Het ziekehuis in

babyfabiola

AB/DL/TG/PF
Zoals elke dag draag ik een luier. Vandaag, en eigenlijk zoals elke dag, draag ik een katoenen luier. Ondanks dat ik daar naar het ziekenhuis moet voor een neusoperatie. Wat littekenweefsel zou vandaag verwijderd worden. Ondanks dat ik best wel zenuwachtig was voor deze operatie ging het ontiegelijk goed. Na uitleg van de dokter mocht ik weer naar huis. De bloedingen die ik nu nog had zouden we minder moeten worden en zou over moeten gaan in wat vocht wat nog uit me neus zou moeten komen.

Na de operatie zijn we nog wat gaan paracetamol gaan halen bij de centrumapotheek tegenover het ziekenhuis en daarna zijn we wat gaan eten en drinken bij een restaurantje. 's avonds thuis vond ik toch nog dat het teveel bloeden en heb de huisartsenpost gebeld. Die verwezen mij door naar de eerste hulp omdat ze daar een KNO-arts hebben. Echter die moest wel opgeroepen worden.

Zo gezegd zo gedaan. Ik en mijn partner naar het ziekenhuis toe en daar werden we door begeleid naar de eerste hulp. Zat ergens anders dan dat we verwachten, maar het was achteraf makkelijk te vinden. Bij de eerste hulp werden we bijna meteen geholpen. Het dichtbranden wilde niet goed lukken omdat het mij te pijnlijk was. Besloten werd dat ik een operatie zou ondergaan en dat ik een paar uur later op de operatietafel zal liggen. Dit betekende even veel stress. Want ik ben zelf autistisch en moest hier even schakelen. Want nu moest ik in het ziekenhuis slapen zoals de dokter vertelde. Op dit moment had ik er nog een eens bij stilgestaan dat ik nu nog een luier droeg.

Mijn partner heeft nog wat dingen voor mij opgehaald van thuis, want het was niet gepland dat ik zou blijven slapen. Ik werd opgenomen op de afdeling en mocht mijn spullen nog even in het kastje leggen. Niet veel later kreeg ik van een zuster een kop koffie aangeboden, maar daar mocht ik maar een slok van nemen omdat ik toen al gehaald werd om mij klaar te maken voor de operatie. Ik moest mij volledig uitkleden voor de operatie inclusief de broek. Toen pas besefte ik mij dat ik de luier nog om had met een plastic broek met kindermotief. Weer moest ik even schakelen. De zuster vroeg mij of ik onder mijn broek niets aan had. Snel bevestigde ik dat maar, en mocht toen mijn broek aanhouden tijdens de operatie.

Niet veel later werd ik weggereden naar de uitslaapkamer en de operatiekamer. Na nog wat dingen besproken te hebben, kwam de luier wederom te spraken. Ik bevestigde dat ik deze droeg voor de nacht omdat ik soms nog in bed plas. Daar is jammer genoeg niets aan gelogen. Ik werd nog rondom de luier even ingesmeerd, ik denk met een ontsmettingsmiddel en niet veel later vond de operatie plaats. Zelf weet ik hier weinig meer van.

Na de operatie kwam ik weer bij en werd bijna meteen weggereden naar de afdeling. Maar wel nog even met een tussenstop. De operatie was goed gegaan, maar ik was nog erg duf. Ik merkte wel al dat ik enorm moe was, barstte van de hoofdpijn, draaierig was en het belangrijkste misselijk. Dat laatste speelde mij nu dus ook keihard parten. Bij het wegrijden vond ik het nodig om echt alles op het bed onder te spugen. Dus mochten de zusters die mij naar de afdeling wilde rijden, mij en het gehele bed verschonen.

Zelf heb ik daar weinig meer van meegemaakt. Op de afdeling heb ik nog wat met de zusters besproken, waaronder de luier weer te spraken kwam. Ik weet nog iets dat ze zei van dat de luier nat was, en dat ik dus eigenlijk al in bed had geplast. Ik heb gezegd iets in de trant van laat maar even. Doordat ik vroeger iets te veel heb meegemaakt (PTSS) wil ik eigenlijk dat niemand aan de luier zit. Doordat ik grote zakken met infuusvloeistof had gekregen moest ik 's nachts rond 2:00 uur plassen. De zuster heeft mij hierbij moeten helpen, want ik was draaierig en misselijk. Ook knalde ik van de koppijn. Wederom kwam de luier te spraken dat die wel erg vochtig was.

Omdat ik niet meer had meegemaakt dat mijn partner nog wat spullen had gebracht, dacht ik dat die dus ook geen schone luier voor mij had meegebracht. Dus vertel ik wederom dat het wel goed zat. Ik werd teruggelegd in bed en probeerde nog wat te slapen. Twee uurtjes later moest ik dankzij het infuus weer plassen. Maar nu zag ik in een ooghoek dat mijn partner wel degelijk nog wat schone kleding en een schone luier had meegebracht. Dus de zuster gebeld, tas gepakt en toen weer naar de wc gebracht. Me op de wc even verschoond en uiteraard geplast en toen weer terug naar bed. Jammer genoeg kon ik deze nacht weinig slapen. Maar goed de zuster hielp mij het bed in en in dit geval controleerde ze nog even op de luier goed zat. Doordat ik zo moe was liet ik het maar toe. Na de snelle controle liep ze weer weg om andere dingen te gaan doen.

Deze nacht vorderde maar gestaag. De zuster voor de medicatie kwam en ze kwam met een ander medicament dan dat ik gewend was. Volgens haar was het hetzelfde als de Lyrica die ik nu slikte, maar toch weigerde ik omdat ik met andere medicamenten veel last van bijwerkingen heb. Ze liep weg en ik had ondertussen mijn partner een bericht verstuurd via WhatsApp. Niet veel later kreeg ik de locatie door waar hij de medicatie had gestopt. Ik pakte het en vroeg aan de medicatiezuster een glas water om de medicatie in te nemen.

Niet veel later kwam ook het eten. Ze vroeg wat ik wilde eten en hij vertelde haar dat het mij niet uitmaakte. Ze vertelde mij dat ik een licht ontbijt moest hebben volgens de dokter, en als een klein kind werden de randjes van het brood afgesneden voordat ik het mocht opeten. Het was nog even een gok of het er in blijft zitten, omdat ik deze nacht natuurlijk flink had lopen spugen. Zelf voelde ik me nog steeds niet lekker en enorm draaierig.

Vlak na het eten kwam er iemand van de receptie naar me toe die vertelde me dat ik een afspraak had met de dokter om 10:40 uur. Ze zou me dan ophalen. Meteen daarna heb ik gevraagd aan mijn partner om daar dus ook bij te zijn, want hij moest het natuurlijk regelen op zijn werk. Op zijn werk had hij een vrijdag gekregen en komt er makkelijk bij de afspraak aanwezig zijn. Hij was er op tijd en op de afgesproken tijd werd ik weggereden naar de dokter toe. Netjes in bed omdat ik me echt niet lekker voelde, en als ik ging zitten zag ik de wereld rond om mij heen draaien. Na het gesprek met de dokter werd er bevestigd dat ik weer naar huis mocht. De dokter vertelde mij dat hij er wel van geschrokken was dat ik richting de EHBO uit moest gaan. Gezamenlijk met de opererende arts hebben ze gekeken of hij wat fout had gedaan, maar beide bevestigde dat het de juiste ingreep was geweest in deze situatie.

Gezamenlijk met mijn partner ben ik toen weer richting huis aangegaan. Nog steeds draaierig, misselijk en met een barstende hoofdpijn. Dat het mij ook snel duidelijk gemaakt in het verkeer. Daar waar ik normaal gesproken voorrang zou nemen voor verkeer van links, liet ik nu het verkeer van links voor gaan. Normaal een actie die ik normaal gesproken niet uithaal.

Thuis was ik blij dat ik er weer was. Maar het lichaam was dood en doodmoe en na het middag eten is er dan ook besloten dat ik ging slapen. De rest van de middag is dat dan ook gebeurd. We hebben samen nog wat gegeten en ben nog even achter de computer gaan zitten. Maar nee ik voelde me echt niet goed. Dus op tijd naar bed en lang uitslapen.

De volgende dag, voelde ik me nog steeds misselijk, draaierig en knalde van de koppijn. Dus vandaag weinig gedaan. Wel vanmiddag nog even boodschappen gedaan in verband met dat we vanavond toch wat moest eten. Het werd pizza. Maar natuurlijk gaat er op zo'n dag als vandaag alles fout. Ik zet de oven aan en na een kwartier voel ik of die warm genoeg is en om de pizza erin te zetten. Jammer genoeg was de oven niet warm. Een probleem met dat de klok van de oven die nog op nul stond. Dus kortaf hij had zich niet verwarmd. Duurde vervolgens nog een kwartier voordat die warm was en zo aten we veel te laat

De volgende dag voelde ik mij op zich een goed en moest richting het ziekenhuis uit voor controle. Ik maakte zelf alweer grappen over in luier naar de dokter gaan en dat ik dan opnieuw daar zou moeten blijven. Maar dat viel gelukkig alles mee. Op een klein plekje na was alles goed. Zo kon ik dus in de luier die ik droeg gewoon weer naar huis toe.
 
Bovenaan