luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Inleiding
Dit is een non-fictief verhaal. Het is dus echt gebeurd, en gisteravond om precies te zijn. Vooraf aan deze gebeurtenis kwamen natuurlijk een aantal gesprekken met mijn vriendin. In het begin waarin ik mijn voorliefde voor luiers uitlegde en later over het idee om haar ook eens aan luiers te onderwerpen. Uiteindelijk hebben we hier gisteravond een goede ervaring uit opgedaan en leek het me goed om dit te delen met de DL’ers die nog steeds op het punt zitten waarop ze het hun partner nog niet hebben verteld, maar dit wel willen. Wie weet helpt dit verhaal(tje) daarbij!
Dit is niet alleen een non-fictief verhaal, maar ook een boodschap aan (vooral) de tieners onder ons. Ik wil met dit verhaal – en tevens mijn eigen ervaring – duidelijk maken dat je niet moet aarzelen met het vertellen tegen je partner. Als het aan beide kanten vertrouwelijk voelt, maar je elkaar ook vertrouwd moet je er gewoon voor gaan! Zolang je het met beleid en begrip voor degene die voor het eerst weer aan luiers onderworpen worden doet, moet het haast wel goed komen.
Wees je er ook van bewust – en dit is vooral naar de puberende jongens gericht – dat het luieren met iemand die het nog nooit gedaan heeft niet is zoals in onze wilde, geile fantasie en de forumverhalen: poep, pies plas, het heft in eigen handen nemen en diegene dingen laten doen die jouw fantasie vullen maar voor de andere beschamend zijn. Degene die het wilt proberen staat open voor iets waar ze nog weinig vanaf weten, dus is het verstandig om diegene het voortouw te laten nemen; dus meegaan in wat diegene wilt en niet zelf verder gaan.
‘Eerste kennismaking’
Ik voelde hij mijn hart als een gek in mijn borstkas bonkte. Ik begon het warm te krijgen en wist niet goed waar ik moest kijken. Al kon ik haar nog zo lang en goed, dit voelde onwennig. Het voelde als iets nieuws. En uiteindelijk was dat het ook. natuurlijk, we hebben er vaak openlijk over gepraat, dus een ‘taboo’ was niet allang niet meer, maar nu onze discussies in uitvoering gebracht werden voelde ik de spanning; niet alleen bij mezelf, de spanning was ook duidelijk van haar kant te voelen.
Ik had het met haar te doen. Haar vriendje die zometeen in de luiers gaat en zijzelf die ook bijna op het punt staan om zijn voorbeeld te volgen. Al had ik nog zo vaak het zinnetje ‘ik doe niks wat jij niet wilt’, onderworpen, het voelde alsof ze het alleen maar deed om mij blij te maken, terwijl ze er in werkelijkheid enorm tegenop zat.
Daar stonden we dan. Ik plaatste mijn handen net boven haar heupen en probeerde zo kalm mogelijk over te komen. Het was logisch als dat ik aan het stressen was, zij er ook niet kalmer op werd. En dat was natuurlijk waar het allemaal om draait bij het luiers dragen: kalmte, rust en een relaxed gevoel.
Voor het idee had ik een film uitgezocht. Met mijn gedachtes ergens anders heb ik de eerste beste meisjes- vriendelijke film uitgekozen. Ikzelf – en Anouk zonder twijfel ook – wisten dat we die film nooit van zijn leven zouden gaan volgen. Toch liep ik naar de televisie die tegenover mijn bed stond en schoof met trillende vingers de dvd door het gleufje. Ik voelde haar blik in mijn rug bij alles wat ik deed.
Vervolgens liep ik naar het raam en trok mijn rolgordijn met een ruk omlaag. Eens een met zonlicht belichte kamer werd nu donker. De sfeer veranderde ook meteen, want dit was het moment waarop ik de luiers zou pakken en uitvoerde waar grotendeels van de DL’ers alleen maar van zou kunnen dromen.
Ik stapte op haar en sloeg mijn armen om haar heen. Ik fluisterde ik haar oor dat het goed zou komen en keek haar met mijn meest ‘Het komt allemaal goed’ -blik aan. Wie weet kon ik nog een signaal van tegenspeuring aantreffen in haar blik. Als dit het geval was, zou ik alles meteen staken en de luiers nooit tevoorschijn halen. Maar dit was niet het geval, dus ik voerde mijn dagelijkse ritueel met duidelijk tegenzin uit.
Ik schoof mijn rommelkast met een luchtige blik opzij, schoof de kledingkast die ernaast stond naar voren en bukte me. Mijn hand verdween achter de naar voren geschoven kledingkast, en kwam terug met twee Tena medium luiers. Al hoewel ik met mijn rug naar Anouk toe stond, durfde ik te wedden dat haar blik geconcentreerd gericht was op de luiers in mijn hand. Ik keek haar expres niet aan om benauwende blikken te vermijden en liep naar het bed. Gevoelsmatig opende ik de eerste luier vakkundig en rechtte alle plastic randjes, zoals ik dat dagelijks deed.
‘Zal ik maar eerst dan? Misschien is dat makkelijker wennen..’, ze gaf een goedkeurend maar zenuwachtig knikje.
Ik ging op de uitgevouwen luier zitten en vouwde de luier om me heen. Tot mijn ergernis ging dit een stuk moeilijker als de luiers tevoorschijn halen. Mijn hand trilde en dat maakte het resultaat van mijn dichtgeplakte luier er niet beter op: Hij zat scheef, de lekrandjes zaten niet op zijn plaats en de plakkers zaten veel te dicht bij elkaar. Ik wist uit ervaring dat dit ging lijden tot een lekkage, na de eerste plas al. Toch liet ik het hierbij zitten en stond met een gefaald gevoel op. Net iets te snel om het kalm te doen overkomen schoof ik mijn onderbroek en broek weer omhoog. Ik voelde me beschaamd en ongemakkelijk, maar toen mijn boxer en broek over de luier heen op zijn plaats zaten voelde ik een opluchting. Een duidelijk merkbare, waarschijnlijk.
Ik draaide me naar haar toe en peilde haar situatie. Ze leek gespannen, nadenkend en nerveus voor wat komen ging. Ik probeerde haar gerust te stellen door een pluk van haar donkerbruine, steile haar uit haar gezicht te vegen en een kus op haar mond te geven. Of het hielp, wist ik niet. Haar blik bleef hetzelfde en ik voelde haar handen nog net zo erg trillen als ik ze in de mijne hield.
‘Wil jij me anders helpen?..’, vroeg ze terughoudend. Ik moest van binnen even kort lachen. Tuurlijk wilde ik haar helpen! Had ze dan echt verwacht dat ik haar aan haar lot overliet, door de luier in haar handen te drukken en ze het zelf maar moest uitvoeren? Het zullen de zenuwen wel zijn, dacht ik.
Ook deze luier vouwde ik open en legde hem op het bed. Vervolgens maakte in de knoop van haar zwarte, stoffen broek los en schoof de rits naar onder.
Voor de zekerheid vroeg ik het voor de laatste keer: ‘Weet je zeker dat je dit wilt? Je hoef echt niet..’ Ze aarzelde even hoor kort. ‘Ja, ik weet het zeker.’, antwoordde ze, half opgetogen, half onzeker, maar zeker niet twijfelend.
Met een iets minder ongemakkelijk gevoel schoof ik haar broek en slipje tot haar knieën. Daarna pakte ik de luier van het bed en schoof hem wat ongemakkelijk tussen haar benen. De luier zat scheef en in verhouding niet goed verdeeld over het luiergebied. Met wat moeite haalde ik de plakkers open en plakte ze dicht. Na wat gesjoemel kreeg ik het voor elkaar om de luier toch bij haar aan te doen. Het was verreweg van goed dichtgemaakt, maar het was iets. Ik haalde mij vingers langs de lekrandjes en schoof deze nog even op zijn plaatst.
Bij mezelf leek het altijd zo makkelijk. Voor mij was het omdoen van een luier als tandenpoetsen, als douchen of als omkleden. Toch hield iets me hier tegen. Een deel van mij wilde alle bedrukkende gedachtes laten varen en net zo luchtig als normaal de luier dichtplakken, maar een ander deel hielp me realiseren dat ik hier niet met mezelf bezig was, maar met mijn vijftien jarige vriendin die sinds haar peuterzijnde nooit meer in aanraking was gekomen met luiers. Ik was veel te bang dat ik wat fout deed, zij daarvan schrok en het onderwerp ‘Luiers’ of ‘DL’ een lastig onderwerp werd om over te praten. Maar soms moet je gewoon de stap nemen, hoe groot hij ook is. Dan moet je even slikken, je tegenwerkende gevoelens aan de kant zetten en doen waar deze avond voor bedoelt was: luieren.
‘Tja, hij zit best verkloot, sorry.’, beaamde ik. ‘Geeft niet hoor’, reageerde ze.
Ik zette de dvd aan en plantte me op het bed. Ik had mijn kussen tegen de verwarming aangelegd, waardoor we rechtop, tegen de verwarming aan leunend konden zitten. Toen we allebei zaten sloeg ik een arm om haar heen en hield haar hand vast. Waarschijnlijk uit ongemakkelijkheid pakte ze haar mobiel om voor wat afleiding te zorgen. Ik zag onmiddellijk dat haar duim enorm trilde.
‘Zenuwachtig?’, probeerde ik, het antwoord natuurlijk al wetende. ‘Nee hoor, mijn duim doet gewoon even spastisch..’, weifelde ze mijn vraag weg. Ik wist wel beter, ze was nog net zo zenuwachtig als ik, als het niet meer was.
De film begon en de eerste tien seconden gingen meteen al aan mij verloren. Ik draaide me naar Anouk toe en vergat de film. Zij deed hetzelfde.
‘En hoe vind je het nou?’, vroeg ik. De gespannen sfeer was een heel stuk verminderd, maar zeker niet nog verdwenen. Praten leek me een goed initiatief om de ijzige, ongemakkelijke sfeer te doorbreken.
‘Kan ik nog niet echt zeggen eigenlijk..’ zei ze twijfelt. Dat begreep ik ook wel. Ze had hem net aan vijf minuten aan en onze kleding zat te per slot van rekening overheen.
We begonnen te zoenen. Rustig, bedaard en relaxed. Tussendoor schoof mijn hand over haar buik. Haar hand voelde ik boven de rand van mijn broek. Ze streek met haar vingers over het uitstekende randje van de luier. Ik gaf kusjes in haar nek terwijl ze nog steeds over het uitstekende plastic wreef. Ik dempte mijn ademhaling, zodat het bijna helemaal stil was in de kamer. Niet ijzig stil, maar vredig stil. Ik bleef kusjes in haar nek geven terwijl ze kennis maakte met het DL zijnde. Ik liet haar tasten naar de gevoelens die ze kreeg bij het aanraken van het plastic. Op dit soort momenten hoopte ik altijd vurig dat ik gedachtes kon lezen. Dat er plotseling een lichtstraal door het dak en dwars door mij heen schoot, waarna ik opeens gedachtes kon lezen. Letterlijk een gift die ten goede gebruikt zou worden dus.
Ze voelde dat er wat was. Ik stond namelijk al een tijdje met een bedenkelijke blik voor me uit te staren.
‘Wat is er?..’, opperde ze. Het deed me goed om te bedenken dat we elkaar inmiddels al goed aanvoelden. Als er wat aan ons hoofd was zagen we dat van elkaar. Dit was niet alleen symbolisch benoemd als ‘echte liefde’, het was ook gewoon makkelijk. Het feit dat je een lastig onderwerp aan de orde kon stellen door aan de ander te vragen wat er aan de hand was, in plaats van zelf het spits afbijten en erover beginnen.
‘Wat nou als we naar de wc moeten?’, vroeg ik. Het onderwerp moest vroeg of laat aan de orde komen, dus begon ik er maar gewoon over.
‘Dan gebruiken we de luier, we hebben er niet voor niets eentje aan’, zei Anouk zelfvoldaan. Het klonk eerlijk en zeker.
‘Vind je dat niet vies dan?’, vroeg ik haar. Het was tenslotte niet iets wat dagelijks aan de orde was bij menig mens.
‘Nee hoor, eigenlijk niet’, antwoordde ze, weer zeker van zichzelf. Dit deed mijn zenuwen nog meer afnemen. Het gevoel van acceptatie als DL zijnde is iets waar je altijd al naar hunkert. De acceptatie door de buitenwereld, zodat je het een plekje kan geven en het kan mengen met je dagelijkse leven. Jammer genoeg werkt het niet zo en zitten mensen ingewikkelder in elkaar. Maar dat Anouk het accepteert en zelfs wilt proberen is voor geen goud op de wereld in te ruilen. Met een meisje als haar heb je goud in handen.
Ik draaide me om en plaatste mijn handen om haar heupen. Met een kort maar liefdevol gebaar probeerde ik haar te laten liggen. Ze snapte de hint en ging languit op bed liggen. Ik haalde het kussen van het plaatsje bij de verwarming vandaan en legde het onder haar hoofd. Vervolgens zette ik mijn armen naast haar op het bed en steunde erop terwijl ik boven haar leunde. Ik liet me wat zakken en voelde hij mijn luier tegen die van haar gedrukt werd. Ik ging steeds minder leunen en mijn borst en buik rustte nu ook op haar lichaam. Ik bewoog mijn lichaam en onze luiers schuurden tegen elkaar. Onze ademhaling werd harder en sneller. Ik voelde hij mijn hart sneller begon te bonken terwijl ik Anouk op haar mond, wang en nek kuste. Zo ging het ongeveer een minuut door. Ik wilde het – om een één of andere reden – niet afmaken en ging dus van haar af en ging naast haar op het bed liggen.
‘Moet jij al naar de wc?’, vroeg ze na een tijdje. straight to the point. Ik voelde al een tijdje dat de druk op mijn blaas steeds meer begon op te lopen.
‘Ja al een tijdje, jij?’, zei ik. Ze knikte. Dit was het moment waarop ik met mijn ervaring wat betreft luiers het sleeptouw moest nemen zodat we allebei onze luier zouden gebruiken.
‘Wat houdt je tegen?’, opperde ze.
‘Geen idee, wat jou?’, kaatste ik terug. Er kwam geen reactie.
Toch lukte het maar niet om onze blaas te legen. Het leek wel de – inmiddels wel afgenomen – spanning waardoor het gewoon niet lukte. Normaal had ik er geen moeite mee om het staand, zittend, liggend of tijdens een salto te laten lopen, maar iets forceerde het nu gewoon.
Na veel moeite lukte het mij toch om beetje bij beetje mijn blaas te legen. Het waren maar kleine beetje urine per keer die mijn luier opving, maar het was iets. Het zware, opgezwollen gevoel van normaal was nu niet van toepassing, want het was gewoonweg te weinig.
‘Jij al gedaan?’, vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. Ik nam er genoegen mee, het is tenslotte niet zomaar iets om het gewoon te laten lopen als je dat niet gewend bent.
‘Ik denk dat we zo maar moeten gaan, anders kom je te laat thuis’, herinnerde ik haar.
‘Denk het ook ja. Laat jij hem aan of niet?’, vroeg ze. Ik dacht even na. Mijn ouders zaten beneden op de bank en aangezien ik er de volgende morgen weer vroeg uit moest zou mijn moeder blijven doorzeuren dat ik meteen moest gaan douchen als ik weer thuis kwam van het wegbrengen van Anouk. Het zou dus een beetje zinloos zijn om hem dan nog aan te doen.
‘Nee ik doe hem nu maar uit.’, mededeelde ik haar. Ze leek er vrede mee te hebben.
Aangezien we al krap in de tijd zaten besloten we ons snel naar beneden te bewegen. Het deed me goed dat ze er zo gemakkelijk over dacht. Het feit dat ze de luier aan wilde houden op weg naar huis moest wel ìets betekenen. Ik vond het jammer dat ze er verder nog geen oordeel over uitbracht, ik begaf het namelijk bijna van nieuwsgierigheid.
Eenmaal beneden aangekomen stak ze – op mijn aanraden – alleen haar hoofd om het randje van de afscheiding tussen de huiskamer en gang om mijn ouders gedag te zeggen. Al hoewel het totaal niet opviel door haar zwarte broek, kon je maar nooit voorzichtig genoeg zijn.
‘Ga jij voor om? Dan pak ik mijn fiets even achterom’, lichtte ik haar toe. Ze gaf een goedkeurend knikje en ging door de voordeur naar buiten.
Tijdens de fietsrit werd er weinig gezegd. We wisten allebei dat haar moeder enorm oplettend was. Situaties in kleine ruimtes waar ze langs elkaar heen moesten straks zou Anouk dus echt moeten vermijden. Maar we waren het er allebei ook over eens dat zolang ze in bed beland was, de kust veilig was.
Het was niet al te warm voor de tijd van het jaar. Een miezerige wind stak ons om de oren tijdens het fietsen. Het was nog geen kwartier fietsen en het was een heldere nacht. De nacht was dan wel helder, mijn hoofd niet. Een storm van emoties, herinneringen en situaties raasden als een gek door mijn hoofd. Ik vroeg me af of Anouk hier ook last van had. Hoogstwaarschijnlijk maakte zij zich nu alleen nog zorgen vanwege het feit dat ze straks met een luier onder haar kleding thuis zou moeten komen. Al is het nog zo onopvallend, het blijft een raar en spannend gevoel.. Ik had hier meer dan genoeg ervaring mee.
Met een tiental minuten te laten kwamen we alsnog aan voor het flatgebouw van Anouk. Ik zette mijn fiets op de standaard en liep langs de fiets heen naar haar toe.
‘Het komt wel goed, ze gaat niks doorhebben’, probeerde ik haar zenuwen te verlichten. Toch kwam ze lang niet zo zenuwachtig over als ik gedacht had. Misschien kwam het vanwege haar nuchtere en koppige karakter. Ik glimlachte van binnen.
‘Zorg gewoon dat je snel in bed komt te liggen. Vanuit daar heb je niks meer te vrezen en is het vrij spel!’, opperde ik opgetogen.
‘Ik hou van je..’, zei ik het zachte stem, bijna fluisterend. Ik kreeg hetzelfde terug. Het zou me niks verbazen als ik nog zenuwachtiger voor Anouk was als zei zelf.
Met trillende handen liet ik haar los en keek toe hoe ze naar de deur van de hal liep. Toen ik mijn handen terugtrok en haar liet gaan nam een pijnlijk gevoel part van me. Pijnlijk als hetgeen je altijd tracht te beschermen plotseling uit je beschermingzone gaat en de gevarenzone betreedt. Ongetwijfeld een al te bekend gevoel voor iedereen…
Ik had de helft van mijn weg afgelegd toen mijn mobiel opeens oplichtte. Ik had mijn oortjes in en was net bezig met het uitzoeken van een ander nummer toen ik een sms’je van Anouk binnenkreeg. Ik maakte in gedachten even een salto van opluchting toen ik het sms’je opende:
‘Ik lig. Best warm is hij nu geworden…..x loveyou’
Dit is een non-fictief verhaal. Het is dus echt gebeurd, en gisteravond om precies te zijn. Vooraf aan deze gebeurtenis kwamen natuurlijk een aantal gesprekken met mijn vriendin. In het begin waarin ik mijn voorliefde voor luiers uitlegde en later over het idee om haar ook eens aan luiers te onderwerpen. Uiteindelijk hebben we hier gisteravond een goede ervaring uit opgedaan en leek het me goed om dit te delen met de DL’ers die nog steeds op het punt zitten waarop ze het hun partner nog niet hebben verteld, maar dit wel willen. Wie weet helpt dit verhaal(tje) daarbij!
Dit is niet alleen een non-fictief verhaal, maar ook een boodschap aan (vooral) de tieners onder ons. Ik wil met dit verhaal – en tevens mijn eigen ervaring – duidelijk maken dat je niet moet aarzelen met het vertellen tegen je partner. Als het aan beide kanten vertrouwelijk voelt, maar je elkaar ook vertrouwd moet je er gewoon voor gaan! Zolang je het met beleid en begrip voor degene die voor het eerst weer aan luiers onderworpen worden doet, moet het haast wel goed komen.
Wees je er ook van bewust – en dit is vooral naar de puberende jongens gericht – dat het luieren met iemand die het nog nooit gedaan heeft niet is zoals in onze wilde, geile fantasie en de forumverhalen: poep, pies plas, het heft in eigen handen nemen en diegene dingen laten doen die jouw fantasie vullen maar voor de andere beschamend zijn. Degene die het wilt proberen staat open voor iets waar ze nog weinig vanaf weten, dus is het verstandig om diegene het voortouw te laten nemen; dus meegaan in wat diegene wilt en niet zelf verder gaan.
‘Eerste kennismaking’
Ik voelde hij mijn hart als een gek in mijn borstkas bonkte. Ik begon het warm te krijgen en wist niet goed waar ik moest kijken. Al kon ik haar nog zo lang en goed, dit voelde onwennig. Het voelde als iets nieuws. En uiteindelijk was dat het ook. natuurlijk, we hebben er vaak openlijk over gepraat, dus een ‘taboo’ was niet allang niet meer, maar nu onze discussies in uitvoering gebracht werden voelde ik de spanning; niet alleen bij mezelf, de spanning was ook duidelijk van haar kant te voelen.
Ik had het met haar te doen. Haar vriendje die zometeen in de luiers gaat en zijzelf die ook bijna op het punt staan om zijn voorbeeld te volgen. Al had ik nog zo vaak het zinnetje ‘ik doe niks wat jij niet wilt’, onderworpen, het voelde alsof ze het alleen maar deed om mij blij te maken, terwijl ze er in werkelijkheid enorm tegenop zat.
Daar stonden we dan. Ik plaatste mijn handen net boven haar heupen en probeerde zo kalm mogelijk over te komen. Het was logisch als dat ik aan het stressen was, zij er ook niet kalmer op werd. En dat was natuurlijk waar het allemaal om draait bij het luiers dragen: kalmte, rust en een relaxed gevoel.
Voor het idee had ik een film uitgezocht. Met mijn gedachtes ergens anders heb ik de eerste beste meisjes- vriendelijke film uitgekozen. Ikzelf – en Anouk zonder twijfel ook – wisten dat we die film nooit van zijn leven zouden gaan volgen. Toch liep ik naar de televisie die tegenover mijn bed stond en schoof met trillende vingers de dvd door het gleufje. Ik voelde haar blik in mijn rug bij alles wat ik deed.
Vervolgens liep ik naar het raam en trok mijn rolgordijn met een ruk omlaag. Eens een met zonlicht belichte kamer werd nu donker. De sfeer veranderde ook meteen, want dit was het moment waarop ik de luiers zou pakken en uitvoerde waar grotendeels van de DL’ers alleen maar van zou kunnen dromen.
Ik stapte op haar en sloeg mijn armen om haar heen. Ik fluisterde ik haar oor dat het goed zou komen en keek haar met mijn meest ‘Het komt allemaal goed’ -blik aan. Wie weet kon ik nog een signaal van tegenspeuring aantreffen in haar blik. Als dit het geval was, zou ik alles meteen staken en de luiers nooit tevoorschijn halen. Maar dit was niet het geval, dus ik voerde mijn dagelijkse ritueel met duidelijk tegenzin uit.
Ik schoof mijn rommelkast met een luchtige blik opzij, schoof de kledingkast die ernaast stond naar voren en bukte me. Mijn hand verdween achter de naar voren geschoven kledingkast, en kwam terug met twee Tena medium luiers. Al hoewel ik met mijn rug naar Anouk toe stond, durfde ik te wedden dat haar blik geconcentreerd gericht was op de luiers in mijn hand. Ik keek haar expres niet aan om benauwende blikken te vermijden en liep naar het bed. Gevoelsmatig opende ik de eerste luier vakkundig en rechtte alle plastic randjes, zoals ik dat dagelijks deed.
‘Zal ik maar eerst dan? Misschien is dat makkelijker wennen..’, ze gaf een goedkeurend maar zenuwachtig knikje.
Ik ging op de uitgevouwen luier zitten en vouwde de luier om me heen. Tot mijn ergernis ging dit een stuk moeilijker als de luiers tevoorschijn halen. Mijn hand trilde en dat maakte het resultaat van mijn dichtgeplakte luier er niet beter op: Hij zat scheef, de lekrandjes zaten niet op zijn plaats en de plakkers zaten veel te dicht bij elkaar. Ik wist uit ervaring dat dit ging lijden tot een lekkage, na de eerste plas al. Toch liet ik het hierbij zitten en stond met een gefaald gevoel op. Net iets te snel om het kalm te doen overkomen schoof ik mijn onderbroek en broek weer omhoog. Ik voelde me beschaamd en ongemakkelijk, maar toen mijn boxer en broek over de luier heen op zijn plaats zaten voelde ik een opluchting. Een duidelijk merkbare, waarschijnlijk.
Ik draaide me naar haar toe en peilde haar situatie. Ze leek gespannen, nadenkend en nerveus voor wat komen ging. Ik probeerde haar gerust te stellen door een pluk van haar donkerbruine, steile haar uit haar gezicht te vegen en een kus op haar mond te geven. Of het hielp, wist ik niet. Haar blik bleef hetzelfde en ik voelde haar handen nog net zo erg trillen als ik ze in de mijne hield.
‘Wil jij me anders helpen?..’, vroeg ze terughoudend. Ik moest van binnen even kort lachen. Tuurlijk wilde ik haar helpen! Had ze dan echt verwacht dat ik haar aan haar lot overliet, door de luier in haar handen te drukken en ze het zelf maar moest uitvoeren? Het zullen de zenuwen wel zijn, dacht ik.
Ook deze luier vouwde ik open en legde hem op het bed. Vervolgens maakte in de knoop van haar zwarte, stoffen broek los en schoof de rits naar onder.
Voor de zekerheid vroeg ik het voor de laatste keer: ‘Weet je zeker dat je dit wilt? Je hoef echt niet..’ Ze aarzelde even hoor kort. ‘Ja, ik weet het zeker.’, antwoordde ze, half opgetogen, half onzeker, maar zeker niet twijfelend.
Met een iets minder ongemakkelijk gevoel schoof ik haar broek en slipje tot haar knieën. Daarna pakte ik de luier van het bed en schoof hem wat ongemakkelijk tussen haar benen. De luier zat scheef en in verhouding niet goed verdeeld over het luiergebied. Met wat moeite haalde ik de plakkers open en plakte ze dicht. Na wat gesjoemel kreeg ik het voor elkaar om de luier toch bij haar aan te doen. Het was verreweg van goed dichtgemaakt, maar het was iets. Ik haalde mij vingers langs de lekrandjes en schoof deze nog even op zijn plaatst.
Bij mezelf leek het altijd zo makkelijk. Voor mij was het omdoen van een luier als tandenpoetsen, als douchen of als omkleden. Toch hield iets me hier tegen. Een deel van mij wilde alle bedrukkende gedachtes laten varen en net zo luchtig als normaal de luier dichtplakken, maar een ander deel hielp me realiseren dat ik hier niet met mezelf bezig was, maar met mijn vijftien jarige vriendin die sinds haar peuterzijnde nooit meer in aanraking was gekomen met luiers. Ik was veel te bang dat ik wat fout deed, zij daarvan schrok en het onderwerp ‘Luiers’ of ‘DL’ een lastig onderwerp werd om over te praten. Maar soms moet je gewoon de stap nemen, hoe groot hij ook is. Dan moet je even slikken, je tegenwerkende gevoelens aan de kant zetten en doen waar deze avond voor bedoelt was: luieren.
‘Tja, hij zit best verkloot, sorry.’, beaamde ik. ‘Geeft niet hoor’, reageerde ze.
Ik zette de dvd aan en plantte me op het bed. Ik had mijn kussen tegen de verwarming aangelegd, waardoor we rechtop, tegen de verwarming aan leunend konden zitten. Toen we allebei zaten sloeg ik een arm om haar heen en hield haar hand vast. Waarschijnlijk uit ongemakkelijkheid pakte ze haar mobiel om voor wat afleiding te zorgen. Ik zag onmiddellijk dat haar duim enorm trilde.
‘Zenuwachtig?’, probeerde ik, het antwoord natuurlijk al wetende. ‘Nee hoor, mijn duim doet gewoon even spastisch..’, weifelde ze mijn vraag weg. Ik wist wel beter, ze was nog net zo zenuwachtig als ik, als het niet meer was.
De film begon en de eerste tien seconden gingen meteen al aan mij verloren. Ik draaide me naar Anouk toe en vergat de film. Zij deed hetzelfde.
‘En hoe vind je het nou?’, vroeg ik. De gespannen sfeer was een heel stuk verminderd, maar zeker niet nog verdwenen. Praten leek me een goed initiatief om de ijzige, ongemakkelijke sfeer te doorbreken.
‘Kan ik nog niet echt zeggen eigenlijk..’ zei ze twijfelt. Dat begreep ik ook wel. Ze had hem net aan vijf minuten aan en onze kleding zat te per slot van rekening overheen.
We begonnen te zoenen. Rustig, bedaard en relaxed. Tussendoor schoof mijn hand over haar buik. Haar hand voelde ik boven de rand van mijn broek. Ze streek met haar vingers over het uitstekende randje van de luier. Ik gaf kusjes in haar nek terwijl ze nog steeds over het uitstekende plastic wreef. Ik dempte mijn ademhaling, zodat het bijna helemaal stil was in de kamer. Niet ijzig stil, maar vredig stil. Ik bleef kusjes in haar nek geven terwijl ze kennis maakte met het DL zijnde. Ik liet haar tasten naar de gevoelens die ze kreeg bij het aanraken van het plastic. Op dit soort momenten hoopte ik altijd vurig dat ik gedachtes kon lezen. Dat er plotseling een lichtstraal door het dak en dwars door mij heen schoot, waarna ik opeens gedachtes kon lezen. Letterlijk een gift die ten goede gebruikt zou worden dus.
Ze voelde dat er wat was. Ik stond namelijk al een tijdje met een bedenkelijke blik voor me uit te staren.
‘Wat is er?..’, opperde ze. Het deed me goed om te bedenken dat we elkaar inmiddels al goed aanvoelden. Als er wat aan ons hoofd was zagen we dat van elkaar. Dit was niet alleen symbolisch benoemd als ‘echte liefde’, het was ook gewoon makkelijk. Het feit dat je een lastig onderwerp aan de orde kon stellen door aan de ander te vragen wat er aan de hand was, in plaats van zelf het spits afbijten en erover beginnen.
‘Wat nou als we naar de wc moeten?’, vroeg ik. Het onderwerp moest vroeg of laat aan de orde komen, dus begon ik er maar gewoon over.
‘Dan gebruiken we de luier, we hebben er niet voor niets eentje aan’, zei Anouk zelfvoldaan. Het klonk eerlijk en zeker.
‘Vind je dat niet vies dan?’, vroeg ik haar. Het was tenslotte niet iets wat dagelijks aan de orde was bij menig mens.
‘Nee hoor, eigenlijk niet’, antwoordde ze, weer zeker van zichzelf. Dit deed mijn zenuwen nog meer afnemen. Het gevoel van acceptatie als DL zijnde is iets waar je altijd al naar hunkert. De acceptatie door de buitenwereld, zodat je het een plekje kan geven en het kan mengen met je dagelijkse leven. Jammer genoeg werkt het niet zo en zitten mensen ingewikkelder in elkaar. Maar dat Anouk het accepteert en zelfs wilt proberen is voor geen goud op de wereld in te ruilen. Met een meisje als haar heb je goud in handen.
Ik draaide me om en plaatste mijn handen om haar heupen. Met een kort maar liefdevol gebaar probeerde ik haar te laten liggen. Ze snapte de hint en ging languit op bed liggen. Ik haalde het kussen van het plaatsje bij de verwarming vandaan en legde het onder haar hoofd. Vervolgens zette ik mijn armen naast haar op het bed en steunde erop terwijl ik boven haar leunde. Ik liet me wat zakken en voelde hij mijn luier tegen die van haar gedrukt werd. Ik ging steeds minder leunen en mijn borst en buik rustte nu ook op haar lichaam. Ik bewoog mijn lichaam en onze luiers schuurden tegen elkaar. Onze ademhaling werd harder en sneller. Ik voelde hij mijn hart sneller begon te bonken terwijl ik Anouk op haar mond, wang en nek kuste. Zo ging het ongeveer een minuut door. Ik wilde het – om een één of andere reden – niet afmaken en ging dus van haar af en ging naast haar op het bed liggen.
‘Moet jij al naar de wc?’, vroeg ze na een tijdje. straight to the point. Ik voelde al een tijdje dat de druk op mijn blaas steeds meer begon op te lopen.
‘Ja al een tijdje, jij?’, zei ik. Ze knikte. Dit was het moment waarop ik met mijn ervaring wat betreft luiers het sleeptouw moest nemen zodat we allebei onze luier zouden gebruiken.
‘Wat houdt je tegen?’, opperde ze.
‘Geen idee, wat jou?’, kaatste ik terug. Er kwam geen reactie.
Toch lukte het maar niet om onze blaas te legen. Het leek wel de – inmiddels wel afgenomen – spanning waardoor het gewoon niet lukte. Normaal had ik er geen moeite mee om het staand, zittend, liggend of tijdens een salto te laten lopen, maar iets forceerde het nu gewoon.
Na veel moeite lukte het mij toch om beetje bij beetje mijn blaas te legen. Het waren maar kleine beetje urine per keer die mijn luier opving, maar het was iets. Het zware, opgezwollen gevoel van normaal was nu niet van toepassing, want het was gewoonweg te weinig.
‘Jij al gedaan?’, vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. Ik nam er genoegen mee, het is tenslotte niet zomaar iets om het gewoon te laten lopen als je dat niet gewend bent.
‘Ik denk dat we zo maar moeten gaan, anders kom je te laat thuis’, herinnerde ik haar.
‘Denk het ook ja. Laat jij hem aan of niet?’, vroeg ze. Ik dacht even na. Mijn ouders zaten beneden op de bank en aangezien ik er de volgende morgen weer vroeg uit moest zou mijn moeder blijven doorzeuren dat ik meteen moest gaan douchen als ik weer thuis kwam van het wegbrengen van Anouk. Het zou dus een beetje zinloos zijn om hem dan nog aan te doen.
‘Nee ik doe hem nu maar uit.’, mededeelde ik haar. Ze leek er vrede mee te hebben.
Aangezien we al krap in de tijd zaten besloten we ons snel naar beneden te bewegen. Het deed me goed dat ze er zo gemakkelijk over dacht. Het feit dat ze de luier aan wilde houden op weg naar huis moest wel ìets betekenen. Ik vond het jammer dat ze er verder nog geen oordeel over uitbracht, ik begaf het namelijk bijna van nieuwsgierigheid.
Eenmaal beneden aangekomen stak ze – op mijn aanraden – alleen haar hoofd om het randje van de afscheiding tussen de huiskamer en gang om mijn ouders gedag te zeggen. Al hoewel het totaal niet opviel door haar zwarte broek, kon je maar nooit voorzichtig genoeg zijn.
‘Ga jij voor om? Dan pak ik mijn fiets even achterom’, lichtte ik haar toe. Ze gaf een goedkeurend knikje en ging door de voordeur naar buiten.
Tijdens de fietsrit werd er weinig gezegd. We wisten allebei dat haar moeder enorm oplettend was. Situaties in kleine ruimtes waar ze langs elkaar heen moesten straks zou Anouk dus echt moeten vermijden. Maar we waren het er allebei ook over eens dat zolang ze in bed beland was, de kust veilig was.
Het was niet al te warm voor de tijd van het jaar. Een miezerige wind stak ons om de oren tijdens het fietsen. Het was nog geen kwartier fietsen en het was een heldere nacht. De nacht was dan wel helder, mijn hoofd niet. Een storm van emoties, herinneringen en situaties raasden als een gek door mijn hoofd. Ik vroeg me af of Anouk hier ook last van had. Hoogstwaarschijnlijk maakte zij zich nu alleen nog zorgen vanwege het feit dat ze straks met een luier onder haar kleding thuis zou moeten komen. Al is het nog zo onopvallend, het blijft een raar en spannend gevoel.. Ik had hier meer dan genoeg ervaring mee.
Met een tiental minuten te laten kwamen we alsnog aan voor het flatgebouw van Anouk. Ik zette mijn fiets op de standaard en liep langs de fiets heen naar haar toe.
‘Het komt wel goed, ze gaat niks doorhebben’, probeerde ik haar zenuwen te verlichten. Toch kwam ze lang niet zo zenuwachtig over als ik gedacht had. Misschien kwam het vanwege haar nuchtere en koppige karakter. Ik glimlachte van binnen.
‘Zorg gewoon dat je snel in bed komt te liggen. Vanuit daar heb je niks meer te vrezen en is het vrij spel!’, opperde ik opgetogen.
‘Ik hou van je..’, zei ik het zachte stem, bijna fluisterend. Ik kreeg hetzelfde terug. Het zou me niks verbazen als ik nog zenuwachtiger voor Anouk was als zei zelf.
Met trillende handen liet ik haar los en keek toe hoe ze naar de deur van de hal liep. Toen ik mijn handen terugtrok en haar liet gaan nam een pijnlijk gevoel part van me. Pijnlijk als hetgeen je altijd tracht te beschermen plotseling uit je beschermingzone gaat en de gevarenzone betreedt. Ongetwijfeld een al te bekend gevoel voor iedereen…
Ik had de helft van mijn weg afgelegd toen mijn mobiel opeens oplichtte. Ik had mijn oortjes in en was net bezig met het uitzoeken van een ander nummer toen ik een sms’je van Anouk binnenkreeg. Ik maakte in gedachten even een salto van opluchting toen ik het sms’je opende:
‘Ik lig. Best warm is hij nu geworden…..x loveyou’
