Winfield
Privé berichten ontvangen vind ik prima en leuk
Katelijne voelde de spanning in haar onderbuik. Ze keek nog eens een keer op haar laptop die ze voor haar neus in haar bed had naar gezet.
'nog een uurtje en dan is het half vier,' dacht ze.
Ze stuurde de cursor met haar vinger behendig over het scherm van de laptop heen en bekeek ondertussen vluchtig de tekst uit de e-mail die ze aan haar voorbij liet glijden.
Ze had vandaag voor het eerst in haar leven afgesproken met een andere 'luierliefhebber', die ze nog maar pas geleden had leren kennen op een forum voor luierliefhebbers.
Hoewel afspreken een groot woord was, want ze had enkel afgesproken om een pakketje met echte Tena maxi luiers maat 'S' aan te nemen, en daarna meteen weer door te fietsen.
Katelijne wist niet hoe het kwam en waar het vandaan kwam, maar ze kreeg altijd al, zolang als ze zich al wist te herinneren, een fijn en apart gevoel in haar buik bij alles wat ook maar iets met luiers te maken had.
Als klein klein meisje stond ze al bij de verschoon beurt van haar kleine nichtje te kijken en dacht ze, 'kon ik, in plaats van mijn nichtje, daar maar zo schaamteloos lekker met mijn beentjes gespreid liggen, terwijl mijn tante mij een schone luier onder mijn billen zou schuiven'.
'Wat zou dat een heerlijk gevoel moeten zijn,' verzuchte ze dan in zich zelf.
Zo klein als Katelijne toen ook was, wist ze wel dat ze daar niet zo maar om kon vragen zonder vreemd aangekeken te worden. En bovendien was zo ook al vanaf haar tweede levensjaar zowel overdag, als 's nachts helemaal 'droog'.
'Dat heb ik weer,' dacht ze vaak in haar zelf. 'Dan ben je gek op luiers, en dan ben je zelf al zo vroeg zindelijk, waardoor je het luier dragen niet eens meer kan herinneren, hoe het is en hoe het voelt.'
Katelijne was zelf inmiddels veertien jaar, en ze was er sinds een aantal maanden via het internet achter gekomen dat ze helemaal niet de enige op de wereld was die het dragen van luiers als bijzonder ervaart.
Ze was via een simpele 'Google' zoekopdracht op de website van een club voor luierliefhebbers terecht gekomen, en daar was een wereld voor haar open gegaan. Ze had zich aangemeld op het forum, en ze had zichzelf in korte tijd al heel erg eigen gemaakt op deze website.
Ze had het nu zelfs een aantal dagen geleden aan gedurfd om bij de supermarkt een pak met 'DryNites' te gaan halen, dat zijn speciale luierbroekjes voor oudere kinderen die nog last hebben van bedplassen. Katelijne was er speciaal voor naar een supermarkt in een andere wijk in de stad gefietst om te voorkomen dat ze bekenden tegen zou komen.
In de supermarkt had ze na even te aarzelen een pak DryNites luiers speciaal voor meisje gepakt en was meteen naar de kassa gelopen.
Bij de kassa had ze, ondanks dat ze probeerde zo normaal mogelijk te doen, het bonzen van haar hart gevoeld. Ze moest vast een vuurrood hoofd hebben gehad dat kon niet anders. Voor haar gevoel keek iedereen haar aan, en zou iedereen weten dat ze nog luiers gebruikte. Na het afrekenen had ze de luiers dan ook meteen in een plastic tas gestopt en was zo snel mogelijk de winkel uit gelopen.
Eenmaal thuis was ze meteen naar haar kamer gegaan en had ze de verpakking voorzichtig open gemaakt, ze had er een luier uitgepakt en bij het zien en voelen van de luier had ze een bijzonder en warm gevoel in haar buik gekregen. Zo'n grote luier had ze nog nooit eerder gezien! Katelijne had vervolgens haar broek en slipje uitgetrokken en had daarna de luier voorzichtig als een onderbroek aan gedaan, ze kon gewoon niet langer wachten. De luier paste, en het voelde zo heerlijk aan tussen haar benen, als of ze al jaren op dit gevoel had gewacht. Het was dus gelukt, ze had nu eindelijk haar eigen luiers!
Nadat Katelijne een beetje van de opwinding was bekomen had ze zich bedacht dat ze het pak met de luierbroekjes goed moest gaan verstoppen. En ze had na even denken een goede plek achter haar bed gevonden onder de schuine overkapping van het dak, daar zou ze de luierbroekjes samen met wat oude Donald Duckjes bewaren in een opbergbox. Ze moest er ook niet aan denken dat haar vader of moeder er ooit achter zouden komen dat ze luiers op haar kamer verstopte. Mocht het ooit gebeuren dat ze betrapt zou worden, dan had ze zich zelf voor genomen om te zeggen dat ze last had van bedplassen en er uit schaamte niet over durfde te praten. Maar ze hoopte dus werkelijk dat het nooit tot zo'n confrontatie tussen haar en haar ouders zou komen.
Katelijne had op het forum Jeroen leren kennen. Jeroen was 29 jaar oud, en hij was dus al een stuk ouder dan Katelijne. Toch hadden ze leuke gesprekken samen, en het ging daarbij niet eens altijd alleen maar over luiers. Over andere alledaagse dingen konden ze samen ook heerlijk kletsen.
Voor Katelijne was lastig om zelf aan echte incontinentie luiers te komen, een luier die ze, net als een echte baby luier, onder haar billen kon schuiven, om haar heen kon vouwen en dan dicht kon plakken. Een luier die lekker dik tussen haar benen aan zou voelen, en die bij het bewegen een klein beetje zou kraken. Dat zou toch heel wat 'echter' zijn dan de DryNites luierbroekjes die ze nu had. Ze was echt wel heel blij met haar zelf gekochte DryNites, maar die luiers waren er eigenlijk voor gemaakt om juist zo min mogelijk op luiers te lijken en meer als ondergoed te zijn. En net als ondergoed, dat was juist wat Katelijne eigenlijk níet wilde.
Jeroen kon voor Katelijne wel een aantal luiers regelen, luiers van het merk Tena Maxi, en dan in de maat S, die zijn eigenlijk bedoeld voor grotere kinderen met incontinentie problemen, iets heftigere dan bedplassen zeg maar.
Maat S, Katelijne hoopte dat ze daar met haar toch wel tengere lichaamsbouw nog wel in zou passen.
En vandaag was het dan zover, Katelijne en Jeroen hadden met elkaar afgesproken om de Tena luiers te overhandigen. Gewoon overhandigen en verder niets, dat leek ze allebei al spannend genoeg.
Katelijne lag met haar laptop in bed en las de mail nog eens door waarin ze met Jeroen had afgesproken. Vanmiddag om half vier voor de C1000 supermarkt in het overdekte winkelcentrum bij haar in de stad. Katelijne had aan haar moeder verteld dat ze vanmiddag nog even naar de stad wilde gaan om naar een leuk jurkje te kijken wat ze had gezien.
Katelijne's moeder was docent wiskunde en gaf les op de zelfde school als waar Katelijne op zat. Ze had direct na schooltijd vergadering, en omdat de vader van Katelijne doorgaans ook nooit voor zes uur thuis was moest het vanmiddag gaan lukken de luiers ongemerkt haar zolder kamertje op te krijgen.
Jeroen woonde niet echt dicht bij Katelijne in de buurt, maar hij kwam zo nu en dan wel eens in de buurt van de stad waar Katelijne woonde.
'Hij zal nu al wel onderweg zijn,' dacht Katelijne.
Hoewel ze elkaar nu via de gesprekken op internet toch al best wel goed kenden, bleef het allemaal best wel spannend. Katelijne had tot dusver alleen nog maar de foto van Jeroen gezien, en voor Jeroen was dat bij Katelijne al niet veel anders, hij kende haar ook alleen nog maar van de foto.
'Zou Jeroen wel werkelijk zijn wie hij zei dat hij was, zou de jongen op de foto Jeroen wel zijn?' allemaal vragen die door het hoofd van Katelijne heen spookte, ze werd er dan ook vaak genoeg voor gewaarschuwd om niet met vreemde mannen af te spreken.
Buiten viel ondertussen de regen mals uit de hemel. 'Als het zo blijft regenen is het eigenlijk helemaal geen weer om met de fiets naar het winkelcentrum te fietsen', dacht Katelijne. Op dat moment kwam er net een nieuwe mail binnen op haar laptop, het was van Jeroen:
Hey Katelijne, het is niet heel erg mooi weer, je komt toch nog wel? Ik ben er bijna!
Hopelijk tot zo! Groetjes Jeroen (spannend hè)
Katelijne voelde weer even een kriebel in haar buik van de spanning. Ze wilde net de mail gaan beantwoorden toen haar mobiele telefoon ging, door de spanning schrok ze van de ineens zo luide melodie door haar kamer.
Ze zag op haar beeldscherm dat het haar moeder was die belde. 'Nee hè, wat nu weer?' dacht Katelijne en veegde met haar vinger over het scherm van haar mobiel om het gesprek te beantwoorden.
'Met mama', klonk het aan de andere kant van de lijn. 'Zeg de vergadering gaat niet door, mama komt nu naar huis en dan gaan we samen met de auto naar de stad, dan hoef je niet door de regen te fietsen'.
'Oh nee hè wat nu?' dacht Katelijne, 'als mijn ma zo thuis is kan ik het wel vergeten dat ik de luiers ongemerkt naar boven krijg.'
'Zorg je ervoor dat je zo klaar staat schatje, dan kom ik er nu aan', zei de moeder van Katelijne.
'Euh ja ma is goed,' zei Katelijne die op dat moment ook niet wist wat ze anders moest zeggen.
'Tot zo dan,' klonk het door de telefoon. 'Tot zo mam,' zei Katelijne, en hing op.
Katelijne stond op uit haar bed, liep naar het schuine zolderraam en keek naar buiten, het leek nu juist net een beetje op te klaren in de verte.
'Wat moet ik nu doen,' en ze dacht snel na. Katelijne pakte de laptop van haar bed en zette die op haar bureau en drukte op de 'beantwoorden' knop om de mail van Jeroen te beantwoorden.
Ooh! Mij moeders vergadering gaat niet door!!! ik doe mijn best om te komen maar weet niet zeker!
Ik stuur je als ze thuis is nog een bericht of het gaat lukken!
Xxx
Katelijne drukte op de verzend knop, en de e-mail was weg. Snel trok ze haar schoenen aan. 'Als ik mama nu maar kan overtuigen dat ik heus wel alleen naar de stad kan nu het toch bijna droog is,' dacht Katelijne terwijl ze luisterde naar de regen druppels die nog duidelijk hoorbaar waren op het dak van haar zolder kamertje.
Katelijne had haar schoenen nog maar net aan toen er al weer een mailtje terug kwam van Jeroen.
Hey Katelijne, jeetje dat is even minder. Op zich heb ik geen haast, dus als je straks
ergens even een gaatje hebt en weet weg te komen, dan hoop ik dat jet nog lukt.
Ik hoor het zo wel...
Katelijne antwoorden, 'als het blijf regenen staat mijn moeder erop dat ik met haar met de auto mee ga naar de stad, sorrysorrysorry, misschien een ander keer?
Het zat Katelijne niet lekker, 'wat zal Jeroen nu van me denken, dat ik niet durf te komen?' dacht Katelijne. Ze hoorde benden voor het huis de auto van haar moederen claxonneren, ze keek op de klok, 'vijf voor drie,' ze zuchtte, klapte de klep van haar laptop dicht en liep de twee trappen af naar beneden.
'Dag schat,' zei haar moeder toen Katelijne bij haar in de auto stapte. 'Even gezellig met je mama naar de stad,' vervolgde de moeder van Katelijne.
Katelijne zei niets, en keek haar moeder alleen maar even kort aan.
Ze reden naar de stad, en kwamen langs het winkelcentrum waar Katelijne met Jeroen had afgesproken.
'Hier ergens zal Jeroen nu wel zijn,' dacht Katelijne in haar zelf terwijl ze in een wanhopige poging naar buiten keek om te zien of er iemand liep die op Jeroen leek. Ze wist ook wel dat dat haast niet mogelijk zou zijn, ze kende Jeroen immers alleen maar een foto.
Even later reden ze de parkeergarage in het centrum van de stad in, en parkeerde de moeder van Katelijne de auto in één van de vrije vakken. Samen liepen ze vervolgens de binnenstad in.
'Ik wil eerst even bij De Tuinen naar een zalfje kijken voor mijn schrale huid,' zei de moeder van Katelijne, en ze liep de winkel al binnen.
De Tuinen was een saaie winkel met allemaal natuur producten, en bovendien rook het er binnen ook nog eens vies naar een heleboel sterke kruiden luchtjes door elkaar.
Het was druk in de winkel en de moeder van Katelijne kon zelf zo snel niet vinden wat ze moest hebben.
'Mam ik ga naar de overkant naar de Vero Moda om daar vast even naar dat jurkje te kijken, zie ik je daar?' vroeg Katelijne aan haar moeder.
'Is goed lieverd, ga maar vast ik kom er zo aan,' zei de moeder van Katelijne.
Katelijne stak over naar de overkant van de winkelstraat, 'Had ik nu maar het telefoonnummer van Jeroen, dan kon ik hem in ieder geval een berichtje sturen,' dacht ze terwijl ze de Vero Moda inliep.
Katelijne keek maar een beetje doelloos tussen de rekken vol met kleding, ze was er eigenlijk helemaal niet bij met haar gedachten en bovendien was dat jurkje dat ze zogenaamd gezien had alleen maar een smoesje geweest om naar de stad te gaan, ze zal zo wel tegen haar moeder zeggen dat het jurkje er niet meer hangt.
Toen Katelijne zich weer omdraaide en terug naar de uitgang van de winkel liep om te kijken of haar moeder al klaar was, liep ze op een jongen af. De jonge liep recht op haar af. Katelijne wilde een stap op zij zetten om langs de jonge heen te lopen, maar de jongen stopte, keek haar aan, haalde zo te zien eerst diep adem en vroeg toen, 'ben jij Katelijne?'
Katelijne schrok, en keek de jongen even recht aan, nu herkende ze hem van de foto, het was Jeroen!
'nog een uurtje en dan is het half vier,' dacht ze.
Ze stuurde de cursor met haar vinger behendig over het scherm van de laptop heen en bekeek ondertussen vluchtig de tekst uit de e-mail die ze aan haar voorbij liet glijden.
Ze had vandaag voor het eerst in haar leven afgesproken met een andere 'luierliefhebber', die ze nog maar pas geleden had leren kennen op een forum voor luierliefhebbers.
Hoewel afspreken een groot woord was, want ze had enkel afgesproken om een pakketje met echte Tena maxi luiers maat 'S' aan te nemen, en daarna meteen weer door te fietsen.
Katelijne wist niet hoe het kwam en waar het vandaan kwam, maar ze kreeg altijd al, zolang als ze zich al wist te herinneren, een fijn en apart gevoel in haar buik bij alles wat ook maar iets met luiers te maken had.
Als klein klein meisje stond ze al bij de verschoon beurt van haar kleine nichtje te kijken en dacht ze, 'kon ik, in plaats van mijn nichtje, daar maar zo schaamteloos lekker met mijn beentjes gespreid liggen, terwijl mijn tante mij een schone luier onder mijn billen zou schuiven'.
'Wat zou dat een heerlijk gevoel moeten zijn,' verzuchte ze dan in zich zelf.
Zo klein als Katelijne toen ook was, wist ze wel dat ze daar niet zo maar om kon vragen zonder vreemd aangekeken te worden. En bovendien was zo ook al vanaf haar tweede levensjaar zowel overdag, als 's nachts helemaal 'droog'.
'Dat heb ik weer,' dacht ze vaak in haar zelf. 'Dan ben je gek op luiers, en dan ben je zelf al zo vroeg zindelijk, waardoor je het luier dragen niet eens meer kan herinneren, hoe het is en hoe het voelt.'
Katelijne was zelf inmiddels veertien jaar, en ze was er sinds een aantal maanden via het internet achter gekomen dat ze helemaal niet de enige op de wereld was die het dragen van luiers als bijzonder ervaart.
Ze was via een simpele 'Google' zoekopdracht op de website van een club voor luierliefhebbers terecht gekomen, en daar was een wereld voor haar open gegaan. Ze had zich aangemeld op het forum, en ze had zichzelf in korte tijd al heel erg eigen gemaakt op deze website.
Ze had het nu zelfs een aantal dagen geleden aan gedurfd om bij de supermarkt een pak met 'DryNites' te gaan halen, dat zijn speciale luierbroekjes voor oudere kinderen die nog last hebben van bedplassen. Katelijne was er speciaal voor naar een supermarkt in een andere wijk in de stad gefietst om te voorkomen dat ze bekenden tegen zou komen.
In de supermarkt had ze na even te aarzelen een pak DryNites luiers speciaal voor meisje gepakt en was meteen naar de kassa gelopen.
Bij de kassa had ze, ondanks dat ze probeerde zo normaal mogelijk te doen, het bonzen van haar hart gevoeld. Ze moest vast een vuurrood hoofd hebben gehad dat kon niet anders. Voor haar gevoel keek iedereen haar aan, en zou iedereen weten dat ze nog luiers gebruikte. Na het afrekenen had ze de luiers dan ook meteen in een plastic tas gestopt en was zo snel mogelijk de winkel uit gelopen.
Eenmaal thuis was ze meteen naar haar kamer gegaan en had ze de verpakking voorzichtig open gemaakt, ze had er een luier uitgepakt en bij het zien en voelen van de luier had ze een bijzonder en warm gevoel in haar buik gekregen. Zo'n grote luier had ze nog nooit eerder gezien! Katelijne had vervolgens haar broek en slipje uitgetrokken en had daarna de luier voorzichtig als een onderbroek aan gedaan, ze kon gewoon niet langer wachten. De luier paste, en het voelde zo heerlijk aan tussen haar benen, als of ze al jaren op dit gevoel had gewacht. Het was dus gelukt, ze had nu eindelijk haar eigen luiers!
Nadat Katelijne een beetje van de opwinding was bekomen had ze zich bedacht dat ze het pak met de luierbroekjes goed moest gaan verstoppen. En ze had na even denken een goede plek achter haar bed gevonden onder de schuine overkapping van het dak, daar zou ze de luierbroekjes samen met wat oude Donald Duckjes bewaren in een opbergbox. Ze moest er ook niet aan denken dat haar vader of moeder er ooit achter zouden komen dat ze luiers op haar kamer verstopte. Mocht het ooit gebeuren dat ze betrapt zou worden, dan had ze zich zelf voor genomen om te zeggen dat ze last had van bedplassen en er uit schaamte niet over durfde te praten. Maar ze hoopte dus werkelijk dat het nooit tot zo'n confrontatie tussen haar en haar ouders zou komen.
Katelijne had op het forum Jeroen leren kennen. Jeroen was 29 jaar oud, en hij was dus al een stuk ouder dan Katelijne. Toch hadden ze leuke gesprekken samen, en het ging daarbij niet eens altijd alleen maar over luiers. Over andere alledaagse dingen konden ze samen ook heerlijk kletsen.
Voor Katelijne was lastig om zelf aan echte incontinentie luiers te komen, een luier die ze, net als een echte baby luier, onder haar billen kon schuiven, om haar heen kon vouwen en dan dicht kon plakken. Een luier die lekker dik tussen haar benen aan zou voelen, en die bij het bewegen een klein beetje zou kraken. Dat zou toch heel wat 'echter' zijn dan de DryNites luierbroekjes die ze nu had. Ze was echt wel heel blij met haar zelf gekochte DryNites, maar die luiers waren er eigenlijk voor gemaakt om juist zo min mogelijk op luiers te lijken en meer als ondergoed te zijn. En net als ondergoed, dat was juist wat Katelijne eigenlijk níet wilde.
Jeroen kon voor Katelijne wel een aantal luiers regelen, luiers van het merk Tena Maxi, en dan in de maat S, die zijn eigenlijk bedoeld voor grotere kinderen met incontinentie problemen, iets heftigere dan bedplassen zeg maar.
Maat S, Katelijne hoopte dat ze daar met haar toch wel tengere lichaamsbouw nog wel in zou passen.
En vandaag was het dan zover, Katelijne en Jeroen hadden met elkaar afgesproken om de Tena luiers te overhandigen. Gewoon overhandigen en verder niets, dat leek ze allebei al spannend genoeg.
Katelijne lag met haar laptop in bed en las de mail nog eens door waarin ze met Jeroen had afgesproken. Vanmiddag om half vier voor de C1000 supermarkt in het overdekte winkelcentrum bij haar in de stad. Katelijne had aan haar moeder verteld dat ze vanmiddag nog even naar de stad wilde gaan om naar een leuk jurkje te kijken wat ze had gezien.
Katelijne's moeder was docent wiskunde en gaf les op de zelfde school als waar Katelijne op zat. Ze had direct na schooltijd vergadering, en omdat de vader van Katelijne doorgaans ook nooit voor zes uur thuis was moest het vanmiddag gaan lukken de luiers ongemerkt haar zolder kamertje op te krijgen.
Jeroen woonde niet echt dicht bij Katelijne in de buurt, maar hij kwam zo nu en dan wel eens in de buurt van de stad waar Katelijne woonde.
'Hij zal nu al wel onderweg zijn,' dacht Katelijne.
Hoewel ze elkaar nu via de gesprekken op internet toch al best wel goed kenden, bleef het allemaal best wel spannend. Katelijne had tot dusver alleen nog maar de foto van Jeroen gezien, en voor Jeroen was dat bij Katelijne al niet veel anders, hij kende haar ook alleen nog maar van de foto.
'Zou Jeroen wel werkelijk zijn wie hij zei dat hij was, zou de jongen op de foto Jeroen wel zijn?' allemaal vragen die door het hoofd van Katelijne heen spookte, ze werd er dan ook vaak genoeg voor gewaarschuwd om niet met vreemde mannen af te spreken.
Buiten viel ondertussen de regen mals uit de hemel. 'Als het zo blijft regenen is het eigenlijk helemaal geen weer om met de fiets naar het winkelcentrum te fietsen', dacht Katelijne. Op dat moment kwam er net een nieuwe mail binnen op haar laptop, het was van Jeroen:
Hey Katelijne, het is niet heel erg mooi weer, je komt toch nog wel? Ik ben er bijna!
Hopelijk tot zo! Groetjes Jeroen (spannend hè)
Katelijne voelde weer even een kriebel in haar buik van de spanning. Ze wilde net de mail gaan beantwoorden toen haar mobiele telefoon ging, door de spanning schrok ze van de ineens zo luide melodie door haar kamer.
Ze zag op haar beeldscherm dat het haar moeder was die belde. 'Nee hè, wat nu weer?' dacht Katelijne en veegde met haar vinger over het scherm van haar mobiel om het gesprek te beantwoorden.
'Met mama', klonk het aan de andere kant van de lijn. 'Zeg de vergadering gaat niet door, mama komt nu naar huis en dan gaan we samen met de auto naar de stad, dan hoef je niet door de regen te fietsen'.
'Oh nee hè wat nu?' dacht Katelijne, 'als mijn ma zo thuis is kan ik het wel vergeten dat ik de luiers ongemerkt naar boven krijg.'
'Zorg je ervoor dat je zo klaar staat schatje, dan kom ik er nu aan', zei de moeder van Katelijne.
'Euh ja ma is goed,' zei Katelijne die op dat moment ook niet wist wat ze anders moest zeggen.
'Tot zo dan,' klonk het door de telefoon. 'Tot zo mam,' zei Katelijne, en hing op.
Katelijne stond op uit haar bed, liep naar het schuine zolderraam en keek naar buiten, het leek nu juist net een beetje op te klaren in de verte.
'Wat moet ik nu doen,' en ze dacht snel na. Katelijne pakte de laptop van haar bed en zette die op haar bureau en drukte op de 'beantwoorden' knop om de mail van Jeroen te beantwoorden.
Ooh! Mij moeders vergadering gaat niet door!!! ik doe mijn best om te komen maar weet niet zeker!
Ik stuur je als ze thuis is nog een bericht of het gaat lukken!
Xxx
Katelijne drukte op de verzend knop, en de e-mail was weg. Snel trok ze haar schoenen aan. 'Als ik mama nu maar kan overtuigen dat ik heus wel alleen naar de stad kan nu het toch bijna droog is,' dacht Katelijne terwijl ze luisterde naar de regen druppels die nog duidelijk hoorbaar waren op het dak van haar zolder kamertje.
Katelijne had haar schoenen nog maar net aan toen er al weer een mailtje terug kwam van Jeroen.
Hey Katelijne, jeetje dat is even minder. Op zich heb ik geen haast, dus als je straks
ergens even een gaatje hebt en weet weg te komen, dan hoop ik dat jet nog lukt.
Ik hoor het zo wel...
Katelijne antwoorden, 'als het blijf regenen staat mijn moeder erop dat ik met haar met de auto mee ga naar de stad, sorrysorrysorry, misschien een ander keer?
Het zat Katelijne niet lekker, 'wat zal Jeroen nu van me denken, dat ik niet durf te komen?' dacht Katelijne. Ze hoorde benden voor het huis de auto van haar moederen claxonneren, ze keek op de klok, 'vijf voor drie,' ze zuchtte, klapte de klep van haar laptop dicht en liep de twee trappen af naar beneden.
'Dag schat,' zei haar moeder toen Katelijne bij haar in de auto stapte. 'Even gezellig met je mama naar de stad,' vervolgde de moeder van Katelijne.
Katelijne zei niets, en keek haar moeder alleen maar even kort aan.
Ze reden naar de stad, en kwamen langs het winkelcentrum waar Katelijne met Jeroen had afgesproken.
'Hier ergens zal Jeroen nu wel zijn,' dacht Katelijne in haar zelf terwijl ze in een wanhopige poging naar buiten keek om te zien of er iemand liep die op Jeroen leek. Ze wist ook wel dat dat haast niet mogelijk zou zijn, ze kende Jeroen immers alleen maar een foto.
Even later reden ze de parkeergarage in het centrum van de stad in, en parkeerde de moeder van Katelijne de auto in één van de vrije vakken. Samen liepen ze vervolgens de binnenstad in.
'Ik wil eerst even bij De Tuinen naar een zalfje kijken voor mijn schrale huid,' zei de moeder van Katelijne, en ze liep de winkel al binnen.
De Tuinen was een saaie winkel met allemaal natuur producten, en bovendien rook het er binnen ook nog eens vies naar een heleboel sterke kruiden luchtjes door elkaar.
Het was druk in de winkel en de moeder van Katelijne kon zelf zo snel niet vinden wat ze moest hebben.
'Mam ik ga naar de overkant naar de Vero Moda om daar vast even naar dat jurkje te kijken, zie ik je daar?' vroeg Katelijne aan haar moeder.
'Is goed lieverd, ga maar vast ik kom er zo aan,' zei de moeder van Katelijne.
Katelijne stak over naar de overkant van de winkelstraat, 'Had ik nu maar het telefoonnummer van Jeroen, dan kon ik hem in ieder geval een berichtje sturen,' dacht ze terwijl ze de Vero Moda inliep.
Katelijne keek maar een beetje doelloos tussen de rekken vol met kleding, ze was er eigenlijk helemaal niet bij met haar gedachten en bovendien was dat jurkje dat ze zogenaamd gezien had alleen maar een smoesje geweest om naar de stad te gaan, ze zal zo wel tegen haar moeder zeggen dat het jurkje er niet meer hangt.
Toen Katelijne zich weer omdraaide en terug naar de uitgang van de winkel liep om te kijken of haar moeder al klaar was, liep ze op een jongen af. De jonge liep recht op haar af. Katelijne wilde een stap op zij zetten om langs de jonge heen te lopen, maar de jongen stopte, keek haar aan, haalde zo te zien eerst diep adem en vroeg toen, 'ben jij Katelijne?'
Katelijne schrok, en keek de jongen even recht aan, nu herkende ze hem van de foto, het was Jeroen!