In het diepe...

Artemis

Toplid
Ik heb de zonsopgang altijd een magisch moment gevonden. Elke ochtend gebeurt precies hetzelfde en toch is het elke keer weer anders. Ik zal de zonsopgang van die ochtend op 30 mei nooit vergeten. Ik zat op de boeg van een reusachtige speedboat genaamd ‘Kosmos’ en zag hoe het glinsterende water met grote snelheid langs de boot gleed. En dan die zon: een witte, gloeiende bal die een hete middag beloofde.

‘We zijn bijna bij de duiklocatie,’ zei een vrouwenstem achter mij boven het gebulder van de speedboat. ‘het wordt tijd dat we onze wetsuits aantrekken.’ Ik draaide mij om en keek naar de jonge vrouw die zojuist had gesproken. Zoals de meeste Grieken had ze donkere ogen, maar die van haar hadden een unieke felheid. Ze keek me altijd aan met een waarschuwende blik die onderstreepte dat ze van zich af zou bijten als dat moest. Haar lange, krullige haar wapperde zachtjes langs haar nek. Ze had een tamelijk rond gezicht en elke keer dat ze op het punt stond om iets te zeggen tuitte ze haar lippen. Haar naam was Helena en ze was mijn duikinstructrice.

Ik volgde haar naar de cabine waar al het materiaal al netjes klaarlag. ‘Omkleden doen we benedendeks.’ Zei Helena. Ze overhandigde mij het wetsuit, de duikbril en een loeizware zuurstoffles. ‘Oh, en vergeet dit niet,’ en ze legde een wit pakketje boven op de stapel spullen die ik al in mijn armen hield. Verbaasd keek ik er naar. Het was een luier. Geen babyluier, maar een luier voor volwassenen. ‘Wat is dat?’ vroeg ik. Helena tuitte haar lippen. ‘We gaan zo meteen een duik van 5 uur maken. 5 uur zonder dat je naar het toilet kan. Begrijp je?’
Benauwd keek ik naar de luier. ‘Daar heeft niemand mij over verteld!’ zei ik en ik merkte dat mijn stem wat hulpeloos klonk.
‘Nee?’ zei Helena, ‘Misschien heb je nog nooit zo lang achter elkaar gedoken… Dit is in ieder geval standaard als we voor een langere tijd onder water gaan.’
‘Oh maar ik ben net naar het toilet geweest’ zei ik vlug. Ik denk niet dat ik zo’n luier nodig heb.
Helena glimlachte. Het was een lach die het midden hield tussen ironie en medelijden. ‘Dat zeggen ze allemaal de eerste keer - maar doe er toch maar een om. We gaan proberen om enkele belangrijke ruïnes onder water te vinden en als ik deze duik moet onderbreken omdat meneer naar het toilet moet, dan zal ik ongelofelijk nijdig worden.’ Ze zei dit op een strenge toon en haar ogen glansden fel, maar daarna versoepelde haar blik. ‘Iedereen die meegaat heft zo’n luier om. Het hoort er bij en je went er snel aan.’
Mijn hart bonkte in mijn keel. Niets had mij hierop voorbereid en het leek erop dat ik geen keuze had. Het leek mij alleen zo raar. Luiers waren toch voor mensen die hun blaas niet onder controle hadden? Baby’s en bejaarden en zo… Hulpbehoevenden. Niet voor gezonde volwassenen die voor de sport gingen duiken.
‘Maar hoe moet ik zo’n ding omdoen.’ Zei ik, in een laatste poging om de hele zaak te ontkennen.
‘Kijk maar op de verpakking’ zei Helena en ze wierp me een blauwe, plastic zak toe. ‘Ik hoop je over twintig minuten boven te zien.’
Ik bleef alleen achter in de cabine en legde al de spullen op de grond. Onwennig begon ik mij uit te kleden. Vluchtig keek ik of de gordijntjes wel dichtzaten voordat ik mijn onderbroek uit deed. Ik pakte de luier met twee handen vast en keek er naar. Hou oud zou ik zijn geweest toen ik voor het laatst een luier droeg? Twee… misschien drie jaar oud?
Ik vouwde de luier open en keek welke kant voor moest. Het was net een babyluier: plakstrips, van die elastieken randjes en een soort vochtindicator. Ik bekeek de verpakking. De tekst was in het Grieks, met van die Griekse letters die ik maar met moeite kon lezen. Gelukkig stonden er plaatjes bij en het leek mij redelijk eenvoudig. Ik trok de luier tussen mijn benen en deed – een voor een – de plakstrips dicht. Ik moest het een paar keer overnieuw doen voordat de luier goed zat. Het voelde allemaal heel raar. De luier was zacht maar ook behoorlijk dik. Ik kon duidelijk voelen hoe hij als een prop tussen mijn benen zat en ik kon mij moeilijk voorstellen dat ik hier straks misschien in zou moeten plassen.

Toen kwam er opeens een vreemde en ietwat erotische gedachte bij mij op: Helena zou zo meteen ook zo’n luier dragen onder haar wetsuit. Het idee dat dit felle meisje in zoiets kinderlijks als een luier zou rondlopen en er ook in zou plassen deed mijn bloed sneller stromen en ik voelde hoe mijn penis ietsje groter werd en tegen de binnenkant van de luier aandrukte.

Langzaam begon ik met het aantrekken van de wetsuit. Dit was normaal gesproken al geploeter, maar door de luier was het zelfs nog iets lastiger. De wetsuit sloot naadloos aan met mijn lichaam en drukte de luier dicht tegen mijn genitaliën. Twintig minuten later stond ik weer op het dek van het schip. Helena was bezig met het controleren van de apparatuur. Ze had haar wetsuit al aan. Onwillekeurig gleed mijn blik naar haar heupen en billen. Daar, onder het glinsterende zwarte wetsuit, zat een dikke luier –haast onzichtbaar. Net zo een als ik omhad.
Helena tuitte haar lippen. ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg ze. Ik knikte. ‘Is het gelukt met, eh, je weet wel?’ Ik knikte opnieuw. ‘OK, het is half acht. Laten we gaan. Laat het me meteen weten als er iets mis gaat.’

Vroeger heb ik veel gesnorkeld. Ik vond het altijd prachtig om vissen en zee-egels te bestuderen aan de kust. Ik was ook altijd nieuwsgierig naar wat er nog dieper op de zeebodem te vinden was. Deze duik, met Helena en de rest van haar team, was echter van een heel ander kaliber. We gingen echt op ontdekkingstocht. Al snel zagen we kleine haaien en roggen en al na een uur vonden we de eerste ruïnes. Het heeft iets heel mysteries om door die oude, vervallen tempels heen te zwemmen. Tempels die misschien ooit glorieus in het zonlicht hebben gestaan en waar grote feesten werden gehouden. Nu waren deze gebouwen vervallen en werden ze bewoond door murenes en overwoekerd door zeewier.

Helena nam de leiding. Haar donkere haar dreef achter haar aan en ze peddelede rustig richting de bodem, als een zeemeermin. Hoe dieper we gingen hoe meer het water tegen mijn lichaam drukte. Ik kon de luier duidelijk voelen maar hij zat niet in de weg. Al na anderhalf uur voelde ik de druk op mijn blaas verhogen. Ik moest plassen! Aanvankelijk hield ik het in maar naar een tijdje werd het gevoel nogal prangend. Na enkele minuten besloot ik het dan maar in mijn broek te doen. Ik begon door eerst wat langzamer te zwemmen. Bewegen en plassen ging niet tegelijkertijd. Toen liet ik het gaan. Hoe het warme vocht zich om mijn kruis heen verspreide was een heel eigenaardig gevoel. De rest van het team was al iets verderop. Ik zag dat Helena omkeek en ik zou zweren dat ik haar zag knipogen. Ik voelde hoe het bloed naar mijn hoofd steeg. Het zeewater leek even ietsje kouder aan te voelen. Snel zwom ik verder.

Na vier uur was ik uitgeteld. Ik merkte dat ik licht in mijn hoofd begon te worden en hoe de luchtfles steeds lichter werd. Het gaf niks. Nog een half uur dan waren we klaar. We hadden in totaal zes ruïnes geteld. Wat echt een probleem begon te vormen was het feit dat ik weer naar de wc moest. Dit keer niet voor een kleine boodschap maar voor een grote. Nog een half uur, hield ik mezelf voor, dan kun je naar de wc. De druk op mijn endeldarm werd steeds groter en ik merkte dat het begon te rommelen in mijn buik. Voordat ik het wist begon ik te persen. Het koste nogal wat moeite om mijn behoefte te doen want de luier werd strak tegen mijn billen gedrukt. Langzaam voelde ik hoe de bruine massa zich door mijn luier verspreide. Als warme klei bleef het tussen mijn billen zitten.

Dat ik nu in mijn luier had gepoept ga aan de ene kant een hoop opluchting, maar aan de andere kant voelde ik mij ook erg vies. Elke keer dat ik mijn benen strekte voelde ik dat spul weer tussen mijn billen. Ik was blij toen we, twintig minuten later, weer boven water kwamen. Helena klom als eerste aan de en deed haar duikbril af. ‘Dat was een mooie duik,’ zei ze tegen zichzelf. Ik klom aan dek en ging zitten om uit te puffen. ‘Hoe vond je het?’ vroeg Helena, haar natte haar hing in slierten langs haar gezicht en ze glimlachte. ‘Het was prachtig zei ik.’ Helena knikte bemoedigend. ‘En… heb je… je weet wel nog gebruikt.’ Ik werd een beetje overvallen door deze vraag. ‘Eh… misschien.’ Helena grijnsde. ‘En jij dan?’ kaatste ik de bal terug. Helena tuitte haar lippen voor de zoveelste keer. ‘Gaat je niets aan.’ zei ze. Maar de blos op haar wangen vertelde een ander verhaal.

We kwamen al snel weer aan land en ik was maar al te blij toen ik de vieze luier uit kon doen en een warme douche kon nemen in de duikersclub. Toen ik de douches uitliep zag ik aan mijn linkerhand een kast met boeken over duiken, duikbrillen en… een hele stapel luiers. Ik staarde er naar en keek vervolgens even om mij heen. Snel pakte ik een paar nieuwe luiers en verstopte ze onder mijn kleren. Het voelde namelijk toch wel lekker om zo’n luier te dragen…
 

FairryNL

Superlid
Als ze nou in een droogpak gingen duiken, OK.
Maar een wetsuit en een luier heeft geen zin.
Dan is de luier verzadigd zodra je het water in springt...
(Kleine tip voor Artemis.)
 
Bovenaan