KatyDLove
Gewaardeerd Lid
Vandaag besluit ik om weer eens een gewone onderbroek aan te trekken. Ik heb nu precies een week 24/7 een luier aan gehad. Het is me prima bevallen, maar ik ben opeens een beetje luiermoe. Ook mijn huid is luiermoe. Ondanks mijn eindeloze gesmeer met zinkzalf heb ik last van een licht onrustige huid op mijn heupen. Het is weer even mooi geweest, besluit ik.
Vroeger hield ik het nog geen dag vol in zo’n lekker luiertje. En al helemaal geen nacht. Dat heb ik echt moeten leren. Ook gebeurde het me met enige regelmaat, dat ik als een blad aan de boom omsloeg tijdens het dragen van een luier. Moest dat ding accuut uit. Was ik er opeens helemaal klaar mee.
Een jaar of twintig geleden heb ik uitgebreid onderzoek gegaan naar mijn fetisj. Ik werd lid van diverse luierforums/clubs. Ik kreeg vrienden met dezelfde passie en interesse. En ik las me een slag in de rondte over dit wonderlijke fenomeen: Volwassen mensen, die vrijwillig een luiertje dragen. En zich daar heerlijk bij voelen!
Een man, die me enorm heeft geholpen hiermee is een mij verder onbekende Amerikaan. Hij had grondig onderzoek gedaan naar alles wat met luierfetisj te maken heeft. Zowel de AB als de DL werden helemaal doorgelicht. Een keur aan wetenschappelijk onderzoek stond op zijn site.
Zelf was de man ook een doorgewinterde DLer. Hij woonde in zijn luier. Hij ademde DL. Hij wist van de hoed en de rand.
Soms stuurde ik hem een mail met vragen en daar kreeg ik altijd een heel goed antwoord op. Deze bijzondere man kon als geen ander uitleggen, waar wij mee te maken hebben als ABDLer. Op mijn vraag, hoe ik er in godsnaam vanaf kon komen, had hij echter geen antwoord.
Ik had de stille hoop, dat door mijn DLschap te accepteren, het ook min of meer zou verdwijnen. Dat ik als het ware op latere leeftijd nog een soort zindelijk zou worden in mijn hoofd. Maar nee. Een fetisj laat zich niet de deur uit jagen. A fetisj is there to stay. Het zit verankerd in de bootsector van je systeem. Ontstaan op zeer jonge leeftijd is het verweven met je gehele programmatuur. Programmatureluurs word je ervan.
Langzaam drong het tot me door, dat ik tot in het bejaardenhuis zou hunkeren naar een lekkere luier bij tijd en wijle. Ik legde me erbij neer. Begon ook de voordelen te zien! En ik realiseerde me tevens, dat ik beslist niet de enige ben met deze hobby.
Over het algemeen zijn het mannen, gek genoeg, die zo dol zijn op het dragen van luiers. Nou, daar heb ik dan weer geluk mee, zeg nou zelf. Allemaal lekkere kerels in een luiertje op die forums. Precies waar ik van houd!
Goddank zijn er door de jaren heen veel dames bij gekomen. Ik zie nu veel meer vrouwelijke leden op de diverse forums, dan voorheen. De meiden zijn misschien gewoon veel langer in de kast gebleven met hun fetisj. Bang voor slutschaming wellicht?
Erotische gevoelens rondom luiers passen natuurlijk niet in het traditionele beeld van het fatsoenlijke vrouwelijke archetype: De Maagd of de Moeder. Het past dus alleen maar bij het onfatsoenlijke vrouwelijke archetype: De Hoer……
En daar willen wij dames natuurlijk niet me geassocieerd worden. Althans niet in het openbaar. Hooguit in de veiligheid van je eigen slaapkamer met je eigen partner.
Wat zit ik toch allemaal weer te prakkiseren. Ik moet nodig naar buiten met de honden. Zonder luiertje vandaag. In een strakke spijkerbroek…..
In het park is het heerlijk. De zon schijnt. De hondjes rennen verwoed in het rond. Ik voel me prima de luxe.
Na een half uurtje keren we huiswaarts. Onderweg koop ik wat plantjes voor op het balkon. Bepakt en bezakt kom ik aan bij mijn huisje. Ik zet mijn vervoermiddel in de berging, als het onverwacht toch nog mis gaat: Opeens moet ik vreselijk nodig plassen!
Ik ken dit van mezelf, mijn zenuwbanen overreageren op prikkels door een chronische ziekte. Ik zal naar boven moeten rennen met al mijn plantjes en de honden, wil ik het droog houden. En dan maar hopen, dat ik het toilet haal…….
Of het nu komt door mijn week in luiers, ik weet het niet, maar nog voordat ik een sprint kan inzetten ontspant mijn blaas. Een grote natte plek verschijn in mijn jeans. Het kruis wordt helemaal warm. Nattigheid loopt luchtig langs mijn benen omlaag. Ik schrik me een hoedje als opeens mijn bovenbuurvrouw achter me staat…….
Gelukkig kijkt ze naar mijn gezicht en niet naar mijn kruis. Snel pak ik de tassen met plantjes op en houdt ze angstvalling voor mijn lichaam. Hopelijk is er aan de achterkant nog niet veel te zien….
Zo sta ik dan vol overgave in mijn broek te plassen. Na een week geluierd te hebben rondgelopen! Geen idee of dit mijn voorland is. Eenmaal binnen gooi ik de natte kleding in de wasmachine. Snel trek ik een enorme astronautenluier aan. Voor vandaag is het weer mooi geweest. Dit meisje kan toch echt niet naar buiten zonder luier, vrees ik……
Vroeger hield ik het nog geen dag vol in zo’n lekker luiertje. En al helemaal geen nacht. Dat heb ik echt moeten leren. Ook gebeurde het me met enige regelmaat, dat ik als een blad aan de boom omsloeg tijdens het dragen van een luier. Moest dat ding accuut uit. Was ik er opeens helemaal klaar mee.
Een jaar of twintig geleden heb ik uitgebreid onderzoek gegaan naar mijn fetisj. Ik werd lid van diverse luierforums/clubs. Ik kreeg vrienden met dezelfde passie en interesse. En ik las me een slag in de rondte over dit wonderlijke fenomeen: Volwassen mensen, die vrijwillig een luiertje dragen. En zich daar heerlijk bij voelen!
Een man, die me enorm heeft geholpen hiermee is een mij verder onbekende Amerikaan. Hij had grondig onderzoek gedaan naar alles wat met luierfetisj te maken heeft. Zowel de AB als de DL werden helemaal doorgelicht. Een keur aan wetenschappelijk onderzoek stond op zijn site.
Zelf was de man ook een doorgewinterde DLer. Hij woonde in zijn luier. Hij ademde DL. Hij wist van de hoed en de rand.
Soms stuurde ik hem een mail met vragen en daar kreeg ik altijd een heel goed antwoord op. Deze bijzondere man kon als geen ander uitleggen, waar wij mee te maken hebben als ABDLer. Op mijn vraag, hoe ik er in godsnaam vanaf kon komen, had hij echter geen antwoord.
Ik had de stille hoop, dat door mijn DLschap te accepteren, het ook min of meer zou verdwijnen. Dat ik als het ware op latere leeftijd nog een soort zindelijk zou worden in mijn hoofd. Maar nee. Een fetisj laat zich niet de deur uit jagen. A fetisj is there to stay. Het zit verankerd in de bootsector van je systeem. Ontstaan op zeer jonge leeftijd is het verweven met je gehele programmatuur. Programmatureluurs word je ervan.
Langzaam drong het tot me door, dat ik tot in het bejaardenhuis zou hunkeren naar een lekkere luier bij tijd en wijle. Ik legde me erbij neer. Begon ook de voordelen te zien! En ik realiseerde me tevens, dat ik beslist niet de enige ben met deze hobby.
Over het algemeen zijn het mannen, gek genoeg, die zo dol zijn op het dragen van luiers. Nou, daar heb ik dan weer geluk mee, zeg nou zelf. Allemaal lekkere kerels in een luiertje op die forums. Precies waar ik van houd!
Goddank zijn er door de jaren heen veel dames bij gekomen. Ik zie nu veel meer vrouwelijke leden op de diverse forums, dan voorheen. De meiden zijn misschien gewoon veel langer in de kast gebleven met hun fetisj. Bang voor slutschaming wellicht?
Erotische gevoelens rondom luiers passen natuurlijk niet in het traditionele beeld van het fatsoenlijke vrouwelijke archetype: De Maagd of de Moeder. Het past dus alleen maar bij het onfatsoenlijke vrouwelijke archetype: De Hoer……
En daar willen wij dames natuurlijk niet me geassocieerd worden. Althans niet in het openbaar. Hooguit in de veiligheid van je eigen slaapkamer met je eigen partner.
Wat zit ik toch allemaal weer te prakkiseren. Ik moet nodig naar buiten met de honden. Zonder luiertje vandaag. In een strakke spijkerbroek…..
In het park is het heerlijk. De zon schijnt. De hondjes rennen verwoed in het rond. Ik voel me prima de luxe.
Na een half uurtje keren we huiswaarts. Onderweg koop ik wat plantjes voor op het balkon. Bepakt en bezakt kom ik aan bij mijn huisje. Ik zet mijn vervoermiddel in de berging, als het onverwacht toch nog mis gaat: Opeens moet ik vreselijk nodig plassen!
Ik ken dit van mezelf, mijn zenuwbanen overreageren op prikkels door een chronische ziekte. Ik zal naar boven moeten rennen met al mijn plantjes en de honden, wil ik het droog houden. En dan maar hopen, dat ik het toilet haal…….
Of het nu komt door mijn week in luiers, ik weet het niet, maar nog voordat ik een sprint kan inzetten ontspant mijn blaas. Een grote natte plek verschijn in mijn jeans. Het kruis wordt helemaal warm. Nattigheid loopt luchtig langs mijn benen omlaag. Ik schrik me een hoedje als opeens mijn bovenbuurvrouw achter me staat…….
Gelukkig kijkt ze naar mijn gezicht en niet naar mijn kruis. Snel pak ik de tassen met plantjes op en houdt ze angstvalling voor mijn lichaam. Hopelijk is er aan de achterkant nog niet veel te zien….
Zo sta ik dan vol overgave in mijn broek te plassen. Na een week geluierd te hebben rondgelopen! Geen idee of dit mijn voorland is. Eenmaal binnen gooi ik de natte kleding in de wasmachine. Snel trek ik een enorme astronautenluier aan. Voor vandaag is het weer mooi geweest. Dit meisje kan toch echt niet naar buiten zonder luier, vrees ik……
Laatst bewerkt:
