Een reisje van de zaak (H1 t/m H4)

Moondancer

Nieuw lid
Onderstaand verhaal is fictie en speelt zich af op een chique kantoor.
Het is mijn eerste poging om een luierverhaal te schrijven. Geef gerust inhoudelijke feedback. In hoofdstuk 1 en 2 is er nog geen luier-actie, maar geen zorgen, dat komt nog wel. ;)

Hoofdstuk 1
Met een plens spat het glas water over Sophie's crèmekleurige blazer en broek. "Gadverdamme!" moppert de 24-jarige medewerkster, snel in haar ladeblok grijpend naar tissues. "Waarom moet dit soort dingen nou altijd mij overkomen?" Met een zucht begint ze haar broek af te deppen. "Je mag blij zijn dat het niet over je laptop spatte!" Een smalende stem van het bureau tegenover dat van Sophie bemoeit zich met het ongelukje. Het is Anton. "Neem een cupholder, zoals ik." Sophie negeert Anton's opmerkingen. Hij is zo'n enorme betweter, geeft te pas en te onpas feedback op haar functioneren, terwijl hij een jaar jonger is dan zij! Als dan ook nog eens haar telefoon gaat en het de Algemeen Directeur heer Schippers blijkt te zijn die haar met spoed wil spreken, gooit ze haar laptop met een klap dicht en zucht. "Moet je je weer melden bij de baas?" Anton's lichtbruine ogen bestuderen Sophie vanachter het sluike blonde haar aandachtig. Zodra ze dit opmerkt pakt ze snel een multomap en houdt deze geïrriteerd voor de vlekken op haar pak. Waarom moest het nou precies ook op haar kruis terecht komen?!

Nee, het zit Sophie de laatste tijd niet mee. Ze werkte nu bijna twee jaar als account manager bij Stipp-Schippers, een bureau voor professioneel webdesign. Na haar studie was ze direct aan de slag gegaan bij het kantoor waar ze ook stage had gelopen. Ze was veelbelovend begonnen en had goede ideeën over de strategische herpositionering kunnen uitwerken, wat het eerste jaar veel extra omzet opleverde. De laatste maanden lukte het haar echter niet echt om nog grote klanten binnen te halen. Tot overmaat van ramp komt haar beoordelingsgesprek er over ruim een maand al aan, en wordt dan bepaald of haar vorig jaar verlengde contract wordt omgezet in een vast contract, of dat ze moet vertrekken. Sophie was niet altijd zo serieus geweest als nu en had nogal wat schulden gemaakt in haar losbandige studententijd, waardoor ze zich absoluut niet kan permitteren deze baan te verliezen.

Op haar khaki-kleurige hakjes snelt Sophie zich naar de damestoiletten om de schade te inspecteren. Ze doet juist haar best om er professioneel uit te zien. 'Kleed je naar de functie die je ambieert' is haar motto. Als ze in de spiegel kijkt zucht ze. Ja, het is maar water, maar het was een flinke plens en nu lijkt het verdorie wel alsof ze in d'r broek geplast heeft! 'Verdomme,' denkt ze bij zichzelf, 'zo kan ik toch niet bij de heer Schippers aankomen?' Haar baas is een aantrekkelijke man van 36, niet oud voor een directeur. Hij had het bedrijf opgericht met een duidelijke visie, de beste websites leveren voor zakelijke dienstverleners. Een bedrijf van allure. Sophie respecteert haar baas. Zijn gedisciplineerde attitude blijkt uit de overuren die hij elke avond draait en de wijze waarop hij zich kleed: altijd in donkergroene of -blauwe maatpakken, met perfect gestreken overhemd en glimmende stropdas. Hij zou de vlek direct zien, daar was geen twijfel over mogelijk. Maar ze kan hem moeilijk laten wachten, hij weet dat ze in huis is. Verdorie, normaal gesproken zou ze het gesprek aangrijpen als kans om zich van haar beste kant te laten zien! Ik had vorige week naar Anton's advies moeten luisteren spookt even door haar hoofd, maar zette de gedachte weer snel aan de kant. Anton is Sophie's rivaal, want ook hij heeft een tijdelijk contract, en zoals de omzetcijfers er nu uitzien kan slechts één van de twee blijven.

Uiteindelijk besluit Sophie de multimap zo nonchalant mogelijk voor zich te houden. Als het gesprek niet te lang duurt, valt het haar baas hopelijk niet op. Ze werkt snel haar donkerblonde opgestoken kapsel bij en loopt met een brok in haar keel door de gang naar het kantoor van haar baas. Haar hakken klakken opvallend bij iedere stap op het linoleum. Stipp-Schippers is meer een mannen- dan een vrouwenbedrijf. Het ruikt er altijd naar monitoren en computers. Naast haar werkt er één andere dame, de receptioniste, die al zo'n 20 jaar ouder is dan Sophie. Voor de rest bestaat het team uit 11 mannen en wat bij externe klanten gedetacheerde collega's, waarvan de meesten in de design werken of CMS-systemen beheren.

Ietwat timide klopt ze aan en stapt het chique ingerichte kantoor binnen. "Meneer Schippers?" Haar baas zit op het puntje van zijn bureaustoel. "Kom binnen, Sophie, sluit de deur achter je. Waarom duurde het trouwens zo lang?" Maar nog voor Sophie antwoord kon geven ratelt hij al door. "Ach het maakt ook niet uit, kijk gauw hier op mijn scherm." Met de multomap stationair voor zich houdend loopt ze naar zijn MacBook Pro. Ze herkent al snel het logo van een belangrijke prospect, een multinational die een websysteem op maat overweegt van Stipp-Schippers. Ze had er een paar weken terug enkele gesprekken mee gevoerd, maar die liepen niet echt lekker. "Ze hebben zojuist gebeld en ze gaan akkoord met de opdrachtbevestiging." Sophie's hart slaat een slag over. Met deze gigantische klant zou er genoeg omzet zijn voor de komende 3 jaar! "Wat een fantastisch nieuws," zegt ze ingetogen, "fijn om te zien dat mijn inspanningen niet voor niets waren. Eerlijk gezegd twijfelde ik of ze met ons in zee…" "Ho, ho. Wacht even, Sophie…" Er klinkt iets onheilspellends in de stem van haar baas. Zijn donkere ogen kijken haar doordringend aan. "…daar moet ik het nou precies met je over hebben. Ik heb ze zojuist uitvoerig gesproken en ze waren helemaal niet zo enthousiast over jouw offerte. Gelukkig kreeg Anton ze vorige week aan de lijn op je vrije dag en maakte hij wat aanpassingen om er meer een maatwerkoplossing van te maken. Alleen daarom hapten ze uiteindelijk toe." Al Sophie's vreugde en enthousiasme ebt in één klap weg. Die Anton weer…! "Hij had me kunnen bellen…" klaagt ze geërgerd, "dit was míjn prospect. Ik had de offerte ook kunnen aanpassen!" "Dat is niet de juiste attitude, Sophie…" Ze schrikt even van zijn strenge toon. "Maar natuurlijk," herstelt ze zich snel, "ik ben vooral blij dát we deze opdracht hebben verworven." "Misschien kun je voortaan wat meer met Anton samenwerken, hij heeft een neus voor dit soort dingen, je steekt er vast een hoop van op." Dit wordt Sophie net iets te veel. "Of misschien kan híj iets van míj leren." Gefrustreerd klapt ze de multomap op het bureau, om zich één tel later haar fout te realiseren. Ze wil de multomap terugpakken, maar ziet dat de vlek op haar broek al is opgemerkt. "Wat krijgen we… heb je een ongelukje gehad?" Sophie voelt haar wangen rood kleuren. "Nee meneer, nouja, eigenlijk wel, maar, arg, het was een glas water. Een glas water viel over me heen, meer niet." De heer Schippers lijkt even geamuseerd om haar gestotter, maar neemt al snel weer zijn licht autoritaire houding aan. "Zo kun je jezelf niet vertonen, Sophie. Ga naar huis en kleed je om. Het is al bijna 16 uur dus haal dat later deze week maar in." "Ja, meneer." "Oh, en wil je dit onderweg meenemen naar Anton? Ik heb een nieuwe opdracht, voor jullie tweetjes. Hij coördineert." Met tegenzin pakt Sophie een USB-stick aan van haar baas en loopt terug de gang op. Nog nooit had ze zich zo beschaamd gevoeld!

Terug bij Anton op de kamer smijt ze de USB stick bijna op het bureau van haar collega, die verrast opkijkt als het ding een dertigtal centimeters over het houten bureau doorschuift. "Verdomme Anton!" roept ze kwaad, "Yan Shen was míjn account! Moest je je weer met mijn zaken bemoeien?!" Anton trekt even een wenkbrauw op en strijkt dan zijn blauwgestreepte overhemd recht. "Mag ik aannemen dat we de opdracht hebben?" Sophie rolt met haar ogen. "Ja." "Mooi. En wat is dit?" "Een nieuwe opdracht van de heer Schippers… Maar ik ga me even omkleden als je het niet erg vindt, tot morgen." Anton kijkt zijn collega na terwijl ze haar spullen pakt en geagiteerd wegloopt. Hij heeft Sophie vanaf het begin een knappe jonge vrouw gevonden. Haar billen zijn mooi vol en rond, maar in haar taille is ze juist slank. De hoge hakken proberen te verhullen dat ze niet zo groot is, hooguit 1.65m, maar Anton valt juist op klein. Haar gezicht is vriendelijk, voor zover zichtbaar onder al die make-up. Alleen haar houding, daar zou toch echt iets aan moeten veranderen…
 

Moondancer

Nieuw lid
Hoofdstuk 2

De volgende dag is Sophie een half uur eerder op kantoor, om alvast wat van de gemiste tijd in te halen. Als ze het kamerpasje uit haar tas haalt om de deur te openen, ziet ze echter dat deze al op een kier staat. "Goedemorgen!" Anton's opgewekte stem verwelkomt haar, maar na gisteren heeft ze helemáál geen zin meer in hem. En waarom is hij in hemelsnaam zo vroeg? "Fijn dat je op tijd bent," gaat hij verder, "o en ik zie dat je mijn advies hebt opgevolgd en een cupholder hebt meegenomen. Kan zomaar een pijnlijk ongelukje schelen, niet?" Sophie negeert haar kamergenoot zoals gebruikelijk, zet haar aktetas naast zich en start haar laptop op. "Morgen" mompelt ze met tegenzin. "Nu je toch nog aan het opstarten bent, kunnen we het mooi even over die opdracht van Schippers hebben! Kijk…" en hierbij drapeert Anton een berg papier over Sophie's bureau, "dit zijn de vestigingen van Yan Shen. We mogen met zijn tweeën langs alle hoofdkantoren gaan om ons systeem persoonlijk te introduceren!" Sophie bekijkt de kaarten tussen het pak papier. "Dat zijn er meer dan twintig!" roept ze verbaasd uit, "en sommige zitten niet eens in Nederland." "Precies," gaat Anton enthousiast verder, "en daarom ben ik ook zo blij dat je vroeg bent gekomen, want we moeten komende maand nog overal langs gaan. Bel jij ze om de afspraken in te plannen? Dan stel ik het plan en de presentatie op." Sophie bijt op haar lip. Afspraken maken, alsof ze zijn secretaresse is? Terwijl hij het plan maakt dat zij dan maar moet volgen?! "Wacht eens even," protesteert ze nu hardop, "jij hebt dan wel die offerte bijgesteld, maar Yan Shen is míjn relatie! Ik wil dat plan opstellen, of op zijn minst een deel ervan!" Anton tikt met de USB-stick die ze hem gisteren gegeven had op tafel. "Nee hoor, niet meer. Dit is de opdracht die ik gisteren van Schippers kreeg. Hij kwam bovendien aan het einde van de middag nog even bij me langs. Jij hebt toch ook volgende maand je beoordelingsgesprek? Meneer Schippers maakt zich al een poosje zorgen om je prestaties. Gelukkig heb ik hem ervan kunnen overtuigen dat je dit echt wel aankunt, dat je gewoon wat meer begeleiding nodig hebt. Uiteindelijk besloot hij om zijn oordeel over jou af te laten hangen van mijn evaluatie over jou tijdens dit project." Glimlachend leunt Anton achterover, met zijn armen over elkaar.

Vol ongeloof hoort Sophie het allemaal aan. Haar concurrent, de collega waaraan ze zich al ergert sinds ze hier werkt, gaat haar beoordelen? "Yeah right, waarom zou meneer Schippers me dat niet zelf vertellen?" 'Jep,' denkt Anton bij zichzelf, 'daar heb je die arrogante houding weer.' "Omdat jij rondliep alsof je in je broek geplast had! Je denkt toch niet dat meneer Schippers dáár zijn tijd in gaat steken?" Sophie trekt rood weg en duikt achter haar laptop. "Oké, we hebben het er zo wel over, ik werk eerst even mijn mail bij," mompelt ze zachtjes. En inderdaad, tussen alle e-mails vindt ze ook een berichtje van haar Algemeen Directeur waarin deze kortaf aangeeft dat Anton projectleider is en ze de komende periode verantwoording aan hém moet afleggen, in plaats van aan de directeur zelf. Even later krijgt ze van Anton alle adressen doorgestuurd en ze besluit ze maar na te bellen zoals haar is opgedragen. Ze kan het zich echt niet permitteren om deze baan te verliezen. Ze ziet het in haar omgeving: door de crisis kunnen de meeste van haar medestudenten uiteindelijk geen baan vinden, of hooguit iets tijdelijks, ver onder het niveau van hun universitaire bedrijfseconomische opleiding, soms in de horeca, soms in een winkel. Heel andere koek dan hier bij Stipp-Schippers, waar ze als starter al bijna twee keer modaal verdiende. Met van die winkelbaantjes zou ze haar prachtige appartement bij lange na niet kunnen betalen en bovendien in de schuldsanering terecht komen. O, waarom was ze ook zo roekeloos geweest in die studentenjaren?!

De rest van de week was ze bezig agenda's naast elkaar te leggen, afspraken te maken en hotel- en vliegtickets te bestellen. Vanaf volgende week zouden Anton en Sophie drie weken lang stad en land afreizen om de Stipp-Schippers producten te presenteren. De eerste tijd in Nederland en Engeland, dan twee dagen in New York en ten slotte nog een week in Azië, waar de eerste en grootste vestigingen van hun klant zitten. Iedere dag besteedde ze extra veel aandacht aan haar kleding om de misser van eerder die week goed te maken. Ze poetste haar hakjes en trok haar beste damespakken aan: meestal met een blazer en altijd een broek. Ze wil er wel vrouwelijk uitzien, maar dan als een professionele en onafhankelijke vrouw. Niets meisjesachtigs, dus rokken en dergelijke zijn uit den boze. Ze had de opdracht met zakenreis fantastisch gevonden, een droom die werkelijkheid werd, ware het niet dat Anton haar met zijn opdrachten en opmerkingen continu aan herinnerde dat het zíjn project was, en zíj hem assisteerde. Zo ook vrijdag, de laatste dag op kantoor voor hun zakentrip zou beginnen.

Sophie ruimt net de laatste prullen en pennen van haar bureau op om het fris en netjes achter te laten, als Anton een witte, afgesloten tas op tafel zet. "Sophie, het is belangrijk dat je er goed uitziet tijdens onze reis…" begint hij doordringend. "Draag daarom vanaf maandag deze kleren." "Wat..maar…WAT?!" Was dit een grap ofzo?! Anton kijkt echter serieus. "Je moet begrijpen dat Yan Shen een zeer traditioneel en hiërarchisch bedrijf is. Dat betekent dat de hiërarchie tussen ons ook duidelijk moet zijn voor hen. En dat begint bij kledingkeuze. Je loopt nu rond alsof je zelf de Algemeen Directeur bent. Dat kunnen we niet hebben natuurlijk." "Nouja zeg! Ben je helemaal…" Maar nog voor Sophie haar gescheld af kon maken, onderbreekt Anton haar opnieuw op strenge toon. "Sophie, ik kan het je heel gemakkelijk maken. Je hebt maandag óf dit aan, óf ik bel de heer Schippers dat je onvoldoende competent bent en je gaat niet mee. Maar ik denk niet dat je beoordelingsgesprek volgende maand dan zo fijn gaat zijn. Het is jouw keuze en ik wil er niets meer over horen." Even blijft Sophie verbouwereerd staan. Anton bestudeert haar, alsof hij nieuwsgierig is naar haar reactie. Uiteindelijk pakt ze furieus haar spullen in en grist zwijgend de witte tas van tafel, voor ze wegloopt en de deur achter zich dichtslaat. Anton glimlacht. De eerste stap van zijn plan is in werking gesteld.

Hoofdstuk 3

Sophie pakt de tram linea recta naar huis. Ze kan nog niet helemaal bevatten hoeveel er in een weekje op het werk veranderen kan. Eerst dat stomme incident met het glas water, toen Anton die de opdracht kreeg en nu ging hij ook nog bepalen hoe zij zich zou kleden?! Dat is gewoon vernederend! Toch besluit ze zich eroverheen te zetten, ze is een volwassen vrouw, soms zit het mee, soms zit het tegen, maar ze gaat wat ze met al die jaren studeren en werken bereikt heeft beslist niet opgeven. Eenmaal thuis aangekomen overwint haar nieuwsgierigheid het dan ook al snel van haar woede en besluit ze de inhoud van de tas te inspecteren. Maar wat eruit tevoorschijn komt stemt haar niet vrolijk. Een drietal jurkjes, kórte jurkjes, met een soort hoog kanten kraagje. Geen decolleté. Eén met stippen, één met bloemetjes en één met strikjes. STRIKJES! Het doet haar bijna denken aan het lolitastijltje, maar dan dankij de knopen toch nog net iets zakelijker. Dit zou zij nooit aandoen! Dit kan ze onmogelijk aandoen! Het lijkt wel de kleding van een uitbundige secretaresse of van een Japanse scholier of studente ofzo. Eigenlijk doet het zelfs denken aan kleine meisjeskleren. En bovendien zijn de jurkjes nog kort ook, als ze het niet mis heeft komen ze tot halverwege haar bovenbenen. Zo kan ze zich toch niet bij een klant vertonen?! Wat denkt Anton wel niet?! Snel pakt ze haar smartphone om hem eens goed de waarheid te vertellen, maar stopt terwijl ze het nummer intikt. Natuurlijk weet hij dat ze dit nooit aan zou doen! Ze draagt al jaren altijd pakken met broeken. Zou dit zijn plan zijn, om haar op deze manier weg te werken uit het bedrijf? Maar dan had hij toch meteen tegen de directeur kunnen vertellen dat hij haar als niet competent acht? En waarom zou hij haar weg willen hebben? Met deze nieuwe opdracht was er zelfs zoveel omzet dat ze zelfs nieuwe mensen konden áánnemen!

Verward ploft Sophie op de bank neer, de tas nog in haar handen geklemd. Ze besluit te kijken wat er verder nog in zit. Witte sokjes, haarelastiekjes, hakloze zwarte lakballerina's en zelfs een BH en… witte katoenen onderbroekjes? Wat Sophie nog het meest schokt is dat de maten perfect kloppen. Snel drukt ze de tas tegen haar borsten aan, alsof ze bekeken wordt. Ze was ook bekeken! Of hoe anders kon Anton die maten kennen? Ze was altijd zo druk met haar studie geweest dat ze sinds de middelbare school geen vriendje meer heeft gehad. Dus er was geen ex die het had kunnen 'verklappen'. Onthutst gooit ze de tas van zich af en besluit het even naast zich neer te leggen. Mag dit eigenlijk wel, of zou ze Anton hier alleen al voor kunnen aanklagen? Maar dan zou ze haar baan zeker verliezen.

Het hele weekend zoekt Sophie afleidingen om maar niet aan het stomme gedoe op haar werk te hoeven denken. Die zijn er ook genoeg, want ze moet haar spullen pakken voor de aankomende reis. De eerste paar dagen bezoeken ze vestigingen binnen Nederland, maar daarna zullen ze alleen nog maar in hotels in het buitenland overnachten, dus alles moet al klaarstaan. Ze belt uitgebreid haar ouders en vriendinnen, die over het algemeen zo'n 100 kilometer verderop wonen, omdat Sophie na haar studie van Nijmegen naar de randstad is verhuisd. Sommige meiden gillen het uit wanneer ze horen dat ze plaatsen als Londen, New York en Xi'an zal bezoeken. "Ohhh, dan móet je langs het Terra Cotta leger hoor!" Langzaam aan wordt Sophie ook weer wat enthousiaster voor de reis. Voor iemand van haar leeftijd is dit natuurlijk ook niet niks.

Uiteindelijk wordt het het maandagmorgen en staat Sophie met het wit-met-zwart gestipte jurkje in haar handen, 'de minst belachelijke' zoals ze er zelf over denkt. Zou het schadelijk zijn voor de zakelijke relatie tussen Stipp-Schippers en Yan Shen als ze dit vandaag aantrekt? Dat kan Anton's bedoeling toch niet zijn?! Zuchtend besluit ze het jurkje aan te doen om te kijken hoe erg het nou werkelijk is. Ze besluit zelfs het ondergroed en de bijbehorende schoentjes aan te trekken, om niet het risico te nemen dat Anton haar alsnog afwimpelt. Erg te spreken over het resultaat is ze niet. Het jurkje is nog nét lang genoeg om haar billen te bedekken en zo zonder hakken ziet ze er meteen een stuk kleiner uit. Om over de schoentjes nog niet te spreken. Ze ziet er ook meteen een stuk jonger uit, als een eerstejaars student misschien, maar zeker niet als een hogere employée. De haarelastiekjes besluit ze te negeren, als ze haar kapsel in hetzelfde nette model als altijd doet en de jurk compenseert met make-up en een professionele werkhouding, valt het mensen die haar niet kennen misschien niet héél hard op. En gelukkig gaan ze direct naar de klant, dus niemand van de zaak zal haar zo zien.

Met haar aktetas stapt Sophie naar buiten. Het is juni en de zon schijnt al vrolijk door de straten. Ze voelt de wind tussen haar benen waaien, wat haar onzeker maakt. Ze drukt snel de onderkant van haar jurk omlaag. Hier is ze niet aan gewend! Zouden mensen haar kleding raar vinden? Dan hoort ze getoeter vanaf de overkant van de weg. Het is Anton's gloednieuwe Audi. Ze zouden elkaar toch pas bij de klant ontmoeten? Ietwat opgelucht dat ze nu niet in deze kleding met de trein hoeft te reizen loopt Sophie naar de auto en stapt naast Anton in. Hij bekijkt haar even van top tot teen en start dan de auto. "Heel fraai. Zo kun je je wel vertonen. Eerlijk gezegd wist ik niet of je het aan zou doen." Hij zegt niets over de haarelastiekjes die ze niet aan heeft. Sophie kijkt de andere kant op, in de hoop dat haar collega niet ziet dat ze opnieuw bloost. "Ik had ook zoveel keus," bijt ze hem toe. "Kom nou," reageert Anton, "het staat je goed, ik rij nog even langs kantoor als je het niet erg vind, meneer Schippers wilde ons nog even spreken voor we vertrekken." Ontzet kijkt Sophie hem aan. "Dat wíst jij! Hij laat me nooit zo naar een klant gaan!" "Waarom niet? Je ziet er prima uit zo. Kom nou maar gewoon mee en vertrouw op me, we gaan hier een groot succes van maken." Sophie kon geen woord meer uitbrengen. De rit naar het kantoor, een tripje van nog geen half uur, leek uren te duren en ging haar tegelijk veel te snel voorbij. Het is al bijna 10 uur, al haar collega's zullen al op kantoor zijn! "Kom!" spreekt Anton streng wanneer ze treuzelt bij het uitstappen. Beschroomd loopt Sophie achter haar collega aan, die zelf in een chique blauw pak de trappen op stapt. Op weg naar boven kijkt ze steeds achterom of er geen voorbijgangers zijn die onder haar jurk kunnen kijken.

Binnen komen ze langs de receptioniste en lopen de gang door. Onderweg passeren ze diverse kantoorruimtes met ramen naar de gang toe, waar diverse medewerkers druk aan het werk zijn. Als Anton en Sophie hen passeren kijken ze allemaal op en staren haar na tot ze uit het zicht verdwenen is. Sophie tuurt maar naar de grond, tot ze bij het kantoor van de directeur zijn. "Fijn dat jullie nog even langs konden komen." Sophie blijft ietwat achter Anton staan als haar ogen die van haar directeur ontmoeten. Zijn gezicht staat licht autoritair en serieus als altijd. "Ik zie dat je je voor deze opdracht hebt gemoeid een passende outfit te kiezen, heel goed. Onze klant zal dit waarderen." Dan richt hij zich weer op Anton. "Je plan zag er goed uit. Ik heb er het volste vertrouwen in dat je deze opdracht goed uitvoert. Als ze na de proefperiode op een permanent contract overgaan zijn we binnen. En dan zit er voor jou ook een mooie positie in. En voor jou," en hierbij wendt hij zich weer tot Sophie, "een vast dienstverband. Vermits je inderdaad de competenties vertoont die Anton jou toeschreef." Beduusd laat Sophie het over zich heengaan. "Ja, meneer." Het is dus echt zo dat haar baas blijkbaar van plan was het contract niet te verlengen, maar Anton voor haar opgekomen was. Maar waarom dit jurkje zo'n 'goede keuze' is, is haar nog steeds een raadsel.

Eenmaal buiten maken ze zich op weg naar de eerste klant. Sophie, die normaal gesproken uitgebreid het plan zou bediscussiëren, blijft de rest van de rit stil. Anton daarentegen lijkt in een uitstekend humeur te verkeren. Hij fluit tijdens het rijden en de presentaties gaan hem goed af. De eerste twee dagen voelde Sophie zich wat ongemakkelijk in de jurkjes, maar al snel zette ze zich eroverheen. Het blijkt dat de vrouwelijke Aziatische expats in de bedrijven die ze bezoeken ook vaak schattige jurkjes droegen, dat is daar blijkbaar normaal, en dus was het niet meer dan logisch dat zij haar kledingsstijl hieraan aanpast. Later in de week draagt ze zelfs het jurkje met bloemetjesmotief. Waar Sophie zich alleen steeds meer aan stoort is hoe Anton áltijd het woord voert tijdens de presentaties, en zij hooguit wat vragen mag beantwoorden. Op de derde dag besluit ze zich wat meer met een gesprek tussen Anton en een opdrachtgever te bemoeien. "U kunt het CMS ook zelf aanpassen naar uw wensen," valt ze Anton in de rede. Tijdens de gesprekken die volgen neemt ze steeds vaker het woord over van Anton, waardoor de presentaties meer op een soort concurrentiestrijd tussen de twee collega's begint te lijken dan op presentaties. Anton ergert zich mateloos aan het gedrag van zijn collega, die blijkbaar snel genoeg over haar nieuwe dress-code heen is gekomen.

Als de week voorbij is, hebben ze het weekend om over te vliegen naar Londen. Op vrijdagmiddag staan ze samen te wachten bij de gates van Schiphol. Sophie draagt het jurkje met strikjes, maar laat zich er niet door afleiden, behalve op de roltrappen, want als ze het daar niet stevig tegen zich aandrukt is ze ervan overtuigt dat dat domme katoenen slipje zichtbaar wordt. Hier kent toch niemand haar. Ze besluit nog even wat 'tax-free' te gaan shoppen bij de vele winkeltjes op de luchthaven. Het duurt nog zeker twee uur voordat hun vliegtuig opstijgt. Anton pakt zijn ipad erbij en maakt ondertussen wat aantekeningen. Zonder dat Sophie het door heeft, neemt hij geregeld foto's van haar, daar was hij eerder deze week steeds niet aan toegekomen. Ondanks hun strijd voelt hij zich op een vreemde manier aangetrokken tot deze hoogmoedige vrouw, des te meer nu ze onder zíjn verantwoordelijkheid valt. Hij glimlacht even in zichzelf om het plan dat hij voor haar heeft opgesteld.

Als Sophie terug komt is het bijna tijd om de gates in te gaan. Ze tilt vier tassen bij zich, waarvan ze de inhoud bij elkaar in één grotere tas probeert te stoppen, omdat je maar één stuk handbagage mag hebben. Blijkbaar had ze dit plan niet goed doordacht. "Hè bah, ik wilde eigenlijk nog een kop koffie halen." "Dan haal ik die toch voor je?" Verrast over hoe galant Anton zich ineens opstelt knikt ze, terwijl ze een net gekochte blazer bij wat setjes make-up probeert te proppen. Even later is Anton terug met twee koppen Starbucks koffie, en geeft er één aan Sophie. Ze drinkt hem snel leeg omdat de gates volgens de borden inmiddels geopend zijn. Ze hebben een plekje helemaal achterin de Eerste Klas afdeling in het vliegtuig en Anton laat Sophie bij het raam zitten. Anton trekt zijn stropdas iets losser, leunt achterover in zijn stoel en bekijkt zijn donkerblonde collega zo nu en dan. Terwijl ze de gordel in het vliegtuig aantrekt voelt Sophie ineens een druk op haar blaas. Maar de stewards zijn nog maar net begonnen met hun veiligheidsverhaal en aan de taxi'ende stoet vliegtuigen buiten te zien kan het zo maar een half uur duren voordat zij aan de beurt zijn. En dan duurt het opstijgen zelf natuurlijk ook nog even. Waarom ben ik daarstraks ook niet nog even langs de toiletten gegaan? verwijt ze zichzelf. Anton ziet tot zijn genoegen zijn collega naast zich wat ongemakkelijk heen en weer schuifelen.

Hoofdstuk 4

De lampjes van de riemgordels branden, maar Sophie kijkt toch even schuin achter zich of ze ongezien niet even naar het toilet kan glippen. Anton kan ze het nog wel uitleggen, maar ze ziet dat ze daarna of helemaal naar voren, of langs een gordijn en dan nog door de tweede klas moet lopen om bij een toilet te komen. En om nou het personeel erbij te halen en uit te leggen dat het een noodgeval is, nee bedankt! Ze zal het echt nog even in moeten houden. Het leer van de stoel voelt klam en onprettig tegen haar blote benen, die inmiddels zijn gaan zweten van de inspanning. "Hoe lang duurt het nou nog?" mompelt ze tegen zichzelf terwijl ze opnieuw uit het raam kijkt om te zien of de rij al opschiet. "Hoezo?" reageert Anton bijdehand, "zo gemotiveerd voor deze reis?" Ook dat nog! Hou gewoon je kop, denkt Sophie bij zichzelf. "Eh ja, eigenlijk wel." Sophie besluit afleiding te zoeken en de plaat te bekijken met alle-mogelijke-ongelukken-die-je-in-een-vliegtuig-kunt-hebben en wat je dan moet doen. "Zoek je een leuke activiteit uit?" grinnikt Anton. Sophie haalt haar schouders op. "Ja, zo'n geel mondkapje voor tegen jouw praatjes, nou goed?" Ondertussen zet de druk op haar blaas onverminderd door. Wat is dat toch? Normaal gesproken komt dat nooit zo abrupt, dan voelt ze het al een uur vantevoren als ze weer moet plassen. Het zullen de zenuwen voor deze reis wel zijn… Sophie had pas één keer eerder gevlogen en dat was als peuter, op vakantie naar Canada met haar ouders. Veel herinnert ze zich er niet van, want ze was nog erg jong toen, maar wat ze onthouden heeft was zo'n blokkendoos met gekleurde blokken bij een pilaar in het midden, waar je mocht spelen terwijl het vliegtuig in de lucht hing. Nieuwsgierig kijkt ze langs Anton het gangpad in. Geen blokkendoos hier.

Als het vliegtuig eindelijk de bocht om rijdt en echt vaart begint te maken, voelt Sophie opnieuw de druk in haar blaas toenemen. Maar deze keer kan ze zich niet inhouden. Haar lichaam luistert niet langer naar haar verbeten wil om het tegen te houden! Geschrokken beseft ze dat ze daadwerkelijk zit te plassen. In haar katoenen slip, in haar lichtblauwe jurk met strikjes, op de lederen zitting van haar stoel! In een fucking vliegtuig van British Airways, voegt ze daar voor zichzelf nog aan toe. En ze kan het niet stoppen! Haar sluitspieren luisteren niet meer! Van de schrik houdt ze haar handen voor haar mond en trekt wit weg. Door het kabaal van de motor is het gekletter van de plas op de vloer niet te horen - maar ze voelt het tegen haar benen opspatten, het gebeurt dus echt. Ze voelt dat het vliegtuig de grond verlaat en alle mensen om haar heen 'ohhh' en 'ahhh' roepen vanwege het prachtige uitzicht buiten - de lappendeken van Noord Holland onder hen. De akkers, de polders, de hoogovens van IJmuiden. Maar Sophie is met niets van dat bezig. Ze heeft iets heel anders aan haar hoofd. En dan kijkt ze naast zich. Om direct Anton's ogen te treffen. Hij wéét het. Ze weet niet hoe hij het weet, maar ze ziet dat hij precies doorheeft wat ze doet. Zijn blik lijkt in eerste instantie bezorgd te zijn, maar er lijkt ook iets triomfantelijks doorheen te schitteren. Hij buigt wat haar kant op. "Zie ik nou goed dat je…jezelf onderplast?" Dit kan niet waar zijn, dit kan gewoon niet waar zijn! spookt alleen nog door Sophie's hoofd. En opeens voelt ze haar wangen branden van schaamte. Zachtjes knikt ze. Als ze omlaag kijkt ziet ze een grote natte plek ontstaan. Paniekerig graait ze om zich heen en grijpt een vliegtuigdekentje om het mee te bedekken, en dept met de andere kant snel de grond af, voor het allemáál naar achteren druipt, want het vliegtuig stijgt nu schuin omhoog. Door de lichte turbulentie wordt ze naar achteren, weer in haar stoel gedrukt, om nu de poel onder haar billen ook naar achteren te voelen doorsijpelen. Afschuwelijk! Snel pakt ze een punt van de deken om op te gaan zitten. Het helpt wel wat, maar het materiaal van de deken is weinig absorberend.

"Zal ik een stewardess om hulp vragen?" vraagt Anton. Zijn stem klinkt mild, hij ziet dat zijn collega bijna in huilen uit barst. Ze probeert zich groot te houden. "Nee," fluistert ze, "ik…ik wil zo niet gezien worden… ik…ik…" Maar verder komt ze niet. Anton slaat een arm om haar heen en geef haar zijn deken. "Misschien helpt dit. Weet je wat, we wachten gewoon even totdat het vliegtuig in de hogere atmosfeer komt, dan kun je ook weer van je plek af om je te verschonen." Sophie knikt afwezig, terwijl ze uit het raam tuurt. Het liefst zou ze uit het vliegtuig wegsmelten en buiten zelf door de wolken vliegen, zo vrij als een vogel, zonder mensen, zonder deze schaamte. Zo blijft ze zitten totdat het vliegtuig boven de wolken recht trekt. Een bliep en het doven van de 'seatbelt'-lampjes geven aan dat de passagiers vrij zijn om op te staan. Nog voor Sophie hem kan tegenhouden, benadert Anton een passerende stewardess. "There has been a little accident", zegt hij discreet, met een volume zodat de andere passagiers het niet horen. De stewardess ziet aan de vloer wat er gebeurd is en loopt even naar voren. "That's no problem, I'll be back in a minute." Ze komt terug met een grote plastic zak en een schone deken. Sophie kijkt schuchter om zich heen of de andere passagiers iets doorhebben, maar in de rij coaches aan de andere zijde van het vliegtuig zit maar één man en deze slaapt. Verder voorin zijn wel mensen wakker en actief, maar ze lijken in hun eigen gesprekken verzonken. Anton komt overeind en laat de stewardess erdoor. Hij trekt zijn overhemd weer recht, terwijl zijn ogen de aanblik van zijn collega geen seconde loslaten. Hij heeft medelijden met haar, maar kan niet ontkennen dat hij hiervan geniet. Ja, dit zou de beste zakenreis ooit worden.

De stewardess slaat Sophie een schone deken om en doet de twee natte in de plastic zak, die ze bij de stoel laat liggen. Vervolgens begeleidt ze Sophie naar de toiletten en drukt haar een lap stof en een handdoekje in de handen. "Unfortunately, we don't have any spare dresses." voegt ze eraan toe. Sophie knikt en stapt het eersteklas toilethokje in, waarna ze de deur achter zich op slot draait. De deken laat ze op de grond vallen. De toiletten zijn veel luxueuzer dan ze zich had voorgesteld, heel anders dan op een trein en ruimer, met wasbakjes voorzien van deodorant, diverse soorten zeep, washandjes en zelfs een scheerapparaat voor mannen. 'Dit zijn dus eersteklas toiletten', denkt ze bij zichzelf. Maar al snel gaat haar aandacht uit naar het beeld in de grote spiegels van de wastafel: een jonge vrouw met een grote natte plek in een lichtblauw lolita-achtig jurkje met strikjes. Haar eerste zakenreis, en ze ziet er zo uit. En die l*l van een Anton heeft alles meegekregen! Snel trekt ze haar doorweekte slipje en vervolgens ook de jurk, sokken en schoentjes uit. Wat nu? Ze bekijkt het stuk stof dat ze heeft meegekregen. Het is een soort stevige onderbroek, in het kruis gestoffeerd en met dikke elastieken randen. Waarschijnlijk ter preventie van 'more little accidents'. Bah. Dit zal haar zeker nooit, nóóit meer overkomen. Maar alles is beter dan een natte onderbroek of helemaal geen slipje, zeker in combinatie met dít jurkje. Sophie besluit haar eigen slipje maar in de prullenbak weg te gooien en pakt een washandje van het rek om zich te wassen. Daarna spoelt ze de onderste helft van haar jurk af en wikkelt deze een paar keer in de handdoek, om deze toch alvast wat te drogen. De sokken zijn gelukkig vrijwel droog gebleven en de lakschoentjes blijken gemakkelijk afneembaar te zijn. Dan pakt ze de gestoffeerde onderbroek en trekt deze langs haar benen onder haar jurk omhoog. De stof voelt stug aan en de contouren van de dikke elastieken randen zijn zichtbaar onder het jurkje, zeker nu het nog nat is. 'Belachelijk', denkt Sophie, 'het lijkt haast op een luier zo.' Even tuurt ze naar de deur, haar handen op de wastafel leunend. Ze wil helemaal niet terug. Wat moet ze tegen Anton zeggen? Al snel realiseert ze zich dat ze hier niet lang kan blijven, misschien zijn er nog andere mensen die het toilet nodig hebben. Ze pakt de gebruikte handdoeken en deponeert deze in de daarvoor bestemde bak, waarna ze de deken maar weer om zich heen slaat en terug het gangpad van het vliegtuig in wandelt. Aan het einde van het eersteklas pad ziet ze hoe een stewardess net klaar is met een dweiltje en droogdoeken. De meeste passagier schenken geen aandacht aan haar, maar halverwege het pad passeert ze een echtpaar met een klein meisje dat naar haar wijst en naar haar omkijkt, waarop de ouders haar gebaren met een boekje aan de slag te gaan. Oh god, sommigen hebben het dus wél meegekregen. Sophie duikt nog wat verder in elkaar en loopt door. De onderbroek drukt bij iedere stap tegen haar intieme delen. Aan het einde van het gangpad staat Anton op en laat haar erdoor. "Opgeknapt?" vraagt hij kalm. "Ja," is alles wat Sophie nog uit kan brengen. "Maak je geen zorgen, dit gebeurt heus wel vaker, er zijn meer mensen met vliegangst."
 

Mama van lieve AB25

Enjoy the good things
Forumleiding
Re: Een reisje van de zaak (H1 + H2)

Tot nu toe een goed verhaal ben benieuwd na het vervolg hoop dat ie spoedig komt :)
 

RNdU

Superlid
Re: Een reisje van de zaak (H1 + H2)

Hoi moondancer,

Een heel boeiend en goed geschreven begin. Ik ga de volgende hoofdstukken met veel belangstelling lezen. Ga zo door!
Groet,
rpv57500
 

Moondancer

Nieuw lid
Re: Een reisje van de zaak (H1 + H2)

Hoofdstuk 3 is er nu ook! Ik post de vervolghoofdstukken maar direct na hoofdstuk 2 zodat alles overzichtelijk op één pagina blijft staan. Als er dan een nieuw deel bijkomt maak ik een nieuwe post zoals deze ter vermelding.

Leuk dat jullie het begin kunnen waarderen. Maar laat gerust ook weten als er iets beter kan hoor.
Ik start altijd wat traag op bij verhalen.
 

Moondancer

Nieuw lid
Heb zojuist hoofdstuk 4 toegevoegd. :)
Voor nu moet ik weer een paar dagen stoppen i.v.m. werken aan mijn scriptie, maar er komt nog veel meer aan!
 

Botoz

33, interesse in contact
Ik wacht liever een paar dagen, dan dat we een gehaast verhaal krijgen. Prima verhaal, bedankt! Ik lees graag verder.
 

tena69

Beginneling
Hoi moondancer wat een inspiratie en wat een prachtig verhaal
bedankt!
ik las trouwens je profiel verhaal ik herken het helemaal
gr marc.
 

Kingdark

Gewaardeerd Lid
Zeer goed verhaal tot zover. Beide characters zijn vrij realistisch en voor zover kan ik alles echt zien gebeuren!
 
Thread starter Similar threads Forum Replies Date
M Droge luier na een nacht, wat nu? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 1
Drentse liefhebber M’n luier is een beetje nat Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 0
L Zoektocht naar een papa of mama Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 1
R Opzoek naar een leuke gezellig klik (f) Contact advertenties 1
O Effetjes voorstellen (lang, sorry, ik werd een beetje enthousiast) Voorstellen 24
D tips bij de start van een DD/lg relatie? Algemeen 10
N Verhaal Klaar Dylan's Turnavontuur: Een Friponneuze Verwisseling D 1
Wieltje Wat als je het een keertje 'anders' deed? Broekplassers en Poepers 4
Drentse liefhebber Dit weekend een keer weer heerlijk luieren. Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 2
Babyboy2024 Een grote beginnende stapje Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 3
F Nog niet klaar Nog steeds een grote meid?? N 87
Babyukkie Een vraag van lid. Wil graag weten hoe we hier mee om gaan moderator talk 1
Pup Gezocht: Online daddy voor een lief kleintje (2.0) Contact advertenties 8
Hans4ABDL Domi man die plaats heeft voor een ABDL subje.Vrouw/jongen/tgirl Contact advertenties 12
secrettess Vandaag iemand zin om af te spreken of een andere keer? Contact advertenties 19
Diaperthijs Lekker Zitten in een poepluier. Yesss of eeewww? VVV 40
I Een enorme stap.. Contact advertenties 9
B Daddy op zoek naar een little Contact advertenties 4
R Ricky krijgt een luier van Adje om Q R 3
baby metalhead 666 trek de stoute schoenen aan en geef het nog maar eens een kans opzoek naar ....... Contact advertenties 1
A Heeft er iemand ervaring/tips om in een luier naar plopsaland de panne te gaan? Polls 6
A Is er iemand voor een afspraakje in Leeuwarden vriendelijke groet Robert AB/DL Fotos 5
C Wie heeft hier een verklaring voor ? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 15
HarmonixFairy Meisje met een droom stelt zich voor... Voorstellen 21
DiaperT1 Een luier voor het gemak. Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 16
Bam-Bi Ik zoek een lief ab meisje Contact advertenties 7
babydaniel Re meisjes gezocht in België voor een luier date Contact advertenties 4
Baby Charlotte Welke AB spenen hebben nog een ventiel? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 14
L Met een groepje naar intens Contact advertenties 13
Wants to be in Diapers Een slaafgeborene van het neoliberalisme S 4
P Leuke luier date met een vrouw Contact advertenties 5
AmberLuiertje Discussie met een vriendin Algemeen 50
B op zoek naar een vrouw Contact advertenties 5
M Heb jij een maatje Large maar niet veel centjes om te luieren ? Contact advertenties 5
Bart Wie in de omgeving Zuidwest-Brabant heeft een dikke luier over Contact advertenties 0
Diaperloverfrom2001 Ik zoek raad: ik heb een relatie, beide wonen we nog bij onze ouders, maar ik ben DL Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 10
T Keer in een dwangbuis Contact advertenties 8
bigjim Ik zie weer een prijsverhoging aankomen Aanbevolen 2
Pup Tip van Flip: een douche gel met Zwitsal geur Aanbevolen 2
M wie draag er graag een pyjama? Polls 38
B Moeite met plassen in een luier? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 21
G Waarom een spel als CoD? Pub 8
T Wat doet het dragen van een romper voor je? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 28
baby metalhead 666 Op zoek naar een date Contact advertenties 4
fatsuit-lover Mijn papa zoekt een broer of zusje voor mij Contact advertenties 4
D Een open oproep - (meerdere contact vragen, van online tot real life.) Contact advertenties 5
DaddyZ Is dit maar een fase? 16+ Board 14
Plasbibs Een keer naar de wc-pot geweest. Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 9
L Ik zoek een moeder of vader Contact advertenties 7
T Wat irriteert je het meest aan een luier? Volwassen Baby's / Luierliefhebbers 88
Similar threads


















































Bovenaan