Karin_1982
Beginneling
Emma
“Ah Emma, je bent er al.” Meneer De Groot gaf de studente een hand en glimlachte. “Ja, ik kon wat eerder weg bij Onderzoeksvaardigheden”, antwoordde de twintigjarige studente vriendelijk. “Neem nog even plaats, ik moet nog een telefoontje plegen. Ik roep je zo binnen.” Meneer De Groot pakte zijn sleutelbos en opende de deur van zijn werkkamer. Hij nam Emma nog even goed in zich op. Alsof hij met goedkeuring het mooie lichaam van haar in zich opnam. Emma voelde een tinteling door haar lijf gaan. Ze zuchtte diep. Ze was al verliefd op meneer De Groot sinds hun eerste ontmoeting acht jaar eerder.
Toen zat ze nog op de middelbare school in de kleine provinciestad op fietsafstand van het dorp waar ze woonde. Meneer De Groot was als invaller aangetrokken voor Economie. Hij was toen net afgestudeerd. Hij moest toen 24 of 25 zijn geweest, Emma telde 12 lentes; een verlegen, knap brugklasmeisje. Natuurlijk was ze toen veel te jong en het bleef bij een soort ongrijpbare verliefdheid. Toen meneer De Groot een jaar later vertrok had ze het daar moeilijk mee gehad. Ze kon haar ogen niet geloven toen ze zijn naam in het lesrooster zag staan van het eerste jaar aan de privéschool. En toen hij ook nog eens de vertrouwenspersoon van de school bleek te zijn, had ze haar opzetje klaar. Ze zou de 32 jarige docent voor zich proberen te winnen. Maar de reden waarom ze nu op hem zat te wachten, was toch wat vreemd.
Alle eerste= en tweedejaars studenten verbleven verplicht intern. Op de campus van het statige gebouw waarin de privéschool was gevestigd, waren vier slaapzalen. In totaal verbleven er achttien studenten intern, tien eerstejaars en acht tweedejaars, wonderwel bijna gelijk verdeeld over de geslachten: vijf vrouwelijke eerstejaars en drie tweedejaars. De school stond zeer goed aangeschreven. Natuurlijk was de school van oudsher enkel weggelegd voor de upper class, maar via een beurssysteem konden ook getalenteerde studenten zonder rijke ouders een plaats bemachtigen. En dat was Emma gelukt. Voor haar en voor velen met haar, was het strenge, gedisciplineerde systeem wel erg wennen. Stipt om zeven uur werd er ontbeten en je moest het niet wagen later te komen. Uiterlijk om half negen diende je de slaapzaal verlaten te hebben. Die ging vervolgens tot acht uur ’s avonds op slot. Dat betekende dat je goed moest nadenken welke boeken en spullen je nodig had. En spullen vergeten, tja dat was geen goed plan. Tegenover die strenge regels stond een hoog niveau van de docenten. En in de collegebanken was van die strengheid ook weer niet zoveel te merken. Al stond één regel Emma al sinds de eerste lesdag in het geheugen gegrift: tijdens de lessen wordt er niet naar de wc gegaan. En bijna alle docenten hielden zich daar strikt aan. Alleen als je liet merken dat het echt een noodgeval was, werd je geëxcuseerd. De reden van deze regel was overigens te begrijpen. De oude, authentieke collegezalen waren krap en het oude eikenhout kraakte lustig. Wanneer iemand in het midden van de zaal uit de banken wilde, moest de halve zaal opstaan. De route van het midden van de zaal naar de uitgang duurde daarmee ongeveer vijf minuten. En in die vijf minuten kon geen les worden gegeven vanwege het geroezemoes. En was je eenmaal buiten dat moest je helemaal teruglopen naar de centrale hal waar de toiletblokken zaten. De regel vergde van iedere student dus een goede controle en beheersing. Het was Emma al een paar keer overkomen, dat ze net op tijd de toiletten had kunnen bereiken. En tot overmaat van ramp was het haar vorige week donderdag overkomen: in haar laatste les van de dag had ze het in haar broek gedaan. Ze had het niet meer op kunnen houden.
Tot haar verbazing had ze voor het ongelukje ook nog straf gekregen. Haar docent had niets gemerkt, maar toen ze op weg was naar de conciërge om toestemming te vragen om zich op de slaapzaal te verkleden, was ze gesnapt door de strenge mevrouw Daneels. Ze had, erg kinderachtig, strafwerk gekregen: honderd keer de eerste bladzijde van de schoolregels overpennen! De laatste keer dat haar zoiets was overkomen, was toen ze nog op de basisschool zat. Toen ze in het weekend ijverig aan haar werk begon, viel haar oog op een bepaling in het schoolreglement. Als je het niet eens was met een opgelegde straf, dan kon je daarover klagen bij de vertrouwenspersoon. Als die vond dat de klacht gegrond was, dan legde hij de zaak voor aan een soort beroepscommissie die dan bepaalde of de straf in stand bleef. Tot het moment dat de vertrouwenspersoon een beslissing had genomen, hoefde de bestrafte student de straf niet te ondergaan. Van die mogelijkheid had Emma gebruik gemaakt. Ze was uitegenodigd om haar klacht toe te lichten.
“Kom maar binnen” zei meneer De Groot vriendelijk. Emma glimlachte en nam plaats. “Hoe is het met je?” begon meneer De Groot vriendelijk. Hij liet merken dat hij Emma nog herkende van zijn tijd dat hij als invaller werkte op diverse middelbare scholen. Ze bespraken het studentenleven, de leerprestaties en haalden herinneringen op. En zo brak meneer De Groot het ijs. “Nou even ter zake Emma. Je bent hier omdat je het niet eens bent met de straf die je van mevrouw Daneels hebt gekregen.” Meneer De Groot las de e-mail die Emma had gestuurd. Hij las de reactie van mevrouw Daneels voor, die hij had gekregen. “Vertel eens hoe het gekomen is?” vroeg meneer De Groot. “Nou ik moest nodig plassen in het laatste college-uur. U kent de regels, dus ik heb het op proberen te houden. Tijdens het verlaten van de zaal heb ik in mijn broek geplast. En mevrouw Daneels kwam me in de gang tegen en zag mijn natte broek.” Meneer De Groot knikte. “Dus ze was niet je docente op dat moment?” Emma knikte van nee. Meneer De Groot glimlachte. “Nou, dan zijn we snel klaar. Ik lees in de schoolregels, dat alleen een docent bevoegd is te straffen conform de schoolregels. Als een student buiten de les om iets uitvreet, kan die alleen worden bestraft via de huisregels. En ik zie in de huisregels voor een ongelukje in de broek geen aanknopingspunten voor straf. Ik zal de commissie adviseren om de straf terug te draaien. Je hoort binnenkort. Hou je e-mail in de gaten.” Meneer De Groot keek Emma aan. Emma straalde. “Oh bedankt meneer” zei ze. Meneer De Groot keek haar aan. “Heb je vaker ongelukjes Emma?” Emma werd rood. Zou meneer Groot er iets van weten?
Emma’s natte broek was niet haar eerste ongelukje. Ze moest vijftien zijn geweest. Natuurlijk had ze nog niet moeten drinken, haar moeder had dat nog zo gezegd. Maar ja, voor de eerste keer uit in de stad. Het waren maar drie biertjes geweest en meer dan aangeschoten was ze niet geweest. Maar de wandeling van de kroeg naar huis, ruim een uur, in de koude nacht, was niet helemaal goed gegaan. Halverwege had ze in haar broek geplast, wat zowel bij Emma als haar beste vriendin tot lachstuipen had geleid. Het lachen was haar snel vergaan, toen thuisgekomen haar moeder met een boos gezicht de deur opende. Het was maar goed geweest, dat haar vader voor zijn werk in het buitenland was, anders had ze zeker een zwaardere straf gekregen. Het bleef hij het zelf uitwassen van haar natte broek en vier weekenden verplicht thuisblijven. Emma dacht vaak terug aan het heerlijke warme gevoel en de ondeugende tinteling die een volle blaas met zich bracht. En zo gebeurde het vaker. Voor haar achttiende verjaardag had ze zeker twintig keer expres in haar broek geplast. Alleen thuis, zittend in bad, of op een warme zomerdag in de tuin. Een keer zelfs tijdens het uitlaten van de hond, maar dat was in het donker. En het duurde niet lang of ze had het zelfs een keer aangedurfd om ook in haar broek te poepen. Gewoon om te kijken hoe dat voelt. De volgende stap had ze nu bijna een jaar geleden gemaakt. Ze had het aangedurfd om een pak luierbroekjes te kopen. En zo had ze haar natte broeken ingeruild voor natte luiers en soms zelfs een volle. Totdat ze ging studeren en het niet had aangedurfd om een pak luiers mee te nemen. De eerste maanden had haar verstand haar gezegd: doe het niet hier. Maar een ondeugend stemmetje in haar had gezegd: kom op Emma, doe het gewoon een keer! Je kunt je per slot van rekening verschuilen achter de strenge schoolregels.
Emma keek in de mooie blauwe ogen van meneer De Groot. Ze werd wat rood en knikte heftig nee. Meneer De Groot glimlachte. “Oke. Nou als er iets is, dan kun je altijd bij me aankloppen. Ik heb wel de plicht om dit soort incidentjes te noteren in je medisch dossier. Dus het kan zijn dan de schoolarts er nog op terug komt.” Meneer De Groot merkte dat Emma schrok. “Geen angst hoor. Het is allemaal uiterst vertrouwelijk. En voor één ongelukje hoef je niet bezorgd te zijn. Maar er zijn hier meer studenten geweest die moeite hadden met je weet wel. Daar hebben we altijd hele goede oplossingen voor gegeven.” Emma’s vraag lag op het puntje van haar tong, maar ze durfde niet. Meneer De Groot gaf Emma een hand. Hij keek de knappe studente na.
Het gesprek met meneer De Groot bleef door Emma’s hoofd spoken. Ze had natuurlijk willen weten, wat die oplossing was, maar had het niet durven vragen. Na lang wikken en wegen, stond haar besluit vast. Er zou maar één manier zijn om er achter te komen. Ze glimlachte. Stoute Emma, dacht ze.
Een week later kreeg Emma een mailtje van de commissie. Ze vonden het niet nodig om de zaak te behandelen. Ze namen het oordeel van meneer De Groot over en hadden de straf van mevrouw Daneels ingetrokken. Yes!
Emma zocht een geschikt moment voor haar plannetje. Ze wilde geen risico lopen. Het was wonderbaarlijk maar waar geweest, dat niemand van haar studiegenoten haar natte broek hadden gezien. En als al iemand het had gezien, dan had die persoon zijn mond gehouden. Want vreemde blikken, gniffelende meiden en jongens en priemende ogen waren haar bespaard gebleven.
Het was precies een maand na haar ongelukje, dat Emma op haar lesrooster zag, dat meneer De Groot die avond surveilleerde tijdens de verplichte studieuren na het avondeten. Iedere dinsdag en donderdagavond van zeven tot half negen werd en klassikaal gestudeerd in de grote studiezaal. Na het eten had Emma duidelijk gevoeld dat ze moest drukken. Ze was dan ook braaf naar het toilet gegaan, maar had bewust alleen geplast. Ze had een plan en daar bracht niemand haar vanaf. Ze koos haar studieplek zorgvuldig. De meest in trek zijnde plaatsen waren aan de oostkant van de zaal. Daar stonden de computers die toegang gaven tot internet. De school had ervoor gezorgd, dat alleen educatieve websites bezocht konden worden, maar een aantal studenten wist via een achterdeurtje andere sites te bezoeken. Maar Emma koos voor een achterafplekje helemaal in de andere hoek van de zaal. Ze nam haar studieboek en begon te lezen. Haar vriendin Anna had nog een plaatsje vrijgehouden, maar Emma liet blijken, dat ze wilde lezen. Anna had haar schouders opgehaald. Emma plande de anderhalf uur zorgvuldig. Ze wist dat iedereen stipt om half negen, na de zoemer, de deur uit zou vliegen. Binnen een paar minuten was het lokaal dan leeg. Dan zouden alleen meneer De Groot en zij nog aanwezig zijn. Haar hart bonkte in haar keel.
Het was niet gemakkelijk voor Emma om zich te kunnen concentreren. Haar steeds groter wordende nood vergde al haar energie. Niemand leek op Emma te letten. Maar meneer De Groot kreeg in de gaten, dat er iets aan de hand was. Met nog een half uur te gaan, zag hij het duidelijk. Emma moest naar het toilet. Toen meneer De Groot aankondigde dat ze nog een kwartier te gaan hadden, zou iedereen die in de richting van Emma zou kijken, meteen doorhebben dat ze erg nodig moest. Haar benen had ze strak tegen elkaar gezet en haar linkerhand had ze op haar buik liggen. Haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Op het moment dat ze de zoemer hoorde, tilde ze haar billen van haar zitting. Ze had verwacht dat ze het meteen in haar broek zou doen, maar de strakke spijkerbroek diende als een soort beveiliging.
Toen de studiezaal helemaal was leeggelopen, perste Emma nog een keer. Nu lukte het wel. “Ohhh”, kreunde Emma zachtjes en langzaam stond ze op. Voorovergebogen bleef ze staan, met haar linkerhand wrijvend over haar maag en haar rechterhand krampachtig op haar achterwerk. Langzaam keek ze op. Ze had verwacht dat meneer De Groot haar aan zou kijken, verbaasd of als hij haar doorhad zelfs boos, maar niets van dat alles. Meneer De Groot was bezig de stoelen aan te schuiven die een aantal studenten niet had teruggezet. Emma slikte. Haar vooropgezette plan was er op gericht geweest om betrapt te worden door haar docent. Ze werd opeens bang. Hier had ze niet op gerekend. Ze had verwacht dat meneer De Groot zich meteen over haar zou ontfermen, haar naar het docentengedeelte van het gebouw had gebracht, waar ze zich zou kunnen opfrissen. Maar wat moest ze nu? De douches zaten op slot. Die mochten alleen ’s ochtends worden gebruikt en op dagen dat ze sportten. Alleen de toiletten in de centrale hal waren nu open.
Emma was ondertussen gewoon gaan staan. Ze had haar tas ingepakt. Met haar hand had ze aan haar billen gevoeld. Ze had een ongelukje ter grootte van een kleine sinasappel in haar onderbroek zitten. Pas toen meneer De Groot klaar was met het rechtzetten van de stoelen merkte hij dat Emma er nog was. Of hij speelde dat hij dat nu pas zag. “Oh Emma, ben je er nog? Wil je wat vragen?” Emma werd rood. “Euh nee, ik ga.” Ze had niet de moed op te biechten wat er aan de hand was. Langzaam liep ze naar de uitgang. “Dag” zei ze schuchter. “Dag Emma” reageerde meneer De Groot. Hij keek Emma na. Natuurlijk was het hem opgevallen.
Via de docentenvleugel van het gebouw haastte meneer De Groot zich naar de centrale hal. Daar was niemand meer. Het toiletblok was verlaten. Meneer De Groot pakte de sleutelbos uit zijn zak en sloot de deur die toegang gaf tot het toiletblok. Vervolgens stelde hij zich strategisch op. Na een paar minuten hoorde hij voetstappen. Hij zag Emma de hoek om komen. Ze nam de klink van deur beet en probeerde de deur te openen. Hij hoorde Emma stilletjes vloeken. Hij zag dat ze om zich heen keek. Net alsof het puur toeval was, kwam meneer De Groot de hoek om. “Oh Emma” hij deed alsof hij haar niet verwacht had. “Hallo” zei Emma verschrikt. “Ik was net met mijn afsluitronde bezig” zei meneer De Groot. “Wil je nog naar de toiletten?” Emma schudde haar hoofd. “Nee, ik gebruik het toilet op de slaapzaal wel.” Meneer De Groot maakte een armgebaar alsof hij zeggen wilde, na u. Emma slikte. Ze glimlachte en liep voorbij meneer De Groot. De lucht die Emma verspreidde was duidelijk niet van haar parfum. Meneer De Groot voelde een apart gevoel door zijn lijf gaan. Hij had het dus goed gezien in de studiezaal. Hij schraapte zijn keel. “Emma?” De studente bleef staan. Ze beet op haar lip en keek om. Ze keek haar docent ongemakkelijk aan. “Is er iets dat je me moet vertellen?”
Emma voelde dat ze tranen in haar ogen kreeg. Meneer De Groot kwam langzaam dichterbij en hij legde een arm om haar schouder. Bedeesd liet Emma haar hoofd zakken en ze liet de de inspectie die meneer De Groot uitvoerde zich welgevallen. Ze merkte hoe hij haar omdraaide en naar haar billen keek. “Kom” zei meneer De Groot zacht en hij loodste haar de docentenvleugel op.
Daar was het al even uitgestorven als in de centrale hal. De meeste docenten gingen na werktijd naar huis. Bij toerbeurt bleven er twee docenten aanwezig die toezicht hielden op de slaapzalen. Vandaag waren dat meneer De Groot en mevrouw Klein. Zij zat op haar kamer en hoorde meneer De Groot voorbijlopen. “Simon?” riep ze. Meneer De Groot wees naar de douchecel en legde een vinger op zijn mond, alsof hij tegen Emma zeggen wilde: ga maar snel en ben stil! Meneer De Groot klopte op de deur van de kamer van mevrouw Klein en stak even later zijn hoofd om de deur. “Dag Vera” zei hij joviaal. “Ah, daar ben je. Ben je alleen?” Meneer De Groot knikte. “Ja, ik ga me even douchen. Ik kom zo nog wel even binnen.” Mevrouw Klein knikte. Ze zou zweren dat ze aan de voetstappen had gehoord, dat er minimaal twee personen de trap op waren gekomen, maar ze zou zich wel vergissen.
Meneer De Groot klopte op de deur van de douche en Emma liet hem binnen. Op fluistertoon maakte hij haar duidelijk dat mevrouw Klein misschien doorhad dat hij niet alleen was. Ook legde hij uit, dat hij zich niet op de meisjesslaapzaal kon vertonen om voor Emma schone kleren te pakken. Zo waren de regels. Emma knikte. Ze legde uit, dat ze geen schone kleren nodig had. Haar spijkerbroek bleek zo goed als schoon te zijn. Die zou ze gewoon weer aankunnen. En haar onderbroekje, tja die gooide ze wel weg. Ze wees op de plastic tas. Meneer De Groot knikte. “Als je klaar bent, kun je het beste de andere deur nemen. Meneer De Groot wees naar achteren. “Via die deur kom je bij de eetzaal uit. Dan vind je je weg wel naar de slaapzalen. Emma knikte. “Bedankt meneer” zei ze. Meneer De Groot keek haar aan. “We moeten het hier nog wel over hebben. Kom morgen na je laatste college naar mijn kamer.” Emma knikte.
Toen meneer De Groot die avond zijn rondje maakte door de jongensslaapzalen dacht hij opeens aan de plastic tas. Waar had ze die opeens vandaan gehaald? Een schok ging door zijn lijf. Zou Emma?
Emma had de douche keurig schoon achtergelaten. Haar vieze broekje had ze in de plastic tas gevouwen en in haar schooltas gestopt. Als een dief in de nacht sloop ze de douche uit via de deur die meneer De Groot haar had gewezen. In de afwaskeuken propte ze de plastic tas in de vuilnisbak. Ze bereikte ongezien de slaapzaal. “Waar kom jij vandaan?” hoorde ze Anna vragen, met wie ze een kamer deelde. “Heb mijn werkstuk afgemaakt”, loog Emma. Anna geloofde haar niet, maar besloot er geen woorden aan vuil te maken. “Welterusten.”
Wordt vervolgd…
“Ah Emma, je bent er al.” Meneer De Groot gaf de studente een hand en glimlachte. “Ja, ik kon wat eerder weg bij Onderzoeksvaardigheden”, antwoordde de twintigjarige studente vriendelijk. “Neem nog even plaats, ik moet nog een telefoontje plegen. Ik roep je zo binnen.” Meneer De Groot pakte zijn sleutelbos en opende de deur van zijn werkkamer. Hij nam Emma nog even goed in zich op. Alsof hij met goedkeuring het mooie lichaam van haar in zich opnam. Emma voelde een tinteling door haar lijf gaan. Ze zuchtte diep. Ze was al verliefd op meneer De Groot sinds hun eerste ontmoeting acht jaar eerder.
Toen zat ze nog op de middelbare school in de kleine provinciestad op fietsafstand van het dorp waar ze woonde. Meneer De Groot was als invaller aangetrokken voor Economie. Hij was toen net afgestudeerd. Hij moest toen 24 of 25 zijn geweest, Emma telde 12 lentes; een verlegen, knap brugklasmeisje. Natuurlijk was ze toen veel te jong en het bleef bij een soort ongrijpbare verliefdheid. Toen meneer De Groot een jaar later vertrok had ze het daar moeilijk mee gehad. Ze kon haar ogen niet geloven toen ze zijn naam in het lesrooster zag staan van het eerste jaar aan de privéschool. En toen hij ook nog eens de vertrouwenspersoon van de school bleek te zijn, had ze haar opzetje klaar. Ze zou de 32 jarige docent voor zich proberen te winnen. Maar de reden waarom ze nu op hem zat te wachten, was toch wat vreemd.
Alle eerste= en tweedejaars studenten verbleven verplicht intern. Op de campus van het statige gebouw waarin de privéschool was gevestigd, waren vier slaapzalen. In totaal verbleven er achttien studenten intern, tien eerstejaars en acht tweedejaars, wonderwel bijna gelijk verdeeld over de geslachten: vijf vrouwelijke eerstejaars en drie tweedejaars. De school stond zeer goed aangeschreven. Natuurlijk was de school van oudsher enkel weggelegd voor de upper class, maar via een beurssysteem konden ook getalenteerde studenten zonder rijke ouders een plaats bemachtigen. En dat was Emma gelukt. Voor haar en voor velen met haar, was het strenge, gedisciplineerde systeem wel erg wennen. Stipt om zeven uur werd er ontbeten en je moest het niet wagen later te komen. Uiterlijk om half negen diende je de slaapzaal verlaten te hebben. Die ging vervolgens tot acht uur ’s avonds op slot. Dat betekende dat je goed moest nadenken welke boeken en spullen je nodig had. En spullen vergeten, tja dat was geen goed plan. Tegenover die strenge regels stond een hoog niveau van de docenten. En in de collegebanken was van die strengheid ook weer niet zoveel te merken. Al stond één regel Emma al sinds de eerste lesdag in het geheugen gegrift: tijdens de lessen wordt er niet naar de wc gegaan. En bijna alle docenten hielden zich daar strikt aan. Alleen als je liet merken dat het echt een noodgeval was, werd je geëxcuseerd. De reden van deze regel was overigens te begrijpen. De oude, authentieke collegezalen waren krap en het oude eikenhout kraakte lustig. Wanneer iemand in het midden van de zaal uit de banken wilde, moest de halve zaal opstaan. De route van het midden van de zaal naar de uitgang duurde daarmee ongeveer vijf minuten. En in die vijf minuten kon geen les worden gegeven vanwege het geroezemoes. En was je eenmaal buiten dat moest je helemaal teruglopen naar de centrale hal waar de toiletblokken zaten. De regel vergde van iedere student dus een goede controle en beheersing. Het was Emma al een paar keer overkomen, dat ze net op tijd de toiletten had kunnen bereiken. En tot overmaat van ramp was het haar vorige week donderdag overkomen: in haar laatste les van de dag had ze het in haar broek gedaan. Ze had het niet meer op kunnen houden.
Tot haar verbazing had ze voor het ongelukje ook nog straf gekregen. Haar docent had niets gemerkt, maar toen ze op weg was naar de conciërge om toestemming te vragen om zich op de slaapzaal te verkleden, was ze gesnapt door de strenge mevrouw Daneels. Ze had, erg kinderachtig, strafwerk gekregen: honderd keer de eerste bladzijde van de schoolregels overpennen! De laatste keer dat haar zoiets was overkomen, was toen ze nog op de basisschool zat. Toen ze in het weekend ijverig aan haar werk begon, viel haar oog op een bepaling in het schoolreglement. Als je het niet eens was met een opgelegde straf, dan kon je daarover klagen bij de vertrouwenspersoon. Als die vond dat de klacht gegrond was, dan legde hij de zaak voor aan een soort beroepscommissie die dan bepaalde of de straf in stand bleef. Tot het moment dat de vertrouwenspersoon een beslissing had genomen, hoefde de bestrafte student de straf niet te ondergaan. Van die mogelijkheid had Emma gebruik gemaakt. Ze was uitegenodigd om haar klacht toe te lichten.
“Kom maar binnen” zei meneer De Groot vriendelijk. Emma glimlachte en nam plaats. “Hoe is het met je?” begon meneer De Groot vriendelijk. Hij liet merken dat hij Emma nog herkende van zijn tijd dat hij als invaller werkte op diverse middelbare scholen. Ze bespraken het studentenleven, de leerprestaties en haalden herinneringen op. En zo brak meneer De Groot het ijs. “Nou even ter zake Emma. Je bent hier omdat je het niet eens bent met de straf die je van mevrouw Daneels hebt gekregen.” Meneer De Groot las de e-mail die Emma had gestuurd. Hij las de reactie van mevrouw Daneels voor, die hij had gekregen. “Vertel eens hoe het gekomen is?” vroeg meneer De Groot. “Nou ik moest nodig plassen in het laatste college-uur. U kent de regels, dus ik heb het op proberen te houden. Tijdens het verlaten van de zaal heb ik in mijn broek geplast. En mevrouw Daneels kwam me in de gang tegen en zag mijn natte broek.” Meneer De Groot knikte. “Dus ze was niet je docente op dat moment?” Emma knikte van nee. Meneer De Groot glimlachte. “Nou, dan zijn we snel klaar. Ik lees in de schoolregels, dat alleen een docent bevoegd is te straffen conform de schoolregels. Als een student buiten de les om iets uitvreet, kan die alleen worden bestraft via de huisregels. En ik zie in de huisregels voor een ongelukje in de broek geen aanknopingspunten voor straf. Ik zal de commissie adviseren om de straf terug te draaien. Je hoort binnenkort. Hou je e-mail in de gaten.” Meneer De Groot keek Emma aan. Emma straalde. “Oh bedankt meneer” zei ze. Meneer De Groot keek haar aan. “Heb je vaker ongelukjes Emma?” Emma werd rood. Zou meneer Groot er iets van weten?
Emma’s natte broek was niet haar eerste ongelukje. Ze moest vijftien zijn geweest. Natuurlijk had ze nog niet moeten drinken, haar moeder had dat nog zo gezegd. Maar ja, voor de eerste keer uit in de stad. Het waren maar drie biertjes geweest en meer dan aangeschoten was ze niet geweest. Maar de wandeling van de kroeg naar huis, ruim een uur, in de koude nacht, was niet helemaal goed gegaan. Halverwege had ze in haar broek geplast, wat zowel bij Emma als haar beste vriendin tot lachstuipen had geleid. Het lachen was haar snel vergaan, toen thuisgekomen haar moeder met een boos gezicht de deur opende. Het was maar goed geweest, dat haar vader voor zijn werk in het buitenland was, anders had ze zeker een zwaardere straf gekregen. Het bleef hij het zelf uitwassen van haar natte broek en vier weekenden verplicht thuisblijven. Emma dacht vaak terug aan het heerlijke warme gevoel en de ondeugende tinteling die een volle blaas met zich bracht. En zo gebeurde het vaker. Voor haar achttiende verjaardag had ze zeker twintig keer expres in haar broek geplast. Alleen thuis, zittend in bad, of op een warme zomerdag in de tuin. Een keer zelfs tijdens het uitlaten van de hond, maar dat was in het donker. En het duurde niet lang of ze had het zelfs een keer aangedurfd om ook in haar broek te poepen. Gewoon om te kijken hoe dat voelt. De volgende stap had ze nu bijna een jaar geleden gemaakt. Ze had het aangedurfd om een pak luierbroekjes te kopen. En zo had ze haar natte broeken ingeruild voor natte luiers en soms zelfs een volle. Totdat ze ging studeren en het niet had aangedurfd om een pak luiers mee te nemen. De eerste maanden had haar verstand haar gezegd: doe het niet hier. Maar een ondeugend stemmetje in haar had gezegd: kom op Emma, doe het gewoon een keer! Je kunt je per slot van rekening verschuilen achter de strenge schoolregels.
Emma keek in de mooie blauwe ogen van meneer De Groot. Ze werd wat rood en knikte heftig nee. Meneer De Groot glimlachte. “Oke. Nou als er iets is, dan kun je altijd bij me aankloppen. Ik heb wel de plicht om dit soort incidentjes te noteren in je medisch dossier. Dus het kan zijn dan de schoolarts er nog op terug komt.” Meneer De Groot merkte dat Emma schrok. “Geen angst hoor. Het is allemaal uiterst vertrouwelijk. En voor één ongelukje hoef je niet bezorgd te zijn. Maar er zijn hier meer studenten geweest die moeite hadden met je weet wel. Daar hebben we altijd hele goede oplossingen voor gegeven.” Emma’s vraag lag op het puntje van haar tong, maar ze durfde niet. Meneer De Groot gaf Emma een hand. Hij keek de knappe studente na.
Het gesprek met meneer De Groot bleef door Emma’s hoofd spoken. Ze had natuurlijk willen weten, wat die oplossing was, maar had het niet durven vragen. Na lang wikken en wegen, stond haar besluit vast. Er zou maar één manier zijn om er achter te komen. Ze glimlachte. Stoute Emma, dacht ze.
Een week later kreeg Emma een mailtje van de commissie. Ze vonden het niet nodig om de zaak te behandelen. Ze namen het oordeel van meneer De Groot over en hadden de straf van mevrouw Daneels ingetrokken. Yes!
Emma zocht een geschikt moment voor haar plannetje. Ze wilde geen risico lopen. Het was wonderbaarlijk maar waar geweest, dat niemand van haar studiegenoten haar natte broek hadden gezien. En als al iemand het had gezien, dan had die persoon zijn mond gehouden. Want vreemde blikken, gniffelende meiden en jongens en priemende ogen waren haar bespaard gebleven.
Het was precies een maand na haar ongelukje, dat Emma op haar lesrooster zag, dat meneer De Groot die avond surveilleerde tijdens de verplichte studieuren na het avondeten. Iedere dinsdag en donderdagavond van zeven tot half negen werd en klassikaal gestudeerd in de grote studiezaal. Na het eten had Emma duidelijk gevoeld dat ze moest drukken. Ze was dan ook braaf naar het toilet gegaan, maar had bewust alleen geplast. Ze had een plan en daar bracht niemand haar vanaf. Ze koos haar studieplek zorgvuldig. De meest in trek zijnde plaatsen waren aan de oostkant van de zaal. Daar stonden de computers die toegang gaven tot internet. De school had ervoor gezorgd, dat alleen educatieve websites bezocht konden worden, maar een aantal studenten wist via een achterdeurtje andere sites te bezoeken. Maar Emma koos voor een achterafplekje helemaal in de andere hoek van de zaal. Ze nam haar studieboek en begon te lezen. Haar vriendin Anna had nog een plaatsje vrijgehouden, maar Emma liet blijken, dat ze wilde lezen. Anna had haar schouders opgehaald. Emma plande de anderhalf uur zorgvuldig. Ze wist dat iedereen stipt om half negen, na de zoemer, de deur uit zou vliegen. Binnen een paar minuten was het lokaal dan leeg. Dan zouden alleen meneer De Groot en zij nog aanwezig zijn. Haar hart bonkte in haar keel.
Het was niet gemakkelijk voor Emma om zich te kunnen concentreren. Haar steeds groter wordende nood vergde al haar energie. Niemand leek op Emma te letten. Maar meneer De Groot kreeg in de gaten, dat er iets aan de hand was. Met nog een half uur te gaan, zag hij het duidelijk. Emma moest naar het toilet. Toen meneer De Groot aankondigde dat ze nog een kwartier te gaan hadden, zou iedereen die in de richting van Emma zou kijken, meteen doorhebben dat ze erg nodig moest. Haar benen had ze strak tegen elkaar gezet en haar linkerhand had ze op haar buik liggen. Haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Op het moment dat ze de zoemer hoorde, tilde ze haar billen van haar zitting. Ze had verwacht dat ze het meteen in haar broek zou doen, maar de strakke spijkerbroek diende als een soort beveiliging.
Toen de studiezaal helemaal was leeggelopen, perste Emma nog een keer. Nu lukte het wel. “Ohhh”, kreunde Emma zachtjes en langzaam stond ze op. Voorovergebogen bleef ze staan, met haar linkerhand wrijvend over haar maag en haar rechterhand krampachtig op haar achterwerk. Langzaam keek ze op. Ze had verwacht dat meneer De Groot haar aan zou kijken, verbaasd of als hij haar doorhad zelfs boos, maar niets van dat alles. Meneer De Groot was bezig de stoelen aan te schuiven die een aantal studenten niet had teruggezet. Emma slikte. Haar vooropgezette plan was er op gericht geweest om betrapt te worden door haar docent. Ze werd opeens bang. Hier had ze niet op gerekend. Ze had verwacht dat meneer De Groot zich meteen over haar zou ontfermen, haar naar het docentengedeelte van het gebouw had gebracht, waar ze zich zou kunnen opfrissen. Maar wat moest ze nu? De douches zaten op slot. Die mochten alleen ’s ochtends worden gebruikt en op dagen dat ze sportten. Alleen de toiletten in de centrale hal waren nu open.
Emma was ondertussen gewoon gaan staan. Ze had haar tas ingepakt. Met haar hand had ze aan haar billen gevoeld. Ze had een ongelukje ter grootte van een kleine sinasappel in haar onderbroek zitten. Pas toen meneer De Groot klaar was met het rechtzetten van de stoelen merkte hij dat Emma er nog was. Of hij speelde dat hij dat nu pas zag. “Oh Emma, ben je er nog? Wil je wat vragen?” Emma werd rood. “Euh nee, ik ga.” Ze had niet de moed op te biechten wat er aan de hand was. Langzaam liep ze naar de uitgang. “Dag” zei ze schuchter. “Dag Emma” reageerde meneer De Groot. Hij keek Emma na. Natuurlijk was het hem opgevallen.
Via de docentenvleugel van het gebouw haastte meneer De Groot zich naar de centrale hal. Daar was niemand meer. Het toiletblok was verlaten. Meneer De Groot pakte de sleutelbos uit zijn zak en sloot de deur die toegang gaf tot het toiletblok. Vervolgens stelde hij zich strategisch op. Na een paar minuten hoorde hij voetstappen. Hij zag Emma de hoek om komen. Ze nam de klink van deur beet en probeerde de deur te openen. Hij hoorde Emma stilletjes vloeken. Hij zag dat ze om zich heen keek. Net alsof het puur toeval was, kwam meneer De Groot de hoek om. “Oh Emma” hij deed alsof hij haar niet verwacht had. “Hallo” zei Emma verschrikt. “Ik was net met mijn afsluitronde bezig” zei meneer De Groot. “Wil je nog naar de toiletten?” Emma schudde haar hoofd. “Nee, ik gebruik het toilet op de slaapzaal wel.” Meneer De Groot maakte een armgebaar alsof hij zeggen wilde, na u. Emma slikte. Ze glimlachte en liep voorbij meneer De Groot. De lucht die Emma verspreidde was duidelijk niet van haar parfum. Meneer De Groot voelde een apart gevoel door zijn lijf gaan. Hij had het dus goed gezien in de studiezaal. Hij schraapte zijn keel. “Emma?” De studente bleef staan. Ze beet op haar lip en keek om. Ze keek haar docent ongemakkelijk aan. “Is er iets dat je me moet vertellen?”
Emma voelde dat ze tranen in haar ogen kreeg. Meneer De Groot kwam langzaam dichterbij en hij legde een arm om haar schouder. Bedeesd liet Emma haar hoofd zakken en ze liet de de inspectie die meneer De Groot uitvoerde zich welgevallen. Ze merkte hoe hij haar omdraaide en naar haar billen keek. “Kom” zei meneer De Groot zacht en hij loodste haar de docentenvleugel op.
Daar was het al even uitgestorven als in de centrale hal. De meeste docenten gingen na werktijd naar huis. Bij toerbeurt bleven er twee docenten aanwezig die toezicht hielden op de slaapzalen. Vandaag waren dat meneer De Groot en mevrouw Klein. Zij zat op haar kamer en hoorde meneer De Groot voorbijlopen. “Simon?” riep ze. Meneer De Groot wees naar de douchecel en legde een vinger op zijn mond, alsof hij tegen Emma zeggen wilde: ga maar snel en ben stil! Meneer De Groot klopte op de deur van de kamer van mevrouw Klein en stak even later zijn hoofd om de deur. “Dag Vera” zei hij joviaal. “Ah, daar ben je. Ben je alleen?” Meneer De Groot knikte. “Ja, ik ga me even douchen. Ik kom zo nog wel even binnen.” Mevrouw Klein knikte. Ze zou zweren dat ze aan de voetstappen had gehoord, dat er minimaal twee personen de trap op waren gekomen, maar ze zou zich wel vergissen.
Meneer De Groot klopte op de deur van de douche en Emma liet hem binnen. Op fluistertoon maakte hij haar duidelijk dat mevrouw Klein misschien doorhad dat hij niet alleen was. Ook legde hij uit, dat hij zich niet op de meisjesslaapzaal kon vertonen om voor Emma schone kleren te pakken. Zo waren de regels. Emma knikte. Ze legde uit, dat ze geen schone kleren nodig had. Haar spijkerbroek bleek zo goed als schoon te zijn. Die zou ze gewoon weer aankunnen. En haar onderbroekje, tja die gooide ze wel weg. Ze wees op de plastic tas. Meneer De Groot knikte. “Als je klaar bent, kun je het beste de andere deur nemen. Meneer De Groot wees naar achteren. “Via die deur kom je bij de eetzaal uit. Dan vind je je weg wel naar de slaapzalen. Emma knikte. “Bedankt meneer” zei ze. Meneer De Groot keek haar aan. “We moeten het hier nog wel over hebben. Kom morgen na je laatste college naar mijn kamer.” Emma knikte.
Toen meneer De Groot die avond zijn rondje maakte door de jongensslaapzalen dacht hij opeens aan de plastic tas. Waar had ze die opeens vandaan gehaald? Een schok ging door zijn lijf. Zou Emma?
Emma had de douche keurig schoon achtergelaten. Haar vieze broekje had ze in de plastic tas gevouwen en in haar schooltas gestopt. Als een dief in de nacht sloop ze de douche uit via de deur die meneer De Groot haar had gewezen. In de afwaskeuken propte ze de plastic tas in de vuilnisbak. Ze bereikte ongezien de slaapzaal. “Waar kom jij vandaan?” hoorde ze Anna vragen, met wie ze een kamer deelde. “Heb mijn werkstuk afgemaakt”, loog Emma. Anna geloofde haar niet, maar besloot er geen woorden aan vuil te maken. “Welterusten.”
Wordt vervolgd…
