Geschreven door: Pieter
(Deel 1)
Hoofdstuk 1
Ik had haar altijd een apart meisje gevonden. Ik was lange tijd bevriend met haar geweest en kwam op een gegeven moment veel bij haar thuis. Ze had een lief klein zusje, Miranda. De laatste tijd zag ik haar echter nooit meer, doordat ze naar een andere stad was verhuist en onze vriendschap was min of meer verwaterd. In het begin schreven we nog wel eens met elkaar, maar op een gegeven moment kreeg ik geen brief meer terug en schreef ik haar ook niet meer. Misschien was het ook wel andersom geweest en was ik een keer vergeten een brief terug te schrijven en had ze daarna ook geen pogingen meer gedaan om met mij in contact te blijven. Ik was haar eigenlijk allang vergeten, maar opeens stond ze op een zaterdag avond laat voor mijn deur.
Ik had een groot appartement midden in de stad, dat trouwens door mijn vader werd betaald, want zelf studeerde ik nog altijd. Wat voor richting ik studeerde wist ik niet meer precies en dat wilde trouwens ook nog wel eens veranderen. Ik vond het altijd leuk om aan iets nieuws te beginnen, maar ik maakte bijna nooit iets af.
Maar ze stond dus ineens voor mijn deur op de gang. Ze waren beiden doornat, ze had ook haar lieve zusje bij zich. Er stonden twee grote weekendtassen naast haar op de grond. Ik herkende haar trouwens eerst niet. Haar haar, en nu heb ik het over Joyce, mijn ex-vriendin, zat strak tegen haar hoofd geplakt door de regen en ze zag er slecht uit. Ik keek verder naar haar zusje en ze zag er zelfs nu ze doorweekt was nog steeds schattig uit. Ze waren beiden ook flink moe, en de kleine gaapte en hing tegen Joyce aan.
"Eh, ..... hallo. Kom binnen. Ik had jullie niet verwacht, zeker niet op dit tijdstip." Het was al half twaalf geweest en ze had trouwens geluk dat ik thuis was, want normaal gesproken ben ik op zaterdag avond om half twaalf niet thuis en liep ik me ergens lam te zuipen.
"Hoi," zei Joyce schuchter, "sorry dat we je zo laat storen, maar ik kon nergens anders heen." Joyce keek me met een zielig gezicht aan, maar ik had op dat ogenblik meer aandacht voor het arme meisje dat totaal verkleumd in haar natte kleren half stond te slapen. Ik zakte door mijn knieën en kuste haar op haar wang.
"Waar komen jullie vandaan. Je bent door en door nat." Ik trok Miranda tegen me aan en trok me er niets van aan dat ik op deze manier zelf ook flink nat werd.
"Sorry, het spijt me echt, Mark." Zo heette ik en ze pakte de twee tassen op en zette ze in de gang neer. Het water droop van hun kleren af en Miranda hoestte een keer.
"Ik zal eerst Miranda in een flink warm bad leggen, want ze word doodziek op deze manier." Joyce knikte en ik tilde Miranda op en bracht haar naar de badkamer. Ik had een flinke badkamer in mijn appartement, mijn hele appartement was trouwens flink groot. Maar ja, dat heb je nu eenmaal als je ouders hebt die zowat stikken in het geld.
Ik zette Miranda neer op de rand van het bad en hield haar met een hand beet, terwijl ik met de andere hand de hendel van de kraan een zet gaf. Het was een moderne kraan die wanneer je de hendel in een bepaalde stand zette je daarmee zowel koud als warm water tevoorschijn kon toveren. Ik zette hem in een bepaalde stand en even later kwam er al een lekkere warme damp vanuit het bad dat maar langzaam volliep. Ik sprak zachtjes tegen Miranda, maar ze zei geen woord terug en langzaam probeerde ik haar uit te kleden. Ze hielp een beetje mee, maar het meeste moest ik toch zelf doen.
Toen ik haar eindelijk helemaal uitgekleed had, legde ik haar in het warme water. Er ging een rilling door haar heen toen haar koude lichaam het warme water raakte. Het meisje was, schat ik zo'n jaar of tien, twaalf oud, en was niet groot voor haar leeftijd. Dat was Joyce trouwens ook niet. Het zal wel in de familie zitten. Ik zette de kraan nog wat warmer en aaide nog eens zachtjes door haar lange zwarte haar. Ze had hetzelfde haar als Joyce, ook dat zal wel in de familie zitten. Ze keek me nu glimlachend aan en liet zich nog verder onderuit zakken, zodat ze nog verder in het lekkere warme bad kwam te liggen. Ik kuste haar nog een keer op haar wang en pakte toen haar natte kleren bij elkaar en gooide ze op een stapel in de hoek. Ik liep de badkamer uit en werd langzamerhand kwaad op Joyce, omdat ze wel wat beter op haar kleine zusje kon passen. Ze stond nog steeds in de gang en was net bezig wat natte kleren uit te trekken.
"Je mag voortaan wel wat beter op Miranda passen, want ze zal wel flink ziek geworden zijn." riep ik kwaad. Ze keek me vragend en met een onschuldige blik in haar ogen aan, alsof ze wilde zeggen dat zij er niets aan kon doen dat het ineens zo hard ging regenen. Ik liet haar in de gang alleen en liep naar de keuken om een pannetje met melk op te zetten, zodat ik warme chocolademelk kon maken. Terwijl ik bezig was vroeg ik me af waarom ze nou juist naar mij toe kwam. Ik had haar, had ik net berekend, al 16 maanden niet meer gezien en ik vroeg me ook af hoe ze aan mijn adres kwam. Ik woonde hier nog geen jaar, dus ze was hier nog nooit geweest.
Ik hoorde Joyce de keuken in lopen en ik draaide me naar haar om. Ze had alleen nog een lang T-shirt aan met daaronder vast nog wel een slipje en ze liep op blote voeten over de koude tegels in de keuken. Haar T-shirt was ook nog flink nat en zwijgend schonk ik haar een flinke kop warme chocolademelk in. De damp kwam nog van de beker af, maar ze pakte hem snel van het aanrecht af en bracht het naar haar mond. Veel te snel dronk ze het op en ze verslikte zich er ook nog in, wat een flinke hoestbui opleverde. Ik schonk nog een kop chocolademelk in en liep ermee naar de badkamer. Zodra ik de badkamer deur opendeed zag ik dat Miranda in slaap was gevallen. Ze lag met haar gezichtje net boven het de schuimlaag van het bad en ze zat gelukkig nog wel zelf de kraan dicht gedraaid.
Ik knielde naast het bad neer en probeerde haar zachtjes wakker te maken. Ze kreunde een beetje, maar echt wakker worden deed ze niet. Ik bracht de chocolademelk maar weer naar de keuken an gaf de kop aan Joyce. Daarna liep ik terug naar de badkamer en pakte twee flinke badhanddoeken uit de kast. Ik trok de stop uit het bad en terwijl het bad met een flinke draaikolk leeg liep spoelde ik met de douche kop al het schuim van het meisje af. Toen ze nog steeds niet wakker werd, vroeg ik me af hoe ik haar nu het makkelijkste kon afdrogen. Het mocht dan wel een flinke badkamer zijn, echt veel ruimte had je nu ook weer niet.
Ik kreeg een goed idee en pakte de handdoeken en liep ermee naar de woonkamer. Ik legde de grote badlakens over de tafel heen en liep daarna terug naar Miranda. Ik tilde haar uit het bad en haar natte, warme lichaam drukte zich tegen me aan. Ik werd op deze manier weer nat, maar ten eerste was ik nog nat door onze vorige close-ontmoeting en ten tweede kon het weinig schelen op dit moment. Ik bracht haar naar de kamer en legde haar op haar rug op de tafel op de badlakens. Ik keek naar Joyce, die nog steeds in de keuken stond en blijkbaar niet van onnodig bewegen hield, en riep haar toen dat ze nu in bad kon gaan.
Ik had een open keuken, maar dat had u misschien al begrepen. Langzaam kwam ze in beweging en in dit tempo kon het nog wel tot morgenochtend duren eer ze in het bad lag. Dat was trouwens niet zo moeilijk, want het liep inmiddels al tegen twaalven aan. Miranda opende nu ook weer haar ogen en keek me vragend aan. Ik begon haar af te drogen en Miranda probeerde overeind te gaan zitten. Met zachte hand duwde ik haar weer terug op de tafel en gedwee liet ze me mijn gang gaan. Pas toen ik haar helemaal had afgedroogd en ze me al die tijd met die lieve, zielige oogjes had aangekeken liet ik haar overeind zitten en begon haar haren goed af te drogen. Toen ik daarmee klaar was hielp ik haar van de tafel af en liep ik naar de twee tassen in de gang. Miranda liep naakt achter me aan en toen ik bij de tassen bukte keek ik nog eens goed naar haar. Ze had een prachtig glad en nog lang niet volgroeid lichaam en als ik een pedofiel was geweest was ik ter plekke verliefd op haar geworden.
"Zitten hier kleren voor je in?" vroeg ik terwijl ik de eerste tas open ritste. Ze schudde haar hoofd en wees naar de andere, voor mij identieke, tas. Ik opende de rits en zag dat er vooral kleren in de tas zaten. Bovenop lag een roze pyjama en dat was ook datgene waar ik naar zocht. Ik haalde het eruit en gaf het Miranda.
"Er zit vast ook nog wel wat ondergoed voor je in?" vroeg ik terwijl ik weer in de tas keek. Miranda's gezicht werd rood, maar dat ontging me. Ik haalde de hele tas overhoop, die trouwens toch ook niet erg netjes was ingepakt, en voelde onderin wat plastic. Nieuwsgierig haalde ik het naar boven de tas uit en ik zag tot mijn grote verbazing dat een luier was. Het was een flinke pamper en verbaasd keek ik naar Miranda. Haar gezicht werd nu nog roder en ze draaide zich van me af. Ik stond op en liep haar achterna. In de kamer haalde ik haar in en trok haar naar me toe. Ik ging op de bank zitten en de nog steeds naakte Miranda dwong ik naast me te gaan zitten. Met haar blote billen ging ze op het leer zitten. Ze durfde me niet aan te kijken, maar ik legde mijn arm om haar heen en trok haar tegen me aan.
"Plas jij in je broek?" vroeg ik zachtjes en heel voorzichtig knikte ze.
"Daar hoef je je echt niet voor te schamen tegenover mij. Je blijft toch nog altijd mijn lieve kleine vriendinnetje." Zo noemde ik haar vroeger altijd. Er kwam weer een heel klein glimlachje op haar gezicht.
"Kom ik zal je naar bed brengen." Dat zei ik nu wel zomaar, dat was niet zo makkelijk. Ik had wel een logeerkamer, maar daar stond maar een eenpersoons bed. Mijn eigen bed was wel wat groter, maar nu ook weer geen tweepersoonsbed. Ik had geen zin om vannacht op de bank te gaan slapen en het liefst sliep ik gewoon in mijn eigen vertrouwde nest. Ik bracht Miranda toch maar naar mijn bed en vannacht als ze sliep ging ik wel lekker naast liggen. Nu maar hopen dat mij pedofiele neigingen mij vannacht met rust zouden laten. Ze ging op haar rug op het bed liggen en het duurde even voordat het tot me doordrong dat ik haar haar luier om moest doen. Ik had wel eens een baby'tje een luier om gedaan en vroeg me af, of er enig verschil tussen was. Ik vouwde de luier open en het eerste probleem was al het bepalen wat nu de voor en wat nu de achterkant was. Ik hield de luier omhoog.
"Eh, Miranda. Wat is de voorkant?" Ze lachte en pakte de luier uit mijn handen en schoof en zelf tussen haar benen en onder haar billen. Ik hoefde nu alleen de luier nog maar dicht te plakken. Ook daarbij werd ik gelukkig geholpen door Miranda, die maar door bleef gaan met mij uit te lachen. Toen ze eindelijk de luier om had, hielp ik haar ook nog in haar pyjama en stopte haar onder het dikke dekbed. Als ik mijn huidige studie nog eens afbrak, wat een grote kans was, kon ik altijd nog als kindermeisje, sorry jongen, werk gaan zoeken. Zodra ik het dekbed weer over haar heen legde begon ze weer te gapen en terwijl ze nog steeds naar me lachte kuste ik haar weer op haar voorhoofd en kreeg ik nog heel lief een kus op mijn wang.
Ik wenste haar goede nacht en liep de kamer uit en keek nog een keer om toen ik het licht uit deed. Ze draaide zich net op haar buik naar het midden van het bed en ik vroeg me voor de zoveelste keer wat af, namelijk of ik daar straks wel bij kon. Voor een klein meisje nam ze wel erg veel plaats in.
Ik sloot de deur achter me en liep nieuwsgierig naar de gang, waar de twee tassen nog stonden. Ik wilde wel eens kijken wat er nog meer in die tassen zat. En aangezien Miranda sliep en Joyce in bad lag werd ik even niet gestoord. Ik begon met de tas waar ik de luier voor Miranda had uitgehaald en voelde dat er onderin nog meer luiers lagen. Er zat ook nog een geel Zwitsal doosje in met vochtige doekjes. Voor de rest zaten er allemaal kleren voor Miranda in. Een ding viel me nog wel op. Er lag een wit hemdje dat van dik, elastische stof was. Het vreemde aan het hemdje was dat het van onderen een extra lap stof had met drukknopjes. Dat stuk moest blijkbaar tussen de benen door aan de voorkant weer vastgemaakt worden. Ik had zo'n soort hemdje wel eens eerder gezien, maar dan wat kleiner. Ik had zo'n klein etter neefje en toen die nog in de luiers liep had hij ook altijd van die rompertjes, zo werden ze toen genoemd, aan.
Ik vouwde hem weer netjes op en legde hem weer terug in de tas. Ik opende nu de andere tas, waar alleen maar kleren van Joyce in zaten. Ik vond het eigenlijk een beetje gênant toen ik door de slipjes van Joyce zat te woelen en ik sloot de tas maar weer snel. Miranda's tas zette ik zachtjes in mijn slaapkamer en die van Joyce bracht ik naar de logeerkamer, waar ik meteen alle zooi van het bed af gooide die ik daar in de loop van het jaar had verzameld. De logeerkamer werd eigenlijk niet zoveel gebruikt en was meer een flinke rommelkamer, waar ik dan ook flink gebruik van maakte en er voor zorgde dat er dan ook altijd een flinke rommel was. Ik gooide de tas op het bed en zette de verwarming in de kamer wat hoger.
Daarna liep ik terug naar de kamer en ging op de bank zitten wachten tot Joyce uit de badkamer kwam. Ik nam aan dat ze hier vannacht bleef slapen en ik realiseerde me ineens dat ik daar maar gewoon van uit was gegaan. Het leek me toch wel een logische redenatie als iemand om half twaalf 's nachts aan kwam wandelen met twee volle tassen met kleren in de hand. Even later kwam Joyce uit de badkamer. Ze had een handdoek hoog om haar lichaam heen gewikkeld.
"Waar staat mijn tas?"
"Die heb ik in de logeerkamer gezet." Ze keek me vragend aan en ik wees haar de logeerkamer aan. Ze verdween in de logeerkamer en kwam even later terug in de woonkamer met een bijna hetzelfde pyjamapak aan als Miranda aan had. Ze ging tegenover me op de tweezits bank zitten. Ik had dus blijkbaar toch het goede aangenomen dat ze bleef slapen, en zij had blijkbaar ook meteen maar aangenomen dat ze mocht blijven slapen.
"Waar is Miranda?"
"Die slaapt al." Even was het stil. Ik keek haar aan en constateerde dat ze nog steeds zo mooi was, als anderhalf jaar geleden. Ze had lange zwarte haren met een bepaalde rode gloed erover en ze had van die lieve glinsterende oogjes.
"Het spijt me dat ik zo binnen kom vallen," begon ze, "maar ik kon nergens anders heen. Mag ik hier blijven slapen. Het is maar voor één nachtje." Ze keek me een zielig vragende blik in haar ogen aan.
"Natuurlijk mag je hier blijven slapen, maar hoezo kon je nergens anders heen?" Ze gaapte en ontweek mijn vraag.
"Sorry Mark. Morgen zal ik alles vertellen, maar mag ik alsjeblieft eerst naar bed, want ik val haast om van de slaap."
Ze stond op, liep langs me heen en gaf me een kus op mijn gezicht.
"Welterusten, Mark"
"Welterusten." zei ik en stond zelf ook op om naar bed te gaan. Ik deed de deur op het nachtslot en draaide de verwarming omlaag en duwde daarna voorzichtig Miranda naar een kant van het bed en ging er daarna lekker naast liggen. Miranda bleef slapen en snel sliep ik zelf ook.
Ik werd die ochtend vroeg gewekt, omdat er tot mijn grote verbazing een klein meisje naast mij in bed lag. De verbazing verdween later even snel als dat hij opgekomen was toen ik mij herinnerde dat het Miranda was en dat ik haar zelf in mijn bed had gelegd. Ze was klaar wakker en schoof onrustig onder de dekens. Ik draaide me op mijn rug en toen Miranda merkte dat ik ook wakker was, kwam ze dicht tegen me aan liggen.
"Goedemorgen"
"Hoi, heb je lekker geslapen?" vroeg ik. Ze knikte en legde haar hoofd op mijn borst neer. Ik schoof mijn hand over haar pyjama en voelde dat ze haar luier nog aan had. Ze merkte dat ik dat controleerde.
"Ik ben nog droog." zei ze blij.
"Goed zo, lieverd." Ik kuste haar op haar achterhoofd. Het was lekker warm in bed en ik vond het heerlijk om nog lekker een tijdje zo in bed te dommelen. Ik keek op mijn wekkerradio en schrok. Het was toch niet zo vroeg als dat ik eerst had gedacht.
"Zullen we maar eens uit bed gaan?" vroeg ik en Miranda kwam langzaam overeind en stapte uit bed. Meteen trok ze het dekbed van me af zodat de koude lucht uit de kamer me deed rillen.
"Hé, gemenerik." Ik sprong uit bed en rende haar achterna. In de woonkamer had ik haar ingehaald en pakte haar bij haar middel beet en tilde haar op. Ik bracht haar weer terug naar de slaapkamer en gooide haar met een flinke boog op het zachte matras. Meteen pakte ze het kussen en smeet het in mijn richting. Ik kon het maar net ontwijken en het kussen trof de muur. Toen ik het op wilde pakken trof een tweede kussen mij op mijn hoofd en deed ik net of ik hard geraakte was en liet me op de grond vallen. Miranda bleef even geschrokken op het bed staan, maar niet voor lang want een kussen trof haar recht in haar gezicht. Ze liet zich achterover op het bed vallen en meten sprong ik boven op haar en pakte haar stevig beet.
Ik draaide haar op haar rug en een lachend gezicht keek me aan. Ik ging rechtop op het bed zitten met mijn benen voor me gespreid en trok haar nu op haar buik over mijn benen. Ik deed net op ik haar een flink pak slaag ging geven en sloeg een keer hard op haar billen. De dikke plastic luier smoorde de slag en ze voelde er niets van. Op dat moment kwam er een slaperig gezicht in de deuropening te voorschijn.
"Ook goedemorgen" riep ik en draaide Miranda weer op haar rug, die daarna meteen opsprong en naar Joyce toe rende. Ze kusten elkaar.
"Ik ben droog gebleven vannacht" riep Miranda lachend uit, maar Joyce lachte niet terug.
"Ga je maar douchen." zei ze streng en Miranda vertrok gehoorzaam naar de badkamer.
"Waar heb je schone lakens liggen?" vroeg ze toen Miranda weg was.
"Waarom?" vroeg ik verbaasd. Ze draaide zich om en murmelde wat, wat ik niet kon verstaan.
"Wat zeg je?"
"Ik heb in bed geplast" zei ze heel zachtjes, maar ik kon het net ontcijferen.
"Wat heb je gedaan!" riep ik uit en mijn goede humeur was meteen verdwenen. Ik was nu flink kwaad.
"Je loopt, verdomme, in mijn bed te zeiken." Ik liep naar haar toe. Ze stond nog steeds met haar rug naar me toe en ik draaide haar ruw om, zodat ik haar aan kon kijken. Ze liet haar kin zakken en haar schaamrode gezicht keek naar beneden.
"Je hebt wel lef. Je komt hier midden in de nacht binnen vallen en begint dan doodleuk in bed te plassen. Van Miranda zou ik het nog wel kunnen begrijpen, en die draagt nog wel een luier. En die blijft droog vannacht. Volgens mij ben jij degene die een luier nodig heeft." Woedend liep ik de kamer uit naar de logeerkamer en trok de lakens van het bed. Een grote natte plek werd zichtbaar in het midden van het bed overtrek. Joyce kwam achter me aangelopen. De ergste woede begon weer wat te zakken.
"Nou, maak het maar schoon, zou ik zeggen." ik liep de logeerkamer uit en kwam in de gang Miranda tegen die naakt en stil stiekem stond mee te luisteren. Ik duwde haar terug de badkamer in.
"Ga jij je maar douchen." Ik liet ze beiden alleen en zette in de keuken een ketel water op het gas, want ik lustte nu wel een kopje thee. Even later zat ik languit op de bank in mijn badjas de dikke zaterdagkrant nog eens door te lezen met een lekker hete kop thee in mijn handen. Vijf minuten later kwam Miranda naakt door de kamer heen rennen naar de slaapkamer, waar haar tas met kleren stonden en. Ik schonk ook een kop thee voor haar in en ze ging weer naast me op de bank zitten. Joyce was druk in de weer met de vieze lakens en ik hoorde haar de wasmachine aanzetten. Even later ging ze onder de douche. Ik dekte even later de tafel voor het ontbijt, wat ook een vreemde taak voor me was. Ik had dat eigenlijk nog nooit gedaan in mijn flat, want ik vond het altijd wel vrij onnodig om voor één persoon de tafel te gaan dekken. Ik maakte altijd gewoon het brood klaar op het aanrecht en at het dan relaxed op de bank op. Het liefst met een vers krantje en een dikke sport katern.
Met zijn tweetjes begonnen we even later te eten en een paar minuten later kwam Joyce zwijgend ook aan tafel zitten. Ik zei ook maar niets en wachtte tot Joyce zou beginnen met praten. Ze had nog heel wat uit te leggen. Tijdens het eten praatte ze niet. Het werd een stil ontbijt. Ik had er geen zin in, Miranda durfde niet en Joyce wilde niet praten. Na het eten ruimde ik de tafel af en werd geholpen door Miranda. Joyce ging op de bak zitten en even later kwam ik er ook bij zitten.
"Miranda, ga jij maar even in de slaapkamer tv kijken." Het werd nu tijd dat er eens gepraat ging worden en daar wilde ik Miranda niet bij hebben. Ik vermoedde dat het wel een flink probleem zou zijn. Miranda liep de kamer uit en sloot de deur achter zich. Daarna keek ik doordringend naar Joyce die het al begrepen had. Even bleef het nog stil, maar toen stak ze van wal.
"Ik ben weggelopen." Ze zei het heel dramatisch en eigenlijk had ik al zoiets vermoed. Het was daarom ook geen grote schok meer. Ik wilde eigenlijk alleen weten waarom.
"Waarom?"
"Ik hou het thuis niet meer uit." Ze schoof naar me toe en de eerste tranen welden al in haar ogen op.
"Mijn ouders zijn voor twee maanden op zakenreis door Azië, en nu hadden we twee dienstmeisjes in huis en die zouden wel voor ons gaan zorgen." Ze huilde nu helemaal en ik trok haar maar dicht tegen me aan. Ze vertelde verder.
"Die klootzakken. Ze zouden wel voor ons zorgen. We werden thuis gewoon mishandeld. Drie weken geleden werden we na het avondeten met, een luier om, op bed vast gebonden en hebben ze een feest tot midden in de nacht gehouden. En toen het feest zo na drieën was afgelopen waren ze beide dronken en werden we uit bed gehaald en moesten wij de boel opruimen. Als alles opgeruimd was mochten we naar bed. We zijn tot 's ochtends half negen bezig geweest om alles schoon te krijgen. Miranda was halverwege al in slaap gevallen. Ik heb haar daarna naar bed gebracht en ben toen zelf maar geslapen." Even hield ze op met vertellen en veegde ze haar tranen van haar wangen. Haar stem werd weer even wat rustiger.
"Maar toen stonden ze om elf uur weer in mijn kamer. En hebben ze me ....." Ze barstte weer in huilen uit en ik trok haar nog dichter tegen me aan en probeerde haar wat te troosten. Langzaam kalmeerde ze weer wat.
"Ze hebben me helemaal uitgekleed en me overal gelagen met een riem. Ik was ... was machteloos. Ze hebben ook Miranda geslagen, omdat ze in bed had geplast. We mochten niets over het feest vertellen, anders werd ik weer geslagen." Weer stopte ze even.
"En daarna werden we constant slecht behandeld. Ik mocht niets meer. Ze hebben me zelfs nog een keer geslagen, omdat ik een half uur te laat thuis was. En Miranda werd op een dag als een baby behandeld. Ze had 's morgens lopen knoeien met eten en de hele dag heeft ze met haar handen op haar rug gebonden gelopen. Als ze moest eten werd ze gevoerd en ze mocht zelfs niet alleen naar de wc." Ze hield op met vertellen. Ik kuste haar.
"Alles is nu voorbij. Je hoeft niet meer te huilen." Ik wist ook niet wat ik anders moest zeggen. Ik zag het ineens voor me hoe Joyce naakt op bed lag en wild spartelde terwijl twee vrouwen haar met riemen stonden te slaan. Ik zag haar in gedachten schreeuwen en proberen de slagen te ontwijken, wat zinloos was, want elke slag trof doel en liet een dieprode achter op de koude huid en ik probeerde me voor te stellen hoe machteloos je je wel niet moest voelen, wanneer je op je rug op bed lag en omhoog keek naar twee ijskoude gezichten die zonder enig leedvermaak en met een gruwelijk sadisme een weerloos meisje stonden te mishandelen. Ik kreeg verschrikkelijk medelijden met haar. Ook zag ik in gedachten Miranda die met haar handen op haar rug vast gebonden op de wc. zat terwijl een van de vrouwen met het toiletpapier in haar handen stond te wachten tot ze klaar was.
Ik wist niet hoe ik nu moest reageren en bleef maar gewoon stil zitten en liet Joyce maar even bijkomen. Het moest voor haar ook een kwelling zijn om toe te geven dat je zo vernederd bent geweest. Vijf minuten lang zaten we zo nog stil tegen elkaar, totdat Joyce opstond, en nog met rode ogen, wegliep naar mijn slaapkamer om bij Miranda te gaan kijken. Ik bleef stil achter. Wat moest ik nu doen. Ik kon hun hier toch niet laten wonen totdat haar ouders terug kwamen. Dat kon nog wel een maand duren. En misschien hadden de twee dienstmeisjes wel de politie gebeld dat er twee meisjes van huis waren weggelopen en werden Miranda en Joyce nu wel gezocht door de politie. Aan de andere vroeg ik me af of die dienstmeisjes wel de politie durfden te bellen.
En nu, wat moest ik nu doen. Moest ik haar terugbrengen. Dat kon ik toch niet maken, maar moest ik bellen. Dat leek me wel een goede oplossing. Gewoon even bellen naar Het huis van Joyce en Miranda en alleen even zeggen dat het goed met ze ging. Misschien zouden ze zich dan minder ongerust maken. Het leek me beter om te proberen de ouders van Joyce en Miranda te bereiken, maar hoe doe je zoiets. Misschien via het bedrijf waar hun vader onderdirecteur van is. Ik zou dat vanmiddag maar eens moeten proberen
Ik stond op en begon maar aan de afwas. Het was een flinke berg, want dat van gisteren had ik, schandalig, laten staan tot vandaag. Een geluk was dat ik vandaag werd geholpen door Joyce. De deur naar de slaapkamer bleef nu open staan en ik zag Miranda op haar buik, met haar hoofd op het voeteneind naar de televisie kijken. Zwijgend hielp ze met afdrogen. Ik wilde wat vragen, de vraag lag me al een paar minuten op min tong, maar ik durfde het niet. Ik was bang dat ze weer van streek zou raken, maar toch moest ik het weten. De vraag kwam eigenlijk in me op toen ze me net zat te vertellen hoe ze werden behandeld door de dienstmeisjes. Ze zei dat ze met een luier om op bed werden gelegd.
"Joyce," ik praatte zacht, want ik wilde niet dat Miranda het zou horen," plas jij wel vaker in bed?" Het kwam er moeilijk uit en ik hield Joyce scherp in de gaten. Haar eerste reactie was dat ze schrok, daarna werd ze kwaad.
"Dat gaat je niets aan" zei ze met een rood hoofd, en eigenlijk wist ik het antwoord nu al.
"Kom op, Joyce. Het gaat mij wel aan als jij hier wilt blijven slapen." Ik vond dat ik daar recht op had.
"Oké. Ik plas wel eens in bed. So what?"
"Het spijt me dat ik je eraan moet herinneren, maar je vertelde net dat je toen met dat feest bij je thuis, je met een luier om op bed werd vast gebonden. Dus waarom heb je wel luiers voor Miranda meegenomen en niet voor jezelf." Haar gezicht werd nu vuurrood. Ze gooide haar theedoek op de grond en liep uit de keuken weg.
"Ik ga wel weg als je me hier niet wilt hebben!" huilde ze en gooide de deur naar de gang achter haar dicht. Dat was nu ook weer niet de bedoeling en nu was ik weer kwaad op mezelf. Het was natuurlijk een gevoelig onderwerp voor haar en ik kon me best begrijpen dat het moeilijk was om erover te praten. Ik liep haar achterna naar de logeerkamer. Ze stond in de verste hoek van de kamer stil tegen de muur naar buiten te kijken, en zo mooi is de omgeving nu ook weer niet hier binnen in de stad. Het bed was helemaal afgehaald en het matras lag dwars over het ledikant te drogen.
"Het spijt me, Joyce"
"Ga weg!" riep ze. Tranen rolden nog over haar wangen naar beneden. Ik liep gewoon naar haar toe en ging naast haar staan en keek ook naar buiten.
"Het spijt me echt, maar ik kan je toch niet elke nacht in bed laten plassen. Alsjeblieft, Joyce." Ze veegde de tranen van haar wang en ze gunde me nog steeds geen blik waardig. Ze bleef stijf voor haar uit staren naar de volgende rij lage flats. Natuurlijk begreep ze dat wel, maar ze wilde gewoon tegenover haar zelf niet toegeven dat ze in bed plaste. In eens veranderde ze van houding en leek ze minder kwaad op me. Ze draaide naar me toe en ik kreeg zelfs een klein glimlachje.
"Oké, jij je zin, maar waar haal jij luiers vandaan?" Meer zei ze niet, maar dat was genoeg voor mij. Ik probeerde haar een kus te geven, maar ze duwde me van haar af. Ik liet haar maar weer alleen en liep naar de telefoon. Een vriend van me werkte in een ziekenhuis en misschien was hij nu wel thuis. Hij had altijd van die wisselende diensten dat hij op de vreemdste tijden moest werken, maar ook veel overdag vrij was. Ik zocht het telefoonnummer, ik kon nog geen verjaardag onthouden laat staan telefoonnummers, uit de telefoonklapper en belde hem. De telefoon ging nog maar amper over toen hij al opnam.
(Deel 1)
Hoofdstuk 1
Ik had haar altijd een apart meisje gevonden. Ik was lange tijd bevriend met haar geweest en kwam op een gegeven moment veel bij haar thuis. Ze had een lief klein zusje, Miranda. De laatste tijd zag ik haar echter nooit meer, doordat ze naar een andere stad was verhuist en onze vriendschap was min of meer verwaterd. In het begin schreven we nog wel eens met elkaar, maar op een gegeven moment kreeg ik geen brief meer terug en schreef ik haar ook niet meer. Misschien was het ook wel andersom geweest en was ik een keer vergeten een brief terug te schrijven en had ze daarna ook geen pogingen meer gedaan om met mij in contact te blijven. Ik was haar eigenlijk allang vergeten, maar opeens stond ze op een zaterdag avond laat voor mijn deur.
Ik had een groot appartement midden in de stad, dat trouwens door mijn vader werd betaald, want zelf studeerde ik nog altijd. Wat voor richting ik studeerde wist ik niet meer precies en dat wilde trouwens ook nog wel eens veranderen. Ik vond het altijd leuk om aan iets nieuws te beginnen, maar ik maakte bijna nooit iets af.
Maar ze stond dus ineens voor mijn deur op de gang. Ze waren beiden doornat, ze had ook haar lieve zusje bij zich. Er stonden twee grote weekendtassen naast haar op de grond. Ik herkende haar trouwens eerst niet. Haar haar, en nu heb ik het over Joyce, mijn ex-vriendin, zat strak tegen haar hoofd geplakt door de regen en ze zag er slecht uit. Ik keek verder naar haar zusje en ze zag er zelfs nu ze doorweekt was nog steeds schattig uit. Ze waren beiden ook flink moe, en de kleine gaapte en hing tegen Joyce aan.
"Eh, ..... hallo. Kom binnen. Ik had jullie niet verwacht, zeker niet op dit tijdstip." Het was al half twaalf geweest en ze had trouwens geluk dat ik thuis was, want normaal gesproken ben ik op zaterdag avond om half twaalf niet thuis en liep ik me ergens lam te zuipen.
"Hoi," zei Joyce schuchter, "sorry dat we je zo laat storen, maar ik kon nergens anders heen." Joyce keek me met een zielig gezicht aan, maar ik had op dat ogenblik meer aandacht voor het arme meisje dat totaal verkleumd in haar natte kleren half stond te slapen. Ik zakte door mijn knieën en kuste haar op haar wang.
"Waar komen jullie vandaan. Je bent door en door nat." Ik trok Miranda tegen me aan en trok me er niets van aan dat ik op deze manier zelf ook flink nat werd.
"Sorry, het spijt me echt, Mark." Zo heette ik en ze pakte de twee tassen op en zette ze in de gang neer. Het water droop van hun kleren af en Miranda hoestte een keer.
"Ik zal eerst Miranda in een flink warm bad leggen, want ze word doodziek op deze manier." Joyce knikte en ik tilde Miranda op en bracht haar naar de badkamer. Ik had een flinke badkamer in mijn appartement, mijn hele appartement was trouwens flink groot. Maar ja, dat heb je nu eenmaal als je ouders hebt die zowat stikken in het geld.
Ik zette Miranda neer op de rand van het bad en hield haar met een hand beet, terwijl ik met de andere hand de hendel van de kraan een zet gaf. Het was een moderne kraan die wanneer je de hendel in een bepaalde stand zette je daarmee zowel koud als warm water tevoorschijn kon toveren. Ik zette hem in een bepaalde stand en even later kwam er al een lekkere warme damp vanuit het bad dat maar langzaam volliep. Ik sprak zachtjes tegen Miranda, maar ze zei geen woord terug en langzaam probeerde ik haar uit te kleden. Ze hielp een beetje mee, maar het meeste moest ik toch zelf doen.
Toen ik haar eindelijk helemaal uitgekleed had, legde ik haar in het warme water. Er ging een rilling door haar heen toen haar koude lichaam het warme water raakte. Het meisje was, schat ik zo'n jaar of tien, twaalf oud, en was niet groot voor haar leeftijd. Dat was Joyce trouwens ook niet. Het zal wel in de familie zitten. Ik zette de kraan nog wat warmer en aaide nog eens zachtjes door haar lange zwarte haar. Ze had hetzelfde haar als Joyce, ook dat zal wel in de familie zitten. Ze keek me nu glimlachend aan en liet zich nog verder onderuit zakken, zodat ze nog verder in het lekkere warme bad kwam te liggen. Ik kuste haar nog een keer op haar wang en pakte toen haar natte kleren bij elkaar en gooide ze op een stapel in de hoek. Ik liep de badkamer uit en werd langzamerhand kwaad op Joyce, omdat ze wel wat beter op haar kleine zusje kon passen. Ze stond nog steeds in de gang en was net bezig wat natte kleren uit te trekken.
"Je mag voortaan wel wat beter op Miranda passen, want ze zal wel flink ziek geworden zijn." riep ik kwaad. Ze keek me vragend en met een onschuldige blik in haar ogen aan, alsof ze wilde zeggen dat zij er niets aan kon doen dat het ineens zo hard ging regenen. Ik liet haar in de gang alleen en liep naar de keuken om een pannetje met melk op te zetten, zodat ik warme chocolademelk kon maken. Terwijl ik bezig was vroeg ik me af waarom ze nou juist naar mij toe kwam. Ik had haar, had ik net berekend, al 16 maanden niet meer gezien en ik vroeg me ook af hoe ze aan mijn adres kwam. Ik woonde hier nog geen jaar, dus ze was hier nog nooit geweest.
Ik hoorde Joyce de keuken in lopen en ik draaide me naar haar om. Ze had alleen nog een lang T-shirt aan met daaronder vast nog wel een slipje en ze liep op blote voeten over de koude tegels in de keuken. Haar T-shirt was ook nog flink nat en zwijgend schonk ik haar een flinke kop warme chocolademelk in. De damp kwam nog van de beker af, maar ze pakte hem snel van het aanrecht af en bracht het naar haar mond. Veel te snel dronk ze het op en ze verslikte zich er ook nog in, wat een flinke hoestbui opleverde. Ik schonk nog een kop chocolademelk in en liep ermee naar de badkamer. Zodra ik de badkamer deur opendeed zag ik dat Miranda in slaap was gevallen. Ze lag met haar gezichtje net boven het de schuimlaag van het bad en ze zat gelukkig nog wel zelf de kraan dicht gedraaid.
Ik knielde naast het bad neer en probeerde haar zachtjes wakker te maken. Ze kreunde een beetje, maar echt wakker worden deed ze niet. Ik bracht de chocolademelk maar weer naar de keuken an gaf de kop aan Joyce. Daarna liep ik terug naar de badkamer en pakte twee flinke badhanddoeken uit de kast. Ik trok de stop uit het bad en terwijl het bad met een flinke draaikolk leeg liep spoelde ik met de douche kop al het schuim van het meisje af. Toen ze nog steeds niet wakker werd, vroeg ik me af hoe ik haar nu het makkelijkste kon afdrogen. Het mocht dan wel een flinke badkamer zijn, echt veel ruimte had je nu ook weer niet.
Ik kreeg een goed idee en pakte de handdoeken en liep ermee naar de woonkamer. Ik legde de grote badlakens over de tafel heen en liep daarna terug naar Miranda. Ik tilde haar uit het bad en haar natte, warme lichaam drukte zich tegen me aan. Ik werd op deze manier weer nat, maar ten eerste was ik nog nat door onze vorige close-ontmoeting en ten tweede kon het weinig schelen op dit moment. Ik bracht haar naar de kamer en legde haar op haar rug op de tafel op de badlakens. Ik keek naar Joyce, die nog steeds in de keuken stond en blijkbaar niet van onnodig bewegen hield, en riep haar toen dat ze nu in bad kon gaan.
Ik had een open keuken, maar dat had u misschien al begrepen. Langzaam kwam ze in beweging en in dit tempo kon het nog wel tot morgenochtend duren eer ze in het bad lag. Dat was trouwens niet zo moeilijk, want het liep inmiddels al tegen twaalven aan. Miranda opende nu ook weer haar ogen en keek me vragend aan. Ik begon haar af te drogen en Miranda probeerde overeind te gaan zitten. Met zachte hand duwde ik haar weer terug op de tafel en gedwee liet ze me mijn gang gaan. Pas toen ik haar helemaal had afgedroogd en ze me al die tijd met die lieve, zielige oogjes had aangekeken liet ik haar overeind zitten en begon haar haren goed af te drogen. Toen ik daarmee klaar was hielp ik haar van de tafel af en liep ik naar de twee tassen in de gang. Miranda liep naakt achter me aan en toen ik bij de tassen bukte keek ik nog eens goed naar haar. Ze had een prachtig glad en nog lang niet volgroeid lichaam en als ik een pedofiel was geweest was ik ter plekke verliefd op haar geworden.
"Zitten hier kleren voor je in?" vroeg ik terwijl ik de eerste tas open ritste. Ze schudde haar hoofd en wees naar de andere, voor mij identieke, tas. Ik opende de rits en zag dat er vooral kleren in de tas zaten. Bovenop lag een roze pyjama en dat was ook datgene waar ik naar zocht. Ik haalde het eruit en gaf het Miranda.
"Er zit vast ook nog wel wat ondergoed voor je in?" vroeg ik terwijl ik weer in de tas keek. Miranda's gezicht werd rood, maar dat ontging me. Ik haalde de hele tas overhoop, die trouwens toch ook niet erg netjes was ingepakt, en voelde onderin wat plastic. Nieuwsgierig haalde ik het naar boven de tas uit en ik zag tot mijn grote verbazing dat een luier was. Het was een flinke pamper en verbaasd keek ik naar Miranda. Haar gezicht werd nu nog roder en ze draaide zich van me af. Ik stond op en liep haar achterna. In de kamer haalde ik haar in en trok haar naar me toe. Ik ging op de bank zitten en de nog steeds naakte Miranda dwong ik naast me te gaan zitten. Met haar blote billen ging ze op het leer zitten. Ze durfde me niet aan te kijken, maar ik legde mijn arm om haar heen en trok haar tegen me aan.
"Plas jij in je broek?" vroeg ik zachtjes en heel voorzichtig knikte ze.
"Daar hoef je je echt niet voor te schamen tegenover mij. Je blijft toch nog altijd mijn lieve kleine vriendinnetje." Zo noemde ik haar vroeger altijd. Er kwam weer een heel klein glimlachje op haar gezicht.
"Kom ik zal je naar bed brengen." Dat zei ik nu wel zomaar, dat was niet zo makkelijk. Ik had wel een logeerkamer, maar daar stond maar een eenpersoons bed. Mijn eigen bed was wel wat groter, maar nu ook weer geen tweepersoonsbed. Ik had geen zin om vannacht op de bank te gaan slapen en het liefst sliep ik gewoon in mijn eigen vertrouwde nest. Ik bracht Miranda toch maar naar mijn bed en vannacht als ze sliep ging ik wel lekker naast liggen. Nu maar hopen dat mij pedofiele neigingen mij vannacht met rust zouden laten. Ze ging op haar rug op het bed liggen en het duurde even voordat het tot me doordrong dat ik haar haar luier om moest doen. Ik had wel eens een baby'tje een luier om gedaan en vroeg me af, of er enig verschil tussen was. Ik vouwde de luier open en het eerste probleem was al het bepalen wat nu de voor en wat nu de achterkant was. Ik hield de luier omhoog.
"Eh, Miranda. Wat is de voorkant?" Ze lachte en pakte de luier uit mijn handen en schoof en zelf tussen haar benen en onder haar billen. Ik hoefde nu alleen de luier nog maar dicht te plakken. Ook daarbij werd ik gelukkig geholpen door Miranda, die maar door bleef gaan met mij uit te lachen. Toen ze eindelijk de luier om had, hielp ik haar ook nog in haar pyjama en stopte haar onder het dikke dekbed. Als ik mijn huidige studie nog eens afbrak, wat een grote kans was, kon ik altijd nog als kindermeisje, sorry jongen, werk gaan zoeken. Zodra ik het dekbed weer over haar heen legde begon ze weer te gapen en terwijl ze nog steeds naar me lachte kuste ik haar weer op haar voorhoofd en kreeg ik nog heel lief een kus op mijn wang.
Ik wenste haar goede nacht en liep de kamer uit en keek nog een keer om toen ik het licht uit deed. Ze draaide zich net op haar buik naar het midden van het bed en ik vroeg me voor de zoveelste keer wat af, namelijk of ik daar straks wel bij kon. Voor een klein meisje nam ze wel erg veel plaats in.
Ik sloot de deur achter me en liep nieuwsgierig naar de gang, waar de twee tassen nog stonden. Ik wilde wel eens kijken wat er nog meer in die tassen zat. En aangezien Miranda sliep en Joyce in bad lag werd ik even niet gestoord. Ik begon met de tas waar ik de luier voor Miranda had uitgehaald en voelde dat er onderin nog meer luiers lagen. Er zat ook nog een geel Zwitsal doosje in met vochtige doekjes. Voor de rest zaten er allemaal kleren voor Miranda in. Een ding viel me nog wel op. Er lag een wit hemdje dat van dik, elastische stof was. Het vreemde aan het hemdje was dat het van onderen een extra lap stof had met drukknopjes. Dat stuk moest blijkbaar tussen de benen door aan de voorkant weer vastgemaakt worden. Ik had zo'n soort hemdje wel eens eerder gezien, maar dan wat kleiner. Ik had zo'n klein etter neefje en toen die nog in de luiers liep had hij ook altijd van die rompertjes, zo werden ze toen genoemd, aan.
Ik vouwde hem weer netjes op en legde hem weer terug in de tas. Ik opende nu de andere tas, waar alleen maar kleren van Joyce in zaten. Ik vond het eigenlijk een beetje gênant toen ik door de slipjes van Joyce zat te woelen en ik sloot de tas maar weer snel. Miranda's tas zette ik zachtjes in mijn slaapkamer en die van Joyce bracht ik naar de logeerkamer, waar ik meteen alle zooi van het bed af gooide die ik daar in de loop van het jaar had verzameld. De logeerkamer werd eigenlijk niet zoveel gebruikt en was meer een flinke rommelkamer, waar ik dan ook flink gebruik van maakte en er voor zorgde dat er dan ook altijd een flinke rommel was. Ik gooide de tas op het bed en zette de verwarming in de kamer wat hoger.
Daarna liep ik terug naar de kamer en ging op de bank zitten wachten tot Joyce uit de badkamer kwam. Ik nam aan dat ze hier vannacht bleef slapen en ik realiseerde me ineens dat ik daar maar gewoon van uit was gegaan. Het leek me toch wel een logische redenatie als iemand om half twaalf 's nachts aan kwam wandelen met twee volle tassen met kleren in de hand. Even later kwam Joyce uit de badkamer. Ze had een handdoek hoog om haar lichaam heen gewikkeld.
"Waar staat mijn tas?"
"Die heb ik in de logeerkamer gezet." Ze keek me vragend aan en ik wees haar de logeerkamer aan. Ze verdween in de logeerkamer en kwam even later terug in de woonkamer met een bijna hetzelfde pyjamapak aan als Miranda aan had. Ze ging tegenover me op de tweezits bank zitten. Ik had dus blijkbaar toch het goede aangenomen dat ze bleef slapen, en zij had blijkbaar ook meteen maar aangenomen dat ze mocht blijven slapen.
"Waar is Miranda?"
"Die slaapt al." Even was het stil. Ik keek haar aan en constateerde dat ze nog steeds zo mooi was, als anderhalf jaar geleden. Ze had lange zwarte haren met een bepaalde rode gloed erover en ze had van die lieve glinsterende oogjes.
"Het spijt me dat ik zo binnen kom vallen," begon ze, "maar ik kon nergens anders heen. Mag ik hier blijven slapen. Het is maar voor één nachtje." Ze keek me een zielig vragende blik in haar ogen aan.
"Natuurlijk mag je hier blijven slapen, maar hoezo kon je nergens anders heen?" Ze gaapte en ontweek mijn vraag.
"Sorry Mark. Morgen zal ik alles vertellen, maar mag ik alsjeblieft eerst naar bed, want ik val haast om van de slaap."
Ze stond op, liep langs me heen en gaf me een kus op mijn gezicht.
"Welterusten, Mark"
"Welterusten." zei ik en stond zelf ook op om naar bed te gaan. Ik deed de deur op het nachtslot en draaide de verwarming omlaag en duwde daarna voorzichtig Miranda naar een kant van het bed en ging er daarna lekker naast liggen. Miranda bleef slapen en snel sliep ik zelf ook.
Ik werd die ochtend vroeg gewekt, omdat er tot mijn grote verbazing een klein meisje naast mij in bed lag. De verbazing verdween later even snel als dat hij opgekomen was toen ik mij herinnerde dat het Miranda was en dat ik haar zelf in mijn bed had gelegd. Ze was klaar wakker en schoof onrustig onder de dekens. Ik draaide me op mijn rug en toen Miranda merkte dat ik ook wakker was, kwam ze dicht tegen me aan liggen.
"Goedemorgen"
"Hoi, heb je lekker geslapen?" vroeg ik. Ze knikte en legde haar hoofd op mijn borst neer. Ik schoof mijn hand over haar pyjama en voelde dat ze haar luier nog aan had. Ze merkte dat ik dat controleerde.
"Ik ben nog droog." zei ze blij.
"Goed zo, lieverd." Ik kuste haar op haar achterhoofd. Het was lekker warm in bed en ik vond het heerlijk om nog lekker een tijdje zo in bed te dommelen. Ik keek op mijn wekkerradio en schrok. Het was toch niet zo vroeg als dat ik eerst had gedacht.
"Zullen we maar eens uit bed gaan?" vroeg ik en Miranda kwam langzaam overeind en stapte uit bed. Meteen trok ze het dekbed van me af zodat de koude lucht uit de kamer me deed rillen.
"Hé, gemenerik." Ik sprong uit bed en rende haar achterna. In de woonkamer had ik haar ingehaald en pakte haar bij haar middel beet en tilde haar op. Ik bracht haar weer terug naar de slaapkamer en gooide haar met een flinke boog op het zachte matras. Meteen pakte ze het kussen en smeet het in mijn richting. Ik kon het maar net ontwijken en het kussen trof de muur. Toen ik het op wilde pakken trof een tweede kussen mij op mijn hoofd en deed ik net of ik hard geraakte was en liet me op de grond vallen. Miranda bleef even geschrokken op het bed staan, maar niet voor lang want een kussen trof haar recht in haar gezicht. Ze liet zich achterover op het bed vallen en meten sprong ik boven op haar en pakte haar stevig beet.
Ik draaide haar op haar rug en een lachend gezicht keek me aan. Ik ging rechtop op het bed zitten met mijn benen voor me gespreid en trok haar nu op haar buik over mijn benen. Ik deed net op ik haar een flink pak slaag ging geven en sloeg een keer hard op haar billen. De dikke plastic luier smoorde de slag en ze voelde er niets van. Op dat moment kwam er een slaperig gezicht in de deuropening te voorschijn.
"Ook goedemorgen" riep ik en draaide Miranda weer op haar rug, die daarna meteen opsprong en naar Joyce toe rende. Ze kusten elkaar.
"Ik ben droog gebleven vannacht" riep Miranda lachend uit, maar Joyce lachte niet terug.
"Ga je maar douchen." zei ze streng en Miranda vertrok gehoorzaam naar de badkamer.
"Waar heb je schone lakens liggen?" vroeg ze toen Miranda weg was.
"Waarom?" vroeg ik verbaasd. Ze draaide zich om en murmelde wat, wat ik niet kon verstaan.
"Wat zeg je?"
"Ik heb in bed geplast" zei ze heel zachtjes, maar ik kon het net ontcijferen.
"Wat heb je gedaan!" riep ik uit en mijn goede humeur was meteen verdwenen. Ik was nu flink kwaad.
"Je loopt, verdomme, in mijn bed te zeiken." Ik liep naar haar toe. Ze stond nog steeds met haar rug naar me toe en ik draaide haar ruw om, zodat ik haar aan kon kijken. Ze liet haar kin zakken en haar schaamrode gezicht keek naar beneden.
"Je hebt wel lef. Je komt hier midden in de nacht binnen vallen en begint dan doodleuk in bed te plassen. Van Miranda zou ik het nog wel kunnen begrijpen, en die draagt nog wel een luier. En die blijft droog vannacht. Volgens mij ben jij degene die een luier nodig heeft." Woedend liep ik de kamer uit naar de logeerkamer en trok de lakens van het bed. Een grote natte plek werd zichtbaar in het midden van het bed overtrek. Joyce kwam achter me aangelopen. De ergste woede begon weer wat te zakken.
"Nou, maak het maar schoon, zou ik zeggen." ik liep de logeerkamer uit en kwam in de gang Miranda tegen die naakt en stil stiekem stond mee te luisteren. Ik duwde haar terug de badkamer in.
"Ga jij je maar douchen." Ik liet ze beiden alleen en zette in de keuken een ketel water op het gas, want ik lustte nu wel een kopje thee. Even later zat ik languit op de bank in mijn badjas de dikke zaterdagkrant nog eens door te lezen met een lekker hete kop thee in mijn handen. Vijf minuten later kwam Miranda naakt door de kamer heen rennen naar de slaapkamer, waar haar tas met kleren stonden en. Ik schonk ook een kop thee voor haar in en ze ging weer naast me op de bank zitten. Joyce was druk in de weer met de vieze lakens en ik hoorde haar de wasmachine aanzetten. Even later ging ze onder de douche. Ik dekte even later de tafel voor het ontbijt, wat ook een vreemde taak voor me was. Ik had dat eigenlijk nog nooit gedaan in mijn flat, want ik vond het altijd wel vrij onnodig om voor één persoon de tafel te gaan dekken. Ik maakte altijd gewoon het brood klaar op het aanrecht en at het dan relaxed op de bank op. Het liefst met een vers krantje en een dikke sport katern.
Met zijn tweetjes begonnen we even later te eten en een paar minuten later kwam Joyce zwijgend ook aan tafel zitten. Ik zei ook maar niets en wachtte tot Joyce zou beginnen met praten. Ze had nog heel wat uit te leggen. Tijdens het eten praatte ze niet. Het werd een stil ontbijt. Ik had er geen zin in, Miranda durfde niet en Joyce wilde niet praten. Na het eten ruimde ik de tafel af en werd geholpen door Miranda. Joyce ging op de bak zitten en even later kwam ik er ook bij zitten.
"Miranda, ga jij maar even in de slaapkamer tv kijken." Het werd nu tijd dat er eens gepraat ging worden en daar wilde ik Miranda niet bij hebben. Ik vermoedde dat het wel een flink probleem zou zijn. Miranda liep de kamer uit en sloot de deur achter zich. Daarna keek ik doordringend naar Joyce die het al begrepen had. Even bleef het nog stil, maar toen stak ze van wal.
"Ik ben weggelopen." Ze zei het heel dramatisch en eigenlijk had ik al zoiets vermoed. Het was daarom ook geen grote schok meer. Ik wilde eigenlijk alleen weten waarom.
"Waarom?"
"Ik hou het thuis niet meer uit." Ze schoof naar me toe en de eerste tranen welden al in haar ogen op.
"Mijn ouders zijn voor twee maanden op zakenreis door Azië, en nu hadden we twee dienstmeisjes in huis en die zouden wel voor ons gaan zorgen." Ze huilde nu helemaal en ik trok haar maar dicht tegen me aan. Ze vertelde verder.
"Die klootzakken. Ze zouden wel voor ons zorgen. We werden thuis gewoon mishandeld. Drie weken geleden werden we na het avondeten met, een luier om, op bed vast gebonden en hebben ze een feest tot midden in de nacht gehouden. En toen het feest zo na drieën was afgelopen waren ze beide dronken en werden we uit bed gehaald en moesten wij de boel opruimen. Als alles opgeruimd was mochten we naar bed. We zijn tot 's ochtends half negen bezig geweest om alles schoon te krijgen. Miranda was halverwege al in slaap gevallen. Ik heb haar daarna naar bed gebracht en ben toen zelf maar geslapen." Even hield ze op met vertellen en veegde ze haar tranen van haar wangen. Haar stem werd weer even wat rustiger.
"Maar toen stonden ze om elf uur weer in mijn kamer. En hebben ze me ....." Ze barstte weer in huilen uit en ik trok haar nog dichter tegen me aan en probeerde haar wat te troosten. Langzaam kalmeerde ze weer wat.
"Ze hebben me helemaal uitgekleed en me overal gelagen met een riem. Ik was ... was machteloos. Ze hebben ook Miranda geslagen, omdat ze in bed had geplast. We mochten niets over het feest vertellen, anders werd ik weer geslagen." Weer stopte ze even.
"En daarna werden we constant slecht behandeld. Ik mocht niets meer. Ze hebben me zelfs nog een keer geslagen, omdat ik een half uur te laat thuis was. En Miranda werd op een dag als een baby behandeld. Ze had 's morgens lopen knoeien met eten en de hele dag heeft ze met haar handen op haar rug gebonden gelopen. Als ze moest eten werd ze gevoerd en ze mocht zelfs niet alleen naar de wc." Ze hield op met vertellen. Ik kuste haar.
"Alles is nu voorbij. Je hoeft niet meer te huilen." Ik wist ook niet wat ik anders moest zeggen. Ik zag het ineens voor me hoe Joyce naakt op bed lag en wild spartelde terwijl twee vrouwen haar met riemen stonden te slaan. Ik zag haar in gedachten schreeuwen en proberen de slagen te ontwijken, wat zinloos was, want elke slag trof doel en liet een dieprode achter op de koude huid en ik probeerde me voor te stellen hoe machteloos je je wel niet moest voelen, wanneer je op je rug op bed lag en omhoog keek naar twee ijskoude gezichten die zonder enig leedvermaak en met een gruwelijk sadisme een weerloos meisje stonden te mishandelen. Ik kreeg verschrikkelijk medelijden met haar. Ook zag ik in gedachten Miranda die met haar handen op haar rug vast gebonden op de wc. zat terwijl een van de vrouwen met het toiletpapier in haar handen stond te wachten tot ze klaar was.
Ik wist niet hoe ik nu moest reageren en bleef maar gewoon stil zitten en liet Joyce maar even bijkomen. Het moest voor haar ook een kwelling zijn om toe te geven dat je zo vernederd bent geweest. Vijf minuten lang zaten we zo nog stil tegen elkaar, totdat Joyce opstond, en nog met rode ogen, wegliep naar mijn slaapkamer om bij Miranda te gaan kijken. Ik bleef stil achter. Wat moest ik nu doen. Ik kon hun hier toch niet laten wonen totdat haar ouders terug kwamen. Dat kon nog wel een maand duren. En misschien hadden de twee dienstmeisjes wel de politie gebeld dat er twee meisjes van huis waren weggelopen en werden Miranda en Joyce nu wel gezocht door de politie. Aan de andere vroeg ik me af of die dienstmeisjes wel de politie durfden te bellen.
En nu, wat moest ik nu doen. Moest ik haar terugbrengen. Dat kon ik toch niet maken, maar moest ik bellen. Dat leek me wel een goede oplossing. Gewoon even bellen naar Het huis van Joyce en Miranda en alleen even zeggen dat het goed met ze ging. Misschien zouden ze zich dan minder ongerust maken. Het leek me beter om te proberen de ouders van Joyce en Miranda te bereiken, maar hoe doe je zoiets. Misschien via het bedrijf waar hun vader onderdirecteur van is. Ik zou dat vanmiddag maar eens moeten proberen
Ik stond op en begon maar aan de afwas. Het was een flinke berg, want dat van gisteren had ik, schandalig, laten staan tot vandaag. Een geluk was dat ik vandaag werd geholpen door Joyce. De deur naar de slaapkamer bleef nu open staan en ik zag Miranda op haar buik, met haar hoofd op het voeteneind naar de televisie kijken. Zwijgend hielp ze met afdrogen. Ik wilde wat vragen, de vraag lag me al een paar minuten op min tong, maar ik durfde het niet. Ik was bang dat ze weer van streek zou raken, maar toch moest ik het weten. De vraag kwam eigenlijk in me op toen ze me net zat te vertellen hoe ze werden behandeld door de dienstmeisjes. Ze zei dat ze met een luier om op bed werden gelegd.
"Joyce," ik praatte zacht, want ik wilde niet dat Miranda het zou horen," plas jij wel vaker in bed?" Het kwam er moeilijk uit en ik hield Joyce scherp in de gaten. Haar eerste reactie was dat ze schrok, daarna werd ze kwaad.
"Dat gaat je niets aan" zei ze met een rood hoofd, en eigenlijk wist ik het antwoord nu al.
"Kom op, Joyce. Het gaat mij wel aan als jij hier wilt blijven slapen." Ik vond dat ik daar recht op had.
"Oké. Ik plas wel eens in bed. So what?"
"Het spijt me dat ik je eraan moet herinneren, maar je vertelde net dat je toen met dat feest bij je thuis, je met een luier om op bed werd vast gebonden. Dus waarom heb je wel luiers voor Miranda meegenomen en niet voor jezelf." Haar gezicht werd nu vuurrood. Ze gooide haar theedoek op de grond en liep uit de keuken weg.
"Ik ga wel weg als je me hier niet wilt hebben!" huilde ze en gooide de deur naar de gang achter haar dicht. Dat was nu ook weer niet de bedoeling en nu was ik weer kwaad op mezelf. Het was natuurlijk een gevoelig onderwerp voor haar en ik kon me best begrijpen dat het moeilijk was om erover te praten. Ik liep haar achterna naar de logeerkamer. Ze stond in de verste hoek van de kamer stil tegen de muur naar buiten te kijken, en zo mooi is de omgeving nu ook weer niet hier binnen in de stad. Het bed was helemaal afgehaald en het matras lag dwars over het ledikant te drogen.
"Het spijt me, Joyce"
"Ga weg!" riep ze. Tranen rolden nog over haar wangen naar beneden. Ik liep gewoon naar haar toe en ging naast haar staan en keek ook naar buiten.
"Het spijt me echt, maar ik kan je toch niet elke nacht in bed laten plassen. Alsjeblieft, Joyce." Ze veegde de tranen van haar wang en ze gunde me nog steeds geen blik waardig. Ze bleef stijf voor haar uit staren naar de volgende rij lage flats. Natuurlijk begreep ze dat wel, maar ze wilde gewoon tegenover haar zelf niet toegeven dat ze in bed plaste. In eens veranderde ze van houding en leek ze minder kwaad op me. Ze draaide naar me toe en ik kreeg zelfs een klein glimlachje.
"Oké, jij je zin, maar waar haal jij luiers vandaan?" Meer zei ze niet, maar dat was genoeg voor mij. Ik probeerde haar een kus te geven, maar ze duwde me van haar af. Ik liet haar maar weer alleen en liep naar de telefoon. Een vriend van me werkte in een ziekenhuis en misschien was hij nu wel thuis. Hij had altijd van die wisselende diensten dat hij op de vreemdste tijden moest werken, maar ook veel overdag vrij was. Ik zocht het telefoonnummer, ik kon nog geen verjaardag onthouden laat staan telefoonnummers, uit de telefoonklapper en belde hem. De telefoon ging nog maar amper over toen hij al opnam.
