Hansje

[pinokio]

Hallo,
Hier volgt een nieuw verhaal. Ik schreef er een tijdje aan, maar het is wat lang uitgevallen.
Elke dag volgt een deeltje.
veel leesplezier
pinokio
Hier deel 1

Hansje

1. Hansjes jeugdjaren.

Ik werd geboren in de zomer van 1983. Mijn ouders waren hardwerkende zakenmensen die mijn opvoeding vooral overlieten aan mijn grootmoe en het dienstpersoneel. Veel zag ik hen niet, veel weet ik dus ook niet over hen. Het huis waar we woonden was groot. Het was eigenlijk een kasteeltje. Veel te groot voor mijn ouders, grootmoe en mij alleen. Een aantal kamers werden gebruikt door het dienstpersoneel dat inwoonde. Het personeel wisselde nogal, meestal waren het jonge meisjes die snel weer vertrokken als ze zelf aan een gezinnetje wilden beginnen. Een echte band bouwde ik nooit met ze op, temeer daar ik autistisch was en dus zowiezo al moeilijk contacten kon leggen.

Mijn ouders waren goede mensen. Een groot deel van wat ze verdienden, besteedden ze aan goede werken. De meeste dienstmeisjes bij ons kwamen eigenlijk uit een tehuis in de buurt. Hier werden kinderen geplaatst die thuis moeilijkheden hadden. Als deze 18 werden konden ze daar eigenlijk niet meer blijven en mijn ouders vingen deze kinderen dan op als tussenoplossing. In afwachting dat ze werk vonden of bij hun vriendje konden gaan wonen, verbleven ze bij ons. Ze hadden het goed hier en waren met genoeg zodat het werk goed verdeeld kon worden en niemand te hard moest werken. Ze hadden een goed onderkomen, kost en inwoon en daarenboven ook nog veel vrije tijd. Voor het werk dat ze deden kregen ze bovendien nog aardig wat zakgeld. Wat ze niet wisten was dat mijn ouders voor elk van hen evenveel opzij zette dan ze kregen. Zo konden ze niet alles opdoen en hadden ze een aardige spaarpot als ze vertrokken. Dat was de methode van mijn ouders. Zij beheerden en dachten voor een deel in jouw plaats, zij wisten wat goed voor je was.

Ik was geen gemakkelijk kind. Zoals ik reeds zegde ben ik autistisch. Het was dus voor anderen zeer moeilijk om in mijn wereld binnen te dringen. Ook voor mij was het moeilijk om uit mijn wereld naar buiten te treden. Op school was ik erg eenzaam, vriendjes had ik niet. Ook thuis had ik geen speelkameraadjes want ik was enig kind. Gelukkig hadden we een zeer grote tuin met oude bomen. Dat was mijn sprookjeswereld. Ik bouwde er hutten en bij slecht weer trok ik naar mijn torenkamer om er te knutselen. Ik maakte veel, iets anders interesseerde me niet echt. Televisie had ik wel, maar ook dat hoefde ik niet en meestal maakten de dienstmeisjes gretig gebruik van het toestel. Soms riepen ze me wel bij hen, als er mooie tekenfilms of sprookjes op het programma stonden. Dan keek ik wel en meestal bleven de dienstmeisjes dan ook zitten. Op die momenten konden ze contact met me maken, dat was mijn wereld en dat wisten ze ook. Ze vertroetelden me dan en genoten evenveel als mij. Het gekke was dat ik dan wel een open boek was en mijn eigen fantasieën aan hen vertelde. Ze luisterden naar mijn gekke verhalen en het was de wereld op zijn kop, het kind dat sprookjes vertelt aan de volwassenen.

Wat mijn ouders zeer erg vonden was dat ik zo moeilijk droog werd. Voor hen was dat een ramp, zij leefden in hun eigen prestatiegerichte wereld, en ik, hun eigenste kind, daar haperde wat aan. Voor hen moet dat een ramp geweest zijn. Mijn handicap, daar konden ze nog mee leven, dat kon nog goed komen in hun ogen, maar dat broek en bedplassen, dat was voor hen te veel. De kleuterschool deed ik geluierd. Normaal kon dat niet, maar mijn ouders staken de nonnetjes wat geld toe en dan kon dat wel. Mijn ouders konden wel meer verkrijgen van die nonnen, want het waren diezelfde waar onze dienstmeisjes vandaan kwamen. Thuis moest ik overdag zoveel mogelijk zonder luier, maar het ging ook veel mis. Mijn ouders wisten dat gelukkig niet altijd. Er was steeds wel een dienstmeisje dat me in bescherming nam. Ook grootmoe zweeg, want zij was het niet eens met de prestatiedrang van mijn ouders. Ook zij nam me veel in bescherming. Bij haar voelde ik me goed.

Toen de lagere school er aan kwam moest ik echt wel zonder luier kunnen. De nonnetjes hadden enkel een meisjesschool, maar ik was een jongen, dus ik zou bij de broeders school lopen. En bij de broeders, daar golden andere wetten. Ik kreeg het dus zeer moeilijk. In die ene vakantie zou ik getraind worden om zindelijk te zijn. Er werd een gespecialiseerd iemand bijgeroepen en het lukte. Maar hoe ? Ik werd om het uur geroepen en op toilet gezet, ’s nachts werd ik elke twee uur wakker gemaakt om te plassen. Ik mocht veel minder drinken. Dat je zo iemand zindelijk krijgt is niet moeilijk. Ik werd zeer moe, had veel hoofdpijn en werd steeds moeilijker. Ik sloot me nog meer op in mezelf en kon enkel nog uithuilen bij grootmoe.
Die professional was een harde tante, ik haatte haar meer en meer. Gelukkig was ze er niet altijd. Ze was namelijk zeer duur en kon niet constant bij me zijn. Op haar vrije dagen gaf ze orders aan het personeel, maar toen grootmoe had gezien dat het personeel voor haar beefde, nam zij mij onder haar hoede. Ze luierde me weer als vroeger en ik kon mijn gang gaan. Die vrije dagen waren voor mij dan ook dagen van slaap inhalen en ontspannen. Grootmoe zag dat het beter voor me was, maar kon ook niet inkomen tegen de beslissingen van mijn ouders. Na de zomervakantie kon ik overdag lang genoeg mijn plas ophouden en ’s nachts met de nodige hulp van het personeel droog blijven. Ik kreeg wel van die speciale broekjes, maar telkens ik wat druppeltjes begon te verliezen begon er een alarm te gaan. Een marteling was dat, want iedereen rondom mij wist dan dat ik eigenlijk een ongelukje had. Door dat alarm werd het wel beperkt, want van het verschieten stop je met plassen en kan je de wc tijdig bereiken. Ik werd zo gestresseerd van die broekjes dat het steeds slechter met me ging. Ik werd steeds meer gespannen en sloot me steeds meer op in mezelf. Zelfs de dienstmeisjes konden me nog moeilijk plezieren met tekenfilmpjes. Ik durfde me gewoon niet meer ontspannen en opgaan in mijn spel.

De lagere school verliep wat betreft schoolresultaten vlekkeloos. Ik was geen slechte leerling en de leraars pochten op me. Wel verloor ik mezelf en grootmoe herkende minder en minder haar kleine jongen in me. Grootmoe leed hieronder. Haar geluk hing samen met het mijne en ze zag dat nu verloren gaan. Maar ze moest het verdragen, ze kon niet anders. Grootmoe hield zich sterk en daardoor hield ze mij staande. De lagere school liep ten einde, de grote vakantie was in zicht. De grote vakantie dat ik twaalf werd, de grote vakantie waarin mijn leven zou veranderen.



2. Marleen.

Het was de eerste week van juli. De lagere school was afgelopen en het was de eerste vakantieweek. Ik moest nog wat bekomen. Een grote spanning viel van me af, maar een andere stak de kop op. Het nieuwe schooljaar zou iets nieuws brengen en dat is moeilijk voor een autist. Wat zou het worden ? Ik wist het niet. Mijn ouders wilden me het liefst laten verder studeren, maar ze wisten dat het op een gewone school niet zou lukken. Ze waren dus op zoek gegaan naar een geschikte school voor me en hadden er ook al een gevonden, maar zoals gewoonlijk, zij beslisten, zij wisten wat goed voor me was, een ander had geen inspraak, zelfs grootmoe niet.

Het was dus de eerste week van juli, zaterdagmorgen. De meeste dienstmeisjes hadden vrij zoals gewoonlijk in het weekend. Ze sliepen nog of waren op stap. Enkel eentje met weekenddienst was reeds paraat. Zij zorgde voor eten en de hoognodige werkjes. De bel ging. Daar genoot ik altijd van, van die bel. We hadden geen elektrische bel, maar zo’n ouderwetse waar je aan moest trekken. De trekker was verbonden met een klok. Een mooie klok, en een prachtige klank galmde dan door het kasteel. Het was vakantie, dus ik liep maar wat rond, en toen de bel ging liep ik als een gek naar de voordeur. Zoiets deed ik normaal nooit. Ik was als de dood voor vreemden, dus de voordeur openen zou ik nooit doen. Maar nu was er iets wat me trok. Ik opende de deur en stond oog in oog met een onbekende vrouw. Ik wist niet wat ik zag, ze had een koffer in de hand en een klein geschenkje. Ik keek naar haar en zij naar mij. Stilte. Ondertussen stond grootmoe achter me. “Ik ben Marleen”, zei de onbekende, “ik ben gestuurd door de nonnetjes”. “We verwachtten je”, zei grootmoe, “kom maar binnen, voor je bagage wordt gezorgd”. Marleen werd meegenomen naar de ontvangstkamer en ik werd verwacht ook mee te gaan. Dit was me nog nooit overkomen. Normaal was ik er nooit bij als er een nieuw dienstmeisje aankwam, maar deze keer moest ik mee. In de ontvangstkamer zaten ook mijn ouders. Ik wist zelfs niet dat ze thuis waren. Normaal waren ze er enkel op zondag, en dan nog niet altijd. Ik moest in een zetel gaan zitten en van Marleen en grootmoeder werd hetzelfde verwacht.

Mijn vader nam het woord. “Jongen” zei hij, “dit is Marleen, het nieuwe dienstmeisje. Ik heb besloten Marleen niet tijdelijk hier op te nemen, maar eerder voor langere duur. Volgend jaar moet je namelijk naar de grote school, en dat zal moeilijk voor je zijn. Marleen is bereid je die hele periode te begeleiden. Oma is er uiteraard ook nog, maar oma kan niet meer alles voor je doen. Marleen zal dus zeker zes jaar hier blijven en je vaste oppas worden. Vind je dit goed?” Hierover moest ik echt niet nadenken, reeds bij het openen van de voordeur had ik een gevoel wat ik nog nooit had gehad. Het leek wel alsof ik Marleen reeds langer kende, alsof ze hier steeds was geweest. Ik probeerde mijn enthousiasme wat in te tomen en antwoordde gewoon “ja”. “Verder,” sprak papa, “heb ik nog groot nieuws voor jou. We hebben een school gevonden waar we denken dat je je goed zal voelen. Er zitten allemaal kinderen met autisme. De broeders die er les geven willen jullie begeleiden om een zelfstandig leven op te bouwen. Je zal er algemene vakken krijgen, maar ook keuzevakken. Maak je nog geen zorgen, het eerste jaar krijg je van alles wat. Het tweede jaar zal je een richting moeten kiezen. Maar je hebt een jaar om te kiezen. Je staat er niet alleen voor, Marleen zal je helpen en ook de broeders zullen kijken wat best voor je is. Aan die school is een internaat, maar we denken dat jij best ’s avonds thuis bent. Als je dat anders vind moet je het maar zeggen. Je kan elk moment je keuze herzien.”

Dit was nieuw voor mij. Het was de eerste keer dat ik van mijn vader zelf keuzes mocht maken. Ik vond dit niet makkelijk, want dit moest ik nooit eerder doen. Mijn vader was precies veranderd. Vroeger besliste hij alles voor me, nu mocht ik mee beslissen. Dit was maar deels waar natuurlijk. Ik kon de school niet kiezen, dat lag vast, maar ik zou wel iets meer mijn mening mogen geven. Dit stelde me wel een beetje gerust. Marleen voelde goed voor mij en de school zou ook wel in orde zijn. Ik zou ook iets meer zelf mogen beslissen wat ik wou.

“Ik heb nog nieuws,” zei vader, “er is nog een andere reden dat Marleen hier permanent intrekt. Zij zal ons een beetje vervangen de volgende jaren. Wij gaan namelijk naar Amerika om daar een nieuw concern uit te bouwen. Je meenemen kunnen we niet en vinden we niet goed voor jou. Dat zouden te veel veranderingen zijn en je zou dat niet aan kunnen. Hier vinden we het onderwijs voor autisten ook beter dan in Amerika. Daar zou je op een gewone school moeten en zeker weer wegkwijnen. Daarom denken we dat dit beter voor je is”. Dit was weer helemaal mijn vader, hij beslist wat goed voor me is. Ook al zag ik mijn ouders niet veel, ik wist nu al dat ik hen zou missen. Ze zouden bijna nooit meer hier zijn, misschien een enkele keer een paar uurtjes, gecombineerd met andere zaken. Ik begon te huilen. Marleen nam mijn hand vast en ik keek in haar ogen. Ze glimlachte zo lief. Ik werd weer wat sterker en zei tegen mijn vader dat hij wel wist wat best voor me was.

Ik vroeg aan mijn ouders of ik naar mijn kamer mocht, ik wou even alleen zijn. Ik mocht vertrekken want ze hadden nog wat praktische zaken te bespreken met Marleen en grootmoe. Op mijn kamer aangekomen gooide ik me op bed en begon te huilen. Dit was allemaal te veel voor mij. Dit waren te veel indrukken op één dag. Uiteindelijk viel ik in slaap.

Mijn ouders bespraken nog wat praktische en financiële zaken met Marleen en grootmoe. Hierna lieten ze beide alleen en vertrokken. Ze hadden nog veel te regelen. Grootmoe toonde Marleen haar kamer en deze installeerde zich een beetje. In tegenstelling tot de andere dienstmeisjes logeerde Marleen in een kamer naast me. Een ruime kamer, een studio bijna. Marleen zou ook hoofd van de dienstmeisjes worden en alle zaken regelen. Zij was de contactpersoon tussen mijn ouders en het personeel. Ze was werkelijk plaatsvervangend voor mijn ouders. Voor mij zou er veel veranderen.

Ik moet lang geslapen hebben toen Marleen me wekte. Het was al vijf uur ’s middags. Toen Marleen mijn kamer binnen kwam, was de urinegeur niet te harden. Ik had weer in bed geplast. Het was lang geleden nu. Ik schaamde me rot. Gelukkig was het Marleen die voor me stond. Mijn schaamte ging al vlug over, maar ik begon in haar armen te huilen. Marleen pakte me op haar schoot en troostte me. Ze gaf er niet om dat ik nu ook haar kleren vuil maakte. Marleen was één en al liefde. Al vlug ging mijn verdriet over en genoot ik van haar knuffels. Nog nooit had ik zo innig in iemands armen gelegen. Na een tijdje nam ze me op de arm en ging ze met me naar de badkamer. Ze repte met geen woord over mijn natte kleren, was er niet boos om, maar verschoonde me gewoon. Ze stak me onder de douche, zeepte me lekker in en masseerde me met de badspons. Dit was me nog nooit overkomen. Reeds vrij vroeg moest ik mezelf behelpen. Voor de praktische zaken werd gezorgd, maar meer moest ik niet verwachten. Alleen een enkele keer bij oma, maar wat Marleen uitstraalde was anders, intenser, liefdevoller. Ik genoot van Marleen en zou in bad gebleven zijn als niet het weekendmeisje zou geroepen hebben dat het eten klaar was. Afdrogen, kleren aan en eten. Marleen zat mee aan de tafel. Normaal at het personeel in de keuken en zat ik alleen met grootmoe aan tafel, maar Marleen zou er vanaf nu ook steeds bij zijn. Ik genoot, het eten smaakte dubbel zo lekker.



3. Het vertrek.

Het was eind juli. Drie weken geleden was het dat Marleen bij ons gekomen was. Drie weken geleden ook dat ik nog een droog bed had. Het was me allemaal te veel geweest. Een nieuwe dienstmeid, mijn ouders die vertrokken en mij alleen achter lieten, de nieuwe school waar ik nog niets van wist. Dat is net iets te veel voor een autist. Marleen, die me elke ochtend uit bed haalde, was nooit boos. Ze repte met geen woord over mijn natte bedden en als ik huilde uit schaamte, dan wist ze me als geen ander te troosten. Ze trok mijn beddegoed af en stak alles gewoon in de wasmachine. Twee uur later de droogkast in en ik had weer een proper bed. Ikzelf schaamde me diep. Voor zover ik wist was ik de enige jongen van twaalf die in bed plaste. De enige manier om het te vermijden was een wekker elke twee uur, of een dienstmeid die me tijdig wekte. Mijn wekkerbroekjes waren versleten, dus dat kon ook niet meer.

Om zeven uur die zaterdag wekte Marleen me. Ze had me gisteren al verteld dat we om negen uur in de luchthaven moesten zijn, maar zoals gewoonlijk dringt dat allemaal niet zo vlug bij me door. Die ochtend hadden we dus niet zoveel tijd voor ons ochtendritueeltje van knuffels. Marleen wekte me en stuurde me vlug naar de badkamer. Een andere dienstmeid ving me daar op terwijl Marleen mijn lakens in de wasmachine stopte en nog wat andere praktische dingen regelde. Marleen zou me wel aankleden, want dat kon zij als geen ander. Zij wist altijd alles zo mooi te combineren. Ik zou mooi zijn op de luchthaven. Toen ik gewassen was kwam Marleen binnen met mijn kleren. Ze legde alles opzij en keek me in de ogen. “Hansje,” zei ze, “ik ga je vandaag een speciaal onderbroekje aan doen. Je papa en mama vertrekken en dat zal weer moeilijk voor je zijn. Dit broekje kan een plasje opvangen. Het is zoals je plasbroekjes van vroeger, maar nu gaat het geen lawaai maken. Niemand zal het weten, maar beloof me dat je het aan me vertelt als je een ongelukje hebt, dan kunnen we naar toilet en een ander broekje aan doen. Ik heb er nog enkele bij me”. Ik stond als aan de grond genageld. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Ik mocht dus in mijn broekje plassen en zou er niet voor onder mijn voeten krijgen. Niemand zou het weten, behalve Marleen. Ik wist niet waar ik het had, dit was weer typisch Marleen.

Goed en wel aangekleed vertrokken we naar de luchthaven. We werden er om negen uur verwacht om mijn ouders uit te wuiven. Mijn grootmoe reed mee en ook het weekenddienstmeisje. Aangekomen op de luchthaven mochten we naar een prachtige feestzaal. Daar zag ik mijn ouders voor de laatste keer. Twee uur later zouden ze vertrekken, maar ze hadden deze zaal nog afgehuurd voor een afscheidsdrink. Veel heb ik ze niet gezien. De zaal liep al gauw vol met allemaal chique mensen. Ik voelde me een beetje klein bij deze soort. Het leek wel of ik hier overbodig was. Marleen en het andere dienstmeisje hadden ook dat gevoel, zo zou later blijken, maar ja, dit moest nu eenmaal gebeuren, dit hoorde er bij.

Na de receptie gingen we met z’n allen naar een groot glazen gebouw waar we de vliegers konden zien opstijgen. Ik mocht vooraan staan. Grootmoe en Marleen stonden achter me en hadden een arm om elkaar heen geslagen. Hun vrije hand rustte op mijn schouder. Toen mijn ouders’ vliegtuig vertrok werd het me te veel. Ik had ze al zolang niet gezien, druk doende als ze waren met de voorbereidingen van hun vertrek. Deze ochtend waren ze ook meer eventjes bij me geweest. Ze hadden me niet eens geknuffeld, maar enkel wat praktische grote mensenpraat verkocht waarvan ik me zelfs al niets meer herinner. Toen het vliegtuig de startbaan verliet stroomden de tranen over mijn wangen en voelde ik een warm gevoel tussen mijn benen. Even wou ik roepen, maar ik dacht er plots aan dat ik een veilig broekje aan had. Wat was ik Marleen dankbaar, anders stond ik hier weer voor gek.

We bleven nog even staan en dan gingen we weer naar de auto. Op de terugweg vroeg Marleen hoe het met me was en of ik geen vers broekje nodig had. Hoe wist ze het toch ? Nog vlug even naar de toiletten en dan de auto in.



4. Alles wordt anders.

Thuis aangekomen wachtte me de verrassing van mijn leven. Ik had verwacht aan te komen in een leeg huis, met enkel Grootmoe, Marleen en het weekenddienstmeisje. Terwijl wij weg waren was er echter veel veranderd. Alle dienstmeisjes hadden een vrije dag opgeofferd om er hier een gezellige boel van te maken. Ze waren eigenlijk allemaal blij dat mijn ouders ver weg waren en dat Marleen de boel overnam. Ze wisten wel dat ze veel aan mijn ouders te danken hadden, maar altijd hing er wel een voorwaarde aan vast. Sinds Marleen er was, was alles veranderd. Zij wist als geen ander wat het tehuis inhield en wist ook als geen ander waar deze meisjes naar hunkerden.

Alles was versierd, de eetplaats was omgetoverd tot een groot sprookjespaleis. Aan het hoofd van de tafel stond een grote troon. Deze was voor mij bedoeld. Alle dienstmeisjes waren er en ook hun vriendjes. Ik mocht op de troon zitten en kreeg een grote kroon op. Vanaf nu zou ik hier koning zijn en Marleen de koningin. Iedereen wist dat ze Marleen konden vertrouwen, dat was ook duidelijk te zien aan deze thuiskomst, want alles was door haar geregeld. Er was voor lekkere pannekoeken gezorgd en alle dienstmeisjes aten mee aan dezelfde tafel. Reuze was het, geen onderscheid vandaag tussen rijk en arm. Ik vond het zalig, zo zalig dat ik het in mijn broek deed. Gelukkig had ik nog zo’n speciaal broekje om. We aten allen pannekoeken, zelfs het keukenmeisje at mee, daar had Marleen weer voor gezorgd. Ze had een externe kok gevraagd, zodat iedereen mee kon eten.

Na de maaltijd nam Marleen het woord. “Vanaf vandaag,” zo zei ze,”gelden hier andere wetten. Het personeel eet niet meer apart, maar zit aan dezelfde tafel. Hansje vind dit ongetwijfeld veel leuker en het haalt alle verschillen weg. Al wat ik hier nu zeg is met grootmoe besproken, dus zij vindt het ook goed. Ook grootmoe vindt dat alle verschillen moeten teniet gedaan worden. Iedereen is vanaf nu gelijk, ongeacht rang of stand. Ik zat te draaien in mijn stoel, dit had ik nog nooit eerder gehoord. Marleen verwoordde hier exact mijn wensen. Hoe was dit mogelijk.

Wat niemand had verwacht van mij, deed ik. Ik nam het woord. Het was een vreemde ervaring. Nog nooit eerder hadden er zoveel mensen naar me geluisterd en was er met zoveel respect met me omgegaan. Ik stelde me recht uit mijn troon en zei: “Vanaf nu noem ik Marleen ‘Moeke’, vanaf nu wil ik dat alle dienstmeisjes gelijk zijn. Vanaf nu geen verschillen meer. Ik wil dat jullie gelukkig zijn en dat we met z’n allen hier een leuke tijd hebben. Ik hoop dat jullie zelf een beetje je werk regelen en zorgen dat alles wat nodig is gedaan wordt. Ikzelf ben te jong om jullie te leiden, en ik weet dat grootmoe en moeke daar niet veel zin in hebben, zij zijn niet mijn ouders met hun overschot aan structuren, dus ik reken op jullie inzicht en medewerking.”

Allen stonden recht en klapten in de handen. Ik voelde me rood worden, maar tegelijkertijd kreeg ik een gevoel over me wat ik nooit eerder had. Ik werd gewaardeerd, niemand lachte me uit. Ik kon zijn wie ik was.

 

[pinokio]

deel 2:

5. Mijn eerste luier.

Het feestje was voorbij. Wat een rotdag had kunnen zijn, werd de dag van mijn leven. Normaal was ik weer zeer eenzaam geweest die zaterdag, maar dankzij alle dienstmeisjes werd het een mooie dag, een dag om nooit te vergeten. Maar ondertussen was ons huis leeggelopen. Alle dienstmeisjes gingen nog uit met hun vriendjes en ik bleef alleen achter met moeke, grootmoe en het weekendmeisje. Het was een beetje een rare dag geweest. Tweemaal had ik een broekje vol geplast, iedereen zag me ineens als leider, mijn ouders waren ver weg, en ik had Marleen voor de eerste keer ‘moeke’ genoemd. Meer kan een autist niet hebben op één dag. Zelfs dit is te veel.

Die avond wachtte me nog een verrassing. Zoals gewoonlijk stopte moeke me in bed. Deze keer had ze iets speciaals voor me in petto. Ze stuurde me naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en ondertussen maakte ze mijn bed klaar voor de nacht. Toen ik terug kwam wist ik niet waar ik het had. Niet alleen mijn bedje was gespreid, maar ook lag er iets klaar wat ik lang niet had gezien. Moeke deed mijn kleren uit en maakte me klaar voor de nacht. Alleen had ze nu iets extra voorzien. Als ik alles uit had moest ik op bed gaan liggen. Moeke schoof een luier onder me en deed me die aan. Daarover mijn pyjama en klaar was ik voor de nacht. Ik vroeg me af waar ze een luier voor me vandaan had getoverd en waarom ze me die aandeed. Toen ik het haar vroeg zei ze gewoon: “Je slaapt nu al jaren niet meer goed, bent gespannen en moe. Je ouders zijn nu weg, dus we kunnen daar verandering in brengen. Grootmoe heeft me verteld dat je vroeger ook beter sliep als ze je een luier om deed, dus dacht ik dat dit goed voor je zou zijn. Slaap maar lekker, mijn kleine schat”. Moeke wist wel wat goed voor me was, dus ik stelde me geen vragen meer en viel in een diepe, rustige slaap.

Ik denk dat ik nog nooit zo goed geslapen heb de voorbije jaren. Toen ik wakker werd, hoorde ik de klok al tien uur slaan. Dit overkwam me nog nooit, en iedereen had me laten liggen. Het zal wel weer een van die nieuwe regels geweest zijn, mogen uitslapen. Toen ik uit bed stapte voelde ik een zwaarte tussen mijn benen. Oh ja, het was waar ook, moeke had me gisteren een luier om gedaan. Gelukkig maar, want blijkbaar had ik hem wel gebruikt waar hij voor diende. Ik schaamde me wel een beetje, maar dacht aan gisteren. Moeke had dit geweten, moeke wist wat ze deed, voor moeke moest ik me niet schamen. Ik ging naar beneden. Aan de eettafel zaten moeke en grootmoe, maar ook de andere dienstmeisjes. Dit was nog even wennen. Normaal waren zij nu al druk in de weer, maar met het vertrek van mijn ouders was natuurlijk alles veranderd. Ze aten nu mee aan dezelfde tafel en regelden hun uren zelf. Velen bleven dus wat langer slapen en werkten gewoon wat langer door.

Ik nam plaats aan de ontbijttafel en schonk me een lekkere chocomelk in. Dat was nog steeds mijn opener. Nadien nam ik wat fruit, maar eerst mijn chocomelkje. Hansje, vroeg moeke, zouden we niet beter eerst eens naar de badkamer gaan ? Je stinkt als de pest, de rest aan deze tafel wil ook nog lekker ontbijten. Ik had er niet aan gedacht, een ander vond dit natuurlijk niet zo leuk, maar ik was eigenlijk nog aan het nagenieten van mijn vieze luier. Het was de eerste keer dat ik nergens rekening mee moest houden, de eerste keer sinds jaren dat ik weer echt goed had geslapen. Ik ging mee met moeke naar de badkamer en na het douchen kon ik weer naar beneden. Wat me opviel was dat niemand raar had gekeken. Blijkbaar wisten de andere dienstmeisjes ook waar ik mee zat, kenden ze mijn nachtprobleempje. Iedereen aanvaarde het.

Vanaf nu hoorde een luier er weer bij ’s nachts. Voor overdag had ik van die speciale broekjes, voor het geval er iets mis zou gaan. En het ging ook dikwijls mis. Ik was nog steeds erg gespannen voor die nieuwe school, en hoe gezellig moeke en grootmoe het hier ook maakte, ik was nog steeds in de war door de vele veranderingen deze zomer. Ik was er ook niet gerust in. Binnenkort zou de school weer beginnen en ik had toch weer meer ongelukjes overdag.



6. De nieuwe school.

Het was zover. Eén september, het nieuwe schooljaar was aangebroken. De eerste schooldag was een kennismakingsdag. We moesten er pas om tien uur zijn. We zouden rondleiding krijgen in de school en de alle praktische zaken werden besproken. De ouders mochten mee, dus voor mij was dat moeke. Grootmoe ging ook mee, want ook zij was benieuwd naar mijn nieuwe school.

Moeke had me reeds vroeg gewekt. Ze stopte me onder de douche en zeepte me nog eens extra in met de badspons. Een dienstmeisje had ondertussen de tafel gedekt, dus we konden direct ontbijten. De meeste dienstmeisjes waren vandaag vroeger opgestaan zodat ze mee konden ontbijten. Na het ontbijt nam moeke me weer naar boven en na het gebruikelijke speciale broekje kreeg in mijn mooiste kleren aan. Ik zag er goed uit. Wat had moeke toch een goede smaak. Sinds zij voor mij kleren kocht was alles een beetje losser geworden, niet meer van die stijve pakjes die ik van papa aan moest. Ik zag er nu veel moderner uit. Ik was ook beginnen sparen voor lang haar. Ik vond dit mooi en bij me passen, maar van papa mocht het niet, dat paste niet bij een jongen. Maar moeke had carte-blanche gekregen, dus zij besliste nu wat wel of niet kon. Toen we vertrokken stonden alle dienstmeisjes klaar om me uit te wuiven.

We kwamen aan op de school om kwart voor tien. We hadden nog even de tijd om er rond te wandelen. Wat een prachtschool. Niet die bekrompen sfeer van in mijn vorige school, maar deze school was een oud kloostergebouw. Ik hield van kloosters, dus dit vond ik prachtig. Ook was het klooster omgeven door een immense tuin met graspleinen, bossen en een vijver. Hier zou ik me ongetwijfeld goed voelen. Dit leek helemaal niet op een school. Tegen tien uur gingen we naar de feestzaal en namen we plaats aan een tafel die ons werd aangewezen. Toen werd ik stil, zoveel drukte was ik niet gewoon, zoveel nieuwe gezichten. Mijn plas vulde al snel mijn broekje. Ik durfde niets te zeggen dus bleef maar zitten.

Toen de laatste mensen binnen waren stond er een man recht en ging naar voor. Het was een oude man, ouder nog dan papa, maar niet zo oud als grootmoe. Hij was de directeur van de school, zo bleek. Hij nam het woord en stelde ons allen gerust. Hoewel dit een school was en we dus ook zoals elders zouden moeten leren, lag hier toch de nadruk op samenleven en ervaringen opdoen. Dit klonk goed voor mij, want hoewel ik geen slechte cijfers haalde, vond ik een school niet zo leuk. Niet alleen omdat ik uitgelachen werd, maar ook omdat alles er zo gericht was op goede resultaten. Voor andere dingen was er niet veel tijd. We zouden ook veel uitstappen maken. Dat was nieuw voor mij. Eigenlijk was ik nog nooit ergens heen geweest. Bij ons werd voor alles gezorgd. Ofwel werd het geleverd, ofwel deden de dienstmeisjes de boodschappen. Voor mijn kleren zorgde moeke. Uitstapjes deden we ook niet, ik was liever op mijn eigen vertrouwde terrein.

Na de toespraak werden we per tafel opgehaald door een leraar. Deze leraar zou onze mentor zijn, bij hem konden we met al onze problemen terecht. Vandaag zou hij ons rondleiden in de school en alle praktische zaken met ons bespreken. Wat me opviel was dat ik maar weinig kinderen in ons groepje zag. Ik dacht dat een deel van onze klas nog ontbrak, maar later bleek dat we maar met twaalf leerlingen samen in een klasje zaten. “Jezus”, zo zei de leraar bij wijze van grapje “had toch ook maar twaalf leerlingen. Dat was wel iets om over na te denken. Wij waren begonnen met de praktische dingen. We waren hiervoor niet naar een lokaal gegaan, maar waren naar een open plaats in het bos gewandeld. Voor mij was dat niet goed, want natuurlijk had ik maar de helft verstaan. Ik was weer meer bezig geweest met de plantjes en de dieren rondom me dan op te letten. Maar moeke zou wel in mijn plaats geluisterd hebben.

Dan middageten. We gingen terug naar de feestzaal en namen plaats aan dezelfde tafel van deze morgen. Dit was echt geen gewone school, het eten werd opgediend alsof het een feest was, met alles er op en er aan. We kregen zelfs allemaal een glaasje wijn. Het eten was lekker. Er was keuze uit verschillende groenten, aardappelen en vleessoorten, je kon nemen wat je het liefste had. Door het glaasje wijn en de spanning van het nieuwe moest ik weer een plas. In deze nieuwe omgeving durfde ik niet tijdens het eten van tafel gaan. Ik wist dat ik een speciaal broekje aan had, dus liet ik het maar lopen. Ik was wel even vergeten dat zo’n broekje natuurlijk niet zoveel aankan als een luier, dus ik voelde mijn broek ook al snel nat worden. Het is toch niet waar, dacht ik, straks gaat iedereen het zien. Ik at maar verder, maar mijn dessertje smaakte toch niet echt meer. Nu werd het wel spannend. Om kwart na één waren we klaar met eten, om half twee werden we terug hier verwacht. Wie wilde kon nog even een luchtje scheppen. Iedereen was een beetje onwennig, dus er kwam niet echt beweging in de zaak. Ik durfde me zeker niet verzetten, want ik had een natte broek, en ik wou niet dat iemand het zou zien. Moeke vroeg of ik niet even van tafel wou, maar ik fluisterde in haar oor dat ik een probleempje had. “Oh,” zo zei ze, “waar maak jij je zorgen om. Kom we gaan even naar toilet.” Zo gezegd zo gedaan, ik stond recht en trok mijn trui een beetje naar beneden, maar moeke vond dit niet nodig. In tegendeel, ze sprak tegen de hele groep aan tafel. Ze zei:”zijn er nog kinderen met een probleempje, komen jullie dan maar mee, dan lossen we dat even op”. Tot mijn verbazing stonden er nog drie andere kinderen op en gingen mee. Net als ik hadden ze een natte broek. We keken elkaar aan, trokken onze schouders even op en gingen vlug naar de toiletten.

Daar aangekomen zagen we niet alleen toiletten, maar ook een apart zaaltje met tegen de muren een soort lage kasten en douches. Moeke tilde me op en zette me op zo’n kast. De andere kinderen werden ook door hun moeder opgetild en op een kast neergezet. Moeke deed mijn broek uit en viste wat schoonmaakdoekjes op uit haar tas. De andere jongetjes ondergingen hetzelfde lot. Naast mij lag een meisje. Zij was niet vergezeld van haar mama, maar van haar papa. Die man stond me daar wat te drentelen. Hij had haar broekje al uit gedaan, en liep toen naar de toiletten om een beetje papier. Moeke zag dit en schoof hem al snel ons pakje verschoondoekjes toe. Nu bleek dat die man niets bij had omdat hij niet gewoon was dat zijn dochtertje het overdag in haar broek deed. Toen moeke een vers broekje voor me bovenhaalde vroeg hij of ze toevallig nog een exemplaartje had. Hij had toch liever dat zijn dochtertje een beetje beveiligd was voor de rest van de dag. Moeke had maar één reservebroekje voor mij bij, maar ze had wel steeds een nachtluier in haar tas zitten. Moeke vroeg of ik een nachtluier om wilde en of ze mijn broekje aan het meisje mocht geven. Ik twijfelde, want een nachtluier zou natuurlijk opvallen onder mijn broek, maar gaf toch toe. Wat had ik te verliezen, iedereen had bij het eten toch al gemerkt dat ik een natte broek had. En dat meisje opzadelen met een nachtluier omdat ze eens een ongelukje had, vond ik ook geen goed idee. Ik dus een nachtluier om en dat meisje mijn reservebroekje. Moeke deed me dan weer mijn broek aan. Dat vond ik raar, ze had toch wel een reservebroek bij ? Inderdaad, ze haalde die boven en gaf ze een de papa van het meisje. “Zo,” zie ze, “die heeft het meer nodig, haar broekje is helemaal niet meer te dragen, en dat van Hansje heeft uiteindelijk maar een klein lekplekje. Ondertussen waar de andere twee reeds ververst en moesten wij hollen om op tijd te komen.

Terug aangekomen gingen we weer zitten. De natte stoelen waren ondertussen schoongemaakt. Onze mentor kwam naar onze tafel en we mochten hem volgen. We zouden de school eens helemaal bekijken, vooral de ateliers voor de keuzevakken. We bezochten verschillende lokalen. Er was een schrijnwerkerij, een tuinderij met serres, kookklassen, een bakkerij, een weverij, schilderateliers, een fotostudio, een drukkerij en verschillende computerklassen. Overal kregen we een beetje uitleg en mochten we de werken van leerlingen bekijken. Hier werden mooie dingen gemaakt. Dan gingen we naar onze klas waar we theorievakken zouden krijgen. We hadden een vaste klas. Hier kregen we nog wat uitleg over de vakken die we zouden krijgen en over de keuzevakken. Het eerste jaar zouden we alles krijgen en het tweede jaar zouden we al een beetje kiezen. In het derde jaar moesten we dan een keuze maken voor één specifieke discipline. Elk jaar konden we onze keuze herzien. Dat klonk goed voor mij. Ik zou nog tijd krijgen om een beslissing te nemen.

De meeste leerlingen in onze klas waren intern. De school was zodanig opgebouwd dat de theorieklas grensde aan de leefruimte van de interne leerlingen. De externen kwamen dan ook ’s morgens aan in de leefgroep van de internen. Dit had het voordeel dat kinderen van hardwerkende ouders wat vroeger konden komen en ook wat later konden blijven. Er was steeds opvang. Er was nog een voordeel. Elke klas had toiletten, want die lagen tussen de klas en de leefruimte, en deze luxe was niet overbodig, zou later blijken.

Na de klas gingen we naar de leefruimte. Voor mij was dit minder interessant, omdat ik daar niet zou moeten verblijven, maar voor de meeste van ons was dit wel belangrijk. Het was een mooie ruimte, maar voor mij zou het te klein geweest zijn. Ik was namelijk ons kasteeltje met zijn park gewoon, voor mij alleen, moeke en grootmoe en een paar dienstmeisjes. Hier was het kleiner voor meer bewoners. Ik was blij dat ik hier enkel op bezoek kwam.

De mentor verdeelde de kamers. Dit gebeurde op een speciale wijze. Eerst moesten alle kinderen die nog in bed plassen hun vinger opsteken. Iedereen moest eerlijk zijn van de mentor, “want,” zo zei hij “dat is hier geen schande, er zijn er meer dan jullie denken die dat probleempje hebben. En hier wordt niet gelachen met andermans gebrekjes.” Van de twaalf kinderen waren er zes, ik en de andere externe niet meegerekend. Dat waren er wel veel, vond ik. Ik was blij, eindelijk was ik niet alleen. Maar ik was ook verdrietig en een beetje kwaad. Misschien waren er wel vele klasgenootjes van vroeger die me uitlachten maar eigenlijk ook in bed plasten. Hier was het dus blijkbaar normaal. Deze werden per twee verdeeld over de ruimste kamers. De andere vier kregen de twee kleinste kamers. In de ruimste kamers stond steeds een extra kast voor luiers en andere spullen.

De dag zat er op, morgen zouden we als klas beter met elkaar kennismaken, maar nu konden de internen hun kamer klaarmaken voor de nacht. Hoewel wij niet hoefden te blijven, bleven we toch nog zitten. Ik snapte niet waarom. De mentor toonde ieder zijn kamer en kwam terug naar beneden. “Die zijn een tijdje zoet,” sprak hij, “wat is jouw probleempje jongen ?” Was dat tegen mij? Ik had toch niets gezegd en wist niet waar hij op aan stuurde. Moeke porde me aan dat ik moest vertellen over mijn plasprobleempje. Ik werd rood, maar de mentor was een zachte man. Ik wist dat ik hem kon vertrouwen, dus vertelde maar dat ik bedplasser ben, maar ook overdag vaak ongelukjes heb. Dat ik normaal een speciaal broekje draag en dat graag zo hou, want anders voel ik me niet veilig. “Dat is geen probleem,” zei hij, “maar ververs dat dan tijdig.” Het voorval van deze middag zagen ze niet graag. Als het echt te moeilijk was hadden ze liever dat ik een nachtluier omdeed. Niemand zou hier lachen want ieder had zo zijn probleempjes. Bedplassen was hier eerder gewoon dan abnormaal en om me gerust te stellen, zegde hij ook nog dat er nog twee klasgenootjes waren met luiers. Het meisje deze middag was eerder sporadisch, de andere twee droegen gewoon een luier overdag. Dit was nieuw voor mij, ik zou niet meer alleen zijn en hier zouden ze me niet uitlachen.

Het meisje van deze middag dat nu mijn broek aan had was intern. Ze kwam samen met haar vader naar beneden. Haar slaapkamer was klaar. Ze nam afscheid van haar papa en toen die wou vertrekken, vertrokken wij ook. Moeke zegde dat ze ergens nog iets wilde gaan eten. De papa van mijn klasgenootje zag dat ook wel zitten, dus wij volgden hem, want hij wist wel een goed adresje.
Het was een leuk restaurantje. Voor mij was dit vreemd. Ik was niet gewoon elders te eten. Moeke en die man praatten over van alles en nog wat. Het leek of ze elkaar reeds jaren kenden. Ik begreep er niets meer van. Moeke merkte dit natuurlijk. Ik wist niet wat dat was in moeke, maar niets kon ik voor haar verborgen houden. Het leek wel of ze mijn gedachten kon lezen. Toen vertelden ze hoe ze elkaar reeds kenden, maar nu eerder toevallig ontmoet hadden.

 

[abdlrobje]

Mooi dat klinkt als MEER! ;D !1

 

[sissiebaby]

het klinkt inderdaad naar meer. maar ja, de muze moet ook langskomen he, anders krijg je geen letter op het scherm.

 

[pinokio]

deel 3

7. Karel.

De man met wie we nu in het restaurant zaten heette Karel, zo bleek. Moeke kende hem reeds lang. Reeds van in het tehuis bij de nonnetjes. Karel had een luierbedrijf en kwam daar regelmatig over de vloer om te leveren. In het tehuis zaten namelijk verschillende meisjes die ook bedplasten door de spanningen en de problemen in het verleden. Ook was er aan het tehuis een bejaardenhome en een kinderopvang verbonden, en daar waren ook luiers voor nodig. Karel was er de vaste leverancier, want zijn luiers waren de beste en de goedkoopste in de streek. Toen ik terug luiers nodig had, wist moeke dus waar ze zijn moest.

Karel was alleen, zijn vrouw was een paar jaar geleden gestorven. Sindsdien plaste zijn dochtertje terug in bed. Hij liet het maar, deed haar met liefde ’s nachts een luier om en gaf haar wat hij kon. Het zou wel vanzelf weer overgaan, zo dacht hij. Hij had geen zin om haar op therapie te sturen, want daar geloofde hij niet in. Hij wist dat veel kinderen met problemen last hadden van bedplassen.

Karel was een zachte en lieve man. Hij deed niet opschepperig en hoewel hij een groot bedrijf had was hij zeer eenvoudig gebleven. Helemaal anders dan papa en mama, die waanden zich steeds meer dan anderen. Het was wel vreemd, hoewel ik Karel helemaal niet kende voelde ik me verschrikkelijk op mijn gemak bij hem. Moeke blijkbaar ook, en dat was ook niet bij iedereen zo. Karel vertelde over het bedrijf en ik was wel benieuwd om dat eens te zien. Ik vertelde het hem dan ook. We spraken af dat hij wel eens met de schooldirectie zou praten voor een uitstap, het zou ook nog wel andere kinderen interesseren, aangezien er wel meer luierdragertjes op die school zaten.

Karel zijn dochter noemde Leen, maar iedereen zegde nog steeds Leentje, omdat ze zo klein van postuur was. Ze hoorde dat zelf ook liever. Zoals reeds eerder verteld was ze terug beginnen bedplassen nadat haar mama gestorven was. Het was niet makkelijk voor haar geweest, want ze had steeds veel aan haar mama gehad. Ze was net als ik autistisch en kon moeilijk om met haar verdriet. Karel had besloten om haar toch maar intern te laten zijn, omdat hij eigenlijk te veel werk had met het bedrijf. Leentje had hierin toegestemd, maar zoals het er vanmiddag uitzag was het toch te veel voor haar geworden. Een natte broek overdag had ze nog nooit gehad. Karel hoopte dan ook dat het niet zou blijven duren, want anders zou hij haar toch terug naar huis halen. Moeke mengde zich nu terug in het gesprek en vertelde over mijn ongelukjes overdag sinds het vertrek van mijn ouders. Het zou dus wel eens kunnen dat ook Leentje er last van zou hebben in deze nieuwe situatie. Moeke zou me morgen naar school wel wat speciale broekjes extra mee geven zodat Leentje ze ook kon aandoen als ze dat veiliger vond. Dat vond Karel een goed idee.

Het was laat geworden ondertussen. Het was de eerste keer dat ik zoveel gepraat had tegen een wildvreemde en Moeke had er van genoten. Ze had me echt zien opleven. Karel betaalde de rekening en we vertrokken huiswaarts.



8. De eerste echte schooldag.

Die nacht sliep ik niet zo goed. Er spookten allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik zou morgen naar Leentje moeten gaan met plasbroekjes. Wat zou ze wel denken van mij ? Misschien zou ze wel boos op me worden, en nooit meer tegen me willen praten. Hoe zou ik dat uitleggen ? Ik was bang voor morgen. Ik sliep slecht. Ik moet dan uiteindelijk toch in slaap gevallen zijn, maar toen moeke me wekte voelde ik me rot. Toen ze de lakens van me wegtrok, merkte ik een niet te harden, zure geur op. Ik voelde aan mijn luier en begon haast te kokhalzen. Ik had vannacht kaka gedaan in mijn luier. Dit gebeurde nog nooit. Ik begon te wenen en durfde niet in moekes ogen kijken. Ik schaamde me rot. Moeke troostte me en zegde dat het helemaal niet erg was. Ik moest maar denken aan gisteren, hoe goed ik me had gevoeld. Dit was ook een gevolg van gisteren, van de spanningen, het vreemde eten en het glaasjes wijn. Ik kalmeerde en moeke nam me mee naar de badkamer.

Eenmaal klaar vertrokken we naar school. Moeke had me voor de zekerheid toch maar een nachtluier aangedaan en me nog een reserve meegegeven. Over de middag moest ik maar even naar de mentor gaan, hij zou me wel verschonen, dat was afgesproken. Ook gaf ze me een pakketje broekjes mee voor Leentje.

Op school aangekomen ging ik naar de leefgroep waartoe ik behoorde. Iedereen zat te ontbijten en als ik wilde kon ik nog even aanschuiven. Dat deed ik dan ook, en ik dronk nog een glaasje sinaasappelsap. Ik vond dit eigenlijk wel leuk. Je kwam precies niet aan in een school, maar gewoon bij vrienden thuis. Ook al kende ik mijn klasgenoten nog niet, er heerste direct een ontspannen sfeer.

Stilaan ging iedereen van tafel en nog even naar de kamer om schoolspullen. Toen Leentje opstond, zette ik me ook maar recht en ging naar haar toe. Ik vertelde haar dat ik broekjes voor haar bij had omdat haar papa dat veiliger vond. Ze keek me aan, gaf me een zoen op de wang en bedankte me. “Ga je even mee,” vroeg ze, “ik wil je iets vertellen”. Ik liep mee naar haar kamer en daar tilde ze haar rokje op. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ze had een nachtluier aan, net als ik. “Ja,” vertelde ze, “Ik vertrouwde het zelf al niet na gisteren, dus vroeg ik deze ochtend maar aan de mentor om me ook overdag maar gewoon een nachtluier om te doen”. De mentor had dit al verwacht, dus keek helemaal niet vreemd op. Moest ik daarom de hele nacht wakker liggen, alles had zichzelf opgelost, Leentje was niet boos op me. Ik moest maar eens ophouden met het bedenken van mogelijke scenario’s, die me wakker houden, maar gewoon vertrouwen op de dag die komen zal. “Toch bedankt”, zegde ze. Samen gingen we weer naar beneden, pakten onze schoolspullen en vertrokken naar onze klas.

In de klas stonden de banken niet op rijen, zoals het steeds was geweest in de lagere school waar ik zat, maar in een cirkel. We mochten kiezen waar we zaten, en ik en Leentje gingen bijna automatisch naast elkaar zitten. Voor mij was dat veiliger, haar kende ik toch al iets meer dan de anderen. Deze ochtend zouden we nog niet echt les krijgen. Eerst moesten we ons aan elkaar voorstellen. Iedereen vertelde een beetje over zichzelf. Het viel me op dat al degenen die nog in bed plasten dit ook in de groep vertelden. Toen het aan Leentje was vertelde ze ook over zichzelf en over haar gestorven mama en haar lieve papa. Ze vertelde ook dat ze nu een luier om had omdat ze gisteren een ongelukje overdag had en dat ze dit toch veiliger vond.

Ik was als laatste aan de beurt en toen het aan mij was begon ik te wenen. Het verhaal van Leentje had me te diep geraakt. Gisteren had ik het ook al gehoord van haar papa, maar toen was het een verhaal. Nu het uit haar mond kwam was het ineens veel echter geworden. Het pakte me. Toen ik een beetje uitgehuild was vertelde ik het allemaal, van gisteren, het etentje met Leentjes papa. Ik vertelde over mezelf, mijn bedplassen, mijn mama en papa die ver weg waren, over moeke en mijn broekplassen overdag. Toen ik uitverteld was, was iedereen een beetje stil geworden. Niet alleen van mijn verhaal, maar ook van dat van Leentje. De rest van de klas vond het niet erg dat wij luiers droegen overdag en zouden ons er niet mee pesten, dat was afgesproken. Ik werd terug wat rustiger. Leentje pakte mijn hand vast en kneep er eens in. Ik keek in haar ogen en gaf haar een kusje op haar wang. Dit had ze nog tegoed van deze morgen.

We kregen nog wat praktische informatie, ons lesrooster en schoolagenda en dan gingen we eten. Het eten gebeurde weer in de grote refter zoals gisteren. We bleven als klas samen, dat gaf een goede band. Ook onze mentor at bij ons mee aan tafel. Na het eten moesten we afruimen en om beurten afwassen. Vandaag was het een andere klas die moest afwassen, dus wij hadden vrij. De meeste klasgenootjes gingen naar de leefruimte, maar ik had meer zin om wat buiten te zijn. Het was mooi weer, en thuis was ik ook gewoon om bij goed weer na het eten een wandeling te maken in ons bos.

Ik vertrok dus richting schoolbos. Plots hoorde ik achter me een meisjesstem die me riep. Het was Leentje. Ze wou met me mee wandelen als ik het niet erg vond. Uiteraard vond ik dat wel fijn. We vertelden elkaar over vroeger, over onze hobby’s, over het bedplassen, over luiers en nog zoveel meer. Leentje was een echt tatergat. We wisselden onze adressen uit. Toen ze het mijne las verschoot ze zich een bult. “Maar”, zegde ze, “dan ben jij die jongen van het kasteel”. Ik moest het beamen en vroeg hoe ze dat zo goed wist. Nu, dat was grappig. Zij woonde blijkbaar helemaal niet ver van me, maar ik wist dat niet omdat ik eigenlijk mijn eigen dorp niet kende. Ik kwam immers nooit buiten. Wat zou ik ook, ik had alles binnen ons eigen domein.

Toen de klok van de school één uur sloeg repten we ons naar de leefruimte. We moesten immers nog een droge luier om. Onze mentor hielp ons hierbij, maar zou het ons binnenkort zelf leren. ’s Middags begonnen de lessen. Het was boeiend, al die nieuwe leraars. De ene al vriendelijker en zachter dan de andere. Het viel me op dat iedereen in de klas goed meewerkte. In de lagere school was dat anders. Er waren altijd wel strevers en leerlingen die niets wilden doen. Hier was iedereen meer gelijk. Er werd ook veel gelachen. Geen enkele les was hier té serieus.

Die avond had ik veel te vertellen. Moeke en de dienstmeisjes luisterden gespannen. Ze vonden het fijn dat ik zoveel beleefde en zo openbloeide. De rest van de week verliep zoals de eerste dag.



9. Vrijdag.

Het was vrijdag, de laatste schooldag van de eerste week. Toen om vier uur de bel ging voelde ik me een beetje rot. Ik was al best goede maatjes met Leentje en ik zou haar missen dit weekend. Ik had nog nooit een echt vriendje of vriendinnetje gehad, maar nu had ik er eentje gevonden. Leentje was lief, ik kon alles tegen haar vertellen en zij vertelde ook alles tegen mij. We hadden ook een extra band omdat we allebei een luier om moesten overdag en we dus steeds samen om één uur bij de mentor stonden. Maar binnen een half uurtje zou moeke me ophalen en zou ik Leentje moeten achterlaten. Leentje wist niet wanneer haar papa kwam, dat hing een beetje af van zijn werk.

Om half vijf kwam moeke de leefruimte binnen. Ik zat met Leentje nog wat te praten in de zetel. Maar moeke was niet alleen. Leentje veerde recht en sprong in de armen van haar papa. Moeke en Karel waren samen naar hier gekomen. “Kindjes,” zegde moeke, “We hebben nog een verrassing, maar eerst even een schone luier want we gaan nog niet direct naar huis”. Moeke verschoonde ons allebei en dan gingen we samen naar de auto. Karel nam ons mee naar hetzelfde restaurant van vorige keer. Vanaf nu zou dat elke vrijdag zo zijn. Hij vond dat een mooi afsluiten van de school –en werkweek.

In het restaurant was het gezellig druk. Het was nog vroeg, maar op vrijdag maakte dat niet veel uit. Er waren wel meer mensen die de werkweek afsloten met een etentje. We namen eerst een aperitiefje en mochten zelf kiezen uit de kaart wat we aten. Ik en Leentje namen hetzelfde. We spraken meteen af dat we dat elke week zouden doen tot we alles op de kaart eens geproefd hadden. Moeke en Karel moesten hierom lachen. Dat vonden ze een goed idee, dus zij zouden dat ook doen.

Ik genoot van het eten op restaurant. Ik was dat niet echt gewoon, maar het was best leuk. En ook gaf het me nog wat meer tijd met Leentje samen. Om acht uur waren we klaar met eten. Ik was ook al een beetje moe aan het worden. Het was een vermoeiende week geweest, zoveel nieuwe indrukken en elke dag weer vroeg uit de veren na een lange vakantie. En dat glaasje wijn bij het eten natuurlijk.

Karel rekende af en we gingen naar de auto. Toen Karel ons thuis wou afzetten stelde moeke voor dat ze nog iets zouden komen drinken. Karel zag dat wel zitten en Leentjes ogen lichtten ook een beetje op. Zij vond dat ook wel fijn. Ons huis was stil en verlaten. De dienstmeisjes waren reeds op stap met hun vriendjes, dus er was niemand. We gingen in de salon zitten en moeke toverde nog een lekker flesje wijn tevoorschijn. We genoten er samen van en ik en Leentje vertelden onze belevenissen van deze week. Karel was blij dat we goede maatjes geworden waren, want meestal was dat een probleem voor Leentje. Ik moest aan mezelf denken, want ook voor mij was dat een groot probleem.

Van de rest van de avond herinner ik me niets meer. Moeke zou me later vertellen dat ik samen met Leentje in slaap gevallen was en dat ze me dan maar naar bed gedragen had. Karel had Leentje al slapend mee naar huis genomen.

De rest van het weekend verliep een beetje rot. Ik wist niet goed wat gedaan. Schoolwerk hadden we nog niet en ik voelde me alleen. Moeke was er wel, maar dat was niet meer hetzelfde sinds ik Leentje kende. Ik vertelde moeke dat ik graag eens wat meer zou weg gaan, want dat ik in tegenstelling tot mijn klasgenootjes eigenlijk niets van de wereld wist. We spraken af dat we er werk zouden van maken. We zouden samen gaan winkelen en leuke dingen bezoeken.

Ik zat veel op mijn kamer dat weekend. Ons bos was niet zo leuk meer, want ik was nu gewoon om op school samen met Leentje in het bos te wandelen. En hier moest ik alleen ons bos in. Op mijn kamer zat ik wat voor me uit te staren en te dromen. Ik wou dat het weer vlug maandag was, dan zag ik Leentje weer.



10. Winkelen.

Ik wende stilaan aan het schoolritme. Op maandag moesten we pas om 10 uur op school zijn. Dat was handiger voor de internen. Het was ondertussen een gewoonte geworden dat Karel ons oppikte. Dat was wel leuk, zo zag ik Leentje een beetje eerder dan de rest van de klas. De weekends werden al wat makkelijker voor mij. Ik leerde terug genieten van ons park. Ik was wel telkens weer blij dat ik Leentje terug zag. Vrijdagavond gingen we steevast eten in het lievelingsrestaurant van Karel.

Het schooljaar vorderde, we hadden al heel wat verschillende vakken gekregen en ook de keuzevakken vielen reuze mee. Ik deed eigenlijk alles graag, maar het liefste toch de artistiekere vakken. Op school had ik ondertussen ook met de computer leren werken, en dat vond ik ook wel leuk. We hadden al wat gewone dingen geleerd zoals e-mailen en internetten, maar we zouden ook leren tekenen op de computer en foto’s bewerken en nog zo veel leuke dingen.

De herfstvakantie kwam er aan en dat vond ik niet zo leuk. Ik zou Leentje negen dagen niet zien. De eerste keer sinds ik haar kende zouden we zo lang niet samen kunnen zijn. Ik maakte me alweer zorgen hierover. De laatste vrijdag van oktober was het dan zover. We zouden nog afsluiten met een etentje en dan zou ik voor iets langer afscheid moeten nemen. Ik was stil aan tafel en Leentje ook. Het eten smaakte niet als anders. We waren allebei een beetje verdrietig.

Bij de koffie vroeg Karel wat er scheelde. Ik keek naar beneden en antwoordde niet maar deed gewoon een plas. Typisch ik, schaamte. Leentje flapte het er uit: “ik ga Hansje missen tijdens de vakantie”. “Oh, is dat het probleem”, vroeg Karel, “dan ga je toch gewoon daarheen als je daar zin in hebt”. Moeke vond dat ook een goed voorstel. Het werd een vakantie om nooit te vergeten. Hele dagen waren we samen.

Het was woensdag. Zoals gewoonlijk kwam Leentje tegen negenen aangefietst. Ze fietste graag tot hier, want het was toch niet ver en het was stralend weer. Ik was nog niet wakker, maar dat stoorde niet. Leentje hielp graag met de dienstmeisjes. Ze dekten samen de tafel voor het ontbijt. Moeke was ook al wakker. Toen ze klaar waren met de voorbereidingen vonden ze toch maar dat ik uit bed moest, want dit werd een speciale dag en moeke wilde niet te laat vertrekken. Ik wist natuurlijk van niets, want moeke hield van verrassingen.

Ik was net aan het wakker worden toen er op de deur van mijn kamer geklopt werd. Half slaperig riep ik “’binnen”, maar het was niet moeke die daar stond maar Leentje. Ik verschoot. Normaal maakte moeke me tijdig wakker, waarom nu niet ? Leentje kwam naar me toe een gaf me een kusje. “Kom luiaard, tijd om op te staan, iedereen is al wakker”. Ze trok de dekens van me weg en ik lag te rillen. Leentje had er duidelijk zin in vandaag. Ze was vrolijk en opgewekt. “Hop,” zegde ze, “naar de badkamer en luiertje uit, het wordt een drukke dag vandaag”. Ik sprong uit bed, ging naar de badkamer en deed mijn vuile luier uit. Dat hadden we op school ondertussen geleerd om zelf te doen. Ik waste me vlug en nam een verse luier. Maar dat was buiten de waard gerekend, want daar stonden moeke en Leentje in de deuropening. “Leentje wil je wel graag eens helpen”, zegde moeke. Zo gezegd zo gedaan, Leentje deed me dus een verse luier om. Dat was leuk. We waren er wel vaker bij als de ander een luier omkreeg, maar we hadden elkaar nooit eerder ververst. Dit was een leuk begin van de dag.

Bij het ontbijt zegde moeke dat we vandaag zouden gaan winkelen. Dat was voor mij de eerste keer. We zouden een computer gaan kopen en verder nog wat rond keuvelen. Eerst gingen we naar de computerzaak. We zagen veel mooie en goede computers. Het was niet gemakkelijk om te beslissen. Uiteindelijk lieten we een computer op maat maken. Moeke wilde het beste voor me hebben en ook een computer die niet morgen reeds verouderd is. Moeke was gewoon om kwaliteit te kiezen en op het geld moest ze niet zien. Het maandelijks budget van mijn ouders was ruim voldoende. Toen we uit de computerwinkel kwamen was het reeds ruim één uur. We hadden honger en zochten een broodjeszaak. Moeke wilde een broodje deze middag, want vanavond werd er voor ons gekookt. We vonden nog een plaatsje vrij in de beste broodjesbar van de stad en werden vlug bediend.

De rest van de middag zouden we wat rondlopen in de andere winkels. Ik wist niet wat ik zag, zo’n drukte, zoveel mensen. Je kon soms bijna niet vooruitkomen van de drukte. We gingen de ene winkel in en de andere weer uit, meestal zonder iets te kopen. Moeke moest ook nog een cadeautje hebben voor een pasgeboren kindje. We gingen dus een winkel binnen waar je normaal voorbijloopt, een babywinkel.

In de winkel gekomen vroeg moeke ons om even geduld te hebben, ze zou vlug een cadeautje kiezen van de geboortelijst en afrekenen. Wij moesten maar even wachten. Moeke ging naar de verkoopster en wij liepen wat rond in de winkel. Uiteindelijk was het een uur later eer we de winkel verlieten. Moeke had gemerkt dat we geboeid naar alles hadden gekeken en had ons maar laten doen. Zij had ondertussen wat gepraat met de verkoopster.

Hand in hand liep ik met Leentje door de geboortewinkel. Zij toonde me dit, ik toonde haar weer dat. We waren geboeid door alles wat daar lag en wilden het liefst vanalles kopen. Maar wat moesten we met dit alles, het was toch voor baby’s. Uiteindelijk gingen we wel elk met een knuffel naar huis. Het waren twee popjes die elkaar vast hielden. Ze hoorde eigenlijk samen. We kochten ze en maakten dan de armpjes los van elkaar. Zo hadden we elk een deeltje. De verkoopster gaf ons nog een paar catalogi mee en we vertrokken huiswaarts.

Thuis aangekomen wachtte ons nog een verrassing. Karel was er ook en zat op ons te wachten. We gingen gezellig samen eten. Grootmoe ging deze keer ook mee en ook de dienstmeisjes en hun vriendjes. Dat waren er maar twee, want het tehuis van de nonnetjes was ondertussen opgedoekt, dus er was geen verse instroom meer.



11. Het grote nieuws.

Met negenen zaten we aan tafel in het lievelingsrestaurant van Karel. De dienstmeisjes waren in hun nopjes, ze moesten nergens voor zorgen en kregen een feestelijk etentje aangeboden. Karel had iets te vieren en wilde dat het liefste met ons doen. Moeke wist er natuurlijk al van, maar had alles wijselijk verzwegen.

Wat Karel te vieren had was niet alledaags. Hij was reeds geruime tijd de zorgen over het luierbedrijf beu. Hij had dit samen met zijn vrouw opgericht, maar toen ze gestorven was had hij er eigenlijk geen zin meer in. Sinds enige tijd waren er besprekingen aan de gang met een ander, groter luierbedrijf in de streek, dat zijn kennis en patenten op ecoluiers wel wilde hebben. Gisteren waren de besprekingen definitief afgerond en waren ze tot een overeenkomst gekomen. De overnemer zijn bod was ruim over de waarde, dus Karel had toegehapt. Binnen drie maand, dus eind januari, zou Karel stoppen met het bedrijf. De overnameprijs was ruim voldoende om verder te overleven.

Karel had een heel menu besteld. We genoten met z’n allen. Leentje was in de wolken, ze zou haar papa meer zien, want die moest nu de rest van zijn leven niet meer werken. Ze vond alles wel een beetje spannend, waar zouden ze gaan wonen ? Nu woonden ze aan het bedrijf, maar dat zou wel niet kunnen blijven. Alles zou anders worden, maar dat vond ze niet erg. Papa voor zich, een nieuwe omgeving. Ze zou waarschijnlijk mama makkelijker kunnen achterlaten.

Het was laat toen we van tafel kwamen. Karel had taxi’s laten komen want iedereen had een beetje te veel gedronken. Hij hield zich niet in want had iets te vieren, moeke had zich ook laten gaan en de dienstmeisjes en hun vriendjes hadden niet echt de gewoonte op te letten wat ze deden. Zelfs grootmoe had te veel likeurtjes op.

Om twaalf uur reden drie taxi’s de oprijlaan van ons kasteel op. Iedereen stapte uit, Karel betaalde en met z’n allen gingen we ons huis binnen. De dienstmeisjes kregen onmiddellijk vrij en gingen al vlug naar boven, samen met hun vriendjes. Grootmoe ging slapen en ik was ook moe. Moeke nam mij en Leentje bij de hand en bracht ons naar boven. “Jullie slapen maar samen vannacht”, zegde ze, “want niemand keert nu nog huiswaarts”. We kregen allebei een verse nachtluier om en kropen samen in mijn bed. Gelukkig had ik een breed bed en hadden we plaats zat. Er moesten alleen wat grote knuffelberen opzij. Toen moeke de kamer uit was konden wij natuurlijk niet slapen. We praatten en knuffelden nog wat. Eigenlijk deden we onze knuffels na die we vandaag kochten. In dezelfde houding van onze knuffels vielen we in slaap.



12. Donderdag.

Tien uur was het toen ik wakker werd. Een niet te harden geur vulde de kamer. Het was toch niet waar zeker, ik had weer een kakluier, net als de vorige keer na het etentje waarbij ik wijn gedronken had. Dit mocht ik nooit meer doen. Maar wat het nu erger maakte was dat Leentje naast me lag en dat ook de lakens nat waren. Mijn luier moet dus ook gelekt hebben. Ik begon te wenen. Leentje hoorde dit en probeerde me te troosten, maar hierdoor begon ze zelf te wenen. Ik snapte er niets meer van. Waarom weent zij nu ? Leentje dacht natuurlijk dat zij de oorzaak van de vuile lakens was.

Huilend lagen we in elkaars armen toen moeke ons kwam wekken. Kom lieverds, lang genoeg geslapen. O jee, is het weer zover, ik denk dat uitgebreid eten en wijn niet goed is voor Hansje. Moeke trok de lakens weg en streelde ons door de haren. Moeke was nooit boos, ze verstond mijn verdriet en blijkbaar nu ook dat van Leentje. Moeke riep Karel erbij, dit moest hij ook gezien hebben. “Ja”, zei Karel, “ik denk dat jullie toe zijn aan een grotere maat luiers, deze houden het blijkbaar niet meer. Doordat we allebei klein en tenger gebouwd waren, droegen we nog steeds de grootste maat kinderluiers. Ze werden wel wat krap, maar voorlopig voldeden ze nog.

Mijn bed was een puinhoop. Lakens nat, pyjama’s nat, kortom alles moest de was in. En stinken dat het deed. Mijn pyjama plakte rond mijn billen en die van Leentje ook. Blijkbaar hadden we allebei diarree gehad vannacht en was onze luier hier niet tegen bestand geweest. Ook hadden we allebei enorm geplast vannacht. Moeke stuurde ons naar de badkamer, zette de ramen open op mijn kamer en trok de lakens alvast van mijn bed.

In de badkamer schoten we allebei in de lach. We stonden voor de grote spiegel en konden ons echt niet meer houden. Twee twaalfjarigen zagen we, met zwaar doorhangende luiers en natte pyjama’s. Die van Leentje was er nog erger aan toe. Mijn pyjama was donker van kleur, dus je zag alleen natte plekken, maar die van Leentje was wit. Tussen haar benen en achteraan waren grote bruine plekken te zien. We wisten niet wat gedaan, we stonden daar maar. Gelukkig kwam moeke binnen om ons een beetje te helpen. Ze zette alvast de kraan van het bad open en deed een goede scheut schuim in het water. Ze vulde een emmer met water. Hierin mochten we onze vuile pyjama’s doen om te weken, want anders zouden ze niet meer proper worden. Dan de luiers uit. Dat was het ergste, we wisten echt niet waar we die moesten vastnemen. De kaka hing overal. Moeke haalde vlug een plastic zak en zo proper als we konden deden we onze luiers uit en in de zak. Moeke knoopte voor de ergste stank de zak goed dicht en samen kropen we in het heerlijke bad. Wat was moeke toch een schat, nooit boos.

We waren zo ons eigen verdriet weer vergeten en begonnen naar elkaar te gooien met schuim. Ik wist niet dat in bad gaan zo leuk kon zijn. Normaal verdronk ik bijna in het grote bad, maar nu hadden we maar net voldoende plaats. We zaten met onze voeten tegen elkaar. Toen het schuim begon te verdwijnen zagen we wel hoe vies het water was. Het had een bruine kleur van onze kaka. We trokken de stop uit en sproeiden elkaar nog eens goed af met de douchekop. Dan droogden we elkaar af en liepen poedelnaakt naar onze kamer. Leentje schaamde zich niet voor mij en doordat Leentje zich niet schaamde, schaamde ik me ook niet voor haar. Normaal liet ik me nooit naakt aan iemand zien, behalve aan moeke dan, en aan grootmoe. Maar bij Leentje was alles anders. Omdat moeke nergens te zien was, deden we zelf elkaar maar een verse luier om.

Ontbijt sloegen we over deze ochtend, want tegen dat we beide klaar waren, was het al bijna middag.

 

[pinokio]

deel 4:

13. De nieuwe luiers.

Na het middageten vertrok Karel naar zijn bedrijf. Hij had nog heel wat te regelen rond de nakende overname. Het was slecht weer die dag, dus wij hingen maar een beetje rond. We hadden zin om buiten te spelen, maar nu kon dat niet. We gingen dus maar naar mijn kamer. Misschien konden we wat tekenen of zo. Op mijn bureau lagen de catalogi van de babywinkel. We bladerden daar dan maar wat in en scheurden allebei de spulletjes er uit die we leuk vonden. Leentje kwam op het idee om een soort geboortelijst te maken, maar dan eentje voor onszelf. Een soort verlanglijstje met spulletjes die we leuk vonden en eigenlijk wel zouden willen hebben moesten we baby’s zijn. Dat was plezant. Soms wilden we wel hetzelfde, dus moesten we een beetje overeenkomen wie het mocht opplakken. Toen de boekjes uitgekeken waren namen we ook nog andere tijdschriften. Moeke legde de oudere exemplaren steeds op mijn kamer omdat ze wist dat ik graag collages maakte en knutselde met de prentjes die ik daarin vond. Meestal maakte ik er kijkdozen mee.

Om een uur of drie ging de bel. We hadden al een bestelwagen van Karel op de oprijlaan zien komen, maar wisten niet waarvoor dat wel kon zijn. De chauffeur was blijkbaar uitgestapt en belde aan. Leentje stormde naar beneden, want ze kende bijna alle werknemers van het bedrijf. Iedereen had haar graag omdat ze steeds zo vrolijk was. Ook nadat haar mama gestorven was bleef ze vrolijk, ondanks het verdriet waar ze mee zat. Dikwijls had zij bij de vormgevers de prentjes gekozen als er een nieuwe collectie kinderluiers uitkwam.

“Dag Leentje, je papa stuurde me hierheen met een levering”, zegde de chauffeur. Ondertussen was ik ook naar beneden gekomen en stelde ik me voor. Moeke volgde alles vanuit de verte. We gingen mee naar de bestelwagen en hielpen de chauffeur uitladen. Drie grote dozen brachten we naar binnen. Toen moeke wilde afrekenen zegde de chauffeur dat het een geschenkje van de firma was.

Toen de man vertrokken was konden wij haast niet wachten om de dozen te openen. In de dozen zaten luiers, helemaal anders dan deze die we gewoon waren. Deze waren gewoon wit en niet meer voorzien van leuke prentjes. Ook de verpakkingen waren minder leuk. De luiers waren ook niet meer voorzien van een cijfer, maar wel van letter. Op deze stond XS. Wat zou dat betekenen ? Moeke vertelde dat dat stond voor extra small, de kleinste maat luiers voor volwassenen. Deze volgden eigenlijk op maatje 6 van de kinderluiers en zouden dus waarschijnlijk beter passen. Wij vonden het toch wel spijtig dat er geen tekeningetjes op stonden, maar ja, dat zal wel normaal zijn voor volwassenen. Eigenlijk wilden we er onmiddellijk een passen, maar moeke vond dat dat voor deze avond was. Tot onze voorraad kinderluiers op zou zijn zouden we deze overdag verder dragen. De nieuwe luiers waren voorlopig enkel voor ’s nachts.

Karel kwam al heel de week naar hier voor het avondeten. Moeke had dit voorgesteld, omdat hij hier toch moest zijn om Leentje op te halen. Toen hij die avond aankwam had Leentje één van de nieuwe luiers meegebracht. Ze zegde tegen hem dat ze toch een beetje teleurgesteld was. Hier horen toch nog prentjes op, want deze luiers werden toch nog gedragen door kinderen. Haar papa zou er eens over nadenken, maar eigenlijk had hij niet veel zin om nog veel te veranderen in die laatste drie maanden.

Na het eten vroeg Leentje of ze terug mocht blijven slapen vannacht, ze vond dat wel fijner dan alleen in haar bed te liggen. Karel stemde toe en vond dat hij dan beter ook maar hier bleef. Hij kon net zo goed van hieruit naar het bedrijf gaan morgenvroeg en hier waren toch kamers genoeg. Na het eten trokken we weer naar boven om verder te doen met onze activiteit van deze middag. Grootmoe, moeke en Karel bleven gezellig beneden in de salon zitten en speelden een gezelschapsspel.

’s Avonds kregen we dan eindelijk een nieuwe luier om. Het was deze keer Karel die ze ons omdeed omdat het een beetje anders werkte. Het was helemaal anders. We waren gewoon dat een luier maar net paste, maar deze waren een pak groter. Ze hadden ook meer plakstrips dan de kinderluiers. Deze luiers kwamen een pak hoger en toen we ze aan hadden voelden we ook en dikker pak tussen onze benen. Dat kwam omdat hij de zwaarste soort had laten brengen en die waren extra dik voor de nacht. Terwijl onze vorige luiers niet echt zichtbaar waren onder onze pyjama, waren deze het wel. Iedereen kon duidelijk zien dat we luiers om hadden, maar dat gaf niet, iedereen wist het hier toch. Eigenlijk vonden we het allebei wel leuker, zo’n lekker dik pakje tussen de benen. Lekker kinderachtig.

Karel legde ons goed uit hoe we ze best omdeden. Moeke wist al hoe dat moest, want ze had in het tehuis wel meermaals oude mensen een luier omgedaan, en dat was net als deze, maar dan nog wat groter. Die nacht sliepen we als roosjes. We hoefden nu niet bang te zijn voor lekjes. ’s Ochtends werden we gewekt door Karel. Hij kwam even kijken of alles droog gebleven was vannacht, gaf Leentje en mij een afscheidszoentje en vertrok naar het bedrijf. Wij bleven nog een beetje liggen, het was nog vroeg. We genoten van elkanders warmte in bed. Uiteindelijk kwam moeke ons toch maar uit bed halen. “Opstaan”, riep ze, “ik weet wel dat het gezellig is samen in bed, maar straks verslaap je de hele vakantie.



14. Kijkdozen.

Het regende weer, dus het werd weer binnen spelen. Na het ontbijt trokken we weer naar mijn kamer. Moeke had ons toch maar een nieuwe luier omgedaan, want deze vielen meer op. Zo bleven de andere nog een beetje gespaard voor op school. We zaten daar samen met een dikke luierkont. Best wel grappig. Het enige wat we nog misten om onze outfit compleet te maken waren de spullen die we gisteren opplakten.

Ik kwam op het idee om vandaag kijkdozen te maken. We maakten eerst een grondplan van mijn kamer en dan zetten we er muren aan. Ik had dit al meermaals gedaan. Ik had al een kijkdoos van mijn kamer als rovershol, als ridderzaal, als zeeroverskajuit en nog zoveel meer. Vandaag zouden we er een babykamer van maken. Eigenlijk maakten we twee zulke dozen, elk één. Zo konden we beiden vorm geven aan de kinderkamer van onze eigen dromen.

We begonnen weer prentjes te scheuren en op stevig karton te plakken. Het moeilijkste was het vinden van leuk behangpapier, want zelden waren de prentjes in de boekjes groot genoeg voor alle muren. We tekenden het dan maar zelf. Mijn kinderkamer werd voorzien van een mooi spijltjesbed met een hemel erboven. Ook was er een leuke speelmat. De kamer stond vol met knuffels en aan het plafond hingen allerlei mobieltjes. Er was een verschoontafel, zoals op school, maar dan kinderachtiger. De kleur van de kamer was geel, met allerlei leuke diertjes op het behang. Ook had ik een hele noukies hoek, want dat vond ik de leukste spullen die er te vinden waren.

Leentjes kamer werd meer een prinsessekamer. Allemaal zachte kleurtjes, overal stofjes, een hemelspijltjesbed, kroontjes, noem maar op, alles wat bij een prinsesje past. Tegen de avond waren onze kijkdozen klaar. We zetten ze bij de andere. Die nacht droomden we allebei dat we in onze babykamer sliepen. Toen ik wakker werd lag Leentje zelfs met haar duimpje in de mond knus tegen één van mijn knuffels aan.



15. De schooluitstap.

Het was de gewoonte op onze school dat we regelmatig op uitstap gingen. Vandaag zouden we het luierbedrijf van Karel bezoeken. Dat kreeg nu voorrang omdat het al vlug zou overgaan in andere handen, en dan waren er misschien geen bezoeken meer toegestaan. We waren allemaal opgewonden, zo’n uitstap was altijd wel een beetje spannend. Moeke had mij voor de gelegenheid een extra dikke luier aangedaan, omdat ik dat gevraagd had. Mijn klasgenootjes wisten toch dat ik een luier droeg, dus zouden niet raar opkijken van het dikke pak in mijn broek.. Toen ik aankwam die ochtend zat Leentje ook al klaar. Ze wou me iets laten zien, dus nam ze me even mee naar haar kamer. Ze tilde haar rokje op en ik merkte al meteen wat er gaande was. Ze had ook een dikke nachtluier om gedaan. En we waren niet alleen. Alle andere bedplassertjes droegen voor de gelegenheid ook een dikke nachtluier onder de kleren. De mentor wist van niets, ze hadden het onder elkaar afgesproken. Zelfs de niet bedplassertjes hadden vandaag een luier om. Ze waren ook wel eens benieuwd hoe dat voelde en vonden dit een reuze gelegenheid. Zo vertrokken dus twaalf geluierde kinderen op schooluitstap naar de luierfabriek.

Rond tien uur reden we de parking op. Het was een grote fabriek, ik had het wel al eens gezien vanuit de verte, maar nu ik er voor stond viel me pas op hoe groot het was. Er stonden een aantal vrachtwagen in de laadpoorten. We gingen binnen langs de hoofdingang en kwamen in een prachtig gebouw binnen. Dit was een ouder gedeelte, waarrond de moderne fabriek gebouwd was. Het oude fabrieksgebouw was prachtig gerestaureerd. Er waren smeedijzeren poorten, mooie houten deuren en oude fabriekselementen die nu nergens meer voor dienden, maar gewoon mooi waren om te zien. In de oude fabriek was een tentoonstelling opgebouwd over de geschiedenis van de luier. Alles werd mooi uitgelegd. We zagen oude katoenen luiers, de eerste wegwerpluiers, tot en met de modernste ecologische wegwerpluiers van Karel zijn bedrijf. Alles was interessant, ik zou hier zeker nog eens terug komen voor Karel hier wegging.

Karel gidste ons persoonlijk overal rond. Na de tentoonstelling kregen we nog een film te zien over de produktie van de luiers. Straks zouden we dan in de fabriek gaan kijken, maar daar was teveel lawaai om nog uitleg te kunnen geven. Maar eerst eten. We aten in de kantine van het bedrijf. De kok had extra voor ons gekookt. Het was lekker. We werden bediend als koningen en koninginnen.

Na het eten keken we elkaar stomverbaasd aan. Twaalf meisjes van de inpakafdeling kwamen de refter binnen, elk met een luier in de hand. We moesten allemaal mee, want ze wilden wel eens wat anders inpakken dan luiers. We keken stomverbaasd naar de mentor. “Wat dachten jullie,” vroeg hij aan ons, “dachten jullie dan echt dat ik deze ochtend niet gezien heb dat er twaalf geluierde kontjes op de bus stapten?” En aangezien jullie wel aan verversing toe zullen zijn, zullen deze dametjes jullie eens lekker verwennen met een nieuwe luier.

Eén na één kregen we een verse luier om. Ik geloofde mijn ogen niet, dit waren XS luiers, maar dan wel met leuke kinderachtige prentjes erop. Waar kwamen die nu ineens vandaan? Dat zouden we straks wel te horen krijgen, dat was de verrassing die Karel voor ons in petto had. Karel had speciaal voor vandaag een rol buitenfolie voor kinderluiers laten monteren op de machine voor de kleinste volwassenenluiers. Deze werden nu voor de gelegenheid en voor ons gemaakt. We liepen nu dus allemaal rond met een luier die pas een half uurtje geleden van de machine gekomen was. Wat wij nu aanhadden waren de eerste twaalf luiertjes van deze speciale reeks. Karel knipoogde naar ons. We begrepen nu dat hij ze speciaal voor ons maakte.

Het was een leuke middag. Machtige machines, en alles ging zo snel. We kregen nog een afsluitend drankje met een gebakje in de kantine en bij het naar buiten gaan stond er een heleboel speelgoed klaar. Iedereen mocht iets kiezen en de bedplassertjes kregen er allemaal nog een pak “speciale” luiers bovenop. Tevreden keerden we naar school terug. Toen moeke me ’s avonds ophaalde wist ik niet wat eerst vertellen. Ik toonde haar fier mijn pak nieuwe luiers met kinderprint. Moeke was blij dat ik zo gelukkig was.

Die nacht kreeg ik een grote kinderluier om. Gelukzalig viel ik in een diepe slaap. Later die week werd er een hele voorraad nieuwe luiers gebracht, allemaal voorzien van een leuke print. Ik zou dus een tijdje toekomen.



16. Sinterklaas.

Uiteraard wist ik al dat moeke sinterklaas speelde. Omdat ze wist dat ik graag wat meer buiten kwam, had ze dit jaar besloten om niet iets te gaan halen, maar om me gewoon mee te nemen naar een aantal speelgoedwinkels. Het was de zaterdag voor 6 december. Het was druk in de winkels. Karel was ook mee en Leentje natuurlijk. Hij vond dat een goed idee van moeke, dus was hij ook niets gaan halen en kon Leentje ook zelf kiezen.

We zagen vele speelgoedwinkels, maar ééntje genoot onze voorkeur, dreamland. Er was naast een speelgoedafdeling ook nog een gedeelte van de winkel waar babyspullen stonden. Het viel moeke op dat we daar weer meer oog voor hadden. Ze wisselde een blik met Karel en liet ons maar doen. Als we daar zo van genoten dan moest het maar kunnen. We keken weer naar alles wat er stond en liepen daarna door naar de speelgoedafdeling. Kiezen was moeilijk, er stond zoveel. Mijn voorkeur ging weer eens uit naar creatief speelgoed. Ik koos Lego’s en nog een heleboel ministeck, mijn lievelingsspeelgoed. Moeke legde ook nog een paar mooie puzzels in de kar en allerlei spulletjes om plakboeken te maken, want ze wist dat ik dat graag deed. Leentje koos meer meisjesspeelgoed. Ze was ook graag creatief bezig, maar ze had ook graag meisjesspulletjes. Ze legde een nieuwe pop in de kar en van alles dat er bij hoorde. Ook haar papa legde nog wat andere leuke knutselspulletjes in de kar. Voor ons samen kochten ze nog een leuk gezelschapsspel en dan mochten we nog even langs de afdeling knuffels. We kozen elk nog een knuffel en gingen naar de kassa.

Bij de kassa lagen ook nog allerlei catalogi, dus we namen er enkele mee. Uiteraard van de babyspullen, maar ook van de verkleedkleren en van het speelgoed. Op de terugweg moest Karel stoppen, want mijn luier begon bijna te lekken. In de babyafdeling had ik het namelijk een beetje moeilijk gekregen en had verschrikkelijk veel geplast. Gelukkig had Karel in zijn auto steeds luiers liggen, sinds Leentje ook niet meer proper was overdag. Moeke ververste me op de achterbank van de wagen en we konden weer verder. We gingen nog eten in een gezellig restaurantje, maar voor het naar binnen gaan vroeg ook Leentje nog een droge luier, want ook de hare was aan vervanging toe. Ik mocht haar verversen, dat deed ik graag en zij werd graag door mij ververst. Op school hadden we ook ondertussen de gewoonte om bij elkaar een propere luier om te doen over de middag.

Het middageten duurde ons een beetje te lang. We wilden eigenlijk met ons nieuwe speelgoed spelen en in onze nieuwe catalogi bladeren. Uiteindelijk reden we dan toch naar huis. Daar aangekomen lieten we alles zien aan grootmoe en konden we spelen. Daar het weekend was moest Leentje niet naar huis. Het was reeds een tijdje de gewoonte dat Leentje en Karel bij ons woonden tijdens het weekend. Ik vond dat wel gezellig. Ik was dan zelfs ’s nachts samen met Leentje.

’s Avonds kwam de sint ook voor de dienstmeisjes. Dat was weer zoiets nieuws van moeke. De diensmeisjes hun vriendjes waren ook van de partij. Was me dat een leuke avond. Iemand van het bedrijf van Karel speelde sint en een paar anderen wilden wel zwarte piet zijn. Zo ging tijdens het avondeten de bel en Karel deed open. Wie stond daar, ja, de sint, in levende lijve. Dit hadden de dienstmeisjes niet verwacht. Het was nog nooit eerder gebeurd. Zij dachten natuurlijk dat de sint voor ons kwam, maar hij kwam voor hen. De rollen waren omgedraaid. Zij moesten nu eens schrik hebben van de sint. Ze werden allebei op het matje geroepen en hun slechte kantjes werden uitvergroot naar boven gehaald. Ook hun vriendjes ondergingen hetzelfde lot. Uiteindelijk kregen ze elk toch een mooi cadeau. Zelfs Karel en moeke moesten voor de sint verschijnen. Dat hadden ze helemaal niet verwacht. Dit was niet afgesproken. Karel kreeg een uitbrander omdat hij zijn bedrijf had verkocht en Marleen omdat ze dat niet verhinderde. Toen vertrokken sint en pieten.

Karel zat er wel een beetje mee de rest van de avond. Ze hadden wel gelijk, hij was graag gezien als baas en verliet nu zijn eigen bedrijf. Het personeel wist niet wat komen zou en of ze er nog even graag zouden werken. Maar ja, hij moest toch zijn eigen gevoel volgen. Hij kon toch zelf niet ongelukkig zijn om zijn personeel gelukkig te maken. Karel werd stil en kreeg de tranen in de ogen. Leentje ging naar hem toe en gaf hem een dikke knuffel. Ze zei tegen hem dat hij de beste keuze had gemaakt, want sinds hij besloten had te stoppen nam hij tenminste al de weekends vrij en dat maakte Leentje gelukkig. Ik moest wenen en voelde mijn plas stromen. Ik kon niet goed tegen dit soort scènes.

De dienstmeisjes gingen nog uit en wij kropen vroeg in de veren. Het was een mooie maar vermoeiende dag geweest met veel te veel nieuwe indrukken. We deden elkaar een verse luier om, gaven elkander nog een nachtzoentje en vielen knuffelend in slaap. Ik droomde van de babyafdeling en zag mezelf al in zo’n wiegje liggen.



17. Kerstmis.

De kerstvakantie begon pas enkele dagen voor kerstmis. Karel had vrij genomen en woonde samen met Leentje de hele periode bij ons. We zouden kerstavond vieren met z’n negenen. Karel, Moeke, ik en Leentje, grootmoe en de twee dienstmeisjes en hun vriendjes. Er was een kok gevraagd, dus niemand hoefde te werken. Iedereen kon genieten van de kerstsfeer.

De dienstmeisjes hadden het huis mooi gemaakt. Alles was versierd van onder tot boven. In de eetkamer stond een grote kerstboom vol met lichtjes en eronder lagen allerlei pakjes. Er lagen ook pakjes van ons onder de boom, we hadden die gemaakt op school voor onze ouders. Samen met Leentje had ik hier thuis ook nog pakjes gemaakt voor de dienstmeisjes. We vonden dat zij ook wel een cadeautje verdienden, ze zorgde uiteindelijk goed voor ons.

Het eten was lekker. We waren niet te laat begonnen met een aperitiefje. Karel had een goede fles champagne meegebracht en daarin werd een beetje cassissiroop gedaan. Dat was lekker. Ik keek met bange ogen in moeke’s richting. “Geniet nu maar, mijn kleine jongen, de gevolgen zijn pas voor morgen en daar heb ik mijn voorzorgen voor genomen”. Ik was al geruster. Het eten was voortreffelijk. Waar wist moeke toch steeds die goede koks te halen? Rond negen uur waren we reeds klaar met eten. Niet te laat dus. De dienstmeisjes konden als ze wilden nog uitgaan, maar ze bleven liever. Ze verkozen de gezellige huiselijkheid hier boven uitgelaten sfeer op fuifjes. Dat vond moeke wel tof, en wij ook natuurlijk, want anders konden we onze pakjes niet uitdelen.

Bij de koffie was het cadeautjestijd. We hadden een leuke manier gevonden. Pictionary werd uit de kast gehaald en we verdeelden ons in vier groepjes. De dienstmeisjes bleven per koppel, ik speelde samen met Leentje, en moeke, Karel en grootmoe vormden de vierde ploeg. Als het juist geraden was, kreeg wie van de ploeg moest raden een pakje. Zo werd het pakjes delen een beetje gespreid over de avond.

Er waren veel cadeautjes, want iedereen had bijna voor iedereen een cadeautje voorzien. Soms een kleinigheid, soms iets groters. Ik kreeg weer allerlei knutselspullen, één van de dienstmeisjes had zelfs allerlei natuurspullen gedroogd het hele jaar door en dan verdeeld over twee cadeautjes, een voor mij en één voor Leentje. Dat was leuk, Leentje hoorde er echt wel bij tegenwoordig. Iedereen had ook aan haar gedacht.

Voor mij en Leentje waren er op het eind nog twee extra cadeautjes over. In het eerste pakje zat een rare broek. Ze was van plastic gemaakt en had brede elastieken die goed aanspanden. Moeke verduidelijkte onmiddellijk dat dit broekje diende om de nachten na een feestje zonder ongelukken door te komen. Ik begreep er niets van maar alles zou straks wel duidelijk worden. Het tweede cadeautje dat we allebei kregen was een fopspeen. We waren in de wolken. Het waren deze waar we in dreamland zo verliefd hadden naar staan kijken. Eigenlijk wilden we ze toen in onze kar leggen, maar we durfden niet. Nu zaten ze in een pakje onder de kerstboom. Hoe wist moeke toch weer dat we hier allebei van droomden.

Moeke had blijkbaar onze collages gevonden en onze kijkdozen. Karel had ook al opgemerkt dat Leentje erg geïnteresseerd was in babyspullen. Eerst dacht hij dat het was omdat ze graag met poppen speelde, maar na het zien van onze collages en kijkdozen had hij een ander vermoeden. Hij had een aantal klanten die voor de lol luiers droegen en ook wel eens baby speelden. Hij had dus een vermoeden dat wij ook zo waren, dus de fopspeentjes waren zijn idee. Hij zou onze reacties eens testen. Bij het zien van de flikkering in onze ogen toen we het pakje openden was hij overtuigd. We konden onze gevoelens nu niet meer wegstoppen.

Maar ook Karel had nog nieuws te melden. Hij en moeke hadden elkaar gevonden. Ze waren de voorbije maanden steeds dichter naar elkaar toegegroeid en wilden graag hun leven verder vorm geven. Vanaf nu waren ze dus officieel een koppel. Leentje begon te wenen en Karel was bang dat ze het niet leuk vond. Maar het was van geluk, ze ging naar moeke toe omhelsde haar, gaf haar een dikke zoen en zei: “moeke”.

Die avond vielen er twee tienerbaby’s gelukzalig in slaap. Ze hadden elk een plastic broekje over de luier en een tutje in de mond. Ze hadden elkaar een dikke knuffel gegeven en waren zo in slaap gevallen, elk sjokkend op zijn eigen fopspeen.



18. Een drukke kerstvakantie.

Het zou verder een drukke vakantie worden. Karel en moeke lieten er geen gras over groeien. Nog deze twee weken zou alles al verhuisd worden, zo kwam het huis van Karel al vrij voor zijn opvolger. Er was een vervanger aangesteld die de algemene coördinatie van de fabriek op zich zou nemen. Deze zou bovenop zijn loon een woning en een auto krijgen. Het werd het huis van Karel en Leentje en ook zijn auto. Karel zou dus werkelijk alles achter laten. Alleen zijn luiercollectie en tentoonstelling nam hij mee. Deze zat niet in de overname. De overnemer was hierin niet geïnteresseerd, maar Karel was zeer aan zijn collectie gehecht. Hij had heel wat markten afgeschuimd op zoek naar oude exemplaren en het was dan ook een mooie verzameling geworden. Voorlopig zou alles hier opgeborgen worden, er was toch plaats genoeg.

Moeke zou verhuizen naar de andere toren. Zij en Karel zouden daarin hun persoonlijke vertrekken inrichten. Grootmoe, die tot nu toe deze ruimtes gebruikte, zou verhuizen naar een andere kamer, maar zij vond dat niet erg. Ze vond het leuk dat moeke iemand gevonden had en wilde dat geluk niet in de weg staan. Hierdoor kwam de kamer naast die van mij leeg te staan. Deze werd voor Leentje voorzien. Ik sliep in de andere toren, en de voormalige kamer van moeke lag daar vlak naast. Er was ook een deur tussen mijn kamer en de kamer die nu vrij kwam. Dat vonden we wel leuk. Zo zouden we gemakkelijk bij elkaar binnen kunnen lopen.

Grootmoe was snel verhuisd. Veel persoonlijke spullen had ze niet en de kamer waar ze naartoe ging vond ze goed zoals ze was. Het duurde maar één dag. De kamers voor moeke en Karel waren nu vrij en de schilder kon zijn werk doen. Alles werd in orde gebracht door de vriendjes van de dienstmeisjes. Dat waren twee handige harry’s die nog wel eens bijklusten in hun vrije uren. Tussen Kerst en nieuw moesten ze niet werken, dus wilden ze hier wel wat komen bijverdienen.

Ik vond alles wel spannend, Leentje ook. Al snel waren we aan het helpen. Het oude behang moest weg, de gaatjes in de muur bijgepleisterd en dan werd alles geverfd. Moeke hield meer van verf dan van behang. In enkele dagen was alles klaar en werden moeke’s hemelbed en meubelen overgebracht. Het waren mooie oude meubelen, dus die wilden ze wel een nieuw plaatsje geven.

Na de kamers van moeke en Karel kwam Leentje’s kamer aan de beurt. Zij mocht kiezen hoe het zou worden, maar dat hadden ze beter even vooraf gezegd. Leentje had er nog niet over nagedacht. Het was de eerste keer dat ze zelf alles mocht kiezen. Leentje vroeg nog wat uitstel en dat kon. Haar spullen werden voorlopig overgebracht in de kamer zoals ze was. De rest kwam later wel. Tegen oudjaar was alles verhuisd. Daar had het personeel van Karel voor gezorgd. Met één van de vrachtwagens was het maar één keer rijden en alles was overgebracht. Hier was plaats genoeg om alles te stockeren en handen genoeg om te helpen. Wij hielpen ook waar we konden.



19. Oudjaar.

Het was oudjaar. Karel had er niets beters op gevonden dan een groot feest te organiseren. Met kerstavond had hij in intieme kring zijn samenzijn met moeke aangekondigd, maar hij vond dat ook de rest van zijn familie dit mocht weten. Hij had iedereen uitgenodigd op ons kasteeltje. Onze eetruimte was ruim genoeg om zoveel mensen te ontvangen. Het was dezelfde kok van kerstavond dus het zou zeker weer lekker worden. Tegen zeven uur stroomde iedereen toe. Voor mij waren dat allemaal onbekenden, maar Leentje kende hen natuurlijk allemaal. Ik wist niet wat ik tegen iedereen moest zeggen, maar Leentje stelde me steevast voor als haar vriendje. Voor de rest verklapte ze nog niets, dat liet ze aan haar papa over.

Het was een leuk feestje. Iedereen was goed gezind en de familie van Leentje viel reuze mee. Het waren allemaal eenvoudige mensen die graag gewoon gezellig onder elkaar waren. Eigenlijk had alleen Karel een groot bedrijf, de rest waren eerder arbeiders of eenvoudige bedienden. Mensen met weinig pretentie. Nu begon ik meer te snappen waarom Karel ook steeds eenvoudig gebleven was en zijn geluk voor zijn carriëre liet gaan. Ik voelde me goed bij deze mensen en moeke blijkbaar ook.

Bij de koffie deed Karel zijn verhaal. Hij vertelde over de overname van zijn bedrijf, over het achterlaten van zijn verleden en over het nieuwe leven waar hij nu voor koos, samen met Marleen. Iedereen vond het super voor hem dat hij een nieuwe vriendin had ontmoet en een nieuwe mama had gevonden voor Leentje. Kortom, het werd een gezellige avond met veel begrip voor de nieuwe situatie.

Om twaalf uur was er een groot vuurwerk in de tuin. Een vuurwerkfirma was ingehuurd om alles te verzorgen, en op de maat van een mooi stuk muziek werd er een hele vuurwerkshow gegeven. Iedereen genoot, ook de buren waren erbij gekomen. Na het vuurwerk werden er vuurkorven aangestoken en was er nog een toast op het nieuwe jaar. Ook werden er cadeautjes rond gedeeld.

Ik had nog nooit zoveel cadeautjes gehad. Iedereen had wel iets mee. Het waren meestal kleinigheden, maar het plezier van het pakjes openen was er niet minder om. Leentje kreeg meestal grotere cadeaus, voor haar was iedereen natuurlijk familie. Het was uiteindelijk twee uur eer we in bed kropen. Moeke had ons nog een verse luier aangedaan, met extra een plastic broekje voor het onvermijdelijke van deze nacht. Ze stopte onze tutjes in onze mond en gaf ons nog een dikke nachtzoen. We konden uitslapen, niemand zou ons wekken. We gaven elkaar nog een dikke nachtzoen en vielen voldaan in slaap.

 

[pinokio]

Deel 5:

20. Het kamerontwerp.

De rest van de vakantie gebruikten we om Leentjes kamer in te richten. Leentje wilde dit niet alleen doen, maar samen met mij. We kwamen er maar niet uit. Wat we wilden durfden we niet vragen, maar een ander idee hadden we niet. We besloten dus eerst maar een maquette te maken van onze verlangens. De rest zou dan misschien wel volgen. Tegen het eind van de vakantie waren we klaar met ons eerste idee, de rest was er nog niet.

We hadden eerst alles opgemeten. Dan hadden we de ruimtes nagebouwd in het klein. Zelf vonden we de kamer van Leentje het beste als slaapkamer, mijn kamer wilden we houden om de knutselen en de bovenliggende torenkamer zou dan onze sprookjeswereld worden. Eigenlijk was het de bedoeling dat we alleen Leentjes kamer deden, maar we wisten toch dat dat geen zin had, we zouden toch elke nacht samen kruipen. We vonden dat we dat dan maar beter meteen duidelijk maakten.

Aan mijn kamer en de bovenliggende torenkamer hadden we geen werk. Die zouden kunnen blijven zoals ze nu waren. Bij mij moest alleen het bed weg om ruimte te maken voor een extra knutseltafel. De nieuwe kamer was het grootste probleem. Eigenlijk wilden we er een echte babykamer van maken, maar misschien ging dat wel een beetje te ver. Uiteindelijk maakten we twee schaalmodellen. De ene als babykamer, de andere als echte meisjeskamer. We zouden moeke laten kiezen.

Moeke koos voor de babykamer. We moesten wat uitleg geven van haar, en ze had opgemerkt dat we enthousiaster waren over de babykamer dan over de meisjeskamer. Dat we maar één bed voor ons twee voorzien hadden vond ze ook niet erg. We sliepen nu toch ook samen, dus waarom zou ze dat veranderen. Een babykamer op groot formaat, dat was een groter probleem. Waar zouden we dat vinden. Gelukkig was er onze school, daar zochten ze toch steeds opdrachten. Wij moesten alles goed uittekenen, de schrijnwerkerijklas zou het dan maken als oefening.

Zo gezegd, zo gedaan, wij werkten alles uit, inclusief schaalmodellen en werktekeningen. De eerste schooldag na de kerstvakantie namen we alles mee en bespraken onze wensen met de leerkracht houtbewerking. De hogere jaren zouden dit maken, want het moest wel in orde zijn. Tegen het eind van het schooljaar zou alles klaar zijn.

Ondertussen bleef alles bij het oude. Voor ons maakte het niet veel uit, mijn kamer was ruim genoeg voor ons twee. Tussendoor werden door de vriendjes van de dienstmeisjes de voorbereidingen getroffen voor de babykamer. Het behang werd verwijderd en er kwam nieuw behang met babymotiefjes. Er kwamen leuke kinderachtige gordijntjes en een speelse verlichting.

De rest van het schooljaar verliep alles heel gewoon. Het enige wat veranderde was dat Leentje niet meer intern was, maar elke dag samen met mij naar huis kwam. Karel had ook een nieuwe auto gekocht, een mobilhome. Moeke had toch een gewone auto en Karel vond een mobilhome wel gemakkelijk met twee luierkindjes.

Tegen het eind van het schooljaar werden de meubels geleverd. Ze waren voortreffelijk gemaakt. Alles was exact uitgevoerd zoals wij het ons voorstelden. De meubels kregen een plaatsje, nu de rest nog.

De laatste dag van het schooljaar gingen we eten. We kwamen pas laat thuis, maar werden opgewacht door de dienstmeisjes en hun vriendjes. De laatste schooldag waren ze op stap geweest met onze collages en hadden alles gekocht wat we opgekleefd hadden. Onze babykamer was nu compleet. Ondertussen hadden ze ook mijn bed verwijderd en een nieuwe knutseltafel in de plaats gezet. Alles zag er nu anders uit.

We kregen die nacht van moeke een extra dikke luier om met daarboven een hansopje, dat ze speciaal op maat had laten maken door een bevriende naaister. Met onze vertrouwde tutjes in de mond vielen we gelukzalig in elkanders armen in slaap in ons splinternieuwe spijlenbedje.



21. De grote vakantie.

Zalig was het, samen met Leentje. We speelden vaak samen in het bos. Moeke en Karel waren ook in de wolken, nu Karel gewoon thuis kon zijn. Moeke was gewoon van vrij te zijn, daar zorgden mijn ouders voor. Er waren ook nog de twee dienstmeisjes die voor alles zorgden.

Sinds het vertrek van mijn ouders was er veel veranderd, maar sinds de komst van Karel en Leentje nog veel meer. Alles was hier precies completer geworden. Ik had een soort vervangpapa gekregen en een zusje, Leentje een nieuwe mama en een broertje. Wat konden we nog meer wensen. De dienstmeisjes waren nu ook reeds lang dezelfde gebleven. Sinds de nonnetjes niet meer voor verse instroom zorgden waren er nog twee overgebleven, maar die dachten er precies niet aan om hier weg te gaan. Integendeel, hun vriendjes woonden hier ook al bijna. Ze woonden officieel nog thuis, maar bleven meer hier bij hun vriendinnetje slapen dan thuis.

Op een dag kwam tijdens het eten ter sprake wat onze dienstmeisjes eigenlijk van plan waren. Moeke wilde dit weten omdat het nu moeilijker was om aan vervanging te geraken, dus als ze hier weg wilden dat ze dat dan best tijdig lieten weten. Betty, één van de dienstmeisjes, durfde toch het woord nemen en vroeg of ze hier niet kon blijven. Ze vroeg zelfs of haar vriendje hier ook niet mocht intrekken. Betty zou gratis hier werken, ze wilde er geen loon voor, maar wel kost en inwoon. Haar vriendje, Sven, zou gewoon uit werken gaan en in zijn vrije tijd hier nog wat klusjes opknappen. Als ze geen leefkosten hadden kwamen ze best wel toe met zijn loon.

Betty vond het fijn hier, en ze zou ons missen als ze hier niet kon blijven. Sinds mijn ouders weg waren, was ze hier graag. Alles was hier zo huiselijk geworden en zo gemoedelijk. Hier had ze gevonden wat ze nooit had gehad, niet thuis, niet in de instelling. Moeke begon te wenen. Het raakte haar diep, ook zij zat sinds haar veertiende in de instelling en had thuis ook geen liefde gekregen. Ze begreep dus wat het was toen Betty haar verhaal deed.

Moeke vond het een goed idee, alleen nog even voorleggen aan mijn ouders. Moeke vroeg of ze het meteen ook moest vragen voor An, het andere dienstmeisje. Deze vond het super, ze had er zelf ook al eens aan gedacht, maar durfde het niet vragen. Ook zou ze ons graag als babytjes vertroetelen, want na wat met haar gebeurd was in haar jeugd wilde ze zelf geen kinderen. Maar ze zou ons wel graag als haar babytjes vertroetelen.

Alles werd door mijn ouders goedgekeurd. Nog diezelfde zomer begon de verbouwing van de bovenverdieping. Mijn ouders hadden een extra bedrag gestort voor de verbouwingen, want ze wilden dan wel dat alles in orde was.

Op de zolderverdieping waren oorspronkelijk zes kamers. Er waren dus drie kamers voor elk. Er werden tussendeuren voorzien zodat drie kamers nu telkens samen één geheel vormden. Het sanitair op de bovenverdieping was gemeenschappelijk en om praktische redenen bleef dat zo. Betty en An vonden dat niet erg, ze waren toch al gewoon om samen dezelfde badkamer te gebruiken. Hun vriendjes vonden dat ook niet erg.

Zo gebeurde het dat nog diezelfde zomer twee koppeltjes hun definitieve intrek namen in het kasteel. Er werd een groot tuinfeest georganiseerd. Iedereen kwam verkleed dat was Betty haar idee. Het feestje viel ook ongeveer samen met mijn verjaardag en die van Leentje. Dat maakte dat ook wij onze vriendjes konden uitnodigen.



22. Het tuinfeest.

Een grandioos feest werd het. Er was veel volk. De familie van Betty en Sven, de familie van An en Serge, de familie van Leentje en ik had al onze klasgenootjes uitgenodigd, want ik had voor zover ik wist geen familie behalve grootmoe. Mijn ouders waren er niet, ze konden weer niet komen, maar ze hadden als cadeau voor iedereen samen voorgesteld dat zij de rekeningen zouden betalen, ze hadden toch geld genoeg. Ik was een beetje droevig, maar dat zij betaalden, dat maakte hen dan toch nog een beetje nuttig. Zij vonden blijkbaar dat geld belangrijker was dan hun aanwezigheid.

Veel genodigden waren gekleed in kasteelsfeer. Ze hadden vernomen dat het feest op ons kasteeltje doorging dus hadden ze zich in die stijl verkleed. Er waren vele prinsen en prinsessen. Zoveel zelfs dat je bijna niet meer zag wie de feestvarkens waren. Betty en An hadden zich in dienstmeid verkleed. Ik vond dat wel origineel, ze verkleedden zich gewoon in wat ze waren. Ze hadden een kort rokje aan, een wit klassiek bloesje en een schortje met veel kant. Sven en Serge waren schoorsteenvegers. Ze hadden gewoon vuile werkkleren aan en hadden hun gezicht een beetje zwart gemaakt. Moeke was plots een nonnetje geworden en Karel was kardinaal. Hij zou de symbolische huwelijken inzegenen, want dat hadden moeke en Karel voorzien, maar de dienstmeisjes en hun vriendjes wisten nog nergens van. Grootmoe was toverheks, dat stond haar wel. En ik en Leentje zagen de kans schoon om een hele dag als peuter door het leven te gaan.

We hadden onze meest kinderachtige speelmat buiten gelegd met allerlei speeltjes. Daar konden we ons lekker op nestelen en zo hadden we de hele middag een plaatsje voor onszelf vrij. We hadden allebei een hansopje aan met daaronder een superdikke luier. Moeke had voor de gelegenheid onze luier voorzien van een paar extra inleggers, zo stonden onze kontjes boller dan bol. We kregen onze tutjes in de mond en mochten de hele middag niet rechtstaan. We konden enkel kruipen.

Het feest begon al ’s middags. Er was een taartenbuffet en allerlei verfrissende drankjes. Er waren vele kinderen, kleintjes, grotere. Iedereen speelde goed samen, zelfs onze klasgenootjes genoten van de sfeer en speelden met wildvreemden. Dat was niet normaal voor een bende autisten. Ik en Leentje hadden ook wel dorst, maar we konden natuurlijk niets zelf nemen. Gelukkig waren er ook al wat meisjes van rond de 16 jaar, en die begrepen wel wat we wilden. Ze haalden een flesje en vulden dat met lekker fruitsap. Voor de kleinste kindjes werd ondertussen wat melk gewarmd en in flesjes gevuld. Rond drie uur lagen er vijf baby’s te genieten van hun flesje: twee teenbaby’s en drie echte. Onze klasgenootjes hun ogen vielen uit hun kassen van verbazing. Dit kon toch niet, twee peuters van 13, klasgenootjes van hen, zichtbaar genietend van deze behandeling.

De meeste klasgenootjes waren in ridder, zeerover of jonkvrouw verkleed. Na het zien van ons genieten waren er toch twee die vroegen of ze dat ook eens mochten beleven. We gingen met hen naar boven, deden hen ook een extra dikke luier om en daarboven een hansopje. Tutjes hadden we ook in overvloed, dus dat hoorde er ook bij. Als baby’s kwamen de twee voormalige jonkvrouwtjes terug naar beneden. Twee andere klasgenootjes werden bereid gevonden hen de fles te geven. Het werd daar een echt moeder – vader spelletje en iedereen genoot ervan. Ook moeke, want die had alles onopvallend gevolgd. De oudere nichtjes van Betty en An genoten van hun levende popjes.

Het was gezellig druk op ons speeldeken, zo druk zelfs dat Karel er nog enkele naar beneden haalde en samen legde. Zo hadden we een reuze speeldeken. Het was de afspreekplaats voor alle kinderen die even wilden rusten tussen het ravotten in het bos door.

Om vijf uur was de symbolische huwelijksinzegening. De twee koppeltjes werden naar voren geroepen en mochten elk een getuige kiezen. Wij zouden bruidsjonker en bruidsmeisje spelen. Een leuk zicht was dat, twee dienstmeisjes, twee schoorsteenvegers en daarachter twee baby’s van dertien. Karel deed het goed als kardinaal. Hij had een originele tekst gemaakt voor beide koppeltjes en moeke stond hem als nonnetje bij.

Na de inzegening opende er een prachtig buffet. Tijdens de plechtigheid waren er overal tafels en stoelen klaargezet. Voor de kinderen was er een speciale tafel voorzien Aan die tafel stonden zeven kinderstoelen. Er waren toch maar drie baby’s ? Maar natuurlijk moesten ik en Leentje ook op zo’n stoel zitten en ook de verse tienerbaby’s van deze middag. Wie zich zo wilde kleden, moest zich ook maar zo gedragen. We werden gevoerd door de oudste meisjes uit het gezelschap. Onze schoolkameraadjes keken geamuseerd toe. Hierover zouden we nog lang kunnen navertellen. Voor de drie babytjes werd alle eten fijngemaakt, voor ons moest het wel smakelijk blijven, zover gingen ze niet.

Het feest duurde nog lang. Nadat iedereen voldoende had gegeten werd er nog gedanst. Er waren ook heel wat kinderdansjes voorzien. Het werd een feestje om nooit meer te vergeten. Zoveel aandacht, iedereen speelde zijn rol zo goed en niemand had raar gekeken naar ons als baby. Integendeel, we waren vertroeteld alsof we echte baby’s waren.

’s Avond gingen we voldaan naar bed.

De ochtend na het feestje werden we allebei wakker met een verschrikkelijk gevulde kakluier. Typisch scenario na een feestje. Gelukkig had moeke ons vannacht weer zo’n plastic broekje aangedaan. Net voor we uit bed wilden komen werd er op de deur geklopt. We riepen “binnen” omdat we dachten dat het moeke was, maar het waren Betty en An. Ze stonden daar allebei in de deuropening met een flesje in de hand. Gisteren hadden ze gezien hoe we ervan genoten hadden toen we een flesje kregen, deze ochtend wilden ze ons verrassen. Ze kropen bij ons in bed, wij nestelden ons in hun armen en sabbelden aan het flesje. Het mijne was gevuld met chocomelk, dat van Leentje met sojamelk, want dat dronk zij elke ochtend. De stank van onze luiers deerde hen blijkbaar niet.

Na het flesje mochten we nog even nagenieten van hun knuffels en dan naar de badkamer. Ze trokken onze pyjama’s en luiers uit en stopten ons in bad. In het bad deden ze babybadschuim, dat rook lekker kinderachtig. Ze zeepten ons in met de badspons, wreven ons lekker droog en maakten ons klaar voor de dag die kwam.



23. Vijftien.

De jaren gingen voorbij. We waren gelukkig samen. De sfeer hier in huis was zalig. Iedereen genoot van het samenleven. We waren veel samen maar als iemand alleen wilde zijn, kon die naar zijn privé vertrekken gaan. Dat was wel goed. We leefden hier uiteindelijk met negen mensen samen, maar toch was er plaats genoeg om alleen te zijn.

Het was zomervakantie. We hadden dus weer veel vrije tijd en amuseerden ons rot. Leentje wist altijd wel iets te bedenken als ik me verveelde en omgekeerd ook. We mochten baby zijn als we dat wilden, niemand reageerde hier raar op. Altijd was er wel iemand bereid ons te verzorgen op zulke dagen. We wilden niet elke dag baby zijn, maar soms heb je dat wel eens. Meestal was er aan ons niets te merken, behalve dan dat we constant een luier droegen.

We waren ondertussen groter geworden. Het was me opgevallen hoe mooi Leentje geworden was. We hadden geen schaamte voor elkaar, dus liep leentje dikwijls naakt rond op onze kamer. Leentje was ondertussen uitgegroeid tot een prachtmeid. Ze was nog steeds klein en tenger, maar ze had een prachtig stel borstjes gekregen. Ook bij mij was er één en ander aan de gang. Regelmatig werd mijn piemeltje hard en groot. Ik wist niet goed wat ik hiermee aan moest.

Op een zonnige middag gingen we naar ons lievelingsplekje in het bos. We zaten met onze rug tegen een oude rode beuk. Het was een prachtboom met mooie met mos begroeide wortels waar je lekker in kon wegzakken. We waren allebei stil. Ik was een beetje in de war, want diezelfde ochtend was mijn piemeltje stijf geworden toen Leentje samen met mij in bad zat. Gelukkig had ze niets gemerkt, er was genoeg schuim. Leentje pakte plots mijn hand vast, draaide zich naar mij en gaf me een zoentje op de mond. “Ik zie je graag,” zei ze, “en ik wil je nooit meer verlaten”. Ik wist niet wat ik hierop moest antwoorden. Ik wou haar ook nooit verlaten, maar ik vond dat evident.

Sinds die dag werd alles anders. Leentje en ik werden een koppeltje. We liepen hand in hand als we ergens heen gingen, en nu niet meer omwille van kindergedrag, maar omdat we verliefd waren op elkaar. Dat was anders. Een handje geven had plots iets meer. Ik was fier op Leentje, ze was een prachtmeid. Moeke had dit natuurlijk weer al lang in de gaten en vond dat het tijd werd dat we het ontdekten. Zij stelde dat het reeds van onze eerste schooldag te zien was, maar dat we het zelf nog niet ontdekt hadden. Ze vond het ook fijn voor ons dat we iemand hadden met dezelfde interesses. Nu woonden er dus vier koppeltjes op het kasteel.

Stilaan begonnen we elkaar meer te ontdekken. Leentje had lastige dagen, toen was ze “ongesteld”. Ik wist niet goed wat dit inhield, maar ik wist dat ze dan wat meer alleen wilde zijn. Bij mij begon mijn luiertje regelmatig hard te spannen. Soms deed het zelfs pijn. Soms waren Leentjes borstjes steviger dan anders, ook haar tepeltjes leken dan groter. Dat waren de dagen dat ze veel met me knuffelde en precies nog verliefder was dan anders. Als ze zich zo tegen me aan vleide, roerde ook mijn piemeltje zich. Ook ik wilde dan niets anders meer dan bij haar zijn.

Het duurde dan ook niet lang meer eer onze knuffels een stukje verder gingen. Ik streelde haar borstjes graag en Leentje genoot er van. Op een keer nam ik één van haar gezwollen tepeltjes in de mond en zoog er aan, net als een baby. Leentje genoot en stak haar handje in mijn luier. Ze nam mijn inmiddels stijf geworden piemeltje in de hand en wreef er een beetje aan. Plots trok ze haar handje terug. Het was helemaal vuil, plots was er iets uit mijn piemeltje komen spuiten. Leentje dacht dat ik begon te plassen, maar dit was geen plas. Dit plakte en rook anders. We stopten voor alle zekerheid maar met ons spelletje en knuffelden nog een beetje zalig als vroeger.

’s Anderendaags vertelden we alles aan moeke. Zij moest er mee lachen. “Maar kindjes toch”, zegde ze, “dat is toch allemaal normaal op jullie leeftijd”. We snapten er niets van, keken in elkanders ogen en trokken onze schouders op. Moeke merkte wel dat we er niets van snapten en legde ons alles uit. Zo zouden we tenminste weten wat er met ons aan de hand was. Het werd een leerrijke middag. ’s Avonds keken we nog op een paar websites over seksuele voorlichting en werden nog een pak wijzer.



24. Dichter bij elkaar.

We groeiden samen verder op. Onze schoolresultaten waren goed. We hadden allebei dezelfde keuzevakken genomen, namelijk de artistieke. We tekenden, leerden ontwerpen, met de computer werken, fotografie, weven, kortom al wat creatief was. We waren dus steeds samen.

Thuis ging alles zijn gewone gang. Moeke en Karel waren gelukkig samen, de dienstmeisjes waren blij dat hun vriendjes inwoonden en grootmoe genoot van al die jonge mensen om haar heen. Wij raakten steeds meer geïnteresseerd in elkanders lichaam. Waar we vroeger gewoon genoten van het samen zijn, gingen we nu al eens meer experimenteren. Ver ging dat nog niet, daar hadden we nog geen nood aan. We knuffelden en raakten elkaar ook al eens aan op plekjes waar we dat vroeger niet deden. Stilaan wijdden we elkaar in in de eigenheid van ons eigen lichaam. Wat we bij onszelf ontdekten, vertelden we door aan elkaar. Zo leerden we stilaan wat we allebei graag hadden.

Een stijf piemeltje vonden we al niet vreemd meer, en dat er soms iets uit kwam spuiten, dat hoorde er gewoon bij. Op een dag toonde Leentje mij ook waar zij graag gestreeld werd. Ik zag Leentjes poesje dagelijks, maar dat ze er zoveel genot in kon hebben dat wist ik niet. Haar tepeltjes zuigen, dat hoorde er reeds een tijdje gewoon bij. Dat paste prima in ons babyspel, zo goed zelfs dat we het niet lieten als er anderen bij waren.

Op een goede ochtend werden we wakker gemaakt door An en Betty. Het was al een tijdje de gewoonte dat ze op vrije ochtenden ons ontbijtdrankje brachten in de vorm van een flesje. Deze ochtend was het anders. Ze hadden geen flesje bij. We waren een beetje teleurgesteld.

Ze kwamen zoals gewoonlijk bij ons op bed zitten, maar in plaats van de vertrouwde flesjes boven te halen, knoopten ze langzaam hun bloesjes los. Hieronder hadden ze een beha aan, maar wel een rare, niet zo eentje als Leentje droeg. Deze konden ze opendoen vooraan zonder hem helemaal uit de doen. Het waren borstvoedingsbeha’s zou later blijken. Ze kantelden onze hoofden een beetje en al vluggen hadden we elk een stevige tepel in de mond. Als snel, begonnen we te zuigen alsof het flesjes waren. Tot onze verwondering kregen we ook nog onze ochtenddrank in de mond. Hoe speelden ze dat nu weer klaar? Ik lag bij An aan en uit haar borsten kwam chocomelk, Leentje kreeg dan weer sojamelk gevoed vanuit Betty’s borsten. Dit begrepen we niet.

Betty en An hadden al geruime tijd gezien hoe we genoten van ons babyspel onder elkaar, en de laatste tijd meer en meer van het zogenaamd drinken aan de borstjes van Leentje. Nu hadden ze er niets beters op gevonden dan dat ze ons eens echt de borst zouden geven. Ze waren naar een zorgwinkel geweest. Daar verkochten ze hulpmiddelen voor bejaarden en gehandicapte mensen, maar ook voor moeders die problemen hadden met het geven van borstvoeding. Daar hadden ze elk een speciaal toestelletje gekocht dat gebruikt werd door moeders die de borst wilden geven maar niet genoeg melk produceren. Het toestel was een soort vergaarzakje voor melk. Het werd onder de borst in een borstvoedingsbeha gedragen. De beha was hierop voorzien dat het niet opviel. Vanuit het vergaarzakje ging er een fijn buisje richting tepel. Het buisje werd met speciale vleeskleurige plakband vastgezet zodat het vlak naast de tepel uitmondde. Als de tepel in de mond van de baby gebracht werd dronk deze dus zowel van de borst als van het vergaarzakje. Wij dronken uiteraard alleen uit het vergaarzakje, maar Betty en An hadden de grootste maat gekozen, zo zouden we niets tekort komen.

Zalig was het, het leek net echt. Nog vaak zouden we op deze manier ons ochtenddrankje voorgeschoteld krijgen.

Het was de zomer dat we allebei zeventien werden. Het was een hete zomer. Op een zalige middag zaten we met z’n allen buiten. Wij lagen op ons baby speeldeken met enkel een luier aan. Er was wel een parasol boven ons gezet, want babytjes kunnen nog geen felle zon verdragen. We speelden wat met onze babyspullen en genoten van elkanders nabijheid. Een paar meter verderop zaten Betty, An, moeke en grootmoe. Zoals gewoonlijk op warme dagen waren Betty en An volledig naakt. Ze zonden graag in de beslotenheid van onze tuin, want daar hoefden ze geen rekening te houden met algemeen geldende regels. Moeke was enkel bovenaan naakt, om haar middel had ze een grote handdoek geslagen. Grootmoe had gewoon en kleed aan. De mannen waren aan het zwemmen in het zwembad. Sven en Serge naakt, Karel had een zwembroek aan. Raar toch hoe verschillende generaties zich anders gedragen.

Moeke was in slaap gevallen. Ik was al wat groter geworden en kreeg meer en meer oog voor vrouwelijk schoon. Ik vond Leentje een prachtmeid, niemand was zo mooi als haar, maar vanmiddag keek ik toch ook wel eens graag maar de andere vrouwen. Ook Leentje keek zorgvuldig om zich heen. Betty en An waren ook mooi. Ze hadden goed gevulde boezems, maar dat wisten we al. We hadden reeds meermaals aan hun tepels gelegen, maar dat is anders. Nu konden we ze aanschouwen in volle glorie. Moeke was ook een prachtvrouw. Uiteindelijk kon ze bijna mijn moeder zijn, maar haar lichaam was prachtig gevormd. De ouders van onze klasgenootjes waren allemaal meer getekend door het leven. De hadden al een buikje of andere minder mooie kantjes, maar moeke was nog even mooi gevormd als Betty en An.

Plots schoot moeke wakker. Haar hele handdoek was nat geworden en ook onder haar tuinstoel vormde zich een plas. Moeke schoot recht als een veer en haastte zich naar de badkamer. Ze kwam terug met enkel een luier om. Hier begrepen we niets meer van. ’s Avonds vertelde ze haar verhaal.



25. Moeke’s verhaal.

Bij het avondeten begon moeke te vertellen. Na vanmiddag was ze ons wel enige uitleg verschuldigd. Voor Karel was dit niets onbekends, hij wist alles al, maar voor ons was alles nieuw.

Sinds haar plaatsing in het tehuis was moeke beginnen bedplassen. Voordien had ze er nooit last van gehad. Eerst waren de nonnetjes boos op haar. Zij moest dan ook alle vuile werkjes opknappen. Dagelijks moest ze haar eigen lakens wassen en ook die van andere meisjes die in bed plasten. Na haar schoolwerk had ze dan ook nog een heleboel andere werkjes te doen. Door haar bedplasprobleem had ze ook nooit een relatie durven aangaan met een jongen, want iedereen had haar steeds uitgelachen, zelfs de andere bedplassertjes. Dat had ze nooit begrepen, maar het was zo.

De nonnetjes lieten haar niet gaan, hierdoor kwam het dat zij na haar achtiende nog steeds in het klooster was, terwijl andere achtienjarigen geplaatst werden als huishoudster of dienstmeid hier bij ons. Ze begreep het niet, maar de wil van de nonnetjes was wet, dus ze stelde zich er in. Tot ze hier kwam, had ze elke nacht een stel natte lakens, dus elke dag wassen. Uiteindelijk waren het mijn ouders die haar weghaalden uit het klooster. Hier zou ze een vaste baan krijgen. Geen loon zoals de andere dienstmeisjes, maar wel bestaanszekerheid. Ze begreep dat allemaal niet, maar stelde zich in haar lot. Voor haar was toch geen andere toekomst vastgelegd.

Toen ze hier aankwam bestelde ze onmiddellijk luiers. Ze wist dat ze daarvoor bij Karel moest zijn en grootmoe deed de bestelling, zo viel het niet op voor mijn ouders. Want moeke wilde hier wel blijven en niet omwille van bedplassen weggestuurd worden. Ze had een enorm trauma over natte bedden. Grootmoe speelde dus tussenpersoon want zij werd niet gecontroleerd door mijn ouders.

Toen mijn ouders vertrokken viel er een hele spanning weg. Ze kon nu ook mij luiers geven. Moeke wilde niet dat ik met hetzelfde trauma van haar door het leven zou moeten gaan. Ik begreep meer en meer waarom moeke nooit een probleem had gemaakt van mijn bedplassen en waarom ook Karel en grootmoe nooit hadden geprotesteerd.

Moeke sliep dus ook al sinds ze hier was met een luier, maar vandaag was het voor de eerste keer overdag mis gegaan, gewoon omdat ze stomweg in slaap was gevallen. Ik weende van het verhaal, en Leentje moest me troosten. Ik kon niet goed tegen dit soort getuigenissen.

We wisten nu wel meer over moeke en we waren haar dankbaar voor de manier waarop ze ons behandelde.

 

[John_mod]

dat word al een aardig boekwerk zo.
Ik ben benieuwd wat er nog maar volgt.

john

 

[pinokio]

Deel 6

26. Achttien.

Het leven ging gewoon verder. Op ons achttiende waren we klaar met onze school. Wat we verder zouden doen wisten we nog niet. We gingen eerst een jaartje vrij nemen en gedurende dat jaar rustig beslissen.

Ons babyspel werd steeds intenser. Op vrije dagen liepen we steevast gekleed als baby en tussendoor gedroegen we ons echt zo. Uiteraard deden we ook nog andere dingen dan baby spelen, maar bijna steeds hadden we babykleertjes aan. Als we ergens heen gingen niet natuurlijk, dan droegen we gewone kleren. Een luier droegen we ook als we weg gingen, dat kon bijna niet anders of het zou fout gaan.

Betty en An genoten er op hun beurt van om ons als baby’s te vertroetelen. Zij speelden dus meestal onze mama’s. Maar ook moeke liet zich niet onbetuigd. Ook zij vertroetelde ons nog steeds als haar kleine jongen en meisje. Ook van haar kregen we tegenwoordig regelmatig de borst. Ze deed dit graag omdat dat ons dichter bij elkaar bracht.

Op sexueel vlak waren we al een pak rijper geworden. Ook hier hadden we elkaar gevonden. Het laatste jaar begonnen we al een beetje verder te gaan. Leentje wilde niet aan de pil en moeke en grootmoe waren daar blij voor. Ook de dienstmeisjes raadden het haar niet aan, want zijzelf waren door de pil aardig wat bijgekomen en ook hun borsten waren erdoor verzwaard. Dat wilde Leentje niet, ze wou zo mooi blijven als nu. Ze was eigenlijk wel een beetje een ijdeltuitje. Moeke had ons condomen gegeven, zo konden we toch veilig experimenteren.

Ik herinner me nog goed toen we ze kregen. Moeke had ze tijdens de wekelijkse boodschappen gewoon in het mandje gelegd, wij wisten natuurlijk niet dat ze voor ons waren. Moeke nam ze zo dikwijls mee voor haar en Karel. ’s Avonds, na het luieren gaf ze ons het doosje met de uitdrukkelijke vraag dit niet te vergeten gebruiken als we er klaar voor waren. Eigenlijk wisten we niet goed wat ermee te beginnen. We hadden wel al eens gezien op internet hoe het moest, maar dat is toch anders dan er zelf aan beginnen. ’s Anderendaags had moeke enorm moeten lachen toen we het haar vertelden. Vanavond zou ze het ons eens tonen.

Die avond voor het luieren zouden we les krijgen in het condoomgebruik. Natuurlijk ging het niet goed. Normaal kreeg ik wel vaker een stijve piemel als Leentje voor me stond met niets aan, maar nu het moest lukte het natuurlijk niet. Wat ik ook probeerde, er kwam geen beweging in. Uiteindelijk liet moeke ons alleen. We gingen eerst nog wat strelen en we zouden dan elkaar wel luieren. Ik streelde Leentjes borstjes en liet ook haar poesje niet onberoerd. Leentje nam mijn piemeltje in de hand. Veel gebeurde er nog niet. Uiteindelijk begon Leentje me kusjes te geven. Op mijn mond, in mijn nek op mijn borst, tot ze onderaan mijn buik beland was. Ze begon mijn piemeltje te kussen en nam hem zachtjes in de mond. Dit had ze nog nooit gedaan, maar ik vond het zo heerlijk dat ik een stijve kreeg. Leentje nam het uitgepakte condoom en probeerde het me om te doen. Uiteindelijk lukte het zeer goed. Een mens heeft zo zijn instincten zeker. Nog maar net was het over mijn piemel of een lading sperma vulde het zakje. We verwijderden het condoom en kuisten mijn piemel af met een vochtig doekje.

Leentje ging naast me liggen en ik vond dat ze een beloning verdiende. Misschien zou zij ook wel genieten als ik haar zou likken. Ik bracht mijn tong naar haar klitje en likte haar tot de zevende hemel. Dit zouden we nog vaker doen. We hadden nog geen zin om verder te gaan met elkaar, dat was voor later.

Deze zomer vierden we dus onze achttiende verjaardag. We hadden besloten een groot babyfeest te organiseren. We hadden als uitnodiging een soort geboortekaartjes verstuurd naar al onze klasvriendjes. Zij wisten toch van onze gevoelens en aanvaardden dat allemaal als een deel van ons. Iedereen op onze school had wel zijn eigen rare kantjes, dus voor ons was dit het kantje. Het werd dus een groot babyfeest, iedereen moest geluierd en in babyoutfit komen. Wie er geen had of wou aanschaffen kon er van ons een gebruiken. Er was een grote tijdelijke speeltuin gebouwd in onze tuin door een firma die allerlei exentrieke dingen verhuurd. Onder andere hadden zij een babyspeeltuin en allerlei babyspullen op maat van volwassenen. Daar was Karel aan geraakt via één van zijn vroegere klanten luierliefhebbers.

Die middag kwamen al onze vriendjes aan tegen half twee. Iedereen had zich aan de afspraak gehouden en kwam in babyoutfit. Moeke, Betty en An hadden nog een beetje werk. Karel en de andere jongens vingen alle genodigden op. Wie niet volgens de dresscode gekleed was werd in orde gebracht. Iedereen had echter gedaan wat hij kon, maar bij sommigen moest nog wat aangevuld worden omdat ze dat niet hadden. Er waren er enkelen die persé een hansopje aan wilden in plaats van een pyjama, dus die moesten nog een van ons aan, anderen hadden nog geen luier om, dus die moesten nog geluierd worden. Uiteindelijk zaten er twaalf baby’s van achttien op de reuze speelmat in de tuin.

Toen kwam de apotheose. Hoewel we dat niet gevraagd hadden, kwamen ook moeke, Karel, Betty, An, Sven, Serge en zelfs grootmoe volledig als baby gekleed naar beneden. Iedereen had bij het binnenkomen ook een fopspeen gekregen. De grote mensen zouden dus ook mee doen. Betty en An hadden drankjes klaargezet. Allemaal verpakt in papflesjes. Er stond een hele drankenbar klaar, en wie dorst had kon een flesje nemen en leeg tutteren. We speelden een hele middag in de babyspeeltuin. Iedereen genoot, zo erg zelfs dat niemand had gevraagd om naar toilet te gaan. Iedereen had zijn luier gebruikt waar hij voor diende. Iedereen had zich aangepast aan het thema.

Tegen het avondeten kwamen er een aantal wagens de parking op gereden. We dachten eerst dat het de traiteur was, maar we waren volledig mis. Uit de auto’s stapten de ouders van de aanwezige kinderen. Zij brachten het eten. Ogenschijnlijk was er niets te zien, ze hadden enkel een handtas bij. Alle ouders kwamen er bij zitten. De handtassen gingen open en er werden flesjes tevoorschijn gehaald. Maar het waren niet de mama’s, maar de papa’s die de flesjes in de hand namen. Ze gingen naar de oudsten in ons gezelschap en deze werden op schoot genomen voor een flesje. Ook de mama’s stelden zich recht en kwamen naar hun kinderen toe. Elke mama opende de bloes en bracht de borst naar de mond van hun kind. Dit kon niet waar zijn, ze hadden allemaal zo een speciale beha aan. Ik en Leentje kregen de borst van twee oudere zussen van klasgenootjes die hiervoor bereid gevonden waren. Dit alles was georchestreerd door Betty en An en iedereen was bereid gevonden mee te werken.

Om zes uur was het eind van het feestje voorzien. We dachten dus dat de ouders hun kinderen zouden meenemen, maar er was nog iets anders voorzien. Het babyfeest was nu genoeg geweest, iedereen werd terug in normale kleren gestoken en met z’n allen vertrokken we naar Karel’s lievelingsrestaurant voor een schitterend verjaardagsmaal. We werden uiteindelijk maar één keer achttien. Die avond zaten er twaalf geluierde achttienjarigen in het restaurant. Bij het omkleden hadden onze klasgenootjes allemaal nog een luier gevraagd. Voor vier van ons was het noodzaak, maar de andere acht hadden er gewoon van genoten. Gelukkig waren er bij ons genoeg luiers voorhanden in alle mogelijke maten, een voorraadje waar Karel voor had gezorgd tijdens de laatste maanden van zijn bedrijf.

Voor onze verjaardag kregen we dit jaar allebei een buggy, een grote uitvoering waar wij in pasten, maar wel gemaakt naar het model van babybuggy’s. Serge en Sven hadden er voor gezorgd. Ze hadden eens goed een buggy bestudeerd en waren dan aan de slag gegaan met aluminium staven en leuke kinderstofjes. Zo hadden ze samen onze twee buggy’s in elkaar gestoken. Ze waren voorzien van grote, wendbare wielen want ze zouden dienen om op het kasteeldomein met ons te wandelen. Dit maakte onze babyuitzet kompleet, dit hadden we nog niet en dachten we ook nooit te zullen hebben. Alles was stevig uitgevoerd en zou ons gewicht wel dragen. Gelukkig waren we allebei redelijk klein en fijn gebleven, dus ook ons gewicht viel mee voor achtienjarigen.



27. September.

De schoolvakantie was ten einde, maar wij vonden dat niet erg. We zouden namelijk nog een heel jaartje vrij hebben en doen waar we zin in hadden. Op een middag in september zaten we met z’n allen buiten. Alleen grootmoe was binnen gebleven. Ze voelde zich niet zo goed vandaag en ging wat televisie kijken. Op een bepaald ogenblik kwam ze wenend buiten. Er was iets ergs gebeurd in Amerika, het was net op televisie geweest in een speciale nieuwsuitzending.

Er waren twee vliegtuigen in twee wolkenkrabbers gevlogen. We spurtten allemaal naar de televisie en zagen de herhalingen. Het was elf september, een datum die we nooit meer zouden vergeten. De sfeer van de dag was gebroken. Niemand was er goed van.

’s Anderendaags ging het al beter, ondertussen waren we de beelden al beu, en ook alle veronderstellingen rond het gebeuren. Die dag echter zou ons aller leven omgegooid worden. In de namiddag ging de bel. Betty deed open en voor haar stonden twee politieagenten. Ze lieten de mannen binnen en deze vroegen of iedereen er bij kon zijn, zeker Hans en Marleen. Dat was ik dus en moeke. Met z’n allen gingen we in de ontvangstruimte zitten. De agenten vertelden dat ze droevig nieuws voor ons hadden. Mijn ouders waren gisteren omgekomen bij de aanslag op de torens in Amerika. We zaten er allemaal verslagen bij en begonnen met z’n allen te wenen. De agenten hadden veel geduld met ons, ze lieten ons eerst wat wenen en probeerden ons dan te troosten.

De rest van de week verliep in een slechte sfeer. Niemand wist hoe het verder zou gaan, iedereen had verdriet om mama en papa. Ik zette me er vrij snel overheen, ik had ze immers toch al in geen zes jaar gezien, dus ik wist niet of ik ze wel moest missen. Leentje had hen nooit gekend, dus voor haar was het makkelijker. Moeke op haar beurt mistte hen ook niet echt, ze vond het wel erg wat er met hen gebeurd was, maar zat eigenlijk meer in over de onzekerheid hoe het voor ons allen verder zou gaan. Voor grootmoe was het het ergste van al, mijn papa was namelijk haar zoon. En als ouder verlies je niet graag je kinderen. Grootmoe leek plots twintig jaar ouder door het verdriet.

De begrafenis was ook een rare bedoening. Kerkelijk waren we niet, dus het zou meer een afscheidsplechtigheid worden en geen kerkdienst. De nonnetjes van het klooster hadden aangeboden om voor mooie teksten en zo te zorgen. Het was een mooie plechtigheid, de teksten van de nonnetjes waren inderdaad zeer mooi, niet te kerkelijk, maar echt uit hun hart. Zij hadden mijn ouders eigenlijk nog het beste gekend en hadden het overleven van hun klooster voor een groot deel aan hen te danken. Ook de laatste zes jaar hadden zij nog enorme giften van hen ontvangen. Wij wisten dat niet, maar dat sierde mijn ouders. Ze mochten dan steenrijk zijn en vooral voor het geld leven, ze schonken ook veel aan goede doelen.

Het was wel een beetje vreemd. Normaal staan er kisten waarrond de plechtigheid plaats vind, bij ons stond er niets. Mijn ouders bevonden zich tijdens de aanslag net op de verdieping waar de eerste vlieger binnenvloog, ze waren dus onmiddellijk volledig verkoold. Resten waren er niet meer terug te vinden. Ze moeten op slag dood geweest zijn, want alles gebeurde in een fractie van een seconde. Symbolisch hadden we in het midden twee foto’s van hen gezet. Het waren dan wel foto’s van zes jaar geleden, genomen bij hun afscheid op de luchthaven, maar meer hadden we niet. Ze hadden de laatste jaren eigenlijk niets meer van zich laten horen, geen foto’s opgestuurd, geen brieven, enkel praktische zaken hadden ze via mail met Marleen geregeld.

Ook de nonnetjes hadden niets meer van hen gehoord, alleen stond er af en toe onverwacht een behoorlijk bedrag op hun bankrekening. Zo ging het ook bij ons, maandelijks een royale storting, waar we met negenen ruim mee toe kwamen.



28. De erfenis.

Een paar weken later werden we bij de notaris geroepen. We moesten een aantal dingen regelen in verband met de nalatenschap van mijn ouders.

Met z’n allen gingen we er heen. De dienstmeisjes en hun vriendjes uitgezonderd, want die hadden natuurlijk geen echte band met mijn ouders. Moeke wel, omdat zij al die jaren voor mij had gezorgd. Normaal moesten alleen ik, moeke en grootmoe er zijn, maar de notaris was een soepel man en stond wel toe dat Leentje en Karel er bij waren.

De notaris begon te vertellen over wat mijn ouders allemaal hadden geregeld in geval er hen iets overkwam. Dat was nu gebeurd, dus moest de hele molen in gang worden gezet. Normaal duurt dat allemaal langer, zegde de notaris, omdat er geen lichamen waren gevonden, dus ook geen echte bewijzen van hun dood. Hun chauffeur echter had verklaard dat ze wel degelijk waren binnen gegaan en op welke verdieping ze moesten zijn. Hij was een paar straten verder gereden en was een koffietje gaan drinken in zijn lievelingskoffiehuis, want het zou zeker tot de middag duren eer ze hem zouden bellen om klaar te staan met de auto. Dat was zijn geluk geweest, want normaal wachtte hij op hen in de benedenhall van de twin towers en dronk daar iets. En dat was ook ons geluk, zou later blijken, want daardoor kon alles sneller worden afgehandeld.

Ik was de enige erfgenaam, want ook hun enig kind. Ik erfde een fortuin. Ik kon me zelfs niet voorstellen hoeveel geld dat was, het bedrag dat de notaris uitsprak. En dat was nog maar wat onmiddellijk vrij kwam. Dan was er nog hun woning in Amerika, een kasteeltje zoals hier, maar dan op een plaats waar grond schaars is. Er waren ook nog hun bedrijfsgebouwen, drie wolkenkrabbers in New York en nog een heleboel vastgoed. Ook kwamen er dan nog verzekeringspremies vrij, maar dat kon nog jaren duren, want het ging over een aanslag en dan gaan de onderzoeken niet zo snel. Hun langetermijnbeleggingen kwamen vrij in de loop der jaren. De notaris verzekerde ons dat we zeker geen financiële problemen zouden kennen.

Er viel een pak van mijn hart, An en Betty zouden gewoon bij ons kunnen blijven, financieel zaten we op rozen. De notaris vroeg wat we van plan waren met het vastgoed en we besloten onmiddellijk om het te verkopen. Wij wilden niet de zorgen om huizen, wolkenkrabbers en appartementen in Amerika. De notaris zou voor alles zorgen. Alleen ons eigen kasteeltje wilden we uiteraard houden.

Grootmoe had ook een erfenis, ook al was ze officieel geen erfgenaam, mijn ouders hadden er voor gezorgd dat er voor haar ook gigantisch bedrag opzij stond. Zo zou ook zij niets tekort komen.

Nu moest iedereen naar buiten. Alleen moeke moest blijven. De notaris had voor haar ook nog een speciale brief, maar daar mocht niemand bij zijn.



29. De brief.

Wij gingen ondertussen iets drinken in een nabijgelegen koffiehuisje. Ik had wel iets te vieren, vond ik, dus deze keer betaalde ik de rekening. Ik had het geld wel nog niet, maar ik zou de kosten van deze middag aan Karel terug betalen, dat voelde goed voor mij.

Na een tijdje kwam moeke aan waar wij zaten te drinken. Ze keek grootmoe in de ogen en nam haar vast. Daarna kwam ze op mij toe en gaf me ook een geweldige knuffel.

We bestelden allemaal nog iets want moeke wilde ook nog even bekomen. Ondertussen werden de dienstmeisjes gebeld dat ze niet voor eten hoefden te zorgen. We hadden iets te vieren en zouden dat doen op gepaste wijze. We reden naar huis en tegen zessen werden we opgehaald door drie taxi’s. Aan ons lievelingsrestaurant werden we afgezet en zouden we enkele uren later weer opgehaald worden. We vertelden alles van deze middag tegen de dienstmeisjes. Ook zij waren blij dat ze niet weg hoefden.

We betaalden de rekening en stapten in de klaarstaande taxi’s. Thuis aangekomen gingen we nog gezellig samen in de salon zitten. Moeke was al de hele avond een beetje stil geweest, ze leek wel in de war. Nu we hier rustig samen waren deed ze haar verhaal. In het restaurant had ze ons enthousiasme niet willen temperen, maar nu waren we direct in een andere sfeer.



30. Moeke vertelt.

Bij de notaris had moeke een brief gekregen. Ze had hem samen met de notaris gelezen en was in de war geraakt. Wat hier in stond kon toch niet waar zijn, en waarom was het zo lang voor haar verzwegen. Een aantal dingen wist ze natuurlijk wel zelf, maar vele zaken ook niet. Moeke vond het moeilijk dit alles te vertellen, maar ze wilde het wel zelf proberen. Als het haar niet lukte, zou ze ons de brief gewoon laten lezen. Ze zou proberen chronologisch te werk te gaan.

Moeke werd sexueel misbruikt sinds haar achtste. Op haar dertiende was het fout gegaan, ze was tot dan toe niet ongesteld geweest, dus haar papa dacht dat alles veilig was. Maar een tijdje later werd ze steeds maar dikker. Ook haar tienerborstjes zwollen meer op dan normaal. Op een dag tijdens een medisch onderzoek op school was ontdekt dat ze zwanger was. Moeke was dus zwanger van haar eigen papa. De dokters zegden ook dat het te laat was voor een abortus. De wettelijke tijd was verstreken. De politiediensten werden ingelicht en zo kwam het jarenlange misbruik door haar papa uit. Die avond mocht moeke niet meer naar huis, maar zou op haar school, de nonnenschool met het kindertehuis trouwens, opgevangen worden. Zo belandde moeke in het internaat van de school.

Toen de politie haar ouders wilden arresteren wisten deze te ontsnappen. Ze werden nooit terug gevonden. Moeke zou dus in het tehuis blijven. Haar buik werd dikker en dikker. Op een dag kwamen de weeën en enkele uren later zou ze bevallen. Ze heeft nooit geweten of het een jongen of een meisje was. Ze kreeg haar kindje nooit te zien. De nonnen hadden voor haar beslist dat het beter was dat ze haar kind zou afstaan. In die tijd kon dat nog, moeke had niets te zeggen, de nonnen hadden op dat moment voogdij over haar, dus beslisten. Zo werd haar kind van haar afgenomen.

Toen is moeke beginnen bedplassen. Ze had zoveel verdriet. Ze besefte ook wel op haar veertiende, want zou oud was ze op het ogenblik van de bevalling, dat ze het kind niet zou kunnen houden. Ze was daar nog niet klaar voor, maar de pijn van de scheiding is toch veel groter.

Ze werd toch gelukkig in het internaat, ook al moest ze alle vuile werkjes doen. Ze voelde zich vuil en vies en waardeloos, dus ze dacht dat er voor haar toch niets anders was weggelegd. Op haar achttiende kon ze nog steeds het internaat niet verlaten. Er was niemand om de beslissende brief te tekenen, dus kon het niet. Enkel als ze een vriendje had waarmee ze officieel zou huwen zou het kunnen. Maar na wat ze als kind had meegemaakt, wilde moeke geen vriendje. Ze wilde helemaal geen man, ze haatte mannen.

Uiteindelijk werd ze uit het nonnenklooster gehaald door mijn ouders. Hier was een taak voor haar weggelegd. Mijn ouders tekenden het bewuste document waarmee zij de verantwoordelijkheid opnamen voor Marleen. Dat was weer typisch mama en papa, de goedheid zelve. Het was ook daarom dat zij de verantwoordelijkheid kreeg over mijn verdere opvoeding. Bij alle andere dienstmeisjes waren het uiteindelijk de ouders die de vrijbrief tekenden, waardoor zij het tehuis konden verlaten. Nu mijn ouders getekend hadden, wilden ze niet dat Marleen over een jaartje vertrokken zou zijn.

Grootmoe had Marleen onmiddellijk als vervanging van haar aanvaard. Hiermee gaf ze Marleen de plaats die ze verdiende.

Marleen nam dus de zorgen over mij over. De band tussen mij en haar zou in die zes jaren steeds hechter worden. Toen ze Karel ontmoette, zag ze de man van haar leven. Het was de eerste keer dat ze verliefd werd, de eerste keer dat ze een man ontmoette die haar niet deed denken aan haar verleden, maar haar deed hunkeren naar een mooie toekomst. Ze werden dan ook snel een koppel.

Vandaag waren er een aantal dingen aan het licht gekomen die ze niet had verwacht. Na haar zwangerschap werd haar kind weggenomen. Toen mijn ouders dit hoorden tekenden zij de papieren voor adoptie. Omdat ze geld genoeg hadden en een extra gift deden werd het kind dus onmiddellijk aan hen toegewezen, normaal duurt dat langer. Zo kwam Marleens kind dus bij hen terecht. Maar ik was hier toch enig kind, dus was ik het geadopteerde kind en dus de zoon van moeke. Het drong nog niet direct tot me door.

Het verhaal ging verder, uiteindelijk zou blijken dat Marleen mijn echte mama was. Mijn echte papa, ook haar vader, was spoorloos. Mijn vermeende ouders waren eigenlijk mijn tante en nonkel. Moeke’s papa en mijn vermeende papa waren broers, allebei kinderen van grootmoe. Ze hadden me geadopteerd omdat ze wilden dat het goed met me ging. Ze waren ook zeer boos op moeke’s ouders, maar op zijn tijd wilden ze ons weer samenbrengen. Uiteindelijk hadden ze moeke uit het tehuis gehaald omdat ze vonden dat het beter was dat moeder en zoon weer samen zouden komen. Grootmoe was dus eigenlijk moeke’s grootmoe en mijn halve grootmoe. Mijn ouders waren niet mijn ouders en mijn echte papa was ook moeke’s papa. Maar eerlijk gezegd wilde ik nooit mijn echte papa ontmoeten.

Mijn overleden ouders hadden alles weer goed uitgekiend. En alles was volgens plan verlopen. Grootmoe wist ook van dit alles, maar had heel de tijd moeten zwijgen.

Maar het leuke aan de hele affaire was dat moeder en zoon nu echt waren herenigd. Eigenlijk veranderde er niets, maar gevoelsmatig veranderde er veel. We zaten er allemaal geslagen bij. Ik was er stil van geworden, mijn luier was overvol. Leentje zat sprakeloos naast me, haar hand in mijn hand, en had ondertussen een lekkende luier. Moeke zat ook op een natte zetel, ze was zo opgegaan in haar verhaal dat ze niet had opgelet en toen het begon te stromen had ze het maar laten gaan. Het was toch te laat.

Karel nam ons even alleen en ververste ons. Ook moeke was ondertussen opgestaan en deed voor alle zekerheid een luier om. Haar zetel werd opzij geschoven en er werd een andere weer bij gezet. Op Leentjes plaats was de schade beperkt. Mits een onderleggertje kon ze weer gaan zitten.

Iedereen was stil geworden. Wij waren terug gaan zitten, ook moeke kwam er weer bij. Karel brak de stilte. Hij haalde een fles champagne boven en bediende ons. Bij dit verhaal hoort geen droefheid of geslagenheid, vond hij, maar een feestje. En was het dan geen prachtdag geweest? Te veel indrukken samen, dat wel, maar moeder en kind waren weer samen, langer zelfs dan ze zelf wisten, er was financiële zekerheid voor ons allen voor de rest van ons leven en iedereen zou kunnen blijven. Als dat geen drink verdiende.

Die avond hadden we te veel gedronken. Karel had fles na fles boven gehaald. Het was te veel geweest. We waren allemaal samen in slaap gevallen op de zetels. De laatste glazen bleken slechts half uitgedronken. ’s Anderendaagsmorgens bleek er een probleem. Moeke had alweer gelekt, dus alweer en grote natte plek waar zij lag. Ik en Leentje hadden, zoals gewoonlijk na en feestje met te veel wijn, een groter probleem. We hingen vol met onze eigen diarree. Het hele huis stonk ernaar. Gelukkig waren Betty en An in de buurt. Na gisteren was niets nog erg. Ze namen ons liefdevol mee naar boven en als frisse baby’s kwamen we weer naar beneden. Ze realiseerden zich dat wat zij hadden meegemaakt heel wat minder erg was dan wat moeke had moeten ondergaan.

Die ochtend stond moeke er op mij de borst te geven. Ze had haar kindje gevonden en zou haar schade van vroeger inhalen. Ze was eigenlijk blij dat ik een teenbaby was, zo zouden we mijn babyjaren toch nog kunnen beleven.

Betty hielp haar met het omdoen van de speciale beha, Leentje kreeg de borst van An. Twee teenbaby’s lagen lekker te genieten, wetende dat hun toekomst niet meer stuk kon. Moeke zou vanaf nu weer meer haar rol opnemen in ons babyspel, ook voor haar was het nu nog zinvoller geworden.

 

[speentje]

Komt er nog een deel?
Tot nu toe is het een schitterend verhaal !1

 

[pinokio]

zevende en laatste deel:

31. De uitbreiding.

Een poosje later werden we weer bij de notaris geroepen. Hij zou ons op de hoogte brengen van het vastgoed in België en de gang van zaken wat betreft de vastgoedverkoop in Amerika.

Hier hadden mijn ouders alles verkocht behalve ons kasteeltje en omliggende gronden. Ik stond er van versteld wat mijn ouders in bezit hadden. De straat waar wij woonden was een doodlopende straat. Het enige huis in de straat na het onze was een boerderij. Het lag vrijwel naast ons kasteeltjes. De notaris vertelde ons dat ook dat onze eigendom was, inclusief alle gronden die de boer bewerkte en alle aanpalende bossen. Het ging over honderden hectare. De boer die nu naast ons woonde had geen kinderen en zou in de loop van dit jaar stoppen met de boerderij. Hij zou samen met zijn vrouw verhuizen naar een kleinere woning in het dorp, overal dichter bij.

Alles zou dus vrij komen dit jaar. We besloten om het niet opnieuw te verhuren. We hadden nog geen concrete plannen wat we ermee zouden doen, maar als we nu opnieuw verhuurden was dat voor veel te veel jaren. Van de gronden wilde ik eigenlijk een groot natuurreservaat maken.

De verkoop van het vastgoed in Amerika vorderde. Er waren verschillende vastgoedmakelaars tegen elkaar op aan het bieden, dus binnen korte tijd zou alles verkocht zijn. De notaris keek de kat nog een beetje uit de boom.

Enkele maanden later verhuisde de boer. Het was winter, volgende voorjaar zou alles er anders uitzien, zonder gewassen op het veld. We waren reeds een tijdje aan het rondwandelen op de gronden die nu van ons waren. Niemand had ooit geweten dat dit alles mijn vermeende ouders toebehoorde. Het domein was verschrikkelijk groot. Het was volledig omgeven door een meander van een rivier, dat vormde een prachtige buffer. Het enige wat ons met het dorp verbond was een smaller gedeelte, waarin ook onze straat lag. Het gebied was eigenlijk waardeloos voor landbouw, maar voor de boer die het bewerkte was het best goed geweest. Het was een kleine boer, die ook niet wilde uitbreiden. Met zijn beperkte veestapel had hij ook minder opbrengsten nodig. Hij had ook nooit pesticiden en zo gebruikt, hij wilde dat niet. De grond was dus redelijk zuiver gebleven. De natuur zou zich hier vlug herstellen. Er waren stukken die nooit gebruikt waren door de boer. Daar hadden zich al mooie natuurlijke bossen en andere biotopen gevormd. Er waren moerassen, meren, mooie waterkanten, bossen, open grasland, kortom een rijke verscheidenheid.

Voor het beheer van het gebied kregen we veel hulp van de plaatselijke milieuvereniging. We zouden hen zeker nog nodig hebben in de toekomst. Het volgende jaar zouden ook zij ons gebied regelmatig bezoeken en observeren, om te zien wat we er best verder mee zouden doen. Het was een waardevol gebied, omdat het nu reeds een rijke fauna en flora bezat en zo afgeschermd lag.

Voor de boerderij had Karel een reuze idee. Aan de boerderij was een grote oude schuur, deze wilde hij ombouwen tot tentoonstellingsruimte. Hij had heimwee naar zijn luiermuseum, en zou dat er in onder brengen. Van de boerderij zelf wilde hij een cursusruimte maken. Na jaren wegwerpluiers gemaakt te hebben, was hij de eerste die ecoluiers begon te produceren. Nu wilde hij zijn luiermuseum gebruiken voor het promoten van katoenen luiers. Er moesten groepen kunnen ontvangen worden voor een heel dagarrangement. Een bezoek aan het museum, een etentje en dan een informatief moment over katoenen luiers.

De plannen werden gemaakt en de werken vorderden snel. Tegen de zomer was het museum al klaar. De woning had hij gehouden in oude boerderijstijl, dus daar moest niet veel aan gebeuren. Tenslotte was het tot de winter bewoond geweest en hadden de bewoners het huis goed onderhouden. Ondertussen had Karel zijn initiatief voorgesteld via internet en rechtstreeks aan verenigingen van jonge ouders, scholen, kortom al wie maar kon geïnteresseerd zijn. Eens het museum geopend stroomde er al snel veel volk toe. Karel ontving elke dag maar één groep, maar al snel moest hij opletten om nog tijd voor zichzelf te hebben. Maar hij leefde weer op. Zo stil zitten, daar vond hij zichzelf toch nog te jong voor. Nu had hij weer iets om handen.



32. Luiersites.

Karel had het druk, maar wij genoten weer van de zomer. Dat was ons lievelingsseizoen. Ons babyspel deden we toch het liefst in open lucht.

Sinds vorig jaar september was moeke zich helemaal gaan inleven in haar rol als mama. Ze had echt schade in te halen. Ik was haar zoontje en Leentje zag ze als haar dochtertje. Moeke genoot. Ze was gelukkiger dan ooit. Ze was nog steeds in de wolken dat ze haar kind had terug gevonden. En dat alles zo goed geregeld was door haar nonkel en tante, mijn vermeende ouders. Ons ochtenddrankje kregen we steevast aan haar borsten. Moeke had nog een grotere maat borstvoedingsbeha gekocht, en vulde nu de ene borst met chocomelk en de andere met sojamelk. Zo kon ze ons samen de borst geven.

Op een middag zaten we buiten. Wij enkel geluierd onder een parasol tegen de felle zon, de dienstmeisjes en moeke zoals gewoonlijk naakt. Op een bepaald moment ging de bel. Betty deed vlug een klaarliggende kamerjas aan en repte zich naar de voordeur. Toen ze opendeed stond daar een ex dienstmeisje met haar man en kindje. Betty liet haar binnen en bracht haar mee naar ons zonneplekje. Het meisje wist niet goed wat ze zag. Ik herkende haar en liep naar haar toe. Ik gaf haar een dikke knuffel. Ze vond dat ik groot geworden was, maar tegelijkertijd blijkbaar ook weer klein.

Er werd veel over en weer gepraat. Er was heel wat te vertellen. Het was vooral moeke die rustig en chronologisch alles vertelde. Het bezoek had zich intussen ook ontkleed en lag lekker mee te zonnen. De baby werd bij ons op de speelmat gezet. Haar man was ondertussen bij Sven en Serge in het zwembad gesprongen.

Rond vier uur begon de baby te kirren. Ook het ex-dienstmeisje haar borsten begonnen te kloppen en een beetje vocht te verliezen. Het was tijd voor het eten. Ze nam de baby en heerlijk genietend lag hij aan moeders borsten. Na ongeveer een half uurtje was de baby voldaan. Ze legde hem terug en vroeg aan ons of we ook eens wilden proeven. Ze zette zich tussen ons en al spoedig lagen we elk aan een borst te sabbelen. Dit was pas echt, zonder speciale beha. Het was de eerste keer dat we echte moedermelk dronken. Leentje lustte het zeer graag, maar ik wat minder. Het smaakte een beetje als sojamelk, en dat lustte ik ook niet zo. Toch dronk ik verder, ik genoot van het drinken aan een volle, ronde moederborst.

Terwijl we daar lagen was Karel gearriveerd. De bus bezoekers was vertrokken, hij had alles afgesloten en kwam nog wat bij ons zitten voor het eten. Wij hadden hem niet zien aankomen, we lagen te veel te genieten. Toen we klaar waren vroeg hij of we niet beschaamd waren om al de melk van het kleintje op te drinken. Het meisje antwoordde dat ze genoeg had. Haar man dronk namelijk ook steeds na het kleintje van haar borsten. Ze was er dus op voorzien.

Hier wou Karel wel meer van weten en het ex-dienstmeisje vertelde. Toen ze hier werkte had ze een vriendje leren kennen. Zoals de meeste tehuisbewonertjes was ze er al snel mee gaan samenwonen. Na een paar weken had hij haar verteld dat hij graag luiers droeg en zich graag als kleutertje gedroeg. Hij had haar wat internetsites laten zien en hierdoor was zij overtuigd geweest dat er wel meer waren zoals hij. Ze had het aanvaard, waarom ook niet, het veranderde niets aan hem. Ze was dus vertrouwd met het ABDL wereldje.

Na de geboorte van haar kindje was ze begonnen ook hem de borst te geven. Voordien gaf ze hem een flesje, maar nu kon hij maar evengoed mee genieten van wat zij produceerde. Hierdoor was ze getraind op grote afname, dus kon ze ons ook wel aan. Toen ze ons zag was ze even geschrokken, maar wist onmiddellijk wat er aan de hand was.

Wij waren ook wel benieuwd. Toen haar vriend uit het zwembad kwam vroegen we hem naar zijn leefstijl. Hij vertelde. Hij was blij dat hij er eens gewoon over kon vertellen zonder raar bekeken te worden. Het luchtte hem op. We namen hem mee naar onze kamer en hij liet ons een paar goede sites zien. Vooral informatieve, zo zouden we weten dat we zeker niet alleen waren met deze gedachten.

We wisten echt niet dat er zoveel mensen waren die van luiers en kindergedrag hielden. Het bezoek bleef mee eten. Het werd een gezellige maaltijd. Na de maaltijd nam iedereen nog een toetje, en ik en Leentje kregen nogmaals de borst.



33. Grootse plannen.

De week nadien zaten we veel achter onze computer. We bezochten meermaals de verschillende luiersites en waren ook terechtgekomen op een forum. Dat leek ons wel wat, van gedachten wisselen met andere luierliefhebbers en grote baby’s. We bekeken de berichtjes en na enkele dagen besloten we uiteindelijk toch in te loggen. Via vele gesprekken met lotgenoten kwamen we er achter wat er leefde. Velen waren op zoek naar een plaats waar ze hun luierliefde konden beleven. Wij hadden geluk, we hadden genoeg mama’s en papa’s ter beschikking, maar voor anderen was het blijkbaar niet zo eenvoudig.

We stelden ons meer en meer de vraag of we de ander forumleden niet konden helpen. Uiteindelijk maakten we grootse plannen.

We zouden van ons kasteeltje een luierhotel maken. Naast het kasteeltje lag het koetshuis, daarin konden we gemakkelijk kamers maken om gasten te ontvangen. Karel vond het een goed idee want ook zijn vroegere klanten luierliefhebbers hadden naar hem toe die wens reeds te kennen gegeven. De plannen werden gemaakt en Sven en Serge begonnen met de verbouwingen. Ik en Leentje maakten de ontwerpen. Er zouden tien kamers zijn, we wilden tien verschillende.

Het was een leuke periode, alles kreeg stilaan vorm. Karel maakte ondertussen een mooie website ter promotie van ons luierhotel. Ondertussen waren ook de plannen klaar voor de omliggende hectaren. Het zou grotendeels natuurgebied worden, maar wel doorsneden met paden. Het kasteelpark zouden we uitbreiden in functie van de logementen, er moest wat meer ruimte komen. De boerderij werd afgesloten van de rest, zodat op het luierdomein voldoende privacy zou zijn. De bezoekers van het luiermuseum mochten in geen geval geconfronteerd worden met luierliefhebbers, niet iedereen kon dit aanvaarden.

Het was hier een drukte van jewelste. Iedereen zette alles op alles om ons project klaar te krijgen tegen eind december. Het zou mooi zijn mochten we nieuwjaar kunnen in gaan met andere luierliefhebbers in een echt luierhotel. Moeke was ondertussen op zoek naar twee nieuwe dienstmeisjes die bereid waren mee te draaien in het ab-hotel.

Het nieuwe personeel werd gevonden. Eén van hen was het meisje dat deze zomer onverwacht op bezoek kwam, Lieve, een ander was een tehuisvriendin van moeke, Evelien, die toch zonder werk zat en geen kinderen kon krijgen maar met enorme moedergevoelens zat. Ook Serge en Sven zouden hier meewerken. Ze hadden hun werk reeds opgezegd en waren ook volledig ter beschikking.



34. Het luierhotel.

Het luierhotel mocht gezien worden. Eind november waren we klaar geraakt met de werken, we moesten enkel nog details aanbrengen. We hadden tien kamers. Elke kamer was verschillend, maar bevatte alles wat nodig is voor een grote baby en voor een eventueel eigen begeleider. Een paar kamers waren zelfs voorzien van dubbele babybedden, dit om ook plaats te bieden aan AB-koppels.

De eet –en leefruimte was gemeenschappelijk. Deze was voorzien van een kleine keuken, uitgerust voor het bereiden van babyvoeding, een aantal tafels en kinderstoelen op volwassenenformaat, een ruime speelhoek, parkjes enzovoort. Kortom, al het nodige was aanwezig. Ook hadden we een gezellig salon voorzien voor de begeleiders, zodat ook zij een zalige tijd zouden hebben samen. De aanpalende serre werd omgetoverd tot wintertuin. In de zomer kon men hier ook zitten, omdat de druivenstruiken dan voldoende schaduw geven.

Karel schreef een huisreglement en ging op zoek naar geïnteresseerden voor de testcase met oudjaar. Ook wij hadden ondertussen vrienden gemaakt op het forum die we de kans wilden geven deel te nemen. Deze werden ook uitgenodigd. De twee klasgenootjes die met ons tuinfeest van een paar jaar geleden ook graag baby wilden zijn hadden we ook gevraagd, we vermoedden dat zij ook wel graag eens baby speelden. Met oudjaar was het hier gezellig druk. Ons kasteeltje hielden we graag privé, dus alles ging door in het koetshuis.

Het was een beetje raar. Wij waren gewoon baby te spelen en vertroeteld te worden door een paar bereidwillige mama’s. Nu echter waren er nog meer als ons. Onze twee klasgenootjes, Naomi en Amber waren er ook. Ze waren ondertussen een meisjeskoppeltje geworden en genoten van hun luierbehandeling. Thuis deden ze ook vaak een luier om en vertroetelden elkaar, maar hier was het toch weer anders. Zij werden mee vertroeteld door Betty en An. Alle andere hadden zelf een begeleider bij, dus deze zorgden voor de algemene zaken als luiertjes verversen, flesjes geven en zo meer. De nieuwe dienstmeisjes, Lieve en Evelien, waren er ook, deze zorgden voornamelijk voor algemene ondersteuning. Normaal zouden zij ook instaan voor de verzorging van de AB klanten, maar voor vanavond hadden we er op gestaan dat iedereen zelf een begeleider meebracht.

Het werd een reuze avond. Iedereen genoot van de zeer aparte jaarafsluiter. Het hele feestje was gemaakt op maat van grote baby’s, dus zoals je normaal oudjaar zou vieren in een gezelschap met vele kleine kinderen. Ook aan de begeleiders was gedacht. Grootmoe was in de keuken geschoten, daar had ze zin in, en had een heerlijk ouderwets oudejaarsmaal tevoorschijn getoverd. Er was een speciale schotel voor alle leeftijdscategorieën, want zo gaat dat, er zijn peuters, kleuters en volwassenen samen op zo’n avond. Ook zijn er heel wat bij die wel graag genieten van het lekkere eten, en genoeg hebben aan babyoutfit. Die zitten dan weer in hun kinderstoel, maar wel lekker te genieten van de bereidingen voor volwassenen. Dat was ook wat we wilden bereiken met ons AB-hotel, alles op maat.

Er werd ook nog gedanst. Er was veel aandacht voor kleuterdansjes en alle kindjes mochten ook zelf iets zingen als ze wilden. Als apotheose van de avond nu geen vuurwerk, zoals gewoonlijk, maar nieuwjaarsbrieven. Alle grote baby’s en kleuters hadden namelijk de opdracht gekregen een nieuwjaarsbrief te schrijven aan hun begeleiders. Dat was leuk, en hiermee werd een oeroud gebruik weer uit de kast gehaald.

Na de nieuwjaarsbrieven en de bijhorende pakjes gingen de baby’s naar bed. Allen kregen de borst van hun begeleiders. Betty en An hadden hun speciale beha’s geïntroduceerd, en aangezien we over een ruime voorraad beschikten in verschillende maten, kon elke grote baby nu genieten van een echte borstvoedingssessie. De begeleiders praatten nog wat na en gingen dan ook naar bed.

Op nieuwjaarsochtend werden dertien AB’s wakker met een overvolle en stinkende nachtluier. Niemand had die nacht iets gemerkt van plassen of poepen, niemand was wakker geworden, iedereen leek wel echt inco, en iedereen had geslapen als roosjes. Dit hadden we aan grootmoe te danken. Grootmoe was toch ook wel een speciaal iemand, ze had zich nog niet gemengd in het hele AB-hotel, maar op de achtergrond was ze er ook erg mee bezig geweest. Ze vond het eigenlijk ook wel leuk en spannend. Grootmoe wist veel van kruiden, en ze was beginnen experimenteren met het mengen van verschillende planten. Haar uiteindelijke doel was het ontwikkelen van een mengsel dat mensen een volledige babyervaring kan geven. En voor haar betekende dat een volledige nacht doorslapen zonder plas –of poepdrang te voelen en een volledige ontspanning van de sluitspieren zodat alles ook vrijuit zou stromen. Daarbij had ze dan de nodige kruiden gemengd die laxering bevorderen. Dit mengsel had ze gemengd onder de laatste voeding waarmee ze de speciale beha’s had gevuld. Haar opzet was geslaagd en het mengsel zou in de toekomst nog veel diensten bewijzen in ons hotel. Zo had grootmoe toch ook weer haar steentje bijgedragen aan ons gemeenschappelijk project.

Wij werden wakker gemaakt door moeke. Ze had haar super speciale beha aangedaan met twee soorten melk. We kregen elk een tepel toegewezen en kregen ons ontbijt op bed. Ook wij hadden uiteraard weer een vuile broek, maar hadden daar geen laxeermiddel voor nodig en ook geen slaapmiddel. Bij ons gebeurde dat gewoon vanzelf. Na ons ontbijt werden we gewassen en verschoond. We deden een babyoutfit aan en repten ons naar de ontmoetingsruimte van ons hotelletje.

Het was daar een drukte van jewelste. Alle baby’s waren uitgelaten over het gebeurde van deze nacht. Ze waren in de wolken, dit hadden ze nog nooit beleefd. Echt niet weten wat je ’s nachts overkomt en dan toch wakker worden met een overvolle plas –en poepluier. Voor ons, bedplassers, was dat normaal maar blijkbaar niet voor mensen die eigenlijk wel droog zijn ’s nachts, maar gewoon baby willen zijn. Het middeltje van grootmoe werkte dus. Het zou nog vele diensten bewijzen. Voor ons was het een verrijking, wij vonden het leerrijk andere mensen hun ervaringen te horen. Dat beloofde voor de toekomst. Iedereen ontbeet. Sommigen kregen opnieuw de borst, andere een flesje of fruitpap. Na het ontbijt had Karel nog een rondleiding voorzien in het luiermuseum.

De rondleiding was zoals gewoonlijk boeiend, Karel kon zo goed vertellen. Na afloop vertrok iedereen en hadden we weer vrij voor onszelf. Naomi en Amber waren gebleven, dat hadden wij voorgesteld. We wilden nog even bijpraten en elkaar op dit gebied beter leren kennen.



35. Naomi en Amber.

Naomi en Amber waren klasgenootjes. Zoals alle andere hadden we hen na het feestje van deze zomer niet meer gezien. We hadden heel wat te vertellen aan elkaar. Naomi en Amber waren hartsvriendinnen. Dat was op school al te merken, waar de één was, was ook de ander. Ze vormden een onafscheidelijk stel. In de loop der jaren hadden ze elkaar gevonden en ontdekt dat ze niet op jongens vielen, maar wel op elkaar. Aangezien ze een kamer deelden, hadden ze elkaar ook op lichamelijk vlak steeds beter leren kennen. Ze begonnen te experimenteren en al vlug ontdekten ze hoe ze elkaar het hemelse genot konden bezorgen.

Ze hadden zichzelf nooit als een koppeltje gezien maar op de laatste schooldag kwam ook het definitieve afscheid. Ze bleven echter afspreken en al vlug konden ze elkaar niet meer missen. Ze ontdekten dus dat het eigenlijk wel meer was tussen hen. Na ons feestje van deze zomer hadden ze ook hun luierliefde ontdekt. Ze waren elkaar sindsdien regelmatig blijven luieren. Nu waren ze van plan samen te gaan wonen, maar ze waren nog op zoek naar een leuke plek, maar dat was niet makkelijk te vinden. De meeste huisjes waren te duur, ofwel was er niet genoeg privacy. Ze wilden namelijk ook wel eens naakt of enkel geluierd door het huis en de tuin kunnen lopen. Ook als ze in babyoutfit waren wilden ze zich niet moeten verbergen voor de buren. Een tuintje was belangrijk, want ze waren geen binnenzitters en na het internaat waren ze gewoon geworden aan een weidse omgeving.

Moeke had heel het verhaal gevolgd vanop de achtergrond. Ze stelde voor dat ze er hier verder een vakantie van maakten als ze niets in de weg hadden. Ze hadden tijd, want ze werkten allebei nog niet. Ze belden allebei hun ouders dat ze hier even bleven logeren en deze waren akkoord.

We amuseerden ons tijdens hun verblijf hier. We speelden spelletjes, we evalueerden samen de testcase van oudjaar, we maakten wandelingen, uitstappen. We winkelden, kortom alles wat normaal is. Naomi en Amber werden gewoon opgenomen in onze gemeenschap. Omdat ze niet alleen in het koetshuis zouden moeten overnachten hadden we een tweede dubbel kinderbed op onze kamer gezet. Wij kregen onze ochtendvoeding van moeke, Betty en An gaven de borst aan onze gasten, zo konden ook zij verder genieten van de babybehandeling.

Ondertussen was ons AB hotel geopend. Druk was het nog niet, het was januari, en er was ook nog niet zoveel publiciteit gemaakt. Tijdens het verblijf van Naomi en Amber waren er geen andere gasten. Dat was wel handig. Lieve en Evelien werden opgeleid. Zij waren namelijk aangeworven met het doel onze gasten te verzorgen. Nu oefenden ze alvast op Naomi en Amber. Deze genoten van hun behandeling. Nu konden ze samen baby zijn, anders moesten ze een beetje afwisselen.

Na ongeveer twee weken zouden Amber en Naomi weer vertrekken. Karel dacht er echter anders over. Karel vroeg aan hen of ze hier eventueel wilden meewerken. Een beetje allerlei nuttige taken verrichten, in ruil voor kost en inwoon en uiteraard wat zakgeld, net als de anderen. Naomi en Amber zagen dat wel zitten. Die avond zouden we de plannen van Karel verder bespreken.

Wat hadden we geluk dat Karel er was, hij kon de zaken altijd zo praktisch aanpakken.



36. Wat had Karel nu weer in petto ?

Die avond vertelde Karel zijn plannen. Tot nu toe kwam er steeds een tuinaannemer voor het onderhoud van het park. De man kwam twee dagen per week, want het park was zodanig aangelegd dat dat voldoende was. Kleinere werkjes werden tussendoor gedaan door wie er zin in had. Naomi en Amber hadden op onze school de tuinbouwrichting gevolgd. Ze wisten dus hoe zo’n park best onderhouden werd. Ze zouden zich hier dus nuttig kunnen maken. Ze zouden hier ook kunnen inwonen, want er waren nog een paar kamers vrij in het kasteeltje.

Karel had ook nog plannen met het tuinpaviljoen. Toen hij hier kwam inwonen had dit dienst gedaan om zijn luiercollectie te herbergen, maar sinds de opening van zijn nieuwe luiermuseum stond het leeg. Het was redelijk groot, maar was aan renovatie toe. Het laten verkommeren zou zonde zijn. Hij had een idee wat we ermee konden doen. De grote ruimte zou kunnen worden omgebouwd tot luiercafé. De kleinere ruimtes zouden dan kunnen dienen als verschoonruimtes en zo. Het luiercafé zou één avond per week geopend zijn, enkel voor leden. Iedere aanwezige zou dus lid moeten worden van een heuse luierclub. Maar het was een soort café, dus zouden Naomi en Amber misschien wel de toog kunnen bemannen, samen met hemzelf.

We gaven allemaal feedback aan Karels idee. Het was wel een leuke aanvulling op het hotel, omdat het plaats bood aan mensen die gewoon een avondje willen samenzijn met andere luierdragers zonder daarom ook een overnachting te hoeven nemen. Naomi en Amber zagen de toog wel zitten, maar enkel als er een ouder iemand bij zou zijn. Ze wilden vermijden dat er rare dingen zouden gebeuren. Uiteindelijk wilde iedereen wel in een beurtrol de toog bemannen, dan zou iedereen dit slechts één keer per maand moeten doen.

De plannen werden verder uitgewerkt. We fantaseerden allemaal een beetje en Karel noteerde. Later zou hij hieruit de bruikbare ideeën halen.

De komende maanden was er weer werk voor onze klusjesmannen. Het babycafé moest in orde gebracht en de kamers van Naomi en Amber. Deze maakten op hun beurt de tuinplannen voor het komende jaar en controleerden de tuingereedschappen. Ze wilden ook graag en groentetuin aanleggen, zodat we een deel van onze biologische groenten niet meer zouden moeten aankopen en lekker vers zouden kunnen verorberen.

De kamers van Naomi en Amber waren vlug klaar. Onze klusjesmannen hadden ondertussen ervaring met het inrichten van babykamers. Dan kwam het tuinpaviljoen aan de beurt. Dat zou wat langer duren. De grote werken konden alvast starten, de details waren voor later.

Uiteindelijk was het luiercafé klaar. Er was een leuke caféruimte. Alles was groter gemaakt van formaat, zodat volwassenen zich er kleiner zouden voelen. Aan de toog stonden babystoelen als barkruk. Ook de tafels waren voorzien van dergelijke stoelen. Er lag een reuze speeldeken met allerlei speelgoed en in een andere hoek was een gezellig salonnetje. Er waren twee verschoonruimtes met bad en toilet en ook twee kamers waar mensen die elkaar hier toevallig ontmoetten even alleen konden zijn. Ook was er een winkelruimte waar allerlei AB-spullen te koop werden aangeboden. Dit was weer Karels commerciële geest, maar het bood meteen ruimte aan adult baby’s om aan spullen te geraken.



37. Tot slot.

Tegen de zomer was alles klaar. Ons luierhotel kreeg meer en meer bezoekers. Ook de opening van ons luiercafé was een succes. Wekelijks kwamen er heel wat luierliefhebbers over de vloer. Het leuke was dat er ook veel niet luierdragers meekwamen. Mensen die bevriend waren met een abdl’er of als verzorger fungeerden. Ook Karel’s winkeltje was zeer gegeerd. Vele luierliefhebbers combineerden dan ook hun aankopen met een bezoek aan ons café of hotel.

Naomi en Amber hadden ondertussen voor een nieuw tuinplan gezorgd. Rond het kasteeltje hadden ze voor meer privacy gezorgd, zodat wij niet steeds contact moesten hebben met onze bezoekers. Meestal vonden we dat niet erg, maar in drukkere periodes kon dat wel eens lastig zijn en dan was een private ruimte meer dan welkom.

Ook het luiermuseum draaide als gek. We hadden nooit verwacht dat er zoveel interesse zou zijn in het onderwerp.

Zo werd een droom van velen werkelijkheid. Wij als bewoners waren gelukkig en onze klanten keerden tevreden huiswaarts om later nog eens weer te keren. We zijn nu enkele jaren verder en genieten nog steeds met volle teugen van ons eigen “luierlekkerland”.



Einde
Pinokio

 

[bert]

dit was een heel mooi en lang verhaal heb er heel veel van genoten en mijn luiertje ook meermaaals gebruikt

grt bert

 

[spekkie]

mooi verhaal je leest zo in 1 toer door jammer dat ik geen luiers had anders kon ik nog sneller lezen en het leest toch ietsje leuker

 

[babymarek]

ben echt wel jaloers van iemand die zo mooie verhaaltjes kan schrijven

Hopelijk komen er nog veel meer!! billenpoederen

 

[John_mod]

Heel mooi geheel .
Maar wat zal je nu een problemen hebben met je nues want die moet wel heel erg lang zijn geworden.
Heerlijke fantasie.
En we zijn er dan ook heel erg blij me

John

 

[pinokio]

hallo,
bedankt voor jullie leuke reacties.
Mijn neus is nog normaal, want de blauwe fee heeft gezegd dat ik in verhaaltjes niet kan liegen, dan noemt ze het fantaseren en dat mag.
Voor wie meer wil lezen, ik postte ook reeds 2 andere verhaaltjes, nl:
1. Mijn nichtje Sofie
2. Evelien
groetjes,
pinokio

 

[luierdromer]

Kwam dit verhaal nu pas tegen, wat een mooi maar, op sommige punten best confronterend verhaal.
Vooral in de laatste hoofdstukken met het verlies van de ouders tenminste?
Om dan tot de ontdekking te komen wie je echte moeder, met uiteindelijk een happy end.
Alleen jammer dat de schrijver hier niet meer actief is.

 

[Plasbibs]

Een mooi verhaal