Kruidenthee (verhaal klaar)

[friendly]

Kruidenthee
Hoofdstuk 13
Preparandum Exposandum

Feline had het gevonden.
Ergens achter in het boek, tussen de gevaarlijke geheime bezweringen.
Toen ze dat gedeelte wilde lezen kon ze de bladzijden niet van elkaar krijgen.
Alsof het boek de bezweringen geheim wilde houden.
Of misschien de gebruiker wilde beschermen, door haar twee keer na te laten denken voordat ze begon.
Dat zou het zijn, want met een eenvoudige ontsluitings-spreuk kon ze alsnog verder.
Ze bladerde het even door. Het zag er maar duister uit.
Zwartgeblakerde bladzijden en met rode inkt geschreven instructies.
Of bloed? Dat kon ook. Dat deden ze wel eens bij de duistere bezweringen.
Nu leek hetgeen ze wilde doen Feline niet zo heel duister.
Maar blijkbaar dacht het boek daar anders over.
Of nou ja, de schrijver van het boek, maar dat was eigenlijk hetzelfde.
De bezwering stond niet voor niets hier achterin.

Ze vond een spreuk waarmee ze mentaal kon uittreden en het effect van haar magie ter plekke kon observeren.
Perfect! Dat was precies de bedoeling.
Er waren zelfs wat notities bijgekrabbeld, zeker door een eerdere gebruiker.
Waarschijnlijk om het effect verder te verfijnen.
Mooi.
Vanavond ging het gebeuren.
Ze had het zo getimed dat Hannelore vanavond moest toegeven aan haar onbewuste inprentingen.
Ze werkelijkheid moest proberen te maken. Zover dat kon, in de echte wereld.
Oh, dit ging zo leuk worden.
Ze ging alles van dichtbij meemaken.
En als ze kon, de gang van zaken ter plekke beïnvloeden.
Hannelore zou compleet geruïneerd zijn.
Eindelijk.
En daarna compleet aan haar overgeleverd.
Aan haar moederlijke zorg.


Hannelore kon zich niet concentreren.
De spullen waren vanochtend gearriveerd in haar appartement.
Wat heerlijk om alles in werkelijkheid te zien.
Ze kon niet wachten om alles aan te trekken.
Om ermee te spelen, erop te zuigen, erin te bijten, eruit te drinken.
En als hoogtepunt, om het erin te dóen.
In die heerlijke, schattige, meisjesachtige prinsessenluiers.
Haar hart kromp ineen toen ze die in haar handen had.
En haar buik rommelde.
Van anticipatie moest ze al een beetje, maar ze wilde niets verpesten.
Ze hield het op tot vanavond.
En dan... dan ging het gebeuren!! Eindelijk.
Maar nu zat ze dus op college en de uren kropen voorbij.
Ze was verward en afwezig.
En ze zag dat het opviel bij haar medestudenten.
Maar een enkele furieuze blik en iedereen liep weer in het gareel.
Oh, Hannelore heeft haar dag niet. Zeker ongesteld. Pas maar een beetje op vandaag.
Fuck, als college voorbij was moest ze nog eten met de vereniging in de refter.
Beter afzeggen maar, iedereen dacht blijkbaar toch al dat ze ongesteld was.
Maar nee, dat kon niet. Ze moest haar stem laten horen.
Stel je voor dat er beslissingen werden genomen zonder haar inbreng.
Zonder haar fiat. Zij was de baas, en dat moest duidelijk blijven.
Dus ging ze maar, en gelukkig, dat gaf wat afleiding.
Toen ze eindelijk klaar waren kon ze zich terugtrekken in haar appartement.
Haar telefoon ging uit en de lamellen dicht.
Eindelijk. Nu kon het.

Feline zat in het pentagram en prevelde de bezwering voor zich uit.
Smeulende wilgentakjes besprenkeld met paddensap.
Een zwarte rat als offer.
Ze deed haar best om de spreuk in één keer uit te spreken, zonder te spieken in het boek.
Dan was de kans op slagen groter.
Ze sprak ook de genoteerde aanpassingen uit haar hoofd mee uit.
En na een aantal minuten voelde ze het gebeuren.
Ze verliet haar lichaam. Ze zweefde omhoog en keek omlaag.
Naar het geknielde meisje in het pentagram. Dat was zijzelf! Wat raar!
Ze was uitgetreden.
Ze voelde een aantrekkingskracht en werd meegenomen in hoger sferen.
Om weer neer te dalen in een kamer die ze niet kende.
Maar de persoon die ze daar zag, kende ze wel.
Die kende ze maar al te goed.
En die was zich niet bewust van het feit dat ze hier was.
Nou ja, alleen haar astrale lichaam dan, onzichtbaar voor gewone sterfelijken.
En wat had die persoon allemaal op bed uitgestald?
Ach jee! Al die lieve leuke spulletjes! Zo cute!
Ging ze dat allemaal aandoen? Ja natuurlijk!
Met als knal op de vuurpijl die roze meisjesachtige prinsessenluier!
De blootstelling. De vernedering.
Vooral als ze dat ene gedaan zou hebben.
Feline lachte in haar vuistje.

Als ze wat minder met haar voorpret bezig was geweest, had ze misschien iets gemerkt.
Iets gemerkt van het feit dat de notities geen verbeteringen waren, maar iets hadden toegevoegd aan de spreuk.
Dat ze, naast haar eigen astrale projectie, ook een portaaltje geopend had.
En dat daar in haar hutje nu iets doorheen kwam.
Iets waar ze eerder misschien wel, misschien niet blij mee zou zijn geweest.
Maar nu zeker niet meer.


F&YR

 

[Neyoun]

Het wordt spannend.

 

[friendly]

We naderen het hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk.

 

[vincp40]

We naderen het hoogtepunt, letterlijk en figuurlijk.

Spoiler?!

 

[friendly]

Spoiler?!

Of gewoon weer een hoofdstuk!

Kruidenthee
Hoofdstuk 14
Exposandum Infantrix

Hannelore had haar appartement in een gebouw aan de rand van de campus.
Net als wat andere studenten met beter bedeelde ouders. Maar het hare was het penthouse.
En sowieso het meest luxe, met het beste uitzicht.
Verschil moest er zijn.
Mensen van haar niveau hoefden natuurlijk niet samen te hokken in krampachtige studentenhuizen.
Vies, stinkend, rommelig en geen enkele privacy. Nee, daar paste ze voor.
Dus had ze haar vader het hemd van het lijf gezeurd tot ze dit appartement kreeg.
En bij haar moeder de oren van het hoofd tot ze deze inrichting kreeg.
Ze kreeg altijd haar zin. En wat was het geweldig geworden.
Beter dan het meeste studentenplebs zich zou kunnen veroorloven na hun studie.
Van hun lullige salarisjes zeker, als ze eenmaal aan het werk gingen.
Stakkers.

Gelukkig had ze nu wel privacy.
Die had ze wel nodig.
Als iemand haar zo zou zien... zoals ze er nu uitzag.
Ze moest er zelf bijna om lachen. Want ondanks alles zag ze wel de humor ervan in.
Hoewel, humor. Het was meer het leedvermaak als ze iemand anders zo aangetroffen zou hebben.
Zo belachelijk aangekleed. Als een grote baby.
Ja, leedvermaak. Eerder, dan. Voordat dit begon. Nu was alles anders.
Nu was het opwindend. Geil.
Ze zat op haar knieën op bed.
Haar passpiegel, waarin ze normaal haar welgevormde lijf in de nieuwste mode bekeek, aan het voeteneind.
Ze bekeek zichzelf. Wat ze nu aanhad was bepaald geen haute couture.
Maar wat zag ze er geweldig uit. Helemaal zoals ze zich voelde in haar nachtelijke fantasie.
Alleen deze aanblik was al stimulerend.
Laat staan straks...

Een roze, getailleerd overgooiertje met een witte Hello Kitty op het front. Petticoats onder het rokje.
Een wit shirtje met pofmouwtjes en kantjes eronder. Haar haar in staartjes met witte en roze lintjes erin.
Snoezige sokjes. Een speen, in hetzelfde roze als haar jurkje, in haar mond. Een bijtringetje met rammelende bedeltjes eraan.
En als klap op de vuurpijl haar dikke roze prinsessenluier. Wat een heerlijk ding. Zo zacht en fluffy.
Het rokgedeelte van het overgooiertje bedekte het maar net. Als om er anderen op een sexy manier mee uit te dagen.
Dat was natuurlijk ook zo, dat bleek wel uit die site. Het was een sexding, een kink.
Natuurlijk wist ze dat van zichzelf al wel, maar om het op internet te zien was wel weer wat anders.
Van opwinding moest ze al een beetje plassen. Dat had ze vroeger altijd, als ze iets spannend vond.
De laatste jaren eigenlijk nooit meer, want ze vond niets meer echt spannend.
Ze was als leidster van de elite een beetje blasé geworden. Niets boeide haar meer echt.
Maar dit wel. Dus moest ze hoognodig.
Ze tilde haar rokje op en zette de sluizen open.
Ahhh, wat een opluchting. Gefascineerd zag ze het kruis van haar luier donkerder worden.
En wat voelde dat lekker warm! Ze kon het niet laten om even in haar natte luierkruis te wrijven.
Mhja, lekker. Kleine vonkjes schoten vanuit haar clitoris door haar lichaam. Haar tepels reageerden direct.
De gevoelige wrijving van de stof van haar shirtje. Ohhhh jaaaa.
Ze draaide zich om, nog steeds geknield. Ze zag dat de luier ook onderaan haar billen verkleurde door haar plas.
Precies daar waar ze dacht dat... als ze...

Ooooh, god.
Alleen al toen ze eraan dacht, trok haar buik samen en ontspande haar kringspier.
Nee, nu nog ophouden.
Ze keek nog een keer. Ja.
Het was nat, precies daar waar de poep zou komen als ze het in haar luier deed.
Oh god, oh jaaah. Ze wreef zich stevig in haar natte kruis.
De anticipatie werd haar te veel.
Weet je wat, ik doe het gewoon, dacht ze. Nu. Hier.
En ze deed het.
Met moeite, tegen de weerstand van de luier in, perstte ze een dikke drol naar buiten.
Ohhh! Het openen, het glijden. Ze kwam al bijna klaar bij dat gevoel.
Warm en klef settelde de lading zich tegen haar billen.
Dat was zelfs nog lekkerder. Dat bewees dat ze het gedaan had.
Dat ze, als het kleine babymeisje dat ze nu was, in haar luier gepoept had.
Oh ja... en nu...
Ze wreef zich stevig in haar kruis. Oh jeetje. Dit ging niet lang duren.
Haar heupen begonnen als vanzelf meteen al stotende bewegingen te maken.
Ooh, was was dit geil! Zoveel geiler dan haar fantasie!
Steeds steviger, steeds sneller wreef ze.
En als een vertraagde explosie voelde ze het opkomen...
Jaaaahhhhh... ze was er bijnaaaaaahhh....


Vlak naast de spiegel zat de onzichtbare Feline zich te verkneukelen.
Haha, dit was precies de bedoeling geweest!
Alles was precies zo uitgekomen als ze gepland had.
Nu alleen dat ene ding nog doen, dan was ook dit deel compleet.
Zou ze Hannelore haar hoogtepunt nog gunnen?
Met een beetje nastomen erbij?
Of zou ze haar plan nu meteen uitvoeren?
Zodat iedereen haar nu zou zien.
Hannelore in vol ornaat en in een volle luier.
Ja, ze ging het nú doen.
Er was later nog tijd zat voor poepluier-orgasmes.
"Manus Materialisandum" prevelde ze zachtjes, terwijl ze door de slaapkamerdeur naar de voorkamer zweefde.
Naar het plafond, naar de brandmelder.
En die met haar zojuist stoffelijk geworden hand deed afgaan.
Precies op het moment van Hannelore's climax.


Nu was het zo dat het alarm een gesloten systeem was
Als hij op één plek afging, ging hij in het hele gebouw.
En van de bewonersvereniging hadden ze duidelijke instructies gehad.
Onmiddellijk allemaal naar buiten.
De brandweer werd automatisch ingeschakeld.
En de BHV van de universiteit coördineerde de eerste minuten tot die aanwezig was.
Kortom, een heel ding, waar binnen de kortste keren een groot deel van de campus van op zijn kop stond.
Ook nu dus.
Ook de overige studenten uit de studentenhuizen kwamen nieuwsgierig aanrennen.
Toen iedereen zich buiten het gebouw vergaard had, gingen zelfs alle campuslichten aan.
En toen keek niemand meer naar het appartementencomplex.
En was niemand meer geïnteresseerd in de vermeende brand.

Want wie stond daar in hun midden?
In haar post-orgasmische gloed?
Verkleed als baby?
In al haar glorie?
En al haar poepgeur?
Hannelore.

De nu vrijwel zeker voormalige koningin van de universiteit.


F&YR

 

[friendly]

Alweer het laatste hoofdstuk van dit verhaaltje.

Kruidenthee
Hoofdstuk 15
Reversum Infantrix

De schaamte. De vernedering.
De uitbanning. De val naar de diepste hel.
Hannelore had geen leven meer. Foto's en filmpjes op alle sociale media.
Gefluister in de gang achter haar rug. Gelach. Gegiechel. Meewarige blikken. Spottende blikken.

Zij is het, die weirdo.
Zij is het, die babyfreak.
Zij is het, met die poepluier.
Zij is het, zij is het, zij is het.
Zie je wel! Net als toen op het feest!!!

College? Vergeet het maar. Het ging onderling meer over haar dan over studeren.
De studentenvereniging? Daar kon ze zich nu absoluut niet meer vertonen.
De schande. Het schandaal. En laat staan ergens anders.
Na een dag of twee besloot ze om maar niet meer naar buiten te gaan.
Ze werd een kluizenaar in haar eigen appartement. Alle contact verbroken.
Behalve haar ouders die af en toe belden wat er aan de hand was.
Laat ze maar.
Die boomers hadden natuurlijk ook wel wat meegekregen van de mediahetze.
En Hannelore had geen enkele zin ze ook maar iets uit te leggen.
Omdat ze dat niet wilde. Maar vooral omdat ze dat niet kon.
Ze begreep niets van haar eigen motivaties.
Waarom wilde ze dat ineens? Dat babygedoe?
Waarom geilde ze ineens zo op poepen in een luier?
Goed, ze had het discreet gehouden.
Maar zo'n brandalarm, daar houdt toch niemand rekening mee?

Haar 'vriendinnen' lieten haar allemaal direct vallen, en deden mee aan de hetze.
Bitches. Lafaards. Maar ze wist wel dat ze het aan zichzelf te danken had.
Het was de zieke logica van de verrotte wereld die ze om zichzelf heen opgebouwd had.
Zij was de onbetwiste despotische dictator van haar sociale kring geweest.
Haar vriendinnen waren slechts pionnen in haar machiavellistische sociale schaakspel.
En dat wisten ze ook, natuurlijk. Ze konden er alleen niets aan veranderen.
Want er was maar één koningin.
Hannelore de Eerste.
Maar wie hoog vliegt zal diep vallen.
En dieper dan dit kon niet.

Nu ze alleen was had ze wel tijd om na te denken.
Over wie haar dit geflikt kon hebben.
Want toeval was het niet. Toeval bestaat niet.
Was ze niet laatst bij die alto geweest? Die ze zo gepest had vroeger?
Hoe was dat ook alweer gegaan? Waarom kon ze zich dat niet meer zo goed herinneren?
Was dat juist niet raar?
En had zij niet van die gekke kruidenthee en potjes met slakkenogen en dat soort onzin?
Dat was toch ook verdacht, ergens.
En waarom kreeg ze, als ze aan die pauper dacht, weer luiers in gedachten?
En een speen? Een bijtring? Een fles melk?
Een borst, bijna groter dan zichzelf, waar ze aan zoog? Gatver.
Het leek ergens wel of niet alleen gedachten, maar reële herinneringen waren.
Herinneringen die juist nu weer moesten bovenkomen.
Om haar... ja, om haar weer terug te lokken!
Terug naar die leipe boshut van die sleetse teef.
Ja, toen ze dat hardop zei klonk het als de waarheid.
Het moest wel. Het kwam ergens vandaan. Nou, daar vandaan dus.
En reken maar dat ze zou teruggaan.
Die teef eens goed het vuur aan de schenen leggen. Zonder zich met een kluitje in het riet te laten sturen.
En als bleek dat ze er inderdaad iets mee te maken had, zou ze haar afmaken.
Letterlijk. Afmaken.
Dat had ze ook met haar gedaan, tenslotte.
Figuurlijk dan.

"Haai schat, kom je weer eens buurten?" zei Feline liefjes.
"Rot op" beet Hannelore haar toe, en stoof langs haar heen naar binnen.
"Tjeempie, zeg. Ben je boos of zo?"
"Ja reken maar. Want ik ben er achter."
"Waarachter, lieffie?"
"Nou... fuck off, kutbeest."
"Mrrraaauuwwww!!!!!"
"Ach, je hoeft die arme Gabriël toch niet te schoppen. Hij kan er toch niets aan doen."
"Maar jij dus wel. Ik weet het zeker. Ik ben geruïneerd, en dat komt door jou."
"Lieve schat, wat in hemelsnaam bedoel je toch?"
"Hou je nou maar niet van de domme. Al dat babygedoe komt van jou. Ik weet het zeker."
"Babygedoe?"
"Ja, je weet het heus wel. Heb je me betoverd of zo? Met je paddenpiemels en je rattentieten?"
"Hahaha, schat, dat is toch allemaal maar onzin."
"Jaja. Nou, ik weet het nog niet zo zeker."
"En wat bedoel je met babygedoe?"
"Nou. Die gedachten. Die, uhm, fantasieën. Die kreeg ik pas nadat ik hier geweest was."
"Fantasieën?"
"Ja... over die... uhm, die luiers en zo."
"Luiers? Wat voor luiers specifiek, Hannelore?"
"Okee! Okee! Wil je dat ik het zeg? Okee! Fantasieën over poepluiers, okee!"
"Juist. Je had fantasieën over poepluiers. Seksuele fantasieën. En dan kwam je klaar."
"Zie je wel ! Zie je wel! Jij weet er meer van!"
"Femina Infantrix Consequitur Triplofasem."
"Ja! Ja! En die ixie-trixie nonsens herinner ik me ook!"
"Kalm maar, schat. Ik kan je helpen."
"Helpen? Daar is het te laat voor. Ik ben kapot gemaakt. Ik kom wraak nemen."
"Geloof me schat. Straks maak je je nergens meer zorgen om. Nooit meer."
"Ik wurg je. Kom hier. Ik ga je wurgen!"
"Wacht even! Infantrix Fixatum Completa..."
"Wat... wat gebeurt er? Wat is dat?"

Tussen de meisjes ontstond een paarse rookpluim vanuit de grond.
Terwijl ze toekeken begon die vastere vormen aan te nemen.
Dit was hetgeen er door het portaal gekropen was dat Feline onbedoeld had geopend.
Of liever: degene. Het was een persoon.
Een naakt, lubberig, harig, oud persoon.
Ze stond wijdbeens en maakte met beide handen het boze oog-teken.
Een bezwering-afwerend gebaar.
Hannelore keek verbaasd. Of eigenlijk meer benieuwd. Ze schrok niet meer zo snel.
Feline was blij. Want ze herkende dat vormloze lichaam.
"Oma!" riep ze. "Oma, je bent niet dood!"
"Oh jawel, meisje. Alleen nog niet helemaal" antwoordde oma met haar kraakstem.
Ze liet haar handen zakken. De bezwering was afgeweerd.
Of gereflecteerd, eigenlijk.

Feline keek sprakeloos naar oma.
Terwijl ze keek, begon die te groeien, leek het wel.
En Hannelore ook. De hele kamer groeide. Of... oh jee.
"Oma!" bracht ze uit. Wat klonk haar stem raar hoog?
"Ik word kleiner! Wat heb je gedaan?! Ik voel me bababoe! Bradiglaga!!"
"Ja schatje. Oma is net op tijd, he? Jaaaah. Voor je verder kwaad kon doen."
"Oma! Neeee!!! Brabidada! Wèèèèh! WEEEEEHHH!!!"
"Ja, huil maar meisje. Je bent stout geweest. Je krijgt straf van oma."
"Oma? Bent U haar oma?"
"Jaaah schat. Hannelore is de naam, toch?"
"Ja, klopt. Wat gebeurt er met haar? Waarom wordt ze zo klein?"
"Dit is wat ze voor jou in petto had, meisje. Maar ik heb het op haarzelf teruggeworpen."
"Hoe kan dat? Bent U een heks? Is Feline een heks?"
"Dat vind ik een lelijk woord, maar ja, zoiets ja."
"Kijk eens. Ze... ze gaat steeds meer op een baby lijken."
"Dat is ze nu ook. Een baby. Een baby die alleen plezier uit poepluiers kan halen. Infantiel seksueel plezier."
"Heee... dat lijkt wel op..."
"Wat er al met jou aan de hand was, hè? Jaaaah, ze heeft het goed voorbereid hoor."
"Zie je wel. Zie je wel!"

De oma-geest keek haar meewarig aan.
"Maar je had het ook wel een beetje verdiend, toch?"
"Ja, ach. Nou. Misschien. Ik weet niet."
"Jawel, jawel. Je was niet zo'n aardig persoon."
"Nee... misschien niet."
"Misschien, meisje?"
"Okee, zeker niet."
"Dus valt er voor jou wat te leren."
"Wat dan?
"Dat ga je nu merken."
"Hee! Wat is er met de baby? Of ik bedoel, Feline? Wat doet ze? Waarom kijkt ze zo moeilijk?"
"Uuuuuhhhnnnn!"
"Volgens mij is Felientje een pretluier aan het produceren."
"UUUUHHHNN!!! Wèèèèhhh!"
"Ja, die is aardig vol, zo te ruiken."
"Maar ze had geen luier aan! Alleen een onderbroekje toch?"
"Oh ja, klopt. Nou, dat is een taak voor jou. De luiers liggen daar, volgens mij."
"Euhhhh... ew!?"
"Zie het als boetedoening. En je hebt nu toch niks anders om handen."
"Dat is wel waar... maar, als ik het goed begrijp, bent U dus teruggekomen om Feline tegen te houden..."
"Ja. Ze is veel te ver gegaan."
"En omdat ik nu toch hier ben moet ik haar gaan verzorgen."
"Juist. En omdat dat je goed zal doen. Om aan het welzijn van een ander te denken."
"Een baby verzorgen. terwijl ik bijna zelf..."
"Ja. Ja. Dat lijkt me wel wat. Dat pakt perfect uit."
"Perfect?"
"Ja, ook voor Felientje. Die babygevoelens waren haar ook niet vreemd."
"Ohhh... vandaar...."
"Nu snap je het."
"Heee... U wordt doorzichtig!"
"Ja, ik ga weer. Mijn tijd zit erop. Zorg goed voor Felientje!"
"Maar... maar..."
"Anders zou ik wel eens kunnen beslissen de rollen weer om te draaien!"
"Nee, dat nooit!"

Maar Hannelore sprak tegen een lege kamer.
Leeg, op haarzelf, de baby en een overheersende poeplucht na.
Inderdaad, ze had niets meer om handen.
Ze kon ongemerkt verdwijnen uit het studentenleven.
Niemand zou haar missen.
En zorgen voor een baby, was dat nou zo erg?
Ze was er bijna zelf één geweest.
Nee, dit ging wel lukken.
Dit kon zelfs leuk worden.
Héél leuk.

"Zo Felientje? Zal mama Hannelore je een schone luier geven?"
"Wèèèèh!!! Wèèèèèèhhh!!!"
"Jaaaah, doen we. Een uitgebreide verschoning.
Moet jij eens zien hoe lekker je dat gaat vinden!"


Endiorum Verhaliola
F&YR

 

[friendly]

Vonden jullie het leuk?
Wil men meer in deze stijl of wil men meer alledaagse onderwerpen?
(Die krijgen wel de meeste bijval merk ik).

 

[beddenplasser]

Vonden jullie het leuk?
Wil men meer in deze stijl of wil men meer alledaagse onderwerpen?
(Die krijgen wel de meeste bijval merk ik).

allebei, Friendly allebei !

 

[vincp40]

Wat ik bij Yuki zeg, niet zo negatief friendly