Verhaal Klaar Lean in de Underground

[Little Endy]

Dit is een verhaal dat deels gebaseerd is op een combinatie van mijn fantasieën/ooggetuigen en Undertale, een populaire game. Ik-figuur is Lean Heffley (spreek uit: Lé-jan) uit Los Angeles. Zij wordt uitgescholden op school vanwege haar neus en gewicht, waarbij ze vlucht voor nieuw leven.

Proloog
Ik vond mijn leven op school doodsaai. Omdat ik 70 kilo weeg met mijn 1,60 en een puntneus heb noemen mensen mij narwal. Wat en ongelooflijke belediging.
Vanmorgen ben ik niet naar school gegaan en ben ik begonnen met mijn backpack-avontuur in Mount Ebott. Ik heb vrijwel al mijn bezittingen zo ingepakt dat ze niet breken (laptop, telefoon, hun laders, enz.), en natuurlijk ook de dingen meegenomen waar mijn ouders niets vanaf weten. Ja, ik ben als zij niet thuis zijn (wat overigens vaker gebeurt omdat ze drank- en drugsverslaafd zijn) een baby. En hoe, vragen jullie je dan af? Nou, het begon bij het volgende:
Ik was geboren toen mijn moeder al verslaafd was, mijn vader werd dit pas later. Door die verslaving nam ik een handicap aan waarbij mijn blaas zich ongeregeld leegt zonder dat ik dit door heb. Daarnaast ontwikkelde ik in de puberteit ook nog eens een groeistoornis, waardoor ik nu zo klein ben. En aangezien er niet veel gezonds te eten in huis is, leef ik grotendeels op frisdrank en fastfood. Maar niet in mijn vrije tijd, na mijn huiswerk...
Ja, dan drink ik zoete sojamelk (ik ben allergisch voor zuivel) uit een fles, met een hand-/theedoek om mijn hals die als slabbetje dient. En omdat mijn blaas zich altijd ongeregeld leegt, draag ik 24/7 luiers. Dat vind ik stiekem wel fijn, ineens een natte luier. En hierom zit (nou ja, zat) ik dus op een speciale school, voor mensen met meerdere beperkingen.
Naast het feit dat ik luiers draag, deze gebruik en 'babyvoedsel' eet en drink, zuig ik ook op een aangepast speentje dat ik bij de plaatselijke apotheek had gekocht onder de smoes dat ik moeite had met spraak, en bij het zeggen hiervan een slis had opgezet, waardoor ik een beetje speeksel verloor per gesproken zin. Ook heb ik allerlei merken babyspeentjes van de grootste maat, maar het aangepaste speentje gebruik ik het meeste, dan heb ik dat gevoel alsof mijn mond vol zit met aangename warmte, en in sommige gevallen smaak, als ik hem bijvoorbeeld in soep of zuivelvrije yoghurt doop, dan kan ik langer genieten van de smaak die eraan hangt.
Maar nu verder over mijn reis...

 

[Little Endy]

1
Ik beklom de Mount Ebott, die ligt in de buurt van Los Angeles in Californië*, en dat was erg lastig met zo'n zwaar pakket aan je rug en een luier onder je achterste. Ik hoefde geen struik op te zoeken om te defeceren, dat eindigde namelijk ook (en 's nachts!) in de luier. Nee, niet zonder gène, want als ik moest, stond ik achter een dikke boom. En ik hoefde jammer genoeg nog lang niet.
Ik keek op mijn horloge en zag dat het al 6 uur in de avond was. Ik zette mijn pop-up tent op en probeerde een vuurtje te stoken voor de broodjes die ik uit het deeg uit mijn tas ging maken. Dat lukte gelijk, en dat gebeurt niet vaak.
Een aantal uur later liet ik het vuur uit zichzelf doven en ging ik de tent in. Eens in de tent poetste ik mijn tanden met het kleine tandenborsteltje en kindertandpasta, wat overigens best lekker smaakt.
Na het tandenpoetsen kroop ik de slaapzak in en voelde aan mijn luier, die nog droog was. Maar toen ik mijn speentje wilde pakken moest ik opeens heel nodig defeceren. Ik zat overigens in een tent, dus dat ging zeker wel zonder gène. Ik woelde me opnieuw in de slaapzak, stak het speentje in mijn mond en ontspande me. Niet veel later viel ik snel in slaap.

*Was dat maar het geval, dat Mount Ebott echt bestond!

Editor's note: Mijn excuses dat de proloog en dit hoofdstuk zo beknopt zijn! Ik kan voor 100% garanderen/beloven dat de volgende hoofdstukken langer dan dit zullen zijn!

 

[DatDiaperDoh_]

dance

 

[Little Endy]

2
De volgende dag had ik mezelf verschoond en goed afgelapt (wat overigens wel nodig was na 9 uur slaap), nog brood van gisteren gegeten, mijn tanden gepoetst en de tent opgeruimd, zodat ik verder kon trekken. Maar opeens vaagde de grond onder me weg en viel ik heel lang in een vreemd gat, waarna ik zo'n 5 minuten later met mijn volle gewicht, op mijn buik (gelukkig) op een oppervlakte van gouden bloemen ben geland. Daar lag ik dan; een meisje van 15, met rode haren in vlechten, groene ogen, een puntneus, 1,60 lang en 70 kilo zwaar, in een land dat ik niet kende. Ik probeerde op te staan, maar dat ging niet zo goed, en in de tussentijd ontspande mijn sluitspier zich weer, terwijl ik dit later pas in de gaten had. Ik rolde mezelf op mijn zij, hielp de bagage van mijn rug, stond langzaam maar zeker op en droeg de bagage weer. Nu was de bolling onder mijn panty duidelijk zichtbaar, maar hoe kwam ik hier doorheen zonder gène?
Ik liep maar verder, want ik zag niemand, maar ook geen bomen. Ik zag wel een aantal stenen, dus daar ging ik maar mijn luier verschonen. Ook had ik erge dorst gekregen, dus pakte de zuigfles met water uit de babytas.
"Hé, jij daar!" riep opeens een stem. "Wat moet jij ineens met een fles aan je dikke lippen, leprechaun?" Leprechaun... zo ben ik nooit genoemd. Zeker omdat ik rode haren heb? Ik dronk verder en deed alsof ik niets had gehoord.
"Welke leeftijd heb je?" riep de stem weer. "Of zit je in het verkeerde lichaam met je zieke geest?"
Die opmerking irriteerde me, dus ik schreeuwde levenshard terug:
"Dat zijn jouw zaken niet, wie jij ook mag zijn! Ik heb de vrijheid om te doen wat ik wil én een zwakke blaas!"
Ik hoorde stappen achter me. Ik deed de fles terug in de tas en verschool me meer achter de stenen. Er kwam een jongen aan die een paars gestreepte trui droeg en ogen had die constant dicht leken te zitten.
"Wat, en jij kunt zien dat ik die dingen zo doe, blinde?" zei ik boos. "Pleur een eind op naar de maan!"
"Dat neem je terug!" riep de jongen en algauw vlogen we elkaar in de haren, inclusief meerdere scheldnamen, en zo konden we wel wat langer doorgaan.
"Zeg Frisk" zei een andere stem, "schei toch uit! Ze is dan wel nieuw hier, maar niet zo lelijk als de nacht!"
"Zij liegt over een zwakke blaas" zei de jongen die blijkbaar Frisk heette.
"Hij noemde mij leprechaun" zei ik woest, en ging met mijn rug naar hem toe staan.
"Heeft zij gezegd dat jij mocht liegen?" zei een andere jongen van de tweede stem. "Zie je dat dan niet? Een oudklasgenoot van mij had ook zwakke organen!" Hij had het over mijn luier, en volgens mij respecteerde hij me wel.
"Waar ben ik in mozesnaam beland?" vroeg ik. Ik had wel pijn, maar niets gekneusd of gebroken. Hooguit wat blauwe plekken en wondjes.
"De Underground" zei Frisk. "Wij wonen hier al jaren. Hoe ben jij hier eigenlijk beland?"
"Mount Ebott" zei ik, "waarbij de grond opeens verdween en ik heel lang viel. Net als bij Alice in Wonderland, maar dan anders."
"Waarom was je daar?" vroeg de andere jongen.
"School was stom" zei ik, "en mijn ouders zijn verslaafd, waardoor ik nu een dikke, lelijke sadist ben..." Ik zakte in elkaar en barstte in tranen uit.
"Waarom een sadist, als ik vragen mag?" zei de jongen weer.
"Mensen noemden mij dikke narwal vanwege mijn neus en gewicht" snikte ik, "en ik sloeg ze maar iets te graag. Trouwens, hoe heet jij?"
"Chara" zei de jongen. "Frisk is al jaren mijn vriendje, is dat erg?"
"Nee" zei ik. "Mijn neef is ook getrouwd met een man. Ik ben trouwens Lean, en kunnen jullie me alsjeblieft helpen? Ik ben verdwaald."

Frisk en Chara leidden me naar hun huis, waar ik zolang mocht blijven wonen, maar ja, ik had nog lang geen kamer. Toriel, de pleegmoeder van de jongens, had nog een kamer over, maar die werd gerenoveerd.
"Please? Mag ik alsjeblieft het resultaat zien?" vroeg ik haar, en zette mijn schattigste gezicht op.
"Nou, als je dat echt wilt..." zei Toriel. Ze opende de deur, en raad eens? Dit was net een babykamer, maar met grotere meubels! Een ware droom die uitkomt!
"Dit is wel een grote babykamer" zei Toriel, "is dat erg?"
"Nee..." zei ik, alsof ik ergens over de horizon was. Er stond een groot bed met spijlen aan de muur, een commode waar een aankleedkussen van circa 2 meter op lag, een groot zitkussen, een box compleet met kleed en dergelijke, en een bevochtiger die een heerlijke lavendelgeur door de kamer verspreidde. Ik weet nog van een vriendin van mij die er een had die eucalyptusgeur verspreidde bij haar verkoudheden. Zou dat bij mij ook het geval worden?
In ieder geval was het lunchtijd, nadat ik mijn bagage ergens in een hoek van mijn nieuwe kamer had gesmeten. Mijn babytas heb ik overigens wel in het midden van de kamer gezet, want daar zitten onder andere mijn luiers, flessen, speentjes, doeken en dergelijke in.
Eenmaal aan tafel zat ik niet zomaar op een stoel, maar in een soort kinderstoel, en ik wachtte ongeduldig op het eten, want het rook in de keuken zo lekker naar brood.
"Mag ik alsjeblieft een stuk fruit of zo?" vroeg Chara, maar hij kreeg zijn zin niet. Frisk zei niets, hij donderde gelijk een kilo jam op zijn brood alsof het van zijn leven afhing.
"Bewaar ook nog wat voor de rest!" zei Toriel, maar Frisk hoorde haar niet eens, zoveel genoot hij van zijn lunch.
"Ik lust geen brood" bromde Chara, die maar een banaan uit de fruitschaal pakte en het bord van zich af schoof. Ik pakte het brood er vanaf en probeerde het in één keer weg te werken, maar de korst was zo taai, dat ik alleen die eraf kreeg.
"Zo gaat dat helaas niet, jongedame" zei Frisk, die het brood in vier stukken scheurde. Dat lukte mij inderdaad beter.
"Heb je ook nog zin in fruit of zo?" vroeg Chara, die mij een glas sap gaf. Ik schudde mijn hoofd en dronk zwijgend het glas leeg. Dat deed ik zo gulzig, dat ongeveer een vierde van het glas op het doek om mijn hals belandde.
"Die vindt glazen duidelijk niet handig om uit te drinken" zei Frisk, die bubbels blies in zijn sap.
"Da's waar" lachte Chara, en de twee zoenden elkaar ruig. Ik keek er niet van op.

Toen de avond viel, was ik nog steeds niet zo gewend aan mijn nieuwe huis. Mijn ouders zouden duidelijk niets denken, maar dat was altijd al zo. Ik heb hier wel internet, dus ook mijn WhatsApp, e-mail en dergelijke gecheckt, dus alles was goed.
Na een kwartier in bad te hebben gezeten, had ik mijn pyjama en slaapzak aan en speelde ik in de box met de tientallen poppen die erin lagen. Dat was ook niet zoals ik was gewend van mijn oude thuis, maar langer spelen betekende altijd beter.
Maar nee, van het spelen werd ik niet moe, en zelfs mijn lievelingsspeentje hielp niet zo. Ik gaf de moed op en barstte opnieuw in tranen uit. Ik rolde mezelf op tot een bal en deed mijn knuffel voor mijn gezicht, omdat het een tutdoekje is en die droogt altijd mijn tranen.
"Gaat het wel?" vroeg een stem bij de deur. Ik keek even op. Het was Chara. Hij kwam schijnbaar even kijken hoe het met me ging.
"Wil je misschien terug naar huis?" vroeg hij. Hij liep naar de box en aaide mij over mijn schouder.
"Raad eens" zei ik, "ik ben al thuis. Ik ben jullie zo dankbaar voor wat jullie allemaal voor me deden. Vooral jij, jij nam het op voor mij toen ik ruzie met Frisk had..."
"Jij bent een lief meisje" zei Chara. "Wil je misschien bij ons televisie komen kijken? Misschien verveel je je dan niet meer zo..."
Ik ging weer naar de woonkamer, maar de programma's op televisie waren heel anders dan die in Amerika.
"Het spijt me dat ik je zo in de haren vloog vanmorgen" zei Frisk, die alleen maar kon zappen. "En van die scheldnamen."
"Het spijt mij ook" zuchtte ik, terwijl ik me weer wilde oprollen tot een bal.
"Het zit zo" zei Frisk, "op school lachten ze me altijd uit door mijn uiterlijk en seksuele voorkeur. Ik accepteer nu dat jij je jonger wilt voordoen door school en je verslaafde ouders. Toch?"
Ik knikte en sloeg mijn armen om Frisk heen.
"Jullie zijn als mijn broers" fluisterde ik en ging weer liggen. 'Broers' klopte eigenlijk niet helemaal, want ze waren allebei wel 15, net als ik, allebei 1 meter 63, hadden allebei donkerbruine ogen, maar niet dezelfde haarkleur, uiterlijk en kledingkeuze.
Ik stak mijn speentje in mijn mond en zapte totdat ik bij een interessante soap uitkwam die Stijn en Graf heette. Het ging over een scholier Stijn die een beste vriend Graf had, en ze woonden in een kraakpand.
"Interessant" mompelde ik en nestelde me meer in het kussen achter me. Ik werd wel langzaam moe, en van televisiekijken werd ik dat wel vaker.
Op gegeven moment was de soap afgelopen, en de klok sloeg 9 keer. Alweer 9 uur, dacht ik. Ik kwam moeizaam van de bank af, wenste iedereen een goedenacht en ging na mijn tanden gepoetst te hebben naar mijn nieuwe bed, dat overigens wel comfortabel lag. Binnen 5 minuten sliep ik al.

 

[Little Endy]

3
Ik werd wakker van een wake-uplight die ik niet eerder zag staan. Het nachtkastje waar hij op stond trouwens ook niet. Het was al 9 uur in de morgen. Ik heb circa 12 uur geslapen?! Ik was nog tamelijk moe, dus ik rolde me op en sliep verder.
Na een kwartier ging de deur open en het was Frisk. Zijn haar zag eruit alsof hij een halfjaar voor een ventilator heeft gestaan.
"Goeiemorgen, slaapkop" zei hij en hij aaide over mijn rug. Daar schrok ik even van, waardoor ik mijn speentje uitspuugde en schijnbaar een scheut urine vrijliet, want mijn luier stond haast op springen.
"Morgen" zei ik. "Ik kom zo aan tafel." Ik ontdeed mezelf uit de slaapkleding, waardoor mijn vetrollen beter te zien waren.
"Dan bereid ik me ook even voor" zei Frisk en hij liep de kamer uit.
"Is goed" zei ik en ik klom op de commode om mijn luier te verschonen. Ik trok de strips los en maakte mijn streek en achterste schoon. Dat voelde veel luchtiger aan.
Ik deed mezelf een schone luier aan en klom van de commode om de gebruikte luier en doekjes weg te gooien. Ik rolde de gebruikte luier zorgvuldig op en deed deze in de afvalemmer. De doekjes deed ik in een klein prullenbakje, want ik was altijd al van het afval scheiden geweest.
Nu was de volgende vraag: wat trek ik aan? Ik rommelde in mijn kledingtas en trok er wat ondergoed, een hoodie en een sportbroek uit, die ik aandeed.
Ik pakte een handdoek uit de babytas, deed deze om mijn hals en liep naar de woonkamer, waar ik aan tafel ging zitten.
"Goedemorgen" zei Toriel, die met een schaal kaiserbroodjes aan kwam zetten. Ze roken lekker.
"Ik heb wel 12 uur geslapen" gaapte ik, "dat is best lang voor iemand van 15 jaar. Dat bed lag trouwens alsof ik op een kilo marshmallows lag, zo comfortabel is het."
"Dat is fijn om te horen" zei Toriel en zij ging ook zitten.
We begonnen maar met eten, maar toen ik klaar was, viel het me op dat Chara nog lang niet aan tafel zat.
"Wat is er, Lean?" vroeg Frisk. "Je kijkt alsof er een spin in je broek is gekropen of zo."
"Waar is Chara?" vroeg ik. "Slaapt hij nog lang?"
"Nee, hij is ziek" zei Frisk. "Hij zei dat hij grieperig was." Hij ging van tafel af en legde zijn bord op het aanrecht. Ik deed hetzelfde en ging mijn tanden ook maar poetsen.
"Wil je kijken hoe het met Chara gaat?" vroeg Frisk. Ik knikte een beetje sipjes, want ik had nu best medelijden met Chara. Ik liep hun kamer binnen en zag Chara in het linkerbed liggen. Dat zag er zo zielig uit, met roodgloeiende wangen, zweet op zijn voorhoofd en een beetje kwijl uit zijn mond.
"Ik heb zo'n spierpijn..." kreunde hij en hij draaide zich op zijn linkerzij, waarbij het speeksel over zijn andere wang sijpelde.
"Word snel beter, schat" zei Frisk. "Kom, hij heeft zijn rust nodig..." Ik liep achter Frisk aan de kamer uit en ging maar naar mijn eigen kamer. Eenmaal daar pakte ik mijn laptop en telefoon en ging in een hoek zitten.

Toen de middag viel, had ik na de lunch nog wat geslapen, want van nieuwe plekken zien word je moe. Ik sliep ongeveer een uurtje, dus ik was toen ik wakker werd (naast nat en vies) ook weer even uitgerust.
Nadat ik me had ontdaan van de volle luier en mezelf schoon had gemaakt liep ik weer de woonkamer in. Chara lag op de bank een beetje voor zich uit te kijken, terwijl zijn ogen haast dichtvielen.
Ik realiseerde me dat ik extreme dorst had gekregen van het slapen en liep de keuken in om te kijken of er nog iets te drinken was. Er stond een vak vol frisdrank in de koelkast en ik pakte er wat sinas uit. Dat had me de dorst zeker gelest.
Ik ging weer terug naar de woonkamer en ging voorzichtig op de bank zitten om Chara geen pijn te doen.
"Hoe voel je je, Chara?" vroeg ik liefkozend, terwijl ik met een papieren zakdoek wat zweet van zijn voorhoofd veegde.
"Ik heb zo'n buikpijn van al dat overgeven..." weende Chara, terwijl er tranen van zijn wangen rolden. Die veegde ik ook weg met dezelfde zakdoek.
Ik dacht na over wat ik voor Chara kon doen. Hij had erge buikpijn, dus hij moest iets lichts drinken. Maar een glas kon hij onmogelijk vasthouden. Wacht eens... toen ik zelf eens grieperig was, kon cola nog wel eens helpen, zo uit een klein flesje... Ik had een idee. Ik liep naar mijn kamer, haalde een zuigfles en een doek, liep vervolgens naar de keuken en vulde de fles met cola.
Ik liep na een kwartiertje (anders was de cola te koud) terug naar de woonkamer en zag dat Chara zijn ogen dicht had. Ik legde zachtjes het doek aan zijn hals en deed de flesspeen voorzichtig tussen zijn lippen. Chara werd langzaam een beetje wakker, keek me wat twijfelend en koortsachtig aan en begon aan de fles te zuigen. Wat lief. Na een tijdje stopte hij met zuigen, want de fles was leeg. Ik waste deze af en stopte hem terug in de tas.
Even later kon Chara al bijna rechtop zitten, schijnbaar had de door de flesspeen verdunde cola echt geholpen.
"Hoe weet jij dat cola tegen buikpijn helpt?" vroeg Chara. "Wil je een huisarts worden of zo?"
"Nee" zei ik. "Uit eerdere griep die ik heb gehad." Ik ging ook op de bank zitten en pakte een boek. Niks te doen was altijd lezen.
Al snel viel de avond, waarbij het eten was, ik mezelf had gewassen en mijn tanden heb gepoetst, en ik uiteindelijk uitgeblust naar bed ging.

 

[Abbjornnl]

goed verhaal wil graag meer lezen

 

[Little Endy]

goed verhaal wil graag meer lezen

Dank je!
Ik zal 's avonds het nieuwe hoofdstuk plaatsen gezien ik me nu heb bedacht om er iedere dag 1 te plaatsen. ^-^

 

[Little Endy]

4
Ik had overal pijn toen ik wakker werd. Mijn hoofd voelde alsof er een kilo stenen in zat in plaats van hersenen, ik had pijn in al mijn ledematen en mijn buik 'zeurde' ook al. Ik bleef hierom maar liggen.
Ongeveer rond 10 uur kwam Frisk in mijn kamer, en vroeg:
"Ben jij nu ook ziek? Laat het alsjeblieft niet waar zijn..."
"Jawel..." kreunde ik. Ik voelde met moeite aan mijn luier en deze was behoorlijk verzadigd. "En buikloop... ook dat nog..." Ik hoopte maar gauw dat mijn luier niet gelekt had.
"Meis, ik en Toriel zullen je vandaag steunen" zei Frisk, "en hopen dat jij ook snel beter wordt." Hij tilde me met alle moeite het bed uit en legde me op de grond neer.
"Mag ik misschien een emmer...?" klaagde ik, want ik moest nodig overgeven. Frisk haastte zich uit mijn kamer, maar kwam nergens mee terug.
"Sorry, je zou het in de wc moeten doen" zei hij, en nadat hij wat van de plank had gepakt, leidde hij me naar de badkamer. Ik was net op tijd, want toen ik bij de wc aankwam, golfde er al verzuurde materie uit mijn keel. Het duurde minstens een halve minuut voordat het allemaal uit mijn systeem was. Ik spoelde de wc door en ging op een stel handdoeken liggen die Frisk had neergelegd. Hij had hierna, met veel moeite en een wasknijper op zijn neus, mijn luier verschoond en mij met alle spierkracht op de bank gekregen.

Uren vlogen me om de oren waarin ik onder andere eten en medicijnen toegediend kreeg, regelmatig verschoond werd en uren kon slapen. Ik haatte grieperig zijn echt veel... vooral in combinatie met overgeven, buikloop hebben en pijnlijke spieren, waardoor ik gedragen moest worden. Daar kregen de jongens overigens ook spierpijn van.
"Lean" vroeg Chara om circa half 5, "mag ik eens iets vragen?"
"Vraag maar" mompelde ik.
"Gezien jouw blaas zwak is" begon Chara, "hoe zit dat met de rest van je organen, ofwel... ieuw, ik kan het zelf niet eens zeggen."
"Waar ik ook ben" zei ik, "ik gebruik nooit de wc. Ik gooi het gewoon allemaal uit mijn systeem."
"Allemaal?" zei Chara. "Um... oké." Hij zei het laatste alsof hij ook daadwerkelijk walgde.
Op dat moment kreeg ik enorme kramp in mijn onderbuik, en ik hoefde nog niet eens kracht te zetten of er vloeide al donkere materie uit mijn systeem. Dit maakte zowel Chara als Frisk aan het walgen.
"Iemand geïnteresseerd in mijn luier te verwisselen?" grapte ik, waarbij ik mijn broek naar beneden trok, wat beide jongens aan het schrikken maakte. Ik zag dat mijn luier flink was aangekomen door het defeceren, wat overigens in grote gehaltes ging. Ik trok hierna weer mijn broek op en liep moeizaam naar de hal, waarbij ik op de helft te pletter viel. Niet door mijn luier, maar door mijn spieren die extreem veel pijn deden. Ik begon klaaglijk te wenen door die enorme pijnscheut, waarbij Frisk en Toriel meteen te hulp schoten.
"Wat ongelooflijk niet fijn voor je" zei Toriel, "dat jij nu zo ziek bent." Ze zette al haar kracht om mij op te tillen en bracht mij naar mijn kamer, waarbij ze me schone kleding gaf en mijn luier verwisselde alsof het de normaalste zaak van het universum was.
"Wat wil je nu, als ik vragen mag?" vroeg Frisk, toen ik door Toriel in mijn bed gelegd werd.
"Mijn mobiele telefoon, graag" zei ik. Frisk pakte mijn telefoon, maar typte ook iets in.
"Mijn telefoonnummer" zei hij. "Voor noodgevallen."
"Dank je" kreunde ik, terwijl ik de telefoon van hem aanpakte.
"Zal ik je ook Chara's nummer sturen?" vroeg Frisk. Ik knikte zwakjes, waarbij Frisk mij een aai over mijn bol gaf en mijn kamer uit liep.
Ik rolde me voorzichtig op en legde de telefoon naast mijn kussen. Ik was zo moe dat ik abrupt in slaap viel voor de rest van de dag.

 

[Little Endy]

5
Ik was bijna beter, maar mijn hoofd voelde nog steeds een beetje zwaar. Ik kon al wel weer zelf uit bed klimmen en me omkleden en verschonen.
Op het moment dat ik mijn handen had schoongemaakt, hoorde ik iemand klaaglijk wenen in de eerste kamer in de hal. Dat was de kamer van de jongens. Ik liep er zachtjes naar binnen en zag eerst niets, maar algauw bleek Frisk opgerold in zijn bed te liggen, waarbij er liters tranen uit zijn ogen vrijkwamen.
"Laat me raden" zei ik, terwijl ik op de bureaustoel ging zitten, "je bent nu ook ziek?"
"Ja..." snikte Frisk.
"Arme ziel..." zuchtte ik, terwijl ik naar zijn bed toe kwam. "Kan ik iets voor je halen?"
"Een pijnstiller" kreunde Frisk, die zijn handen op zijn 'zeurende' buik legde.
Chara kwam nu ook zijn bed uit, zeker om die pijnstiller te halen. Na een halve minuut kwam hij er al mee terug, inclusief een glas water. Frisk nam de pijnstiller en probeerde nog even te slapen.
"Lean, mag ik je even onder 4 ogen spreken?" vroeg Chara. Ik knikte een beetje nerveus.
"Op mijn kamer?" vroeg ik, "je mag me bijna alles vertellen." Chara en ik liepen allebei met knikkende knieën naar mijn kamer. We namen plaats op het grote kussen in de hoek, waar ik meestal mijn computer gebruikte.
"Vertel eens" zei ik.
"Weet je" zei Chara. "Ik mag jou wel. We hadden allebei de ergste jeugd die we ons voor konden stellen. Maar het mijne was een stuk erger."
Een schok kwam door mijn zenuwen.
"Vertel verder" stotterde ik.
"Ik eh... hoe zeg ik dit?" zei Chara twijfelend. "Nou, mijn moeder was 16 toen ik geboren werd, en zij voedde me niet goed op, dus ik beklom Mount Ebott, dezelfde berg, om aan haar te ontsnappen. En zo kwam ik hier in de Underground terecht. Voordat ik hier überhaupt iemand kende, deed ik anderen erge pijn..."
Dit maakte me erger aan het schrikken. Was zijn moeder echt zo jong?
"Maar toen ik destijds iemand leerde kennen die Asriel heette, veranderde mijn leven compleet. Ik realiseerde me dat ik wat respect voor de anderen moest tonen..." Dit maakte me zelfs bijna aan het wenen.
"En omdat ik vroeger nog geneigd was om iemand pijn te doen, zelfs tijdens mijn lange ziekte, zit er nog een hekje aan mijn bedzijde..." Hij dook met zijn gezicht in mijn schoot en barstte in tranen uit.
"Chara toch" zei ik, "wat fijn dat je dit zo vertelt. Dus je wilt je hele prille jeugd weer herleven, net zoals ik?" Ik aaide hem over zijn hoofd alsof het een jong katje was.
"Nou" zuchtte Chara, "als ik zou moeten kiezen, eigenlijk wel... dus mag het?"
"Tuurlijk" zei ik, "best leuk toch, twee baby'tjes in huis..." Ik zette al mijn kracht om Chara op de commode te tillen en liet hem zelf zijn ondergoed uitdoen. Ik poederde zijn gehele streek in en deed hem een luier aan. Heb ik eigenlijk nog nooit gedaan, mijn luiers uitgeven.
Chara worstelde nog even met de voorste knoop van zijn broek en hierna zette ik hem weer op de grond.
"Als je de aandrang krijgt om naar de wc te gaan" zei ik, "laat het dan alsjeblieft even in de luier lopen, oké?" Chara knikte met roodgloeiende wangen alsof het perfect rode appels waren. Omdat we zodadelijk gingen eten, deed ik hem gelijk een doek om zijn hals en ik deed hetzelfde bij mezelf. Vervolgens liepen we allebei naar de woonkamer en gingen aan tafel zitten. Tijdens het lopen door de gang merkte ik wel dat Chara door de luier een beetje waggelde. Absoluut geen gezicht.
Eenmaal aan tafel fluisterde Chara in mijn oor:
"Grappig dat je me tijdens mijn griep ook even een fles gaf. Vond ik heel lief van je..." Ik moest hier nu zelf van blozen, en met name toen Chara voorzichtig een zoen op mijn wang plakte.
"We zijn beste vrienden uit het niets" zei ik, terwijl mijn hand naar Chara's schoot gleed om zijn luier te controleren. Deze was nog droog. "Die kan nog wel een uurtje mee." Chara gaf een bevestigend knikje en we wachtten ongeduldig op het eten.

Ik en Chara hebben Toriel rond 11 uur verteld van wat wij vanmorgen besproken hebben, en zij vond het gelukkig goed.
"Chara, wil je iets heel leuks zien?" vroeg ik, terwijl ik in mijn tas rommelde.
"Zekers" zei Chara, terwijl hij over het kussen rolde alsof het een grote trampoline was. Op gegeven moment had ik het plasticdoosje met de speentjes gevonden en kwam ook weer op het kussen.
"Wanneer is trouwens je verjaardag?" vroeg Chara, die weer rechtop was gaan zitten.
"9 maart 2001" zei ik, terwijl ik het doosje open probeerde te maken.
"Da's toevallig" zei Chara, "dat is ook de verjaardag van mij en Frisk. Dat maakt ons een soort drieling." Op dat moment had ik het doosje open gekregen en liet de inhoud ervan zien.
"Geen zorgen" zei ik. "Deze zijn allemaal schoon." Ik grabbelde een beetje en pakte er wat speentjes uit die bij Chara pasten. Ze waren allemaal groen, maar verschillende tinten en ze hadden soms ook tekst of een plaatje.
"Echt?" zei Chara verrast. "Mag ik er een paar uitkiezen?" Ik knikte, en liet hem er een paar pakken. Het werden er eentje met witte stippeltjes erop, eentje die bijna doorzichtig was en eentje waar de tekst 'I love my daddy' op stond.
Ik stopte de rest terug in het doosje en legde die weer terug in de tas.
In de tussentijd had ik ook maar mijn eigen speentje en knuffel gepakt, terwijl Chara naar zijn eigen lievelingsknuffel zocht. Hij kwam terug met een schildpadje dat vrijwel helemaal platgeknuffeld leek.
"Lief hè" zei Chara. "Hij heet Tangerine en ik kreeg hem al bij mijn geboorte."
Ik tilde hem en Tangerine de box in, waarbij ik er zelf ook in klom. Daar zaten we dan, allebei in niets dan een T-shirt en een luier, met een knuffel bij ons en een speentje in de mond. Allebei hadden we niet veel te doen, dus ik maakte met mijn telefoon maar wat foto's van ons. Deze deelde ik voorlopig nog niet, dus er was niks om zorgen over te maken.
Op gegeven moment werd er op de voordeur geklopt, waarbij ik zo schrok dat er blijkbaar een halve deciliter urine uit me ontsnapte.
"Potverdrie sassafraswortelen op een fiets!" schold ik binnensmonds.
"Wat is er?" vroeg Chara.
"We moeten onze broek weer aan" zei ik, "anders kijkt het bezoek ons raar aan."
"Da's waar" zei Chara, waarop hij uit de box klom en weer met de voorste knoop van zijn broek worstelde. Ik klom er ook uit, maar worstelen hoefde ik niet sinds ik een sportbroek droeg.
Hierna liepen we naar de woonkamer en gingen op de sofa zitten alsof er niets gaande was. Op dat moment ging de deur open en er stonden twee vreemde wezens voor de deur die op een soort skeletten leken. Ik werd een beetje bang en ging achter Chara's rug zitten.
"Het is goed" zei Chara. "Het zijn Sans en Papyrus* maar, die zijn niet eng."
Ik ging wel achter zijn rug vandaan, maar kneep zijn hand fijn omdat ik nog steeds tamelijk nerveus was.
Sans en Papyrus liepen achter Toriel naar Frisk, met een bos bloemen. Ziekenbezoek, nam ik aan. Ze kwamen hierna op de sofa zitten, waarbij ik vreemd aangekeken werd. Ik voelde een beetje nerveus met mijn vuist aan mijn luier, en deze was al behoorlijk vochtig, maar hij stond nog niet op springen.
"Hallo..." zei ik verlegen. "Ik ben Lean en ik... woon hier al een paar dagen." Ik zwaaide voorzichtig, terwijl Chara mij probeerde gerust te stellen.
Het lange wezen liep naar me toe en gaf me een hand.
"Papyrus" zei hij. "Mijn broer heet Sans, en wij zijn een tweeling." Het andere wezen, dat Sans heette, zwaaide naar me.
"Er eh... heerst veel ziekte, nietwaar?" zei ik voorzichtig. "Chara en ik waren recentelijk ook ziek."
"Waarom woon je eigenlijk hier, als ik vragen mag?" vroeg Sans. Ik vertelde alles maar met horten en stoten, van hoe ik de berg beklom en hier terechtkwam. Ik weende zachtjes, waarop Chara mij knuffelde en streelde. Hij was dan wel homo, maar nog steeds mijn beste vriend, dus ik liet het hem gewoon doen.
"Meisje toch" fluisterde Chara. "Wat een toestanden allemaal."
"Ook zo'n drukke jeugd gehad?" vroeg Sans. "Ik dus ook, waarbij ik nu meer wil relaxen."
"Nee" zei Papyrus, "absoluut niet!" Ze kregen abrupt ruzie, wat mij alleen maar harder deed wenen. Chara troostte me hierbij nog meer, terwijl ik weer mijn hand naar zijn broek liet glijden.
"Ik heb nog niets gedaan" fluisterde Chara. "Wel ontploft mijn blaas haast..."
"Gewoon laten lopen" fluisterde ik terug, "anders krijg je blaasontsteking."
"Mag ik je iets vertellen?" vroeg Chara. "Op je kamer." We liepen terug naar mijn kamer en gingen op het kussen zitten.
"Toen ik hier net kwam" vertelde Chara, "droeg ik 's nachts nog luiers. Ik kon mijn beddengoed nooit drooghouden, waarop ik steeds weer uitgelachen werd."
"Door die Asriel die ik niet ken?" vroeg ik. "Op school lachten sommige mensen ook om andermans luiers."
Chara knikte. "Ik droeg in het algemeen luiers totdat ik 4 jaar en een kwart was, en 's nachts tot mijn zevende."
"Niet moeilijk dat we allebei rare ouders hebben" zei ik. "De mijne accepteerde mijn zwakke blaas niet tot ik 5 was." Chara en ik gingen liggen en hij knuffelde en streelde mij weer.
Opeens vertrok Chara's gezicht lichtjes en hij omhelsde me nog steviger dan hiervoor.
"Wat is er, Chara?" vroeg ik. Ik streelde hem een beetje ongemakkelijk.
"Ik heb in mijn broek geplast..." snikte Chara, en ik voelde inderdaad dat zijn luier een beetje nat was.
"Dat is toch niet zo erg" suste ik, en ik aaide hem weer. "Ik moet trouwens mijn eigen luier verwisselen, wil je dan alsjeblieft even niet omkijken?" Ik vergrendelde de deur, pakte Tangerine uit de box en gaf deze aan Chara, die hierbij zijn lippen tuitte.
"Wil je een zoentje of zo?" vroeg ik, niet wetend wat hij bedoelde.
"Speentje" zei Chara, en ik pakte ook weer het speentje uit de box, dat ik vervolgens in Chara's mond deed.
Zodra ik op de commode was, begroef Chara zijn gezicht in Tangerine en begon een willekeurige taal te spreken tegen hem. Best schattig eigenlijk.
Ik had zo'n beetje binnen no time mijn luier verwisseld en ik kwam weer terug op het kussen, waar Chara blijkbaar in slaap was gevallen. Hij lag opgerold met Tangerine bij zich, zijn speen in zijn mond en nu was zijn luier ook iets duidelijker zichtbaar, want hij stak boven de achterkant van zijn broek uit.

Later in de avond zaten Chara en ik allebei op de sofa met een fles drinken bij ons, kijkend naar kleine tekenfilmpjes die ik niet kende.
"Lekker hè" zei ik, "even weer je kleine zelf zijn."
"Zeker" zei Chara, terwijl hij op de flesspeen zoog. Ik had de speen wel in mijn mond, maar zoog zo dat er kleine scheutjes uit kwamen waarvan ik langer kon genieten.
Frisk sliep al, hij voelde zich echt als een slappe pudding, zoals hij dat zelf zei. Chara mocht bij mij op de kamer slapen omdat we allebei weer net baby's waren.
Om 9 uur na het tandenpoetsen was dit ook het geval. We gingen in onze bedden liggen (Chara's bed was ook verplaatst, met name omdat Frisk ziek was en alleen wilde liggen) en kropen onder de dekens.
"Is je luier nog droog?" vroeg ik.
"Gelukkig wel" zei Chara, die hierna zijn speentje in zijn mond deed. Ik deed hetzelfde, en binnen no time sliepen we al.

*Deze namen spreek je op zijn Engels uit. Dit geldt overigens voor vrijwel alle namen die (later) in dit verhaal worden genoemd.

 

[Little Endy]

6
Frisk was weer beter. Aan tafel deden ik en Chara weer heel gewoon, alsof we 15 jaar waren. Behalve dat we allebei een luier onder onze kleding droegen.
"Toriel" zei ik, "mag ik eens iets zeggen?"
"Zeg maar" zei Toriel, die het eerste bord af begon te wassen.
"Gezien ik hier al twee weken woon" zei ik, "en je nu vertrouw als een moederfiguur... mag ik je misschien ook zo aanspreken?"
"Goeie vraag..." zei Toriel twijfelachtig, "gezien de jongens dit ook zo doen, mag jij het ook."
"Super bedankt, mama" zei ik, en ik gaf haar zo een knuffel, dat ze niet uit schrik het bord uit haar handen liet vallen.
Ik ging hierna naar mijn kamer om even op mijn laptop mijn mail en zo te checken. Ik wilde wel de foto's van mij en Chara delen, maar waar?
"Lean" zei Chara, in het kiertje van mijn deur. Hij kwam binnen en plofte naast me op het kussen. "Ik weet iets leuks wat we kunnen doen."
"Wat is het?" vroeg ik. Ik keek twijfelachtig naar de map die de foto's bevatte.
"Je hebt die foto's van ons laatst gemaakt, hè?" zei Chara. "Misschien kunnen we een gemeenschappelijk account op de Undernet aanmaken waar we ze kunnen delen?"
"Maar... dan worden we uitgelachen! Dan denken ze dat we zieke geesten zijn, en met name ik!"
Op dat moment kwam Frisk ook binnen en kwam aan mijn linkerzijde zitten. Uit schrik minimaliseerde ik de map met de foto's en opende de browser maar.
"Kun je het zien?" vroeg ik verlegen, maar Frisk lachte me niet uit.
"Zal ik het eens vertellen, over mijn eerdere jeugd" zei hij. "Ik ben geadopteerd, uit Zuid-Korea. Kun je dat zien? Kijk eens in mijn ogen." Ik keek Frisk goed in zijn haast paars lijkende maar toch donkerbruine ogen, die een beetje hingen, waardoor het leek alsof ze dicht zaten. Hij was inderdaad niet helemaal Amerikaans.
"Werd jij ook niet goed opgevoed?" vroeg ik.
"Nee" zei Frisk. "Op school lachten me ze ook nog uit vanwege mijn afkomst. Thuis wilden ze dat maar niet accepteren, dus toen ik 8 was, ben ik hem van huis gepeerd met al mijn beste bezittingen en beklom ik ook de Mount Ebott, waarbij ik hier terechtkwam. Ik kwam een gemene bloem tegen die zichzelf Flowey noemde en die me pijn wilde doen, maar ik wilde alleen maar vrienden zijn. Toriel had me van deze poging tot moord gered en me mee naar haar huis genomen. Ik wilde er niet al te lang blijven, en na een lang gesprek ging ik maar op avontuur, waar ik tientallen vrienden heb gemaakt. Na dat wekenlange avontuur mocht ik hier echt blijven wonen en heb ik later Chara leren kennen, op wie ik verliefd werd."
"Mozes kriebel" zei ik verbaasd. "Dat is zeker een druk leven."
"Mag ik eens iets zeggen?" zei Chara.
"Zeg maar."
"Het zit zo. Die Asriel hè, die was ooit de zoon van Toriel, totdat hij overleed aan een hele simpele ziekte die ik op dat moment ook had: griep. Het was zo'n 7 jaar geleden dat dit gebeurde. Na Asriel's dood was hij gereïncarneerd als Flowey, en ineens heel gemeen geworden. Terwijl hij als Asriel na ongeveer een half jaar mij wel aardig begon te vinden!"
"Tja, wat is het leven?" zei Frisk. Hij stak zijn hand in zijn vestzak en haalde er een puffer uit, waarvan hij het medicijn innam.
"Heb je astma?" vroeg ik.
Frisk knikte. "Dit plastic gevalletje heeft me zelfs tijdens mijn avonturen nog in stand gehouden. Anders was ik allang overleden aan een erge longziekte en kon niemand achter mijn ware persoonlijkheid komen, zelfs niet degenen die ik heb bevriend." Hij friemelde wat met zijn duimen en zag er iets zenuwachtig uit.
"Is er iets?" vroeg ik, waarbij ik hem twijfelachtig over zijn schouder aaide. Hij keek er niet op of om van.
"Eigenlijk hè" zei Frisk, "weet ik vrijwel niets meer van mijn hele jonge jeugd. En ben ik altijd al jaloers geweest op die kleintjes die langs mijn neus kwamen, wat mij altijd van die tintelingen gaf van weer klein zijn. Dus, omdat jullie dit ook echt doen... mag ik meedoen?"
Dit hoefde hij geen twee keer te vragen, ik tilde hem gelijk de commode op, trok zijn ondergoed uit, poederde zijn gehele streek in en deed hem een luier aan.
"Dat hoort erbij" zei ik. "Wat je ook moet doen, laat het alsjeblieft lopen." Ik hielp hem met de voorste knoop van zijn broek, tilde hem van de commode af en gingen weer op het kussen zitten. Ik wilde mijn laptop weer openmaken, totdat ik me iets realiseerde. Ik liep weer naar mijn tassen en pakte het plasticdoosje met de speentjes er weer uit.
"Wat is je lievelingskleur?" vroeg ik.
"Dat is een goede vraag" zei Frisk. "Het is een soort blauw in de richting van paars." Hij wees op zijn shirt. Ik keek of er ook speentjes in de opgenoemde kleur waren, en die waren er inderdaad. Ze zagen er niet al te meisjesachtig uit. Ik pakte ze eruit en liet Frisk er drie kiezen.
"Zo deed ik dat ook" zei Chara, die uit zijn zak zijn drie speentjes pakte. Hij was er nog steeds trots op.
Frisk had er eentje genomen die rond was, eentje die haast doorzichtig was en ook wat glittertjes had en eentje waarop 'I need kisses every 15 minutes' op stond. De rest van de speentjes stopte ik terug in het doosje en dat doosje stopte ik weer terug in de tas.
"Zullen we wat foto's maken?" zei ik. "Met de camera van mijn laptop." Ik pakte de laptop weer, klapte hem open en startte de camera op.
"Even breed lachen" zei ik, "dit wordt één van onze weinige foto's als een stel normale 15-jarigen!" We lachten alledrie even breed en... klik. Daar was een prachtig mooie foto van ons. De camera was ook van uiterst perfecte kwaliteit.
"De rest van de foto's maken we met onze mobieltjes" zei ik, "en desnoods met, als we dat ooit krijgen, onze gemeenschappelijke tablet." Ik sloot de laptop af en stopte hem terug in de computertas.
"En gaan we deze dan ook delen?" vroeg Frisk.
"Misschien op de Undernet" zei Chara, "als we het er allemaal mee eens zijn. Anders niet."

Voor de lunch vertelde Frisk met al zijn moed aan Toriel wat hij ook voelde. Dit vond zij ook goed, maar ze stond ook een beetje versteld.
"Dan hebben we niet alleen technisch gezien een drieling" zei ze, "maar ook technisch gezien een heel jonge drieling. Ik zal de rest ernaar vragen, maar niet te gedetailleerd, oké?"
"De rest?" vroeg ik.
"Al mijn vrienden" zei Frisk. "Ze kennen me nu al heel lang, en weten ook dat ik geadopteerd ben en astma heb. Maar wat ik al heel lang voor ze verborgen hield... ik heb geen idee hoe ze hierop zullen reageren."
De lunch viel vandaag ook niet tegen, omdat er geen brood was aten we maar zo veel mogelijk fruit, omdat de fruitschaal zo vol zat dat er wel eens wat fruit uit wilde.
Na de lunch kneep ik er tussenuit om kleine cadeautjes voor iedereen te kopen, gezien ik het ontzettend fijn vind om hier een nieuw thuis te hebben. Veel mensen hadden mij nog niet gezien en keken me verbaasd aan. Sommigen zwaaiden echter naar mij. Ook Sans, die er toevallig was.
"Hoi Sans" zei ik.
"Hallo Lean" zei Sans. "Hoe maak je het?"
"Goed" zei ik. "Frisk is ook weer helemaal beter. Ik ga cadeautjes kopen voor iedereen thuis, maar je kunt het beter niemand vertellen, oké? Het is namelijk een verrassing."
"Zal ik doen" zei Sans. "Succes!"
"Dank je!" zei ik, terwijl ik zwaaiend verder liep in het winkelstraatje van het dorp dat ik niet kende. Het dorp heette Snowdin Town, en zoals de naam het al zei, er lag erg veel sneeuw.
Ik ging een aantal winkeltjes langs, en heb met succes wel een paar cadeautjes kunnen scoren. Een klein halskettinkje voor Chara, een armbandje voor Frisk en een doos chocoladebonbons voor Toriel. En omdat ik mezelf ook altijd een cadeautje wil geven, had ik voor mezelf maar een nieuw setje van 5 paar sokken gekocht, want ze zagen er zo leuk uit dat ik ze echt niet wilde missen. De dollars die ik ze gaf accepteerden zij wel, en ze gaven me er goudstukjes voor terug, wat blijkbaar hun valuta was. Weer iets nieuws geleerd.
Eens thuis legde ik de cadeautjes onder mijn bed, behalve de doos bonbons, die had ik in de koelkast gelegd, want anders zouden ze totaal kleverig zijn tegen de tijd dat ik ze zou geven. Achter de bonbons zou Toriel vanzelf wel komen, want er hing ook een kaartje aan waarom ik ze aan haar wou geven.
Ik ging terug naar mijn kamer en zocht op de zoekmachine van mijn telefoon naar de Undernet, want ik wist niet precies wat dat was. Het bleek het nummer 1 sociale netwerk van de Underground te zijn, waar vooral bekenden op zaten. Dan zou ik me er ook eens voor willen inschrijven.
Frisk en Chara kwamen mijn kamer weer binnen en namen weer plaats op het kussen.
"Dus?" zei Chara. "Je hebt even de Undernet opgezocht?"
"Ik zou me er misschien voor in willen schrijven" zei ik. "Wat willen jullie? Zo niet, dan doen we het ook niet."
"Goede vraag" zei Chara. "Ik zou het ook misschien willen."
"Ik deel jullie standpunt" zei Frisk.
"We moeten wel het volgende afspreken" zei ik, "nu we technisch gezien een jonge drieling zijn. We hebben wel dezelfde verjaardag, maar niet hetzelfde uiterlijk, en toch zijn we broers en een zusje. Two guys and a girl, oké? Ik ben geboren om 6 uur 's morgens."
"Half 7 's morgens" zei Chara.
"4 uur in de nacht" zei Frisk.
"Chara, dat maakt jou de jongste" zei ik, "mij de middelste en Frisk de oudste. Zodra we bezoek krijgen in ons voordoen, zijn we 21 maanden, dat inhoudt dat we niet goed kunnen spreken, ons ook regelmatig verspreken, alleen twijfelachtige stappen zetten, dus niet lopen zoals de meeste dorpelingen, niet goed zelf kunnen eten en drinken en ook niet zindelijk zijn, dus alles eindigt in de luier. Ben ik helder?"
De jongens knikten.
"En hoe zit het dan als we bijvoorbeeld naar het dorp gaan in ons voordoen?" vroeg Frisk.
"Als dat gebeurt, moeten we alledrie in een aangepaste wagen zitten, die groot genoeg is voor mensen van onze leeftijd. Groeien jullie nog?"
"Ik ben om een of andere reden al uitgegroeid" zei Chara, "hetzelfde geldt voor Frisk."
"Dan weet ik dat" zei ik. Ik noteerde intussen alles op het notitieboekje van mijn telefoon. "We maken uitsluitend foto's van onszelf voor de Undernet, tenzij iemand ons wil filmen, maar dan praten we ook echt als zo'n persoon van 21 maanden. Dus eh... dat was het wel zo'n beetje."
"Moeten we dan ook vaak wenen?" vroeg Frisk. "En zo ja, hoe maken we dat we dat dan zo doen?"
"Ook weer zoiets" zei ik, dit laatste ook noterend. "Denk gewoon aan iets dat je verdrietig maakt, of we doen elkaar zachtjes maar zeker pijn. Ik ben goed in het verdrietig denken. Dat was het laatste. Hebben we een deal?" Ik maakte een vuist van mijn hand. De jongens legden hun vuist er ook op en toen lieten we de vuisten 'omhoog vliegen'. Zo hadden we een deal.
"Trouwens, ik heb nog iets voor jullie" zei ik. Ik haalde de cadeautjes onder het bed vandaan maar liet het 5 paar sokken liggen. Die waren overigens van mij voor mij.
"Ik vind het echt een prachtig cadeau van je" zei Frisk. "Dank je." Hij plantte een zoen op mijn voorhoofd, wat mij aan het blozen maakte.
"Dat vind ik ook" zei Chara, die trots zijn halskettinkje liet zien. "Super bedankt en aardig van je." Hij zoende me zachtjes op het puntje van mijn neus, wat me nog meer deed blozen. De jongens zoenden elkaar vervolgens, wat ik nu gewoon toeliet omdat er niemand anders was.

Na het avondeten, dat pasta was en ook nog eens mijn lievelingseten, begonnen we maar met het registreren van ons bij de Undernet.
"We moeten zowel een passende gebruikersnaam als een goed wachtwoord bedenken" zei ik. Ik had mijn notities al klaar.
"Gebruikersnaam..." zei Chara. "Weet ik niet. Triple Trouble?"
"Nee, ik weet een betere" zei Frisk. "Under Triplets of zoiets..."
"Weet je wat" zei ik, "we noemen ons het Dynamic Trio, en het wachtwoord wordt... contraseña. Dat is Spaans voor wachtwoord. Kijk, en het moet ook echt zo geschreven worden." Ik typte het in en sloeg de notitie op.
"Goed wachtwoord, trouwens" zei Frisk. "Vrijwel niemand kan Spaans. Ik kan pas echt slecht Spaans. Heb jij dat dan ooit gehad?"
"Nee" zei ik, terwijl ik heftig mijn hoofd schudde. "Gewoon een vertaler gebruiken voor een goed wachtwoord en klaar." Ik registreerde ons intussen bij de Undernet, maar een e-mailadres voor het account invoeren was wel een probleempje.
"Vinden jullie het goed als voor dit account mijn secundaire e-mailadres wordt gebruikt?" vroeg ik. De jongens knikten, dus ik voerde maar gauw mijn secundaire e-mailadres in en klaar. Hier was ons account.
"Frisk, vind jij het erg als Lean de eerste foto's zonder je even plaatst?" vroeg Chara.
"Mwah, nee" zei Frisk. "2 van de 3 is altijd leuk. Misschien kan ik ook eens met óf jou óf Lean op de foto."
"Maar voor het grootste deel toch echt én ik, én Frisk, én Chara" zei ik trots. "Allemaal je lange shirt en broek uit voor de eerste foto!" We deden allemaal onze minst belangrijke kleding uit, tot er mij opeens iets te binnen schoot.
"We moeten ook met ons favoriete speentje erop!" zei ik, terwijl ik mijn speentje uit mijn broekzak haalde en deze in mijn mond deed.
"Da's waar" zei Chara, die hetzelfde deed. "Frisk, durf jij dat ook?"
Frisk pakte ook maar zijn speentje uit zijn broekzak. Hij had schijnbaar lang geen speentje meer gehad, maar toen hij eens het speentje in zijn mond had was hij al helemaal opgewonden.
Klik! Dat was onze eerste foto, die ook onze profielfoto was geworden. Wij drieën in alleen een T-shirt en een luier, speentje in onze mond en een brede lach.
"Wacht" zei Frisk, die zijn broek weer aantrok. "Ik moet even iets halen, ben zo terug." Hij rende mijn kamer even uit en kwam snel weer terug met een blauwachtige deken.
"Dit is Blewis" zei Frisk, "mijn lievelingsdeken die ik al sinds mijn geboorte heb." Ik streelde de deken voorzichtig, en hij voelde tot mijn verbazing zachter aan dan ik had verwacht. Frisk had in de tussentijd zijn broek weer uitgetrokken en probeerde in de box te klimmen. Ik gaf hem een zetje onder zijn voet en hij was er al.
"Dan ga ik ook" zei Chara, die er met zijn sprong ook al in was gekomen. Ik kwam ook maar in de box en tot mijn grote verbazing was hij groot genoeg voor ons allemaal.
"Chara, hoe lang draag jij al een luier?" vroeg Frisk. Deze vraag maakte Chara een beetje aan het blozen. Hij antwoordde een beetje gegeneerd:
"Sinds jij ziek was geworden. Het voelt echt lekker aan, vind je niet?" Frisk knikte en ging een beetje ongemakkelijk liggen.
"Wat is er?" vroeg ik. "Staat je blaas bijna op exploderen?"
Frisk knikte weer.
"Ontspan je maar zo veel mogelijk" zei ik, "dan gaat het wel." Frisk probeerde een goede ligging aan te nemen en na een tijdje lukte het hem. Hij voelde een beetje aan zijn luier en zei:
"Deze zou op zich nog even mee kunnen."
"Da's waar" zei ik, "vooral als ik ze 's nachts draag, want dan heb ik echt nergens controle over."

De tijd vloog, waarbij we ook nog met zijn drieën in bad waren gegaan, tanden hadden gepoetst en nog wat foto's hadden gemaakt.
"Doe jij je haar wel eens?" vroeg Chara. Mijn haar was net geborsteld door Toriel, dus dat was een goede vraag.
"Eigenlijk niet" zei ik. "Ik borstelde het alleen maar, 's ochtends en 's avonds. Maar nu jij het zo zegt, zou ik ook best wel een staartje, vlechtje of strikje erin willen." Ik graaide in een pakje haarspulletjes en nam er twee elastieken uit, waarna ik mijn haar in 2 vlechten had en dat stond mij echt beeldig.
Later hadden we toch niets meer te doen, we waren doodmoe en sliepen voor het eerst met zijn drieën op één kamer. Gezellig toch, zo'n soort van drieling.
Om ongeveer 10 over 9 waren we het toppunt van slaperigheid al gepasseerd en sliepen we als een stel blokken.

 

[Little Endy]

7
Ik werd weer wakker alsof het een normale dag was, behalve dat ik dan niet meer naar school ga. Het eerste wat mij verbaasde, was dat Frisk en Chara in dezelfde kamer lagen.
Oh ja, dacht ik, dat had ik gisteren bepaald... Ik draaide me op mijn buik en sloot mijn ogen nog even. Altijd als ik ging slapen, had ik mijn speentje in, die er nog in zat als ik wakker werd, dus dat vond ik wel fijn.
Ineens werd ik zachtjes op mijn schouder getikt en daar schrok ik wel van. Mijn speentje ging bijna uit mijn mond en ik verloor ook nog eens een scheut urine.
"Hey, slaapkopje" fluisterde Chara, "liet ik je schrikken?"
"Ja" giechelde ik. "Hoe vind je dat eigenlijk, om zo een baby te zijn hier?"
"Heel fijn" fluisterde Chara. "Het slapen met een speentje moet ik nog wel aan wennen. Wel staat mijn blaas alweer bijna op knappen."
"Je hoeft je bed er ten minste niet voor uit" fluisterde ik. "Je hebt er een luier voor. Hoe vind je dat voelen?"
"Als een kussen" antwoordde Chara zachtjes. "Een kussen met microbolletjes die je beschermen tegen nattigheid, en misschien ook tegen ander vuil, denk ik...?" Hij zuchtte intussen een beetje en legde zijn armen onder zijn hoofd, schijnbaar was hij aan het urineren.
"Alleen als je last hebt van buikloop" zei ik zachtjes, "dan meestal wel. Als het je een keer gebeurt, ongeacht hoe gezond je op dat moment bent, don't worry. Ik ben er altijd."
Chara lachte naar me en voelde aan zijn luier. Dat maakte zijn lach alleen maar breder, zo fijn vond hij het blijkbaar om in een natte luier te liggen. Ik draaide me om en keek naar Frisk, die ook wakker was geworden.
"Morgen" mompelde hij een beetje. Hij wreef zijn ogen uit.
"Hoe vind je het eigenlijk" vroeg ik, "om weer een baby te zijn?"
"Fantastisch" zei Frisk. "Vrijwel niets meer hoeven, heerlijk toch. En trouwens, ik hoef ook niet meer iedere ochtend vroeg naar de wc."
"Heb je in je luier geürineerd?" vroeg ik met een grote grijns op mijn gezicht. "Fijn toch?"
"Absoluut" zei Frisk. "Alleen het speentje is nog wennen." Hij stak zijn speen in zijn mond en keek een beetje afwezig naar het plafond.
Ik ging intussen maar uit mijn bed naar de commode om mezelf klaar te maken voor de dag. Eigen kleding klaar, luier verschonen en kleding voor de dag aan. Het was een lang rood T-shirt met witte stippen, een lichtgrijze legging en een klein, lichtblauw spijkerbroekje.
"Willen jullie al het bed uit?" vroeg ik. "Of moet ik hier een foto van maken?" Ik pakte mijn mobieltje uit mijn laptoptas en zette deze aan.
"Een foto, graag" zei Frisk. Dus na het opstarten van de telefoon opende ik de camera en fotografeerde de jongens. Hun haar zag eruit alsof ze buiten in de open storm hadden geslapen. Het mijne trouwens ook, dus ik begon maar met borstelen.
"Die foto gaat toch wel op de Undernet hè?" zei Chara plagerig.
"Tuurlijk" zei ik. Ik bleef nog even met de borstel in een stel klitten steken dus begon erin te trekken. Op gegeven moment zaten ze los en bevestigde ik een strikje in mijn haar.
"Schattig" zei Chara, die rechtop in zijn bed ging zitten.
"Dank je" zei ik met een grote lach, terwijl ik de foto die ik net genomen had op de Undernet zette, met het bijschrift 'Goedemorgen wereld en Underground'. Hierna zette ik het mobieltje op stil, stopte het terug in de tas en tilde Chara uit zijn bed.
"Lekker geslapen, jongen?" vroeg ik, terwijl ik zijn haar begon te borstelen.
Chara knikte. Hij vond het schijnbaar erg fijn dat hij op mijn schoot zat tijdens het borstelen, en ik vond de warmte in mijn schoot wel fijn. Die warmte kwam van zijn luier.
"Mag ik zo ook mijn haar laten borstelen?" vroeg Frisk.
"Tuurlijk" zei ik, terwijl ik de borstel even opzij legde en Chara op de commode tilde. Ik deed zijn slaapkleding uit en verwisselde zijn luier.
"Ik zal je maar iets meer poederen" zei ik, nadat ik zijn gehele streek goed had schoongeveegd, "anders krijg je uitslag." Ik schudde de bus poeder zo goed mogelijk, wat Chara deed kuchen. Dus ik trok hem maar snel een schone luier en zijn kleding aan. Chara kwam met mijn hulp van de commode af en ging op het kussen zitten.
Hierna was Frisk aan de beurt. Ik borstelde zijn haar, verschoonde zijn luier en deed hem zijn kleding aan.
"Volgende keer moet mama dat voor ons doen!" zei ik. "Ik ben overigens de middelste van ons." De jongens lachten naar me en we liepen naar de woonkamer. Eens daar gingen we op de sofa zitten en hadden we niets te doen.
"Zijn er nog cartoons?" vroeg Frisk, die de afstandsbediening pakte. Hij zette de televisie ermee aan, zapte een beetje en kwam uiteindelijk bij de zender met de cartoons uit. Toevallig was er een cartoon die ik wél kende.
"Tijd voor avontuur!" riep ik blij. "Die cartoon ken ik nog, die is echt leuk." Ik ging in een ontspannen houding liggen, deed mijn armen over de schouders van de jongens en keek ernaar alsof mijn leven er vanaf hing.
"Dat is ook voor het eerst" zei Frisk, "dat er cartoons van de westerse televisie bij ons zijn."
"Is dit de eerste aflevering?" vroeg Chara. Ik knikte, en we keken alledrie verder naar de dolle avonturen van Finn de jongen en zijn magische hond Jake.

Na het ontbijt (waarbij we alledrie met het doek om de hals uit een fles dronken en kleine partjes brood aten) en het tandenpoetsen vlogen de uren ons om de oren.
"Kijken of er al mensen zijn die ons kennen" zei ik, terwijl ik mijn mobieltje weer pakte en op de Undernet keek. Ja, we hadden een volger onder de naam NAPSTABLOOK22. Ik besloot hem maar terug te volgen, en in één keer kreeg ik van hem een bericht in de chatbox.
"Napstablook hè?" zei Frisk. "Dat is een spook. Die ken ik wel. Die is best wel schuw, maar aardig wil hij wel zijn." Ik deed hierbij zo aardig mogelijk over de chat, wat uitkwam tot een soort ping-pong spelletje van aardig zijn.
Hij stuurde als laatste: 'Weten jullie... ik wil jullie echt zien... ik heb eens over jullie gehoord dus ik kom vandaag... laters...' Ik lachte hysterisch toen ik dit las, en liet het ook aan Frisk en Chara zien, die ook lachten.
"Dit is ook onze kans om ons echt als mensen van 21 maanden te gedragen!" zei ik. "Bereid jullie versprekingen en babbels maar voor."
Frisk griste gauw zijn speentje en Blewis de deken uit zijn bed en keek mij en Chara zo schattig mogelijk aan. Dat werkte, want hierbij pakte Chara zijn speentje en Tangerine het schildpadje uit zijn bed en ik deed hetzelfde met mijn eigen speentje en Adi het tutdoekje, die weer mijn lievelingsknuffel was. We oefenden zo lang mogelijk het verspreken en babbelen, tientallen 'goo-goo-ga-ga's' kwamen langs, we probeerden de moeilijkste woorden verkeerd uit te spreken en zelfs te giechelen als echte kinderen van 21 maanden. Dat laatste ging overigens uitstekend.
We schrokken wel even toen er op de deur geklopt werd.
"Kom soep" zei ik, wat ons weer aan het lachen maakte. Hierbij ging de deur open. Het was Toriel.
"Ik heb iets heel leuks via de post verkregen" zei ze. "Willen jullie het zien? En Lean, erg bedankt voor de chocoladebonbons gisteren!" Ze gaf me een stevige knuffel, waarop ik er een terug gaf.
"Post!" riep Chara. Dat betekende een ja, dus we liepen de woonkamer in, waar tot onze grote verbazing ook ineens een grote box stond.
"Leuk toch?" zei Toriel, die ons alledrie een aai over ons bol gaf. We vonden het inderdaad fantastisch, schitterend en fenomenaal. De box bevatte zelfs al een kleed en verschillende speeltjes in tientallen kleuren. We wilden erin gaan, maar ik stopte Frisk die er als eerste in wilde. Ik fluisterde in zijn oor:
"Weet je nog, wij zijn 21 maanden, dus we moeten nog wat hulp gebruiken." Frisk gaf een klein bevestigend knikje en we gingen alledrie maar voor de box zitten met een bedroefd gezicht.
"Kinderen, wat is er toch aan de hand?" vroeg Toriel vanuit de keuken. "Jullie kijken zo bedroefd."
"Wij erin" zei ik, "gaat niet."
"Zijn te klein" zei Chara.
"Dus jullie willen daar spelen?" vroeg Toriel, die naar ons toe kwam. "Zeg dat dan even, dan weet ik beter." Ze tilde ons één voor één in de box, waarop Frisk haar een knuffel gaf.
"Dank je!" riep hij blij. Toriel liep weer naar de keuken om de afwas verder te doen. In de tussentijd gingen we maar kijken wat leuk was om met de speeltjes te doen.

Om ongeveer half twee, na de lunch, werd er op de deur geklopt.
"Napstablook!" zei ik zachtjes. "Weten jullie nog hoe jullie moeten praten?" De jongens knikten, wat een duim omhoog van mij opleverde. We gingen maar op onze buik liggen en duwden een balletje over naar elkaar. Een soort liggend overgooien, maar dan anders.
Toen de deur open ging, was het inderdaad Napstablook, hetzelfde spook dat we op de Undernet zagen. Met een doos chocoladebonbons voor Toriel.
"Dank je" zei Toriel, "dit hoefde je niet te doen." Ze aaide Napstablook en liet hem de woonkamer in.
"Dus..." zei Napstablook zachtjes, "dit is... de drieling... in het echt zien ze er schattiger uit..." Hij kwam iets dichter naar ons toe, wat mij een beetje verwonderd deed kijken.
"Hallo..." zei ik verlegen. "Ik ken je niet." Ik draaide me om, stak mijn armen uit en probeerde Napstablook te aaien, wat hem een beetje aan het schrikken maakte.
"Jij aaien" zei ik. "Jij lief?" Napstablook stond me hierbij wel toe om geaaid te worden, en dat voelde best apart. Alsof het een vochtige handdoek was.
"Zijn dat... je broers?" vroeg Napstablook. Frisk en Chara reageerden hierop, en keken toen ook verwonderd. We gingen alledrie maar zitten en lachten verlegen naar hem.
"Lief spookje" zei Frisk, die hem ook wilde aaien, maar wij en Napstablook schrokken allevier van iemand die klopte op de deur.
"Wie zou dat kunnen zijn?" fluisterde Frisk in mijn oor. Ik maakte grote ogen en trok mijn wenkbrauwen een beetje op, alsof ik bijna geestelijk mijn schouders ophaalde.
"Meer mensen?" vroeg Chara, die zich uit verlegenheid een beetje achter me verplaatste.
"Dat zou... mijn neef kunnen zijn..." zei Napstablook. "Of één van de andere bekende bewoners... ik weet het niet..."
"Blooky neefje?" zei ik. "Wauw." Ik wachtte maar af wie er op de deur had geklopt.
Het waren Sans en Papyrus, die kenden we wel. Ze keken ons eerst een beetje eigenaardig aan, maar later lachten ze naar ons en werden we het doelwit van aandacht.
Ik verschool me hierbij iets meer achter Frisk en Chara, die eigenlijk ook een beetje versteld stonden van alle aandacht die we ineens kregen.
"Wordt het jullie een beetje veel?" vroeg Toriel. "Ik zal ze het even zeggen. Jongens, wat willen jullie drinken?" Dat hielp. Sans, Papyrus en Napstablook gingen meteen naar de sofa en zeiden wat ze te drinken wilden. Sans bleef wel zo nu en dan nog even naar mij kijken, waarop ik één keer zelfs voorzichtig naar hem zwaaide.
Ik draaide me om en ging maar weer verder met waar ik mee bezig was. Ik stapelde allemaal blokjes op elkaar om een muurtje te maken. Niet voor een doel, maar gewoon omdat ik daar zin in had.
Het muurtje was bijna af toen Chara opeens begon te wenen. Ik stootte uit schrik de muur om en aaide Chara over zijn schouder.
"Wat is er gaande?" vroeg Toriel, die nog steeds op de sofa zat.
"Ik deed niets" zei ik, terwijl ik Chara nog steeds troostte. Hij pakte voorzichtig mijn pols en bracht hierbij mijn hand naar zijn broek. Wat is er gaande, dacht ik ook, maar toen voelde ik het al.
"Het is niet erg" fluisterde ik in zijn oor, "in mijn slaap doe ik dit ook regelmatig omdat ik dat dan niet kan inhouden, weet je wel? Ik snap best dat voor het eerst in tijden defeceren nogal vreemd kan zijn." Ik gaf hem een stevige knuffel en streelde hem over zijn rug.
"Is er iets ergs gebeurd?" vroeg Toriel.
"Nee" zei ik. "Chara's luier is vies." Toriel stond een beetje versteld toen ik dit zei. Ze liep naar de box en nam Chara op haar arm.
"Als dat maar goed gaat..." zei Toriel een beetje nerveus. "Ik ben zo terug." En ze liep met Chara door de hal naar mijn kamer.
Stik, dacht ik, als er zometeen weer iemand op de deur klopt...
"Ik schrok me rot" fluisterde Frisk in mijn oor. "Ik dacht dat jij bewust die muur omgooide."
Ik schudde heel hard mijn hoofd en begon opnieuw aan iets van de blokjes. Als ik hiermee beroemd werd, hadden ze mij 'The Builder' genoemd, en al helemaal als ik het hoogste van blokken van de wereld had gemaakt. Ik had niet door dat Sans me ondertussen aan het bekijken was, totdat ik me omdraaide om te kijken hoe het op de sofa ging.
"Hallo" zei ik zachtjes. Ik vond persoonlijk dat ik beter babytaal kon praten als ik mijn speentje in had.
"Lean, wat ben je aan het maken?" vroeg Sans.
"Weet niet" zei ik, want ik bouwde inderdaad gewoon wat omdat ik niet wist wat ik precies moest bouwen.
Algauw kwamen Toriel en Chara terug, en de rust bij Chara leek weer terug te zijn. Zijn ogen zagen er nog wel een beetje rood en dik uit, maar wenen deed hij lang niet meer.
"Als er iets is" zei Toriel, "ben ik er altijd." Ze zette Chara weer in de box en liep terug naar de sofa, waarbij er juist op dat moment weer iemand op de deur klopte.
"Ik zal hem open doen" zei Sans, die naar de deur toe liep. Chara gaf mij een stevige knuffel en fluisterde in mijn oor:
"Het is inderdaad even wennen, maar ik voel me nu een stuk beter." Hij ging weer op zijn buik liggen en ging ook maar met de blokjes iets bouwen. Frisk had ook niet veel meer te doen, dus hij deed hetzelfde.
Daar lagen we dan alledrie op onze buik, een speentje in de mond en gewoon iets aan het bouwen met de blokjes.
Er klopten weer twee bezoekers op de deur, die kende ik alleen niet. Ze keken vooral mij eerst aan toen ze ons voor het eerst zagen. Het was schijnbaar ook een koppel, want ze hadden elkaars handen vast. Normaal, en zeker als het twee meisjes zijn.
Toen zij naar ons toe liepen, ging ik rechtop zitten en zei:
"Hallo..." Ik stak mijn armen uit en wachtte af.
"Hallo meisje" zei de blauwe jongedame met het felrode haar. "Ik ben Undyne. Dit is mijn vriendin Alphys." Ze wees op het gele wezen met de labjas en de bril, die verlegen naar ons zwaaide.
Ik probeerde hun namen te zeggen, maar versprak me bewust waarbij ik een beetje deed alsof ik boos werd. Dat hoort er nou eenmaal bij. Desondanks kreeg ik toch een knuffel van Undyne en een aai over mijn schouder. Zij en Alphys liepen vervolgens naar de sofa en werden ook om iets te drinken gevraagd.
Ik keek op de klok boven ons en zag dat het pas 2 uur was. Ik had in al die tijd ook best wel dorst gekregen, dus ik werd een beetje onrustig. Dit moest ik ook maar laten zien, dus begon ik een beetje te drammen.
"Wat is er, Lean?" vroeg Toriel.
"Mama, ik iets drinken" zei ik. Ik draaide me even om naar de jongens en trok mijn wenkbrauwen een keer op, om te 'vragen' of zij ook iets te drinken wilden. Zij knikten bevestigend.
"Ik ook" zei Frisk, "en Chara ook."
"Dan zal ik iets te drinken voor jullie halen" zei Toriel, die de keuken in liep om drinken te halen. Later kwam ze terug met een beetje vitaminewater in drie flessen.
"Dank je" zei ik, toen ik de fles aanpakte. Ik begon gelijk gulzig te drinken. De jongens deden precies hetzelfde.
Toen onze flessen leeg waren, klopte er alweer iemand op de deur.
"Dat zal mijn neef wel zijn...!" zei Napstablook, die nog steeds aan zijn glas frisdrank zat. Hij zette het glas neer en zweefde naar de deur toe, waarbij hij deze ook opendeed. Er stond een of andere androïde voor de deur. Was dit echt zijn neef...? Ik stond versteld en kon dit niet geloven.
De androïde liep naar ons toe, maar keek wel een beetje verbaasd.
"Hij ziet er meestal zo uit als hij anderen bezoekt..." zei Napstablook. "Normaal lijkt hij ook een beetje op mij, als hij geen robot was... Hij houdt er het meeste van om er zo uit te zien..."
"Hallo" zei ik, en ik stak mijn armen weer uit.
"Mettaton is de naam" zei de androïde, die mij een aai over mijn hoofd gaf.
"Mettie" zei ik enthousiast. "Blooky en Mettie neven." Dit leverde wat gelach vanaf de sofa op.
"Wat een lieve kinderen zijn jullie toch" zei Mettaton, die Napstablook volgde naar de sofa en ook iets te drinken kreeg. Ik bloosde nog een beetje van het laatste dat hij zei.
"Lief zijn wij hè?" fluisterde ik tegen de jongens. We gaven elkaar een groepsknuffel en gingen maar liggen omdat we niets meer te doen hadden. Op de achtergrond waren er nog talloze conversaties en lachsalvo's aan de gang, waarvan ik niet eens wist waar het over ging.
Vond ik eigenlijk best wel fijn, zo relaxen met de jongens naast mij. Gezien ik in het midden lag, mocht ik een wens doen, maar ik wist niet welke... Ik voelde nog regelmatig wat urine in mijn luier lopen, en die kon best wel lang mee. Frisk had opgemerkt dat ik aan het urineren was, dus hij voelde zachtjes maar zeker aan mijn luier. Dit terwijl Toriel en de rest bij de sofa dit niet konden zien.
Ik legde ook mijn handen op de luiers van de jongens. Mijn linker op die van Chara, mijn rechter op die van Frisk. Rechts voelde ik dat Frisk ook aan het urineren was, want daar werd de temperatuur hoger.
Na zo'n 10 seconden haalde ik mijn hand daar weg en draaide me om naar Chara. We waren toch beste vrienden.
"Zeg Chara" fluisterde ik. "Durf jij dat ook, aan mijn luier voelen?"
Deze vraag maakte Chara een beetje aan het blozen van verbazing, maar toch legde hij zijn hand op mijn luier. Hij haalde hem er snel weer weg en friemelde aan mijn rode krulletjes, wat ik niet erg vond.
Al snel hadden we echt niets meer te doen en lagen we alledrie bijna te slapen.
Toriel kwam naar ons toe en haalde ons één voor één uit de box en zette ons op de sofa neer.
"Zielig, dat ze zo niets te doen hebben" zei ze. Ik kroop dicht tegen Toriel aan en luisterde echter half mee naar de gesprekken die ze had.
Ik werd een kwartier later zowat wakker geschud aan mijn mouw. Ik keek naar rechts, en het was Frisk. Hij keek een beetje angstig.
"Ik moet hoognodig" fluisterde hij in mijn oor. "Maar hoe zit dat nu?"
"Gewoon doen" fluisterde ik terug, "wat er ook in je luier zal eindigen." Frisk kneep mijn hand fijn en zette veel druk, op gegeven moment had hij ook echt in zijn luier gedefeceerd. Hij begon kort hierna luid te wenen en ik drukte hem dicht tegen me aan.
Stik, dacht ik weer, zometeen merken de anderen dit ook op...
"Mama" zei ik, terwijl ik aan Toriel's mouw trok. "Frisk's luier is vies."
"Dan zal ik dat even oplossen" zei Toriel, die Frisk optilde. "Nogmaals, ik ben zo terug." Toen zij de hal in liep, moest ik ook best wel nodig, maar ik besloot mezelf voorlopig nog even in te houden.
Ik was echt doodszenuwachtig en wist niets te doen. Ik drukte Chara onbewust tegen me aan en wilde hem zoenen, maar ik had mijn speentje nog in.
"Schat, dan moet je hem uitdoen" zei Sans, die het speentje uit mijn mond haalde en deze op mijn schoot neerlegde. Ik zoende Chara vlug en bleef nog even bij hem zitten. Hij streelde me over mijn rug en scheen ook een beetje nerveus te zijn, want hij zoog luidruchtig op zijn speentje.
Ik haalde het speentje van mijn schoot en stopte hem weer terug in mijn mond.
"Ben je er een beetje verslaafd aan?" vroeg Undyne. Ik was te verlegen om te antwoorden, dus ik bleef maar bij Chara.
Na een tijdje was Frisk ook weer schoon en droog en gingen hij en Toriel terug naar de sofa.
"Wat kijk je onrustig" fluisterde hij in mijn oor.
"Ben ik ook" fluisterde ik terug. Ik was nu wel minder nerveus, maar ik babbelde maar wat voor me uit, niet wetend waar het eigenlijk over ging.
"Volgens mij wil ze iets zeggen" zei Alphys. Ik schudde duidelijk mijn hoofd en produceerde een bepaald geluid, terwijl ik een beetje over de bank begon te hangen.
"Er is hier iemand moe" zei Papyrus. "Zijn jullie gisteren nog lang opgebleven?"
"Nee" zei Toriel, "zij gingen er om 9 uur in, ik om 10 uur. Dat is wat we standaard doen."
"Kort voor middernacht naar bed gaan is dan ook slecht voor je" zei Mettaton. "Had ik vaak toen ik nog een tiener was."
"Ik slaap vaak..." zei Napstablook.
Ik probeerde nog in de tussentijd rechtop te blijven zitten, maar dat ging haast niet. De jongens steunden mij en probeerden mij wakker te houden. Ze gingen voorzichtig van de sofa af en probeerden mij er ook van af te krijgen, maar dat ging moeilijk gezien ze allebei zaten. Terwijl zij terug probeerden te klimmen, zette ik twijfelachtige stappen door de kamer, door me ook vast te houden aan andere voorwerpen of handen. Ik landde op gegeven moment op mijn knieën en gaf de moed op. Ik was echt heel moe, nog te moe om ook te blijven staan.
"Van lopen wordt men toch niet zo snel moe?" hoorde ik Mettaton zeggen. Ik stortte bijna in toen ik ineens, blijkbaar door hem, opgetild werd. Ik schrok me dood en defeceerde hierdoor in mijn luier. Ik was al moe, dus ik begon al snel, door zowel de schrik als het defeceren, hartverscheurend te wenen. Dit maakte Mettaton pas aan het schrikken. Hij drukte me tegen zich aan en streelde me over mijn rug, maar dat hielp niet veel.
"Misschien wil jij haar weer?" zei hij tegen Toriel, terwijl ik op haar schoot werd geplaatst. "Ik kan toch geen luiers verwisselen."
"Moet je maar leren" lachte Toriel, die mij optilde en naar mijn kamer bracht. "Het komt goed, meis..." Ze streelde mij over het hoofd.
Ze legde me hierna op de commode neer, trok mijn broek en leggings uit en verschoonde mij in één handomdraai. Hier werd ik inderdaad stiller van, maar ik was zo moe dat ik wel even wilde slapen.
"Jullie zijn ook zo moe geworden van al die verveling" zei Toriel, "dus ik zal jou even in bed leggen en Frisk en Chara halen, oké?"
"Ja" mompelde ik, terwijl ik door Toriel in mijn bed werd gelegd en ik zelf naar Adi zocht. Die lag aan mijn voeten, dus die nam ik maar gauw bij me.
Niet veel later lagen Frisk en Chara ook in hun bedden.
"Gaat het weer?" vroeg Frisk. Ik knikte moeizaam.
"Ik ben zo moe van die verveling" zei Chara. "Ik ga maar gauw slapen."
"Slaap lekker, jongens" zei ik.
"Goede middagrust" zei Frisk, die de dekens meteen over zich heen trok. Daar lagen we dan in onze bedden, alledrie met alleen een T-shirt en een luier, ons speentje en onze knuffel. Binnen een kwartier sliepen we al.

Om ongeveer kwart voor 6 scheen iedereen vertrokken te zijn en rook het al naar eten. Het leek erg op de geur van... een soort pasta? Ik rekte me voorzichtig uit en schopte de dekens van me af. Ik had het in de tussentijd behoorlijk heet gekregen.
"Lekker geslapen, Lean?" vroeg Frisk, die ook wakker was geworden. "We waren echt knock-out na dat bezoek, nietwaar?"
"Slapen doet je even goed als het erg druk is geweest" zei ik. Ik keek naast me en zag dat Chara ook wakker was.
"Gaat het nog, Lean?" vroeg hij. Ik knikte, en realiseerde me opeens iets.
"Jongens, ik heb net iets bedacht" zei ik. Maar toen ik wilde zeggen wat ik precies had bedacht, ging de deur open. Het was Toriel.
"Ah, dus jullie zijn weer wakker?" vroeg ze. "Dan zal ik gauw jullie broek even geven en jullie naar de kamer brengen." Ze pakte onze broeken en mijn combinatie van korte broek en leggings van de kast en trok ze bij ons aan. Vervolgens deed ze haar uiterste best om ons alledrie tegelijk op te tillen, en dit lukte pas na twee keer. Frisk en Chara in haar armen, ik op haar rug. Daar zaten we dan uiteindelijk, op de inmiddels lege sofa.
"Wat was dat nou dat je had bedacht?" vroeg Frisk toen Toriel weer in de keuken was.
"Nou, het zit zo" zei ik. "We hebben alledrie een aantal uur geleden gedefeceerd, hè? Om dit op gang te brengen, zouden we iets moeten eten dat daarvoor zorgt, pruimen of zo."
"Slim idee van jou" zei Chara. "Pruimen vind ik lekker, en zeker als ik er veel mag eten."
"Of citrusvruchten" zei Frisk. "Dat heb ik eens ergens gelezen, dus maar goed dat ik een voorliefde voor sinaasappels heb."
"Moeten we wel zorgen dat we veel fruit krijgen" zei ik, "want fruit is lekker."
"En denk eens aan het periodieke systeem" zei Frisk, "in bananen zit kalium, dus dat helpt ook voor meer weerstand of zoiets..."
"Dan hebben we het volgende dat ik zo wil noteren" zei ik, "pruimen, bananen en citrusvruchten. Alledrie ook erg lekker overigens." Ik probeerde ze maar te onthouden voordat we klaar waren met eten.
Ongeveer 5 minuten later zaten we aan de macaroni met rode saus, die erg naar smaak was. Omdat de jongens en ik alledrie zo erg ervan genoten waren we een beetje rood uitgeslagen op ons gezicht... van de saus. En daarom mochten we alledrie in bad, nou, we moesten wel, want saus op je gezicht is niet echt een fijn gezicht voor de anderen. Met zijn drieën in bad is trouwens wel erg gezellig, vooral als je gezicht niet zo hard geboend wordt en er leuke badspeeltjes zijn.
Na het bad werden we in onze slaapkleding gehesen en mochten we nog even op het kussen. Ik pakte mijn mobieltje er weer bij en noteerde het opgenoemde fruit van voor het eten.
"Maar hoe komen we daar aan?" vroeg ik. "Ik wil niet vroeg opstaan."
"Weet je wat?" zei Frisk. "Ik sta morgen wel vroeg op, het worstelen uit de slaapzak kan ik best zelf, en dan mijn beste jas en simpelste buitenschoenen aan, want de markt is er altijd."
"Ik weet alleen niet of mama dit goed vindt" zei Chara. "Misschien wel, maar dan moeten we wel een deel van het fruit aan haar geven."
"Slimme van jou" zei ik. "Weten jullie wat ze lekker vindt?"
"Appels" zei Frisk. "Zoete appels. Kan ik altijd aan komen. Ze zijn toch bijna op." Hij boog zich naar Chara en knuffelde hem.
Ik stelde voor dat we alledrie maar in de box gingen en ik mijn mobieltje voorlopig even aan zou laten, ook voor als we in bed foto's gingen maken. Eens in de box werd er volop gefotografeerd, en alleen de beste foto's zette ik op de Undernet. Eén ervan was waarop we elkaar een groepsknuffel gaven, die kostte wel 6 pogingen totdat hij gelukt was.
Ongeveer om kwart voor 9 gingen we onze tanden poetsen en naar bed. Het viel me later op dat Frisk zijn bed ook een hekje aan de zijkant had gekregen. Grappig.
"Slaap lekker, kinderen" zei Toriel, niet wetend dat mijn mobieltje op stil onder mijn kussen lag. Ze gaf ons een zoentje op het voorhoofd en liep de kamer uit.
Na ongeveer 20 foto's te hebben gemaakt, had ik er een paar gepost en besloten we maar echt te gaan slapen. In een aantal van die foto's trokken we gekke gezichten, waarvan ook een paar met het speentje in.

 

[Little Endy]

8
Ik ben vanmorgen pas om half 9 wakker geworden, en het leek alsof Frisk 's morgens vroeg niet stiekem naar de markt was geweest. Maar in feite was hij dat wel.
"Goedemorgen, Frisk" zei ik zachtjes. Frisk reageerde pas laat, hij had een beetje kringen onder zijn ogen gekregen en zijn haar zat net als de meeste keren dat hij opstond.
"Goedemorgen, Lean" fluisterde Frisk. "Ik heb het fruit."
"Mooi" zei ik, en ik draaide me nog even op mijn zij. Ik keek tussen de spleetjes van mijn ogen wat er in de kamer allemaal gaande was. Niets bijzonders. Alleen Chara lag nog echt te slapen. Hij zag er net uit als een engeltje... met een speentje en rommelig haar. Hij had zijn speen dus 's nachts gewoon ingehouden... bijzonder, want de meeste mensen die dit doen hebben er in het begin nog moeite mee.
Ik draaide me op mijn buik en sloot mijn ogen nog even. Mijn speentje zat ook nog steeds in mijn mond, zelfs toen ik net tegen Frisk praatte. Hetzelfde gold voor Frisk zelf, maar ik wist niet zeker of hij hem 's nachts ook in kon houden of niet.
Ik had niets te doen, dus ik pakte mijn mobieltje maar, maakte een foto van mezelf in dezelfde liggende houding en plaatste deze op de Undernet met de tekst 'Goedemorgen allemaal... van Lean'. Het gaf niet dat mijn haar nog rommelig was, want dat is het 's ochtends altijd. Zelfs al droeg ik vroeger zo nu en dan een haarnetje, het was en bleef rommelig.
Ongeveer een half uur later werd Chara ook wakker, en hij vroeg als eerste:
"Lean, weet jij of Frisk het fruit al heeft?"
"Dat heeft hij zeker" zei ik. Chara vroeg dit misschien omdat Frisk een kwartier geleden alweer in slaap was gevallen. Ik vroeg me ook af of hij daadwerkelijk in zijn pyjama op de markt al is geweest, en of de mensen zijn luier ook zagen...
Chara kwam uit zijn bed en tilde mij uit mijn bed op de commode. Sinds wanneer is dat het geval, dacht ik? Hij ritste de slaapzak los, waarbij ik mezelf er een beetje uit werkte. Vervolgens pakte Chara wat spulletjes van de plank, trok mijn broek omlaag en verwisselde mijn luier. Hij deed dit wel binnen meer tijd dan ik dat deed, dat is wat ik ten minste had gemerkt.
"Mag ik hetzelfde bij jou doen?" vroeg ik. "Of wil je eerst dat ik je haar weer borstel?" Ik pakte mijn borstel weer en ging op de stoel zitten, waarbij ik uiteraard eerst mijn eigen haar uit de knoop trok. Ik wist niet wat ik er daarna mee moest doen, dus Chara ging maar op mijn schoot zitten en ik begon met zijn haar. Ik was echt net klaar of ik voelde al een bolling op mijn linkerbovenbeen komen. Nee, het deed geen pijn. Ik keek Chara aan, en zijn wangen werden knalrood van schaamte. Hij had goed zijn best gedaan.
"Het is niet erg" zei ik. "Vrijwel niemand die dit merkt."
"Dat is waar" zei Chara, die een liggende houding aannam zodat ik hem makkelijker op de commode kon tillen. Ik deed zijn slaapzak af, trok zijn broek naar beneden en zag dat de luier al behoorlijk zwaar was.
"Fijn hè" zei Chara, "dat ik niet meer zo naar de wc hoef te lopen." Ik kneep zachtjes in Chara's wang en trok met alle moed zijn luier uit. Vervolgens pakte ik ook wat spulletjes van de plank, maakte Chara's gehele streek schoon, deed er vervolgens wat tikjes zalf op en een schone luier aan.
"Ik wil natuurlijk niet dat je huid verpest wordt door luieruitslag" zei ik, terwijl ik Chara van de commode naar het kussen bracht. Hij lachte naar me en gaf me een zuigzoen op mijn wang.
Frisk was ook al uit zijn bed gekomen en probeerde kleding voor zichzelf uit te zoeken. Ik en Chara besloten hetzelfde maar te doen en ik kwam maar uit op een simpele outfit: een roze hoodie en een paarse sportbroek. Ik deed mijn slaapkleding uit, wat ondergoed en het outfit aan en deed mijn haar maar in 2 staarten, omdat ik geen zin had om vlechten te maken.
"Lean, je ziet er schattig uit" lachte Frisk, die me over mijn hoofd aaide. Ik nam hem, nadat hij kleding had uitgezocht, op mijn schoot en borstelde zijn haar. Vervolgens deed ik zijn slaapkleding uit, verwisselde zijn luier en deed hem de uitgezochte kleding aan. Chara had zichzelf in de tussentijd al aangekleed.
We hadden niet veel te doen, dus we gingen maar naar de woonkamer en bleven daar op de sofa hangen totdat Toriel op kwam dagen en ontbijt voor ons maakte, voor ons bestaande uit een hele snee brood en een fles sap. Sinds ik hier aankwam, leerde Chara brood lekker vinden, want in het begin lustte hij dit niet. Ongelooflijke verandering was er wel in gekomen.

"Jongens, ik heb iets beters bedacht" zei ik. "Gezien wij wel eens niet door elkaar maar door mama verschoond worden, moeten wij iets weghalen."
"Laat me raden: lichaamshaar?" zei Frisk.
"Juist ja" zei ik. "En dan niet met van die irritante harsstrips of zo, nee, zodra we weer eens om de beurt in bad gaan, heb ik er iets voor." Ik ging naar mijn bagage, zocht mijn toilettas op en haalde er een fles ontharingsspul* uit.
"Eén tikje van dit magische spul op een ongewenste plek met haar" zei ik, "is dat het lang weg blijft. Heb ik ooit bij een winkel gekocht voordat hij verbouwd werd. Diezelfde soort winkel zit trouwens ook hier in de Underground."
"Weet je zeker... dat dit niet je huid oplost?" zei Chara een beetje angstig.
"Natuurlijk niet" lachte ik. "Ik heb het eens op mijn armen en benen gedaan en ik zie er nu nog niet uit als Sans of Papyrus, dus zorgen hoeven jullie je niet te maken." Ik zette de fles op de plank met zeep neer en checkte de Undernet op mijn mobieltje. Een bom aan gebruikers die de foto's weer eens leuk vonden.
"Trouwens, kijk eens op de achtergrond van deze foto" zei ik tegen Chara, en liet hem de foto van vanmorgen zien. Chara giechelde omdat hij zichzelf op de achtergrond van de foto zag slapen.
Ik stopte het mobieltje terug in de laptoptas en nam de laptop maar in mijn plaats. Er was niet veel bijzonders op de laptop aan de hand, dus die deed ik ook maar terug na korte tijd.
Ik zat weer even op het kussen niets te doen of ik werd ineens op mijn schouder getikt door Frisk, die een beetje verdrietig keek.
"Wat is er, Frisk?" vroeg ik, maar dat hij wees op natte vlekjes op zijn broek verklaarde alles. Zijn luier had gelekt.
"Dan zal ik dat gauw oplossen" zei ik, terwijl ik Frisk ontdeed van zijn broek en met een papieren zakdoekje zijn bovenbenen droogmaakte. Vervolgens verwisselde ik zijn luier en deed ik hem een andere broek aan, terwijl de half-natte op de verwarming lag.
"Wacht eens" zei ik, "ik heb een leuk idee."
"Laat me raden" zei Frisk, "je haalt de lichaamsharen van me weg?"
"Correct" zei ik en ik kleedde hem volledig uit, op absoluut niets na. Ik pakte het ontharingsspul en gaf hem een beetje op zijn hand. Frisk twijfelde eerst, maar later bracht hij het op de plekken aan waar hij het haar echt weg wilde hebben.
"Chara, kun jij even twee vellen keukenpapier pakken?" vroeg ik, en Chara snelde zich naar de keuken.
"Hoe lang duurt dit ongeveer?" vroeg Frisk ongeduldig.
"Twee minuten" zei ik, "dan wat nat keukenpapier erover en klaar." Ik pakte een plastic bekertje uit mijn tas en wachtte tot Chara terug was. Hij kwam snel terug en ik snelde me naar de badkamer om het bekertje te vullen met water. Toen ik terugkwam, stelde Chara mij de volgende vraag:
"Hoe werkt het eigenlijk, met dat keukenpapier?"
"Het gaat zo" zei ik. De twee minuten waren voorbij en ik pakte een vel keukenpapier dat ik in het water deed. Vervolgens wrong ik deze uit en haalde hem over de plekken waar Frisk het spul aangebracht had. Er was inderdaad niets meer te zien, zelfs geen opkomend haartje.
"Echt wonderbaarlijk, dat spul" zei Frisk, terwijl ik hem zijn kleding weer aandeed.
"Volgende" zei ik tegen Chara, en bij hem deed ik precies hetzelfde. Twee minuten wachten na het aanbrengen en klaar, niets meer te bekennen.
"En jij dan?" vroeg Chara, "hoef jij het niet meer te doen?"
"Eén keer aanbrengen is het haar daar voor altijd foetsie" zei ik, terwijl ik mijn hoofd zo schudde dat mijn staartjes rond mijn oren wapperden.

's Middags na de lunch wilde Toriel ons iets vertellen, dus zaten we met zijn vieren op de sofa.
"Gezien ik me best wel eenzaam voel laatst" begon Toriel, "en het best leuk vond toen er gisteren bezoek was... dacht ik eraan om te verhuizen naar een gezamenlijk huis!"
Chara, Frisk en ik keken Toriel vol ongeloof aan. Verhuizen? Een gezamenlijk huis? Niet te geloven...
"Dit wil zeggen dat we dus met zijn... even kijken... tienen gaan wonen, en er staat een huis voor 10 personen te koop. Wat vinden jullie?"
"Weet ik niet..." was het enige wat ik eruit kon brengen. Wilde Toriel serieus dit mooie huis te koop zetten...?
"Geen zorgen" zei Toriel, "dit huis kunnen we gebruiken als een huis dat mensen willen verhuren, zodat ik er geld aan kan verdienen en zo meer voor ons kan kopen."
Ik slaakte een zucht van opluchting. Dan hadden we het huis nog wel, en woonden we in een betere.
"En gaan we hier dan ook wel eens blijven in die tijd?" zei Frisk, die tranen in zijn ogen kreeg.
"Waarschijnlijk wel" zei Toriel. "Ik wil dit prachtige huis natuurlijk niet helemaal achterlaten, dat is echt zonde..."
Frisk begon alsnog zachtjes te wenen en Chara en ik troostten hem zo goed mogelijk.
"Kun je ons dat huis laten zien?" vroeg Chara. Toriel pakte haar laptop erbij en klikte op een link in de bladwijzerbalk van haar browser. Daar stond inderdaad het huis dat ze wilde kopen. Het leek erg op een hotel, maar was dat dan ook echt een hotel geweest?
"Jullie kennen Mettaton nog, hè?" zei Toriel, waarop de jongens en ik knikten.
"Hij wil dit pand verkopen en ombouwen tot een gemeenschappelijk huis, en ik ben geïnteresseerd in het kopen hiervan... maar nog niets zeggen, hè? Het is nog een verrassing."
Ik friemelde met mijn vingers en had niet echt iets te zeggen. Maar dat geheim houden zou ik zeker wel doen.

Om circa 5 uur moesten de jongens en ik van Toriel onze tassen een tijdje inpakken. Voor wat, vroegen we ons af? Nou, dat was eerst even een geheimpje...
"Jullie zullen wel zien wat het wordt" zei Toriel. Ze ontdeed haar auto van stof, want hij was lang niet meer gebruikt. In de tassen zaten trouwens onze slaapkleren, een stel luiers en eraan verwante verzorgingsproducten, knuffels, speentjes, flessen, handdoeken en dat soort dingen die kinderen van 21 maanden op tijdjes logeren meenemen. Betekende dat dat we dan ook ergens gingen logeren? En zo ja, waar of bij wie dan?
Toen we eens onderweg waren, zaten de jongens en ik veel comfortabeler dan ooit, want we zaten in aangepaste autozitjes. We hadden niet veel te doen, dus we keken maar uit de ramen of we nog iets interessants tegenkwamen. Niet veel, alleen maar bomen en zo.
Niet veel later kwamen we bij een huis aan dat ik en Chara nog niet kenden, maar Frisk wel.
"Dat is Mettaton's huis" fluisterde hij in ons oor. Wat gingen we dan bij Mettaton doen, vroeg ik me af, logeren of zo? Dat werd al snel duidelijk toen we onze tassen moesten meenemen en we voor de voordeur stonden. Uiteraard had Frisk ook aan het fruit gedacht dat hij vanmorgen had gekocht, dus konden we ook iets met dat fruit gaan doen.
Nadat Toriel had aangebeld bij het huis, de jongens en ik van Mettaton naar binnen mochten en we gedag zeiden tegen Toriel, gingen we gelijk de keuken in om het fruit uit te zoeken.
"Wat zullen we ervan maken?" vroeg ik, want ik kon alleen maar naar het fruit staren en wachten tot het ergens verdween, wat overigens toch niet zomaar gebeurde.
"Wat dacht je van ze in hele kleine piezeltjes snijden" zei Chara, "en dat we ze na het avondeten dan gaan eten? Een soort fruitsalade dus." Dat was een uitstekend idee, dus we pakten ieder een snijplank en een mesje en we begonnen. Toen ik de derde sinaasappel wilde snijden, ging het flink mis.
"Au! Potverdrie sassafraswortelen op een fiets nog aan toe!" schold ik hard, wat de pijn niet echt erop verzachtte. Ik had mijn vinger bezeerd aan het mes en tegelijkertijd drie druppels sap in mijn oog gekregen.
"Laat mij die sinaasappel maar verder snijden" zei Frisk, die de sinaasappel op zijn plank legde en een pleister voor me haalde. Toen de pleister er eenmaal op zat, gaven Frisk en Chara er een klein zoentje op.
"Om de pijn echt te verzachten" zei Chara en hij ging verder aan de banaan die hij aan het snijden was. Ik pakte maar een stel pruimen en sneed deze voorzichtig in kleine stukjes.
"Gaat het wel goed hier?" vroeg Mettaton aan het hoekje van de deuropening.
"Jawel" zei ik, "ik had alleen net mijn vinger gesneden, lekker slim maar niet heus." Ik had alle pruimen uit het schaaltje gesneden en zag dat er verder geen ander fruit meer was om te snijden, dus ik zette de snijplank en het mesje maar in de afwasmachine en ging aan de keukentafel zitten.
"Trouwens, dit eten is voor ons drieën alleen" zei Frisk, "omdat we... deze drie smaken eens door elkaar wilden proberen, want niemand heeft dat tot nu toe gedaan."
Ik liep ondertussen naar de woonkamer en nam plaats op het lounge-gedeelte van de sofa, waarbij Mettaton naast me kwam zitten. Ik vertelde over hoe ik hier was gekomen, mijn medische conditie enzovoorts.
"Jeetje, wat een toestanden" zei Mettaton. "Weet je, voordat ik deze androïde was, was ik een spook, vandaar dat Napstablook dus mijn neef is."
Ik keek Mettaton met een blik van ongeloof aan. Allemaal dingen die ik nog niet eens wist! Je leert elke dag wel iets nieuws.

Na het avondeten en het vele eten van het fruit gingen de jongens en ik naar de logeerkamer toe, waar een enorm huge bed stond waar wel 4 personen in pasten.
"Denken jullie echt dat Mettaton geen luiers kan verwisselen?" vroeg ik, "zelfs niet als we nog eens 21 maanden spelen?"
"Ik heb zelf geen idee" zei Frisk. "Hij heeft wel een jongere zus, maar toen wist hij ook niet hoe hij luiers moest verwisselen, omdat zijn ouders dat altijd deden. Bovendien was hij 2 toen ze geboren werd en komt je geheugen pas echt van pas als je 3 of 4 bent."
We waren maar in bad gegaan en hadden ons hierna maar in de slaapkleding gehesen, waarna we echt van plan waren om weer als kinderen van 21 maanden te doen. We namen onze speentjes en knuffels uit de tas en bleven op het bed zitten, gewoon afwachtend. Het duurde nog geen anderhalf uur voordat de deur open ging.
"Ach, zaten jullie nog op mij te wachen?" zei Mettaton liefkozend. "Jullie zijn echt schatjes, weten jullie dat? Beneden mogen jullie misschien wat televisiekijken." Hij nam mij op de schouders en Frisk en Chara in zijn armen, waarna we allevier op de sofa zaten.
Mettaton pakte de afstandsbediening van de televisie, maar er was geen leuk programma te zien. Zelfs geen cartoons, die hij zelf ook nog keek.
"Mettie" zei Frisk, "wat is er nog te doen?" Mettaton haalde zijn schouders op, terwijl ik een snelle blik op de klok richtte. Het was al 5 over 9. Veel te laat, dus ik ging maar aan het woord.
"Ik wil slapen" zei ik, "maar eerst onze tanden schoon. Hè, Chara?" Chara knikte en gaf me een klopje op mijn schouder.
"Ga maar vast naar boven" zei Mettaton, "dan kom ik er over ongeveer 10 minuten aan, oké?" De jongens en ik liepen op zowel handen als voeten de trap op en gingen naar de badkamer. De wastafel was groot, dus we hoefden niet zo te duwen als we ervoor stonden.
Ongeveer 5 minuten later lagen we weer op de logeerkamer, en vroeg Frisk mij:
"Heb je je mobieltje mee?"
Ik knikte, en liet Frisk zelfs zien dat ik hier internet had. Ik legde het mobieltje gauw in mijn kussen en ging in het bed op mijn zij liggen.
"Dus jullie willen al slapen?" zei Mettaton toen hij ons even later een goedenacht kwam wensen. "Goed dat jullie dit willen, want het is al behoorlijk laat, schatjes..." Hij stopte ons zorgvuldig onder de dekens en gaf ons een aai over de bol.
"Slaap lekker, Mettie" zei ik, terwijl een gaap bijna uit mij ontsnapte.
"Jij ook, meisje" zei Mettaton. "En jullie trouwens ook, jongens." Hij deed de deur zorgvuldig dicht, en hierna maakte ik weer wat foto's met het mobieltje. We trokken op de meeste foto's weer gekke gezichten, en we postten ze vrijwel allemaal op de Undernet. De eerste foto was van gekke gezichten trekken, met de tekst 'Logeren bij Mettaton!'. Ik kon volgens de jongens de beste gekke gezichten trekken.
"Hoe laat is het?" vroeg Chara, die geen klok zag. Die was er inderdaad ook niet, maar mijn telefoon gaf aan dat het half 10 was, dus we gingen maar eens slapen, en hopen dat de volgende dag ook een goede werd.

*Lees eens goed door wat het spul doet. Ik zou best willen dat dit echt bestond, en jullie?

 

[Little Endy]

9
Ik werd wakker van een vreemd geluid. Het eerste wat ik dacht was: waar ben ik ineens? Toen wist ik het weer, ik was met Frisk en Chara bij Mettaton aan het logeren. Het vreemde geluid ging door, het was alsof het één tikje per nanoseconde was of zelfs honderden per seconde. Ik keek om me heen, en toen uit het raam, en het regende. De regendruppels tikten op het dak, wat mij geruststelde.
Ik pakte mijn mobieltje onder het kussen vandaan en maakte een foto van ons drieën, waarbij ik echter deed alsof ik sliep. Ik plaatste de foto op de Undernet met de tekst 'Wakker worden is moeilijk met deze regen...'. Want toen ik nog in Los Angeles woonde en het regende op een doordeweekse dag, had ik altijd moeite met opstaan en moest ik zowaar gedwongen worden om uit bed te komen.
Gelukkig was ik hier en nu in de Underground en mocht ik doen en zeggen wat ik maar wilde en kon bedenken.
Ik draaide me op mijn buik en voelde aan mijn luier. Deze was behoorlijk zwaar, wat betekende dat het fruit goed had geholpen. Ik was overigens niet de enige die een beladen luier had...
"Waar... ben ik?" vroeg Frisk, die aan mijn linkerkant lag. "En waarom is mijn luier zo zwaar...?"
"Wij zijn bij Mettie, Frisk" zei ik. "En zo te merken heeft dat fruit goed geholpen. We zullen zien of we zometeen een schone luier krijgen."
"Ik hoop het" zei Frisk. Hij aaide me voorzichtig met zijn wijsvinger over mijn wang en draaide zich om.
Ik keek op de klok van mijn mobieltje, en het was al kwart voor 9. Hebben we zo lang geslapen? Niet te geloven.
Ik ging rechtop zitten en trok de dekens nog iets over me heen, waarbij Frisk en Chara haast bedekt werden.
"Niets te doen?" vroeg Frisk. "Ik ook niet. Ik ben eens benieuwd wanneer Mettie wakker is..." Hij ging ook rechtop zitten, en hij deed het ook zo dat Chara niet wakker werd.
Chara was dan meestal ook degene die erg lang kon slapen, en zeker als de vorige dag een drukke dag was geweest. Ik kroop onder de dekens en voelde aan zijn luier. Verrassend genoeg was deze alleen een beetje nat.
"Frisk, waarom slaapt Chara zo lang?" vroeg ik. "Als ik vragen mag?"
"Omdat hij nou eenmaal veel slaapt" zei Frisk. "Hij ging eens om half 8 onder het zeil en werd niet wakker tot 9 uur. Ik heb zelf ook geen idee hoe dit is gekomen, al kennen we elkaar nu zo'n 7 jaar."
Na een tijdje werd ook Chara wakker. Hij zag ons rechtop zitten, dus deed hij hetzelfde, maar zijn gezicht verschoot van de pijn.
"Gaat het wel?" vroeg ik, terwijl ik Chara over zijn schouder aaide.
"Ik heb echt ontzettende buikpijn..." kreunde Chara. "Ik hoop maar niet dat ik weer zo ziek word..."
"Misschien door dat fruit van gisteren?" zei ik. "Het heeft je darmen flink aangeslagen, dus probeer het maar allemaal uit je systeem te gooien."
"Zou kunnen" zei Chara, "want ik moet ook erg nodig. Nu jij het zo zegt... kan ik het maar beter echt doen." Hij zette een beetje druk en hij defeceerde vrijwel meteen. Ik legde mijn hand op zijn buik, en hierna op zijn luier. Wat ik zei, deed Chara goed, maar hij keek er nog steeds bij alsof hij pijn had.
"Heb je nog pijn?" vroeg ik. "Zo ja, waar?"
"Defeceren doet echt zeer soms..." zei Chara, "met name als het voelt alsof er nog wat in je zit, maar dat gewoon gevoelsmatig bedrog is."
"Da's waar" zei Frisk, "dat laatste dat je zei."
Ik sloeg de dekens van me af en dook in de gemeenschappelijke tas, waar ik drie luiers en een doos doekjes uit haalde, die ik op het nachtkastje legde. Hierna ging ik maar weer terug in bed en luisterde naar de achtergrondgeluiden in huis, dus niet naar de regen die op het dak en het raam tikte.
"Jongens, weten jullie wat?" zei ik. "We doen zo dadelijk gewoon weer alsof we 21 maanden zijn, dus abrupt weer gaan liggen en doen alsof je slaapt, oké?" De jongens deden wat ik zei en ik deed precies hetzelfde. Ik wierp nog gauw een blik op de klok van mijn mobieltje. Bijna 9 uur. Dan zou Mettaton zeker wel opgestaan zijn.
Op gegeven moment ging de deur van de kamer open.
"Goedemorgen, schatjes!" zei Mettaton uitgelaten, alsof hij al langer dan net wakker was. "Lekker geslapen 's nachts?"
"Ja, en jij?" zei ik.
"Ik slaap sinds ik hier woon altijd goed" zei Mettaton. "Gewoon wakker worden in je eigen rust, is dat niet fijn?"
"Niet in je luier" brabbelde Chara. "Hij is erg vies."
"Mettie, wij een schone?" vroeg ik.
"Voelt niet lekker" zei Frisk.
"Als jullie dat echt willen..." zei Mettaton een beetje nerveus, "dan waag ik maar een poging. Zelf heb ik geen kinderen, nooit gehad, en ook geen andere broers of zussen die net zo jong zijn als jullie." Hij liet Frisk aan het voeteneind liggen en pakte een luier en de doekjes van het nachtkastje.
"Als dat maar goed gaat..." fluisterde Chara in mijn oor, wat mij aan het giechelen maakte, en waarbij ik hem met het giechelen aanstak. We keken met alle hyperactieve zenuwen naar Mettaton, die eerst een aantal keer zijn handen een paar seconden tot vuisten kneep, op zijn knieën ging zitten en met een nerveuze blik Frisk's luier uittrok, wat Frisk zelf overigens aan het giechelen maakte.
"Ja, ja" zei Mettaton plagerig, "lach jij maar, ik heb dit serieus nog nooit gedaan, geloof me." Hij pakte wat doekjes en maakte Frisk's achterste ermee schoon alsof het van zijn leven afhing. Na een tijdje schoonmaken had Frisk weer een schone luier aan en was ik aan de beurt, waarbij Mettaton zich weer zo nerveus voelde.
Ik giechelde en brabbelde maar wat uit, terwijl onder mijn buik er een hele hoop gebeurde. En binnen ongeveer een minuut was Chara ook weer aan de beurt, maar toen voelde Mettaton zich iets minder nerveus, zeker omdat net zoals ik Chara een beetje tegen hem brabbelde en giechelde.
"Het is nog steeds een beetje vies" zei Mettaton, "maar het went wel."
"Mettie" lachte Chara en hij probeerde Mettaton's hand te vangen. Dat lukte hem pas toen ook hij een schone luier had.
"Ik ben zo terug" zei Mettaton, "kijken jullie alvast welke kleding jullie aan willen, oké?" Hij liep met de zo goed mogelijk dichtgeknoopte afvalzak de kamer uit en meteen keken de jongens en ik in onze tassen naar wat wij aan wilden trekken. Ik pakte naast mijn kleding ook de borstel eruit, want onze haren zaten weer eens in de knoop.
"Leuk hè, wat ik uitgekozen heb" zei ik, terwijl ik een lange broek, een paars hesje en een roze T-shirt met stippen op een stapeltje voor me legde.
"Gewoon weer onze gewoonlijke kleding" zei Frisk. Ik keek naar zijn en Chara's stapeltje en zag inderdaad weer hun gewoonlijke kleding erop liggen.

De ochtend verliep snel, waarin we werden aangekleed, onze haren werden geborsteld, we hadden gegeten en tanden gepoetst.
Om ongeveer half 11 hadden de jongens en ik niet veel te doen, dus keken we maar vanuit de bank uit het raam. Regendruppels tellen had geen zin, want ten eerste waren het er te veel, en ten tweede kunnen peuters van 21 maanden nog niet eens tellen. Ten minste, niet tot ongeveer 5.
"Wat veel druppels, hè?" zei ik.
"Ja, te veel" lachte Frisk. Hij lachte zo dat hij per ongeluk zijn speentje liet vallen, waarbij hij het lachen probeerde om te laten slaan in verdriet. Na ongeveer een halve minuut lukte het hem.
Chara vond dit niet zo fijn en hij knuffelde Frisk stevig, maar dat hielp niet veel. Hij bleef maar wenen.
"Frisk, schatje, wat is er aan de hand?" vroeg Mettaton vanaf de tafel en hij kwam naar de bank toe. Hij probeerde Frisk ook te troosten, maar dat hielp ook niet veel. "Wil je misschien terug naar huis?"
"Nee" snikte Frisk, en hij wees op zijn mond. Hij werd een beetje rustiger, maar zijn ogen traanden nog wel en zijn mond trilde lichtjes.
"Heb je daar pijn?" vroeg Mettaton weer.
"Niet pijn" zei Frisk. "Speentje kwijt." Dit maakte dat ik en Chara zo naast Frisk gingen zitten dat het detail wel echt op moest vallen.
"Maar dat is toch niet zó erg" zei Mettaton troostend en hij streelde Frisk over zijn rug, terwijl hij ook zijn linkerhand naar het zitoppervlakte van de bank bracht. "Hij ligt gewoon naast je."
"Dank je, Mettie" zei Frisk, die weer blij was, het speentje terug in zijn mond deed en Mettaton een stevige knuffel gaf.
"Wij dus druppels tellen" zei Chara. "Het zijn er veel."
"Wij niet buiten" zei ik, terwijl ik met mijn handen mijn schouders aan de andere kant vastgreep en ijverig op mijn speentje zoog.
"Daar is het ook niet echt het weer voor" zei Mettaton, die bijna weer aan tafel wilde zitten, maar gauw weer terug naar de bank ging. "Trouwens, ik wilde jullie iets erg leuks vertellen."
Iets erg leuks? Nu werden de jongens en ik pas echt gefascineerd.
"Ik heb dus ooit een hotel naar mij gehad" begon Mettaton. "Maar sinds er vrijwel niemand meer komt wil ik deze ombouwen tot een groot, gemeenschappelijk huis. Wat vinden jullie daarvan?" Ja, dat verhaal kenden we wel, dus ik zette mijn schattigste glimlach op.
"Leuk hè" zei ik.
"Dat is het zeker" ging Mettaton verder. "En dan wil ik dit huis te huur maken voor logé's, zodat ik niet alleen maar aan de televisie, maar ook aan het huren geld verdien. Heeft jullie mama dat ook verteld?"
De jongens en ik knikten zo bevestigend mogelijk.
"Ben jij dan van TV, Mettie?" zei ik. Dit wist ik dus echt niet.
"Ja" zei Mettaton. "Ik regisseer en presenteer, maar het laatste iets meer. Trouwens, niet alleen jullie, mama en ik gaan er zo wonen, maar ook Sans, Papyrus, Undyne, Alphys en mijn neefje Blooky! Klinkt dat niet gezellig?" Dat klonk het zeker, dus de jongens en ik knikten opnieuw zo bevestigend mogelijk.

"Dus Mettie heeft het jullie ook verteld?" vroeg Toriel toen we rond 12 uur weer thuis waren.
"Ja" zei ik, "gezellig hè?"
"Dat is het zeker" zei Toriel. "Ik heb er nu al zin in! Lekker groot wonen waar de taken goed worden verdeeld, allemaal aardige huisgenoten zijn, lekker gezellig praten, televisiekijken, iedereen een grote slaapkamer, enzovoorts."
"Mogen wij ook alledrie een slaapkamer?" vroeg ik.
"Als jullie dat echt willen" zei Toriel, "mag dat." De jongens en ik sprongen haast een gat in de lucht van blijdschap, een kamer voor ons drieën, echt gezellig.
"Wanneer gaan we dan verhuizen?" vroeg Frisk.
"Over ongeveer een week" zei Toriel.
"Ik zal dit huis dan wel erg missen..." zuchtte Chara. "Maar ik hoop dat ik snel aan het nieuwe zal wennen!"
"En, mama..." zei ik uitdagend, "je moet alle huisgenoten natuurlijk wel leren hoe je voor een drieling van 21 maanden zorgt, want dat is natuurlijk 3 keer zoveel eten geven, luiers verwisselen, steunen, en straks voor ons allemaal 10 keer zoveel voorraden aanslaan, wassen draaien, corvee en dat soort dingen."
"Daar heb je overigens wel gelijk in" zei Toriel, en ze gaf me een stevige knuffel. "Wat goed dat je dan hieraan denkt. Ik zal het... oh nee, zij weten het nog niet, dus ik zeg voorlopig nog maar niks."
De jongens en ik gingen op de sofa zitten en hadden niets te doen, dus ik pakte de afstandsbediening en zette de televisie aan, zodat we maar naar cartoons konden kijken.

Ongeveer een uurtje later was er niet veel meer op de televisie, dus ik zette hem maar uit. Er werd op hetzelfde moment op de deur geklopt.
"Jongens, we blijven hier zitten" zei ik, "zo komen we gezelliger over. En als je moet, laat het lopen." Ik pakte mijn speentje uit mijn zak en deed deze in mijn mond. "En praat zo, niet anders." Ik sprak op het laatst als een kindje van 21 maanden.
"Dat zal wel gaan" zei Chara, die ook zijn speentje erbij haalde.
"Niet zo praten" zei Frisk, al licht nerveus sabbelend op zijn speentje. "Wij zo praten, niet anders. Lean zei al."
"Gaat wel" verbeterde Chara. Hij haalde zijn schouders op en zuchtte.
Toriel liep in de tussentijd naar de deur toe en liet het bezoek binnen. Wat toevallig was, was dat het iedereen was die een aantal dagen geleden ook even langskwam: Undyne, Alphys, Sans, Papyrus, Napstablook en Mettaton. En te bedenken dat we bij de laatste net hadden gelogeerd.
"Hallo allemaal" zei Toriel tegen iedereen die voor de deur stond. "Kom binnen, dan krijgen jullie allemaal te drinken." Alle gasten gingen op de sofa zitten, en de meesten keken weer naar ons alsof we koorts hadden.
"Hoi...?" zei Chara verlegen.
"Hallo..." stamelde Frisk.
Ik zwaaide alleen maar, want ik durfde niet zoveel te zeggen. Ik zag in de hoek van mijn rechteroog dat Frisk en Chara elkaars handen vastpakten, waarschijnlijk omdat ze allebei ook erg nerveus waren.
"Lusten jullie misschien een kopje thee of koffie?" vroeg Toriel aan de gasten, en vervolgens aan ons: "En jullie wat vruchtensap of zo?"
Wij knikten allemaal instemmend, en ik vooral, want ik had erge dorst gekregen na dat cartoons kijken en ineens een beetje nerveus worden.
Toriel was naar de keuken gelopen om wat drinken voor ons allemaal te maken, en ik keek weer ongemakkelijk om me heen.
"Hoe gaat het sinds de laatste keer, meisje?" vroeg Alphys aan mij. Ik werd een beetje verlegen van die vraag, en ik verschool me een beetje achter de jongens.
"Liefje, ze is nog steeds een beetje verlegen" zei Undyne tegen haar, "als ze niet wil praten, wil ze dat ook niet."
"Met mij goed" zei Chara. "Met Frisk en Lean ook goed."
"Oh ja, Lean..." zei Napstablook. "Ben ik helemaal vergeten..."
"Heb je hun Undernet dan niet gelezen?" vroeg Papyrus argwanend.
"Jawel..." zei Napstablook een beetje gegeneerd.
"Papy, rustig aan" zei Sans, "Napstablook is ook erg verlegen."
"Ik heb de kinderen laatst bij mij over de vloer gehad" vertelde Mettaton, "en ze zijn echt gezellig. Alleen het luiers verwisselen is een beetje... een zwakke kant van mij."
"Moet je dat maar leren" plaagde Undyne, "al heeft niemand van ons behalve Toriel ooit één of meer kinderen gehad."
"Of jongere broers en zussen" zei Sans. "Nou ja, ik ben echter 10 minuten ouder dan jou, toch Papyrus?"
"Dat is waar" zei Papyrus, "al lijk ik ouder dan jij."
"Mijn zusje en ik waren er allebei vroeg mee" zei Mettaton. "Dus bij ongeveer het tweede levensjaar had je echt vrijwel geen luiers meer, en te denken dat ik pas mijn geheugen kreeg op mijn vierde, toen mijn zusje net droog was."
"Niemand anders heeft jongere broers of zussen hier, lijkt het wel" zei Alphys, die nerveus met haar vingers friemelde.
"Ik was ook enig kind" zei Undyne. "Maar kijk die kleintjes eens. Ze hebben alledrie dezelfde verjaardag, maar zien er toch anders uit. Maar als zij dat hechte gevoel als broers en zus hebben, hebben ze dat toch."
Later kwam Toriel uit de keuken met ons drinken. Zodra ik en de jongens het drinken kregen, namen we een ontspannen positie aan en begonnen gulzig te drinken.
"Lief zijn ze, hè" zei Toriel.
"Lean is wel erg verlegen" zei Alphys.
"Is ze wel vaker" zei Sans, "en al helemaal als je haar aait of kietelt."
Ik keek gedurende het drinken alleen maar naar mijn fles, ik was zo geconcentreerd bezig dat ik het later pas door had dat ik mezelf voelde urineren, wat ik sowieso al niet echt voelde.
Frisk stopte met drinken op de helft van zijn fles omdat hij het benauwd kreeg.
"Arme ziel" zei Undyne, die de puffer van het koffietafeltje pakte en deze aan Frisk gaf. "Je moet ook rustiger drinken, denk ik." Ze bracht het medicijn in en legde de puffer terug, waarna Frisk weer verder dronk, maar deze keer inderdaad rustiger.
Chara was de eerste die zijn fles leeg had. Hij keek naar Frisk hoe hij verder dronk, en binnen de kortste keren had ik ook mijn fles leeg. Ik zette deze naast mij neer en pakte mijn speentje weer.
Toriel pakte de lege flessen en zette ze op het andere koffietafeltje neer, en na ongeveer 10 seconden ook die van Frisk.
Daar zaten we weer, alledrie op de sofa na een fles, in onze gewoonlijke kleding, met een speentje in. We droegen ook alledrie een broek waarin onze luier redelijk zichtbaar was.
"Vooral Lean vindt haar speentje lekker..." lachte Napstablook, wat de anderen, behalve mij en de jongens dan, aan het lachen maakte. Natuurlijk was ik dol op mijn speentje, ik had ze al langer, maar liet dat niet aan mijn ouders weten in de eerste weken van school. En zij weten het sindsdien nog steeds niet.
Ik werd opeens door Mettaton opgetild en op zijn schoot gezet. Ik schrok lichtjes, maar begon niet te wenen.
"Hé, schatje, ken je me nog?" vroeg hij.
"Mettie" giechelde ik, terwijl ik zijn vingers probeerde te vangen.
"Slimme meid!" zei Mettaton enthousiast, terwijl hij mij stevig omhelsde en mij een zoen op mijn voorhoofd gaf.
"Frisk en Chara" zei ik, terwijl ik op de jongens wees en hen door mijn speentje heen een handkusje gaf. Zij maakten van hun handen een hartje naar me terug.
"Had ik maar zo'n lief kindje..." zuchtte Alphys.
"Dat kan" zei Mettaton. "Want ik heb groot nieuws! Hebben jullie de e-mail al ontvangen?"
"Ik wel" zei Toriel, "ik vind het echt geweldig!" Dit zei ze waarschijnlijk om de anderen over te halen om hun mailbox ook te openen. Dat deden ze ook, door hun mobieltjes te pakken en ijverig te lezen.
"Wat leuk!" zei Undyne, "we worden kamergenoten, Alphys!" Ze omhelsde Alphys stevig en gaf haar een klapzoen.
"Ooh, daar heb ik zin in!" zei Papyrus enthousiast.
"Genoeg ruimte voor ons tienen!" zei Toriel.
"Mama!" riep ik uitgelaten, terwijl ik mijn armen naar haar uitstak. Ze knuffelde me terug en praatte weer verder met de anderen.
"Super gezellig wordt dat" zei Alphys, "wij zevenen en drie kleintjes... maar dan wel tien keer zoveel inkopen en was!"
"En corvee" zei Sans, die er zelf hard om moest lachen.
"Sans" zei ik dolblij, "Alphys."
Ik werd alweer naar iemands schoot verplaatst, en deze keer die van Undyne. Zij wreef in mijn rode krullen en plakte een zoentje op mijn voorhoofd.
"Vind je dat leuk?" zei Undyne. "Dan krijg je een slaapkamer met Frisk en Chara, dan hoeven jullie nooit zonder elkaar." Ze wist wel hoe hecht we waren.
Ik struikelde ondertussen over de klanken en brabbelde maar wat.
"Wat probeer je te zeggen, pop?" vroeg Undyne. Ik probeerde inderdaad iets te zeggen, want de naam Undyne is voor zo'n kleintje wel erg moeilijk.
"Undyne" zei ik uiteindelijk, terwijl ik haar knuffelde. Undyne knuffelde mij terug en plakte nog meer zoentjes op mij, zo blij was ze dat ik haar naam kon zeggen.
Ik keek in de tussentijd nog rond vanaf Undyne's schoot, terwijl zij nog met de anderen praatte. Ik probeerde nog meer te zeggen, maar ik brabbelde weer en probeerde me echt niet te verspreken. Ik zag ook dat Frisk en Chara plaats hadden gekregen op iemands schoot. Frisk zat bij Papyrus, Chara bij Toriel.
"Papyrus" riep ik op gegeven moment. "Blooky." Ik klapte een paar keer goed in mijn handen, trappelde vrolijk met mijn benen en lachte.
"Wat ben jij toch slim" lachte Undyne, die mij op mijn rug neerlegde, mijn shirt omhoog deed en op mijn buik blies, wat mij nog meer aan het lachen maakte. Vervolgens werd ik ook nog op mijn buik gekieteld en kon ik echt niet meer stoppen met lachen.
"Undyne, stop nu maar" hoorde ik Alphys zeggen. "Haar eh... luier staat bijna op springen." Dat had ik inderdaad niet door, want als ik werd gekieteld, urineerde ik altijd in mijn broek.
Ik probeerde aan mijn luier te voelen, maar ik moest eerst Undyne's handen vangen voordat ik dat kon doen.
"Stop nu maar" zei ik, "mijn luier is nat."
"Is dat zo?" zei Undyne, die aan mijn broek voelde, en bevestigend knikte toen ze de natte luier voelde. "Ik zal hem wel verwisselen, oefen ik toch al voor de situatie straks." Ze nam mij op haar arm mee naar mijn kamer en verschoonde mij bijna vakkundig. Ze kon het wel, vond ik, want ik kende anderen die het absoluut niet konden.
"Undyne is lief" zei ik toen ik weer op haar arm zat, en ik gaf haar weer een knuffel.

Deze keer bleef het bezoek iets langer, want er werd meer gekookt dan ooit en dat was normaal niet zo.
"We oefenen voor over een week" legde Toriel mij en de jongens uit. "Maar dan hebben we ook meer ruimte." We aten die avond spaghetti omdat dat Papyrus zijn lievelingseten was. Uiteraard moesten de jongens en ik na het eten weer in bad omdat we weer rood zagen van de saus.
We bleven wel langer op, want om 9 uur lagen de jongens en ik nog lang niet in bed.
"Wanneer wij in bed?" vroeg Frisk steeds, maar zijn vraag werd maar niet beantwoord.
"Ik ben moe!" klaagde Chara maar door. Ook hij kreeg geen antwoord.
Ik zei niets, ik zat op Toriel's schoot en mijn ogen konden niet lang meer open blijven. Ik deed mijn best om wakker te blijven, maar het lukte niet echt. Ik viel op gegeven moment bijna in slaap, maar toen ik merkte dat mijn speentje uit mijn mond viel, begon ik klaaglijk te wenen. Ik was ook al moe en niemand merkte dit echt op, dus ik zette het maar op hartverscheurend wenen, wat de jongens aanstak. Hier werd gelukkig wel op gereageerd.
"Sorry, ik had de tijd niet door" zei Toriel, "het is nu ook al veel te laat." Ze gaf me mijn speentje weer en bracht mij en de jongens alledrie naar bed. Na drie nachtzoenen en knuffels vielen we abrupt in slaap.

Editor's note: er zal in het volgende hoofdstuk een soort van timelapse volgen, waarover deze zal gaan lees je morgen!

 

[Little Endy]

10
Het is inmiddels al een week verder en we zijn nu officieel verhuisd. Twee dagen geleden hadden Toriel, de jongens en ik nog even in de lege woonkamer geslapen, en dat was best wel anders.
Inmiddels hebben de jongens en ik een véél grotere en gedeelde slaapkamer, en daar zijn we heel erg blij mee. Hij is ingericht met een paar meubels uit mijn oude kamer (een aantal kasten, de box, de commode, mijn bed, de bevochtiger en het grote zitkussen), maar nu staan er ook Frisk en Chara's bedden, die inmiddels zo bewerkt zijn dat ze ook spijlen hebben. En het grote voordeel is dat we er ook nog eens een eigen badkamertje bij hebben, met een grote badkuip, dus hartstikke fijn!
Verder waren we niet echt op iedereens kamers geweest, maar we weten wel dat wij allemaal een eigen badkamer hebben en alle kamers echt huge zijn.
De woonkamer is net als dat in een paleis: tientallen sofa's, een huge televisie, een speelhoekje voor mij en de jongens, een vleugel (want Undyne speelt blijkbaar piano), een open haard die gelukkig niet echt is, enzovoorts.
Ook de keuken en de ruimte met de computers zijn erg groot, en de keuken is groot genoeg voor wel 20 personen, want ik heb alle stoelen geteld.

Ik moest nog even wennen aan de nieuwe slaapkamer toen ik wakker werd. De wake-uplight stond er zo bij dat we hem nu alledrie konden zien. Maar was ik wel de enige die wakker was...? Ik keek om me heen, en de jongens waren ook al wakker.
"Morgen" zei ik, "ik ben dit even niet gewend."
"Ik ook niet" mompelde Frisk van onder zijn dekens. "Ik was al om 5 uur wakker, niet normaal."
Ik keek op de klok van de wake-uplight, en het was pas half 8. Niet te geloven, ik had inderdaad korter geslapen.
"Ik wil niet wakker zijn om half 7" zei Chara. "Waar is mijn slaap toch gebleven?"
"Uitslapen kan ik niet" zei ik, "dus we moeten maar stil naar beneden en spelen, oké?" Ik ging mijn bed uit, sloop naar de deur en opende deze voorzichtig.
"Is er al iemand beneden?" vroeg Frisk, die ook zijn bed uit was.
Ik luisterde aan de deur, en ik hoorde gepraat, maar ik herkende de stemmen niet.
"Misschien wel" zei ik, "dus nu héél stil zijn..." Ik ging zitten en schoof op mijn achterste en voeten de hal in. Nou ja, hal... het kwam gelijk uit in de woonkamer, en de stemmen klonken nu duidelijker.
Ik ging achteruit en op handen en voeten de trap af, en keek achter me om te voorkomen dat ik zou vallen.
Toen ik beneden was, gebaarde ik naar de slaapkamerdeur dat de jongens ook mochten komen. Zij gingen precies hetzelfde als ik de trap af, en eens in de woonkamer aangekomen liepen we, voorzichtig en ons steunend aan meubels, verder.
Ik ging op gegeven moment op de vloer zitten en hoorde de stemmen nu nog duidelijker, ik keek over de sofa waar ik achter zat en ik zag dat de televisie aan stond. Maar zat er wel iemand op de sofa? Ik keek over de leuning en zag niemand zitten. Was hij of zij misschien weg? En wie was dat dan eigenlijk?
"Goeiemorgen, jongens" hoorde ik opeens vanuit de hal naar de keuken. Ik schrok me wezenloos en keek onrustig on me heen. Het was Alphys, die blijkbaar al wakker was.
"Morgen" zei ik, terwijl ik aan mijn luier voelde, die iets natter was geworden, maar ook verpletterde fecaliën bevatte omdat ik op mijn achterste door de hal was geschoven.
"Sorry, had ik jullie laten schrikken?" vroeg Alphys. "Sorry... dat was echt niet mijn bedoeling." Ze kwam naar me toe, knielde bij me en gaf me een aai over de bol. Toen ging ze terug naar de sofa en keek verder naar het programma, want de reclame was afgelopen. Het was een soort tekenfilm, maar dan anders, want men noemt het anime, maar ik kende deze ook niet.
De jongens en ik liepen maar verder naar het speelhoekje en we keken in de kist. Er lagen ineens allerlei nieuwe speeltjes en knuffels in, die er heel leuk uit zagen.
"Wat leuk!" zei ik blij, terwijl ik een grote, pluchen krab omhoog hield.
"Echt hè?" zei Chara, die een pluchen octopusje ontdekt had en deze gelijk tegen zich aan drukte.
"Wauw...!" zei Frisk, die erg gefascineerd was door een stel pluchen blokken en meteen iets begon te bouwen.
Ik dook nog meer in de kist en zag ook een aantal van de speeltjes liggen die we nog hadden voor de verhuizing, dus ik pakte maar een zachte bal en begon hier stilletjes mee te spelen.
We hadden dus nieuwe speeltjes en we speelden buiten de box tot ongeveer half 9, toen waren we terug naar onze kamer gegaan en hadden nog even verder gespeeld met onze lievelingsknuffels.

Na het aankleden, ontbijt en tandenpoetsen viel het me op dat er iets niet klopte, en ik was niet de enige.
"Er is iemand niet" zei ik, toen ik op de sofa zat.
"Hè, ja" zei Chara, "dat is waar."
Frisk zat op de vloer en was nog altijd gehecht aan één van de nieuwe blokken, die hij steeds tegen de sofa gooide alsof het een grote dobbelsteen was.
"Maar wie?" zei ik, want ik wist echt niet wie er even niet was. Totdat Papyrus op één van de andere sofa's kwam zitten en vroeg:
"Heeft één van jullie Napstablook gezien?"
"Waar is Blooky?" zei Frisk, die gelijk met alle kracht opstond en toch viel om zijn blok weer te krijgen.
"Blooky!" riep ik en ik ging van de sofa af. Chara volgde mij en rende al struikelend naar de trap.
"Wij Blooky wakker maken?" vroeg Frisk. "Slaapt hij nog?"
"Misschien wel" zei Papyrus. "Ga maar kijken, en als hij er is, spring dan op het bed en roep dat hij wakker moet worden."
De jongens en ik gingen de trap op en liepen, langs de reling, naar Napstablook's kamer, maar waar was deze nou eigenlijk? We openden alle deuren even, maar nee, vrijwel geen spoor.
"Is Blooky daar?" vroeg Chara, die was gaan zitten voor een deur die allemaal krabbeltjes van muzieknoten bevatte. Napstablook hield van muziek, dus dat kon wel zo zijn.
"Misschien" zei ik, en Chara deed de deur open. Toen ik de kamer in liep, lag er inderdaad nog iets in bed. Zou dat Napstablook zijn? Ik liep onhandig naar het bed, klom erop en gebaarde de jongens dat zij ook mochten komen.
"Wat is hier gaande...?" kreunde Napstablook, "en waar ben ik...?"
De jongens en ik begonnen hierbij meteen met springen. Het bed veerde niet echt (het waren 2 matrassen op elkaar), maar we sprongen zo hard mogelijk.
"Wakker worden!" riep ik uitgelaten, terwijl ik ook mijn best deed mijn speentje in mijn mond te houden.
"Je eten is koud" riep Frisk, "dus je bed uit!"
"Ja, wakker worden!" riep Chara, die per ongeluk bijna op Napstablook wilde springen, maar zich nog net kon beheersen.
"Hoe laat is het...?" zei Napstablook, die na ongeveer anderhalve minuut eindelijk het bed uit kwam.
Ik wierp een snelle blik op de klok. Half 11?! Had Napstablook dan zó lang geslapen? Ik ging van het bed af en wilde naar de deur lopen, maar ik botste tegen de deur op die blijkbaar open ging zonder dat ik het wist.
"Lean!" riep Chara, en hij en Frisk kwamen gauw naar me toe. Ik had mijn hoofd lelijk gestoten aan de deur, en ik was sprakeloos geworden van de enorme pijnscheut die ik had gekregen, waarbij ik ook over mijn voorhoofd wreef. Ik begon hierna zachtjes te wenen van de pijn.
"Napstablook?" zei een stem, "ben je al-- oh, sorry Lean! Dit was niet mijn bedoeling!" Het was Mettaton. Hij zag er bezorgd uit.
"Wij wilden Blooky wakker maken" zei Chara, "want hij sliep nog."
"Maar Mettie" zei Frisk, "hij was al wakker, dus jij eigenlijk doorgaan met wat je al deed."
"Ik wist dus niet dat jullie er al waren" zei Mettaton, "want ik hoorde wel wat geluid van de kamer, maar ik wist niet dat jullie dat waren, sorry... Hoe gaat het, Lean?" Hij tilde me op en drukte me tegen hem aan.
"Au!" weende ik. "Doet pijn! Ik wil mijn mama!"
"Arme ziel..." zei Mettaton bezorgd, terwijl hij op het bed ging zitten en mij over mijn rug streelde. Ik weende tranen met tuiten en zonder enige controle erover. Zelfs mijn speentje hielp mij even niet.
"Ik ga mama halen" zei Frisk, die onhandig de kamer uit liep. Chara ging met hem mee, terwijl ik daar nog even zat. Napstablook was allang naar beneden gegaan om te eten.
"Waar doet het pijn, meisje?" vroeg Mettaton, terwijl hij mij een beetje in zijn armen steunde alsof ik een pasgeboren baby was.
"Daar..." snikte ik, terwijl ik met mijn hand over de bult ging.
"Luister goed" zei Mettaton. "Ik wist echt niet dat jullie al op de kamer waren, ik dacht dus dat Napstablook onrustig deed, dus ik wilde kijken, maar ik zag jou niet, dus opende ik de deur en stootte je je er hard tegen. Ik hoop dat het straks wat beter gaat." Hij veranderde mijn positie in de gewoonlijke positie van het optillen, gaf me mijn speentje en een zoen op mijn bult. Hij ging de kamer uit, naar beneden en zette me bij de jongens op de sofa neer, waar Toriel ook zat.
"Oh, Lean toch" zei Toriel, "ik was zo bezorgd om je, snoepje. Wat ongelooflijk onhandig van Mettie dat hij dat deed." Ze gaf me een knuffel en nam me op schoot. Ik keek met roodbehuilde ogen om me heen en voelde dat ze langzaam dichtvielen. Dit resuleerde erin dat ik en de jongens maar even gingen slapen, want zij waren ook moe van het Napstablook wakker maken.

Om ongeveer 12 uur werd ik weer wakker, en de bult 'zeurde' nog steeds van de pijn. Ik probeerde er zo veel mogelijk van af te blijven, maar dat ging niet echt. In uit bed komen had ik ook geen zin, want anders zou ik nog letterlijk met het verkeerde been uit bed stappen en weer op mijn hoofd vallen. Pijnlijk!
De deur ging open en het was Undyne.
"Hallo" zei ze zachtjes, "lekker geslapen?" Ze boog over mijn bed heen en aaide me voorzichtig over mijn voorhoofd, wat de pijnscheut in de bult weer opwekte.
"Sorry, meis" zei Undyne bezorgd, "ik zal ervan afblijven, oké?" Ik knikte moeizaam, terwijl ik me nog even op mijn andere zij draaide. Frisk en Chara werden in de tussentijd uit bed gehaald en verschoond, dit duurde wel wat langer omdat Frisk gedefeceerd had, want ik kon zijn gegiechel en brabbels iets langer horen gezien ik omgedraaid lag.
Hierna was ik aan de beurt. Ik lag half slaperig op de commode en had blijkbaar ook gedefeceerd, want ik voelde er bij het wakker worden nog even niks van.
De jongens en ik werden alledrie naar beneden gedragen, maar ik bleef op de bank nog even bij Undyne zitten omdat ik nog erg moe was. Dus ik hing maar met mijn hoofd over haar schouder en mijn speentje in terwijl zij druk met Alphys aan het praten was.
"Hallo Lean" zei Alphys tegen mij. "Goed geslapen?"
Ik knikte zwakjes en maakte een klein geluidje, waarbij Undyne mij in haar armen liet liggen zoals Mettaton dat vanmorgen ook deed.
"En dan had ik ook nog iets voor je" zei Undyne, die voorzichtig mijn speentje uit deed en me een fles gaf. Ik begon er rustig uit te drinken en voelde mezelf iets wakkerder worden.
"Schat, je vergeet nog iets" zei Alphys, die een doek in mijn hals legde om te voorkomen dat deze nat werd.
"We hebben nooit kinderen gehad!" lachte Undyne, die Alphys op haar schouder klopte. Ik kon er niet om lachen, omdat ik ten eerste er nog te moe voor was, en ten tweede niet in mijn drinken wilde stikken.
Het was met het drinken wel duidelijk dat ze rekening met me hielden, want op het prikbord in de keuken stond een papiertje met onze allergieën erop, en ik dronk geen zuivelhoudend drinken, want anders had ik het benauwd, huiduitslag of zelfs erger.
"Lekker hè?" zei Alphys, die mij over mijn wang streelde, terwijl ik nog altijd op de fles zoog en genoot van de zoete smaak en warmte van het drinken. Ik lachte wel een beetje naar haar.
Ongeveer 7 minuten later was de fles leeg en voelde ik me energieker. Zo'n lichte lunch na een lelijke stoot deed me wel goed. Ik deed mijn speentje weer in, krabbelde van Undyne's schoot en ging naar het speelhoekje waar de jongens al waren.
We gingen met de houten blokken spelen en bouwden een zo hoog mogelijke toren, waarbij we ervoor zorgden dat deze niet zo snel omviel.
"Niet duwen" zei ik toen de toren een beetje wankelde. "Anders ik weer pijn, en wil ik niet."
"Hij kan wel vallen" zei Chara. "Maar mag niet op jou vallen." Hij gaf Frisk een knuffel en pakte nog wat blokjes om de stapel hoger te maken.
"Wat is hij hoog!" zei Frisk verbaasd, toen de toren haast schuin stond.
"Als we duwen" zei ik, "moeten we allemaal van dezelfde kant duwen!" Ik ging tussen Frisk en Chara in staan en we gaven één blokje een klein tikje, waarbij de toren abrupt omviel, wat wel veel lawaai gaf.
"Zeg hé, wat is dat hier?" hoorde ik vanuit één van de sofa's komen. De jongens en ik barstten in lachen uit omdat het nogal overdreven klonk.
"Jij kunt ook domme vragen stellen" zei iemand anders, die ik als Papyrus herkende. "Er viel gewoon een stapel blokken te pletter!" Dan zou hij het vast tegen Sans hebben.
"Sans!" riep ik enthousiast. Ik liep onhandig en snel naar de sofa toe waar hij zat, probeerde op de sofa te komen, maar dat lukte niet echt.
"Hier, dan help ik je wel" lachte Sans, die mij de sofa op hielp, mij op schoot nam en mij onder mijn oksels kietelde, waarbij ik hard begon te lachen.
"Wat is er grappig?" hoorde ik Frisk vragen. Ik keek even en zag dat hij en Chara ook naar de sofa waren gekomen.
"Het kietelt!" giechelde ik, terwijl mijn oksels nog steeds de kieteldood kregen.
"Nu niet meer" lachte Sans, die mij een knuffel gaf en mij van zijn schoot liet glijden. Ik kwam niet meer bij van het lachen, en zelfs mijn luier begon te hangen omdat ik ongemerkt had geürineerd.
"Ik houd 'm nog even aan" fluisterde ik in Chara's oor toen we terug in het speelhoekje waren. "Voelt best wel gek eigenlijk."
"Ik niet" zei Chara, die zijn broek omlaag deed en mij aan zijn luier liet voelen. "Ik defeceerde ongemerkt!" Hij trok zijn broek weer op en liep naar de keuken, waar de meeste wezens waren en zij hem en zijn beladen luier misschien wel opmerkten.
"Zullen zij nog merken dat mijn luier verwisseld moet worden?" vroeg ik, terwijl ik de pluchen octopus op mijn hoofd had gezet.
"Misschien wel" zei Frisk, "omdat jij een simpele jurk zonder leggings of zo draagt. Leuke hoed trouwens."
"Ann is geen hoed!" zei ik, "ze vindt mijn haar een nestje!" Ik had de octopus dus Ann genoemd, omdat ze door haar schattige blik net een meisje leek.
"Mag ik haar eens?" vroeg Frisk. Ik boog mijn hoofd naar voren en liet de knuffel naar Frisk toe komen, die haar gelijk goed knuffelde.
Ik ging staan en keek of er nog meer speeltjes waren waarmee ik me kon vermaken. Ik kon niet veel vinden, dus ik ging weer zitten... in mijn eigen fecaliën, die er ongemerkt uit waren gekomen! Ik voelde mijn gevoel van neutraal naar verdrietig omslaan en begon te wenen.
"Lean, wat is er?" vroeg Frisk, en hij omhelsde me even.
"Ik ben in mijn eigen materie gaan zitten..." snikte ik, "en mensen van 21 maanden wenen altijd als ze dat uit hun systeem hebben gegooid, weet je nog?"
"Dat is natuurlijk wel waar" zei Frisk, "ik deed dat namelijk niet echt. Bedankt voor de tip, meisje." Hij plakte een zoen op mijn wang en speelde weer verder.
Ik stond onhandig op en ging naar boven, waar ik toevallig Toriel en Chara tegen het lijf liep, voor de deur van onze kamer.
"Lean, ik kom zo bij je" zei Toriel, "Chara kwam net met een vieze luier aanzetten, dus die moet weer schoon zijn."
"Mama, ik ook een schone luier!" zei ik. "Ik ben erin gaan zitten..." Ik keek Toriel aan met mijn zieligste blik.
"Nog even geduld, oké?" zei Toriel en ze gaf me een aai over mijn bol, waarna ze Chara vakkundig verschoonde.
Ik voelde weer aan mijn luier, en deze stond nu echt op springen, maar ik probeerde mijn geduld wel een beetje te bewaren.
Na een tijdje werd Chara op de vloer gezet en werd ik op de commode getild, waarbij ik ook verschoond werd.
"Meisje, je kon me het wel eerder zeggen" lachte Toriel lichtjes, "dit is echt te vies voor woorden! Maar ja, daar kan je ook niets aan doen, als je er opeens in bent gaan zitten."
"Mama" giechelde ik, waarna ik in mijn ooghoek naar Chara keek, die op het kussen was gaan zitten.
Toen ik ook een schone luier had gekregen, ging ik ook naar het kussen en rolde mezelf op tot een bal.
"Hoe vind je het dragen van een luier tot nu toe?" vroeg ik.
"Ze zitten echt lekker" zei Chara, "ik draag ze nu zo'n 3 of 4 weken en ik ben al bijna aan ze gewend. Kon je wel merken, hè?" Ik lachte omdat hij daarnet nog ongemerkt gedefeceerd had, en wij hadden dat eerst bijna nooit. Maar als je eenmaal aan een luier en het klein zijn bent gewend, dan is het inderdaad wel te merken.
Ongeveer 5 minuten later kwam Frisk ook naar de kamer en nam plaats op het kussen.
"Ik begon me zo te vervelen beneden" zei hij. "Niemand die naar me op of om keek of zo."
"Weet je" zei ik, "we zouden eens iets moeten doen dat zeldzaam is voor de rest. Iets als 15-jarigen. Een feestje bezoeken of zo?"
"Waarom?" zei Chara. "Ik ben niet zo van feestjes."
"Maar dan ook echt eens in de drie jaar of zo" legde ik verder uit, "dat we voor de rest dan nog altijd kinderen zijn, hè?"
"Zoals de koning bezoeken?" zei Frisk. "Daar gaan meestal mensen van 10 jaar of meer heen!"
"Sinds wanneer is hier een koning...?" vroeg ik met een verbaasd gezicht. Ik had serieus nog nooit over een koning in de Underground gehoord. Nooit niet.
"Die was ooit Toriel's man" zei Chara. "Maar sinds de dood van Asriel, mijn lange ziekte en een ruzie tussen de Underground en Amerika zijn ze uit elkaar gegaan. De koning heet Asgore en hij was ontzettend slecht in namen geven."
"Wauw..." zei ik verbaasd. "Mama was ooit koningin... gaaf zeg..." Ik werd gauw weer vastberaden. "Zullen wij hem morgen bezoeken? Wat vinden jullie eigenlijk van dit voorstel?"
"Ja, dat zou ik best wel weer willen!" zei Chara.
"Ik ook" zei Frisk. "Ik heb hem al in geen eeuwen meer gezien."
"Alleen zitten we dan nu met een probleem" zei ik. "Een heel groot probleem." Ik deed het gedeelte van mijn jurk met de knopen tussen mijn benen opzij, zodat mijn luier zichtbaar was.
"Ja, dan moet je maar in een trainigspak of zoiets" zei Frisk. "Valt het niet op, want ik ben wel vaker in informele kleding naar de koning geweest."
"Maar Frisk" zei Chara. "Onthoud wel dat wij nu ook zo langzamerhand de controle over ons... afval verliezen, dus dat is inderdaad wel een probleem. Lean, weet jij wat we hieraan kunnen doen?"
"Jazeker" zei ik. Ik liep naar de kast, trok een la open en liet een doos luiers zien die op ondergoed leken. "Ze kunnen best veel hebben, en ze vallen ook niet zo op."
"Jij bent echt slim" zei Frisk. "Ik ben ermee akkoord dat we dan morgen als 15-jarigen naar de koning gaan."
"Ik ook" zei Chara, en hij en Frisk omhelsden me zodanig dat ik erbij op de grond viel. Ik viel niet hard, want mijn luier werkte als een soort schokdemper en/of stootkussen.
"We zullen het morgen vragen, oké?" stelde ik voor, want ik wilde het nog als een verrassing houden.

Vanavond hadden we het eten maar simpel gehouden. We hadden calamari gegeten terwijl we naar een comedy keken die ik niet kende maar schijnbaar wel familievriendelijk was.
"Eindelijk eens een programma voor ons allemaal" zei Papyrus toen de televisie net aan stond. "Dat gebeurt haast nooit."
"Niet in onze jeugd" zei Sans, die een hele hand calamari in zijn mond stak.
"Naast anime is dit ook wel erg leuk" zei Alphys.
"Je moet echt eens naar cartoons als Aqua Teen kijken, schat" zei Undyne. "Die zijn echt gaaf! Maar... alleen als de kinderen naar bed zijn, oké?"
Aqua Teen? Dat kende ik nog van toen ik in Amerika woonde, dat vond ik hartstikke leuk! Alleen erg jammer toen het eindigde, want ik keek het al sinds ik 11 was. Ik besloot er niet op te reageren en me gewoon te concentreren op de comedy en de calamari van nu.
De avond ging snel voorbij en de jongens en ik waren in bad geweest en hadden onze tanden ook gepoetst. We hadden niet veel te doen, dus we zaten in de box op onze kamer maar foto's te maken en deze op de Undernet te zetten.
"Kinderen, hebben jullie zin om nog televisie te kijken...?" hoorde ik Napstablook opeens vragen. Ik kreeg een paniekaanval en verstopte mijn mobieltje gauw achter mijn rug. Stik... ik was bijna betrapt!
"Nee" zei Frisk.
"Nee" zei ik ook, terwijl ik mijn hoofd zo schudde dat mijn krullen mij rond de oren vlogen.
"En hoe komen die foto's zo snel op de Undernet...?" vroeg Napstablook, die naar ons toe kwam met zijn laptop.
"Magie...?" zei Chara.
"Blooky" zei ik. "Hier is bewijs." Ik haalde het mobieltje achter mijn rug vandaan en liet wat foto's in het album zien.
"Niets zeggen, hè?" zei Frisk.
"Ik zal niets tegen de anderen zeggen..." zei Napstablook. "Maar ik zou ook best een foto van jullie willen maken, als dat goed is...?" Ik handigde het mobieltje over aan Napstablook en ging in mijn beste fotopositie zitten. De jongens deden hetzelfde en... klik. Daar was een bijna perfecte foto genomen van ons drieën.
Ik schraapte mijn keel en wilde nu even spreken alsof ik 15 was.
"Blooky..." begon ik. "Als jullie allemaal foto's van ons willen maken, neem dan een tablet en zet er allemaal apps op, dus ook die van de Undernet. Dat is dan zo'n beetje onze tablet en dan komen er allemaal foto's en filmpjes van mij, Frisk en Chara op, waarvan alleen de beste op de Undernet mogen. Wat vind je van dat idee?"
"Lean..." zei Napstablook. "Ik sta bijna versteld... Dat idee is werkelijk fantastisch...! Ik zal de anderen over de tablet vertellen, maar jouw verhaal wel een beetje beknopt houden, oké...?" Ik switchte intussen van 15 jaar terug naar 21 maanden.
"Dat is goed, Blooky!" riep ik. "Dank je!" Ik gaf hem een knuffel en ging weer zitten.
"Geen dank, meisje..." zei Napstablook, die de kamer weer uit ging en de deur achter zich sloot. Ik haalde het mobieltje weer tevoorschijn en keek nog eens naar de foto. Hij zag er echt goed uit. Dit werd onze nieuwe profielfoto.
Ongeveer een uur later was het alweer 9 uur en tijd voor het bed. Ik schakelde het mobieltje uit, stopte hem in de computertas en wachtte geduldig op iemand die ons naar bed zou brengen.
Minder dan 2 minuten later kwam Toriel naar de kamer en zij deed mij en de jongens onze slaapkleding aan, waarna ze ons in bed stopte. Na een heel stel knuffels en nachtzoenen waren de jongens en ik al meer dan moe en gingen liggen. Onze conversatie begon weer toen Toriel de kamer uit was.
"Hebben jullie al zin in morgen?" vroeg ik zachtjes.
"Héél veel zin" zei Chara.
"Wat hij zei" zei Frisk.
"Nou, ik vind het al best spannend" zei ik, "want ik zie hem voor het eerst. En om zenuwachtigheid te voorkomen, ga ik nu lekker vroeg slapen. Goedenacht." Ik draaide me op mijn zij, nam Adi bij me, zoog nog een paar keer op mijn speentje en sloot mijn ogen.
"Slaap lekker, Lean" zei Frisk. "En jij natuurlijk ook, Chara."
"Slaap lekker" zei Chara. Binnen ongeveer 5 minuten lagen we echt te slapen.

 

[Little Endy]

11
Ik was om 7 uur opgestaan en had mezelf verschoond en als de normale 15-jarige gekleed. Gewoon een hoodie, een lekker zittende sportbroek en lange sokken.
Ik was vervolgens naar beneden gelopen en was in de keuken gaan zitten, want ik had niet echt iets te doen. Of wel...
Ik haalde mijn mobieltje uit mijn zak en keek naar recepten. Lactosevrij natuurlijk, want ik moest het zelf ook kunnen eten zonder problemen. Ik ging alle kasten door om te kijken of er geschikte ingrediënten waren. Ik sprokkelde uiteindelijk suiker, een ei, maïzena, sojamelk en vanille bij elkaar. Ik wilde er pudding mee maken, dus ik zocht een geschikt recept op de zoekmachine.
Ongeveer 5 minuten later was ik begonnen, maar ik wilde wel zachtjes doen, dus ik zette het vuur zachtjes aan toen ik de ingrediënten door elkaar deed. Ik deed echt wel mijn best, want ik volgde de stappen van de website van het recept. Het begon ook erg lekker te ruiken...
"Wat ben jij nou weer aan het doen op dit tijdstip?" hoorde ik opeens bij de keukendeur. Ik keek geschrokken om. Het was Frisk, die er in zijn pyjama stond. Hij wreef in zijn ogen en zag mij blijkbaar in het stikdonker staan.
"Frisk" zei ik, "aan niemand anders behalve Chara vertellen, maar ik wil iedereen hier verrassen met pudding vanavond. En omdat dit het meest geschikte tijdstip was, kon ik dan beginnen."
"Interessant" zei Frisk. "Het ruikt ook zo lekker. Naar vanille of zo. Doe je er anders nog iets bij?"
"Ik wil er chocoladehagelslag overheen strooien" zei ik. "Lekker koud en behoorlijk zoet."
"Dat zeg ik er dan weer net niet bij" zei Frisk. "Chara is gek op chocolade, dus dat wordt voor hem dan wel een verrassing."
"Is goed" zei ik, en op dat moment was de substantie in de pan perfect. Ik goot het over in een vorm en zette deze achter in de koelkast neer, zodat niemand het goed kon zien. Achter een stel blikken cola en een grote doos fruit, want achter de meeste producten bewaarde ik altijd verrassingen.
Ik waste de pan en het andere keukengerei zo goed mogelijk af en zette ze weer terug op hun plaatsen in de kast. Ik had verder niet veel meer te doen, dus ik ging terug naar boven en op het kussen zitten met mijn mobieltje.
"Ben je zo onder de indruk om de koning te zien?" vroeg Frisk zachtjes. Hij wilde erbij komen zitten, maar ging eerst naar de kast om zijn kleding te halen en klom op de commode.
"Best wel" zei ik, terwijl ik van het kussen af ging en begon met Frisk te verschonen, waarbij ik hem de onopvallende luier aan deed. Ik liet hem zelf zijn kleding aantrekken en bekeek hem eens goed.
"Valt echt niet op" zei ik, "dit is werkelijk perfect." Ik liep naar Chara's bed toe en zag dat hij nog sliep. Hij lag plat op zijn buik met zijn ogen zo ontspannen mogelijk gesloten, Tangerine onder zijn arm en zijn speentje in zijn mond.
Ik liep maar terug naar het kussen en Frisk begon met vertellen.
"Ik ben al vaak naar dat kasteel geweest" zei Frisk, "maar ik ben er uiteindelijk nu zo'n 3 of 4 jaar niet meer geweest. Veel hè?"
"Zeker wel" zei ik. "Ik wilde je trouwens al heel lang iets vragen, maar ik heb geen idee of die vraag wel zo geschikt is."
"Vraag maar" zei Frisk. "Wat het ook is, ik blijf altijd 21 maanden naar onze eigen wil."
"Je was recentelijk op de markt, hè?" begon ik. "Was je toen in je gehele pyjama gegaan?"
"Niet alleen" zei Frisk. "Ik had ook een dikke jas en goede schoenen aan."
"En nu komt het" zei ik een beetje nerveus. "Keken de mensen meestal naar je omdat je luier misschien zichtbaar was onder je pyjama?"
"Niet echt" zei Frisk. "Mijn jas is lang, dus vrijwel niemand die de luier ziet of merkt. Ik had alleen wat geürineerd, maar daarvan keken ze ook niet op of om."
"Nu weet ik het" zei ik, "dank je."
"Geen dank" zei Frisk, die mij een knuffel gaf. Ik pakte de laptop er zachtjes bij en ging met Frisk stil een spelletje spelen.

Om half 9 werd Chara ook wakker. Hij stak zijn armen uit in verwachting dat hij uit bed getild zou worden, maar toen realiseerde hij zich ineens.
"Oh ja, da's waar!" zei hij. "Ik ben vandaag weer even 15, dus ik moet kleding pakken." Hij trapte de dekens van zich af, snelde zich naar de kledingkast en ging op de commode liggen.
"Noteer wel dat jullie voor een paar uur de wc moeten bezoeken" zei ik, terwijl ik Chara verschoonde en hem zichzelf liet aankleden.
"Valt het erg op?" vroeg Chara, toen hij zijn kleding aan had.
"Niet echt" zei ik. "Kijk eens naar Frisk." Chara deed wat ik zei en knikte bevestigend.
"En wat als we de wc eens niet halen?" vroeg Frisk.
"Dan is dat niet erg" zei ik. "Dan kan ik je op de wc een schone luier aandoen, terwijl je ergens op een beschutte plek staat." Ik pakte mijn borstel en trok de klitten uit mijn haren.
"Maar waar laat je die luiers dan?" vroeg Chara. "In een handtasje vallen ze sneller op..."
"In een grotere schoudertas niet" zei ik. Mijn haar was op hetzelfde moment verlost van de klitten, dus ik haalde de haren uit de borstel, deed deze weg en legde de borstel terug in de badkamer. Vervolgens pakte ik de schoudertas, stopte er zes luiers in die dan weer in een kleiner tasje zaten, lotiondoekjes en drie reserve paar sokken.
"Vraag me niet waarom ik die meeneem" zei ik. "Misschien is een spiegel en wat rouge ook een goed idee?" Ik ging naar een kleinere ladekast en pakte er een spiegel en een poederdoos uit, die ik ook in de tas stopte.
"Waarom al díe spullen?" vroeg Frisk.
"Ik gebruik lotiondoekjes ook als doekjes om make-up weg te halen" zei ik. "Dus dan valt het niet zo op. Ik zal de rouge in de auto aanbrengen."
"Slim van jou, zeg" zei Chara. Ik controleerde de tas nog even, die was goed gevuld dus ik ging naar beneden, waar ze wel verrast waren toen ze ons zagen.
"Hoi" zei ik. "Jullie raden nooit wat we willen doen."
"Lean toch" zei Papyrus. "In één keer ben je weer 15... ben je stiekem een magiër of zo?"
"Was dat maar zo" lachte ik, terwijl ik plaats nam aan tafel. "Ik wil met de jongens naar de koning, en daarvoor moet ik wel echt 15 zijn."
"Dan snap ik het wel" zei Papyrus, die hysterisch begon te lachen.
"Wie van jullie wil rijden?" vroeg Frisk, die ook aan tafel was gaan zitten.
"Ik kan het wel" zei Papyrus, "maar ik heb nu even geen zin. Sans, wil jij alsjeblieft voor hen rijden?"
"Mij best" zei Sans. "Ik wil toch nog even beter oefenen."
"Er moeten drie anderen mee met ons" zei ik, "want de jongens en ik zijn met zijn drieën, dus eh... ja, twee keer drie is zes?"
"Sans, jij gaat zeker mee" zei Chara. "Jij bent het meest geliefd als familieman."
Ik friemelde met mijn vingers, bedenkend wie er allemaal mee zouden willen naast Sans.
"Wat dacht je van Undyne en Mettaton?" zei ik. "Gezien mam Asgore misschien niet meer wil zien?"
"Dat is slim bedacht" zei Sans. "Die vind jij dan het aardigst?"
Ik knikte zo dat mijn krullende haar stuiterde. Dan moet ik ook een volwassen haarstijl hebben, dacht ik, dus ik graaide in mijn broekzak en haalde er een elastiekje uit, waarmee ik mijn haar in een staart deed. Ik haalde de spiegel uit mijn tas en bekeek mezelf even. Perfect.
"Dat is zeker heel volwassen van je" zei Sans. "Ont-skelet-tend volwassen!" Ik begon te lachen, want Sans kon hele flauwe grappen maken, zelfs als de jongens en ik echt 15 waren.

Om ongeveer kwart voor 10 zaten de jongens en ik ongeduldig op de sofa, met onze jas en schoenen al aan.
"Wat willen jullie nou eigenlijk?" vroeg Toriel, die ons zag zitten.
"Naar de koning" zei ik. "De jongens begonnen er gisteren over, dus ik werd al helemaal nieuwsgierig en vandaag wil ik gaan."
"Dan wens ik jullie succes" zei Toriel. "Jullie kunnen nog niet eens rijden!"
"Sans wel" zei Frisk. "Want we gaan niet te voet of zo. Wij drieën gaan met Sans, Undyne en Mettaton. Te auto natuurlijk, als echte 15-jarigen."
"Dat is waar" zei Undyne, die uit haar kamer op kwam dagen. "Ik, Mett en Sans hebben het met de drie er vanmorgen nog even over gehad, en we gaan echt."
"Succes daar, hè jongens?" zei Toriel, die ons één voor één een stevige knuffel gaf.
"Dank je" zei ik.
"Kunnen we nu eindelijk gaan?" zei Sans ongeduldig.
"Nu wel" zei Chara, toen hij na het knuffelen van de bank af ging. Frisk en ik deden hetzelfde en we liepen de deur uit naar de garage.
"Doei mam!" zei ik, terwijl ik vanuit de deuropening nog even naar Toriel zwaaide. Undyne kwam vervolgens met de autosleutels aanzetten en deed de auto vanaf de deuropening open, waarna de jongens en ik instapten.
"Dit is een echte volwassen auto" zei Chara. "Geen zitjes, maar ingebouwde televisies! Kunnen we lekker cartoons kijken."
"Zoals Aqua Teen Hunger Force" zei ik.
"Wat is dat voor een cartoon?" zei Frisk.
"Undyne had het er gisteren nog over" zei ik. "Dat Alphys dat zou moeten kijken. De cartoon gaat over drie levende fastfood-producten en hun chagrijnige buurman, en ze beleven doldwaze dingen. Per aflevering weer verschillende."
"Zegt me serieus helemaal niets" zei Frisk, die zijn gordel vastklikte.
"Komt misschien ook uit Amerika?" zei Chara.
"Dat is waar" zei ik. "Het kwam meestal 's avonds, maar vorig jaar is het helaas gestopt, dus nu kijk ik het maar via andere websites."
Undyne en Mettaton gingen ook in de auto zitten.
"Hoe is dat dan?" vroeg Undyne, "om in de luxe auto met tv's te zitten?"
"Gaaf" zei ik. "Wat mogen we kijken?"
"Wat zouden jullie zeggen van fragmenten uit Rick & Morty?" stelde Mettaton voor. "Lean, ken jij dat?"
"Zekers" zei ik. "Het is echt leuk."
"Hoewel ik eerder geïnteresseerd ben in Aqua Teen" zei Frisk.
"Zullen we er steen-papier-schaar om spelen?" zei Chara. "Ik wil graag kijken naar... weet ik eigenlijk niet."
De jongens en ik begonnen met tientallen pogingen steen-papier-schaar, maar ze mislukten allemaal, omdat er niet één winnende was. Totdat beide jongens papier hadden en ik schaar.
"Dan wordt het Rick & Morty!" zei ik blij. De jongens schudden hun hoofd en facepalmden allebei, waarschijnlijk vanwege mijn hoge enthousiasme.
Ongeveer 3 minuten later was Sans er ook klaar voor, en toen konden we eindelijk onderweg.

Om half 11 waren we aangekomen bij een reusachtig groot kasteel dat ik niet kende. Dat was duidelijk het kasteel van de koning.
"We zijn er eindelijk...!" zei ik zachtjes en verwonderd.
"Mooi ziet het eruit, hè?" zei Frisk.
Ik maakte mijn gordel los, deed mijn schoudertas weer om en stapte de auto uit. Wat had ik een ontzettende zin...!
"Oh jee, bijna vergeten..." zei ik ineens, toen ik me realiseerde dat ik de rouge niet op had gedaan omdat ik zo geconcentreerd Rick & Morty had gekeken. Ik pakte de poederdoos en de spiegel uit de tas en deed even snel een laagje op.
"Nu zie je er pas echt volwassen uit" zei Chara.
"Dank je" zei ik, en ik plakte een zoentje in zijn hals, waar toevallig het halskettinkje hing dat ik hem had gegeven.
Ik was ook wel ontzettend nerveus, dus ik liep maar aan Sans' hand mee, terwijl de jongens elkaars handen al hadden gevonden.
Toen we het kasteel in liepen, hoorde ik allerlei klokken luiden. Het klonk best mooi, zeker met die sfeer waar allemaal goudkleurige dingen waren. Ik was al helemaal stil geworden van die mooie hallen. Het enige wat nog te horen was naast de luidende klokken waren onze voetstappen, die redelijk zachtjes klonken door onze schoenen.
Uiteindelijk kwamen we alle zes aan in een enorm grote zaal, nog groter dan onze woonkamer. Er zat iemand in een troon die ik niet kende.
"Goedemorgen, gasten" zei degene. "Welkom in dit fenomenale kasteel."
"Eh... g-goedemorgen..." zei ik nerveus. "Dit kasteel is... echt... heel mooi... Ik houd heel veel van goud, uw kasteel is echt mooi, meneer..."
Het wezen kwam uit de troon en stak een hand naar me uit. Hij was ongeveer hetzelfde wezen als Toriel, maar was hij dan ook ooit haar man...? Én de koning? Niet te geloven...
"Lean Heffley" zei ik, terwijl ik hem een hand gaf. "Nieuw in de Underground. U bent waarschijnlijk de koning, neem ik aan?"
"Ja" zei de koning. "Ik ben koning Asgore Dreemurr, en ik ben al jarenlang de koning van de Underground. Wat fijn om jou te ontmoeten, Lean."
Wauw, dacht ik bij mezelf, ik had de koning in het echt gezien...! Ik voelde me enorm vastberaden.
"Spannend hè?" zei Undyne zachtjes, "zo de koning voor het eerst zien." Ik knikte en ging achter mijn rug met mijn hand naar mijn broek, om te voelen of mijn luier nog droog was. Gelukkig was hij echter een béétje nat.
"Natuurlijk ook een goedemorgen aan jullie" zei de koning, "Frisk, Chara, Mettaton, Undyne en Sans. Veel van jullie lang niet meer gezien."
"Wist je het volgende?" zei Undyne. "Ik en Alphys werken deels voor de koning. Ik ben één van de bewakers, zij is een royale wetenschapper." Dat wist ik inderdaad niet. Mijn ogen werden gewoon groter van verbazing!
"Weet u, Asgore?" begon Frisk. "Lean had de Mount Ebott beklommen omdat ze het leven en de mensen om haar heen beu was. Toen ik haar voor het eerst zag, dacht ik: er waren toch lang geen gevallen mensen meer? Wel dus, en ik snapte dit niet, dus ik kreeg per ongeluk ruzie met haar, maar dat kwam later wel weer goed. Nu houdt Lean van haar nieuwe leven met ons. Nietwaar, Lean?"
Ik schrok een beetje op, maar knikte alsnog. Ik schrok nog eens toen ik stappen hoorde die niet van één van ons waren.
"Jongedame Heffley" zei de koning, wat mij versteld deed staan. "Ik heb jou dit nog niet verteld, maar mijn zoon, of de prins, is daar. Hij was ooit overleden, maar dankzij professor dokter Alphys is hij weer zichzelf. Heeft Frisk of Chara ooit over Asriel verteld?" Ik knikte.
"Ja, meneer Dreemurr" zei ik. "Wat een ongelooflijk goede mensen zijn er tegenwoordig, die anderen weer tot leven wekken..."
"Ik hoop dat Asriel deze keer wel aardig tegen me doet...!" fluisterde Chara in mijn oor, want hij weet nog hoe dat was toen híj voor het eerst in de Underground woonde.
"Wat hij zei" fluisterde Frisk in mijn oor.
De stappen kwamen dichterbij, en het was inderdaad iemand die erg op de koning en Toriel tegelijk leek. Was dat Asriel...?
"Hallo!" zei hij opgewekt. "Oh, een nieuw gezicht? Ik zal me gauw voorstellen... Ik ben prins Asriel Dreemurr, de zoon van de koning." Hij stak zijn hand uit, waarop ik hem een hand terug gaf.
"Lean Heffley" zei ik. "Ik ben nieuw in de Underground."
"Dat is te merken" zei Asriel, "want ik ken Chara en Frisk langer dan jou. Kom jij uit Amerika of Engeland?"
"Amerika" zei ik. "Ik was het leven met stomme mensen op school en verslaafde ouders beu, dus daarom ben ik hier. En het is hier echt fantastisch...! Vooral jullie kasteel is erg mooi..."
"Dan heb je onze woonruimte nog niet gezien..." zei Asriel. "Pap, ik ben even met de gasten naar onze woonruimte, oké?"
"Ga je gang, Asriel" zei de koning, waarop Asriel ons naar zijn woonruimte leidde.

De woonruimte zag er ook echt fantastisch uit...! Allemaal gouden bloemen, kroonluchters, een witte vleugel, een enorm grote eettafel en nog veel meer.
"En dan wil ik je nog een heel bijzondere plek laten zien" zei Asriel, toen hij mij naar de laatste kamer leidde. Hij trok een deur open en ik zag zijn geheel eigen slaapkamer verschijnen.
Ik stond helemaal versteld... dit was echt schitterend! Vrijwel alles was met goud, platina of diamanten bewerkt, en de verlichting was zelfs perfect, niet te oogverblindend.
"Ik zou hier best willen wonen" zei ik. "Maar ja, dat zou alleen kunnen als ik met jou zou trouwen. En of ik daaraan toe ben, weet ik niet..."
"Ik ook niet" lachte Asriel. "Weet je, ik had Chara gevonden toen hij hier net kwam. Ik was 5 of zo, en ik hoorde opeens iemand schreeuwen om hulp. Ik ging naar de plek waar het vandaan kwam, en ik zag een jongen! Ik stelde mezelf aan hem voor, en we werden meteen vrienden, en hij werd later zelfs mijn pleegbroer...! Die uiteraard ook een beetje erg venijnig tegen anderen kon zijn."
Ik knikte, want ik wist inderdaad nog dat Chara vertelde dat hij andere mensen pijn deed.
"Maar toen Chara eens heel ziek werd" zei Asriel, "en ik door een boze menigte werd gedood, scheidden mijn ouders, en werd ik om een of andere reden een bloem die Flowey heette. Ik was gemeen en wist niet veel, maar dankzij professor dokter Alphys ben ik nu weer wie ik ben."
Ik moest bijna wenen toen ik dit hoorde. Ik probeerde mezelf nog in te houden, maar dat ging haast niet meer.
"Wat een heftige levensloop..." snikte ik. "Veel verhalen hoor ik van al mijn vrienden hier... wil jij trouwens mijn vriend worden?"
"Ik?" vroeg Asriel. "Vrienden? Natuurlijk! Ik zal je zelfs even mijn telefoonnummer geven." Ik pakte mijn mobieltje en noteerde zijn nummer in het adresboekje.
"Ik zal je een berichtje sturen ter bevestiging" zei ik, terwijl ik een simpel berichtje op WhatsApp typte en deze verstuurde.
"Dank je" zei Asriel. "Heb je toevallig zin in een beetje koffie en een stuk schuimgebak?" Daar had ik zeker wel zin in, dus ik ging gelijk aan tafel zitten.

Ik hing nog geen 5 minuten met Asriel rond en we hadden al een heel hechte vriendschap. Maar of ik nou ging vertellen over dat de jongens en ik op de Undernet 21 maanden waren...? Voorlopig niet.
"Dus jij woont gezamenlijk?" zei Asriel. "Leuk. Met wie allemaal?"
"Ik zelf, natuurlijk" zei ik, "Frisk, Chara, Toriel, Sans, Papyrus, Undyne, Alphys, Napstablook en Mettaton."
"Zei je net Toriel?" vroeg Asriel. "Wil je haar alsjeblieft de groeten van mij doen?"
"Je bent haar zoon, hè?" zei ik. "Dan snap ik wel dat je haar mist, dus ik zal zeker de groeten van jou aan haar doen."
"Super bedankt" wou Asriel zeggen, terwijl ik me bijna dood schrok van iemand die weende.
"Ik ben zo terug" zei ik, toen ik naar de hal ging. Frisk, Chara en Sans waren daar, en Frisk was ergens verdrietig over.
"Ik schrok me te pletter toen Frisk ineens begon te wenen" zei Sans. "Dus we besloten jou maar op te zoeken."
"Asriel is er ook" zei ik, "als jullie willen, kunnen jullie hem spreken." Ik boog me naar Frisk, die ontroostbaar leek. "Wat is er, Frisk?"
"Ik... ik heb..." wilde Frisk zeggen, maar hij kon niet verder. Hij weende harder, drukte zich tegen mijn borst aan en omhelsde me.
"Heb je in je broek gedaan?" vroeg ik zachtjes. "Maar dat is toch niet zo erg. We kunnen gewoon naar de wc gaan om je een schone luier aan te trekken." Ik streelde Frisk over zijn rug en gaf hem een lichte zoen op zijn kruin. Dit maakte hem een stuk rustiger. Hij droogde zijn tranen nog eens en knikte hevig. Ik wist niet waar de wc was, maar Frisk wel, want hij leidde me er naartoe.
"Meisje, je bent echt helderziend of zo" zei Frisk, die zijn broek omlaag deed. "Ik zou vrijwel nooit om zoiets verdrietig worden, maar wel als ik 15 ben, al is het maar voor even."
Ik verwisselde Frisk's luier snel en controleerde het mijne nog. Die was ook lang niet meer zo droog.
"Ga maar alvast naar Asriel" zei ik, "ik ben zo terug, oké?" Frisk knikte en liep de badkamer uit. Ik ging in een beschutte hoek staan en verschoonde me daar. Toen ik bijna klaar was, stond ik weer versteld van een serie mooie klanken, die deze keer niet van de klokken kwamen. Het klonk als... pianoklanken? Ik trok snel mijn broek op, deed de luier onder in een afvalemmer, stopte de rest terug in de tas en ging de badkamer ook uit.
"Zeg..." zei ik verbaasd. Ik stond versteld toen het inderdaad de klanken van een piano waren. Maar sinds wanneer speelde Asriel piano? Ik liep de hal uit, terug naar de woonkamer en Undyne bleek achter de vleugel te zitten. Ik wist natuurlijk wel dat zij daarop kon spelen. Het liedje klonk me erg bekend in de oren. Een liedje dat ik altijd al mooi had gevonden...
Ik wist het opeens weer. Rainy Day! Daarom herkende ik de eerste klanken al, want die hoorde ik altijd aan het begin van dat liedje.
"Lean!" zei Asriel. "Je wist neem ik aan toch wel al dat Undyne piano speelt?" Ik knikte hevig.
"Kun jij dat ook?" vroeg ik. "Zo ja, dan kun je me wat clipjes erover sturen via WhatsApp!"
Asriel begon volledig te stralen toen ik dit zei. Hij gaf me een stevige knuffel en knikte ook hevig.
"Dat zal ik zéker doen!" zei Asriel. "Zelfs op mijn Undernet staan er clips over! Zeg, heb jij ook een account op de Undernet?"
Stik. Nu kwam de vraag. Hoe zou ik deze kunnen beantwoorden...?

Ik had Asriel alles verteld. Met pijn in mijn hart, maar hij accepteerde het allemaal alsof men het altijd al had gedaan.
"En onthoud één ding" zei Asriel. "Wees jezelf, ongeacht van wat ze zeggen." Dat ware hele wijze woorden, die zou ik zeker wel onthouden.
"Het was heel fijn om jou en de koning eens op te zoeken" zei ik. "Zeker een droom voor mij die waar is geworden!"
"Zie ik je ooit nog eens?" vroeg Asriel, "want dan kunnen we meer feitjes over elkaar leren kennen!"
"Natuurlijk!" zei ik. "Contact is altijd contact. Ik zal je, als ik dat kan, nog interessante dingen versturen, oké?"
"Dat is goed" zei Asriel. "Ik zie jullie later!"
"Nog een prettige namiddag!" zei de koning nog tegen ons (ik, de jongens, Sans, Undyne en Mettaton). "En een goede reis!"
"Bedankt" zei Sans, "en tot later!" We zwaaiden allemaal naar elkaar, totdat we weer in de auto zaten. De jongens en ik waren uitgeblust, niet meer geïnteresseerd in tekenfilmpjes kijken, muziek luisteren of praten. Hooguit in uit het raam staren en een beetje moe zijn.
Om ongeveer 6 uur kwamen we weer thuis aan en was het tijd om te eten, want Toriel en Papyrus hadden gekookt. Het eerste wat ik rook toen ik binnenkwam, was aardappels, en het waren ook daadwerkelijk aardappels.
Na het eten wilde iedereen afgaan, maar ik snelde me nog naar de koelkast en riep iedereen weer terug aan tafel. Ik pakte de pudding van achter de doos en de blikjes vandaan en zette deze op tafel. Iedereen was helemaal verrast toen ze de pudding zagen.
"Heb ik vanmorgen gemaakt" zei ik. "Verrassing!" Ik ging weer terug naar een andere kast en pakte er de chocoladehagelslag uit.
"Ooh, chocoladehagelslag!" riep Chara verrast. "Mag ik dat er overheen hebben?"
"Iedereen mag er een handje overheen hebben" zei ik. "Ik ben er zeker van dat die combinatie echt perfect is!" Ik verdeelde de eerste stukken en deed er bij mezelf nog een handje chocoladehagelslag overheen.
"Allereerst moet ik het zelf ook geprobeerd hebben" zei ik, toen ik een stukje met de lepel afsneed en deze in mijn mond stak. Hij was echt lekker...! En dat vonden alle anderen uiteindelijk ook.

Later dezelfde avond waren de jongens en ik nog in bad gegaan en hadden de hele dag besproken. We vonden het echt leuk, en ik met name.
"Gezien de dag al bijna voorbij is" zei Frisk, "mogen we na het bad dan weer 21 maanden zijn?"
"Natuurlijk!" zei ik. "Dat was ik eigenlijk al van plan te vertellen, maar ja, we doen het." We zaten dan wel in onze badkamer, maar zo nu en dan kwam Napstablook nog even om het hoekje van de deur opdagen om te kijken hoe het met ons ging.
"Blooky" zei ik uiteindelijk, "jij iemand voor ons halen?"
"Oké..." zei Napstablook, "als jullie dat willen..." Ik werd al helemaal blij en sloeg mijn handen twee keer in het water van enthousiasme, wat de jongens versteld deed staan, maar uiteindelijk ook een lach op hun gezicht opbracht.
Niet veel later kwam Toriel opdagen, en zij droogde ons één voor één af met een handdoek die haast als fluweel en satijn door elkaar voelde. Na het afdrogen kregen we wel meteen een luier aan, want anders zou de badkamer nog eens schoongemaakt moeten worden. Gelijk nadat we onze slaapkleding aan hadden gekregen poetsten we nog onze tanden.
Het was ongeveer half 8 toen ik zag dat het licht een beetje raar deed. Ik hoopte dat dit maar tijdelijk was, maar nee, binnen no time vielen ook onder andere de televisie, de desktop-computer en de andere lampen uit. Ik was altijd al bang geweest van stroomuitvallen, dus ik ging dicht tegen de jongens aan zitten.
"Wat is er toch met het internet gebeurd?" hoorde ik Alphys uit de keuken roepen. "En waarom is het ineens zo donker?"
"Het programma was net zo leuk...!" zuchtte Napstablook.
"Ik ben bang...!" zei ik, waarna ik in zachtjes wenen uitbarstte. En ik was niet de enige. De jongens waren schijnbaar ook bang voor stroomuitvallen, en bij hen waren de tranen ook net watervallen.
"Kinderen toch" zei Toriel bezorgd. "Ik snap wel dat jullie dat niet gewend zijn." Ze ging bij ons zitten, maar kon ons niet alledrie tegelijk op schoot nemen, dus ze drukte ons maar tegen zich aan.
"Mama, ik ben zo bang..." snikte Chara luid.
"Ik ben ook een beetje bang" zei Undyne. "Ik maak dit bijna niet mee!" Ze nam mij op schoot en probeerde mij ook te troosten, maar wat ze ook deed, zelfs van iedere noot die ze zachtjes zong bleven er tientallen tranen uit mijn ogen komen.
Frisk was zo bang dat hij zelfs begon te hyperventileren en bijna in paniek raakte. Ik schrok pas echt toen dat het geval was. Gelukkig had Toriel altijd de puffer in haar kielzog, en gaf deze aan Frisk, waarbij ze hem het medicijn toediende.
Frisk stopte bijna abrupt met hyperventileren, maar bang bleef hij nog wel. Zelfs al had hij zijn speentje in, hij werd er niet rustiger op. Hetzelfde gold voor mij en Chara, en vooral Chara, want hoe vaak iemand hem ook zijn speentje probeerde te geven, hij bleef heel hard wenen.
Ik zat een beetje onzeker bij Undyne op schoot, en keek om me heen, terwijl er alleen zwak licht van de straatlantaarns door de ramen scheen. Totdat ik opeens iets heel bijzonders zag... een lichtpuntje. Waar kwam die vandaan? Ik keek naar waar het vandaan kwam en... van Frisk? Sinds wanneer kon een mens licht geven? Ik keek nog dichterbij. Zijn speentje bleek glow-in-the-dark te zijn! Ik had opeens een heel goed idee, en mijn verdriet was ook een beetje weggevaagd.
"Mama, Undyne?" vroeg ik, "wij naar bed?" Ik was inmiddels in mijn hoofd een plannetje aan het bedenken.
"Als jullie dat willen" zei Toriel, "dan mogen jullie dat." Ze nam Frisk op haar rug en Chara in haar armen, terwijl Undyne mij naar boven droeg.
We werden alledrie op het kussen gezet, terwijl Toriel en Undyne allebei iets wilden halen. Toen ze het gingen zoeken, sprak ik mijn plan uit.
"Frisk" zei ik, "ik zag dat jouw speentje blijkbaar glow-in-the-dark is, hè? Chara, dat kun je trouwens zien aan een vreemd lichtgroene kleur, die jij trouwens ook hebt in één van je speentjes, en ik trouwens ook." Ik ging naar mijn tassen en pakte het plasticdoosje met de speentjes en een zaklantaarntje eruit.
"Eens kijken..." mompelde ik binnensmonds tegen mezelf, terwijl ik naar mijn twee vervangende lievelingsspeentjes zocht. Ik had ze na een halve minuut al: een gele met een hart erop en een roze met nog lichter roze sterretjes. De laatste was glow-in-the-dark, dus die zou ik zeker gaan gebruiken. Ik stopte het doosje terug in de tas en nam de rest mee naar het kussen, terwijl ik het gele speentje in mijn hoofdkussen legde, zoals de jongens dat ook met hun vervangende speentjes deden.
"Chara, haal het bijna doorzichtige speentje eens" zei ik, "en Frisk, neem het jouwe eens op je hand." Frisk deed zijn speentje uit en legde hem op zijn hand, hoewel hij wel geneigd was om hem terug te stoppen.
Chara had in de tussentijd zijn bijna doorzichtige speentje gepakt en erbij gehaald. Ik pakte het zaklantaarntje en hield deze voor de grap onder mijn gezicht, om een soort scène te maken.
"Nee, doe dat alsjeblieft niet!" riep Chara doodsbang.
"Alsof ik dat zou doen!" zei ik, en ik richtte hem op de uitgestoken handen, waarna ik hem aanzette.
"Aha, nu snap ik wat je wil doen" zei Frisk. "Je wilt dat de speentjes door het licht worden opgeladen!" Ik knikte. Na ongeveer 5 minuten kwamen Undyne en Toriel terug, waarna ze versteld stonden door mij met het zaklantaarntje.
"Oefen jij magie uit of zo, Lean?" lachte Toriel.
"Mama, Undyne, ze geven licht" zei Frisk. Hij grijnsde breed en was bijna niet meer bang vanwege mijn zaklantaarntje.
"Wat fijn dat je dan nog licht hebt, popje" zei Undyne, en ze aaide mij over het hoofd, waarbij ik naar naar lachte. De lach verdween snel van verbazing toen ik beneden mensen hoorde roepen.
"Het licht is er weer!" hoorde ik Papyrus roepen.
"Er is weer televisie en internet!" riep Mettaton blij.
"Zo te horen gaat het goed met hen" lachte Undyne. Ik knipte het zaklantaarntje uit en zag dat de speentjes goed licht gaven. Ik legde het zaklantaarntje weg, liep naar mijn bed en deed het speentje in mijn mond, terwijl ik mijn lievelingsspeentje naast mijn kussen legde.
Toriel en Undyne brachten de jongens naar hun bed, we werden alledrie goed ingestopt en kregen ook een knuffel en een nachtzoen voordat het kleine licht aan ging.
"Slaap lekker, kinderen" zei Toriel, die de kamer uit liep.
"Goedenacht" zei Undyne zachtjes, "en tot morgen." Ze sloot de deur achter zich. Ik keek naar het kleine lichtje dat als enige op de kamer nog brandde. Het was een klein, geel sterretje dat het perfecte licht gaf, nog beter zelfs dan de speentjes die we alledrie in hadden.
"Lang leve het licht..." zuchtte Frisk.
"Lang leve de krypton zul je bedoelen" zei Chara. "Krypton licht nu onze kamer op!" Dit maakte mij en Frisk aan het lachen.
"Voordat we te lang wakker blijven" zei ik, "slaap lekker, en hopen dat het morgen ook een goede dag wordt." Ik nam Adi, mijn knuffel, stevig tegen me aan en sloot mijn ogen.
"Welterusten" zuchtte Frisk, die zijn ogen allang had gesloten.
"Goedenacht" mompelde Chara. Om ongeveer 9 uur sliepen we zo diep dat we met niets meer wakker te krijgen waren.

 

[Abbjornnl]

Weer een aantal heel goede hoofdstukken en nog voordat je geschreven had dat de namen vooral Engels zijn was het mij duidelijk dat ze niet lekker in het Nederlands klinken en dus beter op zijn Engels uitgesproken konden worden.
Ga zo door.

 

[Martinus]

Fantasie blijft ook altijd mooi hè

 

[Little Endy]

Weer een aantal heel goede hoofdstukken en nog voordat je geschreven had dat de namen vooral Engels zijn was het mij duidelijk dat ze niet lekker in het Nederlands klinken en dus beter op zijn Engels uitgesproken konden worden.
Ga zo door.

super bedankt! ^-^

Fantasie blijft ook altijd mooi hè

yep babycool ;D

 

[Little Endy]

12
Toen ik wakker werd, klopte er iets niet. Nee, niet dat het aan het regenen was, want dat was redelijk normaal. Ik keek om me heen en zag dat Chara's bed leeg was. Hoe kwam dat nou weer? Ik heb niets gemerkt. Ik keek op de klok en het was 9 uur.
"Frisk, ben je wakker?" vroeg ik zachtjes, want ik wist niet of hij er ook doorheen was geslapen.
Geen antwoord. Ik wist nu niet of hij het door heeft gehad of niet. Ik ging mijn bed uit en nam mijn knuffel mee, omdat ik nog redelijk moe was. Ik opende de deur van de kamer en ging voorzichtig de trap af. Ik hoorde de televisie weer.
"Goedemorgen, Lean" hoorde ik Alphys vanaf de sofa zeggen.
"Morgen" zei ik, terwijl ik achteruit op handen en voeten de trap af ging. Ik zocht door de hele woonkamer naar Chara. Waar kon hij toch zijn?
"Ben je iets kwijt, meisje?" vroeg Alphys.
"Chara" zei ik. "Hij is niet in bed." Ik liep ondertussen naar de keuken, die ook niet leeg was.
"Hé, goedemorgen, schatje!" zei Mettaton, die mij als eerste zag. "Hoe is het met je?" Hij tilde me op en knuffelde me.
"Ik zoek Chara" zei ik. "Zijn bed is leeg."
"Ik heb hem niet gezien" zei Mettaton. "Op mijn kamer is hij ook niet." Hij zette me weer neer, terwijl ik alsnog door de keuken zocht. Niets.
Ik zocht zelfs de computerkamer door, en daar was hij ook niet. Na een tijdje gaf ik het op en ging weer terug naar mijn kamer, waar Frisk ook wakker was geworden.
"Frisk, heb jij Chara gezien?" vroeg ik.
"Ja, hij is opeens weg!" zei Frisk bezorgd. "Ik heb er niets van gemerkt, en jij?"
Ik schudde mijn hoofd.
"We moeten maar samen zoeken" zei ik. "In de keuken, de computerkamer en de woonkamer is hij niet."
"Misschien in de kamer van iemand anders?" zei Frisk, die zijn deken pakte en naar onze badkamer liep. "Hier is hij ook niet."
Ik liep weer de kamer uit en onderzocht eerst alle deuren die boven in de hal waren. Ik ging naar de deur van Toriel's kamer en sloeg er twee keer met mijn hand tegen, wat een soort kloppen voor moest stellen.
"Wie is daar?" hoorde ik Toriel vragen aan de andere kant van de deur.
Ik deed de deur open en gebaarde Frisk dat hij ook mocht komen. Ik liep vervolgens verder de kamer in en zag Chara bij Toriel op het bed zitten!
"Chara!" riep ik. "Ik was je kwijt!" Ik rende op hem af en gaf hem een knuffel.
"Chara, ben je daar?" vroeg Frisk vanaf de deuropening.
"Ik was 's nachts hier" zei Chara. "Voelde me niet lekker." Hij ging van het bed af en op de vloer zitten.
"Chara had hoofdpijn gekregen vannacht" legde Toriel uit. "En hij wilde jullie niet storen, dus is hij maar hier komen liggen en heeft het uitgelegd."
Ik besloot Chara maar te ondersteunen, dus ik hielp hem eerst met het op de vloer staan, waarbij ik zelf bijna viel en moest lachen.
"Zal ik jullie maar aankleden?" zei Toriel. "Het is intussen allang tijd geweest." Ze nam mij op haar rug en Frisk en Chara in haar armen, waarna ze naar onze kamer liep en bij ons één voor één het haar borstelde, de luier verwisselde en de kleding aandeed.
"Chara, wat er ook gebeurt, ik ben bij je" fluisterde ik in Chara's oor, waarbij hij een bevestigend knikje gaf.

De tijd vloog voorbij, en het bleef maar regenen.
"Wat een ongelooflijk saai weer is het vandaag..." zuchtte Sans.
"Niet eens om met ze naar buiten te gaan!" klaagde Papyrus.
"Of boodschappen te halen..." zei Napstablook, "tenzij je achter je computer zit..."
De jongens en ik verveelden ons ook te pletter. We konden niets meer dan met onze lievelingsknuffel en speentje op de sofa zitten en voor ons uit kijken.
"Ik naar buiten" zuchtte ik. "Morgen mag niet regenen."
"Van dit weer word ik nog verdrietiger dan normaal..." zuchtte Napstablook, die zachtjes begon te wenen. Ik ging naar Napstablook toe en begon hem zachtjes te strelen.
"Niet wenen" zei ik. "Het is goed." Sans en Papyrus keken naar me alsof ik zei dat het weer goed was, maar nee, dat was natuurlijk niet het geval.
"Hij wordt snel verdrietig" zei Sans, "wat lief dat jij hem dan rustig wil maken." Hij las verder in zijn boek en nam zo nu en dan een klein teugje van zijn koffie.
"Zielig voor Blooky" zei Frisk. "Ik voel me net zo." Ik keek een beetje geschrokken om en zag inderdaad dat minuscuul kleine tranen zich vormden in Frisk's ogen.
"Het is niet erg, Frisk" zei Papyrus. "Napstablook en jij zijn heus niet de enige die een beetje verdrietig worden door de regen." Hij nam Frisk op schoot en streelde hem zachtjes over zijn rug.
"Mettie" riep ik. "Blooky is verdrietig." Ik bood Napstablook zelfs mijn knuffel aan, maar hij weigerde steeds. Ik zou echter niemand mijn speentje aanbieden, want die was helemaal van mij.
"Wat zeg je me nu?" zei Mettaton, alsof hij verbaasd was. "Wie heeft dit gedaan?"
Ik wees naar het raam. Al die regendruppels kon ik helaas niet aanwijzen.
"Wie bedoel je precies?" vroeg Mettaton.
"Ze bedoelt de regen" zei Sans van achter zijn boek.
"Ik wilde Blooky Adi lenen" zei ik, "maar hij wil niet. Ik hem niet mijn speentje lenen, die is van mij." Ik schudde hevig mijn hoofd.
"Weet je, liefje" zei Mettaton, "hij heeft mij al. Een speentje is misschien ook wel slecht voor zijn tanden, dus hou die inderdaad maar voor jezelf." Hij nam Napstablook bij zich en begon hem te knuffelen en te strelen. Ik ging intussen terug naar de sofa waar Chara was. Ik twijfelde eerst wel of ik wilde zitten, want Chara was blijkbaar in slaap gevallen. Zijn ogen waren ontspannen gesloten en hij had Tangerine tegen zijn borst aan.
"Nu stil zijn" zei ik zachtjes. "Chara slaapt." Ik ging stilletjes naar het speelhoekje en pakte de pluchen blokken, zodat dat geen lawaai zou geven als ik ze om liet vallen.
"Mogen de knuffels erbij?" vroeg Frisk, die al zo'n beetje in de kist was gedoken om ze te zoeken.
Ik knikte, en gelijk vloog er een konijn tegen mijn toren aan, die abrupt omviel. Dit was niet erg, want het gaf ten eerste geen lawaai, en ten tweede wist ik toch niet zoveel te bouwen.
Uiteindelijk resuleerde het erin dat ik van de blokken een soort muurtje bouwde zonder dak, omdat er anders blokken in het midden vielen en Frisk de knuffels er niet in kon zetten.
"Als het regent" zei ik, "mogen ze niet nat worden."
"Wacht" zei Frisk, die weer in de kist dook en er een wit doek uit haalde, die hij over het muurtje heen deed. "Een dak."
"Slim van je" zei ik, terwijl ik Frisk een knuffel gaf. Ik was in de tussentijd erg moe geworden, dus ik ging naar de sofa waar Chara zat, rolde me op tot een bal, nam mijn knuffel bij me en sloot mijn ogen. Ik voelde mezelf na een tijdje langzaam weg 'zweven' (het gevoel dat je wel eens voelt als je echt in slaap valt).

Ik werd wakker van iedereen die begon te praten. Ik deed moeizaam mijn ogen open en wreef deze uit. Ik ging langzaam rechtop zitten en bekeek de woonkamer. Volgens de klok was het kwart over 12.
"Hallo, meisje" zei Sans, die voor me was gaan zitten, "ben je al wakker?" Ik was te moe om te antwoorden, maar wakker was ik al wel... een beetje. Ik keek links van me en zag dat Frisk ook op de bank was gaan liggen. Hij en Chara sliepen nog. Ik hoopte maar dat ze snel wakker werden.
"Iemand heeft trouwens iets voor je" zei Sans. "Niet kijken." Hij deed zijn hand voor mijn ogen, waarbij ik wel een beetje door zijn vingers kon kijken, maar niet precies kon zien wat er precies gebeurde.
Tijd kroop voorbij, maar op gegeven moment werd ik wel op iemands schoot geplaatst, mijn speentje werd ook uit mijn mond gehaald en kreeg ik er iets anders voor in de plaats... mijn fles. Ik haalde Sans' hand voor mijn ogen vandaan en zag dat ik bij Alphys op schoot zat.
"Lean, kijk eens wie dat is!" zei Sans.
"Alphys!" riep ik blij, en ik begon op de speen van de fles te zuigen.
"Hallo, krullenbol" zei Alphys en ze haalde haar hand voorzichtig door mijn haar. "Heb je lekker geslapen?"
Ik knikte, en ging met mijn hoofd tegen haar borst liggen. Tevreden zuigend luisterde ik naar haar kloppende hart, dat mij rustig maakte.
Ik zag dat Chara ook langzaam wakker werd en rechtop probeerde te zitten, maar hij liet Tangerine vallen en begon meteen te wenen. Sans schoot te hulp en gaf Chara zijn knuffel weer terug, waarbij hij meteen stil werd.
Ik zwaaide naar Chara, die terug zwaaide en gelijk jaloers naar mij keek, omdat ik een fles had gekregen. Ik lachte iets en bleef met die kleine grijns aan de fles zuigen totdat deze leeg was.
Alphys zette me weer op het zitoppervlakte van de sofa neer en ging naar de keuken, waarschijnlijk om de fles voor Chara klaar te maken.
Wedden dat Frisk dit als eerste ziet als hij wakker wordt, dacht ik, dat hij dan ook jaloers zal worden?
Ik nam mijn speentje weer in mijn mond en keek naar Frisk, die nog steeds lag te slapen. Hij lag opgerold als een bal met zijn dekentje over zich heen en zijn speentje in. Net een klein engeltje met een lichtgele huid en donkerbruin haar. Het deed me precies denken aan Chara als hij nog ligt te slapen, alleen met de verschillen dat hij een bleke huid heeft, net als ik, roze wangen van nature en roodachtig haar.
Ik ging voorzichtig naar Frisk toe en aaide hem met mijn wijsvinger over zijn wang. Hij gaf geen kik, want ik deed het natuurlijk zachtjes.
Even later kwam Alphys terug uit de keuken en nam Chara op schoot, waarna hij de fles kreeg. Hij keek naar Frisk, die nog steeds niet wakker was.
"Maak hem maar zachtjes wakker" zei Sans. "Dan krijgt hij sneller zijn fles." Ik probeerde Frisk te zoenen, maar ik was zo gehecht aan mijn speentje dat ik deze weigerde uit te doen. Dus deed Sans hem even uit, stopte hem in mijn hand en ik zoende Frisk zachtjes op zijn wang, waarbij één van zijn ogen knipperde als milliseconden. Op gegeven moment deed hij zijn ogen open, wreef ze uit en ging rechtop zitten.
"Lekker geslapen, mannetje?" vroeg Sans, die Frisk over zijn hoofd aaide. Ook Frisk was nog te moe om te antwoorden, en trok zijn dekentje over zich heen om schijnbaar minder kou te vatten.
Ik keek naar de televisie die uit stond, en hoorde Napstablook lachen vanaf de andere sofa. Ik wilde eens weten waarom hij lachte, dus ik deed mijn speentje weer in, ging van de sofa en liep naar de andere sofa.
"Hé, je bent weer wakker!" zei Mettaton, die er ook zat, en mij op zijn schoot tilde. "Goed geslapen, snoepje?"
"Ja" zei ik, terwijl ik nog steeds naar Napstablook keek, die niet kon stoppen met lachen.
"Wat is er, schatje?" vroeg Mettaton, die in dezelfde richting als ik keek, maar niet op Napstablook gericht.
"Waarom Blooky lachen?" vroeg ik.
"Hij zag jou Frisk wakker maken" lachte Mettaton, "met een zoentje op zijn wang! Wat lief van je, dat je hem niet zo ruw wakker wil maken. Ik ben echt altijd geneigd om dat te doen." Hij gaf me een stevige knuffel en een zoentje op mijn voorhoofd, wat mij deed lachen.
Als ik van een regenachtige middag kon genieten, was dat meestal met een beetje slapen, rustig aan doen en knuffelen, want dat gaf me de meeste rust.
Vanaf de andere sofa zag ik dat Frisk nu ook aan zijn fles was, maar deze keer door Sans gegeven. Chara stond in het midden van de kamer en zocht naar mij.
"Chara" riep ik. "Ik ben hier." Chara keek om en wilde ook op de sofa, maar het erop komen ging moeilijker dan er vanaf gaan.
"Mettie, ik ook zitten" zei Chara. "Mag dat?"
"Natuurlijk, jongen" zei Mettaton, die Chara op de sofa tilde en hem naast mij neerzette. Ik was heel blij om hem te zien en gaf hem een knuffel.
"Lekker geslapen en geluncht?" fluisterde Chara in mijn oor.
"Ja" fluisterde ik terug, "en jij?"
"Ik lag als eerste te slapen" fluisterde Chara, "dus ik mocht eigenlijk die fles als eerste, waarop jij het volgende krijgt." Hij stak zijn handen onder mijn oksels en begon mij te kietelen, waarop ik net zo hard moest lachen als Napstablook dat net deed.
"Chara, stop!" giechelde ik. "Mijn luier wordt nat!" Hierop stopte Chara abrupt met kietelen en voelde aan mijn luier, waarop hij schrok. Hij zat zo vol dat hij op springen stond, dus ik ging van de sofa af, ging voor Mettaton staan en trok mijn broek naar beneden.
"Meisje, laat me toch niet zo schrikken!" grapte Mettaton. "Je had me wel even eerder kunnen zeggen dat je luier nat was." Hij nam me op mijn arm en ging naar boven, niet even de moeite genomen om mijn broek terug naar boven te doen, zodat mijn doorweekte luier zichtbaar was.
Eenmaal aangekomen op de kamer werd mijn luier verwisseld, en dat voelde een stuk beter aan dan zo'n nat en klam stuk kunststof aan je achterste.
"Mettie" zei ik, "ik vind je lief."
"Ik vind jou ook lief, meis" zei Mettaton, die mij van de commode af tilde en mij nog eens knuffelde. Hierna gingen we weer naar beneden en zat ik weer bij de jongens op de sofa.
"Sorry van net" fluisterde Chara, "ik had dat niet mogen doen. Ik wist wel dat je altijd sneller urineerde van kietelen, maar dat was ik even vergeten..." Zijn wangen werden dieprood als perfecte kersen.
"Maakt niet uit" fluisterde ik terug en ik sprong vol op Chara, waarbij hij op zijn rug landde en begon te lachen.
"Help!" giechelde Chara.
"Gevangen!" riep ik en besloot maar wraak terug te nemen door Chara de kieteldood te geven. Hij kon na een halve minuut al niet meer stoppen met lachen, hoewel ik er allang mee gestopt was.
"Wat is er zo leuk?" vroeg Frisk.
"Ik heb Chara gekieteld" zei ik. "Hij deed het eerder bij me." Frisk begon te lachen, maar niet zo hysterisch als Chara dat deed.
Chara was zo nu en dan stil, maar begon dan plotseling weer te lachen van het gevoel alsof hij gekieteld werd. Als hij stil lag, probeerde ik aan zijn luier te voelen, maar dan als mijn hand bijna bij zijn broek was, lachte hij weer. Dus ik besloot hem maar 'wakker te maken' uit zijn gelach.
"Chara" zei ik. "Laat eens voelen."
Chara stopte gelijk met lachen en ging rechtop zitten, waarbij ik eindelijk even rustig aan zijn luier kon voelen. Deze was tot grote verbazing nog droog gebleven, al is het redelijk normaal dat er wat urine vrijkomt tijdens gekieteld worden.
"Ik hield het in" zei Chara. "Nu gaat dat niet..." Halverwege zijn zin keek hij even omlaag, maar slaakte toch een zucht van opluchting.
Ik begon te lachen van hoe plotseling dit ineens gebeurde.
"Je hebt je dag vandaag wel hè?" hoorde ik Toriel zeggen van achter haar computer.
"Dat heeft ze zeker" zei Sans, die de krant aan het lezen was.
Ik wist niet waarom, maar het gebeurde niet vaak, dat ik in één dag vaak moest lachen.

De avond viel, en het was nog steeds niet gestopt met regenen. Sterker nog, het regende veel harder, maar dat mocht het avondeten niet ruïneren, want stoofpot was altijd lekker. Vooral op koude dagen als deze en met moeders als Toriel, want die kon koken als de beste.
Terwijl na het eten vrijwel iedereen de afwas deed, zaten de jongens en ik boven op het kussen, wachtend tot we eindelijk in bad mochten.
"Heb je weer zin in hier te slapen, Chara?" vroeg Frisk.
"Ik hoop niet dat ik opnieuw hoofdpijn krijg" zei Chara, "dus zeker wel."
"Ik vond het best wel leuk gisteren" zei ik, "toen we gingen slapen met de glow-in-the-dark speentjes. Weet je, die moeten we maar als onze speentjes voor in bed gebruiken."
"Goed idee" zei Frisk. "Want overdag kun je ze altijd al zien, en is het zinloos om ze in het licht op te laten laden terwijl je er zelf bij zit."
Om ongeveer 7 uur kwam Undyne opdagen en die deed ons in bad. Het eerste dat ze altijd deed voordat wij in bad gingen, was een spons over de plekken halen waar het ergste vuil zat, bijvoorbeeld ons gezicht waar meestal het eten zat. Niet over onze streek, want die had ze al schoongemaakt toen onze luier uit ging.
"Mag ik er nou in?" vroeg Frisk ongeduldig.
"Eens kijken of het water goed is" zei Undyne, die haar vinger in het badwater stak, maar hem er gauw weer uit haalde. "Au, dat water is te heet." En ze veranderde de temperatuur van de kraan, waarna ik mijn hand erin wilde steken, maar die werd gauw opzij gehaald.
"Het kan nog erg heet zijn" zei Undyne, die zelf zo nu en dan voorzichtig voelde totdat het water goed op temperatuur was. Ze zette mij en de jongens één voor één in het bad en maakte met dezelfde spons de rest van ons schoon.
Ik pakte intussen een klein bakje van de rand, vulde deze met badwater en gooide deze regelmatig over mijn hoofd heen, zodat ik goed nat was.
"Jullie ook?" vroeg ik aan de jongens, toen ik ze ook ieder een bakje gaf. Ze deden precies hetzelfde, en Chara's haar zag er gelijk bruin bijna zwart uit.
We gingen na een kwartier het bad uit, werden afgedroogd, kregen een luier aan en mochten onze tanden poetsen terwijl we voor de nacht aangekleed werden.
Na deze hele toestand zaten we weer beneden op de sofa, alledrie met onze knuffel en speentje, kijkend naar cartoons. Daar werden we overigens rustig van, want het ware niet zulke drukke cartoons, en ik vond het fijn dat de zender altijd rekening hield met de tijdstippen en de programma's samen.
Toen er niets meer op televisie was, zette ik met de afstandsbediening de televisie uit, ging van de sofa af en naar boven. Ik keek nog even op de klok in de hal, en het was kwart voor 9. Hoe dan ook, ik wilde al slapen.
Ongeveer 5 minuten later lagen de jongens ook al in hun bed, en wenste Toriel ons een goedenacht na een serie knuffels en nachtzoenen. Ik viel na circa drie kwart minuut al snel in slaap...

Maar helaas. Ik werd al snel weer wakker van regen die nog harder tegen de ruiten tikte en zelfs van gedonder. Ik was bang voor onweer, dus er was vrijwel niets dat ik kon doen, behalve me onder de dekens verstoppen en mijn knuffel over mijn gezicht heen leggen.
"Half 11" hoorde ik Chara zeggen. Hij klonk bang. Ik nam Adi weer tegen mijn borst en keek Chara aan. Zijn ogen stonden vol tranen.
"Je bent niet de enige..." zei ik, waarna ik zacht begon te wenen.
Frisk lag op zijn rug met zijn ogen wijd open. Hij was ook echt bang, maar weende pas toen de zoveelste harde donderslag klonk, waarbij Chara ook begon en ik mijn metaforische volumeknop ook omhoog zette, zodat het echt hartverscheurend klonk.
"Ik ben zo bang!" weende Frisk. "Ik wil mama!"
"Mama!" begon ik te roepen. "Sans! Mettie! Undyne!" Geen antwoord, dus ik moest zelf maar mijn bed uit.
"Ik ook mee...!" snikte Chara, waarbij ik de jongens gebaarde dat zij mochten komen. Daar stonden we dan, in de hal, wachtend op antwoord. Ik hoorde Mettaton praten vanuit Napstablook's kamer, dus dan zou Napstablook ook wel bang moeten zijn voor onweer.
"Ik ben bang..." zei Frisk, terwijl hij zich achter Chara verstopte en met zijn deken zijn tranen droogde.
"Mama?" zei Chara zachtjes. Hij probeerde normaal adem te halen, maar dat resuleerde al snel in hyperventileren. Mozeszijdank dat hij geen astma had, anders zou het echt dubbel paniek zijn geweest.
Ik zakte neer op de vloer en weende alleen maar harder, hopend dat iemand dit op zijn minst op zou merken. En dat werkte schijnbaar.
"Hé, schatjes, wat is er aan de hand?" hoorde ik Mettaton vragen. "Waarom wenen jullie zo hard? Jullie deden Napstablook best wel schrikken."
"Ik ben bang..." weende Chara.
"Ik ook" snikte Frisk.
Ik zei niets, ik kon alleen maar opgerold tot een bal liggen wenen van de angst.
"Als jullie echt zo bang zijn" zei Mettaton, "mogen jullie wel bij iemand liggen. Frisk, wil jij bij Sans liggen?"
"Nee, ík bij Sans" zei Chara. "Frisk wil bij mama."
"Dan zorg ik daar wel voor" zei Mettaton, die de jongens op zijn armen nam, mij verbijsterd achterlatend. Betekende dit dat ik bij hem mocht liggen? Alsof ik zijn... meest geliefde dochter was?
Ik hoorde verder niemand meer in huis. Mettaton was vast de laatste die nog wakker was. Ik hoorde alleen Frisk bij Toriel en Chara bij Sans op de kamer komen, en nog een beetje gepraat dat ik niet verstond.
"Kom jij maar bij mij liggen, zoetje" zei Mettaton zachtjes, terwijl hij mij optilde. "Maar niet voordat ik je luier nog even heb verwisseld." Dat had ik niet eens door! Ik had blijkbaar mijn luier bevuild toen ik daar zo op de vloer lag. Maar gelukkig duurde het verschonen niet zo lang, en mocht ik algauw bij Mettaton op de kamer liggen.
"Ik ben zo bang..." snikte ik nog toen ik daar eenmaal in het bed lag.
"Dat is niet erg, schatje" zei Mettaton zachtjes. "Blooky was ook bang voor het onweer, en jullie waren heus niet de enige." Hij nam me dicht tegen zich aan en streelde me over mijn rug, wat mij rustig en ook redelijk slaperig maakte.
"Mettie" zei ik, "ik wil slapen."
"Dat zal ook snel gebeuren" fluisterde Mettaton. "Weet je, jij bent me wel een klein snoepje." Hij begon zachtjes te zingen en streelde me nu ook over mijn schouders en achter in mijn hals. Dat maakte me zo kalm, dat ik gelijk ontspande, me op mijn buik draaide en mijn ogen sloot.
Mettaton gaf me nog een knuffel en een zoen op mijn wang, en hierna was ik algauw echt in slaap gevallen.

 

[Abbjornnl]

En weer een goed stuk