Nog niet klaar Gevangenisstraf

Wat vinden jullie van de start van het verhaal?

  • Kan niet wachten op vervolg

  • Doe zo voort

  • Goed

  • Kan beter

  • Slecht


De resultaten zijn alleen zichtbaar na stemmen.

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Sorry voor het lange wachten

Hoofdstuk 48

Er werd niet veel gezegd tijdens de snelle autorit naar het centrum. Belle zat stilletjes beschaamd maar dankbaar dat haar nieuwe vriendin haar meenam. Ze anticipeerde ook op wat het volgende uur of zo zou gaan worden. Het kwam steeds bij haar op dat haar gevoelens en gedachten er op dit moment niet echt toe deden. Wat er ook zou gebeuren, het zou gebeuren. Ze dacht dat het beter was om zo te denken, zodat ze het achter zich kon laten. Ze was bang dat de gebeurtenissen van vandaag haar nooit zouden verlaten.



Ze keek naar Katy, die zich op de weg concentreerde. Haar haar was naar achteren getrokken, maar nog steeds elegant. Ze zag eruit alsof ze in deze auto thuishoorde. Belle zag zichzelf altijd als opgemaakt, volwassen en boven haar leeftijdsgenoten, maar niet op een verwaande manier. Ze werkte hard om te komen waar ze nu is. Maar er was iets aan Katy dat haar jaloers maakte. Misschien voelde ze zich zo omdat ze op dit moment elkaars tegenpolen waren. Katy had haar leven voor elkaar, vrij, rijk en Belle mocht niet eens haar eigen lichaamsfuncties controleren. Belle was jaloers maar voelde dat er meer aan de hand was. Ze had geen tijd om er over na te denken want Katy ritste de auto tot aan de poort en ging Belle helpen uitstappen.



"Belle, ik ga de auto parkeren, en dan hier wachten tot je naar buiten komt ok?", verzekerde Katy haar.
"Katy, bedankt. Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten doen vanavond. Kijk, ik ben nog wel even bezig. Waarschijnlijk een uur op zijn minst. Ga een koffie halen, en misschien haal je er ook een voor mij? En ik sms je als ik aangekleed ben, zodat je niet in de kou zit te wachten."
"Oké Belle, ik zal er zijn. Wat er ook gebeurt daarbinnen, als het te intens wordt, wil ik dat je weet dat ik aan je denk. Vertrouw daar maar op.", zei Katy en gaf haar een geruststellende glimlach.
Katy keek toe hoe Belle zich omdraaide en langzaam naar de ingang schuifelde. Er stonden maar een stuk of 5 mensen in de rij.
Zaterdagavond zal wel niet veel volk zijn', dacht ze.



Belle wachtte en probeerde van iedereen afstand te houden in de hoop dat niemand haar zou opmerken of haar zou ruiken. Het leek er niet op dat iemand dat deed. De koude lucht waaide rond, dus dat hielp ook. Na het inchecken ging ze naar binnen en werd haar gezegd in de stoel te gaan zitten. Ze wist wel beter dan bezwaar te maken en deed wat haar gezegd werd. Haar kont raakte het harde onvriendelijke plastic van de stoel en sloeg alles weer strak in haar. Op dit punt deed het er waarschijnlijk niet toe. Hoe de puinhoop er de laatste uren ook had uitgezien, het kon onmogelijk nog erger worden.



Een tengere jonge vrouw, waarschijnlijk niet ouder dan 19 of 20 jaar, kwam naar buiten met een klembord en riep Belle's naam. Belle kwam naar haar toe en bevestigde haar identiteit. Op het naamplaatje stond "Ambyr L." en onder haar naam stond TRAINEE. Belle rolde met haar ogen in de veronderstelling dat ze het B-team van zaterdagavond had gekregen en ook omdat de voornaam van dit meisje opzettelijk met een 'y' was gespeld door waarschijnlijk vervelende ouders die er op stonden dat hun kind zich hun hele leven 24x7 speciaal en uniek zou voelen. Belle besefte dat ze op dit moment weinig geduld had en dat het niet Ambyr's schuld was. Ze wilde gewoon terug naar haar onderzoekskamer en Nick verder laten gaan met haar te vernederen.



"Ik dacht dat Nick hier zou zijn?", vroeg Belle.
"Juffrouw Larson, ik heb de opdracht gekregen om u op te halen en dan naar de onderzoekskamer te begeleiden. Alle andere vragen zullen moeten wachten. Volg me nu en niet praten.", zei ze abrupt.
Belle nam het dit jonge meisje kwalijk dat ze enige autoriteit over haar uitoefende, maar ze volgde haar zo snel als ze kon. Het was pijnlijk om haar bij te houden, maar hoe gênant, walgelijk en afschuwelijk dit ook voor haar zou worden, ze wilde NU die luier van haar af. Ze kreeg haar kamer te zien, ze kon zich niet herinneren of ze hier eerder was geweest maar ze zagen er allemaal hetzelfde uit.



"OK Miss Larson. Trek al uw kleren uit, of in ieder geval alles wat u kunt, en ga op uw rug op de tafel liggen.", instrueerde Ambyr haar kalm maar assertief.
God wat gênant. Altijd nieuwe mensen die ze hier binnenbrengen', dacht Belle.
"Ik ken de routine!", snauwde Belle.
Ze trok alles uit en bleef naakt in de luier staan. De geur was haar nu duidelijk en hoewel ze er waarschijnlijk aan gewend was geraakt, moet het Ambry duidelijk zijn geweest wat er gebeurd was... Ambyr draaide zich naar haar om en keek een beetje verbaasd. Belle dacht dat dit de eerste keer was dat deze 'stagiaire' een naakte volwassene met een luier om zich heen had gezien.
Ambyr zei, "Umm ok juffrouw Larson, uhh ga nu alstublieft liggen."



Belle kon zien dat dit meisje zich professioneel probeerde te gedragen en deed wat haar gezegd werd. Ze vond het triest dat zij hier deel van uitmaakte. Belle draaide zich naar de tafel en zag alle riemen aan de zijkanten hangen. Toen ze ze zag verdubbelde haar hartslag toen de herinnering aan het pak slaag van een paar dagen geleden weer boven kwam. Blijkbaar zou ze weer in bedwang worden gehouden, wat ze niet leuk vond. Ze ging op de tafel staan en schonk er nu geen aandacht meer aan om te proberen iets zachts te doen. Haar woede over de situatie had haar een 'fuck it'-houding gegeven. Ze plofte met haar kont neer op het gewatteerde oppervlak en leunde achterover. Als deze mensen haar stinkende luier wilden verschonen, dan konden ze het verdienen. Ze zou ze een rotzooi geven die ze nooit zouden vergeten.
Ambyr kwam er bij staan en rommelde met de polsriemen, die hij uiteindelijk stevig om Bells dunne polsen vastmaakte.
"De eerste keer?", vroeg Belle op een sarcastische toon.
"Juffrouw Larson, ik heb u geïnstrueerd dat er niet gepraat mocht worden.".
"Nou, jij bent niet leuk.", grijnsde Belle terug naar haar.
Ambyr negeerde haar en knoopte de zware polsboeien zo strak als ze kon vast, Belle bijna knellend.
"Juffrouw Larson, ik ben klaar voor nu. Blijf hier nog even terwijl wij andere patiënten verzorgen. Het team zal zo terug zijn om u te verwerken, oké?
"Verwerkt?, VERWERKT?", dacht ze.



Wat krijgen we nou. Was ze een stuk vlees aan de lopende band of zo.
"Wacht, waar heb je het over. Welk team? En hoe lang moet ik hier blijven?", vroeg Belle verwoed.
Nelle spande haar hoofd zo ver als ze kon vanuit haar benauwde positie om Ambyr de kamer te zien verlaten en het laatste wat ze zag was de meisjeshand die langs de muur naar beneden gleed en de lichtschakelaar raakte voordat de deur dichtklikte.
"Belle schreeuwde naar de deur vanuit de pikzwarte kamer.
Dit ging niet zoals Belle zich had voorgesteld. Ze was van plan om nu al uit de luier te zijn, maar ze was alleen in het donker. De kamer was koud en stil. Ze kon niets horen van buiten de deur. Ze dacht dat ze daar al zo'n 5 minuten lag, geduldig wachtend tot iemand binnen zou komen. Haar gezicht en lichaam jeukten, maar ze kon er niets aan doen. De boeien hielden haar handen wijd gespreid boven haar hoofd en er zat geen krimp in. Ze probeerde zich te draaien om haar gezicht tegen haar schouder en arm te wrijven, maar ze kon de plek die ze nodig had niet bereiken. Ze bleef daar wachten in het pikkedonker. Hoe langer dit duurde, hoe bozer ze werd. Ze maakte zich zorgen over Katy, en hoe lang ze nog zou moeten wachten.



Waar zijn ze? Zijn ze mij hier vergeten?", vroeg ze zich af.
"HALLLLLLOOOO!?, IK BEN HIER. Belle had iemands aandacht nodig. Ze was nu ernstig bezorgd dat ze vergeten was en hier de hele nacht zou vastzitten.
Toen Belle klaar was met schreeuwen, stopte ze bij het geluid van de deur die openklikte. De lichten gingen aan en ze herkende Nick.
"Oh godzijdank, waarom duurt het zo lang!? Ik dacht dat je me vergeten was."
Nick liep naar binnen gevolgd door een aantal andere mensen. Ambyr kwam als eerste binnen gevolgd door 2 anderen. Nog een jonge vrouw, en een jonge man. Beiden leken ongeveer even oud als Ambyr en ze dacht dat het andere stagiaires waren. Belle kon niet geloven dat al deze mensen in de kamer naar haar naakte lichaam staarden dat aan de tafel was vastgebonden.
Laat ze alsjeblieft weggaan', dacht ze bij zichzelf.
Hoi Belle. Niemand is je vergeten. Kalmeer en wees stil. Ooof! Het lijkt erop dat de zetpil zijn werk heeft gedaan vandaag!", Nick staarde haar aan en haalde zijn neus op om aan te geven dat hij haar kon ruiken. Belle huilde bijna, maar probeerde zich in te houden tegenover een groep kinderen die haar aanstaarden.



"Ik wed dat je je een stuk beter voelt nu dat allemaal voorbij is. Ik zie dat Ambyr je helemaal heeft vastgezet en klaargemaakt. Ze vertelde me dat je eerder een beetje spraakzaam was, klopt dat?", zei Nick.
Belle trok zich niets aan van Ambyr, maar in plaats daarvan begon ze in een tirade, "Wat? Nee, ik voel me niet beter. Wat je me ook gaf, ik kreeg erge krampen. Ik dacht dat ik dood ging. Haal deze luier van me af en maak me schoon. Je stomme website heeft niet gewerkt en ik zit al uren in mijn eigen stront. Dit is verkeerd. Wat is er mis met jullie allemaal. Zien jullie niet dat dit verkeerd is. Laat iemand iets doen!", schreeuwde Belle naar de stagiaires op zoek naar sympathie, maar ze kreeg er geen. Ze had zichzelf niet meer in de hand.
"STILTE", schreeuwde Nick scherp naar haar, en het deed de 3 stagiaires ook opspringen.
"Belle, dit gedrag is onaanvaardbaar! Ambyr, je had gelijk.", verklaarde Nick.



Belle vroeg zich af waar ze gelijk in had toen Ambyr iets aan Nick overhandigde en hij het in beeld bracht. Belle wist niet wat het was maar ze wist dat ze het waarschijnlijk niet leuk zou vinden.
Belle onderzocht het toen het dichterbij kwam. Het zag eruit als hetzelfde materiaal waarvan de boeien waren gemaakt. Ze kon aan de vorm zien dat het over haar mond moest gaan en voorkomen dat ze zou spreken of bijten. Nick draaide het om en ze kon een grote bol zien die uit het midden stak. Het was niet moeilijk te raden dat het een soort prop was.
Belle deinsde terug en trok aan haar boeien, in een poging om weg te schuiven.
"Wacht. Wacht... alsjeblieft. Ik heb dat niet nodig. Echt Nick, ik zal me gedragen. Ik beloof het. Oké?", smeekte ze wanhopig.
"Belle, het is te laat ben ik bang. Ik had niet verwacht dat je zoiets als dit nodig zou hebben. We hebben enkele patiënten die van tijd tot tijd wat extra hulp nodig hebben om rustig te blijven. Ambyr zei dat ze bezorgd was dat je je niet aan de regels hield en ik zie nu dat ze gelijk had. Trouwens, het zal mijn stagiaires helpen om dit proces ook te zien.



Ze keek Ambyr aan alsof ze gek was. Ze had niets gedaan. Wat was in godsnaam het probleem van dit meisje.
"Nick, kom op. Dit is gekkenwerk. Je kan dit niet doen, alsjeblieft, alsjeblieft. Alsjeblieft. Ambyr, het spijt me, ik meende het niet. Ik...", ging ze smekend verder tegen iedereen die naar haar keek.
Nick kreeg snel haar medewerking door te dreigen dat haar straf verlengd zou worden als ze niet meewerkte. Hij liet haar haar mond openen en 'ahhhh' zeggen en ze voelde het grote voorwerp naar binnen gaan en tot rust komen achter haar tanden. Het nam een groot deel van haar mond in beslag. Het drukte haar tong naar beneden en het smaakte naar bitter rubber. Ze dacht dat ze zou stikken en kokhalsde bijna toen hij het helemaal naar binnen duwde. Ze kon haar kaak een beetje tegen de indringer werken. Dit was geen prettige ervaring.
Nick had de gag in haar mond en liet de rest van het apparaat naar beneden en over de onderste helft van haar gezicht rusten. Alles was bedekt van net onder haar neus tot onder haar kin. Nick gespte snel een paar leren riemen rond haar gezicht en achter haar hoofd en spande ze vast, waardoor haar wangen eronder werden samengedrukt. Ze voelde het trekken aan haar nek en kin, en het deed pijn als ze probeerde haar hoofd van links naar rechts te draaien. Hij keek op haar neer en trok aan enkele losse plukken haar die onder de riemen vastzaten en haalde ze voor haar van haar gezicht.



Belle keek naar hem op en haar ogen communiceerden niets dan woede. Ze probeerde een geluid te maken maar er kwam niets uit behalve een doffe kreun.
"Belle, ik weet dat dit geen prettig gevoel is, en je kunt naar me opkijken met alle woede in je ogen die je wilt, maar dit zal je leren om je aan de regels te houden. Dus ga lekker liggen en ontspan terwijl we je opknappen.
Wat was zijn probleem... en ontspannen? Er was niets ontspannends aan deze situatie.
Ze keek de kamer rond en zag alle drie de stagiaires naar haar kijken. Haar ogen ontmoetten die van elk van hen en ze was niet in staat om hen lang aan te kijken voordat ze in verlegenheid werd gebracht, dus fixeerde ze haar blik op een punt op het plafond en concentreerde zich daarop om te proberen zichzelf te kalmeren.
Ze hoorde Nick tegen de groep praten en kon alleen maar luisteren terwijl hij over haar sprak alsof ze er niet bij was.
"Ok team rustig nu en luister goed. Nu de patiënt goed is vastgezet en stil is kunnen we beginnen. De naam van de patiënt is Belle Larson. Ik weet dat jullie allemaal haar dossier hebben bestudeerd, dus jullie weten dat ze een geschiedenis heeft van insubordinatie tegenover de politie, extreme afkeer van autoriteit en recentelijk de regels heeft overtreden tijdens de pandemie, wat niet alleen haarzelf in gevaar heeft gebracht, maar ook haar medeburgers. De rechtbank heeft, op aanbeveling van Dr. Spencer, Belle toegewezen aan de regressietherapie van de dokter, in plaats van boetes of gevangenisstraf te krijgen. Dit staat de patiënt toe zijn normale leven te hervatten onder bepaalde beperkingen natuurlijk. Dit geeft ons de kans om hen te rehabiliteren tot functionele leden van de samenleving. Zoals u weet, zijn de eerste proeven van de dokter met dit programma vorig jaar begonnen en hebben veelbelovende resultaten bij de vrijwilligers opgeleverd. Met de pandemie, en de toegenomen behoefte aan handhaving van de regels, is de staat op zoek naar creatieve manieren om mensen te helpen gevangenisstraf te vermijden, en ze hebben Dr. Spencer een grote speelruimte gegeven bij het toepassen van sommige van haar ideeën.".



Belle schreeuwde door de knevel en de muilkorf en was in staat om een aanzienlijke hoeveelheid lawaai te maken over hoe haar gedrag werd beschreven en vastgelegd in haar dossier. Het team negeerde deze uitbarsting gewoon terwijl Nick verder praatte over de geluiden die uit het onderwerp voor hem kwamen.
"Jouw taak, en de mijne, is om de dokter te ondersteunen met deze patiënten en ervoor te zorgen dat ze niet alleen de zorg krijgen die ze nodig hebben, maar ook om alle aanwijzingen en voorschriften toe te passen die de dokter heeft besloten."
Nick legde zijn hand op Belle's luierstreek en zei: "Zoals je kan zien is juffrouw Larson 24x7 zwaar geluierd en dit kledingstuk hier verhindert haar te knoeien met haar luier of haar te verwijderen. We gebruiken deze in instellingen waar patiënten om medische redenen luiers moeten dragen, maar ze soms proberen te verwijderen, waardoor er rommel ontstaat. Ze werken zeer effectief voor dit programma."
De 3 studenten knikten gewoon en maakten aantekeningen alsof dit een normaal onderdeel was van een verpleegstersopleiding. De manier waarop Nick het allemaal zo nonchalant uitlegde leek zijn studenten tevreden te stellen.



"Vandaag zullen we haar luier verwijderen, haar schoonmaken en de voorgeschreven billenkoek geven. Als iemand van jullie problemen heeft om deel te nemen aan het pak slaag, dan begrijp ik dat en kunnen jullie buiten wachten terwijl het wordt toegediend. Wil iemand zich excuseren?", vroeg Nick.
Alle 3 antwoordden gretig met een "nee", alsof ze opgewonden waren om een nieuwe vaardigheid te leren die ze nog niet hadden geleerd.
"Ok dan laten we beginnen", zei Nick.
Belle hoorde dit en beschouwde het als een stap dichter bij het einde van deze dag. Nick maakte de dikke tailleband van het gewaad los dat Belle's buik strak omsloot. Alleen al het feit dat die af was, was een enorme verbetering. Het was makkelijker om te ademen, de druk die het op haar middenstuk uitoefende was weg. De luier zakte een beetje door toen hij van het dekje werd bevrijd. Nick werkte het hoesje langs haar benen naar beneden en gooide het weg, de luier voor iedereen zichtbaar latend. De geur werd onmiddellijk versterkt. Van buitenaf was het duidelijk dat de luier erg nat was, en vol, maar er waren slechts een paar donkere vlekken die door het materiaal heen waren gekomen. Nick knipte de luier door terwijl zijn leerlingen toekeken, terwijl Belle haar ogen sloot en wachtte. Ze wist dat het ergste nu ging gebeuren.



Nick liet haar haar benen weer omhoog brengen zoals voorheen en gaf toen de opdracht aan 2 van de studenten om elk een been achter haar knie vast te pakken en haar open te houden. Ook al was de luier doorgeknipt, hij klonterde nog steeds aan haar en hij moest hem van haar huid losrukken. Het viel met een plof op de tafel voor haar. Belle wist dat haar privé-gedeelte onder de stront zat. Ze kon de overgebleven substantie nog voelen, zelfs nadat de luier was weggetrokken. De meeste troep zat in de luier en Nick liet hem snel verwijderen en in een container aan de andere kant van de kamer plaatsen.
"Nou Belle, je hebt die luier goed te pakken gehad. Maar al met al valt het wel mee.", zei Nick.
Als dit niet 'te erg' was, wilde Belle niet weten wat dat wel was. Nick vroeg Ambyr om te helpen met het opruimen van de overgebleven rommel. Ze trokken allebei rubberen handschoenen aan en veegden haar af. Het duurde niet lang om het vreselijke mengsel van plas, poep en diarree dat aan haar kleefde te verwijderen en Belle voelde zich al beter. Nick gaf opdracht haar benen verder naar achteren te houden zodat hij ook haar achterwerk kon schoonmaken. Nick vroeg Ambyr om haar privé grondig te controleren op achtergebleven uitwerpselen om de kans op infecties te verkleinen. Belle kon voelen hoe Ambyr haar handen uit elkaar spreidde, en haar vingers speelden met haar meest kwetsbare en gevoelige plekjes. Ze voelde dat tintelende gevoel en begon te blozen van de voortdurende aanrakingen daar beneden en probeerde geen geluiden te maken van achter de mondknevel. Het leek erop dat Ambyr echt haar tijd nam en Belle bewoog onwillekeurig haar heupen een beetje in antwoord.



"Belle, lig stil voor me. Bijna klaar.", zei Ambyr op een verzorgende en neerbuigende toon terwijl ze verder ging met het gebied weer schoon te maken.
Alle handen en vingers van de verschillende mensen in de kamer werden van haar lichaam verwijderd en ze mocht haar benen neerleggen. Tegen die tijd had het speeksel zich in haar mond opgehoopt en was het moeilijk door te slikken, zodat het uit haar mondhoek liep en ze kwijl langs haar wang en in haar nek voelde lopen.
Waarom leek kwijlen op zichzelf gênanter dan dat haar eigen uitwerpselen door vreemden van haar af werden gepoetst,' dacht ze.
Ze voelde zich als een baby die verzorgd werd. Ze wist niet zeker wie het was, maar een doek veegde zachtjes haar wang en nek schoon. Nick en de 3 stagiaires lieten haar daar en bespraken iets aan de andere kant van de kamer. Belle kon niet horen waar ze het over hadden. Het kon haar niet schelen. Ze maakte van de gelegenheid gebruik om haar positie aan te passen, diep adem te halen, en genoot ervan weer schoon te zijn. De laatste 12 uur was iets wat ze nooit meer wilde meemaken. Ze sloot haar ogen en dacht dat ze misschien in slaap kon vallen. Het was een vreemd gevoel aangezien ze volledig naakt was, en vastgebonden voor vier vreemden. Ze was geestelijk en lichamelijk uitgeput en had op dit punt gewoon de wil verloren om zich zorgen te maken. Ze wist ook wat haar te wachten stond. Wat de laatste dagen beetje bij beetje aan haar had geknaagd. Ze speelde kleine spelletjes in haar hoofd, zoals, zou ze de billenkoek ruilen in ruil voor het moeten herhalen van wat er net gebeurd was? Ze kon haar eigen vraag niet beantwoorden over wat erger was. Er waren geen goede opties. Ze wist dat het een nutteloze, zinloze oefening was, maar ze kon die gedachten niet uit haar hoofd zetten. Ze schrok op toen ze iemand tegen haar hoorde praten...



"Ok Belle, we gaan je nu omdraaien en je in positie brengen voor je pak slaag OK?", vroeg Nick alsof ze een keuze had of kon antwoorden. Haar polsen werden even losgelaten en haar instinct was om haar gezicht aan te raken en de nattigheid van haar kin te vegen. Ze had geen kans, want Ambyr hield snel haar polsen vast terwijl ze zich omdraaide. Haar handen werden vastgemaakt en ze kon voelen hoe anderen aan haar enkels werkten. Ze wist dat ze weer onderwezen zou worden. Ze voelde hoe ze aan haar enkels trokken en haar lichaam naar beneden trokken. Ze liet een boze kreun horen die aangaf dat ze moest stoppen toen haar polsboeien zich ingroeven. Haar voeten werden naar beneden gericht en ongeveer 2 voet uit elkaar gezet. Ze lag plat op de tafel en testte haar bewegingen.
Ze probeerde uit te vinden hoe ze haar gezicht moest trekken. Rondkijken spande haar nek, recht naar beneden kijken dwong de prop dieper in haar mond zodat ze met haar wang op de tafel rustte in afwachting van de eerste klap.
Nick legde de procedure uit aan zijn leerlingen.
Hij legde zijn hand op Belle's bil terwijl hij uitlegde.
"Bij elk van deze procedures is het belangrijk om precies te lezen wat de dokter heeft voorgeschreven. Soms krijg je de instructie om 5 of 10 klappen toe te dienen in een bepaald tijdsbestek en dan is het voorbij, andere keren krijg je een zwaardere straf zoals we hebben aangegeven voor juffrouw Larson hier. Het is ook belangrijk om naar hun schema te kijken. Zoals je kan zien krijgt ze slaag op donderdag en zaterdag. Dus het is een goed idee om het doelgebied te inspecteren op roodheid of blauwe plekken van de vorige sessie."



Nick bewoog zijn hand over Belle's kleine stevige achterste, inspecterend op gevoeligheid of roodheid.
"Zoals je kunt zien lijkt het erop dat Belle's billen aardig genezen zijn van een paar dagen geleden. Je ziet dit bij patiënten die in goede gezondheid en fysieke fit zijn. Dus dat zegt ons dat we in staat zijn om volle kracht te gebruiken tijdens deze behandeling."
Belle luisterde naar hun gepraat over hoe hard ze van plan waren haar te slaan en er was niets wat ze kon doen of zeggen om op dit punt bezwaar te maken. Ze voelde Nicks hand op haar kont en ze wilde echt dat hij ophield haar zo aan te raken.
Nick vervolgde, "Voor Belle heeft de dokter een behandelsessie van niet minder dan 20 minuten en niet meer dan 30 aangegeven. Een paddle moet worden gebruikt en de patiënt moet worden gespankt tot niveau 10. Het doel is om de patiënt tot de grens van zijn pijntolerantie te brengen en dan net een beetje verder te gaan. Dit is een beetje subjectief en vergt oefening, maar je kunt de signalen zien aan de manier waarop de patiënt reageert. Op een bepaald moment zul je zien dat ze de controle verliezen en de sensaties niet meer aankunnen. Je zult gehuil en geschreeuw horen, maar op een bepaald moment zul je een totale inzinking zien. Sommige patiënten kunnen proberen je voor de gek te houden, maar dat doorzie je meestal wel. Ik ga beginnen en jullie krijgen elk een beurt, en als we Belle's breekpunt naderen, neem ik het over en beëindig de behandeling en je ziet precies waar ik het over had. Klaar?"



De studenten knikten allemaal opgewonden. Ze zaten ineengedoken achter de tafel en keken naar de vastgebonden jonge vrouw voor hen. Haar benen waren gespreid, alles was zichtbaar, en haar kont was gebald in afwachting van de peddel.
Nick bracht hem naar beneden en het geluid van de klap tegen haar achterste deed de studenten opschrikken. Ze waren verbaasd over hoe hard hij begon, gezien dit minstens 20 minuten zou duren. Ze zagen hoe haar lichaam zich spande, haar spieren blootlegde terwijl ze aan de riemen trok en ze hoorden een gil die zelfs de knevel niet volledig kon dempen. Hij wachtte ongeveer 10 seconden voor hij de volgende slag toediende, over beide wangen en zag hoe de roodheid zich verspreidde.
Belle voelde de hitte als voorheen en ze vocht ertegen. Ze zei tegen zichzelf dat ze dit aan zou kunnen. Ze was sterker dan zij waren. Ze was niet van plan om een geluid te maken en hen enige voldoening te geven. Op dit moment deden haar gestrekte ledematen toch al meer pijn dan haar achterste, maar ze wist dat die waarden snel zouden omslaan. De volgende paar minuten ging het zo door. Belle vocht tegen haar drang om te schreeuwen en veroorzaakte daardoor zelf tranen in haar ogen.



Telkens weer landde de paddle, soms midden op haar blote kont, soms alleen rechts of links. Nick gaf elke leerling de kans om met de paddle te slaan en instrueerde hen hoe ze dat veilig moesten doen en met hoeveel kracht ze moesten slaan. Toen Ambyr de paddle in handen kreeg, aarzelde ze niet om hem te gebruiken. Belle wist dat zij het was en wist niet waarom ze het voor haar had.
"Nick, de patiënt maakt geen geluiden. Is dat normaal?", vroeg Ambyr hintend op wat volgens haar de juiste handelwijze was.
"Miss Larson is een taaie kleine koek, en we weten dat ze ook een koppig trekje heeft. Dit soort houding geeft meestal aan dat de patiënt denkt dat ze dit kunnen bestrijden of de pijn kunnen verdragen en je hebt absoluut gelijk Ambyr, goede beslissing van jouw kant. Je mag de intensiteit een beetje verhogen.", instrueerde Nick.
Ambyr was tevreden met Nick's feedback en het verhogen van de intensiteit is precies wat ze deed. In het begin dacht Belle dat ze het wel aankon maar bij ongeveer de 4e slag voelde haar kont aan alsof ze net met een hete pook was aangeraakt en er kwam een gil uit die ze niet verwacht had. De leerlingen keken toe hoe haar achterste zich opnieuw samenkneep en nog donkerder rood werd. Belle's middendeel schokte verwoed rond op de tafel.



"Belle, je moet stil blijven liggen.", vroeg Ambyr.
"Soms blijft de patiënt niet stil liggen Ambyr. We kunnen ze wel vastzetten zodat hun achterste op één plaats blijft.", wees Nick snel.
Hij bracht toen een dikke canvas riem over Belle's onderrug en ratelde die naar beneden. Belle liet een kreun horen en ze dacht dat ze in tweeën gesneden zou worden. Ze was nu geïmmobiliseerd en kon haar lichaam slechts een beweging van een centimeter of twee in welke richting dan ook geven. Ambyr bedankte Nick voor zijn hulp en ging verder met de paddle op het nu stabiele achterwerk. Ambyr ging verder terwijl iedereen toekeek hoe ze Belle vakkundig paddlede tot op een punt waar het schreeuwen nooit meer ophield. Nick moest tussenbeide komen en Ambyr's slagen stoppen en erop wijzen dat dit de reactie was waarnaar ze op zoek waren en dat ze met succes een totale instorting had bereikt.



Belle besefte eerst niet eens dat het voorbij was, haar verstand liet haar dat niet toe. Na enkele seconden kwam een deel van haar zintuigen terug bij haar. Ze drukte haar voorhoofd tegen de gestoffeerde tafel en het was glibberig en nat van haar kwijl en tranen. Ze zou er alles voor geven om nu losgemaakt te worden. Elke seconde voelde als een eeuwigheid, ook al was de paddling voorbij. Ze voelde de druk van haar rug wegvallen toen die gemene riem van haar rug werd verwijderd en ze haalde diep adem. Een van haar neusgaten was dichtgeknepen waardoor het nog moeilijker was om adem te halen.
"Ok Belle, je hebt het goed gedaan. Het is allemaal voorbij. We gaan je omdraaien en je een schone luier omdoen zodat je naar huis kan.", sprak Nick uit.

Meneer, ik vraag me gewoon af of ik haar misschien nog een zetpil moet geven. Ik denk niet dat ze weer 4 dagen opgehouden wil worden. Dat is niet gezond.", zei Ambyr.
"Heel goed Ambyr, je mag er een toedienen maar geef haar de tablet met vertraagde afgifte die in de ochtend zou moeten inwerken.", dirigeerde Nick.
Belle hoorde dit en gilde uit alle macht. Ze klemde haar kleine rode billen samen in een poging om te zeggen dat ze dat niet wilde. Maar voor ze het wist zat er een vinger in haar achterste die iets naar binnen ramde, net zo diep als daarvoor. Het was demotiverend. Dat kleine ding in haar en er zou geen manier zijn om eruit te komen terwijl het haar binnenste verscheurde. Ze bad alleen dat het niet zo erg zou zijn als voorheen, nu ze redelijk leeg was. Ze voelde hoe haar riemen werden losgemaakt en ze eindelijk vrij was. Ze mocht rechtop gaan zitten en werkte langzaam het leven terug in haar benen en schouders. Ze keek naar de mensen in de kamer en staarde hen aan, wees toen naar de prop die om haar hoofd was gebonden.



"Nee Belle, nog niet.", een van de anderen schudde nee met zijn hoofd alsof ze een kind was dat de regels niet begreep.
Belle moest weer gaan liggen en dat deed ze heel langzaam. Het aanraken van haar kont aan het materiaal van de tafel bleek pijnlijk. Het luieren ging snel. Een van hen, ze wist niet wie, smeerde haar rode achterste in met lotion en op haar private delen smeerden ze zware zalf die antibacterieel was, zo werd haar verteld. Het deksel werd zoals verwacht op haar vastgemaakt en vergrendeld en haar werd gezegd rechtop te gaan zitten. Iedereen verliet de kamer behalve Nick. Hij ging naar achteren en begon de verschillende riemen van het apparaat los te maken. Het duurde een minuut voor hij het los had en hij waarschuwde haar niets te zeggen of haar kaak te bewegen als het eruit was.
"Doe het rustig aan Belle, de eerste keer kan erg pijnlijk aanvoelen.", waarschuwde Nick.
De prop werd van haar gezicht weggetrokken en de bol kwam eindelijk uit haar mond, samen met het resterende speeksel. Het spoot uit op haar naaktheid. Ze hief haar hand naar haar pijnlijke kaak en wreef erover.
"Ok Belle, je kunt je nu aankleden en ik zie je waarschijnlijk morgenvroeg. Probeer het vannacht rustig aan te doen, je zult pijn hebben.", zei Nick voordat hij de kamer verliet.



Belle hoorde niet eens wat hij zei voordat hij de kamer verliet.
'Nou, het is nu voorbij', zei Belle tegen zichzelf.
Ze trok langzaam haar kleren aan en iemand kwam haar naar buiten begeleiden. Ze was in een soort waas en liep langzaam naar buiten. Haar achterste stond nog steeds in brand en ze voelde de luier er tegenaan schuren. Ze had geen idee hoe laat het was en besefte dat ze Katy was vergeten te sms'en. Ze ging naar buiten en merkte dat de temperatuur gedaald was. Ze greep naar haar telefoon om Katy te bellen en haar te vertellen dat ze klaar was, maar hoorde iemand haar naam roepen. Ze keek op en zag Katy staan net buiten de poort, wachtend op haar zoals ze had gezegd dat ze zou doen. Ze begon te huilen terwijl ze naar haar vriendin staarde.
 

Ivy

1 van de oprichters en organisators van de CBB
dank je voor deze vervolg weer met spanning gelezen op naar het volgend blijf schrijven en een goed verhaal
 
  • Like
Waarderingen: MB04

luierdromer

Niet geschoten is altijd mis.
Welk stuk van het verhaal bedoel je?
Eigenlijk vanaf het moment dat Ambyr erbij komt maar, vooral als Nick dan Belle totaal negeert en, vooral als Belle een knevel in haar mond krijgt en, geslagen wordt met een peddel.
Eigenlijk loopt het dwars door het midden van het verhaal, begrijp me niet verkeerd op zich is het een prachtig verhaal maar, dit werd mij best extreem.
Terwijl het vorige hoofdstuk best vriendelijk was, hoeft niet altijd hoor maar, dit was voor mij een beetje extreem.
Maar ieder zijn/ haar stijl maar, houdt er rekening mee dat er ook minderjarigen mee lezen.
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Eigenlijk vanaf het moment dat Ambyr erbij komt maar, vooral als Nick dan Belle totaal negeert en, vooral als Belle een knevel in haar mond krijgt en, geslagen wordt met een peddel.
Eigenlijk loopt het dwars door het midden van het verhaal, begrijp me niet verkeerd op zich is het een prachtig verhaal maar, dit werd mij best extreem.
Terwijl het vorige hoofdstuk best vriendelijk was, hoeft niet altijd hoor maar, dit was voor mij een beetje extreem.
Maar ieder zijn/ haar stijl maar, houdt er rekening mee dat er ook minderjarigen mee lezen.
Ga ik proberen te doen
 

frayo

Nieuw lid
Inderdaad een mooi verhaal. Maar misschien wel fijn om een waarschuwing te plaatsen voor een heftig stukje, en dan ook een aanwijzing als het heftige stukje voorbij is.
Dit kan bijvoorbeeld iets zijn als:
/// WAARSCHUWING: Het volgende gedeelte kan als schokkend worden ervaren. ///
Heftig stukje
/// Vanaf hier weer minder heftig. ///

Maar geef er vooral je eigen draai aan.
 

slaaf.johannes

Superlid
Inderdaad een mooi verhaal. Maar misschien wel fijn om een waarschuwing te plaatsen voor een heftig stukje, en dan ook een aanwijzing als het heftige stukje voorbij is.
Dit kan bijvoorbeeld iets zijn als:
/// WAARSCHUWING: Het volgende gedeelte kan als schokkend worden ervaren. ///
Heftig stukje
/// Vanaf hier weer minder heftig. ///

Maar geef er vooral je eigen draai aan.

mo is niet echt nodig vind ik het gaat goed en heb wel ergere verhaalen hier gelezen dan zou dat daar ook moetten worden gedaan
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Inderdaad een mooi verhaal. Maar misschien wel fijn om een waarschuwing te plaatsen voor een heftig stukje, en dan ook een aanwijzing als het heftige stukje voorbij is.
Dit kan bijvoorbeeld iets zijn als:
/// WAARSCHUWING: Het volgende gedeelte kan als schokkend worden ervaren. ///
Heftig stukje
/// Vanaf hier weer minder heftig. ///

Maar geef er vooral je eigen draai aan.

Wat zie je dan als een heftig stuk?
 

frayo

Nieuw lid
Wat zie je dan als een heftig stuk?
Het stukje waarvoor aan de stagiaires gevraagd wordt of iemand zich wil excuseren. Dus zeg maar de marteling zelf, en de gedetailleerde beschrijving van het pak slaag.

Ik ben het ermee eens dat het niet persé nodig, of verplicht, is. Mij lijkt het alleen wel fijn, zodat ik ook weet waar ik weer verder kan lezen als ik ff geen zin heb in het heftige deel van dit verhaal.

Verder wel een prachtig verhaal. Dank je wel voor het delen!
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Het stukje waarvoor aan de stagiaires gevraagd wordt of iemand zich wil excuseren. Dus zeg maar de marteling zelf, en de gedetailleerde beschrijving van het pak slaag.

Ik ben het ermee eens dat het niet persé nodig, of verplicht, is. Mij lijkt het alleen wel fijn, zodat ik ook weet waar ik weer verder kan lezen als ik ff geen zin heb in het heftige deel van dit verhaal.

Verder wel een prachtig verhaal. Dank je wel voor het delen!
Ok ik ga erop letten
 

MB04

Luier=Goed in mijn vel
Hoofdstuk 49

Katy zag Belle langzaam naar haar toe vallen en het duurde even voor ze zich realiseerde dat haar vriendin in slaap viel, maar ze was niet voorbereid. Ze bewoog haar hand uit de weg toen Belle's hoofd zachtjes op haar been rustte. Ze wist niet waar ze haar hand moest laten, ze wilde Belle niet storen en haar niet onhandig aanraken, dus legde ze haar hand maar op de rugleuning van de bank. De volgende 15 à 20 minuten probeerde ze niet te bewegen, zodat het uitgeputte meisje kon ontspannen en slapen. Katy keek toe terwijl Belle diep ademhaalde. Ze zag er vredig uit terwijl ze daar sliep, opgekruld in haar luier en Katy genoot ervan dit voor haar te doen.
Katy borstelde het haar weg uit Belle's gezicht en probeerde zich toen voorzichtig onder het slapende meisje vandaan te halen. Toen ze dat deed liet Belle een kreun horen, die aangaf dat ze geïrriteerd was omdat ze heen en weer werd geslingerd.
"Shhh shhh, ik ben zo terug.", fluisterde Kay.



Katy maakte van de gelegenheid gebruik om de badkamer te gebruiken en zich op te frissen. Ze had ongeveer 3 grote glazen wijn gedronken en moest heel nodig plassen terwijl ze op de bank zat. Ze vroeg zich af of Belle in haar luier had geplast terwijl ze buiten waren en het haar gewoon niet had verteld. De situatie was gewoon zo vreemd. Toen ze klaar was met haar eigen zaken spoelde ze het toilet door en waste haar handen. Het geluid van het toilet dat doorspoelde, zette haar onmiddellijk aan het denken. Het was iets basaals, iets automatisch, iets wat ze als vanzelfsprekend beschouwde. De eenvoudige handeling om zich te kunnen ontlasten op het toilet terwijl Belle dat niet mocht, was op de een of andere manier verkeerd. Ze voelde zich schuldig dat ze het deed en hoopte dat Belle nog sliep.
Ze waste haar handen en stapte stilletjes naar buiten. Het meisje met de luier lag nog steeds vast in slaap op de bank, opgekruld in wat een ongemakkelijke houding leek. Katy nam een kussen en een deken mee die ze in de slaapkamer had gevonden en hielp Belle zich op de bank uit te rekken. Ze ging op haar rug liggen en Katy legde het kussen onder haar hoofd. Katy ontrolde de deken en keek nog een laatste keer naar wat er voor haar lag voordat ze haar bedekte. De zeer dikke luier duwde haar benen uit elkaar en het zag er niet erg comfortabel uit. Katy wenste dat ze iets kon doen om dat ding van haar af te krijgen. Ze slaakte een verontruste zucht en trok toen het dekbed over Belle en stopte haar in.



Ze pakte haar spullen en besloot dat het tijd was om naar huis te gaan. Voor ze dat deed ging ze terug naar de bank en knielde bij Belle's hoofd. Ze keek Belle een paar minuten aan en gaf haar toen een zachte kus op het voorhoofd en fluisterde...
Ze stond op en liep naar de deur in de veronderstelling dat ze stilletjes zou ontsnappen zonder Belle wakker te maken.
Slaapwel
"Katy?", zei Belle met haar ogen nog dicht.
"Ja?"
"Bedankt dat je vanavond voor me gezorgd hebt."
"Natuurlijk. Ga nu maar slapen. Ik bel je morgenochtend wel.
Katy liep de deur uit en ging naar huis en Belle glimlachte even in zichzelf voor ze weer in slaap viel.



Belle werd vroeg wakker en vond zichzelf op de bank. Ze herinnerde zich snel de omstandigheden van gisterenavond, inclusief het drinken van veel te veel wijn. Ze had de hele nacht doorgeslapen, wat haar verbaasde, maar nu stond haar blaas op het punt te barsten. Ze ging rechtop op de bank zitten en voelde zichzelf al gaan. Ze voelde dat er plas ontsnapte, maar ze had haar lichaam nog niet gezegd dat te doen. Ze schreef het toe aan de wijn, maar vond het niet prettig om zo de controle te verliezen. Ze legde haar hand op haar knie en zette zich als het ware schrap terwijl ze de luier liet vollopen. Ze had nog nooit zo veel, zo snel, in een luier geplast en was bang dat ze zou gaan lekken. Ze was er helemaal op voorbereid om warme nattigheid op haar been of op de luierhoes te voelen, maar dat gebeurde niet, de luier hield. Ze voelde dat er een einde aan kwam en wist er nog een beetje uit te persen voordat ze opstond en zich verplaatste.



Toen ze opstond voelde ze haar hoofd bonzen en ze zei tegen zichzelf dat ze voorlopig niet meer zoveel zou drinken. Ze controleerde haar telefoon en de tijd was 6:30 uur. Ze had ruim 7 uur geslapen en voelde zich voor het eerst in dagen uitgerust. Maar nu zat er niets anders op dan te wachten. Ze dacht zich te herinneren dat Katy had gezegd dat ze haar zou komen ophalen, maar ze was niet 100% zeker van het gesprek of de details. Ze wilde haar echt sms'en maar het was nog te vroeg om haar lastig te vallen. Ze had water en Ibuprofen nodig en vond langzaam haar weg door het appartement. Ze zag dat alles was
Het was nu bijna 7:15 uur en ze vond dat ze zich klaar moest gaan maken. Belle had nog steeds niets van Katy gehoord en dacht dat het nu veilig was om haar te sms'en.
"Goedemorgen. Gaat het vanochtend nog door? Als je niet kunt, is het geen probleem.", drukte Belle op verzenden nadat ze haar sms een paar seconden had bekeken.



Ondertussen legde ze een trainingsbroek en een sweatshirt klaar en legde die op haar dressoir. Ze was moe van deze garderobe en verlangde ernaar om normale kleren te kunnen dragen. Ze controleerde haar berichten nog eens en vond het vreemd dat Katy nog niet had geantwoord. Misschien had ze ook te veel gedronken. Ze ging naar het voorraam en trok de gordijnen naar beneden, en Katy's auto stond er niet.
Ze heeft haar auto gisteravond toch zeker niet verplaatst', dacht Katy.
Belle had nog genoeg tijd en besloot Katy nog wat tijd te geven voor ze besloot alleen te vertrekken. Ze liep naar haar bureau om op haar laptop in te loggen toen het tot haar doordrong. Ze boog zich snel voorover en legde haar hand op het bureau om zichzelf op te vangen toen ze een kramp in haar maag kreeg.
"Oh god, niet weer, alsjeblieft", zei Belle hardop.
Aan de ene kant was dit het ideale scenario, want alles wat er uit haar kwam zou binnen een uur of zo worden opgeruimd als ze zich omkleedde. Aan de andere kant maakte haar lichaam het haar helemaal niet gemakkelijk. Ze huilde toen de krampen weer begonnen op te bouwen zoals gisteren en ze bad en hoopte dat ze niet weer zo erg zouden worden. Ze stond daar, voorovergebogen, voor ongeveer de volgende 5 minuten, proberend stil te blijven staan en wachtend tot het over zou gaan.



Ze concentreerde zich op doorademen, zoals ze eerder had gedaan, toen ze geklop op de deur hoorde. Ze negeerde het, dacht dat het iemand was die haar iets wilde verkopen en toen hoorde ze een andere klop gevolgd door Katy's stem.
"Belle? Ben je daar?", riep Katy met een bezorgde stem.
Shit shit shit', dacht Belle bij zichzelf, onzeker over wat te doen. Ze wist dat ze Katy nu niet weg kon sturen. Dat zou te vreemd zijn.
"Wacht even!", probeerde Belle te zeggen.
Ze baande zich een weg naar de muur naast de deur en drukte op de knop die Katy binnen liet zoemen. Haar plan was om Katy binnen te laten en dan snel naar de badkamer te gaan en de deur dicht te doen tot dit allemaal voorbij was. Ze kon Katy hier niet aan onderwerpen of haar in deze toestand onder ogen komen. Ze waggelde zo snel als ze kon de halve kamer door voordat ze weer werd tegengehouden door wat voor reactie er ook in haar opkwam. Ze steunde zichzelf met haar hand tegen de muur. Haar rug stond naar de voordeur en ze kon haar bestemming aan de andere kant van de kamer zien, maar het leek wel een kilometer. Ze was op dit moment bevroren van pijn en paniek.



De deur ging open en Katy kwam naar binnen, de deur open duwend met haar rug omdat ze in elke hand een Starbucks koffie droeg.
"Verrassing! Wie is er klaar voor zijn favoriete koffie?!", zei Katy opgewonden, erop gebrand om iets aardigs voor Belle te doen.
Er kwam geen antwoord. Katy liet de deur dichtvallen en draaide zich om, om Belle te zien die voorovergebogen tegen de muur kleine geluidjes maakte. Katy zette snel de koffie neer en liep naar Belle. Aan de manier waarop Belle lag, kon Katy alleen maar haar dikke luier kont zien die naar haar wees, en ze wist dat er iets mis was.
"Belle, Belle... alles goed met je? Zeg het me! Wat is er mis?"
Belle draaide zich een beetje om en hield haar hoofd omhoog zodat ze Katy kon zien en ze schudde alleen maar haar hoofd. Ze moest naar de badkamer, dat is alles wat ze wilde doen. Ze wilde verdwijnen. Katy ging naar Belle en hielp haar overeind.
"Katy, alsjeblieft. Help me naar de badkamer, het is die verdomde zetpil die die trut in me heeft gestopt. Ik moet gaan.", zei Belle.



Katy begreep het niet en was verward waarom Belle naar de badkamer moest.
"Belle, ik begrijp het niet, heb je iets nodig van daar, laat mij het voor je pakken. Wat is het?", smeekte Katy.
"Nee Katy, alsjeblieft. Help me gewoon naar binnen, ik wil alleen zijn, oké? Je mag dit niet zien, alsjeblieft.", smeekte Belle.
"Wat!? Belle, absoluut niet. Het maakt me niet uit wat er aan de hand is, ik laat je nu niet alleen."
Katy accepteerde geen nee en begon Belle naar de bank te begeleiden waar ze kon zitten of liggen. Belle had toegegeven op dit punt, verlangend naar hulp, en was pap geworden in Katy's armen toen ze naar de bank hinkten en zachtjes naar beneden gingen. Ze gingen op de rand van de bank zitten en Belle leunde voorover met haar hoofd tussen haar benen. Katy schoof naast haar en sloeg haar arm om haar heen en wreef over haar rug terwijl Belle heen en weer wiegde om de krampen te lijf te gaan.
"Katy, alsjeblieft, je hoeft hier niet te zijn voor dit. Het spijt me zo. Dit is mijn deal. Ik kan het aan.", smeekte Belle.
Katy hield haar vast en leunde voorover tegen haar rug, haar hoofd rustend naast dat van Belle en ze wiegden langzaam samen door de pijn heen.



"Ik ga nergens heen, Belle. Ik heb je. Ik heb je.".
De volgende minuten zaten ze daar allebei en Belle leed eronder. Belle's hand had de weg gevonden naar Katy's knie en kneep. Katy verstrengelde haar vingers in die van Belle en hield haar hand daar. Het was alles wat ze op dit moment kon doen. Belle voelde zich enigszins getroost door deze verbinding, maar was nog steeds erg nerveus over wat er zou gaan gebeuren in het bijzijn van Katy. Ze draaide haar hoofd en keek op vanuit haar voorovergebogen positie en zag Katy terug kijken met een geruststellende glimlach.
"Katy, het spijt me, het spijt me. Het staat op het punt te gebeuren. Weet je het zeker? Ik bedoel, je hoeft hier niet te zijn voor dit. Ik kan het zelf wel.", zei Belle terwijl zich een traan in haar oog vormde.
Belle stond op om wat er ging gebeuren makkelijker te maken en Katy volgde haar voorbeeld, ervoor zorgend dat haar vriendin niet om zou vallen. Katy draaide zich naar Belle zodat ze tegenover elkaar stonden en gaf haar een gepaste knuffel. Katy omhelsde Belle en sloeg haar armen om haar heen.
"Doe wat je moet doen Belle, het is niet jouw schuld. Niets van dit alles is dat. Het is niet jouw schuld.", verzekerde Katy haar.



Belle antwoordde door haar armen om Katy heen te slaan en zich stevig vast te houden. Hun hoofden lagen nu op elkaars schouders. Katy kon de warmte voelen die van Belle's lichaam uitging, vechtend tegen de oorlog in haar maag. Belle's borstkas golfde in en uit en drukte tegen die van Katy. De intensiteit van de situatie escaleerde, en Katy was vastbesloten Belle hier doorheen te slepen, wat er ook zou gebeuren. Belle werd zwak in de knieën en Katy hield haar stevig vast toen een spasme uitbarstte in Belle's darmen waardoor een grote brij naar buiten werd geduwd en in de wachtende luier terecht kwam. Belle trilde oncontroleerbaar terwijl het gebeurde. De druk bereikte een hoogtepunt toen het grootste deel van haar maag in de luier terecht kwam. Ze voelde zich plotseling koud en verslagen door de kwelling die ze net had doorstaan. Maar het was voorbij. De langzame opbouw van de krampen werd gevolgd door een explosie in haar luier. De krampen verdwenen snel.
Toen ze weer bij haar positieven kwam, realiseerde ze zich dat Katy haar nog steeds vasthield, en zij hield Katy nog steeds vast. Ze ontspande haar greep, zich realiserend dat ze het leven uit haar vriendin perste.
Katy was de eerste die sprak en de spanning verbrak: "Dank je, ik kon even niet ademen. Je bent sterker dan je eruit ziet!"



Ze beëindigden hun omhelzing door hun armen van elkaar af te laten glijden, maar Katy liet haar handen die van Belle vinden en ze hield ze daar tijdens een ongemakkelijke stilte toen hun ogen elkaar ontmoetten. Belle voelde zich volkomen kwetsbaar tegenover Katy. Ze keek naar beneden, beschaamd over wat er net gebeurd was en de emotie was maar al te duidelijk voor Katy.
Katy tilde Belle's hoofd op bij haar kin, zoals je bij een kind zou doen. "Hé! Luister nu naar me. Ik geef niets om dit alles. Je hebt er geen controle over. Het is niet jouw schuld. Binnenkort zal dit een verre herinnering zijn en dan kunnen we erom lachen. Maar voor nu, moeten we je opfrissen, aankleden, en in de auto zetten of je komt te laat."
"Beloofd? Dat we er op een dag om zullen lachen?", zei Belle terwijl ze haar wenkbrauwen optrok en Katy's hand weer pakte.
"Het is een belofte.", zei Katy en Belle voelde een kleine kracht toen ze naar voren werd getrokken.
Katy trok haar dichter naar zich toe en maakte de belofte af met een zachte kus op Belle's lippen.
 
Bovenaan