Nog niet klaar Gevangenisstraf

Wat vinden jullie van de start van het verhaal?

  • Kan niet wachten op vervolg

  • Doe zo voort

  • Goed

  • Kan beter

  • Slecht


De resultaten zijn alleen zichtbaar na stemmen.

pampertje

Gewaardeerd Lid
Nee hoor, Skyfal. Ik ben een dierenvriend, en ik hou van slakken. En de foutjes spotten? Ok dan, maar enkel omdat je ernaar vraagt:

Maar waarom nou weer een dollarteken i.p.v. dat euroteken? Dat vind ik nou net jammer.
En die 3x enter leest niet echt prettig, 2x zou gepaster zijn. Er staan al aanhalingstekens voor, dus de aandacht is er al.


Sorry, Skyfall, ik heb mij vergist. Je maakte dus geen 7, maar wel 10 fouten in je bericht.
En nu... back on topic, zou ik zeggen. Peace !-)
 
Laatst bewerkt:

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 3



De dag verliep verder als normaal, maar zonder auto was ze voor de lunch aangewezen op Doordash. Ze kon zich niet erg concentreren. Ze was boos op de agent, en boos op zichzelf omdat ze dat had laten gebeuren. Buiten haar werk en lichaamsbeweging, was de rest van haar leven een puinhoop aan het worden. De rekeningen stapelden zich op, het appartement was niet zo schoon als ze zou willen en haar geestelijke gezondheid was zeker verslechterd tijdens dit alles. Ze had verandering nodig, maar wist dat die er waarschijnlijk pas over enkele maanden zou komen, als je het nieuws mocht geloven.

Ze lag die nacht in bed en kon weer niet slapen. Ze bleef zich zorgen maken over die virtuele rechtbank morgen. Ze had haar conferentiegesprekken al moeten omgooien nadat ze haar baas had uitgelegd wat er was gebeurd. Dat was al gênant genoeg. Nu zou ze waarschijnlijk weer een preek krijgen van een rechter.

Ze slaagde erin een paar uur te slapen, maar stond toch op, trok haar loopkledij aan en ging de straat op. Ze maakte ontbijt klaar, trok een broek aan en een colbert voor 'de rechtbank' en klikte eindelijk op de link. Er was een wachtrijsysteem dat zei dat ze 2 weg was en dat ze voor haar computer moest blijven zitten tot ze gebeld werd. Ze wachtte 30 minuten en nog steeds stond er 2 minuten. Op dat moment had haar blaas alle koffie op en moest ze gaan. Ze dacht dat ze weg kon sluipen en op tijd terug kon zijn. Ze regelde haar zaakjes en liep terug naar haar laptop. Het scherm was veranderd.

"Juffrouw Larson? Dit zal uw laatste waarschuwing zijn..."

"Ik ben hier, ik ben hier... ik moest naar het toilet na hier eeuwig te hebben moeten wachten. De afspraak was 10 uur!"

Ze had geen vrouwelijke rechter verwacht. De vrouw die naar haar terugkeek op het scherm was elegant en stijlvol. En was een en al zakelijkheid. Ze was onmiddellijk geïntimideerd.

"Juffrouw Larson, ik sprak met de agent die de bon uitschreef, en met uw gedrag hier vandaag ben ik niet onder de indruk. We hebben een hele wereld die probeert samen te werken in een tijd van tegenspoed, en u hebt blijkbaar besloten dat u uw neus kunt steken naar de regels en niet meewerkt met de rest. Normaal gesproken ben ik geneigd mensen een tweede kans te geven, misschien had je gewoon een slechte dag, maar dat lijkt niet het geval te zijn."

Belle probeerde iets te zeggen maar de rechter kapte haar af.

"Ik veroordeel je tot 2 weken gedragstherapie. Je zult deze straf thuis kunnen uitzitten onder strikte richtlijnen en toezicht van een van onze begeleiders. Ik hoop dat je aan het eind van je programma wat empathie voor je medeburgers hebt opgebracht en dat je onze agenten en rechters en dienstmensen met meer respect zult behandelen. Instructies zullen naar u gemaild worden na dit gesprek."

Daarmee sloeg de rechter met een hamer op haar bureau en zei "Volgende zaak" en de videofeed sloot af. Een paar seconden later hoorde Belle een ding dat aangaf dat er een nieuwe email was binnengekomen. Het was van de rechtbank. Ze klikte en begon te lezen.
 

Ivy

1 van de oprichters en organisators van de CBB
Ik zou in hoger beroep gaan als ik haar was geweest . Je reinste intimidatie van een overheid die zelf overwerkt is. Maar goed verhaal zeg ben benieuwd waar dit heen gaat want gelukkig is dit een verhaal en niet de realiteit want dit verhaal bevalt me tot nu toe wel
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 4

Belle begon te lezen maar werd er snel aan herinnerd door haar trillende telefoon dat er nog een conferentie gesprek aan zat te komen. De e-mail van de rechtbank zou voorlopig moeten wachten, maar het was moeilijk om zich op iets anders te concentreren. Toen ze eindelijk een lunchpauze kreeg, vond ze snel wat kliekjes en maakte van de gelegenheid gebruik om de e-mail door te nemen

Nadat ze de informatie in zich had opgenomen, hield ze er niet echt nieuwe informatie aan over. De e-mail was cryptisch en vaag en verwees alleen naar diezelfde 'therapie' waar de rechter het over had gehad.

Ze dacht hier een tijdje over na. "Misschien kan dit wel goed voor me zijn. Ik kan aan mezelf werken, aan mijn geestelijke gezondheid en dit zou de verandering kunnen zijn die ik nodig heb."

Ze besloot om wat dit ook was op een positieve manier te bekijken. De enige andere instructies waren het online invullen van een aantal formulieren ter voorbereiding op haar eerste sessie die morgen na het werk zou plaatsvinden. Ze klikte op de formulieren. Ze wierp er een blik op en het deed haar denken aan die onnodig lange formulieren die je invult als je naar de dokter gaat. Ze hebben al die informatie al over je maar je moet toch nog 3 keer hetzelfde formulier invullen. Ze besloot dit project later aan te pakken en besteedde de rest van haar dag aan werken.

Belle keek op en het werd donker buiten. Het was de laatste tijd steeds vroeger donker geworden. Ze kleedde zich om uit haar zakelijke kleding en trok een joggingbroek en t-shirt aan en wilde zich ontspannen. Ze schonk zichzelf een glas wijn in terwijl ze een beslissing nam over het avondeten. Ze bestelde iets gezonds en bedacht dat ze toch echt meer moest gaan koken. Terwijl ze wachtte bedacht ze dat ze maar eens aan de formulieren moest beginnen.

De eerste paar pagina's waren vrij standaard, achtergrondinformatie, adres, ziektekostenverzekering enz. Ze klikte op volgende en kreeg een vragenlijst te zien.

Leeftijd (uhhg ze heeft dat net 3 keer beantwoord): 24

Woonsituatie: Ze omcirkelde "Woont alleen")

Lichaamstype: Ze omcirkelde "Petite & Athletic".

"Waarom zouden ze in hemelsnaam deze informatie nodig hebben?"
 
Laatst bewerkt:

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 5

De vragen gingen zo door. Grenzend aan wat zij ongepast en irrelevant vond. Ze wilden haar lengte en wachten, gedetailleerde metingen, slaap- en eetpatronen, en ga zo maar door. Ze vulde ze met tegenzin in, wilde positief blijven, maar ook niet nog meer problemen. Ze gaf al haar antwoorden nog eens en klikte tenslotte op verzenden.

Het volgende scherm verscheen en er stond.

U wordt hierbij bevolen en geïnstrueerd om u morgen om 17.30 uur te melden voor Gedragstherapie op het volgende adres.

Belle hield niet van de manier waarop dit geformuleerd was. "Bevolen? Bevolen!?"

Ze merkte op dat het adres eigenlijk maar een paar straten van haar huis was. Ze las verder.

Kom alstublieft 15 minuten te vroeg en neem uw identiteitsbewijs mee. Het is aan te raden om loszittende, comfortabele kleding te dragen. Afspraken duren over het algemeen tussen de 2 en 3 uur. We kijken er naar uit om u morgen te zien mevrouw Larson.

Nu werd Belle steeds nieuwsgieriger naar waar dit allemaal over ging. Met al die opdringerige vragen, en nu suggesties over wat ze zou moeten dragen voor deze 'therapie', besloot ze online te kijken om te zien wat ze kon vinden.

Ze bracht het volgende uur door met zoeken op het internet naar alles wat ze kon vinden. Er waren veel links en berichten over het programma, maar welke ze ook aanklikte, ze waren of vaag of verwijderd. De officiële webpagina over het programma bevatte geen details, behalve dat het een proefprogramma was dat in bepaalde delen van het land werd gebruikt als alternatief voor gevangenisstraf of gevangenisstraf vanwege de pandemie.

"Nou, dat helpt niet!", zei Belle hardop.

Ze kon niet geloven dat ze in deze situatie terecht was gekomen. Haar auto was weggesleept, ze had boetes, ruzie met een agent en nu ook nog door de rechtbank aangewezen therapie. Ze kon zelfs naar de gevangenis gaan! Ze dacht na over alles wat er in de afgelopen 24 uur gebeurd was en gaf toe dat ze een deel van de verantwoordelijkheid droeg. Ze had gehoord van ambtenaren van de staat en de stad die zeer strenge maatregelen namen om de mensen ertoe te brengen zich aan de lockdowns te houden, maar ze had nooit gedacht dat zij het soort persoon zou zijn dat eraan herinnerd moest worden dat ze haar deel moest doen. Ze wilde huilen.

Ze at haar avondeten op en schonk nog een glas wijn in. Ze keek op de klok en wist dat ze over 24 uur bij haar 'afspraak' zou zijn. Ze vond dat beter klinken dan 'therapie op bevel van de rechtbank'. Ze plofte neer op haar bank en keek wat TV om haar eenzaamheid en de problemen waarin ze zich bevond te vergeten.

Rond middernacht werd ze wakker en lag ze nog steeds op de bank. Ze had te veel wijn gedronken voor een doordeweekse avond. Ze poetste haar tanden en schuifelde naar bed, haar warme dekbed tot aan haar kin optrekkend. Ze was nog een beetje aangeschoten van de wijn en haar vingers vonden hun weg naar de tailleband van haar joggingbroek, waar ze haar hand in liet glijden.

Nu de pandemie langer aanhield dan iedereen dacht, was dat niet erg bevorderlijk voor het uitgaansleven of haar liefdesleven. Ze wist dat het altijd zo zou blijven, maar met de weken en maanden raakte ze steeds meer gefrustreerd over dat deel van haar leven en het gebrek aan lichamelijk contact. Ze moest het deze dagen zelf zien te redden. Maar vanavond was ze te moe en ze zei tegen zichzelf dat het weekend voor de deur stond en dat ze dan alles voor zichzelf had om te doen wat ze wilde en dat niemand haar zou tegenhouden. Ze rolde zich om en legde haar handen onder haar kussen en gezicht en viel in slaap.
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 6



Donderdag was vrij routineus, op de kater na. Ze slaagde erin te gaan hardlopen, iets langzamer dan gewoonlijk, maar het lukte haar. Werk kwam en ging en haar baas leek zich niet te storen aan haar grillige schema van de vorige dag. Ze probeerde zich met haar werk bezig te houden terwijl de minuten voorbij tikten. Het einde van de dag naderde, dus maakte ze zich klaar om te gaan. Ze besloot naar haar afspraak te lopen die ongeveer 15 minuten duurde, iets verder dan ze dacht.

Ze liep naar het gebouw. Ze was hier al vaak langs gereden, maar wist niet wat het was. Het was omheind met een bewaker en ze dacht dat het gewoon een kantorencomplex was. Toen ze de bewakingspost naderde, hield een man in uniform haar tegen en ze vertelde hem dat ze een afspraak had. Hij wees haar in de richting van het gebouw dat ze zocht en vertelde haar dat het nog een halve mijl was, eenmaal binnen de poorten.

"Zo ver? Ik dacht dat ik tijd genoeg had!"
Ze zou de rest van de weg moeten rennen om 15 minuten te vroeg te zijn.

"Bedankt!" riep ze terwijl ze wegrende en de bewaker schudde alleen maar zijn hoofd en ging terug naar zijn post.

trok haar loopschoenen aan, een legging en een sweater voor ze naar buiten ging. Ze haalde de voordeur met nog een paar minuten te gaan en verzamelde zichzelf voordat ze haar masker opzette en naar binnen liep. Ze had zich in het zweet gewerkt en kon zweren dat het meer dan een halve mijl was.

Ze liep naar binnen en het zag eruit als de wachtkamer van een ziekenhuiscomplex. Een warme omgeving, professioneel. De stoelen waren allemaal uit elkaar geplaatst om afstand te houden. Slechts een paar waren gevuld met mensen. Ze liep naar de receptie en zei haar naam.
Haar benen waren nog een beetje pijnlijk van het hardlopen van vanmorgen en ze haastte zich om het te halen. Gelukkig had ze een afspraak
"Oh juffrouw Larson, onze rechterlijke aanstelling."

Ze keek over haar schouder om te zien of iemand naar haar keek. Dat deden ze niet. Ze liet Belle een reeks papieren tekenen die ze niet las. Ze wilde dit gewoon achter de rug hebben.

"Dank u, deze zien er allemaal in orde uit. Neem plaats in die rij stoelen alstublieft. Iemand zal zo komen om u op te nemen."
 
Laatst bewerkt:
Bovenaan