Hey!
Ik lees hier soms verhalen, maar haak daarbij meestal snel af, omdat de meeste verhalen enorm onrealistisch zijn. Daarom wou ik er eentje maken dat (in mijn ogen) wel realistisch lijkt. Het is 100% fictie. Ik heb nu mijn eerste hoofdstuk af, maar heb verder geen ervaring met boeken lezen of schrijven, dus alle feedback is meer dan welkom! Als je graag een vervolg wil weten, moet je het ook maar zeggen!
1) De toegeving
Ik vond, zo lang ik me al kan herinneren, luiers interessant. Mijn eerste herinnering aan luiers was toen een klein meisje bij ons op bezoek kwam. Omdat ze nog geen twee jaar oud was, had ze nog een luier om. Dat vond ik ontzettend fascinerend. Zeker toen ze verschoond werd en allemaal lekker ruikende crèmes op kreeg. Ik kreeg er een speciaal gevoel bij, iets wat best moeilijk uit te leggen en te plaatsen is, zo bleek een aantal jaar later. Wat ik toen wel wist, was dat mijn gevoelens niet normaal waren. Ik wist dat het niet hoorde en dat ik het beter thuis niet zou vertellen. Dan zouden mijn ouders waarschijnlijk boos worden of teleur gesteld zijn in mij, en dat is het laatste wat je als 6 jarig jongetje wil.
In de loop van de daarop volgende jaren week het gevoel niet. Niet dat ik er elke dag aan dacht, maar telkens ik in aanraking kwam met luiers voelde ik dat speciale, geborgene weer opborrelen. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig en schaamde me ik enorm. Ik dacht dat ik de enige op de hele wereld was, dat ik mentaal gestoord was, en dat ik later in de psychiatrie zou belanden. Daarom besloot ik toen ik een jaar of 10 was, na enorm veel nadenken, om te vechten tegen het gevoel. Ik zou proberen mijn negatieve gevoelens te laten domineren. In theorie bleek dit jammer genoeg veel gemakkelijker te zijn dan in de praktijk. Hoe hard ik ook probeerde, telkens ik ergens visueel een luier zag, wou ik die ook hebben.
Dit veranderde plotsklaps op een zomerse zaterdag avond. Er was weer een jong meisje blijven slapen. Haar ouders hadden haar een verzorgingstas meegegeven met 4 luiers in, dat had ik meteen opgemerkt. ’s Avonds, nadat ik in bed gelegd was, besloot ik om voorzichtig de tas te openen, er een luier uit te nemen, en hem te bestuderen. Iets in me wou hem ook aantrekken, maar daar was het nog te vroeg voor, daaraan wou ik nog niet toegeven.
Toen ik de laatste voetstappen op de trap had gehoord, besloot ik nog even te wachten om dan mijn kamer uit te gaan. Ik duwde op het knopje aan de zijkant van mijn horloge, zodat de wijzerplaat verlicht werd. 5 minuten liet ik voorbij gaan. 5 minuten die wel eeuwig leken te duren. Nadat de eeuwigheid verlopen was, stapte ik voorzichtig mijn bed uit. Heel traag deed ik mijn kamerdeur open, en sloop naar de kamer waar de verzorgingstas stond. Heel voorzichtig deed ik de rits van de zak open, zodat het zo weinig mogelijk geluid zou maken.
Toen ik de luier vastnam, kreeg ik weer dat warm gevoel vanbinnen. Ik opende hem en voelde en keek zo goed ik kon. Ik voelde met mijn handen, hield hem tegen mijn wangen, plooide hem, zodat ik hem hoorde kraken en deed de plastic strips open en dicht, om ook dat geluid te horen. Totdat ik weer voetstappen op de trap hoorde. Ik schoot volledig in paniek.
Wat moest ik doen? Wat zou ik zeggen? Wat zouden mijn ouders zeggen? Er raasden honderden vragen tegelijkertijd door mijn hoofd. Ik besloot om zo snel mogelijk de luier terug op te vouwen en onderaan in de tas te proppen. Zo zou het het minst opvallen dat hij open gedaan was. Ik wou de tas nog terug sluiten, maar daar was geen tijd meer voor. Ik rende de kamer uit, waarvan ik gelukkig de deur niet had dicht gedaan. Daar stond ik zwetend en volledig rood op de gang. Mijn vader kwam enkele seconden later boven aan en zag me staan. Hij vroeg waarom ik in het midden van de nacht in het midden van de gang stond, iets wat ik anders nooit deed. Heel stuntelig probeerde ik er een uitleg aan te geven. Tijdens mijn uitleg kwam ik op het idee te vertellen dat ik een nare droom had gehad. Mijn vader leek het verhaal te geloven, en stopte me een tiental minuutjes later terug in bed. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat hij echt dacht.
Die belevenis zorgde voor een enorme wending voor mijn gevoel. Ik zou nooit meer iets met luiers doen, nooit meer iets voelen of denken, omdat ik een ontdekking ten allen tijde wou vermijden.
Vier jaar leefde ik als een normaal kind. Ik was blij en had goede vrienden. Maar vooral: ik was van mijn luier-gevoel af. Jammer genoeg duren mooie liedjes nooit lang. Toen ik met mijn familie op uitstap was naar de Beekse bergen, een dierentuin in Nederland, zag ik op een gegeven moment een jongetje op een bank verschoond worden. Ik voelde me weer net zoals vroeger toen ik een luier zag. Ik kreeg het warm van binnen, voelde een geborgenheid en blijdschap. Het onvermijdelijke was gebeurd, ‘het’ was terug. Ik was weer psychologisch niet 100% in orde, zou in de psychiatrie kunnen belanden, maar voelde me zo goed bij het zien van luiers.
Omdat ik me best eenzaam voelde doordat ik het nooit met vrienden kon hebben over mijn grootste twijfels en onzekerheden, besloot ik eens wat op internet te grasduinen. Wie weet zou er wel ergens op heel de wereld iemand zijn die dezelfde voorliefde had als ik en me wou helpen. Of iemand die me gewoon kon zeggen dat ik niet gestoord was. Dat het niet normaal was, maar dat het verder geen gevolgen zou hebben. Daarvoor had ik al mijn zakgeld gegeven.
Na een paar weken rond gesurft te hebben op internet, kwam ik een forum tegen. Op dit forum zat niet een iemand met dezelfde voorliefde, maar gemakkelijk 50! Snel maakte ik een tweede email adres aan, zodat ik me met dat email adres kon registreren. Even later had ik een werkend account. Ik voelde me een beetje alsof ik thuis kwam, alsof ik eindelijk volledig mezelf kon zijn en dat dit niet gestoord was. Dit veranderde jammer genoeg snel, omdat er negatief op mijn introductiepost werd gereageerd. Met mijn 15 jaar was ik het jongste lid van het forum. Om de een of andere rede werd mijn leeftijd niet geloofd, en dachten veel andere leden dat ik een perverse, dikke oude man was. Dit vond ik enorm jammer, dus besloot ik voortaan niets meer te posten op het forum, enkel nog mee te lezen.
Zo gingen de jaren voorbij. Ondertussen was ik er ook achter gekomen dat luiers niet enkel in kindermaat maar ook in volwassen maat bestonden, en dat je ze bovendien gewoon in de supermarkt kon kopen. Natuurlijk had ik het lef niet om ze van het schap te halen en dan te gaan betalen, maar in mijn fantasie deed ik het elke avond.
Elke avond overhaalde ik me ietsje meer om toch de stap te zetten om luiers te kopen. Ik bedacht verschillende scenario’s. Ik zou het in de apotheek kunnen gaan halen, maar dan zou ik er zeker een uitleg voor moeten geven. Bovendien wist ik niet of ze het merk dat ik dan zou zeggen wel standaard in huis zouden hebben. Een grootwarenhuis was op dat vlak veel veiliger, maar daar was de kans veel groter dat je iemand zou tegen komen die je kende, wat dan weer voor problemen kon zorgen.
Ik merkte op het forum dat er mensen met hetzelfde probleem zaten. Een oplossing die mij aansprak was het vragen van een proefpakketje in een apotheek. Dan zou ik ook geen rekening moeten houden met het verstoppen van een 20-tal luiers. Een enorme opluchting dus. Nadat ik mezelf enorm veel moed had ingesproken, besloot ik naar een apotheek te rijden, ver uit mijn buurt. Ik nam mijn fiets, vertelde thuis dat ik een huiswerk bij een vriend ging halen, en kwam een kwartiertje later in een apotheek terecht. Mijn twijfels sloegen weer toe. Zou ik het echt wel doen? Wat als de mevrouw achter de balie toch iets anders zou vragen dan alle scenario’s die ik in mijn hoofd had overlopen? Het ergste was dat er nog 3 mensen voor mij waren. Ik kreeg dus nog ruime tijd om te wikken en te wegen of ik het nu echt zou doen of niet. Toen er na mij nog iemand binnenkwam in de apotheek sloegen mijn twijfels helemaal op hol.
Iets later was het aan mij. Ik besloot er voor te gaan en vertelde de mevrouw achter de balie dat ik graag een proefpakket tena incontinentiemateriaal had. Ze vroeg me in welke maat ik dit wou. Daarop antwoorde ik ‘medium’. Ze vertrok naar de achterkant van de apotheek en bleef een tijd weg. Zolang dat er nog twee extra klanten binnen kwamen. Gelukkig waren het oude mensen die ik niet kende. Toen de mevrouw terug kwam had ze 5 pakjes bij. Ik stak ze snel in mijn rugzak en reed terug naar huis. Thuis aangekomen rende ik meteen naar mijn kamer en opende alle pakjes. Er bleek een echte luier bij te zitten met plastic plakstrips en 4 andere incontinentie producten. Enkel de luier interesseerde me. Die avond besloot ik hem aan te doen. Naar dit moment had ik jaren uitgekeken, hierover had ik jaren gefantaseerd, het kon niet anders dan een geweldige ervaring zijn.
Toen ik de tena aantrok, voelde het totaal anders dan ik me al die jaren had ingebeeld. Hij was wel zacht, maar hij was anders zacht, hij kraakte wel, maar hij kraakte anders, je voelde hem wel zitten, maar ook weer niet zo hard,.. Het was zo’n teleurstelling, dat ik hem na 5 minuten weer uit deed. Misschien was mijn voorliefde wel weer weg?
Een paar dagen nadien bleek de voorliefde er nog te zijn. Ik besloot om nog een keer de luier aan te doen, en de gevoelens gewoon op mij te laten afkomen. Dit keer was het wel een geweldig leuke ervaring. Ik voelde me vrolijk, geborgen, veilig en compleet. Een ding was zeker, dit zou ik meer doen.
Ik lees hier soms verhalen, maar haak daarbij meestal snel af, omdat de meeste verhalen enorm onrealistisch zijn. Daarom wou ik er eentje maken dat (in mijn ogen) wel realistisch lijkt. Het is 100% fictie. Ik heb nu mijn eerste hoofdstuk af, maar heb verder geen ervaring met boeken lezen of schrijven, dus alle feedback is meer dan welkom! Als je graag een vervolg wil weten, moet je het ook maar zeggen!
1) De toegeving
Ik vond, zo lang ik me al kan herinneren, luiers interessant. Mijn eerste herinnering aan luiers was toen een klein meisje bij ons op bezoek kwam. Omdat ze nog geen twee jaar oud was, had ze nog een luier om. Dat vond ik ontzettend fascinerend. Zeker toen ze verschoond werd en allemaal lekker ruikende crèmes op kreeg. Ik kreeg er een speciaal gevoel bij, iets wat best moeilijk uit te leggen en te plaatsen is, zo bleek een aantal jaar later. Wat ik toen wel wist, was dat mijn gevoelens niet normaal waren. Ik wist dat het niet hoorde en dat ik het beter thuis niet zou vertellen. Dan zouden mijn ouders waarschijnlijk boos worden of teleur gesteld zijn in mij, en dat is het laatste wat je als 6 jarig jongetje wil.
In de loop van de daarop volgende jaren week het gevoel niet. Niet dat ik er elke dag aan dacht, maar telkens ik in aanraking kwam met luiers voelde ik dat speciale, geborgene weer opborrelen. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig en schaamde me ik enorm. Ik dacht dat ik de enige op de hele wereld was, dat ik mentaal gestoord was, en dat ik later in de psychiatrie zou belanden. Daarom besloot ik toen ik een jaar of 10 was, na enorm veel nadenken, om te vechten tegen het gevoel. Ik zou proberen mijn negatieve gevoelens te laten domineren. In theorie bleek dit jammer genoeg veel gemakkelijker te zijn dan in de praktijk. Hoe hard ik ook probeerde, telkens ik ergens visueel een luier zag, wou ik die ook hebben.
Dit veranderde plotsklaps op een zomerse zaterdag avond. Er was weer een jong meisje blijven slapen. Haar ouders hadden haar een verzorgingstas meegegeven met 4 luiers in, dat had ik meteen opgemerkt. ’s Avonds, nadat ik in bed gelegd was, besloot ik om voorzichtig de tas te openen, er een luier uit te nemen, en hem te bestuderen. Iets in me wou hem ook aantrekken, maar daar was het nog te vroeg voor, daaraan wou ik nog niet toegeven.
Toen ik de laatste voetstappen op de trap had gehoord, besloot ik nog even te wachten om dan mijn kamer uit te gaan. Ik duwde op het knopje aan de zijkant van mijn horloge, zodat de wijzerplaat verlicht werd. 5 minuten liet ik voorbij gaan. 5 minuten die wel eeuwig leken te duren. Nadat de eeuwigheid verlopen was, stapte ik voorzichtig mijn bed uit. Heel traag deed ik mijn kamerdeur open, en sloop naar de kamer waar de verzorgingstas stond. Heel voorzichtig deed ik de rits van de zak open, zodat het zo weinig mogelijk geluid zou maken.
Toen ik de luier vastnam, kreeg ik weer dat warm gevoel vanbinnen. Ik opende hem en voelde en keek zo goed ik kon. Ik voelde met mijn handen, hield hem tegen mijn wangen, plooide hem, zodat ik hem hoorde kraken en deed de plastic strips open en dicht, om ook dat geluid te horen. Totdat ik weer voetstappen op de trap hoorde. Ik schoot volledig in paniek.
Wat moest ik doen? Wat zou ik zeggen? Wat zouden mijn ouders zeggen? Er raasden honderden vragen tegelijkertijd door mijn hoofd. Ik besloot om zo snel mogelijk de luier terug op te vouwen en onderaan in de tas te proppen. Zo zou het het minst opvallen dat hij open gedaan was. Ik wou de tas nog terug sluiten, maar daar was geen tijd meer voor. Ik rende de kamer uit, waarvan ik gelukkig de deur niet had dicht gedaan. Daar stond ik zwetend en volledig rood op de gang. Mijn vader kwam enkele seconden later boven aan en zag me staan. Hij vroeg waarom ik in het midden van de nacht in het midden van de gang stond, iets wat ik anders nooit deed. Heel stuntelig probeerde ik er een uitleg aan te geven. Tijdens mijn uitleg kwam ik op het idee te vertellen dat ik een nare droom had gehad. Mijn vader leek het verhaal te geloven, en stopte me een tiental minuutjes later terug in bed. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat hij echt dacht.
Die belevenis zorgde voor een enorme wending voor mijn gevoel. Ik zou nooit meer iets met luiers doen, nooit meer iets voelen of denken, omdat ik een ontdekking ten allen tijde wou vermijden.
Vier jaar leefde ik als een normaal kind. Ik was blij en had goede vrienden. Maar vooral: ik was van mijn luier-gevoel af. Jammer genoeg duren mooie liedjes nooit lang. Toen ik met mijn familie op uitstap was naar de Beekse bergen, een dierentuin in Nederland, zag ik op een gegeven moment een jongetje op een bank verschoond worden. Ik voelde me weer net zoals vroeger toen ik een luier zag. Ik kreeg het warm van binnen, voelde een geborgenheid en blijdschap. Het onvermijdelijke was gebeurd, ‘het’ was terug. Ik was weer psychologisch niet 100% in orde, zou in de psychiatrie kunnen belanden, maar voelde me zo goed bij het zien van luiers.
Omdat ik me best eenzaam voelde doordat ik het nooit met vrienden kon hebben over mijn grootste twijfels en onzekerheden, besloot ik eens wat op internet te grasduinen. Wie weet zou er wel ergens op heel de wereld iemand zijn die dezelfde voorliefde had als ik en me wou helpen. Of iemand die me gewoon kon zeggen dat ik niet gestoord was. Dat het niet normaal was, maar dat het verder geen gevolgen zou hebben. Daarvoor had ik al mijn zakgeld gegeven.
Na een paar weken rond gesurft te hebben op internet, kwam ik een forum tegen. Op dit forum zat niet een iemand met dezelfde voorliefde, maar gemakkelijk 50! Snel maakte ik een tweede email adres aan, zodat ik me met dat email adres kon registreren. Even later had ik een werkend account. Ik voelde me een beetje alsof ik thuis kwam, alsof ik eindelijk volledig mezelf kon zijn en dat dit niet gestoord was. Dit veranderde jammer genoeg snel, omdat er negatief op mijn introductiepost werd gereageerd. Met mijn 15 jaar was ik het jongste lid van het forum. Om de een of andere rede werd mijn leeftijd niet geloofd, en dachten veel andere leden dat ik een perverse, dikke oude man was. Dit vond ik enorm jammer, dus besloot ik voortaan niets meer te posten op het forum, enkel nog mee te lezen.
Zo gingen de jaren voorbij. Ondertussen was ik er ook achter gekomen dat luiers niet enkel in kindermaat maar ook in volwassen maat bestonden, en dat je ze bovendien gewoon in de supermarkt kon kopen. Natuurlijk had ik het lef niet om ze van het schap te halen en dan te gaan betalen, maar in mijn fantasie deed ik het elke avond.
Elke avond overhaalde ik me ietsje meer om toch de stap te zetten om luiers te kopen. Ik bedacht verschillende scenario’s. Ik zou het in de apotheek kunnen gaan halen, maar dan zou ik er zeker een uitleg voor moeten geven. Bovendien wist ik niet of ze het merk dat ik dan zou zeggen wel standaard in huis zouden hebben. Een grootwarenhuis was op dat vlak veel veiliger, maar daar was de kans veel groter dat je iemand zou tegen komen die je kende, wat dan weer voor problemen kon zorgen.
Ik merkte op het forum dat er mensen met hetzelfde probleem zaten. Een oplossing die mij aansprak was het vragen van een proefpakketje in een apotheek. Dan zou ik ook geen rekening moeten houden met het verstoppen van een 20-tal luiers. Een enorme opluchting dus. Nadat ik mezelf enorm veel moed had ingesproken, besloot ik naar een apotheek te rijden, ver uit mijn buurt. Ik nam mijn fiets, vertelde thuis dat ik een huiswerk bij een vriend ging halen, en kwam een kwartiertje later in een apotheek terecht. Mijn twijfels sloegen weer toe. Zou ik het echt wel doen? Wat als de mevrouw achter de balie toch iets anders zou vragen dan alle scenario’s die ik in mijn hoofd had overlopen? Het ergste was dat er nog 3 mensen voor mij waren. Ik kreeg dus nog ruime tijd om te wikken en te wegen of ik het nu echt zou doen of niet. Toen er na mij nog iemand binnenkwam in de apotheek sloegen mijn twijfels helemaal op hol.
Iets later was het aan mij. Ik besloot er voor te gaan en vertelde de mevrouw achter de balie dat ik graag een proefpakket tena incontinentiemateriaal had. Ze vroeg me in welke maat ik dit wou. Daarop antwoorde ik ‘medium’. Ze vertrok naar de achterkant van de apotheek en bleef een tijd weg. Zolang dat er nog twee extra klanten binnen kwamen. Gelukkig waren het oude mensen die ik niet kende. Toen de mevrouw terug kwam had ze 5 pakjes bij. Ik stak ze snel in mijn rugzak en reed terug naar huis. Thuis aangekomen rende ik meteen naar mijn kamer en opende alle pakjes. Er bleek een echte luier bij te zitten met plastic plakstrips en 4 andere incontinentie producten. Enkel de luier interesseerde me. Die avond besloot ik hem aan te doen. Naar dit moment had ik jaren uitgekeken, hierover had ik jaren gefantaseerd, het kon niet anders dan een geweldige ervaring zijn.
Toen ik de tena aantrok, voelde het totaal anders dan ik me al die jaren had ingebeeld. Hij was wel zacht, maar hij was anders zacht, hij kraakte wel, maar hij kraakte anders, je voelde hem wel zitten, maar ook weer niet zo hard,.. Het was zo’n teleurstelling, dat ik hem na 5 minuten weer uit deed. Misschien was mijn voorliefde wel weer weg?
Een paar dagen nadien bleek de voorliefde er nog te zijn. Ik besloot om nog een keer de luier aan te doen, en de gevoelens gewoon op mij te laten afkomen. Dit keer was het wel een geweldig leuke ervaring. Ik voelde me vrolijk, geborgen, veilig en compleet. Een ding was zeker, dit zou ik meer doen.
