Hier een waargebeurd verhaal van mijn eerste communie. Als katholiek jongetje zat ik op een katholieke school en daar hoorde ook bij dat je zondags naar de kerk ging met de hele familie. Nadat je als baby gedoopt was volgde er een tweede hoogtepunt, namelijk de eerste communie. Dit vond bij ons plaats in de 2e klas (groep 4) van de basisschool en je werkte het hele jaar daar naartoe. In april mochten we de eerste communie doen, dit was op een zondag en de hele familie zou op bezoek komen met alle neefjes, nichtjes, ooms, tantes en opa's en oma's.
Een week voor de eerste communie schrok ik me rot, mijn moeder had een "pakje" voor mij gekocht dat ik met de eerste communie moest aandoen. Ik vond het afschuwelijk, een geruite broekje en een bijpassend rood geruit jasje. Ik zei dat ik dat niet aanwilde en niet aan zou doen, maar mijn moeder bleef erbij dat ik het aan moest. Zelfs huilen hielp niet, mijn ouders stonden erop dat ik het geruite pakje aan zou doen. De dagen voor de communie bedacht ik een plannetje zodat ik die verschrikkelijke kleren niet aanhoefde. Ik zou vlak voordat we naar de kerk zouden gaan in mijn broek plassen. Mijn besluit stond vast, een half uur voor we weg zouden gaan gewoon in mijn broek plassen en dan zou ik andere kleren aankrijgen. Het liefst had ik een spijkerbroek aan, maar ook mijn zondagse grijze prikbroek had ik liever aan dan die afschuwelijke communiekleren.
De grote dag was aangebroken, ik was zenuwachtig voor wat de dag zou brengen, maar ook voor mijn plan om in de broek te gaan plassen. Het moest vlak van tevoren gebeuren, want anders zou mijn moeder de broek gaan drogen op de verwarming en zou ik alsnog de plasbroek aan moeten doen. Ik werd steeds zenuwachtiger, had al een rood hoofd van de spanning en opwinding en had de hele tijd al mijn plas opgehouden en moest al best nodig. Dat ik zo zenuwachtig was viel niet eens op, want dat was normaal voor zo'n bijzondere dag. "Jongens schieten jullie een beetje op, over 20 minuten moeten we gaan" zei mijn moeder. Ik schrok, nu moest het gaan gebeuren. Ik stond in de woonkamer, wilde in mijn broek plassen, maar er kwam niks. De bel ging, opa en oma stonden voor de deur om mee te gaan, samen met 2 nichtjes van mij. Ik ging nu toch een beetje persen om het gewenste resultaat te krijgen, maar vreemd genoeg gebeurde er niets. Ik moest toch heel nodig, maar het lukte maar niet om in mijn broek te plassen. Ik snapte er helemaal niets meer van en had hier bij het maken van mijn plannen ook helemaal geen rekening mee gehouden. Hoe was dit mogelijk? Ik ging maar snel even de keuken in om nog harder te persen, maar opnieuw niks. "Doen jullie zo nog wel even een jas aan, want als we naar de kerk lopen kan het nog fris zijn" , "we gaan over 5 minuten" . Ik raakte een beetje in paniek, het werd nu wel heel kort dag om ook nog verschoond te moeten worden voor dat we gingen. Ik ondernam nog 1 poging en perste zo hard als ik kon, maar waar ik helemaal geen rekening mee had gehouden gebeurde, ik poepte m'n hele broek vol. Een hele grote drol schoot naar buiten in mijn onderbroek en ik voelde mijn geruite broekje aanspannen. Ik kon wel huilen, wist niet meer wat ik moest doen. Mijn moeder vroeg of ik nog naar de WC moest, we stonden op het punt om te gaan. Ik twijfelde, maar mijn moeder zei dat ik toch maar even moest gaan omdat dat straks niet meer kon. Ik ging de wc in, deed mijn gulp open en plaste, nu lukte het wel. Maar ik dacht er helemaal niet aan om de poep uit mijn broek halen en ging na mijn plas zo weer de wc uit met de poep nog in mijn broek. Nu was er geen redding meer mogelijk, we moesten naar de kerk en ik kon geen kant meer op. Ik rook wel een poeplucht om mij heen, maar hoopte maar dat niemand het zou merken. Gelukkig liepen we buiten en viel het niet op, ik in mijn zo gehate geruite pakje. In de kerk schoven we een kerkbank in, ik bleef eerst nog staan, maar mijn moeder sommeerde mij te gaan zitten. Ik voelde hoe ik op een enorme bult ging zitten die langzaam geplet werd in mijn broek. Op een gegeven moment moest de kinderen die de eerste communie hadden naar voren komen. Ik stond op en voelde hoe de plakkerige stukken poep die aan mijn kont gekleefd zaten weer wat los kwamen en in mijn onderbroek terecht komen. Wij, de kinderen, gingen eerst naar een ruimte voor in de kerk, waar we ons konden voorbereiden op kaarsen aansteken en stukjes tekst voorlezen. Een pater vroeg op een gegeven moment of iemand het soms in zijn broek had gedaan want hij rook een duidelijk poeplucht. Ook werd er onder schoenen gekeken of niemand ergens in was gaan staan. Ik hield wijselijk mijn mond en mijn hoofd werd roder en roder. Hoe ik die anderhalf uur doorgekomen ben weet ik niet meer, maar mijn geheim werd niet ontdekt daar. Thuis aangekomen was het groot feest en ik vergat zelfs even dat ik een poepbroek had. Pas toen ik even bij een tante op schoot werd getild en op haar knie zat begon ze te ruiken en riep naar mijn moeder, "volgens mij heeft ie in z'n broek gepoept, wat een lucht". Mijn moeder kwam aansnellen vanuit de keuken, rook aan mijn kont en kwam tot dezelfde conclusie. "heh, dat je uitgerekend nu in je broek moet poepen" , "hoe kan dat nou, je staat 10 meter van de wc" zich nog niet realiserend dat ik al bij het van huis gaan een drol in mijn broek had. Aan de hand van mijn moeder, tussen wel 30 gasten van het feest, liep ik mee naar de badkamer, waar mijn moeder mijn poepbroek verschoonde. Omdat het al een uurtje of 3 in mijn broek zat had mijn moeder nog moeite genoeg om de poep van mijn billen te krijgen. "Wanneer heb jij in je broek gepoept" vroeg mijn moeder. "In de kerk" loog ik. " Heh, er zit zelfs poep aan je nieuwe kleren" . En zo kreeg ik toch nog, veel later dan ik "gehoopt" had toch nog andere kleren aan. Maar "the walk of shame" terug de woonkamer in, terwijl iedereen weet dat je het in je broek hebt gedaan zal mij nog lang bijblijven.
Ivanhoe
Een week voor de eerste communie schrok ik me rot, mijn moeder had een "pakje" voor mij gekocht dat ik met de eerste communie moest aandoen. Ik vond het afschuwelijk, een geruite broekje en een bijpassend rood geruit jasje. Ik zei dat ik dat niet aanwilde en niet aan zou doen, maar mijn moeder bleef erbij dat ik het aan moest. Zelfs huilen hielp niet, mijn ouders stonden erop dat ik het geruite pakje aan zou doen. De dagen voor de communie bedacht ik een plannetje zodat ik die verschrikkelijke kleren niet aanhoefde. Ik zou vlak voordat we naar de kerk zouden gaan in mijn broek plassen. Mijn besluit stond vast, een half uur voor we weg zouden gaan gewoon in mijn broek plassen en dan zou ik andere kleren aankrijgen. Het liefst had ik een spijkerbroek aan, maar ook mijn zondagse grijze prikbroek had ik liever aan dan die afschuwelijke communiekleren.
De grote dag was aangebroken, ik was zenuwachtig voor wat de dag zou brengen, maar ook voor mijn plan om in de broek te gaan plassen. Het moest vlak van tevoren gebeuren, want anders zou mijn moeder de broek gaan drogen op de verwarming en zou ik alsnog de plasbroek aan moeten doen. Ik werd steeds zenuwachtiger, had al een rood hoofd van de spanning en opwinding en had de hele tijd al mijn plas opgehouden en moest al best nodig. Dat ik zo zenuwachtig was viel niet eens op, want dat was normaal voor zo'n bijzondere dag. "Jongens schieten jullie een beetje op, over 20 minuten moeten we gaan" zei mijn moeder. Ik schrok, nu moest het gaan gebeuren. Ik stond in de woonkamer, wilde in mijn broek plassen, maar er kwam niks. De bel ging, opa en oma stonden voor de deur om mee te gaan, samen met 2 nichtjes van mij. Ik ging nu toch een beetje persen om het gewenste resultaat te krijgen, maar vreemd genoeg gebeurde er niets. Ik moest toch heel nodig, maar het lukte maar niet om in mijn broek te plassen. Ik snapte er helemaal niets meer van en had hier bij het maken van mijn plannen ook helemaal geen rekening mee gehouden. Hoe was dit mogelijk? Ik ging maar snel even de keuken in om nog harder te persen, maar opnieuw niks. "Doen jullie zo nog wel even een jas aan, want als we naar de kerk lopen kan het nog fris zijn" , "we gaan over 5 minuten" . Ik raakte een beetje in paniek, het werd nu wel heel kort dag om ook nog verschoond te moeten worden voor dat we gingen. Ik ondernam nog 1 poging en perste zo hard als ik kon, maar waar ik helemaal geen rekening mee had gehouden gebeurde, ik poepte m'n hele broek vol. Een hele grote drol schoot naar buiten in mijn onderbroek en ik voelde mijn geruite broekje aanspannen. Ik kon wel huilen, wist niet meer wat ik moest doen. Mijn moeder vroeg of ik nog naar de WC moest, we stonden op het punt om te gaan. Ik twijfelde, maar mijn moeder zei dat ik toch maar even moest gaan omdat dat straks niet meer kon. Ik ging de wc in, deed mijn gulp open en plaste, nu lukte het wel. Maar ik dacht er helemaal niet aan om de poep uit mijn broek halen en ging na mijn plas zo weer de wc uit met de poep nog in mijn broek. Nu was er geen redding meer mogelijk, we moesten naar de kerk en ik kon geen kant meer op. Ik rook wel een poeplucht om mij heen, maar hoopte maar dat niemand het zou merken. Gelukkig liepen we buiten en viel het niet op, ik in mijn zo gehate geruite pakje. In de kerk schoven we een kerkbank in, ik bleef eerst nog staan, maar mijn moeder sommeerde mij te gaan zitten. Ik voelde hoe ik op een enorme bult ging zitten die langzaam geplet werd in mijn broek. Op een gegeven moment moest de kinderen die de eerste communie hadden naar voren komen. Ik stond op en voelde hoe de plakkerige stukken poep die aan mijn kont gekleefd zaten weer wat los kwamen en in mijn onderbroek terecht komen. Wij, de kinderen, gingen eerst naar een ruimte voor in de kerk, waar we ons konden voorbereiden op kaarsen aansteken en stukjes tekst voorlezen. Een pater vroeg op een gegeven moment of iemand het soms in zijn broek had gedaan want hij rook een duidelijk poeplucht. Ook werd er onder schoenen gekeken of niemand ergens in was gaan staan. Ik hield wijselijk mijn mond en mijn hoofd werd roder en roder. Hoe ik die anderhalf uur doorgekomen ben weet ik niet meer, maar mijn geheim werd niet ontdekt daar. Thuis aangekomen was het groot feest en ik vergat zelfs even dat ik een poepbroek had. Pas toen ik even bij een tante op schoot werd getild en op haar knie zat begon ze te ruiken en riep naar mijn moeder, "volgens mij heeft ie in z'n broek gepoept, wat een lucht". Mijn moeder kwam aansnellen vanuit de keuken, rook aan mijn kont en kwam tot dezelfde conclusie. "heh, dat je uitgerekend nu in je broek moet poepen" , "hoe kan dat nou, je staat 10 meter van de wc" zich nog niet realiserend dat ik al bij het van huis gaan een drol in mijn broek had. Aan de hand van mijn moeder, tussen wel 30 gasten van het feest, liep ik mee naar de badkamer, waar mijn moeder mijn poepbroek verschoonde. Omdat het al een uurtje of 3 in mijn broek zat had mijn moeder nog moeite genoeg om de poep van mijn billen te krijgen. "Wanneer heb jij in je broek gepoept" vroeg mijn moeder. "In de kerk" loog ik. " Heh, er zit zelfs poep aan je nieuwe kleren" . En zo kreeg ik toch nog, veel later dan ik "gehoopt" had toch nog andere kleren aan. Maar "the walk of shame" terug de woonkamer in, terwijl iedereen weet dat je het in je broek hebt gedaan zal mij nog lang bijblijven.
Ivanhoe
en we wisten het ook van elkaar dat we het nog deden.