KatyDLove
Gewaardeerd Lid
Vrijdag wordt er een groot pakket bezorgd bij Katy. Donderdagavond krijgt ze er bericht over. Hoera! De schat heeft zich er al de hele week enorm op verheugd.
Trappelend van ongeduld wordt de onverbeterlijke pampergirl vrijdagmorgen wakker in haar kletsnatte luier. Hoorde ze daar de bel? Nee, het is voor de buren. Ze zal nog eventjes geduld moeten hebben. Eerst maar eens een bakkie koffie zetten.
Slaapdronken waggelt Katy naar de keuken. Ze maakt zich een beetje zorgen. Straks komt haar thuiszorg de boel aan kant maken en ze wil pertinent niet, dat er precies op dat moment een pakket luiers en plastic broekjes wordt bezorgd. Stel je voor, dat de hulp het pakket zomaar open maakt…… Als Katy eventje niet oplet bijvoorbeeld. Of als ze noodgedwongen met de hondjes naar buiten gaat. Die kun je nu eenmaal geen luiertje om doen. Die beesten moeten echt om de paar uur worden uitgelaten.
Oh, als dat allemaal maar goed gaat. De thuiszorg is namelijk een uit de kluiten gewassen doortastende tante. En zo nieuwsgierig als de pest.
‘Voor je het weet pakt ze er een stevige luier uit om me te verschonen,’ verzucht Katy. Een zowel opwindende als shockerende gedachte. Voor haar geestesoog ziet ze het strenge enigszins gesloten gezicht van haar hulp. Onverbiddelijk haar luier verwisselend. Mopperend op al dat extra werk.
‘Ze heeft uiteindelijk een diploma als verzorgende. Voor haar is een luiertje verschonen bij een volwassene de normaalste zaak van de wereld. Waarschijnlijk doet ze het op de automatische piloot. Een soort Pavlov reactie bij het zien van al die luiers…… Ze is fors genoeg om me zonder pardon in een stevige houdgreep te nemen. Ik heb niks in te brengen, vrees ik….’
Nerveus drinkt Katy haar koffie op. De postbode is laat. Ze wil nog eventjes naar buiten met de honden voordat de hulp komt. Zodat ze zelf thuis is om het pakket aan te pakken, mochten de luiers pas arriveren als de hulp er is.
Haar dilemma is snel voorbij. De bel gaat. De postbode zet het enorme pakket voor de deur. Nieuwsgierig kijkt hij haar aan. De man is helemaal weg van Katy. Al jaren. Het is echt een hele knappe postbode, dat ook nog eens. Onlangs heeft hij zichzelf zelfs spontaan op de koffie uit genodigd. En nu staat hij haar zo indringend op te nemen.
Zou hij stiekem in het pakket hebben gegluurd? Het lijkt er op.
Katy staat in haar eenhoornpyama met daaronder een dikke volle natte eenhoornluier en een stevige eenhoornplastic broek. Een bijpassende ochtendjas floddert om haar geluierde gedaante. Ze ziet er geweldig uit, zo in haar favoriete kledingstukken.
Ze voelt zich ook enorm sexy in haar luier. De postbode heeft geen idee, wat zich allemaal in de pyjama van Katy afspeelt, maar hij is wel geïntrigeerd door haar speciale uitstraling. Ze gloeit gewoonweg! Met tegenzin neemt hij afscheid. ‘Veel plezier met je aankoop!’ roept hij nog over zijn schouder, terwijl hij de trap af loopt.
‘Plezier met mijn aankoop?’ denkt Katy verward. Wat bedoelt hij daar nu weer mee? Zulke dingen zegt de man normaal gesproken nooit. ‘Dank je,’ roept ze evenzogoed terug, ‘Dat zal wel lukken!’
Met trilende vingers frummelt ze vervolgens aan de tape rondom de grote kartonnen doos. Het pakket lijkt intact. Zit dit tape echter niet een beetje slordig? ‘Is hij toch open geweest aan de zijkant? Of verbeeld ik het me nu maar?’ Ze zal het nooit zeker weten.
Met een mesje snijdt ze de rest van de tape weg. De doos zwaait open. Een kleurige keur aan luiers en plastic broekjes komt tevoorschijn. Leuke dikke nachtluiers met uitbundige prints. Grappige stoffen luiers waar je instant vrolijk van wordt. En de meest geweldige plastic broekjes ever.
Haar handen strelen het plastic van een Japans doorzichtig broekje. Zo zacht en toch heel stevig. Een golf van geluk doorspoelt haar. Ze wil alles accuut aantrekken, maar dat gaat natuurlijk niet. Dus kiest ze er eentje uit. Een schitterend broekje met glitterstippen. Ze neemt het broekje mee naar haar slaapkamer. Maar ergens halverwege verandert ze van plan. Nee, dit broekje moet wachten.
Eerst moet ze namelijk de hondjes uitlaten. En hoewel dat natuurlijk geluierd gebeurt, leent dit broekje zich niet voor de gelegenheid. Ze pakt dus een degelijke roze Suprima uit de kast. Grote Tena eronder en klaar voor de start.
Maar eerst de vieze luier uit en snel onder de douche, Katy! Want kind, wat heb je er weer een bende van gemaakt. Die luier weegt gewoonweg tien kilo! Hoe krijg je het voor elkaar!
In een schoon luiertje met een fris roze broekje onder een schattig jurkje loopt Katykat even later door de steeg richting haar auto. Haar hondjes rennen blij naast haar. Ze gaan uitgebreid naar een park.
Maar voor ze weg gaat ruimt ze alle broekjes en luiers op. Ze sleept de enorme kartonnen doos vol prachtige spulletjes naar haar werkkamer. Daar komt de struise hulp zelden. Daar staat het veilig voor vreemde blikken.
Vreemde blikken en blozen door doldwaze dozen.
Met een heerlijk gevoel loopt Katekind even later door het bos. Wat een fantastisch begin van de dag. Vanmiddag gaat ze alles passen. En meten. Meten met twee maten, de dagmaat en de nachtmaat. Een maatje voor overdag en een maatje s’nachts. Een veilige luier: Je beste vriend.
Een vriend, die niet boos wordt als je in je broek pist. “Oh, Katy, heb je het weer in je broek gedaan? Kon je het toilet weer niet halen?’ lispelt zo’n luiertje dan, ‘Kom maar veilig bij mij. Laat mij je onthullen met zachte liefde. Rust maar uit met je schoot in mijn schulp….’
Katy heeft door een ziekte een probleem met haar zenuwbanen. Die blijven vuren. Dit geldt voornamelijk voor pijnprikkels, maar ook plasprikkels blijven eindeloos afgaan op onhandige momenten. Als ze haar fiets in de berging zet bijvoorbeeld. Het vuren stopt pas als ze vloekend en scheldend het toilet heeft gehaald. Als ze haar blaas kan ontspannen.
Met enige regelmaat haalt ze het toilet echter niet. Als het midden in een bos gebeurd bijvoorbeeld. Of in een winkel….. Een natte plek in haar broekje is het resultaat. Luiers zijn dus echt een uitkomst voor dit piespoesje!
Maar Katy is ook dol op luiers. En dat stamt al uit een tijd ver voordat ze haar medische problemen kreeg. Als klein kind trok ze al de luiers van haar jongere zusje aan. Heerlijk vond ze dat. Daar kon ze toen ook al zo rustig en blij van worden.
Als Katy terug komt van haar uitlaatronde staat de hulp al voor de deur te wachten. Zodra ze binnen zijn gaat ze aan de slag. Het huis wordt met bezems gekeerd. Geen hoekje is veilig voor de kloeke thuiszorg. Katy houdt alles vanaf het balkon in de gaten. Daar zit ze heerlijk in het zonnetjes te lezen in haar intussen vrij natte luier.
Als ze even iets te drinken gaat halen in de keuken kijkt de hulp doordringend naar haar frivole jurkje met daarover een ruimvallende trui. ‘Wat een leuke jurk,’ zegt ze onverwacht vanuit het blinde niks. Katy bedankt haar voor het plotselinge compliment. Maar inwendig maakt ze zich zorgen. Zou de hulp haar dikke luier hebben gespot? En zou ze haar zo willen laten weten, dat dat jurkje de boel echt niet verbergt?
Na een paar uur is het huis aan kant. De thuiszorg tekent haar uren af en vertrekt. ‘Prettig weekend!’ roepen Katy en haar hulp om beurten. Het huis is leeg en verlaten op PiesKaty en de beestjes na.
Snel sleept ons piesertje de grote kartonnen doos weer de huiskamer in. Alles wordt nu helemaal uitgepakt en gepast. Maar wat gek, er mist een pastic broekje! De verpakking zit gewoon in de doos, maar het broekje is verdwenen!
Het is een superleuk glimmend broekje, waar Katy zich nu net zo op had verheugd. Ze herinnert zich, dat het vanmorgen nog op de bank lag, naast de doos. Heeft ze het er wel in terug gedaan? Of ligt het nog ergens te slingeren? Het was dat broekje met glitters, dat ze direct wilde aantrekken. Tot ze van idee veranderde. Heeft ze het soms in haar slaapkamer gelegd, bij de andere plastic broekjes? Waar is dat ding?
2 dagen lang is Katy aan het zoeken, maar nergens is het prachtige broekje te vinden. Ze keert haar hele huis om, maar het broekje is en blijft zoek. Hoe is het mogelijk?
Is het broekje soms onder de bank terecht gekomen? Zou de struise thuiszorg het daar soms hebben gevonden? Zou ze het mee naar huis hebben genomen? Voor zichzelf bijvoorbeeld? Of staat Katy volgende keer een spannende verrassing te wachten? Gooit ze haar bij binnenkomst direct op de keukentafel om dat pissebedje een schone luier om te doen?
Het kan natuurlijk ook, dat er een kaboutertje mee aan de haal is gegaan. Onder Katy’s huis woont namelijk een hele kabouterkolonie. Kaboutertjes dragen ook luiers, dat hebben ze Katy uitgebreid vertelt in een droom.
Een natte droom van een droom. Waarin al die kaboutertjes Katy vastbonden op bed. Om met vereende krachten haar luiertje te verschonen. Voorwaar geen sinecure voor die kleine wezentjes! Haar luier woog in die droom minstens vijfentwintig kilo!
Trappelend van ongeduld wordt de onverbeterlijke pampergirl vrijdagmorgen wakker in haar kletsnatte luier. Hoorde ze daar de bel? Nee, het is voor de buren. Ze zal nog eventjes geduld moeten hebben. Eerst maar eens een bakkie koffie zetten.
Slaapdronken waggelt Katy naar de keuken. Ze maakt zich een beetje zorgen. Straks komt haar thuiszorg de boel aan kant maken en ze wil pertinent niet, dat er precies op dat moment een pakket luiers en plastic broekjes wordt bezorgd. Stel je voor, dat de hulp het pakket zomaar open maakt…… Als Katy eventje niet oplet bijvoorbeeld. Of als ze noodgedwongen met de hondjes naar buiten gaat. Die kun je nu eenmaal geen luiertje om doen. Die beesten moeten echt om de paar uur worden uitgelaten.
Oh, als dat allemaal maar goed gaat. De thuiszorg is namelijk een uit de kluiten gewassen doortastende tante. En zo nieuwsgierig als de pest.
‘Voor je het weet pakt ze er een stevige luier uit om me te verschonen,’ verzucht Katy. Een zowel opwindende als shockerende gedachte. Voor haar geestesoog ziet ze het strenge enigszins gesloten gezicht van haar hulp. Onverbiddelijk haar luier verwisselend. Mopperend op al dat extra werk.
‘Ze heeft uiteindelijk een diploma als verzorgende. Voor haar is een luiertje verschonen bij een volwassene de normaalste zaak van de wereld. Waarschijnlijk doet ze het op de automatische piloot. Een soort Pavlov reactie bij het zien van al die luiers…… Ze is fors genoeg om me zonder pardon in een stevige houdgreep te nemen. Ik heb niks in te brengen, vrees ik….’
Nerveus drinkt Katy haar koffie op. De postbode is laat. Ze wil nog eventjes naar buiten met de honden voordat de hulp komt. Zodat ze zelf thuis is om het pakket aan te pakken, mochten de luiers pas arriveren als de hulp er is.
Haar dilemma is snel voorbij. De bel gaat. De postbode zet het enorme pakket voor de deur. Nieuwsgierig kijkt hij haar aan. De man is helemaal weg van Katy. Al jaren. Het is echt een hele knappe postbode, dat ook nog eens. Onlangs heeft hij zichzelf zelfs spontaan op de koffie uit genodigd. En nu staat hij haar zo indringend op te nemen.
Zou hij stiekem in het pakket hebben gegluurd? Het lijkt er op.
Katy staat in haar eenhoornpyama met daaronder een dikke volle natte eenhoornluier en een stevige eenhoornplastic broek. Een bijpassende ochtendjas floddert om haar geluierde gedaante. Ze ziet er geweldig uit, zo in haar favoriete kledingstukken.
Ze voelt zich ook enorm sexy in haar luier. De postbode heeft geen idee, wat zich allemaal in de pyjama van Katy afspeelt, maar hij is wel geïntrigeerd door haar speciale uitstraling. Ze gloeit gewoonweg! Met tegenzin neemt hij afscheid. ‘Veel plezier met je aankoop!’ roept hij nog over zijn schouder, terwijl hij de trap af loopt.
‘Plezier met mijn aankoop?’ denkt Katy verward. Wat bedoelt hij daar nu weer mee? Zulke dingen zegt de man normaal gesproken nooit. ‘Dank je,’ roept ze evenzogoed terug, ‘Dat zal wel lukken!’
Met trilende vingers frummelt ze vervolgens aan de tape rondom de grote kartonnen doos. Het pakket lijkt intact. Zit dit tape echter niet een beetje slordig? ‘Is hij toch open geweest aan de zijkant? Of verbeeld ik het me nu maar?’ Ze zal het nooit zeker weten.
Met een mesje snijdt ze de rest van de tape weg. De doos zwaait open. Een kleurige keur aan luiers en plastic broekjes komt tevoorschijn. Leuke dikke nachtluiers met uitbundige prints. Grappige stoffen luiers waar je instant vrolijk van wordt. En de meest geweldige plastic broekjes ever.
Haar handen strelen het plastic van een Japans doorzichtig broekje. Zo zacht en toch heel stevig. Een golf van geluk doorspoelt haar. Ze wil alles accuut aantrekken, maar dat gaat natuurlijk niet. Dus kiest ze er eentje uit. Een schitterend broekje met glitterstippen. Ze neemt het broekje mee naar haar slaapkamer. Maar ergens halverwege verandert ze van plan. Nee, dit broekje moet wachten.
Eerst moet ze namelijk de hondjes uitlaten. En hoewel dat natuurlijk geluierd gebeurt, leent dit broekje zich niet voor de gelegenheid. Ze pakt dus een degelijke roze Suprima uit de kast. Grote Tena eronder en klaar voor de start.
Maar eerst de vieze luier uit en snel onder de douche, Katy! Want kind, wat heb je er weer een bende van gemaakt. Die luier weegt gewoonweg tien kilo! Hoe krijg je het voor elkaar!
In een schoon luiertje met een fris roze broekje onder een schattig jurkje loopt Katykat even later door de steeg richting haar auto. Haar hondjes rennen blij naast haar. Ze gaan uitgebreid naar een park.
Maar voor ze weg gaat ruimt ze alle broekjes en luiers op. Ze sleept de enorme kartonnen doos vol prachtige spulletjes naar haar werkkamer. Daar komt de struise hulp zelden. Daar staat het veilig voor vreemde blikken.
Vreemde blikken en blozen door doldwaze dozen.
Met een heerlijk gevoel loopt Katekind even later door het bos. Wat een fantastisch begin van de dag. Vanmiddag gaat ze alles passen. En meten. Meten met twee maten, de dagmaat en de nachtmaat. Een maatje voor overdag en een maatje s’nachts. Een veilige luier: Je beste vriend.
Een vriend, die niet boos wordt als je in je broek pist. “Oh, Katy, heb je het weer in je broek gedaan? Kon je het toilet weer niet halen?’ lispelt zo’n luiertje dan, ‘Kom maar veilig bij mij. Laat mij je onthullen met zachte liefde. Rust maar uit met je schoot in mijn schulp….’
Katy heeft door een ziekte een probleem met haar zenuwbanen. Die blijven vuren. Dit geldt voornamelijk voor pijnprikkels, maar ook plasprikkels blijven eindeloos afgaan op onhandige momenten. Als ze haar fiets in de berging zet bijvoorbeeld. Het vuren stopt pas als ze vloekend en scheldend het toilet heeft gehaald. Als ze haar blaas kan ontspannen.
Met enige regelmaat haalt ze het toilet echter niet. Als het midden in een bos gebeurd bijvoorbeeld. Of in een winkel….. Een natte plek in haar broekje is het resultaat. Luiers zijn dus echt een uitkomst voor dit piespoesje!
Maar Katy is ook dol op luiers. En dat stamt al uit een tijd ver voordat ze haar medische problemen kreeg. Als klein kind trok ze al de luiers van haar jongere zusje aan. Heerlijk vond ze dat. Daar kon ze toen ook al zo rustig en blij van worden.
Als Katy terug komt van haar uitlaatronde staat de hulp al voor de deur te wachten. Zodra ze binnen zijn gaat ze aan de slag. Het huis wordt met bezems gekeerd. Geen hoekje is veilig voor de kloeke thuiszorg. Katy houdt alles vanaf het balkon in de gaten. Daar zit ze heerlijk in het zonnetjes te lezen in haar intussen vrij natte luier.
Als ze even iets te drinken gaat halen in de keuken kijkt de hulp doordringend naar haar frivole jurkje met daarover een ruimvallende trui. ‘Wat een leuke jurk,’ zegt ze onverwacht vanuit het blinde niks. Katy bedankt haar voor het plotselinge compliment. Maar inwendig maakt ze zich zorgen. Zou de hulp haar dikke luier hebben gespot? En zou ze haar zo willen laten weten, dat dat jurkje de boel echt niet verbergt?
Na een paar uur is het huis aan kant. De thuiszorg tekent haar uren af en vertrekt. ‘Prettig weekend!’ roepen Katy en haar hulp om beurten. Het huis is leeg en verlaten op PiesKaty en de beestjes na.
Snel sleept ons piesertje de grote kartonnen doos weer de huiskamer in. Alles wordt nu helemaal uitgepakt en gepast. Maar wat gek, er mist een pastic broekje! De verpakking zit gewoon in de doos, maar het broekje is verdwenen!
Het is een superleuk glimmend broekje, waar Katy zich nu net zo op had verheugd. Ze herinnert zich, dat het vanmorgen nog op de bank lag, naast de doos. Heeft ze het er wel in terug gedaan? Of ligt het nog ergens te slingeren? Het was dat broekje met glitters, dat ze direct wilde aantrekken. Tot ze van idee veranderde. Heeft ze het soms in haar slaapkamer gelegd, bij de andere plastic broekjes? Waar is dat ding?
2 dagen lang is Katy aan het zoeken, maar nergens is het prachtige broekje te vinden. Ze keert haar hele huis om, maar het broekje is en blijft zoek. Hoe is het mogelijk?
Is het broekje soms onder de bank terecht gekomen? Zou de struise thuiszorg het daar soms hebben gevonden? Zou ze het mee naar huis hebben genomen? Voor zichzelf bijvoorbeeld? Of staat Katy volgende keer een spannende verrassing te wachten? Gooit ze haar bij binnenkomst direct op de keukentafel om dat pissebedje een schone luier om te doen?
Het kan natuurlijk ook, dat er een kaboutertje mee aan de haal is gegaan. Onder Katy’s huis woont namelijk een hele kabouterkolonie. Kaboutertjes dragen ook luiers, dat hebben ze Katy uitgebreid vertelt in een droom.
Een natte droom van een droom. Waarin al die kaboutertjes Katy vastbonden op bed. Om met vereende krachten haar luiertje te verschonen. Voorwaar geen sinecure voor die kleine wezentjes! Haar luier woog in die droom minstens vijfentwintig kilo!
Laatst bewerkt: