Verhaal Klaar Laatste kans

[jonremillard]

Dit is een wat langer verhaal. het is mn eerste, dus be nice.
Laat maar weten wat je ervan vindt.

Laatste Kans​

Proloog
1. "En dat is twaalf"
2. Thee en cake
3. Huiskabouters
4. De nieuwe kennis
5. De badkamer
6. Plaatjes
7. Over de muur
8. Hoofdregels
9. Billenkoekjes
10. Rituelen
Intermezzo's
11. Grenzen verleggen
12. Bijvangst
13. Jericho
Epiloog

-------​

Proloog

Terwijl ik bezig ben een toren van het kaplakasteel hoger te maken komt Inge vrolijk de huiskamer inlopen met Jesper even vrolijk op haar nek.
Ze tilt hem omhoog en met een bokkesprong vliegt hij met wijd gestrekte benen over haar hoofd, om zachtjes naast me te landen. Hij ruikt lekker.
Natuurlijk laat ik niks merken maar heb alles in de gaten. Jespers stralende gezicht; zijn ontspannen maar perfecte houding terwijl hij in Inge's handen door de lucht zweeft, in vol vertrouwen dat niemand hem laat vallen,wat niet gebeurt, niet zou kunnen gebeuren. Inge houdt hem immers vast!

Een kleine vonk van jaloersheid.

Jesper kijkt me even lachend aan en gaat gelijk verder met zijn deel van het kasteel waar hij gebleven was.
Hij hoeft niet te overleggen of te kijken waar ik mee bezig ben. Gewoon samen verder bouwen, zoals alleen kinderen dat samen kunnen.
Samen, maar toch een beetje voor jezelf. Een stukje steekt boven zijn pyamabroek uit als bewijs waar hij en Inge net mee bezig waren.
En het zo gezellig hadden, scheen.

Aan de andere kant voel ik Inge naast me op haar hurken komen. "Jouw beurt, Lars" fluistert ze in mijn oor.
Ik verstijf want weet wat er gaat komen.
"Gaan we er net zo'n drama van maken als gisteren?" ............ Een minieme schouderophaal.
"Weet je, ik kan natuurlijk best weer even Sandra vragen om me te helpen, en dat doe ik als we er niet uitkomen,
maar ik vind het veel prettiger als we dit samen kunnen regelen.
Als je gewoon met me meeloopt is het zo gebeurt en kan je verder bouwen"

Een gebogen rug en licht ontkennende schud van mijn hoofd terwijl uit samengeknepen ogen een kleine traan rolt.
"Je wil niet, dat zie ik echt wel, maar je weet net zo goed als ik dat we het wel gaan doen.
Het is nou eenmaal de regel.
Jouw keuze smurf, ga je mee of moet ik Sandra maar weer vragen?"

In mijn hoofd vliegen de gedachten en gevoelens als een razende heen en weer.
Ik wil niet weer, Ik ben geen baby! Negen! Ik wil zelf bepalen, Inge afwijzen. Vechten. Maar dan............?
Het was inderdaad onvermijdelijk, hoe hard ik ook zou schreeuwen, huilen of me wild trappend zou verzetten.
Zoveel was na gisteren wel duidelijk. Het kapla plankje in mijn hand vliegt uit machteloze woede op de grond.
Inge blijft heel geduldig naast me zitten. Ze zegt even niks maar geeft tijd, straalt begrip en meegevoel uit, naast een soort rotsvaste zekerheid dat moet wat moet.
En dat ik na even nadenken wel tot dezelfde conclusie zal komen.
Ergens verward haar houding me. Zoveel geduld zou ik met mezelf nooit hebben gehad, maar allang ruw aan een arm hebben meegesleurd .
Er is geen uitweg, Ik zal moeten luisteren, die stomme regel volgen.
Maar mijn kleine onafhankelijkheid kan ik simpelweg niet zo makkelijk opgeven. Er moet iets zijn.
Iets........
Zonder haar aan te kijken sta ik op en loop voor Inge uit naar de badkamer zodat ze verrast haast moet maken om te volgen.
Een kleine overwinning voor mijn negenjarig zelfrespect...

Voor de tafel in de badkamer draai ik me om.
Inge begrijpt de hint en tilt me achterwaarts op het zachte matje, onderbenen bungelend over de rand, wachtend, zwijgend, beschaamd, opstandig, Zachte tranen.
Ze heeft de 'm al van de plank gehaald, vouwt 'm open en legt hem naast me neer.
"t is goed zo, Lars" fluistert ze zacht. Haar handen halen mijn pyama shirt iets omhoog, pakt een hand en duwt me licht naar achteren, tot ik trillend op het kleed kom te liggen. Ik draai mijn hoofd af. Niet in staat om Inge aan te kijken die recht voor me staat tussen mijn iets geopende benen.

"Fijn dat je het allemaal wat makkelijker maakt voor ons beiden.
Als je me nog een beetje helpt, zijn we ook veel sneller klaar en zal het veel prettiger voelen; niet zoals gisteren. Kijk zo" en al fluisterend pakt ze mijn enkels, en zet mijn voeten tegen haar heupen aan.
"Nu iets afzetten"
Ik zet iets kracht. Mijn lijf komt een miniem stukje van de tafel af, net genoeg voor Inge om hem snel onder mijn pyama broek te schuiven.
"Yeh, precies zo. Nog even zo houden"
Snelle handen schuiven pyama en onderbroek in een beweging richting enkels.
"En zakken maar!"'
Ik ontspan en maak met ontblote huid contact. Inge plukt mijn voeten uit haar middel om weer te laten bungelen. Een snelle hand gaat tussen m'n benen door en terug, spreid hem uit, trekt hem netjes recht en over mijn kruis terwijl de achterkant van haar hand over mijn plasser veegt en hem naar beneden begeleid. Nog een rukje links, rechts, het ritsen van losgetrokken en aangebrachte plakstrips en hij zit.
Mijn lot en status net als gisteren bevestigend.......

"Zo, en al klaar. Zie je, de formule 1 is er niks bij!" Hoor ik.
Ze helpt me overeind en van de tafel af met een sprongetje - niet zo elegant als bij Jesper – en trekt onderbroek en pyama weer in normale stand.
Het sluit strak aan, mijn opbollende achterkant is onmiskenbaar.

Twee handen pakken de mijne. Zacht zegt ze "Kijk me eens aan, Lars"
"Ik ben zooooo trots op je. Wij weten echt wel hoe moeilijk dit voor je is, hoor, maar je ziet: zonder tegenstribbelen en die stoeipartij als gister is het zo gebeurt.
Je hebt het geweldig gedaan. Vind je ook niet?"
Mijn weerstand is nog niet helemaal weg. Weigert op te geven en het compliment te accepteren.
Maar ergens heeft ze wel gelijk. Dit ging snel, veel sneller dan gisteren. Eigenlijk heb ik nauwelijks gemerkt dat ik toch weer als een klein kind in mijn blote billen op een aankleedtafel heb gelegen.

"Vind je ook niet?"
Heel voorzichtig kijk ik door m'n tranen op in vriendelijke, begrijpende ogen.
Een klein miniem knikje wordt beantwoord met een uitbrekende stralende lach op haar gezicht.
"Oh, smurf!"
De handen trekken een nog mokkend kind tegen haar aan en geven een enorme knuffel.
"Wat ze allemaal ook zeggen, voor mij ben jij grote smurf, hoor. Kom, je kan nog even aan dat geweldige kasteel van je bouwen!"

Zachte stemmen drijven vanuit de gang de woonkamer in.
Inge leest Jesper op zijn kamer nog een stukje voor. Gezellige geklets, de kleine giecheltjes en lachjes van Jesper.
Er zal wel wat gekieteld worden. Of uitgebreid genachtzoend?

Nog een kleine vonk. Jaloersheid? Of iets van weemoed? Gemis?
Dat is toch voor kleuters! Ik ben geen kleuter!
Het is moeilijk het gevoel een preciese naam te geven, ook al ben ik al negen!

Daar zit Inge alweer naast me. Ze kijkt naar het kasteel.
"Bedtijd grote smurf van me. Weet je, eigenlijk moeten we nu al het speelgoed opruimen. Dat is de regel.
Maar dit is wel zo'n mooi kasteel, jullie hebben er zoveel tijd in gestoken, dat moet nog maar even blijven staan vind je ook niet?"
De woedevulkaan binnenin valt net zo snel weer in slaap als hij op plotseling uitbarsten stond. Hij laat een licht warm, niet onprettig gevoel over.

"Wil je ook voorgelezen worden?" Even twijfel ik maar Beng! Zo snel geef ik me niet gewonnen!
"Nee ik lees zelf nog wel wat. En ik heet Lars!"

Maar van lezen komt niet veel. De gedachten gaan steeds naar het gevoel tussen mijn benen en onder mijn billen.
Het voelt nog steeds onprettig, maar beter dan gisteren.
En vanochtend sloeg de meter toch echt wel door in het voordeel van een droog tegenover een nat koud bed.

Inge en Sandra? Ze bemoeien zich echt met alles! Zien alles! Komen letterlijk en figuurlijk dichtbij me!
Ik heb ze toch heel behoorlijk afgewezen de afgelopen dagen. En toch worden ze niet boos. Maar laten ook niet los.
Dat hoef ik niet. Ik zorg wel voor mezelf. Waar en wanneer dat hier mag dan.
En dat is minder vaak dan ik gewend ben,
of minder vaak is dan me lief is....?
Ik dacht dat ik het antwoord op die vraag wel wist maar weet nu minder zeker.

Als Inge na een kwartiertje het licht uit komt doen legt ze eerst kleren voor me klaar en herinnert me nog aan de zoveelste regel:
"niet zelf je bed uitkomen he. Wacht tot je wakker gemaakt wordt.
Slaap lekker grote ....... sorry............, Lars"

 

[jonremillard]

Hier hoofstuk 1 en 2. Reactie welkom hoor.


Hoofdstuk 1. "En dat is twaalf"

Voortgangsrapportage Client L.K (uittreksel)

Achtergrond en voorgeschiedenis:
Lars is een vrolijk uitziende jongen 9 jaar, 10 mnd, blond haar.
Hij is 1 maand geleden op de strandvlieger komen wonen omdat op de vorige groep het gedrag minder handelbaar en beïnvloedbaar werd.
Voor Informatie over de voorgaande 10 plaatsingen, zie bijlage.
Ouders onbekend.
Gedachte achter deze plaatsing is dat hij op deze groep met oudere kinderen meer door hen gecorrigeerd zal worden.

Cognitieve ontwikkeling:
Lars gaat naar de gewone basischool in de buurt. Groep 5. Dit is leeftijdsadequaat.
Zijn schoolresulaten zijn goed, bovengemiddeld op de gebieden lezen en rekenen.
Hij leest graag maar kiest meestal boeken die qua onderwerp net te groot voor hem zijn.
Lars' gedrag is op school nog niet zo opvallend, zijn leerkracht vindt hem snel aangepast, hij zorgt (nog!) niet voor problemen.

Sociaal-emotionele ontwikkeling:
Op het eerste gezicht heeft Lars al veel vriendjes op school, wie beter kijkt ziet echter geen echte vriendjes.
Hij neemt vaak de leiding, is verbaal sterk, speelt met iedereen, maar laat ze net zo makkelijk staan.
Op de groep past hij zich aan. Vind het niet leuk als de grote jongens van 12/13 hem "smurf" of erger noemen.
Dan lacht hij wat overdreven mee in hun gedrag en probeert ze te overtreffen om erbij te horen. Nog even en hij slaat er weer op, is de verwachting.
Op deze groep wordt veel gegamed.
Het lijkt erop dat dit voor Lars niet leeftijsadequaat is maar meer gepast speelgoed heeft de groep op dit moment niet.
Tegenover groepsleiding gedraagt hij zich, al valt op dat hij zoveel als mogelijk zelf wil bepalen en weinig oogcontact maakt.
Van begrenzing houdt hij niet. Hij pakt alle ruimte die hij kan krijgen.
Mentor A. benoemd dat hij bij Lars een soort "leegheid" ervaart achter het vrolijke gezicht.
Een echt gesprek heeft hij met hem nog nooit kunnen hebben. Zodra hij alleen is en zich onbespied waart ziet groepsleiding Lars "inzakken" en een ongelukkige wat verlaten eenzame indruk maken.

Lichamelijke ontwikkeling:
Lars is een gezonde jongen, slank, tenger postuur. 130 cm 25 kilo, onder het gemiddelde.
Er zijn geen medische indicaties of kwetsuren uit vorige plaatsingen.
Lars plast nog wel elke dag in bed.

Visie en perspectief: (advies groepsleiding en teampedagoog)
Gezien Lars's voorgeschiedenis en vele verschillende woonadressen is het goed voorstelbaar dat Lars makkelijk, maar weinig echt contact maakt. Het zelfbepalende gedrag, aanpassing aan groepsgenoten en "overdrijving" wijst op jarenlang ingesleten overlevingsgedrag, gebaseerd op een onveilige, geringe hechting.
Zijn schoolprestaties wijzen op een behoorlijke intelligentie wat hem tot steun is
Groepsleiding en school merken dat Lars "op zijn tenen moet lopen" als hij met anderen is. Hij wil passen, maar overschreeuwt zichzelf hierbij en daardoor past het juist niet. Hij snapt zelf niet hoe dat komt. Dit lijkt hem uit te putten.

De kans dat het patroon van vorige plaatsingen zich op deze groep gaat herhalen is daarom reëel: Zodra de energie op is zal hij weer in het oude probleem gedrag vervallen.
De tot nu toegepaste standaard behandelmethodiek van "nabijheid op afstand" heeft geen resultaat. Groepsleiding merkt desondanks dat Lars hun hart breekt. Ze gunnen hem wel meer.
Gezien zijn leeftijd zou er nog een poging gedaan kunnen worden hem een stevige opvoedingsrelatie te bieden die juist vanuit een onontkoombare nabijheid werkt om het hechtingsproces alsnog te ontwikkelen.

Plaatsing in ons gezinshuis, twee straten verderop met een kleine, meer gezinsachtige setting met twee vaste pedagogisch sterke volwassenen, is daarom geindiceerd........



En zo werd voor de zoveelste keer over mij besloten.
Een dag later stond ik op de stoep van Inge en Sandra voor mijn 12e plaatsing.


Hoofdstuk 2 Thee en Cake


Verhuizen is inmiddels bekend terrein voor mij, na 10 keer weet je wel hoe je dat aanpakt.
Groepsterrein oplopen zonder angst. Vriendelijk gezicht opzetten, netjes hand geven, niet echt naar gezichten kijken. Het zijn er toch zoveel, dat komt later wel, groepsleiding veranderd toch zo vaak, eigenlijk de moeite niet waard.
Laten zien hoe zelfstandig je al bent, hoeveel je zelf kan. Dan laten ze je meer met rust en kan je sneller je eigen gang gaan.
Eigen spulletjes uitpakken en netjes opruimen, zoveel is het toch niet. Er zijn kinderen die tassen met knuffels meenemen bij een plaatsing; zwakte die je nooit mag laten zien! Vooral niet opvallen.
De eerste dagen behulpzaam zijn, de taakjes doen die de ene keer op het grote planbord in de keuken staan, of een andere keer dagelijks verdeeld worden.

Maar ondertussen, scherp zijn!
Altijd kijken waar de gaten zitten, waar bemoeien de leidings zich niet mee?, hoeveel ruimte is er om van de gegeven vinger de hele hand mee te pakken? Dat levert immers status op.
Waar de volle aandacht naar toe moet gaan zijn je groepsgenoten.
Voor wie moet je oppassen? Wie kan een bondgenoot zijn? Wie kan je negeren, als nutteloos? Wie is de leider die ik absoluut te vriend moet hebben? Zo groot ben ik tenslotte niet..


Deze keer was de deur van een gewoon huis versiert met slingers en een tekening.
"Welkom Lars" met vrolijke gezichtjes en getekende ballonnen. Aanbellen hoefde niet. Een jochie van zes ongeveer doet de deur open en wil me gelijk voor hemzelf..
"Hoi, gaan we spelen straks?"
"Tuurlijk!" (denk eraan: vriendelijk gezicht, later waarschijnlijk wel te negeren, check)
"Jesper!, de regel is: alleen grote mensen doen de deur open, weet je nog? Nou loop maar snel naar de keuken, ze zijn er"
Dan gaat de aandacht van de vrouw in de deuropening naar mij en m'n begeleider.
Slank, spijkerbroek, slobbertrui (wel netjes), lang los donkerblond stijl haar, frisse geur maar niet te, zo op eerste oogopslag vriendelijk gezicht.
"Jij moet Lars zijn toch? Kom lekker binnen!"

De keukentafel is gevuld met thee op een warm gloeiend lichtje.
Cake in plakjes, zelfgebakken. Kan ranja, vrolijke kopjes met plaatjes van dikke theedrinkende dames erop, en stevige plastic bekers; die zullen wel voor kinderen zijn.
Twee paar meisjesogen in kinderstoeltjes – die kun je gelijk wegstrepen, veel te jong, niet belangrijk – het jongetje, Jesper was het toch?, op een triptrap zo dichtbij de cake als mogelijk. Hij kan haast niet wachten.
Tussen Jesper en de kinderstoeltjes een jonge vrouw met korte krullen. Naast Jesper staat een versierde stoel, Het is duidelijk dat die voor mij is.
Ik ben een beetje overdonderd daarvan.

Lang blond haar richt zich met volle aandacht op mij als thee, ranja en cake is uitgedeeld en eerste koetjes en kalfjes tussen de volwassenen zijn uitgewisseld.
"Eerst maar eens even voorstellen denk ik. Jesper heb je al ontmoet. Hij is zes en vindt het erg leuk dat er nog een jongen hier komt wonen."
Ze kijkt Jesper even lachend aan en maakt een grapje:
"Maar ja, nou is tie niet meer de grootste man in huis, dat ben jij nu.!
Ik ben Inge en woon hier samen met Sandra. Naast Sandra zitten Leia en Loesje. Ze zijn een tweeling van twee.
We zijn dus nu met z'n zessen en doen veel samen maar we hebben het ook zo een beetje geregeld dat Sandra speciaal op de twee kleintjes let.
Jij en Jesper zullen het dus vooral met mijn aandacht moeten doen.
Jij bent Lars, dat weten we, maar verder weten we nog niet zoveel van je. Durf je al iets te vertellen? Waar ben jij heel goed in?"
"Uhm, nou ik ben Lars enne, ik ben bijna tien. ik kan goed lezen en helpen. Enne, ik vindt het fijn dat ik hier kom wonen" (Moet je altijd zeggen natuurlijk, mensen willen zoiets graag horen!)


Jesper krijgt al snel de rondleidingstaak
"Niet naar buiten, deuren open laten ik wil je kunnen horen" roept Inge nog snel na als we van tafel vliegen.
Het is echt een gewone woonkamer, en daarom voor mij toch bijzonder.
Eens een keer wat anders dan die toch wat steriele groepskamers altijd met hun makkelijk af te soppen en niet te slopen meubels.
Lekkere zachte kussens, zitzak en overal knutsels en frutsels. Gezellig maar niet rommelig.
Zo op eerste oogopslag veel speelgoed maar netjes opgeborgen. Een stukje lego slingert nog onder de bank.
Ik wordt alweer meegetrokken.

"Kijk dit is mijn kamer" Die past echt wel bij hem, kleur aan de muur, leuk dekbed en zo, speelkleed en autootjes.
"Dit is de kamer van Loe en Lei," ik zie een echte kinderkamer met twee kleine bedjes, een stoel, een commode met aankleedkussen. Veel paars en roze. Je kent het wel.
"Sandra slaapt hiernaast maar daar mag ik niet komen. Die van Inge hier ook niet. Sandra en de twee kleintjes hebben ook een eigen badkamer, kijk maar. Wij hebben een eigen badkamer met een bad maar dat is alleen voor zaterdag. Daarom is er ook een douche, die heeft lekkere stralen!"

Dus zo ziet een gewoon-huis-badkamer eruit: Een opstapje onder de wastafel. Tandenborsteltjes in een bekertje, Badeendjes op de rand van t bad, Ziet er best lekker uit eigenlijk. Ik heb weleens zwemles gehad, dat was echt cool, als je maar eenmaal door de kou heen was en van die stupiede armzwembandjes verlost omdat je een A-diploma hebt. Ik weet nog wel dat ik dat haalde. Supertrots, maar alleen mijn groepsleider van toen om die trots mee te delen, en die was meer met zijn mobiel bezig. "Nou goed hoor Lars, keurig gedaan, kom we gaan weer". Ik heb dat diploma al lang geleden verscheurd en vergeten.
Plakplaatjes aan de muur, badkamerkleed op de tegels om je blote voeten lekker warm te houden en een groot aankleedmeubel naast het bad met een verschoonkussen erop. Heel veel grote, zachte handdoeken om je helemaal in vast te draaien in pastelkleuren. Een plank met flesjes, boekjes, potjes, grote stapel luiers.
"Deze was toch niet voor die meisjes" vraag ik. Kijkend naar de aankleedtafel.
"Nee dat is voor mij, kom, we hebben ook een aparte WC bij de voordeur, en nu gaan we naar jouw kamer!


Lego is voor alle leeftijden.
Jesper en ik zitten samen in de woonkamer tussen twee grote bakken te bouwen.
Kennelijk moet je hier eerst vragen of je met de lego mag. Inge beslist dan waar we dat mogen doen terwijl ze de beker uit mijn handen neemt die ik (laat zien dat je behulpzaam bent!) in de afwasmachine wil zetten. "Dat hoeft niet Lars, Sandra en ik doen hier de taakjes wel. Jij moet lekker gaan spelen."


Ik heb niet eens gemerkt dat mn begeleider allang vertrokken is.

 

[speentje]

 

[jonremillard]

Hier is het volgende deel alweer, met dank voor de likes.

Hoofdstuk 3. Huiskabouters

Een straal ochtendlicht kruipt langzaam door een spleet in de gordijnen over het kussen en wekt twee gesloten ogen.
In het schemer tussen wakker worden en wakker zijn houden de gedachten het nog bij gisteravond. M'n eerste avond hier.

Avond eten is om 5 uur. Want anders wordt het te laat voor de kleine meisjes.
Sandra had speciaal lasagna gemaakt. Met rode saus, En de grote schaal stond al geurig op tafel. Op de groepen kregen we zoiets niet vaak. Veel te veel werk. Zowieso werd er niet vaak gekookt maar moest je maar afwachten wat voor slappe groente er uit de bakken van de centrale keuken kwam.
Waarom de meisjes niet gevoerd werden is me een raadsel. De lasagna zat tot achter hun oren! Hun zitjes een groot rampgebied! Sandra en Inge leken zich er niets van aan te trekken. Sandra deed alleen maar uitgebreide eetspelletjes met ze terwijl ik zat te worstelen met mes en vork

Die regeltjes! Voor alles is er wel een. Plassen voor het eten, handen wassen, opruimen voor je iets anders gaat doen.
Inge die overal bovenop zit. Ik geloof niet dat ik ook maar een moment uit haar zicht ben geweest.
Als ik ook maar even opkeek zag ik wel ergens haar lange haren; achter de oren langs gevouwen (Weet ook niet waarom ik dat wel mooi vond).

"Inge?" "Ja, Lars?"
"Waar is het taakjes bord?"
"Hoe bedoel je?"
"Nou, hoe weet ik wat ik straks moet doen? Afdrogen? Vegen? Vuilniszak?"
Mes en vork werden neergelegd en twinkelende ogen gaven me de volle aandacht.
"Ok Lars, heb je nog een ander naampje overigens? Hoe anderen je noemen als ze je aardig vinden?
Een koosnaampje? Jesper noem ik altijd mijn superman.
Anyway, we hebben hier geen taakjes.
Sandra en ik vinden dat jullie het al druk genoeg hebben met groot worden, dat is veel belangrijker. Dat betekent natuurlijk niet dat je gewoon maar op je luie bips kan blijven zitten hoor. We zijn geen huiskabouters.
Daarom hebben we twee regeltjes: altijd vragen voor je iets gaat doen, en altijd gelijk doen als wij iets van je vragen."
(Hmm, misschien is deze plaatsing helemaal niet zo verkeerd! Die Inge zit dan wel op m'n nek maar geen taakjes is wel lekker)
"Oh, op mijn vorige groep kon ik goed helpen hoor" (Slijmjurk!) "Ze noemden me daar ook wel eens smurf, of kleine smurf, de andere kinderen waren veel groter."
"Hmmm, smurf klinkt best wel leuk, kleine smurf klopt niet meer denk ik"
Best wel goedkoop truukje van d'r, maar toch groei ik een beetje.


Douchen en pyama's aan is hier na het eten.
Ik kreeg een eerste glimp van Inge's onverzettelijkheid toen ik zei dat ik 's-morgens gewend was. Gelukkig mocht ik wel zelf.
Al snel zitten Jesper en ik in pyama aan de lego. TV doen ze hier niet aan, dat is voor zaterdag's en gamen kan ik geloof ik helemaal op mn buik schrijven. Het is lekker rustig want de meisjes slapen al.

Inge roept haar superman. Uit de badkamer hoor ik vrolijke stemmen, Ze zingen liedjes en hebben plezier.
Dat doet me wel wat.
Als ze terugkomen is jesper's pyamabroek echt een stukje dikker. Dat was dus waar wat hij vanmiddag zei.
Jesper besteed er totaal geen aandacht aan, dus waarom zou ik dat dan wel doen.
Eigenlijk is hij best wel leuk. Dat wegstrepen moet ik nog maar even mee wachten.
Er is hier tenslotte ook niemand anders om mee te spelen.

Of ik van voorlezen hield? En of ik dan samen met Jesper wou of apart?
Daar hadden ze op de andere groep natuurlijk geen tijd voor. Daarom kan ik zo goed lezen!
En dat laat ik ze graag merken dus bedank vriendelijk. Ik mag een kwartiertje zelf in bed.
Inge kwam nog even op bed zitten. Niet zo dichtbij!
Ze merkte het en wenste me snel goedenacht. "Lekker slapen smurf"

---------------------------------

De schemergedachten klaren ruw op. Koud! Nat!
Gelijk klaarwakker begin ik aan m'n ochtendritueel in dit nieuwe huis.
Snel kleffe pyama uit. Even wassen aan de wastafel. Ik heb een eigen op deze kamer! Kleren aan.

Nog zo'n regeltje! Inge had de kleren voor vandaag al uitgezocht uit de al netjes ingeruimde kast (ook weer zoiets ).
Ik ben negen, en kan best zelf kiezen maar mag dat niet.
"Waarom niet, Inge?"
"dat is een regel, smurf van me".

Met de natte kleren en het beddegoed loop ik over de gang op zoek naar de wasmachine.
"Wat ben jij aan het doen, Lars? "
Sandra kijkt me aan, dan naar het wasgoed en lijkt het te begrijpen.
"Oh geef maar aan mij hoor, daar hoef jij je geen zorgen om te maken, moest dat in het vorige huis wel? Hier niet.
Heb je je ook al gewassen? Nou, in de keuken is Inge al met het ontbijt bezig, ga haar maar goedemorgen zeggen".
Nou breekt me klomp! Ik krijg anders al jaren nare opmerkingen, gezucht en gesteun van de grote mensen. Puntje voor dit huis!

In de keuken staat het ontbijt al klaar. Tafel gezellig gedekt.
De relaxte sfeer is zo overduidelijk anders dan anders, niet de drukke apenrots van vorige huizen.
Krijg het er alweer een beetje prettig van, kan d'r niks aan doen.
Sandra zorgt voor de meisjes. Ik krijg mezelf zelfs zover gekke bekken naar ze te trekken en heb duidelijk succes.
Inge smeert brood en vult m'n lunchbox voor school.
Anders kan ik altijd zelf kiezen wat ik erop doe en dat lukt best, echt niet alleen hagelslag.
(Daar let Inge trouwens aan tafel ook al op, hoeveel je neemt en zo. Dat begint me nu al ook een beetje te jeuken.)
Of ik het echt niet zelf mag doen, die lunchtrommel? Ik weet het antwoord al voor ik m hoor.

"Lars en mn beste superman, kom we gaan."
Inge brengt ons naar school, Jesper huppelend aan het handje. Ik bedank vriendelijk voor de aangeboden hand.
Ja dank je lekker, ik ben toch geen kleuter meer!
Moet wel naast haar lopen en hoef het niet te proberen, maakt ze me vriendelijk, maar beslist duidelijk. Pas op het schoolplein mag ik gaan. Weghollend naar mijn klasgenoten zie ik hoe Jesper uitgebreid knuffelend afscheid neemt.

Alsof ie naar Timboektoe vertrekt! Maar ergens wringt er iets in m'n maag

 

[jonremillard]

En nog een deel, hierna gaat het even duren . De verhaallijn kloppend krijgend kost wat tijd.
Inhoudelijke reacties zijn fijn. Ben benieuwd naar jullie mening of een wat langzamer opgebouwd verhaal met wat minder frequente on-topic scenes en wat meer achtergrond leuk of slaapverwekkend is.

Hoofdstuk 4. De nieuwe Kennis

Het gemurmel in de zaal wordt langzaam minder als iedereen zijn plek in de collegebankjes lijkt te hebben gevonden en de prof van dienst met zijn bril op de lessenaar tikt.

"Geachte heren en dames leergierigen,
welkom weer in ons mooie Leiden bij dit college behorende bij de bachelor opleiding pedagogische wetenschappen.
Ik ga u vanavond wat proberen bij te brengen over de theorie van Erikson."

"Hoe wordt een mens een sociaal competent mens? That's the question!
Kinderen zijn bij de geboorte totaal afhankelijk van anderen. In de jaren erna leren ze via die anderen hoe zich te zien als zichzelf en als in hun relatie tot anderen. De allereerste sociale relaties worden hechtingsrelaties genoemd. Het bestaan van hechting wordt algemeen aanvaard sinds de baanbrekende onderzoeken van Bowlby van vlak na WOII. Hierover later meer want anders dwaal ik te ver af."
"Het belang van een goede eerste hechtingsrelatie is enorm. Het kan niet genoeg benadrukt worden. De simpele, maar bijzonder elegante ontwikkelingsstadia van Erikson maken dit volkomen helder.
En die deel ik graag met u allen, als u mij de beleefdheid van uw aandacht gunt tenminste.
Ehm, mevrouw op de tweede rij, Dit was een vriendelijk verzoek uw mobiel even weg te leggen."

In de zaal achter me klinkt wat meesmuilend geroesemoes.
Ik stop de mobiel schuldbewust in de tas terwijl ik 200 paar ogen in mijn rug voel prikken.

"Volgens Erikson, en velen geven hem gelijk, ontwikkelt een mens zich van baby tot oudere in acht stadia. De drijvende kracht achter die stadia is een centraal conflict in die relatie met anderen die ontwikkeling is dus niet sexueel gedreven.
Misschien tot verdriet van enkele aanwezige studenten hier, Freud ligt dan nog wel op jullie nachtkastje maar verder allang op de schroothoop van de psychologie en pedagogie!" (gelach in de zaal).
"Gelukkig hebben jullie vast de poster nog!" (nog meer gelach)

"Vanaf de geboorte speelt het eerste conflict tussen vertrouwen en wantrouwen.
In de relatie met zijn ouders of verzorgers moet de baby een gevoel van basisvertrouwen ontwikkelen. Door voortdurende, onvoorwaardelijke en voorspelbare zorg en aanwezigheid. Hoe doordringend een baby ook huilt, of het nu wel of niet reageert, of het nu lief of boos doet, steeds weer honger heeft, of hoe enorm die luier ook stinkt. Altijd ontmoet het de liefde uitstralende, soms troostende, soms vrolijke aanwezigheid van de verzorger, die steeds meer vertrouwt wordt."
"Dit vertrouwen in andere mensen is noodzakelijk om onbevangen het tweede stadium in te gaan."

"Zo tussen 1,5 en 3 jaar is er het conflict tussen autonomie en twijfel. Als het goed gaat voelt de peuter zich een hele piet en durft hij de confrontatie met zijn verzorgers aan. Als de eerste fase goed is doorlopen weet het kind immers dat de verzorger wellicht boos kan worden, maar het niet in de steek zal laten.
Kunt u misschien een voorbeeld verzinnen? Meneer daar links achter?"
..............................
"Inderdaad! Een prachtig voorbeeld. Dus de eerstvolgende keer dat uw kleine neefje zijn fruithapje bewust door de kamer slingert staat u inwendig juichend langs de zijlijn foei! Te roepen.
U kent deze fase wellicht als de "peuterpuberteitt" en als u wil weten hoe het u is vergaan, vraag uw ouders maar eens zou ik zeggen." (wederom gelach in de zaal)

"De derde (kleuter) fase kenmerkt zich door exploratiedrang of schuldgevoel. Gaat het goed, dan kan het kind onbevangen op onderzoek uit ook zonder de aanwezigheid van de verzorger en zelf nieuwe dingen ontdekken. Gaat deze fase fout dan is de buitenwereld vreemd en voelt het kind zich een indringer in die vreemde wereld en zich schuldig wanneer het zich toch in die wereld moet bewegen. Met andere woorden: Bang en onzeker in de wereld. "

"Ik bespaar u even de rest van de stadia om de kern niet te laten ondersneeuwen.
Erikson was ervan overtuigd dat de heftigheid van de conflicten in de stadia, dus de vraag of het conflict succesvol kan worden opgelost, in belangrijke mate wordt bepaald door de aanwezigheid van basisvertrouwen. Als het eerste conflict in de babytijd goed is opgelost is de kans groter dat dit kind kan opgroeien tot een autonoom wezen dat met zekerheid en vertrouwen de wereld kan exploreren. En andersom: gaat het in de eerste fase fout ,heeft het kind geen relatie met een volwassene/verzorger die het kan vertrouwen, dan volgen meestal veel onbegrepen problemen in het latere leven."

"Zie het als een computerspel:
vergeet u in het 1e level een belangrijk element, dan gaat er bij alle volgende iets mis.
Het helpt dan soms het 1e level nog maar eens over te doen."

De studente naast me buigt zich naar me toe en fluistert: "Wel interessant, hoor"
"Ja" zeg ik. "En hij verteld het best leuk. Hij is mijn favoriete prof."
"Van mij ook" fluistert ze weer en steekt haar hand uit. "Ik heet Inge"

--------------------------

Sandra speelt een spelletje met me!
Wel fijn want grote mensen doen niet zo moeilijk als ze verliezen.
We waren eerst met z'n vieren maar Jesper en Inge zitten weer zo gezellig te doen in de badkamer.
Er knaagt iets aan me. En tussen het kaarten door hoef je elkaar niet aan te kijken. Dat maakt praten makkelijker. En Sandra is veiliger, wat minder dichtbij dan Inge.

"Mag ik wat vragen Sandra?"
"Tuurlijk"
"Ben jij de moeder van Leia en Louise?
"Nee"
"En Inge? Is zij de moeder van Jesper?"
"Nee gekkie, waarom denk je dat?".
"Omdat het zo lijkt! Jullie doen net als moeders doen, tenminste dat denk ik" (Eigenlijk heb ik alleen moeders op school gezien, of in de groep als ze op bezoek kwamen. Of op TV)
Gelukkig legt ze haar kaarten niet neer, zegt even "Oh" en wacht rustig af waar ik verder mee kom.
"Doet de andere groepsleiding ook zo met ze?"
"Welke andere groepsleiding?"
"Gaan jullie niet een keer naar huis dan? Dit is toch jullie beroep?"
"ja, maar wij wonen hier, met jullie."
"???, dus jullie zijn hier altijd?"
"Wij vinden het allebei heel leuk om voor kinderen te zorgen. En wij vinden het belangrijk dat jullie niet zoveel gezichten om je heen ziet die allemaal weer net iets anders zeggen. Dat is veel te moeilijk voor jullie."
"Maar jullie krijgen er toch geld voor?"
"Weet je Lars, dat zijn grote mensen zaken. Daar hoef jij je geen zorgen om te maken. Maar weet wel dat we jullie veel te lief vinden.
Dan is het geen werk meer. en als je verder iets wil weten moet je dit denk ik eens met Inge bespreken.
Zou goed zijn als jullie wat meer gaan praten met elkaar."
Het is even stil als ik dit nieuws verwerk.

"Sandra?"
"Ja Lars"
Ben je op Inge?"
"jij bent" proest ze.

----------

"Wakker worden grote smurf!
Ik heb gisteren stiekem nog wat langer doorgelezen. Helemaal niet gemerkt dat het nu al zo laat is.
Ze geeft nog een aai op m'n wang en slaat de dekens al terug. In een reflex kruip ik in elkaar.

Het is even stil.

Dan komt Inge's arm om me heen en trek me tegen haar aan. Het lijkt haar niks te kunnen schelen dat ik drijfnat ben.
"Vind je het niet erg?" vraag ik voorzichtig.
"Neuh, echt niet zo. Ik had het gisteren al een beetje van Sandra gehoord. We zijn wel wat gewend hoor. Is het altijd al zo geweest?"
"Ik ben er aan gewend. maar op de andere groepen vonden ze het wel vervelend." opeens kan ik niet meer stoppen met praten.
"Ik werd wel vaak uitgelachen, of de leiding werd boos op me. En dan moest ik het opruimen of op mijn kamer blijven of, nou ja vaak altijd wat anders, en vertelden ze het aan de andere kinderen. Op de vorige groep noemden de jongens me weleens nattesmurf, net als brilsmurf of grote smurf"
"Oh, Jochie. En wat deed je dan?"
"Eerst ging ik ze altijd in elkaar slaan maar de laatste jongens waren te groot.......Ging ik maar gewoon meedoen. Zei dat ik het wel grappig vond om de leiding te pesten en zo"
"Maar volgens mij vond je het eigenlijk niet echt leuk. Je jokte een beetje."'
"Euh, ja dat wel. In een ander huis zeiden ze de hele dag baby tegen me; gingen ze dat ook op school doen en zo"

Inge kijkt me aan.
"Luister Lars, dat gaan wij hier nooit doen! Niemand gaat je uitlachen. En boos worden al helemaal niet; Baby! hoe komen ze erbij, jij bent negen!"
"Weet je wat, jij gaat je even wassen en lekker ontbijten. Gooi je natte spullen maar op bed. Dan zoek ik de wasmand en verschoon je bed."

Ze is al in de deuropening als de bom valt:

"En vanavond doen we gewoon een luier, net als bij Jesper.".


Hoofdstuk 5. De badkamer

Ik snap niet zo goed wat Lars bezield.
Vandaag was het helemaal niet zo leuk met hem spelen.
Net of hij het hier opeens niet meer naar z'n zin heeft.
Dat snap ik niet, Sandra en Inge waren net zo gewoon als altijd tegen hem.
Maar hij zei niet veel terug, vooral niet tegen Inge, en die vindt hem juist zo leuk, dat kan ik aan haar zien.
Daarom bemoeit ze zich zoveel met hem.
Ik was eerst wel een beetje jaloers, toen hij er net was. Net of ik Inge moest delen.
Maar dat had ze snel door en zei dat ze altijd van me blijft houden en altijd voor me zal zijn, maar dat ik nu ook al zo groot ben dat ze ook best wel aandacht aan een ander kindje kan geven. Dat zei ze in de badkamer.
We hebben het altijd heel gezellig in de badkamer.
We zingen en doen gekke spelletjes als ze me helpt. Inge is altijd grappig daar.
We doen dat al zolang als ik me kan herinneren.

Toen we weer in de kamer kwamen zei Inge tegen Lars dat hij ook met haar naar de badkamer mocht.
Hij wilde niet.
Hij kroop tussen de bank en de verwarming! en wou er niet vandaan komen.
Wat kan hij gillen en schoppen!
En lelijke woorden gebruiken!
Inge vroeg Sandra om haar te helpen omdat ze Lars geen pijn wou doen toen ze hem toch achter de bank vandaan plukte.
Hebben hem samen naar de badkamer gedragen en geholpen.
Hij past die van mij want ik ben eigenlijk best flink voor mijn leeftijd zegt Inge en Lars is ook niet zo groot en lekker dun.
Lars was flink aan het huilen in de badkamer, waarom kan hij het ook niet zo leuk en gezellig vinden met Inge als ik?.
Als Lars mij zo zou schoppen zou ik heel boos zijn geworden.
Maar Inge bleef heel lang met Lars op zijn kamer. Zachtjes praten.
Sandra heeft me toen maar naar bed gebracht en voorgelezen.
Dat kan ze best goed, maar niet zo goed als Inge!

Ik viel ervan in slaap.

------------------------

"En, hoe ging die vanmorgen?"
Ze zitten samen aan de thee na een drukke ochtend, maar dat zijn ze wel gewend. De meisjes liggen op het kleed in de woonkamer een beetje te spelen.
"Ging wel, 't is wel een portret he!"
"Maar wel een leuk portret toch?"
"Ik had echt niet verwacht dat het hem zo zou raken. Hij had nu toch al een paar keer Jesper en mij in de badkamer gehoord. Hoe het ging?
Hoe het kan zijn? Dit was verschrikkelijk gisteravond. Ik voelde me echt even heel slecht".
Waarom? Het is toch gewoon onze regel? En niet voor niks. En hij is dan negen, maar het blijft ook nog een lekker klein ventje hoor dat gewoon moet luisteren. Dat vindt jij ook! Ik heb echt wel gezien hoe je hem steeds in de gaten houdt. Je bent nu al een beetje verliefd op m!"

"Ik had zo met hem te doen."

En maar goed ook! Dacht je dat hij zich alleen maar aan jou hoeft te hechten? It takes two to Tango, girl!
Dacht dat je dat na de jaren met Jesper nu wel wist".
Bedachtzaam slikt Inge haar thee door.

"Hij was zo verdrietig gisteren in bed, Ik kon uitleggen wat ik wou; dat het geen straf is of zoiets; dat het voor Jesper en mij heel goed werkt, en dat ik dat graag ook met hem doe. Kwam er niet doorheen. "stomme regels" was het steeds.
Heb echt zoooo op hem in moeten praten om het zo te laten vannacht. Niks uit te trekken."

"En dat heeft ie gedaan! Hij heeft naar je geluisterd, zelfs nu hij voor zijn gevoel heel klein was. En heel boos op je.
Zie het als een overwinning. Never waste a good crisis".

"Vanochtend liep hij al gewassen door de gang, had m zelf al weggegooid. Ik heb hem natuurlijk dik gecomplimenteerd en verteld dat hij voortaan wel in zijn bed moest wachten op mij. Dat we moeten weten of en hoe nat hij is; onze verantwoordelijkheid. Ik weet niet of hij nog zo'n begrenzing aan kan hoor."

"Maar hij praat nog wel met je! "

"Nee, hij geeft antwoord als het moet. Verder mag ik in rook opgaan straalt ie uit."

Ah, joh. kinderen zijn veerkrachtig. Zeker Lars. Anders had hij al die mislukte plaatsingen niet zo overleefd.
We moeten nu eenmaal zoveel mogelijk momenten met hem samen creëren. Dicht bij elkaar, you know the drill.
Dus niet toelaten he, dat ie je negeert. Ik heb het wel makkelijker met de meisjes. Al die was-, aankleed-, troostmomentjes.
Met die kleintjes is echt contact gewoon veel makkelijker. Stel je voor dat ik nog een puber als plaatsing had gekregen. en daarmee hetzelfde had moeten doen? Pffffft Zie je het voor je? Moet er niet aan denken. Kijk nou wat je met Jesper hebt bereikt. Weet je nog hoe die 3 jaar geleden hier binnenkwam? Hij trekt wel bij. Hij is hier nu pas twee en een halve dag ongeveer."

"Je hebt wel gelijk denk ik, zoals vaker."

We laten hem vandaag lekker een beetje met rust. Boekje op de bank. Beetje subtiel vertroetelen, Laten zien dat we er nog steeds voor hem zijn. maar niet te dichtbij, dat trekt ie vandaag ff niet.
Je zal zien, vanavond gaat het een stuk beter!"

Inge staat op en ruimt de kopjes op. Schiet plotseling in de lach.
"Wat die dr allemaal uitsmeet gisteravond!....................
negen jaar en zijn scheldwoordenboek is al twee keer zo dik als het mijne!"

 

[Insomnia]

Wat een goed verhaal! Blijf zo voort doen , ik kan alvast niet wachten op het vervolg!
Groetjes
Insomnia

 

[puk]

Prachtig verhaal! De verdieping erin maakt het fijn om te lezen. Eens wat anders dan de 13 in een dozijn luierverhalen. Ben benieuwd hoe het verhaal zich verder ontwikkelt.

 

[Daltons]

heel leuk verhaal. kan niet wachten op een vervolg

 

[cutebutpsycho]

Goed verhaal en mooie schrijfstijl, kijk uit naar een nieuw deel

 

[speentje]

 

[jonremillard]

En alweer een volgend hoofdstuk. Bedank voor de fijne reacties.

Hoofdstuk 6. Plaatjes

"joshua fought the battle of jericho, jericho, jericho
Joshua fought the battle of Jericho and the walls came tumb'ling down"​

In een van z'n vorige huizen toen hij wat kleiner was, werd hij altijd meegesleurd naar zondagsschool.
Veel vond ie er niet aan. Maar de liedjes waren wel leuk, veel leuker dan die de grote mensen zongen met hun langzame uitgerekte noten als hij teruggebracht werd voor het laatste stukje van de dienst.
Er was een jong meisje op de zondagsschool die heel goed kon vertellen.
Bij het verhaal van Joshua hingen alle jongens aan haar lippen. Niets zo mooi als een potje ouderwets knokken met hoge muren die bestormd moesten worden om de stad met glimmende zwaarden te veroveren onder luid klaroengeschal!

Wel zeven keer om de stad heenlopen en dan de muren gewoon omver blazen met je trompetten!!
Wat een vent die Joshua!
Hij had het altijd een lekker liedje gevonden en werd nog wel eens wakker met dit wijsje in zijn hoofd als ie echt goed geslapen had.


Lars draait zich nog eens om maar de slaap is weg.
Zin om z'n bed uit te komen is echter niet. Meestal vliegt hij eruit.
"Da's waar ook, 't is zaterdag. Benieuwd wat ze hier altijd op zaterdag doen".

Meestal vond Lars zaterdagen stomvervelend als hij zoals altijd vroeg zijn bed uit was maar de andere jongens nog tot ver in de morgen mochten uitslapen en groepsleiding ook geen tijd voor hem had. Dan ging hij toch maar wat lezen. Lars had een paar boeken over Dolfje Weerwolfje en die vond hij wel leuk. Hij las ook de kippenvel boeken. Die waren wel eng maar dat toegeven was natuurlijk niet zo chill tegenover de anderen.
Pas als iedereen op was werd er gegeten, daarna ging iedereen kamer opruimen en schoonmaken en verder chillen of gamen. Telkens gingen er wel kinderen het weekend weg, naar ouders of zo, hij nooit. Soms wilden de grote jongens wel met hem voetballen maar meestal werd hij genegeerd. Hij werd alleen ergens bij betrokken als ze hem konden gebruiken, en daarna weer gedumpt. Heel erg was dat niet, hij deed dat immers zelf ook op het schoolplein, dat hoorde toch zo.


Lars rekt zich nog eens uit onder de lekker warme dekens en vraagt zich af waarom hij eigenlijk niet zoals altijd zijn bed uitspringt.
"Oh ja, ik moet wachten op Inge."

En dat brengt hem bij dat waar hij tot nu toe zo min mogelijk aan heeft willen denken, maar niet langer kan negeren:
Dat ding zit al zo vol dat z'n benen niet goed meer bij elkaar kunnen, voelt hij. Warm, en dik en ingepakt.
"Zou ik durven kijken?"
Dat had ie gisteren niet gedaan toen ie m zo snel als mogelijk had uitgetrokken en weggegooid in de prullenbak naast z'n bureautje; "niet kijken, dan bestaat het niet!".

Lars gaat wat rechter opzitten, slaat de dekens terug en trekt z'n pyama en onderbroek een stukje naar voren om een blik te werpen.
Er zitten plaatjes op. Met een zucht laat hij zich weer terugvallen op z'n kussen.

"Wat vindt ik zo erg eraan eigenlijk?
Als je er logisch over nadenkt is dit warme bed echt veel beter. En geen kleffe pyama die zo aan je plakt dat je hem niet gewoon kan uittrekken maar echt van je lijf moet afstropen terwijl je probeert zo min mogelijk op je handen te krijgen; wat natuurlijk nooit lukt!, en geen zin had want je had er immers de hele nacht in gelegen.. Hij dreef soms zijn bed uit en het ergste was dan z'n pyamashirt over z'n hoofd uit te moeten trekken zodat hij met zijn neus door zijn eigen lucht moest, het bovenste gat van het shirt zat dan altijd strak om zijn hoofd, dat was toch eigenlijk altijd heel goor.

Ik ben geloof ik nog nooit zo lekker wakker geworden. 't is nog steeds een raar gevoel daaronder maar 't went al wel.
Zo aangeraakt te worden door Inge, dat weet ik niet zo. Dat heeft geeneen van de grote mensen de afgelopen jaren gedaan.
't ging gisteren wel beter dan die eerste keer. Daar had ze wel woord gehouden.
Ik ben ook lang niet zo in m'n blootje geweest bij grote mensen ook al waren ze leiding natuurlijk. Maar op andere groepen zagen we mekaar ook wel eens zo. (Hihi, die grote jongens liepen er dan altijd wild mee te zwaaien.....ik niet want dan lachten ze me uit met mn kleine.)
Is het het gevoel van klein zijn? Maar ik ben niet klein, had ze gezegd. Zo voelde het toch wel maar gisteren al wel iets minder door hoe ze het deed, waarom dan wel?."

Lars' gedachten worden onderbroken door een lichte klop en een deur die zachtjes open gaat.


"Goedemorgen smurf. Lekker geslapen, Lars?"
"hmmm"
"Wil je al opstaan? We hebben croissantjes, net zelf gemaakt"
Ik sta al naast het bed. Geen idee wat het zijn, maar het ruikt lekker vanuit de gang en ik heb trek!
"Ik ga je even helpen, dan kan je zelf wassen en kom je in je pyama lekker aan tafel. 't is zaterdag dus we hoeven niet te haasten vandaag"

Duidelijk zonder tegensprak te verwachten trekt Inge m'n pyama en onderbroek naar beneden tot op mijn enkels, trekt de plakstrips los en haalt een kletsnatte luier, gelukkig zonder commentaar, snel tussen mn benen vandaan voor ik het goed en wel in de gaten heb.
Ik hop naar de wastafel en pak snel het washandje. Hoef ik haar niet aan te kijken'met mn plots rooie oren.

"Inge?..................Is dit een............. babyluier?"
"Nee hoor,"
"Maar er zitten plaatjes op"
"Hij lijkt er wel op, maar deze is veel groter, de grootste maat in de winkel, voor grote smurfen zoals jij."
.......
"Moet het voortaan echt?"
"Yep, dat is de regel hier in huis............."
"Maar............."
"Dat heb ik toen na die eerste keer ook allemaal uitgelegd maar toen wilde je het allemaal niet horen he. ...........
Nee, nee daar ben ik niet boos over, dat begrijp ik best.
Ik zal het nog eens goed uitleggen.
Een natte pyama en een nat bed willen we allemaal niet, toch. Dat zijn we wel eens, denk ik.
Nou, dan is een luier omhebben het meest handig. Wakker maken of een wekker gebruiken maakt herrie door het huis en dan kom je niet aan je slaap toe.
En nee, nogmaals, wij vinden het niet erg, niet jouw schuld en vooral, niet jouw taak om je daar zorgen over te maken. Dat is de verantwoordelijkheid (ken je dat woord? Mooi) van mij en Sandra. Om voor alles te zorgen.
Jouw verantwoordelijkheid is voorlopig lekker kunnen slapen en vrolijk uitgerust opstaan zodat ik de hele dag tegen een gelukkig snoetje aankijk dat naar me wil luisteren. OK?"
............
"Maar mag ik het niet voortaan zelf doen?"

( Dat wat het! Begreep hij opeens. Dat was wat hij eigenlijk het vervelendste van alles vond! afhankelijk zijn! Iets bij hem laten doen, toelaten dat anderen beschikten over zoiets dicht bij hem. Niet voor zichzelf mogen zorgen. Nu ja, dat was niet helemaal eerlijk tegenover Inge want ze was best wel aardig, dat vond hij nu al maar hij was dat gewoon niet gewend, 't is moeilijk om aan zoiets te wennen)

"Nee smurf, dat is de regel, Ik doe hem aan en ik doe hem af."
"Maar waarom dan?"
"Hij moet goed zitten anders lekt ie, dan is het veel beter als ik het doe.
's-morgens moeten we weten hoe het is - hoef ik niks te vragen en jij niks te zeggen - en hem ook weer netjes weggooien, hier in je prullebak gaat het toch een beetje stinken later en dat wil jij ook niet. We gebruiken de badkamer omdat dat de meest handige plek is en liggend is gewoon de beste methode om het goed te laten passen. Hebben we de ruimte, is alles in de buurt en hoef ik niet te bukken.
En als je later vriendjes op je kamer hebt is hier niks te zien."

(D'r zijn natuurlijk ook andere redenen voor dit alles beste smurf maar dat hoef jij niet te weten, natuurlijk.) Denkt Inge, terwijl ze de kletsnatte, zware luier ("hmm, zit aan z'n taks, ff in de gaten houden, binnenkort toch eens gaan denken aan een grotere maat") handig oprolt en tot een klein pakketje dichtplakt.

"Luister Lars, 't is natuurlijk allemaal nieuw voor je en het het voelt vast nog een beetje raar maar je raakt er echt wel aan gewend.
Andere dingen zijn veel belangrijker."
"Zoals?"

"De croissants!, kom mee anders heeft Jesper ze al op!".

 

[speentje]

Schitterend vervolg

 

[Reppie]

Erg leuk verhaal

 

[jonremillard]

hoofdstuk 7. Over de muur

Jesper en ik gillen van plezier en angst tegelijk!
We worden heen en weer geschud.
Ik schaam me helemaal niet, best gek, want welke jongen van negen zit er nog in het winkelkarretje? Meer nog schaam ik me voor Inge die wild door de gangpaden van de bouwmarkt rent en expres zo hard de bocht om scheurt dat we met twee wielen van de grond komen terwijl ze keihard het geluid van een raceauto nadoet.. Het gaat maar net goed. Ze trek zich geen ene moer aan van hoe andere winkelmensen naar ons kijken. Ze durft wel.

We zijn bedolven onder de rollen behang die ik net zelf heb mogen uitzoeken en een hoop andere spulletjes om mijn kamer wat gezelliger ("wat meer van jou, Lars") te maken. Dat heb ik nog nooit gemogen. Ook Jesper mocht een leuke lamp voor hemzelf uitzoeken. Hij heeft die met Donald Duck erop gekozen.

Ik vond het eigenlijk niet de moeite, ik houd het ergens meestal toch niet langer dan een paar maanden uit maar toen ik dat zei werd Inge echt even boos en grappig tegelijk.
"Denk je nou echt dat ik je nog laat gaan, smurf? Dacht het niet, hoor. Ik ken je pas drie dagen maar ik ben nu al een beetje verliefd op je."
En ze deed heel overdreven of ze me een enorme plakzoen ging geven, "leberdelebberdelebber"...............Yuck!
"Nou, wat denk je van dit behang. Goed uitzoeken hoor, want je gaat er echt nog een hele tijd tegenaan kijken".
Yeh Right, wie houdt ze nou eigenlijk voor de gek. Ik heb het al zo vaak geprobeerd om te passen, probeer het altijd weer, en telkens ging het dan toch weer mis.Ik begreep nooit wat er fout ging. Maar om de sfeer niet bederven ben ik er maar in meegegaan. 't is eigenlijk ook wel lekker om er aan over te geven; een beetje over te fantaseren: een eigen plekje............vast.

Het plezier in de winkel is er echter van.

------------------------

"Nee is nee, smurf"
"Ja, maar"
"Nee"
"T is niet eerlijk.........,!!!!!"

Kijk z'n gezicht nou eens.
Hij leest veel maar die snoet is zelf een open boek. Ik zie gewoon de frustratie maar ook de twijfel heen en weer schieten door z'n kop.
Afgezien van die ene enorme instinctieve uitbarsting toen samen met mij en Sandra is hij een voorbeeldig jongetje geweest maar nu zie ik hem inwendig koken omdat hij niet naar buiten naar het pleintje mag om met jongens van zijn leeftijd, d'r zijn vaak wel een paar klasgenootjes van hem daar, te voetballen.

We hebben samen zijn kamer leuk ingericht (daar hebben we hem echt een plezier mee gedaan) maar daarna was hij het kennelijk zat om steeds op z'n lip te worden gezeten door Sandra, Jesper die wat graag met hem speelt maar hem natuurlijk ook de oren van het hoofd kletst, de meisjes, en door mij natuurlijk.
Maar hij moet in mijn zicht blijven de 1e week en dat pikt meneer niet. Zeker niet nu Jesper wel buiten op straat mag gaan steppen en hij niet.

Eens kijken hoever we al zijn. Gaat ie ontploffen of durft ie het niet aan? Bang dat ik boos wordt Of kiest ie voor, gezellig houden om te "passen". Het mag allemaal, ik reageer toch op alles hetzelfde: vriendelijk maar beslist. Soms kunnen kleine jongetjes daar gek van worden!

Hij komt er niet uit deze keer.
Tijd om te helpen met z'n emoties, af te leiden en hem weer binnenboord te hengelen.

"Hee Lars, kan jij al pannenkoeken omhoog gooien? We gaan ze bakken voor het avondeten en Ik zou je hulp heel goed kunnen gebruiken."

Het kost even tijd maar uiteindelijk kan ik hem toch overhalen.
We maken d'r een feestje van, hij mag knoeien wat ie wil. Ik zet de muziek aan. Hij moet er even aan wennen maar brult later keihard mee met ons pannenkoeken liedje:
"Pannenkoek Pannenkoek, pannenkoek in je onderbroek!"
Ik heb het liedje al honderd keer gehoord maar hij moet bij deze zin steeds verschrikkelijk lachen en piest er bijna van in z'n broek.
Maar aan het eind is ie een volleerd bakker die het niet wil laten zien maar ongelofelijk trots is op zichzelf.


.......Eigenlijk is dit de kern van wat we hier doen:
De wereld is zo klein als nodig/mogelijk/gewenst, daarbinnen is het warm en veilig............. Omdat ik en Sandra op de muur staan.
"You need me on that wall! You want me on that wall!!
Het eerste is aan ons, het laatste aan hunzelf, al is dat wel het doel.
Alleen kost dat een hoop tijd, energie en liefdevolle overreding natuurlijk.

----------------------------------

"Luister Lars," zegt Inge na het toetje
Ik zal je even uitleggen hoe we dat hier doen op zaterdagavond.
Jullie gaan zo in bad, of douchen. Daarna doen we gelijk helemaal klaarmaken voor bed en mag je op de bank met een dekentje filmpje kijken.
Je mag wat langer opblijven. En we doen natuurlijk chippies en wat fris met prik. Simpel eigenlijk niet?
Douchen mag je helemaal zelf doen, bad vindt je misschien wel leuk, dan ga je wel met Jesper samen, maar je moet ook van te voren weten dat als je in bad gaat, ik je help met wassen, zo is de regel hier in huis.
Weet je al wat het wordt? Je gaat douchen? Okee, perfecto nou dan ga jij eerst , ga ik even tafel afruimen, heeft Sandra tijd voor Louise en Leia, die gaan natuurlijk gelijk lekker slapen en gaat mijn superman even spelen met.........? de autootjes op je kamer, prima. Kan je na onze grote smurf lekker in bad."

Inge had eigenlijk ook niet verwacht dat Lars al voor het bad zou kiezen.
Dat kwam nog wel, en het duurt niet lang voor hij met frisse, nog beetje natte blonde haren in pyama de badkamer uit komt rennen.
"Jij kan Jesper!"
Hij wordt verrast door Inge die hem weer terug begeleid naar de badkamer, het bad begint te vullen, hem ondertussen op tafel tilt en op dezelfde manier als gisteren zijn luier om doet, zijn zwakke protest smorend.
"Helemaal klaarmaken voor bed, Lars, had ik verteld, help je net als gisteren weer een beetje mee?
..............Top..........., zie je............., alweer gebeurt,......... tot zo smurf, roep je Jesper even?"
Hij liet het allemaal passief over zich heen komen.

Het fiere kapla-kasteel, dat vanochtend nog zo trots in de hoek van de kamer had gestaan, was ergens in de middag vakkundig gesloopt door Louise en Leia die er dikke pret om hadden gehad en verbaasd waren dat dat nieuwe jongetje daar zo boos over tegen ze deed.
Hij had het maar weer goedgemaakt, toen Sandra uitlegde dat de meisjes de waarde van zo'n bouwwerk nog niet goed konden begrijpen maar ze desondanks bestraffend had toegesproken, resulterend in een knuffel van twee paar snotneusjes: "Sowwy Lass!!!................."
Ze zijn best wel lief eigenlijk.

Op zoek in de kast naar iets om even mee te spelen tot Jesper en Inge klaar zijn ontdekt hij de bouwdoos van k'nex met een achtbaan op de voorkant en al snel, na Sandra's toestemming, zit hij alles om zich heen vergetend de bouwtekening te bestuderen en stukje voor stukje de achtbaan vorm te geven. Hij is er goed in!
Na een tijdje worden zijn blote voeten koud. Op weg naar zijn slaapkamer om zijn sloffen te pakken komt hij langs de badkamer waar de spettergeluiden en vrolijke kinderstem al een tijdje geleden waren opgehouden. De deur staat op een kier en hij kan het niet helpen een glimp op te vangen. Hij houdt er zijn adem van in.

Jesper ligt poedeltje bloot op het verschoonkleed ("Ïk zie zijn blote witte billen!") en met zijn handen boven zijn gezicht bouwt hij trappetjes in de lucht terwijl hij samen met Inge een liedje neuriet en zij zijn buik insmeert met iets wat ontzettend lekker ruikt; de geur van talkpoeder vermengend.
Even kijkt Lars gebiologeerd toe maar dan zet hij zichzelf weer snel in beweging en met een licht beschaamd gevoel omdat hij onbedoeld deelgenoot is geweest van iets wat waarschijnlijk geen deelgenoten moet hebben, haalt hij snel zijn sloffen.

Niet veel later hangen twee jongens ieder aan een kant tegen Inge aan onder een dekentje naar 'Mijn verschrikkelijke ikke' te kijken.
De schurk is grappig,
de weesmeisjes lief,
de minions om van van de bank te rollen,

en de chips en fris zijn al op voor de film halverwege is......

 

[verwijderd03]

Heel leuk verhaal tot nu toe.

Het enige wat ik lastig vond/vind is dat er ook wordt verteld van uit het perspectief van de andere personen. Je begint daarmee in hoofdstuk 4 (Sandra) en het duurde even voordat ik dat doorhad (en aan het einde spring je weer terug naar Lars).

Het is voor mij niet altijd duidelijk ‘wie’ er nu verteld en dat haalt me af en toe uit het verhaal.

 

[jonremillard]

En hier het volgende hoofdstuk alweer
@ Jay-DL : het leek mij idd wel aardig een verhaal eens vanuit verschillende perspectieven en tijdsprongen op te bouwen. Maar niet iedereen vind dat prettig, snap ik. Ik heb natuurlijk ook het voordeel dat ik het verhaal ken. Het volgende hoofdstuk is geheel vanuit het perspectief van lars, Inge heeft een heel ander uitzicht


Hoofdstuk 8. Hoofdregels

"Wil jij even met me meelopen Lars, ik denk dat we wat te bespreken hebben"

Het is woensdagmiddag, net na middageten uit school. Ik ben hier nu alweer meer dan twee weken en raak gewend aan dit huis, zoals kinderen veel makkelijker dan volwassenen kunnen meebuigen met de wind die waait, zeker de kameleon die ik ben.
Toch gaat het wennen hier anders, sneller, beter........ waarom?.

Dit huis heeft een ritme, en wij deinen erop mee
Doordeweeks de thee of ranja met koekjes uit school, een hele middag spelen in of rond het huis, ja ik mag naar buiten al moet ik nog wel in het zicht in de tuin of op straat blijven, als er geen boodschapje gedaan moet worden (en dan moet ik altijd mee, maar een straf is dat niet echt.), het avondeten altijd zelfgekookt, in de avonden vaak tijd voor een spelletje.
De zaterdagen voor de klusjes die een huishouden op de een of ander manier altijd heeft en een menukeuze uit de 3p's (Pizza, patat of pannekoeken)
De zondagen zijn voor het uitstapje. Het strand, het bos, een speeltuin verderop met meer toestellen waar Jesper en ik lekker kunnen uitrazen. Waarna de week weer van voren af aan begint.

Het zijn misschien de regels die altijd en overal gelden, Ze irriteren me vaak omdat ik gewend was ruimte te zoeken maar hier niet vindt, me behoorlijk ingeperkt voel, maar soms is het eigenlijk ook wel makkelijk. Je kan er op terugvallen, en dan zijn ze best zacht, net alsof je op de zitzak neerploft om even uit te rusten als we wild gespeeld hebben.

Misschien, ja wellicht wel zeker de constante aanwezigheid van Sandra en vooral Inge.
Die me nu ook roept.

Zelfs alleen al de gedachte aan Inge in de buurt als ze even niet direct "in de buurt" is heeft me al wat geholpen niet zoveel in de problemen te komen als vroeger; iets van mijn natuurlijke waakzaamheid tegenover haar en anderen te laten gaan en meer het kind te zijn die alleen maar Inge hoeft te volgen.
Wat nou! Dat is toch precies wat ze willen? Maar het voelt ook wel prettig. Niet zoveel te hoeven.

Het vreemde is dat die ontspanning en het makkelijk wennen er ook voor zorgt dat ik meer Lars durf te zijn. De Lars die het zelf wel regelt en op de piepkleine ogenblikjes zijn eigen gang gaat, net iets anders dan Inge wil.
Dat botst en klotst wel binnenin.

In mijn kamer zit Inge op bed.

"Lars, mijn grote smurf – oh ja, ik weet echt wel dat je dat nog af en toe niet leuk vind – maar luister, het wordt nu echt even serieus, echt heel serieus. Heb jij misschien iets wat je me wil vertellen?
"Nuh, wat dan?" Een steen vormt zich in mijn maag. Zou ze?
"OK, dan ga ik iets vertellen.
Weet je nog dat we gisteren in de winkel waren? Om waspoeder en zo te halen?
dat ik je zei nergens aan te komen? En dat ik je in de gaten hield? Hmm?
Ik heb een belletje gehad van die meneer van de winkel.
Hij telt vaak de spulletjes die hij verkoopt en nou was het hem opgevallen dat hij gisteren een paar pakjes met voetbalplaatjes mistte.
Weet jij daar iets van?"

De steen wordt een rots.
De gedachte aan Inge was gisteren niet sterk genoeg geweest natuurlijk.
De aantrekkingskracht van de plaatjes had gewonnen en van mij weer meer Lars dan grote smurf – haar grote smurf – gemaakt.
Het bewijs ligt inmiddels onder de stapel truien in de kast. Maar dat kan ik haar toch niet vertellen, dat ik eventjes niet haar grote...... nu ja, laat ook maar! ben geweest?

"Nee".

"Weet je nog, dat ik je verteld heb over onze regeltjes? Alle kleine regeltjes?
Daar moeten we ons aan houden omdat het het leven hier wat makkelijker maakt, toch? Soms lukt het niet met die regeltjes, dat geeft niet, dat kan. Dan wordt ik niet boos en Sandra wordt niet boos, niemand wordt boos. Maar er zijn ook een paar heel belangrijke regels, hoofdregels, die zo belangrijk zijn omdat ze gaan over iets wat wat wij het meest belangrijk vinden in de hele wereld.
En de belangrijkste hoofdregel is: niet liegen over belangrijke dingen. Iedereen jokt wel eens, dat is niet erg als het over kleine dingetjes gaat. Maar dit Lars, gaat over iets belangrijks. Dus......, weet je echt zeker dat je niks tegen me wil zeggen?"

Ik hang denk ik.
Zal wel kamerarrest of zoiets worden voor een paar dagen.
Ik heb hier eigenlijk nog niet echt straf gehad, als ik erover terugdenk, weleens een boze uithaal of zo en even aan tafel moeten zitten om uit te razen of "na te denken" na een grote mond, zoals ze dat hier noemen, maar altijd was het daarna Inge die me gewoon de regel nog eens uitlegde en we het afknuffelden; eerst onwennig, later steeds gewoner en fijner. Zelfs toen ik gisteren op school een stomp gegeven had kwam ze daar; ging natuurlijk nergens over; Jesper moest laatst een kleurplaat maken toen hij stout was.

Maar Lars wil nog even niet toegeven, het bewijs ligt nog niet op tafel tenslotte.
"Heb je goed geluisterd Lars? Heb je aan mijn gezicht gezien hoe belangrijk ik dit vind?
"Nee, ik weet niks van voetbalplaatjes"

"Kom eens voor me staan"
Met een zucht en een ernstig gezicht haalt Inge een glanzend pakje uit haar broekzak.
En nog een. En nog een. Mijn hoofd zakt dieper bij elk pakje.
Zoals wel vaker pakt Inge mijn handen.
"Heeft geen zin meer hé, om hier nog over te liegen. Dit is erg, Lars.
Stelen mag niet, die regel hoef ik je niet eens uit te leggen.
Wat ik nog erger vind is dat je zojuist nog tegen mij hebt gejokt over iets belangrijks.
Daar ben Ik heel boos van. Dat betekent straf. Denk je niet? Wat moet ik met je doen nu?

Ik haal mijn schouders op. Ben op onbekend terrein nu met deze preek die ik nog niet van haar heb meegemaakt.
"Ik heb je verteld van de hoofdregel Lars. Heb je geluisterd toen? Heb je toen gedaan wat ik van je vroeg? Niet te liegen?"
Die retorische vraag laat ik maar onbeantwoord.
"Je hebt niet geluisterd Lars. Ken je het spreekwoord? Wat gebeurt er met kindertjes die niet luisteren willen?
Nee? Wat krijgen die?.................... op hun blote billen.........."

Mijn hoofd schiet omhoog en kijkt ongelovig in Inge's gezicht.
Het staat nog steeds rustig, maar ziet er ook boos uit en zo beslist heb ik haar nog nooit gezien.
Geconcentreerd als ik ben op haar gezicht merk ik nauwelijks dat haar vingers zich inmiddels hebben verplaatst naar het elastiek van mijn broek en die samen met de onderbroek al in een snelle beweging naar de enkels heeft getrokken. Te laat!
Haast verlamd laat ik haar bij mijn middel pakken, naast haar knieën leiden en voorover op haar schoot trekken voor ik het goed en wel in de gaten heb. Een hand houdt mijn handen op de rug vast. Het doet geen pijn maar bewegen kan ik ook niet. De andere hand rust midden op mijn blote achterwerk in Inge's volle zicht. Gespannen stilte voor de storm.

"Het spijt me echt Lars, maar wie niet luisteren wil.........."
En Pets! Het droge geluid van haar eerste klap bereikt me nog eerder dan dat ik het voel maar al snel staat mijn achterkant in vuur en vlam van 10 snelle, maar ongenadig harde klappen; op beide billen.
Al bij de derde ontsnapt de eerste snik en schoppen mijn benen in de kenmerkende beweging van ieder klein over de knie gelegd kind.
In de vruchteloze poging te ontsnappen aan gerechtigheid .
Bij de tiende klap is mijn snikken allang overgegaan in een ongecontroleerd huilen.
Het giert van pijn, schrik, onmacht (maar vooral pijn!) door de kamer.

Daarom duurt het even voor ik merk dat de hand allang weer rustig op mijn billen ligt in plaats van hard neerdaalt.
"Tien lijkt me wel genoeg om de boodschap duidelijk te maken." Hoor ik van boven me.

Ik wordt weer overeind gehaald en met mijn blote piemel duidelijk zichtbaar recht tegenover Inge tussen haar benen in gezet.
Van grote smurf, laat staan Lars, is even weinig meer over. Er staat alleen nog maar een klein, schokkend ademhalend smurfje met vuurrode achterkant wringend tussen haar benen de schok en de brandende pijn te verwerken. Met mijn handen weer in de hare wacht ze geduldig tot ik bekomen ben van de schrik. En de pijn weer minder wordt.

"Zie je mijn gezicht?
Het staat alweer wat rustiger
"Ik was even boos. Je hebt mijn aller-aller-aller!-booste gezicht gezien. En dat moest wel even denk ik, om te leren. Heb je wat geleerd Lars?"
Ik knik, nog een beetje nakermend.
"Wat heb je geleerd dan?"
"Niet liegen"
"Tegen wie?
"Tegen jou"
"Tegen mij, en tegen niemand. Nooit niet. En weet je waarom? Omdat het gaat om Vertrouwen.
Jij moet op Sandra en mij kunnen vertrouwen. Dat je altijd weet hoe we zullen reageren, dat we nooit heel boos worden – of dat in ieder geval niet lang blijven – en dat we je nooit in de steek laten. Maar dan moeten we ook jou kunnen vertrouwen Lars. En daarom mag je nooit meer liegen.
Heb je dat nu wel goed begrepen? Heb je goed geluisterd?"

Ik knik. Haar gezicht klaart meteen helemaal op, ze lacht alweer
"Mooi, dan gaan we het nu goed maken, we zeggen sorry en geven een knuffel"
De handen trekken me verder tussen haar benen in, ik hang tegen haar aan in een warme troostende omhelzing met mijn betraand gezicht tegen haar zacht geurende haren. Lekker! Ik kan er ondanks wat er net gebeurd is niks aan doen.
"Ben?.........Ben je niet meer boos?" check ik kleintjes voor de zekerheid
"Nee, lekkere smurf van me, nu al niet meer" (het koosnaampje is terug, vast een goed teken).
"Gebeurd is gebeurd, je hebt je straf gehad en daar heb je van geleerd. Dan is het ook gelijk klaar.............. En je hoeft niet bang te zijn, je gaat helemaal nergens anders heen dan hier, ..................je blijft lekker hier."
Het laatste zegt ze zacht en lief in mijn oren. Hoe snapt zij dat nou?

"S-s-sorry.............. Dat ik heb gejokt bedoel ik"
Haar handen trekken me als antwoord nog iets verder in haar warmte en troost. Wrijven dan een beetje over mijn rug, en lopen speels vinger voor vinger naar beneden over nog nagloeiende billen, benen, en voeten waar de broek om m'n enkels verward zit. Ze trekt alles omhoog. Ik groei weer wat.

"Zo, nu moeten we het alleen nog samen goed maken met de winkelmeneer.
Weet je wat, ................... we gaan koekjes bakken!"

 

[verwijderd03]

En hier het volgende hoofdstuk alweer
@ Jay-DL : het leek mij idd wel aardig een verhaal eens vanuit verschillende perspectieven en tijdsprongen op te bouwen. Maar niet iedereen vind dat prettig, snap ik. Ik heb natuurlijk ook het voordeel dat ik het verhaal ken. Het volgende hoofdstuk is geheel vanuit het perspectief van lars, Inge heeft een heel ander uitzicht

Misschien kun je aan het begin aangeven vanuit welk perspectief je verteld.

 

[puk]

Prachtig!

 

[jonremillard]

En nog een (kort) hoofdstukje erbij voor het slapen gaan


Hoofdstuk 9. Billenkoekjes

Het kan gek lopen in de wereld, bedenk ik in een filosofische bui.
Een kleine twee uur geleden donderde de wereld om me heen in elkaar op Inge's schoot en inmiddels ruimen we samen de keuken op na een uitgelaten, zonnige middag met bloem, boter, suiker en alles wat samen koekjes bakken en versieren zo leuk maakt. Het resultaat ligt in de oven; en zit op onze neus en oren. Ik heb zelfs geprobeerd een paar smurfen te maken.

Ook Jesper heeft meegeholpen na wel even fijntjes te hebben gevraagd of ik billenkoek had gehad. Of hij dat niet gehoord heeft! Maar Jesper is Jesper, er zat geen kwaad in die vraag. "Deed het pijn?"
Inge redde me.
"Ja superman, en dat weet jij best denk ik! Lars heeft straf gehad. Maar die is nu geweest en dus gaan we gewoon weer door."

Voor zesjarigen is de wereld heel simpel en nooit iets om lang bij stil te blijven staan, die vinden deeg kneden veel belangrijker.

-------------

"Meende je dat? Wat je net zei?
"Wat Smurf?"


De winkelbel had me veel te hard geklonken. De hele wereld hoefde niet te horen wat ik kwam doen.
Met Inge's hand in de ene, en een vrolijk versierde grote conservenpot vol zelfgebakken koekjes als zoenoffer in de andere waren we aan het eind van de middag naar de winkel toegelopen.
De winkelmeneer herkende ons wel, en scheen al precies te weten wat we kwamen doen.

"Het spijt me, meneer. Van die plaatjes weet u wel"
Hij boog zich voorover, nam de koekjes van me over en keek me doordringend aan.
"Brom, hmmmm. Heb je al straf gehad?"
"Ja meneer"
"Wat?"
"Een pak voor m'n billen, meneer"
Dat laatste kwam zo fluisterend uit een vuurrode kop dat het me verwonderde dat hij dat kon horen.
Hij keek goedkeurend.
"Hmmm. Nou. Goed zo. Als je maar weet dat als je dat nog een keer flikt, ik je het driedubbele geef!"

Toen had Inge gedecideerd ingegrepen en me, als een moederzwaan met haar vleugels van achteren omarmd en beschermend tegen haar aangetrokken.
"Eigenlijk is het mijn schuld, meneer. Ik had deze smurf in de gaten moeten houden.
U mag mij er voortaan op aanspreken. Als hij straf verdiend krijgt hij die, maar alleen als ik dat beslis, en alleen van mij.
Ik hoop dat u dat respecteert. Kom maar mee Lars."

Ze zei het nog netjes..................., vond ik.
"Als je je poten maar thuis houdt! Dit kind hoort bij mij"..................... , had ook gekund. .......
't is koud buiten, maar ik voel me weer wat warmer.


"Dat het jouw schuld was?"

Al onderweg naar huis trekt ze me nog wat dichter tegen haar aan
"Jaaa, dat meende ik echt." zegt ze
"Kijk het zit zo, ik zorg voor jou, dat je niet in gevaar komt en gelukkig kan zijn. Daar mag je op vertrouwen als je steeds goed naar mij luistert.
En als jij een fout maakt komt dat dan ook altijd een beetje omdat ik jou niet goed in de gaten heb gehouden. Daar vertrouwen de mensen wel op. Jij had niet mogen stelen natuurlijk, maar ik had beter op je moeten letten, je moeten beschermen tegen deze fout. Snappie?"

Ik permitteer me een grapje, kijken hoe ze reageert.
"Dan verdien jij eigenlijk ook billenkoek"
Ze lacht gelukkig. "Nee Lars, die straf is alleen voor stoute kleine smurfjes die jokken"
en geeft een nu vriendschappelijk tikje tegen m'n achterwerk.

"Auw!"
"Hee? Wat is er? Dat kan toch niet echt meer pijn doen doen, smurf?
"Het schrijnt, ook steeds als ik loop of ergens op ga zitten."
"Ohww, da's ff minder leuk natuurlijk. Nou weet je wat, dan kijken daar vanavond wel even naar."

 

[jonremillard]

enjoy!


Hoofdstuk 10. Rituelen

Als het "omkleedtijd" is loop ik met Inge naar de badkamer.

Zo noem ik dit ogenblik na die eerste keer. Dat maakt het iets dragelijker, maar nog niet echt prettig, en de Lars in mij wil nog altijd zo snel mogelijk weg maar ik raak er nu, na die twee weken, wel meer aan gewend.
Ik kan Inge af en toe steels aankijken, ook als ik op dat kussen lig, maar als ik zie dat ze terugkijkt draai ik snel weer m'n hoofd. Ik kan een blik werpen op de stapel luiers op de plank, de doosjes, de tubetjes, flesjes en alles waar Inge en Jesper kennelijk wel zo ontspannen gebruik van maken. Dat kan ik echt nog niet, snap niet hoe dat bij Jesper werkt.

Kleine veranderingetjes, uitbreidingen, van het ritueel – "hee, smurf, vind je het goed als we je broek even helemaal uit doen? Dan kunnen je benen iets meer van elkaar, kan ik er makkelijker bij, gaat het sneller" / "Weet je wat, we laten je onderbroek voortaan uit, dat zit vast wat lekkerder, minder strak"- worden geaccepteerd en tranen komen niet meer zo snel, eigenlijk helemaal niet meer.

Natuurlijk heb ik ook wel door dat het daarmee, steeds iets langer duurt. Dat ik steeds iets langer met licht gespreide benen bungelend open en bloot voor Inge op de aankleedtafel lig maar de schaamte is wel een beetje weg.
Vriendelijk, rustig, warm. Zo is ze altijd op dit moment. Het lijkt zo gewoon voor haar, dat ik mezelf al wel beter kan vergeven dat grote smurf zich op dat moment iets minder groot laat zijn; iets minder groot hoeft te zijn.
't is wel makkelijker als ze het een beetje zakelijk en snel houdt.
Als ze haar hand even op mijn bovenbeen laat rusten en me dan zo vriendelijk lachend aankijkt, dat voelt juist vreemd ongemakkelijk, moet ik juist even slikken.
Ik weet gewoon niet hoe ik daarmee om moet gaan.

"Je had een beetje pijn, toch? Een schrijnend gevoel zei je vanmiddag. Mag ik even kijken?"
Al liggend op tafel til ik mijn rechterbeen iets omhoog en naar buiten. Ze kijkt eronder.
"Ik zie het al, je bent een beetje rood daaronder, daar kan jij niks aan doen hoor, mijn schuld, ik had eigenlijk beter op moeten letten"
Tactisch vermijdt ze het ultieme baby woord.

Ze pakt een potje, draait het open en zet het naast me neer. Er zit witte zalf in.
"Ok grote smurf van me, luister, ik ga nu even iets doen wat jij heel kinderachtig vind. Maar het kan niet anders, anders heb je binnen de kortste keren echt heeeel veel pijn aan die plekken.
Als je me even laat gaan en niet tegenwerkt zijn we weer bijna net zo snel klaar als altijd"

Ze pakt me bij de enkels. Maar in plaats van te stoppen bij haar heupen, wat ik nu gewend ben en verwacht, tilt ze deze keer hoger op, buigt mijn knieën verder naar mijn neus en verder naar buiten dan ooit, legt mijn enkels over elkaar heen en houdt ze met haar linkerhand hoog in de lucht. Mijn rug kromt, billen komen vrij van de luier die al onder me klaar ligt.. Billen, balletjes...... plasser, alles in haar volle zicht en makkelijk bereikbaar voor de rechterhand die de verkoelende zalf al aan het aanbrengen is..
Ik kan het niet helpen, dikke tranen stromen plotseling weer snikkend over mijn wangen terwijl ik mijn armen voor mijn ogen houd. Het negenjarig zelfbeeld in duizend stukjes. Ik snap heel goed hoe het er nu uitziet, dat heb ik bij Lou en Lei ook gezien.
Niks grote smurf, maar een negenjarige als een kleine baby met zijn beentjes in de "luierhouding" verzorgt met zalf op zijn kleine rode billetjes.

'T is teveel, te plotseling.

"Sssss, smurfie, stil maar, zo gebeurt"
Inge is begrijpend en snel. Handig smeert ze alle ontstoken delen op m'n billen en in de liezen dun in en masseert het zo kort als mogelijk.
Mijn klagende uithalen negerend.
Elk instinctief schopje van mijn benen, als er weer een nieuw rood pijnlijk plekje wordt bereikt, neutraliserend door mijn enkels zacht, maar onwrikbaar in positie te houden.
Zonder dat ik het zie reikt haar hand naar de bus talkpoeder maar bedenkt zich en snel, maar voor mijn beschadigd gevoel na veel te lang, laat ze mijn benen weer zakken, en maakt het werk met mijn luier af. Na de laatste plakker blijft haar hand op mijn buik rusten. Troostend wrijvend, wachtend op de laatste snik.

"Dit moest even, smurf. Ik dacht, als ik het even snel doe is het het beste. Vond je d'r van?"
"Ik ben – snik – geen baby!"
"Maar natuurlijk niet! Denk je dat? Zo zie ik het echt niet, Je gelooft me misschien niet maar ik zie echt gewoon Lars hoor, gewoon Lars, zoals altijd. Mijn grote smurf!"


In de woonkamer kom ik een beetje bij als de vertrouwde voorleesgeluiden uit Jespers kamer komen.
Inge heeft hem tactisch gelijk meegenomen zodat hij geen vragen kan stellen. Ik frutsel wat met K'nex.
Maar ik ben boos op haar. Hoe kon ze me dit aandoen!
Ze zal er wel onwijze binnenpret van hebben. Kan ze lekker straks aan Sandra alles in geuren en kleuren vertellen, kan ik me zo een voorstelling van maken:
"Was zo schattig joh, je had het moeten zien!............. met die schoppende dunne beentjes omhoog. Dat kleine piemeltje van 'm. En die rode billetjes!. Aaahhhh, die verdrietige gejammertjes........, net een huilende baby..... Negen!, bijna Tien! ........... ooooh... zo lief!..........."
VERRAADSTER!!!!

"Ïk ga vast naar mijn kamer, lezen" zeg ik duidelijk sjacherijnig tegen Sandra die net binnenloopt en me met verbaasd opgetrokken wenkbrauwen achterna kijkt. De luier schuift hoorbaar heen en weer over mijn ingesmeerde billen maar het kan me even niks meer schelen wat Sandra ziet of denkt.

Inge klopt wat later aan om het licht uit te doen. (Ze zal me ook eens met rust laten!) en heeft natuurlijk alweer geraden wat er in me omgaat.
Hoe doet ze dat toch? Ze zit gelijk naast me op het bed en laat me deze keer niet wegkruipen.
Ze slaat een arm om me heen. Ik houd mn ogen dicht.
"Niet voorlezen zeker he?" ................... Hoor ik
"Ik wou nog even zeggen..... Ik zie je echt hoor, zoals je echt bent. ...........
Hoe je ook voor me staat of zit of ligt. ...........
Wat je ook aanhebt............
Wat je ook doet.........
En dan zie ik echt Lars; geen kleiner kind. Geen kleine smurf maar een grote.
En dan ben ik eigenlijk zo trots op je. Je weet niet half hoeveel."

Het is een tijd stil.

"Dit was een bijzondere dag eigenlijk he...........
Zo veel gebeurd vandaag..............
Je deed het heel goed met de winkelmeneer".
"Jij ook." kan ik er wat benepen uitbrengen.
"Oohh, dank je wel! Maar om helemaal eerlijk tegen je te zijn, ik heb daar wel wat oefening in gehad. Ik heb wel vaker te maken gehad met kindertjes die wat gepikt hadden. Fouten maken mag he"

"Kregen die dan ook..............?"

Ik wordt weer wat dichter in haar omhelzing getrokken. Ik kan haar al bijna vergeven.
"Die straf is alleen voor hoofdregels, en dan alleen nog als je heel goed weet dat je die breekt, en het toch doet."
"En verder ga ik je lekker niks verder vertellen over die anderen, 't is hun zaak"

't blijft weer even stil.
Het voelt weer wat beter.

"Weet je dat woord nog? Vertrouwen?
Nou wat er tussen ons gebeurt blijft tussen ons, van vanmiddag, ook van de badkamer.
Dat vertel ik aan niemand. Zelfs Sandra niet. Dat is van jou en niemand anders.
Het is geen geheim maar alleen jij beslist of en wat je erover kwijt wil, en aan wie. Begrijp je?
Daar kun je op vertrouwen."
Ze voelt me meer ontspannen en weer meer tegen haar aan gaan hangen, nog even houdt ze me zo vast.
"Slaap lekker, grote smurf van me........ en een hele hele goede nacht" fluistert ze zacht en geeft een tedere kus op m'n voorhoofd,.
Zachtjes loopt ze de kamer uit, het licht uitdraaiend.

Eigenlijk had ze best wat langer mogen blijven!....