Oeps, iets te vroeg op opslaan gedrukt. Krijg de bovenstaande post niet aangepast. Daarom het volledige verhaal hieronder.
Nooit had ik echt moeite met zindelijkheid. Hooguit plaste ik een keer in bed toen ik jonger was. Altijd was ik een gewoon kind uit een gewoon gezin in een gewone stad.
Dat veranderde toen ik begon te puberen. Je kent het wel: hormonen razen door je lijf. Bij het zien van een leuke jongen voel je de vlinders in je buik. Je wordt een beetje slap in de knieën..
Alleen waren het in mijn geval niet alleen de knieën die een beetje slap werden. Ik herinner me nog goed de eerste keer. Ik was twaalf. Zat net op de middelbare school. Voor het eerst werd ik verliefd. Hij heette Jordy. Had prachtig blond haar en blauwe ogen. De eerste keer dat ik hem in de kantine tegenkwam, kon ik alleen nog maar gehypnotiseerd zijn kant op kijken. Het was alsof mijn blikveld zich vernauwde. Alsof ik plotseling inzoomde en alleen nog zijn gezicht in beeld had. Ik was onderweg naar het aardrijkskundelokaal. Hij kwam er net vandaan. Één seconde lang hadden we toevallig oogcontact. Mijn benen weigerden ineens verder te lopen. Warme tintelingen gingen langs mijn ruggegraat en ik voelde mijn gezicht warm worden. Een paar tellen later was hij me voorbij en botste een klasgenoot tegen me aan omdat ik stil was blijven staan.
Ik schudde mijn hoofd en probeerde mijn gedachten bij elkaar te rapen terwijl ik doorliep. Toen voelde ik ineens nattigheid. In mijn onderbroek wel te verstaan. In dat ene gehypnotiseerde moment had mijn blaas zich ontspannen. Een kleine donkere plek sierde mijn kruis. Snel trok ik mijn lange trui wat verder omlaag, blij dat ik kort daarvoor nog naar de wc was geweest. De rest van de middag was ik in de war, en ik wist niet of het nou meer door Jordy kwam of door wat er gebeurd was.
Jordy was de eerste in een serie van verliefdheidjes. Zo gaat het als je die leeftijd hebt. Je valt van de ene 'crush' in de andere. Ook gewoon op straat en op school zag ik regelmatig een jongen lopen die me wel leuk leek. Dat was niet iedere keer zo'n heftige ervaring als de eerste, maar de reactie van mijn blaas was steeds hetzelfde: in dat ene onbewaakte moment dat mijn hele aandacht naar hem ging, liet mijn blaas het afweten.
Na een paar bijna-genante ervaringen, leerde ik wel om ermee om te gaan. Ik ging om het uur naar de wc. In de gangen op school hield ik mijn ogen zoveel mogelijk naar de grond gericht, om ongelukjes te voorkomen. Als het toch gebeurde, kon ik mezelf meestal herpakken voordat er meer dan een paar druppels waren ontsnapt. Toch ging het niet altijd 'vlekkeloos'. Meer dan eens was ik in de stad aan het winkelen maar moest ik voortijdig naar huis om een droge broek te halen. En reizen was natuurlijk een drama. Na één treinreis in een natte broek besloot ik om toch maar een pak Drynites bij het Kruidvat te halen. Vanaf die tijd had ik geen genante momenten meer. Ik begon ze soms ook naar school te dragen.
Zo kwam het dat ik jaren later op het eindexamenfeest stond te dansen met een drynite onder mijn jeans. (ja, op zo'n feestje kun je de leuke jongens natuurlijk niet ontlopen) Normaal ging ik om het uur plassen, maar nu had ik het zo naar mijn zin dat ik de tijd uit het oog verloren was. Het viel trouwens wel mee. Als ik me goed concentreerde kon ik bij het zien van een leuke jongen de 'schade' tot een paar druppeltjes beperken. Ik was dus nog best droog toen ik even buiten frisse lucht stond te happen. Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van.. Jordy.
Hij was nog mooier dan die ene dag in de brugklas. Hij keek me aan en zei, een beetje verlegen: 'ik wil je iets vertellen. Normaal durf ik niet, maar dit is mijn laatste kans. Na vandaag zie ik je misschien niet meer. Dus ik heb een paar biertjes op om moed in te drinken..'
Verwachtingsvol en verbaasd keek ik hem aan. Zou hij echt..
'Ik ben al een aardig tijdje behoorlijk verliefd op je', gooide hij eruit. En voor ik het wist, had hij zijn arm om mijn middel geslagen en raakten zijn lippen die van mij.
Een eeuwigheid later lieten we elkaar los. Toen pas voelde ik dat het goed mis was. De drynite was inmiddels overstroomd en een donkere plek liep van mijn kruis tot helemaal onderaan mijn broekspijp. Zelfs mijn rechtersok voelde een beetje nat. Jordy volgde mijn blik en lachte verbaasd. Onhandig stotterend vertelde ik hem van mijn 'probleempje'. Hij reageerde verbaasd maar begripvol en gaf me nog een knuffel. 'Geeft niks', fluisterde hij in mijn oor.
Tja, en nu.. nu wonen we samen. Ik zie Jordy elke dag, vanaf het moment dat ik opsta tot we weer gaan slapen. Ik raak nog steeds zo ondersteboven van hem.. Al vanaf het begin van onze relatie kreeg ik door dat het geen zin meer had om ieder uur naar de wc te gaan. Zelfs een drynite was niet meer genoeg. Dan moest ik alsnog twee keer per dag een droge broek aandoen. Ik moest een keus maken: als ik bij hem wilde zijn, dan moest ik de ongelukjes maar voor lief nemen. Twee weken na die eerste zoen droeg ik voor het eerst sinds mijn peutertijd weer een echte luier. Nu, drie jaar later, draag ik ze nog steeds, dag en nacht. Het geeft niet, zolang hij er voor me is. En hij verschoont me met liefde.
