Janette

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 1 10,0%
  • 8

    Stemmen: 4 40,0%
  • 9

    Stemmen: 3 30,0%
  • 10

    Stemmen: 2 20,0%

  • Totaal stemmers
    10

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
geschreven door: Michel en Miranda


Ik wist dat ik, als ik ooit moest worden opgenomen in een ziekenhuis, gewoon in mijn bed zou plassen of een ander excuus zou verzinnen in de hoop een luier om te krijgen. Het idee dat een verpleegster zag dat ik in bed had geplast en zei dat het niet erg was en voorstelde om mij een luier om te doen, daar werd ik al helemaal gek van. Het omdoen zelf, de aanraking en het feit dat ik dan weerloos was, leken me eindeloos. Dat de verpleegster dan de volgende ochtend kwam kijken en voelen of ik nog droog was... en dan zag dat mijn luier helemaal nat was... dat ze dan zei dat het blijkbaar maar beter was dat ik 's nachts luiers zou dragen en me dan liefdevol een schone luier omdeed... wauw.

Het is zo dat ik een overactieve kleine blaas heb. Ik ben daarvoor een keer naar de huisarts geweest. Het was niet zo erg dat ik een recept voor luiers meekreeg, maar ik kon thuis wel faken. Ik heb bijvoorbeeld een keer in de tuin in mijn broek geplast waar mijn vrouw bij was. Zij zei alleen dat het vervelend was voor mij en ik heb ook een tijdje 's nachts luiers gedragen. Zij vond dat niet vreemd, maar deed er verder ook niets mee, dus ik weet zeker dat zij er niets mee heeft. Ik weet ook niet of het mij opwindt als zij het ook leuk zou vinden, want dan is het allemaal 'bekend', dan wordt het gewoon en dat wil ik juist net niet. Het spannende zit voor een groot deel in het erover praten met wildvreemden of het uiteindelijk een keer doen met een vreemde. Maar goed, dat is mijn idee.

En nu lig ik opeens in het ziekenhuis met twee gebroken armen in het gips, die omhoog aan zo'n apparaat hangen. Het is avond en ik moet inmiddels nodig plassen. Ik wil de verpleegsters roepen door de bel aan te raken, maar dat lukt niet. Ik ben de enige patiënt op deze zaal, dus er is niemand om me te helpen. Ik begin te roepen, maar niemand hoort me. Op de gang is het inmiddels donker...
De verpleegster in opleiding

Ik probeer mijn plas zo lang mogelijk op te houden totdat ik kramp krijg. Dan houd ik het niet meer en voel ik de plas in mijn broek en langs mijn benen lopen. Ik geneer me dood. Na een kwartier komt de hoofdzuster vragen of ik nog iets nodig heb. Eerst durf ik niets te zeggen, maar ik besef dat ik niet de hele nacht in een natte broek kan blijven liggen. Ik vertel met een rood hoofd wat er is gebeurd... de hoofdzuster slaat de dekens en lakens weg en ziet mijn natte pyjamabroek. Ze zegt dat het haar verschrikkelijk spijt dat ze niet eerder is gekomen, maar ze had het heel druk.

Aangezien ik zonder het gebruik van mijn armen niet in staat ben om zelf de fles te pakken om in te plassen, zegt ze dat ze wel een idee heeft. Ze doet de kast open en pakt een luier van een stapel. Die legt ze op het nachtkastje. Dan komt er een heel jong blond verpleegstertje binnen. Ze is blijkbaar in opleiding. De oudere zuster legt uit dat het gebruikelijk is om patiënten in mijn situatie een luier om te doen. De leerling-verpleegster moet het vak nog leren dus ze zal dat onder begeleiding doen. Ze trekt mijn natte broek uit. Ik moet mijn benen uit elkaar doen en mijn knieën optrekken en ze begint me liefdevol te wassen. Als ze klaar is, tilt de oudste zuster me voorzichtig een beetje omhoog zodat de jongste de luier onder mijn billen kan schuiven. Dan haalt ze de luier tussen mijn benen door. Vervolgens maakt ze de luier aan de zijkanten vast met de plakkertjes.

De hoofdzuster controleert of de luier goed vast zit. Dan zegt ze tegen de leerling-verpleegster dat ze mij nog een plastic broekje aan moet doen tegen het lekken. Ze doet die over mijn luier aan en maakt hem vast met de drukknoopjes. Dan krijg ik een schone onderbroek eroverheen. Vervolgens zegt de oudere zuster tegen de jongste dat ze goed op mij moet letten. Zo word ik die nacht nog eens bezocht. Als ik zeg dat ik nog droog ben, controleert de jongste dat door aan de voorkant zachtjes in mijn luier te knijpen. Ik heb het niet meer van genot...
Matrasbeschermer

Om zes uur 's ochtends word ik wakker en ik merk meteen dat ik nat ben. De leerling-verpleegster komt binnen en vraagt of ik droog ben. Ik krijg een rood hoofd en ze zegt dat het helemaal niet erg is als ik in mijn luier heb geplast. Ze voelt of het echt zo is en ik zweef weer van genot en dan zegt ze dat ze mij lekker zal gaan verschonen. Ze doet mijn onderbroek naar beneden, dan maakt ze het plastic broekje los en vervolgens maakt ze de luier open. Ze haalt de natte luier onder mij vandaan en zegt: "Zooo, dat is een flinke plas..."

Ik draai mijn hoofd van schaamte de andere kant op, maar ze zegt dat het helemaal niet erg is. Ik word weer liefdevol gewassen en krijg een schone luier om. Ze zegt dat ze het wel een lief gezicht vindt om mij zo hulpeloos te zien en roept later op de ochtend de hoofdzuster erbij.

De hoofdzuster zegt: "Het lijkt mij verstandig dat we een matrasbeschermer aanbrengen. Dan haal ik straks even een verpleeghulp die het bed opnieuw opmaakt. Het is ook nodig dat u permanent een plastic broek draagt. Of we ook een zeiltje moeten aanbrengen, zullen we te zijner tijd zien."

Die dag word ik een paar keer door vreemde verpleegkundigen verschoond, maar om acht uur 's avonds komt de leerling-verpleegster weer binnen. Ze draagt een metalen kom met water; over de rand ligt een wit washandje; over haar arm heeft ze een handdoek. Ze vraagt lief hoe het er nu mee is en zegt dat ze mij voor de nacht zal klaarmaken. Ze tilt de dekens weg. Ze legt haar hand op mijn onderbroek en voelt knijpend dat de plastic broek en luier warm zijn. Ze vraagt: "Heb je goed geplast?" Ze knoopt mijn pyjamajas los, trekt de onderbroek uit en knoopt de plastic broek open en haalt die weg. Daarna scheurt ze de plakkers van de luier los en opent ze hem. Ze zegt: "Wat een grote jongen ben jij, wat heb jij mooi geplast. Je luiertje is helemaal nat!"

Ze haalt de druipende luier weg en wast me. Net als ik mijn ogen sluit, voel ik hoe haar koele hand over mijn piemel aait. Ik open snel mijn ogen, maar ze doet me al een schone luier om en pakt me veilig in. Ze pakt een beker met een tuit en helpt me met drinken. Ze vertelt dat ik om acht uur 's ochtends weer word verschoond, maar ze weet nog niet door wie. De deur naar de gang blijft op een kier, waardoor ik voetstappen blijf horen en de silhouetten van verpleegsters langs zie glijden.
Donkere plek

De hoofdzuster is de enige die ervoor kan zorgen dat ik regelmatig word bezocht om te kijken of ik verschoond moet worden. Mijn armen zijn losgemaakt en liggen nu naast me in het gips, maar ik moet evengoed vaak plassen, ben bang dat mijn luier gaat doorlekken en dat de natte luier gaat irriteren. Ik moet regelmatig op het belletje drukken. De zusters zijn er dan snel bij.

Zo word ik om zes uur 's ochtends gewekt door het geluid van de kleefstrips van de luier die ze aan het losmaken zijn. Van de slaap besef ik dan nauwelijks wat er gebeurt. Ik kom langzaam tot bewustzijn. Gisterochtend zag ik dat er een grote donkere plek in het laken zat. Mijn luier had het niet gehouden. De leerling-verpleegster keek me liefdevol aan. De hoofdzuster besliste later dat ik overdag ook nachtluiers moet dragen. Als het bed is verschoond, wassen ze mij schoon, dan word ik afgedroogd waarna ik nog met babyzalf wordt ingesmeerd.

De artsen hebben geconstateerd dat mijn blaas momenteel weinig tot niets waard is. Ik kan de plas amper ophouden. Vanochtend om zes uur ben ik weer gecontroleerd. Het nachtlampje floepte aan, ik opende geschrokken mijn ogen. Zelfs de pyjamajas was vochtig aan de randen. Ik lig nu op een zeiltje, dat flauw naar ontsmettingsmiddel ruikt.

Vanmiddag ging de hoofdzuster op de rand van het bed zitten. Ze maakt zich zorgen. Ze heeft met een arts overlegd; die zei dat ik me verder moet laten onderzoeken door een uroloog. Daarvoor moet ik naar een andere vleugel van het ziekenhuis worden gereden waar deze specialist een onderzoeksafdeling heeft.
Speciale behandeling

Ik werd erg nerveus, maar ben weer wat vrolijker en rustiger door de geruststellende woorden en aandacht. Buiten regent het hard en dat vind ik wel gezellig. Als ik het echt niet meer kan ophouden, laat ik het in mijn luier lopen... er komt geen einde aan en ik voel de luier nog zwaarder en warmer worden. Ik hoop dan maar dat hij het houdt...

Het blijkt dat de hoofdzuster Miranda heet, de verpleegster in opleiding heet Janette. Janette vraagt vaak of alles goed gaat. Ik knik dan van ja en dan doet ze de lakens naar beneden. Dan steekt ze haar hand voorzichtig in mijn pyjamabroek en lacht ze vertederd. "Nou zo te zien heb je net flink geplast", zegt ze en ze doet mijn pyjamabroek omlaag. Ze maakt de drukknoopjes van het plastic broekje open en maakt de plakstrips van de luier los.

De hoofdzuster is zojuist binnengekomen. Ze zegt: "Zo, dan gaan we vandaag beginnen met de speciale behandeling voor deze man." Janette kijkt haar vragend aan. "Jaha", zegt ze tegen Janette, "dat hoort bij de opleiding als mensen extra aandacht nodig hebben. Kijk eens naar zijn penis." Janette krijgt een kleur en ik ook. Ik lig daar met mijn natte luier nog onder mijn billen en heb een stijve van hier tot...

De hoofdzuster zegt tegen Janette: "Ik denk dat je die jongeheer best wat kunt vertroetelen." Janette begrijpt het nog niet helemaal, maar dat duurt niet lang. "U bedoelt toch niet..." "Jawel", zegt de hoofdzuster, "dat is nu juist de bedoeling. Deze patiënt ligt hier de hele dag alleen en een verzetje zal hem goed doen, daar ben ik van overtuigd." "Maar... hoe..." stamelt Janette. "Nou, doe om te beginnen maar je rokje omhoog en klim op het bed, dat is niet moeilijk. Vooruit, ga maar." "Ja...", stamelt Janette, "hoort dit echt bij de opleiding?" "Natuurlijk", zegt de hoofdzuster. "Tegenwoordig hebben verpleegkundigen nooit meer tijd voor hun patiënten, en op mijn afdeling gaat het daar nu juist net wel om. Moet ik je helpen, Janette?" "Ehhh nee... ik... eh... kan het denk ik zelf wel."
Kanten slipje

Ik weet niet wat ik meemaak en kijk naar de hoofdzuster, die mij een geruststellende knipoog geeft. Janette trekt haar rokje op en komt wijdbeens over me heen zitten. Ze draagt een heerlijk doorzichtig kanten slipje en schuift dat een beetje opzij. Mijn luier ligt nog steeds onder me, maar daar let ze blijkbaar niet op. Met haar handen doet ze haar kutje open en pakt ze mijn penis vast. Dan stopt ze hem in haar sappige spleetje en begint ze zachtjes op en neer te bewegen.

Ik word helemaal high van opwinding en niet in de laatste plaats omdat de hoofdzuster dit allemaal goedkeurend gadeslaat. Heerlijk schuurt het slipje langs mijn penis heen en weer. Het liefst zou ik Janettes mooie borstjes vastpakken, maar dat kan helaas niet. Ik onderga de 'behandeling' in trance en het duurt niet lang of ik spuit Janette helemaal vol. Ik merk dat de hoofdzuster er ook opgewonden van wordt, want zonder dat Janette het ziet beweegt ze haar hand onder haar jurk.

Janette komt van mij af en heeft een knalrode kleur op haar wangen. Ze trekt haar rokje weer naar beneden en vraagt verlegen of ze het zo goed heeft gedaan. De hoofdzuster geeft haar een complimentje en zegt dat ze nu verder mag gaan met verschonen. Janette haalt de zware luier weg en wast me of ze nooit anders heeft gedaan. Ik krijg een schone luier aan en daaroverheen weer het plastic broekje en een schone pyjamabroek.

Dan gaat Janette de kamer uit. "Zo", zegt de hoofdzuster, "wat vond je van deze speciale behandeling?" Ik kijk haar liefdevol aan en zeg dat het de beste behandeling was die ik ooit heb gekregen. Ik vraag of dit echt bij de opleiding hoort. "Nee, natuurlijk niet gekkie", zegt ze, "dit doe ik speciaal voor jou en ik weet zeker dat Janette het ook heerlijk vond."

Ik merk intussen - en dat heb ik meestal na het klaarkomen - dat ik nodig moet plassen. Het lijkt wel of de hoofdzuster gedachten kan lezen, want ze voelt met haar hand in de pyjamabroek. "Kon je het weer niet ophouden?" zegt ze plagend. Nee, zeg ik, nu is de schone luier meteen weer nat, vindt u dat erg? "Nee, natuurlijk niet jongen, ik zal je zelf wel even verschonen, want het is nog niet zo druk." Nadat ze me stevig heeft ingepakt, verlaat ze de kamer voor andere werkzaamheden, ze draait zich nog even om en lacht lief. "Alles komt in orde", zegt ze. "Ga maar lekker slapen, want dat heb je nodig. Morgen moet je naar de uroloog voor het onderzoek."
Strenge specialist

De hoofdverpleegster en Janette rijden mij door de gangen en via de liften van het ziekenhuis naar een wachtkamer. Na anderhalf uur treedt een donkerharige dame uit een van de spreekkamers naar buiten: de specialist. "Kom binnen", zegt de dokter koel. Ik kan het bijna niet meer houden en laat een klein straaltje in mijn luier lopen zodat de ergste druk van mijn blaas af is. Ik kijk naar Janette en zij kijkt terug met een uitdrukking van: 'Ik kan het ook niet helpen, als je het niet meer kan ophouden, moet je maar in je luier plassen'.

"Zo", zegt de arts op een zakelijke, welhaast strenge manier. "U komt dus voor een onderzoek, laten we maar eens kijken." Ze loopt naar mijn bed en slaat de lakens weg. "Mmm", zegt ze, "zo kan ik niet veel doen, zuster wilt u de pyjamabroek van de patiënt even uitdoen?"

Janette buigt zich over mij heen. Ze trekt mijn pyjamabroek naar beneden en daar lig ik in mijn luier en plastic broek. De arts vraagt zonder blikken of blozen of Janette mij ook van mijn plastic broekje en luier wil ontdoen. Janette maakt het broekje en de luier voorzichtig los zodat er zo min mogelijk druk op mijn blaas komt. "Zo is het goed", zegt de urologe streng.

De luier is een klein beetje nat, maar dat is gelukkig niet zichtbaar. De urologe vraagt hoe vaak ik moet plassen en hoeveel. Ik beantwoord een beetje ongeduldig haar vragen. Het staat toch allemaal in het dossier en bovendien sta ik op barsten...

"Mmmmmm...", zegt de urologe, "eens even voelen." Ze drukt op mijn blaas en zonder dat ik er iets aan kan doen loopt er een straaltje urine uit. Gelukkig ligt de luier nog onder mijn billen. "Wel", zegt de arts, en ze bestudeert het dossier en de röntgenfoto's die eerder zijn gemaakt, "dat is vrij duidelijk. Het gaat hier om een overactieve blaas, die ook nog eens uitzonderlijk klein is."

Wat betekent dat? vraag ik meteen en ik kijk angstig naar Miranda en Janette. Ik neem toch aan dat u dit operatief kunt verhelpen? "Helaas niet mijnheer", zegt de urologe koel. "Ik kan u wel wat oefeningen meegeven om de blaas te trainen, maar dat helpt maar voor een zeer gering deel." Maar... maar... betekent dat dan dat? "Ja", zegt de urologe, "u zult hulpmiddelen moeten blijven gebruiken. Tegenwoordig hebben we goede luiers, die prettig zitten en veel kunnen opvangen en bovendien reukloos zijn."

Ik ben sprakeloos, dit had ik niet verwacht en van de manier waarop dit even wordt verteld, ben ik ook niet gecharmeerd. Opeens voel ik nattigheid tussen mijn benen lopen en ik besef dat ik de controle heb verloren. De urine stroomt vrijelijk weg, en het ziet ernaar uit dat ik het bed onderplas. Janette ziet het gelukkig en snelt toe om mijn luier dicht te doen. Ze fluistert in mijn oor: "Geeft niets hoor, plas maar lekker, dan zal ik je straks op zaal wassen en verschonen."

Na het bezoek aan de specialist bevinden we ons met zijn drieën gedesillusioneerd in de wachtkamer. "Akelig mens", zegt Janette. "Weet je wat, we gaan naar de cafetaria om onszelf te verwennen." Ze zet met het bed op wielen koers naar de patiënten- en bezoekerscafetaria en haalt een blad met saté, komkommersalade, flesjes wijn, plastic glazen, broodjes en chocolademousse. Ze voert me hapjes en drankjes, terwijl ze geile dingen in mijn oor fluistert. Ik krijg hier een heerlijke stijve van. Als ze naar de kassa loopt, gaat ze op haar tenen staan, zodat de hoofdverpleegster en ik zicht hebben op haar kanten onderbroekje. Ik krijg erge zin om Janette te likken en te vingeren.
'Geen toegang'

Terug op de zaal maakt Janette mijn plastic broek los en opent ze de luier. Ze klimt op het bed en begint me te pijpen. De hoofdzuster gaat achter haar staan, tilt haar jurk op en wrijft met haar kutje tegen Janettes billen. Janette gaat op me liggen en voor ik het weet, heeft ze mijn paal in haar pruimpje laten glijden, ze beweegt op en neer. Daarna hurkt ze met haar roze spleetje boven mijn mond. Haar klitje is opgezwollen en ik lik haar heerlijk klaar. Ze komt naast me liggen en slaat haar armen liefdevol om mij heen. Voordat we het weten kussen we elkaar innig. De hoofdzuster verlaat de kamer met een lieve lach.

Janette loopt inmiddels met onder haar verpleegstersuniform een luiertje. Ze heeft ontdekt hoe fijn het is om verschoond te worden en de hoofdzuster doet dat graag voor haar. Ze draaft rond en wipt soms binnen. Dan tilt ze trots haar rokje op om haar nieuwe luiertje te showen. Ik kus haar luier dan en zeg dat ze een grote meid is. Ze fluistert verlegen in mijn oor of ik straks weer naar haar wilt kijken. Helemaal blij huppelt ze dan weg.

Als ze haar bloesje open knoopt, komt er een witkanten b.h.-tje te voorschijn. Door de stof heen zie je dat haar tepels hard zijn geworden. Ze gluurt naar me door haar ooghoeken. Als ze haar rokje optrekt, is het plastic broekje te zien. De hoofdzuster komt soms kijken hoe ik zachtjes haar tepels lik. Janette kreunt dan, en opent haar luier, en opeens loopt uit haar poesje een straal plas. Ze opent haar ogen en kijkt me trots aan. Janette streelt dan met haar handen over haar poesje, strijkt wat plas in haar gezichtje en over haar borsten en knijpt in haar tepels. Haar benen en kontje beginnen te trillen van opwinding. Ze zet haar kutlipjes op mijn mond, totdat ik haar via haar hete klitje heb klaar gelikt. Ze laat haar kutje over mijn paal zakken, haar mosseltje sluit zich en ze berijdt mijn paal. Regelmatig hangt de hoofdzuster een bordje met 'Geen toegang behalve voor hoofdzuster' op de deur.
Janette komt terug

Mijn armen zijn nog steeds niet honderd procent bruikbaar, ik laat me daarom graag voeren, ik ben overdag incontinent, zeker na het drinken van veel vloeistoffen. Een stukje lopen kan wel al voorzichtig, maar meestentijds moet ik toch in de rolstoel.

Het is ook heerlijk als de hoofdzuster alleen binnenkomt. "Nou ik zag je wel naar mijn borsten kijken hoor, geeft niet, want ik vind dat wel leuk en ik ben er ook trots op", zegt ze dan. Ze opent de bovenste knopen van haar jurk, haalt een grote borst te voorschijn en brengt die liefdevol naar mijn mond. Op het moment dat ik aan de roze tepel zuig, voel ik zo'n intens genot dat ik pas een fractie later doorheb dat ik het laat lopen. Ik voel de warme straal urine tussen mijn benen in mijn luier lopen.

Soms wrijft de hoofdzuster zachtjes over mijn plastic broek. Of ze maakt de luier open en streelt me, likt mijn vochtige penis schoon, en laat me in haar mond klaarkomen. Of ze gaat staan, doet haar benen een beetje uit elkaar, en gaat voor mijn neus zelf in een luier staan plassen. Ik zie de luier dan opzwellen. Ik vind dit een heerlijk gezicht en weet niet van wie ik meer houd, van Miranda of van Janette. Het is maar goed dat ik nog een tijd in het ziekenhuis moet blijven.

Janette was een paar dagen op vakantie. Toen ze zojuist binnenkwam, huilde ze dat ze ons zo had gemist. Daar staat ze, met haar blonde haar en betraande gezichtje, en van pure ellende doet ze een grote plas, die langs haar benen naar beneden druipt.

"Kom maar bij me liggen", zeg ik. Ze aarzelt even, waarschijnlijk door haar natte broekje, en komt dan bij me liggen. "Blijf je bij me slapen?" vraag ik. Op hetzelfde moment voel ik dat ik mijn luier natplas. Janette begint te ontdooien en zegt dat ze al hoopte dat ik dat zou vragen. "Maar dan wil ik wel mijn natte broekje uit en een luier om", zegt ze.

Op dat moment komt Miranda binnen. "Wat een gezellige boel hier", zegt ze tevreden. "Zal ik jullie nog even verschonen?" Ze loopt naar de kast en pakt twee nachtluiers. Ze doet Janettes broekje uit, wast haar en doet haar een luier om. Daaroverheen krijgt ze een roze plastic broekje. Daarna krijg ik ook een wasbeurt en een schone luier met een nieuwe plastic broek. Ze kust me en ze kust Janette, Janette kust mij weer. Tevreden, veilig en geborgen vallen Janette en ik in elkaars armen in slaap.
 

DL_Michel

Administrator
Forumleiding
1 Re: JANETTE by Patricia on April 28, 2008, 22:16:12
Leuk verhaal

Was het maar zo dan waren de ziekenhuizen over overbezet.

groetjes Patricia.
 

24/7

incontinent en DL
Leuk verhaal, alleen heeeeeeeeel ver verwijderd van de werkelijkheid.
But it's oké to dream right?
 
Bovenaan