Hoofdstuk 19
Ze knikte. "Pak al je spullen en kom deze kant op." Hij leidde haar naar een zijdeur en opende die. Ze herkende de straat die langs de zijkant van het gebouw liep. De wind was opgestoken en de temperatuur was flink gedaald sinds ze hier was. Een koude windstoot blies in haar gezicht en schokte haar.
"Dit is waar u zal komen voor uw afspraken juffrouw Larson. Kom niet naar de voordeur zoals de vorige keer. Alles wat u moet weten zit in uw pakket daar."
De bewaker had haast en duwde haar als het ware zachtjes buiten de deur en die ging dicht. Ze wilde hem openen, maar het was een gladde deur, geen deurklink of zo, want hij ging alleen van binnenuit open. Ze had geen kans om zelfs maar te proberen de verpleegster of de dokter te vinden. Het was donker buiten, ze keek op haar telefoon. Het was 8:30. Ze was daar al 3 uur. Het leken wel 3 dagen. Ze draaide zich om en keek de straat op en neer. Auto's scheurden voorbij, mensen gingen hun gang. Ze had het koud en had er nu spijt van dat ze niet met de auto was gekomen. Ze dacht dat het haar 30 minuten zou kosten om naar huis te lopen. Ze begon te lopen en elke stap was ongemakkelijk. Ze dankte dat het nacht was en niemand haar zou zien. De dikke luier omhelsde haar genadeloos en drukte op haar kruis en dijen terwijl ze langzaam voort waggelde. Haar kont deed nog steeds pijn en ze wist dat dat waarschijnlijk nog dagen zou duren. Dit was klote. Ze had het gevoel dat ze al een eeuwigheid aan het lopen was, tot ze eindelijk haar straat bereikte. Ze sloeg de hoek om en begon te huilen. Ze wist niet of het opluchting was, vermoeidheid of gewoon een rauw emotioneel trauma dat eindelijk los kwam. Ze kon zichzelf niet tegenhouden om te huilen. Ze had genoeg meegemaakt voor vandaag. Ze pauzeerde even voor ze de laatste etappe van haar reis hervatte. Ze kon in de verte de trap naar haar appartement zien en begon weer te lopen.
Hoofdstuk 20
Belle slaagde erin om thuis te komen. Ze sloot de deur achter zich en leunde er uitgeput tegenaan. Ze was blij om uit de kou te zijn. Haar lichaam en geest waren brij. Ze had overal pijn van de therapie die ze vandaag had gekregen. Ze beschouwde het niet als therapie maar als een regelrechte mishandeling. Ze hinkte de woonkamer in en gooide haar sleutels op tafel voordat ze zich een weg baande naar de bank. Voordat ze kon nadenken over haar volgende stap moest ze even gaan zitten en tot rust komen.
Toen ze op de bank plofte, voelde het al anders. Ze zat niet op de bank, ze zat op haar luier die op de bank lag. Ze leunde achterover en sloot haar ogen voor een minuut in de donkere kamer. Ze had even rust nodig, maar dat werd onderbroken door de altijd aanwezige druk rond haar lendenen. Ze spreidde haar benen om het wat comfortabeler te maken. Ook al was het koud, de lange wandeling naar huis was een strijd en ze had zich in het zweet gewerkt. Ze kon het zweet en de vochtigheid voelen die onder de luier zaten en ze voelde zich echt smerig. Alsof ze zich moest verschonen na een lange duurloop. Ze hoopte dat het daar beneden zou opdrogen als ze het een beetje rustig aan deed. Ze had niet echt een andere optie.
Na ongeveer 10 minuten stilzitten, blij dat ze tenminste in haar eigen huis was, besloot ze dat ze verder moest gaan met haar nachtelijke routine. Morgen was het vrijdag en ze moest nog een dag werken. Maar voor ze aan morgen kon denken, moest ze eerst deze kleren uittrekken, iets te eten zoeken en het materiaal bekijken dat de dokter haar had meegegeven. Ze stond op en liep naar haar slaapkamer. Ze kon al een beetje gevoeligheid voelen aan de binnenkant van haar dijen waar de dikke luier tegen haar had geschuurd tijdens haar wandeling naar huis. Ze trok haar sweatshirt en t-shirt uit, gevolgd door haar schoenen, sokken en hardloopbroek. Ze bleef staan in enkel haar sportbeha en luier en ze ging voor de spiegel staan zodat ze zichzelf voor de eerste keer kon zien. Ze stak haar handen omhoog en draaide een beetje rond, terwijl ze zichzelf van verschillende kanten bekeek. Ze kon nog steeds niet geloven wat ze zag. Er was geen twijfel mogelijk dat ze een hele dikke luier droeg. Het broekje verborg dat feit niet, want het sloot mooi aan op de vorm van de luier en hield alles goed op zijn plaats. Ze keek naar haar vooruitstekende kont en wist dat er ergens onder al die vulling een heel rood achterwerk zat. Ze wilde het zien en er iets op wrijven, maar zelfs die simpele handeling werd haar geweigerd. Vervolgens streek ze met haar vingers langs de randen van de tailleband. Die rustte boven haar heupen en trok ze stevig naar beneden. Er was geen meegeven. Ze liet haar handen over het gladde oppervlak van het materiaal vallen en inspecteerde het. Ze wist wel beter dan ermee te knoeien. Zuster Beth zou het weten.
Ze liet haar handen op haar zij vallen en bekeek zichzelf nog een laatste keer. Ze was uitdrukkingsloos. De jonge succesvolle vrouw die vanmorgen in deze spiegel had gestaan, was vervangen door... ze zocht naar het juiste woord. Ze keek naar de luier die om haar heen zat en ze kon zichzelf alleen maar een gevangene noemen. Een gevangene in haar eigen huis, in haar eigen lichaam en geest. Elk greintje controle en waardigheid was haar ontnomen. Dit is precies wat Dr. Spencer zei dat zou gebeuren en Belle geloofde haar niet, maar dat is waar ze naar zat te staren.
Ze haalde zichzelf uit haar zelfmedelijden voor nu. Het zou niets helpen. Ze trok de loszittende joggingbroek aan die ze eerder had moeten aantrekken, waste haar gezicht, poetste haar tanden en ging naar de keuken. Ze was te moe om iets te maken of te bestellen, dus nam ze genoegen met de restjes die ze nog had. Het kon haar niet schelen. Ze nam haar eten en een groot glas wijn mee naar haar bureau en ging zitten om de e-mail te zoeken die haar volgens de dokter zou worden toegestuurd. Ze vond hem bovenaan in haar inbox. Om te beginnen moest ze op de link klikken die haar verplichtte een account aan te maken op de website van het staatsdepartement van volksgezondheid. Ze voerde de toegangscode uit de e-mail in, controleerde haar gegevens en klikte op aanmelden. Ze rolde met haar ogen toen de site zei dat ze haar e-mail moest controleren om te verifiëren, en met tegenzin klikte ze erop en logde weer in.
Er verscheen een popup scherm dat zei welkom bij het Gedrags Correctie Therapie programma Belle Larson. Belle las door de zinloze welkomsttekst die was gegeven. Het was overdreven aardig en irritant. Daaronder was er een "aan de slag" link die haar door een wizard-achtige reeks schermen leidde. Sectie EEN vermeldde haar diagnose en voorgeschreven therapie. Ze realiseerde zich dat ze geen idee had wat de dag van morgen zou brengen, laat staan nog twee weken van dit alles. De website luidde:
OVERZICHT
Uw Dokter: Dr. Jessica Spencer
Toegewezen verpleegster: Beth P.
Minimum straf: 2 weken.
Diagnose: Patiënte presenteerde zich met vijandigheid tegenover autoriteit, onverschilligheid voor de mensen om haar heen, en het niet naleven van staats- en lokale verordeningen die vereist zijn tijdens de pandemie.
----
Belle stopte en stampte op tafel, waarbij ze bijna haar wijn morste. Dit was complete onzin en ze wilde dit niet in haar dossier. Ze zou er met de dokter over praten. Ze las verder:
---
Behandelplan:
- Counseling sessies (2X per week, zie sectie 3 voor het opstellen van uw schema)
- Regressie Therapie:
- Luiertherapie - Ja
- Patiënt mag zichzelf verschonen - Nee
- Beperkingskleding (luierbroekje) - Ja
- Spankings - 2 sessies per week.
---
Wat? Belle wist niet of ze moest schreeuwen of huilen. Ze wist niet hoe ze nog zo'n pak slaag kon doorstaan. Vooral met hoe haar kont nu aanvoelde. Ze werd erg nerveus toen ze dit las. Hoe kon ze zich concentreren op haar werk of wat dan ook, wetende dat dit er weer aan zat te komen.