Het Geheim Van De Reuzenplaneet

[friendly]

Het Geheim Van De Reuzenplaneet
*Een Avontuur Van Ramon En Elyse*

Hoofdstuk 1: Kinderspel


Ramon stelde de coördinaten in van het derde kwadrant.
Het meest onontgonnen en onondekte gedeelte van de Melkweg.
Een beetje een negorij.
Hij had totaal geen zin in hun nieuwe opdracht.
Maar ja, dat krijg je als je de regels van de Galactische Federatie schendt.
Dan krijg je nu eenmaal de vervelendste klusjes.
In feite mocht hij al blij zijn dat ze hun team niet opgebroken hadden.
Maar dat was misschien vooral een praktische gedachte van de Hoge Raad geweest.
Want wie wil er nu samenwerken met een onzindelijke collega?
Sinds hun avontuur op Fraldas hadden zowel Ramon als Elyse de luiers gewoon nodig.
Verbazingwekkend hoe snel dat ging. Het afleren van zindelijkheidstraining.
Natuurlijk zou dat middels een hypnoslaapimplantering weer aangeleerd kunnen worden.
Maar dat hadden ze allebei geweigerd.
Ze zeiden dat ze het samen zelf wel zouden oplossen.
Dus bleven ze een team.

Elyse zat naast hem en deed haar gordel vast voor de sprong.
Ramon liet zijn blik even verlekkerd over haar lichaam glijden.
Die strakke omsluiting van haar inertiepak.
De verdikking in het pak bij haar billen en tussen haar benen.
"Ben je er klaar voor?" vroeg Ramon, zijn hand op de hendel.
"Altijd!" zei ze vrolijk.
Hij haalde de hendel over.
De enorme voorruit van het schip vulde zich met wit licht.
De contouren van het interieur vervaagden.
En met een hevige schok bereikten ze hun bestemming.
Een nog niet in kaart gebracht gebied van het derde kwadrant.
Hijgend bekwamen ze even van de sprong.
"Gaat het?" vroeg Ramon toen hij de onthutste blik van Elyse zag.
"Ja hoor" zei ze, terwijl ze de gordel losmaakte en even over haar billen wreef.
"Maar ik heb wel meteen een verschoning nodig. Wat een schok!"
Ramon giechelde even. De geur van haar volle luier vulde nu de controleruimte.
"Ja, soepel gaat het nog niet. Hier en daar nog wat bijstellen."
"Ach ja" zei Elyse en stond op.
Ramon zag duidelijk de bobbel bij haar billen, zelfs met haar luier en inertiepak erover.
"Als we maar zijn waar we moeten zijn. De missie heeft voorrang."
Ramon lachtte schamper.
"Ja hoor. Zelfs zo'n tweederangs strafmissie als deze, zeker."
"Ja. Zelfs die" zei Elyse en waggelde naar de verschoonruimte.
Haastig gevolgd door Ramon.
Dáár had hij wél zin in.

Na een paar Fraldiaanse maanden als presidentieel echtpaar hadden ze het wel gezien.
Ze hadden verkiezingen georganiseerd maar zichzelf niet langer kandidaat gesteld.
Messy werd vrijwel unaniem als opvolger gekozen.
President Messikonowitschabarenko de Eerste.
Na hem instructies gegeven te hebben wat betreft de betrekkingen met de GF waren ze teruggekeerd.
Middels hun nog steeds door de fasegenerator buiten de stad verborgen schip.
Bij aankomst werden ze onmiddellijk voor de Hoge Raad gedaagd.
Verwijtende woorden van de Voorzitter en zijn consorten. Opgeheven vingertjes.
Maar de Raad was ondanks de onorthodoxe gang van zaken erg ingenomen met de nieuwe handelsbetrekkingen met Fraldas.
Dus kregen ze een milde straf. Deze saaie missie.
Normaal voorbehouden aan beginnende tijd/ruimte-agenten.
Kinderspel. Maar goed, ze zouden er het beste van moeten maken.
En met Elyse, de eeuwige professional, lukte dat vast wel.

Verfrist en bevredigd keerden ze terug naar de controleruimte.
Een snelle scan van de directe omgeving.
Een ijle stofnevel. Een aantal eenzame, planeetloze sterren.
En daar, ongeveer in het midden, een blauwe zon met een planeet in de 'gouden zone'.
In die zone was biologisch leven mogelijk, en gezien de ervaring sinds het begin van de interstellaire ruimtevaart, zelfs waarschijnlijk.
Elyse stelde de coördinaten in en het schip ging op weg.
Normale ruimte-aandrijving. Rustig, gladjes, zonder schokken.
Een uurtje later draaide de blauwe planeet zijn rondjes onder hun schip.
De computer scande automatisch het oppervlak op leven.
En ja hoor. Steden, wegen, landbouw, industrie.
Sinds de oprichting van de Federatie was er overal in de Melkweg intelligent leven aangetroffen.
En nu dus ook hier weer.
"Zullen we gelijk een kijkje nemen?" vroeg Elyse enthousiast.
"Ho, ho. De taalcomputer moet eerst hun uitzendingen decoderen. Anders zijn we zo goed als doofstom, daar."
"Nou en? We houden contact met de computer en leren de taal gaandeweg."
"Ja, okee. We kunnen intussen wel heimelijk even rondkijken, als we maar proberen contact te vermijden."
"Zo mag ik het horen."

Ze namen de sloep naar het planeetoppervlak.
Omdat ze geen idee hadden van het niveau van ontwikkeling zetten ze de fasegenerator alvast aan.
Dan zouden ze niet gezien worden door eventuele scans of radar-achtige apparatuur.
Het was riskant, want de generator verbruikte veel van de beschikbare energie.
En hij wilde dan nog wel eens haperen.
Ze naderden het oppervlak. Zo te zien een buitenwijk van een grote stad.
Een goed begin van hun missie.
De sloep schokte een paar keer. Tijdens de schokken werd de sloep voor hunzelf ook even onzichtbaar.
"Verdomme! Dat kloteding!" vervloekte Ramon de fasegenerator.
"Nounou, wat een taal. Je zou eens..."
Maar Elyse kon haar zin niet afmaken, want op dat moment werd de sloep ook ontastbaar.
En vielen ze er doorheen en in vrije val naar beneden.
Ongecontroleerd naar beneden tuimelend zochten ze de bedieningsknoppen van hun inertiepakken.
Om vervolgens, verward en gedesoriënteerd, een redelijk zachte landing te maken.

Blauw, grasachtig gewas om hen heen.
Ze krabbelden overeind.
Ramon wreef over zijn hoofd. Een flinke bult op zijn kruin.
"We moeten naar de ingestelde coördinaten van de sloep" zei hij versufd. "Dan vinden we hem wel terug."
Elyse was al opgestaan en bestudeerde het kniehoge gras.
"Dit is synthetisch. Wat raar. Het lijkt wel een soort tapijt."
Ze keken om zich heen. Ze bevonden zich in een soort reusachtige hal.
Door een raam in het hoge plafond viel blauwig zonlicht naar binnen.
Daar zijn we dus doorheen gevallen, dacht Ramon.
Grote structuren stonden tegen de torenhoge muren.
Terwijl hij zich verwonderde over wat dat waren, kwam Elyse al met het antwoord.
"Meubels. Dat zijn reuzenmeubels. Dit is een reuzenkamer. We zijn op een reuzenplaneet."
Ramon keek haar aan en schudde zijn hoofd.
"Nee. Ik heb hier wel eens van gehoord. Dit is een bij-effect van de fasegenerator als hij hapert."
"Wat voor bij-effect?"
"De integrale moleculaire structuur van de fase-assimilatie is op kwantumniveau gereduceerd."
"En dat betekent in normaal Galactisch?"
Ramon zuchtte even over zoveel technisch onbenul.
"Dit is geen reuzenplaneet. Wij zijn verkleind."
Op dat moment klonken er donderende voetstappen.
De deur zwaaide open.
Een enorm wezen keek op hen neer.
Verstijfd van schrik keken Ramon en Elyse terug.
Hun luiers onmiddellijk nat.
"Vbgt6yujn? Bftyuikjhyg!!" riep het wezen.
Elyse tikte tegen haar oorspeakertje, maar de vertaalcomputer kon het nog niet aan.
"Mnbvcdertyuikkkijh!!!" zei het wezen. Het klonk blij verrast.
Het stapte op hen af. Ramon probeerde zijn stunpistool te pakken, maar Elyse hield hem tegen.
"Niet doen. Ze wil ons geen kwaad doen."
"Ze?"
"Ja, kijk maar eens goed. Het is een jong meisje."

Inderdaad. De hoek van waaruit ze haar zagen vertekende het beeld.
Maar het was inderdaad een meisje, van een jaar of veertien.
Groene ogen, bruin haar in staartjes en een zachtoranje t-shirt.
Ze knielde, nam hen zachtjes om hun middel en tilde hen op.
Met een verrukte blik keek ze van Elyse naar Ramon en weer terug.
"Bgtyujhgf poppen bfghuj!" zei ze.
Ramon keek Elyse verwilderd aan.
Had hij dat goed gehoord? Dat ene woord dat de computer nu wel kon vertalen?
Elyse knikte.
"Ja. Ze denkt dat we poppen zijn" fluisterde ze. "Hou je zo stil mogelijk."
Het reuzenmeisje maakte een blij dansje met de twee poppen in haar handen.
Ramon en Elyse hielden zich zo stijf mogelijk tijdens het wilde gezwaai.
Daarna legde het meisje hen op het gigantische bed.
Ze begon Elyse uit te kleden.
Voorzichtig en zorgzaam pelde ze haar inertiepak van haar af.
Elyse liet haar begaan. Er zat, voor nu, niets anders op.
Toen het pak bijna uit was, en Elyse bijna naakt, viel het oog van het meisje op haar luier.
Haar mond viel open in een uitdrukking van blijdschap.
"Yjbvfrtyuiolscv babypop!"
Ze legde Elyse voorzichtig opzij en begon Ramon uit te kleden.
Toen ook zijn natte luier ontbloot was klapte het meisje vrolijk in haar handen.
Het geluid denderde door de kamer. Hun oren moesten nog wennen aan de reuzengeluieden.
"Hftyh babypoppen!" riep ze blij.
"Tbnjhgcsut baby's jytfvbhdxcfjre schone luier!"
Ze stapte opzij naar een enorme structuur die waarschijnlijk een kast was.
Ramon en Elyse namen de gelegenheid om eens om zich heen te kijken.
De beddensprei strekte zich uit als een vlak laagland.
Op de sprei lagen een paar knuffelbeesten.
Plus een aantal kolossale babypoppen.
Jongens en meisjes, in allerlei soorten kleding.
Maar allemaal met een overduidelijke luier aan.
Het was wel duidelijk waar het reuzenmeisje graag mee speelde.
En wat er nu ging gebeuren.
"Oh neeee!!!" dacht Ramon.


F&YR

 

[friendly]

Het Geheim Van De Reuzenplaneet
*Een Avontuur Van Ramon En Elyse*

Hoofdstuk 2: Babybehandeling


Het reuzenmeisje liep terug naar het bed en stalde wat spullen uit.
Stapeltjes kleding, luiers en een plastic badje.
"Mnbvftg badje wkjhbvc schone luier vyujnh kleertjes" zei ze vrolijk.
"Oh hemel. Ze gaat voor de volledige behandeling" siste Ramon tussen zijn tanden door.
"Ja. Een echt poppenmoedertje" antwoordde Elyse vertederd.
"Vind je dat leuk dan? Wat moeten we doen?"
"We kunnen niks doen. Laat haar maar begaan."
"Wat? De hele babybehandeling?"
"Er zit niets anders op."
"Maar... we dragen wel luiers maar zijn toch geen baby's!"
"Voor haar wel. Pas op, jij bent eerst, geloof ik."
Het meisje pakte Ramon op en legde hem voor haar neer.
Voorzichtig maar geroutineerd opende ze zijn luier.
"Baby kjhbnj plasje gedaan! Grnjhbte jongen!" zei ze blij.
Ramon hield zich zo stil mogelijk.
Het meisje nam een poppenspeen en stopte die in zijn mond.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij Elyse met een besmuikt glimlachje naar hem opkijken.
Wacht maar, straks ben jij aan de beurt, dacht hij.

Het meisje tilde hem op en liet hem in het gigantische badje glijden.
Het was bijna tot de rand gevuld met warm sop.
Oh god, laat me niet los! dacht hij, maar bewoog niet.
Ze hield hem zachtjes maar stevig vast en begon hem met een sponsje in te zepen.
Eerst de voorkant. Gezichtje, buikje, piemeltje, beentjes.
Daarna werd hij plotseling omgedraaid.
Van de weeromstuit greep hij reflexmatig de badrand beet.
Oh god, we zijn erbij, dacht hij nog.
Maar het meisje kraaide vrolijk.
"Dhytgbe babypop okmnhv ook bewegen!"
Oef, daar kwamen ze mooi mee weg.
Bewegende babypoppen waren blijkbaar normaal, hier.
Maar desondanks toch maar voorzichtig zijn.
Zijn rug en billetjes werden nu afgesopt.
Nog even naplonzen voor de gezelligheid en het was klaar.
"Nhygfg baby asdfygf helemaal schoon. Nu jhgfvbh luier."
Ze legde hem op een zachte doek en wreef hem droog.
Vooral zijn schaamstreek kreeg veel aandacht.
Zeker om luieruitslag te voorkomen of zo, dacht hij.
Echt een moedertje.
Hee, wat raar.
De liefhebbende aandacht, de aanrakingen.
Het deed iets met hem.
Voelde hij daar beneden nou iets stijf worden?
Nee nee nee!!!
Het meisje mocht niks merken.
En Elyse al helemaal niet.
Hij stelde zich het toornige, gerimpelde gezicht van de Voorzitter voor.
En zijn piemel verschrompelde direct.
Gelukkig maar.

Hij was droog, werd gepoederd en kreeg een schone luier om.
Een ander model dan ze gewend waren, natuurlijk.
Die lieten ze door de materie-synthesizer in het schip op maat fabriceren.
Maar hij paste wonderwel. Een snoezig babyprintje op de voorkant.
Hij keek even opzij naar Elyse's verkrampte gezicht.
Als ze nu maar niet ging lachen. Dan waren ze erbij.
"En nu krjhiuygt baby schone kleertjes aan" zei het meisje.
De computer kreeg blijkbaar grip op de taal.
Het meisje werd steeds beter verstaanbaar.
Ze begon hem aan te kleden.
Schattige sokjes. Een wit rompertje met vlinderprint.
Daar overheen een zachtblauw shirtje met pofmouwen en een pofbroekje.
Plus een schattig bijpassend mutsje.
Ze zette hem terug op het bed.
Op en top de babypop.
Hij keek uit zijn ooghoeken naar Elyse.
Die keek voor zich, maar haar gezicht was nog verkrampter dan eerst.
Ze schokte ingehouden met haar lichaam.
"Ja, lach maar" siste hij uit zijn mondhoek.
"Nu is het jouw beurt."

"Zo. De babyjongen is klaar. Nu kjhgf het babymeisje qwsdfg de beurt."
Het meisje tilde Elyse op en legde haar voor zich neer.
Die zorgde er voor dat haar benen bij het neerleggen al gespreid lagen, zag Ramon.
En haar handen naast haar hoofd. Een echte babyhouding.
Haar gezicht ontspannen, nu. Genietend van de behandeling.
Die Elyse, dacht hij. Altijd praktisch ingesteld.
We zitten hier nu toch, laten we het zo prettig mogelijk maken, zal ze wel weer denken.
Elyse's luier ging af en ze kreeg dezelfde behandeling als Ramon.
Eerst een speen. Daarna lekker in bad en afdrogen.
Extra aandacht voor de luierstreek.
Ramon volgde het hele proces vanuit zijn ooghoeken en met gespitste oren.
Hij hoorde hij Elyse's zachte, ingehouden gekreun terwijl het meisje haar vulva afnam.
Het geluid was waarschijnlijk te zacht voor het reuzenmeisje om te horen.
Maar toch leek het alsof ze nog wat langer doorging, Elyse aankijkend.
Nee, onzin. Voor haar zijn we poppen, dacht hij.
Het meisje deed Elyse de roze sokjes aan en legde de luier klaar.
"Oh, wat is mama dom! Ik jhgfd de talkpoeder vergeten."
Ze nam een bus talkpoeder en begon Elyse's vulva en liezen te poederen.
Ze wreef het zachtjes in, uitgebreid en langzaam, Elyse aankijkend.
Blijkbaar wachtend op weer een reactie.
Elyse hield zich goed en gaf geen sjoege deze keer.
Daarna draaide het meisje haar op haar buik en poederde liefdevol haar billetjes.
Elyse kon het toch niet laten.
Ze kwam genietend een beetje overeind en keek het meisje aan.
Die knikte haar vrolijk toe.
Haar babypopje had toch weer bewogen!
Net echt!

En aankleden maar.
Een schattige luier met babyprint, een wit rompertje en een roze jurkje met ruches en lintjes.
Twee vlechtjes aan weerskanten in haar haren.
Ramon wist niet of hij moest lachen of huilen.
Of dat hij vertederd of opgewonden moest raken.
Want ook al was de situatie belachelijk, Elyse zag er wel héél schattig uit.
En schikte zich volledig in haar rol.
Zuigend op haar speentje lag ze ontspannen op de beddensprei.
Het meisje liep even de kamer uit.
Ramon kwam snel overeind.
"Hé, Elyse! Wat moeten we nu? Hoe komen we hier weg?" vroeg hij.
"Hmmmh?" murmelde Elyse lodderig, gedempt door haar speen.
Ze draaide loom haar hoofd naar hem toe.
"Doe dat stomme ding uit. Kom, we moeten iets bedenken."
Ze glimlachte vaagjes.
"Ach joh. Waarom?" murmelde ze achter haar speen vandaan.
"Waarom? We kunnen hier toch niet blijven."
"Waarom niet? Ik vermaak me prima."
"Maar de missie dan?"
"We leren zo meer over de bevolking dan we anders ooit zouden kunnen."
"Maar... maar..."
"Hoe lang duurt dat bij-effect van de fase-generator?"
"De verkleining? Maximaal 48 uur, volgens mij. Maar..."
"Nou dan. 48 uur undercover-observatie van de cultuur. Wat wil je nog meer?"
"Maar die kleertjes... die speentjes..."
"Ik vind ze wel leuk. Ze staan je heel goed" grinnikte ze.
"Lach maar. En jij dan?"
"Ik vind het heerlijk. Alles."
"Echt?"
"Ja. Geniet er nu maar van."

Het meisje kwam terug met een ouderwetse poppenwieg met een hemeltje erboven.
Ze trok de gordijnen dicht en sloot het dakraam.
"En nu gaan de baby's even een slaapje doen" hoorde hij het meisje zeggen.
De twee babypoppen werden opgetild en meegenomen naar de wieg.
Het dekentje werd teruggeslagen en de poppen erin gelegd.
Tot Ramon's schrik ging er een riempje over hun buik dat werd vastgegespt.
Oh god. Een tuigje! Net als bij echte baby's.
Het meisje sloeg de deken over de popjes heen.
Lekker instoppen en een kusje op hun wang.
En ze vertrok weer,
Ramon morrelde aan de gesp, maar die was te groot voor zijn relatief kleine handjes.
"Elyse! Als we hieruit zijn, kan ik met mijn inertiepak de coördinaten van de sloep opzoeken!"
Hj probeerde zich uit het tuigje te wurmen, zonder succes.
"Elyse? Kom op!"
Geen antwoord.
"Elyse?"
Hij keek opzij.
Elyse lag, zuigend op haar speen, heerlijk te slapen.


F&YR

 

[peterpannie]

Leuk verhaal en heel leuk plaatje !1
zelf gemaakt friendly?

 

[friendly]

Leuk verhaal

Thanx

en heel leuk plaatje ! zelf gemaakt friendly?

Neuh, van internet geplukt en een beetje bewerkt.

 

[friendly]

Het Geheim Van De Reuzenplaneet
*Een Avontuur Van Ramon En Elyse*

Hoofdstuk 3: Net Echt


Na een uur rommelen en wurmen gaf Ramon het maar op.
Het schemerde inmiddels buiten en het meisje kwam terug.
Ze kleedde zich uit en deed haar pyjama aan.
Vervolgens liep ze naar de wieg, sloeg de deken terug en deed het tuigje los.
Voorzichtig nam ze haar nieuwe poppen op en nam ze mee naar het bed.
Ze legde ze liefdevol naast zich neer en kroop onder de deken.
Ramon hield zich muisstil.
Elyse was door alles heen geslapen.
Mooi is dat, dacht hij. Daar liggen we dan.
Twee babypoppen bij een reusachtig meisje in bed.
En nu kan ik helemaal niks meer beginnen, want dan merkt ze het.
Verlangend keek hij naar zijn inertiepak, dat opgevouwen op de andere kleertjes in de kast lag.
Buiten bereik. Verdomme.
Het reuzenmeisje aaide zachtjes over zijn buik. Daarna door Elyse's haren.
Haar ademhaling werd rustiger en ze viel in slaap.
Met haar arm over haar poppen heen.
Ramon zuchtte en probeerde zich te ontspannen.
De warmte onder de deken.
De onmogelijkheid zich te bewegen.
De vermoeienissen van de dag.
Tot zijn verbazing voelde hij dat hij in slaap begon te vallen.
Nee, ik moet naar mijn pak, dacht hij nog even.
En zakte vervolgens weg.

De blauwe zon scheen door het dakraam.
De gordijnen waren open.
Het meisje was al opgestaan.
Ramon rekte zich eens uit. Heerlijk geslapen, op zich.
Hij keek naast zich. In de ogen van Elyse.
"Je zag er zo schattig uit toen je sliep" zei ze vertederd.
"Net een echte baby."
"W-waar is het meisje?" vroeg hij, nog lodderig van de slaap.
"Ontbijten, denk ik. Ik hoorde haar moeder roepen."
"Mooi. Dan kunnen we..."
"Dan kunnen we niks. Jij blijft mooi hier, jochie."
"Maar..."
"Geef je er nu maar aan over. Nog maar één dag."
"Ja, en dan? Dan worden we plotseling weer groot. Dat meisje schrikt zich een ongeluk."
"Dat valt wel mee, denk ik."
"Hoezo?"
"Volgens mij weet ze al lang dat we geen poppen zijn."
"Maar... hoezo..."
"Ze vind het gewoon te leuk om met ons te spelen."
"Okee. Maar daarom hoeven wij toch niet..."
"Is je trouwens niks opgevallen?"
"Hoezo? Wat dan?"
"Dat meisje is eigenlijk te oud om nog met poppen te spelen."
"Nou en? Misschien ligt dat hier anders met leeftijden en zo."
"Volgens mij niet. Ze is meer van de leeftijd dat jongens en seks haar gaan interesseren."
Ramon dacht aan de extra aandacht die zijn luierstreek en die van Elyse kregen bij het afdrogen.
"Ze vond onze... eh, geslachtsdelen wel heel interessant, ja."
"Juist. Die hebben haar echte poppen natuurlijk niet."
"Vandaar dat ze zo graag met ons speelt. Oh, jezus."
"Precies. En wie weet waar dat nog toe kan leiden."
Ramon keek haar verbijsterd aan.
"Je gaat me toch niet vertellen dat je je door die reuzentiener gaat laten bevredigen, he?"
"Nou, wie weet..."
"Elyse... kom op."
"Nou ja. Ze gaat straks een ontdekking doen. En als ik de situatie goed inschat..."
"Wat voor ontdekking gaat ze doen dan?"
Elyse wreef over haar billen. De walm kwam Ramon tegemoet.
"Dat haar babypopjes ook echt kunnen poepen."
"Oh god" zuchtte Ramon.

Het meisje keerde terug.
Ze had iets bij zich, zagen ze.
Twee babypoppenflesjes, gevuld met melk.
Ze liep naar het bed waar Ramon en Elyse zich stil hielden.
"Zo, eerst even een schone luier. En daarna een lekker flesje."
Ze nam Elyse voorzichtig op.
"Hallo! Ik ben Elyse!" zei die plotseling vrolijk, met een poppenstemmetje.
De mond van het meisje viel open van verbazing.
En die van Ramon ook. Was ze nou gek geworden of zo?
"Oh! Je kan echt praten!" zei het meisje ademloos.
"Jullie zijn echt de leukste poppen die ik ooit gehad heb!"
Haar gezicht betrok even en ze snoof.
Toen klaarde het weer op in een blije glimlach.
"Een poepluier! Je kan ook echt poepen! Wat schattig!"
Dit slaat nergens op, dacht Ramon.
Welke pop produceerde er nou echte poep?
Dat snapte dat meisje ook wel, dat dat niet kon..
Misschien had Elyse gelijk.
Ze wist het ergens wel, maar vond het te leuk om er serieus over na te denken.
Het meisje nam een luier en begon Elyse vakkundig te verschonen.
De poep werd van haar billetjes geveegd.
De schone luier ging eronder.
"Even wat creme, tegen luieruitslag" tutte het meisje.
Ze wreef Elyse's billetjes in.
Ramon zag de verlekkerde uitdrukking op Elyse's gezicht.
Nu ook haar liezen en daarna de schaamstreek.
En net als eerder kreeg die extra veel aandacht.
Met de top van haar wijsvinger wreef het meisje de creme uit.
En bleef wrijven, Elyse aankijkend.
Die had het al niet meer.
Op Fraldas had hij ontdekt hoezeer Elyse van haar poepluiers genoot.
En nu dus ook weer.
Hij zag hoe ze probeerde zich in te houden.
Maar desondanks met haar heupen bewoog.
En zachtjes kreunde.
Ze schrok er zelf een beetje van.
"Oh! Mama!" zei ze snel, met haar poppenstem.
"Ja, ik ben je mama. Dit vind je lekker he?" zei het meisje.
Ze bestudeerde Elyse's gezicht aandachtig.
"Ja! Mama!" kreunde die.
Het gezicht van het meisje kleurde.
"Ik ook" fluisterde ze. "Ik doe het stiekem ook wel eens."
Ze ging door met wrijven.
"Mama! Mama!" kreunde Elyse.
In haar extase vergat ze haar poppenstemmetje.
Oh jee, daar gaat ze, dacht Ramon.
En ja hoor.
Haar heupen schokten omhoog. Haar adem stokte.
Trillend bleef ze even zo hangen en zakte toen omlaag.
"Jaaa, zie je wel. Dat gebeurt er dan" zei het meisje zachtjes.
"Net echt. Jullie zijn net echt."

Ontspannen onderging Elyse de verdere verschoning.
Tot ze met een verlekkerde uitdrukking op haar gezicht naast Ramon lag.
Die was nu aan de beurt.
Het meisje tilde hem op.
"Hallo! Ik ben Ramon!" zei Ramon, Elyse's stemmetje immiterend.
Het sarcasme drong maar nauwelijks in zijn stemgeluid door.
"Wat leuk! Jij praat ook! En wat een leuke namen. Elyse en Ramon!"
Ze draaide hem om en snoof even aan zijn luierbillen.
"Baby Ramon heeft geen poep" zei ze.
Ze leek wel teleurgesteld.
Ze legde hem op bed en opende zijn luier.
Tot zijn schrik merkte Ramon dat zijn piemel stijf geworden was.
Zeker door het zien van Elyse's climax, dacht hij.
"Hee!" zei het meisje.
"Is dat wat er met jongentjes gebeurt als ze... als ze...?"
Ze haperde en zweeg vervolgens.
Geil zijn, vulde Ramon in gedachten aan.
Maar dat woord komt vast nog niet in haar vocabulaire voor.
Ze keek een beetje vertwijfeld, alsof ze niet goed wist wat ze er mee aanmoest.
Logisch, ook. Zoiets had ze nog nooit gezien.
Ze schoof een schone luier onder zijn billen.
Ze poederde zijn billetjes en zijn stijve piemeltje.
Maar raakte hem daar verder niet aan.
Met wat moeite ging zijn luier dicht.

"En nu is het tijd voor jullie flesje" zei het meisje.
Ze rommelde wat met de flesjes en schoof een stoel naar het bed.
Ramon maakte gebruik van de gelegenheid en draaide zich naar Elyse.
"Jij bent ook echt schaamteloos, he?" zei hij vanuit zijn mondhoek.
"Hmmmh" kreunde ze bevestigend.
"En zo leren we weer wat over de ontluikende seksualiteit van dit volk."
"Jaja. Alles voor de missie, toch?"
"Precies."
"En dat je er botergeil van wordt is zeker van secundair belang."
"Zeg jij maar niks. Die erectie van jou sprak boekdelen."
"Ja, maar dat was... dat was..."
"Stil. Daar komt ze."
Het meisje tilde Elyse weer op en nam haar op haar arm.
Daarna ging ze zitten in haar stoel en bracht de flessenspeen naar Elyse's mond.
Die hapte hem naar binnen en begon gewillig te zuigen.
Heerlijk ontspannen in de armen van haar 'mama' dronk ze haar flesje leeg.
Genietend van de lichaamswarmte van het meisje en de melk.
Ramon bezag de scene skeptisch.
Ze geniet hier een beetje teveel van, dacht hij.
Had ze op Fraldas al niet eens gezegd dat ze zich door die luiers als een klein meisje voelde?
Dan lag dit in het verlengde daarvan.
Nou, ik niet. Mij niet gezien. Ik ben geen baby.
Maar toen hij in de armen van het meisje op zijn flesje lag te zuigen bemerkte hij iets raars.
De warmte, de intimiteit. Het liefdevolle gezicht van het meisje.
De dikke luier tussen zijn benen.
Hij kreeg weer een erectie.


F&YR

 

[friendly]

Het Geheim Van De Reuzenplaneet
*Een Avontuur Van Ramon En Elyse*

Hoofdstuk 4: Seksuele voorlichting


Het flesje was op en het meisje legde hen weer in het poppenwiegje.
"Ga maar lief een slaapje doen. Mama moet naar school."
Het tuigje weer vast, lekker instoppen en een kusje voor allebei.
Toen ze vertrokken was begon Ramon meteen weer aan het tuigje te morrelen.
Ze had het wat losser gedaan deze keer en met een beetje spierkracht zou hij de gesp wel los kunnen krijgen.
"Wil je nu nog steeds ontsnappen?" vroeg Elyse.
"Ga gewoon lekker slapen. Morgen zien we wel weer."
"Nee, nu" zei Ramon en trok de gesp los.
"Ik wil die coördinaten weten."
Nog wat wrikken en hij kon zich eruit werken.
Even later was ook Elyse los. Ze draaide zich naar hem toe.
"Is baby onrustig? Moet ik je even helpen?" vroeg ze betuttelend, wrijvend in zijn luierkruis.
"Hou op! Dit moet nu. Anders hebben we misschien geen kans meer."
"Weet je het zeker? Ik zag die bult wel in je luier, hoor. Toen je je flesje kreeg."
"Ga toch weg. Kom, we kunnen eruit."
Ze klommen uit de wieg en doorkruisten de kamer, op weg naar de kledingkast.
Tot plotseling de deur weer openzwaaide.

"Tas vergeten" zei het meisje terwijl ze naar binnen stapte, en bleef toen stokstijf staan.
Ramon en Elyse, in hun babykleertjes, midden in de kamer.
In de streep zonlicht die door de deuropening naar binnenviel.
Van schrik allebei hun luiers alweer nat.
"Zie je wel" fluisterde het meisje en sloot snel de deur.
"Zie je wel. Jullie zijn écht."
"Euuhh... ja?" antwoordde Ramon.
Het meisje knielde bij ze neer.
"Dat dacht ik al. Zomaar ineens twee nieuwe poppen? Het was niet eens mijn naamdag."
Een naamdag, registreerde Elyse. Dat hebben ze hier in plaats van een verjaardag.
"Ja, we zijn echt" zei ze.
Het meisje knikte.
"Jullie kunnen ook zoveel meer dan mijn andere poppen."
"Nou ja, we zijn dus geen poppen."
"Maar hoe kan dat dan? Waar komen jullie vandaan?"
"Van de Galactische Federatie. Van een andere planeet" zei Ramon.
Het meisje knikte weer.
"Buitenwerelders. Dat had ik kunnen weten."
"Jullie wisten al dat er leven is op andere planeten?"
"Tuurlijk. Dat leer je al op de kleuterschool. Maar..."
Ze keek de twee vragend aan.
"Maar wat?" vroeg Elyse liefjes.
"Maar... is bij jullie iedereen zo klein?"
"Nee, er is iets fout gegaan. Morgen worden we weer groot."
Het meisje keek beteuterd.
"Wat jammer. Ik vond het zo leuk om voor jullie te zorgen."
Elyse deed vertrouwelijk een stapje naar voren.
"Wij vonden het ook leuk. Maar we kunnen wel een afspraak maken" fluisterde ze.
"Wat dan?" vroeg het meisje, zich naar haar toe buigend.
"Als je tegen niemand zegt dat we hier zijn, mag je tot morgen met ons blijven spelen."
Het gezicht van het meisje klaarde op. Ze klapte in haar handen.
"Oh jaaa! Wat leuk! Afgesproken!"
Ramon zuchtte.
Nóg een hele dag als baby?
Echt niet.

"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg Elyse.
"Merunya Marisol Tatuani. Mijn vriendjes nemen me Marisol."
"Okee, Marisol. Je moet nu naar school, toch?"
"Ja, ik ben al laat."
"Ga maar dan. Wij moeten even iets regelen voor morgen. Als je straks terugkomt zijn we weer je baby's."
"Ja! Leuuukk!!!"
"Tot vanmiddag dan, mama!"
"Tot vanmiddag, babytjes!"
Een kusje voor allebei en ze vertrok weer.
Ramon en Elyse liepen verder, een beetje waggelend door de luiers en de kleding.
Met wat moeite beklommen ze de kast waar de inertiepakken lagen.
Ramon toetste wat in op zijn armdisplay en de coördinaten verschenen.
"De sloep is hier maar tweehonderd meter vandaan geland. We kunnen er naartoe lopen. Kom!"
Elyse schudde van nee.
"Morgen pas."
"Wat bedoel je? We kunnen toch nu..."
"Nee. Ik heb het haar beloofd."
"Nou en?"
"Als ik iets beloof, dan meen ik het. Ik wil dat arme meisje niet teleurstellen."
"Maar dan moeten we hier nog een hele dag..."
"Nou en? Geef je er nu maar aan over. Je vind het best fijn, geef maar toe."
Ramon zuchtte.
Ze had gelijk, natuurlijk. Zoals altijd.
"Okee dan. Maar morgen, als we weer groot zijn, vertrekken we direct."
"Afgesproken!" zei Elyse blij.
"En misschien moeten we dan nu even iets aan die bult daar doen" voegde ze verleidelijk toe.
Ramon keek omlaag.
De luier verhulde zijn erectie niet zo best.
Elyse wreef zachtjes over de bobbel.
Daarna nam ze zijn hand en nam hem mee naar het wiegje.

Ze hadden de tijd, dus het werd een lange, lome sessie.
Lekker wrijven, humpen, zoenen, knuffelen en kneden.
De luiers gingen niet uit. In hun relatie was tot nu toe alleen plaats voor geluierde seks geweest.
Nu nog wel, dacht Ramon hoopvol. Maar wie weet, later.
Toen hij uiteindelijk zijn orgasme voelde naderen (Elyse was al drie keer klaargekomen) voelde hij iets raars.
Tegelijk met de spanning in zijn edele delen nam de druk in zijn darmen toe.
Het was al een paar dagen geleden, dus zo raar was het eigenlijk niet.
Maar wat een moment! Of kwam dat door dat continue luierdragen?
Hoe dan ook, toen hij uiteindelijk explodeerde en zijn witte lading zijn luier inspoot, schoot ook zijn bruine lading erin.
Een zeldzaam bevredigend en opluchtend gevoel, merkte hij.
"Lieve baby" suste Elyse terwijl hij lag uit te hijgen.
"Je hele luiertje vol, he poeperd van me?"
"Mmmjaaah" zuchtte hij en onderging genietend haar getut en haar liefkozingen.
Het babyleven was misschien zo slecht nog niet.
"Je moet die volle luier wel aanhouden" zei Elyse.
"We zijn baby's. Die verschonen zichzelf niet. Bovendien is het leuk voor Marisol."
"Mij best" verzuchtte Ramon in zijn post-orgasmische roes. "Maar wat gaan we nu doen dan?"
"Slapen maar weer. Morgen wordt een drukke dag."
"Hmmja. Slapen. Lekker."
Elyse nam zijn speen en deed hem in zijn mond.
"Oogjes toe, lieve baby."
Ramon begon te zuigen.
"Bradaboegoe" murmelde hij ironisch langs de speen.
"Goed zo. Je begint het al te leren."
Even later lagen de beide baby's heerlijk te dromen.

Marisol kwam terug uit school en haastte zich meteen naar de poppenwieg.
Ramon en Elyse werden net wakker en wreven de slaap uit hun ogen.
"Hallo lieve baby's. Hebben jullie een lekker slaapje gedaan?"
"Ja, mammie" antwoordde Elyse, tot plezier van het meisje.
"Ja, ik ben jullie mammie, he?"
Ze snoof even.
"En wat ruik ik? Heeft één van jullie een poepluier?"
"Allebei mammie" antwoordde Elyse.
Haar luier was gevuld met de tweede lading van die dag.
"Oooh wat fijn! Dat wordt een uitgebreide verschoning voor twee!" kraaide Marisol blij.
Ze nam de baby's voorzichtig op en mee naar het bed.
Ze legde de spullen klaar voor de verschoning.
Twee schone poppenluiers en een doekje dat ze even onder de kraan bevochtigd had.
Ramon was al eerste aan de beurt.
Gelaten ondering hij de liefkozende handelingen van het meisje.
Ja, hier kon hij wel aan wennen. Dit was eigenlijk best prettig.
Heerlijk, zelfs.
Zogenaamd om haar een plezier te doen maakte hij brabbelende babygeluidjes toen ze zijn luier opende.
Maar hij had er vooral zelf lol in.
"Grote jongen, hoor. Helemaal vol" tutte het meisje.
"Maar wat is dit toch? Dat witte spul aan je balletjes? Je luier plakt er een beetje aan vast."
"Uhm, ahum" kuchtte Elyse.
"We hebben een beetje gespeeld toen je weg was. En dan is dit het resultaat bij jongens."
Het meisje keek haar met rode blosjes op haar wangen aan.
"Echt waar?" fluisterde ze. "Bedoel je seks? Komt er bij jongens dan dit uit?"
Ze wees naar het kleffe kwakje in Ramon's luier.
"Ja, dat krijgen ze dan. Als het heel lekker is."
Het meisje zuchtte trillend.
Ze begon Ramon's ballen en billen af te nemen.
"En dat hebben jullie gedaan met die luiers aan?"
"Ja, nou, die doe je normaal gesproken wel eerst af. Maar Ramon en ik..."
"Vinden het lekkerder met luiers aan" vuldde het meisje aan.
"Uhm ja, eigenlijk wel."
Ramon's luierstreek was weer schoon en Marisol keek verbaasd naar het resultaat van haar werk.
"Oh... kijk nou toch..."
Ramon's piemel stond alweer fier overeind.
Nou, hij heeft zich volledig geschikt in zijn baby-lot, dacht Elyse grinnikend.
Het meisje boog zich vertrouwelijk een beetje naar haar toe.
"Maar hoe gaat dat dan als je geen luier aanhebt?" fluisterde ze zachtjes.
Elyse twijfelde even en nam toen een besluit.
Een beetje seksuele voorlichting kon geen kwaad. Het meisje was er duidelijk klaar voor.
"Als je eerst even mijn luier verschoont laten we het je zien" zei ze.
Het meisje sperde verheugd haar ogen open.
"Oh jaaaah! Ik ben zo benieuwd!"
"Elyse" zuchtte Ramon. "Je wilt toch niet... met Marisol erbij.."
"Jawel. En dit is je kans, jochie. Ik weet heus wel dat je dat al lang een keer met me wilde doen."
Nou, dat was waar.
Hoe bevredigend de luierseks ook was, Ramon verlangde ernaar om hun relatie eens echt te 'consumeren'.
Haastig veegde Marisol Elyse's billetjes af.
"Hee, dat krijg ik dus ook soms" zuchtte ze toen ze het spoortje vocht tussen Elyse's schaamlippen zag.
"Ja, dat gebeurt er met vrouwen als ze zin hebben in seks" zei Elyse belerend.
Ze was alweer behoorlijk opgeladen door de verschoning en het vooruitzicht op een potje echte seks.
"Dan gaat de piemel van de jongen er makkelijker in."
"De piemel...? Er in...?" hijgde Marisol.
"Ja. Dat is dus wat ze 'seks' noemen. Kijk maar."

Elyse kroop op Ramon tot ze schrijlings boven hem zat en nam zijn erectie tussen haar vingertoppen.
Door het verhitte gezicht van Marisol gadegeslagen liet ze zich zakken.
Ramon greep kreunend haar heupen beet.
Eindelijk was het zover. De situatie waarin het gebeurde deed er niet meer toe.
De strakke, warme, vochtige omsluiting van Elyse vaagde even alles weg.
"En dan doe je dus dit" zei Elyse en begon op en neer te wippen.
"Ohhhh god" kreunde Ramon.
"Ohhh... jemig..." kreunde Marisol.
Ze kon haar ogen niet van het schouwspel afhouden.
Allerlei rare en nieuwe gevoelens schoten door haar lichaam.
Ze voelde kriebels, daar beneden, zoals ze 's avonds voor het slapen ook wel eens voelde.
Dat had dus hiermee te maken. Dat ging dus hierover.
Nieuwe verlangens begonnen zich in haar bewustzijn te vormen.
Elyse voelde Ramon verstrakken. Nee, niet nu al, dacht ze.
Ze stopte snel met op en neer wippen en kwam overeind..
Ze draaide zich op haar rug en trok Ramon bovenop zich.
"En zo kan het dus ook" legde ze aan het meisje uit.
Ramon liet zich weer bij haar naar binnen glijden en begon te stoten.
"Ohhh!" hijgde het meisje verrukt.
Het duurde niet lang. Ramon begon sneller te stoten en kreunde extatisch.
"Buiten" fluisterde Elyse hijgend, zelf ook in de greep van haar naderende climax.
"Buiten, dan kan ze het zien!"
Vervolgens trok haar vagina samen in haar hoogtepunt, en dit hielp ook Ramon over de streep.
Hij trok zich terug en spoot een witte straal over Elyse's buik.
En nog één, en nog één.
Uitgeput en een beetje beschaamd liet hij zich zakken.

Marisol slaakte een juichkreet en klapte in haar handen.
"Jaaaah! Gelukt! Dus zo gaat dat! Zie je wel!!!"
Ramon rolde van Elyse af. Die zuchtte even verlekkerd en richtte zich weer tot het meisje.
"Ja, zo gaat dat dus. Het is een heel lekker gevoel. Maar volgens mij vermoedde je dat al."
Het blosje van het meisje verdiepte zich.
"Uhm, ja. Ik... doe het ook wel eens, 's avonds. Lekker wrijven. En dan denk ik altijd aan jongens."
Haar hoofd was nu pioenrood. "En aan piemels."
Elyse knikte. "Goed zo. Dan weet je nu ook wat de bedoeling is."
"Jaaaahhhh!!!"
"We zijn erg blij dat we je hebben kunnen helpen met je opvoeding" zei Ramon met een ironische blik naar Elyse.
"Ook al was het misschien beter als dat anders gegaan was."
"Neeee, dit was perfect! Dank je wel!"
"Nou, graag gedaan" zuchtte Ramon.




F&YR

 

[Onem]

Aparte twist. Stil lovin it. !1

 

[friendly]

Aparte twist.

Ja, we waren er niet helemaal zeker van, maar hebben het toch maar zo gelaten.

 

[friendly]

Het Geheim Van De Reuzenplaneet
*Een Avontuur Van Ramon En Elyse*

Hoofdstuk 5: Groeispurt

Ramon had al zijn kruit verschoten en was hondsmoe.
Gelaten maar genietend onderging hij de rest van de dag Marisol's babybehandeling.
In feite was het zelfs fijner nu, nu de druk eraf was.
Hij kon zich meer ontspannen en van de zorg genieten.
Ja, Elyse had weer eens gelijk gehad. Niet alleen de luiers, maar de hele behandeling eromheen was heerlijk.
En misschien ook een logisch gevolg ervan.
Want wie dragen er luiers? Baby's.
En de hele bevolking van Fraldas, dan.
Maar goed, wie weet ontdekten die ook nog wel eens de geneugten van het babyleven.
Ook Elyse genoot van Marisol's getut en gesus.
Flesje hier, badje daar, knuffels, speentjes en speeltjes.
Ze vermaakte zich prima.
Wie had dat ooit gedacht?
Zijzelf zeker niet toen ze zich aanmeldde voor de training tot tijd/ruimte-agent.
En het mooie was dat het ook nog eens goed was voor hun missie.
Want die had ze, ondanks alles, niet uit het oog verloren.
Een betere inside-view van het leven op deze planeet had ze zich niet kunnen wensen.
Ze registreerde alles om later voor haar rapport aan de Raad te gebruiken.

Het werd later en Marisol's bedtijd naderde.
Ze deed haar nachtjaponnetje aan en nam haar babypoppen weer mee naar bed.
Nog een verschoning voor de nacht, allebei een kusje en slapen maar.
Elyse was al snel ingedut. Die kon overal en altijd wel slapen, leek het.
Ramon deed er langer over. Ook omdat Marisol de slaap niet leek te kunnen vatten.
Ze woelde en draaide onrustig en hield hem daardoor wakker.
Maar uiteindelijk werd ze rustiger en kon Ramon ook indommelen.
Om wat een minuut later leek weer wakker te worden.
Het bed wiebelde een beetje.
Hij opende lodderig zijn ogen en zag Elyse, die hem aankeek.
Die was blijkbaar al eerder wakker geworden.
Ze hield haar wijsvinger tegen haar getuite lippen in een 'sjjt'-gebaar.
Daarna knikte ze naar Marisol, achter hem. Hij lag met zijn rug tegen haar aan.
De beweging van het bed kwam van haar vandaan.
Hij draaide voorzichtig zijn hoofd naar haar om.
En zag dat haar hand onder het dekbed verdwenen was.
Het ritmische gewiebel, het zachte gekreun van Marisol.
Het was duidelijk wat ze aan het doen was.
Ramon draaide zich naar Elyse terug, die hem met een glimlach aankeek.
"Dus daarom kon ze niet meteen slapen" fluisterde hij. "Ze was..."
"Zo geil als boter. Door ons!" fluisterde Elyse terug.
Marisol's gekreun nam toe, en de ritmische kadans werd sneller en steviger.
Ramon keek bezorgd.
"Oh god. Wat hebben we gedaan? Dat onschuldige meisje..."
Elyse keek hem geringschattend aan.
"Onschuldig? Het is wel duidelijk dat jij niet veel van meisjes weet" fluisterde ze.
"Ikzelf... op die leeftijd..."
"Ja?" vroeg Ramon, zeer benieuwd.
"Laat maar. Maar wees gerust. We hebben haar niet getraumatiseerd of zo."
Het bed schokte een paar keer en een lange zucht van verlossing weerklonk.
Daarna lag Marisol nog even uit te dampen. De babypoppen hielden zich stil.
Even later draaide ze zich op haar zij en viel onmiddellijk opgelucht in slaap.

Elyse sloeg haar arm om Ramon en kroop tegen hem aan.
"Ze is zo lief en schattig. Ik ben zo blij dat we haar kunnen helpen."
"Ja. Helaas is het morgen voorbij."
"Jaaaa, ik vind het bijna jammer. Ik zou wel langer willen blijven."
"Ja, jij wel. Voor altijd, zeker."
"Nou, waarom niet? Geen verantwoordelijkheden, geen gedoe. Alleen liefde en zorgzaamheid."
"En af en toe een spetterende climax."
"Ja, en dat" giegelde ze.
Een kusje op zijn wang.
"Ga maar slapen, jochie. Morgen is de grote dag. Letterlijk."
Hij kuste haar terug.
"Truste, lief babymeisje."
Een warme, liefdevolle blik van Elyse voor ze haar ogen sloot.
Met een glimlachje vielen ze allebei in slaap.

Een rilling ging door Ramon's lichaam. Daarna iets wat op een elektrische schok leek.
"Wat de hel?" kreunde hij, nog slaapdronken, en kwam overeind.
Elyse was al wakker.
"Dat had ik net ook. Zeker de verkleining die uitgewerkt raakt."
Ramon knikte lodderig.
"Ja. Onze integrale moleculaire structuur die na de fase-assimilatie gereduceerd was, wordt op kwantumniveau in stadia weer tot inflatie gebracht."
"Zozo. En dat op je nuchtere maag."
"We worden weer groot, bedoel ik."
"Ja, dat had ik al door. Kijk eens."
Ze hield haar hand tegen de zijne. Die was groter dan die van hem.
"Het gaat met scheuten, zeggen ze. Jij bent blijkbaar al verder dan ik" zei hij.
"Ja, en kijk eens naar mijn kleertjes."
Haar roze rompertje met babyprint zat losjes over haar luier.
Het printje, van een beertje met ballonnen in zijn pootje, spande nauwelijks over haar borsten.
Het rompertje was niet strakker geworden, ondanks dat Elyse gegroeid was.
Ook de bijpassende roze sokjes niet.
"Krijg nou wat. Onze kleren groeien mee, blijkbaar" zei Ramon.
"Zeker omdat we ze aanhebben."
"Ja. Het faseveld zit als een soort bubbel om je lichaam. Dus als je dan groeit..."
"Groeit alles wat dichtbij is met je mee."
"Precies."
Weer een rilling en een schok.
En weer was Ramon een paar centimeter gegroeid.
Even later hetzelfde bij Elyse.
"Dat gaat snel zo. Waar is Marisol?"
"Aan het ontbijten. Ze moet zo weer naar school."
"Laten we zo direct maar afscheid nemen, dan."
"Ja. Jammer."
Ramon stond op en nam de inertiepakken van de stapel kleertjes in de kast.
"Oh jezus. Die zijn natuurlijk nog klein. Als we ze hadden aangehad..."
"Tsja, daar kunnen we nu niks meer aan doen" zei Elyse.
Ze nam, zonder dat Ramon het zag, iets anders uit de kast en stopte het onder haar rompertje.
Voetstappen op de trap.
Marisol kwam binnen en keek hen verbaasd aan.
"Jeetje! Jullie zij al veel groter!"
Inderdaad. Ze kwamen nu zo ongeveer tot haar middel.
"Ja, en het is bijna tijd om te gaan, Marisol" zei Elyse.
"Oh neeee! Ik vond het zo leuk met jullie!"
"En wij vonden het heel fijn bij jou."
"Moeten jullie echt gaan?"
Bijna als antwoord groeide Elyse ter plekke weer een paar centimeter.
"Je ziet het. We worden snel weer groot. Dan kunnen we niet hier blijven."
"Zo jammer" pruilde Marisol. Ze leek zelf wel weer even een klein meisje.
Ramon voelde een schok en schoot ineens een flink stuk omhoog.
"Het proces gaat sneller nu. We zijn al bijna van normaal formaat."
Elyse kwam nu tot de schouders van Marisol.
Ze spreidde haar armen en omsloot het meisje in haar omhelzing.
Die begon direct te snikken.
"Dankjewel lieve Marisol, dat je onze mama wilde zijn. We vonden het heerlijk."
"Ik ook" snikte het meisje. "Ik zal jullie zo missen!"
Nog een scheut en Elyse groeide verder.
Ze was nu weer haar normale lengte.

Gestommel op de trap. De stem van Marisol's moeder.
"Marisol! Wat ben je aan het doen? Straks kom je te laat op school!"
"Snel! Door het raam, voordat ze ons ziet!" fluisterde Ramon.
Met de nog verkleinde inertiepakken in zijn hand schoof hij het raam open en dook naar beneden.
"Dag lieve Marisol" fluisterde Elyse en gaf het meisje een kusje op haar voorhoofd.
Ze haalde het pakketje onder haar rompertje vandaan en legde het snel in de kast.
Daarna volgde ze Ramon door het raam.
Net op tijd, want daar was Marisol's moeder.
"Wat ben je in vredesnaam aan het doen? En waarom is het raam open?"
"Niks. Sorry, mama" snikte Marisol.
"Schiet op. Je bent al te laat."
"Ja, mama."

Ramon en Elyse holden door de door de ochtendzon beschenen straat.
Aangegaapt door de mensen die uit hun huizen kwamen of al bij hun auto stonden.
Twee volwassenen, aangekleed als baby's, die wijdbeens door hun dikke luiers langs hen heen renden.
"Oh god, daar gaat het incontaminatie-protocol" hijgde Ramon.
"Maakt niet uit" pufte Elyse. "Ze weten toch niet dat we buitenwerelders zijn."
"Okee. Maar dit zullen ze zich nog wel even blijven herinneren."
Bij een grasveldje sloeg Ramon linksaf en bonkte prompt met zijn hoofd tegen iets onzichtbaars.
De sloep. Onzichtbaar, maar niet langer onstoffelijk.
Op de tast zocht hij het toegangsluik en opende die met een druk op een onzichtbare knop.
Met een zacht zoemend geluid ontvouwde het trapje zich en klommen Ramon en Elyse omhoog.
Verbijsterd zagen de buurtbewoners de twee volwassen baby's de onzichtbare trap opgaan en in het niets verdwijnen.
Elyse sloot het luik en Ramon startte de motoren.
Even later verhief het schip zich geluidloos richting de blauwe hemel.
"Pfoei. Daar kwamen we nog mooi weg" hijgde Ramon na.
"Zeg dat wel. Ik scheet in mijn broek!" antwoordde Elyse.
"Pardon?" vroeg Ramon, niet gewend aan zulk taalgebruik van Elyse.
Ze wreef over haar billen.
"Of eigenlijk in mijn luier. Letterlijk."
Ramon zuchtte diep.

Die middag, toen het duo al lang weer op weg was naar het volgende avontuur, kwam Marisol thuis uit school.
Ze had zich de hele dag niet kunnen concentreren.
Nu plofte ze neer op haar bed en keek droevig voor zich uit.
Haar blik dwaalde naar haar kast.
Had ze Elyse daar nou iets neer zien leggen, vlak voor ze vertrok?
Ze stond op en ging kijken.
Bovenop het stapeltje poppenkleertjes lag een luier.
Eén van de poppenluiers, maar dan groter.
Hoe kon dat nou?
Hij leek nu groot genoeg om haar zelf te passen.
Had Elyse hem laten groeien? Toen ze zelf aan het groeien was?
Wat raar.
Ze dacht aan Elyse en hoe schattig de luier haar gestaan had.
Hoe zou hij bij haarzelf staan? Net zo schattig?
Ze wreef over de luier en vouwde hem uit.
Kriebeltjes in haar buik.
Zou ze het proberen?
Ja, waarom niet?

Een paar dagen later laveerde Ramon het schip door een ijle interstellaire nevel.
"Wel jammer, dat we weg moesten" zei hij. "Het was echt een leuk meisje."
"Hmja. Misschien moeten we aan het eind van deze missie nog eens gaan kijken" antwoordde Elyse.
"Hoezo? Vind je dat niet wat riskant?"
"Jawel. Misschien wel. Maar ik wil ook graag zien hoe iets uitgepakt heeft."
"Hoe bedoel je?"
"Ik heb iets voor haar achtergelaten."
"Wat dan?"
"Gaat je niets aan. Maar ik ben benieuwd wat ze ermee doet."
"Nu wordt ik wel heel nieuwsgierig."
"Nou, dan gaan we zéker nog even terug."
"Hm. Goed dan."
"Ramon...zeg eens..."
"Ja?"
"Mis je het niet? Die babybehandeling?"
"Neuh. Het was leuk voor toen. Maar nu zijn we weer volwassen. Toch?"
Elyse keek opzij.
"Ja. Je hebt gelijk" antwoordde ze.
Met een raadselachtig glimlachje op haar lippen.



F&YR

 

[friendly]

Het Geheim Van De Reuzenplaneet
*Een Avontuur Van Ramon En Elyse*

Hoofdstuk 6: Epiloog

Ramon manoevreerde het schip door een asteroidenveld.
Hij was van plan ze allemaal in kaart te brengen, en dat was lang en vervelend werk.
Dat kan hij best wel alleen af, dacht Elyse.
Ze sloop op haar tenen de controleruimte uit.
Naast het slaapvertrek was een opslagruimte.
Voorzichtig ging ze naar binnen en sloot de deur achter zich..
Ze opende de tweede opslagcontainer van rechts.
Daar had ze de spulletjes verborgen.
Ze stroopte haar inertiepak af tot ze naakt was op haar luier na.
Daarna begon ze zich weer aan te kleden.
Het roze rompertje met beertje-met-ballonnenprint.
De sokjes aan haar voeten en de speen in haar mond.
Alles wat ze van Marisol aan had gekregen, die laatste dag.
Hun inertiepakken waren gegroeid zodra ze het schip binnengingen, maar de kleertjes waren niet gekrompen..
Ze nam de bijtring, de teddybeer, de rammelaar en het babyflesje.
Die had ze stiekem door de materiesynthesizer laten maken.
Ze spreidde een dekentje uit en ging er geknield op zitten.
Ze zoog op haar speen, speelde met haar speelgoed.
Ze deed een plasje in haar luier en knuffelde haar beer.
Brabbelde babywoordjes voor zich uit en dronk uit het flesje.
En dacht aan Marisol.
Die lieve Marisol.
Haar mama.