Nog niet klaar Gevangenisstraf

Wat vinden jullie van de start van het verhaal?

  • Kan niet wachten op vervolg

  • Doe zo voort

  • Goed

  • Kan beter

  • Slecht


De resultaten zijn alleen zichtbaar na stemmen.

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 24

Ze was nu alleen in het donker, met alleen haar gedachten om haar gezelschap te houden. Naast haar luier, dacht ze na over de dag en wat haar morgen te wachten stond. Verschillende telefoontjes en vergaderingen. Haar gedachten dwaalden een beetje af, en dat gevoel van eenzaamheid kwam weer terug, zoals het de meeste nachten het geval was geweest. Ze verlangde naar wat warm menselijk contact in een tijd waarin iedereen geacht werd gescheiden te blijven. Ze liet zich een beetje fantaseren terwijl ze haar handen over haar borst liet dwalen en vervolgens over haar buik. Haar handen bleven doorgaan tot ze bij het luierbroekje kwamen. Ze werd gestopt in haar sporen. Het was net tot haar doorgedrongen dat elke vorm van zelfbevrediging ook geblokkeerd was. Daar had ze niet aan gedacht. Ze kon het zo geen 2 weken volhouden. Elk aspect van deze situatie werd alleen maar erger. Ze probeerde zichzelf aan te raken door de hoes en de luier heen, in een poging om zichzelf te stimuleren. Het was nutteloos. Ze bleef zich maar herinneren wat de dokter had gezegd. Ze zou de controle moeten opgeven. Nog een traan stroomde over haar wang en raakte haar kussen. Ze liet de inspanning varen en sloot haar ogen.



Ze hoopte dat het niet lang zou duren voor ze in slaap viel. Maar haar gedachten gingen tekeer. Ze keek naar haar telefoon en zag dat er al 15 minuten voorbij waren. Ze woelde en draaide in bed. Ze was normaal een zijslaper en probeerde verschillende posities om dat te laten werken, maar uiteindelijk gaf ze het op en keerde terug naar haar rug. Ze trok de dekens omhoog en probeerde stil te liggen en zich te concentreren op haar ademhaling. Dit was een truc die ze soms gebruikte om in slaap te vallen. Dat had eindelijk gewerkt en ze viel in slaap. Ze had zelfs een paar uur kunnen slapen voor ze wakker werd. Ze had zich 's nachts gedraaid en was half op haar buik terechtgekomen. Ze merkte dat haar linkerbeen recht was en dat ze haar rechterbeen naar haar borst had gebracht, waardoor haar kont als het ware in de lucht stak. Ze had eigenlijk een half comfortabele positie ontdekt. Ze draaide zich om en controleerde de tijd. 4:13 uur. Normaal werd ze niet wakker in het midden van de nacht. Maar ze had ook nog nooit met een luier om moeten slapen. Maar er was nog een gevoel... ze moest plassen.

Ze wist dat dit onvermijdelijk was, maar ze was niet van plan het zo snel te moeten doen. Ze wilde ook niet de hele nacht in een natte luier slapen. Haar plan was om wakker te worden, haar behoefte te doen en zich te gaan verschonen. Het moet de wijn zijn geweest. Toen wist ze dat ze de komende twee weken echt op haar eten en drinken moest letten om zoveel mogelijk onaangenaamheden te voorkomen. Ze weerstond de drang om te plassen voor nu en probeerde gewoon weer te gaan slapen. Ze zei tegen zichzelf dat ze het kon volhouden tot de ochtend. Ze keerde terug naar de houding waarin ze wakker was geworden en sloot haar ogen. Haar gedachten wilden niet stoppen, en haar behoefte om te plassen bleef toenemen. Ze merkte dat haar ademhaling was toegenomen en haar hart bonsde nu. Op dit punt wist ze wat er ging gebeuren en er was niets dat ze kon doen om het te stoppen.

Hoofdstuk 25



Ze stapte uit bed, en stond midden in haar kamer. Ze wist niet waarom ze daar stond. Haar armen waren voor haar gekruist en ze begon rond te ijsberen. Ze wist niet hoe ze dit moest doen. Was er een juiste manier om in een luier te plassen, vroeg ze zich af? Wat zou het minst belastend voor haar zijn. Haar strategische geest woog alle opties af voor deze vernedering die haar zou overkomen. Ze was nerveus nu, en wilde dit niet hoeven doen. Ze was er nog niet klaar voor. Maar klaar of niet, het was buiten haar controle. Ze ging naar de badkamer en ging op het toilet zitten zoals ze normaal deed. Een vertrouwde positie. Toen haar luier kont in contact kwam met de zitting, liet haar blaas onmiddellijk los. Ze had het te lang opgehouden en het begon pijn te doen. Ze voelde het eerste straaltje uit haar komen. Ze verwachtte het geluid van plassen te horen, maar ze hoorde niets. Haar zintuigen waren in overdrive en merkten en voelden alles. Even later veranderde het druppeltje in een echte stroom en voelde ze de opluchting van haar volle blaas die zich begon te legen. De warmte had zich door de luier verspreid. Ze was verbaasd over het gevoel en hoe warm het was. Terwijl ze bleef plassen voelde ze de luier een beetje opzwellen om haar vloeistoffen op te vangen


Ze stapte uit bed, en stond midden in haar kamer. Ze wist niet waarom ze daar stond. Haar armen waren voor haar gekruist en ze begon rond te ijsberen. Ze wist niet hoe ze dit moest doen. Was er een juiste manier om in een luier te plassen, vroeg ze zich af? Wat zou het minst belastend voor haar zijn. Haar strategische geest woog alle opties af voor deze vernedering die haar zou overkomen. Ze was nerveus nu, en wilde dit niet hoeven doen. Ze was er nog niet klaar voor. Maar klaar of niet, het was buiten haar controle. Ze ging naar de badkamer en ging op het toilet zitten zoals ze normaal deed. Een vertrouwde positie. Toen haar luier kont in contact kwam met de zitting, liet haar blaas onmiddellijk los. Ze had het te lang opgehouden en het begon pijn te doen. Ze voelde het eerste straaltje uit haar komen. Ze verwachtte het geluid van plassen te horen, maar ze hoorde niets. Haar zintuigen waren in overdrive en merkten en voelden alles. Even later veranderde het druppeltje in een echte stroom en voelde ze de opluchting van haar volle blaas die zich begon te legen. De warmte had zich door de luier verspreid. Ze was verbaasd over het gevoel en hoe warm het was. Terwijl ze bleef plassen voelde ze de luier een beetje opzwellen om haar vloeistoffen op te vangen. Ze kon de luier tussen haar benen voelen groeien terwijl hij uitzette in de weinige ruimte die er voor beschikbaar was.
Eindelijk was het voorbij. Ze stond op en spoelde het toilet door. "Waar ben ik in godsnaam mee bezig?" vroeg ze zich hoofdschuddend af.



Toen ze opstond kon ze het merken. Het was alsof een warme natte spons zich aan haar had vastgeklampt en niet meer los wilde laten. De nattigheid zat overal en was naar de zijkanten gekropen, achter tussen haar benen, en omhoog naar haar bilspleet. Het voelde zo smerig. De vloeistof had de luier te snel gevuld, en was samengeklonterd. Ze had de luier niet genoeg tijd gegeven om alles te absorberen. Een punt om de volgende keer te onthouden. Na een moment kon ze voelen dat de luier zijn werk deed terwijl haar plas werd opgeslokt door het materiaal van de luier. In het begin wilde ze niet bewegen. Ze wilde niets voelen dat verband hield met wat ze net had gedaan. Maar uiteindelijk moest ze terug naar bed. Toen ze naar haar kamer liep voelde ze de nattigheid tussen haar benen en ze wist niet hoe ze in hemelsnaam zo kon slapen.
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 26

Ze klom terug in bed, nam haar positie in en liet haar hoofd op het kussen rusten. Ze voelde zich walgelijk en beschaamd toen ze daar lag. Uiteindelijk vond ze slaap. Hoewel nog maar een paar uur. Ze werd wakker voor haar wekker, wat ze meestal deed. Het was 5:45. Haar eerste gedachte was om koffie te gaan drinken, en zich dan klaar te maken voor het werk. Maar ze werd snel herinnerd aan haar huidige toestand. Ze voelde de koele vochtigheid van de luier die haar op de verkeerde plaatsen raakte. Het was klam en muf. Ze had de hele nacht onder de dekens gelegen en haar luier was warm en plakkerig geworden. Hij ademde niet goed en ze dacht dat dit waarschijnlijk met opzet was gedaan om geurtjes tegen te houden, want verrassend genoeg kon ze haar eigen urine niet ruiken. Toen ze uit bed rolde voelde ze dat de luier stijf was geworden van het opbollen gedurende de nacht. Ze bewoog zich om het losser te maken. Het jeukte en ze probeerde te doen wat ze kon om van buitenaf te krabben.



Ze ging naar de keuken, langzaam, en zette koffie op. Ze wist dat het haar weer zou laten plassen, maar het kon haar niet schelen. Ze had haar koffie nodig. Ze moest zich klaarmaken voor haar werk, een gesprek voeren met haar baas, en zich klaarmaken om de verpleegster en de dokter te gaan zien. Ze was nog niet eens een dag bezig, maar het leek wel een maand. Ze deed haar plicht zo goed als ze kon en kleedde zich aan. Ze trok een rok en een blouse aan voor het gesprek met haar baas. De rok, hoewel slank, verborg haar luier behoorlijk. Misschien als men wist waarnaar men keek, kon men het zien, maar voor haar leek het net of ze een grotere kont had.

Ze was een paar plaatsen opgeschoven in de rij, maar het ging langzaam. Ze leunde even tegen de muur. De 2 koppen koffie waren door haar heen gegaan. Aan de ene kant had ze geen zin om weer in haar broek te plassen, maar aan de andere kant wilde ze alles uit haar systeem hebben voor haar wissel. Ze had al geprobeerd na te denken over de beste manier om de timing in de toekomst te regelen. Het was haar analytische geest. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op ontspanning. Gisteravond was het zo natuurlijk om op het toilet te zitten zoals ze normaal deed, maar nu, niet zo veel. Om te beginnen, ze was in het openbaar, op het punt om zichzelf te ontlasten. Ze wist niet eens of dit wel gepast was, maar ze bedacht dat als ze haar in deze luiers hadden opgesloten, ze ze volgens haar schema zou gebruiken, niet volgens dat van hen. Ten tweede stond ze op. Dit zou de eerste keer in haar leven zijn dat ze rechtop ging plassen. Het was gewoon anders en vreemd voor haar. Ze wilde eigenlijk op haar hurken gaan zitten, maar was niet van plan dat te doen waar deze mensen bij waren. Uiteindelijk overwon de behoefte om te gaan, en de poging om te ontspannen elke aarzeling en het begon te gebeuren. De warme stroom kwam en ze haalde diep adem en ademde uit. De luier begon weer op te zwellen en ze probeerde zich wat te verschuiven om wat ruimte te maken. Belle kreeg een heel onvolwassen en ondeugend gevoel over zich heen van wat ze nu aan het doen was. Ze wist niet waarom ze zich zo voelde. Dit was niet haar beslissing. Ze ging verder met plassen toen ze plotseling iemand van achter haar hoorde.
"Excuseer me, de rij is verplaatst!"



Belle sprong op van schrik. Ze had daar enkele ogenblikken in haar eigen wereldje gezeten. De stroom stopte onmiddellijk. Ze keek op naar de stem die van 2 meter achter haar kwam. Het was een jonge vrouw van haar leeftijd, maar het was moeilijk te zien omdat iedereen maskers droeg. Het was de enige andere persoon die op haar leek die ze tot nu toe had gezien. Plotseling voelde ze zich niet meer zo alleen.
Belle antwoordde: "Huh? Wat?" Ze was geïrriteerd dat iemand haar op dit moment durfde te storen, maar zag al snel dat zij degene was die de fout in ging door niet op te letten.
Het andere meisje gaf wat leek op een warme glimlach van achter haar masker en bewoog haar naar voren. "De lijn. Hij beweegt. Sorry, ik wilde je niet laten schrikken!"
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Vertaling van een Engelstalig verhaal neem ik aan?
Dan graag ook de link naar het origineel erbij zetten.
Bij voorbaat dank.
Dat vermoeden had ik zelf inderdaad ook, beoordelend aan de zinsopbouwen die ik vrij letterlijk terug naar het Engels heb kunnen vertalen.
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofstuk 27

Belle keek naar de rij voor haar en er was ruimte om op te schuiven toen ze zich realiseerde wat het meisje haar probeerde te vertellen.
"Oh, ja dat is oké, ik lette gewoon niet op. Sorry.", Belle was zo in verlegenheid gebracht. Wist het andere meisje wat ze net aan het doen was? God dit was zo verschrikkelijk. Ze ging verder in de rij en draaide zich om. Ze wist dat ze nog een eindje moest gaan, maar er kwam nu niets meer uit. Geweldig, dacht ze bij zichzelf, gewoon geweldig. Straks word ik verschoond en moet ik weer plassen. Vastbesloten om dat niet te laten gebeuren vond ze uiteindelijk tijdens het wachten in de rij de tijd om wat vooruitgang te boeken. Ze plaste zo veel als ze kon en voelde zich tevreden met haar eerste poging om dat te doen buiten de normale privacy die ze genoot.



Toen ze de deuropening binnenkwam, begroette een mannelijk personeelslid haar en vinkte haar naam van de lijst. "Juffrouw Larson, het ziet er naar uit dat dit uw eerste keer is volgens mijn gegevens. Het is goed dat je vroeg bent, ik heb altijd aangeraden om hier extra vroeg te zijn omdat de rij soms lang wordt met al onze patiënten en bezoekers en ik zie dat je onder, hoe moet ik zeggen, een beetje tijdsdruk staat." Hij keek naar haar luierstreek en het was duidelijk aan haar papierwerk te zien dat hij wist wat er aan de hand was. Ze wilde dat hij ophield met staren en haar door liet.
"Ga in die rij daar zitten tot de verpleegster je komt halen. Praten en mobiele telefoons zijn hier niet toegestaan.", de begeleider wees naar een lege rij stoelen langs de achterwand.



"Oké, vind je het erg als ik gewoon blijf staan terwijl ik wacht?", vroeg Belle beleefd, niet meer in een vers doorweekte luier te willen zitten dan nodig was.



De begeleider snauwde terug: "Ik heb je gezegd wat je moest doen, ga je nu hier zitten of hebben we een probleem?"



"Nee, nee meneer, hier zijn geen problemen.", Ze dook snel naar een van de stoelen.



Belle nam plaats en voelde de nattigheid van de luier tussen haar dijen knijpen. Dit waren niet de meest comfortabele stoelen dacht ze. Door zo te zitten kwam er meer druk op haar blaas en ze dacht dat ze iets meer plas voelde ontsnappen." Ze wachtte een poosje en er kwam nog iemand de kamer binnen. Het was hetzelfde meisje dat achter haar in de rij stond. Ze kwam onbeheerd de kamer binnen en liep naar de andere kant van de kamer alsof ze daar hoorde. Belle werd betrapt toen ze naar haar keek en het meisje glimlachte terug van de andere kant van de kamer en zwaaide haar even toe. Belle zwaaide oonhandig terug. Ze deelden een korte verbinding tot ze werd weggerukt door haar naam te horen roepen.
Miss Larson? Juffrouw Larson!", hoorde ze op een luide boze toon.



Belle keek op en zag dat verpleegster Beth haar aandacht probeerde te trekken. Ze stond snel op en zei: "Ja, ik ben hier. Sorry zuster Beth."



De verpleegster schudde alleen haar hoofd en nam Beth mee door een gang naar een beschikbare kamer.



"Leg je spullen daar maar neer en kleed je maar helemaal uit, ik loop vandaag al achter en je lijkt niet op te letten."



Zuster Beth leek in een minder goede bui te zijn, dus Belle wilde haar niet tegen zich in het harnas jagen. "Ja zuster." Ze kleedde zich snel uit. Ze trok haar blouse, beha en rok uit, en haar hakken en vouwde alles netjes op voordat ze het opzij legde. Opnieuw stond ze naakt voor de verpleegster. Zo naakt als maar zijn kon. Ze liet haar handen op haar zij vallen en deed deze keer niet eens moeite om haar borsten te bedekken. Ze had op dit punt de wil om zich zorgen te maken verloren. De verpleegster merkte het op en gaf een kleine glimlach alsof ze een strijd gewonnen had die Belle niet wilde spelen.
"Ok juffrouw Larson, ga terug op de tafel liggen zodat ik je in bedwang kan houden en we zullen die luier van je af krijgen."
Belle snoof toen ze hoorde dat ze weer vastgebonden zou worden. Ze deed wat haar gezegd werd.



"Was dat een huff die ik net hoorde? Het spijt me juffrouw Larson, maar dit zijn de regels hier, en bovendien is dit pas je eerste dag hier. Je hebt nog niets gedaan om mijn vertrouwen of respect voor je te winnen, maar in ieder geval zijn je manieren vandaag een beetje verbeterd."

Hoofdstuk 28

Belle's handen werden overgebracht hoor had en vastgemaakt aan de hoeken van de onderzoekstafel zoals voorheen. Ze wilde plotseling haar neus kriebelen maar dat werd haar geweigerd.
De verpleegster was benodigdheden aan het verzamelen, "Nou juffrouw Laron hoe was uw eerste nacht luier? Klaar om te worden veranderd uit die wed ik? "
"Ja zuster. Het was een lange nacht en het was moeilijk om ermee te slapen.", Belle deed haar best om haar eerlijk te antwoorden.



"Oké." De verpleegster gaf een snauw antwoord wat impliceerde dat het haar niet uitmaakte maar dat ze alleen maar een praatje aan het maken was. "Ik neem aan dat je nog niet #2 hebt?"
"Uh... Nee!" God, wat gênant, dacht Belle. Hoe kon ze haar zoiets vragen.
"Oké, het is belangrijk dat je hier een regelmatig schema aanhoudt." zei de verpleegster terwijl ze in Belle's buik prikte. Het deed een beetje pijn als ze haar zo prikte.
Als je niet regelmatig gaat, zullen we je iets geven om je te laten gaan.", ze gaf Belle een opgetrokken wenkbrauw die aangaf dat dit meer een dreigement was dan een aanbod van hulp.



De verpleegster haalde een soort gereedschap tevoorschijn en zwaaide ermee boven een van de banden die het luierbroekje afsloten. Het maakte een zoemend geluid en na ongeveer 30 seconden kon ze voelen dat het los begon te komen. Beth slaakte een hoorbare zucht van verlichting toen ze verlost was van het materiaal dat in haar heupen en taille zat. Ze voelde hoe de luierhoes over haar benen en van haar voeten werd getrokken. Het gevoel dat ze dat ding na 12 uur van haar af had, was heerlijk, ook al droeg ze nog steeds een natte luier.
Zuster Beth merkte Belle's verandering in houding op, en antwoordde, "Belle, maak het je niet te gemakkelijk. Ik heb een nieuw paar met jouw naam erop."

De verpleegster vroeg Belle hoe vaak ze geplast had en Belle vertelde haar met tegenzin wat er tot dan toe gebeurd was. De verpleegster maakte een paar aantekeningen en gaf toen een gezonde kneep in Belle's kruis waardoor ze opsprong. Beth keek naar de natheidsindicator die in de luier was ingebouwd. Het was ongeveer 20% gebaseerd op haar ervaring, ook al wist ze dat ze meer dan de aangegeven capaciteit konden bevatten. In plaats van te vechten tegen de sterke banden, gebruikte de verpleegster een medische schaar om de luier door te knippen om tijd te besparen. Zodra ze de banden aan één kant doorknipte, liet de spanning los en sprong de luier als een veer open. Belle voelde een golf van frisse lucht over haar luier, maar ze rook onmiddellijk de muffe lucht van haar urine, vermengd met haar zweet en de viezigheid van de afgelopen 12 uur. De verpleegster trok de voorkant van de luier naar beneden en Belle was volledig blootgesteld. Ze tilde haar kleine kontje van de tafel toen de verpleegster de luier onder haar vandaan trok.



"Weet je zeker dat je twee keer bent geweest, deze lijken niet eens zo nat? Je moet weten dat ik niet wil dat je hier komt voor zinloze verschoningen. Deze kunnen veel houden, dus ik wil ze niet van je afnemen en ze nauwelijks gebruikt vinden, begrepen?" De zuster hield de voorkant van de luier omhoog om Belle de indicator te laten zien, "Deze kan maar beter tot hier zijn vanavond als je komt voor je verschoning kleine meid."
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 29

"Ja zuster Beth.", antwoordde Belle op een langzame monotone toon. 'Klein meisje?! Klein meisje!?", Belle begon zich hevig te ergeren en ze was woedend over het feit dat ze deze luiers niet had gebruikt. Ze had er twee keer in geplast! Ze zaten al zo strak vast en de luier was zo opgezwollen dat het pijn deed. Ze dacht dat het onmogelijk was dat ze voor vanavond nog zoveel zou plassen. Haar emoties namen weer de overhand. Ze dacht dat ze dit onder controle had, maar het was gewoon te veel en te snel. Ze hield tranen van woede en schaamte in toen deze vrouw, nauwelijks ouder dan zij, haar net een doorweekte luier had afgedaan.
"Oef, wat heb je gedronken?" Belle wist dat de verpleegster haar kwaad wilde maken en een reactie wilde veroorzaken, maar ze hapte niet toe.
"Oké, laten we je even opfrissen."



De verpleegster ging aan de slag met Belle en maakte snel maar grondig haar hele luiergebied schoon. De verpleegster was niet verlegen want haar handen waren overal. Belle voelde zich geschonden maar genoot er ook van om zich weer schoon te voelen daar beneden. De verpleegster ging weg en kwam terug met nog iets. Dit moet de lotion en antibacteriële crème zijn waarnaar in de introductiebrief wordt verwezen. De verpleegster bracht het aan en wreef het in. Ze begon eerst met Belle's voorkant en toen ze daar werd aangeraakt liet Belle bijna een kleine kreun horen. Ze bedacht hoe vreemd het was dat deze vrouw haar daar beneden mocht aanraken, maar zij niet. Het was vernederend om er zelfs maar aan te denken. Belle voelde de vingers van de verpleegster over haar achterste glijden, tussen haar wangen en ze rukte zich op van de tafel. Ze was daar nog nooit aangeraakt. De verpleegster trok zich er niets van aan en bleef het product krachtig aanbrengen terwijl Belle kronkelde. Het was snel voorbij en de verpleegster had een nieuwe luier en booster gemaakt, identiek aan de eerste.
"Ok Belle, til op we zijn bijna klaar."



Belle voldeed en binnen enkele ogenblikken was de dikke luier weer strak om haar heen geplakt. Dit was nu haar leven. De verpleegster opende een kastje en gaf een vers luierbroekje terug. Er hing een klein medisch label aan en de zuster scheurde het weg en liet het aan Belle zien.
"Zie je wel, ik zei toch dat je naam erop stond.", glimlachte de verpleegster en begon het kledingstuk over Belle's benen en over de luier heen te werken, zoals eerder. Belle hoopte dat het misschien, heel misschien niet zo strak zou worden aangetrokken, maar haar hoop werd de bodem ingeslagen toen de verpleegster het niet anders dan voorheen bij haar vastmaakte.



"Comfortabel?", zei de zuster plagend met een glimlach. Belle was er nu van overtuigd dat deze vrouw een soort sadist was die haar alleen maar onnodig wilde laten lijden.
Voor welk ongemak ze zich ook voelde, ze was blij dat ze daar beneden werd schoongemaakt. Ze wist dat ze nooit zou kunnen wennen aan dat vieze gevoel. Ze kon vanaf de tafel alleen maar toekijken hoe de verpleegster haar gereedschap opborg en haar handen waste, en toen werd ze eindelijk van de tafel bevrijd en mocht ze rechtop gaan zitten.



"Kleed je aan en blijf bij haar tot de dokter komt.", beval de zuster. Ze kleedde zich aan en wachtte geduldig. Het moet minstens 25 minuten geduurd hebben voordat de dokter binnenkwam. Ze gingen verder naar het kantoor van de dokter, waar ze weer een lang gesprek hadden. De 60 minuten sessie leken voorbij te vliegen terwijl de dokter en Belle een diepgaand gesprek hadden over de verschillende aspecten van haar persoonlijkheid, problemen, werk enz. Belle genoot van dit deel van de therapie en voelde zich erg op haar gemak in het gezelschap van de dokter. Het vreemde aan het gesprek was dat de luiers en de billenkoek en alle lichamelijke dingen nooit ter sprake kwamen. Belle was van plan haar klachten over de manier waarop ze behandeld werd te bespreken, maar ze kreeg de kans niet. Voor ze het wist gaf de dokter haar een omhelzing en begeleidde haar terug door de hal en de deuren. Ze was zo overweldigd door hun gesprek dat ze al het andere voor dat uur vergeten was. Maar toen de dokter wegging en de deuren achter haar sloten, kwam alles weer terug. Ze moest verder met de rest van haar dag.



Ze verliet de kliniek en ging naar haar auto. Ze wilde net instappen toen ze iemand naar haar hoorde roepen.
"Hé! Weer hallo.", het was het meisje uit de rij. Belle schaamde zich weer, ze wilde haar niet onder ogen komen na wat er gebeurd was.
"Ik wilde alleen maar gedag zeggen. Je zag er een beetje vreemd uit daarbinnen. Is alles goed met je?"
antwoordde Belle snel, ze wilde gewoon naar buiten. "Dank je, maar ik voel me prima."
Wacht... wacht even, ik denk dat je in dezelfde straat woont als ik. Nou, eigenlijk weet ik dat je dat doet. Ik zie je de hele tijd lopen, ik ben Katy."



Een heldere aantrekkelijke glimlach straalde naar haar terug. Ze droegen nu hun maskers niet meer, dus konden ze communiceren als echte mensen. Belle voelde zich nu onbeleefd, ze probeerde zich weg te haasten en het gesprek te vermijden.
"Het spijt me dat ik zo kortaf was, ik heb een paar lange dagen achter de rug. Mijn naam is Belle.", ze forceerde een glimlach terug.
"Leuk je te ontmoeten Belle. Ja, ik beloof je dat ik je niet stalk of zo, ik werk gewoon thuis in mijn kantoor en elke ochtend zie ik je met de regelmaat van de klok langs mijn raam gaan tijdens het hardlopen. Ik zag je vandaag dus ik dacht, ik stel me even voor."



Belle voelde zich erg zelfbewust op dit moment. Praten met deze vrouw, dragend wat ze droeg. Ze kon het toch niet weten?
"Oh, dank je, ik ben een beetje een huismus, plus met de opsluiting en zo is het moeilijk om mensen te ontmoeten en uit te gaan, weet je?
Katy stemde in en veranderde van onderwerp, "Dus ik hoop dat dit niet raar is voor je maar je draagt een luier, toch?"
Belle draaide zich om en keek de vrouw met grote ogen aan, maar er kwamen geen woorden uit.
 
Bovenaan