geschreven door: Werni
(deel 1)
Gespannen sta ik voor de deur te wachten tot de deur geopend zou worden. Ik ben naar dit adres gestuurd omdat mijn ouders vinden dat er met mij geen land te bezijlen valt. Een kennis had hun dit adres geadviseerd. De deur wordt geopend. Ik word verwelkomd door een aantrekkelijke vrouw.
"Jij bent zeker Werni, mijn naam is Misty. Kom verder." Na haar uitgestoken hand te hebben geschud volg ik haar naar de woonkamer. Ik krijg wat te drinken aangeboden. Tijdens het drinken praten we wat over mijn reis en andere algemeenheden. Na een tijdje verandert Misty van onderwerp en komt meteen to the point.
"Je weet zeker wel waarom je hier voorlopig komt wonen?" vraagt ze me.
"Ja, mijn ouders zijn niet te vreden met wie ik ben!" Mijn antwoord verbaast Misty. Ze nodigt mij uit om precies te zeggen wat ik bedoel.
"Van mij wordt altijd verwacht dat ik doe wat er van me verwacht wordt. Zelden wordt er rekening gehouden met wie ik ben en wat ik wil."
"Voor een puber heb je een heldere kijk op je leven. Meestal zie je dat kinderen niet anders weten te doen dan wat hun is geleerd." zegt Misty. "Heeft jou opvoeding behalve de bekende spanningen tussen jou en je ouders ook nog andere uitwerkingen?" vraagt Misty. Na even nadenken beantwoord ik deze vraag ontkennend.
"Hoe is dat met de sexualiteit?" Overdondert door deze vraag krijg ik een kop als een boei en begin te hakkelen en te stotteren. Misty stimuleert me om uit mijn woorden te komen door aan te geven dat het in mijn belang is om zo open mogelijk te zijn en dat alles binnenskamer zal blijven. En omdat Misty inderdaad een betrouwbare indruk op me maakt begin ik over mijn sexualiteit te praten. Ik vertel haar dat ik opgewonden raak bij het idee door vrouwen gekleineerd, gestraft maar ook geliefkoost te worden.
"Hoe ziet dat er uit?" vraagt Misty nieuwsgierig. Ik biecht op dat ik me voorstel door vrouwen over de knie gelegd te worden voor een pak billenkoek of klappen met een rietje of i.d. voor mijn kont om vervolgens in luier en plasticbroek rond te moeten lopen.
"Wordt je ook opgesloten of vastgebonden?" vraagt Misty.
"Ja en soms droom ik er van dat vrouwen op mijn piemel plassen of dat ik een luier om krijg die door vrouwen is vol geplast." Na dit aangehoord te hebben vond Misty het niet vreemd dat ik soms onhandelbaar ben.
"Je leeft op een vulkaan. Graag zou je die dromen willen beleven, maar je moet alle energie gebruiken het er onder te houden! Het lijkt mij het beste dat we de komende tijd je dromen waar gaan maken! Zo kunnen we de spanning uit je lijf halen opdat je thuis beter te genieten bent." Haar conclusie en werkplan zijn zo overtuigend gezegd dat ze me geen ruimte voor een tegen woord geeft.
De dag verloopt verder 'normaal'. Ze laat me het huis zien. Het valt me op dat ze sommige kamerdeuren voor me gesloten houdt. Daarna gaat Misty eten koken en trek ik me terug op de mij aangewezen kamer. We eten gezamenlijk met nog twee vriendinnen/huisgenoten van Misty. Na het eten wordt mij gevraagd om af te wassen. De vriendinnen moeten weg en Misty wil zich douchen. Monter ga ik aan de slag.
Na een goed half uur komt Misty de keuken binnen. Mijn mond valt open van verbazing. Ze is gekleed in een doorschijnende blouse waarin haar borsten goed zichtbaar zijn. Verder was ze gekleed in een korte leren rok en droeg ze hoge laarzen. Vriendelijk mijn verbazing negerend kontroleert ze de schone vaat.
"Wat is dat?" Zegt ze, terwijl haar stem van klank verandert. "De helft van de kopjes zijn nog nat, op dit bord zitten etensresten! Waar ben je in hemelsnaam mee bezig! KOM MEE!" Totaal overdondert volg ik haar. We gaan een kamer binnen die voorheen voor mij gesloten was gebleven. Er brand gedempd licht en het duurt even voordat ik voorwerpen goed kan herkennen. Dan herken ik een kruis en allerlei zwepen vreemde tafels en een kooi in de ruimte. De schrik slaat me om het hart.
"Kleed je uit!" Klinkt het resoluut. Gedwee sta ik mijn kleren uit te doen totdat ik naakt voor haar sta. Beschaamd houd ik mijn handen voor mijn potlood.
"Kijk voor je." Klinkt een bevel. Misty loopt keurend om me heen. Onverwacht krijg ik een paar flinke tikken met een rietje voor mijn kont.
"Ruim je je kleren altijd zo op?" zegt ze wijzend naar de op de grond liggende kleding. Vlug ruim ik mijn kleding op in de door Misty aangewezen kast.
"Kom over mijn knie liggen voor de straf die je verdient hebt te ontvangen. Komt er nog wat van." klinkt het dreigend. Gehoorzaam ga ik over haar knie liggen en ontvang een ongenadig pak slaag voor mijn kont.
"Heb je daar van geleerd?" vraagt Misty.
"Ja" antwoord ik. Een klap in mijn gezicht is het resultaat.
"Wat ja" klinkt het dreigend.
"Ja Misty." Zeg ik me nog wat beleefdheidsregels herinnerende. Ze pakt me bij mijn oor en dwing me op de knieen voor haar te gaan zitten.
"Van nu af aan is het voor jou Meesteres Misty en aangezien je je kinderachtig gedraagd zal ik je ook zo behandelen! Kom mee!" Ik wil op staan maar ze maakt me duidelijk dat ik kruipend haar moet volgen. We gaan weer een voor mij onbekende kamer in. Het is een kinderkamer. Alleen de afmetingen van de meubelen zijn op volwassen formaat.
"Dit is je kamer voor de tijd dat je hier verblijft!" zegt Misty "Ga op die tafel liggen" Gedwee gehoorzaam ik. Misty loopt naar een kast en komt terug met allerlei babyspulletjes. In een mum van tijd wordt ik omgebouwd tot een peuter. Mijn toch al gloeiende kont voelt extra warm aan in die dikke luier en plasticbroek. Daarna moet ik in het ledikant gaan liggen. Ze bindt me vast geeft me een kusje doet het licht uit en sluit de deur.
"Tot morgen" hoor ik haar nog zeggen. Daar lig ik dan. Ik neem me voor om te zorgen dat ik droog blijf. De schrik slaat weer toe. Ik ben al een tijd niet naar de wc geweest en tijdens de afwas heb ik nog een paar glazen water gedronken die zich nu al in mijn blaas melden. Hoe moet het nu? Aan de ene kant wil zo snel mogelijk uit deze situatie ontsnappen, maar er is ook een deel dat ontzettend opgewonden is. Hoe ontwikkelt zich dit morgen.....
De slaap kan ik maar moeilijk vatten. Door de hele tijd in de zelfde houding te moeten liggen heb ik geen gevoel meer in mijn armen. Het gemis aan gevoel in de armen wordt ruimschoots gecompenseerd door een gevoel van opwinding in de rest van mijn lijf. De warmte van de luier in combinatie met de klappen op mijn billen missen hun uitwerking niet. Ondanks dat het gevoel me erg opwindt besluit ik in geen geval in mijn broek te plassen. Met deze belofte aan mezelf viel ik in slaap.
Geluid op de gang doet me ontwaken. Mijn gebonden positie doet me al snel beseffen waar ik ben. Opgelucht haal ik adem wanneer ik bemerk dat ik nog droog ben. Mijn blaas staat op springen. Ik ben dan ook blij wanneer Misty de kamer opkomt. Ze wenst me op vrolijke toon goedemorgen en maakt me los. Ze gedraagt zich alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik zo de nacht heb doorgebracht.
"Kom we gaan zo eten." Na dit gezegd te hebben loopt ze de kamer uit. Ik stap uit mijn bed en loop rechtstreeks naar het toilet. Bij de deur aangekomen voel ik een hand op mijn schouder en hoor Misty met enig gevoel voor humor zeggen.
"We ontbijten hier in de kamer"
"Ik moet eerst naar de wc" zeg ik. Misty pakt me bij mijn oor en dwingt me te knielen. Dan pakt ze me bij mijn kin en kijkt me recht in mijn ogen.
"Ben jezelfs zo klein dat je vergeten bent dat het enige moeten wat jij hoeft te doen mij gehoorzamen is. Ik wil van jou geen enkel initiatief zien. Als je iets wilt vraag je mij om toestemming een vraag te mogen stellen. Begrepen!!!" Totaal beduusd zeg ik:
"ja Misty."
"Voor jou nog altijd Meesteres Misty. Hoevaak moet ik dat gaan zeggen voordat het tot je door dringt. Komt vast door je kinderachtige gedrag. We zullen er rekening meehouden en je net zolang als een peuter behandelen tot je de fundementele regels van gehoorzaamheid hebt eigen gemaakt. Houdt er echter rekening mee dat de lijf straffen zijn aangepast aan je werkelijke leeftijd!" Cynisch lachend loopt ze naar de eetkamer ik volg haar gedwee. De twee huisgenoten zitten al aan tafel. De ene is al aangekleed. De jongste niet. Ze zit nog in een babydoll en tot mijn verbazing zie ik dat ze ook een luier om heeft.
"Je mag je grotere zusje wel bedanken voor het lenen van de kamer." zegt Misty spottend. Gehoorzaam mompel ik dankjewel. Maar dat vindt Misty niet genoeg. 'Mijn zusje' moet gaan staan. En uit dankbaarheid moet ik haar voeten benen en de plastic broek kussen. Terwijl de beide andere dames gaan eten wordt mij opgedragen centimeter voor centimeter te kussen. Eest de voorkant daarna de achterkant.
Mijn nieuwe zusje giechelt terwijl ik mijn opdracht uitvoer. Toen ik bij haar middelkwam merk ik al gauw dat ze in haar luier heeft geplast. De warmte van het vocht raken mijn lippen. Ik vind het opwindend, toch wel opgelucht dat de plasticbroek er tussen zit.
Daarna mogen we aan tafel gaan zitten. Het brood ligt kant en klaar op onze borden. Belegd en in stukjes gesneden. We krijgen de opdracht elkaar te voeren. Dat is een leuke bezigheid waar we alle vier plezier aan beleven. Na het eten werden mijn zusje en ik in een kooi opgesloten. Op die manier lopen we haar niet in de weg zei Misty. In de kooi moet ik mijn handen door de tralies steken. Misty doet me handschoenen aan die aan elkaar gebonden worden.
"Om te voorkomen dat je handtastelijk wordt" zegt Misty en ze verlaat de ruimte. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn nieuwbakken zusje te vragen hoe ik het beste kan handelen om het Misty naar de zin te maken. Ze moet hartelijke lachen om mijn vraag.
"Dat lukt je nooit! Op alles wat je doet weet ze een andere uitleg te verzinnen. Het beste is dat je je totaal overgeeft aan haar!" Totale overgave? Mijn trotse kop protesteert direkt. Zus zegt ook nog dat het beter is om gewoon te plassen, ophouden heeft geen zin.
"Je plaagt alleen jezelf ermee." Inderdaad heb ik behoorlijke pijn in mijn buik van het ophouden. Een deel van mijn verzet laat ik varen door in mijn luier te plassen. Naar verloop van tijd wordt mijn zusje weggehaald. Ze moet zich gaan douchen en aankleden. Ik blijf nog zeker een half uur zo staan. Tijd genoeg om na te denken over wat gezegd is door mijn zusje en over mijn situatie. Er vindt nog steeds een tweestrijd in me plaats. Ik vind mijn situatie op zich wel fijn maar owee die trots.
Dan komt Misty binnen en kleed me uit. Ze laat me echter de luier omhouden. Dan doet ze me een T-shirt aan en mijn schoenen. Ik moet haar volgen. Ze gaat naar de voordeur en opent hem. Dan gaat ze naar buiten. Versteend van schrik blijf ik in de gang staan. Zo naar buiten. Dat nooit! De angst slaat me om het hart. Misty komt terug.
"Komt er nog wat van." zegt ze lachend. Ik smeek haar om zo niet naar buiten te hoeven. Misty sluit de deur.
"Vooruit." zegt ze vol mededogen. "Haal je broek maar uit de kast en trek die aan. Daarna ga je mee en wil ik geen weerwoord meer horen. We zijn druk. Moeten nog spulletjes voor je kopen. Kunt niet blijven lenen van je zus!" Snel trek ik mijn broek aan. De luier en plasticbroek kwamen boven de band uit. Gelukkig viel het T-shirt erover. Wanneer ik me niet buk ziet niemand het. Ook hoop ik maar dat niemand het opvalt dat ik zo'n dikke kont heb. Misty pakt haar tas en we vertrekken.
Misty parkeert de auto in de winkelstraat. Misty pakt me bij de hand en gezellig keuvelend neemt ze me mee. Zo nu en dan bij een etelage blijven kijkend. Waarom? Dat weet je bij vrouwen toch nooit wat die mooi vinden aan dat getuur door die winkelruiten. Voor zo'n ruit staande vraagt ze me plagend waarom het kruis in mijn broek zo laag hangt.
Om me heen kijkend of niemand het gehoord heeft wordt ik weer bij de hand genomen en meegetrokken. Onverwachts stapt ze een winkel binnen. Het blijkt een drogisterij te zijn. Het is rustig in de winkel en de verkoopster komt direkt op ons af. Ze begroet Misty op een manier waaruit ik kan opmaken dat ze elkaar kennen. De verkoopster vraagt of ze kan helpen.
"Ik wil graag een paar plasticbroeken!" zegt Misty.
"Voor een baby?" vraagt de verkoopster. Misty beaamt het en mij aankijkend zegt ze:
"Voor deze baby." De verkoopster schiet in de lach:
"Is het weer zover. Ik dacht al dat je aan kinderopvang was begonnen. Voor zijn maat moeten we toch achter bij de patienten broeken kijken." We volgen de verkoopster. Achter in de winkel tovert ze een stapeltje pakjes uit een la.
"Wat is je maat?" vraagt ze. Totaal overdondert door de situatie vergeet ik te antwoorden. Misty gaat voor me staan en pakt me bij mijn oor. Voor dat ik het weet krijg ik met de andere hand een oorvijg.
"Antwoorden als je wat wordt gevraagd." De verkoopster lacht en vindt dat de jeugd van tegenwoordig zo onbeschoft is.
"Ik heb de handen ook vol aan hem!" klaagt Misty. Snel geef ik maar te kennen dat ik het niet weet. Misty die nog voor me staat maakt de knoop van mijn broek los en voor dat ik er erg in heb hangt die op mijn enkels.
"Moeten we maar eens kijken." De dames zien dat ik maat 48 aan heb. Ik wil snel mijn broek weer optrekken bang dat er iemand de winkel in zou komen. Maar de verkoopster vindt dat de broek die ik aan heb te klein is. Misty vindt dat geen bezwaar. Zit het elastiek lekker strak. Toch besluit ze van beide maten een paar broeken aan te schaffen. Nadat ik de broek weer opgetrokken heb, gaan we naar de kassa.
De verkoopster stopt het gekochte in een draagtas en stopt er een speen bij in. "Krijg je van mij! Als ik eens mag komen 'oppassen'?" De manier waarop ze het zegt klinkt onheilspellend. Van Misty moet ik haar bedanken.
"De rest van zijn dank moet je dan maar eens komen halen." Na die woorden uitgesproken te hebben verlaten we de winkel. Wat bedoelt ze daar nu weer mee, spookt het door mijn hoofd. Een eindje verder stappen we een lingerie zaak binnen. Tot mijn verbazing zie ik onze beide huisgenoten. De oudste zegt:
"Precies op tijd. Ik wil net de deur op slot doen." Het is woensdag en de meeste winkels zijn 's middags gesloten. "Heeft hij toch in de broek geplast?" Vraagt de oudste:
"Wat een sufferd als je droog was gebleven was Misty met je naar de bioscoop gegaan. In je gewone kleren natuurlijk."
"Heb je hem daarvoor niet gewaarschuwt?" Vraagt ze aan mijn zus.
"Ja, maar hij zei ze kan me wat!" Potjandorie nog eens aan toe dat is niet waar de trut had me zelfs geadviseerd om niet langer op te houden.
"Stomme trut dat je bent." siste ik haar toe. Fout dus. Helemaal fout. Op niet mis te verstaande toon gebood Misty me uit te kleden. De manier waarop ze het zegt doet me direkt mijn boosheid vergeten en gehoorzaam voldoe ik aan haar bevel. Alleen met de luier om en plasticbroek aan moet ik op de tafel in de koffiekamer achterin de winkel gaan liggen.
Mijn 'zus' krijgt de opdracht me verder uit te kleden en me te wassen. Ondertussen haalt Misty een zweep en een plak uit haar tas. Naakt moet ik over de tafel gebogen gaan staan. Zo dat mijn buik op de tafel ligt. Misty en Tara, zo heet de oudere dame, geven me een zeer gevoelig pak voor mijn kont. Afwisselend de één na de ander in verschillende ritmes. Zo nu en dan wordt de afstraffing onderbroken en mijn billen gestreeld. Op het laatst lopen de tranen me over de wangen. De afstraffing wordt gestopt.
"Ik hoop dat je van nu af aan het nooit meer in je hoofd haalt een vrouw een trut te noemen!"
"Zal ik nooooiiit meer doen!" klinkt het kleintjes uit mijn mond. Ik moet op tafel gaan liggen en Misty smeert zorgzaam zalf op mijn gekwetste kont. Daarna krijg ik een schone luier om. Ondertussen had Tara wat bodys en babydolls uit de winkel gehaald die ik moet passen. Twee exemplaren van elk worden uitgekozen. Ik moet me verder aankleden.
Met ons viertjes lopen we naar de auto. Zus neemt me bij de arm. Ik merk dat ze het met me te doen heeft. Misschien voelt ze zich schuldig? Of is het iets anders. Vrouwen? Ik snap er niets van. Wij tweeen moeten achter in de auto gaan zitten. Nou ja zitten. Mijn kont vindt het geen prettig idee.
Zusje trekt me naar haar toe. Zo dat ik met mijn hoofd op haar schoot kom te liggen. Ze streelt me over mijn hoofd. Een diepe emotie komt bij me omhoog. Vertwijfelt vecht ik tegen mijn tranen. Het gekke is dat het geen tranen van verdriet zijn. Op de één of andere manier voel ik de warmte van deze vrouwen die mijn wens zo zorgvuldig in de praktijk brengen en aan de andere kant voel ik me totaal overgeleverd.
Ik sla mijn ogen open en zie Misty in de spiegel naar me kijken. Wanneer onze ogen elkaar treffen glimlacht ze. Haar ogen stralen iets uit alsof ze zegt het is goed. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen en sluit mijn ogen. Wetende dat ik van af nu me geheel zal overgeven aan deze prachtige vrouw!
Thuis aangekomen krijgt zus de opdracht me te helpen met badderen en aan te kleden. Ze wast me zorgvuldig. Met gesloten ogen geniet ik de streling van haar hand. Nooit geweten dat wassen zo opwindend kan zijn. Haar hand met washandje glijdt over mijn borst.
"Je hebt veel borsthaar voor een peuter." lacht ze. Voorzichtig pakt ze, door het washandje heen, me bij een tepel en knijpt er zacht in. Daarna pakt ze de andere tepel en herhaalt de handeling. De energie schiet door mijn lichaam heen. Een zacht kreunen kan ik niet onderdrukken. Onverwacht knijpt ze stevig in mijn tepels en ik ben meteen weer op aarde.
Ik sla mijn ogen op en kijk in een paar stralende ogen. Ondeugend zet ze het strelen van mijn lichaam voort. Haar hand glijdt langzaam naar mijn kruis en dan weer naar boven. Dit herhaalt ze een paar keer zonder mijn piemel aan te raken. De energie in mijn lichaam is nu totaal op hol geslagen. Het liefst wil ik haar smeken mijn piemel in de hand te nemen. Ik zorg dan wel voor de rest.
Gelukkig hoef ik niet lang te wachten. Alsof ze gedachten kan lezen, pakt ze de piemel stevig beet. Ik begin nog harder te kreunen en te hijgen. Dan stopt ze en vraagt:
"ben je zo geil"
"als boter!" antwoord ik uit de grond van mijn hart en er vanuit gaande dat ze verder zou gaan. Mis dus. Ze staat op en verzoekt mij uit het bad te komen. Tijdens het afdrogen vertelt ze dat ik blij mag zijn dat Misty niet de badkamer was ingekomen. Straf was dan niet te voorkomen geweest. Misty en Tara dulden geen vrije handelsgeest van hun 'kroost'.
"Waarom geil je me dan op?" vraag ik haar.
"Dombo, heb je dan nog niet opgemerkt dat niet alleen Misty je handelingen en opmerkingen op haar manier uitlegt. Dat doen we hier allemaal als we er zin in hebben. Jij hebt alleen de pech dat je de jongste hier in huis bent en over niemand de baas kan spelen. Ik vind het wel leuk nu een jonger broertje te hebben. Zul je al wel gemerkt hebben." Ik moet denken aan de situatie in de winkel waarbij ze me in een netelige situatie bracht. Toch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en bevestig dat ik snap wat ze bedoelt. Ondertussen ben ik afgedroogd en gaan we naar haar slaapkamer. Al niet beter meer wetend ga ik op bed liggen om geluierd te worden. Zus schiet in de lach:
"Je moet je gewone kleren aantrekken van Misty en dan naar de kamer komen". In de spiegel zie ik dat mijn kont er gekleurd opstaat. Zus smeert er zalf op en verder moet ik het maar zelf doen.
"Vergeet je niet te scheren!" zegt zus nog voordat ze de kamer verlaat. Dat is waar ook. Vreemd nu de verschijnselen van man zijn zich bij mij beginnen te ontwikkelen in de vorm van baardgroei, verwacht je niet meer de hele dag in een luier en plasticbroek te lopen. Ik moet er om lachen. Na het scheren doe ik een luchtje op in de hoop er indruk mee te maken bij de dames! Dan ga ik naar de kamer.
De koffie staat al in geschonken en Misty nodigt mij uit om naast haar op de bank te gaan zitten. Er wordt door de dames wat gekeuveld over de zaak terwijl ik rustig mijn koffie opdrink. Dan laat ik me comfortabel naar achteren zakken en overpeins mijn avonturen van de afgelopen 24 uur. Dit had ik niet kunnen dromen toen ik hier aankwam. Een totaal onverwachte wending heeft mijn 'uitbanning' uit het ouderlijk huis gekregen. Dat hadden die oudjes vast niet zo bedoeld.
"Hallo, zijn we er nog?" Met een aai over mijn hoofd word ik door Misty uit mijn overpeinzingen gewekt.
"Hoe is het met je? Bevalt het je hier? Voldoet het aan je wensen?" Veel vragen in één. Maar het antwoord is op al die vragen een welgemeend JA.
"Fijn dat je het na je zin hebt. Je begrijpt zeker wel dat ik je niet naar huis kan laten gaan met sporen van onze spelletjes op je lijf?"
"Ja" antwoord ik, me stil afvragend waar ze naar toe wil. Ik heb geen moment gedacht aan mijn terugkeer naar huis. Is ook niet ter sprake gekomen. Althans niet in mijn bij zijn.
"Het zou te gek zijn wanneer je met die apenkont thuis komt, krijgen je ouders een hartverzakking denk ik." Misty moet er hartelijk om lachen. Ik niet. Het besef van naar huis te moeten gaan en dit 'paradijs' te moeten verlaten raakt me diep.
"Gòh, wat kijk je triest, is er iets?" vraagt Misty verbaast. Hakkelend beken ik dat ik niet naar huis wil. De vrouwen praten op me in en beloven dat ik best zo nu en dan mag langs komen. Maar met mijn ouders is afgesproken een vier dagen durende behandeling om meer inzicht te krijgen in mijn persoontje. Ik smeek hun haast om me niet terug te sturen. Misty denkt diep na.
"Ze hebben je naar mij toegestuurd. Ze hebben vertrouwen in mij als therapeut. Dat mag ik niet beschamen. Ik zie ook dat jij thuis niet gelukkig bent en nog niet de kracht hebt om je los te maken. Een probleem! Zou kijken wat ik kan doen?" Met die woorden wordt het gesprek afgesloten.
De dagen vliegen voorbij. Ik heb zo nu en dan wat gesprekjes met Misty over mijn jeugd en hoe ik zelf kan veranderen zonder afhankelijk te zijn van andere mensen. Verder is het gezellig. Over ons spel wordt niet meer gesproken al merk ik wel dat er buiten mij om van alles zich afspeelt rond Myra. Myra is de naam van mijn 'zus'. Misty vindt dat ik verschil moet maken in situaties. In het 'gewone' dagelijkse leven gaan we normaal met elkaar om.
"Hoe denk je dat de klanten dat zouden vinden als er in de winkel zulke spelletjes gespeeld worden. Bovendien is er meer in het leven!" En daar heeft ze natuurlijk gelijk in.
De dag dat ik zou vertrekken is aangebroken. Misty brengt me naar huis. Makkelijk voor mij en kan ze meteen verslag doen. De reis verloopt vlot en we worden hartelijk verwelkomd door mijn oudjes. Nieuwsgierig kijken ze me aan. Wat denken ze te zien? Het stoort me nu alweer. De hoop in hun ogen dat ik nu in hun straatje pas maakt me misselijk. Ik ga naar mijn kamer. Na een uurtje komt mijn moeder met betraande ogen mijn kamer op.
"We hebben besloten dat je voor onbepaalde tijd bij Misty gaat wonen. Dat lijkt me voor ons allen het beste." Ik wil het uitjubelen van vreugde, maar dam me in.
"Als jullie denken dat het goed voor me is, okay!" zeg ik. Na de nodige aanwijzingen te hebben gehad vertrekken we weer. Opgelucht haal ik adem. Misty glimlacht terwijl we de straat uit rijden.
"Je bent blij, zie ik." Zonder mijn antwoord af te wachten vervolgt ze: "Nu ik langer over je kan beschikken, wordt de behandeling opgevoerd. Je hebt een sessie van 24 uur gehad en wat gesprekjes. Vanaf nu wordt het opgevoerd. Je gaat volledig meedraaien in ons huis. Dat betekent dat jij als jongste drie vrouwen hebt te gehoorzamen. Ik duld ook in het gewone dagelijkse leven geen ongehoorzaamheid van je! Wij bepalen wat je doet en laat. Wanneer er spel of ontspanning is, etc. etc. Begrepen!!!" klinkt het vinnig.
"Ja Misty" antwoord ik. Misty lacht:
"Ha, je weet niet wat je zegt!!" klingt het dreigend. Thuis aangekomen wil ik direkt naar Tara en Myra gaan om hun het goede nieuws mede te delen. Maar Misty gebiedt nog in de gang, me totaal uit te kleden. Overdondert door de felheid van haar stem gehoorzaam ik gedwee.
"Wat denk je wel niet! Ik wil je graag hier hebben. Vond je wel leuk. Zo nu en dan een spel. Maar wat je mij bij je ouders flikte tart elke beschrijving!" verbaasd kijk ik haar aan.
"Ben je een paar dagen weg geweest. Je ouders zijn blij je weer te zien en wat doet dit kind. Gaat naar zijn kamer en laat zijn ouders en mij in de steek!!! Ik was daar voor jou, minder leuk persoon!! Hoe durf je me zo te behandelen! De afgelopen drie dagen heb ik jou behandeld zoals jij dat wilt. Heb me niet afgevraagd of ik het wel zo leuk vond. Daar komt nu een eind aan!" klinkt het onheilspellend.
"Vanaf nu krijg je wat ik leuk vind. Ik geniet ervan om jongens en mannen zoals jij een heropvoeding te geven. Wat dat inhoud zul je wel merken. Om te beginnen liet je me voor paal staan door je terug te trekken op je kamer. Ik zal je laten voelen wat het is om voor paal te staan. Kom mee!" Met een kop als een biet volg ik haar gedwee. We gaan de kamer in. De kamer is verfraaid met balken zoals je dat in oude boerderijen ziet. Ze haalt een schilderij van de kant en schuift een kastje opzij. Er komen ringen te voorschijn waaraan ik word vastgebonden. Dit doet ze met touwen die ze uit het kastje gepakt heeft. Wanneer ik vastgebonden ben wordt ik geblinddoekt en snoert ze me mijn mond.
"Zo sta je lekker voor paal?" vraagt ze. "Nou ik hoor niets?" Terwijl ze dit zegt knijpt ze me fel in mijn tepels. Een gedempte kreet komt uit mijn mond.
"Had ik ook gedacht" en ik hoor haar lachend weglopen. Daar sta ik dan, een totale nieuwe situatie. Was het wijs van me om mee terug te gaan?
Ik weet niet hoelang ik daar heb gestaan als ik de deur open hoor gaan en het geluid van naaldhakken de stilte hoor doorbreken. Tik, tik, tik klinkt het fel. Ik hoor dat de tafel gedekt wordt. Gelukkig gaan we zo eten en kan ik me eindelijk weer bewegen en wat zien. Ik ruik het eten dat op tafel gezet wordt. Dat belooft veel goeds. Ik heb best trek. Daar komen de anderen ook aan. Ik hoor stoelen schuiven en gepraat. Het is of het de normaalste zaak van de wereld is dat ik daar zo sta. Maakt niemand me los? Ik hoor dat ze eten opscheppen.
"Hé, vergeten jullie mij niet!" Wil ik schreeuwen, maar de mondknevel weerhoudt me ervan. Zoals gebruikelijk nemen de dames de tijd voor het eten. Myra en Tara, vertellen hun belevenissen van de dag. Met aanwezigheid stoort ze totaal niet. Sterker nog het is of ik er niet ben. Na een tijd hoor ik Myra zeggen:
"Zal ik even een bakkie zetten?" Na de bevestiging hoor ik haar naar de keuken lopen. De beide andere dames staan op en gaan in de zithoek zitten. Vlakbij de plek waar ik sta. Maar ook nu geen enkel teken waaruit blijkt dat mijn persoontje wordt gezien. Ik hoor voetstappen en ruik koffie. Het liefst wil ik Misty smeken me los te maken. Ik heb de boodschap begrepen. Maar ja het praat nu eenmaal lastig met een dicht gesnoerde mond.
"En wat heb jij gedaan?" hoor ik Tara vragen. Daar Misty het woord neemt is het me duidelijk voor wie de vraag bedoeld is.
"Wat mij is overkomen wil je niet weten?" start ze haar betoog. In geuren en kleuren wordt onze missie naar mijn ouderlijk huis omschreven. Tara en Myra reageren verbaast.
"Het is duidelijk, dat hij zijn plaats niet weet in deze maatschappij! Wat ga je daar aan doen Misty?"
"Eerst maar eens leren wat zijn plaats is in dit huis! Daarom lijkt me het beste dat we hem om de beurt een dag africhten! Ieder van ons heeft zo zijn eigen manier. En ik denk dat na drie dagen hij wel snapt waar hij staat!"
"Mag ik ook!?" hoor ik Myra met enthousiaste stem vragen.
"Natuurlijk, maar omdat het nog vrij nieuw voor je is zullen wij je ondersteunen!"
"Wat mag ik allemaal doen?"
"Alles wat jij leuk vindt en dat leert gehoorzamen!" Deze opmerking doet de vrouwen waarschijnlijk voor het eerst beseffen dat ik in de kamer sta.
"Ach, zie hem nu zweten!" Er volgen over en weer wat spottende opmerkingen waar de dames erg om moeten lachen. Dan staan ze op en lopen weg. Ik hoor dat de tafel wordt afgeruimd. Dan is het weer stil in de kamer. Ondanks dat ik zweet heb ik het koud. Dit belooft niet veel goeds. Of spelen ze maar een spelletje. Ze hebben vast wel eten voor me bewaard. Ik word zo wel los gemaakt. Of niet?
Het blijft een tijd rustig in de kamer. Gespannen sta ik te wachten op de dingen die gaan gebeuren. Hoelanger ik er sta, hoe meer ik me bewust word dat het menens is. Het eten kan ik wel vergeten. Ik realiseer me steeds meer de netelige situatie waarin ik me bevind. Was het tot vanmiddag nog zo dat ik er op kon vertrouwen dat de 'spelletjes' volgens mijn wensen gespeeld werden, is dat nu voor honderd procent gekeerd. Ik voel me er niet prettig onder.
Stommeling dat ik ben me zo over te geven aan deze drie vrouwen. En dan druk ik het nog zachtjes uit. Angst vliegt me naar de keel. Wat gaan ze met me doen? Ze kunnen me hier wel dagen laten staan. Het idee alleen al! Tergend langzaam verstrijkt de tijd. Tot dat ik de deur hoor open gaan. Ik hoor het getik van hakken op de vloer. Het geluid komt rechtstreeks naar me toe.
Zonder een woord te spreken wordt ik los gemaakt. Eindelijk kan ik mijn stramme spieren wat bewegen. Veel tijd wordt me echter niet gegund. Robuust wordt ik bij mijn arm gepakt en mee getrokken. Wankelend volg ik. We gaan de gang op en blijven voor een deur stil staan. De deur wordt geopend. Zonder iets te zeggen wordt me duidelijk gemaakt dat ik me om moet draaien. Ik wordt een eindje naar achteren geduwd. Ik bots met mijn hakken tegen een koude bak aan.
"Zitten!" Hoor ik zeggen. Gedwee ga ik zitten. Het blijkt een wc te zijn.
"Plassen!" Is het volgende korte bevel. Ik kan er niet uit opmaken wie er bij me staat. Het idee dat ik moet plassen onder het toeziend oog van één van de dames maakt dat ik er geen druppel uit krijg. Een klap in mijn gezicht is de beloning voor deze weigering.
"Ben je doof?" hoor ik mijn begeleidster zeggen. Uiteindelijk lukt het me. Als ik klaar ben krijg ik de opdracht mijn piemel met toiletpapier droog te maken. Gehoorzaam tast ik de muur af naar de rol. Wanneer ik die gevonden heb scheur ik er papier af en voer het bevel uit.
"Doortrekken!" Ook nu moet ik weer op de tast de spoelknop zoeken. Maar ook dat lukt. Ik wordt beet gepakt en mee getrokken een kamer in. Ik merk dat het lichter wordt. Ik moet rechtop geknield gaan zitten. Dan wordt mijn mond bevrijd van de knevel. Terwijl ik geniet van de vrijheid die mijn mond weer heeft wordt de blinddoek met een ruk verwijderd. Ik knipper met de ogen tegen het felle licht.
Ik zit tussen twee lampen in, die op mij gericht zijn. Ondanks dat de blinddoek verwijderd is zie ik nog niks. Het blijft een tijdje stil, Gespannen tuur ik in de ruimte. Het is moeilijk om ook maar iets te onderscheiden. Bovendien ben ik bang wanneer ik te opzichtig kijk er een sanctie volgt. Dan neemt Tara het woord.
"Je weet vast wel wat je hier komt doen?" klinkt het uit haar mond. Weten? Weten? Hoe kan ik dat nu weten? Vertwijfeld zoek ik het antwoord. Maar die moet ik schuldig blijven. Zwijgend wacht ik af.
"Noteer Myra: geeft geen antwoord op vragen!" zegt Tara.
"Ik weet het niet? Hoe kan ik het weten?" zeg ik gauw "Ik ben niet helderziend!" voeg ik er vertwijfeld aan toe.
"Noteer Myra: praat als hem niets wordt gevraagd! Vraagt geen toestemming om wat te zeggen. Geeft geen relevante informatie." Dan richt ze het woord weer tot mij:
"Denk jij nu werkelijk of het ons een biet kan schelen of jij nu wel of niet helderziend bent?" Ik hoor Myra gniffelen. Nog steeds kan ik hun niet zien. Met hoevelen zijn ze. Misty is er toch wel bij? Alhoewel haar houding naar mij ook omgeslagen was. Toch vindt ik het geen prettig idee dat ze er niet bij zou zijn.
"Noteer Myra: geeft weer geen antwoord op mijn vraag."
"Ik dacht dat het een open vraag was waar geen antwoord op gegeven hoeft te worden!" antwoord ik vlug.
"Noteer Myra: hij denkt, en praat weer zonder dat hem iets gevraagd werd."
"Alsjeblieft Tara ik wil..." verder kom ik niet.
"Zo is het genoeg! Je praat weer voor je beurt. Je tutoyeert me en hebt het lef me Tara te noemen! Voor jou nog altijd Meesteres Tara, Meesteres Myra en wanneer Misty aanwezig is Meesteres Misty! Begrepen!"
"Ja meesteres Tara" antwoord ik kleintjes.
"Heb je het genoteerd voor het verslag aan Misty" vraagt Tara aan Myra.
"Natuurlijk!" antwoord ze.
"Hoeveel punten heb je?"
"Binnen vijf minuten zeker vijf punten. Reken ik de dubbele vergrijpen niet eens mee!"
"Jij bent een kenner Myra! Hoeveel klappen per vergrijp is de beloning?"
"Vijf voor beginners en tien voor gevorderden." antwoordt Myra. "Ben jij een beginner of gevorderd?" wordt mij gevraagd. Het verschil in de belonig is van dien aard dat ik niet lang hoef na te denken.
"Beginner, .......meesteres Tara" Gelukkig dacht ik er op tijd aan haar met titel en al aan te spreken.
"Leugenaar, je straf in de winkel van de week was op gevorderden nivo. Dat wordt dus vijf plus één maal 10. Dat is?"
"Zestig" zeg ik met angst en beven.
"Fout zeventig, je vergat meesteres te zeggen" Ooh mijn god waar ben ik in terecht gekomen. Het licht wordt gedimd. Daar staan de beide vrouwen. Uitdagend gekleed in korte leren jurkjes en hoge laarzen. Ik moet naar Tara toe kruipen. Ze heeft een plak in de hand en gaat over me heen staan.
"Tel!" Klinkt het en meteen begint ze te slaan. Gehoorzaam tel ik de slagen. Gelukkig vallen ze mee. Kan Misty nog wat van leren dacht ik tijdens de regelmatige slagenregen. Na vijfendertig klappen stopt ze en pakt een rietje. Aj nu wordt het menens. De uitwerking is inderdaad heftiger. Maar toch het valt mee.
"Negenenzestig, Zeventig." Zo dat heb ik doorstaan. Opgelucht haal ik adem. Dat viel mee.
"Nou kun je het aan?" Tara heeft me bij de kin gepakt en dwingt me om haar aan te kijken.
"Ja, meesteres." antwoord ik gretig.
"Zullen we zien! Jouw beurt Myra! Heb je goed gekeken hoe ik sloeg?" Na de bevestiging dwingt Myra me weer op handen en knieen te gaan zitten.
"Mag ik wat vragen meesteres?" haast ik me te zeggen.
"Je leert snel, vooruit!" zegt Tara smalend
"Ik zou toch zeventig klappen krijgen als straf?" vraag ik.
"Klopt, waren mijn klappen hard?"
"Nee meesteres." beken ik eerlijk.
"Ze waren op halve kracht, dus krijg je er nog vijfendertig. Bovendien denk ik dat jij Myra een goede opleiding gunt?" Me afvragend wat ze bedoelt en eigenlijk maar één antwoord verwacht antwoord ik bevestigend.
"Mooi mag Myra er ook zeventig in totaal oefenen!" Myra begon direkt met de volstrekking van de rest van de straf. Ik vergat te tellen. Hierdoor voelt ze zich genoodzaakt om na ongeveer tien klappen opnieuw te beginnen.
Ook Myra slaat gelukkig niet zo hard. Toch begint het aantal klappen zijn tol te eisen. Nadat ze de plak gewisseld heeft voor het rietje wordt het steeds meer een lijdensweg. Ik probeer de klappen te ontwijken. Maar dat helpt niet. Ik kan het niet laten te kreunen van de pijn. Het deert de dames niet. Gestaag vallen de klappen op mijn kont.
"Vijftig, éénenvijftig auuw, auuw genade!!" smeek ik.
"Stop" zegt Tara. Myra staakt meteen de afstraffing. De dames bewonderen mijn achterwerk.
"Knap stukje handwerk, Myra" complimenteert Tara.
"Wat heb je vanavond geleerd?" wordt mij gevraagd. Ik som netjes op dat ik alleen mag spreken als me wat gevraagd wordt of toestemming heb gekregen. Bovendien moet ik hun met hun titels aanspreken. Ondanks dat er nog een paar puntjes meer waren vindt Tara het voor de eerste avond bevredigend.
"Als je het teminste de komende tijd ook in de praktijk brengt!" voegt ze er aan toe. Myra aait mijn kont.
"Als het mijn avond is voor de opvoeding denk ik dat ik hem eens lekker in dat kontje neuk!" Verschrikt kijk ik op. Nee dat niet!!! Ik wil wat zeggen maar de woorden blijven me in de keel steken.
"Jammer dat je het al zegt. Is de verrassing er af!" zegt Tara. Hopeloos hulpeloos kijk ik hun aan. Maar mijn angst wordt niet gezien dan wel genegeerd.
"Blinddoek hem en maak hem klaar voor de nacht." hoor ik Tara zeggen. "Kom daarna hier weer naar toe en neem wat te drinken mee!" Myra blinddoekt me weer en neemt me mee naar een andere kamer.
"Je moet weer een luier om hebben. Alleen ben ik bang dat je morgen droog bent. Je hebt zo weinig gedronken. Kijken wat ik daar aan kan doen." Ik heb de hele middag niets te drinken gehad en verheug me op het vooruitzicht wat te drinken te krijgen. Ik ga dan ook direkt gehoorzaam op een luier liggen.
Dan merk ik dat Myra boven me gaat zitten. Plotseling voel ik warm vocht over mijn piemel lopen. Tjeee ze plast op me. Als ze klaar is doet ze de luier dicht.
"Zo die is goed nat" lacht ze. Na het tanden poetsen mag ik een beetje water drinken. Als ze me vast gebonden heeft op bed verlaat ze de kamer. Me wanhopig alleen achter latend. Klappen, vastgebonden worden etc. okay. Maar het vooruitzicht anaal verkracht te worden door een meesteres doet me op tilt slaan. Ik kan de slaap niet vatten lig rusteloos in mijn bed.
Na een lange tijd komt er iemand de kamer op. Ik hoor dat ze zich uitkleed en tanden poetst. Daarna gaat ze op de rand van mijn bed zitten en aait zacht over mijn borst en over mijn luier. Na een tijdje geeft ze me een kus op mijn lippen stapt over me heen en gaat naast me liggen. Ik hoor dat ze een dekbed over zich heen trekt en het ligt uit doet. Dit alles zonder een woord te zeggen. Wie is het? Als ik moet gokken denk ik dat het Misty is. Lig ik op haar kamer? Naast haar in bed? Het idee alleen al geeft me voldoende rust om uiteindelijk toch in slaap te vallen.
Het wordt een rusteloze slaap. Ik droom dat Myra en Tara mij achter nazitten. Uiteindelijk hebben ze me te pakken. Ze trekken mijn broek nabeneden, en dwingen me te bukken. Myra heeft een dildo voorgebonden en wil me verkrachten. Uit alle macht verzet ik me:
"NEEEEE, niet dooeeeen." schreeuw ik. IK kan me amper bewegen. Ik probeer me los te rukken. Dan hoor ik de stem van Misty.
"Wakker worden het is maar een droom." Ze verwijdert de blinddoek. Nog totaal verwildert kijk ik in het gezicht van Misty. Langzaam kom ik weer tot mijn positieven. Misty maakt mijn boeien los en gaat naast me zitten. Ze legt mijn hoofd in haar schoot en aait me over het hoofd.
"Waar droomde je over? Wat maakte je zo bang?" vraagt ze met bezorgde stem. Hakkelend vertel ik haar wat me die avond is overkomen en dat ik er van gedroomd heb.
"Als je daar zo bang voor bent moet je daar wat aan doen?"
"Ik wil dat niet!" zeg ik
"Is dat zo? Heb je niet gemerkt dat wat je niet wilt ook niet gebeurd?"
"Hoezo?" vraag ik niet wetend wat ze bedoelt
"Is het je niet opgevallen dat er gestopt wordt wanneer je om genade vraagt?" Ja dat was me wel opgevallen. Maar hoe weet ze dat? Hebben ze mijn heropvoeding besproken of zo? Vragen, vragen en nogeens vragen.
"Als je weet dat er gestopt wordt wanneer je om genade vraagt hoef je hier nergens bang voor te zijn! Waar of niet waar?" Daar zit wat in.
"Het feit dat het je zo raakt heeft volgens mij een andere betekenis. Misschien verlang je, onbewust, er wel naar." Misty trekt me naar haar kant toe en doet het licht weer uit. Het voelt heerlijk om zo tegen haar aan te liggen. Ach wat kan me gebeuren bij zo'n dijk van een vrouw. Ik zie wel wat ze verder met me uitspoken. Eén ding weet ik zeker; In haar nabijheid kan me niets gebeuren. In dat vertrouwen val ik in een diepe slaap.
Na een verkwikkende slaap sla ik mijn ogen open. Ik lig alleen in bed. Misty ligt niet meer naast me. Wat moet ik doen? Moet ik op de kamer blijven of kan ik naar de kamer gaan? Alleen gekleed in luier en plasticbroek naar de kamer gaan vind ik genant. Moet ik me gaan douchen en aankleden? De onzekerheid roept spanning in me op. Temeer nu ik niet meer weet wat goed of fout is.
IJsberend loop ik door de kamer. Ik moet nodig. Toch wil ik niet in de luier plassen. Het feit dat Myra de luier gisteravond al nat bij me om gedaan heeft doet daar geen afbreuk aan. Ik sta net op het punt om toch maar naar de wc te gaan en me aan te kleden, als Misty de deur open doet.
"Ha, je bent wakker. Goed geslapen?" Ik bevestig haar vraag en maak meteen van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat ik naar het toilet toe wil.
"Jij? Heb jij niet nodig! Jij hebt drie dagen opleiding, 24 uur per dag. We leven nu pas dag twee! Dat betekend dat wat jij gaat doen alleen door ons bepaald wordt! Begrepen!" Of dat duidelijk is. Ik bevestig het maar snel en vergeet niet om meesteres Misty te zeggen. Een voordeel heeft dit. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ik moet doen. Alleen bevelen opvolgen. Toch voel ik ook teleurstelling. Is dit dezelfde vrouw die vannacht zo vol begrip en liefde me bijstond?
Zich niet bewust van mijn hersenspinsels commandeert Misty me mee te gaan en verbiedt me om in de luier te plassen. In de kamer liggen een paar gesmeerde boterhammen op tafel en staat een dampende kop thee klaar. Ik krijg toestemming om te gaan eten, alleen! Ik heb nog niet verdiend om in hun gezelschap te mogen eten. Na het verplichte vasten van gisteren smaakt het me goed. Tijdens het eten komt Tara met de telefoon in de hand de kamer in lopen.
"Katja vraagt of Myra haar vanmiddag komt assisteren in haar klas ook wil ze graag dat wij komen. Ze kan wel wat hulp gebruiken tijdens de clubmiddag. Heb je zin? Myra en ik gaan wel!" Misty neemt de telefoon over van Tara.
"Hallo die Katja, op zich kan ik wel. Heb echter een klein probleempje." Katja's reaktie hoor ik niet maar het schijnt Misty te bevallen.
(deel 1)
Gespannen sta ik voor de deur te wachten tot de deur geopend zou worden. Ik ben naar dit adres gestuurd omdat mijn ouders vinden dat er met mij geen land te bezijlen valt. Een kennis had hun dit adres geadviseerd. De deur wordt geopend. Ik word verwelkomd door een aantrekkelijke vrouw.
"Jij bent zeker Werni, mijn naam is Misty. Kom verder." Na haar uitgestoken hand te hebben geschud volg ik haar naar de woonkamer. Ik krijg wat te drinken aangeboden. Tijdens het drinken praten we wat over mijn reis en andere algemeenheden. Na een tijdje verandert Misty van onderwerp en komt meteen to the point.
"Je weet zeker wel waarom je hier voorlopig komt wonen?" vraagt ze me.
"Ja, mijn ouders zijn niet te vreden met wie ik ben!" Mijn antwoord verbaast Misty. Ze nodigt mij uit om precies te zeggen wat ik bedoel.
"Van mij wordt altijd verwacht dat ik doe wat er van me verwacht wordt. Zelden wordt er rekening gehouden met wie ik ben en wat ik wil."
"Voor een puber heb je een heldere kijk op je leven. Meestal zie je dat kinderen niet anders weten te doen dan wat hun is geleerd." zegt Misty. "Heeft jou opvoeding behalve de bekende spanningen tussen jou en je ouders ook nog andere uitwerkingen?" vraagt Misty. Na even nadenken beantwoord ik deze vraag ontkennend.
"Hoe is dat met de sexualiteit?" Overdondert door deze vraag krijg ik een kop als een boei en begin te hakkelen en te stotteren. Misty stimuleert me om uit mijn woorden te komen door aan te geven dat het in mijn belang is om zo open mogelijk te zijn en dat alles binnenskamer zal blijven. En omdat Misty inderdaad een betrouwbare indruk op me maakt begin ik over mijn sexualiteit te praten. Ik vertel haar dat ik opgewonden raak bij het idee door vrouwen gekleineerd, gestraft maar ook geliefkoost te worden.
"Hoe ziet dat er uit?" vraagt Misty nieuwsgierig. Ik biecht op dat ik me voorstel door vrouwen over de knie gelegd te worden voor een pak billenkoek of klappen met een rietje of i.d. voor mijn kont om vervolgens in luier en plasticbroek rond te moeten lopen.
"Wordt je ook opgesloten of vastgebonden?" vraagt Misty.
"Ja en soms droom ik er van dat vrouwen op mijn piemel plassen of dat ik een luier om krijg die door vrouwen is vol geplast." Na dit aangehoord te hebben vond Misty het niet vreemd dat ik soms onhandelbaar ben.
"Je leeft op een vulkaan. Graag zou je die dromen willen beleven, maar je moet alle energie gebruiken het er onder te houden! Het lijkt mij het beste dat we de komende tijd je dromen waar gaan maken! Zo kunnen we de spanning uit je lijf halen opdat je thuis beter te genieten bent." Haar conclusie en werkplan zijn zo overtuigend gezegd dat ze me geen ruimte voor een tegen woord geeft.
De dag verloopt verder 'normaal'. Ze laat me het huis zien. Het valt me op dat ze sommige kamerdeuren voor me gesloten houdt. Daarna gaat Misty eten koken en trek ik me terug op de mij aangewezen kamer. We eten gezamenlijk met nog twee vriendinnen/huisgenoten van Misty. Na het eten wordt mij gevraagd om af te wassen. De vriendinnen moeten weg en Misty wil zich douchen. Monter ga ik aan de slag.
Na een goed half uur komt Misty de keuken binnen. Mijn mond valt open van verbazing. Ze is gekleed in een doorschijnende blouse waarin haar borsten goed zichtbaar zijn. Verder was ze gekleed in een korte leren rok en droeg ze hoge laarzen. Vriendelijk mijn verbazing negerend kontroleert ze de schone vaat.
"Wat is dat?" Zegt ze, terwijl haar stem van klank verandert. "De helft van de kopjes zijn nog nat, op dit bord zitten etensresten! Waar ben je in hemelsnaam mee bezig! KOM MEE!" Totaal overdondert volg ik haar. We gaan een kamer binnen die voorheen voor mij gesloten was gebleven. Er brand gedempd licht en het duurt even voordat ik voorwerpen goed kan herkennen. Dan herken ik een kruis en allerlei zwepen vreemde tafels en een kooi in de ruimte. De schrik slaat me om het hart.
"Kleed je uit!" Klinkt het resoluut. Gedwee sta ik mijn kleren uit te doen totdat ik naakt voor haar sta. Beschaamd houd ik mijn handen voor mijn potlood.
"Kijk voor je." Klinkt een bevel. Misty loopt keurend om me heen. Onverwacht krijg ik een paar flinke tikken met een rietje voor mijn kont.
"Ruim je je kleren altijd zo op?" zegt ze wijzend naar de op de grond liggende kleding. Vlug ruim ik mijn kleding op in de door Misty aangewezen kast.
"Kom over mijn knie liggen voor de straf die je verdient hebt te ontvangen. Komt er nog wat van." klinkt het dreigend. Gehoorzaam ga ik over haar knie liggen en ontvang een ongenadig pak slaag voor mijn kont.
"Heb je daar van geleerd?" vraagt Misty.
"Ja" antwoord ik. Een klap in mijn gezicht is het resultaat.
"Wat ja" klinkt het dreigend.
"Ja Misty." Zeg ik me nog wat beleefdheidsregels herinnerende. Ze pakt me bij mijn oor en dwing me op de knieen voor haar te gaan zitten.
"Van nu af aan is het voor jou Meesteres Misty en aangezien je je kinderachtig gedraagd zal ik je ook zo behandelen! Kom mee!" Ik wil op staan maar ze maakt me duidelijk dat ik kruipend haar moet volgen. We gaan weer een voor mij onbekende kamer in. Het is een kinderkamer. Alleen de afmetingen van de meubelen zijn op volwassen formaat.
"Dit is je kamer voor de tijd dat je hier verblijft!" zegt Misty "Ga op die tafel liggen" Gedwee gehoorzaam ik. Misty loopt naar een kast en komt terug met allerlei babyspulletjes. In een mum van tijd wordt ik omgebouwd tot een peuter. Mijn toch al gloeiende kont voelt extra warm aan in die dikke luier en plasticbroek. Daarna moet ik in het ledikant gaan liggen. Ze bindt me vast geeft me een kusje doet het licht uit en sluit de deur.
"Tot morgen" hoor ik haar nog zeggen. Daar lig ik dan. Ik neem me voor om te zorgen dat ik droog blijf. De schrik slaat weer toe. Ik ben al een tijd niet naar de wc geweest en tijdens de afwas heb ik nog een paar glazen water gedronken die zich nu al in mijn blaas melden. Hoe moet het nu? Aan de ene kant wil zo snel mogelijk uit deze situatie ontsnappen, maar er is ook een deel dat ontzettend opgewonden is. Hoe ontwikkelt zich dit morgen.....
De slaap kan ik maar moeilijk vatten. Door de hele tijd in de zelfde houding te moeten liggen heb ik geen gevoel meer in mijn armen. Het gemis aan gevoel in de armen wordt ruimschoots gecompenseerd door een gevoel van opwinding in de rest van mijn lijf. De warmte van de luier in combinatie met de klappen op mijn billen missen hun uitwerking niet. Ondanks dat het gevoel me erg opwindt besluit ik in geen geval in mijn broek te plassen. Met deze belofte aan mezelf viel ik in slaap.
Geluid op de gang doet me ontwaken. Mijn gebonden positie doet me al snel beseffen waar ik ben. Opgelucht haal ik adem wanneer ik bemerk dat ik nog droog ben. Mijn blaas staat op springen. Ik ben dan ook blij wanneer Misty de kamer opkomt. Ze wenst me op vrolijke toon goedemorgen en maakt me los. Ze gedraagt zich alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik zo de nacht heb doorgebracht.
"Kom we gaan zo eten." Na dit gezegd te hebben loopt ze de kamer uit. Ik stap uit mijn bed en loop rechtstreeks naar het toilet. Bij de deur aangekomen voel ik een hand op mijn schouder en hoor Misty met enig gevoel voor humor zeggen.
"We ontbijten hier in de kamer"
"Ik moet eerst naar de wc" zeg ik. Misty pakt me bij mijn oor en dwingt me te knielen. Dan pakt ze me bij mijn kin en kijkt me recht in mijn ogen.
"Ben jezelfs zo klein dat je vergeten bent dat het enige moeten wat jij hoeft te doen mij gehoorzamen is. Ik wil van jou geen enkel initiatief zien. Als je iets wilt vraag je mij om toestemming een vraag te mogen stellen. Begrepen!!!" Totaal beduusd zeg ik:
"ja Misty."
"Voor jou nog altijd Meesteres Misty. Hoevaak moet ik dat gaan zeggen voordat het tot je door dringt. Komt vast door je kinderachtige gedrag. We zullen er rekening meehouden en je net zolang als een peuter behandelen tot je de fundementele regels van gehoorzaamheid hebt eigen gemaakt. Houdt er echter rekening mee dat de lijf straffen zijn aangepast aan je werkelijke leeftijd!" Cynisch lachend loopt ze naar de eetkamer ik volg haar gedwee. De twee huisgenoten zitten al aan tafel. De ene is al aangekleed. De jongste niet. Ze zit nog in een babydoll en tot mijn verbazing zie ik dat ze ook een luier om heeft.
"Je mag je grotere zusje wel bedanken voor het lenen van de kamer." zegt Misty spottend. Gehoorzaam mompel ik dankjewel. Maar dat vindt Misty niet genoeg. 'Mijn zusje' moet gaan staan. En uit dankbaarheid moet ik haar voeten benen en de plastic broek kussen. Terwijl de beide andere dames gaan eten wordt mij opgedragen centimeter voor centimeter te kussen. Eest de voorkant daarna de achterkant.
Mijn nieuwe zusje giechelt terwijl ik mijn opdracht uitvoer. Toen ik bij haar middelkwam merk ik al gauw dat ze in haar luier heeft geplast. De warmte van het vocht raken mijn lippen. Ik vind het opwindend, toch wel opgelucht dat de plasticbroek er tussen zit.
Daarna mogen we aan tafel gaan zitten. Het brood ligt kant en klaar op onze borden. Belegd en in stukjes gesneden. We krijgen de opdracht elkaar te voeren. Dat is een leuke bezigheid waar we alle vier plezier aan beleven. Na het eten werden mijn zusje en ik in een kooi opgesloten. Op die manier lopen we haar niet in de weg zei Misty. In de kooi moet ik mijn handen door de tralies steken. Misty doet me handschoenen aan die aan elkaar gebonden worden.
"Om te voorkomen dat je handtastelijk wordt" zegt Misty en ze verlaat de ruimte. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn nieuwbakken zusje te vragen hoe ik het beste kan handelen om het Misty naar de zin te maken. Ze moet hartelijke lachen om mijn vraag.
"Dat lukt je nooit! Op alles wat je doet weet ze een andere uitleg te verzinnen. Het beste is dat je je totaal overgeeft aan haar!" Totale overgave? Mijn trotse kop protesteert direkt. Zus zegt ook nog dat het beter is om gewoon te plassen, ophouden heeft geen zin.
"Je plaagt alleen jezelf ermee." Inderdaad heb ik behoorlijke pijn in mijn buik van het ophouden. Een deel van mijn verzet laat ik varen door in mijn luier te plassen. Naar verloop van tijd wordt mijn zusje weggehaald. Ze moet zich gaan douchen en aankleden. Ik blijf nog zeker een half uur zo staan. Tijd genoeg om na te denken over wat gezegd is door mijn zusje en over mijn situatie. Er vindt nog steeds een tweestrijd in me plaats. Ik vind mijn situatie op zich wel fijn maar owee die trots.
Dan komt Misty binnen en kleed me uit. Ze laat me echter de luier omhouden. Dan doet ze me een T-shirt aan en mijn schoenen. Ik moet haar volgen. Ze gaat naar de voordeur en opent hem. Dan gaat ze naar buiten. Versteend van schrik blijf ik in de gang staan. Zo naar buiten. Dat nooit! De angst slaat me om het hart. Misty komt terug.
"Komt er nog wat van." zegt ze lachend. Ik smeek haar om zo niet naar buiten te hoeven. Misty sluit de deur.
"Vooruit." zegt ze vol mededogen. "Haal je broek maar uit de kast en trek die aan. Daarna ga je mee en wil ik geen weerwoord meer horen. We zijn druk. Moeten nog spulletjes voor je kopen. Kunt niet blijven lenen van je zus!" Snel trek ik mijn broek aan. De luier en plasticbroek kwamen boven de band uit. Gelukkig viel het T-shirt erover. Wanneer ik me niet buk ziet niemand het. Ook hoop ik maar dat niemand het opvalt dat ik zo'n dikke kont heb. Misty pakt haar tas en we vertrekken.
Misty parkeert de auto in de winkelstraat. Misty pakt me bij de hand en gezellig keuvelend neemt ze me mee. Zo nu en dan bij een etelage blijven kijkend. Waarom? Dat weet je bij vrouwen toch nooit wat die mooi vinden aan dat getuur door die winkelruiten. Voor zo'n ruit staande vraagt ze me plagend waarom het kruis in mijn broek zo laag hangt.
Om me heen kijkend of niemand het gehoord heeft wordt ik weer bij de hand genomen en meegetrokken. Onverwachts stapt ze een winkel binnen. Het blijkt een drogisterij te zijn. Het is rustig in de winkel en de verkoopster komt direkt op ons af. Ze begroet Misty op een manier waaruit ik kan opmaken dat ze elkaar kennen. De verkoopster vraagt of ze kan helpen.
"Ik wil graag een paar plasticbroeken!" zegt Misty.
"Voor een baby?" vraagt de verkoopster. Misty beaamt het en mij aankijkend zegt ze:
"Voor deze baby." De verkoopster schiet in de lach:
"Is het weer zover. Ik dacht al dat je aan kinderopvang was begonnen. Voor zijn maat moeten we toch achter bij de patienten broeken kijken." We volgen de verkoopster. Achter in de winkel tovert ze een stapeltje pakjes uit een la.
"Wat is je maat?" vraagt ze. Totaal overdondert door de situatie vergeet ik te antwoorden. Misty gaat voor me staan en pakt me bij mijn oor. Voor dat ik het weet krijg ik met de andere hand een oorvijg.
"Antwoorden als je wat wordt gevraagd." De verkoopster lacht en vindt dat de jeugd van tegenwoordig zo onbeschoft is.
"Ik heb de handen ook vol aan hem!" klaagt Misty. Snel geef ik maar te kennen dat ik het niet weet. Misty die nog voor me staat maakt de knoop van mijn broek los en voor dat ik er erg in heb hangt die op mijn enkels.
"Moeten we maar eens kijken." De dames zien dat ik maat 48 aan heb. Ik wil snel mijn broek weer optrekken bang dat er iemand de winkel in zou komen. Maar de verkoopster vindt dat de broek die ik aan heb te klein is. Misty vindt dat geen bezwaar. Zit het elastiek lekker strak. Toch besluit ze van beide maten een paar broeken aan te schaffen. Nadat ik de broek weer opgetrokken heb, gaan we naar de kassa.
De verkoopster stopt het gekochte in een draagtas en stopt er een speen bij in. "Krijg je van mij! Als ik eens mag komen 'oppassen'?" De manier waarop ze het zegt klinkt onheilspellend. Van Misty moet ik haar bedanken.
"De rest van zijn dank moet je dan maar eens komen halen." Na die woorden uitgesproken te hebben verlaten we de winkel. Wat bedoelt ze daar nu weer mee, spookt het door mijn hoofd. Een eindje verder stappen we een lingerie zaak binnen. Tot mijn verbazing zie ik onze beide huisgenoten. De oudste zegt:
"Precies op tijd. Ik wil net de deur op slot doen." Het is woensdag en de meeste winkels zijn 's middags gesloten. "Heeft hij toch in de broek geplast?" Vraagt de oudste:
"Wat een sufferd als je droog was gebleven was Misty met je naar de bioscoop gegaan. In je gewone kleren natuurlijk."
"Heb je hem daarvoor niet gewaarschuwt?" Vraagt ze aan mijn zus.
"Ja, maar hij zei ze kan me wat!" Potjandorie nog eens aan toe dat is niet waar de trut had me zelfs geadviseerd om niet langer op te houden.
"Stomme trut dat je bent." siste ik haar toe. Fout dus. Helemaal fout. Op niet mis te verstaande toon gebood Misty me uit te kleden. De manier waarop ze het zegt doet me direkt mijn boosheid vergeten en gehoorzaam voldoe ik aan haar bevel. Alleen met de luier om en plasticbroek aan moet ik op de tafel in de koffiekamer achterin de winkel gaan liggen.
Mijn 'zus' krijgt de opdracht me verder uit te kleden en me te wassen. Ondertussen haalt Misty een zweep en een plak uit haar tas. Naakt moet ik over de tafel gebogen gaan staan. Zo dat mijn buik op de tafel ligt. Misty en Tara, zo heet de oudere dame, geven me een zeer gevoelig pak voor mijn kont. Afwisselend de één na de ander in verschillende ritmes. Zo nu en dan wordt de afstraffing onderbroken en mijn billen gestreeld. Op het laatst lopen de tranen me over de wangen. De afstraffing wordt gestopt.
"Ik hoop dat je van nu af aan het nooit meer in je hoofd haalt een vrouw een trut te noemen!"
"Zal ik nooooiiit meer doen!" klinkt het kleintjes uit mijn mond. Ik moet op tafel gaan liggen en Misty smeert zorgzaam zalf op mijn gekwetste kont. Daarna krijg ik een schone luier om. Ondertussen had Tara wat bodys en babydolls uit de winkel gehaald die ik moet passen. Twee exemplaren van elk worden uitgekozen. Ik moet me verder aankleden.
Met ons viertjes lopen we naar de auto. Zus neemt me bij de arm. Ik merk dat ze het met me te doen heeft. Misschien voelt ze zich schuldig? Of is het iets anders. Vrouwen? Ik snap er niets van. Wij tweeen moeten achter in de auto gaan zitten. Nou ja zitten. Mijn kont vindt het geen prettig idee.
Zusje trekt me naar haar toe. Zo dat ik met mijn hoofd op haar schoot kom te liggen. Ze streelt me over mijn hoofd. Een diepe emotie komt bij me omhoog. Vertwijfelt vecht ik tegen mijn tranen. Het gekke is dat het geen tranen van verdriet zijn. Op de één of andere manier voel ik de warmte van deze vrouwen die mijn wens zo zorgvuldig in de praktijk brengen en aan de andere kant voel ik me totaal overgeleverd.
Ik sla mijn ogen open en zie Misty in de spiegel naar me kijken. Wanneer onze ogen elkaar treffen glimlacht ze. Haar ogen stralen iets uit alsof ze zegt het is goed. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen en sluit mijn ogen. Wetende dat ik van af nu me geheel zal overgeven aan deze prachtige vrouw!
Thuis aangekomen krijgt zus de opdracht me te helpen met badderen en aan te kleden. Ze wast me zorgvuldig. Met gesloten ogen geniet ik de streling van haar hand. Nooit geweten dat wassen zo opwindend kan zijn. Haar hand met washandje glijdt over mijn borst.
"Je hebt veel borsthaar voor een peuter." lacht ze. Voorzichtig pakt ze, door het washandje heen, me bij een tepel en knijpt er zacht in. Daarna pakt ze de andere tepel en herhaalt de handeling. De energie schiet door mijn lichaam heen. Een zacht kreunen kan ik niet onderdrukken. Onverwacht knijpt ze stevig in mijn tepels en ik ben meteen weer op aarde.
Ik sla mijn ogen op en kijk in een paar stralende ogen. Ondeugend zet ze het strelen van mijn lichaam voort. Haar hand glijdt langzaam naar mijn kruis en dan weer naar boven. Dit herhaalt ze een paar keer zonder mijn piemel aan te raken. De energie in mijn lichaam is nu totaal op hol geslagen. Het liefst wil ik haar smeken mijn piemel in de hand te nemen. Ik zorg dan wel voor de rest.
Gelukkig hoef ik niet lang te wachten. Alsof ze gedachten kan lezen, pakt ze de piemel stevig beet. Ik begin nog harder te kreunen en te hijgen. Dan stopt ze en vraagt:
"ben je zo geil"
"als boter!" antwoord ik uit de grond van mijn hart en er vanuit gaande dat ze verder zou gaan. Mis dus. Ze staat op en verzoekt mij uit het bad te komen. Tijdens het afdrogen vertelt ze dat ik blij mag zijn dat Misty niet de badkamer was ingekomen. Straf was dan niet te voorkomen geweest. Misty en Tara dulden geen vrije handelsgeest van hun 'kroost'.
"Waarom geil je me dan op?" vraag ik haar.
"Dombo, heb je dan nog niet opgemerkt dat niet alleen Misty je handelingen en opmerkingen op haar manier uitlegt. Dat doen we hier allemaal als we er zin in hebben. Jij hebt alleen de pech dat je de jongste hier in huis bent en over niemand de baas kan spelen. Ik vind het wel leuk nu een jonger broertje te hebben. Zul je al wel gemerkt hebben." Ik moet denken aan de situatie in de winkel waarbij ze me in een netelige situatie bracht. Toch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en bevestig dat ik snap wat ze bedoelt. Ondertussen ben ik afgedroogd en gaan we naar haar slaapkamer. Al niet beter meer wetend ga ik op bed liggen om geluierd te worden. Zus schiet in de lach:
"Je moet je gewone kleren aantrekken van Misty en dan naar de kamer komen". In de spiegel zie ik dat mijn kont er gekleurd opstaat. Zus smeert er zalf op en verder moet ik het maar zelf doen.
"Vergeet je niet te scheren!" zegt zus nog voordat ze de kamer verlaat. Dat is waar ook. Vreemd nu de verschijnselen van man zijn zich bij mij beginnen te ontwikkelen in de vorm van baardgroei, verwacht je niet meer de hele dag in een luier en plasticbroek te lopen. Ik moet er om lachen. Na het scheren doe ik een luchtje op in de hoop er indruk mee te maken bij de dames! Dan ga ik naar de kamer.
De koffie staat al in geschonken en Misty nodigt mij uit om naast haar op de bank te gaan zitten. Er wordt door de dames wat gekeuveld over de zaak terwijl ik rustig mijn koffie opdrink. Dan laat ik me comfortabel naar achteren zakken en overpeins mijn avonturen van de afgelopen 24 uur. Dit had ik niet kunnen dromen toen ik hier aankwam. Een totaal onverwachte wending heeft mijn 'uitbanning' uit het ouderlijk huis gekregen. Dat hadden die oudjes vast niet zo bedoeld.
"Hallo, zijn we er nog?" Met een aai over mijn hoofd word ik door Misty uit mijn overpeinzingen gewekt.
"Hoe is het met je? Bevalt het je hier? Voldoet het aan je wensen?" Veel vragen in één. Maar het antwoord is op al die vragen een welgemeend JA.
"Fijn dat je het na je zin hebt. Je begrijpt zeker wel dat ik je niet naar huis kan laten gaan met sporen van onze spelletjes op je lijf?"
"Ja" antwoord ik, me stil afvragend waar ze naar toe wil. Ik heb geen moment gedacht aan mijn terugkeer naar huis. Is ook niet ter sprake gekomen. Althans niet in mijn bij zijn.
"Het zou te gek zijn wanneer je met die apenkont thuis komt, krijgen je ouders een hartverzakking denk ik." Misty moet er hartelijk om lachen. Ik niet. Het besef van naar huis te moeten gaan en dit 'paradijs' te moeten verlaten raakt me diep.
"Gòh, wat kijk je triest, is er iets?" vraagt Misty verbaast. Hakkelend beken ik dat ik niet naar huis wil. De vrouwen praten op me in en beloven dat ik best zo nu en dan mag langs komen. Maar met mijn ouders is afgesproken een vier dagen durende behandeling om meer inzicht te krijgen in mijn persoontje. Ik smeek hun haast om me niet terug te sturen. Misty denkt diep na.
"Ze hebben je naar mij toegestuurd. Ze hebben vertrouwen in mij als therapeut. Dat mag ik niet beschamen. Ik zie ook dat jij thuis niet gelukkig bent en nog niet de kracht hebt om je los te maken. Een probleem! Zou kijken wat ik kan doen?" Met die woorden wordt het gesprek afgesloten.
De dagen vliegen voorbij. Ik heb zo nu en dan wat gesprekjes met Misty over mijn jeugd en hoe ik zelf kan veranderen zonder afhankelijk te zijn van andere mensen. Verder is het gezellig. Over ons spel wordt niet meer gesproken al merk ik wel dat er buiten mij om van alles zich afspeelt rond Myra. Myra is de naam van mijn 'zus'. Misty vindt dat ik verschil moet maken in situaties. In het 'gewone' dagelijkse leven gaan we normaal met elkaar om.
"Hoe denk je dat de klanten dat zouden vinden als er in de winkel zulke spelletjes gespeeld worden. Bovendien is er meer in het leven!" En daar heeft ze natuurlijk gelijk in.
De dag dat ik zou vertrekken is aangebroken. Misty brengt me naar huis. Makkelijk voor mij en kan ze meteen verslag doen. De reis verloopt vlot en we worden hartelijk verwelkomd door mijn oudjes. Nieuwsgierig kijken ze me aan. Wat denken ze te zien? Het stoort me nu alweer. De hoop in hun ogen dat ik nu in hun straatje pas maakt me misselijk. Ik ga naar mijn kamer. Na een uurtje komt mijn moeder met betraande ogen mijn kamer op.
"We hebben besloten dat je voor onbepaalde tijd bij Misty gaat wonen. Dat lijkt me voor ons allen het beste." Ik wil het uitjubelen van vreugde, maar dam me in.
"Als jullie denken dat het goed voor me is, okay!" zeg ik. Na de nodige aanwijzingen te hebben gehad vertrekken we weer. Opgelucht haal ik adem. Misty glimlacht terwijl we de straat uit rijden.
"Je bent blij, zie ik." Zonder mijn antwoord af te wachten vervolgt ze: "Nu ik langer over je kan beschikken, wordt de behandeling opgevoerd. Je hebt een sessie van 24 uur gehad en wat gesprekjes. Vanaf nu wordt het opgevoerd. Je gaat volledig meedraaien in ons huis. Dat betekent dat jij als jongste drie vrouwen hebt te gehoorzamen. Ik duld ook in het gewone dagelijkse leven geen ongehoorzaamheid van je! Wij bepalen wat je doet en laat. Wanneer er spel of ontspanning is, etc. etc. Begrepen!!!" klinkt het vinnig.
"Ja Misty" antwoord ik. Misty lacht:
"Ha, je weet niet wat je zegt!!" klingt het dreigend. Thuis aangekomen wil ik direkt naar Tara en Myra gaan om hun het goede nieuws mede te delen. Maar Misty gebiedt nog in de gang, me totaal uit te kleden. Overdondert door de felheid van haar stem gehoorzaam ik gedwee.
"Wat denk je wel niet! Ik wil je graag hier hebben. Vond je wel leuk. Zo nu en dan een spel. Maar wat je mij bij je ouders flikte tart elke beschrijving!" verbaasd kijk ik haar aan.
"Ben je een paar dagen weg geweest. Je ouders zijn blij je weer te zien en wat doet dit kind. Gaat naar zijn kamer en laat zijn ouders en mij in de steek!!! Ik was daar voor jou, minder leuk persoon!! Hoe durf je me zo te behandelen! De afgelopen drie dagen heb ik jou behandeld zoals jij dat wilt. Heb me niet afgevraagd of ik het wel zo leuk vond. Daar komt nu een eind aan!" klinkt het onheilspellend.
"Vanaf nu krijg je wat ik leuk vind. Ik geniet ervan om jongens en mannen zoals jij een heropvoeding te geven. Wat dat inhoud zul je wel merken. Om te beginnen liet je me voor paal staan door je terug te trekken op je kamer. Ik zal je laten voelen wat het is om voor paal te staan. Kom mee!" Met een kop als een biet volg ik haar gedwee. We gaan de kamer in. De kamer is verfraaid met balken zoals je dat in oude boerderijen ziet. Ze haalt een schilderij van de kant en schuift een kastje opzij. Er komen ringen te voorschijn waaraan ik word vastgebonden. Dit doet ze met touwen die ze uit het kastje gepakt heeft. Wanneer ik vastgebonden ben wordt ik geblinddoekt en snoert ze me mijn mond.
"Zo sta je lekker voor paal?" vraagt ze. "Nou ik hoor niets?" Terwijl ze dit zegt knijpt ze me fel in mijn tepels. Een gedempte kreet komt uit mijn mond.
"Had ik ook gedacht" en ik hoor haar lachend weglopen. Daar sta ik dan, een totale nieuwe situatie. Was het wijs van me om mee terug te gaan?
Ik weet niet hoelang ik daar heb gestaan als ik de deur open hoor gaan en het geluid van naaldhakken de stilte hoor doorbreken. Tik, tik, tik klinkt het fel. Ik hoor dat de tafel gedekt wordt. Gelukkig gaan we zo eten en kan ik me eindelijk weer bewegen en wat zien. Ik ruik het eten dat op tafel gezet wordt. Dat belooft veel goeds. Ik heb best trek. Daar komen de anderen ook aan. Ik hoor stoelen schuiven en gepraat. Het is of het de normaalste zaak van de wereld is dat ik daar zo sta. Maakt niemand me los? Ik hoor dat ze eten opscheppen.
"Hé, vergeten jullie mij niet!" Wil ik schreeuwen, maar de mondknevel weerhoudt me ervan. Zoals gebruikelijk nemen de dames de tijd voor het eten. Myra en Tara, vertellen hun belevenissen van de dag. Met aanwezigheid stoort ze totaal niet. Sterker nog het is of ik er niet ben. Na een tijd hoor ik Myra zeggen:
"Zal ik even een bakkie zetten?" Na de bevestiging hoor ik haar naar de keuken lopen. De beide andere dames staan op en gaan in de zithoek zitten. Vlakbij de plek waar ik sta. Maar ook nu geen enkel teken waaruit blijkt dat mijn persoontje wordt gezien. Ik hoor voetstappen en ruik koffie. Het liefst wil ik Misty smeken me los te maken. Ik heb de boodschap begrepen. Maar ja het praat nu eenmaal lastig met een dicht gesnoerde mond.
"En wat heb jij gedaan?" hoor ik Tara vragen. Daar Misty het woord neemt is het me duidelijk voor wie de vraag bedoeld is.
"Wat mij is overkomen wil je niet weten?" start ze haar betoog. In geuren en kleuren wordt onze missie naar mijn ouderlijk huis omschreven. Tara en Myra reageren verbaast.
"Het is duidelijk, dat hij zijn plaats niet weet in deze maatschappij! Wat ga je daar aan doen Misty?"
"Eerst maar eens leren wat zijn plaats is in dit huis! Daarom lijkt me het beste dat we hem om de beurt een dag africhten! Ieder van ons heeft zo zijn eigen manier. En ik denk dat na drie dagen hij wel snapt waar hij staat!"
"Mag ik ook!?" hoor ik Myra met enthousiaste stem vragen.
"Natuurlijk, maar omdat het nog vrij nieuw voor je is zullen wij je ondersteunen!"
"Wat mag ik allemaal doen?"
"Alles wat jij leuk vindt en dat leert gehoorzamen!" Deze opmerking doet de vrouwen waarschijnlijk voor het eerst beseffen dat ik in de kamer sta.
"Ach, zie hem nu zweten!" Er volgen over en weer wat spottende opmerkingen waar de dames erg om moeten lachen. Dan staan ze op en lopen weg. Ik hoor dat de tafel wordt afgeruimd. Dan is het weer stil in de kamer. Ondanks dat ik zweet heb ik het koud. Dit belooft niet veel goeds. Of spelen ze maar een spelletje. Ze hebben vast wel eten voor me bewaard. Ik word zo wel los gemaakt. Of niet?
Het blijft een tijd rustig in de kamer. Gespannen sta ik te wachten op de dingen die gaan gebeuren. Hoelanger ik er sta, hoe meer ik me bewust word dat het menens is. Het eten kan ik wel vergeten. Ik realiseer me steeds meer de netelige situatie waarin ik me bevind. Was het tot vanmiddag nog zo dat ik er op kon vertrouwen dat de 'spelletjes' volgens mijn wensen gespeeld werden, is dat nu voor honderd procent gekeerd. Ik voel me er niet prettig onder.
Stommeling dat ik ben me zo over te geven aan deze drie vrouwen. En dan druk ik het nog zachtjes uit. Angst vliegt me naar de keel. Wat gaan ze met me doen? Ze kunnen me hier wel dagen laten staan. Het idee alleen al! Tergend langzaam verstrijkt de tijd. Tot dat ik de deur hoor open gaan. Ik hoor het getik van hakken op de vloer. Het geluid komt rechtstreeks naar me toe.
Zonder een woord te spreken wordt ik los gemaakt. Eindelijk kan ik mijn stramme spieren wat bewegen. Veel tijd wordt me echter niet gegund. Robuust wordt ik bij mijn arm gepakt en mee getrokken. Wankelend volg ik. We gaan de gang op en blijven voor een deur stil staan. De deur wordt geopend. Zonder iets te zeggen wordt me duidelijk gemaakt dat ik me om moet draaien. Ik wordt een eindje naar achteren geduwd. Ik bots met mijn hakken tegen een koude bak aan.
"Zitten!" Hoor ik zeggen. Gedwee ga ik zitten. Het blijkt een wc te zijn.
"Plassen!" Is het volgende korte bevel. Ik kan er niet uit opmaken wie er bij me staat. Het idee dat ik moet plassen onder het toeziend oog van één van de dames maakt dat ik er geen druppel uit krijg. Een klap in mijn gezicht is de beloning voor deze weigering.
"Ben je doof?" hoor ik mijn begeleidster zeggen. Uiteindelijk lukt het me. Als ik klaar ben krijg ik de opdracht mijn piemel met toiletpapier droog te maken. Gehoorzaam tast ik de muur af naar de rol. Wanneer ik die gevonden heb scheur ik er papier af en voer het bevel uit.
"Doortrekken!" Ook nu moet ik weer op de tast de spoelknop zoeken. Maar ook dat lukt. Ik wordt beet gepakt en mee getrokken een kamer in. Ik merk dat het lichter wordt. Ik moet rechtop geknield gaan zitten. Dan wordt mijn mond bevrijd van de knevel. Terwijl ik geniet van de vrijheid die mijn mond weer heeft wordt de blinddoek met een ruk verwijderd. Ik knipper met de ogen tegen het felle licht.
Ik zit tussen twee lampen in, die op mij gericht zijn. Ondanks dat de blinddoek verwijderd is zie ik nog niks. Het blijft een tijdje stil, Gespannen tuur ik in de ruimte. Het is moeilijk om ook maar iets te onderscheiden. Bovendien ben ik bang wanneer ik te opzichtig kijk er een sanctie volgt. Dan neemt Tara het woord.
"Je weet vast wel wat je hier komt doen?" klinkt het uit haar mond. Weten? Weten? Hoe kan ik dat nu weten? Vertwijfeld zoek ik het antwoord. Maar die moet ik schuldig blijven. Zwijgend wacht ik af.
"Noteer Myra: geeft geen antwoord op vragen!" zegt Tara.
"Ik weet het niet? Hoe kan ik het weten?" zeg ik gauw "Ik ben niet helderziend!" voeg ik er vertwijfeld aan toe.
"Noteer Myra: praat als hem niets wordt gevraagd! Vraagt geen toestemming om wat te zeggen. Geeft geen relevante informatie." Dan richt ze het woord weer tot mij:
"Denk jij nu werkelijk of het ons een biet kan schelen of jij nu wel of niet helderziend bent?" Ik hoor Myra gniffelen. Nog steeds kan ik hun niet zien. Met hoevelen zijn ze. Misty is er toch wel bij? Alhoewel haar houding naar mij ook omgeslagen was. Toch vindt ik het geen prettig idee dat ze er niet bij zou zijn.
"Noteer Myra: geeft weer geen antwoord op mijn vraag."
"Ik dacht dat het een open vraag was waar geen antwoord op gegeven hoeft te worden!" antwoord ik vlug.
"Noteer Myra: hij denkt, en praat weer zonder dat hem iets gevraagd werd."
"Alsjeblieft Tara ik wil..." verder kom ik niet.
"Zo is het genoeg! Je praat weer voor je beurt. Je tutoyeert me en hebt het lef me Tara te noemen! Voor jou nog altijd Meesteres Tara, Meesteres Myra en wanneer Misty aanwezig is Meesteres Misty! Begrepen!"
"Ja meesteres Tara" antwoord ik kleintjes.
"Heb je het genoteerd voor het verslag aan Misty" vraagt Tara aan Myra.
"Natuurlijk!" antwoord ze.
"Hoeveel punten heb je?"
"Binnen vijf minuten zeker vijf punten. Reken ik de dubbele vergrijpen niet eens mee!"
"Jij bent een kenner Myra! Hoeveel klappen per vergrijp is de beloning?"
"Vijf voor beginners en tien voor gevorderden." antwoordt Myra. "Ben jij een beginner of gevorderd?" wordt mij gevraagd. Het verschil in de belonig is van dien aard dat ik niet lang hoef na te denken.
"Beginner, .......meesteres Tara" Gelukkig dacht ik er op tijd aan haar met titel en al aan te spreken.
"Leugenaar, je straf in de winkel van de week was op gevorderden nivo. Dat wordt dus vijf plus één maal 10. Dat is?"
"Zestig" zeg ik met angst en beven.
"Fout zeventig, je vergat meesteres te zeggen" Ooh mijn god waar ben ik in terecht gekomen. Het licht wordt gedimd. Daar staan de beide vrouwen. Uitdagend gekleed in korte leren jurkjes en hoge laarzen. Ik moet naar Tara toe kruipen. Ze heeft een plak in de hand en gaat over me heen staan.
"Tel!" Klinkt het en meteen begint ze te slaan. Gehoorzaam tel ik de slagen. Gelukkig vallen ze mee. Kan Misty nog wat van leren dacht ik tijdens de regelmatige slagenregen. Na vijfendertig klappen stopt ze en pakt een rietje. Aj nu wordt het menens. De uitwerking is inderdaad heftiger. Maar toch het valt mee.
"Negenenzestig, Zeventig." Zo dat heb ik doorstaan. Opgelucht haal ik adem. Dat viel mee.
"Nou kun je het aan?" Tara heeft me bij de kin gepakt en dwingt me om haar aan te kijken.
"Ja, meesteres." antwoord ik gretig.
"Zullen we zien! Jouw beurt Myra! Heb je goed gekeken hoe ik sloeg?" Na de bevestiging dwingt Myra me weer op handen en knieen te gaan zitten.
"Mag ik wat vragen meesteres?" haast ik me te zeggen.
"Je leert snel, vooruit!" zegt Tara smalend
"Ik zou toch zeventig klappen krijgen als straf?" vraag ik.
"Klopt, waren mijn klappen hard?"
"Nee meesteres." beken ik eerlijk.
"Ze waren op halve kracht, dus krijg je er nog vijfendertig. Bovendien denk ik dat jij Myra een goede opleiding gunt?" Me afvragend wat ze bedoelt en eigenlijk maar één antwoord verwacht antwoord ik bevestigend.
"Mooi mag Myra er ook zeventig in totaal oefenen!" Myra begon direkt met de volstrekking van de rest van de straf. Ik vergat te tellen. Hierdoor voelt ze zich genoodzaakt om na ongeveer tien klappen opnieuw te beginnen.
Ook Myra slaat gelukkig niet zo hard. Toch begint het aantal klappen zijn tol te eisen. Nadat ze de plak gewisseld heeft voor het rietje wordt het steeds meer een lijdensweg. Ik probeer de klappen te ontwijken. Maar dat helpt niet. Ik kan het niet laten te kreunen van de pijn. Het deert de dames niet. Gestaag vallen de klappen op mijn kont.
"Vijftig, éénenvijftig auuw, auuw genade!!" smeek ik.
"Stop" zegt Tara. Myra staakt meteen de afstraffing. De dames bewonderen mijn achterwerk.
"Knap stukje handwerk, Myra" complimenteert Tara.
"Wat heb je vanavond geleerd?" wordt mij gevraagd. Ik som netjes op dat ik alleen mag spreken als me wat gevraagd wordt of toestemming heb gekregen. Bovendien moet ik hun met hun titels aanspreken. Ondanks dat er nog een paar puntjes meer waren vindt Tara het voor de eerste avond bevredigend.
"Als je het teminste de komende tijd ook in de praktijk brengt!" voegt ze er aan toe. Myra aait mijn kont.
"Als het mijn avond is voor de opvoeding denk ik dat ik hem eens lekker in dat kontje neuk!" Verschrikt kijk ik op. Nee dat niet!!! Ik wil wat zeggen maar de woorden blijven me in de keel steken.
"Jammer dat je het al zegt. Is de verrassing er af!" zegt Tara. Hopeloos hulpeloos kijk ik hun aan. Maar mijn angst wordt niet gezien dan wel genegeerd.
"Blinddoek hem en maak hem klaar voor de nacht." hoor ik Tara zeggen. "Kom daarna hier weer naar toe en neem wat te drinken mee!" Myra blinddoekt me weer en neemt me mee naar een andere kamer.
"Je moet weer een luier om hebben. Alleen ben ik bang dat je morgen droog bent. Je hebt zo weinig gedronken. Kijken wat ik daar aan kan doen." Ik heb de hele middag niets te drinken gehad en verheug me op het vooruitzicht wat te drinken te krijgen. Ik ga dan ook direkt gehoorzaam op een luier liggen.
Dan merk ik dat Myra boven me gaat zitten. Plotseling voel ik warm vocht over mijn piemel lopen. Tjeee ze plast op me. Als ze klaar is doet ze de luier dicht.
"Zo die is goed nat" lacht ze. Na het tanden poetsen mag ik een beetje water drinken. Als ze me vast gebonden heeft op bed verlaat ze de kamer. Me wanhopig alleen achter latend. Klappen, vastgebonden worden etc. okay. Maar het vooruitzicht anaal verkracht te worden door een meesteres doet me op tilt slaan. Ik kan de slaap niet vatten lig rusteloos in mijn bed.
Na een lange tijd komt er iemand de kamer op. Ik hoor dat ze zich uitkleed en tanden poetst. Daarna gaat ze op de rand van mijn bed zitten en aait zacht over mijn borst en over mijn luier. Na een tijdje geeft ze me een kus op mijn lippen stapt over me heen en gaat naast me liggen. Ik hoor dat ze een dekbed over zich heen trekt en het ligt uit doet. Dit alles zonder een woord te zeggen. Wie is het? Als ik moet gokken denk ik dat het Misty is. Lig ik op haar kamer? Naast haar in bed? Het idee alleen al geeft me voldoende rust om uiteindelijk toch in slaap te vallen.
Het wordt een rusteloze slaap. Ik droom dat Myra en Tara mij achter nazitten. Uiteindelijk hebben ze me te pakken. Ze trekken mijn broek nabeneden, en dwingen me te bukken. Myra heeft een dildo voorgebonden en wil me verkrachten. Uit alle macht verzet ik me:
"NEEEEE, niet dooeeeen." schreeuw ik. IK kan me amper bewegen. Ik probeer me los te rukken. Dan hoor ik de stem van Misty.
"Wakker worden het is maar een droom." Ze verwijdert de blinddoek. Nog totaal verwildert kijk ik in het gezicht van Misty. Langzaam kom ik weer tot mijn positieven. Misty maakt mijn boeien los en gaat naast me zitten. Ze legt mijn hoofd in haar schoot en aait me over het hoofd.
"Waar droomde je over? Wat maakte je zo bang?" vraagt ze met bezorgde stem. Hakkelend vertel ik haar wat me die avond is overkomen en dat ik er van gedroomd heb.
"Als je daar zo bang voor bent moet je daar wat aan doen?"
"Ik wil dat niet!" zeg ik
"Is dat zo? Heb je niet gemerkt dat wat je niet wilt ook niet gebeurd?"
"Hoezo?" vraag ik niet wetend wat ze bedoelt
"Is het je niet opgevallen dat er gestopt wordt wanneer je om genade vraagt?" Ja dat was me wel opgevallen. Maar hoe weet ze dat? Hebben ze mijn heropvoeding besproken of zo? Vragen, vragen en nogeens vragen.
"Als je weet dat er gestopt wordt wanneer je om genade vraagt hoef je hier nergens bang voor te zijn! Waar of niet waar?" Daar zit wat in.
"Het feit dat het je zo raakt heeft volgens mij een andere betekenis. Misschien verlang je, onbewust, er wel naar." Misty trekt me naar haar kant toe en doet het licht weer uit. Het voelt heerlijk om zo tegen haar aan te liggen. Ach wat kan me gebeuren bij zo'n dijk van een vrouw. Ik zie wel wat ze verder met me uitspoken. Eén ding weet ik zeker; In haar nabijheid kan me niets gebeuren. In dat vertrouwen val ik in een diepe slaap.
Na een verkwikkende slaap sla ik mijn ogen open. Ik lig alleen in bed. Misty ligt niet meer naast me. Wat moet ik doen? Moet ik op de kamer blijven of kan ik naar de kamer gaan? Alleen gekleed in luier en plasticbroek naar de kamer gaan vind ik genant. Moet ik me gaan douchen en aankleden? De onzekerheid roept spanning in me op. Temeer nu ik niet meer weet wat goed of fout is.
IJsberend loop ik door de kamer. Ik moet nodig. Toch wil ik niet in de luier plassen. Het feit dat Myra de luier gisteravond al nat bij me om gedaan heeft doet daar geen afbreuk aan. Ik sta net op het punt om toch maar naar de wc te gaan en me aan te kleden, als Misty de deur open doet.
"Ha, je bent wakker. Goed geslapen?" Ik bevestig haar vraag en maak meteen van de gelegenheid gebruik om te zeggen dat ik naar het toilet toe wil.
"Jij? Heb jij niet nodig! Jij hebt drie dagen opleiding, 24 uur per dag. We leven nu pas dag twee! Dat betekend dat wat jij gaat doen alleen door ons bepaald wordt! Begrepen!" Of dat duidelijk is. Ik bevestig het maar snel en vergeet niet om meesteres Misty te zeggen. Een voordeel heeft dit. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ik moet doen. Alleen bevelen opvolgen. Toch voel ik ook teleurstelling. Is dit dezelfde vrouw die vannacht zo vol begrip en liefde me bijstond?
Zich niet bewust van mijn hersenspinsels commandeert Misty me mee te gaan en verbiedt me om in de luier te plassen. In de kamer liggen een paar gesmeerde boterhammen op tafel en staat een dampende kop thee klaar. Ik krijg toestemming om te gaan eten, alleen! Ik heb nog niet verdiend om in hun gezelschap te mogen eten. Na het verplichte vasten van gisteren smaakt het me goed. Tijdens het eten komt Tara met de telefoon in de hand de kamer in lopen.
"Katja vraagt of Myra haar vanmiddag komt assisteren in haar klas ook wil ze graag dat wij komen. Ze kan wel wat hulp gebruiken tijdens de clubmiddag. Heb je zin? Myra en ik gaan wel!" Misty neemt de telefoon over van Tara.
"Hallo die Katja, op zich kan ik wel. Heb echter een klein probleempje." Katja's reaktie hoor ik niet maar het schijnt Misty te bevallen.