geschreven door: DL Dave
Hoofdstuk 1 - Wakker worden
"Hou op, kloteding!", moppert ze geïrriteerd. Met flink wat kracht slaat Heleen bovenop de wekker. Het is weer stil in haar kamer. Kwart voor zeven, geeft de wekker aan. Het is nog best donker buiten. Heleen draait zich een kwartslag om, zodat ze op haar rug ligt en sluit nog heel even haar ogen. Juist om die reden zet ze haar wekker altijd vroeger dan eigenlijk nodig is.
Ze denkt na over wat haar allemaal te wachten staat vandaag. Allereest natuurlijk wassen en aankleden, daarna ontbijten en vervolgens met de fiets naar school. Slechts drie uurtjes les vandaag en dat is prettig. Eerst Frans, dan Engels en als laatste een Wiskunde-toets, maar dat vindt ze niet moeilijk. Daarna is ze vrij en kan ze leuke dingen gaan doen. Het is vrijdag, dus aan haar huiswerk hoeft ze niet gelijk te beginnen. Waarschijnlijk wordt het flink shoppen, want vorige week zag ze een heel mooi truitje, blauw met wit. Haar buik en navel zouden echter niet in het truitje verhuld worden en vooral haar ouderwetse moeder vindt dat vervelend. Maar het kan Heleen eigenlijk niet echt iets schelen, zolang ze maar goed voor de dag komt.
Langzaam laat Heleen, terwijl ze nog steeds met haar ogen dicht op haar rug ligt, de druk in haar blaas oplopen. Er verschijnt een ondeugende glimlach op haar gezicht. Ze voelt ineens de aandrang om te plassen en geniet van het moment. Met plezier denkt ze aan wat er komen gaat. De druk is nu zó groot, dat nóg langer ophouden pijn zou doen. Nog héél even wacht ze en dan ontspant ze van top tot teen. Ze laat haar plas lekker lopen. Doordat haar volle blaas snel leger wordt, voelt ze een enorme opluchting. Al het hete vocht vindt snel een weg naar buiten. Heleen krijgt een heerlijk warm gevoel bij haar benen en kreunt zachtjes. Er lijkt geen einde aan te komen, totdat de straal na verloop van tijd verandert in kleine druppeltjes. Uiteindelijk stopt het.
Heleen voelt zich geweldig. Ondertussen tikt de klok rustig verder en ligt Heleen nog steeds in bed, maar nu met een natte luier...
Als de wekker nogmaals afgaat, draait Heleen zich weer naar de wekker toe en zet hem weer uit. Ditmaal blijft ze niet liggen, maar staat ze op. Langs de gordijnen komen er streepjes licht naar binnen. Het belooft een prachtige dag te worden.
Hoofdstuk 2 - Onderweg
Met een aardige vaart loopt Heleen de trap af. Als ze eenmaal beneden aangekomen is, ziet ze dat haar ouders al naar werk zijn. Ze heeft nog ongeveer 20 minuten om te eten en daarna haar tanden te poetsen. Vandaag heeft ze een wijde spijkerbroek aan met een zwart truitje. Haar blauwe ogen vallen daardoor extra op; zeker omdat ze donkerbruin haar heeft.
De huiskamer is een zootje. Bovenop de houten salontafel liggen heel veel tijdschriften en losse blaadjes die eigenlijk allang weggegooid konden worden. De kussens op de bank liggen er niet netjes bij en het water van de bloemen mag ook wel weer eens vernieuwd worden. Het geeft al met al een vervelend en smerig gevoel. Heleen zélf is juist een keurig meisje en heeft een hekel aan rotzooi. Ze besluit het shoppen van vanmiddag daarom een middagje uit te stellen en deze middag eerst een beetje op te ruimen. Wat dat betreft lijkt ze heel erg op haar moeder, die ook niets van rommel wil weten. Daar lijnrecht tegenover staan haar vader en haar vier jaar jongere zusje Brenda. Zij ruimen nooit op en lijken er niet echt mee te zitten.
Heleen pakt haar fiets en rijdt de tuin uit. Meestal doet ze er tien minuten over om op school aan te komen, maar als ze wat klasgenootjes tegenkomt, doet ze er wat langer over. Ze praten dan onderweg namelijk honderduit over allemaal verschillende onderwerpen: voornamelijk jongens, en dat zorgt ervoor dat ze wat langzamer fietsen.
Over jongens gesproken: ditmaal komt Heleen niet de klasgenootjes tegen waar ze meestal mee fietst, maar ziet ze Marc in de verte. Marc en Heleen hebben wel eens gezoend op een schoolfeest. Het was gewoon voor één keertje, ook al zou Heleen het heel graag nog eens over willen doen. Ze geeft dat aan niemand toe, maar je zou haar geen ongelijk geven. Marc is achttien jaar en erg gewild bij de verschillende meisjes. Het lijkt hem echter niet zoveel te doen. Hij gaat niet met elk meisje dat voor hem valt. Nee, Marc zoekt gewoon het meisje uit dat hij leuk vindt en hoopt daarna dat zij ook wel iets in hem ziet. Het is eigenlijk een echte heer.
"Marc!", schreeuwt Heleen, terwijl ze extra hard fietst om hem bij te halen. Marc draait zich om en ziet Heleen aankomen. Hij remt wat af om haar de gelegenheid te geven naast hem te fietsen. Als ze wat dichterbij is, groet hij haar terug. "Hoe gaat het ermee?" "Prima hoor", zegt Heleen, die nog een beetje nahijgt. "Met jou ook?", vraagt Heleen. "Jawel", antwoordt Marc een beetje dromerig. Heleen ziet Marc alleen bij Wiskunde B. Verder zit ze niet bij hem in de klas. In een verwoede poging om een gesprek aan te knopen, vraagt Heleen iets over de wiskundetoets die straks plaatsvindt. "Wat bedoelde Hooghland van de week nou eigenlijk? Ik begrijp het niet helemaal". Marc, die goed is in wiskunde, slaat aan het uitleggen. Heleen luistert er niet echt naar. Ze probeert meer in zijn diepblauwe ogen te kijken. Misschien is ze wel stiekem verliefd op hem. Ze weet het niet zeker.
"Ik zie je straks wel bij wiskunde", zegt Marc kalm. Heleen knikt en zegt gedag. Vervolgens zet ze haar fiets iets verderop in de stalling dan Marc. Ze hoeft dan minder ver naar de ingang te lopen.
Hoofdstuk 3 - De toets
De lesuren Frans en Engels schieten voorbij. De lerares Frans gaf de leerlingen de kans om aan wat opdrachten te werken, terwijl ze bij Engels een discussie hielden over actuele onderwerpen. Inmiddels zit Heleen op één van de traptreden naar boven en heeft haar wiskundeboek erbij gepakt om gauw nog even de twee hoofdstukken die op de toets behandeld worden door te nemen. Al gauw is ze helemaal verdiept in allerlei formules, regels en berekeningen. Deze toets wordt geen enkel probleem.
"Lukt het?", vraagt een stem ineens. Heleen springt zowat op en schrikt zich wezenloos. Het is Marc die achter haar staat en blijkbaar net van boven komt aanlopen. "Ehh... ja, gaat prima", stamelt Heleen. Marc lacht en wist dat ze zou schrikken. "Eitje toch?", zegt hij zelfverzekerd. Heleen knikt ja. Ineens overstemt de bel al het lawaai. De toets begint over vijf minuten. "Ga je mee?", vraagt Marc aan Heleen, die nog steeds bij moet komen van de schrik. Zonder iets te zeggen staat ze op en loopt ze met hem mee.
Hooghland deelt de blaadjes en opgaven uit. "Nee, pas omdraaien als iedereen opgaven heeft!", zegt Hooghland streng tegen Martine, die haar blaadjes al wilde omdraaien. Hooghland is een strenge man, misschien eind dertig of begint veertig. Als hij een goede bui heeft is hij zeer vriendelijk voor z'n leerlingen, maar dat lijkt vandaag niet het geval te zijn. Als iedereen uiteindelijk blaadjes voor zich heeft liggen, geeft Hooghland aan dat de leerlingen mogen beginnen. Heleen draait haar blaadjes om en werpt een blik op de opgaven. De toets is ongeveer zoals ze gehoopt heeft. Het zal geen probleem worden. Snel kijkt ze nog even de klas in. Ze zoekt Marc. Hij is niet ver weg; hij zit ongeveer twee meter van haar vandaan, schuin links voor haar. Heleen besluit zich niet langer te laten afleiden. "Marc komt later wel, eerst die toets", denkt ze.
Het is nog steeds doodstil in de klas. Alleen krassende pennen en de toetsen van de rekenmachines die worden ingedrukt zijn hoorbaar. Heleen werkt hard door. Ze is al ruim over de helft, terwijl ze nog meer dan de helft aan tijd over heeft. Heel graag wil ze even naar Marc kijken, maar ze had zichzelf beloofd om door te werken. "Waar slaat het ook eigenlijk op, naar Marc kijken? Dat kan toch ook wel na de les?", dacht ze. Opgave 3b. Alweer zo'n makkelijke. Met behulp van haar rekenmachine berekent Heleen het antwoord in heel korte tijd. Opgave 3c. Ze kijkt nog even verder op haar blaadje. 4f is de laatste. Geen haast dus.
Weer krijgt ze dat vreemde maar fijne gevoel. Weer wil ze naar Marc kijken. Ze doet het toch niet. Ze kan zich toch wel aan haar eigen belofte houden? Ook 3c is niet zo moeilijk. Eigenlijk hetzelfde als de vorige opgave, maar dan met andere getallen. Ook deze opgave heeft ze zo opgelost. Een heel goede voldoende moet er toch wel inzitten.
Plots wordt de stilte doorbroken. Iemand heeft iets op de grond laten vallen. Verschrikt kijkt iedereen in het rond. Er ligt een rekenmachine op de grond. Het was Marc. Zonder door te hebben dat iedereen hem aankijkt, raapt hij z'n rekenmachine op en gaat weer aan het werk. Ook Heleen heeft het gezien. Het fijne gevoel blijft nu definitief hangen. Ze kan nu nog besluiten om weg te kijken, maar ze doet het niet. Ze kan alleen maar de achterkant van Marc zien. Ze ziet zijn lekkere kont en zijn brede schouders.
Ineens denkt ze terug aan het schoolfeest waarop ze samen zoende. Hij was toen in een nette smoking gekleed, zij in een prachtige jurk, die niet al teveel verborgen hield. De hele avond had Marc al naar haar gekeken en Heleen wist zeker dat het iets met die jurk te maken had. Tijdens het dansen kwam Marc steeds dichterbij en ineens stonden ze te zoenen. Het was er heel heet en er hing een spannende sfeer. Het leek allemaal een eeuwigheid te duren, maar toen het was afgelopen was het eigenlijk toch te kort. Ze wilde meer.
Heleen is al aardig opgewonden. De tijd tikt verder, maar haar toets komt niet in gevaar. Ze kijkt alleen nog naar Marc en denkt aan die ene avond. Ze denk terug aan het idee dat ze eerder had bedacht. Iets dat Heleen al veel langer heeft willen doen. Ze blijft naar Marc kijken en denkt aan de opwindende momenten die ze met hem heeft meegemaakt. Ook haalt ze er levendige fantasieën bij, die ze de afgelopen tijd bedacht heeft. Over hoe ze samen een nacht zouden doorbrengen in haar bed. En hoe het eraan toe zou zijn gegaan als ze na het beruchte schoolfeest nog even naar een steegje waren gegaan.
Heleen wordt steeds geiler en geiler, tot ze niet veel geiler meer kon worden. Nu wordt haar idee dan eindelijk werkelijkheid. Zonder enige remming laat ze zich helemaal gaan. Ze laat alles lopen en blijft maar naar Marc kijken. Heleen is ontzettend heet. Al haar warme plas vindt zich een weg in haar luier, die ze vanochtend al had natgemaakt. Heleen wordt alleen maar heter. Ze blijft plassen. Niemand heeft het door. Iedereen werkt ongestoord verder. Ook Marc, waar ze nog steeds naar kijkt. Heleens luier wordt steeds natter. Ze sluit haar ogen en geniet intens van dit moment. Ook het laatste beetje warme vocht komt in haar luier terecht. Niets lekt, alles wordt opgenomen. Maar nu stopt het. Heleen doet haar ogen weer open. Ze kijkt rond. Niemand heeft iets gemerkt. Niemand kijkt haar vreemd aan of lacht naar haar. Het voelt geweldig. Ze kijkt nog eens naar Marc. Heleen glimlacht. Gauw begint ze aan opgave 4a.
Hoofdstuk 4 - Brenda
Heleen doet de deur van de schuur achter zich dicht en loopt naar binnen. Ze wordt aangekeken door twee chagrijnige lichtblauwe ogen. De eigenaar van de ogen zegt verder niks. "Ook hallo", zegt Heleen en gooit haar tas in de hoek van de woonkamer. "Hoi", zegt Brenda ongeïnteresseerd terug. Ze kijkt weer weg van Heleen en leest verder in haar geschiedenisboek. "Heb je een toets zo?", vraagt Heleen. "Ja, om half één. Moet zo dus gaan", mompelt Brenda.
Heleen besluit Brenda te laten voor wat ze op dat moment is en loopt de trap op. Dan slaat ze op de overloop rechtsaf, de badkamer in. Ze drukt op het lichtknopje en ziet onmiddellijk zichzelf terug in de spiegel. Het valt haar op dat haar make-up nog precies zoals vanochtend zit. Heleen gaat wat verder van de spiegel af staan, zodat ze ook een gedeelte van haar broek kan zien.
Langzaam verplaatst ze haar rechterhand naar haar kruis. Ze begint over haar broek te strelen, maar al snel draait ze zich om en probeert ze haar kont in de spiegel te bekijken. "Niets te zien", denkt Heleen in zichzelf. Ze glimlacht weer ondeugend. Ze draait weer terug, zodat ze zichzelf van voren kan bekijken. Indringend kijkt Heleen in de spiegel naar haar eigen blauwe ogen. Terwijl ze haar pupillen groter ziet worden, laat ze nog een flinke straal plas los in haar toch al doorweekte luier. Ze kreunt zachtjes, terwijl ze over haar luier heen streelt. Vervolgens opent ze de knoopjes van haar broek en doet "m uit.
Nu pas ziet Heleen hoe nat haar luier eigenlijk is. Het grootste gedeelte is verkleurd en bovendien erg warm. Dit aanblik smaakte naar meer. Nog héél even gaan haar handen op en neer, tot ze zachtjes maar goddelijk klaarkomt. Haar hele lichaam trilt kortstondig, waarna ze weer rustig ademhaalt. Met een glimlach staart ze haarzelf in de spiegel aan.
Plotseling gaat de deur van de badkamer open, die Heleen vergeten was dicht te doen. Ze schrikt zich rot en ziet dat het Brenda is. "Wat heb jij nou weer gedaan?!", vraagt Brenda verbaast aan haar grote zus. "Oh, niks hoor", antwoordt Heleen kalm. "Heb... heb... heb je er één naar school gedragen?", stamelt Brenda. Heleen glimacht veelbetekenend. "Ga je dat vanmiddag ook doen?", vraagt Heleen aan haar zusje, die nog naar school moet. "Nou nee", zegt Brenda, "deze doe ik straks gewoon af." Nieuwsgierig kijkt Heleen naar het midden van haar zusjes lichaam. "Is-ie al nat?", vraagt ze brutaal. Brenda knikt. "Ik had net geen zin om te lopen."
Ruim een jaar geleden speelde Brenda in de eindmusical van haar basisschool. Het verhaal ging over een gezin met drie kinderen, dat ging verhuizen van een klein dorpje naar een grote stad. De kinderen vonden dat natuurlijk niet leuk, omdat ze al hun vriendjes en vriendinnetjes moesten achterlaten. Het publiek werd sterk ontroerd door de manier waarop de kinderen uit groep 8 het stuk speelden, maar moesten vaak ook lachen om de drie kinderen van het gezin.
Brenda vertolkte de rol van het jongste kind. Ze speelde een klein meisje van drie, dat de wereld nog niet zo goed begreep en de gevolgen van de verhuizing niet echt kon inschatten. Brenda was werkelijk prachtig uitgedost, met aan elke kant van haar hoofd een staartje met een strikje. De juffrouw had haar wangen wat extra rood gemaakt en van een klasgenootje kreeg ze een kinderachtige trui die goed bij het geheel paste. Om het compleet te maken, kreeg Brenda een luier in haar maat om. Het geheel stond haar héél schattig.
De middagvoorstelling verliep prima, maar 's avonds gebeurde er iets dat Brenda flink zou veranderen. Terwijl ze haar best deed om de rol van klein meisje goed te spelen, moest ze heel nodig naar het toilet. Het idee om in haar luier te plassen vond ze maar vies, en daarom hield ze het op. Gedurende de hele musical had Brenda ontzettend veel moeite om haar plas op te houden en later deed het zelfs pijn, maar het lukte heel goed. Maar op het einde, toen het publiek applaudiseerde en alle spelertjes op een rij stonden en zwaaiden, hield ze het niet meer. Door al het lawaai heen, liet Brenda het lopen. Ze kon het gewoon niet meer ophouden. Gelukkig kon ze naar het lokaal dat als kleedkamer werd gebruikt lopen om zich snel om te kleden, maar daar stond haar grote zus Heleen...
Toen Heleen aan Brenda's luier zag wat er was gebeurd, schoot ze keihard in de lach, en ook Brenda kon haar lach eigenlijk niet meer inhouden. Eenmaal thuisgekomen, vertelde Brenda aan haar oudere zus dat die luier eigenlijk best lekker zat, ook toen ze erin had geplast. Nog geen week later trokken Brenda en Heleen hun stoute schoenen aan en kochten bij de supermarkt de grootste maat luiers die ze konden vinden. Sinds die dag dragen de zusjes heel vaag luiers. Behalve van elkaar, weet verder niemand dat ze dat doen.
"Wat nou als je geen zin hebt om tijdens je toets op te staan?", vraagt Heleen op slinkse wijze. Brenda glimlacht. Heel even zie je de twijfel in haar gezicht, maar dan zegt ze resoluut: "Oké, ik hou 'm aan." Vervolgens geven de geluierde zusjes elkaar een dikke knuffel.
Hoofdstuk 5 - Luierklas?
De middag is alweer een uur bezig en Heleen is druk bezig met het opruimen van de huiskamer, zoals ze zichzelf vanochtend beloofde. Vluchtig kijkt Heleen de stapel met tijdschriften door en komt al gauw tot de conclusie dat ze allemaal weggegooid kunnen worden. Ook de kussens liggen er inmiddels weer netjes bij en de bloemen lijken nu een langer leven gegund, omdat Heleen hun water heeft ververst.
Vermoeid maar voldaan loopt Heleen de trap op, richting haar kamer. Eenmaal binnen ploft ze op haar onopgemaakte bed en duikt daarna meteen onder de dekens, die ze vervolgens over haar heen trekt. Ze heeft een erg vrolijke kamer. De muren zijn rood en haar zwarte bureau past daar goed bij. Aan de andere kant van de kamer staat haar grote kledingkast. Eén van de twee schuifdeuren heeft een heel grote spiegel, waarin Heleen haarzelf vanuit bed nét niet kan zien. Haar bed staat min of meer naast het bureau, waar wat schoolboeken en CD's liggen. Ook haar computer staat op het bureau. Heleen zit heel veel op het Internet, maar vandaag even niet.
"Waarom?", zei een stem. Heleen keek om haar heen, maar het was donker en ze wist niet waar het geluid vandaan kwam. Toch was ze niet echt bang. "Waarom wat?", antwoordde Heleen rustig. "Je kleding", reageerde de stem op een net zo rustige toon. Het was een man. "Waar ben je echt?", zei Heleen, "en wat is er mis met mijn kleding?" Het licht ging aan. Verschrikt deed Heleen een stapje naar achteren, toen ze de man aan de overkant ineens herkende. "Marc?", stamelde ze. Marc keek haar recht in haar ogen aan met een stalen gezicht. Hij zei niets. "Marc, wat is er mis met mijn kleding?", vroeg Heleen onbegrijpend. Ze wendde haar hoofd naar beneden en bekeek haar kleding. Ze droeg een rode polo met een blauwe wikkelrok eronder. "Er is toch niets raars aan?", zei ze.
Plots kwam Marc langzaam maar zeker dichterbij. Heleen wilde wel naar achteren lopen, maar kon dat niet. Zonder zijn kalmte te verliezen, werd de blik in Marcs ogen een beetje dreigend. Heleen bleef verstijfd en vond het eng. Ineens schreeuwde Marc: "Ze weten het allemaal! Allemaal, Heleen, allemaal! Wat dacht je zelf, al die tijd?", en met een ruk trok hij Heleens wikkelrok van haar lichaam af. Ze schrok zich een ongeluk. Ineens was haar luier zichtbaar. Ze was doodsbang. Allebei keken ze naar Heleens luier en tegelijkertijd keken ze elkaar weer recht in elkaars ogen aan. Marc werd weer rustig. "Allemaal, Heleen, echt waar", fluisterde Marc. Als in een slowmotion draaide hij zich om en liep de deur uit, die hij zich achter zich dichtsloeg.
Nieuwsgierig naar waar Marc heen zou gaan, liep Heleen richting de deur om op onderzoek uit te gaan. De deur klemde en ging moeilijk open, maar het lukte. Zonder na te denken liep ze de deur door en ineens stond Heleen op school, midden in een klaslokaal. "Hoi Heleen, hoe is het?", zei Martine vrolijk. Gek genoeg had ook zij een polo met een luier eronder aan. Heleen begreep er helemaal niets meer van. "Waar is Marc?", vroeg ze. "Marc?", antwoordde Martine verbaasd, "niet gezien." Ondertussen keek Heleen over Martine's schouder heen en zag dat er nog veel meer mensen zonder broek en in een luier liepen! Ellen zag dat Heleen haar kant op keek en zwaaide. Michelle, die naast Ellen stond, vroeg zich af waarom Ellen zwaaide en toen ook zij Heleen zag, kwam ze met een grote glimlach naar haar toe lopen.
"Waar kom jij nou weer vandaan?", vroeg Ellen aan Heleen, die Ellen het antwoord schuldig moest blijven. Heleen begreep maar niet waarom ook Ellen een luier omhad. "Wat is er?", vroeg Ellen bezorgd, toen ze Heleen een beetje naar beneden zag staren. "Die luiers? Waarom toch?", vroeg Heleen verward. Plots begon Ellen ontzettend hard te lachen. Ook Martine schoot in de lach en Lotte en Merel, die verderop stonden, lachten heel erg hard. Heleen voelde dat ze niet lachten omdat het grappig was. Ze lachten haar uit. Heleen keek in het rond, maar zag niemand die het begreep.
"We weten het allemaal!", schreeuwde Ellen. "Niet waar, meiden?", voegde ze eraan toen. De anderen begonnen nog harder te lachen en dat bevestigde dat ze het blijkbaar allemaal wisten. "Hey Martine", riep Ellen, nog steeds hard lachend, "wat nou als je geen zin hebt om tijdens je toets op te staan?" Martine werd helemaal rood en lachte alleen maar harder. Heleen voelde zich voor penis staan. Ze was bang en begreep het niet. Waarom deden haar vriendinnen en klasgenoten zo? "Nou Martine, wat doe je dan?", herhaalde Ellen. "Dan wordt je luier nat, net zoals die van mij nu! Hoe is het met die van jou, Heleen? Jij draagt ze toch zo graag?", zei Martine treiterend. Stotterend reageerde Heleen: "Ik... ik ehm... nou... ik weet het niet". Plotseling kwam Lotte wat dichterbij. "Maak je niet druk, Heleen! Iedereen plast toch wel eens in een luier? Ik wel; kijk maar!", waarna Lotte duidelijk zichtbaar in haar luier begon te plassen.
Het werd Heleen allemaal teveel. "Jongens, hou op, hou op!", schreeuwde ze tevergeefs. De anderen bleven stuk voor stuk doorlachen. "Nee, ik wil dit niet meer, hou ermee op! Hou op! Ik wil niet meer, hou op!!!"
"Heleen! Wat is er?" In no-time zit Heleen rechtop. "Waarom schreeuwde je zo?", vraagt Brenda bezorgd. "Had je een nachtmerrie?" Heleen kijkt om zich heen en begrijpt al gauw dat ze gewoon thuis op bed zit, in haar kamer. "Wat gebeurde er?", vraagt Brenda nieuwsgierig. "Ik had een enge droom", vertelt Heleen voorzichtig. "Een paar vriendinnen uit m"n klas lachten me uit, omdat ik zichtbaar een luier om had, maar zelf droegen ze er ook allemaal een!" Brenda glimlacht. "Leuk toch, dat je niet de enige was?", probeert Brenda haar grote zus op te vrolijken. "Oh als je ze hoorde lachen, Bren", antwoord Heleen, "dat is gewoon doodeng. Gelukkig dat het maar een droom was". Brenda knikt. "Hoe ging je toets eigenlijk?", vraagt Heleen, die zo langzamerhand weer bij zinnen is.
Brenda grijnst. "Hartstikke goed!", antwoordt ze, terwijl ze haar zus een knipoog geeft. "Was mijn advies over je ondergoedkeuze een goede?", vraagt Heleen nieuwsgierig. "Jazeker", zegt Brenda, "tijdens de toets niet hoor, maar na de toets stonden we met wat mensen erover na te praten en toen heb ik het lekker laten gaan. En hoe zit het bij jou?" "Oh, toen ik de huiskamer opruimde", zegt Heleen met een glimlach.
Hoofdstuk 1 - Wakker worden
"Hou op, kloteding!", moppert ze geïrriteerd. Met flink wat kracht slaat Heleen bovenop de wekker. Het is weer stil in haar kamer. Kwart voor zeven, geeft de wekker aan. Het is nog best donker buiten. Heleen draait zich een kwartslag om, zodat ze op haar rug ligt en sluit nog heel even haar ogen. Juist om die reden zet ze haar wekker altijd vroeger dan eigenlijk nodig is.
Ze denkt na over wat haar allemaal te wachten staat vandaag. Allereest natuurlijk wassen en aankleden, daarna ontbijten en vervolgens met de fiets naar school. Slechts drie uurtjes les vandaag en dat is prettig. Eerst Frans, dan Engels en als laatste een Wiskunde-toets, maar dat vindt ze niet moeilijk. Daarna is ze vrij en kan ze leuke dingen gaan doen. Het is vrijdag, dus aan haar huiswerk hoeft ze niet gelijk te beginnen. Waarschijnlijk wordt het flink shoppen, want vorige week zag ze een heel mooi truitje, blauw met wit. Haar buik en navel zouden echter niet in het truitje verhuld worden en vooral haar ouderwetse moeder vindt dat vervelend. Maar het kan Heleen eigenlijk niet echt iets schelen, zolang ze maar goed voor de dag komt.
Langzaam laat Heleen, terwijl ze nog steeds met haar ogen dicht op haar rug ligt, de druk in haar blaas oplopen. Er verschijnt een ondeugende glimlach op haar gezicht. Ze voelt ineens de aandrang om te plassen en geniet van het moment. Met plezier denkt ze aan wat er komen gaat. De druk is nu zó groot, dat nóg langer ophouden pijn zou doen. Nog héél even wacht ze en dan ontspant ze van top tot teen. Ze laat haar plas lekker lopen. Doordat haar volle blaas snel leger wordt, voelt ze een enorme opluchting. Al het hete vocht vindt snel een weg naar buiten. Heleen krijgt een heerlijk warm gevoel bij haar benen en kreunt zachtjes. Er lijkt geen einde aan te komen, totdat de straal na verloop van tijd verandert in kleine druppeltjes. Uiteindelijk stopt het.
Heleen voelt zich geweldig. Ondertussen tikt de klok rustig verder en ligt Heleen nog steeds in bed, maar nu met een natte luier...
Als de wekker nogmaals afgaat, draait Heleen zich weer naar de wekker toe en zet hem weer uit. Ditmaal blijft ze niet liggen, maar staat ze op. Langs de gordijnen komen er streepjes licht naar binnen. Het belooft een prachtige dag te worden.
Hoofdstuk 2 - Onderweg
Met een aardige vaart loopt Heleen de trap af. Als ze eenmaal beneden aangekomen is, ziet ze dat haar ouders al naar werk zijn. Ze heeft nog ongeveer 20 minuten om te eten en daarna haar tanden te poetsen. Vandaag heeft ze een wijde spijkerbroek aan met een zwart truitje. Haar blauwe ogen vallen daardoor extra op; zeker omdat ze donkerbruin haar heeft.
De huiskamer is een zootje. Bovenop de houten salontafel liggen heel veel tijdschriften en losse blaadjes die eigenlijk allang weggegooid konden worden. De kussens op de bank liggen er niet netjes bij en het water van de bloemen mag ook wel weer eens vernieuwd worden. Het geeft al met al een vervelend en smerig gevoel. Heleen zélf is juist een keurig meisje en heeft een hekel aan rotzooi. Ze besluit het shoppen van vanmiddag daarom een middagje uit te stellen en deze middag eerst een beetje op te ruimen. Wat dat betreft lijkt ze heel erg op haar moeder, die ook niets van rommel wil weten. Daar lijnrecht tegenover staan haar vader en haar vier jaar jongere zusje Brenda. Zij ruimen nooit op en lijken er niet echt mee te zitten.
Heleen pakt haar fiets en rijdt de tuin uit. Meestal doet ze er tien minuten over om op school aan te komen, maar als ze wat klasgenootjes tegenkomt, doet ze er wat langer over. Ze praten dan onderweg namelijk honderduit over allemaal verschillende onderwerpen: voornamelijk jongens, en dat zorgt ervoor dat ze wat langzamer fietsen.
Over jongens gesproken: ditmaal komt Heleen niet de klasgenootjes tegen waar ze meestal mee fietst, maar ziet ze Marc in de verte. Marc en Heleen hebben wel eens gezoend op een schoolfeest. Het was gewoon voor één keertje, ook al zou Heleen het heel graag nog eens over willen doen. Ze geeft dat aan niemand toe, maar je zou haar geen ongelijk geven. Marc is achttien jaar en erg gewild bij de verschillende meisjes. Het lijkt hem echter niet zoveel te doen. Hij gaat niet met elk meisje dat voor hem valt. Nee, Marc zoekt gewoon het meisje uit dat hij leuk vindt en hoopt daarna dat zij ook wel iets in hem ziet. Het is eigenlijk een echte heer.
"Marc!", schreeuwt Heleen, terwijl ze extra hard fietst om hem bij te halen. Marc draait zich om en ziet Heleen aankomen. Hij remt wat af om haar de gelegenheid te geven naast hem te fietsen. Als ze wat dichterbij is, groet hij haar terug. "Hoe gaat het ermee?" "Prima hoor", zegt Heleen, die nog een beetje nahijgt. "Met jou ook?", vraagt Heleen. "Jawel", antwoordt Marc een beetje dromerig. Heleen ziet Marc alleen bij Wiskunde B. Verder zit ze niet bij hem in de klas. In een verwoede poging om een gesprek aan te knopen, vraagt Heleen iets over de wiskundetoets die straks plaatsvindt. "Wat bedoelde Hooghland van de week nou eigenlijk? Ik begrijp het niet helemaal". Marc, die goed is in wiskunde, slaat aan het uitleggen. Heleen luistert er niet echt naar. Ze probeert meer in zijn diepblauwe ogen te kijken. Misschien is ze wel stiekem verliefd op hem. Ze weet het niet zeker.
"Ik zie je straks wel bij wiskunde", zegt Marc kalm. Heleen knikt en zegt gedag. Vervolgens zet ze haar fiets iets verderop in de stalling dan Marc. Ze hoeft dan minder ver naar de ingang te lopen.
Hoofdstuk 3 - De toets
De lesuren Frans en Engels schieten voorbij. De lerares Frans gaf de leerlingen de kans om aan wat opdrachten te werken, terwijl ze bij Engels een discussie hielden over actuele onderwerpen. Inmiddels zit Heleen op één van de traptreden naar boven en heeft haar wiskundeboek erbij gepakt om gauw nog even de twee hoofdstukken die op de toets behandeld worden door te nemen. Al gauw is ze helemaal verdiept in allerlei formules, regels en berekeningen. Deze toets wordt geen enkel probleem.
"Lukt het?", vraagt een stem ineens. Heleen springt zowat op en schrikt zich wezenloos. Het is Marc die achter haar staat en blijkbaar net van boven komt aanlopen. "Ehh... ja, gaat prima", stamelt Heleen. Marc lacht en wist dat ze zou schrikken. "Eitje toch?", zegt hij zelfverzekerd. Heleen knikt ja. Ineens overstemt de bel al het lawaai. De toets begint over vijf minuten. "Ga je mee?", vraagt Marc aan Heleen, die nog steeds bij moet komen van de schrik. Zonder iets te zeggen staat ze op en loopt ze met hem mee.
Hooghland deelt de blaadjes en opgaven uit. "Nee, pas omdraaien als iedereen opgaven heeft!", zegt Hooghland streng tegen Martine, die haar blaadjes al wilde omdraaien. Hooghland is een strenge man, misschien eind dertig of begint veertig. Als hij een goede bui heeft is hij zeer vriendelijk voor z'n leerlingen, maar dat lijkt vandaag niet het geval te zijn. Als iedereen uiteindelijk blaadjes voor zich heeft liggen, geeft Hooghland aan dat de leerlingen mogen beginnen. Heleen draait haar blaadjes om en werpt een blik op de opgaven. De toets is ongeveer zoals ze gehoopt heeft. Het zal geen probleem worden. Snel kijkt ze nog even de klas in. Ze zoekt Marc. Hij is niet ver weg; hij zit ongeveer twee meter van haar vandaan, schuin links voor haar. Heleen besluit zich niet langer te laten afleiden. "Marc komt later wel, eerst die toets", denkt ze.
Het is nog steeds doodstil in de klas. Alleen krassende pennen en de toetsen van de rekenmachines die worden ingedrukt zijn hoorbaar. Heleen werkt hard door. Ze is al ruim over de helft, terwijl ze nog meer dan de helft aan tijd over heeft. Heel graag wil ze even naar Marc kijken, maar ze had zichzelf beloofd om door te werken. "Waar slaat het ook eigenlijk op, naar Marc kijken? Dat kan toch ook wel na de les?", dacht ze. Opgave 3b. Alweer zo'n makkelijke. Met behulp van haar rekenmachine berekent Heleen het antwoord in heel korte tijd. Opgave 3c. Ze kijkt nog even verder op haar blaadje. 4f is de laatste. Geen haast dus.
Weer krijgt ze dat vreemde maar fijne gevoel. Weer wil ze naar Marc kijken. Ze doet het toch niet. Ze kan zich toch wel aan haar eigen belofte houden? Ook 3c is niet zo moeilijk. Eigenlijk hetzelfde als de vorige opgave, maar dan met andere getallen. Ook deze opgave heeft ze zo opgelost. Een heel goede voldoende moet er toch wel inzitten.
Plots wordt de stilte doorbroken. Iemand heeft iets op de grond laten vallen. Verschrikt kijkt iedereen in het rond. Er ligt een rekenmachine op de grond. Het was Marc. Zonder door te hebben dat iedereen hem aankijkt, raapt hij z'n rekenmachine op en gaat weer aan het werk. Ook Heleen heeft het gezien. Het fijne gevoel blijft nu definitief hangen. Ze kan nu nog besluiten om weg te kijken, maar ze doet het niet. Ze kan alleen maar de achterkant van Marc zien. Ze ziet zijn lekkere kont en zijn brede schouders.
Ineens denkt ze terug aan het schoolfeest waarop ze samen zoende. Hij was toen in een nette smoking gekleed, zij in een prachtige jurk, die niet al teveel verborgen hield. De hele avond had Marc al naar haar gekeken en Heleen wist zeker dat het iets met die jurk te maken had. Tijdens het dansen kwam Marc steeds dichterbij en ineens stonden ze te zoenen. Het was er heel heet en er hing een spannende sfeer. Het leek allemaal een eeuwigheid te duren, maar toen het was afgelopen was het eigenlijk toch te kort. Ze wilde meer.
Heleen is al aardig opgewonden. De tijd tikt verder, maar haar toets komt niet in gevaar. Ze kijkt alleen nog naar Marc en denkt aan die ene avond. Ze denk terug aan het idee dat ze eerder had bedacht. Iets dat Heleen al veel langer heeft willen doen. Ze blijft naar Marc kijken en denkt aan de opwindende momenten die ze met hem heeft meegemaakt. Ook haalt ze er levendige fantasieën bij, die ze de afgelopen tijd bedacht heeft. Over hoe ze samen een nacht zouden doorbrengen in haar bed. En hoe het eraan toe zou zijn gegaan als ze na het beruchte schoolfeest nog even naar een steegje waren gegaan.
Heleen wordt steeds geiler en geiler, tot ze niet veel geiler meer kon worden. Nu wordt haar idee dan eindelijk werkelijkheid. Zonder enige remming laat ze zich helemaal gaan. Ze laat alles lopen en blijft maar naar Marc kijken. Heleen is ontzettend heet. Al haar warme plas vindt zich een weg in haar luier, die ze vanochtend al had natgemaakt. Heleen wordt alleen maar heter. Ze blijft plassen. Niemand heeft het door. Iedereen werkt ongestoord verder. Ook Marc, waar ze nog steeds naar kijkt. Heleens luier wordt steeds natter. Ze sluit haar ogen en geniet intens van dit moment. Ook het laatste beetje warme vocht komt in haar luier terecht. Niets lekt, alles wordt opgenomen. Maar nu stopt het. Heleen doet haar ogen weer open. Ze kijkt rond. Niemand heeft iets gemerkt. Niemand kijkt haar vreemd aan of lacht naar haar. Het voelt geweldig. Ze kijkt nog eens naar Marc. Heleen glimlacht. Gauw begint ze aan opgave 4a.
Hoofdstuk 4 - Brenda
Heleen doet de deur van de schuur achter zich dicht en loopt naar binnen. Ze wordt aangekeken door twee chagrijnige lichtblauwe ogen. De eigenaar van de ogen zegt verder niks. "Ook hallo", zegt Heleen en gooit haar tas in de hoek van de woonkamer. "Hoi", zegt Brenda ongeïnteresseerd terug. Ze kijkt weer weg van Heleen en leest verder in haar geschiedenisboek. "Heb je een toets zo?", vraagt Heleen. "Ja, om half één. Moet zo dus gaan", mompelt Brenda.
Heleen besluit Brenda te laten voor wat ze op dat moment is en loopt de trap op. Dan slaat ze op de overloop rechtsaf, de badkamer in. Ze drukt op het lichtknopje en ziet onmiddellijk zichzelf terug in de spiegel. Het valt haar op dat haar make-up nog precies zoals vanochtend zit. Heleen gaat wat verder van de spiegel af staan, zodat ze ook een gedeelte van haar broek kan zien.
Langzaam verplaatst ze haar rechterhand naar haar kruis. Ze begint over haar broek te strelen, maar al snel draait ze zich om en probeert ze haar kont in de spiegel te bekijken. "Niets te zien", denkt Heleen in zichzelf. Ze glimlacht weer ondeugend. Ze draait weer terug, zodat ze zichzelf van voren kan bekijken. Indringend kijkt Heleen in de spiegel naar haar eigen blauwe ogen. Terwijl ze haar pupillen groter ziet worden, laat ze nog een flinke straal plas los in haar toch al doorweekte luier. Ze kreunt zachtjes, terwijl ze over haar luier heen streelt. Vervolgens opent ze de knoopjes van haar broek en doet "m uit.
Nu pas ziet Heleen hoe nat haar luier eigenlijk is. Het grootste gedeelte is verkleurd en bovendien erg warm. Dit aanblik smaakte naar meer. Nog héél even gaan haar handen op en neer, tot ze zachtjes maar goddelijk klaarkomt. Haar hele lichaam trilt kortstondig, waarna ze weer rustig ademhaalt. Met een glimlach staart ze haarzelf in de spiegel aan.
Plotseling gaat de deur van de badkamer open, die Heleen vergeten was dicht te doen. Ze schrikt zich rot en ziet dat het Brenda is. "Wat heb jij nou weer gedaan?!", vraagt Brenda verbaast aan haar grote zus. "Oh, niks hoor", antwoordt Heleen kalm. "Heb... heb... heb je er één naar school gedragen?", stamelt Brenda. Heleen glimacht veelbetekenend. "Ga je dat vanmiddag ook doen?", vraagt Heleen aan haar zusje, die nog naar school moet. "Nou nee", zegt Brenda, "deze doe ik straks gewoon af." Nieuwsgierig kijkt Heleen naar het midden van haar zusjes lichaam. "Is-ie al nat?", vraagt ze brutaal. Brenda knikt. "Ik had net geen zin om te lopen."
Ruim een jaar geleden speelde Brenda in de eindmusical van haar basisschool. Het verhaal ging over een gezin met drie kinderen, dat ging verhuizen van een klein dorpje naar een grote stad. De kinderen vonden dat natuurlijk niet leuk, omdat ze al hun vriendjes en vriendinnetjes moesten achterlaten. Het publiek werd sterk ontroerd door de manier waarop de kinderen uit groep 8 het stuk speelden, maar moesten vaak ook lachen om de drie kinderen van het gezin.
Brenda vertolkte de rol van het jongste kind. Ze speelde een klein meisje van drie, dat de wereld nog niet zo goed begreep en de gevolgen van de verhuizing niet echt kon inschatten. Brenda was werkelijk prachtig uitgedost, met aan elke kant van haar hoofd een staartje met een strikje. De juffrouw had haar wangen wat extra rood gemaakt en van een klasgenootje kreeg ze een kinderachtige trui die goed bij het geheel paste. Om het compleet te maken, kreeg Brenda een luier in haar maat om. Het geheel stond haar héél schattig.
De middagvoorstelling verliep prima, maar 's avonds gebeurde er iets dat Brenda flink zou veranderen. Terwijl ze haar best deed om de rol van klein meisje goed te spelen, moest ze heel nodig naar het toilet. Het idee om in haar luier te plassen vond ze maar vies, en daarom hield ze het op. Gedurende de hele musical had Brenda ontzettend veel moeite om haar plas op te houden en later deed het zelfs pijn, maar het lukte heel goed. Maar op het einde, toen het publiek applaudiseerde en alle spelertjes op een rij stonden en zwaaiden, hield ze het niet meer. Door al het lawaai heen, liet Brenda het lopen. Ze kon het gewoon niet meer ophouden. Gelukkig kon ze naar het lokaal dat als kleedkamer werd gebruikt lopen om zich snel om te kleden, maar daar stond haar grote zus Heleen...
Toen Heleen aan Brenda's luier zag wat er was gebeurd, schoot ze keihard in de lach, en ook Brenda kon haar lach eigenlijk niet meer inhouden. Eenmaal thuisgekomen, vertelde Brenda aan haar oudere zus dat die luier eigenlijk best lekker zat, ook toen ze erin had geplast. Nog geen week later trokken Brenda en Heleen hun stoute schoenen aan en kochten bij de supermarkt de grootste maat luiers die ze konden vinden. Sinds die dag dragen de zusjes heel vaag luiers. Behalve van elkaar, weet verder niemand dat ze dat doen.
"Wat nou als je geen zin hebt om tijdens je toets op te staan?", vraagt Heleen op slinkse wijze. Brenda glimlacht. Heel even zie je de twijfel in haar gezicht, maar dan zegt ze resoluut: "Oké, ik hou 'm aan." Vervolgens geven de geluierde zusjes elkaar een dikke knuffel.
Hoofdstuk 5 - Luierklas?
De middag is alweer een uur bezig en Heleen is druk bezig met het opruimen van de huiskamer, zoals ze zichzelf vanochtend beloofde. Vluchtig kijkt Heleen de stapel met tijdschriften door en komt al gauw tot de conclusie dat ze allemaal weggegooid kunnen worden. Ook de kussens liggen er inmiddels weer netjes bij en de bloemen lijken nu een langer leven gegund, omdat Heleen hun water heeft ververst.
Vermoeid maar voldaan loopt Heleen de trap op, richting haar kamer. Eenmaal binnen ploft ze op haar onopgemaakte bed en duikt daarna meteen onder de dekens, die ze vervolgens over haar heen trekt. Ze heeft een erg vrolijke kamer. De muren zijn rood en haar zwarte bureau past daar goed bij. Aan de andere kant van de kamer staat haar grote kledingkast. Eén van de twee schuifdeuren heeft een heel grote spiegel, waarin Heleen haarzelf vanuit bed nét niet kan zien. Haar bed staat min of meer naast het bureau, waar wat schoolboeken en CD's liggen. Ook haar computer staat op het bureau. Heleen zit heel veel op het Internet, maar vandaag even niet.
"Waarom?", zei een stem. Heleen keek om haar heen, maar het was donker en ze wist niet waar het geluid vandaan kwam. Toch was ze niet echt bang. "Waarom wat?", antwoordde Heleen rustig. "Je kleding", reageerde de stem op een net zo rustige toon. Het was een man. "Waar ben je echt?", zei Heleen, "en wat is er mis met mijn kleding?" Het licht ging aan. Verschrikt deed Heleen een stapje naar achteren, toen ze de man aan de overkant ineens herkende. "Marc?", stamelde ze. Marc keek haar recht in haar ogen aan met een stalen gezicht. Hij zei niets. "Marc, wat is er mis met mijn kleding?", vroeg Heleen onbegrijpend. Ze wendde haar hoofd naar beneden en bekeek haar kleding. Ze droeg een rode polo met een blauwe wikkelrok eronder. "Er is toch niets raars aan?", zei ze.
Plots kwam Marc langzaam maar zeker dichterbij. Heleen wilde wel naar achteren lopen, maar kon dat niet. Zonder zijn kalmte te verliezen, werd de blik in Marcs ogen een beetje dreigend. Heleen bleef verstijfd en vond het eng. Ineens schreeuwde Marc: "Ze weten het allemaal! Allemaal, Heleen, allemaal! Wat dacht je zelf, al die tijd?", en met een ruk trok hij Heleens wikkelrok van haar lichaam af. Ze schrok zich een ongeluk. Ineens was haar luier zichtbaar. Ze was doodsbang. Allebei keken ze naar Heleens luier en tegelijkertijd keken ze elkaar weer recht in elkaars ogen aan. Marc werd weer rustig. "Allemaal, Heleen, echt waar", fluisterde Marc. Als in een slowmotion draaide hij zich om en liep de deur uit, die hij zich achter zich dichtsloeg.
Nieuwsgierig naar waar Marc heen zou gaan, liep Heleen richting de deur om op onderzoek uit te gaan. De deur klemde en ging moeilijk open, maar het lukte. Zonder na te denken liep ze de deur door en ineens stond Heleen op school, midden in een klaslokaal. "Hoi Heleen, hoe is het?", zei Martine vrolijk. Gek genoeg had ook zij een polo met een luier eronder aan. Heleen begreep er helemaal niets meer van. "Waar is Marc?", vroeg ze. "Marc?", antwoordde Martine verbaasd, "niet gezien." Ondertussen keek Heleen over Martine's schouder heen en zag dat er nog veel meer mensen zonder broek en in een luier liepen! Ellen zag dat Heleen haar kant op keek en zwaaide. Michelle, die naast Ellen stond, vroeg zich af waarom Ellen zwaaide en toen ook zij Heleen zag, kwam ze met een grote glimlach naar haar toe lopen.
"Waar kom jij nou weer vandaan?", vroeg Ellen aan Heleen, die Ellen het antwoord schuldig moest blijven. Heleen begreep maar niet waarom ook Ellen een luier omhad. "Wat is er?", vroeg Ellen bezorgd, toen ze Heleen een beetje naar beneden zag staren. "Die luiers? Waarom toch?", vroeg Heleen verward. Plots begon Ellen ontzettend hard te lachen. Ook Martine schoot in de lach en Lotte en Merel, die verderop stonden, lachten heel erg hard. Heleen voelde dat ze niet lachten omdat het grappig was. Ze lachten haar uit. Heleen keek in het rond, maar zag niemand die het begreep.
"We weten het allemaal!", schreeuwde Ellen. "Niet waar, meiden?", voegde ze eraan toen. De anderen begonnen nog harder te lachen en dat bevestigde dat ze het blijkbaar allemaal wisten. "Hey Martine", riep Ellen, nog steeds hard lachend, "wat nou als je geen zin hebt om tijdens je toets op te staan?" Martine werd helemaal rood en lachte alleen maar harder. Heleen voelde zich voor penis staan. Ze was bang en begreep het niet. Waarom deden haar vriendinnen en klasgenoten zo? "Nou Martine, wat doe je dan?", herhaalde Ellen. "Dan wordt je luier nat, net zoals die van mij nu! Hoe is het met die van jou, Heleen? Jij draagt ze toch zo graag?", zei Martine treiterend. Stotterend reageerde Heleen: "Ik... ik ehm... nou... ik weet het niet". Plotseling kwam Lotte wat dichterbij. "Maak je niet druk, Heleen! Iedereen plast toch wel eens in een luier? Ik wel; kijk maar!", waarna Lotte duidelijk zichtbaar in haar luier begon te plassen.
Het werd Heleen allemaal teveel. "Jongens, hou op, hou op!", schreeuwde ze tevergeefs. De anderen bleven stuk voor stuk doorlachen. "Nee, ik wil dit niet meer, hou ermee op! Hou op! Ik wil niet meer, hou op!!!"
"Heleen! Wat is er?" In no-time zit Heleen rechtop. "Waarom schreeuwde je zo?", vraagt Brenda bezorgd. "Had je een nachtmerrie?" Heleen kijkt om zich heen en begrijpt al gauw dat ze gewoon thuis op bed zit, in haar kamer. "Wat gebeurde er?", vraagt Brenda nieuwsgierig. "Ik had een enge droom", vertelt Heleen voorzichtig. "Een paar vriendinnen uit m"n klas lachten me uit, omdat ik zichtbaar een luier om had, maar zelf droegen ze er ook allemaal een!" Brenda glimlacht. "Leuk toch, dat je niet de enige was?", probeert Brenda haar grote zus op te vrolijken. "Oh als je ze hoorde lachen, Bren", antwoord Heleen, "dat is gewoon doodeng. Gelukkig dat het maar een droom was". Brenda knikt. "Hoe ging je toets eigenlijk?", vraagt Heleen, die zo langzamerhand weer bij zinnen is.
Brenda grijnst. "Hartstikke goed!", antwoordt ze, terwijl ze haar zus een knipoog geeft. "Was mijn advies over je ondergoedkeuze een goede?", vraagt Heleen nieuwsgierig. "Jazeker", zegt Brenda, "tijdens de toets niet hoor, maar na de toets stonden we met wat mensen erover na te praten en toen heb ik het lekker laten gaan. En hoe zit het bij jou?" "Oh, toen ik de huiskamer opruimde", zegt Heleen met een glimlach.