Eva ging solliciteren, en hoe?!

Onderstaand verhaal was aanvankelijk persoonlijk geschreven voor iemand anders van dit forum (die graag anoniem blijft), en had zonder die persoon niet tot stand kunnen komen. Daarvoor, bedankt!

Hoofdstuk 1
Op het station staat de sprinter al klaar, kan ieder moment vertrekken. Sprinters hebben geen toiletten. Problematisch, want Eva moest best wel plassen. Best nodig eigenlijk. Misschien van de spanning, misschien van de thee die ze thuis op had. In haar ooghoek ziet ze de wc op ‘t station, maar weet dat ze de trein missen als ze naar de wc gaat. Een gemiste trein zou een gemiste afspraak betekenen. Best vervelend als je een sollicitatiegesprek hebt. Toch heeft Eva een kort twijfelmoment.

Even schiet de gedachte door haar hoofd naar de wc te gaan. Signalen uit haar blaas gaven aan dat ze dat moest doen. Maar ze was al maanden op zoek naar een baan, en dit was een unieke kans. De werktijden waren flexibel en het salaris best aardig. Stel voor hoe ze te laat aan kwam en het gesprek zou moeten beginnen met uitleggen dat ze te laat was omdat ze niet even een plas kan ophouden. Ze zou niet alleen direct worden afgewezen, het zou een regelrechte afgang worden! De conducteur blies al op zijn fluitje. De deuren zouden weldra sluiten, snel stapte ze de sprinter in. Het kwam vast wel goed.

Ze stapte de trein in en nam plaats op een oncomfortabel klapstoeltje. Gelukkig een zitplek, dan kon ze haar benen strak tegen elkaar aan knijpen. Zo zou ze het wel ophouden. Bij het volgende station zou vast wel een wc zijn. Of een verborgen plekje desnoods.

Dat bracht haar op een idee. Zou ze...? Nee, dat kon toch niet. Even wimpelde ze gedachte weer weg, maar een sterk signaal uit haar blaas dwong haar om het te overwegen; ergens achterin de trein stiekem plassen, waar niemand het zou zien. Ongemakkelijk stond ze op en liep ze de trein af. Veel plekken waren al bezet, maar gelukkig zijn de meeste mensen lui. Naarmate ze verder kwam in de trein was het verder lopen geweest op het perron, dus was het rustiger. Toch zaten er nog te veel mensen, stiekem liep ze maar de eerste klas in. Als ze toch iets deed wat niet mocht, kon ze dat maar net zo goed in de eerste klas doen. De regels overtreden in stijl, dacht ze. Een rilling liep over haar rug, wat een bad-ass was ze toch ook!

Helemaal achter het laatste setje stoelen was het leeg. Zo onopvallend en normaal mogelijk nam ze plaats. Na even afgewacht te hebben of de kust wel veilig was liet ze zich zachtjes van de stoel glijden. Niemand kon haar hier zien. Voorzichtig maakte ze de knoop van haar broek los en schoof die een stukje omlaag. Met een vinger hield ze haar onderbroekje opzij. Nu alleen nog ontspannen, dat bleek best lastig.

Haar hart stokte in haar keel. Een rommelend geluid van een sleutel in zijn slot verried dat de conducteur zijn hokje uitkwam. Kut! Vlug deed ze haar onderbroek weer goed, ging staan en stond in het aanzien van de conducteur haar broek op te hijsen. Gelukkig had ze niet geplast, ze was er gloeiend bij geweest! "Wat doe jij in hemelsnaam" bulderde de conducteur. Enkele andere reizigers keken om. Met hoofd roder dan een blik tomaten mompelde ze iets over ongesteldsheidproblemen. Zoals veel andere mannen wilde de conducteur daar niets van weten. "Succes" fluisterde hij, maar ze wist niet zeker of dat sloeg op haar gelogen ongesteldheid, of dat hij haar keihard doorhad.

Even wachtte ze tot de conducteur weg was, dan kon ze misschien alsnog. Ze wachtte en wachtte en..... Fuck, door de confrontatie van net durfde ze niet meer! Hij kon ook natuurlijk ieder moment weer terugkeren. Ze moest een plan B verzinnen!|



Dit was slechts het begin van een veel langere sequel. Laat in de reacties of persoonlijk bericht weten wat wat je ervan vindt en hoe je denkt dat het verder zal gaan met Eva.
 

Ivy

1 van de oprichters en organisators van de CBB
geef een neutrale reactie moet eerst meer lezen.
 
Bedankt voor de reacties! Er volgt zeker meer :)

Een sequel is een vervolg of voortzetting. Niet te verwarren met prequels, die juist voorafgaand zijn op een verhaal (chronologisch bekeken). Sequel klinkt inderdaad als een Engels woord, maar is opgenomen in de Nederlandse Van Dale.
 
Hoofdstuk 2
Maak maar even een plan B als het op ieder moment fout kan aflopen. Zou Eva de conducteur vragen op haar te wachten bij het volgende perron. Dan had hij natuurlijk door wat ze van plan was geweest, die kerel is ook niet gek. Of zou ze uitstappen en toch maar de volgende trein nemen? Ze kon altijd nog liegen dat de trein was vertraagd. Of gewoon toch maar proberen op te houden? Het zweet stond haar op het voorhoofd, wat moest ze doen?

Bij het volgende perron keek ze even verlangend door de openstaande treindeuren naar buiten. Het wc-huisje zag er verlaten en schoon uit. Bijna een vredig aanblik die haar met ziel en al uit de trein probeerde te zuigen. Maar ze hield stand. Ze moest die baan krijgen! Nadat haar vorige werkgever failliet was zat ze al maanden thuis op de bank, en de huur betaalde zichzelf niet. Haar uitkering zou binnenkort worden stopgezet, en haar spaargeld was nagenoeg afwezig. Dit moest ze doen. Ze kneep haar benen nog ietsje strakker tegen elkaar. Nog maar een klein half uurtje..... Ze probeerde zich te focussen op iets anders. Zou ze het volhouden?

Eindelijk, het eindstation! Eva wist niet hoe snel ze de trein uit moest. Met een beetje een vreemd loopje ging ze het stationnetje op, maar dat interesseerde haar niet. Snel naar de wc, ze kon de bordjes al zien. In gedachte zegende Eva zichzelf al, ze was min of meer gered. Het was even een stukje lopen, maar daar was dan..... Nee toch? Eva keek nog een keer. Buiten gebruik?! Wat de flip? En niet een vervangend toilet neerzetten! Ze vervloekte alle goden die ze kende, en voor de zekerheid ook degene die ze niet kende. Shit shit shit! Op een verborgen plekje kon ze ook wel vergeten, in die trein ging het al bijna mis, dat zou haar geen tweede keer gebeuren. Snel overwoog ze de opties. Als ze nou naar haar afspraak zou gaan was daar vast en zeker een werkend toilet. Daar konden de werknemers onmogelijk een hele dag zitten zonder.

Even afgeleid van haar blaas, die mogelijk ongekende proporties had aangenomen, snakte Eva naar adem bij aanzien van het gebouw. Hoewel ze wist dat dit een chique bedrijf was met hoog aanzien was ze toch lichtelijk overdonderd. Vanaf het atrium kon je direct omhoog kijken naar het glazen dak dat 7 verdiepingen hoger lag, waardoor zonlicht rijkelijk naar binnen viel om via de marmeren vloer een onvoorspelbaar maar subtiele schittering te veroorzaken wat maakte dat het gebouw haast leek te ademen. Centraal in hal stond en enorme balie aangemeld waar kosten noch moeite op waren gespaard. Het hardhouten front zat naadloos verzonken in een prachtig geborstelde metalen framewerk wat er uitzag als nieuw, ook al had ze in de vacature gelezen dat deze vestiging 8 jaar geleden al was geopend. Enkele meters voor de balie, om mensen op gepaste afstand te houden stond een bordje op een heel dun metalen houdertje. "Als u een afspraak heeft mag u zich melden aan de balie". Richting gevend, en toch gepast. Eva vond het wel wat. Voorzichtig liep ze door naar de balie, maar daar zat helemaal niemand... Ze moest wel even iemand spreken, ze kon niet zomaar ergens heen banjeren op zoek naar een toilet

Niet zo goed wetend wat wat passend was om te doen probeerde ze toch maar zelfverzekerd over te komen. Dat is het belangrijkst in een nieuw bedrijf. "Ehm.... Halloo??" Zei ze. Niks.
"HALLO" zei ze iets harder, en ze hoorde haar sten tegen de muren weerkaatsen. Het enorme atrium was blijkbaar ook een klankkast. Vanaf haar ooghoeken zag ze mensen op de balustrades. Ze wist zeker dat in plaats van druk heen en weer te lopen naar afspraken, printers of koffieautomaten er een paar van stilstonden en hun blik op haar hadden gericht. Ze durfde niet te kijken. Ze slikte. Opeens stak er een hoofd omhoog vanaf achter de balie, en Eva maakte een klein sprongetje. "Hoii" zei een veel te vrolijke meid met blond krulletjeshaar. "Je had best op het belletje mogen drukken hoor...hoor...hoor". Ook haar stem weerkaatste tegen de muren. "Oepsie" fluisterde ze. "Gister begonnen dus moet nog een beetje wennen, hihihi. Wie ben jij?"
"Ehh... Eva"
"Je achternaam, sufkop"
Sufkop? Deze chick moest eens even normaal doen!
"Boogaard, en ik heb een afspraak voor een sollicitatiegesprek. Als HR-medewerker." zei ze iets te bars. Haar blaas stond op knappen. Als die krullenkop maar opschiet.
"Wil je je haasten want ik-" begon Eva, maar ze was niet de enige met een andere kant. De vrolijke glimlach was verdwenen.
"U mag best wat vriendelijker doen mevrouw. Wacht daar bij die bankjes, je wordt straks opgehaald. Ik bel wel even dat u er bent, mevrouw BOOGAARD". Lekker eerste indruk Eva. Hou je koest hield ze zichzelf voor. "Oké sorry. Weet je waar ik hier de wc kan vinden?".
"Nou nee werkelijk geen flauw idee, ben nieuw hier. Neemt u alstublieft plaats, ze zijn ieder moment bij u." Zei de krullenbol met een glimlach die Eva helemaal niet beviel.

Kutzooi, dacht Eva. Ze kon het zich echt niet veroorloven nu stennis te schoppen. Ze knikte vriendelijk naar het meisje en liep naar het bankje, of liever gezegd bankstel, dat haar was aangewezen. Als ze werd opgehaald zou ze naar de wc vragen. Ze was zo close…


Vergeet niet een reactie achter te laten ;-) De volgende delen staan al klaar!
 
Leuk dat er zo positief wordt gereageerd! Ik zal jullie niet te lang laten wachten.

Hoofdstuk 3
Arme Eva. Terwijl ze zichzelf vervloekte dat ze thuis niet was wezen plassen bedacht ze zich dat ze zich zou moeten focussen op het gesprek. Een beetje afleiding kon ze zeker wel gebruiken, vlug trok ze een verfomfaaid A4'tje uit haar handtas. Snel probeerde ze nog de speerpunten door te nemen die ze graag tijdens het gesprek wilde aanstippen. Ze merkte dat de druk op haar blaas elke vorm van concentratie opeiste, ze kwam niet verder dan haar blik laten dwalen over het zwart op wit wat nu meer leek op een ongrijpbaar concept dan op tekst.

Stap stap stap... “Mevrouw Boogaard?” Lichtjes geschrokken keek ze op. Een man keek op haar neer, zijn lichtblauwe overhemd modieus afstekend tegen de zwarte stof van zijn pak. Dit zal meneer Reinaards wel zijn, dacht ze bij zichzelf. De hoge baas. Eén van, althans. "Eh ja" zei ze. Wees zelfverzekerd, probeerde Eva zichzelf aan te moedigen.
"Richard Reinaards". Stelde de man zich voor. Leuk, zo'n allitererende naam. Nog leuker was een toilet geweest. "eh, voor we beginnen, zou ik nog even het toilet kunnen bezoeken?". Eva zette haar beste puppyogen op, maar als manager van tientallen, misschien wel 100 of meer mensen was deze man niet gevoelig voor trucjes op wat voor manier dan ook. "Zoals je wellicht heb gelezen op de vacature streven wij naar perfecte efficiëntie. We hebben een strakke agenda en hopelijk begrijp je dat ik liever geen afspraken laat uitlopen. Als je het even wil uitstellen tot na ons gesprek maakt dat het voor iedereen een stuk makkelijker" zei meneer Reinaards met een joviale glimlach. Meende hij dit nou? Haar blaas stond echt op knappen. Dat was voor haar in ieder geval niet ‘makkelijker’. Uren had ze het nu al opgehouden en het begon bijna pijn te doen al. Eva begon nu echt wanhopig te worden. Ze moest echt nú een wc hebben...

"Volg mij maar, mijn compagnon zal zich zo bij ons voegen bij mijn kantoor". Het moment dat de man die zich had voorgesteld als Richard Reinaards zich omdraaide voelde Eva een overweldigende rilling door haar lichaam gaan. Tintelingen van spanning maakte zich los, en ze voelde hoe haar ondergoed zich begon vol te zuigen met de warmte van haar eigen urine. Haar onderbroekje was maar een dun stofje, en ook haar broek zoog gulzig haar plas op, waardoor een warm gevoel zich verspreidde over haar kruis, haar beide bovenbenen, de sokken, en zelfs tot haar tenen. Maar al deze kleren hebben maar een bepaald vermogen vocht te absorberen, en binnen een seconde kletterde haar plas op het marmer. Oprecht deed Eva haar best de stroom te stoppen. Maar het voelde als het tegenhouden van een vrachtwagen met je blote handen; geheel onmogelijk. Het kletteren van druppels maakte plaats voor het geluid van een constante straal, die vervolgens weer verstomde tot het geluid van losse druppeltjes. 20 seconden duurde het maar, maar voor Eva leek het eeuwen. Al die tijd had meneer Reinaards stokstijf stil gestaan, met de rug naar haar toe, zich tot in detail bewust van het scenario wat zich nu binnen zijn bedrijf afspeelde. Hij draaide zich om en keek Eva aan, zonder enige uitdrukking. Geen frons, geen glimlach, niks. Wat moest hij nu wel denken? Wat moest Eva nu denken? Ze voelde zich vies en betrapt. Ze kon wel door de grond zakken van schaamte. Zachtjes hoorde ze de blonde krullendoos aan de balie gniffelen. Wat had ze een hekel aan die… kut. Maar vooral aan zichzelf. Eva durfde niks te zeggen, en wat voelde als een oneindige stilte, wat maar enkele seconden waren, voltrok zich. Hou zou ze zich hier nog uit kunnen redden?

Laat een reactie achter of stuur een pb wat je ervan vond! :D
 
Laatst bewerkt:
Bovenaan