Sardonyx
Perry het vogelbekdier!!! :P
Dit is het eerste verhaal dat ik hier schrijf,
het is een beetje een experiment, maar als het goed ontvangen wordt ga ik misschien meer verhalen schrijven.
Het eerste deel van dit verhaal is gedeeltelijk op feiten gebaseerd, maar ook gedeeltelijk fictie.
De rest van de delen zijn gewoon verzonnen.
Inhoudsopgave:
1. Hoe ik haar ontmoette...
2. Hoe het verder met ons ging.
3. Betrapt.
4. Moeders reactie.
5. De Herfstvakantie.
6. De treinreis.
7. Het vakantiehuisje.
8. De wandeling.
9. Inkopen doen.
10. De bioscoop.
11. De terugreis.
12. Miriams verjaardag.
13. Samen uitgaan.
14. Ons huis.
15. De speelgoedwinkel.
16. De babyzaak.
17. Twee babies.
18. De oppas.
19. De Katten.
20. Het vergeten feest.
21. Het familiefeest.
22. De leugen.
23. Tante.
24. Tante komt langs.
25. De speeltuin
26. De eendenvijver.
27. Melissa.
28. Melissa gaat te ver.
29. Melissa's behandeling.
30. De ontdekking.
31. De bekentenis.
Notes: - Deel 1 t/m 6 hebben geen links, die delen zijn door de mods in 1 topic gezet...
- De links van de andere delen werken het beste met Firefox of Google Chrome... tenminste bij mij wel
Toen dit verhaal gebeurde zat ik in Havo 4. Ik was toen al een paar jaar luierliefhebber, maar ik heb het er nooit met iemand over gehad.
Bang dat ze het niet zouden accepteren en me zouden uitlachen.
Alleen m’n moeder wist het maar accepteerde het niet.
Maar toen ontmoette ik iemand met wie ik deze gevoelens kon delen.
1. Hoe ik haar ontmoette.
Ik zal mij eerst even voorstellen, mijn naam is Andre, maar iedereen noemt mij Dré.
We gingen met de 3 en 4 Havo klassen naar het theater om een voorstelling te bekijken voor het vak CKV (cultureel kunstzinnige vorming),
dat omdat het altijd zo saai was ik het altijd cultureel onzinnige vorming noemde.
Maarja, het was voor school dus ik had niet veel te kiezen, ik moest wel heen.
Gelukkig wist ik ook nog dat er een paar vrienden meegingen, dus dan kan het nooit saai worden.
Om 6 uur ’s avonds moesten we verzamelen op het schoolplein, natuurlijk ging ik bij het groepje vrienden staan waar ik altijd mee omging.
We gingen met bussen naar Groningen, het was zoals gebruikelijk met bus met scholieren ontzettend gezellig in de bus,
elkaar moppen vertellen, zelfs zingen, de tijd vloog wel redelijk snel voorbij. Na iets meer dan een uur waren we eindelijk aangekomen.
Het theater was een groot indrukwekkend gebouw, maar toen we eenmaal binnen waren in de zaal leek het nog groter dan van buiten,
we hoorden mensen mompelen van ontzag, verbaast over de grote van de zaal.
Toen iedereen z’n plekkie had gevonden keek in wat rond ik de grote zaal,
opeens viel mijn oog op haar, ze was in gesprek met de Nederlands docente.
Vanaf dat moment was ik al helemaal stapel verliefd op haar, liefde op het eerste gezicht zoals dat heet.
Ze zat al bijna 3 jaar bij mij op school maar ze was me nog nooit eerder opgevallen.
De rest van de voorstelling volgde ik maar half, steeds weer denkend en onopvallend kijken naar haar.
Jammer genoeg zag ze mij niet, en wist dus ook niet dat ik een oogje op haar had.
Later die avond ving ik uit een gesprek op dat ze Miriam heette.
Op de terugweg zat ze helaas in de andere bus, dus ik kon haar niet meer zien.
Alleen bleef Miriam wel steeds in ’n hoofd rondspoken. Hé Dré, ben je inslaap vallen ofzo? klonk het ineens naast me in de bus.
M’n vrienden vonden het wel erg raar dat ik ineens zo stil was, maar vroegen gelukkig ook niet al te lang door.
De weken erna op school probeerde ik steeds oogcontact te maken, vooral in de pauzes in de aula, maar ook af en toe in de gangen tussen de lessen door.
Dat lukte af en toe waarop al haar vriendinnen begonnen te giechelen. Ze zag mij wel, maar ik wist niet wat ze van mij vond.
Op een paar incidenten na, hadden we eigenlijk geen contact.
In een pauze stond ik in de aula een appeltje te eten, en zij zat helemaal aan de overkant aan een tafel.
Toen ik m’n appeltje op had gooide ik het naar de afvalbak toe, ik de hoop dat ie erin kwam,
maar natuurlijk, hij kwam precies op de rand, en stuiterde weer terug en belandde weer voor m’n voeten.
Toen ik het klokhuis opraapte en het in de afvalbak gooide ving ik een glimp op van haar gezicht.
Ze lachte mij uit om dat ik het klokhuis naast de bak had gegooid,
ik riep zonder geluid terug (alleen pratend met mijn lippen) IS NIET LEUK!!! maar ze bleef me lachend aankijken.
Vanaf dat moment had ik hoop dat het misschien ooit eens iets zal worden.
Maar er stonden twee punten me in de weg.
Een van de twee punten die mij in de weg stonden, was dat ik zelf nogal verlegen ben, ik durfde er gewoon niet op af te stappen.
Het andere was mijn grootste geheim, dat bijna niemand wist en waar ik eigenlijk met niemand over wilde praten,
zelfs mijn moeder niet omdat ze het niet wilde accepteren.
Ik was zelf ook totaal niet zeker van de mijn gevoelens,
is het normaal voor een 18 jarige om zich aangetrokken te voelen tot luiers en plaatjes van mensen in luiers?
Het leek mij maar het beste om dat maar voorlopig even stil te houden.
Als dit op school uit zou lekken, zou ik helemaal geen leven meer hebben.
Het was einde van het schooljaar, ik ging met redelijke resultaten over naar Havo 5.
Alleen economie en wiskunde bleven een probleem.
Aan de ene kant was ik was ik ook wel blij dat het vakantie was, maar aan de andere kant zou ik Miriam twee maanden lang niet zien.
Toen bedacht ik het stomste plan wat ik ooit had kunnen bedenken.
Het zou heel makkelijk fout af kunnen lopen.
Maar gelukkig voor mij liep mijn plan wel goed af.
Ik had zo bedacht, dat als ik meerdere keren in de week langs haar huis zou lopen, dat dit wel op zou vallen en haar wel tegen zou komen.
Nu maar hopen dat ze dit niet verkeerd op zou vatten, anders zou ik zelfs de politie achter me aan kunnen krijgen voor stalking.
Maar als ik niet al te vaak langs zou komen, dan zou het wel moet lukken, dacht ik zo.
Meestal zag ik haar niet, maar af toe wel, op die momenten zwaaide ik even en liep met een rode kop als een biet door.
Voor mijn gevoel hadden mijn acties totaal geen effect, het enige wat ik merkte was dat ze af toe terug zwaaide, maar meer niet.
Tot het moment dat ik haar tegen het lijf liep op een feest bij ons in het dorp.
Ze stond ineens voor me en vroeg: waarom loop je steeds langs, moet je iets van mij?
Ik schrok een beetje van haar toon, maar het was nu of nooit.
Wel redelijk stotterend van de zenuwen kwam het eruit: nou ehm… ei-eigenlijk…Miriam vind ik je wel l-leuk… en m’n kop was roder dan ooit.
Nog even keek ze me een beetje chagrijnig aan, maar toen veranderde er iets in haar blik,
ze begon te lachen, geen uitlachen, maar een vrolijke lach. Ik wilde gewoon even weten of mijn vermoedens waar waren, en dat blijkt nu ook zo te zijn.
Eigenlijk Dré vind ik jou ook al een tijdje leuk, maar ik durfde niets te zeggen, bang om afgewezen te worden.
Na een tijdje kwam er pas weer geluid uit m’n mond, want ik wist niet zeker of ik dit juist had gehoord.
Zij… vind… mij… leuk… het duurde een tijdje voordat ik dit verwerkt had. Nou eigenlijk, ik liep steeds langs omdat ik het ook niet durfde te vragen.
Met een glimlach zei ze: nu weten we het dat we elkaar leuk vinden, dus ehm… zou je verkering willen?
Ik dacht er geen seconde over na, en zei direct: ja natuurlijk, je bent het mooiste meisje dat ik ken, die ga ik echt niet afwijzen als ze me vraagt.
Na de halve zomervakantie samen te hebben doorgebracht, met zwemmen, zoenen, een weekje samen met de tent naar de Ardennen.
Bij haar thuis op haar slaapkamer, begon ze zich ineens een beetje zenuwachtig te gedragen. Ik vroeg haar: wat is er mis Mir?
Nou eigenlijk de reden waarom ik al die tijd geen vriendje had, is niet omdat ik geen leuke jongen kon vinden…
Maar omdat ik iemand wilde die mij leuk vond en die ik kon vertrouwen.
Na al deze tijd samen denk ik wel dat ik je kan vertrouwen.
Het gaat om mijn grootste geheim, dat ik zelfs nooit aan mijn ouders heb durven vertellen.
Nog steeds zat ik gespannen te luisteren, wachtend op wat er komen ging.
Het bleef een tijdje stil toen zei ze: Je zou me toch uitlachen als ik het vertel…
Je kan me wel vertrouwen Mir, zei ik en gaf ‘r een kus op de mond.
Ik vertel het aan niemand door, dat beloof ik.
Ze twijfelde nog steeds, maar na een paar minuten begon je toch met haar verhaal.
Eigenlijk is dit heel raar om aan iemand te vertellen omdat ik het zo lang voor heb gehouden,
maar om het kort te houden ik vind het fijn om luiers te dragen, niet omdat inco ben ofzo.
Maar gewoon omdat ik ze lekker vind zitten.
Ik bleef een tijdje stil, mijn mond viel bijna open van verbazing, mijn droomvriendin had dezelfde ‘prettige afwijking’ als dat ik had.
Ehm… eigenlijk… begon ik, niet precies wetend wat te zeggen.
Ik vind het helemaal niet raar dat iemand zulke gevoelens heeft.
Nu was het haar beurt om verbaasd te zijn, dit is voor een mens toch niet normaal, waarom vind je het dan niet raar als ik vragen mag?
Nou ehm… ik heb precies zelfde gevoelens, alleen ik doe er niet zo veel mee, omdat mijn moeder het niet wil, ze is er op tegen dat ik iets met luiers doe.
Dré jij hebt… begon ze, binnen een halve seconde sprong ze op me af en omhelsde me.
Ze liet me pas na een paar minuten weer los, ik vond je al erg leuk, maar nu nog leuker, zei ze met een enorme lach op haar gezicht.
Maar waarom heb je dat dan nooit eerder gezegd? Je kon me altijd alles vertellen.’t Bleef een tijdje stil, maar toen begon ik toch maar.
Zelfde reden als jou denk ik, eerst afwachten of ik je kon vertrouwen. Hmm oke, en ze knikte begrijpend.
Als je thuis niets mag doen met luiers, mag je altijd hier komen, mijn ouders weten nog van niets en ik heb ze altijd goed verborgen.
Dan kunnen we ze samen dragen, als een luierstelletje, zei ze lachend. Maar natuurlijk alleen als mijn ouders er niet zijn, anders is het te riskant.
En jou en luiers dat is echt de hoofdprijs, zuchtte ik van geluk, meer zou ik me niet kunnen wensen…
Na dit iets wat rare gesprek, wisten we zeker dat we voor elkaar gemaakt waren en vielen al zoenend om op haar bed, dit kon nog een leuke nacht worden.
2. Hoe het verder met ons ging.
Na alle fijne tijd die we in de zomervakantie met elkaar doorbrachten kwam er toch een einde aan de leukste tijd we tot nu toe in ons leven hadden gehad.
Door de weeks gewoon doen wat elke jongere in de vakantie deed, dus zwemmen, uitgaan, rondhangen met vrienden en shoppen,
Miriam kleren en schoenen, en ik ging winkels af om leuke dvd’tjes te zoeken.
DL inkopen durfden we nog niet te doen, uit angst dat we bekenden tegen zouden komen.
Maar in de weekenden we totaal andere dingen waar menig jongere raar van zou staan te kijken, niet alleen jongeren, eigenlijk iedereen wel.
Want is het normaal dat 2 niet inco mensen voor de lol een hele dag in luiers rondliepen en dan ook nog eens expres er in te plassen,
niet te vergeten, er ook nog eens plezier in te hebben om elkaar dan ook nog eens te verschonen.
Om het nog een beetje netjes te houden deden we niet alles in onze luiers, poepen deden we gewoon op de wc,
want poepluiers verschonen daar hadden zowel Mir, als ik niet echt veel zin in.
Na de vakantie had ik inmiddels een klein gezellig huisje gevonden waar ik door de weeks woonde,
maar in de weekenden ging ik altijd naar Miriams huis, want die woonde nog thuis.
Natuurlijk voor de gezelligheid maar ook om onze hobby te beoefenen.
Mijn ouders wisten hier natuurlijk niets van, die dachten dat ik ook het weekend in mijn eigen huis door bracht.
Maar niets is minder waar, elk weekend zat ik nog geen 3 kilometer bij hun vandaan, gezellig bij mijn vriendin.
Mijn ouders wisten ook wel dat ik een vriendin had, dat was iets wat ik niet kon verbergen.
Vooral niet als ik weer eens op bezoek kwam, en ze vroegen waarom ik in zo’n goed humeur was en lippenstiftresten op mijn wang had.
Toen moest ik het wel vertellen, wie ze was, waar ik haar van kende, hoe oud ze was, je weet wel zo’n typische ‘ouder-ondervraging’.
Ik vertelde alles over ons, onze relatie en nog veel meer, maar het enige wat ik uit het verhaal liet, was onze gezamenlijke fascinatie tot luiers.
Dat was iets waarvan ik vond dat ze dat niet hoefden te weten en volgens mij ook niet wilden weten.
De vader en moeder van Miriam die vonden het wel gezellig dat ik zo vaak langs kwam,
Ze hadden altijd de thee al klaar staan, als weer eens in het weekend voor de deur stond.
Ook vonden ze het niet erg dat ik zo vaak bleef slapen, het was tenslotte iets wat verliefde stelletjes wel vaker doen omdat ze graag dicht bij elkaar wilden zijn.
Alleen er werd een voorwaarde gesteld… dat we zouden ‘het’ nog niet doen voordat Mir 18 was.
Ik was al bijna een half jaar 18, maar Miriam die was nu nog maar 17. Haar verjaardag kwam al wel snel dichterbij, nog maar een paar maandjes en zij was ook 18.
Daar had ze ook al veel zin in, want ze wilde zo snel mogelijk beginnen met haar rijlessen.
Die wilde ze zo graag halen omdat zij dan ook door de weeks naar mij toe kon komen, en ik niet alleen in de weekenden naar haar.
Maar dan zouden we het luieren alleen bij haar thuis houden, want we dachten dat we daar minder snel betrapt zouden worden.
Omdat ik bijna elke dag in mijn huis vrienden over de vloer had, die nog wel eens de neiging hadden om voor de lol mijn huis overhoop te halen,
kon ik mij niet veroorloven om luiers bij mij in huis te hebben.
Als die onze luier-voorraad gevonden zou worden, dan waren de gevolgen niet te overzien.
3. Betrapt.
Alles ging goed tot een bepaald moment, Normaal gesproken luierden wij alleen als Miriams ouders een of meerdere dagen van huis waren,
maar nu probeerden we het ook stiekem als haar vader naar tennis was en haar moeder boodschappen deed.
Haar moeder was net 10 minuten weg, en ze zou ook nog eens 2 uur langer weg blijven,
dus wij zagen kans om even een paar uurtjes lekker in een luier op bed met elkaar te spelen.
Alleen we hoorden niet dat haar moeder weer terug kwam omdat ze haar boodschappenbriefje was vergeten.
Miriams moeder vond het wel erg stil in huis, vooral omdat ze wist dat wij tweetjes ook thuis waren,
daarom ging ze uitzoeken waar wij uithingen, en wat wij eigenlijk aan het doen waren.
Normaal gesproken draaiden we de deur van de slaapkamer altijd op slot, zodat er niemand binnen kon komen als wij alleen in luier op bed lagen te flikvlooien,
maar deze ene keer waren we dit per ongeluk vergeten.
Eenmaal bij de deur van haar dochters slaapkamer aangekomen luisterde moeder een tijdje,
maar ze hoorde alleen ons een beetje giechelen en af en toe wat zoengeluiden.
Ze dacht, die zijn toch alleen maar met elkaar bezig te flikvlooien, zolang er niets sexueels gebeurde was dit niet erg.
Maar toch twijfelde ze even, deed toen toch maar de deur open om zeker te weten wat er allemaal binnen gebeurde.
Miriam en ik lagen als verstijft op haar bed toen we ineens het hoofd van haar moeder zagen verschijnen,
Miriams moeder kon geen woord uitbrengen ze was helemaal van haar stuk gebracht van wat ze nu zag.
Toen ze weer wat kon uitbrengen, barstte ze los: wat zijn jullie in vredesnaam aan het doen!!
4. Moeders reactie.
André de Vries, Miriam Teunissen leg dit maar eens uit aan mij!
We keken elkaar met een knal rode kop aan, we konden een woord uitbrengen, laat staan hier een ‘goede’ reden voor geven.
Toen nam Miriam het woord, het is mijn schuld mam, ik heb hem hier in meegetrokken.
Ik kon me oren niet geloven Miriam nam de schuld op zich.
Dat verklaart de situatie nog steeds niet, zei moeder, waarom liggen jullie allebei halfnaakt in een… ze had schijnbaar moeite met het woord, …luier hier op bed.
Nou, zei Miriam, het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar zou je eerst willen beloven dat pa hier niets van af komt te weten?
’t Bleef een tijdje stil maar toen zei moeder, oke is goed, maar dan wil ik wel dat je een verdomt goede reden voor al dit hebt.
Mogen we ons dan eerst even aankleden? Komen we het straks beneden wel vertellen, pap is toch naar tennis toe.
Moeder knikte alleen en deed de deur dicht. Daar lagen we dan met ons tweeën, proberen te omvatten wat er net was gebeurd.
Na een tijdje verbrak ik de stilte, wat wil je haar dan vertellen? Eh.. ik denk gewoon de waarheid, zei Miriam, over onze voorliefde voor luiers.
Dat we het lekker en fijn vinden om er een te dragen.
Ik weet dat het raar zou klinken voor iemand die niet bekend is met de AB/DL wereld,
maar ik heb desnoods nog een paar webpagina’s op internet over onze fetisj die ik haar kan laten lezen.
Tja, wat zou er allemaal kunnen gebeuren met ons? Vroeg ik me hardop af.
Ze zou het in het gunstigste geval toe kunnen staan, of erger, het gewoon helemaal verbieden.
En het aller ergste zou kunnen zijn dat we elkaar niet meer mogen zien.
Die drie opties kan ik zo bedenken. Kop op, zei Mir, ik ken mijn moeder langer dan vandaag, zoiets zou ze echt nooit doen.
Ik hoop het maar… zuchtte ik.
Een paar minuten later liepen we in ochtendjas achter elkaar van de trap af, op weg naar de keuken,
waar Miriams moeder (Astrid) al aan tafel op een geldige verklaring van ons gedrag zat te wachten.
We kwamen de keuken binnen en gingen tegen over haar aan tafel zitten.
De situatie voelde een beetje als twee criminelen die door een agent verhoord zouden gaan worden.
Nou, ik wacht… klonk het van de overkant van de tafel.
Er is geen makkelijke manier om dit uit te leggen, begon Miriam,
maar om het kort en simpel te houden wij vinden het fijn om luiers te dragen, gewoon omdat we ze lekker vinden zitten.
Na alleen deze eerste zin veranderde moeders gezichtuitdrukking van kwaad naar verbaasdheid.
Het is een soort fetisj, sommige mensen vinden het fijn om leren kleding te dragen en wij vinden het fijn om luiers te dragen, wij zijn dus DL of Diaper Lover.
Aaah… oke, dus als ik het goed begrijp is dit jullie manier om plezier met elkaar te maken.
Eigenlijk zagen jullie zagen er wel schattig uit, zo samen allebei in een luier op het bed, grinnikte Astrid, net twee volwassen baby´s, alleen de kleding ontbrak nog.
Nu begon ik me eindelijk met het gesprek te bemoeien, nu bleek dat moeder het minder erg vond dan dat wij eerst dachten.
Ehm… dat is een veel gemaakte fout, DL´s houden zich niet bezig met babykleding, dat zijn de AB´s.
Miriams moeder keek me vragend aan, AB`s?
Ja, die vinden het fijn om als baby behandeld te worden, dus ook de kleding, speentjes, flesjes, alles wat bij de verzorging van een baby hoort, legde ik kort uit.
Oke, dus je hebt ab’s en dl’s, beredeneerde ze, maar ik begrijp nog steeds niet waar die rare fantasie van jullie tweeën vandaan komt.
Mir, zou je even… maar ik kon mijn zin niet eens afmaken, Miriam had haar laptop al tevoorschijn getoverd en was al een informatie-site aan het opzoeken.
Hier lees dit maar mam, dan begrijp je het grootste gedeelte van onze zogenoemde fantasie.
Haar moeder begon te lezen, af en toe zagen we haar met haar wenkbrauwen fronsen, maar ze bleef doorlezen.
Gespannen zaten wij nog steeds aan de andere kant van de keukentafel, af en toe elkaar even aankijkend, in afwachting van wat er komen ging.
Dré, Mir, van wat ik hier lees, is het denk ik het beste om jullie gewoon je gang te laten gaan.
Jullie zijn inmiddels oud en wijs genoeg om zelf over jullie leven te beslissen, en wat jullie er mee willen doen, begon moeder.
Alleen er zijn nog een paar dingen die ik graag zou willen bespreken met jullie,
zoals waar en wanneer dragen jullie, hoe komen jullie aan een nieuwe voorraad en willen jullie dat Mir’s vader het ook komt te weten,
want dat laatste zou alles wel wat makkelijker maken.
Laten wij beginnen met waar, ik denk dat de handigste en de veiligste oplossing zou zijn dat jullie alleen hier in huis luiers zouden dragen.
De achtertuin zou ook nog wel kunnen, die is beschut genoeg en er kijken geen andere huizen op uit.
Daar zouden jullie genoeg privacy hebben om zelf in de zomer te liggen zonnen in een luier.
Ze grinnikte een beetje toen ze het zei, blijkbaar zag ze dit al voor zich, twee jongeren liggend in het zonnetje die allebei een luier droegen.
Maar gaan jullie daar mee akkoord? We zeiden allebei volmondig: JA!
Punt twee, ging Astrid verder, hoe komen jullie aan nieuwe luiers. Eigenlijk… begon Miriam, koop alleen ik ze,
maar omdat ze redelijk duur zijn geeft Dré me steeds wat extra geld zodat als ik niet genoeg geld heb we ze alsnog kunnen kopen.
Kopen? Hoe? Waar? vroeg moeder een beetje verward.
Nou ehm… we kopen ze via internet, via een web-winkel voor incontinetie artikelen.
Ze leveren aan huis, in gewone onherkenbare kartonnen dozen, zodat niemand weet wat er in zit, ging ik verder.
Over dat geld zou ik het wel eens willen hebben, hoeveel kosten die dingen wel niet?
Jullie hebben zijn vast bijna al jullie geld er aan kwijt als jullie weer nieuwe kopen, dat vermoed ik tenminste, zei Miriam’s moeder.
Er gaan er inderdaad wel redelijk veel doorheen bevestigden we, we kopen ze altijd per 3 pakken in, dat komt neer op zo’n 100 euro.
Maar dan… hebben jullie nauwelijks geld meer over voor shoppen en uitgaan, zei een nu wel licht geschokte moeder.
Daar gaat jullie sociale leven ook onder leiden als jullie niet een meer uit kunnen gaan, maar misschien valt er wel iets te regelen.
Als jullie je aan de gemaakte regels houden, dan wil ik wel luiers voor jullie kopen,
als ik tenminste weet wat ik moet kopen zei Astrid met een beetje een rood hoofd.
Oja, en wat zuiniger doen met jullie voorraad, want het geld groeit mij niet op de rug.
Dus wat vaker naar de wc gaan in plaats van het meteen in je luier te doen. Oke? Alweer stemden we allebei in met dit voorstel.
Na deze twee overeenkomsten hoorden we de auto van Miriams vader de oprit op komen.
Misschien moeten jullie twee je maar snel naar boven gaan om je te gaan omkleden.
Want ik weet niet of het zo verstandig om voor het gesprek met vader al gezien te worden in alleen een ochtendjas en een luier, stelde Astrid voor.
We waren het met haar eens en renden zo snel mogelijk naar boven om wat andere kleren aan te doen.
Eenmaal boven aan de tap gekomen kwam vader net binnen, waarom hadden die twee zo’n haast?
Nou… dat hoor je zo wel, ze hebben je een heleboel te vertellen.
Even later kwamen Mir en ik van de trap af, ditmaal zonder luier en in gewone kleren.
Alleen het gevoel was het zelfde… dat van een spannend gesprek dat er aan zat te komen.
Deze keer was in indeling van de tafel weer veranderd, vader zat aan de ene kant, Miriam, Astrid en ik aan de andere kant.
Moeder nam het woord, ik heb het hier vanmorgen ook al met hun over gehad, en ik vond het goed, dus luister alsjeblieft wat ze te zeggen hebben.
We probeerden alles zo goed mogelijk uit te leggen, over ons DL zijn, wat we voelden als we een luier droegen.
Miriam had zelfs haar laptop weer bij zich om de website te laten lezen.
En natuurlijk over de afspraken die we met Astrid hadden gemaakt.
Na al dit aangehoord te hebben, leek vader wel redelijk kalm te blijven, het bleef een tijdje stil,
maar toen zei ie ineens: Als zij tweetjes dit zo graag willen en ze zich er goed bij voelen dan heb ik er geen problemen mee en mag het wel van mij.
Alleen heb ook nog een voorwaarde om toe te voegen, ik heb gehoord Dré dat jij wel redelijk goed met html websites kan maken, klopt dat?
Eh… ja meneer, zei ik een beetje verlegen. Zou jij voor mijn bedrijf een mooie webpagina kunnen maken en die onderhouden?
Dat zou ik zeker wel willen doen, is dat de voorwaarde die u wilde toevoegen? vroeg ik.
Ja, maar dat is nog niet alles, ik zou af en toe in mijn reclamebureau nog wel een helpende hand kunnen gebruiken,
zou je een in de zoveel tijd een paar uurtjes in mijn bedrijf willen komen werken?
Alleen je krijgt er geen geld voor, de beloning die je voor het werk krijgt is dan dat je samen met mijn dochter hier in huis luiers mag komen dragen, stem je hiermee in?
Kee, ik vind het prima, antwoorde ik, blij dat dit allemaal zo soepel verliep.
Dat is dan allemaal geregeld, zei Miriams moeder, maar er blijft nu nog een ding over waar wij tweeën het nog over moet hebben Dré.
Ik keek een beetje verbaast, maar had wel een vermoeden waar ze het over wilde hebben, het onderwerp wat ik steeds had gemeden, mijn ouders.
Wat vertellen we jou ouders over deze afspraken? Alsjeblieft, vertel ze er helemaal niets over, vroeg ik bijna smekend,
m’n moeder heeft me al een paar keer betrapt toen ik met luiers bezig was, en dat vond ze op z’n zachtst gezegd niet echt leuk.
Ik moest mijn hele voorraad weggooien en beloven dat ik nooit meer iets mee ging doen,
dat was in de hoop dat het maar een soort ‘tijdelijke fase’ was die vanzelf wel over ging.
Maar zoals je net wel op internet heb kunnen lezen, gaat het niet zo makkelijk over.
Ik begrijp het, als ik het hun vertel, kom je alleen nog dieper in de problemen, zuchtte moeder.
Dan moeten we het maar tussen ons vierjes houden, kee? We stemden allemaal met het voorstel in.
Nu konden we luiers dragen zonder bang te zijn dat we betrapt werden.
Het leven werd alleen beter en beter
5. De Herfstvakantie.
De laatste weken voor van de zomervakantie genoten we met volle teugen, we konden echt alles doen wat we wilden,
de vader en moeder van Miriam waren al weer aan het werk dus we hadden alle dagen het rijk alleen.
Elke dag gewoon door het huis heen lopen met alleen een luier aan, elkaar buiten verschonen in het gras, genietend van het zonnetje.
Ook waren we een beetje aan het experimenteren met onze luiers.
We probeerden hoe veel ze aankonden voordat ze begonnen te lekken,
of gewoon te zwaar werden om te kunnen dragen en aan het einde van de dag bijna tot onze knieën hingen.
Het leukste was om te proberen om er zoveel mogelijk over elkaar aan te doen en dan nog proberen te lopen, geloof me, dat ging met vallen en opstaan.
Maar zoals aan alle dingen, kwam ook aan de zomervakantie weer een eind.
Gelukkig hebben we de weekenden nog, zuchtte Miriam, de rest van de tijd zitten we of thuis of op school te blokken voor onze tentamens.
Na een paar maanden werken voor school brak de herfstvakantie eindelijk aan.
Dat betekende 2 weken geen school en niet hoeven te leren, want we hadden de week voor de vakantie onze tentamens al gehad.
De laatste 2 maanden waren we in de weekenden natuurlijk weer samen, doen wat we altijd samen deden, luiers dragen.
Ik had stiekem wel eens een paar luiers mee genomen naar mijn huis, om ze daar te dragen.
Dat was dan wel het lekkere gevoel, maar het gaf niet de voldoening van het samen dragen, er ontbrak altijd iets, en datgene was natuurlijk Miriam.
Het leek wel alsof ik zonder haar gewoon minder plezier in het luier dragen had.
Daarom deed ik het alleen nog maar in de weekenden samen met Mir.
Natuurlijk waren er ook nog de afspraken met haar ouders die we moesten nakomen.
Maar ik had al een mooie site voor vader gemaakt en hield hem ook bij, dus kleine foutjes verhelpen de site een beetje spam-vrij houden enzovoort.
Ook zat ik ik elke week een paar uur in het reclamebureau, helpen met het maken van folders en flyers voor de klanten.
Eigenlijk begon ik dat wel leuk te vinden en dacht eraan om na dit schooljaar iets in de reclame te gaan doen, dan had ik tenminste al een stageplaats.
6. De treinreis.
De ouders van Miriam hadden een verrassing voor ons, omdat wij nu al zo’n lange tijd bij elkaar waren hadden ze voor een week een huisje in de Alpen voor ons gehuurd.
Op een voorwaarde: we zouden maar een beperkte voorraad luiers mee krijgen zodat we niet onze hele vakantie ‘verluierden’ zoals ze dat zo leuk noemden.
We waren ook helemaal niet van plan, eigenlijk wilden we ook heel veel gaan wandelen, door de bergen en van dorpje tot dorpje.
Maar de woorden ‘beperkte voorraad’ stonden ons een beetje tegen.
Gelukkig wisten Miriams ouders niet dat je in Duitsland ook gewoon luiers in de supermarkt kon kopen.
Dus we namen gewoon wat geld uit ons oude luier-spaarpotje mee zodat als we niet genoeg meer in huis hadden, we gewoon weer nieuwe konden kopen
De dag van de heenreis brak aan, we werden op de trein richting de Alpen gezet en werden uitgezwaaid door al onze ouders.
Natuurlijk wisten mijn ouders van een paar details niets af, maar dat moesten we ook zo houden.
Het zou een lange treinreis worden, dus we gingen zo snel mogelijk naar de wc in de trein om ons even ‘om te kleden’ zodat we de verdere reis niet meer van onze plaatsen hoefden te komen.
We hadden van te voren wel om onze kledingkeuze gedacht en allebei een wijde joggingbroek aan gedaan.
Want onder een strakke spijkerbroek valt een luier natuurlijk veel te veel op.
Onze ouders wilden wel dat we comfortabel reisden, dus ze hadden 1e klas kaarten voor ons gekocht.
Dus in de trein die niet al te druk was, hadden we een vierpersoons coupe voor ons zelf alleen, dat was wel goed ook,
want anders hadden de andere reizigers het gekraak van onze luiers opgemerkt en zich vast afgevraagd waar dat vandaan kwam.
In onze coupe was het inmiddels erg gezellig, er lagen overal zakjes snoep en chips, vlesjes drinken en ons miniradio’tje speelde gezellig muziek.
We waren al een keer gewaarschuwd omdat onze radio te hard stond, dus die hadden we maar even wat zachter gezet.
Na 3 uur reizen betrok Miriams gezicht ineens, ik geloof dat ik moet.
Nou dan doe je dat toch, je hebt niet voor niets een luier om.
Ja maar… het is niet alleen een kleine, zei ze zacht.
Ohh… dan is het denk ik handiger dat je naar de wc in de trein gaat, merkte ik op.
Anders zit je nog een uur of 5 lang met een poepluier, en ik denk niet dat je het fijn vind om hier in de coupe verschoont te worden.
Miriam dacht even na, hebben eerste klas coupes eigenlijk geen gordijntjes, die de ramen naar het gangpad kunnen afsluiten?
Ehm even kijken, en ik liep naar de deur toe, hee ja, je hebt gelijk.
Maar je weet zeker dat je dit wil doen?
Thuis vond je het al geen goed idee, waarom zou je het hier wel doen?
Omdat ik trein wc’s altijd smerig vind, en als een meisje moet ik dan ook nog eens gaan zitten op die vieze wcbril.
Oke, jij je zin mompelde ik, en sloot de gordijntjes.
Ze ging staan en begon te drukken, haar gezicht werd een beetje rood, maar ze leek wel wat opgeluchter.
Als ik jou was, zou ik maar even niet gaan zitten, grinnikte ik, anders word het helemaal zo’n smeerboel.
Ga maar even op de bank liggen dan pak ik wel even een schone luier uit de rugtas.
Ze legde een verschoonkleed op de bank en ging liggen.
Ook deed haar broek alvast naar beneden, maar ze keek wel uit dat ze haar ‘lading’ niet al te veel plette.
Voorzichtig maakte in de plakkers van haar luier los en vouwde hem open.
Een redelijke poeplucht drong mijn neusgaten binnen.
Laten we dit maar snel afhandelen zei ik, en pakte een paar luierdoekjes uit de verpakking.
Op zich viel het wel mee, de poep had zich nog niet zover door de luier heen verspreid dus het was wel makkelijk schoon te maken.
Ik veegde haar kont schoon en poederde haar weer in.
Zo heb ik dat ook eens gedaan, een poepluier verschonen, een keer en hopelijk niet weer, zuchtte ik terwijl ik haar luier weer dichtvouwde en hem dichtplakte.
De vieze luier en de doekjes deed ik in een plasticzak waar eerst onze voorraad eten in had gezeten, die gooide ik op het station wel weg.
De rest van de reis verliep voorspoedig, op een paar plas ongelukjes na dan, maar dat konden onze luiers makkelijk aan.
Ongeveer 10 minuten voor de aankomst bij de eindhalte begonnen we onze etensresten en snoeppapiertjes op te ruimen.
We waren net klaar toen we het station binnen reden. Eenmaal uit de trein, zochten we eerst een afvalbak om de luier in te dumpen.
Het station was niet al te groot, we hadden onze bus naar het appartement al snel gevonden.
De rit zou niet al te lang worden, ongeveer 10 minuten, maar Miriam en ik die waren allebei alweer hard aan een verschoning toe, dus we konden er niet snel genoeg zijn.
het is een beetje een experiment, maar als het goed ontvangen wordt ga ik misschien meer verhalen schrijven.
Het eerste deel van dit verhaal is gedeeltelijk op feiten gebaseerd, maar ook gedeeltelijk fictie.
De rest van de delen zijn gewoon verzonnen.
Inhoudsopgave:
1. Hoe ik haar ontmoette...
2. Hoe het verder met ons ging.
3. Betrapt.
4. Moeders reactie.
5. De Herfstvakantie.
6. De treinreis.
7. Het vakantiehuisje.
8. De wandeling.
9. Inkopen doen.
10. De bioscoop.
11. De terugreis.
12. Miriams verjaardag.
13. Samen uitgaan.
14. Ons huis.
15. De speelgoedwinkel.
16. De babyzaak.
17. Twee babies.
18. De oppas.
19. De Katten.
20. Het vergeten feest.
21. Het familiefeest.
22. De leugen.
23. Tante.
24. Tante komt langs.
25. De speeltuin
26. De eendenvijver.
27. Melissa.
28. Melissa gaat te ver.
29. Melissa's behandeling.
30. De ontdekking.
31. De bekentenis.
Notes: - Deel 1 t/m 6 hebben geen links, die delen zijn door de mods in 1 topic gezet...
- De links van de andere delen werken het beste met Firefox of Google Chrome... tenminste bij mij wel
Toen dit verhaal gebeurde zat ik in Havo 4. Ik was toen al een paar jaar luierliefhebber, maar ik heb het er nooit met iemand over gehad.
Bang dat ze het niet zouden accepteren en me zouden uitlachen.
Alleen m’n moeder wist het maar accepteerde het niet.
Maar toen ontmoette ik iemand met wie ik deze gevoelens kon delen.
1. Hoe ik haar ontmoette.
Ik zal mij eerst even voorstellen, mijn naam is Andre, maar iedereen noemt mij Dré.
We gingen met de 3 en 4 Havo klassen naar het theater om een voorstelling te bekijken voor het vak CKV (cultureel kunstzinnige vorming),
dat omdat het altijd zo saai was ik het altijd cultureel onzinnige vorming noemde.
Maarja, het was voor school dus ik had niet veel te kiezen, ik moest wel heen.
Gelukkig wist ik ook nog dat er een paar vrienden meegingen, dus dan kan het nooit saai worden.
Om 6 uur ’s avonds moesten we verzamelen op het schoolplein, natuurlijk ging ik bij het groepje vrienden staan waar ik altijd mee omging.
We gingen met bussen naar Groningen, het was zoals gebruikelijk met bus met scholieren ontzettend gezellig in de bus,
elkaar moppen vertellen, zelfs zingen, de tijd vloog wel redelijk snel voorbij. Na iets meer dan een uur waren we eindelijk aangekomen.
Het theater was een groot indrukwekkend gebouw, maar toen we eenmaal binnen waren in de zaal leek het nog groter dan van buiten,
we hoorden mensen mompelen van ontzag, verbaast over de grote van de zaal.
Toen iedereen z’n plekkie had gevonden keek in wat rond ik de grote zaal,
opeens viel mijn oog op haar, ze was in gesprek met de Nederlands docente.
Vanaf dat moment was ik al helemaal stapel verliefd op haar, liefde op het eerste gezicht zoals dat heet.
Ze zat al bijna 3 jaar bij mij op school maar ze was me nog nooit eerder opgevallen.
De rest van de voorstelling volgde ik maar half, steeds weer denkend en onopvallend kijken naar haar.
Jammer genoeg zag ze mij niet, en wist dus ook niet dat ik een oogje op haar had.
Later die avond ving ik uit een gesprek op dat ze Miriam heette.
Op de terugweg zat ze helaas in de andere bus, dus ik kon haar niet meer zien.
Alleen bleef Miriam wel steeds in ’n hoofd rondspoken. Hé Dré, ben je inslaap vallen ofzo? klonk het ineens naast me in de bus.
M’n vrienden vonden het wel erg raar dat ik ineens zo stil was, maar vroegen gelukkig ook niet al te lang door.
De weken erna op school probeerde ik steeds oogcontact te maken, vooral in de pauzes in de aula, maar ook af en toe in de gangen tussen de lessen door.
Dat lukte af en toe waarop al haar vriendinnen begonnen te giechelen. Ze zag mij wel, maar ik wist niet wat ze van mij vond.
Op een paar incidenten na, hadden we eigenlijk geen contact.
In een pauze stond ik in de aula een appeltje te eten, en zij zat helemaal aan de overkant aan een tafel.
Toen ik m’n appeltje op had gooide ik het naar de afvalbak toe, ik de hoop dat ie erin kwam,
maar natuurlijk, hij kwam precies op de rand, en stuiterde weer terug en belandde weer voor m’n voeten.
Toen ik het klokhuis opraapte en het in de afvalbak gooide ving ik een glimp op van haar gezicht.
Ze lachte mij uit om dat ik het klokhuis naast de bak had gegooid,
ik riep zonder geluid terug (alleen pratend met mijn lippen) IS NIET LEUK!!! maar ze bleef me lachend aankijken.
Vanaf dat moment had ik hoop dat het misschien ooit eens iets zal worden.
Maar er stonden twee punten me in de weg.
Een van de twee punten die mij in de weg stonden, was dat ik zelf nogal verlegen ben, ik durfde er gewoon niet op af te stappen.
Het andere was mijn grootste geheim, dat bijna niemand wist en waar ik eigenlijk met niemand over wilde praten,
zelfs mijn moeder niet omdat ze het niet wilde accepteren.
Ik was zelf ook totaal niet zeker van de mijn gevoelens,
is het normaal voor een 18 jarige om zich aangetrokken te voelen tot luiers en plaatjes van mensen in luiers?
Het leek mij maar het beste om dat maar voorlopig even stil te houden.
Als dit op school uit zou lekken, zou ik helemaal geen leven meer hebben.
Het was einde van het schooljaar, ik ging met redelijke resultaten over naar Havo 5.
Alleen economie en wiskunde bleven een probleem.
Aan de ene kant was ik was ik ook wel blij dat het vakantie was, maar aan de andere kant zou ik Miriam twee maanden lang niet zien.
Toen bedacht ik het stomste plan wat ik ooit had kunnen bedenken.
Het zou heel makkelijk fout af kunnen lopen.
Maar gelukkig voor mij liep mijn plan wel goed af.
Ik had zo bedacht, dat als ik meerdere keren in de week langs haar huis zou lopen, dat dit wel op zou vallen en haar wel tegen zou komen.
Nu maar hopen dat ze dit niet verkeerd op zou vatten, anders zou ik zelfs de politie achter me aan kunnen krijgen voor stalking.
Maar als ik niet al te vaak langs zou komen, dan zou het wel moet lukken, dacht ik zo.
Meestal zag ik haar niet, maar af toe wel, op die momenten zwaaide ik even en liep met een rode kop als een biet door.
Voor mijn gevoel hadden mijn acties totaal geen effect, het enige wat ik merkte was dat ze af toe terug zwaaide, maar meer niet.
Tot het moment dat ik haar tegen het lijf liep op een feest bij ons in het dorp.
Ze stond ineens voor me en vroeg: waarom loop je steeds langs, moet je iets van mij?
Ik schrok een beetje van haar toon, maar het was nu of nooit.
Wel redelijk stotterend van de zenuwen kwam het eruit: nou ehm… ei-eigenlijk…Miriam vind ik je wel l-leuk… en m’n kop was roder dan ooit.
Nog even keek ze me een beetje chagrijnig aan, maar toen veranderde er iets in haar blik,
ze begon te lachen, geen uitlachen, maar een vrolijke lach. Ik wilde gewoon even weten of mijn vermoedens waar waren, en dat blijkt nu ook zo te zijn.
Eigenlijk Dré vind ik jou ook al een tijdje leuk, maar ik durfde niets te zeggen, bang om afgewezen te worden.
Na een tijdje kwam er pas weer geluid uit m’n mond, want ik wist niet zeker of ik dit juist had gehoord.
Zij… vind… mij… leuk… het duurde een tijdje voordat ik dit verwerkt had. Nou eigenlijk, ik liep steeds langs omdat ik het ook niet durfde te vragen.
Met een glimlach zei ze: nu weten we het dat we elkaar leuk vinden, dus ehm… zou je verkering willen?
Ik dacht er geen seconde over na, en zei direct: ja natuurlijk, je bent het mooiste meisje dat ik ken, die ga ik echt niet afwijzen als ze me vraagt.
Na de halve zomervakantie samen te hebben doorgebracht, met zwemmen, zoenen, een weekje samen met de tent naar de Ardennen.
Bij haar thuis op haar slaapkamer, begon ze zich ineens een beetje zenuwachtig te gedragen. Ik vroeg haar: wat is er mis Mir?
Nou eigenlijk de reden waarom ik al die tijd geen vriendje had, is niet omdat ik geen leuke jongen kon vinden…
Maar omdat ik iemand wilde die mij leuk vond en die ik kon vertrouwen.
Na al deze tijd samen denk ik wel dat ik je kan vertrouwen.
Het gaat om mijn grootste geheim, dat ik zelfs nooit aan mijn ouders heb durven vertellen.
Nog steeds zat ik gespannen te luisteren, wachtend op wat er komen ging.
Het bleef een tijdje stil toen zei ze: Je zou me toch uitlachen als ik het vertel…
Je kan me wel vertrouwen Mir, zei ik en gaf ‘r een kus op de mond.
Ik vertel het aan niemand door, dat beloof ik.
Ze twijfelde nog steeds, maar na een paar minuten begon je toch met haar verhaal.
Eigenlijk is dit heel raar om aan iemand te vertellen omdat ik het zo lang voor heb gehouden,
maar om het kort te houden ik vind het fijn om luiers te dragen, niet omdat inco ben ofzo.
Maar gewoon omdat ik ze lekker vind zitten.
Ik bleef een tijdje stil, mijn mond viel bijna open van verbazing, mijn droomvriendin had dezelfde ‘prettige afwijking’ als dat ik had.
Ehm… eigenlijk… begon ik, niet precies wetend wat te zeggen.
Ik vind het helemaal niet raar dat iemand zulke gevoelens heeft.
Nu was het haar beurt om verbaasd te zijn, dit is voor een mens toch niet normaal, waarom vind je het dan niet raar als ik vragen mag?
Nou ehm… ik heb precies zelfde gevoelens, alleen ik doe er niet zo veel mee, omdat mijn moeder het niet wil, ze is er op tegen dat ik iets met luiers doe.
Dré jij hebt… begon ze, binnen een halve seconde sprong ze op me af en omhelsde me.
Ze liet me pas na een paar minuten weer los, ik vond je al erg leuk, maar nu nog leuker, zei ze met een enorme lach op haar gezicht.
Maar waarom heb je dat dan nooit eerder gezegd? Je kon me altijd alles vertellen.’t Bleef een tijdje stil, maar toen begon ik toch maar.
Zelfde reden als jou denk ik, eerst afwachten of ik je kon vertrouwen. Hmm oke, en ze knikte begrijpend.
Als je thuis niets mag doen met luiers, mag je altijd hier komen, mijn ouders weten nog van niets en ik heb ze altijd goed verborgen.
Dan kunnen we ze samen dragen, als een luierstelletje, zei ze lachend. Maar natuurlijk alleen als mijn ouders er niet zijn, anders is het te riskant.
En jou en luiers dat is echt de hoofdprijs, zuchtte ik van geluk, meer zou ik me niet kunnen wensen…
Na dit iets wat rare gesprek, wisten we zeker dat we voor elkaar gemaakt waren en vielen al zoenend om op haar bed, dit kon nog een leuke nacht worden.
2. Hoe het verder met ons ging.
Na alle fijne tijd die we in de zomervakantie met elkaar doorbrachten kwam er toch een einde aan de leukste tijd we tot nu toe in ons leven hadden gehad.
Door de weeks gewoon doen wat elke jongere in de vakantie deed, dus zwemmen, uitgaan, rondhangen met vrienden en shoppen,
Miriam kleren en schoenen, en ik ging winkels af om leuke dvd’tjes te zoeken.
DL inkopen durfden we nog niet te doen, uit angst dat we bekenden tegen zouden komen.
Maar in de weekenden we totaal andere dingen waar menig jongere raar van zou staan te kijken, niet alleen jongeren, eigenlijk iedereen wel.
Want is het normaal dat 2 niet inco mensen voor de lol een hele dag in luiers rondliepen en dan ook nog eens expres er in te plassen,
niet te vergeten, er ook nog eens plezier in te hebben om elkaar dan ook nog eens te verschonen.
Om het nog een beetje netjes te houden deden we niet alles in onze luiers, poepen deden we gewoon op de wc,
want poepluiers verschonen daar hadden zowel Mir, als ik niet echt veel zin in.
Na de vakantie had ik inmiddels een klein gezellig huisje gevonden waar ik door de weeks woonde,
maar in de weekenden ging ik altijd naar Miriams huis, want die woonde nog thuis.
Natuurlijk voor de gezelligheid maar ook om onze hobby te beoefenen.
Mijn ouders wisten hier natuurlijk niets van, die dachten dat ik ook het weekend in mijn eigen huis door bracht.
Maar niets is minder waar, elk weekend zat ik nog geen 3 kilometer bij hun vandaan, gezellig bij mijn vriendin.
Mijn ouders wisten ook wel dat ik een vriendin had, dat was iets wat ik niet kon verbergen.
Vooral niet als ik weer eens op bezoek kwam, en ze vroegen waarom ik in zo’n goed humeur was en lippenstiftresten op mijn wang had.
Toen moest ik het wel vertellen, wie ze was, waar ik haar van kende, hoe oud ze was, je weet wel zo’n typische ‘ouder-ondervraging’.
Ik vertelde alles over ons, onze relatie en nog veel meer, maar het enige wat ik uit het verhaal liet, was onze gezamenlijke fascinatie tot luiers.
Dat was iets waarvan ik vond dat ze dat niet hoefden te weten en volgens mij ook niet wilden weten.
De vader en moeder van Miriam die vonden het wel gezellig dat ik zo vaak langs kwam,
Ze hadden altijd de thee al klaar staan, als weer eens in het weekend voor de deur stond.
Ook vonden ze het niet erg dat ik zo vaak bleef slapen, het was tenslotte iets wat verliefde stelletjes wel vaker doen omdat ze graag dicht bij elkaar wilden zijn.
Alleen er werd een voorwaarde gesteld… dat we zouden ‘het’ nog niet doen voordat Mir 18 was.
Ik was al bijna een half jaar 18, maar Miriam die was nu nog maar 17. Haar verjaardag kwam al wel snel dichterbij, nog maar een paar maandjes en zij was ook 18.
Daar had ze ook al veel zin in, want ze wilde zo snel mogelijk beginnen met haar rijlessen.
Die wilde ze zo graag halen omdat zij dan ook door de weeks naar mij toe kon komen, en ik niet alleen in de weekenden naar haar.
Maar dan zouden we het luieren alleen bij haar thuis houden, want we dachten dat we daar minder snel betrapt zouden worden.
Omdat ik bijna elke dag in mijn huis vrienden over de vloer had, die nog wel eens de neiging hadden om voor de lol mijn huis overhoop te halen,
kon ik mij niet veroorloven om luiers bij mij in huis te hebben.
Als die onze luier-voorraad gevonden zou worden, dan waren de gevolgen niet te overzien.
3. Betrapt.
Alles ging goed tot een bepaald moment, Normaal gesproken luierden wij alleen als Miriams ouders een of meerdere dagen van huis waren,
maar nu probeerden we het ook stiekem als haar vader naar tennis was en haar moeder boodschappen deed.
Haar moeder was net 10 minuten weg, en ze zou ook nog eens 2 uur langer weg blijven,
dus wij zagen kans om even een paar uurtjes lekker in een luier op bed met elkaar te spelen.
Alleen we hoorden niet dat haar moeder weer terug kwam omdat ze haar boodschappenbriefje was vergeten.
Miriams moeder vond het wel erg stil in huis, vooral omdat ze wist dat wij tweetjes ook thuis waren,
daarom ging ze uitzoeken waar wij uithingen, en wat wij eigenlijk aan het doen waren.
Normaal gesproken draaiden we de deur van de slaapkamer altijd op slot, zodat er niemand binnen kon komen als wij alleen in luier op bed lagen te flikvlooien,
maar deze ene keer waren we dit per ongeluk vergeten.
Eenmaal bij de deur van haar dochters slaapkamer aangekomen luisterde moeder een tijdje,
maar ze hoorde alleen ons een beetje giechelen en af en toe wat zoengeluiden.
Ze dacht, die zijn toch alleen maar met elkaar bezig te flikvlooien, zolang er niets sexueels gebeurde was dit niet erg.
Maar toch twijfelde ze even, deed toen toch maar de deur open om zeker te weten wat er allemaal binnen gebeurde.
Miriam en ik lagen als verstijft op haar bed toen we ineens het hoofd van haar moeder zagen verschijnen,
Miriams moeder kon geen woord uitbrengen ze was helemaal van haar stuk gebracht van wat ze nu zag.
Toen ze weer wat kon uitbrengen, barstte ze los: wat zijn jullie in vredesnaam aan het doen!!
4. Moeders reactie.
André de Vries, Miriam Teunissen leg dit maar eens uit aan mij!
We keken elkaar met een knal rode kop aan, we konden een woord uitbrengen, laat staan hier een ‘goede’ reden voor geven.
Toen nam Miriam het woord, het is mijn schuld mam, ik heb hem hier in meegetrokken.
Ik kon me oren niet geloven Miriam nam de schuld op zich.
Dat verklaart de situatie nog steeds niet, zei moeder, waarom liggen jullie allebei halfnaakt in een… ze had schijnbaar moeite met het woord, …luier hier op bed.
Nou, zei Miriam, het is een beetje moeilijk uit te leggen, maar zou je eerst willen beloven dat pa hier niets van af komt te weten?
’t Bleef een tijdje stil maar toen zei moeder, oke is goed, maar dan wil ik wel dat je een verdomt goede reden voor al dit hebt.
Mogen we ons dan eerst even aankleden? Komen we het straks beneden wel vertellen, pap is toch naar tennis toe.
Moeder knikte alleen en deed de deur dicht. Daar lagen we dan met ons tweeën, proberen te omvatten wat er net was gebeurd.
Na een tijdje verbrak ik de stilte, wat wil je haar dan vertellen? Eh.. ik denk gewoon de waarheid, zei Miriam, over onze voorliefde voor luiers.
Dat we het lekker en fijn vinden om er een te dragen.
Ik weet dat het raar zou klinken voor iemand die niet bekend is met de AB/DL wereld,
maar ik heb desnoods nog een paar webpagina’s op internet over onze fetisj die ik haar kan laten lezen.
Tja, wat zou er allemaal kunnen gebeuren met ons? Vroeg ik me hardop af.
Ze zou het in het gunstigste geval toe kunnen staan, of erger, het gewoon helemaal verbieden.
En het aller ergste zou kunnen zijn dat we elkaar niet meer mogen zien.
Die drie opties kan ik zo bedenken. Kop op, zei Mir, ik ken mijn moeder langer dan vandaag, zoiets zou ze echt nooit doen.
Ik hoop het maar… zuchtte ik.
Een paar minuten later liepen we in ochtendjas achter elkaar van de trap af, op weg naar de keuken,
waar Miriams moeder (Astrid) al aan tafel op een geldige verklaring van ons gedrag zat te wachten.
We kwamen de keuken binnen en gingen tegen over haar aan tafel zitten.
De situatie voelde een beetje als twee criminelen die door een agent verhoord zouden gaan worden.
Nou, ik wacht… klonk het van de overkant van de tafel.
Er is geen makkelijke manier om dit uit te leggen, begon Miriam,
maar om het kort en simpel te houden wij vinden het fijn om luiers te dragen, gewoon omdat we ze lekker vinden zitten.
Na alleen deze eerste zin veranderde moeders gezichtuitdrukking van kwaad naar verbaasdheid.
Het is een soort fetisj, sommige mensen vinden het fijn om leren kleding te dragen en wij vinden het fijn om luiers te dragen, wij zijn dus DL of Diaper Lover.
Aaah… oke, dus als ik het goed begrijp is dit jullie manier om plezier met elkaar te maken.
Eigenlijk zagen jullie zagen er wel schattig uit, zo samen allebei in een luier op het bed, grinnikte Astrid, net twee volwassen baby´s, alleen de kleding ontbrak nog.
Nu begon ik me eindelijk met het gesprek te bemoeien, nu bleek dat moeder het minder erg vond dan dat wij eerst dachten.
Ehm… dat is een veel gemaakte fout, DL´s houden zich niet bezig met babykleding, dat zijn de AB´s.
Miriams moeder keek me vragend aan, AB`s?
Ja, die vinden het fijn om als baby behandeld te worden, dus ook de kleding, speentjes, flesjes, alles wat bij de verzorging van een baby hoort, legde ik kort uit.
Oke, dus je hebt ab’s en dl’s, beredeneerde ze, maar ik begrijp nog steeds niet waar die rare fantasie van jullie tweeën vandaan komt.
Mir, zou je even… maar ik kon mijn zin niet eens afmaken, Miriam had haar laptop al tevoorschijn getoverd en was al een informatie-site aan het opzoeken.
Hier lees dit maar mam, dan begrijp je het grootste gedeelte van onze zogenoemde fantasie.
Haar moeder begon te lezen, af en toe zagen we haar met haar wenkbrauwen fronsen, maar ze bleef doorlezen.
Gespannen zaten wij nog steeds aan de andere kant van de keukentafel, af en toe elkaar even aankijkend, in afwachting van wat er komen ging.
Dré, Mir, van wat ik hier lees, is het denk ik het beste om jullie gewoon je gang te laten gaan.
Jullie zijn inmiddels oud en wijs genoeg om zelf over jullie leven te beslissen, en wat jullie er mee willen doen, begon moeder.
Alleen er zijn nog een paar dingen die ik graag zou willen bespreken met jullie,
zoals waar en wanneer dragen jullie, hoe komen jullie aan een nieuwe voorraad en willen jullie dat Mir’s vader het ook komt te weten,
want dat laatste zou alles wel wat makkelijker maken.
Laten wij beginnen met waar, ik denk dat de handigste en de veiligste oplossing zou zijn dat jullie alleen hier in huis luiers zouden dragen.
De achtertuin zou ook nog wel kunnen, die is beschut genoeg en er kijken geen andere huizen op uit.
Daar zouden jullie genoeg privacy hebben om zelf in de zomer te liggen zonnen in een luier.
Ze grinnikte een beetje toen ze het zei, blijkbaar zag ze dit al voor zich, twee jongeren liggend in het zonnetje die allebei een luier droegen.
Maar gaan jullie daar mee akkoord? We zeiden allebei volmondig: JA!
Punt twee, ging Astrid verder, hoe komen jullie aan nieuwe luiers. Eigenlijk… begon Miriam, koop alleen ik ze,
maar omdat ze redelijk duur zijn geeft Dré me steeds wat extra geld zodat als ik niet genoeg geld heb we ze alsnog kunnen kopen.
Kopen? Hoe? Waar? vroeg moeder een beetje verward.
Nou ehm… we kopen ze via internet, via een web-winkel voor incontinetie artikelen.
Ze leveren aan huis, in gewone onherkenbare kartonnen dozen, zodat niemand weet wat er in zit, ging ik verder.
Over dat geld zou ik het wel eens willen hebben, hoeveel kosten die dingen wel niet?
Jullie hebben zijn vast bijna al jullie geld er aan kwijt als jullie weer nieuwe kopen, dat vermoed ik tenminste, zei Miriam’s moeder.
Er gaan er inderdaad wel redelijk veel doorheen bevestigden we, we kopen ze altijd per 3 pakken in, dat komt neer op zo’n 100 euro.
Maar dan… hebben jullie nauwelijks geld meer over voor shoppen en uitgaan, zei een nu wel licht geschokte moeder.
Daar gaat jullie sociale leven ook onder leiden als jullie niet een meer uit kunnen gaan, maar misschien valt er wel iets te regelen.
Als jullie je aan de gemaakte regels houden, dan wil ik wel luiers voor jullie kopen,
als ik tenminste weet wat ik moet kopen zei Astrid met een beetje een rood hoofd.
Oja, en wat zuiniger doen met jullie voorraad, want het geld groeit mij niet op de rug.
Dus wat vaker naar de wc gaan in plaats van het meteen in je luier te doen. Oke? Alweer stemden we allebei in met dit voorstel.
Na deze twee overeenkomsten hoorden we de auto van Miriams vader de oprit op komen.
Misschien moeten jullie twee je maar snel naar boven gaan om je te gaan omkleden.
Want ik weet niet of het zo verstandig om voor het gesprek met vader al gezien te worden in alleen een ochtendjas en een luier, stelde Astrid voor.
We waren het met haar eens en renden zo snel mogelijk naar boven om wat andere kleren aan te doen.
Eenmaal boven aan de tap gekomen kwam vader net binnen, waarom hadden die twee zo’n haast?
Nou… dat hoor je zo wel, ze hebben je een heleboel te vertellen.
Even later kwamen Mir en ik van de trap af, ditmaal zonder luier en in gewone kleren.
Alleen het gevoel was het zelfde… dat van een spannend gesprek dat er aan zat te komen.
Deze keer was in indeling van de tafel weer veranderd, vader zat aan de ene kant, Miriam, Astrid en ik aan de andere kant.
Moeder nam het woord, ik heb het hier vanmorgen ook al met hun over gehad, en ik vond het goed, dus luister alsjeblieft wat ze te zeggen hebben.
We probeerden alles zo goed mogelijk uit te leggen, over ons DL zijn, wat we voelden als we een luier droegen.
Miriam had zelfs haar laptop weer bij zich om de website te laten lezen.
En natuurlijk over de afspraken die we met Astrid hadden gemaakt.
Na al dit aangehoord te hebben, leek vader wel redelijk kalm te blijven, het bleef een tijdje stil,
maar toen zei ie ineens: Als zij tweetjes dit zo graag willen en ze zich er goed bij voelen dan heb ik er geen problemen mee en mag het wel van mij.
Alleen heb ook nog een voorwaarde om toe te voegen, ik heb gehoord Dré dat jij wel redelijk goed met html websites kan maken, klopt dat?
Eh… ja meneer, zei ik een beetje verlegen. Zou jij voor mijn bedrijf een mooie webpagina kunnen maken en die onderhouden?
Dat zou ik zeker wel willen doen, is dat de voorwaarde die u wilde toevoegen? vroeg ik.
Ja, maar dat is nog niet alles, ik zou af en toe in mijn reclamebureau nog wel een helpende hand kunnen gebruiken,
zou je een in de zoveel tijd een paar uurtjes in mijn bedrijf willen komen werken?
Alleen je krijgt er geen geld voor, de beloning die je voor het werk krijgt is dan dat je samen met mijn dochter hier in huis luiers mag komen dragen, stem je hiermee in?
Kee, ik vind het prima, antwoorde ik, blij dat dit allemaal zo soepel verliep.
Dat is dan allemaal geregeld, zei Miriams moeder, maar er blijft nu nog een ding over waar wij tweeën het nog over moet hebben Dré.
Ik keek een beetje verbaast, maar had wel een vermoeden waar ze het over wilde hebben, het onderwerp wat ik steeds had gemeden, mijn ouders.
Wat vertellen we jou ouders over deze afspraken? Alsjeblieft, vertel ze er helemaal niets over, vroeg ik bijna smekend,
m’n moeder heeft me al een paar keer betrapt toen ik met luiers bezig was, en dat vond ze op z’n zachtst gezegd niet echt leuk.
Ik moest mijn hele voorraad weggooien en beloven dat ik nooit meer iets mee ging doen,
dat was in de hoop dat het maar een soort ‘tijdelijke fase’ was die vanzelf wel over ging.
Maar zoals je net wel op internet heb kunnen lezen, gaat het niet zo makkelijk over.
Ik begrijp het, als ik het hun vertel, kom je alleen nog dieper in de problemen, zuchtte moeder.
Dan moeten we het maar tussen ons vierjes houden, kee? We stemden allemaal met het voorstel in.
Nu konden we luiers dragen zonder bang te zijn dat we betrapt werden.
Het leven werd alleen beter en beter
5. De Herfstvakantie.
De laatste weken voor van de zomervakantie genoten we met volle teugen, we konden echt alles doen wat we wilden,
de vader en moeder van Miriam waren al weer aan het werk dus we hadden alle dagen het rijk alleen.
Elke dag gewoon door het huis heen lopen met alleen een luier aan, elkaar buiten verschonen in het gras, genietend van het zonnetje.
Ook waren we een beetje aan het experimenteren met onze luiers.
We probeerden hoe veel ze aankonden voordat ze begonnen te lekken,
of gewoon te zwaar werden om te kunnen dragen en aan het einde van de dag bijna tot onze knieën hingen.
Het leukste was om te proberen om er zoveel mogelijk over elkaar aan te doen en dan nog proberen te lopen, geloof me, dat ging met vallen en opstaan.
Maar zoals aan alle dingen, kwam ook aan de zomervakantie weer een eind.
Gelukkig hebben we de weekenden nog, zuchtte Miriam, de rest van de tijd zitten we of thuis of op school te blokken voor onze tentamens.
Na een paar maanden werken voor school brak de herfstvakantie eindelijk aan.
Dat betekende 2 weken geen school en niet hoeven te leren, want we hadden de week voor de vakantie onze tentamens al gehad.
De laatste 2 maanden waren we in de weekenden natuurlijk weer samen, doen wat we altijd samen deden, luiers dragen.
Ik had stiekem wel eens een paar luiers mee genomen naar mijn huis, om ze daar te dragen.
Dat was dan wel het lekkere gevoel, maar het gaf niet de voldoening van het samen dragen, er ontbrak altijd iets, en datgene was natuurlijk Miriam.
Het leek wel alsof ik zonder haar gewoon minder plezier in het luier dragen had.
Daarom deed ik het alleen nog maar in de weekenden samen met Mir.
Natuurlijk waren er ook nog de afspraken met haar ouders die we moesten nakomen.
Maar ik had al een mooie site voor vader gemaakt en hield hem ook bij, dus kleine foutjes verhelpen de site een beetje spam-vrij houden enzovoort.
Ook zat ik ik elke week een paar uur in het reclamebureau, helpen met het maken van folders en flyers voor de klanten.
Eigenlijk begon ik dat wel leuk te vinden en dacht eraan om na dit schooljaar iets in de reclame te gaan doen, dan had ik tenminste al een stageplaats.
6. De treinreis.
De ouders van Miriam hadden een verrassing voor ons, omdat wij nu al zo’n lange tijd bij elkaar waren hadden ze voor een week een huisje in de Alpen voor ons gehuurd.
Op een voorwaarde: we zouden maar een beperkte voorraad luiers mee krijgen zodat we niet onze hele vakantie ‘verluierden’ zoals ze dat zo leuk noemden.
We waren ook helemaal niet van plan, eigenlijk wilden we ook heel veel gaan wandelen, door de bergen en van dorpje tot dorpje.
Maar de woorden ‘beperkte voorraad’ stonden ons een beetje tegen.
Gelukkig wisten Miriams ouders niet dat je in Duitsland ook gewoon luiers in de supermarkt kon kopen.
Dus we namen gewoon wat geld uit ons oude luier-spaarpotje mee zodat als we niet genoeg meer in huis hadden, we gewoon weer nieuwe konden kopen
De dag van de heenreis brak aan, we werden op de trein richting de Alpen gezet en werden uitgezwaaid door al onze ouders.
Natuurlijk wisten mijn ouders van een paar details niets af, maar dat moesten we ook zo houden.
Het zou een lange treinreis worden, dus we gingen zo snel mogelijk naar de wc in de trein om ons even ‘om te kleden’ zodat we de verdere reis niet meer van onze plaatsen hoefden te komen.
We hadden van te voren wel om onze kledingkeuze gedacht en allebei een wijde joggingbroek aan gedaan.
Want onder een strakke spijkerbroek valt een luier natuurlijk veel te veel op.
Onze ouders wilden wel dat we comfortabel reisden, dus ze hadden 1e klas kaarten voor ons gekocht.
Dus in de trein die niet al te druk was, hadden we een vierpersoons coupe voor ons zelf alleen, dat was wel goed ook,
want anders hadden de andere reizigers het gekraak van onze luiers opgemerkt en zich vast afgevraagd waar dat vandaan kwam.
In onze coupe was het inmiddels erg gezellig, er lagen overal zakjes snoep en chips, vlesjes drinken en ons miniradio’tje speelde gezellig muziek.
We waren al een keer gewaarschuwd omdat onze radio te hard stond, dus die hadden we maar even wat zachter gezet.
Na 3 uur reizen betrok Miriams gezicht ineens, ik geloof dat ik moet.
Nou dan doe je dat toch, je hebt niet voor niets een luier om.
Ja maar… het is niet alleen een kleine, zei ze zacht.
Ohh… dan is het denk ik handiger dat je naar de wc in de trein gaat, merkte ik op.
Anders zit je nog een uur of 5 lang met een poepluier, en ik denk niet dat je het fijn vind om hier in de coupe verschoont te worden.
Miriam dacht even na, hebben eerste klas coupes eigenlijk geen gordijntjes, die de ramen naar het gangpad kunnen afsluiten?
Ehm even kijken, en ik liep naar de deur toe, hee ja, je hebt gelijk.
Maar je weet zeker dat je dit wil doen?
Thuis vond je het al geen goed idee, waarom zou je het hier wel doen?
Omdat ik trein wc’s altijd smerig vind, en als een meisje moet ik dan ook nog eens gaan zitten op die vieze wcbril.
Oke, jij je zin mompelde ik, en sloot de gordijntjes.
Ze ging staan en begon te drukken, haar gezicht werd een beetje rood, maar ze leek wel wat opgeluchter.
Als ik jou was, zou ik maar even niet gaan zitten, grinnikte ik, anders word het helemaal zo’n smeerboel.
Ga maar even op de bank liggen dan pak ik wel even een schone luier uit de rugtas.
Ze legde een verschoonkleed op de bank en ging liggen.
Ook deed haar broek alvast naar beneden, maar ze keek wel uit dat ze haar ‘lading’ niet al te veel plette.
Voorzichtig maakte in de plakkers van haar luier los en vouwde hem open.
Een redelijke poeplucht drong mijn neusgaten binnen.
Laten we dit maar snel afhandelen zei ik, en pakte een paar luierdoekjes uit de verpakking.
Op zich viel het wel mee, de poep had zich nog niet zover door de luier heen verspreid dus het was wel makkelijk schoon te maken.
Ik veegde haar kont schoon en poederde haar weer in.
Zo heb ik dat ook eens gedaan, een poepluier verschonen, een keer en hopelijk niet weer, zuchtte ik terwijl ik haar luier weer dichtvouwde en hem dichtplakte.
De vieze luier en de doekjes deed ik in een plasticzak waar eerst onze voorraad eten in had gezeten, die gooide ik op het station wel weg.
De rest van de reis verliep voorspoedig, op een paar plas ongelukjes na dan, maar dat konden onze luiers makkelijk aan.
Ongeveer 10 minuten voor de aankomst bij de eindhalte begonnen we onze etensresten en snoeppapiertjes op te ruimen.
We waren net klaar toen we het station binnen reden. Eenmaal uit de trein, zochten we eerst een afvalbak om de luier in te dumpen.
Het station was niet al te groot, we hadden onze bus naar het appartement al snel gevonden.
De rit zou niet al te lang worden, ongeveer 10 minuten, maar Miriam en ik die waren allebei alweer hard aan een verschoning toe, dus we konden er niet snel genoeg zijn.
