Gaan Samenwonen
- Onderwerp starter anoniemer
- Startdatum
anoniemer
Superlid
Hoofdstuk 23: Voormiddag
De deur ging open van mijn slaapkamer. Ik zag Anne binnekomen. Anne kwam naar mij deed het riempje van het speentje los. Ze stak mij een ander speentje in mijn mond met een koordje dat ze vastmaakte aan mijn pyjama. Daarna maakte ze het tuigje iets los. Dat ik wel mijn armen kon bewegen.
Ik kon mijn handen nog wel niet gebruiken. Ze gaf mij een papflesje. Ze zegde: “Hier se schatje omdat je zo braaf hier ligt krijg je een flesje drinken dat je zelf mag opdrinken.” Ze legde de papfles naast mij neer. Ik zag en ik wist dat ik die ging opdrinken.
Ze aaide me nog over mijn kop en zegde: “Het is nu 10u, ik moet nog even naar de winkel daarna kom ik je losmaken en ga ik je lekker wassen.” Ik zaagde: “Maar Mamie, ik wil nu al een nieuw luiertje. Mijn luier is nu al bah.”
“Maar jongetje toch baby’tjes moeten wachten totdat mamie hun verschoond. Die vragen er zelf niet achter.” Zegde ze nog.
Ze liet me achter in mijn kamer. Ik hoorde de voordeur en nadien de auto wegrijden. Nu lag ik daar te wachten dat ze terug kwam. In tussentijd ben ik maar lekker van mijn flesje gaan drinken. Ik vond dit ook wel plezant omdat ik mijn pyjama aanhad met wantjes aan moest ik mijn flesje met beide handen vast houden. Zo moest ik moeite doen voor te kunnen drinken.
Ik voelde me ook lekker klein dat ik zo moest drinken van mijn flesje. Ik was er eigenlijk van aan het genieten. Nadat mijn flesje opwas. Stak ik mijn speentje terug in mijn mond. Na een tijdje vond ik dat Anne precies wel lang weg bleef.
Na een hele tijd later. Vond ik dat Anne heel lang weg bleef. Ik moest al op mijn werk zijn denk ik ondertussen.
Ik hoorde beneden de voordeur opengaan.
Mijn excuses voor het langere wachten. Maar heb het druk gehad. Ik hoop dat jullie terug zo veel likes en leuke reacties geven
De deur ging open van mijn slaapkamer. Ik zag Anne binnekomen. Anne kwam naar mij deed het riempje van het speentje los. Ze stak mij een ander speentje in mijn mond met een koordje dat ze vastmaakte aan mijn pyjama. Daarna maakte ze het tuigje iets los. Dat ik wel mijn armen kon bewegen.
Ik kon mijn handen nog wel niet gebruiken. Ze gaf mij een papflesje. Ze zegde: “Hier se schatje omdat je zo braaf hier ligt krijg je een flesje drinken dat je zelf mag opdrinken.” Ze legde de papfles naast mij neer. Ik zag en ik wist dat ik die ging opdrinken.
Ze aaide me nog over mijn kop en zegde: “Het is nu 10u, ik moet nog even naar de winkel daarna kom ik je losmaken en ga ik je lekker wassen.” Ik zaagde: “Maar Mamie, ik wil nu al een nieuw luiertje. Mijn luier is nu al bah.”
“Maar jongetje toch baby’tjes moeten wachten totdat mamie hun verschoond. Die vragen er zelf niet achter.” Zegde ze nog.
Ze liet me achter in mijn kamer. Ik hoorde de voordeur en nadien de auto wegrijden. Nu lag ik daar te wachten dat ze terug kwam. In tussentijd ben ik maar lekker van mijn flesje gaan drinken. Ik vond dit ook wel plezant omdat ik mijn pyjama aanhad met wantjes aan moest ik mijn flesje met beide handen vast houden. Zo moest ik moeite doen voor te kunnen drinken.
Ik voelde me ook lekker klein dat ik zo moest drinken van mijn flesje. Ik was er eigenlijk van aan het genieten. Nadat mijn flesje opwas. Stak ik mijn speentje terug in mijn mond. Na een tijdje vond ik dat Anne precies wel lang weg bleef.
Na een hele tijd later. Vond ik dat Anne heel lang weg bleef. Ik moest al op mijn werk zijn denk ik ondertussen.
Ik hoorde beneden de voordeur opengaan.
Mijn excuses voor het langere wachten. Maar heb het druk gehad. Ik hoop dat jullie terug zo veel likes en leuke reacties geven
slaaf.johannes
Superlid
anoniemer
Superlid
Hoofdstuk 24: Wat was er gebeurd
De deur van mijn kamer was aan het opengaan. Ik keek naar de deur dat Anne zou binnenkomen. Maar Anne kwam de kamer niet binnen. Het was Anita mijn bazin.
Ik keek vragend naar Anita. Anita kwam naar mij en aaide me over mijn bol. Ze had een traantje in haar ogen ik zag het. Ik vroeg erachter waarom ze huilde. Ze zegde: “Ssst, Ik zal eerst je luiertje verschonen.” Terwijl ze een vingertje voor mijn mond hield.
Ze maakte mij los. Ze nam me mee naar de badkamer ze maakte het speentje en de ketting los van mijn pyjama. Ze hielp me uit de pyjama. Ze begon mijn luier uit te doen en de grootste poepresten te verwijderen. Daarna liet ze me in het bad stappen.
Ze begon mij te wassen. Maar ik merkte toch dat er iets mis was. Er was een stilte een koelte die ik nog niet gevoeld had bij Anita. Het leek precies of ze niet wist wat ze moest doen terwijl ze mij wel waste. Nadat ze me gewassen had. Deed ze mij men luier aan. Een volledige witte romper. Daarna deed ze mij een gewone broek en een hemd aan.
Ze nam me naar beneden en liet me in de zetel tegen haar aan zitten. Ik lag nu al sabbelend op mijn speentje tegen haar.
Ze begon te vertellen tegen mij.
Mee dat ik niet merkte dat je niet kwam werken dacht ik. Ik ga is kijken waar jullie bleven. Maar onderweg zag ik iets dat niet goed was. Ik zag dat er een ongeluk gebeurd was. Toen ik dichter kwam zag ik het auto wrak staan. Ik herkende de auto meteen. Het was Anne haar auto.
Ik begon toen te huilen van oei als jullie in de auto zaten. Dat kan geen goed teken zijn. Dus ben gestopt ben naar de agent gewandeld. En vroeg hoe het met de inzittende was. De agent zegde dat in de auto enkel maar een vrouw zat dat ze haar met spoed naar het ziekenhuis gedaan hadden. Wegens dat ze er erg aan toe was. Ik vroeg : “Er zat zeker geen man bij in de auto?” De agent zegde: “Neen” . Heb je haar man al verwittigd vroeg Anita. “Nee” Had de agent gezegd.
Ik was nu onderweg naar hem thuis. Wegens dat ze normaal hem kwam afzetten op het werk. Ik zal het tegen hem gaan zeggen. Ik zal hem mee naar het ziekenhuis brengen dat hij bij zijn vrouw kan zijn.
“Daarmee dat ik dit tegen je vertel. We moeten zien hoe het is met uw vrouwtje. Als je een verschoning wilt laat het maar weten. Maar buiten de luier ben je terug volwassen nu. Ik heb je die aangedaan dat je geen ongelukjes zou hebben.”
Nu begon ik te huilen. Anita kon me enkel maar omhelzen voor mij te troosten. Maar als ik Anne zou kwijtspelen zou ik niet meer weten wat ik moet doen.
De deur van mijn kamer was aan het opengaan. Ik keek naar de deur dat Anne zou binnenkomen. Maar Anne kwam de kamer niet binnen. Het was Anita mijn bazin.
Ik keek vragend naar Anita. Anita kwam naar mij en aaide me over mijn bol. Ze had een traantje in haar ogen ik zag het. Ik vroeg erachter waarom ze huilde. Ze zegde: “Ssst, Ik zal eerst je luiertje verschonen.” Terwijl ze een vingertje voor mijn mond hield.
Ze maakte mij los. Ze nam me mee naar de badkamer ze maakte het speentje en de ketting los van mijn pyjama. Ze hielp me uit de pyjama. Ze begon mijn luier uit te doen en de grootste poepresten te verwijderen. Daarna liet ze me in het bad stappen.
Ze begon mij te wassen. Maar ik merkte toch dat er iets mis was. Er was een stilte een koelte die ik nog niet gevoeld had bij Anita. Het leek precies of ze niet wist wat ze moest doen terwijl ze mij wel waste. Nadat ze me gewassen had. Deed ze mij men luier aan. Een volledige witte romper. Daarna deed ze mij een gewone broek en een hemd aan.
Ze nam me naar beneden en liet me in de zetel tegen haar aan zitten. Ik lag nu al sabbelend op mijn speentje tegen haar.
Ze begon te vertellen tegen mij.
Mee dat ik niet merkte dat je niet kwam werken dacht ik. Ik ga is kijken waar jullie bleven. Maar onderweg zag ik iets dat niet goed was. Ik zag dat er een ongeluk gebeurd was. Toen ik dichter kwam zag ik het auto wrak staan. Ik herkende de auto meteen. Het was Anne haar auto.
Ik begon toen te huilen van oei als jullie in de auto zaten. Dat kan geen goed teken zijn. Dus ben gestopt ben naar de agent gewandeld. En vroeg hoe het met de inzittende was. De agent zegde dat in de auto enkel maar een vrouw zat dat ze haar met spoed naar het ziekenhuis gedaan hadden. Wegens dat ze er erg aan toe was. Ik vroeg : “Er zat zeker geen man bij in de auto?” De agent zegde: “Neen” . Heb je haar man al verwittigd vroeg Anita. “Nee” Had de agent gezegd.
Ik was nu onderweg naar hem thuis. Wegens dat ze normaal hem kwam afzetten op het werk. Ik zal het tegen hem gaan zeggen. Ik zal hem mee naar het ziekenhuis brengen dat hij bij zijn vrouw kan zijn.
“Daarmee dat ik dit tegen je vertel. We moeten zien hoe het is met uw vrouwtje. Als je een verschoning wilt laat het maar weten. Maar buiten de luier ben je terug volwassen nu. Ik heb je die aangedaan dat je geen ongelukjes zou hebben.”
Nu begon ik te huilen. Anita kon me enkel maar omhelzen voor mij te troosten. Maar als ik Anne zou kwijtspelen zou ik niet meer weten wat ik moet doen.
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Wat een heftig hoofdstuk, hopelijk komt het nog goed met Anne.
Zeker heftig hoofdstuk
Ben benieuwd hoe het gaat verdergaan
slaaf.johannes
Superlid
anoniemer
Superlid
Hoofdstuk 25: Naar het ziekenhuis
Anita had me mee naar haar auto genomen we vertrokken naar het ziekenhuis. Ik was terug aan het huilen. Anita stak een speentje in mijn mond. En zegde: “Sabbel hier maar op wordt je rustiger van.”
Al sabbelend op mijn speentje merkte ik dat we voorbij het wrak reden van onze auto. Deze zag er uit ik weet niet hoe ze hier uit gekomen is. En na een tijdje waren we aan het ziekenhuis. Anita had de auto geparkeerd en kwam rond de auto naar de passagierskant. En deed de auto open.
Nam mijn speentje uit mijn mond. Ze stak deze weg. En liet me uit de auto stappen. Samen stapte we naar binnen. En we gingen uitleg vragen aan de balie. En we mochten mee naar een aparte wachtkamer we wisten nog altijd van niets.
Even later kwam er een dokter naar ons toe. Hij vroeg zijn jullie familie. Ik zegde dat ik haar man was. Anita zegde dat ze een kennis was. De dokter zegde tegen mij of ik even mee wilde komen. Ik zegde: “Mag Anita niet mee? Ze is mijn steun.” De Dokter knikte van ja.
We werden in de bureau van de dokter gelaten. Deze begon te vertellen. Uw vrouw heeft geluk gehad dat ze niet gestorven is. Maar de komende uren en dagen zullen nog cruciaal zijn. Ze heeft verschillende inwendige bloedingen We houden haar nu in een kunstmatige coma tot de volgende operatie.
Want we gaan ze verschillende keren moeten opereren om haar proberen er door te krijgen. Het staat er niet goed voor. De kans is klein dat ze erdoor komt, maar we gaan ervoor vechten dat ze erdoor komt.
Ik begon te huilen. Anita troostte mij. Ik vroeg aan de dokter mag ik ze zien. De dokter zegde je kan ze nog even zien maar ze wordt gereed gemaakt voor een operatie.
Ik ging samen met Anita naar de kamer waar Anne lag. Aan haar hoofd zag je niets maar de rest van haar lichaam had wonden of blauwe plekken. Na een tijdje bij Anne gestaan te hebben werden we gevraagd terug naar de wachtkamer te gaan. Anne werd weggerold op haar bed. Ze gingen ze terug opereren.
Na een tijdje stond Anita op en ging naar een verpleegster. Ze ging iets vragen. Ik hoorde wat ze vroeg. Ze vroeg of er ergens een aparte verschoonruimte is voor mij dat ze me kon verschonen. Ik was daar nog redelijk aan het huilen. En ik was blij dat Anita voor mij ging zorgen.
Anita en de verpleegster kwamen naar mij en we gingen door een gang en aan een deur stopte ze. Hier kan je hem verschonen deze kamer is volledig uitgerust voor zijn luier te verschonen.
We gingen de kamer binnen. En daar stond een grote commode. Ook stond daar een grote ijzeren ledikant. Anita had de kamer vastgedraaid. Dat er bezet op stond. Ze liet me op de commode liggen. Ze deed mijn speentje terug in mijn mond en ze begon mijn broek uit te doen. Daarna maakte ze mijn romper los. Ze begon mijn luier te verschonen. Daarna deed ze mijn nieuwe luier terug aan en de rest van mijn kledij. Nadat ze klaar was nam ze mijn speentje terug uit mijn mond.
Ik was terug rustig door wat Anita voor mij had gedaan. En we gingen terug wachten in wachtkamer.
Het is niet altijd leuk de richting dat een verhaal gaat. Het leven is ook niet altijd perfect Maar na regen komt zoneschijn moeten we hopen he. En ik zal een tipje geven het zal nog terug verbeteren. Maar is dat voor direct of niet dat zullen jullie moeten lezen
Anita had me mee naar haar auto genomen we vertrokken naar het ziekenhuis. Ik was terug aan het huilen. Anita stak een speentje in mijn mond. En zegde: “Sabbel hier maar op wordt je rustiger van.”
Al sabbelend op mijn speentje merkte ik dat we voorbij het wrak reden van onze auto. Deze zag er uit ik weet niet hoe ze hier uit gekomen is. En na een tijdje waren we aan het ziekenhuis. Anita had de auto geparkeerd en kwam rond de auto naar de passagierskant. En deed de auto open.
Nam mijn speentje uit mijn mond. Ze stak deze weg. En liet me uit de auto stappen. Samen stapte we naar binnen. En we gingen uitleg vragen aan de balie. En we mochten mee naar een aparte wachtkamer we wisten nog altijd van niets.
Even later kwam er een dokter naar ons toe. Hij vroeg zijn jullie familie. Ik zegde dat ik haar man was. Anita zegde dat ze een kennis was. De dokter zegde tegen mij of ik even mee wilde komen. Ik zegde: “Mag Anita niet mee? Ze is mijn steun.” De Dokter knikte van ja.
We werden in de bureau van de dokter gelaten. Deze begon te vertellen. Uw vrouw heeft geluk gehad dat ze niet gestorven is. Maar de komende uren en dagen zullen nog cruciaal zijn. Ze heeft verschillende inwendige bloedingen We houden haar nu in een kunstmatige coma tot de volgende operatie.
Want we gaan ze verschillende keren moeten opereren om haar proberen er door te krijgen. Het staat er niet goed voor. De kans is klein dat ze erdoor komt, maar we gaan ervoor vechten dat ze erdoor komt.
Ik begon te huilen. Anita troostte mij. Ik vroeg aan de dokter mag ik ze zien. De dokter zegde je kan ze nog even zien maar ze wordt gereed gemaakt voor een operatie.
Ik ging samen met Anita naar de kamer waar Anne lag. Aan haar hoofd zag je niets maar de rest van haar lichaam had wonden of blauwe plekken. Na een tijdje bij Anne gestaan te hebben werden we gevraagd terug naar de wachtkamer te gaan. Anne werd weggerold op haar bed. Ze gingen ze terug opereren.
Na een tijdje stond Anita op en ging naar een verpleegster. Ze ging iets vragen. Ik hoorde wat ze vroeg. Ze vroeg of er ergens een aparte verschoonruimte is voor mij dat ze me kon verschonen. Ik was daar nog redelijk aan het huilen. En ik was blij dat Anita voor mij ging zorgen.
Anita en de verpleegster kwamen naar mij en we gingen door een gang en aan een deur stopte ze. Hier kan je hem verschonen deze kamer is volledig uitgerust voor zijn luier te verschonen.
We gingen de kamer binnen. En daar stond een grote commode. Ook stond daar een grote ijzeren ledikant. Anita had de kamer vastgedraaid. Dat er bezet op stond. Ze liet me op de commode liggen. Ze deed mijn speentje terug in mijn mond en ze begon mijn broek uit te doen. Daarna maakte ze mijn romper los. Ze begon mijn luier te verschonen. Daarna deed ze mijn nieuwe luier terug aan en de rest van mijn kledij. Nadat ze klaar was nam ze mijn speentje terug uit mijn mond.
Ik was terug rustig door wat Anita voor mij had gedaan. En we gingen terug wachten in wachtkamer.
Het is niet altijd leuk de richting dat een verhaal gaat. Het leven is ook niet altijd perfect Maar na regen komt zoneschijn moeten we hopen he. En ik zal een tipje geven het zal nog terug verbeteren. Maar is dat voor direct of niet dat zullen jullie moeten lezen
slaaf.johannes
Superlid
luierdromer
Niet geschoten is altijd mis.
Heftige hoofdstukken maar wel mooi ga zo door 
anoniemer
Superlid
Hoofdstuk 26: Wachten
Na een hele tijd wachten. Had Anita ook al gezorgd dat we broodjes hadden voor te eten. En we hadden tussen enkele operaties ook terug bij Anne gemogen.
Ik had tijdens het wachten al verschillende keren mijn luier. Hij was al goed gevuld zat overvol. Na de laatste operatie die dag kwam de verpleegster ons nog is halen we werden begeleid naar de bureau van de dokter. Niet veel later was de dokter daar en deed de uitleg Anne zou tegen de avond waarschijnlijk even wakker worden. Daarna zou ik jullie wel willen aanraden om thuis te proberen slapen.
Nadat de dokter alles had uitgelegd wat er nog moest gebeuren. Had ik en Anita door dat het nog een lange week ging worden. En een zware revalidatie als alles goed zou verlopen. De dokter liet ons terug buiten uit zijn bureau.
De verpleegster stond ons buiten op te wachten. Ze zegde: “Ik denk dat hij wel een schone luier kan gebruiken want hij heeft wat gelekt. Misschien dat je hem ook maar even wat moet laten slapen in die kamer. Want hij ziet er wel op uit.” Anita knikte. En zegde dank u.
Anita nam me mee naar die kamer waar ze mij de vorige keer verzorgd had. Ze kleedde me uit dat ik alleen met mijn luier en romper daar stond. Ze deed mijn speentje in mijn mond. Terwijl ze me op de verschoontafel liet liggen. En me een nieuwe luier omdeed. Ze deed mijn romper terug dicht. En liet me in het ledikantje liggen. Slaap maar even ik kom je subiet wel terug wakker maken. Terwijl ze mijn wang aaide. Ze deed het ledikant dicht en liet me slapen. Ze ging uit de kamer.
Op een gegeven moment voelde ik iemand over mijn wang aaien. Ik keek op en zag dat dit de verpleegster was. En zegde: “ wakker worden, je kan naar je vrouw toe.”
Ik verschoot ze reageerde niet raar. Ik had een luier aan een romper en een speentje in mijn mond. Ze hielp me uit bed. En zonder ik kon reageren had ze al gecontroleerd of ik droog was. Jij kan nog wel even voort. En ze vroeg wil je zo naar de kamer of liever met je kledij aan. Ik wilde toch mijn kledij aan. En ze hielp mijn jeansbroek en mijn hemd terug aan. Daarna deed ze mijn schoenen terug aan.
We gingen naar de kamer van Anne. Waar Anita ook al zat.
Ik had wel een reactie verwacht over dat deze hoofdstukken even slikken waren. Maar ik zal proberen niet te lang in de negatieve kant blijven te hangen. Maar even doorbijten nu. Totdat het betert
Na een hele tijd wachten. Had Anita ook al gezorgd dat we broodjes hadden voor te eten. En we hadden tussen enkele operaties ook terug bij Anne gemogen.
Ik had tijdens het wachten al verschillende keren mijn luier. Hij was al goed gevuld zat overvol. Na de laatste operatie die dag kwam de verpleegster ons nog is halen we werden begeleid naar de bureau van de dokter. Niet veel later was de dokter daar en deed de uitleg Anne zou tegen de avond waarschijnlijk even wakker worden. Daarna zou ik jullie wel willen aanraden om thuis te proberen slapen.
Nadat de dokter alles had uitgelegd wat er nog moest gebeuren. Had ik en Anita door dat het nog een lange week ging worden. En een zware revalidatie als alles goed zou verlopen. De dokter liet ons terug buiten uit zijn bureau.
De verpleegster stond ons buiten op te wachten. Ze zegde: “Ik denk dat hij wel een schone luier kan gebruiken want hij heeft wat gelekt. Misschien dat je hem ook maar even wat moet laten slapen in die kamer. Want hij ziet er wel op uit.” Anita knikte. En zegde dank u.
Anita nam me mee naar die kamer waar ze mij de vorige keer verzorgd had. Ze kleedde me uit dat ik alleen met mijn luier en romper daar stond. Ze deed mijn speentje in mijn mond. Terwijl ze me op de verschoontafel liet liggen. En me een nieuwe luier omdeed. Ze deed mijn romper terug dicht. En liet me in het ledikantje liggen. Slaap maar even ik kom je subiet wel terug wakker maken. Terwijl ze mijn wang aaide. Ze deed het ledikant dicht en liet me slapen. Ze ging uit de kamer.
Op een gegeven moment voelde ik iemand over mijn wang aaien. Ik keek op en zag dat dit de verpleegster was. En zegde: “ wakker worden, je kan naar je vrouw toe.”
Ik verschoot ze reageerde niet raar. Ik had een luier aan een romper en een speentje in mijn mond. Ze hielp me uit bed. En zonder ik kon reageren had ze al gecontroleerd of ik droog was. Jij kan nog wel even voort. En ze vroeg wil je zo naar de kamer of liever met je kledij aan. Ik wilde toch mijn kledij aan. En ze hielp mijn jeansbroek en mijn hemd terug aan. Daarna deed ze mijn schoenen terug aan.
We gingen naar de kamer van Anne. Waar Anita ook al zat.
Ik had wel een reactie verwacht over dat deze hoofdstukken even slikken waren. Maar ik zal proberen niet te lang in de negatieve kant blijven te hangen. Maar even doorbijten nu. Totdat het betert
BabyBoyKris
Babyboy
Wat spannend <3
slaaf.johannes
Superlid
anoniemer
Superlid
Hoofdstuk 27: Anne was terug wakker
Ik zag dat Anne al terug bijgekomen was. En dat ze met Anita zat te praten. Ik wilde iets zeggen maar Anne zegde “Ssst, eerst moeten de grote mensen praten.” Ik was stil en ging rustig op de stoel zitten naast Anne haar bed.
Anita deed mijn speentje in mijn mond. Zo moest ik wachten totdat Anne en Anita gedaan hadden met praten. Ik hoorde Anne nog net zeggen: “Dank u Anita dat je even ons wilt helpen.”
En Anne keek daarna naar mij en zegde: “Je zult wel goed geschrokken zijn he kleintje. Ik ga deze week nog in het ziekenhuis moeten blijven zegde de dokter. We zijn de kwade door. Ik moet morgen nog een operatie doen. En dan moet ik ongeveer hier nog een weekje blijven als alles goed verloopt.”
Ik was blij dat alles in orde kwam. Was wel verdrietig dat Anne nog een week in het ziekenhuis moest blijven. Maar gelukkig toch opgelucht dat ze precies toch terug beter ging worden. En hoe dat ze het uitlegde merkte ik dat het goed zat. Ze kon alleen wel maar liggen.
Anne zegde: “Ga nu maar lekker thuis slaapjes doen. Anita zal voor je zorgen de volgende dagen. Totdat ik terug thuis ben.” Anita kwam achter mij staan en legde een hand op mijn schouder en zegde: “Zullen we mama laten rusten dat je met tante Anita mee kan gaan.”
Ze nam mijn hand we lieten Anne rusten. En ze trok me mee uit de kamer. Toen we door de gangen aan het gaan waren. Kwamen we bij de bureau van de verpleegster. Ze glimlachte, ze stond nog even recht en kwam naar mij. Ze gaf een aai op mijn wang en zegde: “Goed slapen he kleintje, alles komt wel terug goed. Maar zou je je speentje niet uit uw mond doen als je door de rest van het ziekenhuis wandelt.” Ik knikte Ja. En nam mijn speentje uit mijn mond.
Anita pakte het aan. En we gingen hand in hand naar de auto. Ik voelde me zo wel een klein jongetje. Voor iemand anders konden we evengoed een koppel zijn. Maar ik wist beter ik ging als een klein jongetje met Anita mee naar de auto. Anita liet me op de achterbank plaats nemen. Ze deed mijn gordel vast. Ze deed mijn speentje terug in. En zegde: “we zullen je is naar huis doen. Dat je wat kan eten en daarna kan slapen.”
Dank u voor de vele likes en de reacties BabyBoyKris, Tijger122, MB04, Little Endy, Dendl, Baby Robin, BabyUni, NJ.abdl, Diaperke1, Luierdromer, Vdswet, armani. Ik hoop dat jullie blij zijn met het vervolg
Ik zag dat Anne al terug bijgekomen was. En dat ze met Anita zat te praten. Ik wilde iets zeggen maar Anne zegde “Ssst, eerst moeten de grote mensen praten.” Ik was stil en ging rustig op de stoel zitten naast Anne haar bed.
Anita deed mijn speentje in mijn mond. Zo moest ik wachten totdat Anne en Anita gedaan hadden met praten. Ik hoorde Anne nog net zeggen: “Dank u Anita dat je even ons wilt helpen.”
En Anne keek daarna naar mij en zegde: “Je zult wel goed geschrokken zijn he kleintje. Ik ga deze week nog in het ziekenhuis moeten blijven zegde de dokter. We zijn de kwade door. Ik moet morgen nog een operatie doen. En dan moet ik ongeveer hier nog een weekje blijven als alles goed verloopt.”
Ik was blij dat alles in orde kwam. Was wel verdrietig dat Anne nog een week in het ziekenhuis moest blijven. Maar gelukkig toch opgelucht dat ze precies toch terug beter ging worden. En hoe dat ze het uitlegde merkte ik dat het goed zat. Ze kon alleen wel maar liggen.
Anne zegde: “Ga nu maar lekker thuis slaapjes doen. Anita zal voor je zorgen de volgende dagen. Totdat ik terug thuis ben.” Anita kwam achter mij staan en legde een hand op mijn schouder en zegde: “Zullen we mama laten rusten dat je met tante Anita mee kan gaan.”
Ze nam mijn hand we lieten Anne rusten. En ze trok me mee uit de kamer. Toen we door de gangen aan het gaan waren. Kwamen we bij de bureau van de verpleegster. Ze glimlachte, ze stond nog even recht en kwam naar mij. Ze gaf een aai op mijn wang en zegde: “Goed slapen he kleintje, alles komt wel terug goed. Maar zou je je speentje niet uit uw mond doen als je door de rest van het ziekenhuis wandelt.” Ik knikte Ja. En nam mijn speentje uit mijn mond.
Anita pakte het aan. En we gingen hand in hand naar de auto. Ik voelde me zo wel een klein jongetje. Voor iemand anders konden we evengoed een koppel zijn. Maar ik wist beter ik ging als een klein jongetje met Anita mee naar de auto. Anita liet me op de achterbank plaats nemen. Ze deed mijn gordel vast. Ze deed mijn speentje terug in. En zegde: “we zullen je is naar huis doen. Dat je wat kan eten en daarna kan slapen.”
Dank u voor de vele likes en de reacties BabyBoyKris, Tijger122, MB04, Little Endy, Dendl, Baby Robin, BabyUni, NJ.abdl, Diaperke1, Luierdromer, Vdswet, armani. Ik hoop dat jullie blij zijn met het vervolg
