“Nee, niet waar. Nu ga je te ver. Dit geloof ik niet meer. Bullshit!” Schreef ze, en haar berichtje kwam binnen met een zachte ping uit de luidsprekers van de laptop. Links van haar berichtje was een heel klein fotootje van haar gezicht zichtbaar als icoontje. Veel meer dan een klein gezichtje omringd door lang, blond haar was er niet te zien. We spraken elkaar ook regelmatig via videochat, met beeld en geluid, maar nu kon dat niet. Ik moest huiswerk maken en mijn moeder was streng en ze zou me kunnen horen praten. Ik mocht de laptop eigenlijk helemaal niet aanhebben, maar omdat ik Frans aan het doen was had ik de laptop nodig om woorden te vertalen. Dat was mijn excuus. Als mijn moeder wist dat ik een deel van mijn tijd verdeed met chatten met mijn vriendinnetje dan zou ze zeker boos worden.
Ik glimlachte, want ondanks dat ik wist dat het de waarheid had verteld zou ik het ook niet geloofd hebben. “Echt waar.”
“Niet”
“Wel”
“Je liegt. Je bent veertien.” Als we elkaar nu recht in de ogen hadden gekeken, eventueel via onze webcams, dan had ze gezien dat ik bloosde en dat ik mijn schouders nonchalant ophaalde. Ik had haar iets verteld wat ik niemand anders zou durven vertellen, maar ik vertrouwde haar en toen we elkaar een half uurtje geleden hadden uitgedaagd om elkaar onze diepste geheimen te vertellen had ik dat gedaan.
Ik vertrouwde haar. We woonden tweehonderd kilometer uit elkaar en hadden elkaar nog nooit in levende lijve gezien. We hadden elkaar online ontmoet en langzamerhand was er een vriendschap ontstaan. Tegenwoordig stuurden we dagelijks berichtjes naar elkaar toe, meestal via de chat maar ook regelmatig via WhatsApp.
We vertelden elkaar alles, of bijna alles. Zij kende niemand uit mijn vriendenkring, en ik kende niemand van haar vrienden. En de kans dat we elkaar op korte termijn in het echt zouden ontmoeten was ook niet groot, misschien in de toekomst. We wisten inmiddels al vrij veel van elkaar. Zo wist ik bijvoorbeeld dat ze een vriendje had en dat ze vorige maand hadden gevreeën. Ze had de hand van haar vriendje in haar slipje toegelaten, en zij had hem laten klaarkomen. Ze was een jaartje ouder dan mij, maar wat dat betreft was ze veel verder dan ik. Ik had wel vriendinnetjes gehad, maar nooit op die manier. Ik had nog nooit een vriendinnetje gekust, laat staan mijn hand ik haar broekje mogen steken.
Ik had toen gezegd dat ik jaloers was, en ze had hardop gelachen. Ze had me niet uitgelachen, maar juist gezegd dat ze mij ook leuk vond. We waren toen aan het videochatten geweest en tot mijn verrassing had ze haar blouse voor me losgemaakt en haar bh laten zakken. Het waren maar een paar seconden geweest, maar ik had haar blote borsten gezien. Een paar seconden, en toen had ze een kus op de webcam gedrukt en de verbinding verbroken.
Natuurlijk was ik verliefd op haar.
“Ik ben een bedplasser.”
Dat was mijn bekentenis geweest. Dat was mijn diepste geheim dat ik niemand anders zou vertellen, maar ik voelde dat mijn geheim bij haar veilig was. Met spanning had ik gewacht op haar antwoord, en haar antwoord had langer op zich laten wachten dan anders. Ik snapte dat wel. Mijn geheim zou ongetwijfeld zijn ingeslagen als een bom en ik hoopte maar dat ze me niet als kinderachtig zou beoordelen. Dat ze me zou uitlachen, of zoiets. Ik wist bijna zeker dat ze dat niet zou doen, maar toch was ik er bang voor.
“O” Had ze geantwoord, met een klein icoontje met rode wangen. “Geeft niets. Ik hou nog steeds van je.” Plus een icoontje met twee rode lippen. Met een ping kwam haar berichtje binnen en ik haalde opgelucht adem. Haar reactie had me de moed gegeven om nog verder te gaan.
“Niet elke nacht, maar soms meerdere keren per week.”
“Wordt het minder?”
“Beetje. Tot mijn elfde elke nacht. Ik kom er niet vanaf.”
“Houd vanzelf op.”
“Dat hoor ik al tien jaar.” Ik stuurde een lachend-gezichtje mee.
“Het is echt zo. Plaswekker?”
Ik bloosde weer, en ik schudde mijn hoofd. Eigenlijk was ik wel blij dat we nu niet aan het videochatten waren, dan kon ze mijn schaamte niet zien. Al typend was het toch wat makkelijker om je diepste geheimen prijs te geven. Ineens voelde ik ook de behoefte om het hele verhaal te vertellen, alsof ik opgelucht was dat ik het eindelijk aan iemand kon vertellen. Dit was mijn kans, en ik had het gevoel dat ik nu een begripvol luisterend oor tegenover me had. Ik begon te typen en nam me voor pas te stoppen als ik alles verteld had.
“Er ligt plastic in mijn bed. Ik verschoon ’s nachts mijn eigen bed en stop de lakens in de wasmachine. Dat is vaak midden in de nacht. Soms moet ik een luier dragen, dan slaap ik wel door. Mam zegt dat ik dan uitgeruster wakker wordt. Ik wil het niet.”
“Dat is kut.”
“Soms. Heel soms. Als mam echt boos is, stuurt ze me naar bed en dan doet ze me een luier om. En soms slaat ze me. Op mijn billen. Mama is heel streng.” Het luchtte me inderdaad op. Dit had ik nog nooit iemand verteld, maar nu was het eruit. Gespannen wachtte ik op haar reactie.
Er kwam geen reactie. Nu bleef het ineens stil van de andere kant. Ik las mijn eigen berichtje terug en er was niets gelogen.
Er kwam een berichtje terug, maar zonder tekst. Alleen een icoontje met ontblote tanden, alsof er heel hard gelachen werd. Ze geloofde me niet.
“Het is waar. Ik lieg niet.”
“Nee, niet waar. Nu ga je te ver. Dit geloof ik niet meer. Bullshit!”
“Echt waar.”
“Niet”
“Wel”
“Je liegt. Je bent veertien. Dit kan niet waar zijn.”
“Ik zweer het.” Ik had niet gelogen. Het kwam niet vaak voor, en om eerlijk te zijn was het maar een keer voorgekomen de laatste jaren. Mama had me de afgelopen jaren nooit meer echt geslagen, maar vroeger had ik regelmatig over de knie gelegen en ook met blote billen. En de laatste jaren had ze me ook nauwelijks nog geluierd, alleen toen ik vorig jaar een keer erg ziek was. En ook nog toen we op vakantie waren en een paar nachten in een hotel hadden geslapen, maar toen was ik nog maar net twaalf geweest.
Toch had ze me een keer geslagen en geluierd, en dat stond in mijn geheugen gegrift. Dat was twee maanden geleden geweest, op een zondagavond. Ik had drie nachten achter elkaar in bed geplast en op maandag zou mijn proefwerkweek beginnen. Mama had me op tijd naar bed gestuurd en erop aangedrongen dat ik mezelf een luier zou omdoen. Niet alleen had ik dat laatste geweigerd, ook was ik niet meteen naar bed gegaan. Dat was stom van me geweest.
Toen mama een uur later naar boven was gekomen had ze me achter de laptop aangetroffen en was ze woedend geworden. Ze had mijn pyjama naar beneden getrokken, me een paar flinke tikken op mijn billen gegeven en me toen geluierd. Ik had gehuild als een kleuter, en me gevoeld als een kleuter, maar ik had wel de hele nacht doorgeslapen. Ik was droog wakker geworden en dus was de luier nog voor niets geweest ook.
“Laat me dan een luier zien!”
“Nee. Kan niet. Ik moet leren, en mag niet chatten. Straks hoort ze het.”
“Zie je wel. Leugenaar.” Ze stuurde me vier lachende gezichtjes mee.
“Later.”
“Nee, nu! Anders ga je eerst naar de AH.”
Er klonk een nieuw soort geluidje, en ik wist dat ze een videochat had gestart. Ik twijfelde. Ik wilde dat ze me geloofde, anders had ik het hele verhaal voor niets verteld. Ik accepteerde de videoverbinding en ze kwam met haar gezicht vol in beeld. Ik zette het geluid meteen uit, want ik wist dat mama van beneden meeluisterde en meteen naar boven zou komen als ze vreemde geluiden hoorde.
“Oké, maar ik zet het geluid uit, dus ik kan je niet horen.” Ik typte het en maakte geen gebruik van de geluidsverbinding die ook tot stand gekomen was.
Ik stond op en opende de kastdeur. Op de onderste plank stond een doos met daarin het pak luiers, zodat ik niet bang hoefde te zijn om de kastdeur te openen als er iemand in mijn slaapkamer was. Ik luisterde door de openstaande slaapkamerdeur. De deur moest van mama open blijven, maar daardoor kon ik mama ook beter aan horen komen. Mama was beneden bezig, en ik kon haar horen rommelen in de keuken.
Snel opende ik de doos, en ik trok een luier uit het halfvolle pak. Snel liep ik terug naar mijn bureau en toonde de luier voor de webcam. Ik draaide het rechthoekig gevouwen luier voor haar rond. Ik zag hoe mijn vriendinnetje met verbijstering naar het beeld op haar beeldscherm keek. Ze keek een paar seconden en zei toen wat, maar ik hoorde niets. Ze realiseerde zich dat ik het geluid uit had en begon te typen.
“Vouw eens open”
Ik zag haar berichtje en zachtjes vouwde ik de luier open. De luier kraakte, maar lang niet hard genoeg om dat beneden te kunnen horen. Ik liet haar de opengevouwen luier van alle kanten zien en ik nam aan dat ze zich verbaasde over de grootte van de luier. Normaal gesproken zag je luiers maximaal in kleuterformaat, maar ik was een heel stuk groter dan een driejarige, en mijn luiers waren dan ook een flink stuk groter.
“Zit dat heel erg ongemakkelijk?”
Ik las haar zin, maar ik hoorde mijn moeder onder aan de trap. Ik wist dat ik in de problemen zat als mijn moeder erachter kwam dat ik niet met mijn huiswerk bezig was, en paniekerig keek ik om me heen. Ik had de luier nog in mijn hand, de doos met luiers stond open en bloot voor mijn kast, en op mijn laptop kon je zien dat ik met heel iets anders bezig was dan met huiswerk. Ik verspeelde kostbare seconden met mijn paniekerige besluiteloosheid en ik realiseerde me veel te laat dat ik wat moest doen. Mama was al halverwege de trap en de enige hoop die ik had was dat ze niet rechtstreeks naar mijn kamer toe zou komen. Misschien had ze wel een wasmand in haar handen en was ze op weg naar de zolder om de was op te hangen, of had ze juist de was gestreken en wilde ze die wegleggen in haar kast.
Ik was bang dat ik dat geluk niet zou hebben. Met een snelle muisbeweging opende ik het venster met de vertaalwebsite, dan zou het in ieder geval lijken alsof ik wat aan het doen was. Nu moest ik alleen nog snel de luier zien te verbergen en de doos met luiers geruisloos terug de kast in zien te duwen. Ik zou het nog net moeten kunnen redden.
Ik rende naar de kast met de opengevouwen luier in mijn hand, maar ik deed het zonder geluid te maken. Dat probeerde ik tenminste. De kastdeur stond nog open en ik gooide de luier naar binnen, in het onderste vak. Die was nu tenminste uit het zicht en dat was al heel wat. En de doos met luiers kwam er tenslotte ook nog voor te staan.
Mama was al bijna boven en ik hoorde haar vlakbij. Ik had geen tijd om de kijken of ze er al was en ik graaide naar de doos. Met openstaande flappen duwde ik de doos de kast in, maar dat paste zo helemaal niet. De doos moest dichtgevouwen zijn en dan paste het precies, met maar een paar centimeter ruimte tussen de bovenkant van de doos en volgende plank. In paniek drukte ik door, in plaats van snel de doos dicht te vouwen.
Het paste niet. De doos wilde er zo niet helemaal in. Hij bleef halverwege steken. Het karton was te stevig om mee te buigen en twee flappen versterkten elkaar en blokkeerden tegen de plank aan de bovenkant. Ik realiseerde me dat ook, trok de doos weer naar buiten en wilde de doos netjes dichtdoen.
“Wat ben je aan het doen?” Vroeg mijn moeder. Aan haar stem hoorde ik al dat ze geïrriteerd was. Ik was sprakeloos. Ik had geen idee wat ik moest zeggen, en ik kon ook geen enkel excuus bedenken waarom ik op mijn knieën voor mijn kastdeur zat met de doos met luiers in mijn handen.
“Mam, ik… Ik…” Stotterde ik. Ik voelde me rood worden van schaamte. Mama bukte om de doos open te maken die ik zojuist met moeite dicht had gekregen. Ik denk dat ze wilde controleren of mijn luiers er nog wel in zaten, maar haar ogen zagen ineens de luier die opengevouwen in de kast lag. Die luier lag jammer genoeg lang niet ver genoeg achter in de kast als ik had gehoopt, en had bedoeld. Mama trok de luier uit de kast en hield hem voor me omhoog. Ze bekeek de luier en vroeg zich overduidelijk af wat er met de luier aan de hand was en waarom de luier uit het pak was en opengevouwen achterin de kast had gelegen. De luier hing vlak voor mijn gezicht, maar ik keek er voorlangs nog omhoog naar mama. Mama keek nu op mij neer.
“Wat heeft dit te betekenen?” Ik slikte, bloosde en rilde. Ik wist dat ik de pineut was. Ik zou straf krijgen: huisarrest, of niet meer achter de laptop mogen. Huisarrest betekende bij mama dat ik tijdelijk naar de logeerkamer verhuisde, zonder televisie en laptop, en geen speelgoed of stripboeken. Er stond alleen een bed en een leeg bureau, en ik zou er alleen uit mogen om naar de wc te gaan en om te eten, en naar school natuurlijk als het een schooldag was.
“Het was volgens mij de bedoeling dat je met je huiswerk bezig was, toch?” Zei mama, en eindelijk had ze iets gezegd waar ik wel een antwoord op had.
“Dat… Dat was… ik ook.” Stamelde ik weer. Ik krabbelde snel overeind en liep naar mijn bureau. Ik wees haar op de opdrachten Frans die ik had gedaan. Ik keek met ontzag naar mama en zag dat ze de luier achteloos op mijn bed gooide en naar me toe kwam lopen. Mama was altijd goed op de hoogte van mijn huiswerk. Ik moest haar altijd precies vertellen wat ik moest doen, en vaak controleerde ze het of ik het gedaan had. Nu griste ze mijn schrift van het bureau af. Ze bekeek het, bladerde er doorheen en keek me toen met afschuw aan.
“Dit is wat je gedaan hebt? De hele middag? Alles?” Ze keek me indringend aan, en ik kon niets anders doen dan knikken, beseffend dat ze begreep dat ik heel andere dingen had gedaan dan huiswerk maken. Ik zocht wanhopig naar een excuus waarom ik zo weinig had kunnen doen aan mijn huiswerk, en ik probeerde een onschuldig alternatieve bezigheid te bedenken want ik zou nooit kunnen toegeven dat ik aan het chatten was geweest. Dan zou ik zeer waarschijnlijk nooit meer mogen chatten. En ik zocht daarnaast ook nog naar een legitieme reden waarom ik een luier uit de doos had gehaald.
Ik kon niets bedenken. Helemaal niets. En al die tijd keek mijn moeder me met haar doordringende blik aan. Er viel een pijnlijke stilte en het leek alsof die stilte minutenlang aanhield.
“Ik geloof niet dat ik antwoorden krijg vandaag.” Zei mijn moeder berustend, maar dat stelde me niet gerust. Mama bleef bijna altijd rustig, en kalm, en berekenend, maar dat betekende niet dat ze niet boos was.
En die boosheid merkte ik meteen. Ze greep mijn T-shirt beet en trok die naar boven. Het feit dat ze me begon uit te kleden terwijl er een luier op mijn bed lag deed me het ergste vermoeden. Ik wist dat het te laat was om tegen te sputteren of excuses aan te bieden, en dat tegenwerken het alleen maar erger zou maken. Toch kon ik me niet beheersen en probeerde ik me los te trekken.
“Sta stil!” Mijn T-shirt was al uit en ze gooide het op de grond. Ze greep nu ook mijn broek beet. Ik sputterde tegen, meer voor de vorm dan om echt tegen te werken. Behendig opende ze mijn spijkerbroek, ze trok hem genadeloos naar beneden, met flink wat kracht, en ze nam meteen mijn onderbroek mee. Ineens stond ik in mijn blote billen en piemel. Ik slaakte een gilletje van schrik want dit was iets wat ze de laatste jaren nooit meer bij me had gedaan. In het verleden betekende dit dat ik over de knie gelegd zou gaan worden, maar ik kon me niet voorstellen dat ik dat als veertienjarige nog zou moeten ondergaan.
Toch enigszins verstijfd stond ik het toe, en ik voelde dat mijn broek en onderbroek op mijn knieën bleven hangen. Mama vond blijkbaar dat ik ver genoeg uitgekleed was. Zonder pardon begon ze me op mijn billen te slaan en ik schreeuwde het uit. Haar hand petste luid op de naakte huid en waar ik vroeger inderdaad letterlijk over de knie werd gelegd, sloeg ze me nu staand. De petsen kwam aan, maar de pijn viel mee. De schrik en de schaamte waren veel erger dan de pijn, en na een paar slagen probeerde ik met mijn handen mijn billen af te schermen. De eerste vijf petsen waren echter al aangekomen.
“Mam, niet doen. Alsjeblieft!”
Mama sloeg nog een paar keer langs mijn handen heen, maar de klappen waren nauwelijks meer raak. Ze duwde me naar het bed toe.
“Jij hebt de luier zelf uit het pak gehaald, dus dan zullen we hem maar gebruiken ook.” Zei ze met een cynische glimlach. Ik schudde verwoed mijn hoofd.
“Mama, alsjeblieft.”
“Luier om, pyjama aan en na het eten meteen naar bed. Tot die tijd heb je nog een half uurtje om aan je Frans te werken. Aan de keukentafel zodat ik je kan zien. En nu liggen!” Commandeerde ze resoluut, en ze duwde me richting mijn bed. Ik maakte kleine sprongetjes om in evenwicht te kunnen blijven, want de broek op mijn knieën zorgde ervoor dat ik niet kon lopen. Ik liet me op mijn bed zakken, met mijn blote billen op het dekbed. Mama duwde me meteen op mijn rug en met mijn benen in de lucht trok ze me mijn broek uit. Mama ging op de rand van het bed zitten, hield mijn enkels bij elkaar en omhoog alsof ik een kleuter was. Ze duwde met haar andere hand de luier onder mijn billen.
Ik huiverde van schaamte. Ik was veertien jaar oud en ik was net zo groot als mama, maar nog steeds behandelde ze me als een klein kind. Ik kon niets anders doen dan me een luier laten omdoen door mijn moeder. En die luier zou ik de komende tijd om moeten houden, ook beneden aan de eettafel. Ik hoopte niet dat een van mijn vrienden ineens aan zou komen lopen en me straks in een pyjama aan de keukentafel zou zien zitten, en ik moest er helemaal niet aan denken dat iemand straks ook nog de luier zou herkennen onder mijn pyjama.
Ineens gingen mijn gedachten naar mijn laptop. Met een ruk draaide ik mijn hoofd opzij en keek ik naar mijn bureau. Ik wist ineens niet meer zeker of ik de videochat wel had afgesloten. Het feit dat ik de sessie niet kon zien omdat ik het scherm had verborgen onder een ander programma, betekende niet dat de sessie beëindigd was, of dat de andere mij niet meer via de webcam kon zien.
“Nee.” Kermde ik, huilend bijna. Ik besefte me dat als de sessie nog open was, ik nu precies in het beeld lag, en dat alles wat er zojuist gebeurd was ook in beeld was geweest. Ik kermde en voelde weer een huivering door me heen gaan, nog erger dan voorheen. Het feit dat mijn moeder me had geslagen en dat ik af en toe een luier moest dragen was al erg genoeg, maar als het allemaal vol in beeld was geweest was mijn vernedering compleet.
Blozend keek ik de camera van mijn laptop in, liggend op mijn rug, naakt. Mijn knieën had ik ingetrokken en mijn voeten hingen in de lucht, bij elkaar gehouden door mama die ondertussen de vernederende luier goed onder me positioneerde. Ik wist het niet meer en hoopte maar dat er niemand meer meekeek. Ik durfde de camera niet meer in te kijken en draaide mijn hoofd de andere kant op.
“Wat is er?” Mama voelde ook dat er wat aan de hand was, maar ondertussen drukte ze mijn bovenbenen naar buiten. Ik zweeg, zoals ik de hele tijd al geen antwoord had kunnen geven op haar vragen. Lijdzaam stond ik toe hoe mijn luier werd dichtgevouwen, en hoe de plakstrips één voor één werden dichtgeplakt. Mama deed dat vakkundig zoals ze het al honderden keren bij me had gedaan.
“Kijk me aan.” Commandeerde mama. “Trek een pyjama aan en pak je schoolspullen. Als ik je niet binnen een minuut beneden zie, kun je beter meteen je bed in kruipen. Is dat begrepen?” Ik knikte.
“Ja, mama.” Zei ik zachtjes. Mama stond op en liep zonder om te kijken de kamer uit. Ze liet me liggend achter, geluierd en vernederd. Ik wist dat ik geen moment mocht treuzelen en stond snel op. Mijn luier kraakte zachtjes en ik haatte dat geluid, net zoals ik het gevoel haatte van het strakke plastic om mijn middel en in mijn liezen en de prop tussen mijn benen. Ik rende bijna naar de kast. De webcam kon me even niets meer schelen, mama’s opdracht was belangrijker. Veel belangrijker. Al het andere had ik geen invloed meer op.
Ik droeg nooit meer een pyjama, maar ik had er nog wel twee. Ik trok de grootste aan, hopend dat die mijn luier het best zou verbergen, en mijn luier verdween uit het zicht voor iedereen die eventueel mee keek. Toen liep ik met angst en beven naar mijn laptop. Ik klikte de vertaalwebsite dicht en keek recht in het gezicht van mijn vriendinnetje. Ik wilde haar niet aankijken, maar toch deed ik het. Het was maar een heel kort ogenblik. Ik huiverde bij de realisatie dat ze echt alles had gezien.
Snel klapte ik de laptop dicht, maar niet voordat ik haar laatste berichtje op zag lichten.
“Ik heb alles gezien. Sorry! Ik geloof je.”
