Bedplasser91
Plasticbroekjesfan!
Het leren broekje
We zaten al een dikke week in Duitsland op de camping. Het was een mooie omgeving, er waren bergen en bossen, en mooie stadjes in de buurt, met vakwerkhuizen en ijssalons waar je reusachtige sorbets kon krijgen. Jammer genoeg kreeg ik er niet zo vaak een, want als ik weer in bed had geplast vonden ze dat ik geen ijs had verdiend. Het was me deze week al vier keer gebeurd dat ik 's morgens nat wakker werd, en m'n moeder baalde. Thuis plaste ik ook nog wel eens in bed, maar hooguit twee of drie keer in de maand, en ze deden er nooit zo moeilijk over, ook al was ik al bijna vijftien.
Op de camping was het wel wat lastig, want als ik in bed had geplast was m'n slaapzak natuurlijk helemaal nat en dan moest ik er weer mee naar de wasserij. Die was gelukkig vlakbij. De eerste keer legde ik de slaapzak op de toonbank, en had hem zorgvuldig opgevouwen, zo, dat je de grote natte vlek niet zag. Er stond een oudere mevrouw achter de toonbank, en ik gaf haar de slaapzak. Maar wat deed ze!? Ze vouwde de slaapzak open en deed de hele rits los, en zo lag het bewijs van mijn bedplassen open en bloot op de toonbank. Ze zei er niets van, maar ik werd zo rood als een biet. Een man in een overall, kennelijk een werknemer van de wasserij, kwam door een deur en stak de slaapzak op een soort van rails. Je kon de pisvlek heel duidelijk zien. De slaapzak verdween zo naar achteren waar grote machines stonden te blazen, en anderhalf uur later kon ik hem weer ophalen, schoon en droog.
Zo ging het die week een paar keer, en na de derde keer voelde ik me er al vaste klant. De mevrouw zei af en toe wel wat tegen me, maar het was in het Duits en dus haalde ik m'n schouders op en lachte vriendelijk. Dat hielp meestal.
Twee dagen later had ik weer in bed geplast en zo moest ik weer naar de wasserij. Ik bleef voor de deur rondhangen, want binnen zag ik een jongen van ongeveer mijn leeftijd, en ik had echt geen zin om mijn natgeplaste slaapzak open te laten vouwen waar die gast bij was. Ik herkende hem wel, ik had hem al vaker gezien. Hij zat ook op de camping, met z'n ouders, het waren Duitsers. Ze reden tenminste in een dikke Audi met Duitse kentekenplaten. En die jongen was me opgevallen omdat hij vaak zo'n kort Duits leren broekje aan had! Het broekje was van zwart glanzend leer, voorin zaten twee ritsjes en er zaten voor bij de broekzakken een soort figuurtjes op van een een andere kleur leer. Het leken wel eikenblaadjes. In de achterzak zat een koperen ritsje en het broekje was veel korter dan de korte spijkerbroek die ik aan had: die haalde bijna m'n knieën. Ze zaten een paar tenten verder dan wij. Ik had nog geen woord met die jongen gesproken, maar het broekje was me wel opgevallen. Ik vond het vet stoer. En stiekem wou ik zelf ook wel zo'n leren broekje!
Ik had niet in de gaten dat die jongen naar buiten kwam, maar ineens stond hij naast me, keek naar mijn slaapzak en zei, tot mijn grote verbazing in het Nederlands: 'Weer in je bed gepist?'
Ik was te verbluft om kwaad te worden.
'Spreek jij Nederlands?' vroeg ik overbodig.
'Mijn moeder is Nederlands, mijn vader is Duits. Ik kan Duits en Nederlands. We wonen even buiten Ingolstadt, in Beieren.' En hij verduidelijkte: 'Zo'n 100 kilometer hier vandaan. Kom, we brengen jouw slaapzak even binnen, je zal 'm wel droog willen hebben, toch?'
In de wasserij schakelde hij net zo makkelijk over op Duits. Terwijl de jongen met de oude vrouw achter de toonbank kletste, rolde ze geroutineerd mijn slaapzak uit, de grote natte pisvlek was niet te missen. Gelukkig verdween de beschamende, natgeplaste slaapzak gauw uit zicht, en even later stonden de jongen en ik weer buiten.
'Om twee uur kunnen we onze spullen weer ophalen. Zin om zo lang mee te gaan naar de Spielhalle? Ze hebben een vette autorace. Wedden dat ik sneller ga?'
Even later zaten we in een raceauto voor een groot scherm, we stuurden en remden en schakelden dat het een lieve lust was en reden minstens 300 op de Nürburgring. Kai – zo heette de jongen – won de eerste en de tweede race, maar daarna kwam ik er al aardig in en won de derde ronde. Even later zaten we aan de cola.
'Hoe wist jij eigenlijk dat ik nog in bed plas?' vroeg ik.
'Heeft jouw moeder aan mijn moeder verteld.'
Ik werd woedend. Met vreemde mensen over mij praten, over mijn bedplassen ook nog wel, was ze nu helemaal gek geworden? Wie weet, wist de hele camping al dat ik het nog deed!
'Je mag wel oppassen. Je moeder wil je 's nachts weer luiers om doen als je zo veel in je bed blijft pissen, zei ze.'
'Luiers?!' spoog ik boos, 'die heb ik al drie jaar of zo niet meer om! Ik pis haast nooit meer in bed!'
'Zou je anders niet zeggen' antwoordde Kai. 'Je gaat zo ongeveer elke dag naar de wasserij, en vast niet om een praatje te maken! Maakt mij niet uit hoor... Ik doe het zelf ook nog.'
'Wat doe je ook nog?'
'In bed plassen.'
'Echt? Doe jij het nog vaak dan?'
'Thuis maar af en toe. Hier op de camping haast elke nacht. Net als jij. Volgens mij komt het door dat riviertje dat langs de camping loopt. De hele nacht hoor je water stromen... '
'Zou best kunnen. Had ik nog niet aan gedacht!'
'Nou ja, hoe dan ook.... Jouw moeder zag dat mijn moeder mijn plastic broekje stond af te spoelen. En zo kregen ze het er over.'
'Snap ik. Die kletstantes! Maar heb jij dan een plastic broekje aan, 's nachts?'
'Zeker weten. En een luier om. En ik moet die Lederhose aan als ik weer in bed heb gepist.'
'Lederhose?'
'Dat leren broekje.'
'Juist een hartstikke stoer broekje, man!'
'Tief op man. Voor mij betekent het alleen maar dat iedereen kan zien dat ik weer in bed gepist heb.'
'Dat weet toch niemand?'
'Ze weten gewoon dat ik de pest aan dat korte broekje heb.... '
'Mag ik het een keer aan?' vroeg ik brutaal. Als hij het toch niks vond?!
'Van mij wel. Voor mijn part doe je het nou meteen aan!'
En zo stonden we even later in de wc van de Spielhalle. Gelukkig was het niet druk, dus durfden we het wel aan om ons bij de wastafels om te kleden. Bovendien had ik een stoere boxer aan, daar hoefde ik me niet voor te schamen. Ik trok het spijkerbroekje uit en wou het aan Kai geven om aan te trekken, toen de adem me in de keel stokte. Kai had de ritsjes voor losgedaan, en ik zag nu dat het leren broekje ook nog een smalle riem had. Maar wat had hij onder dat leren broekje aan? Dat leek wel.... nee, dat WAS een luier, en hij had er een doorzichtig plastic broekje over heen!
Kai stapte uit het leren broekje, en inderdaad, hij had een dunne katoenen luier om, en een plastic broekje aan ook. Je zag twee veiligheidsspelden zitten, één aan elke kant. Hij zag me kijken.
'Dat hoort bij de straf' zei hij met een rood hoofd. Ik kreeg bijna medelijden met hem, en gaf hem gauw mijn spijkerbroek. Gelukkig was Kai net zo dun als ik, dus het paste goed ondanks de luier en het plastic broekje. Ik schoot ondertussen in het leren broekje.
Wat was het kort! Ik dacht niet dat ik ooit eerder zo'n korte korte broek aan had gehad. Het leer was zacht en glad en ik zag nu dat het niet echt zwart was, maar eerder een heel donker soort groen. Ik streek genietend over m'n achterste, deed het koperen ritsje in de achterzak even open en dicht.
Kai moest lachen.
'Je vindt het wel een geil broekje zo te zien.... '
Ik heb nooit een voldoende op Duits, maar dat de leraar eens over het woord 'geil' had verteld, wist ik nog. Betekent in het Duits zoiets als 'cool'. Maar ik vond het leren broekje ook wel een beetje op z'n Hollands geil en gaf Kai een speelse stomp. 'Hartstikke geil' zei ik – met een knipoog, om het niet al te gek te laten lijken. Ik ben geen flikker! Maar ik keek in de spiegel en wat ik zag beviel me. Het was inderdaad een hartstikke stoer broekje! Het stond goed bij mijn zwarte t-shirt.
'Bij ons in het dorp zijn nog wel meer jongens die in de zomer zo'n Lederhose dragen' zei Kai. 'Echt Duits. Vroeger had iedereen zo'n broekje aan, zei mijn vader. Was het heel gewoon om tot je 16e in een korte broek te lopen.'
We verlieten de Spielhalle en liepen door het stadje. Eerst dacht ik dat iedereen naar mijn leren broekje keek, maar dat was natuurlijk onzin. Bij de Eisdiele namen we allebei een grote ijscoupe, en een groot glas cola. Er waren toch geen ouders bij om te zeuren! Ik vertelde Kai dat ik geen ijs kreeg als ik in bed had geplast, en we vonden het allebei maar achterlijk dat we straf kregen als we nat waren. Konden wij immers niets aan doen!
Een uurtje later zaten we in het park bij de rivier. Er zat een stroomversnelling in, het water stortte wel een halve meter naar beneden met een luid geraas. Ik kreeg hoge nood en keek om me heen of er niet een geschikte boom was, of wat struikgewas. Kai had het in de gaten en lachte.
'Weet je wat het voordeel is van zo'n leren broekje? Je ziet er niks van als je in je broek pist!'
'Je spoort niet, man!'
'Nee, serieus. De jongens bij ons in het dorp die zo'n leren broekje aan hebben, laten het vaak genoeg gewoon lopen.... Lekker makkelijk!'
'Ik pis niet in m'n broek! Heb ik al jaren niet meer gedaan! Bovendien is het jouw broek.'
'Dacht je dat ik het nog nooit gedaan heb?'
'In dit broekje pissen?'
'Op de Grundschule, de basisschool zeg maar, deden we het allemaal. Zag je op het schoolplein dat het zo in straaltjes uit iemand z'n lederhose stroomde, en na de pauze zaten ze gewoon weer in de klas.'
'Ik weet niet....'
'Als het je interesseert, ik ben ook al nat.'
'Watte!'
'In de ijstent al. Kwam van die koude cola.'
'Je hebt in je broek gepist!?'
'Reg' dich ab. Ik heb toch niet voor niks een luier om! Kan ik 'm net zo goed gebruiken waar 'ie voor is. En het plastic broekje zorgt er wel voor dat jouw spijkerbroek droog blijft.'
Kai deed de knoop van de spijkerbroek los, de rits naar beneden, vouwde z'n broek open. Zijn luier was inderdaad nu natgeplast, een donkerder, gelige vlek was te zien onder het plastic broekje! 'Lekker toch! En lekker warm!' lachte Kai.
Ik kreeg nu toch wel zin om ook in mijn broek te plassen, en ik moest nodig genoeg. En voegde dus de daad bij het woord.
Met kracht plaste ik in het leren broekje. Grappig genoeg was er inderdaad helemaal niets te zien voorin het broekje! Er liep alleen een druppeltje uit het linker ritsje. Voorin mijn broekje werd alles nat en warm, maar alleen maar aan de binnenkant! Seconden later stroomde het langs mijn benen, ik zette mijn voeten wat uit elkaar, en nu kletterde mijn warme pis in het gras. Kai lag in een breuk van het lachen. 'Je wordt nog een echte Beierse jongen, a bayrische Bub!' Hij deed z'n spijkerbroek weer dicht en onttrok zijn natte luier aan het gezicht.
We liepen weer de stad in. Ergens vond ik het een gigantisch opwindende gedachte dat ik een natgeplaste broek aan had, en dat niemand het kon zien!
Als het de vrouw van de wasserij al opviel dat nu de Hollandse jongen het leren broekje droeg in plaats van zijn Duitse vriendje, liet ze niets merken. Ik kreeg mijn slaapzak terug, weer schoon en droog, en het verbaasde me niet eens dat Kai een stapeltje helder witte katoenen luiers meekreeg. Ze schoof ze keurig opgevouwen in een grote tas met de naam van de wasserij er op.
In de toiletruimte van de Spielhalle verwisselden we weer onze broeken. Anders hadden we op de camping waarschijnlijk echt te veel uit moeten leggen. Omdat ik geen spijkerbroek over mijn kletsnatte onderbroek aan wou trekken, dumpte ik die maar in de prullenbak van de Spielhalle. Ze zouden wel denken als ze die vonden, maar dat kon me niets schelen. Ik zou er toch niet vaker komen! En trouwens, ik heb wel vaker een jongen bij het gamen in zijn broek zien plassen, je houdt toch niet zo maar met gamen op als je lekker gaat! Sommigen merken het geeneens. Kai lag er niet wakker van om het natgeplaste leren broekje aan te trekken en deed het gewoon weer aan over zijn natte luier en het plastic broekje.
Op de camping aangekomen ging ik nog even mee naar de tent van Kai zijn ouders. Dat zijn moeder ons in het Nederlands begroette vond ik wel geinig, ik had de hele tijd gedacht dat ze Duits was. Dat ze ons welkom heette met 'Daar zijn de twee bedplassers weer!' vond ik dan wel wat minder, maar ja, ik kon het ook moeilijk ontkennen.
De volgende dag zag ik dat Kai zijn leren broekje weer aan had. Hij had dus weer in zijn bed geplast. Ik was die nacht droog, wat wel een wonder mocht heten, want ik had gedroomd dat ik het leren broekje aan had.
Kai kwam bij ons langs om te horen of ik mee ging voetballen, en ik vroeg mijn moeder of ik ook zo'n leren broekje mocht. 'Hartstikke stoer, ma, en je hoeft het niet te wassen, en ze zijn niet kapot te krijgen!' Ze ging er niet op in, maar op veel enthousiasme stuitte het idee duidelijk niet.
Toen Kai en ik later met z'n tweeën waren, vroeg ik hem of hij weer een luier om had.
'Tuurlijk', zei hij, en er zachtjes achteraan: 'En die is ook al lekker nat!' Voor mijn geestesoog zag ik zijn natte luier weer door het plastic broekje schemeren. Ik was bijna jaloers, maar vooral op het leren broekje dat hij aan had.
De volgende dag hadden we allebei in bed geplast en ik mocht dus weer naar de wasserij met de natte slaapzak. Kai had nog niet genoeg luiers volgeplast om een gang naar de wasserij voor hem ook noodzakelijk te maken, maar ging mee voor de gezelligheid.
'Mag ik je leren broekje nog een keer aan?' vroeg ik hem. Ik kon het niet laten, het was sterker dan ik. 'Kan niet', zei Kai spijtig, 'we gaan vanmiddag terug naar huis.' Ik voelde een steek van gemis. Kai was in die paar dagen een echte vriend geworden. Bedplassen schept een band tussen jongens die het doen.
Terwijl de wasserij zich met mijn slaapzak bezig hield gingen we nog even een ijsje eten. Kreeg ik er lekker toch eentje, hoewel ik in bed had geplast!
Veel te gauw was de tijd om, we pikten mijn slaapzak op bij de wasserij en slenterden naar de camping terug. Kai's ouders waren de tent al aan het afbreken, en we namen afscheid. Ik liep naar onze tent en miste Kai nu al.
Een half uur later stopte de volgeladen Audi voor onze tent. Kai sprong eruit. Tot mijn verbazing had hij een gewone spijkerbroek aan. Het leren broekje had hij in zijn hand. 'Voor jou', zei hij, en overhandigde mij het broekje. 'Mocht van mijn moeder. Ik heb er thuis nog een, dus ik zal wel vaker zo'n stom broekje aan moeten als ik weer in m'n bed heb geplast. Maar ja, is niet anders!'
Ik wist niet wat ik moet zeggen. Ik was blij en gelukkig. Wat een vriend! Kai lachte, trok me naar zich toe, fluisterde in mijn oor: 'Denk je aan me als je er in pist?'
Hij sprong weer in de auto, en ze reden weg. Kai zwaaide vanuit het raam, en ik bleef zwaaien tot de Audi uit het zicht verdwenen was. Ik ging onze tent binnen, en deed het leren broekje aan. Kai's broekje. Mijn broekje.
Ik heb Kai nooit meer terug gezien. Zuid-Duitsland is best wel een eind weg. Maar dat leren broekje heb ik de hele zomer gedragen, en de zomer daarop weer, tot ik het echt, écht niet meer aan kon. Wat mijn vrienden in Nederland er van vonden kon me niets schelen, en tenslotte wenden ze er wel aan.
Ik heb nog tot mijn zestiende in bed geplast. Vaker dan voor de vakantie, joost mag weten waarom. Kai's voorspelling kwam uit, mijn moeder kreeg genoeg van natte bedden en ik moest weer luiers om. Geen katoenen zoals Kai, jammer genoeg, en ik kreeg ook geen plastic broekjes. Maar als ik weer in een natte luier wakker werd, vroeg ik me vaak af of Kai het ook nog deed..... en eigenlijk denk ik van wel.
EINDE
Dit verhaal is vaag gebaseerd op een echte kampeervakantie van ons in Duitsland. Alleen was ik toen geen 15, maar 9 of 10. Ik vond er echt een Duits vriendje die net als ik nog in bed plaste, hij plaste ook echt in zijn kurze Lederhose, en ik heb inderdaad dat broekje wel eens aangetrokken – en er met opzet in geplast. Maar jammer genoeg gaf hij het niet aan mij, en zo'n leren broekje heb ik dus zelf nooit bezeten.
)
