Het kamphuis

snoekkie

Nieuw lid
Ik kan niet heel goed Nederlands en mijn schrijftalent is ook niet zo groot, maar ik heb geprobeerd om een verhaal te maken. Sorry als die flut is. Als ik zin heb en jullie het willen schrijf ik misschien nog een keer en vervolg. Dit is niet waargebeurd. Behalve dan dat die groep heel veel lawaai maakt.


´´Potjandriedubbeltjes. Het is weer zover…´´ Zuchtend keek ik op de wekker en zag dat het drie uur s ´nachts was. Nu ging het me echt te ver. Ik stapte me bed uit, pakte een trainingsbroek uit me kast en trok die aan. ´´Aardbeien met ketchupsaus, natuurlijk had ik weer de kleinste trainingsbroek gepakt die ik heb. Nou ja I don´t care.´´
Ik stormde naar buiten, het kamphuis in en schreeuwde : ‘’ Kennen jullie niet een keer stil zijn s’ nachts. Jullie maken al de hele week lawaai, ik, en niet alleen ik, maar alle buren zijn het stront maar dan ook stront zat. Iedere nacht zijn jullie aan het gillen, lachen, muziek aan het draaien. En iedere ochtend slaan jullie om 7 uur op de trommel. Hoe zouden jullie dat vinden als we dat een week lang naast jullie huis zouden doen?’’
De kampleiding keek me lacherig aan en eentje zei: ‘’Als ik jou was zou ik eerst maar je luiertje gaan verschonen of een grotere trainingsbroek aantrekken voordat je hier komt zeuren.’’
Ik keek naar beneden en zag dat ik me luier weer goed gebruikt had deze nacht. Ik schaamde me dood dat die mensen/kinderen me zo zagen. Ik wou weglopen, maar voordat ik dat kon doen had een ervan me al opgetild en legde me op de tafel. Hij trok me trainingsbroek uit en maakte een foto van mij. Vervolgens zei hij: ‘’ heey Bart haal even pampers maat 5 en spullen om te verschonen.’’ De jongen die schijnbaar Bart heette, kwam na een halve minuut aangelopen met een luier en alles. Alle kinderen stonden te kijken naar wat er gebeurde. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte.
‘’Ik ben Niels. Hoe heet jij?’’ “Emma, meneer Niels.” “En hou oud ben jij?” “14 meneer.”
“Kijk we hebben hier een 14 jarige baby.” Zei Niels naar de kinderen. Een paar kinderen giechelden, maar ook een paar kinderen werden rood. Niels maakte voorzichtig mijn luier los en verschoonde mij. Vervolgens trok die mij een raar pakje aan waar ik me bijna niet in kon bewegen.
“Met dit pak zal jij je luier niet uitkrijgen. Morgenochtend als ik trommel mag jij hier weer heen komen voor een schone luier. Kom je niet, krijg je geen schone luier, loop je voor eeuwig in dit rare pak rond en zet ik de foto’s op internet.”

Ik liep huilend weer terug naar huis en dook me bed in. Vrijwel meteen viel ik in slaap. De volgende morgen werd ik wakker van een trommel en ik sprong gelijk me bed uit trok een trainingsbroek en een shirt over het rare pak aan en liep naar de buren.
Daar aangekommen, werd ik gelijk door Niels en Bart mee naar een andere kamer genomen. Ik werd eindelijk verlost van het rare pak en werd verschoont. Gelukkig deden ze het pak niet weer aan. Ze trokken me shirt en trainingsbroek bij me aan en gaven nog een klopje op me kont. “Vandaag gaan we weer terug naar huis, maar volgend jaar kommen we weer, en waag het niet om geen schone luier te kommen halen.”
 
Bovenaan