geschreven door: Karin1982
“Oh ja, geef mij maar de schuld. Nee jongedame je weet best hoe het zit. En nu geen woord er meer over!”
De moeder van Inge was nu echt boos. Met twee driftige vingerdrukken op de tiptoetsen van de autoradio liet ze de nieuwslezer het tegenstribbelen van haar 18 jarige dochter overstemmen. Inge keek op haar beurt boos richting haar moeder en draaide toen driftig haar hoofd weg. Ze keek naar de voorbij flitsende lantaarnpalen in het donker. Vanuit haar ooghoeken keek ze op de tom-tom. Deze gaf een verwachte aankomsttijd aan van 21.03. Nog ruim anderhalf uur dus.
Het was allemaal best gezellig begonnen die middag. Ze had haar koffers de dag tevoren al gepakt dus had ze nog genoeg tijd gehad om met haar vriendinnen te chatten over hun vakantieplannen voor de voorjaarsvakantie. Haar vriendinnen waren jaloers geweest op Inge. Zij ging lekker met haar ouders en broer naar hun tweede huisje in het Zwarte Woud. Lekker langlaufen, skiën en luieren. Misschien zie ik Rudolf nog, had Inge haar chatpartners meegedeeld. Door het chatten was Inge de tijd helemaal vergeten. Ze werd ruw opgeschrikt toen haar moeder had geroepen dat ze over tien minuten weg zouden rijden. Shit! En Inge had beloofd de sleutel naar de overbuurvrouw te brengen en het lijstje toe te lichten dat haar moeder had gemaakt. Toen ze goed en wel in de auto zaten, bijna een kwartier achter op schema, was het humeur van Inge’s moeder tot het nulpunt gedaald.
Inge vervloekte zichzelf. Ze had toen ze uit school was gekomen meteen naar het toilet moeten gaan. Niet eerst chatten. Eerst naar de wc, dan naar mevrouw De Vree, de overbuurvrouw en dan chatten. Dan zou er niks aan de hand zijn geweest. En haar moeder had natuurlijk gelijk toen ze haar de schuld ervan wou geven dat ze hals over kop waren vertrokken. Zonder laatste toiletbezoek.
Inge voelde dat ze een klein windje had gelaten. Dat verlichtte de druk op haar darmen eventjes. Maar ze wist dat ze nu op moest passen. Ze had ongemerkt een wind gelaten en dat had weleens helemaal verkeerd uit kunnen pakken. Ze dacht meteen terug aan het schoolreisje toen ze in HAVO-3 zat. Natuurlijk had ze veel te veel snoep en frisdrank op die dag. Het onnadenkend laten van een wind op de terugweg in de bus had geleid tot een flinke poepbroek. Wonder boven wonder had niemand iets gemerkt. In de bus niet tenminste. Maar toen ze thuis was gekomen, had haar broertje Dirk het meteen door gehad. Dat leidde die avond tot een fikse preek van haar moeder en de waarschuwing dat dit niet nog eens moest gebeuren. Het was dan bijna drie jaar geleden, maar Inge wist dat aan het geheugen van haar moeder niets mankeerde.
Opeens begon de mobiele telefoon van haar moeder een of andere symfonie van Beethoven te jengelen. Met een druk op de knop schakelde haar moeder de handsfree in. “Anna Daniels” meldde ze zich omdat ze een vreemd nummer zag oplichten op het scherm. “Schatje met mij” klonk de vrolijke stem van Inge’s vader. “Ik bel je even vanuit het hotel tegenover ons huisje” zei haar vader. “We zitten hier zonder stroom, dus we slapen vanavond in hotel “Waldblick” vervolgde hij. Zijn jullie al flink en route?” “Geen stroom. Vervelend zeg. We hebben nog een goed uur te gaan. Zien we jullie straks. Is Dirk goed aangekomen?” “Ja hoor, oom Lex heeft hem net een half uur geleden afgezet. Hij en Dora zijn doorgereden richting Zwitserland, dus ze eten niet mee vanavond.” “Oh mooi, dan hoeven wij geen boodschappen meer te doen, komen we meteen naar jullie toe. Waldblick zei je he?” “Ja Waldblick, maar parkeer maar gewoon voor ons huisje, anders betaal je parkeergeld. We zien elkaar wel in de lobby.” “Luister je mee Inge?” vroeg haar vader, die merkte dat zijn vrouw de handsfree had ingeschakeld. “Ja pap” antwoordde Inge. “Nou dat klinkt lekker enthousiast” zei haar vader half lachend. “Gezellig bij jullie in de auto, dat hoor ik meteen.” “Oh, ik moet ophangen, Dirk is net het hotel weer binnengekomen met een elektricien. Tot straks. Kus”.
De moeder van Inge was opgeklaard door het telefoongesprek. Haar man was voor zaken in München geweest en was direct doorgereisd naar hun vakantiebestemming. Zijn vrouw en dochter zouden op eigen gelegenheid nareizen. Dirk werd gebracht door zijn oom en tante die op wintersport gingen in Zwitserland.
Inge’s moeder wees op het bord naast de weg. “We pakken de volgende parkeerplaats met toiletgebouw.” Inge haalde opgelucht adem. Nog 40 kilometer. Een minuut of twintig schatte ze.
“Wat nu weer?”mompelde de moeder van Inge toen ze even later zwaailichten en veel remlichten in de verte zag. “Stau” zei ze. “Altijd die verdomde files! Lijkt Nederland wel”. Behendig remde ze af, niet te abrupt om te voorkomen dat een achteropkomende Duitser binnen zou vliegen. Alarmlichten aan. Stilstaan. Zuchten.
Ze keek haar dochter aan. Aan de gelaatsuitdrukking op haar dochters gezicht zag haar moeder meteen dat de file niet te lang moest gaan duren. “Dat kan wel even gaan duren” zei haar moeder en wees in de verte. De weg liep omhoog en tot de heuveltop een paar kilometer verderop waren rode lampen te zien van stilstaande auto’s. Het bord naar de volgende parkeerplaats met toilet gaf 32 km aan.
Inge keek wanhopig naar het bord en schrok van de plotseling voorbij zoevende politiewagen op de vluchtstrook. “Idioot” zei ze kwaad. Haar moeder dacht ondertussen na of ze nu wel of geen aandacht moest schenken aan de hoge nood van haar dochter. Ze besloot toch maar te polsen hoe het zat.
“Moet je nodig?” “Mmm”. “Kleine of grote?” Geen antwoord. Inge’s moeder keek haar dochter aan en streek haar door haar blonde haren. “Mam, ik ben geen klein kind meer.” Inge was niet van plan als een kleuter tekst en uitleg te geven. Ze was 18 jaar en kon het best ophouden. Dat hoopte ze tenminste.
Het antwoord irriteerde haar moeder. Ze haalde rustig adem, maar kon het niet nalaten om haar dochter bits toe te voegen “nee, een klein kind gaat netjes voordat het aan een lange autorit begint. Maar mevrouw zit dan achter de computer. Ik zou maar zorgen dat je het droog houdt, jongedame anders zwaait er wat.”
Haar moeders reactie deed het hart van Inge in haar keel kloppen. Ze wist hoe streng haar moeder in dit soort situaties kon zijn. Was ze gewoon thuis gegaan, dan had ze misschien onderweg ook nog gemoeten, maar niet zo hoognodig dat een file haar in de problemen zou hebben gebracht. Dan hadden ze waarschijnlijk nog gezellig koffie gedronken in een wegrestaurant. Van schrik had Inge weer een klein windje gelaten.
De sliert wagens voor hen begon weer langzaam te rijden en ook Inge’s moeder volgde gedwee. Erg opschieten deed het niet. Vanuit haar ooghoek zag haar moeder dat Inge met haar rechterhand zachtjes op haar kruis drukte en haar benen stevig tegen elkaar hield. Ze wilde er wat van zeggen, maar besloot net te doe alsof ze niks merkte.
Inge beet op haar lip. Het ophouden koste veel energie en ze begon te zweten. Kleine krampjes deden haar beseffen dat het nu niet veel langer moest gaan duren.
“Mam” zei Inge met een benepen stemmetje. “Ja” zei haar moeder kortaf. “Ik heb een beetje in mijn broek geplast.” Met een ruk draaide haar moeder haar hoofd en ze keek naar Inge’s schoot. “Inge Daniels, schaam je” zei ze boos. Inge lachte zachtjes. Er was nog niks aan de hand, maar ze wilde even kijken hoe haar moeder zou reageren.
“En waar hebben we lol over?” vroeg haar moeder. “Ik, oh niks. Ik wilde gewoon even kijken hoe je zou reageren. Alles is nog droog hoor mam”. “Geen spelletjes Inge, nou voor de draad ermee. Hoe nodig moet je?” “Het moet niet al te lang meer gaan duren. Ik moet nodig plassen en, euhhhn, waarschijnlijk ook een druk. “Dat dacht ik al wel” zei haar moeder.
“Onder je stoel liggen twee fluorescerende vestjes. Pak die eens” zei haar moeder. Inge grabbelde onder haar stoel en trok een kartonnen tas tevoorschijn. Ze keek haar moeder vragend aan. “Leg die vestjes terug en vouw de tas onder je billen”. Inge begreep nu wat haar moeder wilde. “Voor de veiligheid dan maar” zuchtte Inge. “Alleen als het echt nodig is” zei haar moeder streng.
Inge vond het nu best spannend worden. Haar hoge nood deed haar adrenaline stijgen en ze kreeg er een tintelend gevoel van in haar kruis. Langzaam schoof ze haar billen op en neer. Het kartonnen tasje knisperde alsof ze een luier droeg.
Inmiddels passeerde ze het ongeluk. Twee dure auto’s waren met elkaar in botsing gekomen. Veel blikschade, maar zo te zien geen persoonlijke ongevallen. Het verkeer kwam langzaam op gang. Ze passeerden het bord dat aangaf dar de volgende parkeerplaats nog 25 kilometer was.
“Nog even volhouden Ing” zei haar moeder. Ing, zo noemde haar moeder haar alleen als ze goede zin had. Het humeur van haar moeder was dus toch opgeklaard. “Gaat wel lukken hoor mam” zei Inge opgelucht.
“Nee he” Inge zag het een fractie eerder dan haar moeder. De parkeerplaats met toilet bleek afgesloten te zijn. Een groot bord versperde de afrit.
“Dat is pech”. Haar moeder keek op de tom-tom. “De volgende benzinepomp is over 50 kilometer. Daar hebben ze ongetwijfeld een toilet. En daar moeten we sowieso tanken.” “Dat duurt nog ongeveer een half uur mam, dat ga ik nooit redden!” Aan de manier waarop haar dochter het zei, merkte haar moeder dat het nu echt menens was.
Haar moeder zat in dubio. De volgende parkeerplaats had geen toilet, was niet verlicht. Ze durfde daar zo laat niet te parkeren. Van de andere kant wilde ze haardochter geen natte broek bezorgen, of misschien zelfs erger. En ook zij moest een plas doen. Nodig!
“Mam?” vroeg Inge. “Mmm”. “Jij moet ook he?” Haar moeder kreeg een kleur. “Hoe kom je daarbij” vroeg haar moeder. “Zie ik toch” zei Inge kordaat. “Nee hoor” loog haar moeder. Inge lachte van binnen. Ze had haar moeder secuur geobserveerd. Er was geen twijfel mogelijk, ook zij moest.
Inge pakte de kartonnen tas van onder haar billen vandaan en begon deze vakkundig in tweeën te scheuren. “Wat doe je?” vroeg haar moeder geïrriteerd. “Ik scheur hem in tweeën, zodat jij ook veilig kunt zitten mam”. “Inge laat dat. Leg die tas terug onder je billen en houd je mond!” Inge grijnsde. Ze had haar moeder mooi tuk. Ze wist dondersgoed dat ze niet op een donkere, verlaten parkeerplaats zou stoppen. En het volgende tankstation was nog best lang, dat zou haar moeder waarschijnlijk niet droog halen.
Inge genoot nu van de situatie en begon brutaler te worden. “Krijg ik straf als ik het in mijn broek doe?” vroeg Inge. Ze wist dat een dergelijke vraag normaal gesproken vragen om problemen was, maar dat kon haar nu niks schelen. Haar moeder antwoordde niet, maar werd in plaats daarvan nog roder in haar gezicht. Inge genoot. Ze werd er ondeugend van. “Krijg ik dan billenkoek, net als Dirk toen?” Inge doelde op een incident van jaren terug. Dirk had voor zijn verjaardag een spelcomputer gekregen. Daar was hij niet van weg te slaan. Hij moest en zou de volgende level van een of ander stom spel halen. Inge had allang gezien dat haar broertje nodig moest. Hij zat te wiebelen op zijn stoel. Toen ze de stoel opeens met een klap achteruit hoorde schuiven was het te laat. Schuldig had Dirk in het strenge gezicht van zij moeder gekeken. Als een pinguïn was hij weg gewaggeld. Nadat hij zich verschoond had, had hij een flinke pak voor zijn broek gekregen. “Papa zal het niet leuk vinden als de bestuurdersstoel nat wordt” zei Inge plagend.
“Inge, houd je grote mond nu eens. Ik heb er schoon genoeg van. Zorg jij nu maar dat jij alles schoon houdt, dan zorg ik wel voor mezelf!”
Inge probeerde de situatie in te schatten. Als ze geen file meer zouden krijgen, zou ze het waarschijnlijk wel kunnen ophouden, al wist ze niet precies hoe het bij het tankstation geregeld was. Als ze eerst om de sleutel zou moeten vragen, kon het nog een probleem worden. Maar waarschijnlijk was het een grote benzinepomp waar de toiletten vrij toegankelijk waren. Wel aan muntgeld denken, bedacht ze zich. Waarschijnlijk zou haar moeder zich groot houden. Eerst tanken, dan plassen. En zorgen dat de auto niet onbeheerd achter bleef.
Alsof Inge gedachten kon lezen, zei haar moeder even later: “ik ga zo meteen eerst tanken. Jij zoekt snel de wc op. Als je klaar bent, haast je je terug naar de auto. Vervolgens ga ik naar de wc . Houd de autodeuren dan goed dicht. Begrepen?” “Ja mam.”
“En vlug he?” zei haar moeder, toen ze de auto bij een vrije pomp tot stilstand had gebracht. Het toiletgebouw lag gelukkig op een steenworp afstand. Er kwam net een man naar buiten lopen die direct in zijn auto stapte en wegreed. Geen sleutel nodig, concludeerde Inge’s moeder. Inge was snel uitgestapt en rende naar het toiletgebouw. Net voor ze binnenging, keek ze nog even naar haar moeder. Deze stond met een hand tussen haar benen en met de andere reikte ze naar de pomp.
In het toiletgebouw was het druk bij de dames. Drie hokjes, alle drie bezet en vier wachtende vrouwen voor haar, van wie de laatste een klein meisje aan de hand had. Inge wiebelde wat op en neer. Door het raam zag ze even later haar moeder al terugkomen van de kassa. Ze zag dat ze vloekte toen ze Inge nog niet in de wagen zag zitten. Even leek haar moeder te twijfelen, maar toen sloot ze de wagen af en liep naar het toiletgebouw. Toen Inge’s moeder achter haar dochter in de rij aanschoof, ging het middelste hokje open en kwam een wat oudere dame eruit gelopen. De moeder met het jonge kind kreeg voorrang van de vrouwen voor haar. Nog drie wachtende voor Inge en haar moeder.
“Oh, schiet op schiet op” jammerde de moeder van Inge. Inge schaamde zich voor de openlijke manier waarop haar moeder haar hoge nood etaleerde. Een vrouw voor hen, had hen waarschijnlijk verstaan, want zij knikte begrijpend. Het eerste en derde hokje gingen bijna tegelijk open en twee vrouwen voor hen schoten snel naar binnen. De vrouw voor Inge moest ook erg nodig, zo zag Inge want zij hield haar hand tussen de benen en ging wat voorover staan. Inge keek op de achterkant van de strakke stretchjeans van de vrouw, die begin twintig was. “Ik hoop dat het snel gaat” zei ze zacht tegen Inge, toen ze merkte dat Inge en haar moeder ook Nederlands spraken. Inge hoorde dat de vrouw een Vlaamse was. “Ja, wij moeten ook best nodig. De vorige parkeerplaats was dicht.” De jonge vrouw knikte en leek daarmee te zeggen, dat ze dezelfde ervaring had gehad. Achter hen hoorde ze een mannenstem: “Lieke, zijt gij zo ver?” “Nee Max, ik moe nog” zei de vrouw.
De deur van het middelste hokje ging open en de vrouw met het jonge kind stapte naar buiten. Snel schoof de Vlaamse jongedame naar binnen. Dat was net op tijd, of eigenlijk net te laat. Inge had een klein nat vlekje gezien in de broek van de vrouw. “Ah nee, amai amai” hoorden ze de vrouw vervolgens jammeren. De man met wie de Vlaamse zo-even had staan praten, stapte het damestoilet binnen en klopte op de deur van het hokje. “Lieke, bende gij da. Wat is loos?” “Max?” “Ja, da ben ik wat is er?” “Oh Max, ik heb mijne jeans nat gemaakt. Ik krijg de gulp nie los.” “Oh schateke, da meende nie!” zei haar vriend verbaasd, met een boze ondertoon. De deur ging op een kier open en Max stapte het hokje binnen. Inge schoof snel een paar meter vooruit. Ze gokte erop dat het eerste hokje het snelste zou gaan en ging daar voor staan. Haar moeder koos voor hokje drie.
Inge en haar moeder konden het gesprek van het Belgische stelletje goed volgen, hoewel zij inmiddels op gedempte toon spraken. Haar vriend was er kennelijk in geslaagd de gulp los te krijgen, maar liet blijken het niet erg fijn te vinden dat zijn vriendin zo dadelijk met een natte broek in zijn auto moest stappen. Het leek wel of de twee vrouwen die in hokje een en drie waren binnengestapt, van plaatsvervangende schaamte niet naar buiten durfden te komen. Het duurde in ieder geval een eeuwigheid. Inge keek ondertussen naar haar moeder. Deze had haar ogen dicht gedaan en wiebelde van het ene op het andere been.
Eindelijk, de deur van het eerste hokje ging open. Inge keek even naar haar moeder. Deze keek haar dochter wanhopig aan. Inge aarzelde. Voor ze het goed en wel besefte, wenkte ze haar moeder. Deze gaf haar dochter een zoen op haar voorhoofd en stapte het hokje opgelucht binnen. Inge besefte pas hoe gul ze was geweest, toen ze haar moeders ferme plasstraal hoorde kletteren. Waarom ze haar moeder voor had laten gaan, wist ze niet. Ze wist eventjes helemaal niets meer. Ze voelde zich licht worden in haar hoofd en hoorde alleen nog maar de woorden van de Belgische vrouw van zonet in haar hoofd: “Oh Max, ik heb mijn jeans nat gemaakt” gonsde het door Inge’s hoofd. Ze merkte niet dat de deur van hokje drie open ging en zag ook niet de verbaasde blik van de vrouw toen die zag dat Inge niet naar binnen stapte, zodat het meisje, dat na Inge’s moeder was binnengekomen, snel naar binnen ging.
Inge kon pas weer een beetje helder denken, toen de deur van het middelste hokje openklapte en haar tegen haar been raakte. Het Vlaamse stelletje was naar buiten gekomen. Inge zag de natte broek van de jonge vrouw en haar betraande gezicht. Ze keek even met medelijden in de ogen van de vrouw. Pas toen ze weer helemaal alleen stond te wachten, wist ze weer waar ze was. Ze deed een pas naar achteren en schrok. Ze voelde iets ongebruikelijks. Langzaam keek ze omlaag. Haar lichte spijkerbroek was donder gekleurd. Haar kruis en benen voelde warm aan. Van schrik voelde ze met haar linkerhand. Wat haar ogen al hadden gezien, voelde ze nu ook. Ze had, zonder het te weten, in haar broek geplast. Haar rechterhand ging onwillekeurig naar achteren. Ze voelde aan haar billen. Daar was een bobbel gegroeid ter grootte van een mandarijn. Met open mond keek Lisa voor zich uit. Haar hart bonkte in haar keel. Ze voelde dat ze rood werd, vuurrood. Haar ogen werden vochtig. Op het moment dat ze de deur van het eerste hokje open zag gaan, snelde ze het middelste hokje binnen. De vloer glimde nog, hoewel het Belgische meisje wel zo netjes was geweest haar ongelukje met toiletpapier op te deppen.
Inge’s moeder was ondertussen opgelucht naar buiten gelopen, nadat ze haar handen had gewassen. Toen ze Inge niet buiten zag wachten, liep ze terug naar binnen. “Ing, ben je zover?” vroeg ze. Geen reactie. Het jonge meisje dat na hen was binnengekomen, liep al naar buiten. “Inge?” Niks, “Inge ben je daar?” Een zacht stemmetje klonk. Haar moeder keek onder de deur van het middelste hokje. Pas toen ze de schoenen van haar dochter herkende, kon ze de stem die ze had gehoord thuisbrengen.
“Inge, wat is er gebeurd?” vroeg haar moeder met een stem die ergens tussen boos en geschrokken zat. “Ja, wat denk je nou mama” snikte ze. “Oh Inge, waarom heb je me dan ook voor laten gaan.” Inge deed de deur van het slot en liet haar moeder binnen. Ze zag haar dochter met haar onderbroek nog aan op de pot zitten, haar natte spijerbroek op haar enkels. Het witte broekje van het dochter glom en een klein straaltje liep door het textiel de toiletpot in. De geur in het toilethokje verried dat er meer aan de hand was dan alleen een natte broek. Haar moeder zuchtte. Kordaat pakte ze de vuilnisemmer die in de hal stond op en zette deze in het hokje neer. “Doe je broekje erin en rol je spijkerbroek op. Die kunnen we nog wel wassen. Ik ben zo terug.”
Even later stak haar moeder een handdoek, die ze iets had bevochtigd, een plastic tasje en een schone broek onder het hokje door. Een paar minuten later stapte haar dochter naar buiten. Haar moeder gaf haar een kus en wreef de tranen weg. “Kom, snel door.”
Inge deed even later terug in de auto net alsof ze sliep. Ze dacht terug aan het moment , het moment dat ze niet doorhad dat ze in haar broek stond te doen. Het heerlijke, ondeugende gevoel dat ze daarna had gehad en in de toekomst vaker wilde hebben. Dat stond voor haar vast.
Wordt vervolgd…
“Oh ja, geef mij maar de schuld. Nee jongedame je weet best hoe het zit. En nu geen woord er meer over!”
De moeder van Inge was nu echt boos. Met twee driftige vingerdrukken op de tiptoetsen van de autoradio liet ze de nieuwslezer het tegenstribbelen van haar 18 jarige dochter overstemmen. Inge keek op haar beurt boos richting haar moeder en draaide toen driftig haar hoofd weg. Ze keek naar de voorbij flitsende lantaarnpalen in het donker. Vanuit haar ooghoeken keek ze op de tom-tom. Deze gaf een verwachte aankomsttijd aan van 21.03. Nog ruim anderhalf uur dus.
Het was allemaal best gezellig begonnen die middag. Ze had haar koffers de dag tevoren al gepakt dus had ze nog genoeg tijd gehad om met haar vriendinnen te chatten over hun vakantieplannen voor de voorjaarsvakantie. Haar vriendinnen waren jaloers geweest op Inge. Zij ging lekker met haar ouders en broer naar hun tweede huisje in het Zwarte Woud. Lekker langlaufen, skiën en luieren. Misschien zie ik Rudolf nog, had Inge haar chatpartners meegedeeld. Door het chatten was Inge de tijd helemaal vergeten. Ze werd ruw opgeschrikt toen haar moeder had geroepen dat ze over tien minuten weg zouden rijden. Shit! En Inge had beloofd de sleutel naar de overbuurvrouw te brengen en het lijstje toe te lichten dat haar moeder had gemaakt. Toen ze goed en wel in de auto zaten, bijna een kwartier achter op schema, was het humeur van Inge’s moeder tot het nulpunt gedaald.
Inge vervloekte zichzelf. Ze had toen ze uit school was gekomen meteen naar het toilet moeten gaan. Niet eerst chatten. Eerst naar de wc, dan naar mevrouw De Vree, de overbuurvrouw en dan chatten. Dan zou er niks aan de hand zijn geweest. En haar moeder had natuurlijk gelijk toen ze haar de schuld ervan wou geven dat ze hals over kop waren vertrokken. Zonder laatste toiletbezoek.
Inge voelde dat ze een klein windje had gelaten. Dat verlichtte de druk op haar darmen eventjes. Maar ze wist dat ze nu op moest passen. Ze had ongemerkt een wind gelaten en dat had weleens helemaal verkeerd uit kunnen pakken. Ze dacht meteen terug aan het schoolreisje toen ze in HAVO-3 zat. Natuurlijk had ze veel te veel snoep en frisdrank op die dag. Het onnadenkend laten van een wind op de terugweg in de bus had geleid tot een flinke poepbroek. Wonder boven wonder had niemand iets gemerkt. In de bus niet tenminste. Maar toen ze thuis was gekomen, had haar broertje Dirk het meteen door gehad. Dat leidde die avond tot een fikse preek van haar moeder en de waarschuwing dat dit niet nog eens moest gebeuren. Het was dan bijna drie jaar geleden, maar Inge wist dat aan het geheugen van haar moeder niets mankeerde.
Opeens begon de mobiele telefoon van haar moeder een of andere symfonie van Beethoven te jengelen. Met een druk op de knop schakelde haar moeder de handsfree in. “Anna Daniels” meldde ze zich omdat ze een vreemd nummer zag oplichten op het scherm. “Schatje met mij” klonk de vrolijke stem van Inge’s vader. “Ik bel je even vanuit het hotel tegenover ons huisje” zei haar vader. “We zitten hier zonder stroom, dus we slapen vanavond in hotel “Waldblick” vervolgde hij. Zijn jullie al flink en route?” “Geen stroom. Vervelend zeg. We hebben nog een goed uur te gaan. Zien we jullie straks. Is Dirk goed aangekomen?” “Ja hoor, oom Lex heeft hem net een half uur geleden afgezet. Hij en Dora zijn doorgereden richting Zwitserland, dus ze eten niet mee vanavond.” “Oh mooi, dan hoeven wij geen boodschappen meer te doen, komen we meteen naar jullie toe. Waldblick zei je he?” “Ja Waldblick, maar parkeer maar gewoon voor ons huisje, anders betaal je parkeergeld. We zien elkaar wel in de lobby.” “Luister je mee Inge?” vroeg haar vader, die merkte dat zijn vrouw de handsfree had ingeschakeld. “Ja pap” antwoordde Inge. “Nou dat klinkt lekker enthousiast” zei haar vader half lachend. “Gezellig bij jullie in de auto, dat hoor ik meteen.” “Oh, ik moet ophangen, Dirk is net het hotel weer binnengekomen met een elektricien. Tot straks. Kus”.
De moeder van Inge was opgeklaard door het telefoongesprek. Haar man was voor zaken in München geweest en was direct doorgereisd naar hun vakantiebestemming. Zijn vrouw en dochter zouden op eigen gelegenheid nareizen. Dirk werd gebracht door zijn oom en tante die op wintersport gingen in Zwitserland.
Inge’s moeder wees op het bord naast de weg. “We pakken de volgende parkeerplaats met toiletgebouw.” Inge haalde opgelucht adem. Nog 40 kilometer. Een minuut of twintig schatte ze.
“Wat nu weer?”mompelde de moeder van Inge toen ze even later zwaailichten en veel remlichten in de verte zag. “Stau” zei ze. “Altijd die verdomde files! Lijkt Nederland wel”. Behendig remde ze af, niet te abrupt om te voorkomen dat een achteropkomende Duitser binnen zou vliegen. Alarmlichten aan. Stilstaan. Zuchten.
Ze keek haar dochter aan. Aan de gelaatsuitdrukking op haar dochters gezicht zag haar moeder meteen dat de file niet te lang moest gaan duren. “Dat kan wel even gaan duren” zei haar moeder en wees in de verte. De weg liep omhoog en tot de heuveltop een paar kilometer verderop waren rode lampen te zien van stilstaande auto’s. Het bord naar de volgende parkeerplaats met toilet gaf 32 km aan.
Inge keek wanhopig naar het bord en schrok van de plotseling voorbij zoevende politiewagen op de vluchtstrook. “Idioot” zei ze kwaad. Haar moeder dacht ondertussen na of ze nu wel of geen aandacht moest schenken aan de hoge nood van haar dochter. Ze besloot toch maar te polsen hoe het zat.
“Moet je nodig?” “Mmm”. “Kleine of grote?” Geen antwoord. Inge’s moeder keek haar dochter aan en streek haar door haar blonde haren. “Mam, ik ben geen klein kind meer.” Inge was niet van plan als een kleuter tekst en uitleg te geven. Ze was 18 jaar en kon het best ophouden. Dat hoopte ze tenminste.
Het antwoord irriteerde haar moeder. Ze haalde rustig adem, maar kon het niet nalaten om haar dochter bits toe te voegen “nee, een klein kind gaat netjes voordat het aan een lange autorit begint. Maar mevrouw zit dan achter de computer. Ik zou maar zorgen dat je het droog houdt, jongedame anders zwaait er wat.”
Haar moeders reactie deed het hart van Inge in haar keel kloppen. Ze wist hoe streng haar moeder in dit soort situaties kon zijn. Was ze gewoon thuis gegaan, dan had ze misschien onderweg ook nog gemoeten, maar niet zo hoognodig dat een file haar in de problemen zou hebben gebracht. Dan hadden ze waarschijnlijk nog gezellig koffie gedronken in een wegrestaurant. Van schrik had Inge weer een klein windje gelaten.
De sliert wagens voor hen begon weer langzaam te rijden en ook Inge’s moeder volgde gedwee. Erg opschieten deed het niet. Vanuit haar ooghoek zag haar moeder dat Inge met haar rechterhand zachtjes op haar kruis drukte en haar benen stevig tegen elkaar hield. Ze wilde er wat van zeggen, maar besloot net te doe alsof ze niks merkte.
Inge beet op haar lip. Het ophouden koste veel energie en ze begon te zweten. Kleine krampjes deden haar beseffen dat het nu niet veel langer moest gaan duren.
“Mam” zei Inge met een benepen stemmetje. “Ja” zei haar moeder kortaf. “Ik heb een beetje in mijn broek geplast.” Met een ruk draaide haar moeder haar hoofd en ze keek naar Inge’s schoot. “Inge Daniels, schaam je” zei ze boos. Inge lachte zachtjes. Er was nog niks aan de hand, maar ze wilde even kijken hoe haar moeder zou reageren.
“En waar hebben we lol over?” vroeg haar moeder. “Ik, oh niks. Ik wilde gewoon even kijken hoe je zou reageren. Alles is nog droog hoor mam”. “Geen spelletjes Inge, nou voor de draad ermee. Hoe nodig moet je?” “Het moet niet al te lang meer gaan duren. Ik moet nodig plassen en, euhhhn, waarschijnlijk ook een druk. “Dat dacht ik al wel” zei haar moeder.
“Onder je stoel liggen twee fluorescerende vestjes. Pak die eens” zei haar moeder. Inge grabbelde onder haar stoel en trok een kartonnen tas tevoorschijn. Ze keek haar moeder vragend aan. “Leg die vestjes terug en vouw de tas onder je billen”. Inge begreep nu wat haar moeder wilde. “Voor de veiligheid dan maar” zuchtte Inge. “Alleen als het echt nodig is” zei haar moeder streng.
Inge vond het nu best spannend worden. Haar hoge nood deed haar adrenaline stijgen en ze kreeg er een tintelend gevoel van in haar kruis. Langzaam schoof ze haar billen op en neer. Het kartonnen tasje knisperde alsof ze een luier droeg.
Inmiddels passeerde ze het ongeluk. Twee dure auto’s waren met elkaar in botsing gekomen. Veel blikschade, maar zo te zien geen persoonlijke ongevallen. Het verkeer kwam langzaam op gang. Ze passeerden het bord dat aangaf dar de volgende parkeerplaats nog 25 kilometer was.
“Nog even volhouden Ing” zei haar moeder. Ing, zo noemde haar moeder haar alleen als ze goede zin had. Het humeur van haar moeder was dus toch opgeklaard. “Gaat wel lukken hoor mam” zei Inge opgelucht.
“Nee he” Inge zag het een fractie eerder dan haar moeder. De parkeerplaats met toilet bleek afgesloten te zijn. Een groot bord versperde de afrit.
“Dat is pech”. Haar moeder keek op de tom-tom. “De volgende benzinepomp is over 50 kilometer. Daar hebben ze ongetwijfeld een toilet. En daar moeten we sowieso tanken.” “Dat duurt nog ongeveer een half uur mam, dat ga ik nooit redden!” Aan de manier waarop haar dochter het zei, merkte haar moeder dat het nu echt menens was.
Haar moeder zat in dubio. De volgende parkeerplaats had geen toilet, was niet verlicht. Ze durfde daar zo laat niet te parkeren. Van de andere kant wilde ze haardochter geen natte broek bezorgen, of misschien zelfs erger. En ook zij moest een plas doen. Nodig!
“Mam?” vroeg Inge. “Mmm”. “Jij moet ook he?” Haar moeder kreeg een kleur. “Hoe kom je daarbij” vroeg haar moeder. “Zie ik toch” zei Inge kordaat. “Nee hoor” loog haar moeder. Inge lachte van binnen. Ze had haar moeder secuur geobserveerd. Er was geen twijfel mogelijk, ook zij moest.
Inge pakte de kartonnen tas van onder haar billen vandaan en begon deze vakkundig in tweeën te scheuren. “Wat doe je?” vroeg haar moeder geïrriteerd. “Ik scheur hem in tweeën, zodat jij ook veilig kunt zitten mam”. “Inge laat dat. Leg die tas terug onder je billen en houd je mond!” Inge grijnsde. Ze had haar moeder mooi tuk. Ze wist dondersgoed dat ze niet op een donkere, verlaten parkeerplaats zou stoppen. En het volgende tankstation was nog best lang, dat zou haar moeder waarschijnlijk niet droog halen.
Inge genoot nu van de situatie en begon brutaler te worden. “Krijg ik straf als ik het in mijn broek doe?” vroeg Inge. Ze wist dat een dergelijke vraag normaal gesproken vragen om problemen was, maar dat kon haar nu niks schelen. Haar moeder antwoordde niet, maar werd in plaats daarvan nog roder in haar gezicht. Inge genoot. Ze werd er ondeugend van. “Krijg ik dan billenkoek, net als Dirk toen?” Inge doelde op een incident van jaren terug. Dirk had voor zijn verjaardag een spelcomputer gekregen. Daar was hij niet van weg te slaan. Hij moest en zou de volgende level van een of ander stom spel halen. Inge had allang gezien dat haar broertje nodig moest. Hij zat te wiebelen op zijn stoel. Toen ze de stoel opeens met een klap achteruit hoorde schuiven was het te laat. Schuldig had Dirk in het strenge gezicht van zij moeder gekeken. Als een pinguïn was hij weg gewaggeld. Nadat hij zich verschoond had, had hij een flinke pak voor zijn broek gekregen. “Papa zal het niet leuk vinden als de bestuurdersstoel nat wordt” zei Inge plagend.
“Inge, houd je grote mond nu eens. Ik heb er schoon genoeg van. Zorg jij nu maar dat jij alles schoon houdt, dan zorg ik wel voor mezelf!”
Inge probeerde de situatie in te schatten. Als ze geen file meer zouden krijgen, zou ze het waarschijnlijk wel kunnen ophouden, al wist ze niet precies hoe het bij het tankstation geregeld was. Als ze eerst om de sleutel zou moeten vragen, kon het nog een probleem worden. Maar waarschijnlijk was het een grote benzinepomp waar de toiletten vrij toegankelijk waren. Wel aan muntgeld denken, bedacht ze zich. Waarschijnlijk zou haar moeder zich groot houden. Eerst tanken, dan plassen. En zorgen dat de auto niet onbeheerd achter bleef.
Alsof Inge gedachten kon lezen, zei haar moeder even later: “ik ga zo meteen eerst tanken. Jij zoekt snel de wc op. Als je klaar bent, haast je je terug naar de auto. Vervolgens ga ik naar de wc . Houd de autodeuren dan goed dicht. Begrepen?” “Ja mam.”
“En vlug he?” zei haar moeder, toen ze de auto bij een vrije pomp tot stilstand had gebracht. Het toiletgebouw lag gelukkig op een steenworp afstand. Er kwam net een man naar buiten lopen die direct in zijn auto stapte en wegreed. Geen sleutel nodig, concludeerde Inge’s moeder. Inge was snel uitgestapt en rende naar het toiletgebouw. Net voor ze binnenging, keek ze nog even naar haar moeder. Deze stond met een hand tussen haar benen en met de andere reikte ze naar de pomp.
In het toiletgebouw was het druk bij de dames. Drie hokjes, alle drie bezet en vier wachtende vrouwen voor haar, van wie de laatste een klein meisje aan de hand had. Inge wiebelde wat op en neer. Door het raam zag ze even later haar moeder al terugkomen van de kassa. Ze zag dat ze vloekte toen ze Inge nog niet in de wagen zag zitten. Even leek haar moeder te twijfelen, maar toen sloot ze de wagen af en liep naar het toiletgebouw. Toen Inge’s moeder achter haar dochter in de rij aanschoof, ging het middelste hokje open en kwam een wat oudere dame eruit gelopen. De moeder met het jonge kind kreeg voorrang van de vrouwen voor haar. Nog drie wachtende voor Inge en haar moeder.
“Oh, schiet op schiet op” jammerde de moeder van Inge. Inge schaamde zich voor de openlijke manier waarop haar moeder haar hoge nood etaleerde. Een vrouw voor hen, had hen waarschijnlijk verstaan, want zij knikte begrijpend. Het eerste en derde hokje gingen bijna tegelijk open en twee vrouwen voor hen schoten snel naar binnen. De vrouw voor Inge moest ook erg nodig, zo zag Inge want zij hield haar hand tussen de benen en ging wat voorover staan. Inge keek op de achterkant van de strakke stretchjeans van de vrouw, die begin twintig was. “Ik hoop dat het snel gaat” zei ze zacht tegen Inge, toen ze merkte dat Inge en haar moeder ook Nederlands spraken. Inge hoorde dat de vrouw een Vlaamse was. “Ja, wij moeten ook best nodig. De vorige parkeerplaats was dicht.” De jonge vrouw knikte en leek daarmee te zeggen, dat ze dezelfde ervaring had gehad. Achter hen hoorde ze een mannenstem: “Lieke, zijt gij zo ver?” “Nee Max, ik moe nog” zei de vrouw.
De deur van het middelste hokje ging open en de vrouw met het jonge kind stapte naar buiten. Snel schoof de Vlaamse jongedame naar binnen. Dat was net op tijd, of eigenlijk net te laat. Inge had een klein nat vlekje gezien in de broek van de vrouw. “Ah nee, amai amai” hoorden ze de vrouw vervolgens jammeren. De man met wie de Vlaamse zo-even had staan praten, stapte het damestoilet binnen en klopte op de deur van het hokje. “Lieke, bende gij da. Wat is loos?” “Max?” “Ja, da ben ik wat is er?” “Oh Max, ik heb mijne jeans nat gemaakt. Ik krijg de gulp nie los.” “Oh schateke, da meende nie!” zei haar vriend verbaasd, met een boze ondertoon. De deur ging op een kier open en Max stapte het hokje binnen. Inge schoof snel een paar meter vooruit. Ze gokte erop dat het eerste hokje het snelste zou gaan en ging daar voor staan. Haar moeder koos voor hokje drie.
Inge en haar moeder konden het gesprek van het Belgische stelletje goed volgen, hoewel zij inmiddels op gedempte toon spraken. Haar vriend was er kennelijk in geslaagd de gulp los te krijgen, maar liet blijken het niet erg fijn te vinden dat zijn vriendin zo dadelijk met een natte broek in zijn auto moest stappen. Het leek wel of de twee vrouwen die in hokje een en drie waren binnengestapt, van plaatsvervangende schaamte niet naar buiten durfden te komen. Het duurde in ieder geval een eeuwigheid. Inge keek ondertussen naar haar moeder. Deze had haar ogen dicht gedaan en wiebelde van het ene op het andere been.
Eindelijk, de deur van het eerste hokje ging open. Inge keek even naar haar moeder. Deze keek haar dochter wanhopig aan. Inge aarzelde. Voor ze het goed en wel besefte, wenkte ze haar moeder. Deze gaf haar dochter een zoen op haar voorhoofd en stapte het hokje opgelucht binnen. Inge besefte pas hoe gul ze was geweest, toen ze haar moeders ferme plasstraal hoorde kletteren. Waarom ze haar moeder voor had laten gaan, wist ze niet. Ze wist eventjes helemaal niets meer. Ze voelde zich licht worden in haar hoofd en hoorde alleen nog maar de woorden van de Belgische vrouw van zonet in haar hoofd: “Oh Max, ik heb mijn jeans nat gemaakt” gonsde het door Inge’s hoofd. Ze merkte niet dat de deur van hokje drie open ging en zag ook niet de verbaasde blik van de vrouw toen die zag dat Inge niet naar binnen stapte, zodat het meisje, dat na Inge’s moeder was binnengekomen, snel naar binnen ging.
Inge kon pas weer een beetje helder denken, toen de deur van het middelste hokje openklapte en haar tegen haar been raakte. Het Vlaamse stelletje was naar buiten gekomen. Inge zag de natte broek van de jonge vrouw en haar betraande gezicht. Ze keek even met medelijden in de ogen van de vrouw. Pas toen ze weer helemaal alleen stond te wachten, wist ze weer waar ze was. Ze deed een pas naar achteren en schrok. Ze voelde iets ongebruikelijks. Langzaam keek ze omlaag. Haar lichte spijkerbroek was donder gekleurd. Haar kruis en benen voelde warm aan. Van schrik voelde ze met haar linkerhand. Wat haar ogen al hadden gezien, voelde ze nu ook. Ze had, zonder het te weten, in haar broek geplast. Haar rechterhand ging onwillekeurig naar achteren. Ze voelde aan haar billen. Daar was een bobbel gegroeid ter grootte van een mandarijn. Met open mond keek Lisa voor zich uit. Haar hart bonkte in haar keel. Ze voelde dat ze rood werd, vuurrood. Haar ogen werden vochtig. Op het moment dat ze de deur van het eerste hokje open zag gaan, snelde ze het middelste hokje binnen. De vloer glimde nog, hoewel het Belgische meisje wel zo netjes was geweest haar ongelukje met toiletpapier op te deppen.
Inge’s moeder was ondertussen opgelucht naar buiten gelopen, nadat ze haar handen had gewassen. Toen ze Inge niet buiten zag wachten, liep ze terug naar binnen. “Ing, ben je zover?” vroeg ze. Geen reactie. Het jonge meisje dat na hen was binnengekomen, liep al naar buiten. “Inge?” Niks, “Inge ben je daar?” Een zacht stemmetje klonk. Haar moeder keek onder de deur van het middelste hokje. Pas toen ze de schoenen van haar dochter herkende, kon ze de stem die ze had gehoord thuisbrengen.
“Inge, wat is er gebeurd?” vroeg haar moeder met een stem die ergens tussen boos en geschrokken zat. “Ja, wat denk je nou mama” snikte ze. “Oh Inge, waarom heb je me dan ook voor laten gaan.” Inge deed de deur van het slot en liet haar moeder binnen. Ze zag haar dochter met haar onderbroek nog aan op de pot zitten, haar natte spijerbroek op haar enkels. Het witte broekje van het dochter glom en een klein straaltje liep door het textiel de toiletpot in. De geur in het toilethokje verried dat er meer aan de hand was dan alleen een natte broek. Haar moeder zuchtte. Kordaat pakte ze de vuilnisemmer die in de hal stond op en zette deze in het hokje neer. “Doe je broekje erin en rol je spijkerbroek op. Die kunnen we nog wel wassen. Ik ben zo terug.”
Even later stak haar moeder een handdoek, die ze iets had bevochtigd, een plastic tasje en een schone broek onder het hokje door. Een paar minuten later stapte haar dochter naar buiten. Haar moeder gaf haar een kus en wreef de tranen weg. “Kom, snel door.”
Inge deed even later terug in de auto net alsof ze sliep. Ze dacht terug aan het moment , het moment dat ze niet doorhad dat ze in haar broek stond te doen. Het heerlijke, ondeugende gevoel dat ze daarna had gehad en in de toekomst vaker wilde hebben. Dat stond voor haar vast.
Wordt vervolgd…
