welke dag was het eigenlijk, moest ze niet naar haar werk, zaten ze daar op kantoor al ongeduldig op haar te wachten?

Okay, okay, haar geheugen werkte dus nog wel. Maar waarom had ze dan geen besef van waar ze nu kon zijn? Nogmaals probeerde ze overeind te komen, maar nu door het aanspannen van haar buikspieren. Ook deze inspanning leidde tot het metaalgekletter naast en onder haar. Ze kreeg haar lichaam niet overeind. Tijdens het aanspannen van de buikspieren had ze tussen haar benen een vreemd gevoel waargenomen, een soort kriebelend gevoel dat gevolgd werd door een prettige warmte in en om haar kruis. In een reactie wilde ze met haar hand voelen wat zich daar afspeelde, maar was vergeten dat die hand daar niet kon komen.

"HELP!! schreeuwde ze nu ineens uit, zonder daar eerst over nagedacht te hebben. "HELP!!", nogmaals uit alle macht, en nu weer dat zelfde gevoel in haar kruis, diezelfde warmte. Verloor ze urine? Daar leek het wel op. Was ze incontinent? Ze kneep haar sluitspier krachtig samen. Ja, daar had ze nog beheersing over leek het. Ze spande haar buikspieren aan samen met de sluitspier en merkte dat er weer een warme plek om haar kruis ontstond, het voelde nu voor het eerst ook nat aan. Ja, ze was incontinent, lieve hemel hoe was dat dan gekomen? Incontinent, vreselijk woord vond ze dat.. Maar ze had geen bevallingen meegemaakt, deed altijd aan sport en had nog nooit urineverlies gehad. En nu was alle beheersing weg leek het. Ik ben incontinent! Misschien ook wel blind! Wat is er toch gebeurd met mij?

"Voor ik het weet lig ik in een drijfnat bed", dacht Babette. Ze bracht haar achterwerk een beetje omhoog en draaide haar kont een beetje heen en weer waarbij ze haar benen zo veel mogelijk naar elkaar toebracht. Alweer sloeg de schrik haar om het hart. "Lieve help, ik lig hier in een luier. Ik voel het duidelijk, ik heb een luier om. Wat een vernedering, iemand heeft mij een luier omgedaan. En die maak ik nu ongewild nat, een volwassen vrouw van 34 jaar!" Ze had zich ook altijd geëgerd aan die reclames voor dat speciale verband voor incontinentie. Plaatsvervangende schaamte voelde ze voor de vrouwen die zich als incontinent moesten voordoen op de TV, terwijl duidelijk afgebeeld werd welk verband ze daarvoor droegen. Nu lag ze daar zelf in. Ineens voelde Babette ook verwarring in haar opkomen. "Degene die mij hier heeft achtergelaten, wist dus dat ik dat eh "ene woord" ben, terwijl ik dat hiervoor nooit ben geweest. Heb ik een ongeluk gehad, waarbij ik mijn sluitpier heb beschadigd? Ben ik hier in een ziekenhuis? Nee, wat een onzin, dan lag ik hier toch niet vastgeketend. "Hoewel, misschien denken ze dat ik een gevaarlijke gek ben? En zit ik hier in een isoleercel van de een of andere inrichting?"

Nu sloeg de blinde paniek toe en Babette begon woest heen en weer te schudden in haar bed, waarbij ze zelf schrok van het oorverdovend gekrijs dat ze erbij produceerde. Gelijktijdig vulde de luier waarin ze lag zich gretig met de urine, die nu letterlijk tussen haar benen wegspoot. Minutenlang hield ze dat vol. Juist toen de uitputting zich meester begon te maken van Babette en haar gekrijs over ging in gekerm, hoorde ze een luide klik. Plotsklaps lag ze in een oogverblindend licht. Babette lag onmiddelijk doodstil. Gelukkig, ze was dus niet blind, dat scheelde alweer. Haar ogen die zo lang alleen duisternis hadden waargenomen kon ze niet open krijgen, hoezeer zij ook verlangde de ruimte waarin ze verbleef in zich op te nemen. Pas na enige minuten slaagde zij erin met toegeknepen oogleden om zich heen te kijken. Overal om haar heen stonden felle lichtbronnen die hun bundels allen op haar gericht hadden. Ook boven haar hingen dergelijke lampen die nog het meest weghadden van operatieverlichting, maar dan veel feller. Erin kijken was gewoon niet mogelijk. En achter de lampen bleef de ruimte waarin ze zich bevond een even groot geheim als in het duister. Ze kon uitsluitend de direkte omgeving van haar lichaam waarnemen en hoe ze daar lag. Haar vermoedens waren juist. Ze lag met boeien om handen en voeten vastgeklonken aan de spijlen van een soort ziekenhuisbed. Ook zag ze een infuuspomp naast haar staan waarmee een glucose-oplossing door een slangetje via een infuusnaald op haar linker onderarm haar lichaam in gepompt werd.

Waarom was het licht ineens aangegaan? Wat stond er nu te gebeuren? De stilte in de ruimte werd ineens verbroken door het geluid van een deur die zich opende, gevolgd door enkele voetstappen. Daarna de harde klap van de deur die dichtgegooid werd. Dan weer voetstappen die zich nu duidelijk met een ferme pas in de richting van haar bed verplaatsten. Haar dichtgeknepen ogen zochten door de spleetjes naar de persoon die de voetstappen produceerden, maar die bevond zich nog niet binnen het bereik van de lichtbundels. De stappen hielden op en bijna gelijktijdig ging het licht weer uit. Eén fel lichtpunt bleef nu over en dat leek zich nu te bewegen in de richting van haar bed. Weer die voetstappen en die kwamen nu echt tot heel dichtbij. De felle lichtbundel leek te komen vanaf het hoofd van de persoon die nu vlak naast haar bed stond. Babette kon tegen het licht in niet het gezicht bekijken van de persoon die de lamp als een dokter op zijn voorhoofd moest hebben bevestigd. Wel kon zij zien dat die persoon zich gekleed had in een zwart uniform en witte latex handschoenen droeg.

"Zo Babette, daar ben je dan eindelijk", sprak een sterk vervormde mannenstem. "Ik heb hier lang op moeten wachten, maar ik zal mijn geduld rijkelijk belonen. Want jij staat aan het begin van een nieuw leven....met mij".


Wordt vervolgd

 

[Maestro]

Een nieuw leven (deel 2)

Hulpvernedering


"Wie bent u?", vroeg Babette met grote schrikogen.
"Wie ik ben, is niet van belang" sprak de geheimzinnige. "Althans.... nog niet". "Wat wel van belang is, is dat ik weet wie jíj bent en nog belangrijker is dat ik weet wát jij bent."

"Hoe bedoelt u?" Babette trachtte nog steeds het gezicht van de man te bekijken, maar kon geen gelaatstrekken ontdekken, teveel licht er om heen..
"Babette toch, zeg nou zelf, jij bent gewoon een mislukking. Je bent weliswaar hoogopgeleid en hebt een goeie baan, maar je leven verstrijkt in eenzaamheid door je afstandelijkheid en arrogantie. Wellicht een houding die je je hebt aangemeten vanuit onzekerheid. Niemand mag bij je in de buurt komen. Zelfs tijdens je huwelijk. Je eigen man mocht je nauwelijks aanraken. Alleen die katten van je verdienen een plaats bij je, maar dat zijn dan ook beesten die de door jou gewenste afstand al zelf bewaren. Welnu, ik zal je vertellen dat die misplaatste hooghartigheid van jou je hier heeft gebracht."

"Hoe ben ik hier gekomen dan?", het werd Babette wel duidelijk dat ze in een hopeloze situatie zat.
"Dat komt straks Babette, het voornaamste is nu dát je hier bent, en je zult hier blijven tot je een toegankelijk persoon bent geworden. Je gaat werken aan je onzekerheid en je hooghartige houding. En ik ga je daarbij helpen."

"O, en hoe dan als ik vragen mag?" dat kwam er best brutaal uit vond Babette, zeker gezien de toestand waarin ze zich bevond.
"We gaan met bepaalde lichaamsfuncties terug naar af, gewoon om jou te laten ervaren dat je vanuit een toestand van hulpeloosheid, dankbaarheid kan voelen voor hulp en verzorging van buitenaf. Ik ga jou leren daar voor open te staan. Je zult moeten toestaan dat jouw lichaam daarvoor aangeraakt en verzorgd moet worden. Door het accepteren van je kwetsbaarheid zul je meer waardering krijgen voor de mensen om je heen die je willen helpen, en dat ze je ook mogen helpen, snap je?"

"Ik heb het idee dat één van mijn lichaamsfuncties al terug bij af is, klopt dat? " Babette wist al dat ze een open deur intrapte.
"Dat klopt Babette, incontinentie is bij uitstek een gebrek dat afhankelijk maakt. Van luiers alleen al, dat zul je al wel gevoeld hebben, maar dat is wat mij betreft niet genoeg. Ik heb het plan om je ook afhankelijk te gaan maken van hulp van de mensen om je heen. Per slot van rekening moet je dat pantser van je zien kwijt te raken. Ik hoop dat je zult begrijpen dat alles wat er de komende tijd met je zal gebeuren in jouw belang gebeurt. Ik doe dit niet om mijn behoeftes te bevredigen. Ik werk voor de overheid die middelen ter beschikking heeft gesteld om onderzoek te verrichten naar de mogelijkheden om het sterk groeiende aantal vrijgezellen in onze samenleving te verminderen. Je bent bepaald geen uitzondering Babette, met jouw gedrag."

"Nou dat is een hele opluchting", antwoordde Babette ietwat cynisch.

"O ja, voor ik het vergeet te zeggen, je omgeving is volledig ingelicht over jouw afwezigheid. Je ligt hier inmiddels al drie dagen. We hebben je afgelopen maandag in de parkeergarage onder jouw kantoor in de auto bedwelmd en meegevoerd naar onze kliniek. Al die tijd hebben we je in slaap gehouden. De parkeerwacht heeft gisteren bij de Politie gemeld dat jouw auto al meerdere nachten in de garage stond. Op werk en aan je familie is door de politie vandaag de melding doorgegeven dat je vermist wordt en dat er naar je gezocht wordt, maar dat is niet zo, want de politie weet van dit programma waar jij in meedraait. Je katten worden zolang door je ouders verzorgd die de sleutel van je appartement al hadden. Je terugkeer in de samenleving verwachten we in een maand tijd te kunnen bereiken, afhankelijk jouw medewerking in het proces."

"Mijn medewerking?" Babette kon er zowaar om lachen, "denk je dat ik dit vrijwillig onderga?"
"Natuurlijk onderga je dit niet vrijwillig, maar het proces zal aanzienlijk versnellen als je in staat bent hulp van ons te vragen bij al hetgeen je niet meer zult kunnen."
"Al hetgeen, wat volgt er nog meer dan? Je bent niet goed bij je hoofd, denk je dat dat zo maar kan, gezonde mensen zo te behandelen."

De geheimzinnige man sloot intussen een nieuwe zak infuusoplossing aan, vol met vocht dat spoedig zijn weg weer zou zoeken naar de luier van Babette.

"Ik moet nu gaan Babette, de tijd zal leren welke lichaamsfuncties we nog meer moeten laten uitvallen, voor jouw genezingsproces. Kan ik je nu nog ergens mee helpen Babette?"

De man bleef alsmaar rustig spreken, het had iets betuttelends, dit tot grote ergernis van Babette die haar frustratie nu toch een weg liet vinden.

"Ach man hoepel op en laat me hier maar liggen".
"Goed Babette, dan ga ik nu, we houden je voortdurend in de gaten met infraroodcamera's en met microfoons, dus je kunt altijd melden als je iets nodig hebt."

De man draaide zich om en verliet met even kordate pas als waar hij mee gekomen was de ruimte die met elke stap weer donkerder werd. Babette hoorde de deur dichtslaan, zag het licht doven en besefte zich eigenlijk al meteen dat ze om een schone luier had moeten vragen. Want die was inmiddels al drijfnat. Het idee alleen al. Onuitstaanbaar. Hij had haar daar zo neergelegd, incontinent gemaakt en liet háár vragen om een schone luier. Wat een vernedering......

Maar welk alternatief was er? Die natte luier was bepaald geen pretje en bij elk woord dat ze sprak of bij elke beweging die ze maakte kwam er weer een golfje urine bij in.

Babette haar gedachten vielen even stil. Ze luisterde naar de volkomen stilte waarin ze nu weer lag, terwijl haar ogen toch weer onrustig gingne zoeken naar sporen van licht, maar tevergeefs. Ze voelde zich eenzaam, verlaten. Daar lag ze dan: geboeid, incontinent met een drijfnatte luier, wat moest ze doen?


Wordt vervolgd

 

[Maestro]

Een nieuw leven (deel 3)

Breekpunt


Babette worstelde misschien wel een uur met allerlei gedachten. Schone luier, die wil ik, ze laten me anders toch liggen, dat is zeker. Verschoond worden? Ze wist zeker dat ze dat niet zelf mocht gaan doen, dat zou vast gebeuren door die Erik Engerd, hoe walgelijk kon een gedachte zijn? Perspectief ? Geen, tenzij ik meewerk aan de vernedering waar ze me voor geplaatst hebben. Ze hebben me klem wat dat aangaat. Babette probeerde er toch een wending aan te geven dat het haar kant uit zou gaan. Ze probeerde in gedachten allerlei zinnen uit, waarmee ze haar behoefte aan een schone luier kon aangeven.

"Hey, kom me eens even verschonen." Klonk goed, zat het woord luier niet in, beetje in de vorm van een opdracht, alleen klonk het niet echt hulpbehoevend.

"Hallo, ik weet niet of dit een waterbed moet worden, wat dacht je ervan?" Wel een beetje brutaal, of zouden ze de humor ervan in kunnen zien? Nee, die leek kansloos.

"Okay, okay, kom me dan maar verschonen, als je dat zo graag wilt!" Was wel een beetje haar stijl, maar dat paste niet helemaal in het plaatje, hoe ze daar nu lag.

Babette voelde al aankomen dat ze diep moest gaan om haar luier verschoond te krijgen. En dat was nu hard nodig, want het leek of de luier de strijd tegen het water aan het opgeven was. Het hemd dat ze aanhad leek al nat te worden op haar rug. De woorden van de geheimzinnige waren goed tot haar doorgedrongen. Haar hooghartigheid moest plaats maken voor een open persoonlijkheid, die zich ook kwetsbaar en hulpbehoevend kon opstellen.

De zinnen die ze tot zover had bedacht, zouden het dus zeker niet te gaan halen. "Okay Babette, dan ga je maar eens heel diep door het slijk", vermande ze zichzelf:

"Hallo daar, het wordt tijd voor een schone....." Het laatste woord kreeg ze niet over haar lippen, met een zucht blies ze de daarvoor gereserveerde adem weg. De ruimte weerkaatste nog enkele tellen de klanken van haar woorden, toen volgde er weer doodse stilte.
" ....luier" voegde ze er een paar tellen later nog gelaten aan toe.
"Dit moeten ze toch gehoord hebben", dacht ze. Ze was zelf geschrokken van het volume waarmee haar woorden de stilte hadden verbroken. Ze wachtte nog even tevergeefs op het geluid van een opengaande deur.


"Tijd voor een schone luier, zei ik" sprak Babette in een tweede poging. Maar ook nu geen reactie. Ze nam een hap lucht voor een nieuwe poging, en verder zou ze niet gaan:
"Okay dan, mag ik aub een schone luier?" ze schreeuwde het bijna, en de toon zette nauwelijks de vragende vorm kracht bij, maar onmiddelijk daaropvolgend ging de deur open en klonken er voetstappen met de zelfde vlotte tred als bij het eerste bezoek. Ook nu weer kwam een lichtpunt op haar bed af. Even later stond de geheimzinnige weer naast haar.

"Goedemorgen Babette, je had verzocht om een schone luier?" Babette herkende de stem van de vorige keer, hij was het weer.
"Is het ochtend dan?" vroeg Babette.
"Ja, het is alweer ochtend, wil je een schone luier vroeg ik". Kennelijk moest ze het nog een keer bevestigen.
"Ja, dat lijkt me wel duidelijk" snauwde ze.
"Okay hier is hij dan" Een zwarte arm met witte handschoen verscheen in de lichtbundel vanaf zijn hoofd, met in de hand een luier. "Ik leg hem hier op je buik, verder nog iets nodig?"

"Die kerel is echt gehaaid" dacht Babette, "hoever moet een mens wegzakken, als hij iets nodig heeft?" Toch brak er iets in haar, want ze besefte nu ten volle dat haar ego volledig zou moeten wijken om alleen al die natte kledder van haar kont weg te krijgen. Ik moet iets zeggen, maar hoe dan, wat moet ik toch...??

De lichtbundel draaide ineens van haar weg en voetstappen galmden weer door de ruimte.

"Nee, alstublieft niet weggaan!" riep Babette de man in paniek na.
De voetstappen hielden op.... "Waarom niet" sprak de inmiddels al vertrouwde stem terug.
Babette hapte naar lucht, het moest er nu uit. Niemand zou het verder ooit horen -hoopte ze-, wat ze nu moest zeggen tegen die griezel: "wilt u me alstublieft die schone luier omdoen?"

De lichtbundel draaide weer in haar richting en met een paar stappen stond de man weer naast haar bed. "Natuurlijk Babette, geen probleem toch, gewoon netjes vragen, dan komt het allemaal voor elkaar"

"Ik zal je nu gaan verschonen, ik wil dat je nu even niet met me praat en probeer een beetje mee te werken"

Babette wachtte gelaten af wat er met haar zou gaan gebeuren. De geheimzinnige trok de dekens van haar af. Babette volgde met grote ogen de witte handen van de man die in de bewegende lichtbundel vanaf zijn hoofd goed zichtbaar bleven. De handen reikten uit naar de zijkanten van haar bovenlijf. Daar trok hij de drukknoopjes los aan de zijkanten van het ziekenhuishemd dat ze aanhad. Het hemd werd verwijderd van haar bovenlichaam door de bovenzijde van het hemd over haar hoofd terug te slaan en de onderzijde onder haar rug weg te trekken. Babette kon het niet laten een eerste blik te werpen op haar nu onbedekte lichaam. Ze zag over haar borsten heen haar onderlichaam duidelijk in een grote luier gewikkeld en die was inderdaad drijfnat. De handen van de man daalden nu af naar Babette's onderlichaam. Nu ging het gebeuren.

Babette spande nog eenmaal flink haar buikspieren en voelde de urine uit haar blaas de toch al drijfnatte luier inlopen. Slim vond ze zelf, want zo kon ze langer genieten van de droge luier die ze om zou krijgen en bovendien zou ze dan ook niet lekken tijdens het verschonen. De verschoning op zich zou al vernederend genoeg worden.

De handen grepen naar de plakstrips en met een paar snelle bewegingen verdween de spanning van de luier om haar onderlichaam. De natte massa in de luier deed de bovenkant van de luier van haar buik wegglijden tussen haar benen. Nu lag ze bloot voor de geheimzinnige man. De huid van haar onderlijf was nat van de urine en daardoor voelde ze de kou van de ruimte waarin ze lag daar nu duidelijk doordringen. Dat miste zijn uitwerking op haar blaas niet. Die verkrampte ineens spontaan waardoor er toch weer een flinke scheut urine tussen haar benen wegvloeide. Zonder een woord uit te spreken reikte de man één van zijn handen uit en plaatste die op haar buik vlak boven haar venusheuvel. De hand drukte stevig omlaag, waardoor alweer een golf urine naar buiten kwam zetten. Babette liep rood aan van schaamte. De vernedering was nog groter dan ze had gevreesd. Totaal willoos plassen in het bijzijn en zelfs door toedoen van deze vreemde.

De andere hand verscheen nu in de lichtbundel, gewapend met een babydoekje. "Ook dat nog", dacht Babette, "gaat ie nog even door mijn bodem heen met dat doekje".
De hand veegde het doekje zacht ronddraaiend over haar onderbuik en zakte daarna rustig met strijkende bewegingen af tussen haar benen. Babette verkrampte en trok haar geboeide armen en benen zover mogelijk in. Het doekje vervolgde zijn weg, eerst een paar keer langs en toen dwars door haar spleetje. Vijftien, misschien wel twintig keer, ging het heen en weer, ook over haar gevoeligste deel. Het viel Babette op dat ze niet eens protesteerde, sterker nog het voelde wel prettig. De verkramping zakte weg. Helemaal geen paniek, terwijl ze eigenlijk geen kant uitkon, of kwam het juist doordat ze geen kant uitkon? Voor ze het wist ontschoot haar een kreun die ze van zichzelf nog nooit gehoord had. Was dit opwinding?

De hand met het babydoekje hield even stil, en herhaalde talloze keren de glijdende, masserende beweging waarop het gekreun was losgekomen. Babette voelde dat haar ademhaling door andere mechanismes gereguleerd raakte. Steeds dieper en stotender ademde ze in en uit, waarbij ze niet kon voorkomen dat haar stem steeds heftiger geluiden produceerde. Tussen haar benen ontstond een warm, gloeiend en tintelend gevoel, dat af en aan onderbroken werd door een scheut van genot die haar onderlijf schokkend in beweging bracht. Scheuten urine stroomden uit haar, maar ook die konden haar gedachten niet meer afbrengen van dat genotscentrum tussen haar benen dat haar met golfbewegingen leek mee te voeren naar nooit eerder bereikte hoogtes.

Plotseling hield de hand weer stil. "Til je billen even op, dan kan ik de luier even verwisselen" sprak de geheimzinnige.
Babette stortte voor haar gevoel duizend meter omlaag en belandde op een koud bed.
"Wat zegt u?" antwoordde ze verward.
"Je bent nu wel schoon hoor, til je billen even op, dan kan ik je luier verwisselen". Er leek een lach schuil te gaan achter de woorden van deze zin. Maar Babette kon hier niet om lachen. Ze werd eigenlijk een beetje boos om deze flauwe onderbreking.
"Waarom deed u dat?" sprak ze nijdig.
"Je vroeg alleen om een schone luier toch? Die ga ik je nu geven, billen omhoog graag".
Babette was inmiddels weer terug op aarde en deed wat haar gevraagd werd. Haar natte luier werd vervangen door een droge en die werd stevig aangebracht om haar onderlijf.
"Dat voelt toch wel weer lekker" vond Babette, maar ze bleef toch met een leeg gevoel liggen.
De geheimzinnige deed haar vervolgens een nieuw hemd aan en stopte haar weer toe onder de dekens. Hij wendde zich af van haar bed, "Ik ga weer. Dag Babette, ik hoor het wel als je me weer nodig hebt he?" Voetstappen en lichtbundel verwijderden zich weer van Babette.

Babette was weer alleen in het donker, verschoond, verward en opgewonden...



Wordt vervolgd

 

[Maestro]

Een nieuw leven (deel 4)

Een stapje verder


Maar ze voelde zich niet echt vernederd, drong ineens tot haar door. Terwijl ze daar toch alle reden voor had als je het goed bekeek. Zou die totale hulpeloosheid een soort gevoel van overgave opwekken? Een gevoel van "dan moet het maar gebeuren, zoals die vent dat wil"? Lag dat niet dichter aan tegen 'vertrouwen hebben', dan tegen 'vernederd worden'? En dan had ze het nog niet over die heerlijke massage van haar opvallend gevoelige clitoris. Die zeurde nu nog heel prettig na. Ze draaide weer even met haar onderlijf in de hoop dat een plooi in de luier er nog op drukte, maar helaas. Zo opgewonden was ze nog nooit geweest, als dit gevoel naar een orgasme moest leiden, dan had ze ineens wel begrip voor mensen die in alles wat ze doen en denken een verband met sex zien. Het was zo alles overheersend, zo meeslepend, zo geweldig, zo...........

Jammer dat die vent ophield. Die plaagkop, hij moet geweten hebben dat ik superopgewonden aan het worden was toen hij ineens stopte. Ik had hem zeker weer moeten vragen of hij door wilde gaan. Bij die gedachte vertrok haar mond in een flauwe glimlach, want diep van binnen wist ze dat één simpele vraag haar weer tot grote hoogten zou kunnen voeren. Want eerlijk is eerlijk, die Engerd wist wel goed wat hij deed, en dat was lekker! Okay, ze was nu zo'n beetje met alles afhankelijk van hem, maar hij had zelf gezegd dat hij haar in die positie goed zou verzorgen. Zolang ze dus maar afhankelijk bleef van hem. Ze zag nu toch wel weer kansen en kon een licht gegrinnik niet onderdrukken.

Op dat moment kwam uit het infuusapparaat naast haar een zwakke onderbrekende pieptoon. Ook ging er een rood lichtje branden op de pomp. Door het schijnsel van dat lichtje kreeg Babette een deel van het apparaat in beeld. Babette probeerde haar ogen te richten op de directe omgeving van het lampje, wat bij rood licht niet meevalt. Na een poosje turen leek ze een apart labeltje naast het lampje te zien hangen. En er stond iets op, maar wat? Met een uiterste inspanning van haar ogen leek Babette het woord morfine te zien staan. Morfine?? Wacht eens even, kreeg ze nu door het infuus ineens morfine toegediend? Dat was toch tegen de pijn, maar die had ze helemaal niet. Sterker nog, ze lag daar eigenlijk nog na te genieten, was haar dat dan niet gegund?
"Hey", riep ze luid. Een flinke golf plas vloeide haar luier in, maar daar schonk ze al geen aandacht meer aan.
"Hey, de infuuspomp doet raar! Hij geeft Morfine lijkt het, kom eens kijken!"
Het bleef doodstil. Ze bewoog plotsklaps haar armen en benen wild heen en weer, waardoor de boeien om haar polsen en enkels luid rammelden tegen de bedspijlen, maar ook nu kwam er geen reactie.
"Niet goed" dacht Babette, "dit gaat niet goed" Wat moet ik doen, wat moet ik doen , wat moet ik ....."
Babette voelde ineens een gevoelloosheid in haar hele lichaam opkomen. Alsof ze los kwam van het bed en de dekens niet meer op haar lagen. Een zwevend gevoel, alsof ze geen lichaam meer had...alsof enkel haar geest nog overbleef. Ze keek naar het lampje naast haar dat langzaam doofde. En de pieptoon stierf langzaam weg..


==================================================================================================================================

nxnxnxnxnxnxnxnxxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnxnx

==================================================================================================================================


"Babette, tijd om wakker te worden. Babette, oogjes open, het is tijd voor een schone luier."

Babette voelde de zacht gesproken woorden langzaam op haar ontwakende geest inwerken. Het gevoel van haar lichaam keerde weer terug. Ze sloeg haar ogen open alsof ze schrok, maar ze keek nog niet. Want eerst trokken haar laatste herinneringen langzaam aan haar geest voorbij. Er was iets gebeurd, herinnerde ze zich, de donkere ruimte, het rode lampje en de pieptoon, Morfine, kletterende boeien, en daarna niets... tot nu. Ze was er weer, maar waar? En waarom was ze weggemaakt met morfine? Ze had daar al volledig hulpeloos gelegen, wat was de reden dan?

Waar was ze? Babette voelde een onbekende loomheid in haar geest en ook haar lijf. Dat kwam misschien nog van die morfine. Ze voelde dat ze weer op haar rug lag, maar dat was al niets bijzonders meer. Pas nu gingen haar ogen aan de slag en registreerden langzaam haar positie. Er was geen duisternis meer, maar er was licht. Roze licht dat reflecteerde van een roze plafond boven haar en poedelzacht op haar netvliezen neerstreek. Met schokkende bewegingen draaide Babette haar hoofd opzij. Daar zag zij haar rechterarm omhoog gebogen naast haar hoofd liggen, in roze tricot gehuld. Over haar arm heen keek ze door de houten stijlen van een hekwerk tegen een muur aan waarop allerlei afbeeldingen van speelgoed op een roze/blauw gestreepte achtergrond waren gedrukt. Met moeite kreeg ze haar hoofd omgedraaid naar haar andere zijde. Daar lag haar linkerarm in roze tricot naast haar hoofd. Ze had zicht op haar linkerhand die kleine grijpbewegingen leek te maken. Geen boeien, drong het nu tot Babette door, dus daar was ze mooi van af. Enigzins gerustgesteld keken haar ogen weer door een houten hekwerk heen naar de kamer aan haar linkerzijde. Overal was er hetzelfde behang op de muur als ze aan haar andere zijde had gezien. Dit was duidelijk een kinderkamer. Kommode, hobbelpaard, speelkleed, blokkendozen en ladingen met knuffels en een grote fauteuil vlak naast de deur. Ze sloeg haar ogen zover mogelijk omhoog naar het hoofdeinde van het bed waarin ze lag en kreeg nu in de gaten dat ze in een ledikant lag.

Mijn god wat nu weer, dacht Babette. Ben ik net gewend aan die idiote donkere ruimte, word ik wakker gemaakt in een kinderkamer. Hemellief, dat was waar ook, iemand had haar wakker gemaakt. Ze herinnerde zich ineens de zoet gesproken woordjes weer: "Babette, tijd om wakker te worden. Babette, oogjes open, het is tijd voor een schone luier." Haar ogen zochten nu naar de persoon die deze woorden uitgesproken had , dat moet een vrouw geweest zijn, want het was een vrouwenstem die had gesproken, dat meende Babette zich te herinneren. Waar was trouwens die Erik Engerd dan gebleven?

Babette richtte haar ogen nu zoveel mogelijk naar het voeteneind van het ledikant en daar ontwaarde ze de gestalte van een fors vrouwmens dat zich nu vanaf het voeteneind naar de zijkant van het ledikant begaf. Naast haar gekomen ging de vrouw door haar knieën en bracht haar gezicht nu vlak bij dat van Babette. Het was een gezicht met forse en grove vormen, maar het werd er bepaald niet onvriendelijk van qua uitdrukking. Haar zwarte haar zat stijf in de haarlak in een zestigerjaren suikerspinstijl a la Doris Day. Haar lijf was ronduit fors te noemen. Babette schatte dat er wel twee keer in zou passen. Dat lijf zat vervolgens stevig gevat in een strakke gebloemde jurk met princessen lijn, waardoor haar flinke borsten flink vooruit prijkten.

"Zo ben je daar dan, mijn lieve schat, heb je lekker geslapen? Ik dacht: ik moet je nu toch maar wakker maken, want je moet een schone broek".

"Schone broek?" dacht Babette, "gut da's waar ook, ik was incontinent geworden, helemaal vergeten." Dus dat was wél hetzelfde gebleven. Was ze weer nat dan?"
Ze wilde gebruik gaan maken van haar nu ongeboeide armen om eens even te voelen of ze inderdaad nat was in haar broek, en stuurde haar linkerarm op weg naar de luier. Maar gek genoeg reageerde die arm niet op haar gedachte.
"Wat krijgen we nu", dacht Babette. Ze keek naar haar linkerarm die wel een beetje had bewogen en vervolgens naar haar hand die nog steeds lichte grijpbewegingen maakte. Dat voelde ze ook allemaal wel, maar verder leek er geen beweging in te krijgen.
"Is dit mijn arm?" dacht Babette, "of leidt het gewoon een eigen bestaan?"
Babette draaide nu haar hoofd weer met moeite om en vestigde haar hoop nu op de rechterarm, maar dat was hetzelfde verhaal. Die bewoog wel een beetje, maar dat leek meer willekeurig. Babette ontwaarde nu ook het gevoel van licht trappelende benen, zonder dat ze daar signalen voor afgaf. En pogingen om de benen gestuurd te bewegen, verzandden in ongecontroleerde trapbewegingen.

Langzaam bekroop Babette het gevoel dat het experiment waaraan ze gedwongen moest meedoen, verder was doorgezet. De vernedering was kennelijk niet voldoende geweest in de vorige fase. Daarom was ze weggemaakt. Ze was nog verder toegetakeld. Waar, dat mocht Joost weten, maar het resultaat was duidelijk, de lichaamsfuncties van haar ledematen waren nu ook terug bij af.

"En daarna mag je weer bij mammie aan de borst, is dat niet fijn?" sprak de vrouw verder met een open en vriendelijk gezicht.

Babette voelde bij de combinatie van deze woorden en de verschijning van de vrouw ineens een enorme woede in haar opkomen. Wat dacht dat mens eigenlijk? Dat ze het tegen een baby had?
"Is iedereen hier knettergek geworden? Ik ben Babette, een volwassen vrouw van 34 jaar, ja ? En dus geen baby! " wilde Babette schreeuwen. Maar ze hoorde slechts een onbeduidend gemurmel uit haar mond komen, waarbij dikke bellen speeksel op haar wangen uiteenspatten. Intussen voelde ze een dikke plas tussen haar benen in haar broek vloeien, waar ongetwijfeld een al dikke en drijfnatte luier zijn laatste diensten moest bewijzen. Babette knapte van binnen. Nu was er geen hoop meer over. Behalve haar verstand was ze verworden tot een hulpeloze baby.

"Kom, mammie haalt je nu uit bed hoor. Voor je gaat huilen." De vrouw reikte haar forse armen nu naar Babette uit. Die voelde haar tranen al opkomen. Van woede of verdriet, dat maakte al niet meer uit.

 

[Maestro]

Een nieuw leven (deel 5)

Mijn bloedeigen ex, een sadist?


Babette was verbaasd over het gemak waarmee de vrouw haar optilde uit het ledikant. Ze was ook niet in staat enige weerstand te bieden, hoezeer die ook in haar geest bleef opborrelen. Tranen biggelden inmiddels over Babette's wang en ze produceerde daarbij een voor haar onbekend dreinzerig gehuil. Als een slappe pop hing Babette twee tellen later met haar lijf tegen het lijf van de vrouw, die Babette in de knieholten en onder de schouderbladen hooghield. Babette kon haar hoofd nauwelijks hoog houden, maar deed toch haar uiterste best om vooral niets te missen van hetgeen de vrouw met haar ging doen. Met ferme passen liep de vrouw richting de kommode in de kamer.

"Zo Babetteke, dan ga ik je nu eens lekker opfrissen, want daar ben jij wel aan toe zo te voelen". Babette voelde een hand van de vrouw langs haar achterwerk gaan en in haar luier drukken.
"Ik ben jouw nanny voor de komende tijd. Ik heet Floor Nagtegaal, maar je mag gerust Floor zeggen hoor, tenminste als je weer leert praten over een paar dagen". Ze legde Babette op de kommode, die kennelijk berekend was op de toch volwassen maten van Babette's lichaam. Babette lag in de kom van een enorm aankleedkussen, en dat voelde, gezien het gebrek aan controle over haar lichaam, vreemd genoeg wel veilig.
Babette kalmeerde alweer een beetje en gaf nog een paar ongeremde snikken, maar het gejengel hield op. Nanny Nagtegaal bracht Babette's armen naast haar hoofd, zodat haar handen elkaar konden raken. Babette voelde haar handen onrustig in elkaar grijpen en friemelen zonder dat ze daar sturing aan kon geven.

"Want weet je Babetteke, we hebben gisteren een oude bekende van je op bezoek gehad. Dokter Marino, ken je hem nog?"
Babette ontving die boodschap met een schok die haar hele lijf in beweging leek te zetten. Ook de luier leek het effect van die boodschap nog te moeten ontgelden, nu er weer een flinke scheut urine invloeide. Marino? Dokter Marino, de neurochirurg? Babette voelde haar ogen in de schrikstand komen.

"Ja, je kent hem nog, ik zie het aan je lieverd. Nou, die dokter heeft ons een beetje geholpen om jou weer een kans te geven op een heel nieuw leven. Is dat niet fijn?" Nanny Nagtegaal trok met een lange haal de rits op de voorzijde van Babettes pyamapakje open die eindigde tot ver tussen haar benen. De grote handen van de nanny trokken vanuit de binnenkant van de pyama haar armen uit de mouwen en legde ze weer terug in dezelfde positie. Vervolgens kromde ze Babette's benen, tilde met één hand haar rug een beetje van het kussen en trok met de ander hand de pyama onder Babette weg. De pyama trok ze vervolgens rustig van Babette's benen af, haar enkels vasthoudend en de benen weer in gekromde positie terugzettend.

"Ja, dokter Marino is zo knap weet je. Hij heeft met hele speciale medicijnen speciale plekjes in jouw bolletje in slaap gebracht. Om jou te helpen dat je weer opnieuw mag beginnen met groot worden. Dokter Marino zal die plekjes één voor één weer wakker maken, maar dan moet Babetteke wel laten zien dat ze een flinke en lieve meid is hoor. Anders moet dokter Marino nog even wachten met het wakker maken van al die speciale plekjes in jouw hoofd, snap je wel?"

"Marino, hoe is het mogelijk? " dacht Babette, "haar bloedeigen ex?" Het begon Babette te duizelen in haar hoofd van alle vragen die nu in haar opkwamen: "Die gore sadist, hoe haalt hij het in zijn hoofd om hieraan mee te werken? Zo'n slecht huwelijk hebben we nu toch ook weer niet gehad? Waar heb ik dit nu aan verdiend? Hoe wist hij trouwens van dit geheime overheidsprogramma af?"
"Nee, nee, wacht eens even, misschien is Marino wel de aanstichter van dit hele verhaal! Nooit aan zijn trekken gekomen bij die opstandige, eigenwijze en vooral ook frigide Babette. En dan ook nog eens die scheiding erachter aan. Dit was dan wel het ultieme breekijzer voor hem om haar klein te krijgen. Letterlijk en figuurlijk dus. Misschien was hij wel die Erik Engerd, en is het hele verhaal van dat overheidsprogramma uit zijn duim gezogen."

Babette werd uit deze gedachten weggetrokken, toen ze voelde dat Nanny Nagtegaal vijf drukkers lostrok tussen haar benen. Babette realiseerde zich dat ze een soort rompertje moest aanhebben. De losse onderkanten van de romper werden nu onder haar rug en op haar buik omhooggetrokken. De luier moest nu vrij zijn komen te liggen.

"O meissie toch, die had het geen minuut langer gehouden hoor, we zijn net op tijd". Babette kreeg met moeite haar hoofd van het kussen, en zag inderdaad een drijfnatte luier om haar onderlijf zitten. Wat een absurd contrast met haar situatie van nog geen week geleden. Toen stond ze nog fier een presentatie te geven aan het management voor de komende reorganisatie binnen het concern. Hier lag ze dan, met dank aan Marino.
De grove handen van Nanny Floor gingen naar de plastrips die ze alle vier na elkaar lostrok. De luier werd nu van haar buik weggetrokken en Babette, die was blijven kijken, zag haar natte onderbuik glimmen in de verlichting boven de kommode. Een eindje verder naar beneden zag ze haar benen nog steeds onrustig bewegen. Nanny boog even onder de kommodeplank waar Babette op lag en kwam even later weer overeind gewapend met billendoekjes en een schone luier. Babette voelde bij het zien van al deze bizarre handelingen ineens een niet te bedwingen gelach in haar opkomen. Het kwam een beetje vreemd uit haar mond: een soort gekraai en gekir met wat gepruttel tussendoor, maar dat maakte de drang tot lachen alleen maar erger. Het kwam voort uit een mix van puur absurdisme, ongeloof en overgave. Mensen, dit kon toch allemaal niet waar zijn? Maar het was waar en ze moest het maar ondergaan.

"Ja je bent een vrolijke meid hè? Lach jij maar lekker hoor, Babetteke", sprak Nanny Floor, "ik ga jou lekker verschonen". Babettes benen werden ineens hoog opgetild waardoor haar rug vrij kwam van de natte luier onder haar. Nanny Floor stoond daar met één arm onder Babettes knieholten, met haar vrije hand trok ze de natte luier onder Babette weg. De benen gingen weer omlaag en werden nu in spreidstand neergelegd op het aankleedkussen. Nanny Floor ging aan de slag met de billendoekjes. Zou zij nu ook, net als die geheimzinnige, met die doekjes haar gevoelige delen gaan stimuleren? Babette kon moeilijk inschatten of ze daar met een vrouw überhaupt van kon genieten. Maar goed dat had ze ook nooit met een man gekund en daar was laatst dus wel verandering in gekomen. Ja, dat was lekker, kon Babette zich nog herinneren. De nanny had Babettes buik al verfrist en zakte nu inderdaad af tot tussen Babette's benen. Eerst nog langs de zijkanten van haar schaamlippen, maar daarna ook meerdere malen door Babettes spleetje heen. Gek genoeg kon Babette geen enkel prettig gevoel ontdekken, terwijl de nanny toch duidelijk ook meerdere malen over haar hotspot ging.

"Ja hoor, die is nu dus ook uitgeschakeld" dacht Babette teleurgesteld, "dat kon er ook nog wel bij". Die teleurstelling over het gemis was trouwens wel opvallend, realiseerde Babette zich. Haar hele leven had ze er niet om gemaald, het koste haar zelfs een huwelijk, maar nu, terwijl ze toch diep in de nesten lag, verlangde ze eigenlijk naar zo iets ordinairs als een orgasme. Misschien omdat het leven op deze wijze verder niet zo veel meer had te bieden? Is dit waar Marino misschien op rekende? "Wagelijke vent eigenlijk, die scheiding is het beste wat ik ooit gedaan heb!" sprak Babette zichzelf in gedachten toe, maar het miste toch wat aan overtuiging....

Weer gingen de benen van Babette de lucht in. Met een paar snelle bewegingen veegde de nanny de bilnaad en billen van Babette schoon. Een schone luier werd onder Babette's rug geschoven, waarna ze met haar billen weer op de droge celstof belandde. Nanny Nagtegaal bracht met handige bewegingen de luier strak om Babettes onderlichaam en sloot de romper weer over de luier tussen haar benen.

"Zo en dan zul je nu wel honger hebben hè? "Daar gaan we wat aan doen", sprak nanny Nagtegaal, terwijl ze Babette van de kommodeplank liftte en meedroeg naar een enorme fauteuil vlak naast de deur van de kamer.
"Ja inderdaad", dacht Babette, "want hoe lang is het wel niet geleden, dat ik wat gegeten heb?" Dat moet nog voor mijn ontvoering zijn geweest. Ik heb daarna niets meer gegeten, ook geen ontlasting gehad". Waar heb ik dan van geleefd?", vroeg ze zich af, "op glucosoplossingen alleen trek je het niet."
"Ja, want na al die astronautenpillen die ze je tijdens je slaap hebben toegediend, zul je wel weer eens echte voeding willen hebben nietwaar?", voegde nanny Nagtegaal er alles verklarend aan toe. Ze plofte met Babette in haar armen in de grote fauteuil en opende met één hand de voorsluiting van haar jurk.

Babette walgde van de gedachte aan wat er stond te gebeuren, maar haar armen en benen sloegen opgewonden op en neer en haar mond opende zich spontaan bij het zien van de roze tepel op de borst die de nanny uit haar BH wipte.


Wordt vervolgd

 

[Maestro]

Een nieuw leven (deel 6)

Een stapje vooruit


Floor Nagtegaal drukte het gezicht van Babette tegen haar warme borst en drukte met haar vrije hand de tepel in de happende mond van Babette die meteen aan het zuigen sloeg. Als in een reflex maakte Babette's tong direkt krachtig pulserende bewegingen tegen de tepel. Warme, bitterzoete melk sproeide rijkelijk tegen haar verhemelte en huig, waardoor ze zich bijna verslikte. Met repeterende slikreacties werkte ze de vettige warme vloeistof naar haar maag die het onder luid geborrel ontving.

Babette merkte dat ze alweer geen enkele inbreng had in haar handelingen. Alles leek op de automatische piloot te zijn gezet. De smaak van de melk was niet bepaald lekker te noemen en normaal gesproken had ze het direkt weer uitgespuugd, maar dat was nu zeker niet het geval. In grote teugen slokte ze de borsten van Nanny Nagtegaal leeg. Babette ontwaarde een aangenaam warm en voldaan gevoel in haar buik als een signaal dat ze duidelijk toe was geweest aan een deze voedzame substantie.

Nanny Nagtegaal sloot haar borsten weer op in haar BH. "Zo Babette, dat was lekker he? Daar was je ook wel even aan toe. Nu breng ik je even overeind voor je boertje hoor".
Ze bracht Babette in een zittende positie op haar schoot en begon met haar vlakke hand zacht op de rug te kloppen . Babette voelde al wel dat ze zonder hulp nooit zou kunnen blijven zitten. Haar hoofd sloeg van links naar rechts en van voor naar achter. Haar rug zwaar gekromd. Babette voelde wat onrust in haar buik ontstaan. Voor ze het wist, kwam er een enorme boer naar boven die er ongegeneerd hard uitkwam. Ze kreeg een kleur van schaamte. En alsof dat nog niet genoeg was, ontsnapte er onverwacht ook nog een dikke wind uit haar net op gang gekomen darmen. Haar luier bolde er voelbaar van op. De bijbehorende lucht ontsnapte enige tellen later weer uit haar luier en zocht zijn weg naar Babette's neus. Hoelang moest deze vernedering eigenlijk nog duren? Wat was haar ook weer gezegd? Een maand of een week, ze wist het niet meer, het scheen af te hangen van haar medewerking.

"Goed zo meissie, anders krijg je krampjes en dat wil Nanny niet hebben hoor". Nanny bracht haar grove gezicht tot vlak bij Babette en gaf haar een dikke natte zoen op de wang.
"Zo nu mag je even in de box spelen, dan gaat Nanny even weg om de was te doen lieverd." Nanny Nagtegaal stond op uit de fauteuil en liep naar de box midden in de kamer om Babette daar op een zacht speelkleed in box neer te leggen."Nu even zoet zijn, ik kom straks weer terug".

Babette zag hoe Nanny Nagtegaal haar de rug toekeerde en aanstalten maakte om te vertrekken. Babette werd ineens overvallen door paniek. Paniek door de totale hulpeloosheid waarin ze zich bevond. Ze kon helemaal niks, wat moest ze doen zo in haar eentje? Wat nou als de nanny ook niet terugkwam, net zoals de geheimzinnige in de donkere ruimte die zijn belofte de tweede keer ook niet nakwam?
"Nanny niet weggaan, ik wil niet alleen blijven!" wilde Babette roepen, maar wederom uitte ze alleen maar huilerig gebrabbel. Floor Nagtegaal hield even stil, keek even lachend om en verdween de kamer uit.

"Ja hoor, laat me hier maar liggen", dacht Babette, "wat moet ik nu gaan doen?" Ze draaide haar hoofd naar links en rechts, maar zag slechts wat gekleurde blokken en een rammelaar op voor haar onbereikbare afstand liggen. Nog eens probeerde ze uit alle macht haar benen en armen in het gareel te krijgen en haar lijf in beweging te brengen, maar het bleef bij wat lichte ongecoördineerde samentrekkingen in haar ledematen die geen enkele verplaatsing teweeg brachten. Babette zuchtte moedeloos en staarde naar het roze plafond waaraan een mobieltje draaide met felgekeurde clowntjes die lachend op haar neerkeken.

Een warme plas vloeide onverwacht tussen haar benen weg in de nog droge luier. Babette was er inmiddels al aan gewend, alsof ze al jaren luiers droeg. Dat terwijl ze ze in werkelijkheid nog geen week droeg. Frapant eigenlijk. Een luier stond toch voor onzindelijk, niet volwaardig. En dat nu al als gewoon ervaren. Ze moest zelfs wel bekennen dat ze het best wel een beetje fijn vond om die luier om te hebben. Een vreemd soort geborgenheid leek het op te roepen. Een gevoel dat het gebrek aan controle over haar sluitspieren werd toegestaan. Die luier gaf haar de zekerheid dat ze best een beetje mocht falen, niet perfect hoefde te zijn. Een soort icoon voor moederliefde, voor de moeder die opkomt voor de zwakheid en de kwetsbaarheid van haar kind. Babette doezelde bij deze gedachten een tijdje weg.

"Zo Babette, gaat het nog een beetje?" sprak ineens een bekende stem. Dat was niet de stem van Nanny. Een mannenstem, de geheimzinnige? Nee, deze klonk helderder. Babette schrok wakker en zocht met haar ogen door de kamer en zag ineens boven haar een gezicht verschijnen. Een gezicht waarvan ze ooit vond dat ze het nooit meer wilde zien, waarvan de lust afdroop, waar ze voortdurend het gevoel bij had gekregen dat ze enkel een speeltje voor in bed was. Marino, haar ex, die sadist die haar zo had toegetakeld. Babette wist niet hoe ze het had. Een bizarre mix van woede, machteloosheid en het verlangen naar de bevrijding verstoorden haar denkvermogen, waardoor ze eigenlijk niets kon uitbrengen.

"Babette, dit heeft lang genoeg geduurd vind je niet?" Ik denk dat je wel voldoende met jezelf geconfronteerd bent om weer een stapje vooruit te gaan. Ik ga eerst je spraakvermogen en sexorgaantje weer tot leven wekken. Ik geef je nu twee injecties met neuro-revatiliserende preparaten met auto-lokaliserende werking. Deze stoffen werken alleen op de hersencentra die ik bij jou buiten werking heb gesteld. De moderne technieken van de neurochirurgie gaan best ver, al zeg ik het zelf". Marino kon bij die laatste zin zijn lach niet onderdrukken.

Babette kon er niet om lachen, maar was toch wel blij dat ze nu spoedig weer kon spreken. Behoorlijk denigrerend trouwens hoe hij sprak over haar "sexorgaantje". Alsof het ook een beetje van hem was, zo kwam het eruit. Ook vroeg ze zich waarom Marino ervoor koos om haar eerst het gevoel daar terug te geven en niet bijvoorbeeld de macht over haar armen en benen. Het gaf haar een vervelende bijsmaak, vanwege zijn lustgevoelens waar hij gedurende hun huwelijk zo mee te koop had gelopen.

Marino bracht ineens een koffer binnen het blikveld van Babette, en zette die links van haar op de grond naast de box. " En hier zitten de spullen in voor jouw behandeling," Marino opende de koffer en controleerde alle benodigdheden erin zaten.
"Eerst zullen we die hekjes eens verwijderen,"sprak Marino terwijl hij op de hoeken van de boxhekjes de verbindingschroeven losdraaide. Even later lag Babette op enkel de verhoogde bodem van de box als ware het de behandeltafel van dokter Marino.
Uit zijn koffer trok Marino twee witte latex operatie handschoenen die hij vlot en behendig aantrok. Bij de aanblik van de witte handen bij de zwarte jas die Marino droeg, wist Babette ineens zeker dat Marino ook de geheimzinnige was in de donkere ruimte. Marino greep Babette haar willoze linkerarm en stroopte het pyamamouwtje op tot op haar bovenarm. Op de vrijgekomen onderarm jodeerde hij de plek waar hij kennelijk van plan was de injecties toe te dienen. Marino deed weer een greep in zijn koffer en haalde zijn hand terug met daarin twee flesjes injectievloeistof en een tweetal injectienaalden. Elk van die naalden vulde hij met een nauwkeurig afgemeten hoeveelheid injectievloeistof.

"Zo nu eerst je spraak weer terughalen, het kan even zeer doen, maar het is zo voorbij."Marino zette de naald in Babette's arm en begon te drukken. Babette had echt een hekel aan injecties, maar ze onderging dit zonder enige afkeer nu er zoveel mee terug te winnen viel. Het stak wel een beetje, maar verder merkte Babette eigenlijk niets, ze had er zelfs naar kunnen kijken. Wanneer zou het gaan werken vroeg ze zich af, maar ze durfde het nog niet te testen.
"Zo dat is één, nu de volgende, weer even doorbijten, daar gaat ie". Marino stak de naald weer in haar arm vlak voor de plek waar hij als eerste had geïnjecteerd. Ook hier kon Babette moeiteloos naar kijken en weer voelde ze maar weinig. "Ik ben klaar" zei Marino. Marino keek verwachtingsvol naar Babette.

Wat kon ze nu verwachten? Toch niet een spontaan orgasme leek haar. "En, wat voel je ?" vroeg Marino hoopvol.

"Wanneer weet ik of het werkt?" vroeg Babette, die bij het horen van haar vloeiend gesproken volzin het antwoord al wist.
"Nu dus", antwoordde Marino met een brede grijns op zijn gezicht. Babette was opgelucht over het resultaat. Ze had haar spraak weer terug, heerlijk. En eerlijk is eerlijk, Marino wist dus wat hij deed, hij was werkelijk een zeer kundige arts.

"Maar hoe weet ik of mijn uh dinges weer werkt?" vroeg Babette, die eigenlijk al meteen spijt had van deze vraag.
"Tja, dat zou ik ook wel willen weten" antwoordde Marino, maar nu weer met zijn vervormde stem, waar hij als de geheimzinnige ook mee had gesproken. Marino trok een brede glimlach op zijn gezicht en hield ineens een babydoekje voor de ogen van Babette." Als het goed is weet je je nog heel goed te herinneren hoe lekker het kon voelen of niet Babette?" Marino keek Babette nu heel vragend aan. "Zal ik even bij je proberen of datzelfde goede gevoel weer terug is? Misschien is het zelfs wel beter geworden?" Of wil je liever wachten en het later zelf proberen?" Hij bleef lachen en gaf een knipoog.

Babette keek Marino aan. Hij liet het duidelijk van haar afhangen of ze wilde of niet. Terwijl hij moeiteloos kon doen wat hij wilde, nu haar ledematen nog buiten werking lagen. Hij deed het dus voor haar en niet alleen voor zichzelf. Was dat anders dan voorheen, of had ze het nooit willen zien? Op een vreemde manier voelde ze nu een vertrouwen in Marino dat ze nog niet eerder had gevoeld. Het vertrouwen dat hij haar wilde plezieren en niet enkel zijn eigen lust op haar kwijt wilde. Babette bleef Marino diep in zijn ogen kijken, ze voelde zich veilig, in het middelpunt van zijn begripvolle aandacht, ze voelde zich een vrouw die op het punt stond veroverd te worden door een man die zijn verlangens de hare wilde maken. Een warme gloed leek door haar lijf te trekken en samen te komen in haar onderbuik.

"Doe jij het maar Marino", sprak Babette vol overgave.

Marino keek Babette liefdevol aan: "maar deze keer ga ik verder, okay?" en hij liet haar een vibrator zien die hij uit zijn koffer had gehaald.

Babette knikte instemmend en wachtte nu verlangend op wat komen ging. Marino ontdeed Babette met een paar vlotte handelingen van haar roze pyama en haar romper. Vervolgens trok hij de natte luier open en legde die tussen Babette's gespreide benen. Haar armen legde Marino naast Babette's lijf, de onderarmen over haar buik, zodat de handen op haar venusheuvel kwamen te liggen. Marino vouwde de nog steeds grijpgrage handen van Babette om de massagestaaf die zo precies overlangs Babette's spleetje kwam te liggen met een drukpunt op haar clitoris.

Marino hield zijn hand op de schakelaar van de vibrator en bracht zijn gezicht naast dat van Babette en fluisterde in haar oor: "Ga je mee Babette?"
Babette kreunde nu al van genot: "neem me mee Marino, ik ben van jou", waarop Marino de schakelaar omzette.


Wordt vervolgd.

 

[Maestro]

Een nieuw leven (deel 7)

Een nieuw leven


Babette voelde de massagestaaf aanslaan en zijn trillingen overbrengen op haar spleetje. Haar willoze handen klemden zich nu met een instinctieve reactie nog krachtiger om de staaf heen en drukten hem zodoende nog steviger tegen haar lijf. Eén ding was Babette wel duidelijk, haar clitoris was weer tot leven gewekt. Babette hapte even naar lucht alsof ze een stroomstoot door zich heen kreeg. Een golf van genot ontsproot aan haar kleine hotspot en waaierde zich uit door haar hele lichaam. Haar adem werd intenser en minder regelmatig. Soms stokte het even, waarna ze weer stotend uitademde. Daarna weer happend naar lucht. Haar ogen sperden zich wijd open en zochten verwilderd naar een richtpunt, maar ze registreerden eigenlijk niets meer. Babette was totaal in zichzelf gekeerd en gefocussed op haar genotsplekje, dat duidelijk het roer aan het overnemen was van haar verstand. Haar borsten trokken een beetje samen en haar tepels leken koud en hard te worden.

Babette kwam los van de situatie waarin ze zich bevond, ze was haar gedachten kwijt. Haar weerstand tegen alles wat met Marino van doen had, hoe ze hier in terchtgekomen was, het deed gewoon niet meer ter zake. Er was alleen nog maar genot dat haar lijf en geest dicteerde. Al dat restte in haar bewustzijn was verlangen, verlangen naar meer, intenser, hoger en dieper genot. Haar spleetje brandde haast tussen haar benen, die zich nog steeds licht trappelend in spreidstand bevonden. De scheuten urine die onder haar stotende ademhaling uit haar wegvloeiden konden al die heetheid al lang niet meer afkoelen. Sterker nog, ze werd er nog geiler van.

Marino bleef ondertussen met zijn mond bij Babette's oor hangen en streelde intussen met zijn blote handen over haar gezicht en kroelde door haar haar. "Eindelijk Babette, eindelijk zie ik je dan genieten van je eigen lichaam." Marino fluisterde het zacht in haar oor, Babette voelde zijn warme adem haar oor raken, een tinteling trok over haar hoofdhuid. "Je hebt geen idee hebben hoezeer ik verlangd heb naar het moment dat jij jezelf kon toestaan door opwinding bevangen te raken en je krachtige wil ervoor opzij te zetten". Hij kuste haar nu zacht op het oor en zette even zijn tanden zacht in haar oorlelletje. "Mijn god Babette, wat heb ik verlangd om dit samen met jou te beleven. Om eindeloos onze lichamen te laten versmelten in de hitte van brandend verlangen naar meer van elkaar en in elkaar. Om dan samen onze hoogtepunten te bereiken als de ultieme bevestiging dat jij en ik van elkaar zijn, van elkaar houden en bestemd waren om één te zijn."

Babette kon alleen nog maar hijgen en draaide haar hoofd onrustig heen en weer. Ze wilde bewegen, krioelen, haar onderlijf op en neer laten gaan, maar ze kon niet. Alle prikkels die nu zo intens door haar heen schoten konden niet beantwoord worden met de wulpse bewegingen waar haar lichaam nu zo sterk om vroeg.
Babette werd er gek van: "Marino, breng alsjeblieft mijn lijf weer onder mijn controle, ik smeek het je." Het kwam met veel gehijg en onderbrekingen uit haar mond. Met de grootst mogelijke moeite kon Babette haar ogen nu op Marino gericht houden om te kijken of hij haar smeekbede zou beantwoorden.

Marino kwam vanuit zijn gebogen houding langzaam recht overeind en keek Babette nu strak aan. Even was er geen plaats meer voor die vriendelijke glimlach, waarmee hij Babette eerder had benaderd. Babette raakte nu toch even weg uit haar extatische toestand, geschrokken door zijn behoudende reactie. Hij leek te twijfelen. Zou hij zijn kans willen grijpen nu zij daar zo hulpeloos lag, nu hij zo uitdrukkelijk ook zijn gevoelens voor haar had uitgesproken. Babette kon niet eens ontkennen dat ze dat ook wel wel zou willen, maar ze wilde vooral weer bewegen, haar lichaam in wulpse houdingen trekken, al die energie die zich vanuit haar kruis begon op te kroppen in haar lijf, een uitweg laten zoeken.

"Marino, alsjeblieft ?" Babette kon haar gehijg nu een beetje onderdrukken. "Bevrijd me uit dit babylijf, ik wil het nu volledig beleven om een vrouw te zijn".

Plotseling verscheen er weer een flauwe lach op het gezicht van Marino, "Okay dan, wil je alles weer terug Babette?"

Babette twijfelde even en voelde weer een kleine plas uit haar spleetje op de luier vloeien. Ze was het lekker gaan vinden, het was dat gevoel van niet perfect hoeven zijn, de bescherming van de luier die ze dan nodig had, maar ook de bescherming die ze dan kreeg. Dat gevoel had haar oneindige strijd naar perfectie, haar hooghartigheid en haar afstandelijkheid omgevormd tot een verlangen naar geborgenheid, tot het besef dat een beetje goed ook goed genoeg kon zijn.

"Nee Marino, alles behalve mijn blaas, laat die maar lekker verder slapen", ze moest er bij lachen, " voordat ik weer de perfectionist wil gaan spelen".

Marino glimlachte een beetje gelaten terug en deed zijn latex handschoenen weer aan. Vervolgens haalde hij met een greep uit zijn koffer weer twee injectienaalden en twee flesjes te voorschijn.
"Okay, dan dien ik je nu de laatste twee injecties toe".
Marino herhaalde hetzelfde ritueel als bij de eerste twee injecties. Babette onderging het inmiddels moeiteloos en haar gedachten dwaalden alweer wat af naar dat lustoord tussen haar benen dat nog steeds heftige prikkels losliet.
"Zo, nu zal spoedig je lichaam weer doen wat je wil Babette", sprak Marino ineens heel koel.
"Wat ga je nu doen? Je bent vrij om te gaan als je wilt Babette, ik heb nog een hele stapel luiers liggen, die kun je wel meenemen, ik heb er verder niets meer aan".
"We zitten hier in een voormalig psychiatrisch ziekenhuis vlakbij Harderwijk. Ik kan je zo naar het station van Harderwijk brengen, waar ik je dan op het perron zal achterlaten. De politie zal jou daar dan opwachten en meenemen. Ze zullen daarna meteen je directe omgeving gaan informeren dat je weer bent gevonden in verwarde toestand op het perron van station Harderwijk. Je zult voor de uiterlijke schijn medisch worden onderzocht en daarna worden thuisgebracht, ik verwacht dat je met een paar uur weer lekker thuis bent. Ik hoop dat je begrijpt dat ik je nog wel een middel moet toedienen, waardoor je alle directe herinneringen aan deze laatste week zult kwijt zijn. Per slot van rekening is dit een geheim project onder overheidstoezicht waar jij aan hebt deelgenomen en dat mag nooit uitlekken."
"Het effect van de therapie zal echter wel in je onderbewustzijn blijven hangen en ik hoop dat je nu meer mogelijkheden hebt gekregen van je leven iets moois te maken."

Marino sprak nu eigenlijk meer als een behandelend arts, dan als die nog steeds van passie overlopende ex van Babette. Het leek een gortdroge afronding te worden van een medisch experiment waar Babette nog volop van lag te genieten.
"Dit voelt dus niet goed", vond Babette, "dit kan nog niet het eind zijn van het verhaal en zeker niet van mijn verhaal."
Alles leek haar zonet nog te gaan leiden naar een ultiem hoogtepunt, werd haar nu even voorgehouden dat ze over een paar uur thuis kon zijn. Babette liet de vibrator nu ineens los. Haar ledematen en lijf stonden dus weer onder haar controle. Wat een enorme bevrijding. Ze richtte zich meteen op en ging uitdagend en wijdbeens op haar luier zitten, nog steeds op de behandeltafel. Een golf urine liep weer uit haar. Breedlachend sloeg ze haar armen uitnodigend uit naar Marino. "Wat sta je nou ineens als een koele kikker je wetenschappelijke verhaaltje af te draaien man. Ik ben geil en wil niets weten van naar huis gaan!"

Ze greep met haar handen de handen van Marino en trok hem half over zich heen. Ze bracht haar gezicht bij dat van Marino en keek hem nu diep en liefdevol in de ogen aan.

"Bedankt Marino, dat je dit voor me hebt gedaan. Ja, ik was hulpeloos en teruggeworpen op mezelf. Je hebt me vernederd en ik heb je daarom gehaat. Maar toch gaf jij me veiligheid, geborgenheid, liefde en opwinding. Ik voel me anders, herboren. Ik voel me vrouw, ik wil leven, ik wil liefde en ik wil sex.....met jou en wel nu. En mijn verdere nieuwe leven."

 

[blackdiaper]

Pikante verhaaltje