A
Augur_DL
Guest
geschreven door: Pieter
(deel 1)
Hoofdstuk 1: Het verzoek
"Nee, sorry. Ik heb daar helemaal geen zin in." zei ik, en ik liep langs haar heen. Joyce keek me beteuterd achterna. Dit was niet precies het antwoord waar ze op gehoopt had. Terwijl ik doorliep hoorde ik haar blote voeten op de tegels. Ze rende me achterna, haalde me in en ging voor me staan.
"Ja maar, u moet me helpen. Wat moet ik anders." Haar armen hingen slap langs haar lichaam, haar schouders ingezakt, en haar smekende ogen waren op me gericht.
"Ik moet helemaal niets, Joyce. Je hebt jezelf in problemen gebracht. En nu kom je naar mij toe." Ik was blijven staan en keek haar strak aan. Ze liet haar hoofd zakken, keek naar de vloer.
"Waarom kom je eigenlijk naar mij toe. Ik ben vast niet je eerste keus, of wel soms?" Ik zag Joyce twijfelen en daarna schudde ze voorzichtig haar hoofd. "Het hele jaar door verziek jij de sfeer in de groep met je kinderlijke en irritante gedrag. En nu wil niemand je in huis nemen. Dit is de straf. Had jij je maar beter moeten gedragen." Ik duwde haar aan de kant en liep door. Ik wist dat ik hard moest zijn, alhoewel ik best wel een beetje medelijden met haar had. Natuurlijk is het niet makkelijk als je op veertienjarige leeftijd door je ouders in een tehuis wordt gedumpt. Haar ouders waren nooit getrouwd geweest, nog voor de geboorte was haar vader verdwenen, waarna haar moeder de ene na de andere man in huis haalde.
Eindelijk leek het toch nog goed te komen, want toen ze tien jaar was vond haar moeder eindelijk een goede en lieve pleegvader. Alle problemen leken voorbij, totdat een dronken automobilist haar vader met een auto vermoordde. Haar moeder raakte weer aan de drank en drugs en kon niet meer voor haar zorgen. Joyce kwam in aanraking met de politie en werd naar dit tehuis gebracht.
Tijdens de zomervakantie werd het tehuis tijdelijk gesloten wegens een verbouwing en iedere inwoner moest nieuw onderdak zien te vinden. De meeste kinderen waren in andere tehuizen onder gebracht, maar vooral de oudere kinderen moesten zelf een onderkomen zien te vinden. En dat was natuurlijk niet zo heel gemakkelijk, aangezien ze geen thuis meer hadden. Ik wist van een aantal collega's dat ze tijdelijk een huisloze tiener in huis hadden genomen. En nu stond Joyce voor me, het meest onhandelbare meisje uit het tehuis.
Ik was zelf geen verzorger of medewerker van het tehuis. Mijn vader hield dit tehuis draaiende door er behoorlijk veel geld in te steken. Het grootste gedeelte van de verbouwing kwam dan ook voor zijn rekening. Hij deed het om iets terug te doen aan de maatschappij die hem behoorlijk rijk had gemaakt.
Ik werkte hier regelmatig mee, als een soort activiteitenbegeleider. Ik was een manusje van alles. Soms gaf ik bijles, dan weer hielp ik met reparaties, of organiseerde ik evenementen. Het was voor mij een soort van vrijetijdsbesteding. Ik vond het leuk om met kinderen om te gaan. Het waren kinderen met een moeilijke jeugd en de dankbaarheid was altijd groot bij deze kinderen. Het was ook gewoon leuk werk, en ik deed het graag.
Ik was voor Joyce de laatste kans, want als ze vandaag geen onderdak had gevonden, werd ze tijdelijk overgeplaatst naar een zwaar beveiligde instelling voor jeugdige delinquenten. Alleen daar was nog plaats voor haar, want nergens anders wilde men haar hebben. Ze zou er helemaal geen leuke tijd hebben. Het leven was er een stuk harder dan hier en ze zou gewoon mee moeten draaien met de rest van de inwonenden, wat vaak jeugdige criminelen waren.
Dan was het beter om te proberen bij mij te kunnen logeren. Alhoewel ze daar ook behoorlijk tegenop zag, omdat ik toch wel bekend stond als erg streng. Joyce wist ook heel goed dat ik niet ze gemakkelijk was en ook regelmatig met mijn handjes 'wapperde'. Soms als de oudere kinderen zich misdroegen wilde ik wel eens een behoorlijke tik uitdelen, of met behoorlijk zware straffen komen. Daar was Joyce wel bang voor, maar het alternatief was veel erger.
"Het spijt me, Ik beloof dat ik me zal gedragen!" zei ze, terwijl ze weer achter me aan liep. Maar ik negeerde haar. Innerlijk twijfelde ik wel. Ik wist dat ik haar in principe wel tijdelijk in huis kon nemen, alhoewel dat hier en daar wel wat problemen zou opleveren, maar dat waren geen onoverkomelijke problemen. Het zou gewoon lastig zijn, en zeker omdat ook niet het meest vriendelijkste meisje was.
"Ik geloof je niet, Joyce. Misschien is het wel eens goed dat je een paar weken lang eens flink in het gareel geduwd wordt. Je zou niet misstaan tussen de dieven en de oplichters!" Joyce schrok, ze had niet zo'n harde opmerking van mij verwacht. Ze had er eigenlijk een beetje op gerekend dat ze mij met wat smeken en lief aankijken wel had kunnen overreden. Die hoop leek nu vervlogen. De gedachte aan de hele zomer opgesloten te zitten in een gesticht maakt haar kwaad.
"Je bent gewoon een minder leuk persoon. Je strooit met je geld, hangt de gulle weldoener uit, je doet alsof je god zelf bent, maar wanneer er even iets anders van je gevraagd wordt, iets wat je niet met geld kunt oplossen ben je ineens niet thuis." Ze draaide zich abrupt om en liep de andere kant op.
"Je hoeft mij niet de schuld te geven. Als jij je beter zou gedragen had je allang onderdak gevonden. En als het moet wil ik ook best iemand in huis nemen, iedereen behalve jij. Ik heb geen zin om twee maanden lang tegen jouw kinderlijke gedrag aan te moeten kijken. Je bent een irritant kind, dat nodig eens een beetje volwassen moest worden."
Mijn woorden kwamen weer hard aan. Ze bleef stil staan en sloeg haar handen voor haar gezicht. Ik wist dat ze huilde.
"Ik weet best dat ik niet makkelijk ben, maar je kunt me toch helpen." haar stem trilde. Ik draaide me naar haar om, ze stond met haar rug naar me toe.
"Huilen en smeken zullen je niet helpen, Joyce. Dat is wel erg naief. Je bent ook net een klein kind. Je verdient het niet om als een volwassene behandeld te worden." Langzaam draaide ze zich om. Ik zag dat het echte tranen waren, haar verdriet was gemeend.
"Behandel me dan als een klein kind, maar stuur me alstublieft niet naar dat tehuis." Haar stem was zacht en haperde, haar betraande ogen waren op me gericht. Nu twijfelde ik weer. Ik dacht aan de gevolgen wanneer ik haar in huis zou nemen. Kon het wel? Er leken inderdaad geen onoverkomelijk problemen te zijn.
"Ik weet het niet, Joyce. Je weet dat er geen weg terug is als ik je vanavond mee naar huis zou nemen. Jouw plaats in dat tehuis wordt meteen ingenomen door iemand anders." Joyce fleurde weer iets op, want ze zag een opening. Ze begreep dat ik twijfelde en meteen was ze weer poeslief.
"Ik weet zeker dat u geen spijt krijgt, ik zal me goed gedragen. Ik beloof het."
"Ik heb je al gezegd dat smeken niet werkt, Joyce. En je weet best dat je die belofte toch niet kunt houden. Binnen een uur ben je weer dat zelfde irritante kind dat ieders bloed onder de nagels vandaan haalt." Ik probeerde een manier te bedenken om haar enigszins in bedwang te kunnen houden. Dat zou niet gemakkelijk worden, want ik was natuurlijk niet de eerste die dat probeerde. En ik was gebonden aan dezelfde regels en omstandigheden als de mensen hier waren, toch?
Ineens bedacht ik dat ik me dat ik me minder star aan de regels hoefde te houden dan de verzorgers hier. Misschien kon ik haar wel harder straffen, of anders. Lichamelijk straffen waren hier natuurlijk verboden, maar niemand hield me tegen als ik Joyce een flink pak voor haar billen zou geven. Op die manier kon ik Joyce wel onder controle houden, en waarschijnlijk hoefde ik haar maar een paar keer echt te slaan. De dreiging zou daarna genoeg moeten zijn om haar in het gareel te houden.
Inwendig besloot ik om het te doen. Ik zou het gezelschap best wel leuk kunnen vinden, en stiekem genoot ik ook al van het moment dat ik haar voor het eerst op haar blote billen zou slaan. De saaie vakantieperiode zag er ineens een stuk aantrekkelijker uit. Ik wilde Joyce echter nog wel even in het ongewisse laten.
Ze keek me aan, hopend dat ik zou toestemmen.
"Ik weet het niet, Joyce. Ga maar naar je kamer. Je hoort het nog wel." Joyce keek me kwaad en teleurgesteld aan. Ze dacht dat ik haar voor niets een beetje hoop had gegeven. Gelukkig kon ze zich nog net beheersen en hield de woedeaanval voor zich. Zonder een woord te zeggen draaide ze zich om en liep weg. Ze had nog steeds een beetje hoop, maar rekende nergens meer op.
Ik liep ondertussen naar de administratie en regelde dat Joyce de komende twee maanden bij mij zou wonen. Mijn besluit stond nu helemaal vast. Ik wist dat de eerste weken heel moeilijk zouden worden, maar ik dacht dat ik na die beginperiode Joyce wel had laten wennen aan mijn strenge regels.
Hoofdstuk 2: Straf
Een half uurtje later liep ik naar de kamer van Joyce. Na twee keer tevergeefs kloppen liep ik naar binnen en vond haar kamer leeg. Ik glimlachte want ik had ook niet verwacht dat Joyce me zou gehoorzamen. Dat ze mijn verzoek om naar haar kamer te gaan niet had uitgevoerd zou haar de eerste pak voor haar billen opleveren. Nu moest ik alleen Joyce nog zien te vinden.
Zoekend liep ik door de gangen, totdat ik langs de keukens kwam en ik iemand kwaad hoorde roepen. Ik had Joyce gevonden, want bijna alleen Joyce kon iemand zo kwaad. Ik stapte de keuken binnen en Joyce botste tegen me op. Ze wilde net de keuken uitrennen, maar kon nu niet verder meer. Ze struikelde en viel geschrokken op de grond.
De vrouwelijke kok stond met een rood hoofd te gebaren. Ze was blij dat ik er nu was, want alleen had ze totaal geen overwicht op Joyce. Ik vroeg me wel af wat er gebeurd was. Toen de kok wat gekalmeerd was en Joyce inmiddels ook weer was gaan staan, kreeg ik het antwoord.
"Kun je nu niet even wachten tot het etenstijd is. Je mag hier niet eens komen, en je moet ook met je poten van het eten afblijven" tierde de vrouw. Joyce stond er laconiek bij, nauwelijks onder de indruk van de tirade van de kokkin.
"Ach, wat maakt dat nu uit. Of ik nou nu of straks eet, wat is het verschil?" lachte ze. Toen greep ik in. Met mijn beide handen op haar schouders draaide ik haar naar me toe. Ik schudde haar ruw door elkaar.
"Het verschil is dat zij nee zegt. En aangezien zij de baas is hier, mag het dus niet. Je zult dus gewoon op je beurt moeten wachten." Zei ik streng, maar nog steeds was Joyce niet erg onder de indruk.
"Sorry hoor, ik had gewoon honger." Zei ze nog steeds met die laconieke uitdrukking op haar gezicht.
"En ik had ook gezegd dat je naar je kamer moest gaan, weet je nog? Kijk me aan, Joyce." Ik schudde haar nogmaals door elkaar en har ogen vonden even de mijne. Ze zag mijn woede en haar laconieke blik verdween meteen.
Op de achtergrond zag ik hoe de kokkin verbaasd toekeek naar het tafereel. Ze was niet gewend dat iemand Joyce zo toesprak en Joyce daarvan ook nog onder de indruk was.
"En nu naar je kamer! Ik kom er zo aan." zei ik en duwde Joyce richting de deur. Ze liep inderdaad weg en ik beantwoordde de verbaasde blik van de kokkin en haar hulpje die erbij was komen staan.
"Een flink pak voor haar billen zou haar goed doen." Zei ik lachend en de kokkin en haar hulpje waren het daarmee eens.
"Ach, in het tehuis waar ze heen gaat, zal ze stevig aangepakt worden. Ze zal niet onderdoen voor het uitschot dat daar woont." Zei de kokkin, niet wetend dat ik Joyce in huis zou nemen.
"Ze gaat niet naar dat tehuis. Ik neem haar in huis." Ik kon de verbazing van hun gezichten aflezen. "Ik denk dat ik haar in twee maanden tijd heb omgevormd in een lief en bedeesd meisje." Vervolgde ik
"Je bent gek." Zei het hulpje.
"Nee hoor. Zoals ik al zei, een flink pak voor haar billen zal haar goed doen. Mag ik even een pollepel van je lenen?" vroeg ik. Zonder het antwoord af te wachten pakte ik een grote, houten pollepel van het rek en liet de beide vrouwen nu nog meer verbaasd achter. Ze konden geen woord meer uitbrengen, maar op de lippen van de kokkin zag ik een vage glimlach toen ik de keuken uitliep.
Vol vertrouwen liep ik weer door de gangen naar de kamer van Joyce. Ditmaal vond ik haar daar wel. Ik liep zwijgend naar binnen en deed de deur aan de binnenkant op slot. Joyce zat onderuit gezakt op het bed, en probeerde haar beginnende angst te verbergen. Ze voelde dat er wat ging gebeuren, maar wist niet wat. Ik ging naast haar op het bed zitten en keek haar strak aan.
"Als je bij mij wilt komen logeren, zul je moeten leren gehoorzamen. Aangezien je daar in het begin wel wat moeite mee zultl hebben, zal ik moeten laten merken dat ongehoorzaamheid uit den boze is. De straf voor vandaag is 25 slagen met deze pollepel op je blote billen. Uitkleden! Nu!" zei ik streng. Joyce sprong geschrokken op en deinsde achteruit. Ze probeerde te vluchten door de deur, maar ik had de sleutel in mijn zak. Ze zat opgesloten.
"Nee, je hebt niet het recht om me te slaan. Nooit" riep ze met een zelfverzekerde blik, maar dat was slechts haar uiterlijk. Innerlijk was ze bang en broos.
"Je kunt er niet onderuit. Maak het niet erger dan het al is." Maar natuurlijk wilde Joyce niet meewerken. In de kleine ruimte was het niet moeilijk om Joyce vast te grijpen en op het bed te gooien. Met angstige ogen keek ze me aan, spartelend en trappend.
"Je mag niet slaan, dat is verboden. Dat weet je best!" riep ze nogmaals.
"Personeel en begeleiders moeten zich inderdaad aan de regels van het huis houden. Ik ben maar te gast, en ik doe wat ik wil." Ik probeerde het wilde veertienjarige meisje in bedwang te houden, maar dat lukte niet. Met twee rake klappen op haar gezicht kalmeerde ze iets, bang voor meer klappen.
De angst had haar nu overmeesterd. Doodstil lag ze op het bed. Grote betraande ogen keken omhoog. Misschien had ik haar nu kunnen uitkleden, maar ik wilde dat ze dat zelf deed. Als ik haar zou uitkleden zou het een soort van mishandeling zijn, als ze zichzelf uitkleedde was het een straf die ze zou ondergaan. Het leek een klein verschil, maar ik vond het van wezenlijk belang. Ik wilde geen onderdrukt meisje in huis, ik wilde iemand die zich, als was het dan tegen haar zin, liet straffen.
Ik pakte haar bij haar kin beet, dwong haar mij aan te kijken, en keek streng op haar neer.
"Ik wil dat jij je nu uitkleed! Begrepen?" riep ik. Joyce probeerde haar hoofd te schudden, maar ik hield haar kin stevig beet.
"Nee, alstublieft. Je mag me niet slaan." Zei ze weer, maar nu voor het eerst op een smekende toon. Ze wist dat ik de sterkere was en dat ik haar kon laten doen wat ik wilde. Ik had haar nu bijna zover dat ze zich zou uitkleden.
"Smeken helpt niet. Dat heb ik je in de gang al gezegd. En schiet op, anders zal ik je straf moeten verhogen." Ik stond van het bed op en deed een stap achteruit. Ik gaf haar de ruimte om zichzelf uit te kleden.
Joyce bleef stilletjes liggen. Haar angst had haar verlamd, en de twijfel sloeg ook toe. Even keek ze meer recht in de ogen, zag mijn wil om door te zetten en besloot toen om zich uit te kleden. Inwendig juichte ik, dit was mijn eerste overwinning. De pijn en de vernedering die ze straks zou voelen waren een bonus, maar de eerste stap was het belangrijkste.
Heel langzaam kleedde ze zich uit, hopend dat ik me zou bedenken of dat er iets anders tussen zou komen. Het was een ijdele hoop natuurlijk. Ik dacht dat ik haar later wel zou leren dat ze zich wat sneller moest uitkleden, dat had nu geen zin. Ik gaf haar de tijd die ze nodig had, en ik bleef geduldig wachten.
Langzaam groeide het stapeltje kleren op de grond, maar haar slipje en hemdje hield ze aan. Ik gebaarde dat ze door moest gaan.
"Alstublieft. U kunt me ook zo slaan. Dat doet net zoveel pijn." Smeekte ze weer, maar toen ik daar niet op reageerde trok ze ook haar hemdje uit. Ze draaide haar rug naar me toe en trok toen ook haar slipje uit. Ze was nu helemaal naakt.
"Omdraaien, Joyce. Houd je handen op je rug." Ze gehoorzaamde en voor het eerst keek ik naar haar naakte lichaam. Mijn ogen gleden over haar lichaam. Ze had kleine stevige borsten, een rond strak buikje, dun schaamhaar, en lange, niet al te dunne benen. Ze was een lust voor het oog, zelfs voor haar veertienjarige leeftijd.
Een traan gleed uit haar linkerooghoek over haar vuurrode wang naar beneden. Ik had haar nu helemaal in bedwang, dat dacht ik tenminste. Ik gebood haar op het bed te gaan liggen. Ik legde de pollepel op het nachtkastje terwijl ik naast haar op het bed ging zitten. Ze lag op haar buik, met haar gezicht afwachtend naar me toe gedraaid.
In een moment van onachtzaamheid greep Joyce de pollepel en gooide hem door de kamer heen. Genrriteerd stond ik weer op en pakte de pollepel bij de deur vandaan. Ondertussen was Joyce razendsnel omhoog gekomen en probeerde het raam te openen. Normaal gesproken waren deze ramen altijd op slot en was de sleutel alleen bij de leiding aanwezig. Blijkbaar had Joyce haar eigen sleutel bemachtigd, want voordat ik het wist had ze het raam wijd openstaan. Natuurlijk was haar actie tot mislukken gedoemd, want de kamer was te klein om haar genoeg tijd te geven om te ontsnappen.
Heel snel was ik weer bij haar en trok het raam weer dicht. Het verbaasde me dat Joyce zich zo snel weer had hervonden, terwijl ik dacht dat ik haar onder controle had. Terwijl ik het raam weer stevig afsloot stond Joyce met haar rug tegen de deur aan, zo ver mogelijk bij mij vandaan. Ik greep haar bij haar bovenarm, kneep er flink in en trok haar naar het bed. Ze kermde van de pijn. Ik liet haar echter pas weer los toen ze met haar gezicht in de kussens op haar buik op bed lag. Toen greep ik haar beide polsen bij elkaar, hield ze met een hand beet en sloeg voor de eerste keer met de pollepel op haar billen.
Joyce gilde. De pijn was totaal anders dan ze had verwacht. Het was geen doffe, nadreunende pijn, maar een scherpe, felle pijn. Nogmaals sloeg ik zo hard mogelijk. Ik kende geen genade. Hoe harder ik sloeg, hoe sneller ze me voortaan zou gehoorzamen.
Weer sloeg ik, en weer gilde Joyce het uit van de pijn. Het gegil en het kletsen van de pollepel op haar billen kon iedereen in de gang horen. Want alhoewel er bijna niemand meer aanwezig was in het tehuis, wist ik dat in ieder geval de kokkin en haar hulpje stonden te luisteren. Maar ze zouden niet ingrijpen.
Weer sloeg ik voluit. Ik zweette ervan. Ik voelde de kracht in haar armen toen ze zich los probeerde te rukken. Ik kon haar echter stevig vasthouden en hulpeloos kronkelde ze zich, proberend de slagen te ontwijken.
De volgende sloeg raakte haar vol op haar linkerbil. Het liet een flinke rode plek over. Haar hele billen werden langzamerhand vuurrood. De scherpe pijn van de slagen ging langzaam over in een voortdurende stampende pijn die haar hele achterwerk besloeg. De pijn van de slagen begon in elkaar over te lopen. Haar harde gillen na elke slag begon steeds meer over te gaan in een voortdurend hard gekerm en gehuil.
Na vijftien slagen hield ik op. Ik hijgde nog wat na en gaf mijn rechterarm wat rust. Ook ik deed mezelf pijn, maar lang niet zo erg als Joyce. Ruw draaide ik haar op haar rug. Joyce gezicht was nat van de tranen keek me aan, hopend dat het voorbij zou zijn. Ik had haar echter 25 slagen beloofd en zou haar die geven ook. Ik wilde haar gezicht kunnen zien tijdens het slaan, dus wilde ik haar in een andere positie hebben.
Ik liet haar haar knieen intrekken. Ook nu kon ik vrijelijk bij haar billen, die nu strak gespannen stonden, ook had ik een vrij uitzicht op haar kruis. Ik vroeg me af of ze nog maagd was. Natuurlijk reageerde mijn lichaam op haar wulpse naaktheid, maar ik probeerde dat te negeren.
Ik liet haar handen vrij, maar hield haar bovenbenen boven haar buik vast. Ik ging verder met slaan. Weer gilde Joyce. Ik raakte een plek waar ik vaker op had gericht en wat nu donkerrood was geworden, dat was extra gevoelig. De laatste negen slagen waren iets minder hard dan de eerste. De pijn van Joyce werd er niet minder om. Ze schokte en rilde op het bed. Hysterisch en in paniek.
Eindelijk stopte ik. Ik liet haar los en meteen draaide Joyce zich op haar zij. Met haar rug naar me toe legde ze haar handen op haar billen. Ze huilde hardop en schold me voor de meeste dodelijke en vreselijkste ziekten uit die ze kon bedenken. Ik liet haar gaan, ze was voorlopig genoeg gestraft.
"Joyce luister." Zei ik, "Als je over een uur, om drie uur, ingepakt en wel beneden in de garage staat, mag je mee. Als je er niet bent wordt je om vijf uur opgehaald en naar het gesticht gebracht. De keus is aan jou." Ik trok haar weer op haar rug. Ze kermde toen haar billen het bed raakten.
"Heb je het gehoord? Om drie uur in de garage." Zei ik nogmaals en Joyce knikte door haar tranen heen. Ze had het begrepen. Ik twijfelde niet of ze er wel zou zijn, ik wist het zeker.
Ik liet het huilende meisje alleen. Ze zou echter nog veel vaker zo'n pak slaag krijgen, dat beloofde ik mezelf.
Hoofdstuk 3: Naar huis
Om vijf over drie liep ik de garage onder het gebouw in. Nieuwsgierig keek ik rond, want het laatste kwartier was ik toch wel een beetje gaan twijfelen of Joyce wel met mij mee zou wilde. Ik had haar misschien wat erg hard aangepakt.
Ik liep naar mij auto toe. Joyce was niet te vinden. Ik vervloekte mezelf terwijl ik de sleutel in het slot stak. Toen ik wilde instappen zag ik Joyce ineens tussen twee auto's vandaan komen. Blijkbaar had ze ergens uit het zicht tegen een muurtje zitten wachten. Ze droeg een tas met kleren achteloos over haar rug. Op het eerste gezicht leek ze haar brutale houding weer aangenomen te hebben. Ze kwam weer zelfverzekerd over, maar was dat natuurlijk niet.
"Dus je komt gezellig bij mij logeren." Zei ik lachend en Joyce lachte terug. Nu ze dus toch meewilde kon ik mijn plannetje alsnog uitvoeren. Ik legde haar tas met kleren in de kofferbak en pakte daarna de pollepel die ik nog bij me had. Ik gaf hem aan Joyce.
"Die moet ik nog terugbrengen, dat was ik bijna vergeten. En dan kun je meteen je excuses aanbieden." Zei ik gemeen. Joyce stond een beetje beduusd met de pollepel in haar handen, de pollepel die haar zoveel pijn had gedaan. Ze wist niet precies wat ze ermee moest doen, of hoe ze hem moest vastpakken. Het was een grappig gezicht.
"Excuses aanbieden?" zei ze verbaasd, dat was in ieder geval iets wat ze nog nooit gedaan had. En iets waar ze ook helemaal geen zin in had, het zou haar reputatie ernstig schaden. Ik liep alvast in de richting van het trappenhuis, maar Joyce bleef staan. Ineens gooide ze de pollepel weg, dwars door de parkeergarage heen.
"Nee, ik doe het niet, Bekijk het maar." Ze sloeg uitdagend haar armen over elkaar en haar ogen glinsterden weer van ondeugendheid. Ik schudde een beetje meewarig mijn hoofd.
"Joyce, Joyce, Joyce. Doen je billen nog pijn?" vroeg ik. Ze knikte. "Wil je nu al meteen weer een pak voor je billen?" zei ik terwijl ik haar richting weer uit liep. Joyce deed een paar stappen achteruit en ik zag dat ze spijt had van haar aktie van net. Haar impulsieve gedrag had haar weer in moeilijkheden gebracht.
"Je mag kiezen, Joyce." Zei ik gemoedelijk. "Of de pollepel zoeken en mee naar boven gaan, of je broek laten zaken. Ik kan je ook hier een pak slaag geven." Ik keek Joyce streng aan en zag dat ze opgelucht adem haalde. Ze draaide zich snel om en rende door de parkeergarage. Ze had de pollepel snel gevonden, want zoveel auto's stonden er nu ook weer niet. En de parkeergarage zelf was ook niet echt groot, er konden maximaal twintig auto's staan.
Met de pollepel in haar hand kwam ze terug. Ze zweeg toen ik haar even aankeek en liep toen achter me aan naar de keuken. De kokkin was er nog steeds bezig met de maaltijden van vanmiddag. Haar hulpje was niet te zien. De kokkin was verbaasd ons te zien. "Komen jullie even afscheid nemen?" vroeg ze vriendelijk. Het was een aardige vrouw van in de vijftig. Nadat al haar kinderen het huis uit waren was ze vrijwilligerswerk gaan doen voor dit tehuis. Uiteindelijk werd ze nu betaald voor vier middagen in de week, maar ze was hier veel vaker aanwezig.
"Joyce komt even haar excuses aanbieden en de pollepel terugbrengen." Zei ik en keek daarna naar Joyce. De kokkin keek ook naar haar en wachtte. Joyce stond er beduusd bij. met monotone stem zei ze:
"Het spijt me, en hier is je pollepel terug." Er was geen enkele vorm van spijt of excuses in haar stem te horen, maar toch vond ik het een overwinning. Joyce hield de pollepel naar voren, maar de kokkin pakte hem niet aan.
"Die pollepel mag je wel houden. Ik heb er toch genoeg." Joyce schrok en hield nog steeds de pollepel naar voren. Ze draaide zich naar mij om, keek me vragend aan.
"Nou, schiet op. Bedank haar. Wees een beetje dankbaar." Zei ik lachend, maar Joyce weigerde. Ze draaide zich om en liep de keuken uit. Ik groette de kokkin en wenste haar een goede vakantie. Daarna liep ik ook de keuken uit.
Joyce wachtte me op, ze was kwaad.
"minder leuk persoon!" zei ze, haar tranen bedwingend.
Onderweg naar huis bleef het rustig in de auto. Joyce zat stilletjes voor zich uit te kijken en was emt haar gedachten ver weg. Ik kreeg ook de tijd om na te denken en probeerde te bedenken wat voor een moeilijke tijd ik tegemoet ging. Ik probeerde me geestelijkte wapenen tegen al haar kinderlijke gedragingen en probeerde op alle mogelijke situaties alvast antwoorden te bedenken. Ik realiseerde me nogmaals dat ik een hele zware tijd tegemoet ging.
Nog voor we de grote stad uit waren kreeg ik een nieuw idee. Aangezien ik van plan was Joyce flink onder de duim te houden, had ik alle hulp daarbij nodig. Ik had een extra middel nodig om haar de baas te kunnen blijven en ik dacht een oplossing gevonden te hebben. Met een brede glimlach op mijn gezicht dacht ik snel na, en hoe langer ik er over nadacht hoe meer vertrouwen ik er in kreeg. Een afslag eerder dan normaal draaide ik dus de rondweg af en reed door het grote industrieterrein aan de rand van de stad. Mijn connecties, en vooral die van mijn vader, konden me gemakkelijk aan de spullen helpen die ik nodig had.
Joyce keek een beetje verbaasd over het feit dat we nu hier rondreden, maar ze zei niets. Even later parkeerde ik langs de weg en keek Joyce strak aan. Ik vertelde dat ik tien minuutjes weg zou zijn en dat ze moest blijven zitten in de auto. Ze knikte en draaide haar hoofd weer weg. Blijkbaar was de verontwaardiging over het pak slaag nog te groot. Ze wist niet dat het pak slaag nog maar het begin was van vele vernederingen die nog zouden komen.
Snel liep ik een middelgroot kantoorgebouw in waartegen een grote hal was aangebouwd. Via de receptioniste had ik al snel een beleefdheidsgesprekje met de directeur van deze vestiging. Ik geloof dat mijn vader hem wel goed kende, misschien hadden ze vroeger wel bij elkaar in de klas gezeten. Toen ik hem vertelde waar ik eigenlijk voor kwam keek hij me verbaasd aan. Ik vertelde hem alleen wat ik nodig had en neit waarvoor. Na de eerste verbazing en mijn geheimzinnige verhaal, werkte hij toch goed mee. Hij schreef snel een opdrachtbon voor me uit en belde daarna naar het magazijn. Terwijl ik hem bedankte en we nog een paar beleefdheidsgroeten uitwisselden, werden de spullen voor me ingepakt en klaar gezet. Aangezien ik niet alles mee kon nemen, werd de rest nog dit weekend bezorgd.
Twwee minuten later legde ik de volle vuilnisbakzak op de zogenaamde achterbank van mijn tweezitter. Joyce keek me nog steeds niet aan, maar toen we een half uur later een eind uit de stad vandaan waren, leek haar humeur iets op te klaren.
"Is het nog ver?" Vroeg ze ineens. We reden al een kwartier over een brede tweebaansweg en zo nu en dan was de zee tussen de bomen door te zien. De weg kronkelde tussen de heuvels door em we kwamen in een dunbevolkt gedeelte van de provincie terecht. Slechts hier en daar stond een villa tussen de bomen verscholen. En ook het buitenhuis van mijn ouders was in een baai even verderop gebouwd. Aangezien mijn ouders er bijna nooit kwamen had ik er bijna permanent mijn intrek in genomen.
"We zijn er bijna. Nog tien minuutjes." Zei ik en ik keek haar even aan. Onze blikken kruisten en een ogenblik zag ik haar onzekere blik. Na vijf minuten sloeg ik af en reed door het op afstand bestuurde hek. Na een paar honderd meter door het bos gereden te nemen draaiden me om een stuk rots heen en hadden we ineens een fraai uitzicht over de zee en de rotskust. Twee grote boten lagen in de baai voor anker, een groot plezierjacht en een zeiljacht met twee masten. Aan de steiger lagen nog drie kleinere bootjes waaronder een zeven meter lang zeiljacht waarmee ik graag de zee op ging. Het huis zelf ging bijna geheel schuil tussen de bomen.
Joyce keek met open mond naar beneden terwijl ik mijn blik op de weg moest houden. Het smalle weggetje leidde langs de rotswand naar beneden en was de enige begaanbare weg naar het huis toe. Alle andere paden konden alleen op twee wielen, per paard, of lopend begeaan worden. Beneden gekomen reed ik door de nog opengaande garagedeuren naar binnen en stapte uit. Meteen klonk het zoemende geluid van de motor die de garagedeuren weer begon te sluiten. Joyce stapte een beetje beduusd uit, terwijl ik de vuilnisbakzak uit de auto tilde.
"Kom je mee?" Vroeg ik en wachtte op Joyce die te veel onder de indruk van het huis was om te bewegen. Joyce leek mop te schrikken uit haar gedachten, keek me even aan, en liep toen snel achter me aan. Via een trap naar boven kwamen we in een grote hal terecht en ik leidde Joyce via twee deuren snel naar de achterkant van het huis. Het uitzicht vanuit de woonkamer over het water was adembenemend, zeker wanneer je het voor het eerst zag, en dat wilde ik nog even voor haar verbergen. Voor de deur van de gastenbadkamer bleef ik staan. Ik opende de deur voor haar en wees naar binnen.
"Joyce. Luister even naar me." Zei ik met een serieuze blik. Joyce stond stil en keek me enigszinds verbaasd aan. "Aangezien het nog niemand is gelukt om een lief en gehoorzaam meisje van je te maken, ben ik genoodzaakt een hele speciale methode uit te proberen. Je zult het helaas niet zo leuk vinden, maar helaas. Daar is niets aan te doen." Ik keek Joyce even recht in de ogen, maar meteen boog ze haar hoofd en keek ze naar de grond.
"Als je maar met je poten van me af blijft. Ik vermoord je als je me nog een keer zo'n pak slaag geeft als vanmiddag!" Ze probeerde haar stem een dreigende klank mee te geven, maar ze stotterde en haar stem haperde.
"Dat hangt helemaal van jezelf af, Jocye. Als jij je weet te gedragen zal ik je niet meer slaan."
"Ik meen het." Zei ze, nu met wat meer kracht in haar stem. Ze keek me zelfs even recht in mijn ogen. Ik lachte om haar dreigement.
"Joyce, je gedraagt je als een klein kind. Je negeert alle vormen van gezag, hebt totaal geen eerbied voor anderen, doet alles wat niet mag, en je negeert alle regels die er bestaan. Wat jij nodig hebt is een harde hand en een strenge opvoeding. Iemand die je duidelijk maakt dat je niet de baas bent, en dat jij je hebt te houden aan de regels die voor jou worden opgesteld.
En ik zal diegene zijn, Joyce. Dag en nacht zal ik je er aan herinneren dat ik de baas ben, en dat jij maar een klein kind bent. Ongehoorzaamheid en brutaliteit zullen onmiddellijk en zeer zwaar gestraft worden. Maar goed gedrag zal ook beloont worden, we zullen samen de beloningen bedenken en de criteria waaraan je daarvoor moet voldoen." Mijn stem klonk wel krachtig en dreigend, Joyce was er van onder de indruk. Met een ferme hand op haar schouder drukte ik haar de badkamer in. Als een rebelse bijna volwassen vrouw ging ze naar binnen, en als een kind zou ik haar weer naar buiten laten.
Hoofdstuk 4: Nieuw ondergoed
De deur ging open en Jocye stormde de slaapkamer binnen. Via de andere deur als dat ze naar binnen was gegaan, vluchtte ze nu de badkamer uit. Ze was bijna naakt, haar borsten staken fier vooruit en haar lange, natte haren hingen strak naar beneden. Haar gezicht was vuurrood van woede en haar ogen traanden. Tranen leken te verdampen op haar gloeiende wangen. Het was een bijna absurd gezicht, want als enige kledingstuk droeg ze een witte, plastic luier. Het kledingstuk voor zieken en bejaarden leek het tengere meisje van al haar volwassenheid ten ontdoen, en haar huilende gezicht hielp daaraan natuurlijk mee. In de hoek van de slaapkamer kwam haat vlucht en einde en sloeg ze haar beide handen voor haar gezicht.
Ik stond nu in de deuropening. Alhoewel haar pijn ook mij zeer deed, hield ik me groot en standvastig. Niet alleen moest haar ego en haar zelfvertrouwen zeer doen, ook haar billen en wangen moesten nog steeds pijn doen. Natuurlijk had ze niet meteen gehoorzaamd, en haar wangen en billen had ik flink moeten raken voordat ik haar die luier om had gekregen en haar tweede pak voor haar billen had ze verdiend omdat ze meteen daarna haar luier zelf weer van zich af had gescheurd. Nu stond ze in de hoek van de kamer en liet ze haar luier voorlopig met rust.
Op het bed lag een roze pyjamapak klaar en ik pakte het op. Zodra ik echter bij haar in buurt kwam, schreeuwde Joyce weer en maakte afwerende gebaren. Ik wees naar het bed.
"Trek het pyjamapak maar aan, anders krijg je het nog koud." Vroeg ik zonder dwang, maar Joyce schudde afwijzend haar hoofd.
"Nee!" Riep ze, maar waarschijnlijk alleen omdat ze recalcitrant wilde zijn. Het was niet al te warm in de slaapkamer en ik zag het kippenvel op haar huid. Ik bleef haar een ogenblik aankijken en probeerde te bedenken hoe ik haar in het pyjamapak kon krijgen, zonder opnieuw een wereldoorlog uit te laten breken. Na een paar tellen kwam Joyce echter zelf in actie. Ze griste het pyjamapak van het bed en trok het snel aan. Daarna schoof ze ook nog haar voeten in de twee warme pantoffels die half onder het bed stonden.
"Goed zo, Joyce. Bedankt." Zei ik en was opgelucht. "Kom je mee naar de woonkamer? Alsjeblieft?" Vroeg ik, bijna smekend. Ik wilde haar niet alleen laten en had geen zin om hier in de slaapkamer te blijven. Ik liep een beetje vooruit een de gang in en hoopte dat ze me op afstand zou volgen. Even was ik bang dat ze het niet zou doen, maar toen zag ik haar gezicht in de deuropening. Nogmaals haalde ik opgelucht adem en liep naar de woonkamer, op vijf meter gevolgd door Joyce. Eenmaal inde woonkamer was ze een ogenblik haar luier vergeten en keek ze vol bewondering door de panoramaramen naar buiten. Met een licht krakend geluid liep ze naar het raam toe. Ze veegde de tranen uit haar ogen om beter te kunnen zien. De twee grote boten deinden zachtjes in de baai, en tussen de twee hoge, uitstekende rotskliffen door, was een smalle strook zee te zien.
Ik liet haar een ogenblik alleen en schonk een glas frisdrank voor haar in. Zelf nam ik iets sterkers en met twee glazen liep ik terug de woonkamer in. Joyce stond nog steeds voor het raam en ik ging vlak bij haar op een bank zitten. Ook ik keek nog steeds graag naar buiten en genoot van het uitzicht. Ik zette haar glas met drinken vlak bij me neer op de tafel en zelf nipte ik aan de uitstekende Whisky.
Na drie minuten naar buiten gekeken te hebben draaide ze zich om. Ze realiseerde zich dat ze niet had geweten dat ik zo dicht bij haar op de bank had gezeten. Haar ogen keken me woedend aan en ze wilde weglopen.
"Ik ben gemeen, he?" Zei ik lachend, om te proberen het ijs wat te breken.
"Je bent een vieze pervert, minder leuk persoon. Dat ben je!" Riep ze kwaad en ik wilde ingrijpen en haar laten merken dat ik dit soort taal niet tolereerde. Gelukkig realiseerde ik me nog op tijd dat ik haar niet in een half uurtje kon omtoveren tot prinsesje, en ik liet haar begaan.
"Ik heb wat te drinken voor je ingeschonken, dus als je dorst hebt..." Zei ik. Ik zag haar ogen begerig kijken naar het glas drinken, maar ze durfde niet zo dicht bij me in de buurt te komen.
"Weet je nog wat ik gezegd heb over straffen en beloningen?" Vroeg ik. Joyce keek me een beetje vragend aan. "Om acht uur gaan we eten. Als je tot die tijd je luier omhoudt en als je dan ook nog een beetje gezellig doet tijdens het eten, dus niet de hele tijd zo'n chagrijnig gezicht trekt, dan zal ik je na het eten een rondleiding geven door het huis en ook langs het strand." Zei ik. Ik wilde haar een doel geven om zich goed te gedragen en niet alleen dreigen met straffen. Ik had begrepen dat dat bij haar niet zo goed werkte.
"En anders?" Vroeg ze. Joyce was gewend om dreigementen te horen en wist hier niet zo goed raad mee.
"Als jij chagrijnige gezichten trekt tijdens het eten ben ik genoodzaakt hetzelfde te doen." Zei ik lachend, maar ze lachte niet terug.
"Haha." Lachte ze cynisch. "Wat gebeurd er als ik mijn... mijn luier uittrek?" Vroeg ze volhardend. Ik haalde mijn schouders op.
"Ik weet het wel! Dan ga je me weer slaan. Kun je je agressie weer op me uitleven, vuile minder leuk persoon. Misschien kun je me beter vastbinden, dan hoef je me niet vast te houden en kun je met beide handen slaan. En als je dan ook nog een prop in mijn mond stopt kan ik ook niet meer schreeuwen." Ik keek haar een beetje angstig en verbaasd aan. Ze was echt bang voor me en vertelde me hoe ze dacht hoe ik haar ging straffen. Ik had totaal niet de intentie om zover te gaan en eigenlijk vond ik dat ik haar alveel te zwaar aanpakte, maar ze gaf me geen keus. Ik had het gevoel dat als ik haar niet sloeg, ik helemaal geen overwicht meer over haar had. Ik wist heel goed dat angst voor straf niet de juiste methode was om haar op het rechte pad te brengen, maar vooralsnog kon ik geen andere methode bedenken. Daarom wilde ik juist de nadruk op de beloning leggen en niet op de straf.
"Alsjeblieft, Joyce. Wees kalm. Ik zal eerlijk zijn. Als jij niet gehoorzaamt en ik weet geen andere manier om jou te straffen, dan zal ik je inderdaad slaan. En het zal pijn doen, misschien wel heel erg veel pijn. Maar alleen op je billen, en misschien een enkele keer op je wang. Meer niet."
"Wat! Meer niet?" Riep ze uit. Tranen sprongen in haar ogen, haar voorhoofd vuurrood en haar stem trilde. "Weet je wel hoeveel pijn dat doet?" Huilde ze. Ik was verbaasd, want ik had niet verwacht dat die vijfentwintig slagen met die pollepel zoveel pijn hadden gedaan. Joyce zag mijn verbaasde gezicht.
"Het deed nog pijn van de vorige keer." Dikke tranen stroomden over haar wangen en mijn medelijden met haar werd alleen maar groter. Haar laatste zin begreep ik echter niet, welke vorige keer?
"Je denkt toch niet dat je de enige bent die me slaat, of wel soms? Nou, dan kan ik je vertellen dat dat ge-aai helemaal niets voorstelt. Ik had het niet eens gevoeld, als..." Ineens draaide ze zich om en liep ze weg. Ik bleef verbijsterd achter. Niemand in het tehuis had het recht haar te slaan, zelfs ik was misschien wel strafbaar wegens mishandeling. Ik realiseerde me dat mijn slagen met de pollepel op haar eerder 'mishandelde' billen tien keer zoveel pijn deden dan normaal. Haar geschreeuw was dus geen aanstellerij geweest, het had echt pijn gedaan.
Wat moest ik doen? Moest ik naar haar toe gaan en me verontschuldigen? Moest ik zeggen dat het me speet? Ik wist heel goed dat ze nu toch niet naar me zou luisteren, ik zou het nu alleen maar erger maken. Zou ik haar maar met rust laten? En als ik teveel medelijden zou toen, zou ze daar vast misbruik van maken. Ik moest een middenweg vinden tussen verontschuldiging en onverschilligheid. Ik stond op en liep naar haar toe.
"Het spijt me, Joyce. Als ik het had geweten had ik er rekening mee gehouden. Maar je weet dat ik niet kan beloven dat het niet nogmaals zal gebeuren." Zei ik, maar Joyce draaide zich van me af en keek naar buiten.
"Ga weg. Laat me met rust." Zei ze huilend, en ik deed wat ze van me vroeg. Met een roman nestelde ik me op de bank en probeerde me op het verhaal te concentreren. Af en toe hoorde ik dat Joyce achter me door de kamer liep, maar ik liet haar haar gang gaan. Na een uur werd ze wat rsteloos en ik begreep dat ze zich verveelde. Eindelijk kwam ze heel zachtjes naar me toe en pakte voorzichtig het glas frisdrank van de tafel. Met een flinke teug dronk ze het glas leeg en zette het snel weer voor me op tafel.
"Wil je televisie kijken?" Vroeg ik. Ze mompelde was als antwoord en ik begreep dat ze dat wel wilde. Samen liepen we terug naar de slaapkamer en ik zette de televisie voor haar aan. Joyce ging op haar buik op het bed liggen en rustte met haar kin op haar handen. Terwijl ze met haar voeten op het hoofdkussen lag ging ik naast haar op het bed zitten.
"Ga weg!" Zei ze kortaf.
"Joyce, je weet nog wat de afspraak was?" Vroeg ik en ze knikte.
"Ik moet mijn luier aan houden, en ik mag niet chagrijnig zijn tijdens het eten." Mompelde ze, terwijl ze de afstandsbediening uit mijn handen wilde pakken.
"En? Ga je je aan de afspraak houden?" Vroeg ik, maar daarop kreeg ik geen anwoord. Ik gaf haar de afstandsbediening en stond op. Net terwijl ik de kamer uit wilde lopen, hield Joyce me tegen.
"En als ik moet plassen?" Vroeg ze zachtjes, zonder haar blik van de televisie af te wenden.
"Dan mag je kiezen. Of je komt naar mij toe en dan zal ik je helpen met je luier af en aan te doen, of... of ik zal je voor het eten moeten verschonen. Zoals een baby wordt verschoond!" Zei ik en ik liet haar daarna alleen. Ik twijfelde of Joyce zich wel aan de afspraak zou houden. Ik wist zeker dat ze niet het meest vrolijke tafelgezelschap zou zijn, maar dat vond ik ook niet zo heel erg. Ik was veel banger dat ze haar eigen luier uit zou doen, misschien om naar de wc te gaan. Bij terugkomst zou ze dan een pijnlijke verrassing te wachten staan, want de luier zou zd niet meer dicht krijgen. De plakstrips waren maar voor eenmalig gebruik en konden niet hersloten worden. Ik wist dat ik haar dan moest straffen, en zwaar ook, maar ik wit nog niet precies hoe.
Hoofdstuk 5: Christine
Om half acht kwam Joyce weer de kamer in. Intussen was de schoonmaakster annex kokkin ook gearriveerd en had gevraagd of ze voor ons wat te eten wilde klaarmaken. Meestal kwam ze alleen om wat schoon te maken, of wat andere huishoudelijke zaken te regelen, maar als ik haar vroeg om wat te koken, deed ze dat met genoegen.
Twee uur lang had Joyce zich stil gehouden in de slaapkamer. Ik gad me kunnen bedwingen om te controleren wat ze aan het doen was, maar ik wilde haar de ruimte geven om zelf verantwoordelijkheden te nemen. Als ik haar dag en nacht in de gaten zou houden, zou ze nooit leren hoe ze zich in haar eentje moest gedragen. Mijn nieuwsgierigheid omtrent het al dan niet om hebben van de luier was desondanks bijzonder groot.
Ze keek me een beetje onzeker aan en wees naar de keuken, waar het geluid van pannen en dergelijke vandaan kwam. Ik glimlachte.
"Dat is Christine, de huishoudster. Ze maakt wat te eten voor ons klaar." Zei ik, maar Joyce was niet helemaal gerustgesteld. Terwijl ze voorzichtig naar de bank tegenover me liep, en ging zitten, juichte ik inwendig, want ik hoorde haar luier kraken. Ze had hem dus niet uit getrokken. Die luier was natuurlijk ook de reden dat ze wat nerveus was met betrekking tot vreemden in het huis. Ze wilde niet nog meer vernederd worden tegenover andere mensen. Ik was ook opgelucht dat Joyce zich niet meer zo vijandig tegenover mij gedroeg, ze kwam nu in ieder geval vrijwillig binnen een straal van die meter bij me in de buurt.
Toeval of niet, maat juist op dat moment kwam ook Christine net even de kamer binnen. Ze zag dat mijn gaste ook in de kamer aanwezig was en stapte brutaal naar ons toe. Ik vond Christine altijd een heelaardige vrouw gevonden. Ze werkte al jaren voor de familie en wist precies wat ze wel en niet kon doen. Ze had goed begrepen dat ze zich nu familiair kon gedragen en ze stak vriendelijk een hand op Joyce toe.
"Hallo. Ik ben Christine, het manusje van alles, zeg ik altijd maar." Ze lachte vriendelijk en twijfelde niet toen de hand van Joyce wat lang achterwege bleef. Ik keek met een glimlach toe hoe Joyce toch maar schuchter de hand van Christine schudde.
"Ik ben Joyce. Ik... eh..." Stamelde ze. Ik sprong haar bij.
"Ze blijft een tijdje bij ons logeren." Zei ik.
"Ah, bofkont. Mark is een beste kerel. Soms een beetje streng, maar een beste kerel, zeg ik je." Ik keek verbaasd. Ik had haar nog niets verteld over Joyce, maar zoals altijd schatte ze alles weer perfect in. Ze had geen uitleg nodig om de situatie te overzien."
"Over een minuutje of tien is het eten wel klaar. Zal ik de tafel alvast dekken?" Vroeg ze aan mij en ik knikte. Daarna verdween ze weer naar de keuken. Die vijftien minuten gaven mij in ieder geval nog genoeg tijd om Jocye eerst nog even van wat ongemak af te helpen. Ze was natuurlijk niet voor niets naar de woonkamer gekomen.
"Kom je even mee, Joyce?" Vroeg ik, terwijl ik wist dat er wat meer overredingskracht voor nodig zou zijn, om Joyce in beweging te krijgen. Ze keek angstig naar me op, maar voordat ze wat kon zeggen was ik bij haar.
"Je hoeft niet bang te zijn, kom nu maar mee." Zei ik. Ik legde mijn hand op haar schouder, maar ze sloeg mijn hand van zich af.
"Blijf van me af!" Snauwde ze.
"Kom je met me mee?" Vroeg ik nu kortaf. Joyce stond met tegenzin op, maar liep gelukkig met me mee. Samen liepen we naar haar slaapkamer. Ik pakte haar daar met lichte dwang bij haar bovenarm en trok haar tot bij het bed. Ik ging op het bed zitten en trok Joyce tot ze recht voor me stond. Joyce protesteerde steeds heftiger, maar voordat ze zich kon lostrekken had ik haar pyjamabroek al naar beneden getrokken. Dit deed haar nog meer tegenspartelen, en ze trok zich nu helemaal los. Voordat ze haar pyjamabroek weer kon bedekken had ik echter al gezien dat haar luier nog precies zo dichtzat dan toen ik hem in de badkamer had dicht gemaakt. Ook kon ik zien dat haar luier nog steeds droog was. Dit kon nog maar een ding beduiden, ze moest nu hoog nodig plassen.
"Teringteef, blijf van me af." Schreeuwde ze.
"Joyce, alsjeblieft." Zei ik en ik stond op. "Ik begin mijn geduld te verliezen. Je komt nu bij me, zodat ik je luier kan uittrekken en jij naar het toilet kan gaan, of je kunt als een baby in je luier plassen. Je kunt nu kiezen!" Riep ik kwaad. Ik zag Joyce twijfelen, haar bewegingen haperden, en ik greep haar weer snel bij haar bovenarm en trok haar terug naar het bed. Ik gaf haar weinig tijd om te antwoorden, want al snel zat ik weer op de rand van het bed en had ik haar pyjamabroek alweer tot op haar knieen naar beneden getrokken.
"Nee!" Riep Joyce, maar ze deed geen pogingen om zich los te rukken. Ze stond zelfs los en met twee handen trok ik de vier plakstrips van haar luier los. Ze rilde toen de luier van haar lichaam los kwam en meteen daarna trok ze haar pyjamabroek weer half omhoog en rende ze naar de badkamer.
Een paar minuutjes later stond ze met haar pyjamabroek helemaal omhoog, in de deuropening van de badkamer. Ze keek me smekend aan, tegen beter weten hopend op normaal ondergoed.
"Nee, niet zeuren, Joyce. Kom maar liggen." Zei ik streng en wees naar het bed. Ik had inmiddels een schone luier voor haar gepakt en die lag op het bed voor haar klaar.
"Nee!" Riep Joyce beslist. "Nu is het genoeg. Je hebt me nu wel genoeg gestraft." Zei ze zelfverzekerd, maar ze vervolgde ene stuk onzekerder. "Alsjeblieft?" Aangezien ze niet vrijwillig naar het bed kwam, stond ik op liep naar haar toe. Halverwege het bed en de deuropening liep ze echter met een grote boog langs me heen en ging snel op het bed liggen.
"Goed zo, Joyce." Complimenteerde ik, en snel ging ik weer op de rand van het bed zitten. Zonder al teveel moeite deed ik haar de luier weer om, alhoewel de tranen weer in haar ogen sprongen. De volgende tien minuten zou ze niet meer tegen me praten, maar hoe vaker ik haar een luier omdeed, hoe sneller ze daarvan zou bijkomen.
(deel 1)
Hoofdstuk 1: Het verzoek
"Nee, sorry. Ik heb daar helemaal geen zin in." zei ik, en ik liep langs haar heen. Joyce keek me beteuterd achterna. Dit was niet precies het antwoord waar ze op gehoopt had. Terwijl ik doorliep hoorde ik haar blote voeten op de tegels. Ze rende me achterna, haalde me in en ging voor me staan.
"Ja maar, u moet me helpen. Wat moet ik anders." Haar armen hingen slap langs haar lichaam, haar schouders ingezakt, en haar smekende ogen waren op me gericht.
"Ik moet helemaal niets, Joyce. Je hebt jezelf in problemen gebracht. En nu kom je naar mij toe." Ik was blijven staan en keek haar strak aan. Ze liet haar hoofd zakken, keek naar de vloer.
"Waarom kom je eigenlijk naar mij toe. Ik ben vast niet je eerste keus, of wel soms?" Ik zag Joyce twijfelen en daarna schudde ze voorzichtig haar hoofd. "Het hele jaar door verziek jij de sfeer in de groep met je kinderlijke en irritante gedrag. En nu wil niemand je in huis nemen. Dit is de straf. Had jij je maar beter moeten gedragen." Ik duwde haar aan de kant en liep door. Ik wist dat ik hard moest zijn, alhoewel ik best wel een beetje medelijden met haar had. Natuurlijk is het niet makkelijk als je op veertienjarige leeftijd door je ouders in een tehuis wordt gedumpt. Haar ouders waren nooit getrouwd geweest, nog voor de geboorte was haar vader verdwenen, waarna haar moeder de ene na de andere man in huis haalde.
Eindelijk leek het toch nog goed te komen, want toen ze tien jaar was vond haar moeder eindelijk een goede en lieve pleegvader. Alle problemen leken voorbij, totdat een dronken automobilist haar vader met een auto vermoordde. Haar moeder raakte weer aan de drank en drugs en kon niet meer voor haar zorgen. Joyce kwam in aanraking met de politie en werd naar dit tehuis gebracht.
Tijdens de zomervakantie werd het tehuis tijdelijk gesloten wegens een verbouwing en iedere inwoner moest nieuw onderdak zien te vinden. De meeste kinderen waren in andere tehuizen onder gebracht, maar vooral de oudere kinderen moesten zelf een onderkomen zien te vinden. En dat was natuurlijk niet zo heel gemakkelijk, aangezien ze geen thuis meer hadden. Ik wist van een aantal collega's dat ze tijdelijk een huisloze tiener in huis hadden genomen. En nu stond Joyce voor me, het meest onhandelbare meisje uit het tehuis.
Ik was zelf geen verzorger of medewerker van het tehuis. Mijn vader hield dit tehuis draaiende door er behoorlijk veel geld in te steken. Het grootste gedeelte van de verbouwing kwam dan ook voor zijn rekening. Hij deed het om iets terug te doen aan de maatschappij die hem behoorlijk rijk had gemaakt.
Ik werkte hier regelmatig mee, als een soort activiteitenbegeleider. Ik was een manusje van alles. Soms gaf ik bijles, dan weer hielp ik met reparaties, of organiseerde ik evenementen. Het was voor mij een soort van vrijetijdsbesteding. Ik vond het leuk om met kinderen om te gaan. Het waren kinderen met een moeilijke jeugd en de dankbaarheid was altijd groot bij deze kinderen. Het was ook gewoon leuk werk, en ik deed het graag.
Ik was voor Joyce de laatste kans, want als ze vandaag geen onderdak had gevonden, werd ze tijdelijk overgeplaatst naar een zwaar beveiligde instelling voor jeugdige delinquenten. Alleen daar was nog plaats voor haar, want nergens anders wilde men haar hebben. Ze zou er helemaal geen leuke tijd hebben. Het leven was er een stuk harder dan hier en ze zou gewoon mee moeten draaien met de rest van de inwonenden, wat vaak jeugdige criminelen waren.
Dan was het beter om te proberen bij mij te kunnen logeren. Alhoewel ze daar ook behoorlijk tegenop zag, omdat ik toch wel bekend stond als erg streng. Joyce wist ook heel goed dat ik niet ze gemakkelijk was en ook regelmatig met mijn handjes 'wapperde'. Soms als de oudere kinderen zich misdroegen wilde ik wel eens een behoorlijke tik uitdelen, of met behoorlijk zware straffen komen. Daar was Joyce wel bang voor, maar het alternatief was veel erger.
"Het spijt me, Ik beloof dat ik me zal gedragen!" zei ze, terwijl ze weer achter me aan liep. Maar ik negeerde haar. Innerlijk twijfelde ik wel. Ik wist dat ik haar in principe wel tijdelijk in huis kon nemen, alhoewel dat hier en daar wel wat problemen zou opleveren, maar dat waren geen onoverkomelijke problemen. Het zou gewoon lastig zijn, en zeker omdat ook niet het meest vriendelijkste meisje was.
"Ik geloof je niet, Joyce. Misschien is het wel eens goed dat je een paar weken lang eens flink in het gareel geduwd wordt. Je zou niet misstaan tussen de dieven en de oplichters!" Joyce schrok, ze had niet zo'n harde opmerking van mij verwacht. Ze had er eigenlijk een beetje op gerekend dat ze mij met wat smeken en lief aankijken wel had kunnen overreden. Die hoop leek nu vervlogen. De gedachte aan de hele zomer opgesloten te zitten in een gesticht maakt haar kwaad.
"Je bent gewoon een minder leuk persoon. Je strooit met je geld, hangt de gulle weldoener uit, je doet alsof je god zelf bent, maar wanneer er even iets anders van je gevraagd wordt, iets wat je niet met geld kunt oplossen ben je ineens niet thuis." Ze draaide zich abrupt om en liep de andere kant op.
"Je hoeft mij niet de schuld te geven. Als jij je beter zou gedragen had je allang onderdak gevonden. En als het moet wil ik ook best iemand in huis nemen, iedereen behalve jij. Ik heb geen zin om twee maanden lang tegen jouw kinderlijke gedrag aan te moeten kijken. Je bent een irritant kind, dat nodig eens een beetje volwassen moest worden."
Mijn woorden kwamen weer hard aan. Ze bleef stil staan en sloeg haar handen voor haar gezicht. Ik wist dat ze huilde.
"Ik weet best dat ik niet makkelijk ben, maar je kunt me toch helpen." haar stem trilde. Ik draaide me naar haar om, ze stond met haar rug naar me toe.
"Huilen en smeken zullen je niet helpen, Joyce. Dat is wel erg naief. Je bent ook net een klein kind. Je verdient het niet om als een volwassene behandeld te worden." Langzaam draaide ze zich om. Ik zag dat het echte tranen waren, haar verdriet was gemeend.
"Behandel me dan als een klein kind, maar stuur me alstublieft niet naar dat tehuis." Haar stem was zacht en haperde, haar betraande ogen waren op me gericht. Nu twijfelde ik weer. Ik dacht aan de gevolgen wanneer ik haar in huis zou nemen. Kon het wel? Er leken inderdaad geen onoverkomelijk problemen te zijn.
"Ik weet het niet, Joyce. Je weet dat er geen weg terug is als ik je vanavond mee naar huis zou nemen. Jouw plaats in dat tehuis wordt meteen ingenomen door iemand anders." Joyce fleurde weer iets op, want ze zag een opening. Ze begreep dat ik twijfelde en meteen was ze weer poeslief.
"Ik weet zeker dat u geen spijt krijgt, ik zal me goed gedragen. Ik beloof het."
"Ik heb je al gezegd dat smeken niet werkt, Joyce. En je weet best dat je die belofte toch niet kunt houden. Binnen een uur ben je weer dat zelfde irritante kind dat ieders bloed onder de nagels vandaan haalt." Ik probeerde een manier te bedenken om haar enigszins in bedwang te kunnen houden. Dat zou niet gemakkelijk worden, want ik was natuurlijk niet de eerste die dat probeerde. En ik was gebonden aan dezelfde regels en omstandigheden als de mensen hier waren, toch?
Ineens bedacht ik dat ik me dat ik me minder star aan de regels hoefde te houden dan de verzorgers hier. Misschien kon ik haar wel harder straffen, of anders. Lichamelijk straffen waren hier natuurlijk verboden, maar niemand hield me tegen als ik Joyce een flink pak voor haar billen zou geven. Op die manier kon ik Joyce wel onder controle houden, en waarschijnlijk hoefde ik haar maar een paar keer echt te slaan. De dreiging zou daarna genoeg moeten zijn om haar in het gareel te houden.
Inwendig besloot ik om het te doen. Ik zou het gezelschap best wel leuk kunnen vinden, en stiekem genoot ik ook al van het moment dat ik haar voor het eerst op haar blote billen zou slaan. De saaie vakantieperiode zag er ineens een stuk aantrekkelijker uit. Ik wilde Joyce echter nog wel even in het ongewisse laten.
Ze keek me aan, hopend dat ik zou toestemmen.
"Ik weet het niet, Joyce. Ga maar naar je kamer. Je hoort het nog wel." Joyce keek me kwaad en teleurgesteld aan. Ze dacht dat ik haar voor niets een beetje hoop had gegeven. Gelukkig kon ze zich nog net beheersen en hield de woedeaanval voor zich. Zonder een woord te zeggen draaide ze zich om en liep weg. Ze had nog steeds een beetje hoop, maar rekende nergens meer op.
Ik liep ondertussen naar de administratie en regelde dat Joyce de komende twee maanden bij mij zou wonen. Mijn besluit stond nu helemaal vast. Ik wist dat de eerste weken heel moeilijk zouden worden, maar ik dacht dat ik na die beginperiode Joyce wel had laten wennen aan mijn strenge regels.
Hoofdstuk 2: Straf
Een half uurtje later liep ik naar de kamer van Joyce. Na twee keer tevergeefs kloppen liep ik naar binnen en vond haar kamer leeg. Ik glimlachte want ik had ook niet verwacht dat Joyce me zou gehoorzamen. Dat ze mijn verzoek om naar haar kamer te gaan niet had uitgevoerd zou haar de eerste pak voor haar billen opleveren. Nu moest ik alleen Joyce nog zien te vinden.
Zoekend liep ik door de gangen, totdat ik langs de keukens kwam en ik iemand kwaad hoorde roepen. Ik had Joyce gevonden, want bijna alleen Joyce kon iemand zo kwaad. Ik stapte de keuken binnen en Joyce botste tegen me op. Ze wilde net de keuken uitrennen, maar kon nu niet verder meer. Ze struikelde en viel geschrokken op de grond.
De vrouwelijke kok stond met een rood hoofd te gebaren. Ze was blij dat ik er nu was, want alleen had ze totaal geen overwicht op Joyce. Ik vroeg me wel af wat er gebeurd was. Toen de kok wat gekalmeerd was en Joyce inmiddels ook weer was gaan staan, kreeg ik het antwoord.
"Kun je nu niet even wachten tot het etenstijd is. Je mag hier niet eens komen, en je moet ook met je poten van het eten afblijven" tierde de vrouw. Joyce stond er laconiek bij, nauwelijks onder de indruk van de tirade van de kokkin.
"Ach, wat maakt dat nu uit. Of ik nou nu of straks eet, wat is het verschil?" lachte ze. Toen greep ik in. Met mijn beide handen op haar schouders draaide ik haar naar me toe. Ik schudde haar ruw door elkaar.
"Het verschil is dat zij nee zegt. En aangezien zij de baas is hier, mag het dus niet. Je zult dus gewoon op je beurt moeten wachten." Zei ik streng, maar nog steeds was Joyce niet erg onder de indruk.
"Sorry hoor, ik had gewoon honger." Zei ze nog steeds met die laconieke uitdrukking op haar gezicht.
"En ik had ook gezegd dat je naar je kamer moest gaan, weet je nog? Kijk me aan, Joyce." Ik schudde haar nogmaals door elkaar en har ogen vonden even de mijne. Ze zag mijn woede en haar laconieke blik verdween meteen.
Op de achtergrond zag ik hoe de kokkin verbaasd toekeek naar het tafereel. Ze was niet gewend dat iemand Joyce zo toesprak en Joyce daarvan ook nog onder de indruk was.
"En nu naar je kamer! Ik kom er zo aan." zei ik en duwde Joyce richting de deur. Ze liep inderdaad weg en ik beantwoordde de verbaasde blik van de kokkin en haar hulpje die erbij was komen staan.
"Een flink pak voor haar billen zou haar goed doen." Zei ik lachend en de kokkin en haar hulpje waren het daarmee eens.
"Ach, in het tehuis waar ze heen gaat, zal ze stevig aangepakt worden. Ze zal niet onderdoen voor het uitschot dat daar woont." Zei de kokkin, niet wetend dat ik Joyce in huis zou nemen.
"Ze gaat niet naar dat tehuis. Ik neem haar in huis." Ik kon de verbazing van hun gezichten aflezen. "Ik denk dat ik haar in twee maanden tijd heb omgevormd in een lief en bedeesd meisje." Vervolgde ik
"Je bent gek." Zei het hulpje.
"Nee hoor. Zoals ik al zei, een flink pak voor haar billen zal haar goed doen. Mag ik even een pollepel van je lenen?" vroeg ik. Zonder het antwoord af te wachten pakte ik een grote, houten pollepel van het rek en liet de beide vrouwen nu nog meer verbaasd achter. Ze konden geen woord meer uitbrengen, maar op de lippen van de kokkin zag ik een vage glimlach toen ik de keuken uitliep.
Vol vertrouwen liep ik weer door de gangen naar de kamer van Joyce. Ditmaal vond ik haar daar wel. Ik liep zwijgend naar binnen en deed de deur aan de binnenkant op slot. Joyce zat onderuit gezakt op het bed, en probeerde haar beginnende angst te verbergen. Ze voelde dat er wat ging gebeuren, maar wist niet wat. Ik ging naast haar op het bed zitten en keek haar strak aan.
"Als je bij mij wilt komen logeren, zul je moeten leren gehoorzamen. Aangezien je daar in het begin wel wat moeite mee zultl hebben, zal ik moeten laten merken dat ongehoorzaamheid uit den boze is. De straf voor vandaag is 25 slagen met deze pollepel op je blote billen. Uitkleden! Nu!" zei ik streng. Joyce sprong geschrokken op en deinsde achteruit. Ze probeerde te vluchten door de deur, maar ik had de sleutel in mijn zak. Ze zat opgesloten.
"Nee, je hebt niet het recht om me te slaan. Nooit" riep ze met een zelfverzekerde blik, maar dat was slechts haar uiterlijk. Innerlijk was ze bang en broos.
"Je kunt er niet onderuit. Maak het niet erger dan het al is." Maar natuurlijk wilde Joyce niet meewerken. In de kleine ruimte was het niet moeilijk om Joyce vast te grijpen en op het bed te gooien. Met angstige ogen keek ze me aan, spartelend en trappend.
"Je mag niet slaan, dat is verboden. Dat weet je best!" riep ze nogmaals.
"Personeel en begeleiders moeten zich inderdaad aan de regels van het huis houden. Ik ben maar te gast, en ik doe wat ik wil." Ik probeerde het wilde veertienjarige meisje in bedwang te houden, maar dat lukte niet. Met twee rake klappen op haar gezicht kalmeerde ze iets, bang voor meer klappen.
De angst had haar nu overmeesterd. Doodstil lag ze op het bed. Grote betraande ogen keken omhoog. Misschien had ik haar nu kunnen uitkleden, maar ik wilde dat ze dat zelf deed. Als ik haar zou uitkleden zou het een soort van mishandeling zijn, als ze zichzelf uitkleedde was het een straf die ze zou ondergaan. Het leek een klein verschil, maar ik vond het van wezenlijk belang. Ik wilde geen onderdrukt meisje in huis, ik wilde iemand die zich, als was het dan tegen haar zin, liet straffen.
Ik pakte haar bij haar kin beet, dwong haar mij aan te kijken, en keek streng op haar neer.
"Ik wil dat jij je nu uitkleed! Begrepen?" riep ik. Joyce probeerde haar hoofd te schudden, maar ik hield haar kin stevig beet.
"Nee, alstublieft. Je mag me niet slaan." Zei ze weer, maar nu voor het eerst op een smekende toon. Ze wist dat ik de sterkere was en dat ik haar kon laten doen wat ik wilde. Ik had haar nu bijna zover dat ze zich zou uitkleden.
"Smeken helpt niet. Dat heb ik je in de gang al gezegd. En schiet op, anders zal ik je straf moeten verhogen." Ik stond van het bed op en deed een stap achteruit. Ik gaf haar de ruimte om zichzelf uit te kleden.
Joyce bleef stilletjes liggen. Haar angst had haar verlamd, en de twijfel sloeg ook toe. Even keek ze meer recht in de ogen, zag mijn wil om door te zetten en besloot toen om zich uit te kleden. Inwendig juichte ik, dit was mijn eerste overwinning. De pijn en de vernedering die ze straks zou voelen waren een bonus, maar de eerste stap was het belangrijkste.
Heel langzaam kleedde ze zich uit, hopend dat ik me zou bedenken of dat er iets anders tussen zou komen. Het was een ijdele hoop natuurlijk. Ik dacht dat ik haar later wel zou leren dat ze zich wat sneller moest uitkleden, dat had nu geen zin. Ik gaf haar de tijd die ze nodig had, en ik bleef geduldig wachten.
Langzaam groeide het stapeltje kleren op de grond, maar haar slipje en hemdje hield ze aan. Ik gebaarde dat ze door moest gaan.
"Alstublieft. U kunt me ook zo slaan. Dat doet net zoveel pijn." Smeekte ze weer, maar toen ik daar niet op reageerde trok ze ook haar hemdje uit. Ze draaide haar rug naar me toe en trok toen ook haar slipje uit. Ze was nu helemaal naakt.
"Omdraaien, Joyce. Houd je handen op je rug." Ze gehoorzaamde en voor het eerst keek ik naar haar naakte lichaam. Mijn ogen gleden over haar lichaam. Ze had kleine stevige borsten, een rond strak buikje, dun schaamhaar, en lange, niet al te dunne benen. Ze was een lust voor het oog, zelfs voor haar veertienjarige leeftijd.
Een traan gleed uit haar linkerooghoek over haar vuurrode wang naar beneden. Ik had haar nu helemaal in bedwang, dat dacht ik tenminste. Ik gebood haar op het bed te gaan liggen. Ik legde de pollepel op het nachtkastje terwijl ik naast haar op het bed ging zitten. Ze lag op haar buik, met haar gezicht afwachtend naar me toe gedraaid.
In een moment van onachtzaamheid greep Joyce de pollepel en gooide hem door de kamer heen. Genrriteerd stond ik weer op en pakte de pollepel bij de deur vandaan. Ondertussen was Joyce razendsnel omhoog gekomen en probeerde het raam te openen. Normaal gesproken waren deze ramen altijd op slot en was de sleutel alleen bij de leiding aanwezig. Blijkbaar had Joyce haar eigen sleutel bemachtigd, want voordat ik het wist had ze het raam wijd openstaan. Natuurlijk was haar actie tot mislukken gedoemd, want de kamer was te klein om haar genoeg tijd te geven om te ontsnappen.
Heel snel was ik weer bij haar en trok het raam weer dicht. Het verbaasde me dat Joyce zich zo snel weer had hervonden, terwijl ik dacht dat ik haar onder controle had. Terwijl ik het raam weer stevig afsloot stond Joyce met haar rug tegen de deur aan, zo ver mogelijk bij mij vandaan. Ik greep haar bij haar bovenarm, kneep er flink in en trok haar naar het bed. Ze kermde van de pijn. Ik liet haar echter pas weer los toen ze met haar gezicht in de kussens op haar buik op bed lag. Toen greep ik haar beide polsen bij elkaar, hield ze met een hand beet en sloeg voor de eerste keer met de pollepel op haar billen.
Joyce gilde. De pijn was totaal anders dan ze had verwacht. Het was geen doffe, nadreunende pijn, maar een scherpe, felle pijn. Nogmaals sloeg ik zo hard mogelijk. Ik kende geen genade. Hoe harder ik sloeg, hoe sneller ze me voortaan zou gehoorzamen.
Weer sloeg ik, en weer gilde Joyce het uit van de pijn. Het gegil en het kletsen van de pollepel op haar billen kon iedereen in de gang horen. Want alhoewel er bijna niemand meer aanwezig was in het tehuis, wist ik dat in ieder geval de kokkin en haar hulpje stonden te luisteren. Maar ze zouden niet ingrijpen.
Weer sloeg ik voluit. Ik zweette ervan. Ik voelde de kracht in haar armen toen ze zich los probeerde te rukken. Ik kon haar echter stevig vasthouden en hulpeloos kronkelde ze zich, proberend de slagen te ontwijken.
De volgende sloeg raakte haar vol op haar linkerbil. Het liet een flinke rode plek over. Haar hele billen werden langzamerhand vuurrood. De scherpe pijn van de slagen ging langzaam over in een voortdurende stampende pijn die haar hele achterwerk besloeg. De pijn van de slagen begon in elkaar over te lopen. Haar harde gillen na elke slag begon steeds meer over te gaan in een voortdurend hard gekerm en gehuil.
Na vijftien slagen hield ik op. Ik hijgde nog wat na en gaf mijn rechterarm wat rust. Ook ik deed mezelf pijn, maar lang niet zo erg als Joyce. Ruw draaide ik haar op haar rug. Joyce gezicht was nat van de tranen keek me aan, hopend dat het voorbij zou zijn. Ik had haar echter 25 slagen beloofd en zou haar die geven ook. Ik wilde haar gezicht kunnen zien tijdens het slaan, dus wilde ik haar in een andere positie hebben.
Ik liet haar haar knieen intrekken. Ook nu kon ik vrijelijk bij haar billen, die nu strak gespannen stonden, ook had ik een vrij uitzicht op haar kruis. Ik vroeg me af of ze nog maagd was. Natuurlijk reageerde mijn lichaam op haar wulpse naaktheid, maar ik probeerde dat te negeren.
Ik liet haar handen vrij, maar hield haar bovenbenen boven haar buik vast. Ik ging verder met slaan. Weer gilde Joyce. Ik raakte een plek waar ik vaker op had gericht en wat nu donkerrood was geworden, dat was extra gevoelig. De laatste negen slagen waren iets minder hard dan de eerste. De pijn van Joyce werd er niet minder om. Ze schokte en rilde op het bed. Hysterisch en in paniek.
Eindelijk stopte ik. Ik liet haar los en meteen draaide Joyce zich op haar zij. Met haar rug naar me toe legde ze haar handen op haar billen. Ze huilde hardop en schold me voor de meeste dodelijke en vreselijkste ziekten uit die ze kon bedenken. Ik liet haar gaan, ze was voorlopig genoeg gestraft.
"Joyce luister." Zei ik, "Als je over een uur, om drie uur, ingepakt en wel beneden in de garage staat, mag je mee. Als je er niet bent wordt je om vijf uur opgehaald en naar het gesticht gebracht. De keus is aan jou." Ik trok haar weer op haar rug. Ze kermde toen haar billen het bed raakten.
"Heb je het gehoord? Om drie uur in de garage." Zei ik nogmaals en Joyce knikte door haar tranen heen. Ze had het begrepen. Ik twijfelde niet of ze er wel zou zijn, ik wist het zeker.
Ik liet het huilende meisje alleen. Ze zou echter nog veel vaker zo'n pak slaag krijgen, dat beloofde ik mezelf.
Hoofdstuk 3: Naar huis
Om vijf over drie liep ik de garage onder het gebouw in. Nieuwsgierig keek ik rond, want het laatste kwartier was ik toch wel een beetje gaan twijfelen of Joyce wel met mij mee zou wilde. Ik had haar misschien wat erg hard aangepakt.
Ik liep naar mij auto toe. Joyce was niet te vinden. Ik vervloekte mezelf terwijl ik de sleutel in het slot stak. Toen ik wilde instappen zag ik Joyce ineens tussen twee auto's vandaan komen. Blijkbaar had ze ergens uit het zicht tegen een muurtje zitten wachten. Ze droeg een tas met kleren achteloos over haar rug. Op het eerste gezicht leek ze haar brutale houding weer aangenomen te hebben. Ze kwam weer zelfverzekerd over, maar was dat natuurlijk niet.
"Dus je komt gezellig bij mij logeren." Zei ik lachend en Joyce lachte terug. Nu ze dus toch meewilde kon ik mijn plannetje alsnog uitvoeren. Ik legde haar tas met kleren in de kofferbak en pakte daarna de pollepel die ik nog bij me had. Ik gaf hem aan Joyce.
"Die moet ik nog terugbrengen, dat was ik bijna vergeten. En dan kun je meteen je excuses aanbieden." Zei ik gemeen. Joyce stond een beetje beduusd met de pollepel in haar handen, de pollepel die haar zoveel pijn had gedaan. Ze wist niet precies wat ze ermee moest doen, of hoe ze hem moest vastpakken. Het was een grappig gezicht.
"Excuses aanbieden?" zei ze verbaasd, dat was in ieder geval iets wat ze nog nooit gedaan had. En iets waar ze ook helemaal geen zin in had, het zou haar reputatie ernstig schaden. Ik liep alvast in de richting van het trappenhuis, maar Joyce bleef staan. Ineens gooide ze de pollepel weg, dwars door de parkeergarage heen.
"Nee, ik doe het niet, Bekijk het maar." Ze sloeg uitdagend haar armen over elkaar en haar ogen glinsterden weer van ondeugendheid. Ik schudde een beetje meewarig mijn hoofd.
"Joyce, Joyce, Joyce. Doen je billen nog pijn?" vroeg ik. Ze knikte. "Wil je nu al meteen weer een pak voor je billen?" zei ik terwijl ik haar richting weer uit liep. Joyce deed een paar stappen achteruit en ik zag dat ze spijt had van haar aktie van net. Haar impulsieve gedrag had haar weer in moeilijkheden gebracht.
"Je mag kiezen, Joyce." Zei ik gemoedelijk. "Of de pollepel zoeken en mee naar boven gaan, of je broek laten zaken. Ik kan je ook hier een pak slaag geven." Ik keek Joyce streng aan en zag dat ze opgelucht adem haalde. Ze draaide zich snel om en rende door de parkeergarage. Ze had de pollepel snel gevonden, want zoveel auto's stonden er nu ook weer niet. En de parkeergarage zelf was ook niet echt groot, er konden maximaal twintig auto's staan.
Met de pollepel in haar hand kwam ze terug. Ze zweeg toen ik haar even aankeek en liep toen achter me aan naar de keuken. De kokkin was er nog steeds bezig met de maaltijden van vanmiddag. Haar hulpje was niet te zien. De kokkin was verbaasd ons te zien. "Komen jullie even afscheid nemen?" vroeg ze vriendelijk. Het was een aardige vrouw van in de vijftig. Nadat al haar kinderen het huis uit waren was ze vrijwilligerswerk gaan doen voor dit tehuis. Uiteindelijk werd ze nu betaald voor vier middagen in de week, maar ze was hier veel vaker aanwezig.
"Joyce komt even haar excuses aanbieden en de pollepel terugbrengen." Zei ik en keek daarna naar Joyce. De kokkin keek ook naar haar en wachtte. Joyce stond er beduusd bij. met monotone stem zei ze:
"Het spijt me, en hier is je pollepel terug." Er was geen enkele vorm van spijt of excuses in haar stem te horen, maar toch vond ik het een overwinning. Joyce hield de pollepel naar voren, maar de kokkin pakte hem niet aan.
"Die pollepel mag je wel houden. Ik heb er toch genoeg." Joyce schrok en hield nog steeds de pollepel naar voren. Ze draaide zich naar mij om, keek me vragend aan.
"Nou, schiet op. Bedank haar. Wees een beetje dankbaar." Zei ik lachend, maar Joyce weigerde. Ze draaide zich om en liep de keuken uit. Ik groette de kokkin en wenste haar een goede vakantie. Daarna liep ik ook de keuken uit.
Joyce wachtte me op, ze was kwaad.
"minder leuk persoon!" zei ze, haar tranen bedwingend.
Onderweg naar huis bleef het rustig in de auto. Joyce zat stilletjes voor zich uit te kijken en was emt haar gedachten ver weg. Ik kreeg ook de tijd om na te denken en probeerde te bedenken wat voor een moeilijke tijd ik tegemoet ging. Ik probeerde me geestelijkte wapenen tegen al haar kinderlijke gedragingen en probeerde op alle mogelijke situaties alvast antwoorden te bedenken. Ik realiseerde me nogmaals dat ik een hele zware tijd tegemoet ging.
Nog voor we de grote stad uit waren kreeg ik een nieuw idee. Aangezien ik van plan was Joyce flink onder de duim te houden, had ik alle hulp daarbij nodig. Ik had een extra middel nodig om haar de baas te kunnen blijven en ik dacht een oplossing gevonden te hebben. Met een brede glimlach op mijn gezicht dacht ik snel na, en hoe langer ik er over nadacht hoe meer vertrouwen ik er in kreeg. Een afslag eerder dan normaal draaide ik dus de rondweg af en reed door het grote industrieterrein aan de rand van de stad. Mijn connecties, en vooral die van mijn vader, konden me gemakkelijk aan de spullen helpen die ik nodig had.
Joyce keek een beetje verbaasd over het feit dat we nu hier rondreden, maar ze zei niets. Even later parkeerde ik langs de weg en keek Joyce strak aan. Ik vertelde dat ik tien minuutjes weg zou zijn en dat ze moest blijven zitten in de auto. Ze knikte en draaide haar hoofd weer weg. Blijkbaar was de verontwaardiging over het pak slaag nog te groot. Ze wist niet dat het pak slaag nog maar het begin was van vele vernederingen die nog zouden komen.
Snel liep ik een middelgroot kantoorgebouw in waartegen een grote hal was aangebouwd. Via de receptioniste had ik al snel een beleefdheidsgesprekje met de directeur van deze vestiging. Ik geloof dat mijn vader hem wel goed kende, misschien hadden ze vroeger wel bij elkaar in de klas gezeten. Toen ik hem vertelde waar ik eigenlijk voor kwam keek hij me verbaasd aan. Ik vertelde hem alleen wat ik nodig had en neit waarvoor. Na de eerste verbazing en mijn geheimzinnige verhaal, werkte hij toch goed mee. Hij schreef snel een opdrachtbon voor me uit en belde daarna naar het magazijn. Terwijl ik hem bedankte en we nog een paar beleefdheidsgroeten uitwisselden, werden de spullen voor me ingepakt en klaar gezet. Aangezien ik niet alles mee kon nemen, werd de rest nog dit weekend bezorgd.
Twwee minuten later legde ik de volle vuilnisbakzak op de zogenaamde achterbank van mijn tweezitter. Joyce keek me nog steeds niet aan, maar toen we een half uur later een eind uit de stad vandaan waren, leek haar humeur iets op te klaren.
"Is het nog ver?" Vroeg ze ineens. We reden al een kwartier over een brede tweebaansweg en zo nu en dan was de zee tussen de bomen door te zien. De weg kronkelde tussen de heuvels door em we kwamen in een dunbevolkt gedeelte van de provincie terecht. Slechts hier en daar stond een villa tussen de bomen verscholen. En ook het buitenhuis van mijn ouders was in een baai even verderop gebouwd. Aangezien mijn ouders er bijna nooit kwamen had ik er bijna permanent mijn intrek in genomen.
"We zijn er bijna. Nog tien minuutjes." Zei ik en ik keek haar even aan. Onze blikken kruisten en een ogenblik zag ik haar onzekere blik. Na vijf minuten sloeg ik af en reed door het op afstand bestuurde hek. Na een paar honderd meter door het bos gereden te nemen draaiden me om een stuk rots heen en hadden we ineens een fraai uitzicht over de zee en de rotskust. Twee grote boten lagen in de baai voor anker, een groot plezierjacht en een zeiljacht met twee masten. Aan de steiger lagen nog drie kleinere bootjes waaronder een zeven meter lang zeiljacht waarmee ik graag de zee op ging. Het huis zelf ging bijna geheel schuil tussen de bomen.
Joyce keek met open mond naar beneden terwijl ik mijn blik op de weg moest houden. Het smalle weggetje leidde langs de rotswand naar beneden en was de enige begaanbare weg naar het huis toe. Alle andere paden konden alleen op twee wielen, per paard, of lopend begeaan worden. Beneden gekomen reed ik door de nog opengaande garagedeuren naar binnen en stapte uit. Meteen klonk het zoemende geluid van de motor die de garagedeuren weer begon te sluiten. Joyce stapte een beetje beduusd uit, terwijl ik de vuilnisbakzak uit de auto tilde.
"Kom je mee?" Vroeg ik en wachtte op Joyce die te veel onder de indruk van het huis was om te bewegen. Joyce leek mop te schrikken uit haar gedachten, keek me even aan, en liep toen snel achter me aan. Via een trap naar boven kwamen we in een grote hal terecht en ik leidde Joyce via twee deuren snel naar de achterkant van het huis. Het uitzicht vanuit de woonkamer over het water was adembenemend, zeker wanneer je het voor het eerst zag, en dat wilde ik nog even voor haar verbergen. Voor de deur van de gastenbadkamer bleef ik staan. Ik opende de deur voor haar en wees naar binnen.
"Joyce. Luister even naar me." Zei ik met een serieuze blik. Joyce stond stil en keek me enigszinds verbaasd aan. "Aangezien het nog niemand is gelukt om een lief en gehoorzaam meisje van je te maken, ben ik genoodzaakt een hele speciale methode uit te proberen. Je zult het helaas niet zo leuk vinden, maar helaas. Daar is niets aan te doen." Ik keek Joyce even recht in de ogen, maar meteen boog ze haar hoofd en keek ze naar de grond.
"Als je maar met je poten van me af blijft. Ik vermoord je als je me nog een keer zo'n pak slaag geeft als vanmiddag!" Ze probeerde haar stem een dreigende klank mee te geven, maar ze stotterde en haar stem haperde.
"Dat hangt helemaal van jezelf af, Jocye. Als jij je weet te gedragen zal ik je niet meer slaan."
"Ik meen het." Zei ze, nu met wat meer kracht in haar stem. Ze keek me zelfs even recht in mijn ogen. Ik lachte om haar dreigement.
"Joyce, je gedraagt je als een klein kind. Je negeert alle vormen van gezag, hebt totaal geen eerbied voor anderen, doet alles wat niet mag, en je negeert alle regels die er bestaan. Wat jij nodig hebt is een harde hand en een strenge opvoeding. Iemand die je duidelijk maakt dat je niet de baas bent, en dat jij je hebt te houden aan de regels die voor jou worden opgesteld.
En ik zal diegene zijn, Joyce. Dag en nacht zal ik je er aan herinneren dat ik de baas ben, en dat jij maar een klein kind bent. Ongehoorzaamheid en brutaliteit zullen onmiddellijk en zeer zwaar gestraft worden. Maar goed gedrag zal ook beloont worden, we zullen samen de beloningen bedenken en de criteria waaraan je daarvoor moet voldoen." Mijn stem klonk wel krachtig en dreigend, Joyce was er van onder de indruk. Met een ferme hand op haar schouder drukte ik haar de badkamer in. Als een rebelse bijna volwassen vrouw ging ze naar binnen, en als een kind zou ik haar weer naar buiten laten.
Hoofdstuk 4: Nieuw ondergoed
De deur ging open en Jocye stormde de slaapkamer binnen. Via de andere deur als dat ze naar binnen was gegaan, vluchtte ze nu de badkamer uit. Ze was bijna naakt, haar borsten staken fier vooruit en haar lange, natte haren hingen strak naar beneden. Haar gezicht was vuurrood van woede en haar ogen traanden. Tranen leken te verdampen op haar gloeiende wangen. Het was een bijna absurd gezicht, want als enige kledingstuk droeg ze een witte, plastic luier. Het kledingstuk voor zieken en bejaarden leek het tengere meisje van al haar volwassenheid ten ontdoen, en haar huilende gezicht hielp daaraan natuurlijk mee. In de hoek van de slaapkamer kwam haat vlucht en einde en sloeg ze haar beide handen voor haar gezicht.
Ik stond nu in de deuropening. Alhoewel haar pijn ook mij zeer deed, hield ik me groot en standvastig. Niet alleen moest haar ego en haar zelfvertrouwen zeer doen, ook haar billen en wangen moesten nog steeds pijn doen. Natuurlijk had ze niet meteen gehoorzaamd, en haar wangen en billen had ik flink moeten raken voordat ik haar die luier om had gekregen en haar tweede pak voor haar billen had ze verdiend omdat ze meteen daarna haar luier zelf weer van zich af had gescheurd. Nu stond ze in de hoek van de kamer en liet ze haar luier voorlopig met rust.
Op het bed lag een roze pyjamapak klaar en ik pakte het op. Zodra ik echter bij haar in buurt kwam, schreeuwde Joyce weer en maakte afwerende gebaren. Ik wees naar het bed.
"Trek het pyjamapak maar aan, anders krijg je het nog koud." Vroeg ik zonder dwang, maar Joyce schudde afwijzend haar hoofd.
"Nee!" Riep ze, maar waarschijnlijk alleen omdat ze recalcitrant wilde zijn. Het was niet al te warm in de slaapkamer en ik zag het kippenvel op haar huid. Ik bleef haar een ogenblik aankijken en probeerde te bedenken hoe ik haar in het pyjamapak kon krijgen, zonder opnieuw een wereldoorlog uit te laten breken. Na een paar tellen kwam Joyce echter zelf in actie. Ze griste het pyjamapak van het bed en trok het snel aan. Daarna schoof ze ook nog haar voeten in de twee warme pantoffels die half onder het bed stonden.
"Goed zo, Joyce. Bedankt." Zei ik en was opgelucht. "Kom je mee naar de woonkamer? Alsjeblieft?" Vroeg ik, bijna smekend. Ik wilde haar niet alleen laten en had geen zin om hier in de slaapkamer te blijven. Ik liep een beetje vooruit een de gang in en hoopte dat ze me op afstand zou volgen. Even was ik bang dat ze het niet zou doen, maar toen zag ik haar gezicht in de deuropening. Nogmaals haalde ik opgelucht adem en liep naar de woonkamer, op vijf meter gevolgd door Joyce. Eenmaal inde woonkamer was ze een ogenblik haar luier vergeten en keek ze vol bewondering door de panoramaramen naar buiten. Met een licht krakend geluid liep ze naar het raam toe. Ze veegde de tranen uit haar ogen om beter te kunnen zien. De twee grote boten deinden zachtjes in de baai, en tussen de twee hoge, uitstekende rotskliffen door, was een smalle strook zee te zien.
Ik liet haar een ogenblik alleen en schonk een glas frisdrank voor haar in. Zelf nam ik iets sterkers en met twee glazen liep ik terug de woonkamer in. Joyce stond nog steeds voor het raam en ik ging vlak bij haar op een bank zitten. Ook ik keek nog steeds graag naar buiten en genoot van het uitzicht. Ik zette haar glas met drinken vlak bij me neer op de tafel en zelf nipte ik aan de uitstekende Whisky.
Na drie minuten naar buiten gekeken te hebben draaide ze zich om. Ze realiseerde zich dat ze niet had geweten dat ik zo dicht bij haar op de bank had gezeten. Haar ogen keken me woedend aan en ze wilde weglopen.
"Ik ben gemeen, he?" Zei ik lachend, om te proberen het ijs wat te breken.
"Je bent een vieze pervert, minder leuk persoon. Dat ben je!" Riep ze kwaad en ik wilde ingrijpen en haar laten merken dat ik dit soort taal niet tolereerde. Gelukkig realiseerde ik me nog op tijd dat ik haar niet in een half uurtje kon omtoveren tot prinsesje, en ik liet haar begaan.
"Ik heb wat te drinken voor je ingeschonken, dus als je dorst hebt..." Zei ik. Ik zag haar ogen begerig kijken naar het glas drinken, maar ze durfde niet zo dicht bij me in de buurt te komen.
"Weet je nog wat ik gezegd heb over straffen en beloningen?" Vroeg ik. Joyce keek me een beetje vragend aan. "Om acht uur gaan we eten. Als je tot die tijd je luier omhoudt en als je dan ook nog een beetje gezellig doet tijdens het eten, dus niet de hele tijd zo'n chagrijnig gezicht trekt, dan zal ik je na het eten een rondleiding geven door het huis en ook langs het strand." Zei ik. Ik wilde haar een doel geven om zich goed te gedragen en niet alleen dreigen met straffen. Ik had begrepen dat dat bij haar niet zo goed werkte.
"En anders?" Vroeg ze. Joyce was gewend om dreigementen te horen en wist hier niet zo goed raad mee.
"Als jij chagrijnige gezichten trekt tijdens het eten ben ik genoodzaakt hetzelfde te doen." Zei ik lachend, maar ze lachte niet terug.
"Haha." Lachte ze cynisch. "Wat gebeurd er als ik mijn... mijn luier uittrek?" Vroeg ze volhardend. Ik haalde mijn schouders op.
"Ik weet het wel! Dan ga je me weer slaan. Kun je je agressie weer op me uitleven, vuile minder leuk persoon. Misschien kun je me beter vastbinden, dan hoef je me niet vast te houden en kun je met beide handen slaan. En als je dan ook nog een prop in mijn mond stopt kan ik ook niet meer schreeuwen." Ik keek haar een beetje angstig en verbaasd aan. Ze was echt bang voor me en vertelde me hoe ze dacht hoe ik haar ging straffen. Ik had totaal niet de intentie om zover te gaan en eigenlijk vond ik dat ik haar alveel te zwaar aanpakte, maar ze gaf me geen keus. Ik had het gevoel dat als ik haar niet sloeg, ik helemaal geen overwicht meer over haar had. Ik wist heel goed dat angst voor straf niet de juiste methode was om haar op het rechte pad te brengen, maar vooralsnog kon ik geen andere methode bedenken. Daarom wilde ik juist de nadruk op de beloning leggen en niet op de straf.
"Alsjeblieft, Joyce. Wees kalm. Ik zal eerlijk zijn. Als jij niet gehoorzaamt en ik weet geen andere manier om jou te straffen, dan zal ik je inderdaad slaan. En het zal pijn doen, misschien wel heel erg veel pijn. Maar alleen op je billen, en misschien een enkele keer op je wang. Meer niet."
"Wat! Meer niet?" Riep ze uit. Tranen sprongen in haar ogen, haar voorhoofd vuurrood en haar stem trilde. "Weet je wel hoeveel pijn dat doet?" Huilde ze. Ik was verbaasd, want ik had niet verwacht dat die vijfentwintig slagen met die pollepel zoveel pijn hadden gedaan. Joyce zag mijn verbaasde gezicht.
"Het deed nog pijn van de vorige keer." Dikke tranen stroomden over haar wangen en mijn medelijden met haar werd alleen maar groter. Haar laatste zin begreep ik echter niet, welke vorige keer?
"Je denkt toch niet dat je de enige bent die me slaat, of wel soms? Nou, dan kan ik je vertellen dat dat ge-aai helemaal niets voorstelt. Ik had het niet eens gevoeld, als..." Ineens draaide ze zich om en liep ze weg. Ik bleef verbijsterd achter. Niemand in het tehuis had het recht haar te slaan, zelfs ik was misschien wel strafbaar wegens mishandeling. Ik realiseerde me dat mijn slagen met de pollepel op haar eerder 'mishandelde' billen tien keer zoveel pijn deden dan normaal. Haar geschreeuw was dus geen aanstellerij geweest, het had echt pijn gedaan.
Wat moest ik doen? Moest ik naar haar toe gaan en me verontschuldigen? Moest ik zeggen dat het me speet? Ik wist heel goed dat ze nu toch niet naar me zou luisteren, ik zou het nu alleen maar erger maken. Zou ik haar maar met rust laten? En als ik teveel medelijden zou toen, zou ze daar vast misbruik van maken. Ik moest een middenweg vinden tussen verontschuldiging en onverschilligheid. Ik stond op en liep naar haar toe.
"Het spijt me, Joyce. Als ik het had geweten had ik er rekening mee gehouden. Maar je weet dat ik niet kan beloven dat het niet nogmaals zal gebeuren." Zei ik, maar Joyce draaide zich van me af en keek naar buiten.
"Ga weg. Laat me met rust." Zei ze huilend, en ik deed wat ze van me vroeg. Met een roman nestelde ik me op de bank en probeerde me op het verhaal te concentreren. Af en toe hoorde ik dat Joyce achter me door de kamer liep, maar ik liet haar haar gang gaan. Na een uur werd ze wat rsteloos en ik begreep dat ze zich verveelde. Eindelijk kwam ze heel zachtjes naar me toe en pakte voorzichtig het glas frisdrank van de tafel. Met een flinke teug dronk ze het glas leeg en zette het snel weer voor me op tafel.
"Wil je televisie kijken?" Vroeg ik. Ze mompelde was als antwoord en ik begreep dat ze dat wel wilde. Samen liepen we terug naar de slaapkamer en ik zette de televisie voor haar aan. Joyce ging op haar buik op het bed liggen en rustte met haar kin op haar handen. Terwijl ze met haar voeten op het hoofdkussen lag ging ik naast haar op het bed zitten.
"Ga weg!" Zei ze kortaf.
"Joyce, je weet nog wat de afspraak was?" Vroeg ik en ze knikte.
"Ik moet mijn luier aan houden, en ik mag niet chagrijnig zijn tijdens het eten." Mompelde ze, terwijl ze de afstandsbediening uit mijn handen wilde pakken.
"En? Ga je je aan de afspraak houden?" Vroeg ik, maar daarop kreeg ik geen anwoord. Ik gaf haar de afstandsbediening en stond op. Net terwijl ik de kamer uit wilde lopen, hield Joyce me tegen.
"En als ik moet plassen?" Vroeg ze zachtjes, zonder haar blik van de televisie af te wenden.
"Dan mag je kiezen. Of je komt naar mij toe en dan zal ik je helpen met je luier af en aan te doen, of... of ik zal je voor het eten moeten verschonen. Zoals een baby wordt verschoond!" Zei ik en ik liet haar daarna alleen. Ik twijfelde of Joyce zich wel aan de afspraak zou houden. Ik wist zeker dat ze niet het meest vrolijke tafelgezelschap zou zijn, maar dat vond ik ook niet zo heel erg. Ik was veel banger dat ze haar eigen luier uit zou doen, misschien om naar de wc te gaan. Bij terugkomst zou ze dan een pijnlijke verrassing te wachten staan, want de luier zou zd niet meer dicht krijgen. De plakstrips waren maar voor eenmalig gebruik en konden niet hersloten worden. Ik wist dat ik haar dan moest straffen, en zwaar ook, maar ik wit nog niet precies hoe.
Hoofdstuk 5: Christine
Om half acht kwam Joyce weer de kamer in. Intussen was de schoonmaakster annex kokkin ook gearriveerd en had gevraagd of ze voor ons wat te eten wilde klaarmaken. Meestal kwam ze alleen om wat schoon te maken, of wat andere huishoudelijke zaken te regelen, maar als ik haar vroeg om wat te koken, deed ze dat met genoegen.
Twee uur lang had Joyce zich stil gehouden in de slaapkamer. Ik gad me kunnen bedwingen om te controleren wat ze aan het doen was, maar ik wilde haar de ruimte geven om zelf verantwoordelijkheden te nemen. Als ik haar dag en nacht in de gaten zou houden, zou ze nooit leren hoe ze zich in haar eentje moest gedragen. Mijn nieuwsgierigheid omtrent het al dan niet om hebben van de luier was desondanks bijzonder groot.
Ze keek me een beetje onzeker aan en wees naar de keuken, waar het geluid van pannen en dergelijke vandaan kwam. Ik glimlachte.
"Dat is Christine, de huishoudster. Ze maakt wat te eten voor ons klaar." Zei ik, maar Joyce was niet helemaal gerustgesteld. Terwijl ze voorzichtig naar de bank tegenover me liep, en ging zitten, juichte ik inwendig, want ik hoorde haar luier kraken. Ze had hem dus niet uit getrokken. Die luier was natuurlijk ook de reden dat ze wat nerveus was met betrekking tot vreemden in het huis. Ze wilde niet nog meer vernederd worden tegenover andere mensen. Ik was ook opgelucht dat Joyce zich niet meer zo vijandig tegenover mij gedroeg, ze kwam nu in ieder geval vrijwillig binnen een straal van die meter bij me in de buurt.
Toeval of niet, maat juist op dat moment kwam ook Christine net even de kamer binnen. Ze zag dat mijn gaste ook in de kamer aanwezig was en stapte brutaal naar ons toe. Ik vond Christine altijd een heelaardige vrouw gevonden. Ze werkte al jaren voor de familie en wist precies wat ze wel en niet kon doen. Ze had goed begrepen dat ze zich nu familiair kon gedragen en ze stak vriendelijk een hand op Joyce toe.
"Hallo. Ik ben Christine, het manusje van alles, zeg ik altijd maar." Ze lachte vriendelijk en twijfelde niet toen de hand van Joyce wat lang achterwege bleef. Ik keek met een glimlach toe hoe Joyce toch maar schuchter de hand van Christine schudde.
"Ik ben Joyce. Ik... eh..." Stamelde ze. Ik sprong haar bij.
"Ze blijft een tijdje bij ons logeren." Zei ik.
"Ah, bofkont. Mark is een beste kerel. Soms een beetje streng, maar een beste kerel, zeg ik je." Ik keek verbaasd. Ik had haar nog niets verteld over Joyce, maar zoals altijd schatte ze alles weer perfect in. Ze had geen uitleg nodig om de situatie te overzien."
"Over een minuutje of tien is het eten wel klaar. Zal ik de tafel alvast dekken?" Vroeg ze aan mij en ik knikte. Daarna verdween ze weer naar de keuken. Die vijftien minuten gaven mij in ieder geval nog genoeg tijd om Jocye eerst nog even van wat ongemak af te helpen. Ze was natuurlijk niet voor niets naar de woonkamer gekomen.
"Kom je even mee, Joyce?" Vroeg ik, terwijl ik wist dat er wat meer overredingskracht voor nodig zou zijn, om Joyce in beweging te krijgen. Ze keek angstig naar me op, maar voordat ze wat kon zeggen was ik bij haar.
"Je hoeft niet bang te zijn, kom nu maar mee." Zei ik. Ik legde mijn hand op haar schouder, maar ze sloeg mijn hand van zich af.
"Blijf van me af!" Snauwde ze.
"Kom je met me mee?" Vroeg ik nu kortaf. Joyce stond met tegenzin op, maar liep gelukkig met me mee. Samen liepen we naar haar slaapkamer. Ik pakte haar daar met lichte dwang bij haar bovenarm en trok haar tot bij het bed. Ik ging op het bed zitten en trok Joyce tot ze recht voor me stond. Joyce protesteerde steeds heftiger, maar voordat ze zich kon lostrekken had ik haar pyjamabroek al naar beneden getrokken. Dit deed haar nog meer tegenspartelen, en ze trok zich nu helemaal los. Voordat ze haar pyjamabroek weer kon bedekken had ik echter al gezien dat haar luier nog precies zo dichtzat dan toen ik hem in de badkamer had dicht gemaakt. Ook kon ik zien dat haar luier nog steeds droog was. Dit kon nog maar een ding beduiden, ze moest nu hoog nodig plassen.
"Teringteef, blijf van me af." Schreeuwde ze.
"Joyce, alsjeblieft." Zei ik en ik stond op. "Ik begin mijn geduld te verliezen. Je komt nu bij me, zodat ik je luier kan uittrekken en jij naar het toilet kan gaan, of je kunt als een baby in je luier plassen. Je kunt nu kiezen!" Riep ik kwaad. Ik zag Joyce twijfelen, haar bewegingen haperden, en ik greep haar weer snel bij haar bovenarm en trok haar terug naar het bed. Ik gaf haar weinig tijd om te antwoorden, want al snel zat ik weer op de rand van het bed en had ik haar pyjamabroek alweer tot op haar knieen naar beneden getrokken.
"Nee!" Riep Joyce, maar ze deed geen pogingen om zich los te rukken. Ze stond zelfs los en met twee handen trok ik de vier plakstrips van haar luier los. Ze rilde toen de luier van haar lichaam los kwam en meteen daarna trok ze haar pyjamabroek weer half omhoog en rende ze naar de badkamer.
Een paar minuutjes later stond ze met haar pyjamabroek helemaal omhoog, in de deuropening van de badkamer. Ze keek me smekend aan, tegen beter weten hopend op normaal ondergoed.
"Nee, niet zeuren, Joyce. Kom maar liggen." Zei ik streng en wees naar het bed. Ik had inmiddels een schone luier voor haar gepakt en die lag op het bed voor haar klaar.
"Nee!" Riep Joyce beslist. "Nu is het genoeg. Je hebt me nu wel genoeg gestraft." Zei ze zelfverzekerd, maar ze vervolgde ene stuk onzekerder. "Alsjeblieft?" Aangezien ze niet vrijwillig naar het bed kwam, stond ik op liep naar haar toe. Halverwege het bed en de deuropening liep ze echter met een grote boog langs me heen en ging snel op het bed liggen.
"Goed zo, Joyce." Complimenteerde ik, en snel ging ik weer op de rand van het bed zitten. Zonder al teveel moeite deed ik haar de luier weer om, alhoewel de tranen weer in haar ogen sprongen. De volgende tien minuten zou ze niet meer tegen me praten, maar hoe vaker ik haar een luier omdeed, hoe sneller ze daarvan zou bijkomen.