Nog niet klaar Gevangenisstraf

Wat vinden jullie van de start van het verhaal?

  • Kan niet wachten op vervolg

  • Doe zo voort

  • Goed

  • Kan beter

  • Slecht


De resultaten zijn alleen zichtbaar na stemmen.

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 15



"Boos en verward en beschaamd dat ik de controle verloor. Ik wil echt naar huis.
"Dat is volkomen normaal. In feite is het verliezen van controle waar we op uit zijn. Je hoeft niet altijd degene te zijn die de controle heeft, weet je. Ik denk dat dat een deel van je probleem is Belle. Je wilt iedereen en alles om je heen controleren. Nou in deze tijden begrijp je dat dat niet mogelijk is. Je moet de regels gehoorzamen en meegaan. Je kunt niet blijven leven zoals je deed, je neus trekken naar gezag, onrespectvol zijn. Je moet beseffen dat je geluk hebt dat alles zo goed gaat. Er zijn daarbuiten veel mensen die lijden en jij neemt wat je hebt voor lief.



Belle luisterde, maar was het niet eens met deze beoordeling. Ze wist wie ze was en wie ze niet was. Ze zou haar mond houden, hier doorheen komen en verder gaan met haar leven.
"Belle, we moeten nog één ding bespreken voor je vertrekt.
Belle staarde haar aan niet wetend of ze iets moest zeggen of niet. Het enige wat ze kon denken was dat deze vrouw door zou gaan met wat het ook was. Deze lange uitgesponnen pauzes en lezingen werkten op haar zenuwen. Maar ze speelde het spel van de dokter mee.



"Ok, wat is het dat we moeten bespreken Dr. Spencer?", ze probeerde niet luchthartig te klinken maar was niet zeker of ze dat deed.
Belle moet plassen en doet dit in de luier.
"Nou, we gaan verder met het verwijderen van uw controle. De regressietherapie heeft nog een ander onderdeel dat we ook met jou gaan proberen. Wat we willen doen is een ander gebied van controle wegnemen dat je al een lange tijd hebt."



Belle keek op naar de dokter, zonder enig idee te hebben waar ze het in godsnaam over had. De manier waarop ze praatte was alsof ze probeerde Belle gemakkelijk te laten vallen over de informatie die ze op het punt stond te geven.
"Belle, toen je een kind was had je niet echt controle over je lichaam. Je had geen keuze wanneer je naar de badkamer ging, wanneer je je verschoonde of zelfs verschoonde, toch? Het is een van de vroegste momenten in ons leven die een grote invloed hebben op hoe we verder gaan en hoe we er mee omgaan. Dus wat we hier doen is iets soortgelijks. We gaan dat deel van je dagelijkse routine een tijdje controleren. Het idee is om je gevoel van onafhankelijkheid op dat gebied weg te nemen en je 100% afhankelijk te maken van iemand anders. Dit zal je leren dat je niet altijd degene kan zijn die de controle heeft. Snap je?"


Belle vroeg zich af of ze hier opzettelijk vaag was of dat ze te dom was om te begrijpen wat er aan de hand was. Haar geest was nog steeds de ervaring aan het verwerken die ze net had gehad. Het pak slaag dat ze net had gekregen als een volwassen vrouw. Ze kon het zich niet eens veroorloven het te noemen wat het was. En toch werd haar nu gevraagd om alweer iets nieuws te verwerken. Het was veel te veel.
"Nou eigenlijk, nee. Ik begrijp het niet echt Dr. Spencer. Hoe gaat u mij de controle over mijn eigen lichaam afnemen?" Belle was echt op zoek naar dit antwoord want op dit moment wist ze niet wat er mogelijk was bij deze vrouw.
We verschonen je luier en voor de komende twee weken ga je luiers dragen."
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 16

Belle probeerde recht te zitten maar werd abrupt gestopt door de boeien die haar polsen vasthielden. Ze had een rare, maar nieuwsgierige blik op haar gezicht toen ze iets zei.
"Wh... heh... Wat betekent dat? 'Luiers dragen.' Zoals, echte luiers?". Ze lachte een beetje half toen ze deze vraag stelde. De absurditeit van wat ze net iemand hoorde paste niet binnen de logische werking van haar denken.



De dokter antwoordde kalm: "Ja Belle, we gaan je eerst voorbereiden en dan zal zuster Beth je een luier verschonen."
Belle wist niet wat ze moest doen. Ze had wel 50 vragen te stellen. Maar voordat ze kon spreken stonden de twee vrouwen aan weerszijden van haar en pakten een van Belle's benen achter de knie en brachten ze naar haar borst. Belle voelde hoe haar bips en haar rug van de tafel werden getild en de vrouwen deden haar benen uit elkaar. Ze hadden haar in een soort luierhouding, zoals je met een baby zou doen. Ze probeerde met kracht haar benen bij elkaar te houden, om de waardigheid die ze nog had te beschermen, maar ze was niet in staat hun kracht te weerstaan. Ze dacht niet dat er iets vernederender kon zijn dan de zware pak slaag die ze tot dit moment had gekregen. Ze voelde zich als een object terwijl de dokter en de verpleegster haar vasthielden. Ze stond op het punt iets te zeggen, maar in plaats daarvan sloot ze haar ogen.



Ze voelde iets kouds haar dijen aanraken. De verpleegster was haar aan het afvegen met een nat doekje. Zuster Beth was niet verlegen over het schoonmaken van Belle's prive-gedeelte. Ze besteedde aandacht aan elk plekje. Het voelde eigenlijk goed voor haar om schoon te zijn na haar tijd vastgebonden op de tafel, maar ze walgde van zichzelf om zelfs maar zo'n gedachte te hebben. Ze probeerde te denken dat deze vrouwen professionals waren die gewoon hun werk deden. Gewoon hier doorheen komen en wegwezen.
Toen de verpleegster klaar was met Belle, nam ze wat lotion en smeerde het meisje in met haar achterste. "Belle, je kont is behoorlijk rood. Deze lotion zal helpen, oké?"



Ze kon niet verstaan wie er sprak, maar dacht dat het de dokter was. Ze noemde haar altijd Belle in plaats van juffrouw Larson.
"Ummm oh kay..."
Het werd royaal aangebracht en het hielp echt. Het was de eerste verlichting die ze had gekregen van het pak slaag sinds het was geëindigd. Ze was er eigenlijk dankbaar voor en ademde opgelucht uit. Het kon haar op dit moment niet eens meer schelen dat ze zo bloot was of dat deze vrouwen haar aanraakten. Belle verwachtte echter niet dat de verpleegster door zou gaan met het inwrijven van de lotion rond de rest van haar privé delen. Belle hield haar adem in tijdens deze paar zeer ongemakkelijke momenten. Ze had genoeg gebabysit in haar leven om precies te weten waar dit voor diende. Ze had alleen nooit gedacht dat het met haar gedaan zou worden door een vreemde. Haar benen werden neergelaten en haar middendeel en kont vonden de tafel weer, maar het voelde anders. Ze wist dat toen ze op de luier lag, deze waarschijnlijk over 30 seconden om haar heen zou worden vastgeplakt.



Dr. Spencer, weet u zeker dat dit echt nodig is, ik bedoel ik denk dat het gesprek eerder me echt geholpen heeft. Dit lijkt me nogal overdreven, vindt u niet?"
Belle probeerde met enig gezag te spreken, en de dokter aan te spreken op haar niveau van opleiding en begrip. Ze kreeg geen antwoord, behalve dat ze voelde hoe de dikke wegwerpluier tussen haar dijen werd opgetrokken. Ze merkte dat ze haar benen als het ware moest spreiden om de dikte op te vangen. De verpleegster trok de voorkant van de luier tot Belle's middel en tikte het strak op zijn plaats.
"Juffrouw arson, maak je nu geen zorgen dit zijn de dikste luiers die we hebben en de meest comfortabele. We hebben hier ook een verhoger voor u in gedaan.", fluisterde de verpleegster met deze niet ter zake doende informatie.
De dokter kwam dichterbij en in Belle's zicht. Ze legde haar hand op Belle's dik geluierde kruis en gaf er een paar klopjes op. "Ok Belle, je bent helemaal klaar voor vandaag. De verpleegster maakt het met je af en geeft je instructies over wat je nu moet doen, oké?"
Belle knikte, "Ja Dr. Spencer, en dank u." Belle speelde aardig. Ze voelde dat ze nog maar minuten verwijderd was van deze plek en op weg naar huis. Het maakte haar niet uit wat voor regels of instructies ze zou krijgen. Haar eerste stap na thuiskomst zou zijn om deze luier uit te doen, wat te eten en te gaan slapen. De rest zou ze morgen wel afhandelen.
 

Ivy

1 van de oprichters en organisators van de CBB
best wel vernederend maar ook spannend om de luier te moeten gebruiken waar hij voor bedoeld is dit is een mooi stukje mind fuck waar ik van houd
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 17



De verpleegster maakte Belle's polsen los van de boeien. Belle bracht onmiddellijk haar polsen in beeld. Ze waren rood en gekneusd. Ze wreef over ze.
"Belle, als je thuiskomt smeer je er wat lotion op, dan zien ze er over een paar dagen beter uit. Dat zal je leren om niet met ons te vechten."
Belle gaf haar niet de voldoening van een antwoord. Ze had op geen enkele manier kunnen voorkomen wat haar was aangedaan en ze was er vrij zeker van dat deze verpleegster het op haar gemunt had. Belle ging rechtop zitten en ze voelde de luier om haar heen gewikkeld. Die was stevig omsluitend. Terwijl ze daar zat met haar benen hangend van de tafel, deed de druk van de dikke luier die op haar drukte echt pijn toen ze probeerde haar knieën bij elkaar te brengen. Ze zag er belachelijk uit. Toen ze naar beneden keek, zag ze de dikke witte luier tussen haar benen verdwijnen. Ze begreep het nut hier helemaal niet van.



De verpleegster stond haar op en Belle kon voor de eerste keer het wachten van de luier voelen. Ze probeerde een paar stappen te zetten en voelde dwaas dat ze haar benen een beetje moest spreiden. Te veel van dat en haar zou zeker schuren de binnenkant van haar dijen. De verpleegster kwam met een ander kledingstuk en liet Belle er in stappen. Belle was er vrij zeker van dat ze wist wat het was. Een broek om lekken te voorkomen.
Ze vroeg de verpleegster, "Wat is hier echt de bedoeling van? Om me voor schut te zetten, om me er als een baby uit te laten zien? De luier is al gênant genoeg. Ik hoef niet ook nog een plastic broekje."
"Nou Miss Larson, lekken gebeurt soms dus we willen je beschermen. "



"Lekken? Beth, het is niet zo dat ik deze nodig zal hebben. Ik heb dat soort problemen niet. Ik plas niet in bed als een zuigeling of zo, serieus...", Belle was geïrriteerd over hoe de verpleegster tegen haar praatte. Ze was al eerder voor een kind uitgemaakt, maar nu werd ze gewoon kwaad. Ze was gewoon moe en had er genoeg van. Het was een lange dag geweest en de vreemdste avond van haar leven. Ze liet de verpleegster haar ding doen.
De verpleegster werkte het kledingstuk op Belle's dunne benen. Ze moest haar benen even ongemakkelijk dicht bij elkaar brengen om het aan te krijgen. De verpleegster moest worstelen om het omhoog en over de luier te krijgen. Het zat strak en zorgde ervoor dat de luier eronder nog meer in haar drukte.



Belle keek naar beneden en onderzocht deze broek. Het was niet wat ze gewend was. Het was een stevig, canvas achtig materiaal, maar flexibel, bevestigend aan de luier. Toen de verpleegster ze hoog optrok hijgde ze toen alles strakker werd.
"Wat zijn dit? Ik begrijp het niet."
De verpleegster bleef haar negeren en draaide haar rond. De bovenkant van de korte hand een wat dikkere brede band die tot over haar heupen kwam. Voordat ze kon protesteren, had de Verpleegster het strak om haar middel geknoopt, waardoor een afsluiting ontstond. Belle keek alleen maar toe, vooral nieuwsgierig, om er zeker van te zijn dat ze begreep wat hier gebeurde. De beengaten in deze "shorts" kregen ook de aandacht. Het was een soortgelijke band van materiaal die strak om haar bovenbenen zat. De verpleegster had dit ding zo snel aangebracht dat het duidelijk was dat ze dit eerder had gedaan.



De verpleegster stapte weg om haar werk te bewonderen. Alles zat zoals zij het wilde. Ze keek op naar Belle. "Comfortabel?
Belle kronkelde, "Uhhh NEE! Deze zitten veel te strak. Ik moet ze een beetje losser maken." Belle reikte naar beneden om de riem aan te passen en frummelde even. De taille- en dijriemen waren glad en er was geen sluiting of gesp te zien. Ze kon ze niet doorgronden.
 
Laatst bewerkt:

beddenplasser

volwassen peuter
MB04, kan je het hoofdstuk nog eens goed nalezen aub, want er zitten zinskronkels in die op zijn zachtst gezegd de tekst nogal mysterieus te interpreteren maken.
 
  • Like
Waarderingen: MB04

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 18



"Juffrouw Larson, ze gaan niet los. Pas als ze loskomen trouwens.", de verpleegster keek haar met een glimlachje aan.
"Wat wil je daarmee zeggen? Laat me zien hoe ik ze nu los moet maken, verdomme!"
"Juffrouw Laron, verhef uw stem niet tegen mij, nooit meer. Ik zei je al eerder dat je er spijt van zou krijgen dat je me een teef noemde. Na je kleine uitbarsting eerder de dokter en ik, nou ja vooral ik, besloten dat je een beetje extra gedragswijziging nodig hebt. Normaal zouden we je naar huis sturen met wat instructies en je wat vrijheid en speling geven met je badkamer privileges, maar we vertrouwen je niet. Dus wat ik bedoel, Miss Larson, is dat die broek en luiers niet uit mogen. Je kan ze letterlijk niet uitdoen. Je zult zien dat ze heel stevig zijn en niet kapot kunnen. Als je er ook maar iets aan probeert te doen, zul je zwaar gestraft worden bij je volgende verschoning. Daar zorg ik voor."



Belle was razend. Ze had nog nooit woede en boosheid gevoeld zoals nu. Ze wilde deze vrouw aanvallen en haar neerslaan, haar dwingen haar te helpen. Ze speelde dat een paar seconden af in haar hoofd en wist dat dat dom zou zijn. Haar gezicht was rood en ze kreeg hoofdpijn van het op elkaar klemmen van haar tanden. Haar hartslag was verdubbeld en ze stond op het punt weer de controle te verliezen. Ze wilde gaan gillen en herinnerde zich de waarschuwing die ze zojuist had gekregen over stemverheffing. Ze haalde adem.
"Wacht, wat 'verandering'. Waar heb je het over."
De verpleegster kon de woede en roodheid in Belle zien en nam even een beetje medelijden met haar op. "Juffrouw Larson, in dit pakket staan alle regels voor de komende 2 weken. Als je thuis komt moet je het lezen en ervoor zorgen dat je alles volgt wat we voor je hebben uitgestippeld. Een kopie ervan staat ook in je email. Alles wat ik je nu ga vertellen is dat je een lange 2 weken voor je hebt. Het had anders kunnen zijn, maar je krijgt wat je verdient. Ik werk te hard, alleen om verwende snotapen als jij hier te hebben en me een trut te noemen. Als ik je morgen zie hoop ik dat je houding verbeterd is."



Belle wilde deze vrouw pijn doen. Ze was op het randje. Ze nam het pakje uit haar hand en probeerde een andere aanpak. "Morgen? Morgen? Wat moet ik doen tot dan? Verpleegster Beth, alsjeblieft, het spijt me voor wat ik zei. Kunt u dit heroverwegen. Dit kan niet echt zijn. Alsjeblieft Beth, als je me kende en wie ik was, ik ben net als jij, een hard werkende vrouw. Ik ben verantwoordelijk. Dat ben ik."
De verpleegster gaf haar een zielige neerbuigende blik. Dit ging niet werken bij haar. "Miss Larson, het spijt me, maar we zijn klaar voor vanavond. Dit is de manier waarop het gaat worden. Geen gepraat meer. Kleed je aan. Iemand zal u binnen 5 minuten naar buiten begeleiden." De verpleegster liep naar buiten en Belle rende haar achterna maar de deur was op slot. Paniek zette nu de toon. Er moet een manier zijn om hier uit te komen, ze wist het. Ze keek op zichzelf neer. Ze was omhuld. Ze inspecteerde de korte broek. Ze waren praktisch aan haar vastgemaakt. Ze kon niet eens een vinger tussen het materiaal van de luier en haar huid krijgen. Hetzelfde geldt voor de beenopeningen. Er ging niets in of uit dit 'broekje'. Ze voelde de riem rond haar middel. Die was glad. Er was geen enkele manier om hem aan te passen. Ze trok er met al haar kracht aan, probeerde het te verdraaien en te breken, maar het mocht niet baten. Waar dit ook van gemaakt was, het was ondoordringbaar.
AHHHHHHHHHHHHH", gilde ze alleen maar. Het kon haar niet schelen. Ze moest wat emotie kwijt. Wat dan ook. Het hielp haar hoofdpijn helemaal niet. Ze was zo uitgeput dat ze niet eens meer wist hoe laat het was. Ze besefte dat haar telefoon in de vuilnisbak lag, samen met haar kleren. Ze begon zich aan te kleden en wenste nu dat ze de instructies had opgevolgd en iets ruimzittende kleren had aangetrokken. Ze zou zich dat herinneren. Ze trok haar loopbroek omhoog en kon hem nauwelijks over de luier en het luierbroekje krijgen. Er was geen manier om te verbergen wat er onder haar broek gebeurde. Ze schoof haar sweatshirt aan en het bedekte slechts ongeveer de helft van haar kont. Ze pakte haar ondergoed uit de bak en bekeek het. Tot op dit moment was haar situatie nog niet echt tot haar doorgedrongen. Ze zou geen ondergoed dragen. Ze had geen keus. Het was niet aan haar. Ze had het niet in de hand. Ze keek omlaag naar haar opgeblazen buik en zei hardop tegen zichzelf...



"Ik zal deze moeten gebruiken..."
Het was niet zo dat ze niet wist dat dit het plan van de verpleegster en de dokter was, maar ze had er nog niet echt, echt over nagedacht. Ze liet het scenario zich in haar hoofd afspelen. Ze walgde en dacht dat ze zou moeten overgeven bij de gedachte aan wat er met haar zou gaan gebeuren. Ze greep de muur vast en zette zich schrap toen ze zwak in haar knieën werd. Ze moest nu met de dokter of de verpleegster praten. Ze kon hier niet mee doorgaan. Ze pakte haar telefoon, trok haar sokken en schoenen aan en stopte haar opgevulde slipje in haar zak en wachtte tot de verpleegster terug zou komen.
Toen de deur openging was het een man. Een bewaker. Belle sprong op. Ze had niemand anders verwacht. Laat staan een man. Hij gaf haar een ongemakkelijke blik, omdat ze zich ongemakkelijk gedroeg, maar ze vatte het persoonlijk op.
"Ben jij Belle Larson?"
 
Bovenaan