Hoofdstuk 18
"Juffrouw Larson, ze gaan niet los. Pas als ze loskomen trouwens.", de verpleegster keek haar met een glimlachje aan.
"Wat wil je daarmee zeggen? Laat me zien hoe ik ze nu los moet maken, verdomme!"
"Juffrouw Laron, verhef uw stem niet tegen mij, nooit meer. Ik zei je al eerder dat je er spijt van zou krijgen dat je me een teef noemde. Na je kleine uitbarsting eerder de dokter en ik, nou ja vooral ik, besloten dat je een beetje extra gedragswijziging nodig hebt. Normaal zouden we je naar huis sturen met wat instructies en je wat vrijheid en speling geven met je badkamer privileges, maar we vertrouwen je niet. Dus wat ik bedoel, Miss Larson, is dat die broek en luiers niet uit mogen. Je kan ze letterlijk niet uitdoen. Je zult zien dat ze heel stevig zijn en niet kapot kunnen. Als je er ook maar iets aan probeert te doen, zul je zwaar gestraft worden bij je volgende verschoning. Daar zorg ik voor."
Belle was razend. Ze had nog nooit woede en boosheid gevoeld zoals nu. Ze wilde deze vrouw aanvallen en haar neerslaan, haar dwingen haar te helpen. Ze speelde dat een paar seconden af in haar hoofd en wist dat dat dom zou zijn. Haar gezicht was rood en ze kreeg hoofdpijn van het op elkaar klemmen van haar tanden. Haar hartslag was verdubbeld en ze stond op het punt weer de controle te verliezen. Ze wilde gaan gillen en herinnerde zich de waarschuwing die ze zojuist had gekregen over stemverheffing. Ze haalde adem.
"Wacht, wat 'verandering'. Waar heb je het over."
De verpleegster kon de woede en roodheid in Belle zien en nam even een beetje medelijden met haar op. "Juffrouw Larson, in dit pakket staan alle regels voor de komende 2 weken. Als je thuis komt moet je het lezen en ervoor zorgen dat je alles volgt wat we voor je hebben uitgestippeld. Een kopie ervan staat ook in je email. Alles wat ik je nu ga vertellen is dat je een lange 2 weken voor je hebt. Het had anders kunnen zijn, maar je krijgt wat je verdient. Ik werk te hard, alleen om verwende snotapen als jij hier te hebben en me een trut te noemen. Als ik je morgen zie hoop ik dat je houding verbeterd is."
Belle wilde deze vrouw pijn doen. Ze was op het randje. Ze nam het pakje uit haar hand en probeerde een andere aanpak. "Morgen? Morgen? Wat moet ik doen tot dan? Verpleegster Beth, alsjeblieft, het spijt me voor wat ik zei. Kunt u dit heroverwegen. Dit kan niet echt zijn. Alsjeblieft Beth, als je me kende en wie ik was, ik ben net als jij, een hard werkende vrouw. Ik ben verantwoordelijk. Dat ben ik."
De verpleegster gaf haar een zielige neerbuigende blik. Dit ging niet werken bij haar. "Miss Larson, het spijt me, maar we zijn klaar voor vanavond. Dit is de manier waarop het gaat worden. Geen gepraat meer. Kleed je aan. Iemand zal u binnen 5 minuten naar buiten begeleiden." De verpleegster liep naar buiten en Belle rende haar achterna maar de deur was op slot. Paniek zette nu de toon. Er moet een manier zijn om hier uit te komen, ze wist het. Ze keek op zichzelf neer. Ze was omhuld. Ze inspecteerde de korte broek. Ze waren praktisch aan haar vastgemaakt. Ze kon niet eens een vinger tussen het materiaal van de luier en haar huid krijgen. Hetzelfde geldt voor de beenopeningen. Er ging niets in of uit dit 'broekje'. Ze voelde de riem rond haar middel. Die was glad. Er was geen enkele manier om hem aan te passen. Ze trok er met al haar kracht aan, probeerde het te verdraaien en te breken, maar het mocht niet baten. Waar dit ook van gemaakt was, het was ondoordringbaar.
AHHHHHHHHHHHHH", gilde ze alleen maar. Het kon haar niet schelen. Ze moest wat emotie kwijt. Wat dan ook. Het hielp haar hoofdpijn helemaal niet. Ze was zo uitgeput dat ze niet eens meer wist hoe laat het was. Ze besefte dat haar telefoon in de vuilnisbak lag, samen met haar kleren. Ze begon zich aan te kleden en wenste nu dat ze de instructies had opgevolgd en iets ruimzittende kleren had aangetrokken. Ze zou zich dat herinneren. Ze trok haar loopbroek omhoog en kon hem nauwelijks over de luier en het luierbroekje krijgen. Er was geen manier om te verbergen wat er onder haar broek gebeurde. Ze schoof haar sweatshirt aan en het bedekte slechts ongeveer de helft van haar kont. Ze pakte haar ondergoed uit de bak en bekeek het. Tot op dit moment was haar situatie nog niet echt tot haar doorgedrongen. Ze zou geen ondergoed dragen. Ze had geen keus. Het was niet aan haar. Ze had het niet in de hand. Ze keek omlaag naar haar opgeblazen buik en zei hardop tegen zichzelf...
"Ik zal deze moeten gebruiken..."
Het was niet zo dat ze niet wist dat dit het plan van de verpleegster en de dokter was, maar ze had er nog niet echt, echt over nagedacht. Ze liet het scenario zich in haar hoofd afspelen. Ze walgde en dacht dat ze zou moeten overgeven bij de gedachte aan wat er met haar zou gaan gebeuren. Ze greep de muur vast en zette zich schrap toen ze zwak in haar knieën werd. Ze moest nu met de dokter of de verpleegster praten. Ze kon hier niet mee doorgaan. Ze pakte haar telefoon, trok haar sokken en schoenen aan en stopte haar opgevulde slipje in haar zak en wachtte tot de verpleegster terug zou komen.
Toen de deur openging was het een man. Een bewaker. Belle sprong op. Ze had niemand anders verwacht. Laat staan een man. Hij gaf haar een ongemakkelijke blik, omdat ze zich ongemakkelijk gedroeg, maar ze vatte het persoonlijk op.
"Ben jij Belle Larson?"