Dit verhaaltje heb ik al eventjes maar nog niet hier gepost, daarom doe ik dat nog maar even.
Dit verhaal is even ongelofelijk als onwerkelijk.
En weet je? Het is écht gebeurd! Denk ik.
Laatst liep ik door een pawn shop wat rond te struinen in de hoop een goedkope nintendo64 te kunnen scoren.
Toen plots mijn oog viel op een miniskuul apparaatje.
'Kan ik je helpen jongeman?' zegt de man van de winkel die op mij af stapt.
'Ah wel meneer, ik kwam eigenlijk slechts even snuffelen in de hoop een nintendo64 op de kop te kunnen tikken, gewoon voor de heb' vertel ik de man.
'Sorry jongen, daar kan ik je momenteel even niet mee helpen. We hebben wel een oude playstation staan zitten momenteel rustig in de oudere gameconsoles' aldus de man.
Het geeft natuurlijk niets ik vind rond struinen in dit soort winkels altijd wel leuk
Nog voor de man aanstalten maakt om een andere klant van dienst te zijn vraag ik nog vlug even naar het kleine apparaatje.
'Weet je' zegt ie, ik heb eigenlijk ook geen idee. Degene die het kwam afleveren vertelde dat het om een apparaatje gaat die via een bepaalde buitenaardse kracht jou wil aan andere op legt.
Is natuurlijk de grootst mogelijke onzin maar die meneer stond er op dat ik het aan nam omdat zijn vrouw genoeg had van onzinnige fratsen van haar man.
Eigenlijk verkoop ik dit soort rommel en kwats niet dus ik zou zeggen neem mee, neem mee!
Mijn perverse gedachte staken de kop op bij het idee mensen iets te kunnen laten doen wat ze niet willen.
Ik ben dan wel niet persé bijgelovig maar wel in voor een geintje en aangezien ik er toch niet voor hoefde te betalen nam ik het apparaatje mee.
Ik liep wat verder het centrum van de stad in en ging op een bankje zitten en bekeek het apparaatje eens goed.
Ongeveer net zo groot als een auto sleutel met van die automatische deurvergrendel knopjes erop weet je wel?
Alleen had dit dingetje slechts één knopje.
En er zat geen sleuteltje aan.
Wat had de winkelier ook alweer gezegd?
Dat met een beetje bijgeloof dit apparaatje via buitenaardse krachten iemand iets laat doen wat hij of zij helemaal niet wil.
Nou.. Een beetje bijgelovig ben ik dus blijkbaar wél en heb sowieso niets te verliezen.
En dan daarbij, ik heb het dingetje gratis mee mogen nemen.
Dus ik besluit een niets vermoedende voorbijganger aan een testje te onderwerpen.
Voor me staat een oudere man, zijn gezicht bijna in een standbeeld op het plein gedrukt.
Ik richt het apparaatje, sluit mijn ogen en verzin hoe de man binnen enkele ogenblikken drie maal zal niesen.
Afwachtend op wat gaat komen houd ik mijn ogen nog even gesloten maar er gebeurd niets.
Ik kan een glimlach niet onder drukken bij de gedachte van mijn eigen goedgelovigheid.
Ik gniffel naar het apparaatje en zoek de dichtst bij zijnde prullenbak om het in te kijlen.
Die prullenbak staat toch zeker wel 10 meter verderop wat sowieso betekend dat ik moet op staan van het bankje waar ik juist zo lekker zit.
Ik besluit het uit luiheid maar in mijn jaszak te stoppen.
Mijn hoofd gaat achterover, ik zak wat onderuit en geniet van het zonnetje en de vrijheid.
Zo zit ik een kwartiertje te genieten van het leven terwijl ik kijk naar diezelfde man, waarschijnlijk een toerist ofzo, die maar geen genoeg krijgt van het bronzen beeld.
Ondanks het fijne zonnetje is het toch wat fris en dus steek ik mijn handen in mijn zakken en voel het apparaatje wederom.
In een reflex druk ik vanuit mijn jaszak op het enige knopje wat erop zit als ik plots hoor;
'Hatsjoe!!!!'
De man die ik verdenk als toerist heeft zojuist het bronzen beeld onder de eerste klodders bedolven en is haastig zoekende naar een zakdoek om de tweede golf tegen te houden.
Dit lukt maar net en juist als de zakdoek zijn neus reikt hoor ik én het hele plein;
'Hatsjoe!!!'........... 'Hatsjoe!!!!!!!!'
En ik sta perplex.
Of zit perplex, liever.
Verontwaardigd haal ik het apparaatje uit mijn jaszak en bekijk het nog eens goed.
Deed ik dat nou? Dat niesen?
Even verbaasd als benieuwd naar meer besluit ik het apparaatje aan een tweede test te onderwerpen en ik loop richting het winkelcentrum.
Ik ga een groot warenhuis binnen en ga op de afdeling 'kleding' op zoek naar een nieuw proefkonijn.
Die vind ik in de vorm van een wat oudere dame welke bij de sieraden staat te checken welke bijna echt gouden oorbellen haar het beste staan.
Aan de andere kant van het rek sta ik en ik concentreer me op de dame en 'wens' hoe deze vrouw binnen enkele ogenblikken heel hard om haar Papa zal roepen.
Er gebeurd niets, totdat mijn vinger het enige knopje op het apparaatje in drukt en ik van aan de andere kant van het rek plots hoor ;
'Papaaa?!!'
De vrouw verschiet en slaat vliegensvlug haar hand voor haar mond en kijkt mij aan.
Opkijkend doe ik net of dat ik me er niets van aan trek maar van binnen juich ik. Het apparaatje werkt echt!
Ik wens iemand gewoon iets toe, druk op het knopje en het gebeurd..
Waanzinnig toch? Ik begeef me richting huis voor het avondeten om andermaal ellende met mijn moeder te voorkomen maar ik verheug me nu al op het volgende moment van 'een druk op de knop'.
Savonds lig in ik bed en fantaseer ik wat in het wilde weg over mijn nieuwste aankoop. Ik zou dit namelijk uitstekend kunnen gebruiken om mijn perverse dromen werkelijkheid te laten worden.
Is dat nu wel helemaal netjes Lauwie? Vraag ik mezelf af.
'Ah joh, misschien werkt het zo wel helemaal niet' converseer ik met mezelf.
Helaas voor haar vind ik in mijn zusje een nieuw proefkonijn. Ze ligt al even te slapen in de kamer naast mij en ik zie dit als hét moment om te kijken of ik het apparaatje ook kan gebruiken voor hetgeen wat mij ontzettend opwindt!
Ik sluit mijn ogen en concentreer me op mijn wens.
Ik laat mijn roes los en druk op het knopje.
Er gebeurd niets en teleurgesteld wegens het resultaat maar tegelijk blij dat er niets gebeurd steek ik mijn duim in mn mond en leg ik me op mijn kussen.
Ik sluit mijn ogen en heb het gevoel net in slaap te vallen als ik iemand hoor huilen.
Het blijkt mijn zusje te zijn en nog voor ik aanstalten wil maken om te gaan kijken hoor ik moeder de trap op komen om te kijken wat er mis is.
Na enkele tellen op de kamer te zijn geweest hoor ik een enigszins gepiekeerde en mopperende moeder haar kamer af komen.
'Hier ben je wel een beetje te oud voor' hoor ik mama zeggen terwijl ze de la van de kast op de overloop open en dicht doet.
De kast met het linnengoed en ik besef direct dat mijn er is gebeurd wat ik wenste wat er zou gebeuren.
Mijn zus had in bed geplast.
---
Ik voelde me tot op zekere hoogte wel een beetje schuldig over wat ik dan schijnbaar mijn zus had aangedaan.
Maar als je eens wist wat zij mij wel eens aan doet.
Laten we wel wezen, er zijn talloze redenen te verzinnen waardoor het niet zo zielig is als het lijkt.
En ondanks dat ik zelf dus heel lang in bed heb geplast en daar vaak de zure druiven bij haar van plukte was het toch vooral mijn absurde 'trigger' die mij aanzette tot deze daad.
En ja, weet ik veel dat t apparaatje wat ik heb gekregen zo goed werkt.
Ik vond het mooi tijd voor een klein beetje terug pakken. En heb het mooi een klein weekje vol gehouden.
Toen mama tijdens het ontbijt, na het zoveelste 'ongelukje' dreigde mijn zus terug een luier aan te doen en dit haar onbedaarlijk verdrietig maakte ben ik gestopt.
Tijd om de pijlen op iemand anders te richten.
En zo besloot ik het apparaatje mee naar school te nemen.
In mijn broekzak zat het onopvallend en kon ik door mijn broek heen op het befaamde knopje drukken.
Iemand in zijn broek laten plassen voor de gehele klas ging me toch wat ver.
Maar ik werd week bij de gedachte bijvoorbeeld Elize of Bente onbewust haar duim in haar mond zou stoppen.
En dus concentreerde ik me op laatst genoemde.
Ik drukte op het knopje, wachtte rustig af en ja hoor.. Daar ging ze.
'Bente, haal je duim is uit je mond. Je bent geen klein kind meer!' riep de meester streng.
Geschrokken trok Bente razendsnel haar duim uit haar mond.
Het was te laat om de klas niet te laten lachen en mij verliefd achter te laten met het blik van een knappe meid met haar duimpje in haar mond.
'Bente, haal je duim is uit je mond!!' zei ik plagerig toen we de klas uit liepen richting de volgende les.
'Ha ha' zei ze ietwat geirriteerd.
Ik had zelfs niet eens door dat aan het duimen was. Ik duim al vanaf mijn achtste niet meer!
'Ah joh, geen zorgen' zei ik gniffelend. Duimende meisjes kunnen best schattig zijn.
De volgende les was Hugo aan de beurt.
Maar wat ik voor Hugo in petto had was niet mals. Die bullenbak kon niets anders doen dan pesten. Alles en iedereen moest het ontgelden en voor mij was dit hét moment om Hugo voor eens en voor altijd een toontje lager te laten zingen.
Ik heb hem nog gespaard door te wachten tot het laatste uur. Of ja, misschien was dat ook wel zijn ondergang.
'Meneer, mag ik even naar de WC' klinkt Hugo nogal dringend als hij met zijn wijsvinger omhoog de leraar onderbreekt.
'Hugo, ten eerste ben ik aan het praten en ten tweede is het bijna tijd. Je mag even niet naar de WC' aldus een mopperende meester.
Mijn ogen twinkelen als de arm van Hugo zich razendsnel richting zn buik gaat.
Hugo staat op van zijn stoel, voorover gebogen met de ene hand op zijn buik en de andere bij zijn billen.
'Hugo ga zitten!' roept de leraar streng.
Maar het knerspende geluid, de hulpeloze 'Oh nee' kreet en de naderende tranen van Hugo komen de klas binnen als een tsunami.
Hugo heeft een volle broek in een volle klas.
De gehele klas begint te schaterlachen, Hugo begint kei hard te huilen en de leraar is furieus.
'Hugo! Nu naar de WC en direct naar de rector! Na schooltijd meld je je hier bij mij!'
De martelgang naar de deur zal Hugo en zijn poepbroek vaak doen denken aan de tijden dat hij één van ons pestte.
Eigen schuld, dikke bult. En die kon iedereen zien én ruiken.
Echt grappen werden er naderhand niet meer over gemaakt. En ergens vond ik dat ik ook best een beetje te ver was gegaan.
Het enige positieve was dat Hugo ook voortaan zijn mond hield.
Tja als ie dat niet zou doen zou ik dat kunstje gewoon nog eens herhalen.
Ik beperkte het gebruik van het apparaatje slechts tot enkele natte nachten voor mijn zusje als ze weer eens stom tegen mij had gedaan of als ik zin had in een meisje van mijn leeftijd nog met een duim in haar mond te zien.
Die ene keer met Tante Riet was serieus ook lachen. Vooral omdat het serieuze lachen haar een inmens natte vlek bezorgde.
De rode boei en de pret achteraf verbloemde de tiran van het apparaatje en van mijn perversiteit.
Voor mijn gevoel was de wereld een klein beetje beter geworden. Maar was dat ook zo?
---
Maar naar mate de tijd vorderde vond ik de grap wel gemaakt en de misbruik niet echt meer iets om trots op te zijn.
Op een avond kwam ik vermoeid thuis vaag school en aansluitend rond hangen met vrienden. Ik trok mijn kleren uit en gooide ze in de wasmsnd en plofte neer op bed.
Ik hoorde mama nog vragen of ik mijn zakken had leeg gehaald maar moe datb ik was mompelde ik maar vlug van ja.
Ik checkte nog even mijn mobiel en struinde diversen luiersites af.
Oh wat zou ik toch graag vijf jaar zijn.
In mijn broek en bed plassen, duimelotten, met speelgoed spelen enzovoorts en ik viel al duimend vlot in slaap.
Ineens schiet de vraag van mama door mijn hoofd. ' Heb je je zakken leeg gehaald?'
'Shit! Mijn apparaatje!!
In het gat van de deur staat mama met het apparaatje.
Wat is dit voor iets Lauwie? vraagt ze terwijl haar vinger op het knopje drukt.
'Nee mama niet doen..! *klik*
Dit verhaal is even ongelofelijk als onwerkelijk.
En weet je? Het is écht gebeurd! Denk ik.
Laatst liep ik door een pawn shop wat rond te struinen in de hoop een goedkope nintendo64 te kunnen scoren.
Toen plots mijn oog viel op een miniskuul apparaatje.
'Kan ik je helpen jongeman?' zegt de man van de winkel die op mij af stapt.
'Ah wel meneer, ik kwam eigenlijk slechts even snuffelen in de hoop een nintendo64 op de kop te kunnen tikken, gewoon voor de heb' vertel ik de man.
'Sorry jongen, daar kan ik je momenteel even niet mee helpen. We hebben wel een oude playstation staan zitten momenteel rustig in de oudere gameconsoles' aldus de man.
Het geeft natuurlijk niets ik vind rond struinen in dit soort winkels altijd wel leuk
Nog voor de man aanstalten maakt om een andere klant van dienst te zijn vraag ik nog vlug even naar het kleine apparaatje.
'Weet je' zegt ie, ik heb eigenlijk ook geen idee. Degene die het kwam afleveren vertelde dat het om een apparaatje gaat die via een bepaalde buitenaardse kracht jou wil aan andere op legt.
Is natuurlijk de grootst mogelijke onzin maar die meneer stond er op dat ik het aan nam omdat zijn vrouw genoeg had van onzinnige fratsen van haar man.
Eigenlijk verkoop ik dit soort rommel en kwats niet dus ik zou zeggen neem mee, neem mee!
Mijn perverse gedachte staken de kop op bij het idee mensen iets te kunnen laten doen wat ze niet willen.
Ik ben dan wel niet persé bijgelovig maar wel in voor een geintje en aangezien ik er toch niet voor hoefde te betalen nam ik het apparaatje mee.
Ik liep wat verder het centrum van de stad in en ging op een bankje zitten en bekeek het apparaatje eens goed.
Ongeveer net zo groot als een auto sleutel met van die automatische deurvergrendel knopjes erop weet je wel?
Alleen had dit dingetje slechts één knopje.
En er zat geen sleuteltje aan.
Wat had de winkelier ook alweer gezegd?
Dat met een beetje bijgeloof dit apparaatje via buitenaardse krachten iemand iets laat doen wat hij of zij helemaal niet wil.
Nou.. Een beetje bijgelovig ben ik dus blijkbaar wél en heb sowieso niets te verliezen.
En dan daarbij, ik heb het dingetje gratis mee mogen nemen.
Dus ik besluit een niets vermoedende voorbijganger aan een testje te onderwerpen.
Voor me staat een oudere man, zijn gezicht bijna in een standbeeld op het plein gedrukt.
Ik richt het apparaatje, sluit mijn ogen en verzin hoe de man binnen enkele ogenblikken drie maal zal niesen.
Afwachtend op wat gaat komen houd ik mijn ogen nog even gesloten maar er gebeurd niets.
Ik kan een glimlach niet onder drukken bij de gedachte van mijn eigen goedgelovigheid.
Ik gniffel naar het apparaatje en zoek de dichtst bij zijnde prullenbak om het in te kijlen.
Die prullenbak staat toch zeker wel 10 meter verderop wat sowieso betekend dat ik moet op staan van het bankje waar ik juist zo lekker zit.
Ik besluit het uit luiheid maar in mijn jaszak te stoppen.
Mijn hoofd gaat achterover, ik zak wat onderuit en geniet van het zonnetje en de vrijheid.
Zo zit ik een kwartiertje te genieten van het leven terwijl ik kijk naar diezelfde man, waarschijnlijk een toerist ofzo, die maar geen genoeg krijgt van het bronzen beeld.
Ondanks het fijne zonnetje is het toch wat fris en dus steek ik mijn handen in mijn zakken en voel het apparaatje wederom.
In een reflex druk ik vanuit mijn jaszak op het enige knopje wat erop zit als ik plots hoor;
'Hatsjoe!!!!'
De man die ik verdenk als toerist heeft zojuist het bronzen beeld onder de eerste klodders bedolven en is haastig zoekende naar een zakdoek om de tweede golf tegen te houden.
Dit lukt maar net en juist als de zakdoek zijn neus reikt hoor ik én het hele plein;
'Hatsjoe!!!'........... 'Hatsjoe!!!!!!!!'
En ik sta perplex.
Of zit perplex, liever.
Verontwaardigd haal ik het apparaatje uit mijn jaszak en bekijk het nog eens goed.
Deed ik dat nou? Dat niesen?
Even verbaasd als benieuwd naar meer besluit ik het apparaatje aan een tweede test te onderwerpen en ik loop richting het winkelcentrum.
Ik ga een groot warenhuis binnen en ga op de afdeling 'kleding' op zoek naar een nieuw proefkonijn.
Die vind ik in de vorm van een wat oudere dame welke bij de sieraden staat te checken welke bijna echt gouden oorbellen haar het beste staan.
Aan de andere kant van het rek sta ik en ik concentreer me op de dame en 'wens' hoe deze vrouw binnen enkele ogenblikken heel hard om haar Papa zal roepen.
Er gebeurd niets, totdat mijn vinger het enige knopje op het apparaatje in drukt en ik van aan de andere kant van het rek plots hoor ;
'Papaaa?!!'
De vrouw verschiet en slaat vliegensvlug haar hand voor haar mond en kijkt mij aan.
Opkijkend doe ik net of dat ik me er niets van aan trek maar van binnen juich ik. Het apparaatje werkt echt!
Ik wens iemand gewoon iets toe, druk op het knopje en het gebeurd..
Waanzinnig toch? Ik begeef me richting huis voor het avondeten om andermaal ellende met mijn moeder te voorkomen maar ik verheug me nu al op het volgende moment van 'een druk op de knop'.
Savonds lig in ik bed en fantaseer ik wat in het wilde weg over mijn nieuwste aankoop. Ik zou dit namelijk uitstekend kunnen gebruiken om mijn perverse dromen werkelijkheid te laten worden.
Is dat nu wel helemaal netjes Lauwie? Vraag ik mezelf af.
'Ah joh, misschien werkt het zo wel helemaal niet' converseer ik met mezelf.
Helaas voor haar vind ik in mijn zusje een nieuw proefkonijn. Ze ligt al even te slapen in de kamer naast mij en ik zie dit als hét moment om te kijken of ik het apparaatje ook kan gebruiken voor hetgeen wat mij ontzettend opwindt!
Ik sluit mijn ogen en concentreer me op mijn wens.
Ik laat mijn roes los en druk op het knopje.
Er gebeurd niets en teleurgesteld wegens het resultaat maar tegelijk blij dat er niets gebeurd steek ik mijn duim in mn mond en leg ik me op mijn kussen.
Ik sluit mijn ogen en heb het gevoel net in slaap te vallen als ik iemand hoor huilen.
Het blijkt mijn zusje te zijn en nog voor ik aanstalten wil maken om te gaan kijken hoor ik moeder de trap op komen om te kijken wat er mis is.
Na enkele tellen op de kamer te zijn geweest hoor ik een enigszins gepiekeerde en mopperende moeder haar kamer af komen.
'Hier ben je wel een beetje te oud voor' hoor ik mama zeggen terwijl ze de la van de kast op de overloop open en dicht doet.
De kast met het linnengoed en ik besef direct dat mijn er is gebeurd wat ik wenste wat er zou gebeuren.
Mijn zus had in bed geplast.
---
Ik voelde me tot op zekere hoogte wel een beetje schuldig over wat ik dan schijnbaar mijn zus had aangedaan.
Maar als je eens wist wat zij mij wel eens aan doet.
Laten we wel wezen, er zijn talloze redenen te verzinnen waardoor het niet zo zielig is als het lijkt.
En ondanks dat ik zelf dus heel lang in bed heb geplast en daar vaak de zure druiven bij haar van plukte was het toch vooral mijn absurde 'trigger' die mij aanzette tot deze daad.
En ja, weet ik veel dat t apparaatje wat ik heb gekregen zo goed werkt.
Ik vond het mooi tijd voor een klein beetje terug pakken. En heb het mooi een klein weekje vol gehouden.
Toen mama tijdens het ontbijt, na het zoveelste 'ongelukje' dreigde mijn zus terug een luier aan te doen en dit haar onbedaarlijk verdrietig maakte ben ik gestopt.
Tijd om de pijlen op iemand anders te richten.
En zo besloot ik het apparaatje mee naar school te nemen.
In mijn broekzak zat het onopvallend en kon ik door mijn broek heen op het befaamde knopje drukken.
Iemand in zijn broek laten plassen voor de gehele klas ging me toch wat ver.
Maar ik werd week bij de gedachte bijvoorbeeld Elize of Bente onbewust haar duim in haar mond zou stoppen.
En dus concentreerde ik me op laatst genoemde.
Ik drukte op het knopje, wachtte rustig af en ja hoor.. Daar ging ze.
'Bente, haal je duim is uit je mond. Je bent geen klein kind meer!' riep de meester streng.
Geschrokken trok Bente razendsnel haar duim uit haar mond.
Het was te laat om de klas niet te laten lachen en mij verliefd achter te laten met het blik van een knappe meid met haar duimpje in haar mond.
'Bente, haal je duim is uit je mond!!' zei ik plagerig toen we de klas uit liepen richting de volgende les.
'Ha ha' zei ze ietwat geirriteerd.
Ik had zelfs niet eens door dat aan het duimen was. Ik duim al vanaf mijn achtste niet meer!
'Ah joh, geen zorgen' zei ik gniffelend. Duimende meisjes kunnen best schattig zijn.
De volgende les was Hugo aan de beurt.
Maar wat ik voor Hugo in petto had was niet mals. Die bullenbak kon niets anders doen dan pesten. Alles en iedereen moest het ontgelden en voor mij was dit hét moment om Hugo voor eens en voor altijd een toontje lager te laten zingen.
Ik heb hem nog gespaard door te wachten tot het laatste uur. Of ja, misschien was dat ook wel zijn ondergang.
'Meneer, mag ik even naar de WC' klinkt Hugo nogal dringend als hij met zijn wijsvinger omhoog de leraar onderbreekt.
'Hugo, ten eerste ben ik aan het praten en ten tweede is het bijna tijd. Je mag even niet naar de WC' aldus een mopperende meester.
Mijn ogen twinkelen als de arm van Hugo zich razendsnel richting zn buik gaat.
Hugo staat op van zijn stoel, voorover gebogen met de ene hand op zijn buik en de andere bij zijn billen.
'Hugo ga zitten!' roept de leraar streng.
Maar het knerspende geluid, de hulpeloze 'Oh nee' kreet en de naderende tranen van Hugo komen de klas binnen als een tsunami.
Hugo heeft een volle broek in een volle klas.
De gehele klas begint te schaterlachen, Hugo begint kei hard te huilen en de leraar is furieus.
'Hugo! Nu naar de WC en direct naar de rector! Na schooltijd meld je je hier bij mij!'
De martelgang naar de deur zal Hugo en zijn poepbroek vaak doen denken aan de tijden dat hij één van ons pestte.
Eigen schuld, dikke bult. En die kon iedereen zien én ruiken.
Echt grappen werden er naderhand niet meer over gemaakt. En ergens vond ik dat ik ook best een beetje te ver was gegaan.
Het enige positieve was dat Hugo ook voortaan zijn mond hield.
Tja als ie dat niet zou doen zou ik dat kunstje gewoon nog eens herhalen.
Ik beperkte het gebruik van het apparaatje slechts tot enkele natte nachten voor mijn zusje als ze weer eens stom tegen mij had gedaan of als ik zin had in een meisje van mijn leeftijd nog met een duim in haar mond te zien.
Die ene keer met Tante Riet was serieus ook lachen. Vooral omdat het serieuze lachen haar een inmens natte vlek bezorgde.
De rode boei en de pret achteraf verbloemde de tiran van het apparaatje en van mijn perversiteit.
Voor mijn gevoel was de wereld een klein beetje beter geworden. Maar was dat ook zo?
---
Maar naar mate de tijd vorderde vond ik de grap wel gemaakt en de misbruik niet echt meer iets om trots op te zijn.
Op een avond kwam ik vermoeid thuis vaag school en aansluitend rond hangen met vrienden. Ik trok mijn kleren uit en gooide ze in de wasmsnd en plofte neer op bed.
Ik hoorde mama nog vragen of ik mijn zakken had leeg gehaald maar moe datb ik was mompelde ik maar vlug van ja.
Ik checkte nog even mijn mobiel en struinde diversen luiersites af.
Oh wat zou ik toch graag vijf jaar zijn.
In mijn broek en bed plassen, duimelotten, met speelgoed spelen enzovoorts en ik viel al duimend vlot in slaap.
Ineens schiet de vraag van mama door mijn hoofd. ' Heb je je zakken leeg gehaald?'
'Shit! Mijn apparaatje!!
In het gat van de deur staat mama met het apparaatje.
Wat is dit voor iets Lauwie? vraagt ze terwijl haar vinger op het knopje drukt.
'Nee mama niet doen..! *klik*
