geschreven door: Smurfke
Dit verhaal speelde zich af toen ik net 18 was. Ik was al 2 maanden opgenomen op de PAAZ (= Psychiatrische Afdeling van het Algemene ziekenhuis). Ik was daar gekomen na een zelfmoordpoging waarbij ik in een rivier had willen springen. Ik had mijn 18de verjaardag in het ziekenhuis gevierd. Omdat de psychiater geen hoogte van me kreeg, had ze de psychologe opgedragen om te beginnen met testonderzoek. Ik automutileerde me zelf als gek. Elke dag sneed ik in mezelf, zo kon ik mijn innerlijke pijn doden. Op een avond had ik een echte crisis, een crisis die ik niet onder controle kreeg.
De nachtverpleegster noemde Ann en ze was mijn favoriete verpleegster. Met haar kon ik steeds praten, ze was eigenlijk de enige tegen wie ik echt praatte, maar toen kreeg ze me niet kalm. Ik wilde mezelf snijden en verbrandden. Elke keer als Ann zich weer omdraaide, begon ik weer. Uiteindelijk belde ze de dokter van wacht, die kwam een besloot me medicatie te geven die heel sederend werkte. Ik moest beloven dat ik mezelf geen pijn zou doen en met de beste wil van de wereld kon ik dit niet. Ik vertelde dit de dokter ook en die besloot dat ik dan naar de isoleercel moest. Deze cel was echter bezet, waarop ze besloten dat ik met de deur open moest slapen. Als de spuit niet zou helpen, zou ik vast gemaakt worden...
Stilletjes aan viel ik in een onrustige slaap en ik werd nog vaak verdwaasd wakker. Ik was helemaal weg van de wereld. Automutileren zou ik niet meteen doen, want ik was gewoon te verdwaasd. Toen ik weer even wakker werd, hoorde ik Ann in de kamer daarnaast met de man praten die daar lag. Ook hij kon blijkbaar niet slapen. Net toen ik me bedacht hoe ellendig ik me voelde, voelde ik hoe koud ik het had. Ik kroop wat meer onder mijn lakens en merkte hoe een weeïge geur me tegemoet kwam. Ik deed het lichtje aan en sloeg mijn lakens weg. Een grote natte plek op mijn pyamashortje en in mijn bed gaapte me toe. Ik rook aan de lakens en besefte dat ik in bed geplast had. Ik had dit nog nooit gedaan...
Ik hoorde Ann nog steeds praten, ik ging naar mijn kamer, nog steeds onder invloed van de medicatie en ik draaide helemaal toen ik opstond. Het enige dat ik nog liggen had, wat er enigszins mee door kon als pyjama was een trainingsbroek. Ik nam deze en een schoon slipje uit de kast en ging naar de badkamer. De lakens had ik terug dicht geslagen. Ik deed de natte short en slip uit en waste me een beetje. Ik voelde me enorm vies. Net toen ik mijn trainingsbroek aanhad, hoorde ik geklop op de deur.
Ik deed de deur op een kier en Ann keek me bezorgd aan. "Is alles in orde?" vroeg ze. Ik begon te stamelen "ik... ik... ik..." Ann bekeek me nog steeds bezorg en vroeg "ja?" Ik deed de deur iets verder open. Ik begon weer "ik... ik heb... ik... ik heb..." Ik kreeg het niet over mijn lippen en de tranen schoten me in de ogen. Ann wilde me sussen en vroeg me of ik mezelf pijn gedaan had. "nee, maar ik heb... ik heb..." Ik kwam echt niet verder. Ann begon nu heel bezorgd te klinken... "wat heb je dan?" (Ze sprak me aan bij mijn naam, maar wegens privacyredenen houd ik deze liever verborgen.) Ik begon nog harder te huilen en ik zei het plotseling in één adem: "ik heb in mijn bed gedaan." Ik staarde naar de grond en hoorde haar schoenen in de richting van mijn bed gaan.
Ik keek vanuit mijn ooghoek en zag dat ze de lakens open sloeg. Ze haalde de lakens met een ruk er af en ging naar buiten. Ik bleef gewoon op dezelfde plaats staan en durfde geen stap te verzetten. Ik schaamde me verschrikkelijk, ik beet nooit op mijn nagels, maar toen begon ik op mijn nagels te bijten. Even later hoorde ik Ann terug binnenkomen, ik stond nog steeds in de badkamerdeur en ik hoorde ze me voorbijgaan. Vanuit mijn ooghoek keek ik haar weer even naar haar, toen ik plots hoorde: "help je even om het bed op te maken?" Ik ging naar het bed toe en begon te helpen...
Toen het bed was opgemaakt, zei ik stil dat ik dat nog nooit had voor gehad. Ann zei me dat het waarschijnlijk van de medicatie kwam, dat ze dat wel meer mee maakte als iemand zo een injectie had gekregen. Ik huilde nog steeds. Ann streelde me zacht over mijn schouder en zei me dat ik er niet mee moest inzitten. Ik kan er immers niet aan doen en dat kan de beste overkomen, zeker met zo een injectie... Ze sloeg de lakens open en zei me dat ik nog maar wat moest proberen te slapen. Aarzelend kroop ik in bed, ik duizelde nog steeds en wilde eigenlijk echt wel gaan liggen... Ze vroeg me nog of die trainingsbroek niet uit moest... "nee", zei ik, ik duizelde te hard om deze uit te doen. Ik huilde nog steeds zonder geluid en Ann stopte me toe.
Ze ging even naast me op bed zitten en zei me "Het is al een zware avond geweest, hè?" Ik knikte en begon wat harder te wenen. Hierop zei ze me: "Huil maar eens goed uit. En je moet het je echt niet aantrekken dat je in bed geplast hebt, dat is niet erg, echt niet." Ik begon weer wat harder te huilen en verstopte mijn gezicht onder de lakens. Ik voelde hoe Ann met haar hand over mijn rug aaide. Toen nam ze de papieren zakdoekjes van mijn nachtkastje en veegde de tranen wat weg. "Ga je terug wat proberen te slapen? Het is nog maar 4u en je hebt deze nacht nog niet veel geslapen. Ik knikte van "ja" Ann aaide nog even over mijn hoofd, ik nam mijn beer die ik meegenomen had naar het ziekenhuis, maar meer aan mijn voeteinde lag dan wat anders stevig beet en begon weer harder te huilen. Ann hoorde ik door de gang stappen, ze had hakjes aan en deze tikten op de grond van de afdeling.
De deur bleef open staan. Ik bleef in een klein bolletje liggen en bleef huilen. Ik had in maanden niet meer gehuild en de tranen leken niet te stoppen.
Later kwam Ann weer binnen en zei me dat het reeds 5u was. Ze vroeg me of het ging. Ik knikte van "nee" en begon echt onbedaarlijk te huilen. Ze vroeg me of ik met haar wilde praten. Ik knikte weer van "nee". Ze ging weer bij me op het bed zitten en deed het kleine licht aan mijn bed even aan. Ze deed mijn haren, die in mijn gezicht hingen, even achter mijn oor en bleef daar gewoon zitten, terwijl ze me met haar hand probeerde te troosten. Hoe meer ze me wilde troosten, hoe harder ik begon te huilen. Uiteindelijk vroeg ze me of ik even wilde rechtzitten. Ik zette me recht en ze nam me vast, ik voelde me zo klein en ik voelde me zo beschermd in haar armen en de tranen bleven stromen. Ze bleven stromen en stromen. Toen vroeg ze me of ik zo overstuur was omdat ik in bed geplast had. Ik zei snikkend dat ik het niet wist.
Ze bleef me vasthouden en ik begon te kalmeren, ik voelde haar greep wat lossen en ik ging weer wat naar achter zitten en toen vertelde ik nog nasnikkend dat ik schrik had om te slapen. Ze vroeg me waarom, ze vroeg me of ik een nare droom had gehad toen ik in bed had geplast. Ik schudde van nee. Toen vroeg ze me of ik schrik had om weer in bed te plassen en stil zei ik, ik fluisterde bijna, "ja". Ann zei me dat dat niet moest, dat het waarschijnlijk niet meer zou gebeuren en dat het waarschijnlijk door de medicatie kwam... Ik kon enkel nog maar "ja maar..." uitbrengen. Plots vroeg ze me of ik me beter zou voelen als ik een pamper zou aan hebben. IK verschoot hiervan en zei "ik weet het niet"; Ze zei me dat we het konden proberen en als het niet lukte, moest ik hem maar gewoon weer uitdoen... Toen zei ik "ok, dan".
Ze ging naar buiten en kwam even later terug met een blauwe luier. Ze legde hem op bed en vroeg of ik hem zelf wilde aan doen. Ik vond het al vernederend genoeg dus zei ik "ja". Toen zei ze me dat, als het niet lukte, ik haar maar moest roepen. Ze zei me dat ze de deur even zou dicht doen, maar dat ze hem daarna wel terug moest open doen omdat de dokter dat gezegd had. Ik knikte gewoon ja.
Ze ging buiten en deed de deur op een kier. Ik hoorde Ann haar schoen weggaan. Ik deed de luier om, maar het ging helemaal niet goed. Ik legde de pamper open op het bed en ging er op liggen. De luier lag te veel naar voor, ik merkte dit toen ik hem door mijn benen naar voren trok. Ik lichte mijn poep op en schoof hem wat naar achter. Ik nam de plakkers en kleefde hem vast. Ik bekeek mezelf en vond mezelf heel vreemd met zo'n luier aan. Ik sloeg mijn lakens dicht en deed het licht uit en het was alsof Ann mijn kamer in het oog hield, want ik hoorde Ann haar schoenen naar de richting van mijn deur komen. De deur ging zachtjes op en ze vroeg me of het gelukt was. Ik fluisterde zachtjes "ik weet het niet". Ze vroeg ze of ze even mocht kijken en ik trok mijn schouders even op. Ze deed de deur even dicht en kwam naar mij.
Ze sloeg de lakens even naar achter en zei me dat hij wel wat los was. Ze deed de plakstrips even los, maar sloeg de luier niet open en kleefde ze wat strakker dicht. Ze sloeg de lakens terug dicht en zei me dat het reeds 5u was. Probeer nog wat te slapen, zei ze me en ze ging weg. Ik lag in bed en dacht nog verwonderd over hetgeen gebeurd was deze nacht. Ik deed mijn ogen wel dicht en was half slapend, half wakker... Even later stond Ann weer in mijn kamer, ze zei me dat het 6u was en dat ik wel even geslapen had. Ook zei ze me nog wat te proberen slapen, we moesten immers pas om half 8 opstaan. Ondertussen zag ik de zon al door de gordijnen kwam. Die nacht viel ik niet meer in slaap.
Om half 8 kwam een verpleger van de dagdienst mijn kamer binnen. Hij deed de gordijnen open, ik keek hem aan en hij zei goedemorgen. Hij zei nog "ik heb van Ann gehoord dat je een moeilijke nacht hebt gehad". Ik knikte even van "ja" en hij zei me "de zon schijnt vandaag, misschien voel je je in de loop van de dag wat beter." Hij ging buiten en deed de deur dicht. Ik bleef nog even liggen en deed de luier los. Hij was nog droog, ik had dan ook amper geslapen nadat ik in een nat bed was wakker geworden. De luier deed ik in de vuilbak in mijn badkamer. Later op de dag merkte ik dat mijn vuilbakje was leeggemaakt.
Die avond wilde ik niet gaan slapen. De regel was dat we om half 12 's nachts moesten gaan slapen. Om half 12 kwam Ann naar de leefzaal en zei ons dat we moesten afsluiten. We zaten nog met 3 in de leefzaal en we begonnen met 3 op te ruimen. Ik zei tegen de andere patiënten dat ik de vuile glazen enzo wel even naar de keuken zou doen. Ik deed er alles aan om uit te stellen dat ik moest gaan slapen, ook al was ik enorm moe. Als laatste kwam ik bij de verpleegpost om mijn nachtmedicatie te gaan halen. Ann vroeg me nog of alles ok was, ik knikte en ging naar mijn kamer. Daar ging ik nog wat in mijn zetel zitten bij het raam. Ik staarde maar wat naar buiten. Rond 12u kwam Ann mijn kamer binnen. De deur mocht immers terug dicht, dus had ze nog niet gezien dat ik nog niet in mijn bed was gekropen...
Ze vroeg me wat er was. Ik zei "niets". Ze zei me dat ze zag dat er wel iets was. Ik zei weer dat er niets was. Ze ging op mijn bed zitten en verhief haar stem een beetje "ik ga hier niet weg voordat je gezegd hebt, wat er is." Ik zei dat ik niet wilde. Ze bleef zitten en zei me dat ze niet wegging. Ze zei me dat de vorige nacht extreem moeilijk was geweest, maar dat ik de hele dag de verpleging had ontlopen en dus met niemand had gepraat. Praten was inderdaad moeilijk voor mij. Na de vorige nacht voelde ik me wel veilig bij haar en ik vertelde haar wat over mijn gevoelens, hoe moeilijk ik het leven vond en hoe ik er soms een einde aan wilde maken. Ik praatte een uur met haar en het luchtte op. Ze stopte me weer onder en wenste me goede nacht. Ze zei me dat het goed was dat ik eindelijk gepraat had. Midden in de nacht werd ik wakker.
Mijn lakens waren doorweekt... Ik bleef even zitten en deed een propere pyjama aan (mijn moeder had er die dag mee gebracht toen ze op bezoek was). Ik deed mijn kamerdeur open en ging naar de verpleegpost. Ann vroeg me wat er was... Ik keek naar de grond en zei dat ik in bed geplast had. Ze stond op en ging propere lakens halen. Samen maakten we mijn bed op en ze vroeg me of ik een luier nodig had. Ik knikte "ja", ze ging er een halen en vroeg me of zij hem maar meteen moest aandoen. Ik knikte ja. Ze vroeg me op het bed te gaan liggen en ik moest even mijn achterste optillen. Mijn slipje en pyjamabroek waren al uit. Snel en behendig deed ze de luier aan en deed hem dicht. Daarna sloeg ze de lakens dicht en wenste me een goede nacht. De volgende morgen was de luier heel nat, maar mijn bed was droog. De verpleging zei er niets van en ging elke morgen, als wij aan het eten waren, de vuile luier halen en deed hem in de grote vuilzak die in de spoelruimte stond.
Elke avond, als Ann de nacht moest doen, ging ze met me mee naar de kamer en deed ze me de luier om. Daarna wenste ze me telkens een goede nacht...
Sindsdien draag ik 's nachts vaak luiers en telkens denk ik hierbij aan het veilige en geborgen gevoel dat Ann me gaf...
Dit verhaal speelde zich af toen ik net 18 was. Ik was al 2 maanden opgenomen op de PAAZ (= Psychiatrische Afdeling van het Algemene ziekenhuis). Ik was daar gekomen na een zelfmoordpoging waarbij ik in een rivier had willen springen. Ik had mijn 18de verjaardag in het ziekenhuis gevierd. Omdat de psychiater geen hoogte van me kreeg, had ze de psychologe opgedragen om te beginnen met testonderzoek. Ik automutileerde me zelf als gek. Elke dag sneed ik in mezelf, zo kon ik mijn innerlijke pijn doden. Op een avond had ik een echte crisis, een crisis die ik niet onder controle kreeg.
De nachtverpleegster noemde Ann en ze was mijn favoriete verpleegster. Met haar kon ik steeds praten, ze was eigenlijk de enige tegen wie ik echt praatte, maar toen kreeg ze me niet kalm. Ik wilde mezelf snijden en verbrandden. Elke keer als Ann zich weer omdraaide, begon ik weer. Uiteindelijk belde ze de dokter van wacht, die kwam een besloot me medicatie te geven die heel sederend werkte. Ik moest beloven dat ik mezelf geen pijn zou doen en met de beste wil van de wereld kon ik dit niet. Ik vertelde dit de dokter ook en die besloot dat ik dan naar de isoleercel moest. Deze cel was echter bezet, waarop ze besloten dat ik met de deur open moest slapen. Als de spuit niet zou helpen, zou ik vast gemaakt worden...
Stilletjes aan viel ik in een onrustige slaap en ik werd nog vaak verdwaasd wakker. Ik was helemaal weg van de wereld. Automutileren zou ik niet meteen doen, want ik was gewoon te verdwaasd. Toen ik weer even wakker werd, hoorde ik Ann in de kamer daarnaast met de man praten die daar lag. Ook hij kon blijkbaar niet slapen. Net toen ik me bedacht hoe ellendig ik me voelde, voelde ik hoe koud ik het had. Ik kroop wat meer onder mijn lakens en merkte hoe een weeïge geur me tegemoet kwam. Ik deed het lichtje aan en sloeg mijn lakens weg. Een grote natte plek op mijn pyamashortje en in mijn bed gaapte me toe. Ik rook aan de lakens en besefte dat ik in bed geplast had. Ik had dit nog nooit gedaan...
Ik hoorde Ann nog steeds praten, ik ging naar mijn kamer, nog steeds onder invloed van de medicatie en ik draaide helemaal toen ik opstond. Het enige dat ik nog liggen had, wat er enigszins mee door kon als pyjama was een trainingsbroek. Ik nam deze en een schoon slipje uit de kast en ging naar de badkamer. De lakens had ik terug dicht geslagen. Ik deed de natte short en slip uit en waste me een beetje. Ik voelde me enorm vies. Net toen ik mijn trainingsbroek aanhad, hoorde ik geklop op de deur.
Ik deed de deur op een kier en Ann keek me bezorgd aan. "Is alles in orde?" vroeg ze. Ik begon te stamelen "ik... ik... ik..." Ann bekeek me nog steeds bezorg en vroeg "ja?" Ik deed de deur iets verder open. Ik begon weer "ik... ik heb... ik... ik heb..." Ik kreeg het niet over mijn lippen en de tranen schoten me in de ogen. Ann wilde me sussen en vroeg me of ik mezelf pijn gedaan had. "nee, maar ik heb... ik heb..." Ik kwam echt niet verder. Ann begon nu heel bezorgd te klinken... "wat heb je dan?" (Ze sprak me aan bij mijn naam, maar wegens privacyredenen houd ik deze liever verborgen.) Ik begon nog harder te huilen en ik zei het plotseling in één adem: "ik heb in mijn bed gedaan." Ik staarde naar de grond en hoorde haar schoenen in de richting van mijn bed gaan.
Ik keek vanuit mijn ooghoek en zag dat ze de lakens open sloeg. Ze haalde de lakens met een ruk er af en ging naar buiten. Ik bleef gewoon op dezelfde plaats staan en durfde geen stap te verzetten. Ik schaamde me verschrikkelijk, ik beet nooit op mijn nagels, maar toen begon ik op mijn nagels te bijten. Even later hoorde ik Ann terug binnenkomen, ik stond nog steeds in de badkamerdeur en ik hoorde ze me voorbijgaan. Vanuit mijn ooghoek keek ik haar weer even naar haar, toen ik plots hoorde: "help je even om het bed op te maken?" Ik ging naar het bed toe en begon te helpen...
Toen het bed was opgemaakt, zei ik stil dat ik dat nog nooit had voor gehad. Ann zei me dat het waarschijnlijk van de medicatie kwam, dat ze dat wel meer mee maakte als iemand zo een injectie had gekregen. Ik huilde nog steeds. Ann streelde me zacht over mijn schouder en zei me dat ik er niet mee moest inzitten. Ik kan er immers niet aan doen en dat kan de beste overkomen, zeker met zo een injectie... Ze sloeg de lakens open en zei me dat ik nog maar wat moest proberen te slapen. Aarzelend kroop ik in bed, ik duizelde nog steeds en wilde eigenlijk echt wel gaan liggen... Ze vroeg me nog of die trainingsbroek niet uit moest... "nee", zei ik, ik duizelde te hard om deze uit te doen. Ik huilde nog steeds zonder geluid en Ann stopte me toe.
Ze ging even naast me op bed zitten en zei me "Het is al een zware avond geweest, hè?" Ik knikte en begon wat harder te wenen. Hierop zei ze me: "Huil maar eens goed uit. En je moet het je echt niet aantrekken dat je in bed geplast hebt, dat is niet erg, echt niet." Ik begon weer wat harder te huilen en verstopte mijn gezicht onder de lakens. Ik voelde hoe Ann met haar hand over mijn rug aaide. Toen nam ze de papieren zakdoekjes van mijn nachtkastje en veegde de tranen wat weg. "Ga je terug wat proberen te slapen? Het is nog maar 4u en je hebt deze nacht nog niet veel geslapen. Ik knikte van "ja" Ann aaide nog even over mijn hoofd, ik nam mijn beer die ik meegenomen had naar het ziekenhuis, maar meer aan mijn voeteinde lag dan wat anders stevig beet en begon weer harder te huilen. Ann hoorde ik door de gang stappen, ze had hakjes aan en deze tikten op de grond van de afdeling.
De deur bleef open staan. Ik bleef in een klein bolletje liggen en bleef huilen. Ik had in maanden niet meer gehuild en de tranen leken niet te stoppen.
Later kwam Ann weer binnen en zei me dat het reeds 5u was. Ze vroeg me of het ging. Ik knikte van "nee" en begon echt onbedaarlijk te huilen. Ze vroeg me of ik met haar wilde praten. Ik knikte weer van "nee". Ze ging weer bij me op het bed zitten en deed het kleine licht aan mijn bed even aan. Ze deed mijn haren, die in mijn gezicht hingen, even achter mijn oor en bleef daar gewoon zitten, terwijl ze me met haar hand probeerde te troosten. Hoe meer ze me wilde troosten, hoe harder ik begon te huilen. Uiteindelijk vroeg ze me of ik even wilde rechtzitten. Ik zette me recht en ze nam me vast, ik voelde me zo klein en ik voelde me zo beschermd in haar armen en de tranen bleven stromen. Ze bleven stromen en stromen. Toen vroeg ze me of ik zo overstuur was omdat ik in bed geplast had. Ik zei snikkend dat ik het niet wist.
Ze bleef me vasthouden en ik begon te kalmeren, ik voelde haar greep wat lossen en ik ging weer wat naar achter zitten en toen vertelde ik nog nasnikkend dat ik schrik had om te slapen. Ze vroeg me waarom, ze vroeg me of ik een nare droom had gehad toen ik in bed had geplast. Ik schudde van nee. Toen vroeg ze me of ik schrik had om weer in bed te plassen en stil zei ik, ik fluisterde bijna, "ja". Ann zei me dat dat niet moest, dat het waarschijnlijk niet meer zou gebeuren en dat het waarschijnlijk door de medicatie kwam... Ik kon enkel nog maar "ja maar..." uitbrengen. Plots vroeg ze me of ik me beter zou voelen als ik een pamper zou aan hebben. IK verschoot hiervan en zei "ik weet het niet"; Ze zei me dat we het konden proberen en als het niet lukte, moest ik hem maar gewoon weer uitdoen... Toen zei ik "ok, dan".
Ze ging naar buiten en kwam even later terug met een blauwe luier. Ze legde hem op bed en vroeg of ik hem zelf wilde aan doen. Ik vond het al vernederend genoeg dus zei ik "ja". Toen zei ze me dat, als het niet lukte, ik haar maar moest roepen. Ze zei me dat ze de deur even zou dicht doen, maar dat ze hem daarna wel terug moest open doen omdat de dokter dat gezegd had. Ik knikte gewoon ja.
Ze ging buiten en deed de deur op een kier. Ik hoorde Ann haar schoen weggaan. Ik deed de luier om, maar het ging helemaal niet goed. Ik legde de pamper open op het bed en ging er op liggen. De luier lag te veel naar voor, ik merkte dit toen ik hem door mijn benen naar voren trok. Ik lichte mijn poep op en schoof hem wat naar achter. Ik nam de plakkers en kleefde hem vast. Ik bekeek mezelf en vond mezelf heel vreemd met zo'n luier aan. Ik sloeg mijn lakens dicht en deed het licht uit en het was alsof Ann mijn kamer in het oog hield, want ik hoorde Ann haar schoenen naar de richting van mijn deur komen. De deur ging zachtjes op en ze vroeg me of het gelukt was. Ik fluisterde zachtjes "ik weet het niet". Ze vroeg ze of ze even mocht kijken en ik trok mijn schouders even op. Ze deed de deur even dicht en kwam naar mij.
Ze sloeg de lakens even naar achter en zei me dat hij wel wat los was. Ze deed de plakstrips even los, maar sloeg de luier niet open en kleefde ze wat strakker dicht. Ze sloeg de lakens terug dicht en zei me dat het reeds 5u was. Probeer nog wat te slapen, zei ze me en ze ging weg. Ik lag in bed en dacht nog verwonderd over hetgeen gebeurd was deze nacht. Ik deed mijn ogen wel dicht en was half slapend, half wakker... Even later stond Ann weer in mijn kamer, ze zei me dat het 6u was en dat ik wel even geslapen had. Ook zei ze me nog wat te proberen slapen, we moesten immers pas om half 8 opstaan. Ondertussen zag ik de zon al door de gordijnen kwam. Die nacht viel ik niet meer in slaap.
Om half 8 kwam een verpleger van de dagdienst mijn kamer binnen. Hij deed de gordijnen open, ik keek hem aan en hij zei goedemorgen. Hij zei nog "ik heb van Ann gehoord dat je een moeilijke nacht hebt gehad". Ik knikte even van "ja" en hij zei me "de zon schijnt vandaag, misschien voel je je in de loop van de dag wat beter." Hij ging buiten en deed de deur dicht. Ik bleef nog even liggen en deed de luier los. Hij was nog droog, ik had dan ook amper geslapen nadat ik in een nat bed was wakker geworden. De luier deed ik in de vuilbak in mijn badkamer. Later op de dag merkte ik dat mijn vuilbakje was leeggemaakt.
Die avond wilde ik niet gaan slapen. De regel was dat we om half 12 's nachts moesten gaan slapen. Om half 12 kwam Ann naar de leefzaal en zei ons dat we moesten afsluiten. We zaten nog met 3 in de leefzaal en we begonnen met 3 op te ruimen. Ik zei tegen de andere patiënten dat ik de vuile glazen enzo wel even naar de keuken zou doen. Ik deed er alles aan om uit te stellen dat ik moest gaan slapen, ook al was ik enorm moe. Als laatste kwam ik bij de verpleegpost om mijn nachtmedicatie te gaan halen. Ann vroeg me nog of alles ok was, ik knikte en ging naar mijn kamer. Daar ging ik nog wat in mijn zetel zitten bij het raam. Ik staarde maar wat naar buiten. Rond 12u kwam Ann mijn kamer binnen. De deur mocht immers terug dicht, dus had ze nog niet gezien dat ik nog niet in mijn bed was gekropen...
Ze vroeg me wat er was. Ik zei "niets". Ze zei me dat ze zag dat er wel iets was. Ik zei weer dat er niets was. Ze ging op mijn bed zitten en verhief haar stem een beetje "ik ga hier niet weg voordat je gezegd hebt, wat er is." Ik zei dat ik niet wilde. Ze bleef zitten en zei me dat ze niet wegging. Ze zei me dat de vorige nacht extreem moeilijk was geweest, maar dat ik de hele dag de verpleging had ontlopen en dus met niemand had gepraat. Praten was inderdaad moeilijk voor mij. Na de vorige nacht voelde ik me wel veilig bij haar en ik vertelde haar wat over mijn gevoelens, hoe moeilijk ik het leven vond en hoe ik er soms een einde aan wilde maken. Ik praatte een uur met haar en het luchtte op. Ze stopte me weer onder en wenste me goede nacht. Ze zei me dat het goed was dat ik eindelijk gepraat had. Midden in de nacht werd ik wakker.
Mijn lakens waren doorweekt... Ik bleef even zitten en deed een propere pyjama aan (mijn moeder had er die dag mee gebracht toen ze op bezoek was). Ik deed mijn kamerdeur open en ging naar de verpleegpost. Ann vroeg me wat er was... Ik keek naar de grond en zei dat ik in bed geplast had. Ze stond op en ging propere lakens halen. Samen maakten we mijn bed op en ze vroeg me of ik een luier nodig had. Ik knikte "ja", ze ging er een halen en vroeg me of zij hem maar meteen moest aandoen. Ik knikte ja. Ze vroeg me op het bed te gaan liggen en ik moest even mijn achterste optillen. Mijn slipje en pyjamabroek waren al uit. Snel en behendig deed ze de luier aan en deed hem dicht. Daarna sloeg ze de lakens dicht en wenste me een goede nacht. De volgende morgen was de luier heel nat, maar mijn bed was droog. De verpleging zei er niets van en ging elke morgen, als wij aan het eten waren, de vuile luier halen en deed hem in de grote vuilzak die in de spoelruimte stond.
Elke avond, als Ann de nacht moest doen, ging ze met me mee naar de kamer en deed ze me de luier om. Daarna wenste ze me telkens een goede nacht...
Sindsdien draag ik 's nachts vaak luiers en telkens denk ik hierbij aan het veilige en geborgen gevoel dat Ann me gaf...
