Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Deze short is ietsje gebaseerd op een realiteit van mij, maar ik heb er wel veel fantasie bij toegevoegd. Sorry dat er niet veel details over TB-heid en zo in staan. Veel plezier met lezen!
Ik had weinig vrienden, maar desondanks wel een prima leven. Mijn vader was een engel, mijn moeder werkte veel en de huispoes was oud en een enorme lazybones, precies het tegenovergestelde van mij. Ik ging graag en vaak naar buiten om met vrienden uit mijn buurt om te gaan. Dat waren alleen de goede mensen, niet degenen die altijd dronken leken omdat ze vrijwel altijd van die gore drank bij zich hadden.
Maar nu had ik even geen zin om naar buiten te gaan. Ik keek uit het raam, terwijl de poes op de vensterbank lag te slapen. Het huis dat precies tegenover mij staat, is al héél lang leeg, en van de buren aan mijn linkerkant heb ik gehoord dat er binnenkort eindelijk iemand zal gaan wonen. Leuk, dacht ik. Maar er is desondanks nog een probleempje...
Ik ben verliefd op iemand, maar diegene ziet iemand anders al staan. Dat vind ik op zich erg jammer, want ik moet het hem wel op een dag vertellen.
De jongen wordt er zelfs mee geplaagd, de hele dag lang op de school naast het mijne wordt er geroepen: “Jeff is op Tony. Tony is op Jeff.” Ik ben dat inmiddels allang beu, want het is toch normaal als iemand op een ander van hetzelfde geslacht valt?
“Wat zal ik toch doen?” zuchtte ik. Niet tegen mezelf, want ik aaide de poes erbij op haar kopje. Ze spinde erbij.
Er zal toch echt een dag moeten komen waarop ik het moet bekennen...
Ik werd de volgende morgen wakker van mijn moeder die de deur van mijn kamer opendeed. Dat waardeerde ik niet zo.
“Marcelien, ik ben straks al op het werk voor de komende zakenreis” zei moeder, “tot over een week.”
“Dag” zei ik, waarna moeder de kamer uit ging. Ik zuchtte diep. Mozeszijdank dat ik zo diep onder mijn deken lag dat ze mijn luier niet kon zien. Niet moeilijk waarom ik ook niet uit mijn bed was gekomen, want ik slaap vaak of zonder broek, of mijn luier is erg zichtbaar. In dit geval het laatste.
Ik ging mijn bed uit, verwisselde mijn luier, deed de gebruikte in een plasticzak die ik in mijn vuilbakje stopte, kleedde me aan en trok mijn haren uit de klit met de borstel. Als ik mijn haar 's morgens niet geborsteld heb, zie ik er totaal niet uit. Zeker niet op deze halve dag van school, want mijn vrienden zouden vandaag bij mij over de vloer komen.
In de spiegel bekeek ik nog even het resultaat van mijn kleding, of mijn dunne luier er niet zichtbaar onder was. Gelukkig niet, want ik had er ook altijd een onderbroek over aan. Ik haat schooluniforms echt, zeker omdat deze een voor mij iets te korte rok had! Dat verklaart de onderbroek.
Nadat ik mijn ontbijt had gehad, mijn schoolspullen had ingepakt, de kat eten gegeven en mijn tanden gepoetst stapte ik op mijn fiets en sprintte de straat uit. De straten van Seattle mochten dan wel groot zijn, maar ik wilde altijd op tijd op school zijn, wat bovendien goed was voor mijn conditie.
Om ongeveer 5 voor 8 kwam ik op school aan, sprong van mijn fiets, deed deze in het fietsenhok op slot en holde het schoolgebouw in.
Al mocht het ook nog eens de laatste schooldag op deze school zijn, ik zag nog bijna niemand. Alleen wat leraren die de laatste 'belangrijke' dingen opruimden. Dit was niet bepaald een dag om op school te werken, want de examens hebben we al gehad. Deze dag was eerder om even de laatste boeken in te leveren en nog wat te ontspannen.
Ik verveelde me te pletter, had niets te doen, zelfs geen nieuwe berichtjes op mijn mobieltje, dus ik liep naar het dichtstbijzijnde raam en keek naar de andere school. Dat was een kostschool, en daar zaten Jeff en Tony. Ik zag er veel leerlingen buiten lopen. Zouden zij een tijdje naar huis mogen? Waren zij erom opgewonden? Ik wist het niet.
Van die school kende ik Jeff beter dan Tony, en ze zaten eerder op een andere kostschool in een ander land, maar omdat hun ouders in dit land beter werk hadden gevonden, zijn ze nu hier gekomen.
Ik keek nog geconcentreerder uit het raam, en zag uiteindelijk Jeff en Tony op een bankje met elkaar praten. Ik zuchtte. Iedere dag dacht ik de hele dag aan Jeff, maar hij zag alleen Tony staan...
“Goeiemorgen, Marcelien” zei iemand opeens naast me. “Je lijkt wel een zombie of zo. Gaat het wel goed met je?”
Ik schrok me wild en keek naast me. Gelukkig was het Ness maar, hij was wel aardig.
“Golly, je liet me wel schrikken” lachte ik, “maar met mij gaat het prima. Die examens waren echt vermoeiend, joh...!”
“Mag ik ook mee uit het raam kijken?” vroeg Ness, die zijn tas van zijn rug haalde en deze op de grond neerzette.
“Tuurlijk” zei ik. Ik probeerde nog naar andere dingen te kijken, zoals de bomen met de roze bladeren, maar hoe hard ik het ook probeerde, mijn ogen zaten als magneten aan Jeff gekleefd. Ik heb zelf wel enkele vriendjes gehad, waarvan er slechts ééntje echt een vriend van mij gebleven is. De rest heb ik allemaal geen contact meer mee, die laat ik maar met elkaar over mijn slechte kant roddelen.
Ik keek in de tussentijd nog even op mijn pols, maar toen realiseerde ik me ineens dat ik vandaag helemaal geen horloge erom had! Die had ik namelijk altijd om tijdens de examens.
“Ness, weet jij hoe laat het is?” vroeg ik. “Ik ben niet meer gewend dat ik geen horloge om heb.”
“Vijf over acht” zei Ness. “Vind je de natuur om het scholengebied zo mooi, dat je uit het raam kijkt?”
Van die vraag schrok ik wel, want ik schudde nerveus mijn hoofd.
“Ik, eh... ik heb, of eh, ben...” stotterde ik. “Nou... jullie horen het 's middags wel. Het is nu nog geheim.”
“Natuurlijk weten wij dat je schooluniforms haat om die ene reden” fluisterde Ness in mijn oor. “Wij snappen wel dat je een luier fijn vindt, en wij vinden het helemaal prima. Ik hou ook niet van schooluniforms, hoor, maar dan om héél andere redenen.”
“Maar néé, dat b-bedoelde ik helemaal niet!” riep ik geschrokken. “Zie je dan niet hoe mijn ogen haast aan Jeff vastgelijmd zitten? Ik zal je 's middags vertellen waarom!”
“Ik ben al benieuwd, in dat geval” zei Ness, die zijn hoofdtelefoon uit zijn tas pakte en wat muziek ging luisteren.
Weet je wat, dacht ik, laat ik ook maar wat muziek gaan luisteren, kijken of dat mij wat kalmeert. Maar toen ik eens mijn oortjes in had gedaan, leek de situatie wel gedramatiseerd. Het leek alsof Jeff nog veel knapper was met de Bittersweet Symphony op mijn oren. Ook nog meer liedjes, trouwens, maar ik merkte hierdoor zelfs niet dat er steeds meer leerlingen op onze school aankwamen.
De schooldag ging snel voorbij, en iedereen (vooral de mensen die net te horen hadden gekregen dat zij geslaagd waren voor hun examens, zoals ik) was erg blij dat ze eindelijk (even) verlost waren van school. Ik fietste heel snel, omdat ik ook weer heel snel thuis wilde zijn.
“Heb je haast of zo?” hijgde Parker, die mij in probeerde te halen.
“Probeer anders ritmisch te fietsen, botanist” zei Paula, die een knopje op de speaker in haar fietsmandje indrukte, waarbij er gelijk rockmuziek begon te spelen.
Botanist was mijn bijnaam omdat ik van bloemen houd, en ik schaam me er totaal niet voor. Van bloemen houden is wat iedereen mag weten, maar dat ik stiekem luiers draag... dat is een geheim tussen mijn kleine vriendengroepje en niemand anders.
De muziek die begon te spelen hielp, ik fietste al iets langzamer, maar ons groepje werd afgeleid door iemand die ons bijna inhaalde.
“Hoi, Tony en Jeff!” riep Ness. Ik keek even naar achteren en zag daar Jeff op zijn fiets. Hij zwaaide naar me, en ik zwaaide snel terug. Voor mij fietste Tony, die een beetje aan het headbangen was op de muziek. Hield hij dan ook zo van rockmuziek? Ik in ieder geval wel, want het refrein kwam, waarbij ik zo luid mogelijk mee begon te zingen.
Hey now
We've got to make it rain somehow
She told me to
And showed me what to do
How Maggie makes it in a cloud
I said, hey now
We've got to make it rain somehow
She told me to
And showed me what to do
She knows how to make it loud...
“Wil je de nieuwe kampioen van karaoke in het café worden of zo?” vroeg Tony lachend. Dit omdat er in het café in de grote winkelstraat van Seattle altijd karaoke-avonden waren.
“Ja, nou goed?” grapte ik. Ik trapte stevig door, en bekommerde me niet om de kou. De wind waaide mijn rokje in, en mijn luier zorgde ervoor dat ik het daar grotendeels niet koud kreeg.
Na ongeveer 4 minuten kwamen we bij mijn huis aan en het eerste wat ik deed was snacks en iets te drinken voor iedereen pakken.
“Willen jullie nog wat muziek of zal ik 'm uitzetten?” vroeg Paula.
“Laat die muziek maar aan, hoor” riep ik vanuit de keuken. “Anders is de sfeer weer zo saai.” Ik kwam terug met een groot dienblad waar zes glazen en schalen, wat aardappelchips en een grote fles prik op stonden.
“Oooh, chips!” riep Tony. “Da's lang geleden.”
“Mogen jullie dan geen chips op die school?” vroeg ik.
“Helaas niet” zei Jeff. “Maar goed dat wij ook even vakantie van de school krijgen, anders zitten we er vast voor altijd gevangen. Zo'n kostschool is erger dan je denkt.”
Ik deed wat chips in de zes schalen, maar was even vergeten dat Parker geen chips lust, dus de zesde schaal deelde de rest van ons maar.
Ik kreeg de aandrang om te gaan urineren, maar besloot dat alleen te laten lopen als ik tegelijkertijd uit mijn glas aan het drinken was, anders viel het zo erg op.
“Dus jullie hebben ook vakantie van de school?” vroeg Tony.
“Gelukkig wel” zei Ness. “Sterker nog, we zijn officieel van school verlost omdat wij uit ons groepje allemaal geslaagd zijn!”
“We hoeven komende maandagochtend alleen nog maar naar school om ons diploma te halen” zei Paula, “en dan hoeven we er echt niet meer heen!”
“Gefeliciteerd!” zei Jeff, die iedereen die geslaagd was een hand gaf. “Ik ben jaloers.” Mijn mondhoeken krulden nog verder omhoog toen ik een hand kreeg.
We praatten nog wat verder, maar ik kon me zelfs niet meer concentreren op mijn plan van het drinken. Ik liet het gewoon maar lopen terwijl mijn ogen opnieuw als magneten aan Jeff vast zaten. Hier zei niemand iets over, totdat Jeff zelf me 'wakker' maakte door te zeggen:
“Is er iets, Marcelien?”
“Eigenlijk niet...” zei ik snel. Potverdrie, kwam ook nog eens Bittersweet Symphony weer langs. De tweede keer deze dag. Kon de situatie erger?
“Als je een oogje op 'm hebt” zei Tony, “dan kun je je beter voelen alsof je kat zwart is. Dat betekent dus ongeluk” Hij kwam wat dichterbij en begon in mijn oor te fluisteren. “Of wil jij misschien dat hij ook langer luiers zal gaan dragen dan 's nachts, zoals jij?”
Ik schudde mijn hoofd zo duidelijk dat mijn haren me om mijn hele hoofd vlogen.
“Zoiets merken wij laatste tijd ook” zei Paula, “dat onze Marcelien erg in een soort spookachtige jongedame is veranderd of zo.”
“Ik heb het vanmorgen zelfs nog gemerkt” zei Ness.
“Zal ik 't dan maar toegeven?” zei ik. “Nou, goed dan. Jeff, ik... Paula, zet die muziek alsjeblieft wat zachter, anders is de situatie zo dramatisch.”
Paula deed wat ik zei en ik schraapte mijn keel.
“Vertel eens” zei Jeff. “Ik zal je niet uitlachen, dat beloof ik.” Hij hield zijn pink omhoog en ik deed het mijne eromheen. Pinky swear, noemde men dat.
“Jeff...” zei ik. “Dit zal nog erger klinken dan het feit dat ik stiekem kind ben, maar... ik heb een oogje op je. Echt waar.”
Van wat ik net had bekend schrok iedereen, zelfs Parker spuugde bijna zijn drinken uit van verbazing.
“Maar helaas zie je mij niet staan, maar Tony” zuchtte ik, terwijl ik een traan wegknipperde. “Ik zal ermee proberen om te gaan, en jij hopelijk ook.” Ik stak mijn duim in mijn mond. Niemand die er vreemd van opkeek.
“Dat zal ik zeker” zei Jeff, die toch een arm om mijn schouder heen sloeg.
“Goed dat je het hebt verteld” zei Tony. “Het is op zich niet zo erg als je geheime hobby, maar ik zal er ook mee leren omgaan.” Tot mijn grote verbazing gaf hij me zelfs een zoen op mijn vuist, van welke ik nog steeds mijn duim in mijn mond had.
“Ik ben het met Tony eens” zei Paula. “Groepsknuffel voor Marcelien, allemaal!” Onmiddelijk werd ik bijna fijngeknepen door een stevige knuffel van al mijn aardigste vrienden. Bij hen voelde ik mij het veiligste.
~Little Endy, 15 juli 2016.
Ik had weinig vrienden, maar desondanks wel een prima leven. Mijn vader was een engel, mijn moeder werkte veel en de huispoes was oud en een enorme lazybones, precies het tegenovergestelde van mij. Ik ging graag en vaak naar buiten om met vrienden uit mijn buurt om te gaan. Dat waren alleen de goede mensen, niet degenen die altijd dronken leken omdat ze vrijwel altijd van die gore drank bij zich hadden.
Maar nu had ik even geen zin om naar buiten te gaan. Ik keek uit het raam, terwijl de poes op de vensterbank lag te slapen. Het huis dat precies tegenover mij staat, is al héél lang leeg, en van de buren aan mijn linkerkant heb ik gehoord dat er binnenkort eindelijk iemand zal gaan wonen. Leuk, dacht ik. Maar er is desondanks nog een probleempje...
Ik ben verliefd op iemand, maar diegene ziet iemand anders al staan. Dat vind ik op zich erg jammer, want ik moet het hem wel op een dag vertellen.
De jongen wordt er zelfs mee geplaagd, de hele dag lang op de school naast het mijne wordt er geroepen: “Jeff is op Tony. Tony is op Jeff.” Ik ben dat inmiddels allang beu, want het is toch normaal als iemand op een ander van hetzelfde geslacht valt?
“Wat zal ik toch doen?” zuchtte ik. Niet tegen mezelf, want ik aaide de poes erbij op haar kopje. Ze spinde erbij.
Er zal toch echt een dag moeten komen waarop ik het moet bekennen...
Ik werd de volgende morgen wakker van mijn moeder die de deur van mijn kamer opendeed. Dat waardeerde ik niet zo.
“Marcelien, ik ben straks al op het werk voor de komende zakenreis” zei moeder, “tot over een week.”
“Dag” zei ik, waarna moeder de kamer uit ging. Ik zuchtte diep. Mozeszijdank dat ik zo diep onder mijn deken lag dat ze mijn luier niet kon zien. Niet moeilijk waarom ik ook niet uit mijn bed was gekomen, want ik slaap vaak of zonder broek, of mijn luier is erg zichtbaar. In dit geval het laatste.
Ik ging mijn bed uit, verwisselde mijn luier, deed de gebruikte in een plasticzak die ik in mijn vuilbakje stopte, kleedde me aan en trok mijn haren uit de klit met de borstel. Als ik mijn haar 's morgens niet geborsteld heb, zie ik er totaal niet uit. Zeker niet op deze halve dag van school, want mijn vrienden zouden vandaag bij mij over de vloer komen.
In de spiegel bekeek ik nog even het resultaat van mijn kleding, of mijn dunne luier er niet zichtbaar onder was. Gelukkig niet, want ik had er ook altijd een onderbroek over aan. Ik haat schooluniforms echt, zeker omdat deze een voor mij iets te korte rok had! Dat verklaart de onderbroek.
Nadat ik mijn ontbijt had gehad, mijn schoolspullen had ingepakt, de kat eten gegeven en mijn tanden gepoetst stapte ik op mijn fiets en sprintte de straat uit. De straten van Seattle mochten dan wel groot zijn, maar ik wilde altijd op tijd op school zijn, wat bovendien goed was voor mijn conditie.
Om ongeveer 5 voor 8 kwam ik op school aan, sprong van mijn fiets, deed deze in het fietsenhok op slot en holde het schoolgebouw in.
Al mocht het ook nog eens de laatste schooldag op deze school zijn, ik zag nog bijna niemand. Alleen wat leraren die de laatste 'belangrijke' dingen opruimden. Dit was niet bepaald een dag om op school te werken, want de examens hebben we al gehad. Deze dag was eerder om even de laatste boeken in te leveren en nog wat te ontspannen.
Ik verveelde me te pletter, had niets te doen, zelfs geen nieuwe berichtjes op mijn mobieltje, dus ik liep naar het dichtstbijzijnde raam en keek naar de andere school. Dat was een kostschool, en daar zaten Jeff en Tony. Ik zag er veel leerlingen buiten lopen. Zouden zij een tijdje naar huis mogen? Waren zij erom opgewonden? Ik wist het niet.
Van die school kende ik Jeff beter dan Tony, en ze zaten eerder op een andere kostschool in een ander land, maar omdat hun ouders in dit land beter werk hadden gevonden, zijn ze nu hier gekomen.
Ik keek nog geconcentreerder uit het raam, en zag uiteindelijk Jeff en Tony op een bankje met elkaar praten. Ik zuchtte. Iedere dag dacht ik de hele dag aan Jeff, maar hij zag alleen Tony staan...
“Goeiemorgen, Marcelien” zei iemand opeens naast me. “Je lijkt wel een zombie of zo. Gaat het wel goed met je?”
Ik schrok me wild en keek naast me. Gelukkig was het Ness maar, hij was wel aardig.
“Golly, je liet me wel schrikken” lachte ik, “maar met mij gaat het prima. Die examens waren echt vermoeiend, joh...!”
“Mag ik ook mee uit het raam kijken?” vroeg Ness, die zijn tas van zijn rug haalde en deze op de grond neerzette.
“Tuurlijk” zei ik. Ik probeerde nog naar andere dingen te kijken, zoals de bomen met de roze bladeren, maar hoe hard ik het ook probeerde, mijn ogen zaten als magneten aan Jeff gekleefd. Ik heb zelf wel enkele vriendjes gehad, waarvan er slechts ééntje echt een vriend van mij gebleven is. De rest heb ik allemaal geen contact meer mee, die laat ik maar met elkaar over mijn slechte kant roddelen.
Ik keek in de tussentijd nog even op mijn pols, maar toen realiseerde ik me ineens dat ik vandaag helemaal geen horloge erom had! Die had ik namelijk altijd om tijdens de examens.
“Ness, weet jij hoe laat het is?” vroeg ik. “Ik ben niet meer gewend dat ik geen horloge om heb.”
“Vijf over acht” zei Ness. “Vind je de natuur om het scholengebied zo mooi, dat je uit het raam kijkt?”
Van die vraag schrok ik wel, want ik schudde nerveus mijn hoofd.
“Ik, eh... ik heb, of eh, ben...” stotterde ik. “Nou... jullie horen het 's middags wel. Het is nu nog geheim.”
“Natuurlijk weten wij dat je schooluniforms haat om die ene reden” fluisterde Ness in mijn oor. “Wij snappen wel dat je een luier fijn vindt, en wij vinden het helemaal prima. Ik hou ook niet van schooluniforms, hoor, maar dan om héél andere redenen.”
“Maar néé, dat b-bedoelde ik helemaal niet!” riep ik geschrokken. “Zie je dan niet hoe mijn ogen haast aan Jeff vastgelijmd zitten? Ik zal je 's middags vertellen waarom!”
“Ik ben al benieuwd, in dat geval” zei Ness, die zijn hoofdtelefoon uit zijn tas pakte en wat muziek ging luisteren.
Weet je wat, dacht ik, laat ik ook maar wat muziek gaan luisteren, kijken of dat mij wat kalmeert. Maar toen ik eens mijn oortjes in had gedaan, leek de situatie wel gedramatiseerd. Het leek alsof Jeff nog veel knapper was met de Bittersweet Symphony op mijn oren. Ook nog meer liedjes, trouwens, maar ik merkte hierdoor zelfs niet dat er steeds meer leerlingen op onze school aankwamen.
De schooldag ging snel voorbij, en iedereen (vooral de mensen die net te horen hadden gekregen dat zij geslaagd waren voor hun examens, zoals ik) was erg blij dat ze eindelijk (even) verlost waren van school. Ik fietste heel snel, omdat ik ook weer heel snel thuis wilde zijn.
“Heb je haast of zo?” hijgde Parker, die mij in probeerde te halen.
“Probeer anders ritmisch te fietsen, botanist” zei Paula, die een knopje op de speaker in haar fietsmandje indrukte, waarbij er gelijk rockmuziek begon te spelen.
Botanist was mijn bijnaam omdat ik van bloemen houd, en ik schaam me er totaal niet voor. Van bloemen houden is wat iedereen mag weten, maar dat ik stiekem luiers draag... dat is een geheim tussen mijn kleine vriendengroepje en niemand anders.
De muziek die begon te spelen hielp, ik fietste al iets langzamer, maar ons groepje werd afgeleid door iemand die ons bijna inhaalde.
“Hoi, Tony en Jeff!” riep Ness. Ik keek even naar achteren en zag daar Jeff op zijn fiets. Hij zwaaide naar me, en ik zwaaide snel terug. Voor mij fietste Tony, die een beetje aan het headbangen was op de muziek. Hield hij dan ook zo van rockmuziek? Ik in ieder geval wel, want het refrein kwam, waarbij ik zo luid mogelijk mee begon te zingen.
Hey now
We've got to make it rain somehow
She told me to
And showed me what to do
How Maggie makes it in a cloud
I said, hey now
We've got to make it rain somehow
She told me to
And showed me what to do
She knows how to make it loud...
“Wil je de nieuwe kampioen van karaoke in het café worden of zo?” vroeg Tony lachend. Dit omdat er in het café in de grote winkelstraat van Seattle altijd karaoke-avonden waren.
“Ja, nou goed?” grapte ik. Ik trapte stevig door, en bekommerde me niet om de kou. De wind waaide mijn rokje in, en mijn luier zorgde ervoor dat ik het daar grotendeels niet koud kreeg.
Na ongeveer 4 minuten kwamen we bij mijn huis aan en het eerste wat ik deed was snacks en iets te drinken voor iedereen pakken.
“Willen jullie nog wat muziek of zal ik 'm uitzetten?” vroeg Paula.
“Laat die muziek maar aan, hoor” riep ik vanuit de keuken. “Anders is de sfeer weer zo saai.” Ik kwam terug met een groot dienblad waar zes glazen en schalen, wat aardappelchips en een grote fles prik op stonden.
“Oooh, chips!” riep Tony. “Da's lang geleden.”
“Mogen jullie dan geen chips op die school?” vroeg ik.
“Helaas niet” zei Jeff. “Maar goed dat wij ook even vakantie van de school krijgen, anders zitten we er vast voor altijd gevangen. Zo'n kostschool is erger dan je denkt.”
Ik deed wat chips in de zes schalen, maar was even vergeten dat Parker geen chips lust, dus de zesde schaal deelde de rest van ons maar.
Ik kreeg de aandrang om te gaan urineren, maar besloot dat alleen te laten lopen als ik tegelijkertijd uit mijn glas aan het drinken was, anders viel het zo erg op.
“Dus jullie hebben ook vakantie van de school?” vroeg Tony.
“Gelukkig wel” zei Ness. “Sterker nog, we zijn officieel van school verlost omdat wij uit ons groepje allemaal geslaagd zijn!”
“We hoeven komende maandagochtend alleen nog maar naar school om ons diploma te halen” zei Paula, “en dan hoeven we er echt niet meer heen!”
“Gefeliciteerd!” zei Jeff, die iedereen die geslaagd was een hand gaf. “Ik ben jaloers.” Mijn mondhoeken krulden nog verder omhoog toen ik een hand kreeg.
We praatten nog wat verder, maar ik kon me zelfs niet meer concentreren op mijn plan van het drinken. Ik liet het gewoon maar lopen terwijl mijn ogen opnieuw als magneten aan Jeff vast zaten. Hier zei niemand iets over, totdat Jeff zelf me 'wakker' maakte door te zeggen:
“Is er iets, Marcelien?”
“Eigenlijk niet...” zei ik snel. Potverdrie, kwam ook nog eens Bittersweet Symphony weer langs. De tweede keer deze dag. Kon de situatie erger?
“Als je een oogje op 'm hebt” zei Tony, “dan kun je je beter voelen alsof je kat zwart is. Dat betekent dus ongeluk” Hij kwam wat dichterbij en begon in mijn oor te fluisteren. “Of wil jij misschien dat hij ook langer luiers zal gaan dragen dan 's nachts, zoals jij?”
Ik schudde mijn hoofd zo duidelijk dat mijn haren me om mijn hele hoofd vlogen.
“Zoiets merken wij laatste tijd ook” zei Paula, “dat onze Marcelien erg in een soort spookachtige jongedame is veranderd of zo.”
“Ik heb het vanmorgen zelfs nog gemerkt” zei Ness.
“Zal ik 't dan maar toegeven?” zei ik. “Nou, goed dan. Jeff, ik... Paula, zet die muziek alsjeblieft wat zachter, anders is de situatie zo dramatisch.”
Paula deed wat ik zei en ik schraapte mijn keel.
“Vertel eens” zei Jeff. “Ik zal je niet uitlachen, dat beloof ik.” Hij hield zijn pink omhoog en ik deed het mijne eromheen. Pinky swear, noemde men dat.
“Jeff...” zei ik. “Dit zal nog erger klinken dan het feit dat ik stiekem kind ben, maar... ik heb een oogje op je. Echt waar.”
Van wat ik net had bekend schrok iedereen, zelfs Parker spuugde bijna zijn drinken uit van verbazing.
“Maar helaas zie je mij niet staan, maar Tony” zuchtte ik, terwijl ik een traan wegknipperde. “Ik zal ermee proberen om te gaan, en jij hopelijk ook.” Ik stak mijn duim in mijn mond. Niemand die er vreemd van opkeek.
“Dat zal ik zeker” zei Jeff, die toch een arm om mijn schouder heen sloeg.
“Goed dat je het hebt verteld” zei Tony. “Het is op zich niet zo erg als je geheime hobby, maar ik zal er ook mee leren omgaan.” Tot mijn grote verbazing gaf hij me zelfs een zoen op mijn vuist, van welke ik nog steeds mijn duim in mijn mond had.
“Ik ben het met Tony eens” zei Paula. “Groepsknuffel voor Marcelien, allemaal!” Onmiddelijk werd ik bijna fijngeknepen door een stevige knuffel van al mijn aardigste vrienden. Bij hen voelde ik mij het veiligste.
~Little Endy, 15 juli 2016.
