geschreven door: Pieter
(deel 1)
Fotosessie 1 - Dag 1
"Is dit jouw slipje, Joyce?" Vroeg Mark, terwijl hij het antwoord al wist. Hij had de deur naar mijn slaapkamer opengegooid en was kwaad mijn kamer binnen komen lopen. Hij had de lamp aangedaan en ik kneep mijn ogen samen tegen het felle licht. Door de klap van de deur, zijn harde stem en het licht was ik wakker geschrokken. Beduusd keek ik naar hem op. Ik kwam langzaam overeind in bed, trok het dekbed tot voor mijn borst omhoog.
"Wat...?" Stamelde ik.
"Joyce, ik vroeg je wat! Is dit jouw slipje?" Snauwde hij. Hij hield mijn slipje met zijn duim en wijsvinger aan een klein puntje vast en stak het ver naar voren. Ik herkende mijn slipje dat ik in de badkamer had achtergelaten. Nu hield hij het beet alsof het eigenlijk te vies was om aan te raken, maar ik kon me niet herinneren dat het echt zo vies was. Ik knikte voorzichtig. Ik begreep zijn woede niet, ik snapte niet waar hij zich druk om maakte. Mark keek me woedend aan, draaide zich om en beende mijn slaapkamer uit. Hij liet het licht aan en de deur open, en mijn slipje had hij ook weer meegenomen.
Ik bleef beduusd achter en keek naar de deuropening, maar Mark was om de hoek verdwenen en ik hoorde hem ook niet meer. Ik was nerveus. Dit was niet de Mark die zich aan het begin van de avond aan me had voorgesteld. Mark is freelance fotograaf en dit was zijn huis. Een jaar geleden had ik me voor de grap eens ingeschreven bij een modellenbureau. Er waren toen een aantal foto's van me gemaakt, maar ik had er nooit meer iets van gehoord. Tot vorige week. Mark had me gebeld en had gevraagd of ik interesse had in een fotoshoot. Ik kon er 100 euro mee verdienen, maar als het goed ging dat zou hij me vaker als model gaan gebruiken. Natuurlijk had ik er ja op gezegd, ondanks dat Mark nog een beetje onduidelijk had gedaan over wat voor fotoshoot het precies zou zijn.
Gisteren had hij me weer gebeld en gevraagd hoe laat ik hier 's morgens kon zijn. Ik had hem verteld dat ik met de bus en de trein zou komen en dat ik ongeveer om tien uur bij zijn huis met studio kon zijn. Aangezien het mijn eerste keer als model zou zijn, en omdat er flink wat foto's moesten worden gemaakt, had hij toen gevraagd of het niet handiger was dat ik hier ergens in de buurt bij familie zou slapen. Dan konden we de avond voor de shoot, vandaag dus, alvast met elkaar kennis maken en dan kon hij meteen wat dingen uitleggen. Op die manier zou ik wat minder nerveus en met wat voorkennis aan de fotoshoot beginnen, en daar zouden de foto's alleen maar beter van worden. Ik had geen familie in de buurt wonen, maar ik zag het voordeel van zijn argumenten wel in, dus ik had gevraagd of ik niet bij hem had kunnen slapen. Mark had gezegd dat hij wel een logeerkamer beschikbaar had, dus die afspraak was snel gemaakt.
Om halfacht vanavond had ik bij hem aangebeld. Een man van een jaar of dertig had opengedaan en zich voorgesteld als Mark, de fotograaf. Het was een grote kerel, stevig gebouwd en met een flinke bos krullen. Ik was behoorlijk nerveus geweest, maar toen ik eenmaal een paar minuten met Mark had gepraat was mijn nervositeit helemaal verdwenen. Mark had me met zijn innemende glimlach op me gemak gesteld. Hij had me een rondleiding gegeven door zijn huis en aangrenzende fotostudio. Hij had me ook een deel van de kledingcollectie laten zien die ik zou moeten gaan showen, en daar zat ook wat lingerie bij. Ik had vooraf geweten dat ik waarschijnlijk ook in lingerie gefotografeerd zou gaan worden, maar bij het zien van de doorzichtige stofjes en de weinig verhullende setjes was ik toch weer wat nerveuzer geworden. Mark had gezegd dat dát normaal was en had me toen heel veel van zijn foto's laten zien van andere jonge vrouwen in lingerie.
De foto's waren heel erg mooi, en ik verbaasde me een beetje dat ik binnenkort ook tussen de foto's van deze mooie vrouwen zou liggen. Ik beschouwde mezelf niet als een hele mooie vrouw. Mark had heel eerlijk bekend dat ik inderdaad niet het mooiste gezichtje had die hij ooit had gefotografeerd, maar dat ik wel een bepaalde ingetogen schoonheid had die hem intrigeerde. De combinatie met een beetje verlegenheid en een schuchtere glimlach zouden onweerstaanbare foto's opleveren. Om een uur of elf was ik naar bed gegaan, en het was nu nog voor twaalven.
"M... Mark?" Riep ik voorzichtig. Het was al een minuutje geleden dat hij kwaad was weggelopen en ik vroeg me af of hij nog wel terug zou komen. De deur stond nog open en het lichtknopje zat ook naast de deur. Ik twijfelde of ik mijn bed uit zou stappen om de deur te sluiten en het licht uit te doen. De woede van Mark bleef me verbazen en ik kon nog steeds niet bedenken waar hij zo kwaad om kon zijn. Ineens hoorde ik zijn voetstappen weer in de gang en met grote passen kwam hij dichterbij. Hij kwam de kamer in en liep meteen door naar mijn bed. Zijn hele houding was dreigend en zijn gelaatsuitdrukking voorspelde ook weinig goeds. Hij had wat wits in zijn hand, maar ik kon niet precies zien wat het was. Mark kwam dichterbij dan me lief was en een beetje nerveus schoof ik wat bij hem vandaan. Mark boog naar me toe, trok het kussen van het bed weg en legde zijn witte pakketje op de rand van het bed neer.
"Wat...?" Stamelde ik. Hij greep mijn bovenarm beet. Ik kermde en voelde dat ik weer in liggende positie gedwongen werd. Ik werd op mijn buik gedraaid en mijn beide armen werden op mijn rug getrokken en met een hand vastgepakt. Mijn polsen werden onder in mijn rug geduwd en hulpeloos lag ik plat op het bed. Ik probeerde mijn handen uit zijn greep te trekken, maar hij was te sterk. Zijn greep werd alleen maar steviger en hij kneep mijn polsen bij elkaar.
"Mijn nichtje van twaalf heeft hier vorige week gelogeerd." Hoorde ik Mark zeggen, terwijl het dekbed van me afgetrokken werd. "Ze was me per ongeluk vergeten te vertellen dat ze wel eens een ongelukje in bed heeft." Ik voelde een koude lucht op mijn benen en ik rilde. Nogmaals probeerde ik me los te rukken, maar hij drukte mijn polsen diep in mijn onderrug en ik deed mezelf alleen maar pijn. "Ik heb het matras chemisch moeten laten reinigen." Snauwde Mark. "Dat laat ik me niet nogmaals gebeuren!"
"Maar, ik..." Stamelde ik.
"Is dat een vrouwenkwaaltje, Joyce? Dit soort zaken vergeten te vertellen als je ergens gaat logeren? Het is maar goed dat ik 'toevallig' je vieze slipje heb gevonden in de badkamer."
"Nee, dat kan..." Stamelde ik ontkennend. Ik kon me niet voorstellen dat mijn slipje vies was geweest. Ik plaste nooit in mijn broek, en ik zou het me toch wel kunnen herinneren als het nu toevallig wel was gebeurd. Ik maakte mijn zin niet af en hapte verbijsterd naar adem. Ik voelde zijn vingers onder mijn slipje en zonder pardon werden mijn billen ontbloot. Ik gilde en voelde hoe het slipje langs mijn bovenbenen gleed tot net boven mijn knieën. Ik kneep mijn billen samen en voelde hoe de koude lucht me kippenvel gaf. Ik gilde paniekerig.
"Nee!" Riep ik, terwijl ik me wanhopig uit zijn greep probeerde te ontworstelen. Ineens klonk er een pets, mijn lichaam trilde en een stekende pijn trok door mijn lichaam heen. Hij had me geslagen! Ik draaide mijn hoofd zover mogelijk opzij om te kunnen zien wat Mark deed, net op tijd om zijn hand weer omhoog te zien gaan. Weer schoot zijn hand omlaag en hij raakte me vol op mijn rechterbil. Ik gilde weer en tranen sprongen uit mijn ooghoeken. Mijn lichaam verkrampte, mijn rug kromde zich zo ver mogelijk en de spanning veroorzaakte een stekende pijn in mijn bovenbeen.
Weer voelde ik zijn hand neerkomen op mijn billen. Ik kermde en voelde mijn lichaam ontspannen. Verzetten was nutteloos, de pijn was intens en zijn linkerhand had mijn polsen in een ijzeren greep. Een traan gleed uit mijn ooghoek en droop naar het matras toe. Ik knipperde met mijn ogen en probeerde nog meer tranen uit mijn ogen te persen om mijn vertroebelde blik kwijt te raken. Mijn lichaam schokte weer, voelde weer die stekende pijn op mijn billen. Mijn ogen focusten zich op het witte pakketje dat maar een centimeter of vijftien van mijn gezicht vandaan lag. Ineens begreep ik wat het was, het was een luier!
Ineens werden mijn handen losgelaten. Het ritme van de slagen was onderbroken en ik hoopte met hart en ziel dat ik niet meer geslagen zou worden. Een gestage, gloeiende pijn bleef achter en het voelde alsof ik mijn billen tegen een radiotor aan lag. Mijn billen voelden aan alsof de temperatuur er vijftien graden hoger was dan in de rest van mijn lichaam.
Ik voelde zijn handen op mijn schouder en ik werd op mijn rug gedraaid, minder ruw dan zojuist. Ik was beduusd en reageerde apathisch. Het was alsof ik me niet realiseerde dat ik open en bloot voor hem lag. Ik bekommerde me niet om mijn naaktheid, sloeg mijn handen voor mijn gezicht en huilde. Ik zag niet dat Mark de luier had gepakt en had opengevouwen. Zonder problemen duwde hij de luier onder mijn billen en voordat ik er erg in had zat de luier al strak dichtgeplakt. Ik voelde het plastic tegen mijn lichaam drukken en het elastiek sneed in mijn liezen. Ik trok mijn handen iets van mijn gezicht af en keek verbijsterd naar het witte plastic dat mijn kruis en onderbuik bedekte. Mark pakte mijn slipje beet dat nog steeds op mijn knieën hing en trok het naar beneden. Ik voelde mijn voeten daar het zachte katoen glijden.
"Welterusten, Joyce. Je begrijpt dat je nog een pak voor je billen krijgt als je het lef hebt om je luier uit te trekken." Mark pakte het dekbed beet en trok het over me heen.
"Mark, wat... Ik... Hoe..." Stamelde ik, me amper realiserend wat er allemaal gebeurd was. Ik kwam niet uit mijn woorden, ik was volledig overrompeld.
"Morgenochtend zien we wel verder. Ik weet niet of ik zin heb om een fotoshoot met een kind te doen. Ik zou absoluut niet weten hoe ik die lingerieserie met je zou moeten maken, bijvoorbeeld. Ga slapen! Morgenochtend breng ik je wel naar het station. Ik zal je 25 euro voor de moeite geven." Mark stond op en liep zonder me nog aan te kijken naar de deur. Het licht ging uit en de slaapkamerdeur werd dichtgetrokken. Ineens was ik weer alleen.
Een gevoel van schaamte overviel me. De pijn verdween al langzaam, zo vaak had hij me tenslotte niet geslagen. Ik snikte en veegde de tranen van mijn wang. Ik duwde mijn bovenbenen naar buiten en gleed met mijn vingers over de luier en door mijn liezen. Het plastic sloot perfect aan op mijn huid, en het elastiek zat niet al te strak dicht. Het plastic kriebelde in mijn liezen en op mijn buik. Ik voelde de dikte van de luier tussen mijn vingers. Verslagen liet ik me achterover zakken en trok ik mijn handen van de luier af. Wat moest ik doen? Ik was bang en ik schaamde me. Was mijn slipje vies geweest? Waarom had hij me geslagen? Ik pakte mijn hoofdkussen dat naast het bed op de grond lag en probeerde een gemakkelijker houding te vinden. Uren later viel ik eindelijk in slaap.
Fotosessie 1 - Dag 2
"Kom op! Wakker worden, slaapkop!" Ik schrok wakker en keek in het lachende gezicht van Mark. Ruw werd ik uit mijn droomwereld getrokken. Ik had nog lang liggen woelen gisteravond en pas heel laat was ik in slaap gevallen. De gebeurtenis eerder die avond had me bezig gehouden en ik worstelde met mijn gevoelens. Enerzijds was ik niet van plan om me zomaar te laten slaan en te vernederen, maar tegelijkertijd was ik ook angstig geweest om Mark niet nog kwader te maken. Een klein deel van mijn hersenen bleef worstelen met de gedachte dat het misschien toch wel mijn schuld was, dat mijn slipje inderdaad vies was geweest. Mark trok het dekbed van me af en keek naar mijn luier. Hij boog voorover en duwde mijn bovenbenen uit elkaar. Hij bekeek mijn luier aandachtig.
"Is dit geluk, of ben ik je een excuus schuldig?" Vroeg hij lachend, maar de vraag leek niet bedoeld om te beantwoorden. "Baat het niet, dan schaadt het niet, zei mijn oma altijd." Lachte Mark. Gisteren was ik te beduusd geweest om de vernedering direct te voelen, maar nu deed zijn blik pijn. Mijn wijde T-shirt bedekte mijn bovenlichaam wel, maar mijn luier kwam overduidelijk onder het witte shirt uit. De belachelijke luier voelde kinderachtig aan, terwijl ik over het omdoen van de luier niet eens na wilde denken. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en kwam overeind. Ik wist dat ik toch niet aan zijn blikken kon ontkomen en ik voelde me te trots om mijn luier te proberen te bedekken met mijn T-shirt. Op die manier zou ik mezelf alleen maar nog belachelijker maken.
Ik duwde mijn benen over de rand van het bed en zette mijn voeten op de vloer. Beiden hoorden we het gekraak van de luier en ik probeerde het te negeren. Ik keek Mark kwaad aan en wilde langs hem heen lopen.
"Waar ga je heen?" Vroeg hij, en zijn vriendelijke lach veranderde in een gemene glimlach.
"Naar de badkamer." Zei ik chagrijnig. Ik voelde een hand op mijn bovenarm en ik werd tegengehouden. "Laat me los." Riep ik en probeerde zijn hand van mijn arm af te trekken.
"Ik heb een veel beter idee. Kom maar mee." Zei hij. Zijn greep op mijn arm verstevigde terwijl hij me meetrok de kamer uit. Ik werd door de gang gesleurd en ik begreep meteen waarheen. De deur naar zijn fotostudio stond al open en ik werd meegetrokken naar de verre hoek van de grote ruimte. Hij trok me tussen verschillende grote attributen door, langs grote lampen en over dikke kabels. Ik smeekte, kermde, sloeg en schopte, maar niets van dan alles leek echt zin te hebben. Hij trok me naar een kruk toe en dwong me te gaan zitten.
"Blijf zitten!" Snauwde hij streng. Ik zat nog maar amper toen ik al een haarnetje op mijn hoofd voelde. Mijn halflange haar verdween onder het strakke netje. Ik voelde mijn blaas protesteren en ik moest hoog nodig naar het toilet. Ik begreep dat ik niet naar het toilet zou mogen en dat ik voor de lens in mijn luier zou moeten plassen. Dat idee beangstigde me, maar ik kon me het pak slaag van gisteravond ook nog heel goed herinneren. Alhoewel Mark me maar een klein aantal keer had geslagen, was de pijn intens geweest. Dat wilde ik niet nogmaals meemaken.
"Wat... Wat ga je doen?" Vroeg ik, terwijl ik een donkere pruik over mijn hoofd getrokken kreeg. Dit haar was veel langer en dikker, en was steiler dan het mijne. Met spelden werd de pruik vastgemaakt aan het haarnetje. Nerveus keek ik de studio rond, maar ik voelde hoe de kruk rond gedraaid werd en ik nu met mijn rug tegen zijn buik gedraaid stond. Mark bukte over me heen en hield zijn wijsvinger voor me omhoog. Zijn andere hand legde hij op mijn gezicht en hij trok de oogleden van mijn linkeroog uit elkaar.
"Nee, ik..." Protesteerde ik, maar de vinger kwam langzaam dichter naar mijn oog toe. Ik zag een kleine, ronde lens op zijn vingertop liggen waar het water nog vanaf droop.
"Je hoeft niet bang te zijn, dit doet geen pijn. En deze bruine lenzen zullen je stralend blauwe ogen bedekken." Zei hij en hij duwde de lens op mijn oog. Ik probeerde tevergeefs te knipperen, maar Mark hield mijn oogleden nog uit elkaar. Ik voelde het vocht waarmee de lens was gevuld uit mijn oog lopen, terwijl Mark de lens op mijn oogbol heen en weer schoof. Toen liet hij mijn oogleden los. Automatisch knipperde ik met mijn ogen. Het troebele zicht verdween na drie keer knipperen en toen voelde ik de lens niet meer. Een minuutje later had hij ook de andere lens ingebracht.
Nog was de vermomming blijkbaar niet klaar, want uit een doosje haalde Mark een soort van rubberen slangetje met aan beide zijden een soort van platgeslagen bolletje. Mijn bovenlip werd naar voren getrokken en de beide rubberen bolletjes werden langs mijn gebit aan de binnenkant van mijn wangen geduwd. Het rubberen slangetje werd zo hoog mogelijk onder mijn bovenlip geduwd. Toen hij mijn lip weer losliet voelde het rubber irritant aan, maar het hinderde me niet. Ik kon mijn mond gewoon open en dicht doen zonder dat het rubber bewoog of uit mijn mond viel. Met twee handen op mijn schouders draaide hij me om, met mijn gezicht naar de tafel toe. Mark pakte een spiegel en hield die voor me.
"En? Herken je jezelf nog?" Vroeg Mark, en mijn mond viel open van verbazing. Mark stelde een terechte vraag, want het haar en de nieuwe kleur van mijn ogen hadden me een heel ander uiterlijk gegeven. Het rubber in mijn mond deed me echter nog het meest versteld staan. Mijn wangen en lippen waren iets boller geworden en ondanks dat het voelde alsof mijn bovenlip ver naar voren stond, viel dat in het echt wel mee. Het effect was verbijsterend, het had de vorm van mijn gezicht veranderd. De combinatie met de haarkleur deed de rest. Mijn vermomming was compleet. Ik hoorde Mark lachen terwijl hij de verbazing van mijn gezicht las. Ineens draaide hij me weer om, met mijn gezicht naar hem toe. Hij bukte en duwde mijn bovenbenen uit elkaar.
"Zijn we te laat?" Vroeg hij. Hij keek opgelucht naar mijn luier en zag dat die nog droog was. "Kom mee." Zei hij, en zijn stem daalde ineens. Zijn lach was er nog steeds, maar zijn stem en zijn houding waren ineens een stuk dreigender. Hij pakte me weer bij mijn bovenarm beet en trok me mee naar een hoek van de studio. Er stonden twee geheel witte muren in een hoekvorm opgesteld en ook de vloer was er perfect wit. Ik werd naar de hoek geduwd en losgelaten. Mark liep weg en één voor één sprongen er grote lampen aan, zowel boven me als om me heen. Vervolgens liep Mark langs de camera's die in een soort van halve cirkel om me heen stonden. Sommige camera's stonden op een hoog statief, anderen weer veel lager bij de grond. Mark keek door alle camera's en richtte ze op mij. Ik zag dat er kabels uit de camera's kwamen die in een bundeltje bij elkaar kwamen en naar de zijkant van de studio liepen.
"Mark, ik... Nee!" Riep ik uit. Ik stond op blote voeten op de koude vloer en het was niet zo warm in de studio. Angstig keek ik naar Mark die tussen de camera's en de studiolampen door stapte en op me af kwam. Hij pakte de onderkant van mijn T-shirt beet en trok het omhoog.
"Nee!" Riep ik nogmaals, maar tevergeefs. Het T-shirt werd over mijn hoofd getrokken en mijn armen glipten uit het witte katoen. Ik droeg 's nachts nooit een bh, dus mijn bovenlichaam was nu helemaal ontbloot. Woedend, maar vooral ook angstig, keek ik Mark aan. Ik sloeg mijn armen beschermend voor mijn borsten langs. Mark legde een hand onder mijn kin en dwong me hem aan te kijken.
"Ik heb me vergist door je te selecteren voor deze shoot en jij hebt je vergist door me een blik te gunnen op je vieze slipje. Het spijt me van het pak slaag van gisteren, misschien was ik daar iets te streng mee, maar besef wel dat ik dat middel niet zal schuwen als het nogmaals nodig blijkt te zijn." Zijn doordingende ogen keken me recht aan. Ik huiverde. Mark was bijna een kop groter dan ik en hij had zijn kracht al meerdere malen getoond. Hij kon met me doen en laten wat hij wilde, en ik had het gevoel dat hij dat ook zou doen.
"Ik heb mijn best gedaan je onherkenbaar te maken, en nu ga jij je best doen voor mij. Is dat begrepen?" Vroeg hij. Ik probeerde mijn blik af te wenden, maar zijn greep op mijn kin verstevigde. Ik sloeg mijn blik neer om hem niet in de ogen te hoeven kijken, en Mark liet me los. Blijkbaar was dat bevestiging genoeg, wist hij dat ik niet tegen hem in durfde te gaan. Mark haalde zijn hand langs mijn voorhoofd en plukte wat aan mijn haren. Hij leek tevreden en liep weg. Mark verdween achter een schijnwerper en nog maar af en toe zag ik hem tussen het felle tegemoetkomende licht door.
Ik stond een meter uit de hoek en ik voelde langzaam de warmte van de lampen op mijn lichaam. Mijn voeten stonden nog steeds op de koude vloer en ik verplaatste het gewicht van de ene naar de andere voet om mijn voet daarna een ogenblik van de grond te kunnen tillen.
"Joyce, laat maar eens zien hoe fotogeniek je bent. Je mag in je luier plassen. Je blijft met je gezicht deze kant op, je blijft ook rechtop staan en precies op de plek waar je nu staat." Ik hoorde zijn stem maar ik zag hem niet. Ik kneep mijn ogen samen en tuurde langs de felle lampen heen.
"Nee, Joyce. Vergeet mij! Ik ben er niet. Je bent alleen, je bent bang en je schaamt je. En je gaat nu in je luier plassen. Weet je nog hoe het voelt om een pak voor je billen te krijgen? Die pijn en die angst wil ik in je ogen zien. Als je niet gehoorzaamt zal ik een liniaal pakken en je laten merken hoe dat ook alweer voelde." De stem klonk uit het niets. Ik voelde me miserabel en bang. Mijn blaas deed me pijn en ik begon steeds meer te denken aan het opvolgen aan de commando's. De pijn van de vernedering was enorm en mijn ogen werden troebel van de tranen. Zijn opdracht om er bang en beschaamd uit te zien was geen moeilijke opdracht, ik voelde me precies zoals hij beschreef. Ik wist dat er van alle kanten camera's op me gericht waren. Ik vroeg me af of die allemaal tegelijk foto's konden maken, of dat Mark heen en weer liep om ze persoonlijk te bedienen. Die gedachte hield me niet lang bezig, want ik voelde dat ik begon te plassen.
Ik huilde hardop en voelde een paar tranen over mijn wangen lopen. Ik sloeg mijn beiden handen voor mijn gezicht en probeerde de spiedende blikken van de camera’s te negeren. Ik hoorde geen geklik van de camera’s en er flitsen ook geen flashlampen, maar langzaam werd ik me steeds minder bewust van mijn omgeving. Ik stond in mijn eigen geïsoleerde wereldje, afgesloten van de buitenwereld. Ik wilde dat niemand me kon zien, dat niemand zich hier ooit nog wat van zou herinneren, en dat ik er nooit meer aan herinnerd zou worden. Ik voelde hoe het warme vocht zich in mijn luier verzamelde, ik plaste een grote straal en liet alles volledig lopen. Ik probeerde me te ontspannen. Ik voelde het vocht in mijn kruis en walgde van mezelf. Ik duwde mijn bovenbenen iets naar buiten, en probeerde de natte prop tussen mijn benen te ontwijken.
"Goed zo, toon me die tieten maar!" Hoorde ik lachend roepen, en ik realiseerde me dat ik helemaal niet alleen was. Er stonden fotocamera’s op me gericht, en elke beweging zou worden vereeuwigd. Ik bedacht me dat nu ik mijn handen voor mijn gezicht had, mijn borsten inderdaad vol in het zicht lagen. Ik huilde hardop van angst en schaamte, sloeg een arm voor mijn borsten langs en stak de andere hulpeloos afwerend naar voren. Natuurlijk kon ik nooit de blikken van alle camera’s tegelijk ontwijken en ik realiseerde me de nutteloosheid van het gebaar. Mijn vrije hand gleed naar mijn kruis toe en ik legde mijn vingers gespreid over de voorkant van de luier heen. Ik voelde de warmte van de luier en het vocht dat zich aan de binnenkant tegen het plastic nestelde. Ik hoopte dat ik mijn luier kon verstoppen achter mijn hand, of anders in ieder geval dat gedeelte dat nu duidelijk toonde wat ik in mijn luier gedaan had, maar natuurlijk kon dat niet.
"Haal die hand voor die luier weg!" Commandeerde Mark, en ik gehoorzaamde. Zijn stem klonk zo dreigend en dwingend. De angst en de schaamte hadden alle moed uit mijn lichaam gezogen. De hand gleed weer naar mijn gezicht en ik probeerde de tranen uit mijn ooghoeken en van mijn wangen te vegen. Tevergeefs, mijn wangen waren net zo nat als de binnenkant van mijn luier.
Eindelijk voelde ik mezelf ophouden met plassen. Mijn blaas was leeg, de pijn was weg. Ik snotterde en haalde mijn neus op. Langzaam keerde ik weer terug in de bewoonde wereld, en langzaam kwam het besef dat de hele wereld via de camera’s mee zat te kijken. Stilletjes stond ik te wachten op nieuwe commando’s. Het bleef stil en even was ik bang dat Mark weg was gegaan, dat ik hier nog maar alleen stond en dat ik me voor niets stond te vernederen. Ik hoorde Mark lopen, maar ik durfde niet te kijken. Ik zou hem waarschijnlijk toch niet kunnen zien door het felle licht dat van zijn kant kwam.
Ik bukte iets voorover en keek naar mijn luier. De aanblik was afschuwelijk, het witte plastic leek geel uitgeslagen te zijn. De inhoud was samengeklonterd en drukte tegen het plastic aan. Ik voelde hoe een druppel zich uit mijn lies leek los te maken. De druppel gleed langs de binnenkant van mijn been naar beneden. Het was een vreselijk gevoel en ik had de neiging om hem weg te vegen. Ik durfde niet.
"Mark?" Vroeg ik zachtjes en onzeker. De druppel gleed steeds verder en bereikte nu bijna mijn knie. Ik rook de inhoud van mijn luier en walgde van mezelf. Hoe was het zover gekomen dat ik in een luier moest plassen, terwijl er fotocamera’s op me gericht stonden? Waarom liet ik dit allemaal toe? Waarom liet ik me vernederen en mishandelen? Waarom had ik me een luier om laten doen, en waarom had ik die luier de hele nacht omgehouden?
Ik kwam weer recht overeind en sloeg mijn handen weer voor mijn gezicht. Ineens hoorde ik Mark op me af komen lopen. Ik voelde een badjas om me heen geslagen worden en hij hield hem aan de voorkant voor me dicht. Ik werd losgelaten en Mark liep weer weg. Een voor een werden de schijnwerpers weer uitgedaan en het zwakke licht van de paar TL-buizen bleef over. Ik hoorde de voetstappen van Mark nog verder weg lopen, en toen was het stil. Ik bleef alleen met mijn tranen achter.
Ik huiverde en trok de badjas dichter om me heen. Nu de studiolampen uit waren was de temperatuur ineens een paar graden gezakt, en langzamerhand begonnen mijn voeten ook kouder en kouder te worden. Mark was net een half minuutje geleden weggelopen en ik opende mijn betraande ogen. De studio was leeg en schemerig, de helft van de TL-balken was uit, en de andere helft zat deels verscholen achter apparatuur, gordijnen en andersoortige attributen. Ineens leek de mist in mijn hoofd op te trekken en kon ik weer helder denken. Ik vloekte in mezelf en rende Mark achterna. Ik negeerde mijn luier en mijn blote voeten en rende over het kale beton heen, tussen de camera’s en lampen door, springend over de kabels. Ik vond Mark in de keuken. Hij hoorde me aankomen en keek me weer met zijn irritante, lachende gezicht aan.
"Vuile klootzak. Dit... dit is allemaal in scène gezet. Jij... Jij bent..." Stamelde ik uitzinnig van woede. Mijn hoofd moest vuurrood van kwaadheid zijn geweest en mijn ogen spuwden vuur. Mijn schaamte was voor een ogenblik ver naar de achtergrond gedrukt. Mark leek niet geïmponeerd, en stond me met zijn handen in zijn zij aan te kijken.
"Jij... Ik heb helemaal niet... Verdomme, je..." Schreeuwde ik stotterend, maar ik hoorde mezelf alleen maar onzin uitkramen, niet in staat om een zin af te maken. Woedend draaide ik me om en wilde weglopen, maar tegelijkertijd wilde ik Mark laten merken wat ik van hem vond, hem de huid vol schelden. Ik deed een stap de keuken uit, maar ik stopte en draaide me toch weer om naar Mark. Zijn lach maakte me nog kwader.
"Je bent een schattig kind en je krokodillentraantjes staan erg mooi op de foto, maar helaas ben je niet geschikt voor de foto’s die ik zou moeten maken. Ik moet op zoek naar een nieuw model. Hier heb je 10 euro voor de moeite, en ik zal beloven dat ik hierover niets tegen je modellenbureau zal zeggen." Zei Mark en uit zijn broekzak viste hij een verkreukeld briefje van tien euro. Mijn woede werd rechts ingehaald door verontwaardiging. Mijn open mond keek ik hem aan.
"Jij... Ik... Ik ga je aangeven bij de politie. Jij hebt..." Begon ik, maar nog steeds kwam ik niet uit mijn woorden. Mark gooide het briefje van tien op de keukentafel en verontwaardigd keek ik ernaar.
"Tien? Je bent gek!" Riep ik. Mark schudde zijn hoofd.
"Je zou 100 euro voor de hele dag krijgen, je hebt nog geen vijf minuten voor de camera gestaan. En trouwens, in je contract dat je gisteren getekend hebt, staat dat je akkoord dat ik je mag fotograferen in seksueel expliciete en/of vernederende poses. Ik geloof zelfs dat luiers letterlijk genoemd staan in het contract." Mark lachte hardop. "En dat pak voor je billen van gisteravond vond ik trouwens erg leuk om te doen, maar dat zal ik natuurlijk altijd ontkennen." Ik was verbijsterd en sprakeloos. Het leek alsof ik geen poot had om op te staan als ik nu naar de politie zou gaan. Natuurlijk wist ik dat het mijn woord tegen het zijne zou zijn, maar mijn contract leek nu tegen me te gaan werken.
"Ik heb trouwens wel vaker fotoseries gemaakt van vrouwen in luiers, en dat was allemaal volledig vrijwillig. En sommige van die fotoseries lijken erg veel op die ik nu van jou heb gemaakt, alhoewel ik eerlijk moet zeggen dat je erg goed kunt acteren. Je emoties leken net echt."
Mijn woede en verontwaardiging waren nog lang niet voorbij. Ik trok het rubberen slangetje uit mijn mond en gooide het met slijm en al op de tafel. Ik trok mijn pruik met spelden en al van mijn hoofd af en daarna ook het haarnetje. Ik draaide me om en rende de keuken uit. Zonder om te kijken rende ik naar mijn slaapkamer, maar net daarvoor dook ik rechtsaf de badkamer in. Ik duwde de deur dicht en draaide het slot om. Ik zag mijn kleren netjes opgestapeld op het kastje naast de wastafel liggen, inclusief mijn schone slipje. Ik vloekte en met mijn rug tegen de deur zakte ik langzaam naar de vloer. Ik sloeg mijn handen weer voor mijn gezicht en liet mijn tranen de vrije loop.
Een kwartier later had ik me gedoucht en aangekleed. De luier lag aan stukken gescheurd in de hoek van de badkamer, mijn blik viel er nog eenmaal op. Snel keek ik de andere kant op, ik wilde er niet aan herinnerd worden. Ik opende de badkamerdeur, liep nog snel even langs mijn slaapkamer om mijn spulletjes te pakken, en liep toen snel de gang door. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Ik wilde alles vergeten.
De voordeur stond open en net toen ik naar buiten wilde lopen, stapte Mark in de deuropening. Hij blokkeerde mijn uitgang. Geschrokken keek ik hem aan. Natuurlijk toonde Mark weer die vriendelijke glimlach, maar die vertrouwde ik niet meer. Mark deed echter een stapje opzij en hield een briefje van 10 euro voor me omhoog.
"Die heb je verdiend!" Zei hij. Ik keek hem niet aan, ik wilde hem niet de schaamte tonen die ik voelde over wat er gebeurd was. Ik griste de 10 euro uit zijn handen en stapte snel langs hem heen. Ik begon te rennen en keek niet meer om.
(deel2) naar einde
Fotosessie 2 - Dag 1
"Sorry, met wie?" Vroeg ik. Ik drukte mijn mobiele telefoon nog iets steviger tegen mijn oor. Mijn andere hand klemde zich stevig om een ijzeren stang heen om mezelf staande te houden in de heen en weer schuddende tram. Mijn colleges voor vandaag waren gelukkig over en een heerlijk weekend lag voor me.
"Met Mark, de fotograaf. Je herinnert me vast nog wel." Hoorde ik iemand lachend roepen via de telefoon. Ik schrok. Ik herkende de stem en ineens flitsten de gebeurtenissen van twee maanden geleden weer door me heen. Ik kon me de pijn en de schaamte nog heel goed herinneren, en ook de twijfel die ik had toen ik wegrende uit dat horrorhuis.
"Wat! Hoe durf je..." Riep ik, maar ik slikte de rest van de zin in. Ik zag mensen in de tram naar me opkijken. Mijn gezicht kleurde roze en mijn blik zakte naar de grond.
"Niet ophangen!" Hoorde ik Mark roepen. Ineens klonk in zijn stem weer die dreiging die me beangstigde. "Ik wil nog meer foto’s van je maken." Ging Mark verder, nu op een vriendelijker toon. Ik hoorde hem met verbazing aan. Dacht Mark nu echt dat ik me nog een keer door hem zou laten fotograferen?
"Heb je al plannen voor dit weekend?" Vroeg hij.
"Nee... Ja, ik..." Stamelde ik, mijn eerlijkheid vervloekend.
"Goed zo! Ik stel voor dat je vanavond weer hier heen komt, dan kunnen we rustig praten over wat er gebeurd is, en wat ik van plan ben." Het leek alsof Mark dacht dat er de vorige keer niets bijzonders gebeurd was, en dat ik me zo gemakkelijk nogmaals kon laten overhalen.
"Nee!" Riep ik, veel te luid. Ik verbrak de verbinding, maar vrijwel onmiddelijk ging mijn telefoon weer over. Weer zag ik een aantal mensen naar me omkijken. Ze zagen dat ik met een rood hoofd naar mijn telefoon keek. Gelukkig begrepen ze niet precies wat er gebeurd was. De tram kwam rammelend tot stilstand en de deuren gingen open. Ik stapte uit en liep snel bij de andere uitstappers weg. Zodra ik de anderen me niet meer konden horen, draaide ik me met mijn rug naar de weg toe. Ik nam de telefoon op.
"Je bent gek! Je wilt dat ik me weer... in een luier..." Riep ik stamelend. Een ogenblik was het stil aan de andere kant van de telefoon.
"Luister!" Hoorde ik Mark streng. "Je hebt je door mij laten gebruiken, alleen bij het pak voor je billen heb ik je gedwongen. Je bent een flinke meid en als je het echt niet had gewild, dan was je gillend en schreeuwend weggerend. Dat deed je niet! Integendeel, je bleef netjes voor de camera’s staan en je deed precies wat je gevraagd werd. Wat mij betreft plaste je vrijwillig in je luier." Mark verdraaide de waarheid een klein beetje, maar het drukte me wel met de neus op de feiten. Mark was nog niet klaar en sprak op rustige toon verder.
"Pas daarna ben je weggegaan. Heb ik je toen tegengehouden? Heb ik je niet alle vrijheid gegeven om weg te gaan. En dat terwijl jij vooraf een contract getekend hebt waarin heel duidelijk staat wat je allemaal te wachten stond. Dus ik stel voor dat je straks de trein pakt en je vanavond nog bij me meld zodat we de fotosessie kunnen afmaken." Met een steeds grotere woede had ik geluisterd, maar nu was het genoeg. Ik haalde de telefoon van mijn oor en drukte nogmaals de verbinding weg. Ik vloekte en huiverde. Mark klonk zelfverzekerd, alsof hij wist dat ik hem zou gehoorzamen.
Tien minuten later was ik thuis. Ik kon het telefoongesprek maar niet uit mijn hoofd krijgen en mijn woede was nog niet gezakt. Het was twee maanden geleden dat Mark me had geslagen en had gedwongen om een luier te dragen. Dat was een gebeurtenis die ik nooit meer zou vergeten, en het was ook een belevenis waar ik maar over bleef twijfelen. Was het angst geweest dat ik me niet had durven bewegen toen ik met een luier om in de spotlights stond. Mark had gelijk toen hij zei dat hij me niet had tegengehouden toen ik weg wilde, maar dat was pas nadat hij me een paar minuten lang van alle kanten op de foto had gezet.
Zonder mijn moeder gedag te zeggen liep ik meteen door naar mijn kamer. Mijn moeder had me echter binnen horen komen en stond onder aan de trap en riep me achterna. Ze zag dat ik slecht gehumeurd was en vroeg gelukkig niet wat er aan de hand was. Ze hield een brief voor me omhoog.
"Er is post voor je." Met drie treden tegelijk sprong ik haast naar beneden, griste de brief uit haar handen en rende weer naar boven. Ik sloot de deur van de slaapkamer achter me en sprong op het bed. Ik drukte mijn gezicht in de kussens en probeerde niet te huilen. Ik snikte, maar kon mijn tranen nog inhouden. Ik sprong van het bed af, zette de televisie aan en kroop weer op het bed. Ik wilde niet meer aan het voorval denken en wilde afleiding.
Ik dacht aan de brief die nog niet had geopend. Nieuwsgierig bekeek ik de dichtgeplakte envelop van alle kanten. Ik herkende het handschrift niet. Ik scheurde een hoekje open en stak mijn vinger erin om de bovenkant open te kunnen trekken. Ik voelde het harde papier van foto’s en diep van binnen voelde ik een nerveuze angst in me opwellen. Ik trok de foto’s uit de envelop en zag dat er geen brief meegestuurd was. Ik draaide de foto’s om...
De tranen sprongen uit mijn ooghoeken toen ik mezelf op de foto’s herkende. Het waren heel scherpe foto’s. Mijn gezicht was niet te herkennen, maar ik wist dat ik degene op de foto’s was. Op de ene foto lag ik op mijn buik op bed. Mijn slipje hing op mijn knieën en mijn polsen werden bijeengehouden en onderin mijn rug gedrukt. Mijn billen vertoonden roze vlekken, en ik zag hoe ik mijn billen krampachtig had samengeknepen. Mark stond slechts gedeeltelijk op de foto, alleen zijn hand die mijn polsen beet hield, en de hand die boven mijn billen in de lucht hing. Op de andere foto lag ik op mijn rug. Het dekbed was teruggetrokken en mijn luier lag open en bloot in het zicht. Ik sliep en had mijn gezicht van de camera weggedraaid.
Ik vloekte en veegde de tranen uit mijn ooghoeken. Natuurlijk had ik altijd al geweten dat de ervaring van twee maanden geleden me zou blijven achtervolgen. Het was een gebeurtenis die niet zomaar weg te poetsen was, er waren bewijzen voor, en die bewijzen had ik nu in mijn hand. Het waren bewijzen waarvan ik hoopte dat ze nooit in de openbaarheid kwamen. De vermomming had me niet de rust gegeven die ik had gehoopt, en nu er ook nog foto’s bleken te bestaan van mij, zonder pruik en lenzen, besefte ik dat het zelfvertrouwen van Mark volkomen terecht was. Hij had me precies waar hij me hebben wilde, en ik zou alles doen wat hij verlangde.
Twee uur later stond ik voor de deur van Marks huis en werd ik met een brede glimlach binnengelaten. Opgelaten stapte ik over de drempel, schoof onzeker langs Mark heen. Mark sloot de deur achter me en hij liep voor me uit naar de keuken. Ik bleef in de deuropening naar de grote woonkeuken staan en zag tot mijn schrik dat we niet alleen waren.
"Ik zal je niet langer storen. Je moet aan het werk, zie ik." Zei een ongeveer veertigjarige vrouw die aan de keukentafel zat. Ze zette een leeg kopje op de tafel en schoof haar stoel naar achteren. Ik stond wat beduusd in de deuropening. Ik had niet verwacht dat Mark gasten zou hebben. Zodra Mark de deur had opengedaan had hij zijn vinger op zijn lippen gelegd en geseind dat ik mijn mond moest houden. Alle woorden die ik had gedacht te gaan zeggen, misschien wel roepen, of schreeuwen, moest ik inslikken. De anderhalf uur reistijd die ik achter de rug had, had ik volledig besteed in het bedenken van de juiste woorden. Ik had tientallen scenario’s in gedachten de revue laten passeren. En geen van die scenario’s had me voorbereid op het feit dat ik niets kon zeggen op het moment dat ik Mark weer voor het eerst zag.
"Och, we hebben de tijd hoor, buurvrouw." Zei Mark lachend, maar de buurvrouw voelde dat ze ongewenst was en stond toch op. Ik stapte opzij en liet de buurvrouw passeren. Ik hoorde hoe Mark en zijn buurvrouw afscheid namen, en uiteindelijk hoorde ik hoe de voordeur gesloten werd en we eindelijk met zijn tweeën waren. Mark kwam de keuken weer in lopen en liep door naar de keukentafel. Hij pakte de twee lege kopjes van de tafel en zette ze in de vaatwasser. Daarna draaide hij zich naar me om.
"Ik ben blij dat je gekomen bent. Ik heb de foto’s nog eens goed bekeken en ik denk dat we nog veel meer van die geweldige fotoreportages kunnen maken. Als je tenminste niet nogmaals met je staart tussen de beentjes wegrent." Mark lachte weer. Zijn woorden haalden het bloed weer onder mijn nagels vandaan en woedend keek ik hem aan.
"Jij vuile klootzak, jij..." Riep ik. Briesend stapte ik op hem af, ik wilde hem slaan zoals hij mij geslagen had. Ik haalde mijn hand naar achteren, maar ik voelde zijn ijzeren greep alweer op mijn pols. En ook met mijn andere hand kon ik niet meer slaan. Mark greep me stevig beet en draaide me om mijn as zodat ik met mijn rug tegen zijn buik stond. Hij trok me tegen zich aan en drukte mijn handen op mijn buik en ik kon weinig meer uithalen.
"Joyce, gedraag je! Je solliciteert weer naar een pak voor slaag." Hoorde ik. Hij hield me nog een aantal seconden zo vast, en ik kon nogmaals niets anders doen dan afwachten. Ik vocht met alle kracht tegen de omklemmende armen, maar het was nutteloos. Mark was veel te sterk voor me. Op het moment dat ik mijn verzet opgaf voelde ik Marks greep ook verslappen. Hij liet me los en duwde me van me af.
"Ik geloof dat dit toch niet zo’n goed idee was. Ik heb twee mooie fotoreportages van je, en daar zal het helaas bij blijven. Tot ziens, Joyce." Zei Mark. Onzeker keek ik hem aan.
"T... Twee?"
"Ja, twee. Een reportage waarop je heel lief voor de camera in je luier plast. Dat is trouwens een hele mooie reportage geworden. En ik heb ook nog een reportage van hoe ik je een pak voor je billen geef en je een luier om doe. En daarbij zitten ook een paar hele mooie foto’s bij waarop je slaapt als een baby’tje. Deze set is maar met een camera genomen, en de belichting was ook niet optimaal, maar desalniettemin is het best een leuke reportage geworden. Deze laatste reportage is trouwens van een leuke blondine met blauwe ogen, misschien ken je haar wel?" Lachte Mark gemeen. Ongelovig keek ik hem aan. Natuurlijk had ik de foto’s gezien die hij me gestuurd had, maar ik had niet geweten dat er een hele reportage van gemaakt was.
Ik draaide me abrupt om en liep naar de deur. De gedachte aan de foto’s waarop ik herkenbaar in beeld was, hield me echter bezig. Ik dacht aan die avond dat ik me had laten slaan en me heel gedwee een luier om had laten doen. Als alle foto’s uit dezelfde hoek waren genomen dan de twee foto’s die ik al had gezien, dan waren er zeer waarschijnlijk genoeg foto’s waarop ik wel heel herkenbaar ik beeld was. De schaamte over wat er die avond was nog steeds aanwezig, en soms was de schaamte zelfs sterker dan de woede over wat er gebeurd was.
Ik bedacht me dat Mark de fotocamera niet had kunnen hanteren toen hij me een pak voor mijn billen had genomen. Blijkbaar was er een camera verstopt gewest in mijn slaapkamer, en had die camera, net zoals tijdens de reguliere fotosessie, automatisch foto’s gemaakt tijdens de handelingen.
"Ik snap best dat je die tweede set foto's wilt vergeten, maar dan wil ik wel ter compensatie een paar nieuwe sets van je maken." Hoorde ik achter me zeggen. Het was een dreigement, alhoewel het niet als zodanig klonk. Natuurlijk was het een dreigement, maar ik kon niet overzien wat er zou gebeuren als ik het dreigement in de wind zou slaan. Onzeker draaide ik me naar hem toe.
"Is het je duidelijk dat als je blijft dat dát vrijwillig is?" Vroeg Mark. Nogmaals werd het me duidelijk dat ik aan hem was overgeleverd. Hij uitte geen expliciete dreigementen, alleen heel subtiel. Onthutst draaide ik me weer terug naar de gang. Ik stond nog steeds in de deuropening naar de hal toe. Rechts van me zag ik de buitendeur. Niets hield me tegen om er naar toe te lopen, de deur te openen en nooit meer terug te komen. Tot gisteren dacht ik dat ik hier niet meer terug zou komen, maar dat bleek niet waar te zijn. Het leek er zelfs op dat dit niet de laatste fotosessie zou zijn. Ik wist zeker dat nu Mark me in de tang had, hij me nog veel vaker zou misbruiken voor zijn afschuwelijke foto's. Ik hoorde Mark achter me naar me toe komen lopen en ik vreesde het ergste. Ik voelde een hand op mijn schouder, maar ik werd niet vastgepakt. Mark stapte langs me heen en liep naar de voordeur. Hij trok de voordeur open en keek me aan.
"Tot ziens, Joyce. Het ga je goed." Zei Mark lachend. Hij hield de deur uitnodigend voor me open. De weg naar de vrijheid lag voor me, ik keek naar de stoeptegels van het korte pad naar de weg. Ik hoorde een auto voorbij rijden en hij flitste voor de deuropening langs. De foto's die ik vanmiddag in de envelop had gevonden kwamen me ineens weer helder voor de geest. Ik zag mijn eigen billen en de verkleuringen die de slagen van Mark hadden achtergelaten. Ik zag mijn gedeeltelijk afgedekte gezicht en in gedachten zag ik dezelfde foto maar nu met een duidelijk herkenbaar gezicht. Ik vroeg me alleen af of het allemaal niet erger zou worden als ik zou blijven. Ik moest kiezen tussen twee kwaden.
Ineens hoorde ik de deur dichtklappen. Geschrokken keek ik naar de deur en daarna naar Mark. "Dit duurt me te lang. Het lijkt me dat je geen keuze durft te maken, dus dan maak ik wel een keuze voor je." Zei hij en hij kwam naar me toe lopen. Ik deinsde achteruit, maar voelde zijn hand al om mijn bovenarm. Hij pakte me vast, maar heel losjes. Sprakeloos liet ik me meevoeren. Het voelde alsof ik weer een nederlaag had geleden, alsof ik op het punt stond om het winnende doelpunt te scoren, maar miste. Mark stond nu klaar om zelf het winnende doelpunt te maken, hij liep op een open doel af. Onzeker en bang had ik te lang getreuzeld. Weer werd ik de hal achter zijn huis ingetrokken, tussen de wandjes door en over de kabels.
Pas bij de hoek met de witte muren en de witte vloer liet hij me los. Dit was de plaats waar hij me de vorige keer had gefotografeerd, en de set zag er weer precies hetzelfde uit. Alleen een ijzeren staaf hing net boven mijn hoofd dwars over de set heen. Ik keek ernaar en huiverde onwillekeurig. Dit was nieuw en was er vast niet bij toeval.
"Ga onder de buis staan en pak de buis beet met je handen." Commandeerde hij. Ik schuifelde het laatste metertje naar de staaf toe en keer ernaar omhoog. Ik kon er gemakkelijk bij en als ik zou springen zou ik er mijn kop tegen stoten. Ik keek naar Mark die weer met zijn strenge blik naar mij keek.
"W... Waarom?" Stotterde ik.
"Of zal ik eerst een fotoserie van je maken waarin je een flink pak voor je billen krijgt? Foto’s waarin de pijn in je betraande ogen te lezen is en waar ik de rode plekken op je billen wil zien staan." Zei Mark, terwijl hij nadenkend omhoog keek. Ik voelde de pijn al en kneep mijn billen samen. Ik wist dat het een fotoreportage van een echte straf zou worden, en dat er helemaal niets in scène gezet zou worden. Als Mark pijn in mijn ogen wilde zien, dan zou ik de pijn ook echt voelen, en als Mark de tekenen van het pak slaag op mijn billen wilde zien staan, dan zouden die tekenen echt zijn. Mijn handen gingen omhoog en ik krulde mijn vingers om het koude ijzer heen. Mark lachte.
"Wat ben je toch gemakkelijk te beïnvloeden, kind." Zei hij. "Je hoeft niet bang te zijn, ik ga nog geen foto’s van je maken. Stil blijven staan en vasthouden! Begrepen?" Zei hij, terwijl hij dicht voor me ging staan. Hij keek me recht in mijn ogen terwijl ik zijn handen op mijn broekriem voelde. Ik huiverde en wilde bijna de stang boven me loslaten, maar de blik van Mark waarschuwde me.
"Ik wil even je onderbroekje bekijken. Ik sta niet graag voor verrassingen als ik straks wel foto’s ga maken." Zei hij. Ik voelde hoe mijn broekriem werd geopend en Mark knielde voor me neer. De gulp van mijn spijkerbroek werd geopend en mijn broek werd naar beneden getrokken. Halverwege mijn bovenbenen hield Mark al op. Ik schuifelde iets achteruit, zover als mijn greep op het ijzer me toeliet, maar ik kwam bij lange na niet uit het bereik van Marks lange armen. Mark tilde mijn hemdje en blouse iets omhoog en ik voelde zijn spiedende blik op mijn witte slipje. Ik huiverde en trilde, en ik voelde me naakt. Mark legde zijn hand op mijn heup.
"Prima. Dat ziet er netjes uit, Joyce." Zei hij, en liet mijn hemdje en blouse los. Ik voelde hoe mijn spijkerbroek weer omhoog getrokken werd. Mijn hemdje werd in mijn broek gestopt en de riem werd gesloten. Mijn blouse hing net over de riem heen. Mark stond op en aaide me over mijn wang.
"Weet je dat je zonder vermomming veel mooier bent?" Zei hij. Zijn hand gleed naar mijn voorhoofd en schoof een lok haar opzij. Zijn vingers gleden door mijn haar en brachten het in model, alsof hij een volleerd kapper was. Ik rilde weer en mijn gezicht werd rood toen ik begreep dat ik dit keer zonder vermomming gefotografeerd zou worden.
"Je hoeft je niet te schamen voor je schoonheid." Glimlachte Mark, terwijl hij nog eenmaal over mijn wang aaide. Toen draaide hij zich om en liep bij me vandaan. Mark verdween uit het zicht, maar kwam na een minuutje alweer in beeld. Hij droeg een kan met water en twee glazen en die zette hij op een tafeltje neer, vlak naast de set. Mark keek me aan en glimlachte.
"Je mag nu wel loslaten, hoor. Kom maar wat drinken." Zei Mark en schonk een groot glas met water in. Ik zag ijsklontjes in de kan drijven en toen ik aarzelend het glas aanpakte voelde ik dat het water ijskoud was. Mark schonk voor zichzelf ook een glas water in, maar nu maar halfvol. "Drink maar goed, want ik wil dat je straks een flinke plas in je broek doet." Lachte Mark. Ik bloosde en keek bij Mark vandaan. Ik zette het glas aan mijn lippen en dronk het in een keer halfleeg. Ik voelde het ijskoude water mijn slokdarm in lopen en wachtte een ogenblik tot het water wat was gezakt. Toen dronk ik het glas leeg en Mark hield alweer de kan voor me omhoog.
"Nog een beetje?" Vroeg hij vriendelijk, zonder enige vorm van dwang. Ik aarzelde maar stak mijn glas toch naar hem toe. Het werd gevuld en ik hoorde de ijsblokjes in de kan rammelen. Meteen nam ik weer een flinke slok.
"OK, ik heb het volgende in gedachten." Begon Mark. "We gaan straks eeen stukje wandelen, en natuurlijk neem ik mijn fotocamera mee. Ik wil wat mooie foto’s van je maken in het park, en ik hoop ook nog wat foto’s van je te maken met een schone broek." Ik slikte benauwd en realiseerde me dat ik straks in het openbaar in mijn broek zou moeten gaan plassen.
"Mag ik alsjeblieft weer die pruik en..." Smeekte ik, nadat ik mijn tweede glas water had leeggedronken. Mark schudde resoluut zijn hoofd. Hij drukte een vinger onder mijn kin en tilde mijn hoofd iets omhoog. We keken elkaar recht in de ogen, terwijl hij met zijn andere hand het haar van mijn voorhoofd wreef.
"Je bent veel te mooi om te vermommen. Je zult er echt niet mooier van worden. Wil je nog wat water?" Vroeg hij, terwijl hij zijn handen terug trok. Hij pakte de kan water van de tafel en hield hem voor me. Ik schudde mijn hoofd. Mark drong gelukkig niet aan en zette de kan met water terug op de tafel.
"Mark, alsjeblieft... Die pruik... Dan zal ik alles doen wat je wilt..." Smeekte ik. Het idee om ooit herkend te worden op de foto beangstigde me. Ik wist dat ik niet onder de fotosessie uit zou kunnen komen, en dan maar het liefst zoveel mogelijk onherkenbaar. Mark schudde zijn hoofd weer, maar niet zo resoluut als net. Het gaf me een klein beetje hoop. Hij keek me aan en legde zijn hand weer op mijn wang.
"Ik geloof niet dat het zo makkelijk gaat, Joyce. Ik denk niet dat jij je aan die belofte zal houden." Zei Mark, terwijl hij me recht in mijn ogen keek. Hij zweeg weer even. Toen draaide hij zich abrupt om en pakte de pruik uit een kastje vandaan. Mark glimlachte terwijl hij de pruik voor me omhoog hield.
"Ik ga je aan je belofte houden, Joyce." Ik voelde me niet opgelucht. Ik vroeg me af of ik me niet alleen maar erger in de nesten had gewerkt. Ik liet Mark zijn gang gaan met de pruik en even late bekeek ik mezelf in de spiegel. Ik had niet de lenzen in die ik de vorige keer wel in had gehad, en ook het rubberen slangetje in mijn mond was er niet, maar toch zal ik er alweer heel anders uit. Pas als je goed keek kon je me herkennen. Mark deed een stapje achteruit en bekeek me nog eens goed.
"Moet je al plassen?" Vroeg Mark en met blozende wangen haalde ik mijn schouders op. Ik zou wel kunnen plassen als dat zou moeten, maar ik hoefde nog niet hoog nodig naar het toilet. "Zullen we dan maar naar het park gaan. Nu is het nog licht." Stelde Mark voor, maar ik had geen keus. Tien minuten later liepen we in het park.
Fotosessie 2 - Avond
"Voor die boom, daar." Wees Mark. We liepen al een paar minuten in het park rond, rond de grote vijver, op zoek naar een mooie plek voor de foto’s. Ik had geen idee waar Mark naar zocht, of wat nu precies een plek goed maakte. Aan de andere kant was het misschien wel gewoon om de tijd te rekken. Mark wist dat ik mijn plas geen uren meer kon ophouden. Ik liep door naar de boom, terwijl mark op een meter of vijf bleef staan. Hij installeerde het statief en monteerde de camera erop. Hij bukte iets en keek door de lens heen. Met handgebaren stuurde hij me richting de boom.
"Leun maar nonchalant tegen de boom, en wel een beetje lief glimlachen." Commandeerde Mark. Mark pakte het statief beet en liep er een paar meter mee opzij. Weer keek hij door de zoeker van de camera. Nu leek hij tevreden. Ik was met de camera meegedraaid. Het licht van de al laag staande zon scheen in mijn ogen en het kleurde mijn wangen roze.
"Glimlachen." Riep Mark en ik deed mijn best. Mijn blaas begon zich te roeren en ik voelde me steeds ongemakkelijker. Een paar seconden lang probeerde ik mijn blaas te negeren en keek ik glimlachend in de camera. Nonchalant poseerde ik voor de boom. Eerst met mijn rug tegen de ruwe stam geleund, toen met een hand leunend tegen de boom. Mark liet me allerlij poses aanhouden en ik deed mijn best om op een echte fotomodel te lijken. Als mijn blaas niet zo’n pijn had gedaan, dan had ik het misschien nog wel leuk gevonden ook. Maar ik wist heel goed dat dit allemaal alleen maar voorspel was, en dat de echte fotosessie nog moest beginnen. Mark haalde de camera los van het statief en kwam naar me toelopen. Hij hiel de camera voor zijn gezicht, klaar om nog meer foto’s te maken.
"Moet je plassen, Joyce?" Vroeg Mark en ondanks dat ik het een onzinnige vraag vond, antwoorde ik bevestigend. Ik drukte een hand tussen mijn benen en mijn gezicht vertrok een ogenblik van de pijn. Geirriteerd zag ik de vinger van Mark bewegen en wist dat er weer een foto van me was gemaakt. Mijn ongemak was voor eeuwig vastgelegd. Kwaad keek ik naar Mark, maar Mark reageerde alleen maar door zijn vinger nogmaals te bewegen. Mark lachte en liep langzaam achteruit. Eindelijk haalde hij de camera voor zijn gezicht weg.
"Perfect, Joyce." Zei hij, terwijl hij de foto’s op het digitale beeldschermpje terughaalde en snel even bekeek. "Zullen we een ander plekje opzoeken?" Vroeg hij, maar hij wachtte niet op een antwoord. Hij pakte het statief op en liep langs me heen richting de vijver. Ik slenterde achter hem aan. Ik wilde plassen, het liefst nu meteen, en als het niet anders kon, dan maar in mijn broek. Mark zette het statief alweer ergens neer en monteerde de camera er weer bovenop. Ik liep naar hem toe.
"Mark, alsjeblieft. Mag ik..." Ik zakte iets door mijn knieen en drukte beide handen tussen mijn benen. De druk vanuit mijn blaas werd groter en het werd steeds pijnlijker. Mark schudde zijn hoofd.
"Nog een paar minuutjes. Eerst nog even een paar foto’s. Bij dat bankje daar, met de vijver op de achtergrond." Gedwee draaide ik me naar de vijver toe en liep ik naar het bankje toe. Het was eigenlijk meer huppelen. Ik leunde aan de achterkant van het bankje tegen de rugleuning aan en keek in de camera. Het zonlicht kwam nu van links. Mark keek weer door zijn camera en ik zag dat hij foto’s aan het maken was. Ik probeerde rechtop te gaan staan en te glimlachen. Mark gaf geen opdrachten meer en hij me mijn gang gaan. Het lukte me nog om een half minuutje mijn pijn te verbergen en als een fotomodel te glimlachen. Toen kon ik de pijn niet meer verbijten en mijn gezicht vertrok van de pijn. Ik keek naar Mark op en duwde mijn handen nog iets steviger tussen mijn benen.
"OK, Joyce. Let maar niet op de camera, maar blijf wel naar mij toegekeerd." Zei Mark, terwijl hij de camera van het statief haalde. Meteen draaide ik mijn gezicht van hem af. Ik tuurde in de verte en sloot me af van de wereld. Mijn concentratie was gefocust op mijn blaas. Ik probeerde me te ontspannen en vrijwel meteen voelde ik hoe mijn urine zich met kracht een weg naar buiten zocht. Ik veegde een traan van de pijn uit mijn ooghoek weg en draaide me van Mark af. Ik greep de rugleuning van het bankje beet en zakte iets door mijn knieen. Ik voelde mijn slipje natter en natter worden en al snel drong het vocht zich een weg verder naar buiten. Mijn spijkerbroek werd natter en natter, en ik voelde hoe mijn plas tussen mijn benen naar beneden begon te lopen.
"Kijk me aan!" Hoorde ik achter me. De stem klonk hard en ruw. Ik draaide mijn hoofd naar hem om, mijn rug nog steeds naar hem toegedraaid. Ik keek recht in de camera en zag zijn vinger bewegen. Ik durfde niet meer van de camera weg te kijken. Ik was hem al ongehoorzaam geweest door van hem weg te draaien. Ondertussen bleef ik maar doorplassen, er leek geen eind aan te komen. Ik voelde me steeds miserabeler en viezer, en van Mark hoefde ik geen troost te verwachten. Mark liep weer een paar passen achteruit, en terwijl ik eindelijk voelde hoe ik ophield met plassen, draaide ik me naar hem toe. Ik keek naar beneden en zag de enorme donkere vlek in mijn spijkerbroek, een vlek die langzaam nog iets groter werd, en uitschieters had tot ver beneden mijn knieen. Enerzijds voelde ik me opgelucht, de pijn was verdwenen en lichamelijk waren alle ongemakken voorbij, maar nu had ik een heel ander probleem.
Ik keek snel om me heen en zicht naar mensen die me zouden kunnen zien staan, maar gelukkig was het park bijna uitgestorven. In ieder geval was dit gedeelte van het park leeg, aand e overkant van de vijver zag ik wel iemand joggen met een hond die achter hem aan rende, maar dat was te ver weg om mijn schaamte te kunnen zien.
Ik zakte door mijn knieen en keek met het schaamrood op mijn kaken naar Mark omhoog. Ik vervloekte die verrotte camera die maar continue foto’s van me bleef maken. Zittend op de grond trok ik mijn knieen in, de natte plekken effectief verbergend. Ik sloeg mijn armen om mijn benen heen en legde mijn hoofd tegen mijn knieen aan. Ik probeerde mijn tranen in te houden, probeerde me groot te houden. Dit was allemaal maar in scene gezet, ik had geen keus dan in mijn broek plassen, ik had een pruik op en was nauwelijks herkenbaar, ik werd hiertoe gedwongen. De gedachten dansten door mijn hoofd, maar ik kon er niets aan doen, ik bleef me miserabel en vies voelen. Ik had niet gedacht dat ik me zo vernederd zou voelen.
"Er is niemand in de buurt, Joyce. Kom maar op de bank zitten. De camera staat uit." Hoorde ik van direct achter me. Ik bleef nog een ogenblik zitten, veegde toen de tranen uit mijn ogen. Schichtig rondkijkend stond ik op en liep ik snel om het bankje heen. Ik ging naast Mark zitten, zonder hem aan te kijken. Hij was de oorzaak van dit alles, ik haatte hem. Mijn natte broek jeukte en het frisse avondbriesje deed me huiveren.
"Ik weet niet of je het wilt horen, maar ik denk dat de foto’s fantastisch zijn geworden. Ook de foto’s waarop je nog staat te glimlachen zullen erg mooi worden. Het is bijna jammer dat je die pruik ophebt, anders zou je nog beroemd worden." Lachte Mark en hij stootte me vriendelijk op mijn bovenarm. Natuurlijk troostte het me niet. Ik keek hem een kort ogenblik woedend aan. Ik duwde zijn hand weg die hij op mijn bovenbeen had gelegd.
"Dit is wel een flink plas geweest. Ik wil nog even een paar foto’tjes van je natte broek maken en dan gaan we terug naar huis. OK?" Zei hij, terwijl opstond en zijn camera aanzette. Hij hurkte voor het bankje neer en maakte nog een paar foto’s van me. Woedend keek ik hem aan en ik stond op.
"Hou naar maar op. Zo is het wel genoeg." Meteen stond Mark ook op en hij greep mijn bovenarm vast.
"Verpest het nu niet. Het gaat zo goed! Nog een paar foto’s." Mark trok me terug naar het bankje. Ik moest weer gaan zitten. Hij legde zijn camera een ogenblik neer en met twee handen duwde hij me achterover op de bank. Ik protesteerde en werkte hem tegen, maar een echte worsteling was het niet. Al snel lag ik met mijn rug op het twee houten planken die als zitting dienden.
"Sla je handen maar voor je gezicht. Doe alsof je huilt." Dat was geen moeikijke opgave. Mark ging staan en had de camera alweer in zijn handen. Ik had een knie opgetrokken, maar het uitzicht op mijn natte broek werd maar nauwelijks belemmerd. Ik sloeeg mijn handen inderdaad maar voor mijn ogen. Plots voelde ik zijn handen op mijn broek, mijn riem werd geopend nog voordat ik hem tegen kon houden.
"Nee!" Schreeuwde ik. Ik rukte aan zijn handen en probeerde omhoog te komen. Mark liet mijn riem los en greep mijn kin beet.
"Niet doen, Joyce. Handen weg!" Commandeerde Mark. Hij kneep en ik kermde van de pijn. Ik jammerde en de tranen sprongen in mijn ogen. Mijn handen verslapten en Mark liet mijn kin los. Ik voelde hoe de riem uit de gesp getrokken, en de knoop van mijn gulp werd geopend. Met twee handen trok Mark mijn broek open en een stukje naar beneden. Ik trok mijn knieen beschermend in, en ik probeerde hem krachteloos te stoppen. Mijn broek werd echter meedogenloos naar beneden getrokken, net ver genoeg om mijn doorweekte slipje zichtbaar te maken.
"Blijf liggen!" Commandeerde Mark, terwijl hij opstond en de camera richtte. Ik wist me geen raad, vulde me hulpeloos en verloren. Mijn handen zweefden in de lucht, boven mijn natte slipje, hopend dat het uitzicht belemmerd werd. Huilend van woeden en schaamte keek ik in de camera, beseffend dat dát precies was wat hij graag wilde. Hij wilde mijn angst, woede en schaamte zien. En dat was precies zoals ik me voelde.
(deel 1)
Fotosessie 1 - Dag 1
"Is dit jouw slipje, Joyce?" Vroeg Mark, terwijl hij het antwoord al wist. Hij had de deur naar mijn slaapkamer opengegooid en was kwaad mijn kamer binnen komen lopen. Hij had de lamp aangedaan en ik kneep mijn ogen samen tegen het felle licht. Door de klap van de deur, zijn harde stem en het licht was ik wakker geschrokken. Beduusd keek ik naar hem op. Ik kwam langzaam overeind in bed, trok het dekbed tot voor mijn borst omhoog.
"Wat...?" Stamelde ik.
"Joyce, ik vroeg je wat! Is dit jouw slipje?" Snauwde hij. Hij hield mijn slipje met zijn duim en wijsvinger aan een klein puntje vast en stak het ver naar voren. Ik herkende mijn slipje dat ik in de badkamer had achtergelaten. Nu hield hij het beet alsof het eigenlijk te vies was om aan te raken, maar ik kon me niet herinneren dat het echt zo vies was. Ik knikte voorzichtig. Ik begreep zijn woede niet, ik snapte niet waar hij zich druk om maakte. Mark keek me woedend aan, draaide zich om en beende mijn slaapkamer uit. Hij liet het licht aan en de deur open, en mijn slipje had hij ook weer meegenomen.
Ik bleef beduusd achter en keek naar de deuropening, maar Mark was om de hoek verdwenen en ik hoorde hem ook niet meer. Ik was nerveus. Dit was niet de Mark die zich aan het begin van de avond aan me had voorgesteld. Mark is freelance fotograaf en dit was zijn huis. Een jaar geleden had ik me voor de grap eens ingeschreven bij een modellenbureau. Er waren toen een aantal foto's van me gemaakt, maar ik had er nooit meer iets van gehoord. Tot vorige week. Mark had me gebeld en had gevraagd of ik interesse had in een fotoshoot. Ik kon er 100 euro mee verdienen, maar als het goed ging dat zou hij me vaker als model gaan gebruiken. Natuurlijk had ik er ja op gezegd, ondanks dat Mark nog een beetje onduidelijk had gedaan over wat voor fotoshoot het precies zou zijn.
Gisteren had hij me weer gebeld en gevraagd hoe laat ik hier 's morgens kon zijn. Ik had hem verteld dat ik met de bus en de trein zou komen en dat ik ongeveer om tien uur bij zijn huis met studio kon zijn. Aangezien het mijn eerste keer als model zou zijn, en omdat er flink wat foto's moesten worden gemaakt, had hij toen gevraagd of het niet handiger was dat ik hier ergens in de buurt bij familie zou slapen. Dan konden we de avond voor de shoot, vandaag dus, alvast met elkaar kennis maken en dan kon hij meteen wat dingen uitleggen. Op die manier zou ik wat minder nerveus en met wat voorkennis aan de fotoshoot beginnen, en daar zouden de foto's alleen maar beter van worden. Ik had geen familie in de buurt wonen, maar ik zag het voordeel van zijn argumenten wel in, dus ik had gevraagd of ik niet bij hem had kunnen slapen. Mark had gezegd dat hij wel een logeerkamer beschikbaar had, dus die afspraak was snel gemaakt.
Om halfacht vanavond had ik bij hem aangebeld. Een man van een jaar of dertig had opengedaan en zich voorgesteld als Mark, de fotograaf. Het was een grote kerel, stevig gebouwd en met een flinke bos krullen. Ik was behoorlijk nerveus geweest, maar toen ik eenmaal een paar minuten met Mark had gepraat was mijn nervositeit helemaal verdwenen. Mark had me met zijn innemende glimlach op me gemak gesteld. Hij had me een rondleiding gegeven door zijn huis en aangrenzende fotostudio. Hij had me ook een deel van de kledingcollectie laten zien die ik zou moeten gaan showen, en daar zat ook wat lingerie bij. Ik had vooraf geweten dat ik waarschijnlijk ook in lingerie gefotografeerd zou gaan worden, maar bij het zien van de doorzichtige stofjes en de weinig verhullende setjes was ik toch weer wat nerveuzer geworden. Mark had gezegd dat dát normaal was en had me toen heel veel van zijn foto's laten zien van andere jonge vrouwen in lingerie.
De foto's waren heel erg mooi, en ik verbaasde me een beetje dat ik binnenkort ook tussen de foto's van deze mooie vrouwen zou liggen. Ik beschouwde mezelf niet als een hele mooie vrouw. Mark had heel eerlijk bekend dat ik inderdaad niet het mooiste gezichtje had die hij ooit had gefotografeerd, maar dat ik wel een bepaalde ingetogen schoonheid had die hem intrigeerde. De combinatie met een beetje verlegenheid en een schuchtere glimlach zouden onweerstaanbare foto's opleveren. Om een uur of elf was ik naar bed gegaan, en het was nu nog voor twaalven.
"M... Mark?" Riep ik voorzichtig. Het was al een minuutje geleden dat hij kwaad was weggelopen en ik vroeg me af of hij nog wel terug zou komen. De deur stond nog open en het lichtknopje zat ook naast de deur. Ik twijfelde of ik mijn bed uit zou stappen om de deur te sluiten en het licht uit te doen. De woede van Mark bleef me verbazen en ik kon nog steeds niet bedenken waar hij zo kwaad om kon zijn. Ineens hoorde ik zijn voetstappen weer in de gang en met grote passen kwam hij dichterbij. Hij kwam de kamer in en liep meteen door naar mijn bed. Zijn hele houding was dreigend en zijn gelaatsuitdrukking voorspelde ook weinig goeds. Hij had wat wits in zijn hand, maar ik kon niet precies zien wat het was. Mark kwam dichterbij dan me lief was en een beetje nerveus schoof ik wat bij hem vandaan. Mark boog naar me toe, trok het kussen van het bed weg en legde zijn witte pakketje op de rand van het bed neer.
"Wat...?" Stamelde ik. Hij greep mijn bovenarm beet. Ik kermde en voelde dat ik weer in liggende positie gedwongen werd. Ik werd op mijn buik gedraaid en mijn beide armen werden op mijn rug getrokken en met een hand vastgepakt. Mijn polsen werden onder in mijn rug geduwd en hulpeloos lag ik plat op het bed. Ik probeerde mijn handen uit zijn greep te trekken, maar hij was te sterk. Zijn greep werd alleen maar steviger en hij kneep mijn polsen bij elkaar.
"Mijn nichtje van twaalf heeft hier vorige week gelogeerd." Hoorde ik Mark zeggen, terwijl het dekbed van me afgetrokken werd. "Ze was me per ongeluk vergeten te vertellen dat ze wel eens een ongelukje in bed heeft." Ik voelde een koude lucht op mijn benen en ik rilde. Nogmaals probeerde ik me los te rukken, maar hij drukte mijn polsen diep in mijn onderrug en ik deed mezelf alleen maar pijn. "Ik heb het matras chemisch moeten laten reinigen." Snauwde Mark. "Dat laat ik me niet nogmaals gebeuren!"
"Maar, ik..." Stamelde ik.
"Is dat een vrouwenkwaaltje, Joyce? Dit soort zaken vergeten te vertellen als je ergens gaat logeren? Het is maar goed dat ik 'toevallig' je vieze slipje heb gevonden in de badkamer."
"Nee, dat kan..." Stamelde ik ontkennend. Ik kon me niet voorstellen dat mijn slipje vies was geweest. Ik plaste nooit in mijn broek, en ik zou het me toch wel kunnen herinneren als het nu toevallig wel was gebeurd. Ik maakte mijn zin niet af en hapte verbijsterd naar adem. Ik voelde zijn vingers onder mijn slipje en zonder pardon werden mijn billen ontbloot. Ik gilde en voelde hoe het slipje langs mijn bovenbenen gleed tot net boven mijn knieën. Ik kneep mijn billen samen en voelde hoe de koude lucht me kippenvel gaf. Ik gilde paniekerig.
"Nee!" Riep ik, terwijl ik me wanhopig uit zijn greep probeerde te ontworstelen. Ineens klonk er een pets, mijn lichaam trilde en een stekende pijn trok door mijn lichaam heen. Hij had me geslagen! Ik draaide mijn hoofd zover mogelijk opzij om te kunnen zien wat Mark deed, net op tijd om zijn hand weer omhoog te zien gaan. Weer schoot zijn hand omlaag en hij raakte me vol op mijn rechterbil. Ik gilde weer en tranen sprongen uit mijn ooghoeken. Mijn lichaam verkrampte, mijn rug kromde zich zo ver mogelijk en de spanning veroorzaakte een stekende pijn in mijn bovenbeen.
Weer voelde ik zijn hand neerkomen op mijn billen. Ik kermde en voelde mijn lichaam ontspannen. Verzetten was nutteloos, de pijn was intens en zijn linkerhand had mijn polsen in een ijzeren greep. Een traan gleed uit mijn ooghoek en droop naar het matras toe. Ik knipperde met mijn ogen en probeerde nog meer tranen uit mijn ogen te persen om mijn vertroebelde blik kwijt te raken. Mijn lichaam schokte weer, voelde weer die stekende pijn op mijn billen. Mijn ogen focusten zich op het witte pakketje dat maar een centimeter of vijftien van mijn gezicht vandaan lag. Ineens begreep ik wat het was, het was een luier!
Ineens werden mijn handen losgelaten. Het ritme van de slagen was onderbroken en ik hoopte met hart en ziel dat ik niet meer geslagen zou worden. Een gestage, gloeiende pijn bleef achter en het voelde alsof ik mijn billen tegen een radiotor aan lag. Mijn billen voelden aan alsof de temperatuur er vijftien graden hoger was dan in de rest van mijn lichaam.
Ik voelde zijn handen op mijn schouder en ik werd op mijn rug gedraaid, minder ruw dan zojuist. Ik was beduusd en reageerde apathisch. Het was alsof ik me niet realiseerde dat ik open en bloot voor hem lag. Ik bekommerde me niet om mijn naaktheid, sloeg mijn handen voor mijn gezicht en huilde. Ik zag niet dat Mark de luier had gepakt en had opengevouwen. Zonder problemen duwde hij de luier onder mijn billen en voordat ik er erg in had zat de luier al strak dichtgeplakt. Ik voelde het plastic tegen mijn lichaam drukken en het elastiek sneed in mijn liezen. Ik trok mijn handen iets van mijn gezicht af en keek verbijsterd naar het witte plastic dat mijn kruis en onderbuik bedekte. Mark pakte mijn slipje beet dat nog steeds op mijn knieën hing en trok het naar beneden. Ik voelde mijn voeten daar het zachte katoen glijden.
"Welterusten, Joyce. Je begrijpt dat je nog een pak voor je billen krijgt als je het lef hebt om je luier uit te trekken." Mark pakte het dekbed beet en trok het over me heen.
"Mark, wat... Ik... Hoe..." Stamelde ik, me amper realiserend wat er allemaal gebeurd was. Ik kwam niet uit mijn woorden, ik was volledig overrompeld.
"Morgenochtend zien we wel verder. Ik weet niet of ik zin heb om een fotoshoot met een kind te doen. Ik zou absoluut niet weten hoe ik die lingerieserie met je zou moeten maken, bijvoorbeeld. Ga slapen! Morgenochtend breng ik je wel naar het station. Ik zal je 25 euro voor de moeite geven." Mark stond op en liep zonder me nog aan te kijken naar de deur. Het licht ging uit en de slaapkamerdeur werd dichtgetrokken. Ineens was ik weer alleen.
Een gevoel van schaamte overviel me. De pijn verdween al langzaam, zo vaak had hij me tenslotte niet geslagen. Ik snikte en veegde de tranen van mijn wang. Ik duwde mijn bovenbenen naar buiten en gleed met mijn vingers over de luier en door mijn liezen. Het plastic sloot perfect aan op mijn huid, en het elastiek zat niet al te strak dicht. Het plastic kriebelde in mijn liezen en op mijn buik. Ik voelde de dikte van de luier tussen mijn vingers. Verslagen liet ik me achterover zakken en trok ik mijn handen van de luier af. Wat moest ik doen? Ik was bang en ik schaamde me. Was mijn slipje vies geweest? Waarom had hij me geslagen? Ik pakte mijn hoofdkussen dat naast het bed op de grond lag en probeerde een gemakkelijker houding te vinden. Uren later viel ik eindelijk in slaap.
Fotosessie 1 - Dag 2
"Kom op! Wakker worden, slaapkop!" Ik schrok wakker en keek in het lachende gezicht van Mark. Ruw werd ik uit mijn droomwereld getrokken. Ik had nog lang liggen woelen gisteravond en pas heel laat was ik in slaap gevallen. De gebeurtenis eerder die avond had me bezig gehouden en ik worstelde met mijn gevoelens. Enerzijds was ik niet van plan om me zomaar te laten slaan en te vernederen, maar tegelijkertijd was ik ook angstig geweest om Mark niet nog kwader te maken. Een klein deel van mijn hersenen bleef worstelen met de gedachte dat het misschien toch wel mijn schuld was, dat mijn slipje inderdaad vies was geweest. Mark trok het dekbed van me af en keek naar mijn luier. Hij boog voorover en duwde mijn bovenbenen uit elkaar. Hij bekeek mijn luier aandachtig.
"Is dit geluk, of ben ik je een excuus schuldig?" Vroeg hij lachend, maar de vraag leek niet bedoeld om te beantwoorden. "Baat het niet, dan schaadt het niet, zei mijn oma altijd." Lachte Mark. Gisteren was ik te beduusd geweest om de vernedering direct te voelen, maar nu deed zijn blik pijn. Mijn wijde T-shirt bedekte mijn bovenlichaam wel, maar mijn luier kwam overduidelijk onder het witte shirt uit. De belachelijke luier voelde kinderachtig aan, terwijl ik over het omdoen van de luier niet eens na wilde denken. Ik wreef de slaap uit mijn ogen en kwam overeind. Ik wist dat ik toch niet aan zijn blikken kon ontkomen en ik voelde me te trots om mijn luier te proberen te bedekken met mijn T-shirt. Op die manier zou ik mezelf alleen maar nog belachelijker maken.
Ik duwde mijn benen over de rand van het bed en zette mijn voeten op de vloer. Beiden hoorden we het gekraak van de luier en ik probeerde het te negeren. Ik keek Mark kwaad aan en wilde langs hem heen lopen.
"Waar ga je heen?" Vroeg hij, en zijn vriendelijke lach veranderde in een gemene glimlach.
"Naar de badkamer." Zei ik chagrijnig. Ik voelde een hand op mijn bovenarm en ik werd tegengehouden. "Laat me los." Riep ik en probeerde zijn hand van mijn arm af te trekken.
"Ik heb een veel beter idee. Kom maar mee." Zei hij. Zijn greep op mijn arm verstevigde terwijl hij me meetrok de kamer uit. Ik werd door de gang gesleurd en ik begreep meteen waarheen. De deur naar zijn fotostudio stond al open en ik werd meegetrokken naar de verre hoek van de grote ruimte. Hij trok me tussen verschillende grote attributen door, langs grote lampen en over dikke kabels. Ik smeekte, kermde, sloeg en schopte, maar niets van dan alles leek echt zin te hebben. Hij trok me naar een kruk toe en dwong me te gaan zitten.
"Blijf zitten!" Snauwde hij streng. Ik zat nog maar amper toen ik al een haarnetje op mijn hoofd voelde. Mijn halflange haar verdween onder het strakke netje. Ik voelde mijn blaas protesteren en ik moest hoog nodig naar het toilet. Ik begreep dat ik niet naar het toilet zou mogen en dat ik voor de lens in mijn luier zou moeten plassen. Dat idee beangstigde me, maar ik kon me het pak slaag van gisteravond ook nog heel goed herinneren. Alhoewel Mark me maar een klein aantal keer had geslagen, was de pijn intens geweest. Dat wilde ik niet nogmaals meemaken.
"Wat... Wat ga je doen?" Vroeg ik, terwijl ik een donkere pruik over mijn hoofd getrokken kreeg. Dit haar was veel langer en dikker, en was steiler dan het mijne. Met spelden werd de pruik vastgemaakt aan het haarnetje. Nerveus keek ik de studio rond, maar ik voelde hoe de kruk rond gedraaid werd en ik nu met mijn rug tegen zijn buik gedraaid stond. Mark bukte over me heen en hield zijn wijsvinger voor me omhoog. Zijn andere hand legde hij op mijn gezicht en hij trok de oogleden van mijn linkeroog uit elkaar.
"Nee, ik..." Protesteerde ik, maar de vinger kwam langzaam dichter naar mijn oog toe. Ik zag een kleine, ronde lens op zijn vingertop liggen waar het water nog vanaf droop.
"Je hoeft niet bang te zijn, dit doet geen pijn. En deze bruine lenzen zullen je stralend blauwe ogen bedekken." Zei hij en hij duwde de lens op mijn oog. Ik probeerde tevergeefs te knipperen, maar Mark hield mijn oogleden nog uit elkaar. Ik voelde het vocht waarmee de lens was gevuld uit mijn oog lopen, terwijl Mark de lens op mijn oogbol heen en weer schoof. Toen liet hij mijn oogleden los. Automatisch knipperde ik met mijn ogen. Het troebele zicht verdween na drie keer knipperen en toen voelde ik de lens niet meer. Een minuutje later had hij ook de andere lens ingebracht.
Nog was de vermomming blijkbaar niet klaar, want uit een doosje haalde Mark een soort van rubberen slangetje met aan beide zijden een soort van platgeslagen bolletje. Mijn bovenlip werd naar voren getrokken en de beide rubberen bolletjes werden langs mijn gebit aan de binnenkant van mijn wangen geduwd. Het rubberen slangetje werd zo hoog mogelijk onder mijn bovenlip geduwd. Toen hij mijn lip weer losliet voelde het rubber irritant aan, maar het hinderde me niet. Ik kon mijn mond gewoon open en dicht doen zonder dat het rubber bewoog of uit mijn mond viel. Met twee handen op mijn schouders draaide hij me om, met mijn gezicht naar de tafel toe. Mark pakte een spiegel en hield die voor me.
"En? Herken je jezelf nog?" Vroeg Mark, en mijn mond viel open van verbazing. Mark stelde een terechte vraag, want het haar en de nieuwe kleur van mijn ogen hadden me een heel ander uiterlijk gegeven. Het rubber in mijn mond deed me echter nog het meest versteld staan. Mijn wangen en lippen waren iets boller geworden en ondanks dat het voelde alsof mijn bovenlip ver naar voren stond, viel dat in het echt wel mee. Het effect was verbijsterend, het had de vorm van mijn gezicht veranderd. De combinatie met de haarkleur deed de rest. Mijn vermomming was compleet. Ik hoorde Mark lachen terwijl hij de verbazing van mijn gezicht las. Ineens draaide hij me weer om, met mijn gezicht naar hem toe. Hij bukte en duwde mijn bovenbenen uit elkaar.
"Zijn we te laat?" Vroeg hij. Hij keek opgelucht naar mijn luier en zag dat die nog droog was. "Kom mee." Zei hij, en zijn stem daalde ineens. Zijn lach was er nog steeds, maar zijn stem en zijn houding waren ineens een stuk dreigender. Hij pakte me weer bij mijn bovenarm beet en trok me mee naar een hoek van de studio. Er stonden twee geheel witte muren in een hoekvorm opgesteld en ook de vloer was er perfect wit. Ik werd naar de hoek geduwd en losgelaten. Mark liep weg en één voor één sprongen er grote lampen aan, zowel boven me als om me heen. Vervolgens liep Mark langs de camera's die in een soort van halve cirkel om me heen stonden. Sommige camera's stonden op een hoog statief, anderen weer veel lager bij de grond. Mark keek door alle camera's en richtte ze op mij. Ik zag dat er kabels uit de camera's kwamen die in een bundeltje bij elkaar kwamen en naar de zijkant van de studio liepen.
"Mark, ik... Nee!" Riep ik uit. Ik stond op blote voeten op de koude vloer en het was niet zo warm in de studio. Angstig keek ik naar Mark die tussen de camera's en de studiolampen door stapte en op me af kwam. Hij pakte de onderkant van mijn T-shirt beet en trok het omhoog.
"Nee!" Riep ik nogmaals, maar tevergeefs. Het T-shirt werd over mijn hoofd getrokken en mijn armen glipten uit het witte katoen. Ik droeg 's nachts nooit een bh, dus mijn bovenlichaam was nu helemaal ontbloot. Woedend, maar vooral ook angstig, keek ik Mark aan. Ik sloeg mijn armen beschermend voor mijn borsten langs. Mark legde een hand onder mijn kin en dwong me hem aan te kijken.
"Ik heb me vergist door je te selecteren voor deze shoot en jij hebt je vergist door me een blik te gunnen op je vieze slipje. Het spijt me van het pak slaag van gisteren, misschien was ik daar iets te streng mee, maar besef wel dat ik dat middel niet zal schuwen als het nogmaals nodig blijkt te zijn." Zijn doordingende ogen keken me recht aan. Ik huiverde. Mark was bijna een kop groter dan ik en hij had zijn kracht al meerdere malen getoond. Hij kon met me doen en laten wat hij wilde, en ik had het gevoel dat hij dat ook zou doen.
"Ik heb mijn best gedaan je onherkenbaar te maken, en nu ga jij je best doen voor mij. Is dat begrepen?" Vroeg hij. Ik probeerde mijn blik af te wenden, maar zijn greep op mijn kin verstevigde. Ik sloeg mijn blik neer om hem niet in de ogen te hoeven kijken, en Mark liet me los. Blijkbaar was dat bevestiging genoeg, wist hij dat ik niet tegen hem in durfde te gaan. Mark haalde zijn hand langs mijn voorhoofd en plukte wat aan mijn haren. Hij leek tevreden en liep weg. Mark verdween achter een schijnwerper en nog maar af en toe zag ik hem tussen het felle tegemoetkomende licht door.
Ik stond een meter uit de hoek en ik voelde langzaam de warmte van de lampen op mijn lichaam. Mijn voeten stonden nog steeds op de koude vloer en ik verplaatste het gewicht van de ene naar de andere voet om mijn voet daarna een ogenblik van de grond te kunnen tillen.
"Joyce, laat maar eens zien hoe fotogeniek je bent. Je mag in je luier plassen. Je blijft met je gezicht deze kant op, je blijft ook rechtop staan en precies op de plek waar je nu staat." Ik hoorde zijn stem maar ik zag hem niet. Ik kneep mijn ogen samen en tuurde langs de felle lampen heen.
"Nee, Joyce. Vergeet mij! Ik ben er niet. Je bent alleen, je bent bang en je schaamt je. En je gaat nu in je luier plassen. Weet je nog hoe het voelt om een pak voor je billen te krijgen? Die pijn en die angst wil ik in je ogen zien. Als je niet gehoorzaamt zal ik een liniaal pakken en je laten merken hoe dat ook alweer voelde." De stem klonk uit het niets. Ik voelde me miserabel en bang. Mijn blaas deed me pijn en ik begon steeds meer te denken aan het opvolgen aan de commando's. De pijn van de vernedering was enorm en mijn ogen werden troebel van de tranen. Zijn opdracht om er bang en beschaamd uit te zien was geen moeilijke opdracht, ik voelde me precies zoals hij beschreef. Ik wist dat er van alle kanten camera's op me gericht waren. Ik vroeg me af of die allemaal tegelijk foto's konden maken, of dat Mark heen en weer liep om ze persoonlijk te bedienen. Die gedachte hield me niet lang bezig, want ik voelde dat ik begon te plassen.
Ik huilde hardop en voelde een paar tranen over mijn wangen lopen. Ik sloeg mijn beiden handen voor mijn gezicht en probeerde de spiedende blikken van de camera’s te negeren. Ik hoorde geen geklik van de camera’s en er flitsen ook geen flashlampen, maar langzaam werd ik me steeds minder bewust van mijn omgeving. Ik stond in mijn eigen geïsoleerde wereldje, afgesloten van de buitenwereld. Ik wilde dat niemand me kon zien, dat niemand zich hier ooit nog wat van zou herinneren, en dat ik er nooit meer aan herinnerd zou worden. Ik voelde hoe het warme vocht zich in mijn luier verzamelde, ik plaste een grote straal en liet alles volledig lopen. Ik probeerde me te ontspannen. Ik voelde het vocht in mijn kruis en walgde van mezelf. Ik duwde mijn bovenbenen iets naar buiten, en probeerde de natte prop tussen mijn benen te ontwijken.
"Goed zo, toon me die tieten maar!" Hoorde ik lachend roepen, en ik realiseerde me dat ik helemaal niet alleen was. Er stonden fotocamera’s op me gericht, en elke beweging zou worden vereeuwigd. Ik bedacht me dat nu ik mijn handen voor mijn gezicht had, mijn borsten inderdaad vol in het zicht lagen. Ik huilde hardop van angst en schaamte, sloeg een arm voor mijn borsten langs en stak de andere hulpeloos afwerend naar voren. Natuurlijk kon ik nooit de blikken van alle camera’s tegelijk ontwijken en ik realiseerde me de nutteloosheid van het gebaar. Mijn vrije hand gleed naar mijn kruis toe en ik legde mijn vingers gespreid over de voorkant van de luier heen. Ik voelde de warmte van de luier en het vocht dat zich aan de binnenkant tegen het plastic nestelde. Ik hoopte dat ik mijn luier kon verstoppen achter mijn hand, of anders in ieder geval dat gedeelte dat nu duidelijk toonde wat ik in mijn luier gedaan had, maar natuurlijk kon dat niet.
"Haal die hand voor die luier weg!" Commandeerde Mark, en ik gehoorzaamde. Zijn stem klonk zo dreigend en dwingend. De angst en de schaamte hadden alle moed uit mijn lichaam gezogen. De hand gleed weer naar mijn gezicht en ik probeerde de tranen uit mijn ooghoeken en van mijn wangen te vegen. Tevergeefs, mijn wangen waren net zo nat als de binnenkant van mijn luier.
Eindelijk voelde ik mezelf ophouden met plassen. Mijn blaas was leeg, de pijn was weg. Ik snotterde en haalde mijn neus op. Langzaam keerde ik weer terug in de bewoonde wereld, en langzaam kwam het besef dat de hele wereld via de camera’s mee zat te kijken. Stilletjes stond ik te wachten op nieuwe commando’s. Het bleef stil en even was ik bang dat Mark weg was gegaan, dat ik hier nog maar alleen stond en dat ik me voor niets stond te vernederen. Ik hoorde Mark lopen, maar ik durfde niet te kijken. Ik zou hem waarschijnlijk toch niet kunnen zien door het felle licht dat van zijn kant kwam.
Ik bukte iets voorover en keek naar mijn luier. De aanblik was afschuwelijk, het witte plastic leek geel uitgeslagen te zijn. De inhoud was samengeklonterd en drukte tegen het plastic aan. Ik voelde hoe een druppel zich uit mijn lies leek los te maken. De druppel gleed langs de binnenkant van mijn been naar beneden. Het was een vreselijk gevoel en ik had de neiging om hem weg te vegen. Ik durfde niet.
"Mark?" Vroeg ik zachtjes en onzeker. De druppel gleed steeds verder en bereikte nu bijna mijn knie. Ik rook de inhoud van mijn luier en walgde van mezelf. Hoe was het zover gekomen dat ik in een luier moest plassen, terwijl er fotocamera’s op me gericht stonden? Waarom liet ik dit allemaal toe? Waarom liet ik me vernederen en mishandelen? Waarom had ik me een luier om laten doen, en waarom had ik die luier de hele nacht omgehouden?
Ik kwam weer recht overeind en sloeg mijn handen weer voor mijn gezicht. Ineens hoorde ik Mark op me af komen lopen. Ik voelde een badjas om me heen geslagen worden en hij hield hem aan de voorkant voor me dicht. Ik werd losgelaten en Mark liep weer weg. Een voor een werden de schijnwerpers weer uitgedaan en het zwakke licht van de paar TL-buizen bleef over. Ik hoorde de voetstappen van Mark nog verder weg lopen, en toen was het stil. Ik bleef alleen met mijn tranen achter.
Ik huiverde en trok de badjas dichter om me heen. Nu de studiolampen uit waren was de temperatuur ineens een paar graden gezakt, en langzamerhand begonnen mijn voeten ook kouder en kouder te worden. Mark was net een half minuutje geleden weggelopen en ik opende mijn betraande ogen. De studio was leeg en schemerig, de helft van de TL-balken was uit, en de andere helft zat deels verscholen achter apparatuur, gordijnen en andersoortige attributen. Ineens leek de mist in mijn hoofd op te trekken en kon ik weer helder denken. Ik vloekte in mezelf en rende Mark achterna. Ik negeerde mijn luier en mijn blote voeten en rende over het kale beton heen, tussen de camera’s en lampen door, springend over de kabels. Ik vond Mark in de keuken. Hij hoorde me aankomen en keek me weer met zijn irritante, lachende gezicht aan.
"Vuile klootzak. Dit... dit is allemaal in scène gezet. Jij... Jij bent..." Stamelde ik uitzinnig van woede. Mijn hoofd moest vuurrood van kwaadheid zijn geweest en mijn ogen spuwden vuur. Mijn schaamte was voor een ogenblik ver naar de achtergrond gedrukt. Mark leek niet geïmponeerd, en stond me met zijn handen in zijn zij aan te kijken.
"Jij... Ik heb helemaal niet... Verdomme, je..." Schreeuwde ik stotterend, maar ik hoorde mezelf alleen maar onzin uitkramen, niet in staat om een zin af te maken. Woedend draaide ik me om en wilde weglopen, maar tegelijkertijd wilde ik Mark laten merken wat ik van hem vond, hem de huid vol schelden. Ik deed een stap de keuken uit, maar ik stopte en draaide me toch weer om naar Mark. Zijn lach maakte me nog kwader.
"Je bent een schattig kind en je krokodillentraantjes staan erg mooi op de foto, maar helaas ben je niet geschikt voor de foto’s die ik zou moeten maken. Ik moet op zoek naar een nieuw model. Hier heb je 10 euro voor de moeite, en ik zal beloven dat ik hierover niets tegen je modellenbureau zal zeggen." Zei Mark en uit zijn broekzak viste hij een verkreukeld briefje van tien euro. Mijn woede werd rechts ingehaald door verontwaardiging. Mijn open mond keek ik hem aan.
"Jij... Ik... Ik ga je aangeven bij de politie. Jij hebt..." Begon ik, maar nog steeds kwam ik niet uit mijn woorden. Mark gooide het briefje van tien op de keukentafel en verontwaardigd keek ik ernaar.
"Tien? Je bent gek!" Riep ik. Mark schudde zijn hoofd.
"Je zou 100 euro voor de hele dag krijgen, je hebt nog geen vijf minuten voor de camera gestaan. En trouwens, in je contract dat je gisteren getekend hebt, staat dat je akkoord dat ik je mag fotograferen in seksueel expliciete en/of vernederende poses. Ik geloof zelfs dat luiers letterlijk genoemd staan in het contract." Mark lachte hardop. "En dat pak voor je billen van gisteravond vond ik trouwens erg leuk om te doen, maar dat zal ik natuurlijk altijd ontkennen." Ik was verbijsterd en sprakeloos. Het leek alsof ik geen poot had om op te staan als ik nu naar de politie zou gaan. Natuurlijk wist ik dat het mijn woord tegen het zijne zou zijn, maar mijn contract leek nu tegen me te gaan werken.
"Ik heb trouwens wel vaker fotoseries gemaakt van vrouwen in luiers, en dat was allemaal volledig vrijwillig. En sommige van die fotoseries lijken erg veel op die ik nu van jou heb gemaakt, alhoewel ik eerlijk moet zeggen dat je erg goed kunt acteren. Je emoties leken net echt."
Mijn woede en verontwaardiging waren nog lang niet voorbij. Ik trok het rubberen slangetje uit mijn mond en gooide het met slijm en al op de tafel. Ik trok mijn pruik met spelden en al van mijn hoofd af en daarna ook het haarnetje. Ik draaide me om en rende de keuken uit. Zonder om te kijken rende ik naar mijn slaapkamer, maar net daarvoor dook ik rechtsaf de badkamer in. Ik duwde de deur dicht en draaide het slot om. Ik zag mijn kleren netjes opgestapeld op het kastje naast de wastafel liggen, inclusief mijn schone slipje. Ik vloekte en met mijn rug tegen de deur zakte ik langzaam naar de vloer. Ik sloeg mijn handen weer voor mijn gezicht en liet mijn tranen de vrije loop.
Een kwartier later had ik me gedoucht en aangekleed. De luier lag aan stukken gescheurd in de hoek van de badkamer, mijn blik viel er nog eenmaal op. Snel keek ik de andere kant op, ik wilde er niet aan herinnerd worden. Ik opende de badkamerdeur, liep nog snel even langs mijn slaapkamer om mijn spulletjes te pakken, en liep toen snel de gang door. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Ik wilde alles vergeten.
De voordeur stond open en net toen ik naar buiten wilde lopen, stapte Mark in de deuropening. Hij blokkeerde mijn uitgang. Geschrokken keek ik hem aan. Natuurlijk toonde Mark weer die vriendelijke glimlach, maar die vertrouwde ik niet meer. Mark deed echter een stapje opzij en hield een briefje van 10 euro voor me omhoog.
"Die heb je verdiend!" Zei hij. Ik keek hem niet aan, ik wilde hem niet de schaamte tonen die ik voelde over wat er gebeurd was. Ik griste de 10 euro uit zijn handen en stapte snel langs hem heen. Ik begon te rennen en keek niet meer om.
(deel2) naar einde
Fotosessie 2 - Dag 1
"Sorry, met wie?" Vroeg ik. Ik drukte mijn mobiele telefoon nog iets steviger tegen mijn oor. Mijn andere hand klemde zich stevig om een ijzeren stang heen om mezelf staande te houden in de heen en weer schuddende tram. Mijn colleges voor vandaag waren gelukkig over en een heerlijk weekend lag voor me.
"Met Mark, de fotograaf. Je herinnert me vast nog wel." Hoorde ik iemand lachend roepen via de telefoon. Ik schrok. Ik herkende de stem en ineens flitsten de gebeurtenissen van twee maanden geleden weer door me heen. Ik kon me de pijn en de schaamte nog heel goed herinneren, en ook de twijfel die ik had toen ik wegrende uit dat horrorhuis.
"Wat! Hoe durf je..." Riep ik, maar ik slikte de rest van de zin in. Ik zag mensen in de tram naar me opkijken. Mijn gezicht kleurde roze en mijn blik zakte naar de grond.
"Niet ophangen!" Hoorde ik Mark roepen. Ineens klonk in zijn stem weer die dreiging die me beangstigde. "Ik wil nog meer foto’s van je maken." Ging Mark verder, nu op een vriendelijker toon. Ik hoorde hem met verbazing aan. Dacht Mark nu echt dat ik me nog een keer door hem zou laten fotograferen?
"Heb je al plannen voor dit weekend?" Vroeg hij.
"Nee... Ja, ik..." Stamelde ik, mijn eerlijkheid vervloekend.
"Goed zo! Ik stel voor dat je vanavond weer hier heen komt, dan kunnen we rustig praten over wat er gebeurd is, en wat ik van plan ben." Het leek alsof Mark dacht dat er de vorige keer niets bijzonders gebeurd was, en dat ik me zo gemakkelijk nogmaals kon laten overhalen.
"Nee!" Riep ik, veel te luid. Ik verbrak de verbinding, maar vrijwel onmiddelijk ging mijn telefoon weer over. Weer zag ik een aantal mensen naar me omkijken. Ze zagen dat ik met een rood hoofd naar mijn telefoon keek. Gelukkig begrepen ze niet precies wat er gebeurd was. De tram kwam rammelend tot stilstand en de deuren gingen open. Ik stapte uit en liep snel bij de andere uitstappers weg. Zodra ik de anderen me niet meer konden horen, draaide ik me met mijn rug naar de weg toe. Ik nam de telefoon op.
"Je bent gek! Je wilt dat ik me weer... in een luier..." Riep ik stamelend. Een ogenblik was het stil aan de andere kant van de telefoon.
"Luister!" Hoorde ik Mark streng. "Je hebt je door mij laten gebruiken, alleen bij het pak voor je billen heb ik je gedwongen. Je bent een flinke meid en als je het echt niet had gewild, dan was je gillend en schreeuwend weggerend. Dat deed je niet! Integendeel, je bleef netjes voor de camera’s staan en je deed precies wat je gevraagd werd. Wat mij betreft plaste je vrijwillig in je luier." Mark verdraaide de waarheid een klein beetje, maar het drukte me wel met de neus op de feiten. Mark was nog niet klaar en sprak op rustige toon verder.
"Pas daarna ben je weggegaan. Heb ik je toen tegengehouden? Heb ik je niet alle vrijheid gegeven om weg te gaan. En dat terwijl jij vooraf een contract getekend hebt waarin heel duidelijk staat wat je allemaal te wachten stond. Dus ik stel voor dat je straks de trein pakt en je vanavond nog bij me meld zodat we de fotosessie kunnen afmaken." Met een steeds grotere woede had ik geluisterd, maar nu was het genoeg. Ik haalde de telefoon van mijn oor en drukte nogmaals de verbinding weg. Ik vloekte en huiverde. Mark klonk zelfverzekerd, alsof hij wist dat ik hem zou gehoorzamen.
Tien minuten later was ik thuis. Ik kon het telefoongesprek maar niet uit mijn hoofd krijgen en mijn woede was nog niet gezakt. Het was twee maanden geleden dat Mark me had geslagen en had gedwongen om een luier te dragen. Dat was een gebeurtenis die ik nooit meer zou vergeten, en het was ook een belevenis waar ik maar over bleef twijfelen. Was het angst geweest dat ik me niet had durven bewegen toen ik met een luier om in de spotlights stond. Mark had gelijk toen hij zei dat hij me niet had tegengehouden toen ik weg wilde, maar dat was pas nadat hij me een paar minuten lang van alle kanten op de foto had gezet.
Zonder mijn moeder gedag te zeggen liep ik meteen door naar mijn kamer. Mijn moeder had me echter binnen horen komen en stond onder aan de trap en riep me achterna. Ze zag dat ik slecht gehumeurd was en vroeg gelukkig niet wat er aan de hand was. Ze hield een brief voor me omhoog.
"Er is post voor je." Met drie treden tegelijk sprong ik haast naar beneden, griste de brief uit haar handen en rende weer naar boven. Ik sloot de deur van de slaapkamer achter me en sprong op het bed. Ik drukte mijn gezicht in de kussens en probeerde niet te huilen. Ik snikte, maar kon mijn tranen nog inhouden. Ik sprong van het bed af, zette de televisie aan en kroop weer op het bed. Ik wilde niet meer aan het voorval denken en wilde afleiding.
Ik dacht aan de brief die nog niet had geopend. Nieuwsgierig bekeek ik de dichtgeplakte envelop van alle kanten. Ik herkende het handschrift niet. Ik scheurde een hoekje open en stak mijn vinger erin om de bovenkant open te kunnen trekken. Ik voelde het harde papier van foto’s en diep van binnen voelde ik een nerveuze angst in me opwellen. Ik trok de foto’s uit de envelop en zag dat er geen brief meegestuurd was. Ik draaide de foto’s om...
De tranen sprongen uit mijn ooghoeken toen ik mezelf op de foto’s herkende. Het waren heel scherpe foto’s. Mijn gezicht was niet te herkennen, maar ik wist dat ik degene op de foto’s was. Op de ene foto lag ik op mijn buik op bed. Mijn slipje hing op mijn knieën en mijn polsen werden bijeengehouden en onderin mijn rug gedrukt. Mijn billen vertoonden roze vlekken, en ik zag hoe ik mijn billen krampachtig had samengeknepen. Mark stond slechts gedeeltelijk op de foto, alleen zijn hand die mijn polsen beet hield, en de hand die boven mijn billen in de lucht hing. Op de andere foto lag ik op mijn rug. Het dekbed was teruggetrokken en mijn luier lag open en bloot in het zicht. Ik sliep en had mijn gezicht van de camera weggedraaid.
Ik vloekte en veegde de tranen uit mijn ooghoeken. Natuurlijk had ik altijd al geweten dat de ervaring van twee maanden geleden me zou blijven achtervolgen. Het was een gebeurtenis die niet zomaar weg te poetsen was, er waren bewijzen voor, en die bewijzen had ik nu in mijn hand. Het waren bewijzen waarvan ik hoopte dat ze nooit in de openbaarheid kwamen. De vermomming had me niet de rust gegeven die ik had gehoopt, en nu er ook nog foto’s bleken te bestaan van mij, zonder pruik en lenzen, besefte ik dat het zelfvertrouwen van Mark volkomen terecht was. Hij had me precies waar hij me hebben wilde, en ik zou alles doen wat hij verlangde.
Twee uur later stond ik voor de deur van Marks huis en werd ik met een brede glimlach binnengelaten. Opgelaten stapte ik over de drempel, schoof onzeker langs Mark heen. Mark sloot de deur achter me en hij liep voor me uit naar de keuken. Ik bleef in de deuropening naar de grote woonkeuken staan en zag tot mijn schrik dat we niet alleen waren.
"Ik zal je niet langer storen. Je moet aan het werk, zie ik." Zei een ongeveer veertigjarige vrouw die aan de keukentafel zat. Ze zette een leeg kopje op de tafel en schoof haar stoel naar achteren. Ik stond wat beduusd in de deuropening. Ik had niet verwacht dat Mark gasten zou hebben. Zodra Mark de deur had opengedaan had hij zijn vinger op zijn lippen gelegd en geseind dat ik mijn mond moest houden. Alle woorden die ik had gedacht te gaan zeggen, misschien wel roepen, of schreeuwen, moest ik inslikken. De anderhalf uur reistijd die ik achter de rug had, had ik volledig besteed in het bedenken van de juiste woorden. Ik had tientallen scenario’s in gedachten de revue laten passeren. En geen van die scenario’s had me voorbereid op het feit dat ik niets kon zeggen op het moment dat ik Mark weer voor het eerst zag.
"Och, we hebben de tijd hoor, buurvrouw." Zei Mark lachend, maar de buurvrouw voelde dat ze ongewenst was en stond toch op. Ik stapte opzij en liet de buurvrouw passeren. Ik hoorde hoe Mark en zijn buurvrouw afscheid namen, en uiteindelijk hoorde ik hoe de voordeur gesloten werd en we eindelijk met zijn tweeën waren. Mark kwam de keuken weer in lopen en liep door naar de keukentafel. Hij pakte de twee lege kopjes van de tafel en zette ze in de vaatwasser. Daarna draaide hij zich naar me om.
"Ik ben blij dat je gekomen bent. Ik heb de foto’s nog eens goed bekeken en ik denk dat we nog veel meer van die geweldige fotoreportages kunnen maken. Als je tenminste niet nogmaals met je staart tussen de beentjes wegrent." Mark lachte weer. Zijn woorden haalden het bloed weer onder mijn nagels vandaan en woedend keek ik hem aan.
"Jij vuile klootzak, jij..." Riep ik. Briesend stapte ik op hem af, ik wilde hem slaan zoals hij mij geslagen had. Ik haalde mijn hand naar achteren, maar ik voelde zijn ijzeren greep alweer op mijn pols. En ook met mijn andere hand kon ik niet meer slaan. Mark greep me stevig beet en draaide me om mijn as zodat ik met mijn rug tegen zijn buik stond. Hij trok me tegen zich aan en drukte mijn handen op mijn buik en ik kon weinig meer uithalen.
"Joyce, gedraag je! Je solliciteert weer naar een pak voor slaag." Hoorde ik. Hij hield me nog een aantal seconden zo vast, en ik kon nogmaals niets anders doen dan afwachten. Ik vocht met alle kracht tegen de omklemmende armen, maar het was nutteloos. Mark was veel te sterk voor me. Op het moment dat ik mijn verzet opgaf voelde ik Marks greep ook verslappen. Hij liet me los en duwde me van me af.
"Ik geloof dat dit toch niet zo’n goed idee was. Ik heb twee mooie fotoreportages van je, en daar zal het helaas bij blijven. Tot ziens, Joyce." Zei Mark. Onzeker keek ik hem aan.
"T... Twee?"
"Ja, twee. Een reportage waarop je heel lief voor de camera in je luier plast. Dat is trouwens een hele mooie reportage geworden. En ik heb ook nog een reportage van hoe ik je een pak voor je billen geef en je een luier om doe. En daarbij zitten ook een paar hele mooie foto’s bij waarop je slaapt als een baby’tje. Deze set is maar met een camera genomen, en de belichting was ook niet optimaal, maar desalniettemin is het best een leuke reportage geworden. Deze laatste reportage is trouwens van een leuke blondine met blauwe ogen, misschien ken je haar wel?" Lachte Mark gemeen. Ongelovig keek ik hem aan. Natuurlijk had ik de foto’s gezien die hij me gestuurd had, maar ik had niet geweten dat er een hele reportage van gemaakt was.
Ik draaide me abrupt om en liep naar de deur. De gedachte aan de foto’s waarop ik herkenbaar in beeld was, hield me echter bezig. Ik dacht aan die avond dat ik me had laten slaan en me heel gedwee een luier om had laten doen. Als alle foto’s uit dezelfde hoek waren genomen dan de twee foto’s die ik al had gezien, dan waren er zeer waarschijnlijk genoeg foto’s waarop ik wel heel herkenbaar ik beeld was. De schaamte over wat er die avond was nog steeds aanwezig, en soms was de schaamte zelfs sterker dan de woede over wat er gebeurd was.
Ik bedacht me dat Mark de fotocamera niet had kunnen hanteren toen hij me een pak voor mijn billen had genomen. Blijkbaar was er een camera verstopt gewest in mijn slaapkamer, en had die camera, net zoals tijdens de reguliere fotosessie, automatisch foto’s gemaakt tijdens de handelingen.
"Ik snap best dat je die tweede set foto's wilt vergeten, maar dan wil ik wel ter compensatie een paar nieuwe sets van je maken." Hoorde ik achter me zeggen. Het was een dreigement, alhoewel het niet als zodanig klonk. Natuurlijk was het een dreigement, maar ik kon niet overzien wat er zou gebeuren als ik het dreigement in de wind zou slaan. Onzeker draaide ik me naar hem toe.
"Is het je duidelijk dat als je blijft dat dát vrijwillig is?" Vroeg Mark. Nogmaals werd het me duidelijk dat ik aan hem was overgeleverd. Hij uitte geen expliciete dreigementen, alleen heel subtiel. Onthutst draaide ik me weer terug naar de gang. Ik stond nog steeds in de deuropening naar de hal toe. Rechts van me zag ik de buitendeur. Niets hield me tegen om er naar toe te lopen, de deur te openen en nooit meer terug te komen. Tot gisteren dacht ik dat ik hier niet meer terug zou komen, maar dat bleek niet waar te zijn. Het leek er zelfs op dat dit niet de laatste fotosessie zou zijn. Ik wist zeker dat nu Mark me in de tang had, hij me nog veel vaker zou misbruiken voor zijn afschuwelijke foto's. Ik hoorde Mark achter me naar me toe komen lopen en ik vreesde het ergste. Ik voelde een hand op mijn schouder, maar ik werd niet vastgepakt. Mark stapte langs me heen en liep naar de voordeur. Hij trok de voordeur open en keek me aan.
"Tot ziens, Joyce. Het ga je goed." Zei Mark lachend. Hij hield de deur uitnodigend voor me open. De weg naar de vrijheid lag voor me, ik keek naar de stoeptegels van het korte pad naar de weg. Ik hoorde een auto voorbij rijden en hij flitste voor de deuropening langs. De foto's die ik vanmiddag in de envelop had gevonden kwamen me ineens weer helder voor de geest. Ik zag mijn eigen billen en de verkleuringen die de slagen van Mark hadden achtergelaten. Ik zag mijn gedeeltelijk afgedekte gezicht en in gedachten zag ik dezelfde foto maar nu met een duidelijk herkenbaar gezicht. Ik vroeg me alleen af of het allemaal niet erger zou worden als ik zou blijven. Ik moest kiezen tussen twee kwaden.
Ineens hoorde ik de deur dichtklappen. Geschrokken keek ik naar de deur en daarna naar Mark. "Dit duurt me te lang. Het lijkt me dat je geen keuze durft te maken, dus dan maak ik wel een keuze voor je." Zei hij en hij kwam naar me toe lopen. Ik deinsde achteruit, maar voelde zijn hand al om mijn bovenarm. Hij pakte me vast, maar heel losjes. Sprakeloos liet ik me meevoeren. Het voelde alsof ik weer een nederlaag had geleden, alsof ik op het punt stond om het winnende doelpunt te scoren, maar miste. Mark stond nu klaar om zelf het winnende doelpunt te maken, hij liep op een open doel af. Onzeker en bang had ik te lang getreuzeld. Weer werd ik de hal achter zijn huis ingetrokken, tussen de wandjes door en over de kabels.
Pas bij de hoek met de witte muren en de witte vloer liet hij me los. Dit was de plaats waar hij me de vorige keer had gefotografeerd, en de set zag er weer precies hetzelfde uit. Alleen een ijzeren staaf hing net boven mijn hoofd dwars over de set heen. Ik keek ernaar en huiverde onwillekeurig. Dit was nieuw en was er vast niet bij toeval.
"Ga onder de buis staan en pak de buis beet met je handen." Commandeerde hij. Ik schuifelde het laatste metertje naar de staaf toe en keer ernaar omhoog. Ik kon er gemakkelijk bij en als ik zou springen zou ik er mijn kop tegen stoten. Ik keek naar Mark die weer met zijn strenge blik naar mij keek.
"W... Waarom?" Stotterde ik.
"Of zal ik eerst een fotoserie van je maken waarin je een flink pak voor je billen krijgt? Foto’s waarin de pijn in je betraande ogen te lezen is en waar ik de rode plekken op je billen wil zien staan." Zei Mark, terwijl hij nadenkend omhoog keek. Ik voelde de pijn al en kneep mijn billen samen. Ik wist dat het een fotoreportage van een echte straf zou worden, en dat er helemaal niets in scène gezet zou worden. Als Mark pijn in mijn ogen wilde zien, dan zou ik de pijn ook echt voelen, en als Mark de tekenen van het pak slaag op mijn billen wilde zien staan, dan zouden die tekenen echt zijn. Mijn handen gingen omhoog en ik krulde mijn vingers om het koude ijzer heen. Mark lachte.
"Wat ben je toch gemakkelijk te beïnvloeden, kind." Zei hij. "Je hoeft niet bang te zijn, ik ga nog geen foto’s van je maken. Stil blijven staan en vasthouden! Begrepen?" Zei hij, terwijl hij dicht voor me ging staan. Hij keek me recht in mijn ogen terwijl ik zijn handen op mijn broekriem voelde. Ik huiverde en wilde bijna de stang boven me loslaten, maar de blik van Mark waarschuwde me.
"Ik wil even je onderbroekje bekijken. Ik sta niet graag voor verrassingen als ik straks wel foto’s ga maken." Zei hij. Ik voelde hoe mijn broekriem werd geopend en Mark knielde voor me neer. De gulp van mijn spijkerbroek werd geopend en mijn broek werd naar beneden getrokken. Halverwege mijn bovenbenen hield Mark al op. Ik schuifelde iets achteruit, zover als mijn greep op het ijzer me toeliet, maar ik kwam bij lange na niet uit het bereik van Marks lange armen. Mark tilde mijn hemdje en blouse iets omhoog en ik voelde zijn spiedende blik op mijn witte slipje. Ik huiverde en trilde, en ik voelde me naakt. Mark legde zijn hand op mijn heup.
"Prima. Dat ziet er netjes uit, Joyce." Zei hij, en liet mijn hemdje en blouse los. Ik voelde hoe mijn spijkerbroek weer omhoog getrokken werd. Mijn hemdje werd in mijn broek gestopt en de riem werd gesloten. Mijn blouse hing net over de riem heen. Mark stond op en aaide me over mijn wang.
"Weet je dat je zonder vermomming veel mooier bent?" Zei hij. Zijn hand gleed naar mijn voorhoofd en schoof een lok haar opzij. Zijn vingers gleden door mijn haar en brachten het in model, alsof hij een volleerd kapper was. Ik rilde weer en mijn gezicht werd rood toen ik begreep dat ik dit keer zonder vermomming gefotografeerd zou worden.
"Je hoeft je niet te schamen voor je schoonheid." Glimlachte Mark, terwijl hij nog eenmaal over mijn wang aaide. Toen draaide hij zich om en liep bij me vandaan. Mark verdween uit het zicht, maar kwam na een minuutje alweer in beeld. Hij droeg een kan met water en twee glazen en die zette hij op een tafeltje neer, vlak naast de set. Mark keek me aan en glimlachte.
"Je mag nu wel loslaten, hoor. Kom maar wat drinken." Zei Mark en schonk een groot glas met water in. Ik zag ijsklontjes in de kan drijven en toen ik aarzelend het glas aanpakte voelde ik dat het water ijskoud was. Mark schonk voor zichzelf ook een glas water in, maar nu maar halfvol. "Drink maar goed, want ik wil dat je straks een flinke plas in je broek doet." Lachte Mark. Ik bloosde en keek bij Mark vandaan. Ik zette het glas aan mijn lippen en dronk het in een keer halfleeg. Ik voelde het ijskoude water mijn slokdarm in lopen en wachtte een ogenblik tot het water wat was gezakt. Toen dronk ik het glas leeg en Mark hield alweer de kan voor me omhoog.
"Nog een beetje?" Vroeg hij vriendelijk, zonder enige vorm van dwang. Ik aarzelde maar stak mijn glas toch naar hem toe. Het werd gevuld en ik hoorde de ijsblokjes in de kan rammelen. Meteen nam ik weer een flinke slok.
"OK, ik heb het volgende in gedachten." Begon Mark. "We gaan straks eeen stukje wandelen, en natuurlijk neem ik mijn fotocamera mee. Ik wil wat mooie foto’s van je maken in het park, en ik hoop ook nog wat foto’s van je te maken met een schone broek." Ik slikte benauwd en realiseerde me dat ik straks in het openbaar in mijn broek zou moeten gaan plassen.
"Mag ik alsjeblieft weer die pruik en..." Smeekte ik, nadat ik mijn tweede glas water had leeggedronken. Mark schudde resoluut zijn hoofd. Hij drukte een vinger onder mijn kin en tilde mijn hoofd iets omhoog. We keken elkaar recht in de ogen, terwijl hij met zijn andere hand het haar van mijn voorhoofd wreef.
"Je bent veel te mooi om te vermommen. Je zult er echt niet mooier van worden. Wil je nog wat water?" Vroeg hij, terwijl hij zijn handen terug trok. Hij pakte de kan water van de tafel en hield hem voor me. Ik schudde mijn hoofd. Mark drong gelukkig niet aan en zette de kan met water terug op de tafel.
"Mark, alsjeblieft... Die pruik... Dan zal ik alles doen wat je wilt..." Smeekte ik. Het idee om ooit herkend te worden op de foto beangstigde me. Ik wist dat ik niet onder de fotosessie uit zou kunnen komen, en dan maar het liefst zoveel mogelijk onherkenbaar. Mark schudde zijn hoofd weer, maar niet zo resoluut als net. Het gaf me een klein beetje hoop. Hij keek me aan en legde zijn hand weer op mijn wang.
"Ik geloof niet dat het zo makkelijk gaat, Joyce. Ik denk niet dat jij je aan die belofte zal houden." Zei Mark, terwijl hij me recht in mijn ogen keek. Hij zweeg weer even. Toen draaide hij zich abrupt om en pakte de pruik uit een kastje vandaan. Mark glimlachte terwijl hij de pruik voor me omhoog hield.
"Ik ga je aan je belofte houden, Joyce." Ik voelde me niet opgelucht. Ik vroeg me af of ik me niet alleen maar erger in de nesten had gewerkt. Ik liet Mark zijn gang gaan met de pruik en even late bekeek ik mezelf in de spiegel. Ik had niet de lenzen in die ik de vorige keer wel in had gehad, en ook het rubberen slangetje in mijn mond was er niet, maar toch zal ik er alweer heel anders uit. Pas als je goed keek kon je me herkennen. Mark deed een stapje achteruit en bekeek me nog eens goed.
"Moet je al plassen?" Vroeg Mark en met blozende wangen haalde ik mijn schouders op. Ik zou wel kunnen plassen als dat zou moeten, maar ik hoefde nog niet hoog nodig naar het toilet. "Zullen we dan maar naar het park gaan. Nu is het nog licht." Stelde Mark voor, maar ik had geen keus. Tien minuten later liepen we in het park.
Fotosessie 2 - Avond
"Voor die boom, daar." Wees Mark. We liepen al een paar minuten in het park rond, rond de grote vijver, op zoek naar een mooie plek voor de foto’s. Ik had geen idee waar Mark naar zocht, of wat nu precies een plek goed maakte. Aan de andere kant was het misschien wel gewoon om de tijd te rekken. Mark wist dat ik mijn plas geen uren meer kon ophouden. Ik liep door naar de boom, terwijl mark op een meter of vijf bleef staan. Hij installeerde het statief en monteerde de camera erop. Hij bukte iets en keek door de lens heen. Met handgebaren stuurde hij me richting de boom.
"Leun maar nonchalant tegen de boom, en wel een beetje lief glimlachen." Commandeerde Mark. Mark pakte het statief beet en liep er een paar meter mee opzij. Weer keek hij door de zoeker van de camera. Nu leek hij tevreden. Ik was met de camera meegedraaid. Het licht van de al laag staande zon scheen in mijn ogen en het kleurde mijn wangen roze.
"Glimlachen." Riep Mark en ik deed mijn best. Mijn blaas begon zich te roeren en ik voelde me steeds ongemakkelijker. Een paar seconden lang probeerde ik mijn blaas te negeren en keek ik glimlachend in de camera. Nonchalant poseerde ik voor de boom. Eerst met mijn rug tegen de ruwe stam geleund, toen met een hand leunend tegen de boom. Mark liet me allerlij poses aanhouden en ik deed mijn best om op een echte fotomodel te lijken. Als mijn blaas niet zo’n pijn had gedaan, dan had ik het misschien nog wel leuk gevonden ook. Maar ik wist heel goed dat dit allemaal alleen maar voorspel was, en dat de echte fotosessie nog moest beginnen. Mark haalde de camera los van het statief en kwam naar me toelopen. Hij hiel de camera voor zijn gezicht, klaar om nog meer foto’s te maken.
"Moet je plassen, Joyce?" Vroeg Mark en ondanks dat ik het een onzinnige vraag vond, antwoorde ik bevestigend. Ik drukte een hand tussen mijn benen en mijn gezicht vertrok een ogenblik van de pijn. Geirriteerd zag ik de vinger van Mark bewegen en wist dat er weer een foto van me was gemaakt. Mijn ongemak was voor eeuwig vastgelegd. Kwaad keek ik naar Mark, maar Mark reageerde alleen maar door zijn vinger nogmaals te bewegen. Mark lachte en liep langzaam achteruit. Eindelijk haalde hij de camera voor zijn gezicht weg.
"Perfect, Joyce." Zei hij, terwijl hij de foto’s op het digitale beeldschermpje terughaalde en snel even bekeek. "Zullen we een ander plekje opzoeken?" Vroeg hij, maar hij wachtte niet op een antwoord. Hij pakte het statief op en liep langs me heen richting de vijver. Ik slenterde achter hem aan. Ik wilde plassen, het liefst nu meteen, en als het niet anders kon, dan maar in mijn broek. Mark zette het statief alweer ergens neer en monteerde de camera er weer bovenop. Ik liep naar hem toe.
"Mark, alsjeblieft. Mag ik..." Ik zakte iets door mijn knieen en drukte beide handen tussen mijn benen. De druk vanuit mijn blaas werd groter en het werd steeds pijnlijker. Mark schudde zijn hoofd.
"Nog een paar minuutjes. Eerst nog even een paar foto’s. Bij dat bankje daar, met de vijver op de achtergrond." Gedwee draaide ik me naar de vijver toe en liep ik naar het bankje toe. Het was eigenlijk meer huppelen. Ik leunde aan de achterkant van het bankje tegen de rugleuning aan en keek in de camera. Het zonlicht kwam nu van links. Mark keek weer door zijn camera en ik zag dat hij foto’s aan het maken was. Ik probeerde rechtop te gaan staan en te glimlachen. Mark gaf geen opdrachten meer en hij me mijn gang gaan. Het lukte me nog om een half minuutje mijn pijn te verbergen en als een fotomodel te glimlachen. Toen kon ik de pijn niet meer verbijten en mijn gezicht vertrok van de pijn. Ik keek naar Mark op en duwde mijn handen nog iets steviger tussen mijn benen.
"OK, Joyce. Let maar niet op de camera, maar blijf wel naar mij toegekeerd." Zei Mark, terwijl hij de camera van het statief haalde. Meteen draaide ik mijn gezicht van hem af. Ik tuurde in de verte en sloot me af van de wereld. Mijn concentratie was gefocust op mijn blaas. Ik probeerde me te ontspannen en vrijwel meteen voelde ik hoe mijn urine zich met kracht een weg naar buiten zocht. Ik veegde een traan van de pijn uit mijn ooghoek weg en draaide me van Mark af. Ik greep de rugleuning van het bankje beet en zakte iets door mijn knieen. Ik voelde mijn slipje natter en natter worden en al snel drong het vocht zich een weg verder naar buiten. Mijn spijkerbroek werd natter en natter, en ik voelde hoe mijn plas tussen mijn benen naar beneden begon te lopen.
"Kijk me aan!" Hoorde ik achter me. De stem klonk hard en ruw. Ik draaide mijn hoofd naar hem om, mijn rug nog steeds naar hem toegedraaid. Ik keek recht in de camera en zag zijn vinger bewegen. Ik durfde niet meer van de camera weg te kijken. Ik was hem al ongehoorzaam geweest door van hem weg te draaien. Ondertussen bleef ik maar doorplassen, er leek geen eind aan te komen. Ik voelde me steeds miserabeler en viezer, en van Mark hoefde ik geen troost te verwachten. Mark liep weer een paar passen achteruit, en terwijl ik eindelijk voelde hoe ik ophield met plassen, draaide ik me naar hem toe. Ik keek naar beneden en zag de enorme donkere vlek in mijn spijkerbroek, een vlek die langzaam nog iets groter werd, en uitschieters had tot ver beneden mijn knieen. Enerzijds voelde ik me opgelucht, de pijn was verdwenen en lichamelijk waren alle ongemakken voorbij, maar nu had ik een heel ander probleem.
Ik keek snel om me heen en zicht naar mensen die me zouden kunnen zien staan, maar gelukkig was het park bijna uitgestorven. In ieder geval was dit gedeelte van het park leeg, aand e overkant van de vijver zag ik wel iemand joggen met een hond die achter hem aan rende, maar dat was te ver weg om mijn schaamte te kunnen zien.
Ik zakte door mijn knieen en keek met het schaamrood op mijn kaken naar Mark omhoog. Ik vervloekte die verrotte camera die maar continue foto’s van me bleef maken. Zittend op de grond trok ik mijn knieen in, de natte plekken effectief verbergend. Ik sloeg mijn armen om mijn benen heen en legde mijn hoofd tegen mijn knieen aan. Ik probeerde mijn tranen in te houden, probeerde me groot te houden. Dit was allemaal maar in scene gezet, ik had geen keus dan in mijn broek plassen, ik had een pruik op en was nauwelijks herkenbaar, ik werd hiertoe gedwongen. De gedachten dansten door mijn hoofd, maar ik kon er niets aan doen, ik bleef me miserabel en vies voelen. Ik had niet gedacht dat ik me zo vernederd zou voelen.
"Er is niemand in de buurt, Joyce. Kom maar op de bank zitten. De camera staat uit." Hoorde ik van direct achter me. Ik bleef nog een ogenblik zitten, veegde toen de tranen uit mijn ogen. Schichtig rondkijkend stond ik op en liep ik snel om het bankje heen. Ik ging naast Mark zitten, zonder hem aan te kijken. Hij was de oorzaak van dit alles, ik haatte hem. Mijn natte broek jeukte en het frisse avondbriesje deed me huiveren.
"Ik weet niet of je het wilt horen, maar ik denk dat de foto’s fantastisch zijn geworden. Ook de foto’s waarop je nog staat te glimlachen zullen erg mooi worden. Het is bijna jammer dat je die pruik ophebt, anders zou je nog beroemd worden." Lachte Mark en hij stootte me vriendelijk op mijn bovenarm. Natuurlijk troostte het me niet. Ik keek hem een kort ogenblik woedend aan. Ik duwde zijn hand weg die hij op mijn bovenbeen had gelegd.
"Dit is wel een flink plas geweest. Ik wil nog even een paar foto’tjes van je natte broek maken en dan gaan we terug naar huis. OK?" Zei hij, terwijl opstond en zijn camera aanzette. Hij hurkte voor het bankje neer en maakte nog een paar foto’s van me. Woedend keek ik hem aan en ik stond op.
"Hou naar maar op. Zo is het wel genoeg." Meteen stond Mark ook op en hij greep mijn bovenarm vast.
"Verpest het nu niet. Het gaat zo goed! Nog een paar foto’s." Mark trok me terug naar het bankje. Ik moest weer gaan zitten. Hij legde zijn camera een ogenblik neer en met twee handen duwde hij me achterover op de bank. Ik protesteerde en werkte hem tegen, maar een echte worsteling was het niet. Al snel lag ik met mijn rug op het twee houten planken die als zitting dienden.
"Sla je handen maar voor je gezicht. Doe alsof je huilt." Dat was geen moeikijke opgave. Mark ging staan en had de camera alweer in zijn handen. Ik had een knie opgetrokken, maar het uitzicht op mijn natte broek werd maar nauwelijks belemmerd. Ik sloeeg mijn handen inderdaad maar voor mijn ogen. Plots voelde ik zijn handen op mijn broek, mijn riem werd geopend nog voordat ik hem tegen kon houden.
"Nee!" Schreeuwde ik. Ik rukte aan zijn handen en probeerde omhoog te komen. Mark liet mijn riem los en greep mijn kin beet.
"Niet doen, Joyce. Handen weg!" Commandeerde Mark. Hij kneep en ik kermde van de pijn. Ik jammerde en de tranen sprongen in mijn ogen. Mijn handen verslapten en Mark liet mijn kin los. Ik voelde hoe de riem uit de gesp getrokken, en de knoop van mijn gulp werd geopend. Met twee handen trok Mark mijn broek open en een stukje naar beneden. Ik trok mijn knieen beschermend in, en ik probeerde hem krachteloos te stoppen. Mijn broek werd echter meedogenloos naar beneden getrokken, net ver genoeg om mijn doorweekte slipje zichtbaar te maken.
"Blijf liggen!" Commandeerde Mark, terwijl hij opstond en de camera richtte. Ik wist me geen raad, vulde me hulpeloos en verloren. Mijn handen zweefden in de lucht, boven mijn natte slipje, hopend dat het uitzicht belemmerd werd. Huilend van woeden en schaamte keek ik in de camera, beseffend dat dát precies was wat hij graag wilde. Hij wilde mijn angst, woede en schaamte zien. En dat was precies zoals ik me voelde.
:
