het Weeskind

  • Onderwerp starter Augur_DL
  • Startdatum

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 1 12,5%
  • 8

    Stemmen: 1 12,5%
  • 9

    Stemmen: 1 12,5%
  • 10

    Stemmen: 5 62,5%

  • Totaal stemmers
    8
A

Augur_DL

Guest
geschreven door: Pieter

(deel 1)

Hoofdstuk 1: Het verzoek


"Nee, sorry. Ik heb daar helemaal geen zin in." zei ik, en ik liep langs haar heen. Joyce keek me beteuterd achterna. Dit was niet precies het antwoord waar ze op gehoopt had. Terwijl ik doorliep hoorde ik haar blote voeten op de tegels. Ze rende me achterna, haalde me in en ging voor me staan.

"Ja maar, u moet me helpen. Wat moet ik anders." Haar armen hingen slap langs haar lichaam, haar schouders ingezakt, en haar smekende ogen waren op me gericht.

"Ik moet helemaal niets, Joyce. Je hebt jezelf in problemen gebracht. En nu kom je naar mij toe." Ik was blijven staan en keek haar strak aan. Ze liet haar hoofd zakken, keek naar de vloer.

"Waarom kom je eigenlijk naar mij toe. Ik ben vast niet je eerste keus, of wel soms?" Ik zag Joyce twijfelen en daarna schudde ze voorzichtig haar hoofd. "Het hele jaar door verziek jij de sfeer in de groep met je kinderlijke en irritante gedrag. En nu wil niemand je in huis nemen. Dit is de straf. Had jij je maar beter moeten gedragen." Ik duwde haar aan de kant en liep door. Ik wist dat ik hard moest zijn, alhoewel ik best wel een beetje medelijden met haar had. Natuurlijk is het niet makkelijk als je op veertienjarige leeftijd door je ouders in een tehuis wordt gedumpt. Haar ouders waren nooit getrouwd geweest, nog voor de geboorte was haar vader verdwenen, waarna haar moeder de ene na de andere man in huis haalde.

Eindelijk leek het toch nog goed te komen, want toen ze tien jaar was vond haar moeder eindelijk een goede en lieve pleegvader. Alle problemen leken voorbij, totdat een dronken automobilist haar vader met een auto vermoordde. Haar moeder raakte weer aan de drank en drugs en kon niet meer voor haar zorgen. Joyce kwam in aanraking met de politie en werd naar dit tehuis gebracht.

Tijdens de zomervakantie werd het tehuis tijdelijk gesloten wegens een verbouwing en iedere inwoner moest nieuw onderdak zien te vinden. De meeste kinderen waren in andere tehuizen onder gebracht, maar vooral de oudere kinderen moesten zelf een onderkomen zien te vinden. En dat was natuurlijk niet zo heel gemakkelijk, aangezien ze geen thuis meer hadden. Ik wist van een aantal collega's dat ze tijdelijk een huisloze tiener in huis hadden genomen. En nu stond Joyce voor me, het meest onhandelbare meisje uit het tehuis.

Ik was zelf geen verzorger of medewerker van het tehuis. Mijn vader hield dit tehuis draaiende door er behoorlijk veel geld in te steken. Het grootste gedeelte van de verbouwing kwam dan ook voor zijn rekening. Hij deed het om iets terug te doen aan de maatschappij die hem behoorlijk rijk had gemaakt.

Ik werkte hier regelmatig mee, als een soort activiteitenbegeleider. Ik was een manusje van alles. Soms gaf ik bijles, dan weer hielp ik met reparaties, of organiseerde ik evenementen. Het was voor mij een soort van vrijetijdsbesteding. Ik vond het leuk om met kinderen om te gaan. Het waren kinderen met een moeilijke jeugd en de dankbaarheid was altijd groot bij deze kinderen. Het was ook gewoon leuk werk, en ik deed het graag.

Ik was voor Joyce de laatste kans, want als ze vandaag geen onderdak had gevonden, werd ze tijdelijk overgeplaatst naar een zwaar beveiligde instelling voor jeugdige delinquenten. Alleen daar was nog plaats voor haar, want nergens anders wilde men haar hebben. Ze zou er helemaal geen leuke tijd hebben. Het leven was er een stuk harder dan hier en ze zou gewoon mee moeten draaien met de rest van de inwonenden, wat vaak jeugdige criminelen waren.

Dan was het beter om te proberen bij mij te kunnen logeren. Alhoewel ze daar ook behoorlijk tegenop zag, omdat ik toch wel bekend stond als erg streng. Joyce wist ook heel goed dat ik niet ze gemakkelijk was en ook regelmatig met mijn handjes 'wapperde'. Soms als de oudere kinderen zich misdroegen wilde ik wel eens een behoorlijke tik uitdelen, of met behoorlijk zware straffen komen. Daar was Joyce wel bang voor, maar het alternatief was veel erger.

"Het spijt me, Ik beloof dat ik me zal gedragen!" zei ze, terwijl ze weer achter me aan liep. Maar ik negeerde haar. Innerlijk twijfelde ik wel. Ik wist dat ik haar in principe wel tijdelijk in huis kon nemen, alhoewel dat hier en daar wel wat problemen zou opleveren, maar dat waren geen onoverkomelijke problemen. Het zou gewoon lastig zijn, en zeker omdat ook niet het meest vriendelijkste meisje was.

"Ik geloof je niet, Joyce. Misschien is het wel eens goed dat je een paar weken lang eens flink in het gareel geduwd wordt. Je zou niet misstaan tussen de dieven en de oplichters!" Joyce schrok, ze had niet zo'n harde opmerking van mij verwacht. Ze had er eigenlijk een beetje op gerekend dat ze mij met wat smeken en lief aankijken wel had kunnen overreden. Die hoop leek nu vervlogen. De gedachte aan de hele zomer opgesloten te zitten in een gesticht maakt haar kwaad.

"Je bent gewoon een minder leuk persoon. Je strooit met je geld, hangt de gulle weldoener uit, je doet alsof je god zelf bent, maar wanneer er even iets anders van je gevraagd wordt, iets wat je niet met geld kunt oplossen ben je ineens niet thuis." Ze draaide zich abrupt om en liep de andere kant op.

"Je hoeft mij niet de schuld te geven. Als jij je beter zou gedragen had je allang onderdak gevonden. En als het moet wil ik ook best iemand in huis nemen, iedereen behalve jij. Ik heb geen zin om twee maanden lang tegen jouw kinderlijke gedrag aan te moeten kijken. Je bent een irritant kind, dat nodig eens een beetje volwassen moest worden."

Mijn woorden kwamen weer hard aan. Ze bleef stil staan en sloeg haar handen voor haar gezicht. Ik wist dat ze huilde.

"Ik weet best dat ik niet makkelijk ben, maar je kunt me toch helpen." haar stem trilde. Ik draaide me naar haar om, ze stond met haar rug naar me toe.

"Huilen en smeken zullen je niet helpen, Joyce. Dat is wel erg naief. Je bent ook net een klein kind. Je verdient het niet om als een volwassene behandeld te worden." Langzaam draaide ze zich om. Ik zag dat het echte tranen waren, haar verdriet was gemeend.

"Behandel me dan als een klein kind, maar stuur me alstublieft niet naar dat tehuis." Haar stem was zacht en haperde, haar betraande ogen waren op me gericht. Nu twijfelde ik weer. Ik dacht aan de gevolgen wanneer ik haar in huis zou nemen. Kon het wel? Er leken inderdaad geen onoverkomelijk problemen te zijn.

"Ik weet het niet, Joyce. Je weet dat er geen weg terug is als ik je vanavond mee naar huis zou nemen. Jouw plaats in dat tehuis wordt meteen ingenomen door iemand anders." Joyce fleurde weer iets op, want ze zag een opening. Ze begreep dat ik twijfelde en meteen was ze weer poeslief.

"Ik weet zeker dat u geen spijt krijgt, ik zal me goed gedragen. Ik beloof het."

"Ik heb je al gezegd dat smeken niet werkt, Joyce. En je weet best dat je die belofte toch niet kunt houden. Binnen een uur ben je weer dat zelfde irritante kind dat ieders bloed onder de nagels vandaan haalt." Ik probeerde een manier te bedenken om haar enigszins in bedwang te kunnen houden. Dat zou niet gemakkelijk worden, want ik was natuurlijk niet de eerste die dat probeerde. En ik was gebonden aan dezelfde regels en omstandigheden als de mensen hier waren, toch?

Ineens bedacht ik dat ik me dat ik me minder star aan de regels hoefde te houden dan de verzorgers hier. Misschien kon ik haar wel harder straffen, of anders. Lichamelijk straffen waren hier natuurlijk verboden, maar niemand hield me tegen als ik Joyce een flink pak voor haar billen zou geven. Op die manier kon ik Joyce wel onder controle houden, en waarschijnlijk hoefde ik haar maar een paar keer echt te slaan. De dreiging zou daarna genoeg moeten zijn om haar in het gareel te houden.

Inwendig besloot ik om het te doen. Ik zou het gezelschap best wel leuk kunnen vinden, en stiekem genoot ik ook al van het moment dat ik haar voor het eerst op haar blote billen zou slaan. De saaie vakantieperiode zag er ineens een stuk aantrekkelijker uit. Ik wilde Joyce echter nog wel even in het ongewisse laten.

Ze keek me aan, hopend dat ik zou toestemmen.

"Ik weet het niet, Joyce. Ga maar naar je kamer. Je hoort het nog wel." Joyce keek me kwaad en teleurgesteld aan. Ze dacht dat ik haar voor niets een beetje hoop had gegeven. Gelukkig kon ze zich nog net beheersen en hield de woedeaanval voor zich. Zonder een woord te zeggen draaide ze zich om en liep weg. Ze had nog steeds een beetje hoop, maar rekende nergens meer op.

Ik liep ondertussen naar de administratie en regelde dat Joyce de komende twee maanden bij mij zou wonen. Mijn besluit stond nu helemaal vast. Ik wist dat de eerste weken heel moeilijk zouden worden, maar ik dacht dat ik na die beginperiode Joyce wel had laten wennen aan mijn strenge regels.
Hoofdstuk 2: Straf

Een half uurtje later liep ik naar de kamer van Joyce. Na twee keer tevergeefs kloppen liep ik naar binnen en vond haar kamer leeg. Ik glimlachte want ik had ook niet verwacht dat Joyce me zou gehoorzamen. Dat ze mijn verzoek om naar haar kamer te gaan niet had uitgevoerd zou haar de eerste pak voor haar billen opleveren. Nu moest ik alleen Joyce nog zien te vinden.

Zoekend liep ik door de gangen, totdat ik langs de keukens kwam en ik iemand kwaad hoorde roepen. Ik had Joyce gevonden, want bijna alleen Joyce kon iemand zo kwaad. Ik stapte de keuken binnen en Joyce botste tegen me op. Ze wilde net de keuken uitrennen, maar kon nu niet verder meer. Ze struikelde en viel geschrokken op de grond.

De vrouwelijke kok stond met een rood hoofd te gebaren. Ze was blij dat ik er nu was, want alleen had ze totaal geen overwicht op Joyce. Ik vroeg me wel af wat er gebeurd was. Toen de kok wat gekalmeerd was en Joyce inmiddels ook weer was gaan staan, kreeg ik het antwoord.

"Kun je nu niet even wachten tot het etenstijd is. Je mag hier niet eens komen, en je moet ook met je poten van het eten afblijven" tierde de vrouw. Joyce stond er laconiek bij, nauwelijks onder de indruk van de tirade van de kokkin.

"Ach, wat maakt dat nu uit. Of ik nou nu of straks eet, wat is het verschil?" lachte ze. Toen greep ik in. Met mijn beide handen op haar schouders draaide ik haar naar me toe. Ik schudde haar ruw door elkaar.

"Het verschil is dat zij nee zegt. En aangezien zij de baas is hier, mag het dus niet. Je zult dus gewoon op je beurt moeten wachten." Zei ik streng, maar nog steeds was Joyce niet erg onder de indruk.

"Sorry hoor, ik had gewoon honger." Zei ze nog steeds met die laconieke uitdrukking op haar gezicht.

"En ik had ook gezegd dat je naar je kamer moest gaan, weet je nog? Kijk me aan, Joyce." Ik schudde haar nogmaals door elkaar en har ogen vonden even de mijne. Ze zag mijn woede en haar laconieke blik verdween meteen.

Op de achtergrond zag ik hoe de kokkin verbaasd toekeek naar het tafereel. Ze was niet gewend dat iemand Joyce zo toesprak en Joyce daarvan ook nog onder de indruk was.

"En nu naar je kamer! Ik kom er zo aan." zei ik en duwde Joyce richting de deur. Ze liep inderdaad weg en ik beantwoordde de verbaasde blik van de kokkin en haar hulpje die erbij was komen staan.

"Een flink pak voor haar billen zou haar goed doen." Zei ik lachend en de kokkin en haar hulpje waren het daarmee eens.

"Ach, in het tehuis waar ze heen gaat, zal ze stevig aangepakt worden. Ze zal niet onderdoen voor het uitschot dat daar woont." Zei de kokkin, niet wetend dat ik Joyce in huis zou nemen.

"Ze gaat niet naar dat tehuis. Ik neem haar in huis." Ik kon de verbazing van hun gezichten aflezen. "Ik denk dat ik haar in twee maanden tijd heb omgevormd in een lief en bedeesd meisje." Vervolgde ik

"Je bent gek." Zei het hulpje.

"Nee hoor. Zoals ik al zei, een flink pak voor haar billen zal haar goed doen. Mag ik even een pollepel van je lenen?" vroeg ik. Zonder het antwoord af te wachten pakte ik een grote, houten pollepel van het rek en liet de beide vrouwen nu nog meer verbaasd achter. Ze konden geen woord meer uitbrengen, maar op de lippen van de kokkin zag ik een vage glimlach toen ik de keuken uitliep.

Vol vertrouwen liep ik weer door de gangen naar de kamer van Joyce. Ditmaal vond ik haar daar wel. Ik liep zwijgend naar binnen en deed de deur aan de binnenkant op slot. Joyce zat onderuit gezakt op het bed, en probeerde haar beginnende angst te verbergen. Ze voelde dat er wat ging gebeuren, maar wist niet wat. Ik ging naast haar op het bed zitten en keek haar strak aan.

"Als je bij mij wilt komen logeren, zul je moeten leren gehoorzamen. Aangezien je daar in het begin wel wat moeite mee zultl hebben, zal ik moeten laten merken dat ongehoorzaamheid uit den boze is. De straf voor vandaag is 25 slagen met deze pollepel op je blote billen. Uitkleden! Nu!" zei ik streng. Joyce sprong geschrokken op en deinsde achteruit. Ze probeerde te vluchten door de deur, maar ik had de sleutel in mijn zak. Ze zat opgesloten.

"Nee, je hebt niet het recht om me te slaan. Nooit" riep ze met een zelfverzekerde blik, maar dat was slechts haar uiterlijk. Innerlijk was ze bang en broos.

"Je kunt er niet onderuit. Maak het niet erger dan het al is." Maar natuurlijk wilde Joyce niet meewerken. In de kleine ruimte was het niet moeilijk om Joyce vast te grijpen en op het bed te gooien. Met angstige ogen keek ze me aan, spartelend en trappend.

"Je mag niet slaan, dat is verboden. Dat weet je best!" riep ze nogmaals.

"Personeel en begeleiders moeten zich inderdaad aan de regels van het huis houden. Ik ben maar te gast, en ik doe wat ik wil." Ik probeerde het wilde veertienjarige meisje in bedwang te houden, maar dat lukte niet. Met twee rake klappen op haar gezicht kalmeerde ze iets, bang voor meer klappen.

De angst had haar nu overmeesterd. Doodstil lag ze op het bed. Grote betraande ogen keken omhoog. Misschien had ik haar nu kunnen uitkleden, maar ik wilde dat ze dat zelf deed. Als ik haar zou uitkleden zou het een soort van mishandeling zijn, als ze zichzelf uitkleedde was het een straf die ze zou ondergaan. Het leek een klein verschil, maar ik vond het van wezenlijk belang. Ik wilde geen onderdrukt meisje in huis, ik wilde iemand die zich, als was het dan tegen haar zin, liet straffen.

Ik pakte haar bij haar kin beet, dwong haar mij aan te kijken, en keek streng op haar neer.

"Ik wil dat jij je nu uitkleed! Begrepen?" riep ik. Joyce probeerde haar hoofd te schudden, maar ik hield haar kin stevig beet.

"Nee, alstublieft. Je mag me niet slaan." Zei ze weer, maar nu voor het eerst op een smekende toon. Ze wist dat ik de sterkere was en dat ik haar kon laten doen wat ik wilde. Ik had haar nu bijna zover dat ze zich zou uitkleden.

"Smeken helpt niet. Dat heb ik je in de gang al gezegd. En schiet op, anders zal ik je straf moeten verhogen." Ik stond van het bed op en deed een stap achteruit. Ik gaf haar de ruimte om zichzelf uit te kleden.

Joyce bleef stilletjes liggen. Haar angst had haar verlamd, en de twijfel sloeg ook toe. Even keek ze meer recht in de ogen, zag mijn wil om door te zetten en besloot toen om zich uit te kleden. Inwendig juichte ik, dit was mijn eerste overwinning. De pijn en de vernedering die ze straks zou voelen waren een bonus, maar de eerste stap was het belangrijkste.

Heel langzaam kleedde ze zich uit, hopend dat ik me zou bedenken of dat er iets anders tussen zou komen. Het was een ijdele hoop natuurlijk. Ik dacht dat ik haar later wel zou leren dat ze zich wat sneller moest uitkleden, dat had nu geen zin. Ik gaf haar de tijd die ze nodig had, en ik bleef geduldig wachten.

Langzaam groeide het stapeltje kleren op de grond, maar haar slipje en hemdje hield ze aan. Ik gebaarde dat ze door moest gaan.

"Alstublieft. U kunt me ook zo slaan. Dat doet net zoveel pijn." Smeekte ze weer, maar toen ik daar niet op reageerde trok ze ook haar hemdje uit. Ze draaide haar rug naar me toe en trok toen ook haar slipje uit. Ze was nu helemaal naakt.

"Omdraaien, Joyce. Houd je handen op je rug." Ze gehoorzaamde en voor het eerst keek ik naar haar naakte lichaam. Mijn ogen gleden over haar lichaam. Ze had kleine stevige borsten, een rond strak buikje, dun schaamhaar, en lange, niet al te dunne benen. Ze was een lust voor het oog, zelfs voor haar veertienjarige leeftijd.

Een traan gleed uit haar linkerooghoek over haar vuurrode wang naar beneden. Ik had haar nu helemaal in bedwang, dat dacht ik tenminste. Ik gebood haar op het bed te gaan liggen. Ik legde de pollepel op het nachtkastje terwijl ik naast haar op het bed ging zitten. Ze lag op haar buik, met haar gezicht afwachtend naar me toe gedraaid.

In een moment van onachtzaamheid greep Joyce de pollepel en gooide hem door de kamer heen. Genrriteerd stond ik weer op en pakte de pollepel bij de deur vandaan. Ondertussen was Joyce razendsnel omhoog gekomen en probeerde het raam te openen. Normaal gesproken waren deze ramen altijd op slot en was de sleutel alleen bij de leiding aanwezig. Blijkbaar had Joyce haar eigen sleutel bemachtigd, want voordat ik het wist had ze het raam wijd openstaan. Natuurlijk was haar actie tot mislukken gedoemd, want de kamer was te klein om haar genoeg tijd te geven om te ontsnappen.

Heel snel was ik weer bij haar en trok het raam weer dicht. Het verbaasde me dat Joyce zich zo snel weer had hervonden, terwijl ik dacht dat ik haar onder controle had. Terwijl ik het raam weer stevig afsloot stond Joyce met haar rug tegen de deur aan, zo ver mogelijk bij mij vandaan. Ik greep haar bij haar bovenarm, kneep er flink in en trok haar naar het bed. Ze kermde van de pijn. Ik liet haar echter pas weer los toen ze met haar gezicht in de kussens op haar buik op bed lag. Toen greep ik haar beide polsen bij elkaar, hield ze met een hand beet en sloeg voor de eerste keer met de pollepel op haar billen.

Joyce gilde. De pijn was totaal anders dan ze had verwacht. Het was geen doffe, nadreunende pijn, maar een scherpe, felle pijn. Nogmaals sloeg ik zo hard mogelijk. Ik kende geen genade. Hoe harder ik sloeg, hoe sneller ze me voortaan zou gehoorzamen.

Weer sloeg ik, en weer gilde Joyce het uit van de pijn. Het gegil en het kletsen van de pollepel op haar billen kon iedereen in de gang horen. Want alhoewel er bijna niemand meer aanwezig was in het tehuis, wist ik dat in ieder geval de kokkin en haar hulpje stonden te luisteren. Maar ze zouden niet ingrijpen.

Weer sloeg ik voluit. Ik zweette ervan. Ik voelde de kracht in haar armen toen ze zich los probeerde te rukken. Ik kon haar echter stevig vasthouden en hulpeloos kronkelde ze zich, proberend de slagen te ontwijken.

De volgende sloeg raakte haar vol op haar linkerbil. Het liet een flinke rode plek over. Haar hele billen werden langzamerhand vuurrood. De scherpe pijn van de slagen ging langzaam over in een voortdurende stampende pijn die haar hele achterwerk besloeg. De pijn van de slagen begon in elkaar over te lopen. Haar harde gillen na elke slag begon steeds meer over te gaan in een voortdurend hard gekerm en gehuil.

Na vijftien slagen hield ik op. Ik hijgde nog wat na en gaf mijn rechterarm wat rust. Ook ik deed mezelf pijn, maar lang niet zo erg als Joyce. Ruw draaide ik haar op haar rug. Joyce gezicht was nat van de tranen keek me aan, hopend dat het voorbij zou zijn. Ik had haar echter 25 slagen beloofd en zou haar die geven ook. Ik wilde haar gezicht kunnen zien tijdens het slaan, dus wilde ik haar in een andere positie hebben.

Ik liet haar haar knieen intrekken. Ook nu kon ik vrijelijk bij haar billen, die nu strak gespannen stonden, ook had ik een vrij uitzicht op haar kruis. Ik vroeg me af of ze nog maagd was. Natuurlijk reageerde mijn lichaam op haar wulpse naaktheid, maar ik probeerde dat te negeren.

Ik liet haar handen vrij, maar hield haar bovenbenen boven haar buik vast. Ik ging verder met slaan. Weer gilde Joyce. Ik raakte een plek waar ik vaker op had gericht en wat nu donkerrood was geworden, dat was extra gevoelig. De laatste negen slagen waren iets minder hard dan de eerste. De pijn van Joyce werd er niet minder om. Ze schokte en rilde op het bed. Hysterisch en in paniek.

Eindelijk stopte ik. Ik liet haar los en meteen draaide Joyce zich op haar zij. Met haar rug naar me toe legde ze haar handen op haar billen. Ze huilde hardop en schold me voor de meeste dodelijke en vreselijkste ziekten uit die ze kon bedenken. Ik liet haar gaan, ze was voorlopig genoeg gestraft.

"Joyce luister." Zei ik, "Als je over een uur, om drie uur, ingepakt en wel beneden in de garage staat, mag je mee. Als je er niet bent wordt je om vijf uur opgehaald en naar het gesticht gebracht. De keus is aan jou." Ik trok haar weer op haar rug. Ze kermde toen haar billen het bed raakten.

"Heb je het gehoord? Om drie uur in de garage." Zei ik nogmaals en Joyce knikte door haar tranen heen. Ze had het begrepen. Ik twijfelde niet of ze er wel zou zijn, ik wist het zeker.

Ik liet het huilende meisje alleen. Ze zou echter nog veel vaker zo'n pak slaag krijgen, dat beloofde ik mezelf.
Hoofdstuk 3: Naar huis

Om vijf over drie liep ik de garage onder het gebouw in. Nieuwsgierig keek ik rond, want het laatste kwartier was ik toch wel een beetje gaan twijfelen of Joyce wel met mij mee zou wilde. Ik had haar misschien wat erg hard aangepakt.

Ik liep naar mij auto toe. Joyce was niet te vinden. Ik vervloekte mezelf terwijl ik de sleutel in het slot stak. Toen ik wilde instappen zag ik Joyce ineens tussen twee auto's vandaan komen. Blijkbaar had ze ergens uit het zicht tegen een muurtje zitten wachten. Ze droeg een tas met kleren achteloos over haar rug. Op het eerste gezicht leek ze haar brutale houding weer aangenomen te hebben. Ze kwam weer zelfverzekerd over, maar was dat natuurlijk niet.

"Dus je komt gezellig bij mij logeren." Zei ik lachend en Joyce lachte terug. Nu ze dus toch meewilde kon ik mijn plannetje alsnog uitvoeren. Ik legde haar tas met kleren in de kofferbak en pakte daarna de pollepel die ik nog bij me had. Ik gaf hem aan Joyce.

"Die moet ik nog terugbrengen, dat was ik bijna vergeten. En dan kun je meteen je excuses aanbieden." Zei ik gemeen. Joyce stond een beetje beduusd met de pollepel in haar handen, de pollepel die haar zoveel pijn had gedaan. Ze wist niet precies wat ze ermee moest doen, of hoe ze hem moest vastpakken. Het was een grappig gezicht.

"Excuses aanbieden?" zei ze verbaasd, dat was in ieder geval iets wat ze nog nooit gedaan had. En iets waar ze ook helemaal geen zin in had, het zou haar reputatie ernstig schaden. Ik liep alvast in de richting van het trappenhuis, maar Joyce bleef staan. Ineens gooide ze de pollepel weg, dwars door de parkeergarage heen.

"Nee, ik doe het niet, Bekijk het maar." Ze sloeg uitdagend haar armen over elkaar en haar ogen glinsterden weer van ondeugendheid. Ik schudde een beetje meewarig mijn hoofd.

"Joyce, Joyce, Joyce. Doen je billen nog pijn?" vroeg ik. Ze knikte. "Wil je nu al meteen weer een pak voor je billen?" zei ik terwijl ik haar richting weer uit liep. Joyce deed een paar stappen achteruit en ik zag dat ze spijt had van haar aktie van net. Haar impulsieve gedrag had haar weer in moeilijkheden gebracht.

"Je mag kiezen, Joyce." Zei ik gemoedelijk. "Of de pollepel zoeken en mee naar boven gaan, of je broek laten zaken. Ik kan je ook hier een pak slaag geven." Ik keek Joyce streng aan en zag dat ze opgelucht adem haalde. Ze draaide zich snel om en rende door de parkeergarage. Ze had de pollepel snel gevonden, want zoveel auto's stonden er nu ook weer niet. En de parkeergarage zelf was ook niet echt groot, er konden maximaal twintig auto's staan.

Met de pollepel in haar hand kwam ze terug. Ze zweeg toen ik haar even aankeek en liep toen achter me aan naar de keuken. De kokkin was er nog steeds bezig met de maaltijden van vanmiddag. Haar hulpje was niet te zien. De kokkin was verbaasd ons te zien. "Komen jullie even afscheid nemen?" vroeg ze vriendelijk. Het was een aardige vrouw van in de vijftig. Nadat al haar kinderen het huis uit waren was ze vrijwilligerswerk gaan doen voor dit tehuis. Uiteindelijk werd ze nu betaald voor vier middagen in de week, maar ze was hier veel vaker aanwezig.

"Joyce komt even haar excuses aanbieden en de pollepel terugbrengen." Zei ik en keek daarna naar Joyce. De kokkin keek ook naar haar en wachtte. Joyce stond er beduusd bij. met monotone stem zei ze:

"Het spijt me, en hier is je pollepel terug." Er was geen enkele vorm van spijt of excuses in haar stem te horen, maar toch vond ik het een overwinning. Joyce hield de pollepel naar voren, maar de kokkin pakte hem niet aan.

"Die pollepel mag je wel houden. Ik heb er toch genoeg." Joyce schrok en hield nog steeds de pollepel naar voren. Ze draaide zich naar mij om, keek me vragend aan.

"Nou, schiet op. Bedank haar. Wees een beetje dankbaar." Zei ik lachend, maar Joyce weigerde. Ze draaide zich om en liep de keuken uit. Ik groette de kokkin en wenste haar een goede vakantie. Daarna liep ik ook de keuken uit.

Joyce wachtte me op, ze was kwaad.

"minder leuk persoon!" zei ze, haar tranen bedwingend.

Onderweg naar huis bleef het rustig in de auto. Joyce zat stilletjes voor zich uit te kijken en was emt haar gedachten ver weg. Ik kreeg ook de tijd om na te denken en probeerde te bedenken wat voor een moeilijke tijd ik tegemoet ging. Ik probeerde me geestelijkte wapenen tegen al haar kinderlijke gedragingen en probeerde op alle mogelijke situaties alvast antwoorden te bedenken. Ik realiseerde me nogmaals dat ik een hele zware tijd tegemoet ging.

Nog voor we de grote stad uit waren kreeg ik een nieuw idee. Aangezien ik van plan was Joyce flink onder de duim te houden, had ik alle hulp daarbij nodig. Ik had een extra middel nodig om haar de baas te kunnen blijven en ik dacht een oplossing gevonden te hebben. Met een brede glimlach op mijn gezicht dacht ik snel na, en hoe langer ik er over nadacht hoe meer vertrouwen ik er in kreeg. Een afslag eerder dan normaal draaide ik dus de rondweg af en reed door het grote industrieterrein aan de rand van de stad. Mijn connecties, en vooral die van mijn vader, konden me gemakkelijk aan de spullen helpen die ik nodig had.

Joyce keek een beetje verbaasd over het feit dat we nu hier rondreden, maar ze zei niets. Even later parkeerde ik langs de weg en keek Joyce strak aan. Ik vertelde dat ik tien minuutjes weg zou zijn en dat ze moest blijven zitten in de auto. Ze knikte en draaide haar hoofd weer weg. Blijkbaar was de verontwaardiging over het pak slaag nog te groot. Ze wist niet dat het pak slaag nog maar het begin was van vele vernederingen die nog zouden komen.

Snel liep ik een middelgroot kantoorgebouw in waartegen een grote hal was aangebouwd. Via de receptioniste had ik al snel een beleefdheidsgesprekje met de directeur van deze vestiging. Ik geloof dat mijn vader hem wel goed kende, misschien hadden ze vroeger wel bij elkaar in de klas gezeten. Toen ik hem vertelde waar ik eigenlijk voor kwam keek hij me verbaasd aan. Ik vertelde hem alleen wat ik nodig had en neit waarvoor. Na de eerste verbazing en mijn geheimzinnige verhaal, werkte hij toch goed mee. Hij schreef snel een opdrachtbon voor me uit en belde daarna naar het magazijn. Terwijl ik hem bedankte en we nog een paar beleefdheidsgroeten uitwisselden, werden de spullen voor me ingepakt en klaar gezet. Aangezien ik niet alles mee kon nemen, werd de rest nog dit weekend bezorgd.

Twwee minuten later legde ik de volle vuilnisbakzak op de zogenaamde achterbank van mijn tweezitter. Joyce keek me nog steeds niet aan, maar toen we een half uur later een eind uit de stad vandaan waren, leek haar humeur iets op te klaren.

"Is het nog ver?" Vroeg ze ineens. We reden al een kwartier over een brede tweebaansweg en zo nu en dan was de zee tussen de bomen door te zien. De weg kronkelde tussen de heuvels door em we kwamen in een dunbevolkt gedeelte van de provincie terecht. Slechts hier en daar stond een villa tussen de bomen verscholen. En ook het buitenhuis van mijn ouders was in een baai even verderop gebouwd. Aangezien mijn ouders er bijna nooit kwamen had ik er bijna permanent mijn intrek in genomen.

"We zijn er bijna. Nog tien minuutjes." Zei ik en ik keek haar even aan. Onze blikken kruisten en een ogenblik zag ik haar onzekere blik. Na vijf minuten sloeg ik af en reed door het op afstand bestuurde hek. Na een paar honderd meter door het bos gereden te nemen draaiden me om een stuk rots heen en hadden we ineens een fraai uitzicht over de zee en de rotskust. Twee grote boten lagen in de baai voor anker, een groot plezierjacht en een zeiljacht met twee masten. Aan de steiger lagen nog drie kleinere bootjes waaronder een zeven meter lang zeiljacht waarmee ik graag de zee op ging. Het huis zelf ging bijna geheel schuil tussen de bomen.

Joyce keek met open mond naar beneden terwijl ik mijn blik op de weg moest houden. Het smalle weggetje leidde langs de rotswand naar beneden en was de enige begaanbare weg naar het huis toe. Alle andere paden konden alleen op twee wielen, per paard, of lopend begeaan worden. Beneden gekomen reed ik door de nog opengaande garagedeuren naar binnen en stapte uit. Meteen klonk het zoemende geluid van de motor die de garagedeuren weer begon te sluiten. Joyce stapte een beetje beduusd uit, terwijl ik de vuilnisbakzak uit de auto tilde.

"Kom je mee?" Vroeg ik en wachtte op Joyce die te veel onder de indruk van het huis was om te bewegen. Joyce leek mop te schrikken uit haar gedachten, keek me even aan, en liep toen snel achter me aan. Via een trap naar boven kwamen we in een grote hal terecht en ik leidde Joyce via twee deuren snel naar de achterkant van het huis. Het uitzicht vanuit de woonkamer over het water was adembenemend, zeker wanneer je het voor het eerst zag, en dat wilde ik nog even voor haar verbergen. Voor de deur van de gastenbadkamer bleef ik staan. Ik opende de deur voor haar en wees naar binnen.

"Joyce. Luister even naar me." Zei ik met een serieuze blik. Joyce stond stil en keek me enigszinds verbaasd aan. "Aangezien het nog niemand is gelukt om een lief en gehoorzaam meisje van je te maken, ben ik genoodzaakt een hele speciale methode uit te proberen. Je zult het helaas niet zo leuk vinden, maar helaas. Daar is niets aan te doen." Ik keek Joyce even recht in de ogen, maar meteen boog ze haar hoofd en keek ze naar de grond.

"Als je maar met je poten van me af blijft. Ik vermoord je als je me nog een keer zo'n pak slaag geeft als vanmiddag!" Ze probeerde haar stem een dreigende klank mee te geven, maar ze stotterde en haar stem haperde.

"Dat hangt helemaal van jezelf af, Jocye. Als jij je weet te gedragen zal ik je niet meer slaan."

"Ik meen het." Zei ze, nu met wat meer kracht in haar stem. Ze keek me zelfs even recht in mijn ogen. Ik lachte om haar dreigement.

"Joyce, je gedraagt je als een klein kind. Je negeert alle vormen van gezag, hebt totaal geen eerbied voor anderen, doet alles wat niet mag, en je negeert alle regels die er bestaan. Wat jij nodig hebt is een harde hand en een strenge opvoeding. Iemand die je duidelijk maakt dat je niet de baas bent, en dat jij je hebt te houden aan de regels die voor jou worden opgesteld.

En ik zal diegene zijn, Joyce. Dag en nacht zal ik je er aan herinneren dat ik de baas ben, en dat jij maar een klein kind bent. Ongehoorzaamheid en brutaliteit zullen onmiddellijk en zeer zwaar gestraft worden. Maar goed gedrag zal ook beloont worden, we zullen samen de beloningen bedenken en de criteria waaraan je daarvoor moet voldoen." Mijn stem klonk wel krachtig en dreigend, Joyce was er van onder de indruk. Met een ferme hand op haar schouder drukte ik haar de badkamer in. Als een rebelse bijna volwassen vrouw ging ze naar binnen, en als een kind zou ik haar weer naar buiten laten.
Hoofdstuk 4: Nieuw ondergoed

De deur ging open en Jocye stormde de slaapkamer binnen. Via de andere deur als dat ze naar binnen was gegaan, vluchtte ze nu de badkamer uit. Ze was bijna naakt, haar borsten staken fier vooruit en haar lange, natte haren hingen strak naar beneden. Haar gezicht was vuurrood van woede en haar ogen traanden. Tranen leken te verdampen op haar gloeiende wangen. Het was een bijna absurd gezicht, want als enige kledingstuk droeg ze een witte, plastic luier. Het kledingstuk voor zieken en bejaarden leek het tengere meisje van al haar volwassenheid ten ontdoen, en haar huilende gezicht hielp daaraan natuurlijk mee. In de hoek van de slaapkamer kwam haat vlucht en einde en sloeg ze haar beide handen voor haar gezicht.

Ik stond nu in de deuropening. Alhoewel haar pijn ook mij zeer deed, hield ik me groot en standvastig. Niet alleen moest haar ego en haar zelfvertrouwen zeer doen, ook haar billen en wangen moesten nog steeds pijn doen. Natuurlijk had ze niet meteen gehoorzaamd, en haar wangen en billen had ik flink moeten raken voordat ik haar die luier om had gekregen en haar tweede pak voor haar billen had ze verdiend omdat ze meteen daarna haar luier zelf weer van zich af had gescheurd. Nu stond ze in de hoek van de kamer en liet ze haar luier voorlopig met rust.

Op het bed lag een roze pyjamapak klaar en ik pakte het op. Zodra ik echter bij haar in buurt kwam, schreeuwde Joyce weer en maakte afwerende gebaren. Ik wees naar het bed.

"Trek het pyjamapak maar aan, anders krijg je het nog koud." Vroeg ik zonder dwang, maar Joyce schudde afwijzend haar hoofd.

"Nee!" Riep ze, maar waarschijnlijk alleen omdat ze recalcitrant wilde zijn. Het was niet al te warm in de slaapkamer en ik zag het kippenvel op haar huid. Ik bleef haar een ogenblik aankijken en probeerde te bedenken hoe ik haar in het pyjamapak kon krijgen, zonder opnieuw een wereldoorlog uit te laten breken. Na een paar tellen kwam Joyce echter zelf in actie. Ze griste het pyjamapak van het bed en trok het snel aan. Daarna schoof ze ook nog haar voeten in de twee warme pantoffels die half onder het bed stonden.

"Goed zo, Joyce. Bedankt." Zei ik en was opgelucht. "Kom je mee naar de woonkamer? Alsjeblieft?" Vroeg ik, bijna smekend. Ik wilde haar niet alleen laten en had geen zin om hier in de slaapkamer te blijven. Ik liep een beetje vooruit een de gang in en hoopte dat ze me op afstand zou volgen. Even was ik bang dat ze het niet zou doen, maar toen zag ik haar gezicht in de deuropening. Nogmaals haalde ik opgelucht adem en liep naar de woonkamer, op vijf meter gevolgd door Joyce. Eenmaal inde woonkamer was ze een ogenblik haar luier vergeten en keek ze vol bewondering door de panoramaramen naar buiten. Met een licht krakend geluid liep ze naar het raam toe. Ze veegde de tranen uit haar ogen om beter te kunnen zien. De twee grote boten deinden zachtjes in de baai, en tussen de twee hoge, uitstekende rotskliffen door, was een smalle strook zee te zien.

Ik liet haar een ogenblik alleen en schonk een glas frisdrank voor haar in. Zelf nam ik iets sterkers en met twee glazen liep ik terug de woonkamer in. Joyce stond nog steeds voor het raam en ik ging vlak bij haar op een bank zitten. Ook ik keek nog steeds graag naar buiten en genoot van het uitzicht. Ik zette haar glas met drinken vlak bij me neer op de tafel en zelf nipte ik aan de uitstekende Whisky.

Na drie minuten naar buiten gekeken te hebben draaide ze zich om. Ze realiseerde zich dat ze niet had geweten dat ik zo dicht bij haar op de bank had gezeten. Haar ogen keken me woedend aan en ze wilde weglopen.

"Ik ben gemeen, he?" Zei ik lachend, om te proberen het ijs wat te breken.

"Je bent een vieze pervert, minder leuk persoon. Dat ben je!" Riep ze kwaad en ik wilde ingrijpen en haar laten merken dat ik dit soort taal niet tolereerde. Gelukkig realiseerde ik me nog op tijd dat ik haar niet in een half uurtje kon omtoveren tot prinsesje, en ik liet haar begaan.

"Ik heb wat te drinken voor je ingeschonken, dus als je dorst hebt..." Zei ik. Ik zag haar ogen begerig kijken naar het glas drinken, maar ze durfde niet zo dicht bij me in de buurt te komen.

"Weet je nog wat ik gezegd heb over straffen en beloningen?" Vroeg ik. Joyce keek me een beetje vragend aan. "Om acht uur gaan we eten. Als je tot die tijd je luier omhoudt en als je dan ook nog een beetje gezellig doet tijdens het eten, dus niet de hele tijd zo'n chagrijnig gezicht trekt, dan zal ik je na het eten een rondleiding geven door het huis en ook langs het strand." Zei ik. Ik wilde haar een doel geven om zich goed te gedragen en niet alleen dreigen met straffen. Ik had begrepen dat dat bij haar niet zo goed werkte.

"En anders?" Vroeg ze. Joyce was gewend om dreigementen te horen en wist hier niet zo goed raad mee.

"Als jij chagrijnige gezichten trekt tijdens het eten ben ik genoodzaakt hetzelfde te doen." Zei ik lachend, maar ze lachte niet terug.

"Haha." Lachte ze cynisch. "Wat gebeurd er als ik mijn... mijn luier uittrek?" Vroeg ze volhardend. Ik haalde mijn schouders op.

"Ik weet het wel! Dan ga je me weer slaan. Kun je je agressie weer op me uitleven, vuile minder leuk persoon. Misschien kun je me beter vastbinden, dan hoef je me niet vast te houden en kun je met beide handen slaan. En als je dan ook nog een prop in mijn mond stopt kan ik ook niet meer schreeuwen." Ik keek haar een beetje angstig en verbaasd aan. Ze was echt bang voor me en vertelde me hoe ze dacht hoe ik haar ging straffen. Ik had totaal niet de intentie om zover te gaan en eigenlijk vond ik dat ik haar alveel te zwaar aanpakte, maar ze gaf me geen keus. Ik had het gevoel dat als ik haar niet sloeg, ik helemaal geen overwicht meer over haar had. Ik wist heel goed dat angst voor straf niet de juiste methode was om haar op het rechte pad te brengen, maar vooralsnog kon ik geen andere methode bedenken. Daarom wilde ik juist de nadruk op de beloning leggen en niet op de straf.

"Alsjeblieft, Joyce. Wees kalm. Ik zal eerlijk zijn. Als jij niet gehoorzaamt en ik weet geen andere manier om jou te straffen, dan zal ik je inderdaad slaan. En het zal pijn doen, misschien wel heel erg veel pijn. Maar alleen op je billen, en misschien een enkele keer op je wang. Meer niet."

"Wat! Meer niet?" Riep ze uit. Tranen sprongen in haar ogen, haar voorhoofd vuurrood en haar stem trilde. "Weet je wel hoeveel pijn dat doet?" Huilde ze. Ik was verbaasd, want ik had niet verwacht dat die vijfentwintig slagen met die pollepel zoveel pijn hadden gedaan. Joyce zag mijn verbaasde gezicht.

"Het deed nog pijn van de vorige keer." Dikke tranen stroomden over haar wangen en mijn medelijden met haar werd alleen maar groter. Haar laatste zin begreep ik echter niet, welke vorige keer?

"Je denkt toch niet dat je de enige bent die me slaat, of wel soms? Nou, dan kan ik je vertellen dat dat ge-aai helemaal niets voorstelt. Ik had het niet eens gevoeld, als..." Ineens draaide ze zich om en liep ze weg. Ik bleef verbijsterd achter. Niemand in het tehuis had het recht haar te slaan, zelfs ik was misschien wel strafbaar wegens mishandeling. Ik realiseerde me dat mijn slagen met de pollepel op haar eerder 'mishandelde' billen tien keer zoveel pijn deden dan normaal. Haar geschreeuw was dus geen aanstellerij geweest, het had echt pijn gedaan.

Wat moest ik doen? Moest ik naar haar toe gaan en me verontschuldigen? Moest ik zeggen dat het me speet? Ik wist heel goed dat ze nu toch niet naar me zou luisteren, ik zou het nu alleen maar erger maken. Zou ik haar maar met rust laten? En als ik teveel medelijden zou toen, zou ze daar vast misbruik van maken. Ik moest een middenweg vinden tussen verontschuldiging en onverschilligheid. Ik stond op en liep naar haar toe.

"Het spijt me, Joyce. Als ik het had geweten had ik er rekening mee gehouden. Maar je weet dat ik niet kan beloven dat het niet nogmaals zal gebeuren." Zei ik, maar Joyce draaide zich van me af en keek naar buiten.

"Ga weg. Laat me met rust." Zei ze huilend, en ik deed wat ze van me vroeg. Met een roman nestelde ik me op de bank en probeerde me op het verhaal te concentreren. Af en toe hoorde ik dat Joyce achter me door de kamer liep, maar ik liet haar haar gang gaan. Na een uur werd ze wat rsteloos en ik begreep dat ze zich verveelde. Eindelijk kwam ze heel zachtjes naar me toe en pakte voorzichtig het glas frisdrank van de tafel. Met een flinke teug dronk ze het glas leeg en zette het snel weer voor me op tafel.

"Wil je televisie kijken?" Vroeg ik. Ze mompelde was als antwoord en ik begreep dat ze dat wel wilde. Samen liepen we terug naar de slaapkamer en ik zette de televisie voor haar aan. Joyce ging op haar buik op het bed liggen en rustte met haar kin op haar handen. Terwijl ze met haar voeten op het hoofdkussen lag ging ik naast haar op het bed zitten.

"Ga weg!" Zei ze kortaf.

"Joyce, je weet nog wat de afspraak was?" Vroeg ik en ze knikte.

"Ik moet mijn luier aan houden, en ik mag niet chagrijnig zijn tijdens het eten." Mompelde ze, terwijl ze de afstandsbediening uit mijn handen wilde pakken.

"En? Ga je je aan de afspraak houden?" Vroeg ik, maar daarop kreeg ik geen anwoord. Ik gaf haar de afstandsbediening en stond op. Net terwijl ik de kamer uit wilde lopen, hield Joyce me tegen.

"En als ik moet plassen?" Vroeg ze zachtjes, zonder haar blik van de televisie af te wenden.

"Dan mag je kiezen. Of je komt naar mij toe en dan zal ik je helpen met je luier af en aan te doen, of... of ik zal je voor het eten moeten verschonen. Zoals een baby wordt verschoond!" Zei ik en ik liet haar daarna alleen. Ik twijfelde of Joyce zich wel aan de afspraak zou houden. Ik wist zeker dat ze niet het meest vrolijke tafelgezelschap zou zijn, maar dat vond ik ook niet zo heel erg. Ik was veel banger dat ze haar eigen luier uit zou doen, misschien om naar de wc te gaan. Bij terugkomst zou ze dan een pijnlijke verrassing te wachten staan, want de luier zou zd niet meer dicht krijgen. De plakstrips waren maar voor eenmalig gebruik en konden niet hersloten worden. Ik wist dat ik haar dan moest straffen, en zwaar ook, maar ik wit nog niet precies hoe.
Hoofdstuk 5: Christine

Om half acht kwam Joyce weer de kamer in. Intussen was de schoonmaakster annex kokkin ook gearriveerd en had gevraagd of ze voor ons wat te eten wilde klaarmaken. Meestal kwam ze alleen om wat schoon te maken, of wat andere huishoudelijke zaken te regelen, maar als ik haar vroeg om wat te koken, deed ze dat met genoegen.

Twee uur lang had Joyce zich stil gehouden in de slaapkamer. Ik gad me kunnen bedwingen om te controleren wat ze aan het doen was, maar ik wilde haar de ruimte geven om zelf verantwoordelijkheden te nemen. Als ik haar dag en nacht in de gaten zou houden, zou ze nooit leren hoe ze zich in haar eentje moest gedragen. Mijn nieuwsgierigheid omtrent het al dan niet om hebben van de luier was desondanks bijzonder groot.

Ze keek me een beetje onzeker aan en wees naar de keuken, waar het geluid van pannen en dergelijke vandaan kwam. Ik glimlachte.

"Dat is Christine, de huishoudster. Ze maakt wat te eten voor ons klaar." Zei ik, maar Joyce was niet helemaal gerustgesteld. Terwijl ze voorzichtig naar de bank tegenover me liep, en ging zitten, juichte ik inwendig, want ik hoorde haar luier kraken. Ze had hem dus niet uit getrokken. Die luier was natuurlijk ook de reden dat ze wat nerveus was met betrekking tot vreemden in het huis. Ze wilde niet nog meer vernederd worden tegenover andere mensen. Ik was ook opgelucht dat Joyce zich niet meer zo vijandig tegenover mij gedroeg, ze kwam nu in ieder geval vrijwillig binnen een straal van die meter bij me in de buurt.

Toeval of niet, maat juist op dat moment kwam ook Christine net even de kamer binnen. Ze zag dat mijn gaste ook in de kamer aanwezig was en stapte brutaal naar ons toe. Ik vond Christine altijd een heelaardige vrouw gevonden. Ze werkte al jaren voor de familie en wist precies wat ze wel en niet kon doen. Ze had goed begrepen dat ze zich nu familiair kon gedragen en ze stak vriendelijk een hand op Joyce toe.

"Hallo. Ik ben Christine, het manusje van alles, zeg ik altijd maar." Ze lachte vriendelijk en twijfelde niet toen de hand van Joyce wat lang achterwege bleef. Ik keek met een glimlach toe hoe Joyce toch maar schuchter de hand van Christine schudde.

"Ik ben Joyce. Ik... eh..." Stamelde ze. Ik sprong haar bij.

"Ze blijft een tijdje bij ons logeren." Zei ik.

"Ah, bofkont. Mark is een beste kerel. Soms een beetje streng, maar een beste kerel, zeg ik je." Ik keek verbaasd. Ik had haar nog niets verteld over Joyce, maar zoals altijd schatte ze alles weer perfect in. Ze had geen uitleg nodig om de situatie te overzien."

"Over een minuutje of tien is het eten wel klaar. Zal ik de tafel alvast dekken?" Vroeg ze aan mij en ik knikte. Daarna verdween ze weer naar de keuken. Die vijftien minuten gaven mij in ieder geval nog genoeg tijd om Jocye eerst nog even van wat ongemak af te helpen. Ze was natuurlijk niet voor niets naar de woonkamer gekomen.

"Kom je even mee, Joyce?" Vroeg ik, terwijl ik wist dat er wat meer overredingskracht voor nodig zou zijn, om Joyce in beweging te krijgen. Ze keek angstig naar me op, maar voordat ze wat kon zeggen was ik bij haar.

"Je hoeft niet bang te zijn, kom nu maar mee." Zei ik. Ik legde mijn hand op haar schouder, maar ze sloeg mijn hand van zich af.

"Blijf van me af!" Snauwde ze.

"Kom je met me mee?" Vroeg ik nu kortaf. Joyce stond met tegenzin op, maar liep gelukkig met me mee. Samen liepen we naar haar slaapkamer. Ik pakte haar daar met lichte dwang bij haar bovenarm en trok haar tot bij het bed. Ik ging op het bed zitten en trok Joyce tot ze recht voor me stond. Joyce protesteerde steeds heftiger, maar voordat ze zich kon lostrekken had ik haar pyjamabroek al naar beneden getrokken. Dit deed haar nog meer tegenspartelen, en ze trok zich nu helemaal los. Voordat ze haar pyjamabroek weer kon bedekken had ik echter al gezien dat haar luier nog precies zo dichtzat dan toen ik hem in de badkamer had dicht gemaakt. Ook kon ik zien dat haar luier nog steeds droog was. Dit kon nog maar een ding beduiden, ze moest nu hoog nodig plassen.

"Teringteef, blijf van me af." Schreeuwde ze.

"Joyce, alsjeblieft." Zei ik en ik stond op. "Ik begin mijn geduld te verliezen. Je komt nu bij me, zodat ik je luier kan uittrekken en jij naar het toilet kan gaan, of je kunt als een baby in je luier plassen. Je kunt nu kiezen!" Riep ik kwaad. Ik zag Joyce twijfelen, haar bewegingen haperden, en ik greep haar weer snel bij haar bovenarm en trok haar terug naar het bed. Ik gaf haar weinig tijd om te antwoorden, want al snel zat ik weer op de rand van het bed en had ik haar pyjamabroek alweer tot op haar knieen naar beneden getrokken.

"Nee!" Riep Joyce, maar ze deed geen pogingen om zich los te rukken. Ze stond zelfs los en met twee handen trok ik de vier plakstrips van haar luier los. Ze rilde toen de luier van haar lichaam los kwam en meteen daarna trok ze haar pyjamabroek weer half omhoog en rende ze naar de badkamer.

Een paar minuutjes later stond ze met haar pyjamabroek helemaal omhoog, in de deuropening van de badkamer. Ze keek me smekend aan, tegen beter weten hopend op normaal ondergoed.

"Nee, niet zeuren, Joyce. Kom maar liggen." Zei ik streng en wees naar het bed. Ik had inmiddels een schone luier voor haar gepakt en die lag op het bed voor haar klaar.

"Nee!" Riep Joyce beslist. "Nu is het genoeg. Je hebt me nu wel genoeg gestraft." Zei ze zelfverzekerd, maar ze vervolgde ene stuk onzekerder. "Alsjeblieft?" Aangezien ze niet vrijwillig naar het bed kwam, stond ik op liep naar haar toe. Halverwege het bed en de deuropening liep ze echter met een grote boog langs me heen en ging snel op het bed liggen.

"Goed zo, Joyce." Complimenteerde ik, en snel ging ik weer op de rand van het bed zitten. Zonder al teveel moeite deed ik haar de luier weer om, alhoewel de tranen weer in haar ogen sprongen. De volgende tien minuten zou ze niet meer tegen me praten, maar hoe vaker ik haar een luier omdeed, hoe sneller ze daarvan zou bijkomen.
 
A

Augur_DL

Guest
(deel 2)

Hoofdstuk 6: De beloning

We aten met zijn drieen, want ook Christine at mee. Zij zorgde voor de meeste conversatie en probeerde ook Joyce een beetje bij het gesprek te betrekken. In het begin lukte dat maar moeizaam, maar op den duur raakte Joyce een beetje meer los en praatte ze wat meer. Ik hield me een beetje op de achtergrond, want op mij reageerde Joyce nog een beetje terughoudend, maar op de vraag van Christine over hoe het op school ging en hoe de laatste tentamens waren gegaan, antwoordde Joyce voluit. Ze leefde weer een beetje op en dat verheugde me.

Na het eten verliet Christine de tafel en bleven we met zijn tweeen achter. Er viel ineens een diepe stilte. Joyce was nog steeds zo eigenwijs om niets tegen me te zeggen. Ik kon haar kwaadheid naar mij toe natuurlijk wel begrijpen en wilde haar meer tijd geven om te wennen aan aar nieuwe leventje. Ze had zich goed aan onze afspraak gehouden en ik vond dat ze wel haar beloning had verdiend. Veel meer dan de woonkamer en haar slaapkamer had ze nog niet van dit huis gezien en er waren nog veel meer mooie plekjes. Eert moest ze zich wel omkleden, want haar pyjamapak was niet warm genoeg om mee naar buiten te gaan.

"Joyce, vind je dat je mijn beloning hebt verdiend?" Vroeg ik, om te proberen haar een beetje aan het praten te krijgen. Ik keek haar aan en even keek ze ook naar mij. Ze had alweer haar typische houding aangenomen, alsof het haar allemaal niets kon schelen, en haar ogen keken me ook niet echt vriendelijk aan. Toch wilde ik haar niet op sleeptouw nemen, ik wilde dat ze vrijwillig begon mee te werken, dus wilde ik haarde keus geven.

"Kom. Ik zal kleren voor je klaarleggen in de slaapkamer. Als je een rondleiding wil hebben kun je die aantrekken, ander zal ik je uitkleden en breng ik je naar bed. Goed?" Vroeg ik. Ik probeerde geen dreiging in mijn stem te leggen, maar toen ik opstond en naar de slaapkamer liep, zag ik eigenlijk al dat Joyce zich niet vrijwillig zou aankleden. Ze wilde niets liever doen dan ongehoorzaam zijn, ook niet wanneer ze daardoor wat leuke dinge zou moeten missen. Ik moest haar echter wel de kans geven, dus ik legde een spijkerbroek, een T-shirt en een trui voor haar klaar. Op haar hoofdkussen legde ik echter ook een nachtjapon. Ik hoopte niet dat ze die zou kiezen, maar vreesde het ergste.

Terug in de woonkamer stuurde ik Joyce, vriendelijk doch beslist, naar de slaapkamer, zodat ze zich kon omkleden. Ze deed het met tegenzin, maar verdween toch uit het zicht. Ik gaf haar tien minuten de tijd en toen liep ik naar haar slaapkamer. Waar ik al bang voor was, gebeurde echt. Joyce had haar pyjamapak uitgetrokken en wilde net de nachtjapon over haar hoofd aantrekken. Toen ze me zag schrok ze en hield krampachtig de nachtjapon tegen haar blote bovenlichaam gedrukt. Haar blik was er een van schuldgevoel, en ook een beetje angst.

Ik vloekte in mezelf, want mijn plannetje om haar niet te straffen bij slecht gedrag, maar te belonen bij goed gedrag ging in rook op, omdat Joyce zich weigerde te belonen.

"Wil je naar bed?" Vroeg ik en ze knikte, maar ik zag dat ze dat alleen deed om dwars te zijn. Natuurlijk wilde ze niet naar bed, maar ze wilde zo weinig mogelijk contact met mij, om verdere straf en vernederingen te voorkomen, en ook om gewoon niet te doen wat van haar verwacht werd. Ik zag in haar hele houding dat ze twijfelde, met tegenzin had ze zich uitgekleed en wilde ze haar nachtjapon aantrekken. Ik twijfelde ook of ik haar niet met een klein beetje dwang haar beloning zou laten krijgen. Ik broeg me af of het dan nog wel zo;n beloning zou zijn.

"Heb je je gewassen, en je tanden gepoetst?" Vroeg ik. Joyce schudde afwezig haar hoofd. "Dan mag je nog niet naar bed!" Zei ik, proberend er een grapje van te maken. Ondertussen pakte ik het T-shirt van het bed en stak het naar voren. Ik zag Joyce twijfelen of ze het aan zou pakken, maar uiteindelijk deed ze het toch, terwijl ze met haar andere hand nog steeds haar bovenlichaam met de nachtjapon probeerde te bedekken.

"Kleed je aan, Joyce. Of moet ik je helpen?" Vroeg ik streng en draaide mijn rug naar haar toe. Haar standvastigheid was verdwenen, want al snel hoorde ik hoe ze het nachtjapon weggooide en de T-shirt aan trok. Daarna trok ze ook snel de wijde spijkerbroek over haar luier heen en stopte de shirt in haar broek. Even later had ze ook haar sokken en trui aan. Zwijgend liepen we daarna naar de hal, waar ik haar een jas en een paar laarzen gaf. Buiten liepen we om het huis heen en leidde ik haar eerst richting het strand. Ondertussen bleef ze stilletjes naast me lopen.

Eenmaal op het strand liep ze voor me uit richting de steiger. Ik liep achter haar aan tot het eind van de steiger, waar Joyce naar de twee dobberende boten keek.

"Het is oneerlijk verdeeld in de wereld." Zei ik, terwijl ik op de rand van de steiger ging zitten. Mijn voeten hingen bungelend een tiental centimeters boven het kabbelende water, terwijl de zon langzaam wegzakte achter de omhoogstekende rotsen. Ik zag dat ze veel interesse toonde in het grote zeiljacht. Ze keek me even aan en zonder woorden vroeg ze of ze het schip mocht bekijken. Haar vragende blik deed me smelten, terwijl ze even al haar haat en woede vergeten was. Ze praatte echter nog steeds niet met me, behalve een enkel scheldwoord.

"Kom even zitten." Vroeg ik en tikte met mijn hand op de houten planken van de steiger naast me. "Praat alsjeblieft tegen me." Klonk het smekend uit mijn mond. Ze keek arrogant op me neer, maar ging uiteindelijk toch naast me zitten. Eem ogenblik genoten we van het vervagende licht en het kabbelende water onder ons.

"Ik weet dat het heel gemeen van me is om je luiers te laten dragen, maar ik hoop dat je begrijpt dat ik geen andere oplossing weet." Ik verbrak de stilte, en Joyce schoof naast me ongemakkelijk heen en weer. "Waarom zou het mij wel lukken om jouw gedrag te beteugelen, wat al die anderen niet is gelukt. Je weet zelf ook dat je geen gemakkelijk meisje bent, en dat verschillende pleeggezinnen al heel veel moeite voor je gedaan hebben." Weer viel er een stilte. Ik keek naar haar. Haar tengere lichaam, afgezakte schouders, glanzend lange haren en bedroefde gezicht. Het leek nu moeilijk voor te stellen dat dit meisje zoveel problemen kon veroorzaken.

"Ik zal niet zeggen dat ik het doe voor je eigen bestwil, want dat geloof je toch niet." Zei ik cynisch. "Maar ik hoop dat je er aan zult wennen, want je kom er toch niet onderuit, Joyce. Ik begrijp ook wel dat je me op dit moment niet de meest aardige jongen vindt, maar als je zo stug en zwijgzaam blijft, vind ik jou straks ook niet meer aardig." Zei ik en ik legde mijn hand voorzichtig op haar schouder. Ik voelde hoe ze wilde wegkruipen en mijn hand van zich af wilde schudden, maar ze hield zich in. Ze wist ook wel dat ze zich een beetje moest gedragen wilde ze hier een leuke tijd hebben, maar haar trots belette haar omheel makkelijk overstag te gaan. Haar hele houding was erop gebaseerd op dwars en tegendraads te zijn, en dat was niet zomaar te negeren.

"Als je nu een heel klein glimlachje kunt laten zien, zal ik je het zeiljacht laten zien."Zei ik en keek haar onderzoekend aan. Joyce bleef echter recht voor zich uit kijken, haar ogen op het jacht gericht. De aantrekkingskracht van het schip was blijkbaar te groot want ze keek me met grote ogen aan.

"Nu?" Vroeg ze en ik knikte. En toen, heel even, zag ik een glinstering in haar ogen, een trilling om haar mond, en een niet al te hatelijke blik mijn kant op komen. Ik nam er genoegen mee, ik was er zelfs blij mee. We stonden tegelijk op en we liepen samen naar het kleine moterbootje dat een paar meter terug aan de steiger lag gebonden. Met veel plezier liet ik Joyce de tweemaster zien.
Hoofdstuk 7: Naar bed

"Nee, Mark. Nee." Huilde ze.

"Schiet op. Je mag jezelf wassen, tanden poetsen en naar het toilet gaan. Daarna doe ik je weer een luier om." Ik boog iets voorover en trok haar spijkerbroek tot op haar knieen. Kwaad en onwillig deed ze een stap achteruit, maar ik had nog steeds een gedeelte van haar spijkerbroek beet, en daarmee trok ik haar terug. Haar luier was zichtbaar, maar net buiten bereik om het af te doen. Joyce rukte zich los en liep snel de badkamer in. Ik hoorde hoe ze zelf haar droge luier afdeed. Een tel later zag ik de luier door de deuropening de slaapkamer in vliegen.

Kwaad stond ik op en liep achter Joyce aan. Ze had de belangrijkste afspraak gebroken en ik moest ingrijpen. De luier was het pressiemiddel om haar onder controle te houden, en het was voor mij onacceptabel dat ze hem zelf, en zonder toestemming, uittrok.

"Dit was niet de afspraak, Joyce!" Riep ik woedend.

"Dat kan me niet schelen. Het is belachelijk. Ik ben geen baby en ik ben ook niet incontinent. Dus houd die luiers maar lekker bij je." Schreeuwde ze, buiten zichzelf van woede. Een kwartier geleden was ze nog rustig en zelfs vriendelijk toen ik haar de boot liet zien, nu had ze weer lak aan alle regels en autoriteiten.

Natuurlijk wist Joyce dat ze gestraft zou worden en snel stak ze een tandenborstel met tandpasta in haar mond en begon ze te poetsen. Ik moest bijna lachen om haar subtiele manier om tot uitstel te komen. Ze keek me uitdagend aan en even dacht ik er aan om haar met een mond vol schuim naar het bed te trekken en haar een pak slaag te geven. Ik deed het niet en ging recht achter haar staan, met mijn armen gevouwen. Ik wachtte rustig af en probeerde mijn woede levend te houden, want de actie van Joyce was in zoverre succesvol dat mijn woede in eerste instantie groter was dan nu. Nu had ik echter de tijd om een geschikte straf te bedenken, want het liefst zou ik haar niet weer over de knie leggen.

Natuurlijk deed Joyce extra lang over het poetsen van haar tanden, ondertussen kon ze echter mijn gemene glimlach via de spiegel zien. Haar woede nam ook af, maar haar angst nam toe. Uiteindelijk begon ze toch haar mond te spoelen. Ze veegde haar mond en handen af aan de handdoek en liep vervolgens schichtig naar het toilet.

"Ga weg. Ik moet plassen." Zei ze, terwijl ze al aan de gulp van haar broek frummelde. Ik stapte echter naar haar toe, het was tijd om haar te straffen. Ze week achteruit, maar ik greep haar aan haar linkeroor beet en trok haar gillend naar de slaapkamer.

"Je begrijpt dat ik je zal moeten slaan, Jocye." Zei ik kalm, terwijl ik haar recht in de ogen keek. "En aangezien je gewaarschuwd was dat je je luier niet mocht uittrekken, zal de straf zwaarder zijn dan vanmiddag." Ik hield mijn stem kalm, maar de dreiging drong wel degelijk diep door. Haar ogen waren wijd open van angst, en het zweet brak haar aan alle kanten uit.

"Waar heb je de pollepel gelaten? Pak hem. En snel!" Riep ik plotseling voluit. Joyce deinsde achteruit en kromp bijna ineen, maar met ene katachtige beweging rende ze langs me heen. Ik wist dat ze de pollepel in de auto had laten liggen. Joyce gehoorzaamde boven verwachting en binnen een halve minuut stond ze met de pollepel in haar handen in de deuropening van de slaapkamer. Haar hoofd gebogen, haar wangen nat van de tranen, en haar lippen trillend van angst.

"Nee, alstublieft. Ik... Nee..." Huilde ze.

"Joyce, je zult moeten leren dat sommige regels heilig zijn, je luier is daar een voorbeeld van." Ik bleef haar recht aankijken en liet bewust een pijnlijke stilte vallen. "Je mag laten zien dat je spijt hebt door alvast een schone luier voor me te pakken en op het bed klaar te leggen, kleed je helemaal uit en trek je nachtjapon aan, daarna mag je je nachtjapon tot boven je navel optrekken en op je buik op het bed gaan liggen. Ik wil je billen helemaal vrij hebben." Joyce greep deze kans met beide handen aan en pakte snel een schone luier. Ze kleedde zich in mijn bijzijn helemaal uit en met haar tug naar me toe trok ze haar nachtjapon aan. Daarna keek ze nog eenmaal smekend naar me op. Daarna ging ze op haar buik op het bed liggen en trok haar nachtjapon zover mogelijk omhoog.

Staand keek ik op het trillende meisje neer. De zachte huid op haar billen was nog lichtroze van het vorige pak slaag, een enkele rode plek markeerde een punt waar ik haar nu nog meer pijn ging doen. Langzaam pakte ik de pollepel van het bed en ging ter hoogte van haar billen op het bed zitten. Ik hief de pollepel hoog op en sloeg zo hard mogelijk dwars over haar billen heen. Haar lichaam sidderde op het bed, alsof het natrilde van een zware aardbeving. Haar gil had zich gedempt in haar kussen en haar handen bewogen krampachtig heen en weer. Enerzijds wilde ze haar billn beschermen, anderzijdes durfde ze niet tussenbeide te komen.

Met een petsend geluid sloeg ik nogmaals, iets minder hard maar even pijnlijk. Ik negeerde haar smeekbeden en hysterisch gehuil en sloeg vaker. Ik varieerde mijn slagen over beide billen die al snel vuurrood waren en gloeiden als een bijna doorgebrande gloeilamp. Mijn arm raakte snel vermoeid, en het zweet stond ook op mijn voorhoofd, maar ik verzaakte niet. Vijftien maal sloeg ik haar, genoeg om haar deze les niet snel te laten vergeten. Toen hield ik op en legde de pollepel weer op het bed. Joyce kermde verder, huilend en schokkend haalde ze adem. Ik had medelijden, maar ik was er nog steeds van overtuigd dat ze het had verdiend. Ik moest haar leren wie hier de baas was, en aan welke regels ze zich moest houden.

"Op je rug, Joyce." Beval ik en Joyce gehoorzaamde snel, blij als ze was dat haar pijnlijke billen uit de gevarenzone kwamen. Met mijn blik gericht op de prachtige smalle taille en haar goed gevormde dijen, opende ze langzaam haar bovenbeen. Met de opengevouwen luier in mijn hand bekeek ik met veel plezier haar rijk bedekte schaamheuvel. Natuurlijk hield ik me in, maar mijn mannelijke hormonen hielden zich maar moeizaam rustig.

Met zachte handen schoof ik de zachte luier onder haar billen en trok het andere einde tussen haar benen omhoog. Het bedorf mijn uitzicht, maar het uitzicht op een gewillig meisje in een luier deed me evenzeer genieten. Ik plakte de luier strak dicht en trok daarna haar nachtjapon naar beneden. Daarna boog ik naar haar voorover en pakte haar hoofd beet. Ondanks de tegenwerking drukte ik een dikke zoen op haar bezweette voorhoofd en wenste ik haar welterusten. Daarna stond ik op en hielp Joyce onder de dekens. Joyce keek me niet meer aan en draaide haar gezicht diep in de kussens. In de deuropening draaide ik me nog eenmaal naar haar toe.

"Als je vannacht naar het toilet wilt, heb je pech gehad. Je hebt het niet verdiend als een volwassen vrouw behandeld te worden, dus als het nodig is, zal ik je morgenohtend als een baby verschonen. Welterusten Joyce!" Zei ik en ik deed de deur achter me dicht. Joyce's tranen bevlekten haar kussen en met haar hand gleed ze voorzichtig over haar dik ingepakte billen. De gloeiende pijn zou voorlopig nog niet verdwenen zijn, en ook de pijn in haar blaas zou haar nachtrust geen goed doen.
Hoofdstuk 8: Schone luier

Het voor twaalf uur schakelde ik de televisie uit. Ik goot het laatste slokje van mijn derde glas Whisky achterin mijn keel. Mijn gedachten dwaalden af naar Joyce en ik vroeg me af of ze al zou slapen. Heel zachtjes liep iklangs de deur van haar slaapkamer. Ik legde mijn oor tegen de deur maar ik hoorde niets. Voorzichtig duwde ik de klink naar beneden en schoof de deur een klein stukje open. Een smalle strook licht uit te gang viel over het bed heen. Een ogenblik dacht ik dat ze sliep, maar plots draaide ze zich op haar rug en keek me met half dichtgeknepen oogjes aan.

"Kun je niet slapen?" Vroeg ik zachjes, en in het halfduister zag ik dat ze haar hoofd schudde. Ik liet de deur half open en liep naar haar bed. Terwijl ik haar bedlampje aan deed, ging ik naast haar op bed zitten. Joyce zakte weer achterover en keek met bange verwachtingen naar me omhoog.

"Doet het pijn?" Vroeg ik. Joyce knikte.

"Ik... ik moet plassen, alstublieft?" Vroeg ze me smekend,maar ik schudde mijn hoofd.

"Ik heb gezegd dat je vannacht niet naar het toilet zou mogen, maar... als het nodig is krijg je een schone luier van me." Zei ik zonder leedvermaak, terwijl ik voorzichtig over haar voorhoofd aaide. Joyce draaide haar hoofd weg en haar gezicht werd rood van schaamte. De gedachte aan het bewust in een luier moeten plassen, stond haar vreselijk tegen, maar ze wist dat ze geen keus had. De enige keuze die ze nu had was nu plassen en de vernedering ondergaan van een schone luier krijgen, of over een paar minuten alsnog in haar luier moeten plassen en dan de hele nacht nog in een natte luier rondbrengen. Het was een moeilijke keuze, maar onder druk van haar blaas nam ze snel een beslissing.

Joyce keek me een ogenblik aan en haar gezicht kleurde nog dieper rood dan ik voor mogelijk had gehouden, een traan welde op uit haar ooghoek en zocht zijn weg naar beneden. Terwijl ze haar hoofd beschaamd wegdraaide, veegde ik met mijn vinger haar traan weg. Toen stond ik op om een schone luier voor haar te halen.

In de badkamer wachtte ik een minuutje om Jocye de kans te geven haar blaas te legen zonder mijn blik op haar gericht te voelen. Ze was al genoeg vernederd en ik had stiekum een beetje medelijden met haar, alhoewel ik wist dat ze het verdiend had. En aangezien ik niet terug wilde komen op mijn woord, kon ik haar niet naar het toilet laten gaan. Uit de kast pakte ik nog twee handdoeken en liep toen terug naar Joyce. Ik trok het dekbed helemaal terug, tot zelfs haar knieen bloot kwamen te liggen. Daarna trok ik haar nachtjapon tot er boven haar navel omhoog. Joyce sloeg haar handen voor haar gezicht, terwijl ik de twee handdoeken op elkaar onder haar billen schoof. Haar luier voelde nu vies nat en zwaar aan. Toen haar billen weer op het bed zakten duwde ik haar bovenbenen uit elkaar en maakte ik een voor een de plakstrips van de luier los.

Een vieze stank verspreidde zich meteen door de kamer heen en Joyce's adem stokte een ogenblik toen ze haar eigen urine rook. Ik trok de zware luier onder haar billen vandaan en haar natte billen zakten terug op de handdoek. Haar schaamhaar plakte tegen haar lichaam aan en he erotische effect wat totaal verdwenen. Het enoge wat overheerste was de stank en de afschuw.

Met de luier liep ik terug naar de badkamer en met een nat washandje kwam ik terug. Mijn hand bewoog zich zeker en doelbewust tussen haar benen door. Ik wilde haar niet de indruk geven dat ik van dit alles genoot en extra aandacht schonk aan bepaalde gebieden. Nog drie keer liep ik heen en weer naar de badkamer om het washandje uit te spoelen. Na drie keer lag Joyce met haar knieen naar zich toe getrokken en waste ik haar billen. Na het wassen trok ik de bovenste handdoek weg en gooide die samen met het washandje naast het bed op de grond. Met de onderste handdoek droogde ik haar goed af. Haar billen behandelde ik voorzichtig, want het was nog steeds rood en het moest haar pijn doen.

Nadat ook de laatste handdoek naast het bed op de grond lag duwde ik snel de schone luier onder haar billen. Snel en vakkundig plakte ik de luier dicht, waarna ik met de vuile handdoeken en het washandje naar de badkamer verdween. Ik waste mijn handen en toen ik bij Joyce terugkwam zag ik dat ze haar nachtjapon alweer naar beneden had getrokken en het dekbed over heen had geslagen. Nog eenmaal bukte ik over haar heen en drukte ik een kus op haar voorhoofd. Ditmaal trok ze haar hoofd niet weg en mompelde ze zelfs een 'welterusten' naar me. Pas daarna draaide ze zich op haar zij en deed ik haar bedlampje weer uit. Zonder wat te zeggen deed ik de slaapkamer deur weer zachtjes dicht.

Een half uurtje later, vlak voordat ik zelf naar bed ging, liep ik nog even bij haar langs. Haar rustige ademhaling verraadden een diepe slaap. Ik glimlachte toen ik op het meisje neerkeek dat zo vredig op haar buik lag te slapen. Ze had de kussens aan de kant geduwd en met een hand vlak bij haar gezicht en de andere diep onder de dekens verstopt lag sliep ze. Ik kon het niet helpen, maar ik wilde perse even mijn hand over haar voorhoofd laten glijden. Ik had haar vandaag zovaak moeten straffen dat ik hoopte dat ik morgen wat vriendelijker tegen haar kon zijn. Ik was veel leuke dingen met haar plan, maar dan moest haar gedrag het wel toestaan. Ik bleef hopen dat ik haar wel wist te kalmeren.
Hoofdstuk 9: Een nieuwe dag

Om half negen deed ik zachtjes de deur van haar slaapkamer open. Ik zelf was al ruim een uur op, maar had nog steeds geen beweging gehoord in Joyce's kamer. Twee slaperige oogjes kwamen onder het dekbed vandaan en keken me aan. Ik liep door naar het raam en trok het gordijn open. Een brede straal zonlicht kwam de kamer binnen en Jocye draaide haar ogen uit de baan licht vandaan.

"Goeiemorgen." Stamelde Joyce gapend en ik liep naar de rand van het bed.

"Goedemorgen, Jocye. Ben je lief geweest vannacht?" Vroeg ik en Joyce keek me een ogenblik vragend aan en knikte toen. Ik legde mijn hand goedkeurend op haar schouder. Joyce draaide zich op haar rug en keek me met een verwachtingsvolle blik aan.

"Wil je je eerst wassen en aankleden en daarna pas ontbijten, of trek je je pyjama aan en kom je eerst ontbijten?" Vroeg ik. Ik denk dat de volgorde afhankelijk was van het feit of haar luier droog was. Ik wist in ieder geval dat ze haar luier nog omhad, want anders had ik zeker het schuldgevoel in haar ogen gezien. Ook het licht krakende geluid van haar luier op het moment dat ze zich omdraaide, bewees dat haar luier zich in ieder geval in de buurt van haar middel bevond. Joyce twijfelde en wreef ondertussen haar ogen uit.

"Je mag nog wel een kwartierje blijven liggen, hoor. Wordt maar even rustig wakker. Als je me nodig hebt ben ik in de woonkamer." Zei ik en met een kleine aai over haar wang liep ik terug naar de woonkamer. Ik had een opmerkelijke ommekeer in Joyce's gedrag gemerkt, want ze had me nog niet boos aangekeken of haar hoofd weggedraaid. Ze leek zich geschikt te hebben in het feit dat ze een meerdere had gevonden en haar woede leek gezakt. Ik hoopte dat deze verandering blijven zou zijn, maar ik had in ieder geval niet verwacht binnen een halve dag al redelijk succesvol te zijn. Opgewekt omdat het leek dat ik de eerste slag van deze koude oorlog had gewonnen, pakte ik de krant van de tafel en bladerde hem door.

Tien minuutjes later stapte Joyce nog een beetje onzeker de woonkamer binnen. Ze keek rond, terwijl ze in eerste instantie door mij onopgemerkt bleef. Op haar blote voeten liep ze stilletjes over de tegels en ik merkte haar pas op toen haar hoofd boven de krant uit stak. Ze had haar pyjamapak aangetrokken, en haar warrige haar hing in een lange staart op haar rug.

"Mag ik ontbijten?" Vroeg ze bedeesd en meteen vouwde ik de krant op en legde hem op het tafeltje neer.

"Natuurlijk kunnen we ontbijten, kom maar mee." Zei ik, want zelf had ik ook nog niet ontbeten. Door haar onverwachte gedragswisseling had ik dat laatste kwartiertje ook maar gewacht, want dan konden we samen ontbijten.

"Heb je gewacht op me?" Vroeg ze en ik knikte. Ik legde mijn hand op haar schouders en samen liepen we naar de grote woonkeuken. Ik had de tafel al gedekt en de bakker had vanmorgen verse broodjes gebracht. Ik had met de bakker van het dichtsbijzijnde dorpje een afspraak gemaakt over bezorging van vers brood en andere levensmiddelen. Als de bakker langskwam nam hij ook altijd de krant mee naar beneden, want aangezien de poort dicht was, kon de krantenjongen de krant alleen maar in de brievenbus bovenaan bij de weg bezorgen. Ik had ook net verse jus d'orange gemaakt en de bolletjes maakte ik warm in de oven.

"Ontbijt je elke ochtend zo?" Vroeg Joyce verbaasd en ik schudde mijn hoofd. Zeker wanneer ik 's morgens gewoon moest werken ontbeet ik altijd heel ongezellig in de auto.

"Ik heb ook niet elke ochtend een gast in huis." Zei ik en Joyce keek me dankbaar aan. Snel schoof ze aan tafel en wachtte onzeker tot ik ook zat. Ik pakte de warme broodjes uit de over en zette de schaal op tafel. Met genoegen zag ik hoe Jo yce zich op de broodjes stortte. Ze was nu even stil dan gisteren, maar het was een duidelijk andere stilte.

"Doen je billen nog zeer?" Vroeg ik roerende in een kop dampende thee. Joyce keek op van haar broodje en haar ogen glinsterden een ogenblik.

"Alleen als je er op slaat." Zei ze ondeugend, maar ze lachte. Ik verbaasde me nog steeds over de snelle periode waarin Joyce een stuk rustiger was geworden.Ik had haar nog nooit zo meegemaakt en uit de verhalen van anderen maakte ik op dat dit een unicum was. Ik kon me niet voorstellen dat het door de luiers en het pak slaag lag. Misschien was het een combinatie van de luiers, de zere billen en de omgeving waarvan ze onder de indruk was. Het kon bijna niet anders dan dat haar goede gedrag tijdelijk was. Het was al een wonder dat ze haar luier vannacht had aangehouden.

"Joyce, ik zal even vertellen wat de bedoeling is vandaag. Ik heb gemerkt dat je je, heel begrijpelijk overigens, nogal schaamt voor je luier. Je zult eraan moeten wennen dat je een luier om hebt, en dat alleen ik je die aan of uit kan trekken. Om je zo snel mogelijk daaraan te laten wennen zal ik je vandaag zo vaak mogelijk confronteren met je luier. Ik zal bijvoorbeeld regelmatig controleren of je luier nog droog is, door je te roepen en je broek naar beneden te trekken." Joyce keek me bedroefd aan. Het liefst zou ze zo ver mogelijk weggekropen zijn met haar luier, en het vooruitzicht om continue aan haar luier herinnert te worden bevile haar niet.

"Alsjeblieft, moet dat echt?" Vroeg ze voorzichtig, maar haar toon klonk niet zo brutaal en dwars als gisteren.

"Ja, Joyce. Dat moet echt. Veeg trouwens eerst je mond eens af aan het servet en kom dan even hier staan." Zei ik wijzend naar de vloer naast me. Ik zou meteen beginnen met het controleren van haar luier, iets wat ik vandaag wel twintig keer van plan was. Joyce pakte haar servet en veegde de vettigheid van haar lippen af, daarna keek ze me angstig aan.

"Nee!" Zei ze, maar het klonk niet overtuigend. Vrijwel meteen stond ze op en kwam ze naar me toe lopen en mijn verbazing over haar plotselinge gehoorzaamheid bleef me verbazen. Ze liep tot dicht naast me en bleef staan. Ik veegde eerst mijn handen aan een servet af en draaide me toen naar Jocye. Langzaam, om het allemaal zo lang mogelijk te laten duren, pakte ik haar pyjamabroek bij de zoom beet en trok het lagzaam naar beneden. Zoals verwacht kwam haar droge luier onder de broek vandaan. De luier was verkreukeld en de absorberende stof in de luier was zijn dikke, egale, vorm kwijt. Dikke proppen hadden zich gevormd in het midden van de luier, terwijl meer naar de zijkant het rekken en strekken van de stof zich door beweging had vernield.

Terwijl haar gezicht roder werd van schaamte bleef ze toch stilletjes staan, terwijl ik een hand op haar billen legde. Haar luier voelde warm en zacht aan en door de stof heen kneep ik speels in haar billen. Joyce glimlachte maar moeizaam. Langer dan noodzakelijk was bleef ik zo staan, waarna ik eindelijk mijn hand weg trok. Ik trok haar pyjamabroek weer omhoog.

"Goed zo, Joyce. Als je zo klaar bent met eten mag je komen vragen of ik je luier wil uittrekken, zodat je je kunt douchen. Oke?" Zei ik en Joyce knikte. Terwijl Joyce nog even door ging met eten, verdween ik naar mijn werkkamer. Tien minuten later stond Joyce in de deuropening op me te wachten. Ze keek nieuwsgierig mijn werkkamer door. Hier deed ik veel werk voor het bedrijf van mijn vader, waarvoor ik niet altijd op kantoor hoefde te zijn. De grote ruimte werd gedomineerd door een groot antiek eiken bureau dat midden op een roodachtig Perzisch tapijt stond. Een ouderwets ogend, maar nieuw donkerrood leren bureaustoel stond midden achter het bureau, waarop een flink aantal losse papieren lagen verspreid. Een moderne laptop stond opengeklapt centraal op het bureau.

Ik keek op van het beeldscherm en keek Joyce vragend aan. Natuurlijk wist ik wat ze wilde, maar ik wilde dat ze er om vroeg. Joyce begreep dat ook en stond al een aantal seconden op te wachten voordat ik aandacht aan haar schonk.

"Wilt u mijn luier afdoen, zodat ik me kan douchen?" Vroeg ze bedeesd en ik knikte.

"Kom maar even hierheen." Zei ik wenkend. "Ben je nog steeds droog?" Vroeg ik en nu knikte Joyce. "Trek je pyjamabroek maar uit en ga maar op de grond liggen." Zei ik en Joyce keek me vragend aan.

"Waarom, ik..." Stamelde ze en deze kleine ongehoorzaamheid was eigenlijk de eerste van vandaag. Ten opzichte van gisteren was het echter maar een kleinigheid.

"Doe wat ik zeg, Joyce." Zei ik met stemverheffing en Joyce gehoorzaamde. Al staand trok ze haar pyjamabroek uit en ging toen voor het bureau op haar rug liggen. Eerst legde ik nog even wat papieren aan de kant en stond toen op. Ik liep naar haar toe en knielde. Terwij mijn handen richting de plakstrips gleden keek Jocye me met natte ogen aan.

"Waarom moet ik liggen, het kan toch veel gemakkelijker?" Vroeg ze voorzichtig en mijn handen stopten bij de eerste plakstrip. Ik keek haar recht in de ogen.

"Joyce, zolang jij niet volledig accepteert dat ik de baas ben, zal ik je dat op alle manieren moeten laten merken. En als ik zag dat je op een been moet gaan staan, een vinger in je neus moet steken en je andere hand plat op je linkerborst moet leggen, dan heb je gewoon te gehoorzamen." Ik zai het lachend en er verscheen ook een glimlach op de mond van Joyce, alhoewel ze heel goed begreep dat ik serieus meende. "Natuurlijk mag je verbaasd kijken, en als ik iets heel vreemds zeg mag je ook best vragen waarom, maar alleen nadat je me hebt gehoorzaamd." Met mijn linkerhand pakte ik haar kin beet en schudde haar hoofd speels door elkaar.

"Is dat begrepen?" Vroeg ik, maar op zachte toon en met een lach om mijn mond. Joyce lachte terug, ze vond al mijn aandacht voor haar toch wel prettig, want dat was ze niet gewend. En aangezien ik vandaag niet streng hoefde te zijn, durfde ze me ook op een speelse manier uit te dagen.

"En als ik er geen zin in heb?" Vroeg ze plagerig. "Ga je me dan dwingen om een vinger in mijn neus te stoppen, of leg je dan je eigen hand op mijn linkerborst?" Ondertussen bleef ze wel stilliggen en maakte ik haar luier open. Ik trok de luier onder haar vandaan en liet haar nog even met ontbloot onderlijf liggen.

"Ga je maar snel douchen. Ik zal kleren voor je op bed klaar liggen. Trek ze aan en kom daarna met een schone luier me toe." Instrueerde ik. Jocye knikte en verdween naar haar badkamer. Haar billen schommelden heen en weer en het was een grappig gezicht. Ik realiseerde me dat het maar een eigenaardige situatie was. Een meisje van veertien dat op deze manier gehoorzaamde en zelfs luiers droeg, terwijl ze die niet nodig had. Ik realiseerde me dat ik haar, vooralsnog tenminste, volledig in mijn macht had. Ik kon haar uitkleden, voor haar billen slaan en zelfs een luier laten dragen. Ik glimlachte nogmaals en boog me toen weer over mijn werk heen.
Hoofdstuk 10: Op pad

Twintig minuten later werd er op mijn deur geklopt en Joyce stond weer in de deuropening. Ze had de kleren aan getrokken die ik had klaargelegd en ik zag dat de maten goed waren ingeschat. De witte katoenen broek en het rode blousje stonden haar erg goed en ze zag er best aantrekkelijk uit. Ze had haar haren uitgekamd en gedroogd en ze hingen losjes over haar schouder. Haar bleke gezichtje was niet aangetast door make-up, aangezien ze dat niet had mogen meenemen. Een dosis zonlicht zou haar veel beter staan, en haar een gezonder uiterlijk geven.

Een beetje treuzelend stapte ze naar me toe en legde zonder wat te zeggen de luier op de punt van het bureau. Een smekende blik verraadde haar gevoelens, maar daar hoefde je ook weer geen psycholoog voor te zijn.

"Zoek maar weer een leuk plekje op de grond uit." Zei ik, terwijl ik de hoorn van de telefoon op pakte. Terwijl ik het nummer van kantoor draaide zag ik hoe Joyce weer voor het bureau, op het hoogpolige tapijt, languit op de grond ging liggen. Ze schoof haar handen onder haar hoofd en wachtte. Ondertussen kreeg ik de secretaresse aan de telefoon en ik vroeg naar mijn vader.

"Trek je broek naar beneden." Beval ik met de hoorn aan mijn hoofd, maar aangezien ik via de telefoon moest luisteren naar het vrolijke wachtmuziekje, kreeg niemand het te horen, behalve voor wie het bestemd was. Joyce keek ongerust naar mij en de telefoon, maar maakte de knoopjes van haar broek los. Ze was onder haar broek naakt, aangezien ik haar natuurlijk geen ondergoed had gegeven. Met haar schaamhaar open en bloot ging ze weer achterover liggen. Haar gezicht liep weer rood aan van schaamte, maar ze gehoorzaamde wel.

"Hoi, pa. Met mij. Heb je al wat meer bericht over die deal met IBM?" Vroeg ik aan mijn vader, want dat was het belangrijkste werk waar we samen al een aantal maanden mee bezig waren. Terwijl ik luisterde naar het antwoord van mijn vader, keek ik naar Joyce.

"Joyce, trek je knieen in! Dan kan ik je als een echte baby straks een luier omdoen!" Zei ik plotseling tegen haar en Joyce schrok. Ik lachte en luisterde ondertussen verder naar mijn vader.

"Dus we weten pas volgende week meer?" Vroeg ik aan mijn vader, die mijn opdracht aan Joyce niet had kunnen horen, omdat ik via een knopje op het telefoontoestel de microfoon tijdelijk kon uitzetten. Joyce was nog steeds in de veronderstelling dat mijn vader had gehoord hoe zij straks een luier om kreeg en voelde zich vreselijk ongemakkelijk. Joyce gehoorzaamde echter wel en met bezweet voorhoofd had ik nu een prettig uitzicht op het blanke achterwerk van Joyce.

Ik rondde snel het gesprek met mijn vader af en legde de telefoon neer. Meteen opende Jocye haar mond.

"Heeft... Ik..." Stotterde ze, maar langzaam voelde ze aan dat ze in de maling werd genomen. Ze begreep niet hoe, maar realiseerde zich dat aangezien er aan de andere kant van lijn er niet op de vreemde opdracht was gereageerd, er dus wel iets fout moest zijn.

Ik pakte de luier van het bureau en liep naar Joyce. Ik legde de luier op haar buik en wreef met mijn hand over haar billen. Het was een prettig gevoel, niet alleen door de overmacht die uit deze simpele handeling straalde.

"Natuurlijk heeft mijn vader het niet gehoord. Denk je dat ik simpel ben?" Vroeg ik en sloeg zachtjes op haar bil. Joyce haalde opgelucht adem en keek me kwaad aan, maar een glimlach kon ze toch ook niet verbergen. "Ik kan de microfoon in de hoorn uitschakelen." Zei ik ter verduidelijking. Daarna pakte ik de luier van haar buik en vouwde hem open. Ik schoof de luier onder haar billen door en terwijl Joyce haar billen op de luier liet zakken, trok ik de luier tussen haar benen door. Terwijl ik met een hand de voorkant van deluier op haar buik drukte, drukte ik met de andere hand de plakstrips dicht.

"Oke, trek je broek maar weer omhoog. Als jij je dan even anderhalf uur zelf wil vermaken, dan gaan we straks naar buiten voor een fikse wandeling. Oke?" Vroeg ik en ze knikte. Daarna verdween ze en werkte ik nog ruim een uur door. Joyce hield zich rustig en ik kon me goed concentreren op mijn werk. Na bijna vijf kwartier begon ik mijn spullen op te ruimen en liet twee minuutjes later een schoon bureau achter.

"Joyce?" Riep ik en vanuit haar slaapkamer klonk het antwoord. Ik liep naar haar toe en zag haar languit op haar bed liggen met een leesboek open geslagen voor haar. Ze keek me vragend aan.

"In het bovenste kastje in de badkamer ligt een luiertas. Wil je die vullen met twee luiers, twee handdoeken, twee washandjes en een busje talkpoeder? Pak voor de zekerheid ook maar een schone lange broek en een paar sokken. Als je alles hebt kom je maar naar de keuken." Joyce was niet ongehoorzaam maar was wel nieuwsgierig. Terwijl ze haar boek dicht sloeg en overeind kwam van het bed, vroeg ze:

"Gaan we ergens heen? Waarom moet ik schone luiers meenemen, dat is toch nergens voor nodig?" Vroeg ze, maar ze kreeg geen antwoord. Ze liep naar de badkamer en ondertussen liep ik alvast naar de keuken. Ik maakte een luxe lunchpakket voor ons beiden klaar en nam ook een groot deken mee, dat we als kleed konden gebruiken. Alle spullen voor de pick-nick in de open lucht lagen nu klaar op tafel en Joyce kwam nu ook met haar luiertas binnen, ze droeg haar broek en sokken onder haar arm geklemd. Ze zag alle spullen op tafel liggen en haar gezicht fleurde op. Aangezien de zon onbedekt hoog aan de hemel stond en de temperatuur aangenaam warm was, was dit een perfecte dag om de open lucht in te gaan.

"Heb je alles?" Vroeg ik en Joyce knikte. "Goed zo, laat dan maar eens zien wat je allemaal in je luiertas hebt?" Het was niet dat ik geen vertrouwen had dat Joyce per ongeluk haar luiers zou vergeten, maar het feit dat Joyce haar schone luiers, en de spullen die nodig waren voor een verschoning, op tafel moest leggen, moest haar weer een extra herinnering geven dat ik de baas was, en dat ze zich naar mijn regels moest stellen.

Met een beteuterd gezicht vouwde ze de grote plastic flap van haar luiertas open en legde een voor een de luiers op tafel. Daarnaast legde ze de handdoeken met de washandjes er bovenop en het busje talkpoeder ernaast. Haar sokken lagen al op tafel en haar broek hing inmiddels over een keukenstoel.

Ik controleerde alles met nadruk en verdeelde toen alle spullen over twee rugzakken. Mijn rugzak was iets groter en de meeste spullen verdwenen in die rugzak, maar de luiertas en nog wat lichte dingen stopte ik in de rugtas van Joyce.

"Goed zo, we kunnen bijna gaan." Zei ik, maar schoof eerst een stoel een stukje van de tafel weg en ging er op zitten. "Kom nu eerst even heel lief bij me, zodat ik kan controleren of je nog droog bent." Joyce zuchtte en kwam voor me staan. Mijn handen gleden vernederend over de voorkant van haar broek die ik snel naar beneden trok. Ik legde mijn hand op de voorkant van de luier, maar had al gezien dat haar luier nog droog was. Snel trok ik haar broek weer omhoog, stopte haar blouse in haar broek en gaf een zacht klapje op haar billen, ten teken dat we klaar waren.

"Mooi. Je wandelschoenen staan in de hal, trek ze maar aan." Zei ik en twee minuten later stonden we klaar om te vertrekken. Toen ik de buitendeur opentrok kwam het felle zonlicht naar binnen. Het beloofde een goede dag te worden.
Hoofdstuk 11: Hoge nood

Al een uur lang liepen we door de bossen, langs de rand van de kliffen en soms een stuk over het strand. Joyce hijgde, haar rugzak drukte zwaar op haar neer, maar ik hielp haar niet. Ze vroeg ook niet om hulp, maar ploeterde stilletjes door. Ik had deze toch al veel vaker gelopen, en mijn snelste tijd was iets meer dan twee uur, maar toen had ik bijna continue hard gelopen. In dit tempo deden we er een halve dag over, maar dat was niet erg. Joyce kon de frisse lucht en de lichamelijke oefening wel gebruiken. En daar kwam nog bij dat gewoon een vreselijk mooie tocht was.

"Mark? Ik moet plassen." Zei ze ineens. Ze had de tien meter die ze achter me aan liep, even snel ingehaald en keek me nu vragend aan.

"Moet je plassen?" Zei ik lachend en keek haar een beetje badinerend aan. "Bij de eerstvolgende benzinepomp kunnen we pauze houden en kun je naar het toilet." Lachte ik. Joyce keek me lichtelijk verbaasd aan, en die uitdrukking veranderde na een paar seconden in geiriteerdheid.

"Loop me niet in de maling te nemen. Ik moet echt plassen!" Zei ze en ik stopte en draaide me naar haar om. Ik pakte haar bij haar schouders beet en keek haar aan.

"Je had naar het toilet kunnen gaan net voordat we weg gingen. En nu komen we voorlopig geen toilet meer tegen. Dus je zult het moeten ophouden." Zei ik.

"Ik kan het zolang niet ophouden. Ik... Ik ga wel..." Zei ze,maar ik onderbrak haar.

"Joyce, luister. Ik laat je niet als een zwerver achter een boom plassen. Dat kun je echt vergeten! Dus als je het niet kunt ophouden, gebruik je desnoods maar je luier. En nu wil ik er niets meer over horen, begrepen?" Zei ik geirriteerd. Ik draaide me van haar af en liep weer verder. Joyce stamelde nog wat, maar begon toch ook maar weer te lopen. Vanaf nu hield ik haar echter goed in de gaten, want ik wilde niet dat ze plotseling in de struiken zou verdwijnen.

Het volgende kwartier waren moeilijk voor Joyce. Aan haar hele houding zag je dat ze het moeilijk had, en ook haar gezicht gaf uiting aan de pijn. Ze kwam zelfs steeds meer achter te liggen en om de paar honderd meter hield ik stil om haar weer bij te laten komen. Aangezien we over ruim een half uur een geschikte plaats zouden bereiken voor een rustpauze, wilde ik nog even een tijdje doorwandelen.

Joyce had mij weer ingehaald en liep verder zonder me aan te kijken. Ik kon een glimlach niet onderdrukken en toonde mijn leedvermaak. Joyce maakte het zichzelf steeds moeilijker, maar ze wilde ondanks alles haar luier droog houden,

"Joyce stop!" Zei ik en Joyce hield meteen stil. Op drie meter afstand bleef ze staan. "Doe niet zo kinderachtig en kijk me aan!" Zei ik, omdat Joyce strak voor zich uit bleef kijken. Eindelijk draaide Joyce zich naar me om en een vloek lag op haar lippen, terwijl haar ogen traanden van pijn.

"Je hebt het nog steeds niet begrepen, hè!" Zei ik kwaad. "Je draagt een luier om je een beetje respect bij te brengen. Zolang jij je niet realiseert dat je nu nog maar een kind bent, zul je nooit volwassen worden! Natuurlijk is het de bedoeling dat je in je luier gaat plassen, dus doe wat er van je verwacht wordt. Nu!" Riep ik kwaad, en Joyce boog schuldbewust haar hoofd. Bijna meteen kwam er een schaamrode gloed over haar gezicht, terwijl haar lichaam zich ontspande. Haar pijn vloeide uit haar lichaam weg, terwijl haar luier zich vulde. Een vochtige warmte spreidde zich tussen haar dijen uit. Een warmte die er bleef plakken en niet meer weg wilde. Toen ze klaar was met plassen schuifelde ze ongemakkelijk wat met haar voeten.

"Kijk me aan, Joyce." Zei ik en Joyce's blik zocht zich langzaam een weg naar de mijne. Een ogenblik keken we elkaar zwijgend in de ogen. De schaamte droop uit haar ooghoeken naar beneden en mijn blik deed haar pijn.

"Goed zo, Joyce. En wees de volgende keer alsjeblieft niet zo koppig." Zei ik en begon weer te lopen.

"Ja, Mark." Antwoordde ze en liep achter me aan. Twee minuten bleef ze een beetje mokkend achter me lopen, maar daarna liep ze naast me en keek weer vol interesse naar de overweldigende natuur om ons heen. Toch merkte ik dat ze lichamelijk steeds meer vermoeid werd. Als we weer eens over een smal paadje tegen een heuvel moesten oplopen, kwam ze steeds minder gemakkelijk boven. Ik vertelde haar dat ze nog even moest volhouden, want we waren inmiddels vlakbij de geplande rustplaats.

Sjokkend liep Joyce net achter me tussen de rotsformaties door. Ze schoof onrustig de schouderbandjes van haar rugzak over haar schouders heen en weer. We liepen om een groot stuk rots heen en plots hadden we een schitterend uitzicht over een beschute baai met een gelig ongerept strand. Golven stortten zich kapot op de boven het water uitstekende rotspunten. Een ogenblik bleef Jocye staan en ik wees naar beneden, naar het strand.

"Daar kunnen we lunchen en een tijdje rusten, oke?" Vroeg ik en Joyce knikte. Ik wist dat de dampende klamheid tussen haar benen haar huid begon te itrriteren, zeker op de randen van haar luier, waar het plastic op de onbeschermde huid knelde. Natuurlijk hoopte ze op een schone luier, maar ze wist dat ze er maar beter niet om kon vragen. Ze wist ook dat ik wist dat ze een schone luier nodig had, en dat ik haar vanzelf een keer zou verschonen. Vragen om een schone luier zou haar toch niet eerder aan een schone luier helpen, misschien werkte he zelfs wel averechts, dacht ze.

Voorzichtig klauterden we naar beneden en ik liet de laatste meters Joyce vooruit lopen. Ze sprong als eerste vanaf de rotsen in het mulle zand. Ik kwam vlak achter haar aan en terwijl Joyce uitgeput op het zand zakte, haalde ik de rugzak van mijn rug af. Ik haalde de grote deken onderuit de tas en spreidde hem in het midden van de leegte uit, ver buiten bereik van de op het zand lopende golven. De zon straalde van recht boven ons de baai in en door de rotsen zaten we volledig uit de wind. Terwijl ik mijn jas uit trok en als een kussentjes samen vouwde, zakte ik zuchtend achterover en genoot van de zon en de warmte.

Joyce zat nog steeds in het zand, vlakbij het pad naar beneden. Ze stond moeizaam op en kwam naar me toe. Ze schudde al het zand van zich af en kwam ook op het kleed zitten. Ze ging ook op haar rug liggen, maar gebruikte haar rugzak als kussen. Ik opende mijn rugzak en haalde er twee lunchpakketjes uit. Zwijgend en genietend van de rust aten we de broodjes op. Daarna dronken we onze bidon leeg en zakten we weer voldaan achterover. Een ogenblik staarde ik naar de blauwe lucht, maar draaide me toen op mijn zij, met mijn gezicht naar Joyce. Zij draaide haar gezicht naar me toe en wachtte.

"Vind je het leuk deze tocht?" Vroeg ik en Joyce knikte.

"Je komt hier ook echt niemand tegen." Merkte ze op.

"Dit is allemaal beschermd natuurgebied, waar mijn vader trouwens eigenaar van is. Dit is verboden toegang voor iedereen behalve de boswachters. We zijn hier echt helemaal alleen." Zei ik met een gepaste vorm van trots. We luisterden een ogenblik samen naar de vogels die laag over vlogen, voordat Joyce me weer aankeek. Er kwam een smekende blik in haar ogen.

"Wil je me alstublieft verschonen. Ik... Mijn luier, het jeukt zo... Mag ik alstublieft een schone luier, alstublieft?" Smeekte ze, terwijl ze haar vinger in haar kruis over haar broek schoof, proberend de jeuk te verdrijven. Een ogenblik keek ik haar aan, bedenkend of ik haar zou verschonen, of haar nog langer zou laten merken dat ik haar in mijn macht had. Haar natte luier zou haar vanaf nu steeds meer gaan irriteren en een onprettig gevoel geven, misschien zouden er zelfs een paar natte plekken in haar broek te zien komen, wat haar nog meer zou vernederen. Ik wist ook dat we nog een behoorlijk eind moesten lopen, voordat we bij onze eindbestemming, een klein vissersdorpje, zouden komen. Ze zou nog alle kracht nodig hebben die ze had en het zou al zwaar genoeg zijn, zonder de natte luier als anker tussen haar benen.

"Geef mij de luiertas maar!" Zei ik en Joyce kwam met een gelukzalig gezicht overeind. Ze kuste me snelop mijn wang en opende daarna haar rugzak en haalde de luiertas eruit. Ik had nog niet eerder een meisje gezien dat blij was dat ik haar uit ging kleden en haar zou wassen op plaatsen die normaal gesproken voor iedereen bedekt zouden blijven. Dit was natuurlijk een ander geval en het vooruizicht op droog en schoon ondergoed, al was het dan een luier, deed haar meer plezier dan het vooruitzicht op het verschonen op zich.

Zodra ze mij de tas had gegeven liet ze zich op haar rug zakken en stak haar handen onder haar hoofd. Ik pakte een schone luier en een handdoek uit de tas en legde ook de talkpoeder apart. Op mijn knieen ging ik naast haar middel zitten en pakte Joyce's broek aan de voorkant beet. Ik drukte de eerste knoop uit het knoopsgat, waarna de volgende knoopjes bijna als vanzelf los sprongen. Onhandig kon ik nu haar broek over haar bovenbenen naar beneden stropen, tot op haar enkels. Haar luier was geen prettig gezicht om naar te kijken. Haar urine had al zich verspreid door bijna de hele luier en veel meer had de luier niet kunnen opvangen. De absorberende stof had zich samengeklonterd tot een vieze, gele substantie.

Joyce, al een beetje gewend aan de procedure, trok haar knieen in en gaf mij de gelegenheid om een handdoek onder haar billen te duwen. Daarna duwde ik haar bovenbenen uit elkaar en opende ik voorzichtig de plakstrips, waarbij ik de luier nog even gesloten hield. Toen alle plakstrips open waren duwde ik haar bovenbenen, net boven haar knieen, nog dichter tegen haar buik, waardoor haar rug zich verder kromde en haar billen, en vooral het vochtige gedeelte vrij kwam van de handdoek. Toen trok ik de luier weg en de bekende, doordringende geur drong ik ons beider neusgaten.

Haar glimmende billen kwamen in het zonlicht te liggen, toen ik de luier een meter verder op het zand gooide. Met een hand hield ik haar in deze vreemde positie vast, terwijl ik met de andere het klepje van de bus met talkpoeder opende. Omgekeerd hield ik het busje boven haar billen en toen ik kneep kwamen er een tiental kleine straaltjes wit poeder uit het busje. Het meeste bleef op haar billen liggen, maar de handdoek onder haar billen zag er al snel evenzeer besneeuwd uit. Ik legde het busje weg en wreef met het uiteinde van de handdoek de talkpoeder in haar huid.

Al snel waren haar billen droog en duwde ik haar benen gestrekt op het kleed. Ik duwde haar bovenbenen weer uit elkaar en trok het uiteinde van de handdoek tussen haar benen omhoog. Ook nu weer spoot ik een flinke hoeveelheid talkpoeder uit het busje. Haar schaamhaar werd bedekt onder dezelfde witte laag, als haar billen eerder waren. Weer gebruikte ik de handdoek om de talkpoeder over haar lichaam te verdelen, maar toen ik met de handdoek door haar schaamhaar wreef, voelde ik het lichaam van Joyce protesteren. Ze verkrampte en haar adem schokte. Ik negeerde het en wreef haar schaamheuvel droog.

Toen ik ophield met wrijven, ontspande haar lichaam zich weer en kon ik de handdoek onder haar billen vandaan trekken. Ik legde de handdoek opzij en vouwde de schone plastic luier open. De geur van talkpoeder had de nare geur inmiddels verdreven en zou nog een tijdje rond Joyce blijven rondhangen. Joyce had haar knieen weer in de lucht getrokken en ik duwde de luier onder haar billen, en schoof hem daarna op zijn plaats. Joyce liet haar benen weer zakken en ik vouwde de luier dicht. Ik plakte de plakstrips dicht en keek Joyce tevreden aan.

"Ga maar staan en trek je broek maar omhoog, dat gaat liggend een beetje moeilijk." Zei ik, en pakte haar luier uit het zand. Ik vouwde de vuile luier dicht en deed hem samen met de gebruikte handdoek in een plastic zak. Deze zak stopte ik terug in de luiertas en stopte de luiertas in Joyce's rugzak. Joyce had zich inmiddels weer netjes aangekleed en ging weer liggen. Ik liep naar de vloedlijn, en staand op een rots waste ik mijn handen in het koude zeewater. Daarna liep ik terug naar het kleed en ging ik ook liggen. Ik was van plan nog een kwartiertje hier te blijven en was van plan om mijn ogen even lekker dicht te doen. Joyce draaide zich nu op haar zij en keek mij aan.

"Bedankt." Zei ze zachtjes en bedeesd. Ik glimlachte naar haar.

"Graag gedaan. Het is een goed teken dat je me bedankt voor het krijgen van een schone luier, je bent een snelle leerling." Zei ik en streelde haar met een vinger over haar wang. Joyce begreep ineens de absurditeit van het bedanken in, aangezien ik de oorzaak was van het feit dat ze in haar luier moest plassen. Ze bloosde diep.

"Nee, je hoeft je niet te schamen. Je hebt het juiste gedaan, ik ben zelfs een beetje trots op je." Zei ik, maar natuurlijk verdween de blos niet van haar gezicht. Wel verdween haar schaamte een beetje en schoof ze dichter naar me toe. Ze kreeg een vreemde blik in haar ogen die ik niet meteen herkende.

"IK... Ben ik... Vind je me aardig?" Stamelde ze onzeker. Haar blik was gericht op mijn buik, waar ook haar hand zich spelend ophield. Nu herkende ik een onzekere tiener, die vochtg met ziechzelf en tegen een buitenwereld die haar niet begreep. Natuurlijk had ze gezien dat haar leeftijdgenoten verliefd werden, contact hadden met jongens, en de eerste onzeker stappen op het gebied van de liefde hadden gezet. Zelf zat ze in een tehuis, was ze moeilijk en oncontroleerbaar, en realiseerde ze zich dat ze anders was dan meisjes in dezelfde leeftijd.

"Als je wilt kun je een heel aardig meisje zijn." Antwoordde ik. Haar vingers frummelden verder met een knoopje van mijn blouse. Ik wachtte af, want er kwamen ongetwijfeld nog meer vragen.

"En... En ben ik mooi?" Vroeg ze. Ik lachte om de vraag, maar Joyce dacht dat ik haar uitlachte en draaide zich van me weg.

"Joyce, je weet best dat je niet lelijk bent. Je bent een mooi meisje, met een heel lieve lach. Waar ben je bang voor? Dat alle jongens je zullen negeren?" Vroeg ik en met een hand op haar wang draaide ik haar gezicht weer mijn kant op. Ik zag een enkele traan in haar linker ooghoek. Natuurlijk wilde ze ook een vriendje, wilde ze ook de aandacht en de vlinders in haar buik van de verliefdheid, maar had ze dat nog niet gehad.

"Joyce, ik weet zeker dat er al veel jongens stiekum verliefd op je geweest zijn, maar alleen in stilte. Ze zijn allemaal bang voor je, Jongens van jouw leeftijd willen graag stoer zijn, laten zien hoe sterk ze zijn, willen je veroveren." Ik lachte hardop. "Maar jij, jij bent te sterk voor ze. Ze zijn bang voor je, omdat jij stoerder bent, sterker, brutaler, noem maar op. Jij bent ze de baas, en hoe moeten ze dat tegen hun vrienden vertellen? Daarom kijken ze alleen maar naar je als jij net de andere kant op kijkt." Eindelijk liet Joyce ook een glimlach op haar gezicht zien. Ze was, in ieder geval gedeeltelijk, gerustgesteld.

Plots kwam ze overeind en duwde een been over me heen. Met een knie aan beiden zijden van mijn borst op de grond, ging ze met haar billen op mijn onderbuik zitten. Met haar handen pakte ze mijn polsen beet en hield me in een houtgreep.

"Dus jij bent ook bang voor me? Ben je ook verliefd op me?" Vroeg ze lachend, haar serieuze bui was verdwenen, nu speelde ze met me. Ik keek haar met een frons aan.

"Verliefd? Ik ben degene die je vieze luiers verschoont, weet je nog. Ik ben de baby-sitter, jij de baby!" Zei ik en draaide me onder haar uit. We rolden over het kleed en nu lag ik ineens bovenop. Nu greep ik haar polsen beet en hield met mijn achterwerk haar lichaam op de grond. Mijn greep was stevige dan de hare en ze worstelde tevergeefs om los te komen. Ik bukte voorover en drukte een kus op haar voorhoofd, voordat ze hoofdschuddend verder contact verhinderde.

Ik voelde hoe Joyce een laatste alles of niets poging deed om los te komen en onverwachts gaf ik mee. Ik rolde terug op mijn rug en Joyce rolde bovenop me. Ze bleef half naast me liggen en legde haar hoofd op mijn borst. Ik legde mijn arm om haar schouders en drukte haar stevig tegen me aan. Ze kon wel wat liefde gebruiken, en voor nu gaf ik haar die. Zolang ze zich gedroeg en mijn regels volgde was ze aardig en wilde ik wel voor liefhebbende broer spelen.

Aangezien ze de laatste jaren niet zo dicht tegen iemand aan gelegen had, en weinig liefde van anderen had gekregen, liet ik haar liggen. Ik sloot mijn ogen en voor een ogenblik doezelde ik weg in de warme zon, terwijl Joyce zich als een ronkende kat tegen mij aan genesteld had.
Hoofdstuk 12: De terugtocht

Een half uurtje lang lagen we samen in het zonnetje uit te rusten van de lange tocht. We waren al over de helft, maar het laatste gedeelte zou de spieren meer vermoeien dan het eerste.
 

Sardonyx

Perry het vogelbekdier!!! :P
Volgens mij staat niet het complete verhaal er...
Hoofdstuk 12 is maar 1 zinnetje :-\
 

Little Endy

Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
Goed verhaal
Nu alleen deel 2 nog
Ik heb hier zo mijn twijfels over aangezien de originele auteur van dit verhaal een gast/verwijderd account is in plaats van een gebruiker.

In elk geval is dit een prima geschreven verhaal en geef ik het een 7.
 

inqontrol

Beginneling
Ik heb hier zo mijn twijfels over aangezien de originele auteur van dit verhaal een gast/verwijderd account is in plaats van een gebruiker.

In elk geval is dit een prima geschreven verhaal en geef ik het een 7.
Helaas is dat een beetje het moraal van het verhaal op dit forum.

Veel verhalen die geplaats zijn maar niet af gemaakt worden.

Maakt het wel weer jammer
 
Bovenaan