Karin_1982
Beginneling
Hannele doet vakantiewerk (1)
Het grote glazen kantoorpand doemde op toen Hanneke de brug over fietste. Ze glimlachte. ’s Morgens had ze het routekaartje nog eens goed bestudeerd. Ze wist dat het niet kon missen – de brug kende ze – maar de zenuwen die een eerste werkdag met zich brachten, hadden haar aan het twijfelen gebracht. De afdaling gebruikte ze om de plek te zoeken waar ze haar fiets kwijt kon. Aan de zijkant van de grote parkeerplaats zag ze een bord met een fiets en een pijl. In de kelder moest zich de fietsenstalling bevinden. Eenmaal binnen in de donkere ruimte zuchtte ze diep. Twee maanden zou ze hier vakantiewerk doen, met een optie om naast haar vervolgstudie er te blijven werken.
“Goedemorgen jongedame, waarmee kan ik u van dienst zijn?” De vriendelijke mevrouw achter de receptie keek Hanneke vrijpostig aan. “Eh, dag mevrouw. Mijn naam is Hanneke Das. Het is mijn eerste werkdag. Ik moet me melden bij meneer De Koning.” De mevrouw lachte. “Je moet me eerst de naam van het bedrijf noemen, meneer De Koning zegt me zo niks.” Stom! Hanneke kleurde rood. Ze had goed gelezen dat op bijna iedere verdieping van het twintig etages tellende kantoorgebouw een apart bedrijf zat. Alleen een of ander callcentrum en een accountantskantoor hadden meer etages. “Diapotrax` aarzelde Hanneke. De mevrouw tikte wat in en knikte. `Momentje”. De receptioniste belde. “Daisy met Leonie. Mejuffrouw Das is gearriveerd voor de heer De Koning.” De receptioniste keek Hanneke weer aan. “Neem maar even plaats, je wordt zo opgehaald.” Hanneke knikte vriendelijk en nam plaats op de moderne zitbank.
“Hanneke Das?” vroeg een jonge vrouw vragend die plotseling van achteren de wachtruimte was genaderd. Hanneke keek op. Ze had verwacht dat degene die haar op zou halen via de centrale liften zou zijn gekomen. Snel stond ze op en gaf de jonge vrouw een hand. “Klopt, aangenaam” zei ze bedeesd. De vrouw glimlachte flauwtjes en gaf een slappe hand. “Hallo ik ben Daisy, kom je mee?” Hanneke volgde Daisy. Ze namen een lift die verscholen lag achter een pilaar. Op de gesloten deuren prijkte een sticker “Diapotrax staff only.” Diasy merkte dat Hanneke de tekst had gelezen. “Je kunt het beste deze lift pakken, dat doen we allemaal.” Hanneke knikte. Daisy drukte op een knop en de lift schoot omhoog. Op de veertiende etage opende de deur zich. Een smalle gang leidde naar een glazen deur die op slot zat. Daisy gebruikte een pasje om de deur te openen. “Neem maar even plaats dan waarschuw ik Henk.” Hanneke knikte. Ze hielden er kennelijk van elkaar bij de voornaam te noemen. Ze ging er vanuit dat Henk de voornaam van meneer De Koning was.
“Ah, jij moet Hanneke zijn” zei een joviale man die een kamer uit was komen lopen. “Henk de Koning”. “Klopt, ik ben Hanneke Das, leuk kennis te maken.” Henk de Koning glimlachte vriendelijk en wees Hanneke de weg naar zijn werkkamer. Dat was een prachtige ruimte met een mooi zicht op de stad. “Ga zitten. Wil je wat drinken?” “Koffie graag”. De Koning belde en bestelde twee koffie. Daisy bracht de bestelling even later. “Zo Hanneke. Ik heb je dossier erbij gepakt. Je komt via het uitzendbureau lees ik.” Hanneke knikte. “Ja dat klopt.” De Koning las snel en mompelde wat kernwoorden. “oud-scholiere, HAVO afgerond, nog geen vervolgstudie gepland, 18 jaar.” Met een klap sloeg hij het dossier dicht. “Mooi. Wat weet je van ons bedrijf?” Hij keek Hanneke onderzoekend aan en dronk zijn koffie. Hanneke slikte. Ze had die vraag verwacht, maar het antwoord kende ze niet. Het uitzendbureau had vaag gedaan en op internet was alleen te vinden dat Diapotrax inderdaad gevestigd was in het grote kantoorpand ten zuiden van de rivier. “Niet zo veel” moest ze bekennen. De Koning glimlachte. “Niet zo veel, ik denk dat je bedoelt helemaal niks.” Hij ging meteen verder. “Normaal is dat natuurlijk geen goede voorbereiding voor een nieuwe medewerker, maar in dit geval niet. We houden er niet van dat ons werk bij het grote publiek bekend wordt. We werken in de schaduw en dat willen we zo houden. Vandoor ook het geheimhoudingscontract.” Nu liet hij een stilte vallen. Hanneke knikte. Ze had gedacht dat het standaard was zo’n contract. “In grote lijnen: wij ontwikkelen onderkleding voor, laat ik zeggen, uitzonderlijke beroepen. Beroepen waar het niet altijd mogelijk is om naar het toilet te gaan wanneer je moet. Die informatie volstaat voor nu. Je komt er wel meer over te weten. Je begint de komende maand als assistent van Daisy. Zij zal je je werkkamer wijzen. Die deel je met Laura, zij is een maandje eerder begonnen dan jij. Ik zal Laura zo bellen, die pikt je op. Heb je nog vragen?” Hanneke schudde haar hoofd. “Nee meneer.” “Mooi, succes ermee. Oh ja, we zijn heel informeel. Alleen voornamen en je en jij graag. Afgesproken?” “Ja meneer De… Ja Henk.”
Laura was net zo oud als Hanneke en werkte ook als vakantiekracht. Het was een vlotte meid en Hanneke voelde meteen dat ze het goed met haar zou kunnen vinden. Ze kwam van buiten de stad en had op een andere middelbare school gezeten. Laura liet Hanneke de kantoorruimtes zien. Ze was binnengekomen via een smalle gang met een beveiligde deur. Het pasje zou morgen klaarliggen bij de receptie. De entree was een grote centrale ruimte waarop alle kamers en een gang uitkwamen. De gang gaf toegang tot een andere vleugel. Daar waren twee vergaderzalen en de werkkamers van het ondersteunend personeel. Laura vertelde dat het bedrijf een eigen laboratorium kende waar tests werden gedaan, maar dat bevond zich elders in de stad. Hier zat het kantoor. “De lunchruimte is gemeenschappelijk en bevindt zich op de bovenste verdieping. Maar de meesten eten hier” zei Laura. Hanneke knikte. Laura liet een geïmproviseerde lunchruimte zien, waar achter een schot de koffieautomaat en een koelkast stonden. “Hiernaast bevindt zich de douche- en verkleedruimte”. Hanneke knikte. Ze had dat wel eens gelezen. Om fietsen te stimuleren werd een doucheruimte ingericht in veel moderne kantoorpanden. “En de toiletten?” vroeg Hanneke die vermoedde dat dat de enige ruimte was die Laura nog niet had laten zien. Hanneke keek Laura aan toen die niet meteen antwoordde. Laura keek Hanneke verbaasd aan. “Weet je dat niet?” Hanneke snapte de reactie van Laura niet. Laura keek om zich heen of niemand hen kon horen, alsof ze een geheim ging vertellen. “Er zijn geen toiletten aanwezig voor het ondersteunend personeel. Alleen Henk en Jelmer hebben er een op hun werkkamer.” Hanneke snapte er nu nog minder van. “Maar…”. Laura legde een hand op de schouder van Hanneke. “Ze hadden je dit moeten vertellen. Al het personeel, op Henk en Jelmer na, draagt, ik zal het maar zo zeggen - beschermende onderkleding. Je weet toch wel wat wij doen he?” Hanneke knikte. “Ja dat heeft Henk verteld.” Laura knikte. “We testen die kleding meteen, als je begrijpt wat ik bedoel.” Het hart van Hanneke sloeg over. “Bedoel je dat…” Laura keek nu wat stuurs. “Je weet best wat ik bedoel. Ik zal Daisy vragen om je jouw setje werkkleding te brengen.” Hanneke wist niet hoe ze het had. En dan de term werkkleding. Alsof ze een overall aan zou krijgen.
Even later kwam Daisy de kamer van Laura en Hanneke binnen. “Kom je mee.” Daisy nam Hanneke mee naar de verkleed- en doucheruimte. Ze opende een kamertje dat Hanneke deed denken aan de verkleedhokjes in het zwembad. “Ik had verwacht dat de intercedent van het uitzendbureau je dit al had verteld”, zei Daisy schuldbewust. “Ik hoop dat je er niks over tegen Henk of Jelmer vertelt.” Daisy keek Hanneke aan en ze leek wat angstig. Hanneke schudde van nee. “Ik zal niks zeggen. Maar ik vind het wel vreemd. Als ik dit had geweten dan…” Ze maakte haar zin niet af. “Hier” Daisy gaf Hanneke een stapeltje onderkleding aan. “Dat is je voorraad voor deze week. In het halletje hiernaast vind je je eigen locker. Als je morgen je pasje hebt kun je het openen. Ik stop de voorraad er zo meteen wel in. Doe deze maar vast aan.” Hanneke keek naar het witte broekje dat Daisy haar aanreikte. Het voelde zacht aan. Hanneke merkte dat de stof wat dikker was dan die van een normale onderbroek. Op de bilpartij was een versteviging aangebracht. “Als je je omgekleed hebt, dan mag je terug naar je werkplek. Je mag altijd bij mij komen voor vragen. Maar Laura weet het ook allemaal. Zorg dat je altijd een werkbroekje aanhebt.” Hanneke bleef verbaasd achter. Wat was dit nu?
Terug op haar kamer begonnen de eerste vragen door haar hoofd te spoken. Wat nu als ze een plas moest doen, of erger, een grote boodschap? Eigenlijk kende ze het antwoord al. Ze keek schuchter naar links waar Laura achter haar computer lijsten controleerde. Voorzichtig voelde Hanneke aan haar kruis. Ze moest plassen. Nog niet heel erg, maar thuis was ze naar de wc gegaan. Laura had haar opdracht gegeven het intranet van het bedrijf te bekijken. Daar las Hanneke meer over het bedrijf. Ze bladerde digitaal door de informatie. Haar oog viel op een link met de tekst “gebruik van de werkkleding”. Haar hart sloeg over en ze werd een beetje rood. Met de muis klikte ze de link open.
Hanneke las. Het was een soort reglement. Hier zou ze al de antwoorden vinden. Ze begon opnieuw te lezen. Er was een algemeen deel en een deel dat was toegespitst op de functie. Onderaan stond “vakantiekracht”. Hanneke las. Het kwam erop neer dat alle werknemers onder het directieniveau, dus onder Henk en een zekere Jelmer Hartogs, verplicht werkkleding moest dragen. De werkkleding bestond uit onderbroekjes, voor mannen en vrouwen, in alle denkbare maten. Er waren verschillende kleuren die verwezen naar een speciaal type. Ieder type had eigen specificaties: betere pasvorm, betere absorptie, andere elasticiteit etc. Iedere week wisselde de werknemer van kleur. Het basisbroekje was wit. Hanneke las dat het ten strengste verboden was om de werkkleding uit te trekken binnen kantoor. Hanneke las wat werd verwacht van de medewerker wanneer deze de werkkleding had gebruikt. Hanneke moest grinniken over die term. Voor vakantiekrachten gold dat het gebruik gemeld moest worden bij de direct leidinggevende, in het geval van Hanneke en Laura was dit Daisy. De leidinggevende controleerde aan de hand van een checklist of een verschoning zou worden toegestaan. In dat geval mocht je naar de verkleed- en doucheruimte om je te verschonen. Wanneer dat werd geweigerd kon de directie om een second opnion worden gevraagd. Hanneke slikte. Ze moest dus als een klein kind melden wanneer ze een natte, of erger, volle broek had. Op niet of te laat melden stonden disciplinaire sancties.
Toen ze de belangrijkste informatie had gelezen, begon ze aan haar tweede opdracht. Ze moest controleren of Daisy alle via de mail binnengekomen nieuwe afspraken van Henk in zijn agenda had gezet. Een stom klusje natuurlijk, maar het zou er wel bijhoren. Ondertussen merkte ze dat ze steeds nodiger moest plassen en ongemakkelijk zat. Dat moest Laura opgevallen zijn. “Hanneke, als je moet plassen, moet je gewoon gaan. Het is niet goed voor je blaas om het op te houden.” Hanneke keek Laura aan en had een beteuterde frons op haar gezicht. Alsof ze haar beste vriendin aankeek in de klas, nadat de leraar haar had verboden naar het toilet te gaan. “De eerste keer is het moeilijk, dat weet ik, maar het went. Als je wilt dat ik even weg ga, dan moet je het zeggen.” Laura keek Hanneke afwachtend aan. “Of moet je drukken?” Hanneke schudde van niet. “Nee, ik, het gaat wel. Ik moet er gewoon aan wennen.” Laura glimlachte en ging verder met haar werk.
Hanneke had ondertussen ontdekt dat een afspraak niet in de agenda was gezet. Ze belde Daisy om haar daarop te wijzen. Die reageerde alsof ze het had verwacht. Hanneke begreep nu dat de opdracht een test was geweest. Daisy had de afspraak expres niet genoteerd. Dat ook Laura daarvan wist, merkte Hanneke toen ze een nieuwe opdracht kreeg. Nu was het wel echt. Ze moest controleren of er al testresultaten waren binnengekomen van de nieuwste lijn onderkleding. Die lijn was een sportbroekje dat zweet perfect absorbeerde.
De kop thee die ze had gedronken was de druppel. Langzaam ontspande Hanneke zich en even later voelde ze de warme plas in haar broekje lopen. Verschrikt keek ze op. Ze verwachtte dat haar jeans nat zou worden, maar het broekje deed zijn werk wonderbaarlijk goed. Laura zag aan de houding van Hanneke wat er was gebeurd, of had het sissende geluid gehoord. “Welkom bij de club” zei ze droog. Hanneke zuchtte. “Dat lucht op.” Even keek Laura of Hanneke de procedure kende. Hanneke stelde haar niet teleur. “Ik ga naar Daisy” zei Hanneke bedeesd. “Je kunt haar beter even bellen. De eerste keer doet ze niet zo moeilijk. Waarschijnlijk kun je het telefonisch regelen.” Hanneke knikte. “Moet ik iets speciaals zeggen.” Laura grinnikte. “Leef je uit, het is maar dat ze weet wat er is gebeurd.” Hanneke belde. “Daisy. Hoi met Hanneke. Ik heb een, eh, ik heb.” Ze slikte. Hanneke kon zich niet herinneren ooit aan iemand opgebiecht te hebben dat ze in haar broek had gedaan. Laat staan dat ze het via de telefoon had gemeld. “… heb een natte broek.” “Mooi. Ik hoor dat je de regels goed toepast. Ik geloof je meteen. Ga je maar verschonen. Laura loopt wel even mee voor de deur.” Hanneke legde de hoorn op de haak. Ze keek naar Laura. “Ik heb nog geen pas. Loop je even mee.”
En zo verliep de eerste werkdag verder voorspoedig. Als iemand haar had verteld, dat ze op haar eerste werkdag in haar broek zou plassen, had ze diegene voor gek verklaard! In een nieuw werkbroekje in haar nog ongeschonden jeans fietste Hanneke naar huis. Wat moest ze in hemelsnaam vertellen. Niks, dat was duidelijk. Toen ze haar fiets in de garage had gezet, was haar moeder al op haar af komen lopen. “Dag schat! Hoe beviel het?” Hanneke glimlachte. “Leuk mam. Dat worden leuke weekjes vakantiewerk.” Haar moeder was blij voor haar. Ze had haar dochter benijd dat ze een kantoorbaantje kon bemachtigen. Zelf had ze als 18-jarige schoongemaakt en afgewassen in een of ander bejaardentehuis. “Wat voor kleren maken ze precies?” wilde haar moeder weten. Hanneke slikte. Dat was de informatie waarmee ze twee weken eerder terug was gekomen van het uitzendbureau. Een kledingbedrijf. “Voornamelijk sportkleding”. Haar moeder leek tevreden. Toen Hanneke langs haar liep, snoof haar moeder overdreven. “Lavendel, welke shampoo heb je gebruikt?” Hanneke schrok. Thuis hadden ze hele andere shampoo. Hanneke mompelde iets onverstaanbaars, waarmee haar moeder genoegen leek te nemen.
De volgende ochtend trok Hanneke het werkbroekje aan dat gisteren haar eerste verschoning was geweest. Ze knoopte meteen in haar oren om die avond een schone broek mee naar huis te nemen. Ze vond het prettig om iedere ochtend een fris broekje aan te trekken. Uit de badkamer nam ze een fles shampoo mee. Ze glimlachte om haar sluwheid. Na het ontbijt, haar vader had vakantie en sliep nog, dus ze at alleen met haar moeder en broertje, probeerde ze op de wc te poepen. Dat lukte niet. Ze voelde dat ze vandaag wel zou moeten, maar het lukte haar niet thuis. Hanneke baalde ervan, want nu was de kans aanwezig dat ze tijdens kantoortijd zou moeten.
De fietstocht deed de druk op haar darmen toenemen. Ze wreef even over haar maag toen ze de brug opfietste. Even later liep ze snel de centrale hal binnen. Leonie, de receptioniste, leek haar te herkennen. “Ik kom mijn pasje ophalen.” Leonie keek haar aan. “Oh ja, jij bent die nieuwe van Diapotrax. Even zoeken.” Leonie stond op en liep naar het kamertje achter de desk. Hanneke stond nu bijna te dansen op haar benen. Wat moest ze nodig poepen! Het idee alleen dat ze het in haar broek zou moeten doen was al beschamend, maar helemaal wanneer dat buiten de kantoormuren van Diapotrax zou gebeuren. Ze kneep haar billen nu stevig samen. Waar bleef ze nou?
“Alsjeblieft. Hier even tekenen. “ Hanneke krabbelde iets op het formulier en griste het pasje mee. Snel dribbelde ze naar de toiletten die naast de centrale liften zaten. De deur naar de damestoiletten opende ze moeiteloos, maar toen ze de deur van een van de toilethokjes wilde openen, ging dat niet. Geen enkele deur kreeg ze van het slot. Vreemd, want zo vroeg in de ochtend was nog geen enkel hokje bezet. Hanneke voelde even met haar hand aan haar billen, het moest nu niet te lang meer duren. Toen ontdekte ze de gleuf. Haar pasje, natuurlijk. Ze stopte het ding in de gleuf, maar een ontkennend piepje was hoorbaar. Met de pas lukte het ook niet! Snel liep ze terug naar de receptie. Misschien kon Leonie haar helpen. Net toen ze de deur van de toiletruimte opende kwam Laura voorbij. Ze was net binnengekomen. “He, wat doe jij nu?” zei Laura verbaasd. “Ik moet nodig” zei Hanneke die hoopte dat Laura haar zou helpen. Laura zuchtte. “Onze pasjes werken niet op de toiletdeuren, er is echt overal aan gedacht.” Hanneke moest het antwoord op zich laten inwerken. Laura schidde haar hoofd. “Anders zou het wel erg gemakkelijk te omzeilen zijn. Kom.” Laura trok Hanneke mee naar de lift die Hanneke gisteren met Daisy was ingestapt. Toen de liftdeuren zich opende liet Hanneke een wind. Laura grinnikte. Ze zei niets. In de lift werd Hanneke rood. Haar windje stonk en had de druk op haar darmen alleen maar verder doen toenemen. Laura deed alsof ze het niet merkte. “Open jij de deur maar, weten we meteen of je pasje werkt.” Hanneke knikte. Even later liepen ze naar hun werkkamer. Hanneke plofte snel neer op haar bureaustoel. De harde ondergrond luchtte in ieder geval even op. Een nieuwe wind verlaagde de druk.
“Dus alle toiletten zijn beveiligd?” vroeg Hanneke even later aan Laura. “Alleen die in de centrale hal en in de lunchruimte boven. Volgens mij denken de werknemers van de andere bedrijven dat dit is om ongeoorloofd gebruik van buitenstaanders te voorkomen. Niemand weet dat het door ons is ingesteld.” Hanneke dacht na. Dus als ze een ander bedrijf binnen zou weten te komen, kon ze wel naar het toilet. Laura leek de gedachte van Hanneke te kunnen lezen. “De toiletten bij de andere bedrijven zijn wel vrij toegankelijk. Maar in ons pasje zit een chip. Die weet waar je bent. Ik zou het er niet op wagen.” Hanneke slikte. Ze vermoedde dat ze nog wel meer gekke dingen zou ontdekken.
Hanneke begon te zweten. Ze zou het binnen nu en enkele minuten in haar broek doen. Daar was geen ontkomen aan maar toch wilde haar lichaam het voorkomen. Laura was ondertussen van haar stoel opgestaan. Ze liep naar de hoek van de kamer en deed haar spijerbroek los. Ze deed haar broek omlaag tot op haar enkels. Toen hurkte ze. Hanneke keek haar met grote ogen aan. Ze had een goed zicht op de rug en billen van Laura, die een rood werkbroekje droeg. In Hanneke’s herinnering was rood de kleur van het broekje dat werd getest op pasvorm. Hanneke hoorde Laura zachtjes kreunen en persen. “Moet ik even weg?” vroeg Hanneke, die van plaatsvervangende schaamte nu amper durfde te kijken. “Oh, nee hoor” zei Laura. Ze was er heel gemakkelijk in. Alsof Hanneke een toelichting wilde, vertelde Laura. “Ik doe het altijd hier in de hoek, dat is mijn plekje zal ik maar zeggen. Ik doe mijn spijkerbroek omlaag, dan drukt wat gemakkelijker.” “ik, ngggg, zal je zo, ngggg, wel vertellen wat je ook mag doen.” Laura keek over haar schouder. Hanneke keek vol verbazing naar de bibs van Laura. In haar broekje was een bult ontstaan. “Zo dat lucht op.” Laura stond voorzichtig op en voelde aan haar achterste. Ze leek tevreden met het resultaat en trok haar spijerbroek weer omhoog. “Ik ga even naar Daisy.” Hanneke bleef vol verbazing achter. Verbazing die langzaam over ging in een spannend gevoel in haar maag. Even later hoorde Hanneke het zoemende geluid van het klimaatsysteem. Dat had kennelijk gemerkt dat de lucht ververst moest worden.
Toen Laura een poos later terugkwam, aan haar haren te zien fris gedoucht, had Hanneke al besloten de pose van Laura aan te nemen. Laura deed alsof er niets was gebeurd en ging verder waar ze was gebleven. “Ik doe het dus altijd hier in de hoek, maar je mag ook hier naar toe.” Laura wenkte haar en duwde tegen een pilaar die massief leek, maar dat niet was. Zonder moeite verdween de pilaar in een ruimte daarachter, waardoor een opening ontstond. Hanneke volgde Laura. In de hoek stond een stoel met een gat in het zitvlak. “Wel je broek aanhouden natuurlijk, anders wordt het een smeerboel. Die stoel gebruiken de meesten, dan lijkt het net alsof je op de wc zit.” Hanneke knikte. Haar schaamte was helemaal weg. Toen Laura alweer achter haar bureau zat, liet Hanneke haar spijerbroek zakken en hurkte ze. Vijftien jaar na de laatste keer, poepte ze in haar broek.
“Ja?” Daisy keek Hanneke vragend aan toen die haar kamer was binnengekomen. Hanneke sloeg haar ogen neer en beet op haar lip. Daisy stond op. “Mag ik je aanraken?” vroeg Daisy. Hanneke knikte. Ze had in het reglement gelezen dat de controleur dat altijd moest vragen. Hanneke voelde hoe Daisy een had op haar billen legde en haar grote boodschap aanraakte. “Je eerste grote?” vroeg Daisy, hoewel het meer een constatering dan een vraag was. “Ga je maar verschonen. In je locker vind je een vragenlijst. Vul die maar in.”
Toen Hanneke de kamer van Daisy had verlaten pakte Daisy de telefoon. “Henk, Hanneke is een hot prospect. Doet het prima. Zal ik een overleg inplannen?”
Wordt vervolgd…
Het grote glazen kantoorpand doemde op toen Hanneke de brug over fietste. Ze glimlachte. ’s Morgens had ze het routekaartje nog eens goed bestudeerd. Ze wist dat het niet kon missen – de brug kende ze – maar de zenuwen die een eerste werkdag met zich brachten, hadden haar aan het twijfelen gebracht. De afdaling gebruikte ze om de plek te zoeken waar ze haar fiets kwijt kon. Aan de zijkant van de grote parkeerplaats zag ze een bord met een fiets en een pijl. In de kelder moest zich de fietsenstalling bevinden. Eenmaal binnen in de donkere ruimte zuchtte ze diep. Twee maanden zou ze hier vakantiewerk doen, met een optie om naast haar vervolgstudie er te blijven werken.
“Goedemorgen jongedame, waarmee kan ik u van dienst zijn?” De vriendelijke mevrouw achter de receptie keek Hanneke vrijpostig aan. “Eh, dag mevrouw. Mijn naam is Hanneke Das. Het is mijn eerste werkdag. Ik moet me melden bij meneer De Koning.” De mevrouw lachte. “Je moet me eerst de naam van het bedrijf noemen, meneer De Koning zegt me zo niks.” Stom! Hanneke kleurde rood. Ze had goed gelezen dat op bijna iedere verdieping van het twintig etages tellende kantoorgebouw een apart bedrijf zat. Alleen een of ander callcentrum en een accountantskantoor hadden meer etages. “Diapotrax` aarzelde Hanneke. De mevrouw tikte wat in en knikte. `Momentje”. De receptioniste belde. “Daisy met Leonie. Mejuffrouw Das is gearriveerd voor de heer De Koning.” De receptioniste keek Hanneke weer aan. “Neem maar even plaats, je wordt zo opgehaald.” Hanneke knikte vriendelijk en nam plaats op de moderne zitbank.
“Hanneke Das?” vroeg een jonge vrouw vragend die plotseling van achteren de wachtruimte was genaderd. Hanneke keek op. Ze had verwacht dat degene die haar op zou halen via de centrale liften zou zijn gekomen. Snel stond ze op en gaf de jonge vrouw een hand. “Klopt, aangenaam” zei ze bedeesd. De vrouw glimlachte flauwtjes en gaf een slappe hand. “Hallo ik ben Daisy, kom je mee?” Hanneke volgde Daisy. Ze namen een lift die verscholen lag achter een pilaar. Op de gesloten deuren prijkte een sticker “Diapotrax staff only.” Diasy merkte dat Hanneke de tekst had gelezen. “Je kunt het beste deze lift pakken, dat doen we allemaal.” Hanneke knikte. Daisy drukte op een knop en de lift schoot omhoog. Op de veertiende etage opende de deur zich. Een smalle gang leidde naar een glazen deur die op slot zat. Daisy gebruikte een pasje om de deur te openen. “Neem maar even plaats dan waarschuw ik Henk.” Hanneke knikte. Ze hielden er kennelijk van elkaar bij de voornaam te noemen. Ze ging er vanuit dat Henk de voornaam van meneer De Koning was.
“Ah, jij moet Hanneke zijn” zei een joviale man die een kamer uit was komen lopen. “Henk de Koning”. “Klopt, ik ben Hanneke Das, leuk kennis te maken.” Henk de Koning glimlachte vriendelijk en wees Hanneke de weg naar zijn werkkamer. Dat was een prachtige ruimte met een mooi zicht op de stad. “Ga zitten. Wil je wat drinken?” “Koffie graag”. De Koning belde en bestelde twee koffie. Daisy bracht de bestelling even later. “Zo Hanneke. Ik heb je dossier erbij gepakt. Je komt via het uitzendbureau lees ik.” Hanneke knikte. “Ja dat klopt.” De Koning las snel en mompelde wat kernwoorden. “oud-scholiere, HAVO afgerond, nog geen vervolgstudie gepland, 18 jaar.” Met een klap sloeg hij het dossier dicht. “Mooi. Wat weet je van ons bedrijf?” Hij keek Hanneke onderzoekend aan en dronk zijn koffie. Hanneke slikte. Ze had die vraag verwacht, maar het antwoord kende ze niet. Het uitzendbureau had vaag gedaan en op internet was alleen te vinden dat Diapotrax inderdaad gevestigd was in het grote kantoorpand ten zuiden van de rivier. “Niet zo veel” moest ze bekennen. De Koning glimlachte. “Niet zo veel, ik denk dat je bedoelt helemaal niks.” Hij ging meteen verder. “Normaal is dat natuurlijk geen goede voorbereiding voor een nieuwe medewerker, maar in dit geval niet. We houden er niet van dat ons werk bij het grote publiek bekend wordt. We werken in de schaduw en dat willen we zo houden. Vandoor ook het geheimhoudingscontract.” Nu liet hij een stilte vallen. Hanneke knikte. Ze had gedacht dat het standaard was zo’n contract. “In grote lijnen: wij ontwikkelen onderkleding voor, laat ik zeggen, uitzonderlijke beroepen. Beroepen waar het niet altijd mogelijk is om naar het toilet te gaan wanneer je moet. Die informatie volstaat voor nu. Je komt er wel meer over te weten. Je begint de komende maand als assistent van Daisy. Zij zal je je werkkamer wijzen. Die deel je met Laura, zij is een maandje eerder begonnen dan jij. Ik zal Laura zo bellen, die pikt je op. Heb je nog vragen?” Hanneke schudde haar hoofd. “Nee meneer.” “Mooi, succes ermee. Oh ja, we zijn heel informeel. Alleen voornamen en je en jij graag. Afgesproken?” “Ja meneer De… Ja Henk.”
Laura was net zo oud als Hanneke en werkte ook als vakantiekracht. Het was een vlotte meid en Hanneke voelde meteen dat ze het goed met haar zou kunnen vinden. Ze kwam van buiten de stad en had op een andere middelbare school gezeten. Laura liet Hanneke de kantoorruimtes zien. Ze was binnengekomen via een smalle gang met een beveiligde deur. Het pasje zou morgen klaarliggen bij de receptie. De entree was een grote centrale ruimte waarop alle kamers en een gang uitkwamen. De gang gaf toegang tot een andere vleugel. Daar waren twee vergaderzalen en de werkkamers van het ondersteunend personeel. Laura vertelde dat het bedrijf een eigen laboratorium kende waar tests werden gedaan, maar dat bevond zich elders in de stad. Hier zat het kantoor. “De lunchruimte is gemeenschappelijk en bevindt zich op de bovenste verdieping. Maar de meesten eten hier” zei Laura. Hanneke knikte. Laura liet een geïmproviseerde lunchruimte zien, waar achter een schot de koffieautomaat en een koelkast stonden. “Hiernaast bevindt zich de douche- en verkleedruimte”. Hanneke knikte. Ze had dat wel eens gelezen. Om fietsen te stimuleren werd een doucheruimte ingericht in veel moderne kantoorpanden. “En de toiletten?” vroeg Hanneke die vermoedde dat dat de enige ruimte was die Laura nog niet had laten zien. Hanneke keek Laura aan toen die niet meteen antwoordde. Laura keek Hanneke verbaasd aan. “Weet je dat niet?” Hanneke snapte de reactie van Laura niet. Laura keek om zich heen of niemand hen kon horen, alsof ze een geheim ging vertellen. “Er zijn geen toiletten aanwezig voor het ondersteunend personeel. Alleen Henk en Jelmer hebben er een op hun werkkamer.” Hanneke snapte er nu nog minder van. “Maar…”. Laura legde een hand op de schouder van Hanneke. “Ze hadden je dit moeten vertellen. Al het personeel, op Henk en Jelmer na, draagt, ik zal het maar zo zeggen - beschermende onderkleding. Je weet toch wel wat wij doen he?” Hanneke knikte. “Ja dat heeft Henk verteld.” Laura knikte. “We testen die kleding meteen, als je begrijpt wat ik bedoel.” Het hart van Hanneke sloeg over. “Bedoel je dat…” Laura keek nu wat stuurs. “Je weet best wat ik bedoel. Ik zal Daisy vragen om je jouw setje werkkleding te brengen.” Hanneke wist niet hoe ze het had. En dan de term werkkleding. Alsof ze een overall aan zou krijgen.
Even later kwam Daisy de kamer van Laura en Hanneke binnen. “Kom je mee.” Daisy nam Hanneke mee naar de verkleed- en doucheruimte. Ze opende een kamertje dat Hanneke deed denken aan de verkleedhokjes in het zwembad. “Ik had verwacht dat de intercedent van het uitzendbureau je dit al had verteld”, zei Daisy schuldbewust. “Ik hoop dat je er niks over tegen Henk of Jelmer vertelt.” Daisy keek Hanneke aan en ze leek wat angstig. Hanneke schudde van nee. “Ik zal niks zeggen. Maar ik vind het wel vreemd. Als ik dit had geweten dan…” Ze maakte haar zin niet af. “Hier” Daisy gaf Hanneke een stapeltje onderkleding aan. “Dat is je voorraad voor deze week. In het halletje hiernaast vind je je eigen locker. Als je morgen je pasje hebt kun je het openen. Ik stop de voorraad er zo meteen wel in. Doe deze maar vast aan.” Hanneke keek naar het witte broekje dat Daisy haar aanreikte. Het voelde zacht aan. Hanneke merkte dat de stof wat dikker was dan die van een normale onderbroek. Op de bilpartij was een versteviging aangebracht. “Als je je omgekleed hebt, dan mag je terug naar je werkplek. Je mag altijd bij mij komen voor vragen. Maar Laura weet het ook allemaal. Zorg dat je altijd een werkbroekje aanhebt.” Hanneke bleef verbaasd achter. Wat was dit nu?
Terug op haar kamer begonnen de eerste vragen door haar hoofd te spoken. Wat nu als ze een plas moest doen, of erger, een grote boodschap? Eigenlijk kende ze het antwoord al. Ze keek schuchter naar links waar Laura achter haar computer lijsten controleerde. Voorzichtig voelde Hanneke aan haar kruis. Ze moest plassen. Nog niet heel erg, maar thuis was ze naar de wc gegaan. Laura had haar opdracht gegeven het intranet van het bedrijf te bekijken. Daar las Hanneke meer over het bedrijf. Ze bladerde digitaal door de informatie. Haar oog viel op een link met de tekst “gebruik van de werkkleding”. Haar hart sloeg over en ze werd een beetje rood. Met de muis klikte ze de link open.
Hanneke las. Het was een soort reglement. Hier zou ze al de antwoorden vinden. Ze begon opnieuw te lezen. Er was een algemeen deel en een deel dat was toegespitst op de functie. Onderaan stond “vakantiekracht”. Hanneke las. Het kwam erop neer dat alle werknemers onder het directieniveau, dus onder Henk en een zekere Jelmer Hartogs, verplicht werkkleding moest dragen. De werkkleding bestond uit onderbroekjes, voor mannen en vrouwen, in alle denkbare maten. Er waren verschillende kleuren die verwezen naar een speciaal type. Ieder type had eigen specificaties: betere pasvorm, betere absorptie, andere elasticiteit etc. Iedere week wisselde de werknemer van kleur. Het basisbroekje was wit. Hanneke las dat het ten strengste verboden was om de werkkleding uit te trekken binnen kantoor. Hanneke las wat werd verwacht van de medewerker wanneer deze de werkkleding had gebruikt. Hanneke moest grinniken over die term. Voor vakantiekrachten gold dat het gebruik gemeld moest worden bij de direct leidinggevende, in het geval van Hanneke en Laura was dit Daisy. De leidinggevende controleerde aan de hand van een checklist of een verschoning zou worden toegestaan. In dat geval mocht je naar de verkleed- en doucheruimte om je te verschonen. Wanneer dat werd geweigerd kon de directie om een second opnion worden gevraagd. Hanneke slikte. Ze moest dus als een klein kind melden wanneer ze een natte, of erger, volle broek had. Op niet of te laat melden stonden disciplinaire sancties.
Toen ze de belangrijkste informatie had gelezen, begon ze aan haar tweede opdracht. Ze moest controleren of Daisy alle via de mail binnengekomen nieuwe afspraken van Henk in zijn agenda had gezet. Een stom klusje natuurlijk, maar het zou er wel bijhoren. Ondertussen merkte ze dat ze steeds nodiger moest plassen en ongemakkelijk zat. Dat moest Laura opgevallen zijn. “Hanneke, als je moet plassen, moet je gewoon gaan. Het is niet goed voor je blaas om het op te houden.” Hanneke keek Laura aan en had een beteuterde frons op haar gezicht. Alsof ze haar beste vriendin aankeek in de klas, nadat de leraar haar had verboden naar het toilet te gaan. “De eerste keer is het moeilijk, dat weet ik, maar het went. Als je wilt dat ik even weg ga, dan moet je het zeggen.” Laura keek Hanneke afwachtend aan. “Of moet je drukken?” Hanneke schudde van niet. “Nee, ik, het gaat wel. Ik moet er gewoon aan wennen.” Laura glimlachte en ging verder met haar werk.
Hanneke had ondertussen ontdekt dat een afspraak niet in de agenda was gezet. Ze belde Daisy om haar daarop te wijzen. Die reageerde alsof ze het had verwacht. Hanneke begreep nu dat de opdracht een test was geweest. Daisy had de afspraak expres niet genoteerd. Dat ook Laura daarvan wist, merkte Hanneke toen ze een nieuwe opdracht kreeg. Nu was het wel echt. Ze moest controleren of er al testresultaten waren binnengekomen van de nieuwste lijn onderkleding. Die lijn was een sportbroekje dat zweet perfect absorbeerde.
De kop thee die ze had gedronken was de druppel. Langzaam ontspande Hanneke zich en even later voelde ze de warme plas in haar broekje lopen. Verschrikt keek ze op. Ze verwachtte dat haar jeans nat zou worden, maar het broekje deed zijn werk wonderbaarlijk goed. Laura zag aan de houding van Hanneke wat er was gebeurd, of had het sissende geluid gehoord. “Welkom bij de club” zei ze droog. Hanneke zuchtte. “Dat lucht op.” Even keek Laura of Hanneke de procedure kende. Hanneke stelde haar niet teleur. “Ik ga naar Daisy” zei Hanneke bedeesd. “Je kunt haar beter even bellen. De eerste keer doet ze niet zo moeilijk. Waarschijnlijk kun je het telefonisch regelen.” Hanneke knikte. “Moet ik iets speciaals zeggen.” Laura grinnikte. “Leef je uit, het is maar dat ze weet wat er is gebeurd.” Hanneke belde. “Daisy. Hoi met Hanneke. Ik heb een, eh, ik heb.” Ze slikte. Hanneke kon zich niet herinneren ooit aan iemand opgebiecht te hebben dat ze in haar broek had gedaan. Laat staan dat ze het via de telefoon had gemeld. “… heb een natte broek.” “Mooi. Ik hoor dat je de regels goed toepast. Ik geloof je meteen. Ga je maar verschonen. Laura loopt wel even mee voor de deur.” Hanneke legde de hoorn op de haak. Ze keek naar Laura. “Ik heb nog geen pas. Loop je even mee.”
En zo verliep de eerste werkdag verder voorspoedig. Als iemand haar had verteld, dat ze op haar eerste werkdag in haar broek zou plassen, had ze diegene voor gek verklaard! In een nieuw werkbroekje in haar nog ongeschonden jeans fietste Hanneke naar huis. Wat moest ze in hemelsnaam vertellen. Niks, dat was duidelijk. Toen ze haar fiets in de garage had gezet, was haar moeder al op haar af komen lopen. “Dag schat! Hoe beviel het?” Hanneke glimlachte. “Leuk mam. Dat worden leuke weekjes vakantiewerk.” Haar moeder was blij voor haar. Ze had haar dochter benijd dat ze een kantoorbaantje kon bemachtigen. Zelf had ze als 18-jarige schoongemaakt en afgewassen in een of ander bejaardentehuis. “Wat voor kleren maken ze precies?” wilde haar moeder weten. Hanneke slikte. Dat was de informatie waarmee ze twee weken eerder terug was gekomen van het uitzendbureau. Een kledingbedrijf. “Voornamelijk sportkleding”. Haar moeder leek tevreden. Toen Hanneke langs haar liep, snoof haar moeder overdreven. “Lavendel, welke shampoo heb je gebruikt?” Hanneke schrok. Thuis hadden ze hele andere shampoo. Hanneke mompelde iets onverstaanbaars, waarmee haar moeder genoegen leek te nemen.
De volgende ochtend trok Hanneke het werkbroekje aan dat gisteren haar eerste verschoning was geweest. Ze knoopte meteen in haar oren om die avond een schone broek mee naar huis te nemen. Ze vond het prettig om iedere ochtend een fris broekje aan te trekken. Uit de badkamer nam ze een fles shampoo mee. Ze glimlachte om haar sluwheid. Na het ontbijt, haar vader had vakantie en sliep nog, dus ze at alleen met haar moeder en broertje, probeerde ze op de wc te poepen. Dat lukte niet. Ze voelde dat ze vandaag wel zou moeten, maar het lukte haar niet thuis. Hanneke baalde ervan, want nu was de kans aanwezig dat ze tijdens kantoortijd zou moeten.
De fietstocht deed de druk op haar darmen toenemen. Ze wreef even over haar maag toen ze de brug opfietste. Even later liep ze snel de centrale hal binnen. Leonie, de receptioniste, leek haar te herkennen. “Ik kom mijn pasje ophalen.” Leonie keek haar aan. “Oh ja, jij bent die nieuwe van Diapotrax. Even zoeken.” Leonie stond op en liep naar het kamertje achter de desk. Hanneke stond nu bijna te dansen op haar benen. Wat moest ze nodig poepen! Het idee alleen dat ze het in haar broek zou moeten doen was al beschamend, maar helemaal wanneer dat buiten de kantoormuren van Diapotrax zou gebeuren. Ze kneep haar billen nu stevig samen. Waar bleef ze nou?
“Alsjeblieft. Hier even tekenen. “ Hanneke krabbelde iets op het formulier en griste het pasje mee. Snel dribbelde ze naar de toiletten die naast de centrale liften zaten. De deur naar de damestoiletten opende ze moeiteloos, maar toen ze de deur van een van de toilethokjes wilde openen, ging dat niet. Geen enkele deur kreeg ze van het slot. Vreemd, want zo vroeg in de ochtend was nog geen enkel hokje bezet. Hanneke voelde even met haar hand aan haar billen, het moest nu niet te lang meer duren. Toen ontdekte ze de gleuf. Haar pasje, natuurlijk. Ze stopte het ding in de gleuf, maar een ontkennend piepje was hoorbaar. Met de pas lukte het ook niet! Snel liep ze terug naar de receptie. Misschien kon Leonie haar helpen. Net toen ze de deur van de toiletruimte opende kwam Laura voorbij. Ze was net binnengekomen. “He, wat doe jij nu?” zei Laura verbaasd. “Ik moet nodig” zei Hanneke die hoopte dat Laura haar zou helpen. Laura zuchtte. “Onze pasjes werken niet op de toiletdeuren, er is echt overal aan gedacht.” Hanneke moest het antwoord op zich laten inwerken. Laura schidde haar hoofd. “Anders zou het wel erg gemakkelijk te omzeilen zijn. Kom.” Laura trok Hanneke mee naar de lift die Hanneke gisteren met Daisy was ingestapt. Toen de liftdeuren zich opende liet Hanneke een wind. Laura grinnikte. Ze zei niets. In de lift werd Hanneke rood. Haar windje stonk en had de druk op haar darmen alleen maar verder doen toenemen. Laura deed alsof ze het niet merkte. “Open jij de deur maar, weten we meteen of je pasje werkt.” Hanneke knikte. Even later liepen ze naar hun werkkamer. Hanneke plofte snel neer op haar bureaustoel. De harde ondergrond luchtte in ieder geval even op. Een nieuwe wind verlaagde de druk.
“Dus alle toiletten zijn beveiligd?” vroeg Hanneke even later aan Laura. “Alleen die in de centrale hal en in de lunchruimte boven. Volgens mij denken de werknemers van de andere bedrijven dat dit is om ongeoorloofd gebruik van buitenstaanders te voorkomen. Niemand weet dat het door ons is ingesteld.” Hanneke dacht na. Dus als ze een ander bedrijf binnen zou weten te komen, kon ze wel naar het toilet. Laura leek de gedachte van Hanneke te kunnen lezen. “De toiletten bij de andere bedrijven zijn wel vrij toegankelijk. Maar in ons pasje zit een chip. Die weet waar je bent. Ik zou het er niet op wagen.” Hanneke slikte. Ze vermoedde dat ze nog wel meer gekke dingen zou ontdekken.
Hanneke begon te zweten. Ze zou het binnen nu en enkele minuten in haar broek doen. Daar was geen ontkomen aan maar toch wilde haar lichaam het voorkomen. Laura was ondertussen van haar stoel opgestaan. Ze liep naar de hoek van de kamer en deed haar spijerbroek los. Ze deed haar broek omlaag tot op haar enkels. Toen hurkte ze. Hanneke keek haar met grote ogen aan. Ze had een goed zicht op de rug en billen van Laura, die een rood werkbroekje droeg. In Hanneke’s herinnering was rood de kleur van het broekje dat werd getest op pasvorm. Hanneke hoorde Laura zachtjes kreunen en persen. “Moet ik even weg?” vroeg Hanneke, die van plaatsvervangende schaamte nu amper durfde te kijken. “Oh, nee hoor” zei Laura. Ze was er heel gemakkelijk in. Alsof Hanneke een toelichting wilde, vertelde Laura. “Ik doe het altijd hier in de hoek, dat is mijn plekje zal ik maar zeggen. Ik doe mijn spijkerbroek omlaag, dan drukt wat gemakkelijker.” “ik, ngggg, zal je zo, ngggg, wel vertellen wat je ook mag doen.” Laura keek over haar schouder. Hanneke keek vol verbazing naar de bibs van Laura. In haar broekje was een bult ontstaan. “Zo dat lucht op.” Laura stond voorzichtig op en voelde aan haar achterste. Ze leek tevreden met het resultaat en trok haar spijerbroek weer omhoog. “Ik ga even naar Daisy.” Hanneke bleef vol verbazing achter. Verbazing die langzaam over ging in een spannend gevoel in haar maag. Even later hoorde Hanneke het zoemende geluid van het klimaatsysteem. Dat had kennelijk gemerkt dat de lucht ververst moest worden.
Toen Laura een poos later terugkwam, aan haar haren te zien fris gedoucht, had Hanneke al besloten de pose van Laura aan te nemen. Laura deed alsof er niets was gebeurd en ging verder waar ze was gebleven. “Ik doe het dus altijd hier in de hoek, maar je mag ook hier naar toe.” Laura wenkte haar en duwde tegen een pilaar die massief leek, maar dat niet was. Zonder moeite verdween de pilaar in een ruimte daarachter, waardoor een opening ontstond. Hanneke volgde Laura. In de hoek stond een stoel met een gat in het zitvlak. “Wel je broek aanhouden natuurlijk, anders wordt het een smeerboel. Die stoel gebruiken de meesten, dan lijkt het net alsof je op de wc zit.” Hanneke knikte. Haar schaamte was helemaal weg. Toen Laura alweer achter haar bureau zat, liet Hanneke haar spijerbroek zakken en hurkte ze. Vijftien jaar na de laatste keer, poepte ze in haar broek.
“Ja?” Daisy keek Hanneke vragend aan toen die haar kamer was binnengekomen. Hanneke sloeg haar ogen neer en beet op haar lip. Daisy stond op. “Mag ik je aanraken?” vroeg Daisy. Hanneke knikte. Ze had in het reglement gelezen dat de controleur dat altijd moest vragen. Hanneke voelde hoe Daisy een had op haar billen legde en haar grote boodschap aanraakte. “Je eerste grote?” vroeg Daisy, hoewel het meer een constatering dan een vraag was. “Ga je maar verschonen. In je locker vind je een vragenlijst. Vul die maar in.”
Toen Hanneke de kamer van Daisy had verlaten pakte Daisy de telefoon. “Henk, Hanneke is een hot prospect. Doet het prima. Zal ik een overleg inplannen?”
Wordt vervolgd…
