Hoofdstuk 7
Belle deed wat haar gezegd werd. Nog geen minuut later kwam een vriendelijk uitziend meisje van haar leeftijd, misschien iets ouder, naar buiten en riep haar naam. Ze droeg witte schorten, wat erop wees dat ze hier enige autoriteit had. Belle liep naar het veel langere meisje toe en zei haar gedag. Ze zag dat op haar naamplaatje 'Beth' stond.
"Volg me juffrouw Larson."
De dubbele deuren gingen open en toen ze doorliep merkte ze dat ze de warme omgeving van de wachtkamer had verlaten voor een kouder, meer klinisch gevoel. Ze liepen een gewone kamer binnen. Beth trok een plastic bak van een plank en zette die op de tafel.
"Juffrouw Larson, doe alles wat u vandaag bij u had in deze bak. Uw handtas, telefoon, kleren en ondergoed. Het zal aan u worden teruggegeven wanneer u vertrekt.
"Moet ik me uitkleden? Ik dacht dat dit alleen therapie was?"
"Mag ik je Belle noemen? Belle, je bent hier op bevel van de rechtbank en tot je vertrekt ben je in hechtenis van de provinciale gezondheidsdienst en hebben we procedures te volgen. Ik doe een onderzoek en neem je vitale functies voor je veiligheid voordat je naar je begeleider gaat. Kleed je nu uit en ik ben zo terug." Beth leek geïrriteerd dat ze dit allemaal moest uitleggen.
"Wacht! Wat voor onderzoek? Wat is er aan de hand?
"Belle, alles zal worden uitgelegd maar ik heb nu geen tijd voor 20 vragen. Als je wilt kan ik iemand anders mee naar binnen nemen om je te helpen uitkleden als je dat liever hebt?"
"Nee umm nee dank u. Ik doe alles wel in deze bak." Belle voldeed snel en realiseerde zich dat ze haar huidige situatie niet echt in de hand had.
Belle draaide zich een beetje verlegen om dat Beth de kamer nog niet verlaten had en friemelde aan haar sweatshirt. Beth keek naar haar en zag de contouren van Belles gespierde benen en billen in haar hardloopbroek.
"Belle, je had de opdracht gekregen om loszittende kleding te dragen naar deze afspraak. Ik zou dat niet echt losjes noemen."
"Umm wat? Oh, ik dacht dat er stond dat je comfortabele kleding moest dragen. Is dit niet goed?"
Belle was nu verbaasd dat ze weer een fout had begaan. Beth glimlachte en schudde haar hoofd en liep de kamer uit.
Belle keek om zich heen en probeerde tijd te rekken, maar dacht dat ze beter verder kon gaan met dit proces. Ze trok haar sweatshirt en shirt uit, deed haar sportbeha uit en de koude lucht van de kamer sloeg op haar huid. Ze deed haar schoenen uit en pelde haar broek uit en gleed haar ondergoed uit, vouwde alles netjes op en legde het in de prullenbak samen met haar portemonnee, telefoon en armband. Ze was helemaal naakt en rilde bijna van de kou in de kamer.
De deur ging open en Beth kwam binnen met een blauwe operatiejas en een luier, waarvan Belle hoopte dat die niet voor haar was. Ze bedekte zich instinctief voor dit meisje dat ze niet kende.
Beth pakte de bak met Belle's bezittingen en zette hem op de plank en logde hem in op de computer. Ze legde de kleren die ze aanhad neer op een tafel tegen de muur, in plaats van ze aan Belle te geven. Ze ging naar de onderzoekstafel in het midden van de kamer en klopte twee keer op het kussen, wat aangaf dat Belle moest opstaan. Dat deed ze. Ze voelde zich ongelooflijk beschaamd en kwetsbaar op dit moment, maar ze was niet echt bang. Ze ergerde zich meer aan deze situatie waarin ze als een gewone crimineel werd behandeld.
Belle deed wat haar gezegd werd. Nog geen minuut later kwam een vriendelijk uitziend meisje van haar leeftijd, misschien iets ouder, naar buiten en riep haar naam. Ze droeg witte schorten, wat erop wees dat ze hier enige autoriteit had. Belle liep naar het veel langere meisje toe en zei haar gedag. Ze zag dat op haar naamplaatje 'Beth' stond.
"Volg me juffrouw Larson."
De dubbele deuren gingen open en toen ze doorliep merkte ze dat ze de warme omgeving van de wachtkamer had verlaten voor een kouder, meer klinisch gevoel. Ze liepen een gewone kamer binnen. Beth trok een plastic bak van een plank en zette die op de tafel.
"Juffrouw Larson, doe alles wat u vandaag bij u had in deze bak. Uw handtas, telefoon, kleren en ondergoed. Het zal aan u worden teruggegeven wanneer u vertrekt.
"Moet ik me uitkleden? Ik dacht dat dit alleen therapie was?"
"Mag ik je Belle noemen? Belle, je bent hier op bevel van de rechtbank en tot je vertrekt ben je in hechtenis van de provinciale gezondheidsdienst en hebben we procedures te volgen. Ik doe een onderzoek en neem je vitale functies voor je veiligheid voordat je naar je begeleider gaat. Kleed je nu uit en ik ben zo terug." Beth leek geïrriteerd dat ze dit allemaal moest uitleggen.
"Wacht! Wat voor onderzoek? Wat is er aan de hand?
"Belle, alles zal worden uitgelegd maar ik heb nu geen tijd voor 20 vragen. Als je wilt kan ik iemand anders mee naar binnen nemen om je te helpen uitkleden als je dat liever hebt?"
"Nee umm nee dank u. Ik doe alles wel in deze bak." Belle voldeed snel en realiseerde zich dat ze haar huidige situatie niet echt in de hand had.
Belle draaide zich een beetje verlegen om dat Beth de kamer nog niet verlaten had en friemelde aan haar sweatshirt. Beth keek naar haar en zag de contouren van Belles gespierde benen en billen in haar hardloopbroek.
"Belle, je had de opdracht gekregen om loszittende kleding te dragen naar deze afspraak. Ik zou dat niet echt losjes noemen."
"Umm wat? Oh, ik dacht dat er stond dat je comfortabele kleding moest dragen. Is dit niet goed?"
Belle was nu verbaasd dat ze weer een fout had begaan. Beth glimlachte en schudde haar hoofd en liep de kamer uit.
Belle keek om zich heen en probeerde tijd te rekken, maar dacht dat ze beter verder kon gaan met dit proces. Ze trok haar sweatshirt en shirt uit, deed haar sportbeha uit en de koude lucht van de kamer sloeg op haar huid. Ze deed haar schoenen uit en pelde haar broek uit en gleed haar ondergoed uit, vouwde alles netjes op en legde het in de prullenbak samen met haar portemonnee, telefoon en armband. Ze was helemaal naakt en rilde bijna van de kou in de kamer.
De deur ging open en Beth kwam binnen met een blauwe operatiejas en een luier, waarvan Belle hoopte dat die niet voor haar was. Ze bedekte zich instinctief voor dit meisje dat ze niet kende.
Beth pakte de bak met Belle's bezittingen en zette hem op de plank en logde hem in op de computer. Ze legde de kleren die ze aanhad neer op een tafel tegen de muur, in plaats van ze aan Belle te geven. Ze ging naar de onderzoekstafel in het midden van de kamer en klopte twee keer op het kussen, wat aangaf dat Belle moest opstaan. Dat deed ze. Ze voelde zich ongelooflijk beschaamd en kwetsbaar op dit moment, maar ze was niet echt bang. Ze ergerde zich meer aan deze situatie waarin ze als een gewone crimineel werd behandeld.
