Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Het Hotel
Het was een noodgeval. Volkomen onverwachts moest ik naar Chiang Mai in Thailand, omdat er zich bij één van onze toeleverende fabrikanten een ernstige storing voorgedaan had, die, als het niet snel verholpen werd, ook onze leververplichtingen in ons eigen land in gevaar zou kunnen brengen, met alle financiële gevolgen van dien.
Toevallig was ik al op het hoofdkantoor in Amsterdam toen de noodoproep binnenkwam, dus ik was per direct beschikbaar, hoewel ik de jongste troubleshooter was. De directie ging er – waarschijnlijk terecht – van uit dat ik het probleem wel op zou kunnen lossen. Zo niet, dan zou het hoofd van de technische dienst met een latere vlucht kunnen volgen.
In vliegende vaart werd er een ticket gekocht en een dienstauto naar Schiphol geregeld. Mijn vlucht zou binnen twee uur vertrekken en met de maatschappij was afgesproken dat het vliegtuig desnoods even zou wachten als ik iets te laat was. Onze firma vliegt veel, en de goed betalende klant is nog altijd koning. Met één transfer in Bangkok zou ik binnen vijftien uur in Chiang Mai zijn.
Omdat ik natuurlijk op een vertrek naar het buitenland volstrekt niet was voorbereid, reisde ik licht. Het belangrijkste dat ik bij me had was mijn bedrijfslaptop, een extra usb met een geheim handboek voor het geval dat, en enig zeer gespecialiseerd gereedschap. Met de creditcard van de firma zou ik ter plaatse kleding en andere persoonlijke benodigdheden aan kunnen schaffen en ik hoopte tijdens de vlucht te horen welke accommodatie ze in Chiang Mai voor me geregeld hadden.
De vlucht verliep voorspoedig, de service aan boord was prima en ik zag zelfs kans om wat te slapen. Zodra ik in Bangkok was en mijn telefoon terug uit de vliegtuigstand zette, kreeg ik een bericht met het adres van een vijfsterrenhotel in Chiang Mai. De aansluitende vlucht naar het noorden zou niet lang op zich laten wachten en volgens mijn informatie duurde die vlucht maar nauwelijks meer dan een uur.
Tijdens de binnenlandse vlucht ontstond er merkbaar enige commotie onder het personeel en het duurde niet lang voordat de purser naar de microfoon greep. 'Ladies and gentlemen' begon hij, en deelde de passagiers mee dat Chiang Mai door een aardbeving getroffen was, maar dat landen op het vliegveld nog mogelijk was en dat we de vlucht voort zouden zetten. Dezelfde mededeling deed hij daarna in naar ik aanneem het Thai, maar die taal spreek ik niet.
Op het vliegveld heerste chaos en er was een zekere paniek. De aardbeving, op zich tamelijk zeldzaam in Chiang Mai, was een zware geweest en vele gebouwen waren beschadigd. Toch slaagde ik er in een taxi te vinden en liet de chauffeur het adres van mijn hotel zien. De man schudde zijn hoofd en riep uit: 'Hotel collapsed! Not possible!'
Ik haalde als fooi een redelijk groot bankbiljet te voorschijn – ik had mijn korte tijd in Bangkok goed gebruikt – en vertelde de man een hotel te vinden. Maakte niet uit wat voor hotel, maar liefst wat in de buurt van ons toeleverende bedrijf. Niet echt in een toeristische buurt kennelijk, maar na wat overleg met collega-chauffeurs om te horen welke hotels onbeschadigd waren, zette hij gang. Ik was allang blij dat hij iets gevonden scheen te hebben en dat ik in een echte auto zat. Met een beetje pech had ik ook in een tuktuk terecht kunnen komen. Ik zag onderweg dat er nogal wat schade was aan wegen en gebouwen. We stopten voor een bescheiden hotel. “Rongræm khụ̄n peīyk” scheen het te heten. Als een vijfsterren hotel zag het er niet uit, maar het was onbeschadigd. En netjes, zoals ik binnen vaststelde. Ik besloot te blijven. Zo veel alternatieven zouden er waarschijnlijk toch niet zijn, na de aardbeving.
De ontvangst aan de receptie was, zoals overal in Thailand naar ik had gehoord, uiterst vriendelijk. En de receptioniste sprak Engels, met het bekende Aziatisch zangerige accent, maar goed verstaanbaar. Mijn paspoort werd gecontroleerd, mijn gegevens genoteerd. Dat ik alleen maar een klein koffertje bij me had, wekte kennelijk enige verbazing op. Ik kreeg de sleutel van mijn kamer. Een echte nog, geen keycard.
De kamer zag er comfortabel, maar tamelijk onpersoonlijk uit. Typisch een hotelkamer. Er was een ruime douche, voorzien van handdoeken, shampoo en diverse zeepjes. Tot mijn verbazing lagen er op het nachtkastje een aantal plastic broekjes in diverse grotere maten.
Moe als ik was liet ik me op het bed vallen. Ik hoorde een soort geluid dat me vaag bekend voorkwam, maar ik niet meteen thuis kon brengen. Toen ik onder het laken keek, zag ik tot mijn verwondering dat er een roodbruin rubber laken op de matras lag, zo groot als het bed zelf!
Er werd geklopt.
“Roomservice, Sir!”
Ik deed open. De vriendelijke receptioniste stond voor de deur.
“Does Sir require diapers, please?”
Ik ontkende! En vroeg me inwendig glimlachend af of ze kon weten dat ik als jongen tot m'n 16e in bed had geplast.
“Diapers in cabinet, Sir” wees de vrouw naar een kast. En ging verder:
“Does Sir use plastic pants?”
Nou nee mevrouw, al een jaar of zes niet meer, dacht ik bij mezelf.
Ze wees op de plastic broekjes op het nachtkastje.
“Right size, Sir?
Wat kon ik anders doen dat verbluft knikken? Glimlachend verliet de vrouw mijn kamer weer.
Mij achterlatend met de vraag in wat voor soort hotel ik eigenlijk beland was. Of was dit in Thaise hotels gebruikelijk?
Er lag een map waarop de naam van het hotel stond. โรงแรมคืนเปียก en daaronder, een stuk leesbaarder voor mij, “Rongræm khụ̄n peīyk”.
Het was een map met informatie. Hier stond de naam van het hotel in het Engels vertaald.
“Bedwetters Welcome” stond er onder.
En “ABDL friendly”.
Ik was in het Wet Night Hotel beland!
Die nacht heb ik in bed geplast. Het was fijn. Ik kon het niet laten.....
Het was een noodgeval. Volkomen onverwachts moest ik naar Chiang Mai in Thailand, omdat er zich bij één van onze toeleverende fabrikanten een ernstige storing voorgedaan had, die, als het niet snel verholpen werd, ook onze leververplichtingen in ons eigen land in gevaar zou kunnen brengen, met alle financiële gevolgen van dien.
Toevallig was ik al op het hoofdkantoor in Amsterdam toen de noodoproep binnenkwam, dus ik was per direct beschikbaar, hoewel ik de jongste troubleshooter was. De directie ging er – waarschijnlijk terecht – van uit dat ik het probleem wel op zou kunnen lossen. Zo niet, dan zou het hoofd van de technische dienst met een latere vlucht kunnen volgen.
In vliegende vaart werd er een ticket gekocht en een dienstauto naar Schiphol geregeld. Mijn vlucht zou binnen twee uur vertrekken en met de maatschappij was afgesproken dat het vliegtuig desnoods even zou wachten als ik iets te laat was. Onze firma vliegt veel, en de goed betalende klant is nog altijd koning. Met één transfer in Bangkok zou ik binnen vijftien uur in Chiang Mai zijn.
Omdat ik natuurlijk op een vertrek naar het buitenland volstrekt niet was voorbereid, reisde ik licht. Het belangrijkste dat ik bij me had was mijn bedrijfslaptop, een extra usb met een geheim handboek voor het geval dat, en enig zeer gespecialiseerd gereedschap. Met de creditcard van de firma zou ik ter plaatse kleding en andere persoonlijke benodigdheden aan kunnen schaffen en ik hoopte tijdens de vlucht te horen welke accommodatie ze in Chiang Mai voor me geregeld hadden.
De vlucht verliep voorspoedig, de service aan boord was prima en ik zag zelfs kans om wat te slapen. Zodra ik in Bangkok was en mijn telefoon terug uit de vliegtuigstand zette, kreeg ik een bericht met het adres van een vijfsterrenhotel in Chiang Mai. De aansluitende vlucht naar het noorden zou niet lang op zich laten wachten en volgens mijn informatie duurde die vlucht maar nauwelijks meer dan een uur.
Tijdens de binnenlandse vlucht ontstond er merkbaar enige commotie onder het personeel en het duurde niet lang voordat de purser naar de microfoon greep. 'Ladies and gentlemen' begon hij, en deelde de passagiers mee dat Chiang Mai door een aardbeving getroffen was, maar dat landen op het vliegveld nog mogelijk was en dat we de vlucht voort zouden zetten. Dezelfde mededeling deed hij daarna in naar ik aanneem het Thai, maar die taal spreek ik niet.
Op het vliegveld heerste chaos en er was een zekere paniek. De aardbeving, op zich tamelijk zeldzaam in Chiang Mai, was een zware geweest en vele gebouwen waren beschadigd. Toch slaagde ik er in een taxi te vinden en liet de chauffeur het adres van mijn hotel zien. De man schudde zijn hoofd en riep uit: 'Hotel collapsed! Not possible!'
Ik haalde als fooi een redelijk groot bankbiljet te voorschijn – ik had mijn korte tijd in Bangkok goed gebruikt – en vertelde de man een hotel te vinden. Maakte niet uit wat voor hotel, maar liefst wat in de buurt van ons toeleverende bedrijf. Niet echt in een toeristische buurt kennelijk, maar na wat overleg met collega-chauffeurs om te horen welke hotels onbeschadigd waren, zette hij gang. Ik was allang blij dat hij iets gevonden scheen te hebben en dat ik in een echte auto zat. Met een beetje pech had ik ook in een tuktuk terecht kunnen komen. Ik zag onderweg dat er nogal wat schade was aan wegen en gebouwen. We stopten voor een bescheiden hotel. “Rongræm khụ̄n peīyk” scheen het te heten. Als een vijfsterren hotel zag het er niet uit, maar het was onbeschadigd. En netjes, zoals ik binnen vaststelde. Ik besloot te blijven. Zo veel alternatieven zouden er waarschijnlijk toch niet zijn, na de aardbeving.
De ontvangst aan de receptie was, zoals overal in Thailand naar ik had gehoord, uiterst vriendelijk. En de receptioniste sprak Engels, met het bekende Aziatisch zangerige accent, maar goed verstaanbaar. Mijn paspoort werd gecontroleerd, mijn gegevens genoteerd. Dat ik alleen maar een klein koffertje bij me had, wekte kennelijk enige verbazing op. Ik kreeg de sleutel van mijn kamer. Een echte nog, geen keycard.
De kamer zag er comfortabel, maar tamelijk onpersoonlijk uit. Typisch een hotelkamer. Er was een ruime douche, voorzien van handdoeken, shampoo en diverse zeepjes. Tot mijn verbazing lagen er op het nachtkastje een aantal plastic broekjes in diverse grotere maten.
Moe als ik was liet ik me op het bed vallen. Ik hoorde een soort geluid dat me vaag bekend voorkwam, maar ik niet meteen thuis kon brengen. Toen ik onder het laken keek, zag ik tot mijn verwondering dat er een roodbruin rubber laken op de matras lag, zo groot als het bed zelf!
Er werd geklopt.
“Roomservice, Sir!”
Ik deed open. De vriendelijke receptioniste stond voor de deur.
“Does Sir require diapers, please?”
Ik ontkende! En vroeg me inwendig glimlachend af of ze kon weten dat ik als jongen tot m'n 16e in bed had geplast.
“Diapers in cabinet, Sir” wees de vrouw naar een kast. En ging verder:
“Does Sir use plastic pants?”
Nou nee mevrouw, al een jaar of zes niet meer, dacht ik bij mezelf.
Ze wees op de plastic broekjes op het nachtkastje.
“Right size, Sir?
Wat kon ik anders doen dat verbluft knikken? Glimlachend verliet de vrouw mijn kamer weer.
Mij achterlatend met de vraag in wat voor soort hotel ik eigenlijk beland was. Of was dit in Thaise hotels gebruikelijk?
Er lag een map waarop de naam van het hotel stond. โรงแรมคืนเปียก en daaronder, een stuk leesbaarder voor mij, “Rongræm khụ̄n peīyk”.
Het was een map met informatie. Hier stond de naam van het hotel in het Engels vertaald.
“Bedwetters Welcome” stond er onder.
En “ABDL friendly”.
Ik was in het Wet Night Hotel beland!
Die nacht heb ik in bed geplast. Het was fijn. Ik kon het niet laten.....
Laatst bewerkt:
Als je bedrijf echter weer eens problemen heeft ben je ook bij mij welkom, luiers en plastic broekjes genoeg 
