Verhaal Klaar Het Schoolreisje (B)

[Little Simba]

Daar is die dan mijn alle eerste verhaal. Ik hoop dat er niet te veel fouten inzitten aangezien Nederlands niet echt mijn beste vak is.
Heb je suggesties laat dan een bericht achter! thx voor het lezen. Dit is het eerste hoofdstuk om te zien wat jullie vinden. Ik heb meerdere hoofdstukken bijna klaar maar ben erg benieuwd wat jullie er van vinden.



Joep woonde samen met zijn moeder, zus en vader in een groot huis. Zijn vader was niet veel thuis omdat die veel werkte. Hij kon het goed vinden met zijn moeder. Zijn vader wat minder.

Zijn zus was al wat ouder en ging al naar de grote school. Dus die was veel weg.



Hoofdstuk 1: de reis

Het was eindelijk zo ver het schoolreisje was morgen dan eindelijk. Joep had er zin in en zijn vrienden ook. Morgen zouden ze dan eindelijk op schoolreisje gaan. Alle klasgenoten hadden er veel zin in,

Zijn moeder riep "Joep ga je zo naar bed je moet morgen vroeg weg, papa komt zo ook thuis daarna ga je naar bed". Joep antwoorde "Ik kom er aan.?".

Het was inmiddels ook al 8 uur dacht Joep bij zichzelf. Toen die zijn Pokémon kaarten had opgeruimd ging die naar beneden.

Papa zat al weer in zijn stoel "Hoi schat hoe is het, heb je veel zin in morgen?". Zijn moeder had al zijn koffers voor hem ingepakt.

Die stonden al beneden klaar voor morgen. Joep vroeg aan zijn moeder "Waarom 2 koffers, 1 is toch genoeg we zijn maar 5 dagen weg.

Zijn moeder antwoorde met een zuchtte "hier hebben we het al overgehad schat, we hebben geen zin om een telefoontje te krijgen dat het bed nat was. De eerste nacht krijg je gewoon een luier om.. punt uit!"

Joep plaste namelijk nog wel is in bed als die in een nieuwe omgeving was of stress had. Joep werd boos en schreeuwde naar zijn moeder "Mamm het is de laatste tijd al niet meer gebeurt, wat moet de klas denken!!”

Papa werd boos en zei tegen Joep "Jongen, niet zo grote mond tegen je. We hebben de leraren het al verteld."

"Maar pap ik ben toch al zindelijk ik hoeft toch helemaal geen luier om!". "Als je kan laten zien dat je eerste nacht droog bent hoef je de rest van de nachten geen luier om".

"Oké" antwoorde Joep kort. Hij wist dat die anders weer straf krijg van zijn vader net zoals de vorige keer." Schat, het is al half 9 hup naar bed geef papa een kus.

Joep poetste zijn tanden deed zijn pyjama aan en zijn moeder bracht hem naar bed. "Slaap lekker, niet te veel piekeren het komt allemaal wel." zei zijn moeder. "Slaap lekker" zei Joep boos.



De volgende ochtend moesten ze al vroeg naar school. Ze moesten om 9 uur verzamelen en ze zouden om 10 uur vertrekken. "Wakker worden, tijd om op te staan" hoorde Joep.

Joep schok wakker en keek op de klok het was al 8 uur. Hij kleedde zich om ging zijn tanden poetsen en hij liep naar de keuken. Joep kon nog net zijn zus de deur uit gaan. Zijn moeder had al een broodje gesmeerde en zei "Goedemorgen, lekker geslapen. Lisa moest opschieten daarom was ze zo snel weg?". "Ja hoor ik heb heerlijk geslapen. Heb echt veel zin er in!". Gelukkig zei zijn moeder.Om kwart voor 9 reden ze naar school. Toen ze aankwamen stonden de meeste al klaar. Iedereen was in een goede sfeer en waren al liedjes aan het zingen.

Toen Joep het plein op liep kwam meester Henk naar hun toegelopen "Zo jonge heb je er zin in, we willen waarschijnlijk zo al vertrekken omdat we file verwachten.De buschauffeur was al druk bezig de bus in te laden met alle koffers en tassen. "Waarom heb jij 2 koffers" vroeg Veronique aan Joep. "Omdat die goed voorbereid is op goed weer en slecht weer" Verteld zijn moeder. "Oh oké, Joep wil je zo bij mij komen zitten? Joep bloosde een beetje. Hij was stiekem wel een beetje verliefd op Veronique. Maar durfte nooit iets te zeggen tegen haar.

"Dat is goed hoor ik heb nog lekkere snoepjes mee genomen" antwoorde Joep. "Nou hup de bus in zei de meester, de rest zitten al klaar”. Joep gaf zijn moeder nog snel en kus en liep met Veronique de bus in. Onderweg waren ze een beetje aan het praten over wat ze nu allemaal gingen doen. De schoolreis ging naar Holten. Iedereen had er veel zin ze hadden ook hun fiets meegenomen omdat ze de Holten-berg op gingen fiets. Ze zouden ook nog naar een museum gaan.

Joep hoopte alleen dat die get droog zou houden de eerste nacht. Hij was bang voor het ergste maar hij moest gewoon vertrouwen hebben.

 

[Bedplasser91]

Leuk begin.......... Ik ben benieuwd of Joep het lang droog houdt 's nachts!

 

[Little Simba]

Daar is die dan hoofdstuk 2. Hoofdstuk 3 ben ik aan het afmaken. Ik hoop dat er niet te veel spelling fouten inzitten.

Hoofdstuk 2: het verblijf.

Toen ze met de bus aankwamen bij het verblijf was iedereen inmiddels wat stiller geworden. Van het zingen onderweg word je best moe. Een aantal juffen en meesters waren al voorop gereden met busje. Hier zat wat eten en drinken in voor de komende dagen zodat ze niet elke keer naar de winkel hoefde.

"Dames en heren, komen jullie even bij staan". Meester Henk was wel streng maar ook de aardigste meester die ze hadden.

"We gaan zo met zijn alle naar binnen, ik loop voor. Neem jullie eigen spullen ook even mee. Dan laat ik jullie de slaap kamer zien".

Toen ze binnen kwamen zat gelijk rechts de dames slaapkamer. De dames gingen alvast hun spullen uitpakken en het bed opmaken. Een aantal juffen helpt ze met het bed opmaken. Toen ze verder door de gang liepen viel het gelijk al op dat er 3 Wc’s waren. 1 voor de dames, 1 voor de heren en 1 voor gehandicapten wc.

"We zijn hier te gast dus gedraag je een beetje, als je iets kapot maakt moeten je ouders daar voor betalen". Joep keek zijn ogen uit het was zo groot. Een grote zaal waar wel 30 man in pasten.

Ze liepen verder naar de jongens slaap kamer. Dit waren allemaal stapelbedden. "Joep, zullen we aan de andere kant slapen." Vroeg Samuel aan Joep. Samuel was 1 van de beste vrienden van Joep. Ze gingen buiten school altijd veel met elkaar om samen met Teike.

"Ja, leuk dan hebben we ook niet zo last van de rest". Aangezien het vriendengroepje natuurlijk bij elkaar ging slapen. Dit waren de rest van de jongens. Joep vond ze vaak maar vervelend. In de bus zaten ze Samuel ook alweer te plagen.

Na dat ze hun spullen hadden uitgestald en het bed hadden opgemaakt verzamelde iedereen zich in de zaal. De zaal zat naast de jongens slaapkamer.

De jongens gingen buiten kijken. Er was veel ruimte buiten om verstoppetje te spelen en te voerballen. Ook was er een plek om bij het kampvuur te zitten.

Ook de meiden kwamen buiten even kijken om te zien wat er allemaal te doen was. "Wauw wat een ruimte" zei Veronique. "Gaan we s ‘avonds bij het kampvuur zitten." Vroeg Angela aan Meester Henk.

"Ja zeker, de rest van de dag blijven we hier en kunnen jullie alles een beetje ontdekken." Joep ging samen met een aantal jongens een rondje door het pand lopen. Ze liepen door de gang en Joep zijn ogen zagen dat de deur van de grote wc open stond. De andere jongen liepen verder naar de meiden. Joep gluurde even snel naar binnen.

Hier stond een soort plastic bed en een tillift. Op het moment dat die de hoek wilde omlopen hoorde hij zijn naam. Joep keek naar achter hij werd geroepen door mevrouw van Kampen. Mevrouw van Kampen was 1 van de leraren waar Joep het goed mee kon vinden. Joep vond van Kampen altijd een mooie vrouw ze was in de 30 en ze had een mooi figuur. "Joep wil je even meelopen?". Joep liep achter van Kampen aan naar een klein kamertje. Op het moment dat ze naar binnen liepen kwamen de rest van de leraren naar buiten.

"Je moeder belde vorige week over het 'probleempje' waar je wel is last van hebt. Joep wist gelijk al waar het over ging en zuchtte. Ze ging verder "Het geeft niet hoor, maar ik moet er toch over beginnen. Ik weet dat het lastig voor je is."

"Ja nou jullie hebben er geen last van!!". Joep werd boos. De vorige keer toen zoiets gebeurde was al 6 maanden geleden. "Je moeder vroeg mij of ik iemand wist die je hier bij kon helpen. Zo dat je tijden het schoolreisje er zo min mogelijk last van zal hebben." Ze legde aan de moeder uit van Joep dat ze zelf een medische achtergrond heeft. Voordat ze docent werd heeft ze in een ziekenhuis gewerkt.

Vorig jaar met schoolkamp is Joep niet mee geweest omdat die toen banger was dat het fout zou gaan. "Ik zal je er vanavond aan herinneren en je een broekje geven.".

"Ik kan dat zelf wel hoor! Daar heb ik geen hulp bij nodig" snauwde Joep naar van Kampen. "Dat snap ik maar het was niet een vraag. Als je vannacht droog blijf is er niks aan de hand.

Joep begon een beetje te snikken. "Het komt wel goed jongen" van Kampen legde haar hand op de schouder van Joep.

Joep snikte "waarom moet mij dit overkomen". Joep was bang dat andere er achter zouden komen. Niemand wist er ook van omdat die het niemand durft te vertellen. Want mannen zijn stoer zei zijn vader altijd tegen hem.

"Als jullie naar bed gaan kom maar naar mij dan help ik je wel even". Joep knikte en liep weer terug naar zijn klasgenoten. Die waren nog buiten. Toen Joep buiten kwam ging die samen met Samuel en Wouter samen voetballen. "Dames en Heren komen jullie allemaal even naar de zaal". Iedereen rende naar binnen en ging zitten op de bankjes. Meester Hans ging verder. "Over 15 minuten gaan we eten. Maar voordat we gaan eten ga ik jullie nog even uitleggen wat we de komende dagen gaan doen.

Morgen fietsen we een klein stukje naar een museum hier in de buurt. Daar krijgen we uitleg over wat er allemaal in de buurt gebeurt is in de 2e wereld oorlog en daarna krijgen we een rondleiding.

Woensdag middag gaan we met de bus naar de hindernissen baan om de hoek." Iedereen had er super veel zin in.

Veronique keek naar Joep en zag dat die sip keek. "Joep wat is er, je kijkt zo sip" zei ze tegen hem. "Oh niks hoor." Antwoord Joep. Hij was bang voor wat kon gaan gebeuren. 6 maanden geleden waren ze met scouting op kamp geweest en had Joep in zijn bed geplast. Hierna was Joep altijd bang om op kamp te gaan. Hij had toen zijn vader gebeld en die heeft hem opgehaald. Hierna kreeg die een hele preek thuis van zijn vader. Hierna moest die ook 2 weken slapen met een luier.

 

[Little Simba]

Hoofdstuk 3: Spannende nacht.

Na het eten gingen de meeste leerlingen nog even buiten spelen. Joep probeerde toch maar even mee te doen en hij ging samen met de rest voerballen. De meiden waren binnen een spelletje aan het doen. Veronique maakte zich zorgen om Joep. Hij keek de hele dag al zo sip. Om 7 uur riep de meester ze naar het kampvuur "We gaan nog even bij het kampvuur zitten en gezellig een liedje zingen en wat eten”.

Iedereen genoot van de gezelligheid. Joep ging naast Veronique zitten en vroeg of ze ook een marshmallow wou. "Ja lekker" zei ze met een glimlach. Samen aten ze een marshmallow en genoten ze van het kampvuur. Samen praatte ze over hoe spannend ze het wel niet vonden en hoeveel zin ze hadden in de komende dagen. Joep zat stiekem elke keer naar Veronique te kijken. “Is er wat?” Vroeg Veronique en ze begon te blozen. Ze had het wel in de gaten maar deed net of ze het niet gezien had. Ze wist dat de komende dagen met Joep leuk zou gaan worden. Ze hoopte alleen dat Teike ze een beetje met rust liet.

"Dames en Heren, jongens en meisjes. Het is inmiddels half 9 en dat betekend dat we er een einde aan gaan maken." Het was tijd om naar bed te gaan. Joep wist ook gelijk hoe laat het was. Hij probeerde het zo lang mogelijk uit te stellen.

Een tijdje later zei Veronique "Ik ga naar bed. Slaaplekker Joep tot morgen". Zei Veronique tegen Joep. "Tot morgen! slaap lekker." Het was inmiddels kwart voor 9. Joep zag mevrouw van Kampen aankomen. "Joep ga je ook klaarmaken voor de nacht? Ik weet dat het moeilijk is. Maar je kunt hier niet de hele nacht blijven zitten." Joep zuchtte en antwoorde "ja ik ga vast mijn pyjama aandoen en tandenpoetsen." "dat is goed, ga maar nog even naar de wc. Dan zal ik je zo even een broekje geven."

Inmiddels waren de meeste leerlingen al richting bed aan het gaan. Joep ging even naar de wc en liep met van Kampen mee naar de grote wc. Hier gaf ze Joep een Drynite.

"Slaap lekker, als er wat is dan kan je ons vinden in de slaapkamer naast de keuken." Snel deed Joep het broekje aan. Die paste hem nog maar net. De vorige keer moest die ook Drynites aan. Joep ging snel naar de slaapkamer. Een aantal jongens waren nog aan het praten over de dag. Samuel sliep al half. “Slaap lekker Joep en Teike”. Joep antwoorde “Ja jullie ook. Morgen moeten we al weer vroeg op”. Om kwart over 9 riep de meester "Lampen uit jongens, morgen weer een lange dag."

Joep zat een beetje naar het plafond te staren. Hij keek nog even op zijn mobiel en zag dat zijn moeder een sms had gestuurd.

"Veel plezier de komende dagen! Liefs Mams." Hij antwoorde “Dankje mam!” en legde ze telefoon weg. Langzaam viel Joep in slaap. Tot die ineens wakker schok. Hij keek op zijn telefoon hoe laat het was. Het was pas 1 uur. Al snel viel die weer in slaap. Toch een beetje denkend aan Veronique.

Joep schok wakker snel voelde hij aan zijn broekje. Zeiknat was die. Snel controleert hij of die niet was door gelekt. Gelukkig niet. Joep stapte snel uit bed. Samuel lag nog te slapen. Gelukkig maar dacht Joep. Joep liep snel naar de lerarenslaapkamer. Van Kampen zag hem aankomen die was koffie aan het drinken met mevrouw Hoekstra. “Goedemorgen Joep! Lekker geslapen jongen?” Ze zag het gezicht van Joep en deed snel de deur achter hem dicht. Joep begon te snikken en verteld van Kampen dat die niet droog was. “Ach jongen toch wat vervelend.” Ze liep met hem mee naar de grote wc.

Ze deed zijn pyjama en boxer uit en zag dat de boxer al een beetje nat was. “Gelukkig zijn we op tijd” ze maakte Joep een beetje schoon met een vochtig doekje. “Wacht maar even hier dan pak ik je kleren even”. Joep stond alleen maar naar de grond te staren. Toen ze terug kwam helpt ze Joep even snel met aankleden. “We hebben het er later wel over, ga maar buiten spelen.” Joep knikte en liep naar buiten.

Onderweg naar buiten kwam Joep Theike en Samuel al tegen. “Ga je mee voerballen, over een kwartier gaan we pas eten”. Zei Samuel tegen Koe. Wat Joep niet in de gaten had is dat Veronique hem naar binnen zag gaan. Veronique vond het wel raar maar dacht er verder niks over. Wel op het moment dat ze van Kampen ook naar buiten zag komen. Het zal wel dacht ze bij haar zelf.

 

[vino]

Leuk verhaal, ben benieuwd hoe het verder gaat.
Misschien een ideetje, dat Veronique ook een bedplasser blijkt te zijn, en dat ze hierdoor meer naar elkaar toe groeien, en dus verkering krijgen.
Het is een ideetje, of je het wil gebruiken moet je zelf weten.
Het is tenslotte jouw verhaal.

 

[rog]

Wat een leuk verhaal zeg

 

[Bedplasser91]

Toen ik op de basisschool zat plaste ik nog in bed (en nog wel een paar jaar langer ook). Voor schoolreisje gingen we met groep 7 en 8 altijd op kamp. Ik ben wel gewoon mee geweest en was elke nacht nat. Dus ik weet precies hoe Joep zich voelt.
Maar ik denk dat Joep niet de enige bedplasser in de groep is, er zijn meestal wel andere, die ook niet willen dat iedereen er achter komt. Dat was bij mij ook zo, er waren nog drie jongens die in bed plasten. En in groep 8 altijd nog twee. Misschien komt dat verderop in het verhaal nog wel uit!
Ben benieuwd naar het vervolg.

 

[Little Simba]

Toen ik op de basisschool zat plaste ik nog in bed (en nog wel een paar jaar langer ook). Voor schoolreisje gingen we met groep 7 en 8 altijd op kamp. Ik ben wel gewoon mee geweest en was elke nacht nat. Dus ik weet precies hoe Joep zich voelt.
Maar ik denk dat Joep niet de enige bedplasser in de groep is, er zijn meestal wel andere, die ook niet willen dat iedereen er achter komt. Dat was bij mij ook zo, er waren nog drie jongens die in bed plasten. En in groep 8 altijd nog twee. Misschien komt dat verderop in het verhaal nog wel uit!
Ben benieuwd naar het vervolg.

ja wie weet daar heb ik nog niet bij stil gestaan. Ik zal het meenemen. Weet nog niet echt welke kant ik op wil gaan maar dat komt wel goed.

 

[Little Simba]

Leuk om te lezen en zien dat iedereen het verhaal zo leuk vind. Hierbij Hoofdstuk 4. Hoofdstuk 5 is in de maak maar zit nog een beetje te denken hoe ik het verhaal ga laten lopen.


Hoofdstuk 4: Hoe nu verder?

Toen de jongens buiten waren kwamen ze al snel Veronique tegen. Toen Teike en Samuel waren doorgelopen vroeg Veronique aan Joep.

"Uhm, ja ik moest nodig plassen maar de jongens wc was bezet." Snel begon Joep over het mooie weer en hoeveel zin hij niet in vandaag had. Veronique antwoorde. “Ja ik ook gelukkig is het mooi weer." Binnen stond van Kampen te bellen ze was aan het bellen.

Met mevrouw Scholten hoorde van Esther van Kampen aan de andere kant van de telefoon. “Hoi, met Esther de juf van Joep. "Oh Hoi, Esther wat kan ik voor je doen gaat het over Joep?. "Ja inderdaad hij heeft het helaas niet vannacht droog gehouden. "Daar was ik al bang voor" vertelde Patricia ik denk dat die dan maar elke nacht een broekje aan moet.

"Nou even daar over, hij stond op het punt om door te lekken zijn boxer was al een beetje nat geworden.

"Ja doe dat maar dan. Ik heb er gelukkig een pak luiers bij gedaan. Hopen dat die daar genoeg aan heeft."

"Die had ik inderdaad gevonden. Ik zal hem wat beter in de gaten houden. Hij is wel erg afwezig."

"Dit is helaas al vaker voorgekomen. Ik zal vanmiddag de doctor bellen. Dan bel ik vanavond nog even."

"Dat is goed hoor ik zal het hem zeggen."

Joep was lekker aan het voetballen en zag dan van Kampen naar hem toe kwam lopen. "Joep loop je even mee?"

"Ja hoor is goed." Ze liepen samen naar de leraren slaapkamer. "Joep ik heb even met je moeder overlegt en het lijkt ons het beste als je nu elke avond een normale luier gaat dragen.

Dit ook omdat je het vannacht net droog gehouden hebt. Joep begon weer te huilen "ja daar was ik al bang voor." van Kampen gaf Joep een grote knuffel.

"We snappen dat het lastig voor je is, je moeder belt je vanavond nog even."

Joep stopte met huilen en vertelde van Kampen dat het vaker gebeurt is en dat die naar al die tijd het steeds lastiger begint te vinden. Daarbij komt er nog bij dat op een moment de klasgenoten het wel moeten gaan ontdekken. Alleen bij die gedacht liepen de rillingen al over zijn rug. Wat zal Veronique zeggen als er achter komt. Joep stopte snel met die gedachten en ging weer naar buiten.

De rest van de dag verliep rustig ze hebben veel lol gehad bij het museum. Joep was bijna de hele dag afgeleid door het voorval.

Veronique had inmiddels wel in de gaten dat er meer aan de hand was. "Joep wat is er? Waar was je vanmorgen met Esther over aan het praten?" Vroeg Veronique aan Joep.

"Uhm ik.. moest even wat overleggen over uhm... dat ik wel op tijd mijn medicijnen moet in nemen". "Joep ik weet dat niet waar is, je kan me het wel vertellen hoor wat er is. Ik zal het voor me houden.




"Beloof je dat?" Vroeg Joep. "Ja erewoord, laten we even iets verder gaan staan." Joep en Veronique liepen een stukje bij de groep weg. "Ja uhm ik heb nog wel is last van dat ik af en toe in bed plast. Vannacht was ik ook niet droog gebleven.

Daarom moet ik nu elke nacht een luier om." Weer begon Joep een beetje te snikken. "Dat is toch niet erg. Kan toch gebeuren daar hoef je niet om te schamen hoor." zei Veronique en gaf hem een dikke knuffel. Joep begon te blozen en wist even niet wat die moest zeggen.

Veronique zag dat Joep het er erg moeilijk mee had nu viel ook alles op zijn plek. Ze had al een vermoeden dat er iets was. Vanochtend zag ze van Kampen weer uit de wc komen. Hij was dus wel een bedplasser. Zal ze het hem vertellen? Ze was namelijk zelf ook een bedplasser. Dat was ze al heel lang. Zwakke blaas zei de dokter ze moest er maar mee leren leven.

“Joep zullen we maar terug gaan? Ik zal ons geheimpje voor altijd bij ons dragen.” Ze gaf hem een dikke kus en liepen terug naar de groep. Waar ze al werd geroepen door Sanne. Joep liep terug naar Samuel, die was binnen aan het kijken naar een paar schilderijen. “He Joep, waar was jij net ineens dan” vroeg Samuel. “Ik was even met Veronique aan de andere kant aan het kijken.” Samuel knikte en praatte verder met Robbert.

Joep dacht steeds maar weer terug wat Veronique zei. Spontaan kreeg die weer kriebels in zijn buik. Stiekem keek die even naar Veronique. Haar mooie gouden lokken en haar mooie figuur. Hij mocht maar blij zijn dat die haar kende.

Toen de rondleiding was af gelopen in het museum gingen ze allemaal verzamelen bij de fietsen. Het was gelukkig niet zo ver terug maar 10 minuten. Veronique kwam naast Joep fietsen.

“Als we terug zijn bij het huisje, zullen we dan samen voerballen” Vroeg Veronique aan Joep.

“Ja leuk, Robbert en de rest doen ook.” Zei Joep. Samuel fietste achter Joep en schreeuwde. “Jullie zijn een leuk stelletje hoor!”. Joep antwoorde “Dat zijn we helemaal niet.” Maar begon wel te blozen.

Samen fietsen gezellig terug. Eenmaal terug bij het huis riep de meester. ”Dames en heren, zoals jullie zien is het nu 3 uur jullie mogen de rest van de middag nog even buiten spelen. Dan gaan we vanavond nog even het bos in. We gaan vanavond lekker patat eten!” De klas vond dit natuurlijk super leuk. De meiden gingen binnen weer kletsen en Veronique ging samen met de jongens voetballen. Ze was heel goed in voetbal en wilt later ook bij het vrouwen team. Ze vond dat meisjes gedoe maar niks.

Om 4 uur kregen ze nog wat drinken van de leraren en wat lekkers. ”Zo jongens en dames dat hebben jullie wel verdient.” Om 6 uur was het eten klaar en iedereen zat heerlijk te smikkelen. Tuurlijk zaten Joep en Veronique weer bij elkaar. “Wanneer nemen jullie nou verkering. Dat kleffe gedoe de hele dag”. Zei Samuel tegen het stelletje. “Rustig aan hoor, Samuel. Joep is gewoon een schatje. Jij bent gewoon soms nog een kleuter”. Joep lachte en zei dat die haar ook een schatje vond.

De leerlingen aten nog even snel hun frikandel op en kroket toen gingen ze zich klaarmaken voor de avond. Ze gingen een spannende zoektocht doen in het bos. Alle leerlingen hadden er heel veel zin in.

 

[vino]

Super hoofdstuk weer. En (zoals Samuel al zei ) Wanneer nemen ze nu verkering??
En ik ben ook benieuwd hoe het nu verder gaat met Veronique, en of ze durft te vertellen aan Joep, van haar bedplassen.

 

[Little Simba]

Super hoofdstuk weer. En (zoals Samuel al zei ) Wanneer nemen ze nu verkering??
En ik ben ook benieuwd hoe het nu verder gaat met Veronique, en of ze durft te vertellen aan Joep, van haar bedplassen.

Ja ik probeer de spanning een beetje op te bouwen anders is het verhaal klaar in 2 hoofdstukken.

 

[Little Simba]

Daar is die dan Hoofdstuk 5 ik hoop dat jullie deze leuk gaan vinden. Hij is ook een stuk langer als de rest van de hoofstukken.
Maar dat heeft een reden .Iedereen bedankt voor de feedback!

Hoofdstuk 5: het avontuur in het bos.

Toen ze heerlijk genoten hadden van het avond eten moesten ze zich om 6 uur klaarmaken voor de speurtocht. “Joep zullen we samen lopen Samuel, Teike en Robbert gaan ook mee.”
“Ja leuk Vera wil ook mee. Hopen dat Robbert zich een beetje gedraagt.” Zei Joep tegen Veronique. “ Leukk. Ik heb er echt super veel zin in samen met jouw vooral.” Nu begon Veronique te blozen. Ze merkte toch wel dat ze dichter naar Joep begon te groeien.

Veronique had het niet zo met Vera ze had gister ook al ruzie met haar gehad omdat ze nog wel is bijdehandste opmerkingen maakt. Na dat iedereen zich had verzamelt bij het punt waar ze gingen vertrekken kwam meneer Vos en meester Henk er aan gelopen.” Iedereen even stil dan kunnen we zo vertrekken. Ik zie dat jullie al groepjes gemaakt hebben. Met elk groepje gaat een leraar of lerares mee ter bergeleiding. Mevrouw van Kampen gaat met groep 1 mee. Mevrouw Hoekstra gaat met groep 2. Ik ga met groep 3 mee en meester Henk gaat met groep 4 mee. We vertrekken over 10 minuten. Als je nog naar de wc moet kan je dat nu nog even doen.

Mevrouw van Kampen liep naar het groepje van Joep. “Gaat iedereen nog even naar de wc.” Toen het groepje klaar waren liepen ze het bos in deze grensde gelijk aan het terrein van het huis. “Hebben we er allemaal zin!” Vroeg van Kampen aan de groep. “Ja ik hoop dat we gaan winnen”. Zei Vera. “Het gaat niet om winnen maar om de fun” zei Samuel. Vera begon te lachen “Wijze woorden hoor Samuel. Had je dat altijd maar”. Veronique keek Vera aan het schudde met haar hoofd. “Wat is er nu weer? Heb ik weet iets verkeerd gezegd”. “Nee hoor, maar je moet ook altijd van die domme opmerkingen ….” Robbert onderbrak haar voordat ze haar zin kon afmaken. “Dames rustig aan laten we het gezellig houden”.

Eenmaal onderweg kwamen ze al snel de eerste opdracht tegen. Het was een klein bos dus er waren maar een aantal opdrachten. Bij opdracht 1 moesten ze een spelletje doen om 1 munt te verdienen. Met de munten die ze verdiende konden ze iets lekkers verdienen. Het groepje die de meeste munten verdiende had gewonnen. Je kon door goed teamwork extra munten verdienen.

De opdracht was al volgt. Ze moesten om de grote boom een aantal kleine pakketjes zoeken. Hier hadden ze 10 minuten voor. Maar ze waren dan ook met het grootste groepje. Als geboren leider zei Joep “Als Robert en Vera samen gaan zoeken achter het boom. Dan gaan ik en Veronique de andere hoek pakken bij het kleine veld. Samuel en Teike gingen zoeken langs het pad”. Goed idee zei Veronique. “De tijd gaat in over 3…2..1…Start!”.

Iedereen ging snel zoeken al snel hadden ze het eerste pakketje al gevonden. Joep en Veronique waren nu eindelijk even alleen maar zochten wel door want zoveel tijd hadden ze niet. “Veronique ik wil je wat zeggen”. Veronique keek Joep met haar mooie ogen en had al een beetje een gevoel wat die ging vragen. “De laatste dagen krijg ik steeds beter een goed gevoel als ik bij jouw in de buurt ben. Ik denk dat jij het zelfde voelt”. Veronique ontbrak Joep en zei. ”Ja Joep. Ja ik wil verkeren moest het nu zo lang duren. Samen lachte ze en Veronique gaf hem een dikke kus. “Ik heb ook nog een klein geheimpje en ik hoop dat ik het met je kan delen”. Joep keer haar aan en antwoorde snel. “Tuurlijk, je houdt mijn geheimpje voor je dan zal ik ook jouw geheimpje voor me houden”. Veronique keek even naar de grond en ging verder. “Vorig ja tijdens het zomerkamp waar ik heen gegaan ben begon ik ook met bedplassen. Na onderzoek in het ziekhuis bleek dat ik een zwakke blaas heb. Nu draag ik ook sinds die tijd luiers. In het begin had ik het er heel erg moeilijk mee”. Joeps mond viel een beetje open. “Ik merkte aan jouw dat er wat was maar wat wist ik niet. Tot ik jouw met Esther uit de wc zag lopen”. Joep wist eigenlijk niet wat die moest zeggen. “Oh echt dat wist ik helemaal niet. Wat vervelend. Kunnen de doctoren er niks aan doen dan?”.

“Op dit moment heb ik therapie daarmee hopen ze dat mijn blaas weer wat stekker word”. Joep wist niet wat die hoorde. Veronique die ook in bed plaste. Hij was natuurlijk super blij dat die nu tegen Veronique durfde te zeggen dat die in bed plaste en dat die toch wel erg op haar verliefd was. “Laten we maar terug gaan”. Ze hadden ondertussen nog 2 pakketjes gevonden.

Eenmaal terug gelopen naar de groep gingen ze de pakketjes tellen. ”Zo dames en heren, zo te zien hebben jullie er 12 weten te vinden. Jullie staan voor nu al op een eerste plek!”. De heks zei het een beetje op een lachende toon. “Zullen we maar snel verder lopen”. Zei van Kampen.

Joep en Veronique liepen inmiddels hand in hand. “Hebben jullie het dan eindelijk officieel gemaakt”. Vroeg Teike en Samuel aan Joep. “Ja we hebben nu officieel verkering”. Joep begon helemaal te glunderen en Veronique ook. Toen ze doorliepen naar de volgende opdracht dacht Joep bij zichzelf hoe weet Veronique dat van Kampen Esther heette? Ze had dat nog nooit gezegd.

“Veronique, hoe weet jij eigenlijk dat van Kampen Esther heet? Vroeg Joep. “Nou zegt ze dat moet je tegen niemand vertellen maar Esther is mijn moeder”. Joep stond even verstijft. Van Kampen zag dit en vroeg aan Joep wat er was. De rest van de klas liep rustig door. “Esther, ik wist geen eens dat je de moeder van Veronique was. Waarom had je dat niet verteld”. “Nou Joep, ik had natuurlijk al in de gaten dat je een beetje verliefd was op mijn dochten. Aangezien ik ook je lerares bent heb ik het voor me gehouden. Over jouw kleine probleempje heb ik Veronique ook niks verteld. Veronique haakte aan en zei tegen Joep. “Dat geeft toch niks schat? Er verandert niks hoor. Mijn moeder helpt me ook met mijn ‘probleempje”. Joep knikte achter af vond die haar ook al op van Kampen lijken. Ze leek zeker op haar moeder. Daar was die wel blij mee. Haar ouders waren gescheiden toen ze nog maar 2 was. Ze woont dus nu bij haar moeder. In het weekend ziet ze soms haar vader. Hier had ze het soms wel lastig mee.

“Laten we maar verder lopen, we zijn zo bij de 2e opdracht”. Toen ze bij de 2e opdracht waren moesten ze samen werken om een aantal vragen te beantwoorden. Voor elke goede vraag kregen ze 1 munt. Dit was ook gelijk de opdracht waar ze de meeste munten konden verdienen. De eestte vragen waren moeilijk maar het werd steeds lastiger.

“Oké dan zijn we bij vraag 7: Hoeveel provincies heeft België?”. Het werd heel stil iedereen zat na te denken. Ze hadden deze vraag vorige week nog gehad op school. Maar wat was het ook alweer. Het groepje keek elkaar aan. Niemand leek het meer te weten. “Jullie hebben 30 seconden om even te overleggen en dan wil ik een antwoord. “Het antwoord is 10! “. Schreeuwde Vera. “Dat is goed!”. Wie had dat gedacht dat een domme muts zo slim kan zijn dacht Veronique bij haar zelf.

Vraag 8 en 9 waren nog moeilijk helaas wist niemand het antwoord op vraag 9. Toen kwam vraag 10.
“Oké de laatste vraag. Als jullie deze goed hebben dan krijg je 1 munt extra”. De kinderen keken elkaar aan. “Hierbij de vraag: Uit hoeveel procent bestaat water bestaat het menselijk lichaam”.
De leerlingen keken allemaal moeilijk dit was wel echt een lastige. Na 2 minuten zei meester Poorten “Nog 1 minuut dan wil ik het antwoord. Ineens wist Robbert het antwoord “Het antwoord is 70%. Een menselijk lichaam bestaat voor 70 procent uit water!”. “Dat is goed! Goed gedaan hoor Robbert. Hoe wist je het antwoord”. Vroeg meneer Poorten aan Robbert. “Mijn broer zit al op een wat hogere school en die had me dat laatst verteld”. “Dat is leuk. Aangezien jullie 8 van 10 vragen goed hebben krijgen jullie dus 9 munten! Het vorige groepje had ook 9 munten”.

Joep was ondertussen een beetje verzonken in gedachte hij kon het nog steeds niet begrijpen dat Esther de moeder van Veronique is. Joep gaf Veronique een kus. “wat ben je toch een slimme meid!”. Veronique bloosde en antwoorde “Dankje, jij bent ook slim hoor”. Op dat moment zagen ze dat Vera Robbert een zoen gaf.

Robbert schok er van maar Vera zei snel. “Oh Robbert je wel echt heel slim hoor”. Veronique proefde toch een beetje jaloezie bij Vera. Ze had al eerder gemekt dat Vera volgens mij een beetje jaloers op hun is. Maar ja Veronique had natuurlijk ook de leukste vriend. Op dat moment kwam van Kampen aangelopen met wat drinken.

“Kom kinderen we gaan eerst even wat drinken. We hebben even een kleine pauze”. De dames stonden een stukje verder te praten. Teike zei tegen Robbert “Je weet toch dat Vera wel een beetje verliefd op je is toch?”. “Ja antwoorde Robbert. Maar ik vind Sanne eigenlijk leuker. Vera is af en toe een beetje opdringerig”. De jongens begonnen te lachen. “Ja dat klopt wel”. Je jongens dronken hun drinken op. Kort later kwam mevrouw van Kampen er aan. “Jongen de pauze is voor bij we gaan zo verder naar de volgende opdracht.


Bij de volgende opdracht hadden ze 15 minuten om een rijmpje te bedenken. Dit ging niet zo heel goed af bij de groep. Gelukkig hadden ze voor de inzet toch 1 munt verdient. Ze stonden inmiddels 2e. De volgende 2 opdrachten gingen gelukkig wat beter. 1 opdracht was kleine opdrachten hier scoorde de groep 2 munten. Toen ze eenmaal bij de laatste opdracht waren aangekomen werd het spannend. Ze liepen samen met het groepje van Sanne hier zaten een paar slimme kinderen bij waaronder Casper. Casper was toch echt wel de slimste van de klas. Ze verwachte ook dat die een hele hoge score ging halen bij de Cito toets.

De laatste opdracht was op de rand van het bos ze moesten gekleurde doosjes zoeken. Er waren 8 doosjes verstopt en in 1 doosje zat een munt. Wanneer je binnen de tijd 7 doosjes had gevonden kreeg je 1 munt. Wanneer ook nog het 8e doosje had gevonden kreeg je een munt extra.

Om te kunnen winnen moest de groep alle doosjes vinden. Als dit niet lukte hadden ze verloren. Ze gingen allemaal klaar staan en de juf telde af “3…2…1.. Go!”. Ze rende allemaal het veld op en al snel hadden ze de eerste al gevonden. De 2e volgde ook al kort. Ze hadden niet veel tijd nog maar 6 minuten! Gelukkig was het niet zo’n groot veld. “Als jullie de rechter kant doen dan kijken wij links”. Roep Samuel naar Robbert. Robbert, Vera en Teike rende naar de andere kan. Hun vonden ook al snel nog een doosje. Op een gegeven moment hadden ze er al 6! Snel zochten ze door naar nummer 7. Op dat moment hoorde Joep achter hem iemand au roepen. Hij keek achter om en zag dat Veronique gestruikeld was. “Gaat het?”. “Ja ik struikelde ergens over” antwoorde Veronique”. Joep keek waar ze over gestruikeld was en het bleek doosje nummer 7 te zijn. “Jongens we hebben doosje nummer 7!” schreeuwde Joep naar de rest. Ze moesten opschieten want ze hadden nog 45 seconden.

Veronique stond op en liep snel verder zoekend naar doosje nummer 8. Maar op het moment dat Veronique struikelde voelde ze dat er een scheutje plas haar broek in ging. Gelukkig zag je niks.

De jongens rende nog een keer snel het veld over. Ze hoorde al in de verteld. “Nog 15..14…13…”. Teike had het al een beetje opgegeven en liep vast terug naar de start. Hij was bek af van al dat rennen over het veld. Toen die bijna terug was zag die iets in het grass liggen. “Jongen ik heb hem nummer 8!!!!”. Teike was helemaal wild de rest van de groep kwam snel terug gerend.

“Goed bezig!”. Zei Robbert tegen Teike. Ze liepen terug naar mevrouw van Kampen. “Goed gedaan allemaal! Ik ben trots op jullie”. Op dat moment zag ze het gezicht van Veronique. “Jongens lopen jullie maar even naar meneer Otters de prijs op halen. Toen ze waren verder gelopen vroeg Esther aan Veronique “Gaat het?”. Veronique antwoorde “Ja toen ik struikelende ging er een schotje plas mijn broek in”. “Je ziet niks hoor schat”. Ze gaf Veronique en kus en ze liepen samen terug naar de rest.

De rest hadden inmiddels de prijs in ontvangst genomen 2 munten! Dat betekende dat ze op nummer 1 stonden. “Is er wat”. Vroeg Joep aan Veronique. “Nee hoor” zei Veronique snel.

“Dames en heren, we gaan zo terug lopen naar het verblijft. Jullie hebben erg je best gedaan. Ik hoorde van de andere meesters en juffen dat iedereen het goed gedaan hebben”. Mevrouw van Kampen knikte en ze liepen terug naar het verblijf. Onderweg kwamen ze nog de groep tegen van Casper. “Wij hebben gewonnen!”. Zei Casper tegen Vera en Robbert. “Nee hoor wij hebben gewonnen. Wij hebben de meeste munten! Lekker peuh!”. Vera begon te lachen. Op dat moment zag Robbert Sanne lopen en liep naar haar toe. “Hoi, heb je het leuk gehad?”. “Ja hoor antwoorde ze. Vera kwam er bij staan “Wij hebben het ook heel gezellig en leuk gehad”. “Oh, oke ik ook met Casper hoor”. Ze keek een beetje sip leek het wel. Op dat moment was Robbert er klaar mee. “Vera wil niks met je nu niet en nooit niet”. Vera keek geschokt en liep snel weg. Casper liep achter haar aan die zag dat ze aan het huilen was. “Ik dacht dat je op Vera verliefd was”. Vroeg Sanne aan Robbert.


“Nee hoor, ik vind jouw veel leuker”. Sanne begon te blozen zat naar de grond te staren. “Echt waar?”. “Ja je bent veel leuker en liever Vera. Vera is alleen maar irritant en moet altijd gelijk hebben”. Daar gaf Sanne hem wel gelijk. “Ze keek Robbert in de ogen en keek hem in de ogen aan. “Ik vind jouw ook leuk hoor”. Ze gaf hem snel een kus en liep snel verder.

Op dat moment kwam de rest van de jongens er aan gelopen. “Lekker bezig hoor Robbert. Moet je niet achter haar aan” Zei Teike. “Ja eigenlijk wel”. Hij rende achter Sanne aan zei tegen haar. “Maar wat betekend dit nou? Hebben we nu verkering”. “Als jij dat wilt. Ik wil wel graag verkeren hoor”. Robert gaf haar een dikke kus en zei “Ja ik ook”. En stelletje 2 was geboren deze avond. Robbert was al heel lang verliefd op Robbert. Sanne wist niet zo goed wat ze met haar gevoelens moest doen. Gelukkig had ze tips van Veronique gekregen.

Onderweg kletste de leerlingen over de leuke opdrachten en natuurlijk over de nieuwe stelletjes. Iedereen vond het leuk en waren heel blij voor de dames. De enigste die er niet blij mee was Vera. Die had wel verwacht dat Robbert ook op haar verliefd was.

Toen ze weer terug waren bij het verblijf waren de meeste kinderen al aardig uitgeput ook door de wandeling. Er stonden al een aantal juffen en meesters klaar met wat drinken en wat lekkers. Veronique was eindelijk blij dat ze terug waren. Ze moest heel erg nodig plassen. Ze rende heel erg snel naar binnen. Op dat moment zag ze dat Vera naar de WC ging. “Vera schiet op!”. Je wacht maar muts snauwde Vera. Snel rende Veronique de grote wc binnen maar het was al te laat. Ze kon het niet meer ophouden en plaste in haar broek. Ze wist dat ze naar de wc moest maar was het helemaal vergeten. Snel deed ze de deur op slot. Ze ging op de grond zitten en begonnen te huilen.

Joep was gezellig buiten aan het kletsen met de jongens toen Esther aan Joep vroeg of ze wist waar Veronique was. “Ik zag haar net naar binnen rennen”. Snel liep Esther naar binnen. Ze keek maar ze was niet op de dames wc. Toen hoorde ze gehuil komen uit de andere wc. “Schat, ben je binnen?”. Veronique hoorde de stem van haar moeder en deed de deur open. Ze begon weer te huilen haar moeder zag al wat er gebeurt was. “Ach meisje toch, kom is hier”. Snel gaf ze haar dochter een grote knuffel. “Wacht maar even, dan haal ik even wat spullen”. Ze liep naar de dames slaapkamer en met de trap naar boven. Veronique sliep apart zodat haar moeder haar in de gaten kon houden. Je kon namelijk via de andere trap naar boven. Ze pakte snel een luierbroekje en wat schone kleren.

Toen ze naar beneden liep deed ze even de tussen door dicht tussen de gang en de zaal. “Kom maar dan help ik je even”. Ze helpte haar dochten even met de natte kleren uitdoen. Ze friste haar een beetje op en deed haar een broekje aan. “Ik doe je toch even een broekje aan. Dan kan je zo lekker buiten gaan spelen. We gaan vanavond weer bij het kampvuur zitten”. Veronique deed haar broek weer aan en liep met haar moeder mee naar buiten. Soms vond ze het wel erg fijn dat haar moeder er was. Vooral met dit soort momenten.

 

[vino]

Ja ik probeer de spanning een beetje op te bouwen anders is het verhaal klaar in 2 hoofdstukken.

Snap ik, ik plaagde je maar een beetje.
Ik hoop dat er nog minstens 20 hoofdstukken bij komen.
Verder vond ik het laatste hoofdstuk weer geweldig. Ga zo door.

 

[Little Simba]

Snap ik, ik plaagde je maar een beetje.
Ik hoop dat er nog minstens 20 hoofdstukken bij komen.
Verder vond ik het laatste hoofdstuk weer geweldig. Ga zo door.

Ja dat gaat lastig worden. Dan zal er eerder een verhaal komen na het schoolreisje. Bedankt voor de positieve feedback!

 

[Little Simba]

Daar is die dan Hoofdstuk 6 mijn ideeën waren een beetje op. Als iemand nog ideeën heb of feedback dan hoor ik dat graag!
Ik hoop dat jullie het leuk vinden!

Hoofdstuk 6: het ongelukje.

Joep was buiten nog aan het bij praten met de rest van de jongens. “Dames en heren komen we even allemaal bij elkaar staan”. De leerlingen ging snel bij elkaar staan ze zouden te horen krijgen wie er gewonnen had Joep wist natuurlijk al wie er hadden gewonnen. Veronique kwam bij Joep staan en gaf hem een dikke knuffel. “Hoi, zijn ze al begonnen? Of ben ik nog op tijd”. “Nee ze beginnen net”.

“Vanavond hebben we allemaal leuke spelletjes gedaan als een echt team. De dynamiek spatte er van af. Iedereen had veel plezier en daar hoort natuurlijk ook een winnaar bij”. De kinderen begonnen allemaal te lachen omdat ze vaak niet snappen wat meester Wim voor woorden gebruikt. “Meester de meeste kinderen snappen je dure woorden nog niet hoor”. Zei Casper.

“Oh dat maakt niet uit we hebben een leuke avond gehad met leuke spelletjes komt het op neer”. De kinderen begonnen te lachen. “Ja dat was het zeker. Het was een bijzondere avond. Vooral voor sommige van ons”. Van Kampen Knipoogde naar Joep.

Meester Henk nam het maar over “Zoals de meeste denk ik al wel weten was het tot de laatste minuten spannend. Maar we hebben toch een winnaar”. Even viel er een stilte iedereen was dood stil. “De winnaar van de speurtocht is geworden……. Groep nummer 1”. De kinderen begonnen te juichen van geluk. Alleen natuurlijk Vera en Casper niet die keken elkaar aan en zeiden “Ach we weten toch wel wie de slimste zijn”. Samen liepen ze naar binnen om wat drinken te halen.

“De prijs mogen jullie ophalen bij mevrouw Hoekstra die staat al klaar. De prijs is een een grote trofee en vrijdag als we gaan krijgen jullie. Dat is nog een verassing!” Ze liepen naar Hoekstra om de prijs op te halen. “Gefeliciteerd allemaal!” zei mevrouw Hoekstra.

“Het slimste groepje van groep 8!”. Schreeuwde Teike naar de rest. “Ja dat hebben we mooi gedaan zei Robbert die inmiddels ook weer bij de groep kwam staan. “En is het nu officieel?” vroeg Joep aan Robbert. “Ja het is nu officieel!” Joep feliciteerde hem en samen gingen ze met de rest van de groep ook wat drinken halen. “Pak maar een blikje drinken en wat lekkers” zei meester Wim. “Jullie waren echt wel de slimste laat de rest maar praten” zei de meester tegen het groepje. Joep vond dat Veronique al de hele tijd zo stil was vanaf het moment dat ze terug waren. Zal er wat gebeurt zijn dacht Joep bij zichzelf. Hij keek om zich heen en zag dat ze stond te praten met haar moeder.

“He mop moet je ook wat drinken?”. Veronique schok ze had Joep niet zien aankomen. “Ja doe maar wil je voor mij een blikje sinas pakken?”. “Ja hoor geen probleem”. Veronique was inderdaad stil ze was met haar moeder aan het praten over het ongelukje. Dit was al heel lang niet gebeurd. “Maak je er maar niet zo druk om, kan toch gebeuren?”. “Ja gelukkig wel laten maar weer naar de rest gaan.”

Van Kampen stond met een aantal leraren te praten over de avond toen ze zagen dat Casper en Robbert ruzie hadden. “Jij bent ook een klootzak! Kun je niet gewoon aardig toen tegen Vera”. “Hoezo? Ze moet ook niet gelijk gaan janken als ik iets tegen haar zeg. Blijkbaar heb ik haar hart gebroken”. Vera was inmiddels al weer naar de slaapkamer gelopen en lag op bed te huilen. Sanne en Angela liepen maar achter haar aan. “Wat is er? Laat hem toch met rust”. Zei Angela tegen haar.

“Casper vertelde me dat die voorlopig geen verkering met we wil. Alleen tijden het schoolreisje. Ik hoorde hem praten met Teike”. “Aah wat een klootzak!”. Zei Sanne. Op dat moment kwam mevrouw Hoestra binnen “Zo dames hoe gaat het hier?”. De dames legde het verhaal uit. “Dat is niet zo mooi maar dat mag de pret niet drukken. Jongens blijven jongens daar kan je helaas niks aan doen”. “Laten we er maar een gezellige avond van maken “. Zeiden de dames in koor. Ondertussen in de zaal stond meester Henk te praten met he groepje. “Jongens, laten we het vanavond nog gezellig houden. We gaan zo met zijn alle gezellig naar buiten bij het kampvuur zitten”. Toen ze naar buiten liepen kwam Joep Veronique tegen. “Waar was je nou gebleven ik heb je blikje drinken nog”. “Oh we waren even naar Vera die was aan het huilen om wat er net gebeurt was”. “Oke ga je mee dan gaan we bij het kampvuur zitten”. “Ja is goed “ antwoorde Veronique en ze liepen samen naar buiten.*/

“Was er straks wat toen je met je moeder stond te praten?” Joep wou natuurlijk graag weten als er wat was met zijn vriendin. Hij was heel gelukkig de liefde spatte er af. Ze zaten eindelijk een beetje alleen zodat ze even in stilte konden praten. “Ja toen we terug waren was ik te laat om naar de wc te gaan dus uhm ik had in mijn broek geplast. Dus nu heb ik een luierbroekje aangekregen van me moeder. Ze vond dat het beste”. “Oh wat vervelend mop” en Joep gaf haar een knuffel. “Kan je op houden met me mop te noemen ik vind dat echt een raar woord. Joep begon te lachen en knikte.

Samen genoten ze van het kampvuur en van elkaar. Ze praatte over van alles en nog wat en ook wat er zou gebeuren na het schoolreisje. Dit was dan ook het laatste uitje met de klas voordat ze klaar zouden zijn met school. Ze hadden nog 2 weken te gaan en dan zouden ze de Cito toets krijgen.

“Naar welke school ga je eigenlijk?” Vroeg Joep. “Ik ga naar de Hazendal Collega, daar zitten me zussen ook op”. “Oh oke ik weet het nog niet. Misschien ook wel naar Hazendal. Ik hoop dat er een goed cijfer uit de toets komt”. “Jaa Joepje dat moet voor jouw toch geen probleem zijn je hebt altijd hoge cijfers”. Joep knikte. Inmiddels was het al half 9 ze mochten vanavond wat langer opblijven. Ineens schok Veronique. Ze was zo ontspannen geworden. Dat ze niet in de gaten dat ze inmiddels al 1 grote plas had laten lopen in haar luierbroekje. Hier schok ze zelf ook een beetje van. “Oh shit” zei ze blijkbaar hard op. Joep keek er aan “Is er wat?”. “Ja ik was een beetje afgedwaald en heb nu een beetje in me broekje geplast. Veronique merkte inmiddels dat ze toch wel natter was dan ze zelf gedacht had. “Ik uh ga even naar mij moeder ik ben zo terug!” Joep liep achter haar aan want hij moest inmiddels ook wel nodig naar het de wc.

Esther stond binnen te praten met een aantal leraren ze waren het schema aan het doornemen. Ze zag Veronique en Joep aankomen en stond op en liep mee. “Mam ik ben een beetje nat”. Ze begon te snikken omdat ze niet wou dat Joep haar zo zag. Joep wist niet wat hem gebeurde de eerste nacht was die bang dat dat hij niet droog zou blijven. Maar nu bleek dus Veronique ook een “probleempje” te hebben Joep vond het best zielig voor haar. Joep troostte haar “Kan toch gebeuren”. Zei Joep tegen haar. Maar Esther wist inmiddels dat het kan gebeuren wel vaak voor kwam. Aangezien ze nog geen 3 uur geleden ook een ongelukje had gehad. “Hoe heeft dit kunnen gebeuren”. Vroeg Esther aan haar dochten. “We zaten bij het kampvuur en Veronique had niet in de gaten dat ze in haar broekje geplast had”. Dit is nog niet eerder voorgekomen gelukkig moest ze volgende week weer naar het ziekenhuis voor onderzoek. “Loop maar even”. Ze liepen naar de wc toe. “Wacht jij maar even hier”. Esther pakte nog snel wat spullen. Ze vond het wel vervelend voor Veronique maar ze deed haar toch maar een luier om. Ze had geen zin in natte broeken. Snel liepen ze de wc in. Joep bleef in de gang alleen achter. Joep dacht terug aan de avond wat is er toch een hoop gebeurt van een ongelukkige jongen naar een hele gelukkige jongen. Alleen bij die gedachtes kreeg die al een goed gevoel.

In de wc was Esther haar dochten aan het verschonen ze deed het broekje uit maakte haar schaamstreek schoon met een vochtig doekje en deed haar snel een luier op. Ze keek op haar horloge het was inmiddels al kwart over nog. Om half 10 moesten de kinderen naar bed. “Joep wil je ook even binnen komen”. Joep liep naar binnen en zag nog net Veronique haar broek aan trekken. “Ga jij maar alvast liggen dan doe ik jouw ook een luier om, anders moet ik dat straks nog weer doen”. Van Kampen liep even naar de lerarenkamer om de spullen voor Joep op te halen. Snel kwam ze al weer terug gelopen. “Zo dan doen we jouw ook even een luier om”. Esther helpt Joep even om Joep zijn broek uit te doen. Joep was even vergeten hoe het voelde om een luier om te krijgen vooral van iemand anders dan zijn moeder. “Zo alweer klaar, doe je broek maar weer aan en ga nog maar even naar buiten”. Joep liep samen met Veronique naar buiten en gingen nog even snel bij het Kampvuur kijken. Onderweg naar buiten werd Joep er elke keer aan herinnert dat die een luier om had. Het bleef een raar gevoel. Vorig jaar had die ook nog een keer een luier om gehad. Toen was die tijdens de vakantie met zijn ouders ook nat.

Van Kampen liep achter hun aan en knikte naar meester Wim. Die wist ook wat er met de 2 kinderen aan de hand was. “Kinderen gaan jullie je klaar maken voor de nacht het is inmiddels al half 10. Morgen gaan we naar de hindernissen baan. We vetrekken om 1 uur dus jullie kunnen hier dan in de ochtend verse broodjes maken en bakken of buiten spelen”. Joep gaf Veronique een dikke kus en samen liepen ze naar binnen. “Slaap lekker zie je morgen!”. “Dankje jij ook tot morgen Joepje van me. Joep ging even snel zijn pyjama aan doen en zijn tanden poetsen en naar bed. Eshter liep met haar dochten mee en stopte haar lekker in. “Slaap lekker schat!”. Veronique gaf haar een dikke kus en wenste haar een goede nacht.

 

[Little Simba]

Ik probeer deze week Hoofdstuk 7 te plaatsen maar ben druk geweest en inspiratie is een beetje weg.

 

[Little Simba]

Daar is die dan Hoofdstuk 7. Het is een lang hoofdstuk geworden. Waarschijnlijk word 8 de laatste en komt er een vervolg.
Dit zou dan gaan over de vakantie en over het dokterbezoek. Ik hoop dat jullie het leuk vinden!

Hoofdstuk 7: Het avontuur.

De volgende ochtend werd Joep al vroeg wakker. Hij keek op zijn telefoon het was pas 8 uur. Ze mochten vandaag wat langer blijven liggen omdat ze s’middags pas naar de hindernissen baan zouden gaan. Ineens bedacht Joep dat zijn moeder hem nog niet gebeld had. Hij keek op zijn telefoon en zag dat die een berichtje had van zijn moeder. “Schat, sorry dat ik nog niet gebeld heb ik probeer je vanavond te bellen kusjes”. Joep vond het maar vreemd het is nu 2 dagen later nadat ze zou bellen.

Toen realiseerde Joep zich dat hij een luier om had snel voelde hij of die nog droog was maar helaas was die nat en niet zo klein beetje ook. Hij snapte maar niet waarom die . Hij had gister ook wel wat meer gedronken als normaal. Van zijn vader mocht die s’avonds nooit zo veel drinken omdat die bang was dat die niet droog bleef. Gelukkig was het pas 8 uur en kon die nog even lekker slapen en toen viel die in slaap.

Joep schok wakker. O nee, dit kon niet gebeuren. Hij voelde aan zijn luier en merkte dat die ook niet goed meer zat ja hoor hij was doorgelekt. Dat kon er ook nog wel bij snel keek die op zijn telefoon het was gelukkig pas half 10. De meeste sliepen nog iedereen was moe van gister. Wat moet ik nu doen dacht Joep bij zichzelf. Hij keek onder zijn deken en zag een kleine plek. Gelukkig maar het leek mee te vallen. Gelukkig zat er een soort rubber laken om de matrassen heen. Hij luisterde of die al mensen hoorde. Het enigste wat die hoorde was mensen die aan het snurken waren.

Snel sprong Joep uit bed en ging naar de lerarenslaapkamer. Voordat je de lerarenslaapkamer inloopt zit er nog een ruimte met tafels en stoelen. Aan 1 van de tafels zag die Esther zitten. Die zag hem aankomen. “Hee Joep, goedemorgen jonge hoe is het”. “Nou eigenlijk niet zo goed”. Joep begon te snikken en ging verder. “Waarom kan ik het nou nooit droog houden. Ik word gewoon niet wakker als ik moet”. “Kom maar jongen het is al goed”. Eshter gaf Joep een dikke knuffel. “Je moeder gaat binnenkort met je naar de dokter. Ik hoop dat die wat voor je kan doen”. “Ja dat hoop ik”. Joep voelde zich nu heel rot gelukkig had Esther begrip en snapte ze hem dat bood hem troost. “Ben je doorgelekt of valt het mee”. Joep bloosde en zei “Ja een klein beetje”. “Och jongen toch ga maar vast naar de grote wc dan kom ik er aan. Esther ging snel even naar zijn bed kijken. Het viel mee een kleine plek. Snel verschoonde ze het bed en liep naar Joep. Die had zich inmiddels al uitgekleed. “Merk je overdag wel dat je naar de WC moet?” vroeg Esther aan Joep. “Ja gelukkig wel, als ik druk ben met spelen merk ik wel dat soms echt moet doorlopen”. “Aangezien we vanmiddag naar de hindernissenbaan gaan vind je het dan geen goed idee als ik je een luierbroekje aan doe? Hierdoor hoef je geen zorgen te maken of je op tijd een WC kan vinden”.

Joep moest even nadenken hij had gister gelukt gehad dat die het nog net kon ophouden er was al wel een scheutje plas in zijn boxer beland. “Dat lijkt me een goed idee”. “Oké goed. We moeten ons om 1 uur melden bij de bus. Als je dan hier om 12 uur komt dan zal ik jullie helpen”. Veronique kreeg een luier om vertelde Esther verder. Toen Esther Joep had opgefrist met een washandje was het inmiddels al half 11. “Ga je maar melden voor het ontbijt dan ga ik even kijken waar Veronique is”. “Oké is goed tot straks!”. Esther liep naar boven daar zag ze haar dochter op bed zitten. “Mam waar bleef je nou je zou me toch wakker maken om 10 uur”. “Ja sorry schat ik moest Joep even helpen”. Veronique keek een beetje zuur. Ze vond het zo rot voor hem. Gelukkig was die er al meer aangewend. “Ga je mee dan zal ik je even helpen”. Veronique liep achter haar moeder aan de rest van de meiden waren inmiddels al klaar voor het ontbijt. “Ga maar even liggen dan zal ik je even een schone luier omdoen”. Veronique wist inmiddels dat dit het dagelijkse ritueel zal worden. Esther deed haar natte luier uit maakte haar schaamstreek schoon. Klein laagje poeder er op en een frisse luier aan voor de dag. De luier die ze aan kreeg waren niet heel dik. Zoals gewoonlijk was Esther de leider van het groepje van Joep en Veronique zodat ze in de gaten kon houden.
“Zo alweer klaar ga maar je maar melden bij het ontbijt dan kom ik er ook aan”. “Oké is goed mam” ze gaf haar moeder nog een dikke kus en liep naar de grote zaal. “Kom je gezellig bij mij zitten?” Vroeg Joep aan Veronique “Ja hoor is goed”. Eenmaal aangeschoven genoten ze van het ontbijt. De kinderen hadden veel zin in de dag een echte hindernissenbaan. “Heb je lekker geslapen?” Veronique gaf Joep een zoen. “Ja hoor jij ook?”. Veronique knikte. “Ik hoorde dat we weer samen in een groepje zitten. Ik heb echt super veel zin er in”. “Ja ik ook! Gaan we samen in de bus zitten?”. Joep knikte. Hij keek op de klok het was inmiddels half 12. Op dat moment voelde hij zijn telefoon trillen. Hij pakte ze telefoon en zag dat het ze moeder was. “Ik ben zo terug me moeder belt”. Veronique knikte.

Joep liep naar buiten. “Hoi mam”. “He schat hoe gaat het? Ik hoorde van de ongelukjes”. Joep begon te snikken “Ja ik kan er echt niks aan doen ik ga altijd netjes naar de wc voordat ik naar bed ga”. “Ja dat hoorde ik we gaan na dat je terug bent van het schoolreisje naar de dokter. Maak je verder maar niet druk. Papa wil ook nog wat tegen je zeggen”. “Hee jongen, ik hoorde het van Esther de Juf hoe moeilijk je het hebt. Kop op jongen het komt wel goed maak je maar niet druk”. Joep begon alleen maar harder te huilen. Op dat moment kwam Esther naar buiten en zag dat die aan de telefoon was. Ze liet hem maar even met rust. Esther had gister de ouders nog gesproken en heeft Joep zijn vader uitgelegd dat wat hem gebeurt totaal niet leuk is en hij daar niks aan kan doen. Hij zou hem juist moeten ondersteuning in plaats van in de grond trappen.

“Het komt goed schat we bellen je morgen nog even”. Joep wist niet wat die hoorde voor de eerste keer in zijn leven snapte zijn vader hoe moeilijk hij het had. “We bellen je morgen vroeg nog even schat veel plezier vandaar”. “Dankje, ik hou van jullie!”. Joep hing op. Hij kon nog steeds niet begrijpen hoe geweldig dit was. Toen kwam Eshter er aan gelopen. “Hee Joep, sorry dat ik mee luisterde. Ik had je vader gesproken en uitgelegd vanaf mijn stampunt hoe moeilijk het is waar je mee loopt”. Joep zijn mond viel open en het eerst wat die deed was Esther een dikke knuffel geven. “Dankjewel! Voor wat je gedaan hebt”. “Geen probleem daar ben ik ook voor. Ga maar snel naar binnen je eten opeten”. Joep knikte en liep weer naar binnen. Veronique zag nog net de tranen in zijn ogen. “Hee gaat het”. “Ja kan niet beter”. Joep straalde van geluk en gaf Veronique een kus. “Je mag maar blij zijn met zo’n moeder”. “Ja dat heb je gelijk in”. Joep legde uit wat zijn ouders en Eshter tegen hem zeiden.

Om kwart over 12 kwam meester Henk er aan gelopen “Dames en Heren, inmiddels hebben de meeste het eten al op. Om 1 uur vertrekken we. Dat betekend dat ik wil dat jullie om 10 voor 1 bij de bus klaar staan. We vetrekken dan om 1 uur. Jullie mogen het laatste half uurtje nog even buiten spelen. Zorg dat je op tijd bent!” Joep en Veronique wisten inmiddels hoe laat het was. Toen de meeste naar buiten gingen liepen hun achter Eshter aan. “Kom jij maar eest Joep”. Joep liep naar binnen deed zijn broek uit en kreeg een broekje van Eshter. “Let er wel op dat de luierbroekjes kunnen wel een aantal plasjes houden maar niet mega veel. Zorg er voor dat je naar de wc gaat als dat kan”. Joep knikte en liep naar buiten. “Zo meid nu ben jij aan de beurt ga maar liggen dan controleer ik je luier nog even”. Veronique ging liggen vlot controleerde of ze nog droog was. Ze was inmiddels alweer nat geworden. Behandelt deed ze haar een schone luier om. “Zo alweer klaar ga nog maar even naar buiten we vertrekken al snel”. Buiten aangekomen gingen ze even de benen strekken. “Heb je nu een luierbroekje om?” Vroeg Veronique aan Joep. Joep knikte. “Je ziet er niks van hoor” zei Veronique tegen Joep.

Om kwart voor 1 liepen ze naar de bus hier stonden inmiddels de leraren en een groot aantal van de kinderen al klaar. De rest kwam er snel aangelopen. “Zo we gaan even tellen dan mogen jullie de bus in”. Het aantal klopte. 1 voor 1 gingen de kinderen de bus in. Joep ging samen met Teike, Samuel en Veronique achter in zitten. Robbert kwam er ook bij samen met Vera.

Onderweg kletste ze over van alles en nog wat. De jongens voornamelijk over Pokémon. De meiden zeiden eigenlijk niks tegen elkaar. Ze mochten elkaar nog steeds niet. Inmiddels was Sanne er ook bij komen zitten met Loes. “Hallo dames en heren hoe maken jullie het”. Sanne was altijd al de serieuste van het stel. “Goed hoor”. Antwoorde Veronique. “Hebben jullie al gehoord wie het beste groepje is van de hindernissenbaan?”. Zei Sanne. “Uhm nee? Ik heb geen idee”. Zei Veronique. “Dat zijn wij natuurlijk!”. “Oh echt”. “Ja dat wist je toch wel? De indeling werd bekendgemaakt bij het ontbijt. “Oh ja ik zat op de wc”. Veronique keek naar Joep. Joep haalde zijn schouders op. “Hebben we er zin!”. Schreeuwde Loes in volle borst. “Dat zeker”. “Wie zit er nog meer in ons groepje dan?” vroeg Veronique. “Jij en Joep natuurlijk, Ik, Loes en Teike en Samuel”. “Oh leuk”. Giechelde Loes. Veronique haalde haar schouders op.

Toen ze aangekomen waren bij de hindernissenbaan dat gelukkig maar 20 minuten rijden. Het was best nog een grootte hindernissenbaan. Het was opgedeeld in 4 verschillende parcoursen elk parkoers zou ongeveer 30 minuten duren. Bij een aantal parcours moesten ze nog een extra opdracht doen. Dit waren: boogschutten en blikjes omgooien. Als ze klaar waren met de hindernissen baan gingen ze met zijn alle boogschieten.

“Dames en heren, komen jullie even bij elkaar staan. We gaan zo beginnen ga bij je groepje staan met je bergeleider. Dan kunnen we zo beginnen. Jullie hebben allemaal een groep nummer meegekregen dat is ook het nummer parcours nummer waar je begint”.

Joep en de rest gingen bij Eshter staan. “Hebben jullie er zin in! Dan gaan we beginnen. Wij zijn groep 3 dus we moeten naar parcours 3 lopen. Lopen jullie maar mee het is niet ver”. Eenmaal aangekomen bij het parcours stond er al een bergeleider te wachten op hun. “Welkom, dit is voor jullie parcours nummer 1. Jullie zijn met zijn 6e dus we gaan een kleine wedstrijd houden. Het eerste groepje die aan de andere kant is wint. Ga jullie je vast even op splitsen in 2 teams dan beginnen we over 10 min”.

“Ik stel voor dat groepjes als volgt worden. Ik, Teike en Joep. Dan Sanne, Samuel en Veronique”. Iedereen knikte. “Goede verdeling”. “Durf je wel de strijd aan”. Vroeg Veronique aan Joep. “Zeker weten. Bring it on!”. Joep lachte. De groep liep naar het begin. Groep A rechterbaan en groep B linkerbaan.

“Zijn jullie er klaar voor! 3..2…1..Go!”. De kinderen gingen als een speer. Sanne op links en Teike op rechts. Het parcours was niet lang maar wel lastig. Om hoog en dan weer naar benden. Aan het eind van de baan moesten ze aan de bel trekken. Teike was iets eerder dus Joep ging. Joep was 1 van de snelste van de klas. Joep ging als een speer hij moest wel oppassen dat die niet viel. Hij had totaal geen last van het broekje. Wel merkte hij aan het eind van de baan dat er een scheutje plas in ging. Snel naar de bel. 5 seconden later kwam Samuel er al aan. Dan nummer 3 Loes tegen Veronique. Ook hun gingen als een speer Loes was iets sneller als Veronique. Maar bij het laatste obstakel had ze moeite. Gelukkig was Veronique iets langer en kon ze er zonder problemen over heen komen.

Ze hadden gewoon! Het groepje van Veronique won! Met een tijd winst van 5 seconde. “Dat hebben jullie goed gedaan allemaal”. Zei de bergeleider. “Het groepje van Teike heeft gewonnen, het scheelde niet veel. “Esther, is er ergens een wc in de buurt?” vroeg Joep. “Moet je naar de wc dan?”. “Ja ik moet best nodig, er is al een scheutje in mijn broekje gegaan”. “O nee, ik hoop dat we zo dan een wc tegen komen. Als goed is moet er dicht bij de volgende opdracht zitten. Ik zal het even na vragen”. “Stijn, weet je waar een wc zit”. Vroeg Esther aan de bergeleider. “Ja jullie gaan nu naar opdracht 1 daar zit een wc naast”. “Oké bedankt, dan gaan we snel verder”. “Dames en heren we gaan snel verder. We moeten nu naar opdracht 1 dat is even lopen”. Ik hoop dat ik niet te laat ben dacht Joep bij zichzelf. Joep liep voorop met Esther en Veronique. Joep begon steeds sneller te lopen. “Ben je niet naar de wc gegaan dan voordat we vertrokken”. “Jawel maar ik moet gewoon alweer plassen. Esther begon inmiddels wel op te merken dat Joep steeds meer moest plassen. “Nou we zijn er bijna ik zie parcours nummer 1 al. Daar links zie je de wc. Loop maar snel door”. Joep moest even een sprintje trekken met elke stap die hij zette begon zijn buik steeds meer pijn te doen.

Hij rende naar binnen deed de deur van de wc open. Toen het te laat was hij liet zijn volledige blaas inhoudt lopen. Het was ook zo veel dat het broekje het niet kon houden. “Gaan jullie maar vast kijken naar de opdracht”. De kinderen hadden natuurlijk Joep naar binnen zien rennen.

Esther liep toch maar even de wc in. Op het moment dat ze binnen kwam zag ze Joep in de wc staan. Hij was compleet doorgelekt. Maar gelukkig was ze voorbereidt. “Joep loop maar even mee”. Ze liepen de gehandicapten wc in. Ze lag een kleedje op de grond. “Ga maar even liggen dan doe ik je even een schone broek en luier om”. Joep stond nog te trillen van het voorval. Snel deed ze zijn broek, boxer en broekje uit. Ze maakte alles een beetje schoon, ze poederde hem in en deed hem een normale luier om. Ze pakte een schone broek en boxer uit haar tas en deed die bij hem aan. “Zo alweer klaar. Nou kom hup we gaan weer verder. Denk er maar niet te veel over na”.

Ze liepen samen terug de groep zat wel raar te kijken maar Esther keek ze even streng aan toen gingen ze verder waar ze mee bezig waren. “Oke dan kunnen we beginnen. Dit parcours is iets langer en aan het eind gaan we boogschieten. Dit is vast om te oefenen voor straks”. “Gaat het?”. Vroeg Veronique bezorgt aan aan Joep. “Ja hoor”. Veronique knuffelde Joep even en samen liepen ze naar het parcours. Ze had wel in de gaten wat er gebeurt was. Dat kon je ook zien aan Joep. Aan zijn gezicht kan je altijd zien hoe het met hem gaat of dat er iets is.

De groep ging als beesten te keer het was een lastig parcours met een aantal moeilijke gedeelte. Ze moesten eerst een stuk omhoog klimmen. Toen een afdaling met de kabelbaan. Hierna moesten ze als groep naar de overkant van het meertje komen. Een maal aan de overkant moesten ze nog een een aantal obstakels over.

Joep was zich nog steeds niet bewust van wat er allemaal gebeurt was. Van een natte nacht naar een natte middag hoe zou dat nu verder moeten. Alleen bij de gedachte werd die al een beetje bang. Hij probeerde er maar niet zo veel aan te denken.

Aan het eind van het parcours ging ze boogschieten er waren 3 banen ze gingen om en om schieten. Joep had er eigenlijk niet zo veel zin in maar deed toch maar mee. “Jullie zijn wel goed hoor!”. Zei Esther tegen de groep. “Het is ook echt leuk om te doen”. Zei Teike. “Jaa boogschieten is leuk!”. Zeiden Sanne en Loes. We moeten zo alweer verder gaan naar de volgende opdracht. Zei Esther tegen de groep. “Gaan jullie mee we moeten nu naar parcours 4.

Bij parkour 4 gingen ze kanoën ze moesten een kleine route van ongeveer 20 minuten afleggen. Iedereen vond het super leuk ook Joep. Hij ging samen met Veronique in een kano. Sanne ging samen met Loes en Theike met Samuel. Esther ging ook mee maar dan in een kano voor 1 persoon.

Aan het eind van de toch was iedereen kapot. Kost een hoop inspanning. Gelukkig hoefde ze bij dit parcours geen extra opdracht te doen. Die kwam gelukkig pas bij de volgende. Esther gaf iedereen wat drinken want van hard werken krijg je dorst.

“Joep gaat het. Je bent de hele tijd zo stil”. “Ja het gaat wel. Ik kan me gedachte gewoon niet van dat ongelukje houden”. Esther legde haar hand op zijn schouder. “Kom op jongen je moet toch proberen een beetje lol te hebben”. Joep ging nog even bij het water kijken want Teike en Samuel kwamen er aan.

“Schat, let je een beetje op Joep. Hij heeft straks in zijn broek geplast. Steun hem maar een beetje dat doet hem goed”. “Is goed mam, hoe kan het dat die elke keer een ongelukje heeft dan?” vroeg Veronique aan Esther. “Ik denk dat er iets met zijn blaas is. Hij kan het niet echt lang meer op houden. Ik begin me inmiddels ook wel zorgen te maken. Arme jongen ik hoop dat het goed komt”.

“Ik ga even bij Joep kijken tot zo!”. “Blijf je niet te lang weg we moeten zo alweer verder”. Veronique knikte en liep naar Joep. Ze gaf hem een dikke knuffel. Je zag aan ze gezicht dat die het fijn vond. “We moeten zo gaan zullen we even een stukje langs het water lopen”. Joep knikte samen liepen ze een stukje verder naar het bruggetje. “Joep, mama vertelde het net over je ongelukje. Ik zou hier altijd voor je zijn dus ook in moeilijke tijden”. Joep begon te snikken en omhelsde Veronique. “Het komt wel goed maak je maar geen zorgen. Me moeder zou je ook altijd helpen als dat nodig is. Dat weet je toch wel he?”. Joep knikte. Een aantal minuten laten hoorde ze Esther roepen. “Zullen we maar terug gaan”. Samen liepen ze terug naar de groep. De groep wist inmiddels wat er gebeurt was. Esther had verteld aan de groep wat er gebeurt was. Ze begrepen het allemaal heel goed. Teike en Samuel hadden vanochtend ook iets gehoord maar niks durven te vragen. Ze waren al wakker maar deden als of ze sliepen.

“Laten we maar verder lopen naar het volgende parcours. We gaan nu naar de laatste nummer 2. Lopen jullie mee!”. Parcours 2 was alweer de laatste het was inmiddels al 3 uur geweest. Onderweg naar het volgende parcours liepen Joep en Veronique hand in hand. Deze keer liepen ze achter aan. Esther liep voor aan en af en toe keek ze achterom. Gelukkig had Veronique een goede invloed op Joep. Veronique hoopte dat het schoolreisje nooit over zou gaan. Gelukkig hadden ze binnenkort zomer vakantie. Dan zouden ze nog meer tijd samen kunnen besteden. Alleen al bij die gedachte kreeg Veronique al kriebels in haar buik. “Wat gaan we eigenlijk doen in de zomervakantie?” vroeg Veronique aan Joep. “Uhm dat is een goede vraag. Ik weet het eigenlijk nog niet. Me ouders hebben het er wel over gehad dat ze op vakantie wouden gaan naar Italië”. “O echt wij gaan naar 1 week naar Disneyland in Frankrijk”. “Oooh leuk, ik zou veel liever naar Disneyland gaan dan naar Italië. Daar gaan we elk jaar heen”.

Toen ze bij het laatste parcours waren aangekomen was het kwart over 3. Ze moesten om 4 uur bij boogschieten zijn dus ze hadden nog genoeg tijd. “Mam, gaan we in de zomervakantie nog naar Disneyland?”. Esther knikte. “Ja we gaan 1 week naar Disneyland en daarna gaan we nog naar een camping in Parijs”. “Oh leuk!! Mam is er nog plek voor iemand anders?” Esther keek op “Uhm ik denk dat we nog wel een plekje vrij hebben of dat we iets kunnen regelen”. “Oooh echt mam dat zou geweldig zijn. Dan kan Joep mee!”. Esther knikte “Als zijn ouders dat goed vinden mag die natuurlijk wel mee”. “Joep je mag mee naar Disneyland van me moeder hoe cool is dat!” Joep begon te blozen van geluk. “Oh echt dat is geweldig. Ik zal het morgen gelijk aan me ouders vragen!”

Bij het laatste parcours aangekomen moesten ze een vlot bouwen en laten zien dat die niet zou zinken. Ze hadden 20 minuten om hem te bouwen. Gelukkig zat Joep op scouting en was die hier heel goed in. “Oké jongens dit is hoe we het gaan doen. Teike en Samuel jullie moeten met die palen een vierkant en dan een kruis er in. Dan ga ik en Veronique het vast maken. Sanne en Loes willen jullie de vaten er dan tussen leggen en dan vast maken”. “Komt voor de bakker!”. Zei Teike en Samuel.

Het team ging als een speer binnen no-time hadden ze het vlot in elkaar. “Zoo dat hebben jullie goed gedaan. Je kunt zien dat Joep op scouting zit”. Zei de bergeleider. “Nou leg hem maar in het water dan kunnen we zien of die drijft”. Het team legde voorzichtig het vlot in het water. Ja hoor hij drijft. “nu moeten jullie er nog op klimmen om te zien of die echt drijft”. Voorzichtig klommen de jongens er op. Aan 1 kant zakte hij iets te ver in het water maar hij werd goed gekeurd.

“Goed gedaan allemaal. Jullie kunnen goed samen werken als een team!” zei de bergeleider. “Knap gedaan allemaal ik ben trots op jullie! Jullie hebben vandaag allemaal goed samen gewerkt dat is leuk om te zien”. Zei Esther tegen de groep. Esther keek op haar horloge al kwart voor 3. “Jongens we moeten verder gaan het is al kwart voor 3. Zullen we snel verder gaan”. De groep volgde Eshter naar het boogschieten. Dit was bij de ingang.

Onderweg was de groep gezellig aan het praten over de leuke dag en hoe goed ze als team zijn. Toen ze terug waren bij het begin zagen ze dat er al een aantal groepen inmiddels terug waren. Die waren inmiddels ook al begonnen met boogschieten. Esther liep even naar de leeraren om hun bij te praten over wat er gebeurt was. “Ik denk dat het beter is dat we zo vast even de ouders bellen”. Zei meester Henk. “Het begint nu toch wel wat erger te worden dan we dachten”. “Lijkt me inderdaad een goed idee”. Zei Esther. “Ik bel zijn ouders zo wel even”. “Is goed dan ga ik terug naar de klas help je ook even mevrouw Hoekstra”. Ze knikte samen liepen ze naar de klas. “Dames en heren, jullie kunnen wat drinken halen bij mevrouw Hoekstra. Daarna kunnen jullie doorlopen naar boogschieten. Om 5 half 6 gaan we patat eten”. Alle kinderen juichte van geluk.

“Ik bel zijn ouders even ben zo terug”. Esther liep even een stukje verder en belde naar het nummer van de ouders van Joep. “met Patricia”.
“Hoi, je spreek met Esther”.
“Hoi Esther, hoe gaat het met Joep?”
“Daar bel ik even over. Hij heeft vanmiddag zijn broek vol geplast. Vannacht had die ook een ongelukje gehad waardoor die was doorgelekt. Maar vanmiddag was die helemaal nat. Ik had hem vanochtend een broekje aangedaan”.
“Oh wat vervelend om te horen. Hoe gaat het verder met hem. Wat wil je er mee gaan doen?”
“Het lijkt me verstandig om dit zo snel mogelijk met de dokter te bespreken. Ik stel voor dat die zo snel mogelijk een dokter ziet om dit te bespreken”.
“lijkt me een goed idee, ik zal morgen vroeg gelijk de dokter bellen en dan hopen dat die Vrijdag middag terecht kan”.
“Dat lijkt me een goed plan. Ik zal hem vannacht een nachtluier om doen zodat die rustig door kan slapen. Ik denk ook dat het een stukje stress is van de laatste dagen en van thuis”.
“Daar kan ik me wel wat bij voorstellen ja. Ik laat je morgen weten wat de dokter gezegd heeft. Ik moet er nu weer van door.
“Dat is goed spreek je morgen!”
“Spreek je morgen fijne avond!”

Esther liep weer terug naar meester Henk en Wim. “Morgen vroeg belt ze de dokter voor een afspraak voor vrijdag middag. Ik hoop dat er wat uit komt”. Ze knikte allebei. “Laten we maar weer terug gaan naar de groep”. De groep was inmiddels lekker aan boogschieten de jongens probeerde zo hoog mogelijk score te halen. De hoogste score stond op 60 dit was gelukt door Robbert. Op nummer 2 stond Teike met 56.

Iedereen vermaakte zich goed Joep en Veronique waren vooral aan het praten. “Zal ik mijn moeder een berichtje sturen of ik met jullie mee mag naar Disneyland?”. “Je belde haar morgen toch anders wacht je gewoon tot morgen”. Joep knikte.

De tijd vloog voorbij om 5 uur werden ze geroepen. “Dames en Heren, willen jullie allemaal aan tafel komen zitten dan gaan we eten. We beginnen met patat en daarna heb je de keuze tussen een frikandel, kroket of kipcorn. De meeste kozen voor de frikandel. Ze genoten allemaal van het eten en al snel hadden een aantal jongens het eten al op. Van al dat bewegen krijg je natuurlijk honger. De leraren keken elkaar aan en wisten dat het een goede dag was geweest. Wat de leerlingen nog niet wisten is dat de de volgende dag de Holten Berg op gingen fietsen. Hier konden ze dan genieten van de mooie natuurlijk en gewoon lekker spelen op het veld.

Om 6 uur was het tijd om weer terug te gaan naar het verblijf. “ Dames en heren het is inmiddels 6 uur en dat betekend dat we terug gaan. Daarom wil ik jullie vragen om allemaal mee te lopen naar de bus”. Toen iedereen in de bus zat waren de kinderen allemaal moe. Joep was eigenlijk een beetje vergeten dat die luier om had. Hij had dus ook niet in de gaten dat die inmiddels wel een beetje nat was geworden.

“Dames en heren, we zijn bijna weer terug bij het verblijf. Jullie hebben dan de keuze om of bij het kampvuur te gaan zitten of binnen een film te gaan kijken. De film die we gaan kijken is de Mask. Het schema voor morgen is niet heel spannend. We gaan s’middags de Holten Berg op fietsen. Morgen avond hebben we dan nog een spelletjes avond”.

Veronique en Joep kozen er toch voor om film te gaan kijken dat kampvuur hadden ze nu inmiddels ook wel gezien. De mask vonden ze allebei ook een leuke film.

“Joep en Veronique lopen jullie even mee”. Fluisterde Esther toen ze uit de bus kwamen. De rest van de leerlingen liepen door naar het kampvuur of naar de zaal. Joep en Veronique liepen achter Eshter aan de wc in. “Oké Joep, zeg het maar ben je droog ja of nee?” Joep wist niet echt goed wat die moest zeggen. “Uhm ik denk inmiddels niet meer”. “Je denkt het of je weet het?”. Joep knikte. Esther wist genoeg. “Nou ga maar liggen grote jongen dan zal ik je even controleren”. Joep ging liggen zonder iets te zeggen of doen. “Daar was ik al bang voor, deze kan nog wel even mee. Vannacht krijg je een nacht luier om. Ik wil geen ongelukjes vannacht”. “Nou grote meid jij bent de volgende”. Veronique deed haar broek alvast uit en Esther hielp haar op het bed. “Zo jij hebt goed je best gedaan. Ik zal je even een schone omdoen. Jij krijgt wel gelijk je nacht luier om”.

Toen ze weer klaar waren liepen ze naar de zaal. De film gaat zo beginnen zei Teike tegen Joep. “Dat is mooi ik heb hem al lang niet gezien”. Iedereen genoot van de film Joep en Veronique zaten lekker knus op de bank film te kijken tegen elkaar aan. Wat een leuk stelletje was het toch.

De tijd vloog voor bij de film duurde dan ook anderhalf uur. Toen de film afgelopen was het inmiddels al 8 uur. Iedereen kreeg nog wat drinken van mevrouw Hoekstra. “Zullen we deel 2 ook nog kijken”. De groep knikte. Mevrouw Hoekstra zette deel 2 op. Inmiddels was Joep een klein beetje in slaap gevallen het was ook een zware dag voor hem geweest. Veronique lag nog steeds bij hem. Ze gaf hem een kusje hij werd weer wakker. “je slaapt wel heel lief hoor”. Veronique lachte. “Dankje” antwoorde Joep. Samen keken ze naar de film. Het blijft een leuke film dacht Joep bij zichzelf. Hij kon niet wachten op de volgende ochtend zodat die kon vragen aan zijn ouders of die mee mag met Veronique naar Disneyland.

Aan het eind van de film was het inmiddels toch echt tijd om naar bed te gaan. Ze waren nog even aan het na praten tot dat meester Henk binnen kwam en vertelde dat ook hun echt naar bed toe moesten. Ze wisten dat ze de volgende dag hun energie wel nodig hadden voor de fiets toch. Gelukkig had Joep een goede fiets mee genomen en niet die oude van zijn zus.

Joep zag Esther alweer klaar staan voor de 2 tortelduifjes. Het was tijd om klaar te maken voor de nacht. Dat betekende dus een dikke nacht luier. “Slaap lekker Joepje tot morgen!”. Joep gaf Veronique een dikke kus. “Slaap lekker!” zei Joep tegen haar. “Loop je mee” vroeg Eshter aan hem. Joep knikte ergens voelde hij zich toch wel een beetje een klein kind dat die door een vrouw een andere vrouw een luier om kreeg. Hij bleef het maar een raar gevoel vinden. Esther verschoonde Joep die toch wel natter was geworden sinds de vorige keer dat ze het controleerde.

“Zo alweer klaar. Ga maar lekker slapen morgen weer een drukke dag!”. Joep knikte hij gaf Esther een dikke knuffel en liep naar de slaapkamer. Samuel en Teike lagen al te slapen. Snel keek Joep nog even op zijn telefoon helaas geen nieuwe berichten. Al snel viel Joep als een blok in slaap.

 

[vino]

Een geweldig hoofdstuk weer.
Ik leef echt met Joep en Veronique mee.
Blijf zo door gaan.

 

[ikkuh!]

Leuk verhaal.
Ga zo door

 

[Little Simba]

Leuk om te zien dat iedereen het zo leuk hoofdstuk vond! Vanavond ga ik verder met hoofdstuk 8. Misschien maak ik nog een begin aan het vervolg. Als mensen suggesties hebben laat een bericht achter