Katelijne deel I ( 18- ML LG DL WL BL NL )
- Onderwerp starter Winfield
- Startdatum
Baby Brendie
Yay , ikke zo blij in nat luiertje :P
Re: Katelijne (dl tb) intro
Ben zeer benieuwd naar het vervolg !1 !1 !1
Ben zeer benieuwd naar het vervolg !1 !1 !1
stefanbosje
Gewaardeerd Lid
Re: Katelijne (dl tb) intro
kan niet wachten op een vervolg !! !1
kan niet wachten op een vervolg !! !1
Winfield
Privé berichten ontvangen vind ik prima en leuk
Katelijne deel IV a ( 18- ML LG DL WL BL NL )
“Goh mooie ruime kamer”, zei Jeroen om de stilte wat te breken. “Heey en daar staat de teddybeer waarmee je net op de foto stond”, en Jeroen wees naar de hoek van de kamer waar een grote bruine teddybeer in een rieten kinderstoeltje zat.
“Ja haha toen waren we nog even groot”, zei Katelijne lachend.
Jeroen liep naar de beer toe en pakte hem uit het stoeltje, “grappig ja, je bent nu gelukkig wel een stukkie groter, hoewel ik je zo klein ook wel schattig gevonden zou hebben”.
Katelijne glimlachte en keek daarna meteen naar de grond.
“Sorry maak ik je nu verlegen?”, vroeg Jeroen die de teddybeer nog steeds in zijn handen hielt. “Ik bedoel, zou je het leuk vinden om weer zo klein te zijn?”
Katelijne keek weer op en haalde haar schouders even op en zei, “als ik het zou willen heeft dat toch geen nut, ik zal immers nooit meer kleiner kunnen worden”.
“Dat is waar, maar waar een wil is is een weg”, zei Jeroen. “Je zult natuurlijk nooit echt meer zo klein als deze beer kunnen worden, maar je kan wel doen als of”.
Katelijne voelde best aan waar dit gesprek met Jeroen naar toe ging, maar ze durfde er eigenlijk niet verder op in te gaan. Diep in haar hart zou niets liever willen dan weer zo klein te zijn, en daar fantaseerde ze dan ’s avonds in bed ook vaak over. Ze sliep nu al een aantal nachten met een DryNites luierbroekje aan onder haar pyjamashirt, wat overigens ook nog best spannend was, want haar moeder kwam toch best vaak bij Katelijne op de kamer. Meestal was dat alleen even voor een korte nachtzoen, maar soms kwam ze ook even op de rand van het bed zitten voor een babbeltje en dan gebeurde het wel eens dat ze Katelijne even lekker over haar rug aaide. Tot nu toe was dat nog niet gebeurd, maar Katelijne was er wel steeds bang voor dat het zou gebeuren, en wat als haar moeder wat zou merken?
“Je bent een knap en lief meisje Katelijne, je ouders mogen wel trots op je zijn”, zei Jeroen, en hij zette de teddybeer weer terug in de rieten kinderstoel.
“Euh ja dank je”, zei Katelijne die ook niet goed wist wat ze daar nou verder op moest zeggen.
“Zullen we dan maar terug gaan naar de parkeergarage, je moeder zal wel ongerust zijn”, zei Jeroen.
“Ja laten we dat maar doen”, zei Katelijne.
Het aller liefst was ze nog met Jeroen op haar kamer gebleven, en ze wist ook niet waarom maar het voelde goed, het gaf haar een apart en warm gevoel in haar buik. Ze vond Jeroen eigenlijk wel heel erg aardig, en het waren lieve woorden die hij net over haar zei.
“Ik hoop niet voor je dat je moeder erg kwaad wordt”, zei Jeroen.
Katelijne liet haar mond hoeken even sip naar beneden zakken en zei, “ik zal denk ik wel flink op mijn dak krijgen”.
“Jeetje gossie zou het zo erg zijn?”, vroeg Jeroen. “Laten we nu maar snel gaan dan”. En Katelijne en Jeroen liepen samen de trap af naar beneden naar de auto.
“Heb je de sleutel nou?” vroeg Jeroen terwijl hij de auto deur voor Katelijne open hield.
“Ja die heb ik”, zei Katelijne, “alleen moet ik de sleutel nog wel even om wisselen met de sleutel die in de kofferbak ligt anders ziet mijn moeder dat dit de reserve sleutels zijn, zij heeft namelijk der eigen sleutelhanger aan de sleutel zitten”.
“Dan hoop ik dat je moeder niet bij de auto op jou aan het wachten is”, zei Jeroen, en hij gaf Katelijne de gordel aan, sloot de deur en stapte zelf aan de andere kant in.
Jeroen startte de auto en draaide achteruit de straat in. “Zelfde weg weer terug?”, vroeg Jeroen terwijl hij met zijn hand naar voren wees.
“Ja die kant op”, zei Katelijne. En ze had het nog maar net gezegd of ze schoot ineens vooruit in haar stoel en probeerde voorover te bukken, maar door de snelle beweging die Katelijne ineens maakte sloeg de gordel vast en dit voorkwam dat dat haar lukte.
Jeroen die schrok van de ineens zo snelle beweging van Katelijne keek haar aan en riep, “wat doe jij nou?”
Katelijne die nog steeds probeerde te bukken maar daarbij door de gordel belemmerd werd riep, “Ja shit mijn vader, mijn vader komt daar aan rijden!”.
Jeroen keek vooruit en zag in de verte een zwarte Mercedes de straat in rijden.
“Goh mooie ruime kamer”, zei Jeroen om de stilte wat te breken. “Heey en daar staat de teddybeer waarmee je net op de foto stond”, en Jeroen wees naar de hoek van de kamer waar een grote bruine teddybeer in een rieten kinderstoeltje zat.
“Ja haha toen waren we nog even groot”, zei Katelijne lachend.
Jeroen liep naar de beer toe en pakte hem uit het stoeltje, “grappig ja, je bent nu gelukkig wel een stukkie groter, hoewel ik je zo klein ook wel schattig gevonden zou hebben”.
Katelijne glimlachte en keek daarna meteen naar de grond.
“Sorry maak ik je nu verlegen?”, vroeg Jeroen die de teddybeer nog steeds in zijn handen hielt. “Ik bedoel, zou je het leuk vinden om weer zo klein te zijn?”
Katelijne keek weer op en haalde haar schouders even op en zei, “als ik het zou willen heeft dat toch geen nut, ik zal immers nooit meer kleiner kunnen worden”.
“Dat is waar, maar waar een wil is is een weg”, zei Jeroen. “Je zult natuurlijk nooit echt meer zo klein als deze beer kunnen worden, maar je kan wel doen als of”.
Katelijne voelde best aan waar dit gesprek met Jeroen naar toe ging, maar ze durfde er eigenlijk niet verder op in te gaan. Diep in haar hart zou niets liever willen dan weer zo klein te zijn, en daar fantaseerde ze dan ’s avonds in bed ook vaak over. Ze sliep nu al een aantal nachten met een DryNites luierbroekje aan onder haar pyjamashirt, wat overigens ook nog best spannend was, want haar moeder kwam toch best vaak bij Katelijne op de kamer. Meestal was dat alleen even voor een korte nachtzoen, maar soms kwam ze ook even op de rand van het bed zitten voor een babbeltje en dan gebeurde het wel eens dat ze Katelijne even lekker over haar rug aaide. Tot nu toe was dat nog niet gebeurd, maar Katelijne was er wel steeds bang voor dat het zou gebeuren, en wat als haar moeder wat zou merken?
“Je bent een knap en lief meisje Katelijne, je ouders mogen wel trots op je zijn”, zei Jeroen, en hij zette de teddybeer weer terug in de rieten kinderstoel.
“Euh ja dank je”, zei Katelijne die ook niet goed wist wat ze daar nou verder op moest zeggen.
“Zullen we dan maar terug gaan naar de parkeergarage, je moeder zal wel ongerust zijn”, zei Jeroen.
“Ja laten we dat maar doen”, zei Katelijne.
Het aller liefst was ze nog met Jeroen op haar kamer gebleven, en ze wist ook niet waarom maar het voelde goed, het gaf haar een apart en warm gevoel in haar buik. Ze vond Jeroen eigenlijk wel heel erg aardig, en het waren lieve woorden die hij net over haar zei.
“Ik hoop niet voor je dat je moeder erg kwaad wordt”, zei Jeroen.
Katelijne liet haar mond hoeken even sip naar beneden zakken en zei, “ik zal denk ik wel flink op mijn dak krijgen”.
“Jeetje gossie zou het zo erg zijn?”, vroeg Jeroen. “Laten we nu maar snel gaan dan”. En Katelijne en Jeroen liepen samen de trap af naar beneden naar de auto.
“Heb je de sleutel nou?” vroeg Jeroen terwijl hij de auto deur voor Katelijne open hield.
“Ja die heb ik”, zei Katelijne, “alleen moet ik de sleutel nog wel even om wisselen met de sleutel die in de kofferbak ligt anders ziet mijn moeder dat dit de reserve sleutels zijn, zij heeft namelijk der eigen sleutelhanger aan de sleutel zitten”.
“Dan hoop ik dat je moeder niet bij de auto op jou aan het wachten is”, zei Jeroen, en hij gaf Katelijne de gordel aan, sloot de deur en stapte zelf aan de andere kant in.
Jeroen startte de auto en draaide achteruit de straat in. “Zelfde weg weer terug?”, vroeg Jeroen terwijl hij met zijn hand naar voren wees.
“Ja die kant op”, zei Katelijne. En ze had het nog maar net gezegd of ze schoot ineens vooruit in haar stoel en probeerde voorover te bukken, maar door de snelle beweging die Katelijne ineens maakte sloeg de gordel vast en dit voorkwam dat dat haar lukte.
Jeroen die schrok van de ineens zo snelle beweging van Katelijne keek haar aan en riep, “wat doe jij nou?”
Katelijne die nog steeds probeerde te bukken maar daarbij door de gordel belemmerd werd riep, “Ja shit mijn vader, mijn vader komt daar aan rijden!”.
Jeroen keek vooruit en zag in de verte een zwarte Mercedes de straat in rijden.
Winfield
Privé berichten ontvangen vind ik prima en leuk
Katelijne deel IV b ( 18- ML LG DL WL BL NL )
“Gordels moet je met liefde behandelen Katelijne”, zei Jeroen rustig, en hij klikte met zijn hand de gordel van Katelijne los. “En nu bukken Katelijn!”.
Katelijne maakte de gordel verder los en bukte zo ver als zo kon voorover en vroeg met een angstig stemmetje, “kan hij me nu niet zien?, kan hij me nie zien?”.
“Doe maar rustig lieverd”, probeerde Jeroen Katelijne te kalmeren. “Hij verwacht je hier niet, dus hij gaat heus niet speciaal op deze auto letten, blijf maar even gebukt zitten we rijden ….. NU langs hem heen”.
“Mooie auto”, zei Jeroen terwijl hij de auto van Katelijne’s vader passeerde, “en kom maar weer overeind, hij is voorbij”.
Katelijne bleef nog heel even gebukt zitten en kwam toen weer voorzichtig overeind en keek meteen om naar achteren, daar zag ze hoe haar vader de oprit van hun huis opreed. “Volgens mij zijn we net op tijd weg gegaan”, zuchtte ze opgelucht.
“Ja daar hebben we even geluk gehad, het is allemaal wel spannend zo zeg, gebeuren er altijd zoveel dingen als je met jou op pad gaat Katelijn?”, zei Jeroen.
“Nou nee vandaag is het toch echt wel een bijzondere dag”, zei Katelijne.
Jeroen en Katelijne reden verder naar de parkeergarage waar de auto van Katelijne’s moeder nog steeds stond.
Bij de parkeergarage aangekomen reed Jeroen heel voorzichtig naar binnen en zei, “het lijkt me verstandig als je weer heel even bukt, dan kijk ik wel of ik je moeder bij de auto zie staan”.
Katelijne bukte voorover, en dit keer deed ze het rustig genoeg zonder ruzie te krijgen met de gordels.
Jeroen stuurde de auto door de parkeergarage heen naar de plek waar de auto van Katelijne’s moeder stond. “Volgens mij is ze er niet”, zei hij.
Katelijne kwam weer voorzichtig overeind en keek of ze haar moeder ergens zag staan. “Ik zie der ook nergens”, zei ze.
“Ok, ik parkeer de auto achter dat busje daar, dan stap jij voorzichtig uit en ga je de sleutel van je moeder uit de kofferbak pakken”, zei Jeroen. “Let wel op dat je je moeder niet ergens ziet”.
Jeroen parkeerde de auto naast het busje en Katelijne stapte uit. Ze sloot het portier van de auto achter haar en ging achter het busjes staan, voorzichtig keek ze om de hoek van het busje heen of haar moeder echt nergens te bekennen was.
Achter haar hoorde ze het raam van Jeroen’s auto open gaan.
“Katelijn”, zei Jeroen.
“Jhaa?”, verluisterde Katelijne zonder om te kijken naar Jeroen.
“Pas op dat je niet allebei de sleutels in de kofferbak opsluit”, zei Jeroen met een lachje.
“Ik ben heus niet blond”, zei Katelijne en ze liep met kleine passen in de richting van de Polo van haar moeder, klaar om bij iedere verdachte beweging weg te duiken achter een geparkeerde auto.
“Dit was toch wel spannend”, dacht Katelijne en ze voelde hoe haar hart bonsde in haar keel.
Ze was nu bij de Polo en opende met de reserve sleutel de achterklep. Snel pakte ze de sleutels uit de boodschappenkrat, en ze keek nog even na de toch wel grote tas met luiers die ze daar achter de krat had neer gezet. “Mijn eigen echte luiers”, dacht Katelijne en ze sloot de achterklep.
Snel keek ze weer om haar heen of ze haar moeder niet zag, gelukkig was zij nergens te zien. Katelijne liep terug naar de auto van Jeroen en ze zag dat hij inmiddels was uitgestapt.
“Het is gelukt”, zei Katelijne en ze liet Jeroen de sleutels van haar moeders auto zien.
“Ja ik zag het”, zei Jeroen. “Je moest nu maar eens snel naar je moeder op zoek gaan, en als ze vraagt waar je toch al die tijd was zeg je maar dat je op zoek was naar haar en dat je telefoon leeg was”.
“Ja ik hoop dat het meevalt, maar ik vrees het ergste”, zei Katelijne.
“Het komt wel goed Katelijn”, zei Jeroen en hij stak zijn duim op. “Veel plezier met je, euh …met je je weet wel”.
“Dat zal wel lukken”, zei Katelijne en ze glimlachte lief naar Jeroen.
Katelijne draaide zich om en wilde weg lopen maar voelde de hand van Jeroen op haar schouder die haar terug trok. “Zie ik je binnenkort nog een keer?”, vroeg hij terwijl hij Katelijne aankeek.
“Euh ja… ik denk het wel”, stamelde Katelijne.
“Ok, ik hoop dan heel snel”, zei Jeroen en hij trok Katelijne nog wat dichter naar zich toe en gaf haar een voorzichtige zoen op haar wang…
“Gordels moet je met liefde behandelen Katelijne”, zei Jeroen rustig, en hij klikte met zijn hand de gordel van Katelijne los. “En nu bukken Katelijn!”.
Katelijne maakte de gordel verder los en bukte zo ver als zo kon voorover en vroeg met een angstig stemmetje, “kan hij me nu niet zien?, kan hij me nie zien?”.
“Doe maar rustig lieverd”, probeerde Jeroen Katelijne te kalmeren. “Hij verwacht je hier niet, dus hij gaat heus niet speciaal op deze auto letten, blijf maar even gebukt zitten we rijden ….. NU langs hem heen”.
“Mooie auto”, zei Jeroen terwijl hij de auto van Katelijne’s vader passeerde, “en kom maar weer overeind, hij is voorbij”.
Katelijne bleef nog heel even gebukt zitten en kwam toen weer voorzichtig overeind en keek meteen om naar achteren, daar zag ze hoe haar vader de oprit van hun huis opreed. “Volgens mij zijn we net op tijd weg gegaan”, zuchtte ze opgelucht.
“Ja daar hebben we even geluk gehad, het is allemaal wel spannend zo zeg, gebeuren er altijd zoveel dingen als je met jou op pad gaat Katelijn?”, zei Jeroen.
“Nou nee vandaag is het toch echt wel een bijzondere dag”, zei Katelijne.
Jeroen en Katelijne reden verder naar de parkeergarage waar de auto van Katelijne’s moeder nog steeds stond.
Bij de parkeergarage aangekomen reed Jeroen heel voorzichtig naar binnen en zei, “het lijkt me verstandig als je weer heel even bukt, dan kijk ik wel of ik je moeder bij de auto zie staan”.
Katelijne bukte voorover, en dit keer deed ze het rustig genoeg zonder ruzie te krijgen met de gordels.
Jeroen stuurde de auto door de parkeergarage heen naar de plek waar de auto van Katelijne’s moeder stond. “Volgens mij is ze er niet”, zei hij.
Katelijne kwam weer voorzichtig overeind en keek of ze haar moeder ergens zag staan. “Ik zie der ook nergens”, zei ze.
“Ok, ik parkeer de auto achter dat busje daar, dan stap jij voorzichtig uit en ga je de sleutel van je moeder uit de kofferbak pakken”, zei Jeroen. “Let wel op dat je je moeder niet ergens ziet”.
Jeroen parkeerde de auto naast het busje en Katelijne stapte uit. Ze sloot het portier van de auto achter haar en ging achter het busjes staan, voorzichtig keek ze om de hoek van het busje heen of haar moeder echt nergens te bekennen was.
Achter haar hoorde ze het raam van Jeroen’s auto open gaan.
“Katelijn”, zei Jeroen.
“Jhaa?”, verluisterde Katelijne zonder om te kijken naar Jeroen.
“Pas op dat je niet allebei de sleutels in de kofferbak opsluit”, zei Jeroen met een lachje.
“Ik ben heus niet blond”, zei Katelijne en ze liep met kleine passen in de richting van de Polo van haar moeder, klaar om bij iedere verdachte beweging weg te duiken achter een geparkeerde auto.
“Dit was toch wel spannend”, dacht Katelijne en ze voelde hoe haar hart bonsde in haar keel.
Ze was nu bij de Polo en opende met de reserve sleutel de achterklep. Snel pakte ze de sleutels uit de boodschappenkrat, en ze keek nog even na de toch wel grote tas met luiers die ze daar achter de krat had neer gezet. “Mijn eigen echte luiers”, dacht Katelijne en ze sloot de achterklep.
Snel keek ze weer om haar heen of ze haar moeder niet zag, gelukkig was zij nergens te zien. Katelijne liep terug naar de auto van Jeroen en ze zag dat hij inmiddels was uitgestapt.
“Het is gelukt”, zei Katelijne en ze liet Jeroen de sleutels van haar moeders auto zien.
“Ja ik zag het”, zei Jeroen. “Je moest nu maar eens snel naar je moeder op zoek gaan, en als ze vraagt waar je toch al die tijd was zeg je maar dat je op zoek was naar haar en dat je telefoon leeg was”.
“Ja ik hoop dat het meevalt, maar ik vrees het ergste”, zei Katelijne.
“Het komt wel goed Katelijn”, zei Jeroen en hij stak zijn duim op. “Veel plezier met je, euh …met je je weet wel”.
“Dat zal wel lukken”, zei Katelijne en ze glimlachte lief naar Jeroen.
Katelijne draaide zich om en wilde weg lopen maar voelde de hand van Jeroen op haar schouder die haar terug trok. “Zie ik je binnenkort nog een keer?”, vroeg hij terwijl hij Katelijne aankeek.
“Euh ja… ik denk het wel”, stamelde Katelijne.
“Ok, ik hoop dan heel snel”, zei Jeroen en hij trok Katelijne nog wat dichter naar zich toe en gaf haar een voorzichtige zoen op haar wang…
Re: Katelijne (dl tb) intro
Zucht wat een mooi verhaal en dat zeg ik niet zomaar, echt goed geschreven en nog wel door een man ook, heel mooi opgebouwd, ik ben super benieuwd hoe ze het gaat vinden als ze haar eerste luier aantrekt, het doet me allemaal erg veel aan mijn eigen gevoelens denken, vooral die drynites, dat was ook mijn eerste ervaring, maar ook dat gevoel toen je je eerste echte luier in handen kreeg,
heel herkenbaar allemaal.........
Zucht wat een mooi verhaal en dat zeg ik niet zomaar, echt goed geschreven en nog wel door een man ook, heel mooi opgebouwd, ik ben super benieuwd hoe ze het gaat vinden als ze haar eerste luier aantrekt, het doet me allemaal erg veel aan mijn eigen gevoelens denken, vooral die drynites, dat was ook mijn eerste ervaring, maar ook dat gevoel toen je je eerste echte luier in handen kreeg,
heel herkenbaar allemaal.........
Winfield
Privé berichten ontvangen vind ik prima en leuk
Katelijne deel V ( 18- ML LG DL WL BL NL )
Katelijne liep in haar pyjama en op blote voeten zachtjes de trap op naar boven. Ze was deze trap al vaker opgelopen en hoe verder ze naar boven liep, hoe sterker ze die fijne geur rook.
Het was een lekkere en rustgevende geur die ze bij ieder ademhaling zo diep mogelijk in haar probeerde op te nemen, om deze vervolgens in haar hoofd op te slaan. Ze probeerde de geur dan op momenten zoals nu, als ze zich verdrietig en ellendig voelde, weer in haar gedachten op te roepen.
Het was een geur die ze associeerde met die van een babykamer, tenminste zoals ze dacht dat een babykamer ruiken moest.
De geur van luiers, billendoekjes en babyshampoo. Het gaf haar een bepaalde rust en het deed haar ontspannen.
Heel soms als ze zich diep genoeg ontspande, lukte het haar om helemaal boven aan de trap te komen waar ze dan in een klein wit halletje kwam met een witte deur met een goudkleurige deurklink.
Katelijne was klein, ze was een jaar of vijf, hooguit zes. De deur leek heel groot en ze kon alleen bij de goudkleurige klink komen als ze op haar tenen ging staan, soms lukte dat, maar soms lukte dat ook niet en kreeg ze deur met geen mogelijk open.
Vandaag lukte het haar wel om de klink naar beneden te trekken, en de deur naar de kamer opende zich langzaam.
Ze hoorde nu zacht het geluid van een speeldoosje die een ontspannend muziekje speelde, en de ze rook de zo intens lekkere geur nu beter dan ooit te voren.
Katelijne stapte de kamer binnen en keek om haar heen. Het eerste wat ze zag, was dat er overal aan de muren schappen waren met daarop pakken babyluiers. Sommige pakken waren nog dicht, andere pakken waren al wat los gescheurd en daar staken dan de luiers al een beetje uit, klaar om zo uit het pak gepakt te worden.
Op sommige schappen lagen de luiers los opgestapeld zonder verpakking, gewoon in stapeltjes naast elkaar.
De kamer was verder helemaal wit. Alles was wit, de muren, de schappen en ook de commode die tegen de muur aan stond was wit. Op de commode lag een aankleed kussen. Achter het aankleed kussen zaten er allemaal vakjes in de commode met daarin ook stapeltjes opgevouwen luiers, en een doosje met billendoekjes.
Het enigste wat niet wit was was de grote bruine beer die op de hoek van de commode naast het aankleed kussen zat. Katelijne kende deze beer, het was haar eigen teddybeer.
Altijd als Katelijne daar zo voor de commode stond probeerde ze met haar handjes bij de luiers die op de commode lagen te komen. Meestal lukte haar net om met haar vingertjes de onderste paar luiers van de stapel aan te raken. Ze streelde er dan met haar vingertoppen voorzichtig langs heen, en dan voelde ze dat de nog opgevouwen luiers stevig en hard aan voelde.
Ze voelde wel het zachte plastic, en als ze haar vinger dan zachtjes tussen de zijkant van de stapel luiers duwde, voelde ze een heel klein beetje van de zachte binnenkant van de luier.
Ze kreeg iedere keer als ze de luiers zo aanraakte een heel erg warm gevoel van binnen, een gevoel alsof er iets draaide in haar buik, een gevoel van vlinders, een licht gevoel alsof ze zweefde, een gevoel dat ze het beste kon omschrijven als verliefdheid.
Katelijne hoopte steeds dat wanneer ze daar als klein meisje op die babykamer stond er iemand zou zou zijn die haar op de commode zou gaan tillen. Iemand die haar op haar rug op het aankleed kussen zou gaan leggen, en dan lieve woordjes tegen haar zou zeggen.
Iemand die wél bij de stapel luiers zou kunnen komen, en haar een luier in haar handen zou kunnen aangeven.
Katelijne wilde zo graag voelen hoe het zou zijn om zo'n luier in haar handen vast te houden en door haar vingers te laten glijden. Ze zou de luier dan willen openvouwen en het zachte plastic langs haar wangen willen strelen. Tegelijkertijd zou ze de heerlijke geur van de luier willen ruiken en diep in haar gedachten op willen nemen.
Ze zou kijken naar de vrolijke beertjes die op de rand van de luier stonden, en er met haar vingers zachtjes langs heen aaien.
Ondertussen zou de gene die haar op de commode getild had het pyjamajasje van Katelijne voorzichtig over haar buik naar boven schuiven, en haar zachtjes een kusje geven op haar naveltje.
Daarna zou hij of zij Katelijne's pyjamabroekje rustig naar beneden trekken waarna ze in haar onderbroekje op de commode zou liggen.
Katelijne wilde zo graag dat het daarna nog verder zou gaan, en dat haar onderbroekje nu ook uitgedaan werd, en dat ze met haar blote lichaampje een klein bruggetje zou maken waarbij haar billetjes los van het aankleed kussen zouden komen.
Dat de luier onder haar billetjes geschoven zou worden, en daarna hoefde ze dan alleen nog maar haar lichaampje op de zachte luier te laten zakken.
Daarna zou de luier strak tussen haar beentjes worden gevouwen. En als laatste zou de luier met beide plakstrips aan iedere kant goed vast worden geplakt.
Katelijne zou dan eindelijk na al die jaren weten hoe heerlijk het zou zijn om een luier om te hebben. Ze zou het dikke warme gevoel tussen haar benen kunnen voelen. Het zou dan allemaal kloppen, precies zoals ze het altijd in haar dromen voorstelde.
Maar ook dit keer gebeurde het niet. Er was niemand die Katelijne op de commode kon tillen en haar kon verzorgen. Het beeld van de commode werd nu zelfs langzaam vager, en Katelijne voelde hoe ze weer langzaam uit haar roes terug getrokken werd. Terug getrokken, weg uit de babykamer, terug de trap af naar beneden, weg van de rustige muziek van de speeldoos die nu zachtjes in de verte verdween. En ook de heerlijke geuren verdreven nu langzaam uit haar hoofd. Terug naar de werkelijkheid.
Katelijne kneep haar ogen zo hard als ze kon samen, "nee niet nu, ik wil nog niet wakker worden".
Het lukte niet, hoe hard Katelijne ook met haar ogen kneep, ze zag de babykamer niet meer, ze zag de luiers niet meer, het enigste wat Katelijne nu nog zag was het zwarte en donkere van de binnenkant van haar ogen.
Katelijne was teleurgesteld, het was haar weer niet gelukt, er was weer niemand geweest die de kleine Katelijne boven op de commode getild had.
Katelijne opende nu haar ogen. Ze lag op haar rug in haar bed op de zolderkamer. Ze staarde even naar het plafond boven haar en haalde vervolgens haar iPod oortjes uit haar oren. De muziek op haar iPod was inmiddels al gestopt met spelen.
Ze had weer de zelfde fijne droom gehad, een droom die altijd maar weer terug kwam, en haast ieder keer weer precies het zelfde was. Ze had deze droom al toen ze als klein meisje naar de kleuterschool ging. En in deze droom werd Katelijne ook maar nooit ouder, ze bleef altijd maar dat zelfde kleine meisje van toen.
Nu lag Katelijne op bed en ze had haar kleren nog aan. Ze bewoog haar gezicht langs haar rechter bovenarm om de laatste resten van haar tranen weg te vegen.
"Auw", dat deed zeer, en ze keek naar haar arm. Er waren vier grote blauwe vlekken op haar bovenarm te zien, en Katelijne wreef er zachtjes met haar hand overheen.
Het was een hele toestand geweest vanmiddag in het centrum van de stad. Meteen na de afscheidszoen van Jeroen was Katelijne de stad in gelopen op zoek naar haar moeder.
Ze had zich even helemaal speciaal en bijzonder gevoeld, alsof ze in de zevende hemel was met al haar gedachten.
Jeroen was hartstikke aardig voor haar geweest, en het voelde allemaal zo goed.
Het fijne gevoel was echter maar van korte duur geweest, want Katelijne was nog maar net de stad ingelopen of ze hoorde achter haar haar moeder hysterisch roepen, "zo jonge dame, waar kom jij vandaan!?".
Het was een hele scène geweest zo midden in de stad. Katelijne's moeder was tegen haar gaan schreeuwen, ze was ongerust geweest, en ze wilde weten waar ze toch al die tijd had gezeten.
Katelijne had op haar beurt terug geschreeuwd dat ze heus geen klein kind meer was en was daarbij in tranen uitgebarsten. Waarschijnlijk kwamen alle spanningen van de afgelopen middag nu in één keer helemaal los.
Al huilend had Katelijne nog wat nare woorden naar haar moeder geroepen.
De mensen op straat hebben moeten staan kijken wat er toch allemaal gebeurde, dat kon haast niet anders. Maar daar had Katelijne op dat moment maling aan gehad.
Katelijne's moeder die wiskunde docente was op de school in deze stad had zich verder zoveel mogelijk geprobeerd in te houden, de kans was immers groot dat er leerlingen of ouders van leerlingen waren die alles zagen gebeuren.
Ze had toch een soort van voorbeeld functie, en ze kon het haar niet permitteren zo midden op straat tegen haar eigen dochter tekeer te gaan. Wat moesten de mensen dan wel niet van haar denken.
Ze waren samen zo goed en zo kwaad als het maar kon naar de auto gelopen, en Katelijne werd daarbij nog heel even aan de fijne middag met Jeroen herinnerd toen haar moeder haar boos om de auto sleutels had gevraagd.
De hele weg naar huis had Katelijne een preek van haar moeder aan moeten horen. Ze was ook ruim meer dan een uur weg geweest, en haar moeder had haar naar eigen zeggen wel honderd keer geprobeerd te bellen.
Katelijne had nog geschreeuwd dat de batterij van haar telefoon leeg was en dat ze haar overal gezocht had, maar haar moeder luisterde niet naar haar.
Eenmaal thuis had haar moeder Katelijne stevig bij de arm gepakt en haar naar haar kamer gestuurd. Het deed Katelijne echt erg veel pijn zo hard als haar moeder haar kneep. Katelijne had haar eigen losgerukt van haar moeder, en naar haar geschreeuwd dat ze van haar af moest blijven. Daarna was ze huilend naar haar kamer gerend.
Beneden hoorde ze nog hoe nu haar vader en moeder tegen elkaar aan het schreeuwen waren.
Katelijne was huilend op bed gaan liggen, had haar iPod opgezet en was in slaap gevallen.
Katelijne bekeek nu ze wakker was geworden de blauwe plekken op haar arm, en dacht dat haar moeder wel spijt zou hebben als ze dat zou zien.
Op de rood verlichte cijfers van de wekker radio zag Katelijne nu dat het al kwart voor zeven was geweest.
"Ik moet zien dat ik vanavond nog de tas met luiers achter uit de auto haal", dacht Katelijne, en ze ging rechtop in bed zitten.
Het zat haar niet lekker dat de tas met luiers daar nog achter in haar moeders auto stond. Katelijne moest nu een plan gaan bedenken...
Katelijne liep in haar pyjama en op blote voeten zachtjes de trap op naar boven. Ze was deze trap al vaker opgelopen en hoe verder ze naar boven liep, hoe sterker ze die fijne geur rook.
Het was een lekkere en rustgevende geur die ze bij ieder ademhaling zo diep mogelijk in haar probeerde op te nemen, om deze vervolgens in haar hoofd op te slaan. Ze probeerde de geur dan op momenten zoals nu, als ze zich verdrietig en ellendig voelde, weer in haar gedachten op te roepen.
Het was een geur die ze associeerde met die van een babykamer, tenminste zoals ze dacht dat een babykamer ruiken moest.
De geur van luiers, billendoekjes en babyshampoo. Het gaf haar een bepaalde rust en het deed haar ontspannen.
Heel soms als ze zich diep genoeg ontspande, lukte het haar om helemaal boven aan de trap te komen waar ze dan in een klein wit halletje kwam met een witte deur met een goudkleurige deurklink.
Katelijne was klein, ze was een jaar of vijf, hooguit zes. De deur leek heel groot en ze kon alleen bij de goudkleurige klink komen als ze op haar tenen ging staan, soms lukte dat, maar soms lukte dat ook niet en kreeg ze deur met geen mogelijk open.
Vandaag lukte het haar wel om de klink naar beneden te trekken, en de deur naar de kamer opende zich langzaam.
Ze hoorde nu zacht het geluid van een speeldoosje die een ontspannend muziekje speelde, en de ze rook de zo intens lekkere geur nu beter dan ooit te voren.
Katelijne stapte de kamer binnen en keek om haar heen. Het eerste wat ze zag, was dat er overal aan de muren schappen waren met daarop pakken babyluiers. Sommige pakken waren nog dicht, andere pakken waren al wat los gescheurd en daar staken dan de luiers al een beetje uit, klaar om zo uit het pak gepakt te worden.
Op sommige schappen lagen de luiers los opgestapeld zonder verpakking, gewoon in stapeltjes naast elkaar.
De kamer was verder helemaal wit. Alles was wit, de muren, de schappen en ook de commode die tegen de muur aan stond was wit. Op de commode lag een aankleed kussen. Achter het aankleed kussen zaten er allemaal vakjes in de commode met daarin ook stapeltjes opgevouwen luiers, en een doosje met billendoekjes.
Het enigste wat niet wit was was de grote bruine beer die op de hoek van de commode naast het aankleed kussen zat. Katelijne kende deze beer, het was haar eigen teddybeer.
Altijd als Katelijne daar zo voor de commode stond probeerde ze met haar handjes bij de luiers die op de commode lagen te komen. Meestal lukte haar net om met haar vingertjes de onderste paar luiers van de stapel aan te raken. Ze streelde er dan met haar vingertoppen voorzichtig langs heen, en dan voelde ze dat de nog opgevouwen luiers stevig en hard aan voelde.
Ze voelde wel het zachte plastic, en als ze haar vinger dan zachtjes tussen de zijkant van de stapel luiers duwde, voelde ze een heel klein beetje van de zachte binnenkant van de luier.
Ze kreeg iedere keer als ze de luiers zo aanraakte een heel erg warm gevoel van binnen, een gevoel alsof er iets draaide in haar buik, een gevoel van vlinders, een licht gevoel alsof ze zweefde, een gevoel dat ze het beste kon omschrijven als verliefdheid.
Katelijne hoopte steeds dat wanneer ze daar als klein meisje op die babykamer stond er iemand zou zou zijn die haar op de commode zou gaan tillen. Iemand die haar op haar rug op het aankleed kussen zou gaan leggen, en dan lieve woordjes tegen haar zou zeggen.
Iemand die wél bij de stapel luiers zou kunnen komen, en haar een luier in haar handen zou kunnen aangeven.
Katelijne wilde zo graag voelen hoe het zou zijn om zo'n luier in haar handen vast te houden en door haar vingers te laten glijden. Ze zou de luier dan willen openvouwen en het zachte plastic langs haar wangen willen strelen. Tegelijkertijd zou ze de heerlijke geur van de luier willen ruiken en diep in haar gedachten op willen nemen.
Ze zou kijken naar de vrolijke beertjes die op de rand van de luier stonden, en er met haar vingers zachtjes langs heen aaien.
Ondertussen zou de gene die haar op de commode getild had het pyjamajasje van Katelijne voorzichtig over haar buik naar boven schuiven, en haar zachtjes een kusje geven op haar naveltje.
Daarna zou hij of zij Katelijne's pyjamabroekje rustig naar beneden trekken waarna ze in haar onderbroekje op de commode zou liggen.
Katelijne wilde zo graag dat het daarna nog verder zou gaan, en dat haar onderbroekje nu ook uitgedaan werd, en dat ze met haar blote lichaampje een klein bruggetje zou maken waarbij haar billetjes los van het aankleed kussen zouden komen.
Dat de luier onder haar billetjes geschoven zou worden, en daarna hoefde ze dan alleen nog maar haar lichaampje op de zachte luier te laten zakken.
Daarna zou de luier strak tussen haar beentjes worden gevouwen. En als laatste zou de luier met beide plakstrips aan iedere kant goed vast worden geplakt.
Katelijne zou dan eindelijk na al die jaren weten hoe heerlijk het zou zijn om een luier om te hebben. Ze zou het dikke warme gevoel tussen haar benen kunnen voelen. Het zou dan allemaal kloppen, precies zoals ze het altijd in haar dromen voorstelde.
Maar ook dit keer gebeurde het niet. Er was niemand die Katelijne op de commode kon tillen en haar kon verzorgen. Het beeld van de commode werd nu zelfs langzaam vager, en Katelijne voelde hoe ze weer langzaam uit haar roes terug getrokken werd. Terug getrokken, weg uit de babykamer, terug de trap af naar beneden, weg van de rustige muziek van de speeldoos die nu zachtjes in de verte verdween. En ook de heerlijke geuren verdreven nu langzaam uit haar hoofd. Terug naar de werkelijkheid.
Katelijne kneep haar ogen zo hard als ze kon samen, "nee niet nu, ik wil nog niet wakker worden".
Het lukte niet, hoe hard Katelijne ook met haar ogen kneep, ze zag de babykamer niet meer, ze zag de luiers niet meer, het enigste wat Katelijne nu nog zag was het zwarte en donkere van de binnenkant van haar ogen.
Katelijne was teleurgesteld, het was haar weer niet gelukt, er was weer niemand geweest die de kleine Katelijne boven op de commode getild had.
Katelijne opende nu haar ogen. Ze lag op haar rug in haar bed op de zolderkamer. Ze staarde even naar het plafond boven haar en haalde vervolgens haar iPod oortjes uit haar oren. De muziek op haar iPod was inmiddels al gestopt met spelen.
Ze had weer de zelfde fijne droom gehad, een droom die altijd maar weer terug kwam, en haast ieder keer weer precies het zelfde was. Ze had deze droom al toen ze als klein meisje naar de kleuterschool ging. En in deze droom werd Katelijne ook maar nooit ouder, ze bleef altijd maar dat zelfde kleine meisje van toen.
Nu lag Katelijne op bed en ze had haar kleren nog aan. Ze bewoog haar gezicht langs haar rechter bovenarm om de laatste resten van haar tranen weg te vegen.
"Auw", dat deed zeer, en ze keek naar haar arm. Er waren vier grote blauwe vlekken op haar bovenarm te zien, en Katelijne wreef er zachtjes met haar hand overheen.
Het was een hele toestand geweest vanmiddag in het centrum van de stad. Meteen na de afscheidszoen van Jeroen was Katelijne de stad in gelopen op zoek naar haar moeder.
Ze had zich even helemaal speciaal en bijzonder gevoeld, alsof ze in de zevende hemel was met al haar gedachten.
Jeroen was hartstikke aardig voor haar geweest, en het voelde allemaal zo goed.
Het fijne gevoel was echter maar van korte duur geweest, want Katelijne was nog maar net de stad ingelopen of ze hoorde achter haar haar moeder hysterisch roepen, "zo jonge dame, waar kom jij vandaan!?".
Het was een hele scène geweest zo midden in de stad. Katelijne's moeder was tegen haar gaan schreeuwen, ze was ongerust geweest, en ze wilde weten waar ze toch al die tijd had gezeten.
Katelijne had op haar beurt terug geschreeuwd dat ze heus geen klein kind meer was en was daarbij in tranen uitgebarsten. Waarschijnlijk kwamen alle spanningen van de afgelopen middag nu in één keer helemaal los.
Al huilend had Katelijne nog wat nare woorden naar haar moeder geroepen.
De mensen op straat hebben moeten staan kijken wat er toch allemaal gebeurde, dat kon haast niet anders. Maar daar had Katelijne op dat moment maling aan gehad.
Katelijne's moeder die wiskunde docente was op de school in deze stad had zich verder zoveel mogelijk geprobeerd in te houden, de kans was immers groot dat er leerlingen of ouders van leerlingen waren die alles zagen gebeuren.
Ze had toch een soort van voorbeeld functie, en ze kon het haar niet permitteren zo midden op straat tegen haar eigen dochter tekeer te gaan. Wat moesten de mensen dan wel niet van haar denken.
Ze waren samen zo goed en zo kwaad als het maar kon naar de auto gelopen, en Katelijne werd daarbij nog heel even aan de fijne middag met Jeroen herinnerd toen haar moeder haar boos om de auto sleutels had gevraagd.
De hele weg naar huis had Katelijne een preek van haar moeder aan moeten horen. Ze was ook ruim meer dan een uur weg geweest, en haar moeder had haar naar eigen zeggen wel honderd keer geprobeerd te bellen.
Katelijne had nog geschreeuwd dat de batterij van haar telefoon leeg was en dat ze haar overal gezocht had, maar haar moeder luisterde niet naar haar.
Eenmaal thuis had haar moeder Katelijne stevig bij de arm gepakt en haar naar haar kamer gestuurd. Het deed Katelijne echt erg veel pijn zo hard als haar moeder haar kneep. Katelijne had haar eigen losgerukt van haar moeder, en naar haar geschreeuwd dat ze van haar af moest blijven. Daarna was ze huilend naar haar kamer gerend.
Beneden hoorde ze nog hoe nu haar vader en moeder tegen elkaar aan het schreeuwen waren.
Katelijne was huilend op bed gaan liggen, had haar iPod opgezet en was in slaap gevallen.
Katelijne bekeek nu ze wakker was geworden de blauwe plekken op haar arm, en dacht dat haar moeder wel spijt zou hebben als ze dat zou zien.
Op de rood verlichte cijfers van de wekker radio zag Katelijne nu dat het al kwart voor zeven was geweest.
"Ik moet zien dat ik vanavond nog de tas met luiers achter uit de auto haal", dacht Katelijne, en ze ging rechtop in bed zitten.
Het zat haar niet lekker dat de tas met luiers daar nog achter in haar moeders auto stond. Katelijne moest nu een plan gaan bedenken...
luierdikkie
ik ben eigenlijk nog heel klein
Re: Katelijne (dl tb) intro
Wat een Super verhaal
!1
Luierdikkie
Wat een Super verhaal
!1
Luierdikkie
Baby Brendie
Yay , ikke zo blij in nat luiertje :P
Re: Katelijne (dl tb) intro
Super verhaal , kan niet wachten op het vervolg ;D ;D
Super verhaal , kan niet wachten op het vervolg ;D ;D
Winfield
Privé berichten ontvangen vind ik prima en leuk
Beoordeling poll toegevoegd
Ik heb aan het verhaal een beoordeling poll toegevoegd, en het verhaal ingedeeld in de juiste categorieën.
Naar mijn mening is het verhaal geschikt voor alle leeftijden (AL) Mochten de meningen hierover verschillend zijn hoor ik dit graag.
Ik zou het leuk vinden als je het verhaal beoordeel. Nieuwe lezers kunnen dan meteen zien of het überhaupt wel de moeite waard is om het te gaan lezen.
Het staat vrij om tijdens het lezen je beoordeling aan te passen, dit geeft hopelijk een goed beeld.
Aan een vervolg wordt gewerkt, tips en ideeën zijn van harte welkom.
Ik heb aan het verhaal een beoordeling poll toegevoegd, en het verhaal ingedeeld in de juiste categorieën.
Naar mijn mening is het verhaal geschikt voor alle leeftijden (AL) Mochten de meningen hierover verschillend zijn hoor ik dit graag.
Ik zou het leuk vinden als je het verhaal beoordeel. Nieuwe lezers kunnen dan meteen zien of het überhaupt wel de moeite waard is om het te gaan lezen.
Het staat vrij om tijdens het lezen je beoordeling aan te passen, dit geeft hopelijk een goed beeld.
Aan een vervolg wordt gewerkt, tips en ideeën zijn van harte welkom.
stefanbosje
Gewaardeerd Lid
Nog een vervolg? 
dance
dance
Winfield
Privé berichten ontvangen vind ik prima en leuk
Katelijne deel VI a ( 18- ML LG DL WL BL NL )
Katelijne was vanaf haar kamer de zoldertrap naar benden afgelopen en ze stond nu op de overloop van de eerste verdieping. Ze luisterde aandachtig, maar het was stil beneden. Katelijne wist dat als haar vader en moeder weer eens woorden met elkaar hadden gehad, ze meestal de hele avond niks meer tegen elkaar zouden zeggen. Overigens niet dat haar ouders anders wel veel met elkaar praatte.
Katelijne wist al precies hoe haar ouders er beneden bij zouden zitten. Haar moeder zou met een deken in haar stoel voor de erker zitten. Haar stoel stond dan altijd naar de televisie gedraaid, die op deze manier nog geen anderhalve meter bij haar vandaan stond. Ze draaide haar stoel alleen om in de richting van de woonkamer als er bezoek was. De enkele keer dat Katelijne zelf beneden op de bank zat nam haar moeder al niet eens meer de moeite om de stoel een beetje meer naar de de woonkamer toe te draaien. De televisie was dan kennelijk interessanter.
Katelijne zat dan ook voor het grootse gedeelte van de tijd dat ze thuis was op haar zolderkamer, beneden was het gewoon nooit echt gezellig.
Katelijne's vader zat meestal in zijn stoel die meer achter in de woonkamer naast de bank stond. Meestal las hij de krant of een boek, lekker met zijn voeten op de salontafel. De televisie kan hij vanaf de plek waar hij zit ook maar voor de helft zien, dit omdat hij tegen de achterkant van de stoel van Katelijne's moeder aankijkt. Het zou hem ook niet veel kunnen schelen wist Katelijne, televisie boeide hem niet, en wat zijn vrouw hem te vertellen had al helemaal niet leek het. Gezelligheid was bij die twee dan ook altijd ver te zoeken.
Katelijne besloot maar om verder naar beneden te lopen en de situatie in haar op te nemen. Beneden deed ze de deur naar de woonkamer open en ze zag dat haar moeder inderdaad in haar stoel voor de televisie zat, ze had RTL Boulevard opstaan.
Katelijne wist dat er nu twee mogelijkheden waren die zouden kunnen gaan gebeuren. Óf haar moeder was nog steeds boos, ze zou dan blijven zwijgen en naar de televisie blijven kijken waarbij ze meestal gefrustreerd aan haar vinger zat te jeuken.
Óf de tweede mogelijkheid was dat ze in een "ik-wil-het-goed-maken" bui zat, dat ze op zou kijken en wat tegen Katelijne zou gaan zeggen.
Het zou Katelijne in dit geval het beste uitkomen wanneer haar moeder voor de eerste mogelijk zou kiezen. Ze kon dan gemakkelijkere ongestoord haar gang gaan als haar moeder haar toch zou negeren.
Katelijne bleef even in de deuropening staan, en merkte op dat haar moeder wel door had dat ze daar stond maar dat ze niet opkeek van de televisie. "Mooi, ze gaat dus voor mogelijkheid nummer één", dacht Katelijne.
En jawel haar moeder begon nu aan haar vinger te krabben, een teken dat ze er moeite mee had zich in te houden en niet alles er uit te gaan gooien wat er op dat moment in haar hoofd omging.
Katelijne maakte het haar moeder nu een stapje moeilijkere om te blijven zwijgen, door de kamer in te lopen en op de bank te gaan zitten.
De bank stond vlak bij de stoel waar haar vader inzat, en net buiten het gezichtsveld van haar moeder. Katelijne's moeder zou nu haar hoofd moeten draaien om alsnog mogelijkheid twee in werking te laten treden. Maar ze bleef zwijgen en naar de televisie kijken.
Katelijne's vader merkte nu ook op dat zijn dochter vlak bij hem was gaan zitten. Hij zat precies zoals Katelijne voorspeld had lekker in zijn stoel met de benen op tafel in de krant te lezen.
Nu Katelijne was gaan zitten liet hij zijn krant op zijn schoot zakken en vroeg, "heb je geslapen meisje?". En hij wreef ondertussen met zijn hand een paar keer van achter naar voren over zijn haar om Katelijne te gebaren dat haar haren nogal rechtop stonden.
Katelijne die het gebaar meteen begreep, voelde met haar hand over haar haren en ze drukte alles weer een beetje in model.
"Hoe was je schooldag?", ging haar vader verder. Kennelijk wist hij ook niet goed hoe hij de stilte anders wat breken moest.
Katelijne haalde haar schouders op en zei, "ging wel".
Haar vader wist blijkbaar dat dit gesprek op niets zou uitlopen en tilde de krant weer op om verder te lezen. Katelijne zag hoe haar moeder nog steeds zat te peuteren aan haar vingers.
Katelijne bedacht dat dit nu haar kans was om naar haar moeders auto toe te lopen, en het niet langer uit te stellen. Gewoon naar buiten lopen zou te gemakkelijk zijn, haar moeder zou dan zeker argwaan krijgen, en willen weten wat Katelijne aan het doen was. Zo was haar moeder nou eenmaal, dat wist Katelijne.
Katelijne bedacht dat ze dit anders moest gaan aanpakken, en de argwaan van haar moeder niet kon gebruiken nu. Ze stond op van de bank en liep in de richting van de keuken. Ze voelde hoe de ogen van haar moeder haar in haar rug nakeken. Maar gelukkig ze bleef zwijgen.
In de keuken aangekomen opende Katelijne de koelkast en bekeek de inhoud. Ze zocht naar een fles frisdrank die bijna leeg zou zijn. Dat viel tegen, er stond alleen een bijna volle cola fles en verder een fles sinas die tot net iets onder de helft nog gevuld was.
"De sinas fles dan maar", dacht Katelijne en ze haalde de fles uit de koelkast. Ze pakte een glas uit de kast en schonk het vol met de sinas uit de fles.
"Pfff", dacht Katelijne, "daar zitten zeker nog drie glazen fris in voordat ik die fles leeg heb", en ze begon te drinken.
Het koolzuur maakte het niet gemakkelijk om de sinas snel weg te drinken, en Katelijne voelde al naar een paar slokken dat de lucht zich via haar slokdarm een weg naar boven aan het zoeken was. Snel hielt ze haar hand voor haar mond en kon zo het laten van een harde boer voorkomen. Katelijne dacht aan een uitspraak van haar vader, "meisjes boeren niet", en ze dronk weer verder.
Nadat ze het eerste glas leeg had gedronken, schonk ze het tweede glas vol en begon nu met beduidend meer moeite verder te drinken. Ondertussen keek ze naar de fles waar nog een flinke bodem inzat. "Wat doe ik ook moeilijk", dacht Katelijne, en ze liet de laatste sinas uit de fles zachtjes in de gootsteen weglopen.
Ze had nu een lege fles en een volle maag. Maar juist om die lege fles was het Katelijne te doen. "Stap één van de missie geslaagd", dacht Katelijne.
Het was altijd de bedoeling dat wanneer je een fles leeg gemaakt had, je weer een nieuwe fles uit de garage zou pakken. Niet dat Katelijne dat altijd braaf deed, maar ze bedacht dat ze dat dit keer toch maar als wel opgevoed meisje zou gaan doen.
Katelijne zette de lege fles op het aanrecht, en dan wel op zo'n harder manier dat haar moeder het in de woonkamer zou moeten kunnen horen. Voor de zekerheid liet Katelijne de fles nog een keer heel per ongelijk expres omvallen waardoor deze van het aanrecht afrolde en op de plavuizen vloer in de keuken viel.
Het duidelijk herkenbare geluid van een lege plastic fles die op de vloer stuiterde was nu 100% zeker hoorbaar geweest in de woonkamer wist Katelijne.
"Oeps", riep ze, alsof het echt uit onhandigheid van haar gebeurde.
Ze raapte de fles van de grond op en liep nu via de keukendeur de bijkeuken van de garage weer in. Even bleef ze staan, afwachten of haar moeder haar nu echt niet in de gaten aan het houden was, en via de andere deur de garage in zou komen.
"Mam zou nu wel begrijpen dat ik alleen maar even de fles aan het omwisselen ben in de garage", dacht Katelijne.
Katelijne woonde in een huis waar je de garage via wel drie deuren kon bereiken, vier zelfs als je de grote roldeur mee zou tellen, maar die werd eigenlijk nooit gebruikt omdat er nooit een auto binnen stond.
Je kon wel oneindig rondjes blijven lopen in dit huis, waar Katelijne vroeger, wanneer ze verstoppertje aan het speelde was met haar vriendinnetjes dan ook altijd dankbaar gebruik van maakte.
Beide auto's van Katelijne's ouders stonden altijd buiten, die van haar vader onder de carport, en die van haar moeder daar weer schuin achter. Zo geparkeerd dat haar vader er nog net langs uit kon rijden met zijn auto.
Katelijne luisterde, maar het bleef stil. Nu kwam het moeilijkste gedeelte van de missie en ze moest snel handelen. Allereerst moest ze nu de stekker van de buitenverlichting van de carport uit het stopcontact trekken, die zou anders aan schieten via de bewegingsmelder zodra Katelijne naar buiten zou lopen.
Onder de carport bevonden zich ook weer de voordeur, met daar weer naast het zij raam van de woonkamer. Bij dat raam zat Katelijne's vader in de stoel de krant te lezen, wel met de rug naar het raam toe, maar toch voorzichtigheid was geboden.
Het aanschieten van de buitenverlichting onder de carport zou de vader van Katelijne zeker opmerken.
Katelijne pakte een leeg cola kratje dat altijd al als krukje werd gebruikt, zette het op de kop en ging er opstaan. Alleen op die manier kon ze net bij de stekker van de buitenverlichting komen.
De stekker liet niet gemakkelijk los, maar naar even friemelen lukte het dan toch. Nu kon Katelijne redelijk veilig naar buiten sluipen.
Ze viste de Reserver sleutel van haar moeders auto uit haar broekzak. Die had ze sinds vanmiddag nog steeds bij der gedragen, en dat kwam nu van pas.
Katelijne opende het slot van de garagedeur en liep naar buiten. Dit stukje was gemakkelijk, dat liep buiten het zicht van de woonkamer langs de coniferen. Maar eenmaal bij de auto moest ze heel erg voorzichtig gaan worden, want vanaf hier zouden haar ouders vanuit de woonkamer Katelijne kunnen zien.
Zodra Katelijne de coniferen voorbij was kon ze zelf naar binnen de woonkamer inkijken, en ze zag dat haar vader en moeder nog allebei op hun plek zaten. Haar vader had wel de krant laten zaken en keek zo te zien naar de televisie, kennelijk was er net één of ander interessant onderwerp voor hem te zien.
Katelijne liep nu voorzichtig naar haar moeders auto en stak de sleutel achter in het slot van de achterklep. "En nu niet de zelfde fout maken als vanmiddag", dacht ze, en ze liet de sleutel dit keer bewust in het slot steken.
Ze opende de achterklep, en daar stond haar tas, de tas met luiers. En even was er weer dat heerlijke gevoel in haar buik.
Katelijne pakte de tas uit de kofferbak, en het viel haar net als vanmiddag in de parkeergarage weer op dat het wel erg grote tas was. Ze zette de tas achter de auto op de grond en sloot voorzichtig de achterklep van de auto weer.
"Stap twee van de missie geslaagd", mompelde Katelijne zachtjes, "nu zien dat ik die tas ongemerkt naar boven krijg". En Katelijne liep met de tas langs de coniferen terug richting de garage.
Eenmaal in de garage kon Katelijne het niet laten om heel even snel een blik te werpen in de plastic draagtas. "Wauw", wat Katelijne daar zag overtrof gewoon haar mooiste gedachten, "het is gewoon echt een groot pak luiers, en nog helemaal vol!".
Snel zette Katelijne de tas op de grond, vlak bij de deur naar de hal. Daarna pakte ze een nieuwe fles sinas uit de voorraadkast en liep via de andere deur de keuken weer in waar ze de fles in de koelkast zette.
Daarna liep ze meteen door naar de woonkamer waar alles nog precies hetzelfde was als twee minuten geleden. Haar moeder bleef net doen of Katelijne niet bestond, maar daar had Katelijne nu op dit moment helemaal geen moeite mee. En zonder zelf ook wat te zeggen liep Katelijne links de hal in en sloot de deur achter haar.
Ze liep nu door de hal en opende zachtjes de deur die weer in de garage uit kwam. Snel pakte ze de tas met luiers die ze daar had neergezet, en net toen Katelijne zich wilde omdraaien om met de tas in haar handen naar binnen te lopen hoorde ze voetstappen vanuit de kamer die richting de hal kwamen.
Zo snel als een muis trok Katelijne de deur naar de toilet open en gooide de tas met luiers daar naar binnen. De tas viel daar met een doffe plof op de grond.
Net op tijd, want Katelijne zag nu hoe de klink van de woonkamerdeur deur naar beneden ging.
Snel dook Katelijne ook de toilet ruimte in en draaide de deur achter haar op slot. Katelijne ging met haar broek nog aan op het toilet zitten, en luisterde. Haar hart bonsde in haar keel...
Katelijne was vanaf haar kamer de zoldertrap naar benden afgelopen en ze stond nu op de overloop van de eerste verdieping. Ze luisterde aandachtig, maar het was stil beneden. Katelijne wist dat als haar vader en moeder weer eens woorden met elkaar hadden gehad, ze meestal de hele avond niks meer tegen elkaar zouden zeggen. Overigens niet dat haar ouders anders wel veel met elkaar praatte.
Katelijne wist al precies hoe haar ouders er beneden bij zouden zitten. Haar moeder zou met een deken in haar stoel voor de erker zitten. Haar stoel stond dan altijd naar de televisie gedraaid, die op deze manier nog geen anderhalve meter bij haar vandaan stond. Ze draaide haar stoel alleen om in de richting van de woonkamer als er bezoek was. De enkele keer dat Katelijne zelf beneden op de bank zat nam haar moeder al niet eens meer de moeite om de stoel een beetje meer naar de de woonkamer toe te draaien. De televisie was dan kennelijk interessanter.
Katelijne zat dan ook voor het grootse gedeelte van de tijd dat ze thuis was op haar zolderkamer, beneden was het gewoon nooit echt gezellig.
Katelijne's vader zat meestal in zijn stoel die meer achter in de woonkamer naast de bank stond. Meestal las hij de krant of een boek, lekker met zijn voeten op de salontafel. De televisie kan hij vanaf de plek waar hij zit ook maar voor de helft zien, dit omdat hij tegen de achterkant van de stoel van Katelijne's moeder aankijkt. Het zou hem ook niet veel kunnen schelen wist Katelijne, televisie boeide hem niet, en wat zijn vrouw hem te vertellen had al helemaal niet leek het. Gezelligheid was bij die twee dan ook altijd ver te zoeken.
Katelijne besloot maar om verder naar beneden te lopen en de situatie in haar op te nemen. Beneden deed ze de deur naar de woonkamer open en ze zag dat haar moeder inderdaad in haar stoel voor de televisie zat, ze had RTL Boulevard opstaan.
Katelijne wist dat er nu twee mogelijkheden waren die zouden kunnen gaan gebeuren. Óf haar moeder was nog steeds boos, ze zou dan blijven zwijgen en naar de televisie blijven kijken waarbij ze meestal gefrustreerd aan haar vinger zat te jeuken.
Óf de tweede mogelijkheid was dat ze in een "ik-wil-het-goed-maken" bui zat, dat ze op zou kijken en wat tegen Katelijne zou gaan zeggen.
Het zou Katelijne in dit geval het beste uitkomen wanneer haar moeder voor de eerste mogelijk zou kiezen. Ze kon dan gemakkelijkere ongestoord haar gang gaan als haar moeder haar toch zou negeren.
Katelijne bleef even in de deuropening staan, en merkte op dat haar moeder wel door had dat ze daar stond maar dat ze niet opkeek van de televisie. "Mooi, ze gaat dus voor mogelijkheid nummer één", dacht Katelijne.
En jawel haar moeder begon nu aan haar vinger te krabben, een teken dat ze er moeite mee had zich in te houden en niet alles er uit te gaan gooien wat er op dat moment in haar hoofd omging.
Katelijne maakte het haar moeder nu een stapje moeilijkere om te blijven zwijgen, door de kamer in te lopen en op de bank te gaan zitten.
De bank stond vlak bij de stoel waar haar vader inzat, en net buiten het gezichtsveld van haar moeder. Katelijne's moeder zou nu haar hoofd moeten draaien om alsnog mogelijkheid twee in werking te laten treden. Maar ze bleef zwijgen en naar de televisie kijken.
Katelijne's vader merkte nu ook op dat zijn dochter vlak bij hem was gaan zitten. Hij zat precies zoals Katelijne voorspeld had lekker in zijn stoel met de benen op tafel in de krant te lezen.
Nu Katelijne was gaan zitten liet hij zijn krant op zijn schoot zakken en vroeg, "heb je geslapen meisje?". En hij wreef ondertussen met zijn hand een paar keer van achter naar voren over zijn haar om Katelijne te gebaren dat haar haren nogal rechtop stonden.
Katelijne die het gebaar meteen begreep, voelde met haar hand over haar haren en ze drukte alles weer een beetje in model.
"Hoe was je schooldag?", ging haar vader verder. Kennelijk wist hij ook niet goed hoe hij de stilte anders wat breken moest.
Katelijne haalde haar schouders op en zei, "ging wel".
Haar vader wist blijkbaar dat dit gesprek op niets zou uitlopen en tilde de krant weer op om verder te lezen. Katelijne zag hoe haar moeder nog steeds zat te peuteren aan haar vingers.
Katelijne bedacht dat dit nu haar kans was om naar haar moeders auto toe te lopen, en het niet langer uit te stellen. Gewoon naar buiten lopen zou te gemakkelijk zijn, haar moeder zou dan zeker argwaan krijgen, en willen weten wat Katelijne aan het doen was. Zo was haar moeder nou eenmaal, dat wist Katelijne.
Katelijne bedacht dat ze dit anders moest gaan aanpakken, en de argwaan van haar moeder niet kon gebruiken nu. Ze stond op van de bank en liep in de richting van de keuken. Ze voelde hoe de ogen van haar moeder haar in haar rug nakeken. Maar gelukkig ze bleef zwijgen.
In de keuken aangekomen opende Katelijne de koelkast en bekeek de inhoud. Ze zocht naar een fles frisdrank die bijna leeg zou zijn. Dat viel tegen, er stond alleen een bijna volle cola fles en verder een fles sinas die tot net iets onder de helft nog gevuld was.
"De sinas fles dan maar", dacht Katelijne en ze haalde de fles uit de koelkast. Ze pakte een glas uit de kast en schonk het vol met de sinas uit de fles.
"Pfff", dacht Katelijne, "daar zitten zeker nog drie glazen fris in voordat ik die fles leeg heb", en ze begon te drinken.
Het koolzuur maakte het niet gemakkelijk om de sinas snel weg te drinken, en Katelijne voelde al naar een paar slokken dat de lucht zich via haar slokdarm een weg naar boven aan het zoeken was. Snel hielt ze haar hand voor haar mond en kon zo het laten van een harde boer voorkomen. Katelijne dacht aan een uitspraak van haar vader, "meisjes boeren niet", en ze dronk weer verder.
Nadat ze het eerste glas leeg had gedronken, schonk ze het tweede glas vol en begon nu met beduidend meer moeite verder te drinken. Ondertussen keek ze naar de fles waar nog een flinke bodem inzat. "Wat doe ik ook moeilijk", dacht Katelijne, en ze liet de laatste sinas uit de fles zachtjes in de gootsteen weglopen.
Ze had nu een lege fles en een volle maag. Maar juist om die lege fles was het Katelijne te doen. "Stap één van de missie geslaagd", dacht Katelijne.
Het was altijd de bedoeling dat wanneer je een fles leeg gemaakt had, je weer een nieuwe fles uit de garage zou pakken. Niet dat Katelijne dat altijd braaf deed, maar ze bedacht dat ze dat dit keer toch maar als wel opgevoed meisje zou gaan doen.
Katelijne zette de lege fles op het aanrecht, en dan wel op zo'n harder manier dat haar moeder het in de woonkamer zou moeten kunnen horen. Voor de zekerheid liet Katelijne de fles nog een keer heel per ongelijk expres omvallen waardoor deze van het aanrecht afrolde en op de plavuizen vloer in de keuken viel.
Het duidelijk herkenbare geluid van een lege plastic fles die op de vloer stuiterde was nu 100% zeker hoorbaar geweest in de woonkamer wist Katelijne.
"Oeps", riep ze, alsof het echt uit onhandigheid van haar gebeurde.
Ze raapte de fles van de grond op en liep nu via de keukendeur de bijkeuken van de garage weer in. Even bleef ze staan, afwachten of haar moeder haar nu echt niet in de gaten aan het houden was, en via de andere deur de garage in zou komen.
"Mam zou nu wel begrijpen dat ik alleen maar even de fles aan het omwisselen ben in de garage", dacht Katelijne.
Katelijne woonde in een huis waar je de garage via wel drie deuren kon bereiken, vier zelfs als je de grote roldeur mee zou tellen, maar die werd eigenlijk nooit gebruikt omdat er nooit een auto binnen stond.
Je kon wel oneindig rondjes blijven lopen in dit huis, waar Katelijne vroeger, wanneer ze verstoppertje aan het speelde was met haar vriendinnetjes dan ook altijd dankbaar gebruik van maakte.
Beide auto's van Katelijne's ouders stonden altijd buiten, die van haar vader onder de carport, en die van haar moeder daar weer schuin achter. Zo geparkeerd dat haar vader er nog net langs uit kon rijden met zijn auto.
Katelijne luisterde, maar het bleef stil. Nu kwam het moeilijkste gedeelte van de missie en ze moest snel handelen. Allereerst moest ze nu de stekker van de buitenverlichting van de carport uit het stopcontact trekken, die zou anders aan schieten via de bewegingsmelder zodra Katelijne naar buiten zou lopen.
Onder de carport bevonden zich ook weer de voordeur, met daar weer naast het zij raam van de woonkamer. Bij dat raam zat Katelijne's vader in de stoel de krant te lezen, wel met de rug naar het raam toe, maar toch voorzichtigheid was geboden.
Het aanschieten van de buitenverlichting onder de carport zou de vader van Katelijne zeker opmerken.
Katelijne pakte een leeg cola kratje dat altijd al als krukje werd gebruikt, zette het op de kop en ging er opstaan. Alleen op die manier kon ze net bij de stekker van de buitenverlichting komen.
De stekker liet niet gemakkelijk los, maar naar even friemelen lukte het dan toch. Nu kon Katelijne redelijk veilig naar buiten sluipen.
Ze viste de Reserver sleutel van haar moeders auto uit haar broekzak. Die had ze sinds vanmiddag nog steeds bij der gedragen, en dat kwam nu van pas.
Katelijne opende het slot van de garagedeur en liep naar buiten. Dit stukje was gemakkelijk, dat liep buiten het zicht van de woonkamer langs de coniferen. Maar eenmaal bij de auto moest ze heel erg voorzichtig gaan worden, want vanaf hier zouden haar ouders vanuit de woonkamer Katelijne kunnen zien.
Zodra Katelijne de coniferen voorbij was kon ze zelf naar binnen de woonkamer inkijken, en ze zag dat haar vader en moeder nog allebei op hun plek zaten. Haar vader had wel de krant laten zaken en keek zo te zien naar de televisie, kennelijk was er net één of ander interessant onderwerp voor hem te zien.
Katelijne liep nu voorzichtig naar haar moeders auto en stak de sleutel achter in het slot van de achterklep. "En nu niet de zelfde fout maken als vanmiddag", dacht ze, en ze liet de sleutel dit keer bewust in het slot steken.
Ze opende de achterklep, en daar stond haar tas, de tas met luiers. En even was er weer dat heerlijke gevoel in haar buik.
Katelijne pakte de tas uit de kofferbak, en het viel haar net als vanmiddag in de parkeergarage weer op dat het wel erg grote tas was. Ze zette de tas achter de auto op de grond en sloot voorzichtig de achterklep van de auto weer.
"Stap twee van de missie geslaagd", mompelde Katelijne zachtjes, "nu zien dat ik die tas ongemerkt naar boven krijg". En Katelijne liep met de tas langs de coniferen terug richting de garage.
Eenmaal in de garage kon Katelijne het niet laten om heel even snel een blik te werpen in de plastic draagtas. "Wauw", wat Katelijne daar zag overtrof gewoon haar mooiste gedachten, "het is gewoon echt een groot pak luiers, en nog helemaal vol!".
Snel zette Katelijne de tas op de grond, vlak bij de deur naar de hal. Daarna pakte ze een nieuwe fles sinas uit de voorraadkast en liep via de andere deur de keuken weer in waar ze de fles in de koelkast zette.
Daarna liep ze meteen door naar de woonkamer waar alles nog precies hetzelfde was als twee minuten geleden. Haar moeder bleef net doen of Katelijne niet bestond, maar daar had Katelijne nu op dit moment helemaal geen moeite mee. En zonder zelf ook wat te zeggen liep Katelijne links de hal in en sloot de deur achter haar.
Ze liep nu door de hal en opende zachtjes de deur die weer in de garage uit kwam. Snel pakte ze de tas met luiers die ze daar had neergezet, en net toen Katelijne zich wilde omdraaien om met de tas in haar handen naar binnen te lopen hoorde ze voetstappen vanuit de kamer die richting de hal kwamen.
Zo snel als een muis trok Katelijne de deur naar de toilet open en gooide de tas met luiers daar naar binnen. De tas viel daar met een doffe plof op de grond.
Net op tijd, want Katelijne zag nu hoe de klink van de woonkamerdeur deur naar beneden ging.
Snel dook Katelijne ook de toilet ruimte in en draaide de deur achter haar op slot. Katelijne ging met haar broek nog aan op het toilet zitten, en luisterde. Haar hart bonsde in haar keel...
