Geschreven door: Pieter
(deel 1)
Hoofdsstuk 1 - De eerste leugens
"Stop eens!" Riep ik naar de chauffeur, terwijl ik omhoog kwam uit de leren bekleding van de achterbank van de grote auto. Ik tuurde door het raam van het portier naast me, terwijl we stopten vlak voor het grote ijzeren hek dat de openbare weg scheidde van onze oprijlaan. De auto kwam tot stilstand en zowel mijn vader als de chauffeur keken me verbaasd aan. Ik stapte uit en liep naar de weg. Het enige licht kwam van de verlichting naast het ijzeren hek. Het zette het natte oppervlak van de weg in een glinsterend schouwspel. Ik kneep mijn ogen samen en liep nog een paar stappen naar de weg toe, voordat ik me schouderophalend omdraaide en terug naar de auto liep.
"Waar kijk je naar?" Vroeg mijn vader die inmiddels ook uit de auto was gestapt. Hij sloeg een donkere lange jas om zich heen, zich beschermend tegen de regendruppels die gestaag uit de hemel vielen. Een windvlaag deed de takken boven ons bewegen en het regenwater van de bladeren stortte zich op ons.
"Ik weet het niet, ik dacht..." Zei ik vertwijfeld, maar ineens hoorde ik wat achter me ritselen. Een donkere gestalte stapte uit de berm de weg op, uit de schaduw van het struikgewas en in het licht van de lantaarn van het hek. De gestalte had zijn capuchon over zijn hoofd getrokken en was ook in het flauwe licht niet herkenbaar. De jas was doorweekt en ook de spijkerbroek zat onder de natte plekken van de regen.
"Peter, ik..." Hoorde ik een schorre, vrouwelijke stem fluisteren en ik zag hoe twee handen de capuchon naar beneden trokken. Ineens herkende ik het getekende gezicht, vertrokken van de kou en een paar natte plukken haar hingen over haar voorhoofd.
"Suzanne?" Riep ik verbaasd uit, terwijl Suzanne langzaam op me toe liep. Mijn vader stond naast me, hield zijn jas nog steeds stevig dicht. Hij keek me vragend aan.
"Ken je haar?" Ik knikte.
"Ze zit bij me op school." Zei ik terwijl ik naar Suzanne toe liep. Hoe dichter ik bij haar in de buurt kwam hoe meer ik me realiseerde dat er wat met haar gebeurd was. Ze zat onder de modder, haar spijkerbroek was ingescheurd bij haar rechtervoet, er zaten donkere vegen over haar gezicht en haar handen waren geschaafd en vuil.
"Wat...Wat is er gebeurd?" Vroeg ik bezorgd. Met glazige ogen keek ze me aan. Ze rilde een ogenblik en stamelde wat onverstaanbare woorden. Langzaam begon het weer wat harder te regenen en mijn vader draaide zich abrupt om. Hij opende de kofferbak en pakte een paraplu voor me.
"Ze kan zo niet in de auto." Zei hij kortaf en ik verbaasde me een beetje over zijn afkeurende houding. Natuurlijk kon ik haar zo niet achterlaten en wilde ik haar helpen. Ik pakte de paraplu van hem aan en snel draaide hij zich om en stapte de auto in. Hij wenkte naar de chauffeur en de auto reed door de poort heen. Verbaasd keek ik de auto na, voordat ik na een paar seconden de paraplu opende en me naar Suzanne draaide. Ze stond er afwezig bij en bleef me maar met die glazige blik aankijken. Ik liep naar haar toe, ging dicht naast haar staan en hield met de paraplu ons beiden uit de regen.
"Ik... Ik dacht dat..." Stamelde ze zachtjes, maar ze kwam niet uit haar woorden.
"Zullen we eerst maar eens snel naar huis lopen, dan kunnen we binnen wel praten." Zei ik en legde een arm over haar doorweekte schouder. Ze knikte en dicht naast elkaar liepen we door de poort heen. De geasfalteerde oprijlaan maakte al vrij snel een bocht en door de dichte begroeiing langs de weg verdween de poort uit het zicht. De begroeiing hield op en we keken beiden over de grote open ruimte voor het landhuis dat verderop tegen de bosrand stond. Suzanne keek verbaasd naar het enorme huis, terwijl we langs de rand van de open ruimte liepen.
De weg leidde ons met een omweg naar de voorkant van het huis. Suzanne leunde steeds meer tegen me aan en haar pas was onstabiel en onzeker. Ik keek naar haar wit weggetrokken gezichtje en diepliggende ogen, en haar grimas. Ze leek helemaal niet meer op de vrolijke meid die bij mij in de klas zat, die met haar brutale opmerkingen en soms tegendraadse gedrag regelmatig voor wat opschudding zorgde.
Mijn vader wenkte vanuit een zijdeur naar me, en ik bracht Suzanne via deze naar de bijkeuken waar ze neerstortte op een houten keukenstoel. Er lag een deken klaar die mijn vader waarschijnlijk voor ons had opgezocht, en die sloeg ik om haar heen. Met een handdoek veegde ik haar gezicht droog, en droogde haar haren wat, zodat het water niet meer over haar gezicht naar beneden stroomde. De zwarte vegen op haar gezicht verdwenen echter niet. Ik hoorde het belletje van de magnetron en mijn vader pakte een dampende kop met chocolademelk uit de magnetron en zette het voor Suzanne op de tafel.
"Ze kan hier niet blijven. Als ze weer wat bijgekomen is kun je de chauffeur vragen of hij haar thuisbrengt." Zij mijn vader nors en verliet daarna de bijkeuken. Ik pakte de kop chocolademelk beet en bracht het naar Suzanne's gezicht toe. Heel voorzichtig zette ze haar lippen tegen de mok en dronk met kleine teugjes. Rillend trok ze de deken nog eens strakker om haar heen.
Langzaam kreeg ze weer wat kleur in haar gezicht, en halverwege de kop chocolademelk kwam haar rechterhand onder de deken vandaan en nam ze de mok met een miniem glimlachje van me over. Haar slokken werden groter naarmate de inhoud van de kop afkoelde. Haar trillen werd minder en toen ze de lege kop terug op tafel zette zag ze er alweer een stuk beter uit.
"Ik... Ik wilde je vragen of... of je kon helpen met wiskunde en scheikunde." Stamelde ze voorzichtig, nog zonder dat ik om een verklaring had gevraagd. Ik keek haar niet begrijpend aan.
"Je... Je woont verder weg dan ik dacht, en... en ik ben in het donker gevallen met de fiets." Ging ze stamelend verder. "Ik... De fiets wat kapot en ik dacht dat... dat ik maar beter verder kon gaan, dan terug, maar... maar het was verder dan ik dacht." Weer glimlachte ze heel voorzichtig en even zag ik weer de glanzende ogen die ik bij haar gewend was. Inderdaad woonden we verder van de stad vandaan dan de straatnaam en het huisnummer in eerste instantie deden vermoeden en ik kon me ook heel goed voorstellen hoe ze in het donker en in de regen met haar fiets kon zijn gevallen. De provinciale weg die vanuit de stad langs dit huis liep was bochtig en slecht verlicht.
"Maar het is nu halfnegen?" Vroeg ik verbaasd. Had ze er dan zo lang over gedaan. Suzanne keek een ogenblik naar beneden en een lichte blos kwam op haar wangen. Ze haalde haar schouders op.
"Ik... Ik ben na het eten weggegaan, maar ik... ik durfde niet aan te bellen, ik wist niet dat..." Ik glimlachte. Het hek en de poort die ons huis van de buitenwereld afsloot had haar duidelijk afgeschrokken en laten realiseren dat ik niet in een rijtjeshuis woonde. Haar blik gleed over haar eigen lichaam naar beneden, naar de gescheurde broek die onder de deken uit kwam, en naar de doorweekte schoenen.
"Ik... Ik durfde niet meer." Glimlachte ze beschaamd. En ik lachte haar bemoedigend toe. Met veel pijn en moeite, letterlijk en figuurlijk, had ze haar bestemming bereikt, maar met doorweekte en vieze kleren had ze zich gerealiseerd dat ze voor een groot en net huis stond. Ik kon me goed voorstellen dat ze dan niet meer durfde aan te bellen.
Suzanne schoof onrustig op de stoel heen en weer, terwijl ze om zich heen keek en onze bijkeuken bekeek. De deken die ze nog steeds om zich heen geslagen had zakte van haar rechterbeen af, terwijl Suzanne nog net iets verder op haar stoel draaide. Met haar benen iets gespreid op de stoel zat merkte ik ineens de natte plek in haar kruis op. Natuurlijk waren haar jas en broek op veel meer plaatsen nat, maar deze natte plek kon bijna onmogelijk door de regen gebeurd zijn. De natte plek zat precies tussen haar benen in en had aan beide zijden uitschieters naar beneden. Ik vroeg me nog een ogenblik af dat dit gebeurd had kunnen zijn toen ze met haar fiets was gevallen, maar een meer logische verklaring was dat ze in haar broek had geplast. Ik keek nog een enkele keer naar haar kruis om zeker te zijn van mijn zaak, maar ik twijfelde niet meer aan mijn conclusie.
"Wil je nog een kop warme chocolademelk?" Vroeg ik en Suzanne knikte. Ik wilde haar niet meteen met haar ongelukje confronteren en kon begrijpen dat ze dit ongelukje niet aan de grote klok zou hangen. Ik stond op en maakte een nieuwe kop chocolademelk voor haar klaar. Suzanne keek stilletjes voor zich uit, terwijl ik me afvroeg hoe het kwam dat ze in haar broek had geplast. Waarschijnlijk had het iets met de val te maken. De magnetron rinkelde weer en ik zette de dampende kop weer voor haar neer. Ze wilde hem meteen beetpakken, maar ik reikte naar haar hand. Ik pakte haar hand voorzichtig beet en draaide hem om. Haar handpalmen waren geschuurd en de schaafwondjes waren vuil. Suzanne haalde haar schouders op.
"Ik viel met de fiets, het valt mee, ik voel er bijna niets van." Zei ze, zichzelf af en toe herhalend.
"Was dat ook het moment dat je in je broek plaste?" Vroeg ik, zonder gemeen te willen zijn. Suzanne wilde net de warme mok oppakken, maar zette hem met een klap weer op tafel. Haar gezicht werd langzaam vuurrood en ze keek me een ogenblik aan voordat ze haar gezicht wegdraaide.
"Nee... Ik... Ik heb niet..." Stamelde ze, maar haar reactie verraadde haar. Eigenlijk wist ik al dat ze in haar broek had geplast, maar nu wist ik het honderd procent zeker. Ik probeerde vriendelijk te glimlachen en haar niet ongemakkelijk te laten voelen, maar dat lukte niet.
"Kom, het geeft niets. Je bent gevallen! Je hoeft er niet over te liegen, niemand zal je uitlachen of het doorvertellen." Zei ik, maar Suzanne bleef standvastig haar hoofd schudden, met een beschaamd gezicht stotterde ze nogmaals een ontkenning.
"Nee... Echt niet... Het komt door... door de regen, of... of toen ik viel." Ze ontweek mijn blik, terwijl ze de deken weer over zich heen trok en haar bovenbenen aan het zicht onttrok. Ze hield de deken nu met een hand stevig op zijn plaats, terwijl ze met haar andere hand de warme chocolademelk naar haar lippen bracht. Ze nipte ervan, en toen ze merkte dat ik niet over haar natte broek doorging leek ze langzaam ook weer wat meer te ontspannen. Na een minuutje stilte durfde ze de stilte te doorbreken.
"Wil je me helpen met wiskunde en... en scheikunde?" Vroeg ze voorzichtig en ik knikte. Ik had Suzanne altijd wel een aardige meid gevonden en alhoewel we nog weinig met elkaar opgetrokken waren, leek het me dat we wel goed met elkaar op zouden kunnen schieten. Over een paar dagen zouden de tentamens beginnen en zowel Suzanne als ik zouden met de meeste vakken geen problemen hebben. Ik verwachte voor mezelf wat problemen met de talen, maar mijn vader had me geholpen door me mee te nemen naar Frankrijk en Duitsland waar hij voor zijn bedrijf naar toe had gemoeten. Mijn mondelinge examens zag ik inmiddels met veel meer vertrouwen tegemoet. Ik knikte naar Suzanne ten teken dat ik haar wel wilde helpen.
"Veel tijd hebben we niet meer, toch? Twee dagen, of zoiets?" Vroeg ik en Suzanne knikte.
"Wiskunde is op donderdag, scheikunde op vrijdag." Het was nu maandag en al bijna negen uur.
"Als we morgenochtend beginnen hebben we nog maar twee dagen. Heb je er erg veel moeite mee?" Vroeg ik en Suzanne knikte voorzichtig. "Wil je blijven slapen? Dan kunnen we morgenochtend meteen beginnen." Zei ik, maar Suzanne twijfelde en haalde haar schouders op. Ze herinnerde zich nog de woorden van mijn vader.
"Maar je vader? Hij..." Stamelde ze, en ik lachte.
"Er stond een zwerver voor de deur, onder de modder en in gescheurde kleren. Als jij je hebt gedoucht en schone kleren hebt aangetrokken is er niets meer aan de hand." Nog steeds was Suzanne niet overtuigd, ze twijfelde of ze wel wilde blijven slapen. Ze keek een ogenblik besluiteloos voor zich uit. Wat mij betreft maakte het niet uit, maar het was wel gemakkelijker als ze bleef slapen. We zouden meer tijd hebben om samen te studeren. Zelf had ik ook nog weinig aan wiskunde gedaan, maar ik vertrouwde erop dat ik dat de komende dagen wel kon inhalen.
"Weet je wat? Denk er nog maar even over na, maar aangezien je zo toch niet naar huis kunt zal ik je eerst maar even naar een badkamer brengen, toch?" Suzanne knikte. "Ik kan vast wel wat droge kleren voor je vinden. Heb je de chocolademelk op?" Vroeg ik en Suzanne knikte. Ik stond op en Suzanne deed hetzelfde.
"Trek je schoenen hier maar uit, anders zijn je voetstappen door het hele huis te zien." Glimlachte ik en Suzanne zakte weer op haar stoel en boog voorover. Ze trok de natte veters van haar gympen los en schopte haar schoenen uit. Haar eens zo witte sokken waren doorweekt en zwart van de modder. Ik bukte voor haar neer met de handdoek in mijn handen en veegde haar voeten droog. Suzanne stond op en hield de deken nog steeds om zich heen. We lieten haar jas en schoenen achter in de bijkeuken en ik liep voor haar uit het huis door. Via een klein gangetje kwamen we in de centrale hal uit, die de hele hoogte van het oude herenhuis omvatte.
Suzanne liep vlak achter me aan, nieuwsgierig om zich heen kijkend. We liepen over de brede trap naar de eerste verdieping. Ik keek even om naar Suzanne, het leek alsof ze af en toe schichtig om zich heen keek om te zien of mijn vader niet toevallig ergens in de buurt was. Misschien was ze een beetje bang geworden voor die norse kerel die haar had verteld dat ze niet kon blijven, nog voordat ze er zelf over had nagedacht. Boven op de galerij draaiden we rechtsaf, door een deur, een veel kleinere trap op. Boven kwamen we op mijn zolderkamer die bijna de gehele breedte van het huis overspande. Dikke houten balken van het dak staken schijnbaar kriskras door de kamer heen. Een zestal grote dakramen zorgde voor het gestage getik van de regen.
Suzanne keek om zich heen terwijl ik de schakelaar van de verlichting omhaalde en de zolderkamer door een groot aantal verborgen spots in een sfeervol verlichte ruimte omgetoverd werd. Terwijl ze op haar plaats net voorbij het gat van de trap bleef staan draaide ze zich langzaam volledig rond. Ze bekeek de zithoek aan het uiteinde van de driehoekig gevormde kamer. De schuine kanten van het dak kwamen zo'n vijf meter boven ons samen, terwijl dwarsbalken met regelmatige tussenpozen op zo'n twee en een halve meter hoogte dwars door de kamer liepen. Mijn bed stond onder een van de grote dakramen en was netjes opgemaakt. Een paar grote planten gaven de kamer een gezellig uiterlijk.
Aan de andere kant van het trapgat zat de deur naar mijn badkamer. Ik liep er naar toe en gebaarde Suzanne. Ze schrok op uit haar bewonderende rondblik en kwam naar de badkamer. Ze liep langs me heen en stapte met haar blote voeten op de koele tegels. Ik liep achter haar aan en draaide de kraan in de douchecel open. Met het bad, de wastafel en het toilet ook nog in deze badkamer was het wel een beetje krap, maar er was ruimte genoeg om normaal te kunnen lopen. Er kwam al snel een vochtige damp boven de met matglas omringde douchecel uit. Suzanne keek wat ongemakkelijk om zich heen voordat onze blikken zich voor een ogenblik kruisten.
"Ik zal wat schone kleren voor je zoeken. Deze kun je niet meer aan." Zei ik, en Suzanne knikte en leek opgelucht dat ik de badkamer zou verlaten. Ik liep de badkamer uit en liet Suzanne alleen. Ik liep naar beneden en had in de gastenslaapkamer al snel wat kleren gevonden die haar wel zouden passen. Niet alleen vond ik een spijkerbroek die misschien iets te weid was en een shirt en sweater, maar ook nam ik een pyjamapak en pantoffels voor haar mee, aangezien ze misschien zou blijven slapen. Ondergoed was ook makkelijk te vinden aangezien een nichtje van mij hier regelmatig bleef logeren om van hieruit met haar paard lange ritten door het bos te maken. Zij had ongeveer dezelfde maat als Suzanne, en had hier een hele set kleren achtergelaten.
Hoofdstuk 2 - Kinderlijk gedrag
Vijf minuutjes nadat ik haar had achtergelaten beklom ik opnieuw de steile trap naar mijn kamer. Ik hoorde hoe Suzanne zich douchte, hoe het water over haar heen spoelde en onregelmatig in de douchebak stortte. Ik legde de kleren op het bed neer en opende voorzichtig de deur naar de badkamer. Er zat geen slot op de badkamer, aangezien het mijn persoonlijke badkamer was en niemand me normaal gesproken hier zou storen. Ik vond de kleren van Suzanne op de grond en ik kon het niet laten om op zoek te gaan naar haar slipje. Ik vond het onder haar spijkerbroek en het bevestigde mijn conclusie dat ze toch echt in haar broek had geplast. De grote, natte plek in het kruis was het onomstotelijke bewijs. Ik liet het slipje onberoerd en gooide de spijkerbroek er weer overheen.
"Ik leg een badjas en een handdoek voor je over de wastafel." Riep ik naar Suzanne terwijl ik de witte badjas van het haakje naast het bad, aan het andere eind van de badkamer, haalde en ermee naar de wastafel liep.
"OK, ik ben trouwens klaar." Zei ze, terwijl ze de kraam dichtdraaide en haar hoofd achter de deur vandaan stak. Het water droop nog uit haar haren die aan elkaar geplakt over haar schouders hingen. Ik hield de badjas voor haar open, hoog genoeg om me het uitzicht op haar naakte lichaam te ontnemen. Suzanne draaide zich met haar rug naar met toe en stak haar armen in de mouwen en sloeg de badjas stevig om zich heen.
"Dank je wel." Zei ze opgewekt en glimlachend terwijl ze zich naar me omdraaide. Ik keek haar verbaasd aan en mijn blik richtte zich op de zwarte veeg die ze nog steeds op haar wang had staan. Mijn blik gleed naar beneden en ik zag dat haar handen ook nog steeds donkere plekken vertoonden. Ik had nog nooit iemand zo vies onder een douche vandaan zien stappen. Een beetje sprakeloos was ik wel en met mijn handen op haar schouders duwde ik haar voorzichtig naar de spiegel van de wastafel. Toen ze haar eigen gezicht in de spiegel zag gleed haar rechterhand langzaam naar haar wang. Ik stond dicht achter haar en stak mijn beide armen langs haar heen en greep haar beide handen vast en bracht ze omhoog, in het gezichtsveld van Suzanne. Over haar schouder heen keek ik naar het spiegelbeeld van Suzanne.
"Je hebt je nog niet goed gewassen, je bent wat stukjes vergeten." Zei ik verbaasd en probeerde te glimlachen, onzeker over deze vreemde gang van zaken. Suzanne trok haar rechterhand uit mijn grip en wreef over haar vuile wang. Het was inderdaad geen modder, maar het leek wel olie of smeer van de fiets. Misschien had ze geprobeerd haar fiets te repareren en had ze daarna het zweet van haar gezicht proberen af te vegen, meer vuil makend dan schoon.
"Ik... Dat gaat er niet af..." Stamelde Suzanne en mijn verbazing werd er niet minder om. Ik had het gevoel dat ze weer tegen me loog.
"Heb je het wel geprobeerd?" Vroeg ik verbaasd. Suzanne knikte overtuigend.
"Natuurlijk wel, maar het wil er gewoon niet af. Dat geeft niets, het gaat er vanzelf wel een keer af." Lachte Suzanne nerveus, maar ze zag dat ik er niet om kon lachen. Demonstratief veegde ze met haar vieze vingers nogmaals over haar wang, wat op deze wijze inderdaad niets uithaalde.
"Onzin! Natuurlijk wil het er met wat zeep wel vanaf!" Zei ik lichtelijk geïrriteerd en het ogenblikkelijk schudden van haar hoofd door Suzanne maakte mijn humeur er niet beter op.
"Echt, ik heb het speciaal nog geprobeerd." Loog Suzanne, dat las ik gemakkelijk in haar ogen. Ik liet haar linkerhand los en stapte bij haar vandaan. Suzanne draaide zich met haar rug naar de wastafel en keek een beetje angstig naar mijn kwade blik.
"Ach, Suzanne, doe even normaal! Je staat gewoon weer tegen me te liegen. Eerst over je natte broek en nu over dit. Dat is een wel heel erg kinderachtige gewoonte van je." Riep ik haar kwaad en verontwaardigd toe en Suzanne keek geschrokken naar me op. Ze probeerde te redden wat er te redden was en probeerde me nog eenmaal te overtuigen.
"Nee... Ik lieg n..." Zei ze, maar met een handgebaar onderbrak ik haar.
"Houd je mond maar, want er komen toch alleen maar leugens uit!" Riep ik en ik draaide me naar een smalle, hoge houten kast toe, dat met aluminium poten op de donker gekleurde tegeltjes stond. Ik opende het matglazen deurtje en pakte een washandje van het stapeltje tussen de netjes opgerolde handdoeken in die twee van de vijf schappen vulden.
"Volgens mij is je wang met drie vegen schoon." Zei ik en liep langs Suzanne heen naar de wastafel. Ik draaide de warme kraan open en wachtte tot het water uit de kraan de juiste temperatuur kreeg. Ik hield het druipende washandje onder het tuitje van zeeppompje en met mijn vrije hand verdeelde ik de zeep over het washandje waardoor het meteen begon te schuimen.
"Nee... Je... Je krijgt het er toch niet vanaf!" Stotterde Suzanne terwijl ze achteruit bij me weg probeerde te lopen. Ik greep haar bij haar rechter bovenarm beet en trok haar weer naar me toe. Ik keek haar recht in de ogen.
"Ik weet bijna zeker van wel. En als het me lukt dan zal ik je helaas helemaal moeten wassen, aangezien je dat dan zelf niet schijnt te kunnen. Je zegt tenslotte dat je het meerdere malen hebt geprobeerd." Ik keek in de geschrokken blik in haar ogen en pakte met mijn linkerhand haar kin beet. Ik hield haar hoofd stil terwijl ik mijn rechterhand met het schuimende washandje naar haar wang bracht. Suzanne kermde onder mijn stevige greep, terwijl haar handen tevergeefs naar houvast zochten om zich ergens tegen af te kunnen zetten. Ik zag twee tranen uit haar ooghoeken opwellen terwijl ik met een drietal stevige vegen de smerige veeg van haar wang waste.
Ik draaide haar hardhandig naar de spiegel toe, ging weer vlak achter haar staan duwde haar met mijn buik tegen de wastafel aan. Ik spoelde het washandje uit en veegde daarna de zeep van haar wang. Ik had gelijk gekregen, de zwarte veeg was volledig verdwenen en Suzanne keek geschokt naar haar eigen spiegelbeeld. Haar rechterhand wreef nogmaals over haar wang, alsof ze niet kon geloven dat de vlek echt weg was.
"Ik... Hoe kan dit?" Suzanne veinsde een verbaasde blik, en deed net alsof ze verrast was. Haar toneelspel was dermate beroerd dat ik er niet eens aan twijfelde dat ze toneel speelde. Mijn irritatie werd alleen maar groter. Ik vond dat ze zich wel als een erg klein kind begon te gedragen, en dat was helemaal niet de Suzanne die ik van school kende.
"Je snapt niet hoe dit kan?" Snauwde ik kortaf, en Suzanne schudde haar hoofd.
"Nee... Ik... Net kreeg..." Stamelde ze en via de spiegel keek ze me weer een ogenblik onzeker aan. Ze bleef echter bij haar leugenachtige en vooral kinderachtige standpunt en ik voelde me van binnen steeds kwader worden. Natuurlijk kon ik begrijpen dat ze wat vergeten was te wassen, of dat de vegen wat hardnekkiger waren dan verwacht, maar haar voortdurende leugens en gespeelde onschuld maakten me kwader en kwader.
Een paar tellen stonden we als in een patstelling tegen elkaar, en keken we elkaar aan via de spiegel. Ik probeerde het gedrag van Suzanne te doorgronden, probeerde een reden te bedenken voor dit kinderachtige gedrag. Misschien was ze wat overweldigd door dit grote huis, of voelde ze zich beschaamd door haar ongelukje met plassen. Ik kon echter geen goede reden bedenken en hoe langer ik naar dit onschuldig kijkende gezichtje keek, hoe kwader ik werd.
"Als jij jezelf dan niet kunt wassen, dan zal ik je wel helpen!" Zei ik plotseling en trok in een snelle beweging haar badjas open en naar achteren. De knoop in de band om haar middel viel meteen open en alleen haar armen in de mouwen boden nog wat weerstand. Na een extra ruk lag de badjas op de grond en stond Suzanne met een wit weggetrokken gezichtje naakt voor me. Ze sloeg haar beide armen gestrekt naar beneden voor haar borsten langs en bedekte met beiden handen haar schaamstreek. Ik had absoluut geen oog voor haar naaktheid en greep haar bij haar bovenarm. Ik kneep waarschijnlijk iets te hard en Suzanne slaakte een gilletje toen ik haar weer naar de douchecel trok. Ik duwde haar naar binnen en draaide de knop van de thermostatische kraan in een slag helemaal open.
"Blijf staan!" Snauwde ik terwijl ik me omdraaide en uit het kastje een schoon washandje pakte. Toen ik weer voor de opengeslagen deur van de douchecel stond, had Suzanne zich met haar buik tegen de achterwand gedrukt, haar handen nog steeds voor zich houdend, tussen haarzelf en de wand in. Ze had haar hoofd zo ver mogelijk gedraaid en probeerde mijn bewegingen in de gaten te houden. De tientalle kleine straaltjes water uit de douchekop vormden een denkbeeldige barrière tussen ons.
"Nee, stop... Ik..." Smeekte ze, maar ik schudde mijn hoofd. Ik duwde de douchekop naar beneden zodat ik zonder nat te worden Suzanne vast kon pakken en naar me toe kon trekken. Ik duwde haar met de rug tegen de zijwand, vlak naast de ingang van de douchecel. Twee angstige oogjes keken me vol tranen aan terwijl ze haar handen beschermend voor zich uit stak. Ik hield mijn hand met het washandje onder de straal van de douchekop en doordrenkte het met warm water. Met een flinke klodder zeep op het washandje bracht ik mijn hand daarna naar haar gezicht. Vlak voor haar gezicht hield ik mijn hand stil.
"Ogen dicht!" Gebood ik, maar Suzanne wilde haar ogen niet van mijn handen afhouden. Ze wilde perse zien wat ik ging doen. Ik wachtte nog een ogenblik en duwde het washandje toen op haar wang. Zodra ik zachtjes begon te wrijven sloot Suzanne vanzelf haar ogen. Ze huilde en kermde onder mijn aanraking, maar bleef stilletjes met de rug tegen de koude tegelmuur staan. Haar natte handen duwden krachteloos tegen mijn borst en lieten natte plekken achter op mijn witte blouse.
Ik probeerde mijn eigen kwaadheid tot bedaren te brengen en haar niet meer pijn te doen dan ik al deed. Terwijl ik de laatste vuile plekjes van haar gezicht waste draaide ze haar hoofd steeds vaker in de juiste richting om me gemakkelijk overal bij te laten kunnen. Met de douchekop spoelde ik haar gezicht af en heel voorzichtig opende Suzanne haar ogen weer. Haar angstige blik was nog steeds niet verdwenen.
Ik pakte haar linkerhand beet en met een nieuwe dot zeep wreef ik net zolang over haar hand, haar vingers en haar onderarm totdat ze schoon waren. Haar nagels waren lastiger, ze waren te lang en er bleven nog wat donkere randen onder haar nagels achter. Ook haar andere hand kreeg dezelfde beweging en die hand hoefde ik niet eens vast te pakken. Ze bracht hem uit zichzelf al naar me toe en liet mij mijn gang gaan.
Na haar handen gewassen te hebben knielde ik voor haar neer en vooral haar rechterdijbeen zat nog onder de vuile plekken. Dit was het been waarvan de broek zo was opengescheurd en een paar kleine open plekjes waren daar nog de getuigen van. Toen ik eindelijk weer opstond en haar benen net zo blank waren als de rest van haar lichaam, zag ik Suzanne me gespannen aankijken, maar de ergste angst leek verdwenen. Ze stond nog steeds naakt voor me, half onder de straal van de douche. Ik realiseerde me nu pas dat dit een wel erg ongewone situatie was. We waren klasgenoten, ongeveer even oud, en ik had haar moeten helpen met wassen. Ik kon het niet laten om mijn ogen schielijk over haar lichaam te laten glijden. Suzanne leek dat ogenblikkelijk te merken en draaide zich meteen weer met haar rug naar me toe.
"Ben je klaar?" Vroeg ze met overslaande stem, maar toch ook met een voorzichtige blijk van irritatie. Ik knikte.
"Spoel je maar af." Zei ik en sloot de deur van de douchecel. Een ogenblik bleef ik staan en keek als gebiologeerd naar de douchecel. Ik kon niet meer zien dan de vage contouren van haar lichaam, maar de gedachte dat ik haar net naakt had gezien en dat ik haar had gewassen deed me een ogenblik rillen. Er kwam langzaam wat nervositeit boven van wat ik gedaan had. Ik draaide me om en liep onzeker de badkamer uit.
Ik had een meisje van mijn eigen leeftijd tegen haar wil in ontkleed, ook al droeg ze niets meer dan een badjas, had haar onder de douche geduwd en had haar tegen haar zin gewassen. Ik had haar niet op precaire of intieme delen aangeraakt, maar toch had ik haar gedwongen in haar nakie voor me te blijven staan. Ik dacht terug aan hoe het gekomen was en realiseerde me dat mijn woede over haar leugentjes en onwaarheden grotendeels was weggezakt. Een beetje spijt van wat ik gedaan had kwam in me boven en ik hoopte dat Suzanne het niet al te erg op zou nemen.
Voorzichtig liep ik terug de badkamer in en zocht een nieuwe, droge badjas voor haar op, die andere had ze tenslotte met haar vieze lichaam aangehad. Terwijl ik met de badjas in mijn hand naar de douchecel liep, met de bedoeling hem over de wastafel heen te leggen, zag ik de contouren van Suzanne door het matglas heen. De damp kwam nog steeds boven de douchecel uit en druppels water spatten aan de binnenkant tegen het glas kapot. Suzanne stond stilletjes onder de straal in een ietwat vreemde houding. Ik keek een ogenblik naar haar silhouet en rukte toen de douchecel open.
"Wat...? Je staat toch niet te plassen, of... of wel?" Riep ik kwaad en keek recht in het vuurrood wordende gezicht van Suzanne. Ze stond iets door haar knieën gezakt en had haar knieën wat naar buiten geduwd. Ik keek haar recht in de ogen en wist dat ik gelijk had. Haar urine vermengde zich met het water dat vanaf haar hoofd langs haar bovenlichaam naar beneden liep, waar het langs de binnenkant van haar benen naar beneden stroomde.
"Nee... Ik... " Stotterde en ik keek haar verbijsterd aan. Ik kon niet geloven dat ze zomaar haar plas in de douche liet lopen, en dat ook nog terwijl ik op een kort afstandje op haar stond te wachten. Ineens was ik al mijn bedenkingen van net weer vergeten en ik wist ik weer precies waarom ik zo kwaad op haar geworden was.
"Ik wil dat je nu ophoudt met liegen, Suzanne!" Riep ik geïrriteerd. "Kijk me aan!" Schreeuwde ik haar haast toe, toen ze haar hoofd van me weg probeerde te draaien. Suzanne kromp haast ineen onder mijn stemverheffing en keek me met twee angstige oogjes aan.
"Sta je nu gewoon, expres, in de douche te plassen?" Vroeg ik indringend en ondanks dat ik het antwoord allang wist, wilde ik dat ze eerlijk tegen me was. Ik wilde niet dat ze nog meer verstoppertje speelde, en dat ze eerlijk uitkwam voor haar daden. Suzanne opende haar mond en begon al met haar hoofd te schudden, maar ineens zakte haar hoofd naar beneden. Een heel zwak stemmetje gaf antwoord op mijn vraag.
"Ja, ik... het spijt me... Het is maar... Wat..." Antwoordde ze en met een heel voorzichtig vragende blik probeerde ze te ontdekken hoe erg ik het vond dat ze haar plas had laten lopen. Het leek me dat ze wel wist dat het niet erg netjes was, maar dat het voor haar een soort van vieze gewoonte was. Een gewoonte die ze hier niet had kunnen bedwingen, en waardoor ze van die gewoonte ook niet de consequenties van had ingezien.
"En je had jezelf net ook niet goed gewassen." Ging ik verder, aangemoedigd door deze ene bekentenis. Suzanne knikte voorzichtig, met haar hoofd gebogen. Weer gaf ze toe dat ze fout zat en dat ze tegen me had gelogen. Als een kleuter tegenover een strenge meester stond ze lijdzaam te wachten op haar standje, alleen was deze kleuter nu naakt en nog van mijn eigen leeftijd ook.
"En je hebt per ongeluk in je broek geplast toen je met je fiets gevallen was?" Zei ik vragend en verwachtte al min of meer een soortgelijke bekentenis door een simpel knikje. Een beetje verbaasd keek ik echter toe hoe ze leek te aarzelen en ineens schudde ze heel voorzichtig haar hoofd.
"Nee, ik... ik was al gevallen, en... en ik was al zo nat door de regen... en... en ik moest zo nodig... en..." Ik luisterde naar haar bekentenis die half verborgen ging onder het geklater van de douche die nog steeds het warme water over haar heen spuwde. Mijn mond viel open van verbazing toen ik me realiseerde wat ze zei. Ze had gewoon maar in haar broek geplast omdat ze toch al nat van de regen was.
"Dus je hebt maar gewoon in je broek geplast?" Vroeg ik voor de zekerheid en Suzanne knikte. Ik keek op het gebogen hoofd van Suzanne neer en kom me haast niet voorstellen dat deze spontane, gezellige meid van zeventien jaar, van deze kinderachtige gewoontes of ideeën had. Dit was niet de bijna volwassen en brutale meid die ik van school kende.
"En nu heb je in de douche ook maar gewoon je plas laten lopen." Zei ik concluderend en mijn verbazing vocht met teleurstelling en woede om als bovenliggende emotie te eindigen. Ik voelde me verward en wist niet precies wat ik moest doen. Een simpel idee kwam bovendrijven, door een vergelijking tussen haar daden en die van een kleuter, en ondanks mijn bedenkingen die ik nog geen paar minuten geleden had gehad, zou ik haar nogmaals gedeeltelijk gaan wassen.
Ik pakte het washandje weer op en vouwde het binnenstebuiten. Ik spoot het flinke dot zeep op het washandje en wreef het met mijn handen goed in tot het schuim er van af begon te druipen. Met mijn vrij rechterhand duwde ik Suzanne weer tegen de betegelde zijwand van de douchecel.
"Spreiden, viezerik!" Riep ik kwaad en duwde mijn hand met het washandje tussen haar benen. Suzanne slaakte een gilletje en voelde hoe mijn hand zich tussen haar bovenbenen wurmde. Ik stond nu iets gebogen voor haar en onze gezichten stonden maar een paar centimeter van elkaar vandaan. Suzanne keek me een ogenblik recht in de ogen, zag de ernst en de woede in mijn blik en gaf zich over. Ze snikte hardop, zakte iets door haar benen en drukte haar bovenbenen uit elkaar.
Zonder pardon drukte ik het washandje op haar schaamhaar en wreef de zeep er stevig doorheen. Ik voelde Suzanne trillen en schokken onder mijn aanrakingen, maar ik lette er niet op. Ik knielde voor haar neer en wreef ook over de binnenkanten van haar benen. Het was binnen een half minuutje gebeurd, maar Suzanne zou het waarschijnlijk nooit vergeten. Snikkend sloeg ze haar handen voor haar gezicht en huilde ze hardop. Ik liet het washandje op de grond vallen en stond op.
"Spoel je af, een handdoek en een badjas liggen voor je klaar op de wastafel." Zei ik waarna ik me omdraaide en van haar wegliep.
Hoofdstuk 3 - De eerste luier
Weer liep ik de trap af, en weer zou ik op zoek gaan naar kleding voor Suzanne, maar nu wist ik precies waar ik het zou moeten zoeken. Een oom en tante hadden namelijk een geestelijk gehandicapt neefje van vijfentwintig jaar. 's Nachts kreeg hij altijd een luier om, en dat was precies wat ik voor Suzanne nu ook in gedachten had. Ze had zich tenslotte nu wel lang genoeg als een klein kind gedragen. Onder in een kast, tussen een stapel kleren die ze voor een volgende keer hadden achtergelaten vond ik een half pak luiers. Mijn neefje, hij was wel bijna tien jaar ouder, was maar een iel, klein mannetje en ik vermoedde dat deze luiers Suzanne ook wel zouden passen.
Eenmaal boven gekomen met het pak luiers hoorde ik Suzanne in de badkamer lopen. Ik legde snel de luiers uit het zicht en liep terug naar de badkamer. Suzanne had de handdoek om haar hoofd geslagen en de badjas omgedaan. Haar lange haren waren in de handdoek verdwenen. Ze keek me angstig aan en stond onzeker met haar voeten te schuifelen op de koele tegels. Mijn kwaadheid over haar kinderlijke gedrag was alweer bijna geheel verdwenen op het moment dat ik aan de luiers dacht. De gedachte aan deze straf die ze niet zou kunnen ontlopen, en die zo vreselijk toepasselijk was, deed mijn gemoed bedaren.
Ik liep naar de wastafel en opende het laatje dat in het meubel onder de wastafel zat verwerkt. Ik zag meteen het nagelschaartje liggen en ik hield het voor Suzanne omhoog. Ik stak mijn andere hand naar haar uit en verlegen legde ze haar hand in de mijne. Ik verbaasde me over het feit dat Suzanne niet gillend weg was gelopen, of dat ze me niet met een paar ferme klappen tegen de grond had geslagen. Ik had haar net op haar meest intieme plekjes aangeraakt en haar vernederd, maar haar enige reactie was een huilbui, een angstige blik en wat verlegenheid.
Langzaam trok ik haar naar me toe. Ze stond nu weer voor me en ik drukte met mijn buik tegen haar rug, zodat ze lichtjes klem stond tussen mij en de wastafel. Met mijn armen langs haar heen knipte ik voorzichtig haar vingernagels, waarna ik met het puntje van de schaar de resterende modder onder haar nagels vandaan schraapte.
"Ik... Het spijt me... Ben je kwaad..." Stamelde Suzanne voorzichtig, terwijl ze me via de spiegel aankeek. Ik liet haar hand los en pakte haar andere hand beet. Ik keek haar spiegelbeeld aan.
"Je hebt meerdere keren tegen me gelogen, zelfs toen je wist dat ik de waarheid kende, je wilt jezelf niet goed wassen, je laat je plas zomaar lopen." Somde ik op. "Kun je begrijpen dat ik dat wel heel erg kinderachtig vind." Zei ik. Het gezicht van Suzanne liep weer wat rood aan en ze draaide haar blik van me weg. Ik knipte de eerste nagel van haar rechterhand.
"Het spijt me... Ik... Ik beloof..." Ik onderbrak haar. Ze loog zo makkelijk dat ik er geen vertrouwen in had dat ze haar beloften wel zou houden.
"Stil maar, ik wil niet dat je beloften doet die je niet na kunt komen. Ik kan je niet laten stoppen met liegen, maar met een luier om kunnen je zogenaamde ongelukjes in ieder geval geen kwaad meer." Zei ik, en ik voelde hoe Suzanne schrok. Ze trok haar hand terug en duwde me zover naar achteren dat ze zich naar me toe kon draaien.
"Wat... Een... Een..." Ik zag de afschuw op haar gezicht, vermengd met een grote dosis verrassing. Ik duwde haar weer terug naar de wastafel toe en trok nu wat hardhandiger haar rechterhand naar me toe. Ik knipte een nieuwe nagel af en moest moeite doen om haar trillende hand stil te houden. Toen het stukje nagel in de wasbak viel keek ik haar weer via de spiegel aan
"Geef me een goede reden waarom je die luier niet zou verdienen?" Zei ik en ik zag alweer een traan uit haar ooghoeken opwellen en over haar wang naar beneden rollen. Ze keek me niet aan en zweeg. Ik maakte haar hand af en liet haar toen een voor een haar voeten op de rand van de wasbak zetten. Haar teennagels waren nog veel langer, maar terwijl Suzanne zwijgend meewerkte had ik haar teennagels binnen een minuutje geknipt. Ik liet Suzanne van de wastafel wegstappen en spoelde de restjes van haar nagels door. Suzanne ontweek mijn blik en wikkelde de handdoek van haar hoofd af. Ze borstelde haar haren terwijl ze met haar rug naar me toe stond.
"Ik ben geen baby!" Huilde ze hardop. Ik greep haar hand met de borstel beet en nam de borstel van haar over. Ik draaide haar weer naar me toe en terwijl ze nu dicht bij me stond borstelde ik voorzichtig haar haren. De borstel gleed er bijna moeiteloos doorheen.
"Het zijn ook geen babyluiers." Glimlachte ik gemeen. Twee gebalde vuisten drukten zich op mijn borstkas, maar zonder kracht. Ik legde de borstel op de wastafel neer en duwde Suzanne zachtjes de badkamer uit. Ik schoof alle kleren die ik in eerste instantie voor haar op mijn bed had gelegd, aan de kant en gebaarde haar de gaan liggen. Ze keek me met grote ogen aan, kon nog niet geloven dat ze echt een luier om zou krijgen. Ondanks dat mijn woede grotendeels was weggezakt kon ik nog genoeg kwaadheid oproepen om haar te dwingen te gaan liggen.
"Schiet op, ga liggen!" Riep ik terwijl ik naar de andere kant van de kamer liep. Ik graaide een luier uit het pak. Met de luier in mijn hand liep ik terug naar het bed. Suzanne was in haar badjas op de rand van het bed gaan zitten en keek met grote ogen naar me omhoog. Nog geen halve meter voor haar ogen vandaan vouwde ik de luier open. Ik trok de naar binnen gevouwen brede voor en achterkanten naar buiten en hoorde het plastic van de luier kraken. Suzanne keek ademloos toe en ik zag haar zachtjes trillen van de zenuwen.
Ik ging op een knie op de rand van het bed zitten en duwde Suzanne achterover op het bed. Haar voeten stonden nog steeds op de grond en haar knieën bogen zich net over de rand van het bed. Zonder pardon trok ik de knoop van haar badjas los en de badjas viel open. Suzanne steunde met haar ellebogen op het bed en kwam iets overeind. Met een hand probeerde ze haar badjas weer dicht te slaan, maar daardoor moest ze de steun van een elleboog missen en ze zakte half terug op het bed.
"Nee, alsjeblieft..." Smeekte ze, maar ik schoof een arm onder haar knieën en tilde haar knieën omhoog. Haar voeten kwamen van de grond en hoe hoger ik haar knieën optilde hoe moeilijker het voor Suzanne werd om op haar ellebogen te blijven steunen. Al snel zakte ze terug op het bed. Ik drukte de achterkant van haar luier onder haar billen en Suzanne kermde. Protesterend probeerde ze met haar handen mijn bewegingen te saboteren, maar het was een haast doelloze actie. Zonder haar pijn te doen sloeg ik met mijn platte hand tegen de buitenkant van haar hand. De luide pets deed haar meer schrikken dan pijn lijden en meteen trok ze beide handen weg. Ze belanden naast haar op het bed, waar ze machteloos bleven liggen.
Ik vouwde de luier tussen haar benen door en drukte de voorkant van de luier op haar buik. Suzanne bleef gehoorzaam stilletjes op het bed liggen, terwijl ik zag hoe haar handen houvast leken ze zoeken aan het dekbed. Ik trok de linkerkant van haar luier strak, zag hoe het elastiek zich in haar liezen spande en sloot de plakstrip die ik nog even nawreef om er zeker van te zijn dat hij goed dicht zat. Ik deed hetzelfde met de andere kant van haar luier, en daarna trok ik de bovenkant van de luier strak en sloot de bovenste twee plakstrips.
Voldaan keek ik op de luier neer. Suzanne bewoog voorzichtig haar benen en voelde de weerstand die het elastiek van de luier verzorgde. Ze kwam langzaam overeind en begon met haar vingers de luier te betasten. Ze voelde aan het koele, gladde plastic, waarna haar vingers over het geribbelde, elastische stuk op haar buik gleden. Uiteindelijk gleden haar ogen van de luier af en keek ze naar me op. Haar gezicht was rood van schaamte en ze wist niet wat ze nu moest doen. Ze realiseerde zich dat haar badjas nog open hing, haar borsten open en bloot in het zicht, en trok snel, huiverend de badjas om zich heen.
Ik liep om het bed heen en zocht een hemdje en het pyjamapak bij elkaar. Met alleen het hemdje in mijn hand liep ik naar Suzanne toe. Zonder wat te zeggen trok ik haar badjas weer open en trok het haar uit. Suzanne liet het gewillig, maar zachtjes huilend, toe. Suzanne stak als vanzelf haar handen in het hemdje dat ik nu voor haar open hield en zonder problemen kon ik het over haar hoofd trekken. Het zakte over haar blote bovenlichaam naar beneden en bedekte nu een deel van haar luier. Zittend op de rand van het bed hield ik daarna ook het pyjamabroekje voor haar open en voetje voor voetje stapte ze erin. Ik trok het omhoog tot over haar luier en stopte het hemdje in haar pyjamabroek.
Suzanne bleef zwijgen en veegde nog net even haar wangen droog voordat ze haar handen in het pyjamajasje stak. Ik trok het over haar hoofd heen, en toen haar hoofd uit het pyjamajasje omhoog kwam keek ik haar recht in de ogen. Ik voelde me niet meer kwaad op haar, ondanks dat ze meerdere malen tegen me gelogen had, en dat verbaasde me wel een beetje. Ik voelde me daarentegen ook niet schuldig dat ik haar op deze manier had behandeld, alsof ze dit had verdiend, alsof dit haar eigen schuld was. Een beetje medelijden had ik wel haar; ze stond in een vreemd huis, gewassen door vreemde handen, als een baby geluierd en onzeker over wat er te gebeuren stond. Ik zou proberen om haar een beetje te helpen, maar tegelijkertijd wist ik ook dat ik weer kwaad zou worden als ze zelf haar luier zou uittrekken, of als ze wederom tegen me zou liegen.
"Het spijt me, Suzanne. Ik ben erg gemeen tegen je, maar ik vind dat je dat verdiend hebt. Morgenochtend mag je weer luier af, tot die tijd zul je hem om moeten houden." Ze keek me voorzichtig aan.
"Morgen... ochtend?" Stamelde ze, en ik knikte.
"Tenzij je naar het toilet moet natuurlijk, want dan zal ik je luier voor je afdoen. Dat mag je absoluut niet zelf." Zei ik en Suzanne wendde haar blik af. Ze liep een paar stappen bij me vandaan, onderwijl hoorde ik haar luier gedempt kraken. Ik hoorde haar zachtjes huilen en liep naar haar toe om en hand op haar schouder te leggen.
"Morgenochtend, als je tenminste lief bent geweest, zal ik je helpen met wiskunde en scheikunde. Net zolang tot je alles begrijpt." Ze ontweek mijn hand niet en zachtjes wreef ik over haar schouder. Ik legde mijn andere hand op haar andere schouder en trok haar met haar rug tegen me aan. Een paar ogenblikken probeerde ik haar te troosten, en ik geloof dat het enigszins hielp.
"Kom, we moeten even langs mijn ouders om te zeggen dat we een logé hebben." Suzanne draaide zich om en keek me een beetje angstig aan.
"Maar... Maar je vader..." Stamelde ze, me herinnerend aan de woorden die hij buiten tegen me had gesproken. Suzanne was blijkbaar nog steeds bang dat ze niet mocht blijven slapen, maar daar was ik helemaal niet bang voor. Buiten had mijn vader een slecht verzorgd, vies kind gezien, nu was ze netjes gewassen, verzorgd en droeg ze zelfs een luier. Ik wist zeker dat mijn vader er nu geen bezwaar tegen zou hebben.
"Mijn vader herkent je niet eens, dus waartegen zou hij bezwaar kunnen hebben?" Zei ik lachend en pakte de twee pantoffels van het bed en zette ze voor de voeten van Suzanne neer. Ze stapte erin en samen liepen we de twee verdiepingen naar beneden. Ik liep vlak voor Suzanne en kon haar luier continu horen kraken. Suzanne hoorde dat ook en probeerde een het geluid te stoppen door haar bovenbenen wat meer naar buiten te duwen, alsof ze O-benen had. Dat werkte maar gedeeltelijk en ze gaf haar poging op.
Bij de woonkamer aangekomen keek ik nog even naar Suzanne om en ik zag dat ze gespannen was. Ze kende mijn ouders helemaal niet, op de korte ontmoeting van mijn vader na, en ze wist niet hoe ze zouden reageren. Ze wist ook niet wat ik zou vertellen, en wat ik over haar luier zou gaan vertellen. Ik opende de deur naar de woonkamer en met een hand op haar schouder duwde ik Suzanne voorzichtig over de drempel. Mijn vader en moeder keken naar ons om, met vragende blikken.
"Mam, pap, we hebben een logé voor vannacht." Zei ik en met zijn drieën keken we naar Suzanne die zich half achter me verborgen hield. Ik duwde haar voorzichtig wat naar voren, en mijn moeder was de eerste die opstond. Ze stak haar hand naar Suzanne uit en schudde de hand van Suzanne.
"Welkom, ik ben Tineke Gravendael. Je mag wel Tineke zeggen, hoor." Zei mijn moeder vriendelijk, terwijl ze Suzanne nieuwsgierig opnam. Mijn vader zat aan de andere kant van de salontafel en was inmiddels ook opgestaan. Hij stak zijn hand al naar Suzanne uit, terwijl Suzanne nog een stukje om de tafel moest lopen. Suzanne liep langs de knapperende open haard en verschoot weer van kleur toen haar luier weer bij elke beweging hardop leek te protesteren. Eindelijk kon ze stil gaan staan en schudde ze de hand van mijn vader.
"Herman." Stelde hij zichzelf voor. "Ben je dezelfde die ik buiten bij de poort tegenkwam?" Vroeg mijn vader vriendelijk lachend. Suzanne's nervositeit verdween gedeeltelijk toen ze met een miniem glimlachje bevestigend knikte, maar die ontspanning was helaas maar van korte duur. Mijn moeder had goed opgelet en wist dat Suzanne een luier droeg. Ze keek me een ogenblik verbaasd aan.
"Draagt ze... Draag je een luier?" Vroeg ze aanvankelijk aan mij, maar aangezien haar dat wat onbeschoft leek, draaide ze zich naar Suzanne die na een ogenblikje weer bevestigend moest knikken. Haar gezicht werd langzaam vuurrood, terwijl ze haar hoofd boog. Ik glimlachte om het feit dat ze nu voor de verandering eens niet loog.
"Ja... Ja, mevrouw." Zei ze bedeesd, het advies van mijn moeder om haar bij haar voornaam te noemen negerend. Aangezien ze van Suzanne niet meer dan een bevestiging kreeg, en geen verklaring zoals ze had gehoopt, wendde mijn moeder zich toch weer tot mij.
"Ik heb haar geholpen met een luier van Stefan." Zei ik tactisch, maar natuurlijk prikten mijn ouders daar meteen doorheen. Stefan was mijn gehandicapte neefje.
"Jij hebt haar een luier omgedaan?" Vroeg mijn vader verbaasd. Ik was in principe niet bang voor de reactie van mijn ouders want ik vond dat ik terecht had gehandeld. Zonder veel aarzeling zou ik het hele verhaal kunnen opbiechten.
"Sterker nog, " glimlachte ik, "ik heb haar grotendeels gewassen." Zei ik, en zowel mijn moeder als mijn vader keken me verbaasd, maar ook een beetje ongerust aan. Ik liep naar een vrije fauteuil en plofte erin neer. Mijn ouders gingen ook weer zitten, terwijl Suzanne voor de open haard bleef staan. Het leek alsof ze niet durfde te gaan zitten, of dat ze elk moment huilend weg zou gaan rennen.
"Suzanne is hierheen gekomen om te vragen of ik haar wilde helpen met leren voor de examens van deze week. Halverwege is ze in het donker en in de regen met de fiets gevallen en aangezien ze dacht dat ze dichterbij ons huis was, dan haar eigen huis, is ze verder gaan lopen. Het was alleen iets verder dan ze had verwacht." Zei ik, en ik had de volledige attentie van mijn ouders. Suzanne besloot eindelijk dat ze ook wilde zitten, maar durfde blijkbaar niet op de bank naast mijn moeder te gaan zitten, en verder waren er geen fauteuils vrij, en dus liet ze zich op haar knieën voor de open haard zakken. Ze steunde met haar rug tegen de stenen verhoging voor de open haard, en ze warmde zich aan de rode gloed van het brandende hout.
"Halverwege moest ze plassen en aangezien ze toch al nat was van de regen, vond ze dat ze het wel in haar broek kon doen." Zei ik en de verbazing bij mijn ouders werd er niet minder op. "Toen ze eenmaal bij ons in de bijkeuken zat, zag ik de natte plek in haar broek en confronteerde haar hiermee. Ze bleef bij hoog en laag ontkennen dat ze in haar broek had geplast." Vervolgde ik mijn verhaal. Mijn moeder keek Suzanne met een ongelovige blik aan, maar Suzanne bleef alle toegeworpen blikken negeren, en zweeg.
"Ik heb haar meegenomen naar mijn badkamer en haar laten douchen, maar toen ze onder de douche vandaan kwam had ze nog steeds de vieze plekken op haar gezicht en haar handen en benen. Ze hield vol dat die vlekken er absoluut niet af wilden, en dat ze dit al had geprobeerd. Ik geloofde er niets van en veegde met een washandje de grootste plek in haar gezicht er zo vanaf. Toen ze daarna nog steeds bleef volhouden dat ze het er zojuist echt niet af had kunnen krijgen heb ik haar terug de douchecel ingeduwd en heb ik haar gewassen." Zei ik, en aan de blikken van mijn ouders zag ik een soort van begrip.
(deel 1)
Hoofdsstuk 1 - De eerste leugens
"Stop eens!" Riep ik naar de chauffeur, terwijl ik omhoog kwam uit de leren bekleding van de achterbank van de grote auto. Ik tuurde door het raam van het portier naast me, terwijl we stopten vlak voor het grote ijzeren hek dat de openbare weg scheidde van onze oprijlaan. De auto kwam tot stilstand en zowel mijn vader als de chauffeur keken me verbaasd aan. Ik stapte uit en liep naar de weg. Het enige licht kwam van de verlichting naast het ijzeren hek. Het zette het natte oppervlak van de weg in een glinsterend schouwspel. Ik kneep mijn ogen samen en liep nog een paar stappen naar de weg toe, voordat ik me schouderophalend omdraaide en terug naar de auto liep.
"Waar kijk je naar?" Vroeg mijn vader die inmiddels ook uit de auto was gestapt. Hij sloeg een donkere lange jas om zich heen, zich beschermend tegen de regendruppels die gestaag uit de hemel vielen. Een windvlaag deed de takken boven ons bewegen en het regenwater van de bladeren stortte zich op ons.
"Ik weet het niet, ik dacht..." Zei ik vertwijfeld, maar ineens hoorde ik wat achter me ritselen. Een donkere gestalte stapte uit de berm de weg op, uit de schaduw van het struikgewas en in het licht van de lantaarn van het hek. De gestalte had zijn capuchon over zijn hoofd getrokken en was ook in het flauwe licht niet herkenbaar. De jas was doorweekt en ook de spijkerbroek zat onder de natte plekken van de regen.
"Peter, ik..." Hoorde ik een schorre, vrouwelijke stem fluisteren en ik zag hoe twee handen de capuchon naar beneden trokken. Ineens herkende ik het getekende gezicht, vertrokken van de kou en een paar natte plukken haar hingen over haar voorhoofd.
"Suzanne?" Riep ik verbaasd uit, terwijl Suzanne langzaam op me toe liep. Mijn vader stond naast me, hield zijn jas nog steeds stevig dicht. Hij keek me vragend aan.
"Ken je haar?" Ik knikte.
"Ze zit bij me op school." Zei ik terwijl ik naar Suzanne toe liep. Hoe dichter ik bij haar in de buurt kwam hoe meer ik me realiseerde dat er wat met haar gebeurd was. Ze zat onder de modder, haar spijkerbroek was ingescheurd bij haar rechtervoet, er zaten donkere vegen over haar gezicht en haar handen waren geschaafd en vuil.
"Wat...Wat is er gebeurd?" Vroeg ik bezorgd. Met glazige ogen keek ze me aan. Ze rilde een ogenblik en stamelde wat onverstaanbare woorden. Langzaam begon het weer wat harder te regenen en mijn vader draaide zich abrupt om. Hij opende de kofferbak en pakte een paraplu voor me.
"Ze kan zo niet in de auto." Zei hij kortaf en ik verbaasde me een beetje over zijn afkeurende houding. Natuurlijk kon ik haar zo niet achterlaten en wilde ik haar helpen. Ik pakte de paraplu van hem aan en snel draaide hij zich om en stapte de auto in. Hij wenkte naar de chauffeur en de auto reed door de poort heen. Verbaasd keek ik de auto na, voordat ik na een paar seconden de paraplu opende en me naar Suzanne draaide. Ze stond er afwezig bij en bleef me maar met die glazige blik aankijken. Ik liep naar haar toe, ging dicht naast haar staan en hield met de paraplu ons beiden uit de regen.
"Ik... Ik dacht dat..." Stamelde ze zachtjes, maar ze kwam niet uit haar woorden.
"Zullen we eerst maar eens snel naar huis lopen, dan kunnen we binnen wel praten." Zei ik en legde een arm over haar doorweekte schouder. Ze knikte en dicht naast elkaar liepen we door de poort heen. De geasfalteerde oprijlaan maakte al vrij snel een bocht en door de dichte begroeiing langs de weg verdween de poort uit het zicht. De begroeiing hield op en we keken beiden over de grote open ruimte voor het landhuis dat verderop tegen de bosrand stond. Suzanne keek verbaasd naar het enorme huis, terwijl we langs de rand van de open ruimte liepen.
De weg leidde ons met een omweg naar de voorkant van het huis. Suzanne leunde steeds meer tegen me aan en haar pas was onstabiel en onzeker. Ik keek naar haar wit weggetrokken gezichtje en diepliggende ogen, en haar grimas. Ze leek helemaal niet meer op de vrolijke meid die bij mij in de klas zat, die met haar brutale opmerkingen en soms tegendraadse gedrag regelmatig voor wat opschudding zorgde.
Mijn vader wenkte vanuit een zijdeur naar me, en ik bracht Suzanne via deze naar de bijkeuken waar ze neerstortte op een houten keukenstoel. Er lag een deken klaar die mijn vader waarschijnlijk voor ons had opgezocht, en die sloeg ik om haar heen. Met een handdoek veegde ik haar gezicht droog, en droogde haar haren wat, zodat het water niet meer over haar gezicht naar beneden stroomde. De zwarte vegen op haar gezicht verdwenen echter niet. Ik hoorde het belletje van de magnetron en mijn vader pakte een dampende kop met chocolademelk uit de magnetron en zette het voor Suzanne op de tafel.
"Ze kan hier niet blijven. Als ze weer wat bijgekomen is kun je de chauffeur vragen of hij haar thuisbrengt." Zij mijn vader nors en verliet daarna de bijkeuken. Ik pakte de kop chocolademelk beet en bracht het naar Suzanne's gezicht toe. Heel voorzichtig zette ze haar lippen tegen de mok en dronk met kleine teugjes. Rillend trok ze de deken nog eens strakker om haar heen.
Langzaam kreeg ze weer wat kleur in haar gezicht, en halverwege de kop chocolademelk kwam haar rechterhand onder de deken vandaan en nam ze de mok met een miniem glimlachje van me over. Haar slokken werden groter naarmate de inhoud van de kop afkoelde. Haar trillen werd minder en toen ze de lege kop terug op tafel zette zag ze er alweer een stuk beter uit.
"Ik... Ik wilde je vragen of... of je kon helpen met wiskunde en scheikunde." Stamelde ze voorzichtig, nog zonder dat ik om een verklaring had gevraagd. Ik keek haar niet begrijpend aan.
"Je... Je woont verder weg dan ik dacht, en... en ik ben in het donker gevallen met de fiets." Ging ze stamelend verder. "Ik... De fiets wat kapot en ik dacht dat... dat ik maar beter verder kon gaan, dan terug, maar... maar het was verder dan ik dacht." Weer glimlachte ze heel voorzichtig en even zag ik weer de glanzende ogen die ik bij haar gewend was. Inderdaad woonden we verder van de stad vandaan dan de straatnaam en het huisnummer in eerste instantie deden vermoeden en ik kon me ook heel goed voorstellen hoe ze in het donker en in de regen met haar fiets kon zijn gevallen. De provinciale weg die vanuit de stad langs dit huis liep was bochtig en slecht verlicht.
"Maar het is nu halfnegen?" Vroeg ik verbaasd. Had ze er dan zo lang over gedaan. Suzanne keek een ogenblik naar beneden en een lichte blos kwam op haar wangen. Ze haalde haar schouders op.
"Ik... Ik ben na het eten weggegaan, maar ik... ik durfde niet aan te bellen, ik wist niet dat..." Ik glimlachte. Het hek en de poort die ons huis van de buitenwereld afsloot had haar duidelijk afgeschrokken en laten realiseren dat ik niet in een rijtjeshuis woonde. Haar blik gleed over haar eigen lichaam naar beneden, naar de gescheurde broek die onder de deken uit kwam, en naar de doorweekte schoenen.
"Ik... Ik durfde niet meer." Glimlachte ze beschaamd. En ik lachte haar bemoedigend toe. Met veel pijn en moeite, letterlijk en figuurlijk, had ze haar bestemming bereikt, maar met doorweekte en vieze kleren had ze zich gerealiseerd dat ze voor een groot en net huis stond. Ik kon me goed voorstellen dat ze dan niet meer durfde aan te bellen.
Suzanne schoof onrustig op de stoel heen en weer, terwijl ze om zich heen keek en onze bijkeuken bekeek. De deken die ze nog steeds om zich heen geslagen had zakte van haar rechterbeen af, terwijl Suzanne nog net iets verder op haar stoel draaide. Met haar benen iets gespreid op de stoel zat merkte ik ineens de natte plek in haar kruis op. Natuurlijk waren haar jas en broek op veel meer plaatsen nat, maar deze natte plek kon bijna onmogelijk door de regen gebeurd zijn. De natte plek zat precies tussen haar benen in en had aan beide zijden uitschieters naar beneden. Ik vroeg me nog een ogenblik af dat dit gebeurd had kunnen zijn toen ze met haar fiets was gevallen, maar een meer logische verklaring was dat ze in haar broek had geplast. Ik keek nog een enkele keer naar haar kruis om zeker te zijn van mijn zaak, maar ik twijfelde niet meer aan mijn conclusie.
"Wil je nog een kop warme chocolademelk?" Vroeg ik en Suzanne knikte. Ik wilde haar niet meteen met haar ongelukje confronteren en kon begrijpen dat ze dit ongelukje niet aan de grote klok zou hangen. Ik stond op en maakte een nieuwe kop chocolademelk voor haar klaar. Suzanne keek stilletjes voor zich uit, terwijl ik me afvroeg hoe het kwam dat ze in haar broek had geplast. Waarschijnlijk had het iets met de val te maken. De magnetron rinkelde weer en ik zette de dampende kop weer voor haar neer. Ze wilde hem meteen beetpakken, maar ik reikte naar haar hand. Ik pakte haar hand voorzichtig beet en draaide hem om. Haar handpalmen waren geschuurd en de schaafwondjes waren vuil. Suzanne haalde haar schouders op.
"Ik viel met de fiets, het valt mee, ik voel er bijna niets van." Zei ze, zichzelf af en toe herhalend.
"Was dat ook het moment dat je in je broek plaste?" Vroeg ik, zonder gemeen te willen zijn. Suzanne wilde net de warme mok oppakken, maar zette hem met een klap weer op tafel. Haar gezicht werd langzaam vuurrood en ze keek me een ogenblik aan voordat ze haar gezicht wegdraaide.
"Nee... Ik... Ik heb niet..." Stamelde ze, maar haar reactie verraadde haar. Eigenlijk wist ik al dat ze in haar broek had geplast, maar nu wist ik het honderd procent zeker. Ik probeerde vriendelijk te glimlachen en haar niet ongemakkelijk te laten voelen, maar dat lukte niet.
"Kom, het geeft niets. Je bent gevallen! Je hoeft er niet over te liegen, niemand zal je uitlachen of het doorvertellen." Zei ik, maar Suzanne bleef standvastig haar hoofd schudden, met een beschaamd gezicht stotterde ze nogmaals een ontkenning.
"Nee... Echt niet... Het komt door... door de regen, of... of toen ik viel." Ze ontweek mijn blik, terwijl ze de deken weer over zich heen trok en haar bovenbenen aan het zicht onttrok. Ze hield de deken nu met een hand stevig op zijn plaats, terwijl ze met haar andere hand de warme chocolademelk naar haar lippen bracht. Ze nipte ervan, en toen ze merkte dat ik niet over haar natte broek doorging leek ze langzaam ook weer wat meer te ontspannen. Na een minuutje stilte durfde ze de stilte te doorbreken.
"Wil je me helpen met wiskunde en... en scheikunde?" Vroeg ze voorzichtig en ik knikte. Ik had Suzanne altijd wel een aardige meid gevonden en alhoewel we nog weinig met elkaar opgetrokken waren, leek het me dat we wel goed met elkaar op zouden kunnen schieten. Over een paar dagen zouden de tentamens beginnen en zowel Suzanne als ik zouden met de meeste vakken geen problemen hebben. Ik verwachte voor mezelf wat problemen met de talen, maar mijn vader had me geholpen door me mee te nemen naar Frankrijk en Duitsland waar hij voor zijn bedrijf naar toe had gemoeten. Mijn mondelinge examens zag ik inmiddels met veel meer vertrouwen tegemoet. Ik knikte naar Suzanne ten teken dat ik haar wel wilde helpen.
"Veel tijd hebben we niet meer, toch? Twee dagen, of zoiets?" Vroeg ik en Suzanne knikte.
"Wiskunde is op donderdag, scheikunde op vrijdag." Het was nu maandag en al bijna negen uur.
"Als we morgenochtend beginnen hebben we nog maar twee dagen. Heb je er erg veel moeite mee?" Vroeg ik en Suzanne knikte voorzichtig. "Wil je blijven slapen? Dan kunnen we morgenochtend meteen beginnen." Zei ik, maar Suzanne twijfelde en haalde haar schouders op. Ze herinnerde zich nog de woorden van mijn vader.
"Maar je vader? Hij..." Stamelde ze, en ik lachte.
"Er stond een zwerver voor de deur, onder de modder en in gescheurde kleren. Als jij je hebt gedoucht en schone kleren hebt aangetrokken is er niets meer aan de hand." Nog steeds was Suzanne niet overtuigd, ze twijfelde of ze wel wilde blijven slapen. Ze keek een ogenblik besluiteloos voor zich uit. Wat mij betreft maakte het niet uit, maar het was wel gemakkelijker als ze bleef slapen. We zouden meer tijd hebben om samen te studeren. Zelf had ik ook nog weinig aan wiskunde gedaan, maar ik vertrouwde erop dat ik dat de komende dagen wel kon inhalen.
"Weet je wat? Denk er nog maar even over na, maar aangezien je zo toch niet naar huis kunt zal ik je eerst maar even naar een badkamer brengen, toch?" Suzanne knikte. "Ik kan vast wel wat droge kleren voor je vinden. Heb je de chocolademelk op?" Vroeg ik en Suzanne knikte. Ik stond op en Suzanne deed hetzelfde.
"Trek je schoenen hier maar uit, anders zijn je voetstappen door het hele huis te zien." Glimlachte ik en Suzanne zakte weer op haar stoel en boog voorover. Ze trok de natte veters van haar gympen los en schopte haar schoenen uit. Haar eens zo witte sokken waren doorweekt en zwart van de modder. Ik bukte voor haar neer met de handdoek in mijn handen en veegde haar voeten droog. Suzanne stond op en hield de deken nog steeds om zich heen. We lieten haar jas en schoenen achter in de bijkeuken en ik liep voor haar uit het huis door. Via een klein gangetje kwamen we in de centrale hal uit, die de hele hoogte van het oude herenhuis omvatte.
Suzanne liep vlak achter me aan, nieuwsgierig om zich heen kijkend. We liepen over de brede trap naar de eerste verdieping. Ik keek even om naar Suzanne, het leek alsof ze af en toe schichtig om zich heen keek om te zien of mijn vader niet toevallig ergens in de buurt was. Misschien was ze een beetje bang geworden voor die norse kerel die haar had verteld dat ze niet kon blijven, nog voordat ze er zelf over had nagedacht. Boven op de galerij draaiden we rechtsaf, door een deur, een veel kleinere trap op. Boven kwamen we op mijn zolderkamer die bijna de gehele breedte van het huis overspande. Dikke houten balken van het dak staken schijnbaar kriskras door de kamer heen. Een zestal grote dakramen zorgde voor het gestage getik van de regen.
Suzanne keek om zich heen terwijl ik de schakelaar van de verlichting omhaalde en de zolderkamer door een groot aantal verborgen spots in een sfeervol verlichte ruimte omgetoverd werd. Terwijl ze op haar plaats net voorbij het gat van de trap bleef staan draaide ze zich langzaam volledig rond. Ze bekeek de zithoek aan het uiteinde van de driehoekig gevormde kamer. De schuine kanten van het dak kwamen zo'n vijf meter boven ons samen, terwijl dwarsbalken met regelmatige tussenpozen op zo'n twee en een halve meter hoogte dwars door de kamer liepen. Mijn bed stond onder een van de grote dakramen en was netjes opgemaakt. Een paar grote planten gaven de kamer een gezellig uiterlijk.
Aan de andere kant van het trapgat zat de deur naar mijn badkamer. Ik liep er naar toe en gebaarde Suzanne. Ze schrok op uit haar bewonderende rondblik en kwam naar de badkamer. Ze liep langs me heen en stapte met haar blote voeten op de koele tegels. Ik liep achter haar aan en draaide de kraan in de douchecel open. Met het bad, de wastafel en het toilet ook nog in deze badkamer was het wel een beetje krap, maar er was ruimte genoeg om normaal te kunnen lopen. Er kwam al snel een vochtige damp boven de met matglas omringde douchecel uit. Suzanne keek wat ongemakkelijk om zich heen voordat onze blikken zich voor een ogenblik kruisten.
"Ik zal wat schone kleren voor je zoeken. Deze kun je niet meer aan." Zei ik, en Suzanne knikte en leek opgelucht dat ik de badkamer zou verlaten. Ik liep de badkamer uit en liet Suzanne alleen. Ik liep naar beneden en had in de gastenslaapkamer al snel wat kleren gevonden die haar wel zouden passen. Niet alleen vond ik een spijkerbroek die misschien iets te weid was en een shirt en sweater, maar ook nam ik een pyjamapak en pantoffels voor haar mee, aangezien ze misschien zou blijven slapen. Ondergoed was ook makkelijk te vinden aangezien een nichtje van mij hier regelmatig bleef logeren om van hieruit met haar paard lange ritten door het bos te maken. Zij had ongeveer dezelfde maat als Suzanne, en had hier een hele set kleren achtergelaten.
Hoofdstuk 2 - Kinderlijk gedrag
Vijf minuutjes nadat ik haar had achtergelaten beklom ik opnieuw de steile trap naar mijn kamer. Ik hoorde hoe Suzanne zich douchte, hoe het water over haar heen spoelde en onregelmatig in de douchebak stortte. Ik legde de kleren op het bed neer en opende voorzichtig de deur naar de badkamer. Er zat geen slot op de badkamer, aangezien het mijn persoonlijke badkamer was en niemand me normaal gesproken hier zou storen. Ik vond de kleren van Suzanne op de grond en ik kon het niet laten om op zoek te gaan naar haar slipje. Ik vond het onder haar spijkerbroek en het bevestigde mijn conclusie dat ze toch echt in haar broek had geplast. De grote, natte plek in het kruis was het onomstotelijke bewijs. Ik liet het slipje onberoerd en gooide de spijkerbroek er weer overheen.
"Ik leg een badjas en een handdoek voor je over de wastafel." Riep ik naar Suzanne terwijl ik de witte badjas van het haakje naast het bad, aan het andere eind van de badkamer, haalde en ermee naar de wastafel liep.
"OK, ik ben trouwens klaar." Zei ze, terwijl ze de kraam dichtdraaide en haar hoofd achter de deur vandaan stak. Het water droop nog uit haar haren die aan elkaar geplakt over haar schouders hingen. Ik hield de badjas voor haar open, hoog genoeg om me het uitzicht op haar naakte lichaam te ontnemen. Suzanne draaide zich met haar rug naar met toe en stak haar armen in de mouwen en sloeg de badjas stevig om zich heen.
"Dank je wel." Zei ze opgewekt en glimlachend terwijl ze zich naar me omdraaide. Ik keek haar verbaasd aan en mijn blik richtte zich op de zwarte veeg die ze nog steeds op haar wang had staan. Mijn blik gleed naar beneden en ik zag dat haar handen ook nog steeds donkere plekken vertoonden. Ik had nog nooit iemand zo vies onder een douche vandaan zien stappen. Een beetje sprakeloos was ik wel en met mijn handen op haar schouders duwde ik haar voorzichtig naar de spiegel van de wastafel. Toen ze haar eigen gezicht in de spiegel zag gleed haar rechterhand langzaam naar haar wang. Ik stond dicht achter haar en stak mijn beide armen langs haar heen en greep haar beide handen vast en bracht ze omhoog, in het gezichtsveld van Suzanne. Over haar schouder heen keek ik naar het spiegelbeeld van Suzanne.
"Je hebt je nog niet goed gewassen, je bent wat stukjes vergeten." Zei ik verbaasd en probeerde te glimlachen, onzeker over deze vreemde gang van zaken. Suzanne trok haar rechterhand uit mijn grip en wreef over haar vuile wang. Het was inderdaad geen modder, maar het leek wel olie of smeer van de fiets. Misschien had ze geprobeerd haar fiets te repareren en had ze daarna het zweet van haar gezicht proberen af te vegen, meer vuil makend dan schoon.
"Ik... Dat gaat er niet af..." Stamelde Suzanne en mijn verbazing werd er niet minder om. Ik had het gevoel dat ze weer tegen me loog.
"Heb je het wel geprobeerd?" Vroeg ik verbaasd. Suzanne knikte overtuigend.
"Natuurlijk wel, maar het wil er gewoon niet af. Dat geeft niets, het gaat er vanzelf wel een keer af." Lachte Suzanne nerveus, maar ze zag dat ik er niet om kon lachen. Demonstratief veegde ze met haar vieze vingers nogmaals over haar wang, wat op deze wijze inderdaad niets uithaalde.
"Onzin! Natuurlijk wil het er met wat zeep wel vanaf!" Zei ik lichtelijk geïrriteerd en het ogenblikkelijk schudden van haar hoofd door Suzanne maakte mijn humeur er niet beter op.
"Echt, ik heb het speciaal nog geprobeerd." Loog Suzanne, dat las ik gemakkelijk in haar ogen. Ik liet haar linkerhand los en stapte bij haar vandaan. Suzanne draaide zich met haar rug naar de wastafel en keek een beetje angstig naar mijn kwade blik.
"Ach, Suzanne, doe even normaal! Je staat gewoon weer tegen me te liegen. Eerst over je natte broek en nu over dit. Dat is een wel heel erg kinderachtige gewoonte van je." Riep ik haar kwaad en verontwaardigd toe en Suzanne keek geschrokken naar me op. Ze probeerde te redden wat er te redden was en probeerde me nog eenmaal te overtuigen.
"Nee... Ik lieg n..." Zei ze, maar met een handgebaar onderbrak ik haar.
"Houd je mond maar, want er komen toch alleen maar leugens uit!" Riep ik en ik draaide me naar een smalle, hoge houten kast toe, dat met aluminium poten op de donker gekleurde tegeltjes stond. Ik opende het matglazen deurtje en pakte een washandje van het stapeltje tussen de netjes opgerolde handdoeken in die twee van de vijf schappen vulden.
"Volgens mij is je wang met drie vegen schoon." Zei ik en liep langs Suzanne heen naar de wastafel. Ik draaide de warme kraan open en wachtte tot het water uit de kraan de juiste temperatuur kreeg. Ik hield het druipende washandje onder het tuitje van zeeppompje en met mijn vrije hand verdeelde ik de zeep over het washandje waardoor het meteen begon te schuimen.
"Nee... Je... Je krijgt het er toch niet vanaf!" Stotterde Suzanne terwijl ze achteruit bij me weg probeerde te lopen. Ik greep haar bij haar rechter bovenarm beet en trok haar weer naar me toe. Ik keek haar recht in de ogen.
"Ik weet bijna zeker van wel. En als het me lukt dan zal ik je helaas helemaal moeten wassen, aangezien je dat dan zelf niet schijnt te kunnen. Je zegt tenslotte dat je het meerdere malen hebt geprobeerd." Ik keek in de geschrokken blik in haar ogen en pakte met mijn linkerhand haar kin beet. Ik hield haar hoofd stil terwijl ik mijn rechterhand met het schuimende washandje naar haar wang bracht. Suzanne kermde onder mijn stevige greep, terwijl haar handen tevergeefs naar houvast zochten om zich ergens tegen af te kunnen zetten. Ik zag twee tranen uit haar ooghoeken opwellen terwijl ik met een drietal stevige vegen de smerige veeg van haar wang waste.
Ik draaide haar hardhandig naar de spiegel toe, ging weer vlak achter haar staan duwde haar met mijn buik tegen de wastafel aan. Ik spoelde het washandje uit en veegde daarna de zeep van haar wang. Ik had gelijk gekregen, de zwarte veeg was volledig verdwenen en Suzanne keek geschokt naar haar eigen spiegelbeeld. Haar rechterhand wreef nogmaals over haar wang, alsof ze niet kon geloven dat de vlek echt weg was.
"Ik... Hoe kan dit?" Suzanne veinsde een verbaasde blik, en deed net alsof ze verrast was. Haar toneelspel was dermate beroerd dat ik er niet eens aan twijfelde dat ze toneel speelde. Mijn irritatie werd alleen maar groter. Ik vond dat ze zich wel als een erg klein kind begon te gedragen, en dat was helemaal niet de Suzanne die ik van school kende.
"Je snapt niet hoe dit kan?" Snauwde ik kortaf, en Suzanne schudde haar hoofd.
"Nee... Ik... Net kreeg..." Stamelde ze en via de spiegel keek ze me weer een ogenblik onzeker aan. Ze bleef echter bij haar leugenachtige en vooral kinderachtige standpunt en ik voelde me van binnen steeds kwader worden. Natuurlijk kon ik begrijpen dat ze wat vergeten was te wassen, of dat de vegen wat hardnekkiger waren dan verwacht, maar haar voortdurende leugens en gespeelde onschuld maakten me kwader en kwader.
Een paar tellen stonden we als in een patstelling tegen elkaar, en keken we elkaar aan via de spiegel. Ik probeerde het gedrag van Suzanne te doorgronden, probeerde een reden te bedenken voor dit kinderachtige gedrag. Misschien was ze wat overweldigd door dit grote huis, of voelde ze zich beschaamd door haar ongelukje met plassen. Ik kon echter geen goede reden bedenken en hoe langer ik naar dit onschuldig kijkende gezichtje keek, hoe kwader ik werd.
"Als jij jezelf dan niet kunt wassen, dan zal ik je wel helpen!" Zei ik plotseling en trok in een snelle beweging haar badjas open en naar achteren. De knoop in de band om haar middel viel meteen open en alleen haar armen in de mouwen boden nog wat weerstand. Na een extra ruk lag de badjas op de grond en stond Suzanne met een wit weggetrokken gezichtje naakt voor me. Ze sloeg haar beide armen gestrekt naar beneden voor haar borsten langs en bedekte met beiden handen haar schaamstreek. Ik had absoluut geen oog voor haar naaktheid en greep haar bij haar bovenarm. Ik kneep waarschijnlijk iets te hard en Suzanne slaakte een gilletje toen ik haar weer naar de douchecel trok. Ik duwde haar naar binnen en draaide de knop van de thermostatische kraan in een slag helemaal open.
"Blijf staan!" Snauwde ik terwijl ik me omdraaide en uit het kastje een schoon washandje pakte. Toen ik weer voor de opengeslagen deur van de douchecel stond, had Suzanne zich met haar buik tegen de achterwand gedrukt, haar handen nog steeds voor zich houdend, tussen haarzelf en de wand in. Ze had haar hoofd zo ver mogelijk gedraaid en probeerde mijn bewegingen in de gaten te houden. De tientalle kleine straaltjes water uit de douchekop vormden een denkbeeldige barrière tussen ons.
"Nee, stop... Ik..." Smeekte ze, maar ik schudde mijn hoofd. Ik duwde de douchekop naar beneden zodat ik zonder nat te worden Suzanne vast kon pakken en naar me toe kon trekken. Ik duwde haar met de rug tegen de zijwand, vlak naast de ingang van de douchecel. Twee angstige oogjes keken me vol tranen aan terwijl ze haar handen beschermend voor zich uit stak. Ik hield mijn hand met het washandje onder de straal van de douchekop en doordrenkte het met warm water. Met een flinke klodder zeep op het washandje bracht ik mijn hand daarna naar haar gezicht. Vlak voor haar gezicht hield ik mijn hand stil.
"Ogen dicht!" Gebood ik, maar Suzanne wilde haar ogen niet van mijn handen afhouden. Ze wilde perse zien wat ik ging doen. Ik wachtte nog een ogenblik en duwde het washandje toen op haar wang. Zodra ik zachtjes begon te wrijven sloot Suzanne vanzelf haar ogen. Ze huilde en kermde onder mijn aanraking, maar bleef stilletjes met de rug tegen de koude tegelmuur staan. Haar natte handen duwden krachteloos tegen mijn borst en lieten natte plekken achter op mijn witte blouse.
Ik probeerde mijn eigen kwaadheid tot bedaren te brengen en haar niet meer pijn te doen dan ik al deed. Terwijl ik de laatste vuile plekjes van haar gezicht waste draaide ze haar hoofd steeds vaker in de juiste richting om me gemakkelijk overal bij te laten kunnen. Met de douchekop spoelde ik haar gezicht af en heel voorzichtig opende Suzanne haar ogen weer. Haar angstige blik was nog steeds niet verdwenen.
Ik pakte haar linkerhand beet en met een nieuwe dot zeep wreef ik net zolang over haar hand, haar vingers en haar onderarm totdat ze schoon waren. Haar nagels waren lastiger, ze waren te lang en er bleven nog wat donkere randen onder haar nagels achter. Ook haar andere hand kreeg dezelfde beweging en die hand hoefde ik niet eens vast te pakken. Ze bracht hem uit zichzelf al naar me toe en liet mij mijn gang gaan.
Na haar handen gewassen te hebben knielde ik voor haar neer en vooral haar rechterdijbeen zat nog onder de vuile plekken. Dit was het been waarvan de broek zo was opengescheurd en een paar kleine open plekjes waren daar nog de getuigen van. Toen ik eindelijk weer opstond en haar benen net zo blank waren als de rest van haar lichaam, zag ik Suzanne me gespannen aankijken, maar de ergste angst leek verdwenen. Ze stond nog steeds naakt voor me, half onder de straal van de douche. Ik realiseerde me nu pas dat dit een wel erg ongewone situatie was. We waren klasgenoten, ongeveer even oud, en ik had haar moeten helpen met wassen. Ik kon het niet laten om mijn ogen schielijk over haar lichaam te laten glijden. Suzanne leek dat ogenblikkelijk te merken en draaide zich meteen weer met haar rug naar me toe.
"Ben je klaar?" Vroeg ze met overslaande stem, maar toch ook met een voorzichtige blijk van irritatie. Ik knikte.
"Spoel je maar af." Zei ik en sloot de deur van de douchecel. Een ogenblik bleef ik staan en keek als gebiologeerd naar de douchecel. Ik kon niet meer zien dan de vage contouren van haar lichaam, maar de gedachte dat ik haar net naakt had gezien en dat ik haar had gewassen deed me een ogenblik rillen. Er kwam langzaam wat nervositeit boven van wat ik gedaan had. Ik draaide me om en liep onzeker de badkamer uit.
Ik had een meisje van mijn eigen leeftijd tegen haar wil in ontkleed, ook al droeg ze niets meer dan een badjas, had haar onder de douche geduwd en had haar tegen haar zin gewassen. Ik had haar niet op precaire of intieme delen aangeraakt, maar toch had ik haar gedwongen in haar nakie voor me te blijven staan. Ik dacht terug aan hoe het gekomen was en realiseerde me dat mijn woede over haar leugentjes en onwaarheden grotendeels was weggezakt. Een beetje spijt van wat ik gedaan had kwam in me boven en ik hoopte dat Suzanne het niet al te erg op zou nemen.
Voorzichtig liep ik terug de badkamer in en zocht een nieuwe, droge badjas voor haar op, die andere had ze tenslotte met haar vieze lichaam aangehad. Terwijl ik met de badjas in mijn hand naar de douchecel liep, met de bedoeling hem over de wastafel heen te leggen, zag ik de contouren van Suzanne door het matglas heen. De damp kwam nog steeds boven de douchecel uit en druppels water spatten aan de binnenkant tegen het glas kapot. Suzanne stond stilletjes onder de straal in een ietwat vreemde houding. Ik keek een ogenblik naar haar silhouet en rukte toen de douchecel open.
"Wat...? Je staat toch niet te plassen, of... of wel?" Riep ik kwaad en keek recht in het vuurrood wordende gezicht van Suzanne. Ze stond iets door haar knieën gezakt en had haar knieën wat naar buiten geduwd. Ik keek haar recht in de ogen en wist dat ik gelijk had. Haar urine vermengde zich met het water dat vanaf haar hoofd langs haar bovenlichaam naar beneden liep, waar het langs de binnenkant van haar benen naar beneden stroomde.
"Nee... Ik... " Stotterde en ik keek haar verbijsterd aan. Ik kon niet geloven dat ze zomaar haar plas in de douche liet lopen, en dat ook nog terwijl ik op een kort afstandje op haar stond te wachten. Ineens was ik al mijn bedenkingen van net weer vergeten en ik wist ik weer precies waarom ik zo kwaad op haar geworden was.
"Ik wil dat je nu ophoudt met liegen, Suzanne!" Riep ik geïrriteerd. "Kijk me aan!" Schreeuwde ik haar haast toe, toen ze haar hoofd van me weg probeerde te draaien. Suzanne kromp haast ineen onder mijn stemverheffing en keek me met twee angstige oogjes aan.
"Sta je nu gewoon, expres, in de douche te plassen?" Vroeg ik indringend en ondanks dat ik het antwoord allang wist, wilde ik dat ze eerlijk tegen me was. Ik wilde niet dat ze nog meer verstoppertje speelde, en dat ze eerlijk uitkwam voor haar daden. Suzanne opende haar mond en begon al met haar hoofd te schudden, maar ineens zakte haar hoofd naar beneden. Een heel zwak stemmetje gaf antwoord op mijn vraag.
"Ja, ik... het spijt me... Het is maar... Wat..." Antwoordde ze en met een heel voorzichtig vragende blik probeerde ze te ontdekken hoe erg ik het vond dat ze haar plas had laten lopen. Het leek me dat ze wel wist dat het niet erg netjes was, maar dat het voor haar een soort van vieze gewoonte was. Een gewoonte die ze hier niet had kunnen bedwingen, en waardoor ze van die gewoonte ook niet de consequenties van had ingezien.
"En je had jezelf net ook niet goed gewassen." Ging ik verder, aangemoedigd door deze ene bekentenis. Suzanne knikte voorzichtig, met haar hoofd gebogen. Weer gaf ze toe dat ze fout zat en dat ze tegen me had gelogen. Als een kleuter tegenover een strenge meester stond ze lijdzaam te wachten op haar standje, alleen was deze kleuter nu naakt en nog van mijn eigen leeftijd ook.
"En je hebt per ongeluk in je broek geplast toen je met je fiets gevallen was?" Zei ik vragend en verwachtte al min of meer een soortgelijke bekentenis door een simpel knikje. Een beetje verbaasd keek ik echter toe hoe ze leek te aarzelen en ineens schudde ze heel voorzichtig haar hoofd.
"Nee, ik... ik was al gevallen, en... en ik was al zo nat door de regen... en... en ik moest zo nodig... en..." Ik luisterde naar haar bekentenis die half verborgen ging onder het geklater van de douche die nog steeds het warme water over haar heen spuwde. Mijn mond viel open van verbazing toen ik me realiseerde wat ze zei. Ze had gewoon maar in haar broek geplast omdat ze toch al nat van de regen was.
"Dus je hebt maar gewoon in je broek geplast?" Vroeg ik voor de zekerheid en Suzanne knikte. Ik keek op het gebogen hoofd van Suzanne neer en kom me haast niet voorstellen dat deze spontane, gezellige meid van zeventien jaar, van deze kinderachtige gewoontes of ideeën had. Dit was niet de bijna volwassen en brutale meid die ik van school kende.
"En nu heb je in de douche ook maar gewoon je plas laten lopen." Zei ik concluderend en mijn verbazing vocht met teleurstelling en woede om als bovenliggende emotie te eindigen. Ik voelde me verward en wist niet precies wat ik moest doen. Een simpel idee kwam bovendrijven, door een vergelijking tussen haar daden en die van een kleuter, en ondanks mijn bedenkingen die ik nog geen paar minuten geleden had gehad, zou ik haar nogmaals gedeeltelijk gaan wassen.
Ik pakte het washandje weer op en vouwde het binnenstebuiten. Ik spoot het flinke dot zeep op het washandje en wreef het met mijn handen goed in tot het schuim er van af begon te druipen. Met mijn vrij rechterhand duwde ik Suzanne weer tegen de betegelde zijwand van de douchecel.
"Spreiden, viezerik!" Riep ik kwaad en duwde mijn hand met het washandje tussen haar benen. Suzanne slaakte een gilletje en voelde hoe mijn hand zich tussen haar bovenbenen wurmde. Ik stond nu iets gebogen voor haar en onze gezichten stonden maar een paar centimeter van elkaar vandaan. Suzanne keek me een ogenblik recht in de ogen, zag de ernst en de woede in mijn blik en gaf zich over. Ze snikte hardop, zakte iets door haar benen en drukte haar bovenbenen uit elkaar.
Zonder pardon drukte ik het washandje op haar schaamhaar en wreef de zeep er stevig doorheen. Ik voelde Suzanne trillen en schokken onder mijn aanrakingen, maar ik lette er niet op. Ik knielde voor haar neer en wreef ook over de binnenkanten van haar benen. Het was binnen een half minuutje gebeurd, maar Suzanne zou het waarschijnlijk nooit vergeten. Snikkend sloeg ze haar handen voor haar gezicht en huilde ze hardop. Ik liet het washandje op de grond vallen en stond op.
"Spoel je af, een handdoek en een badjas liggen voor je klaar op de wastafel." Zei ik waarna ik me omdraaide en van haar wegliep.
Hoofdstuk 3 - De eerste luier
Weer liep ik de trap af, en weer zou ik op zoek gaan naar kleding voor Suzanne, maar nu wist ik precies waar ik het zou moeten zoeken. Een oom en tante hadden namelijk een geestelijk gehandicapt neefje van vijfentwintig jaar. 's Nachts kreeg hij altijd een luier om, en dat was precies wat ik voor Suzanne nu ook in gedachten had. Ze had zich tenslotte nu wel lang genoeg als een klein kind gedragen. Onder in een kast, tussen een stapel kleren die ze voor een volgende keer hadden achtergelaten vond ik een half pak luiers. Mijn neefje, hij was wel bijna tien jaar ouder, was maar een iel, klein mannetje en ik vermoedde dat deze luiers Suzanne ook wel zouden passen.
Eenmaal boven gekomen met het pak luiers hoorde ik Suzanne in de badkamer lopen. Ik legde snel de luiers uit het zicht en liep terug naar de badkamer. Suzanne had de handdoek om haar hoofd geslagen en de badjas omgedaan. Haar lange haren waren in de handdoek verdwenen. Ze keek me angstig aan en stond onzeker met haar voeten te schuifelen op de koele tegels. Mijn kwaadheid over haar kinderlijke gedrag was alweer bijna geheel verdwenen op het moment dat ik aan de luiers dacht. De gedachte aan deze straf die ze niet zou kunnen ontlopen, en die zo vreselijk toepasselijk was, deed mijn gemoed bedaren.
Ik liep naar de wastafel en opende het laatje dat in het meubel onder de wastafel zat verwerkt. Ik zag meteen het nagelschaartje liggen en ik hield het voor Suzanne omhoog. Ik stak mijn andere hand naar haar uit en verlegen legde ze haar hand in de mijne. Ik verbaasde me over het feit dat Suzanne niet gillend weg was gelopen, of dat ze me niet met een paar ferme klappen tegen de grond had geslagen. Ik had haar net op haar meest intieme plekjes aangeraakt en haar vernederd, maar haar enige reactie was een huilbui, een angstige blik en wat verlegenheid.
Langzaam trok ik haar naar me toe. Ze stond nu weer voor me en ik drukte met mijn buik tegen haar rug, zodat ze lichtjes klem stond tussen mij en de wastafel. Met mijn armen langs haar heen knipte ik voorzichtig haar vingernagels, waarna ik met het puntje van de schaar de resterende modder onder haar nagels vandaan schraapte.
"Ik... Het spijt me... Ben je kwaad..." Stamelde Suzanne voorzichtig, terwijl ze me via de spiegel aankeek. Ik liet haar hand los en pakte haar andere hand beet. Ik keek haar spiegelbeeld aan.
"Je hebt meerdere keren tegen me gelogen, zelfs toen je wist dat ik de waarheid kende, je wilt jezelf niet goed wassen, je laat je plas zomaar lopen." Somde ik op. "Kun je begrijpen dat ik dat wel heel erg kinderachtig vind." Zei ik. Het gezicht van Suzanne liep weer wat rood aan en ze draaide haar blik van me weg. Ik knipte de eerste nagel van haar rechterhand.
"Het spijt me... Ik... Ik beloof..." Ik onderbrak haar. Ze loog zo makkelijk dat ik er geen vertrouwen in had dat ze haar beloften wel zou houden.
"Stil maar, ik wil niet dat je beloften doet die je niet na kunt komen. Ik kan je niet laten stoppen met liegen, maar met een luier om kunnen je zogenaamde ongelukjes in ieder geval geen kwaad meer." Zei ik, en ik voelde hoe Suzanne schrok. Ze trok haar hand terug en duwde me zover naar achteren dat ze zich naar me toe kon draaien.
"Wat... Een... Een..." Ik zag de afschuw op haar gezicht, vermengd met een grote dosis verrassing. Ik duwde haar weer terug naar de wastafel toe en trok nu wat hardhandiger haar rechterhand naar me toe. Ik knipte een nieuwe nagel af en moest moeite doen om haar trillende hand stil te houden. Toen het stukje nagel in de wasbak viel keek ik haar weer via de spiegel aan
"Geef me een goede reden waarom je die luier niet zou verdienen?" Zei ik en ik zag alweer een traan uit haar ooghoeken opwellen en over haar wang naar beneden rollen. Ze keek me niet aan en zweeg. Ik maakte haar hand af en liet haar toen een voor een haar voeten op de rand van de wasbak zetten. Haar teennagels waren nog veel langer, maar terwijl Suzanne zwijgend meewerkte had ik haar teennagels binnen een minuutje geknipt. Ik liet Suzanne van de wastafel wegstappen en spoelde de restjes van haar nagels door. Suzanne ontweek mijn blik en wikkelde de handdoek van haar hoofd af. Ze borstelde haar haren terwijl ze met haar rug naar me toe stond.
"Ik ben geen baby!" Huilde ze hardop. Ik greep haar hand met de borstel beet en nam de borstel van haar over. Ik draaide haar weer naar me toe en terwijl ze nu dicht bij me stond borstelde ik voorzichtig haar haren. De borstel gleed er bijna moeiteloos doorheen.
"Het zijn ook geen babyluiers." Glimlachte ik gemeen. Twee gebalde vuisten drukten zich op mijn borstkas, maar zonder kracht. Ik legde de borstel op de wastafel neer en duwde Suzanne zachtjes de badkamer uit. Ik schoof alle kleren die ik in eerste instantie voor haar op mijn bed had gelegd, aan de kant en gebaarde haar de gaan liggen. Ze keek me met grote ogen aan, kon nog niet geloven dat ze echt een luier om zou krijgen. Ondanks dat mijn woede grotendeels was weggezakt kon ik nog genoeg kwaadheid oproepen om haar te dwingen te gaan liggen.
"Schiet op, ga liggen!" Riep ik terwijl ik naar de andere kant van de kamer liep. Ik graaide een luier uit het pak. Met de luier in mijn hand liep ik terug naar het bed. Suzanne was in haar badjas op de rand van het bed gaan zitten en keek met grote ogen naar me omhoog. Nog geen halve meter voor haar ogen vandaan vouwde ik de luier open. Ik trok de naar binnen gevouwen brede voor en achterkanten naar buiten en hoorde het plastic van de luier kraken. Suzanne keek ademloos toe en ik zag haar zachtjes trillen van de zenuwen.
Ik ging op een knie op de rand van het bed zitten en duwde Suzanne achterover op het bed. Haar voeten stonden nog steeds op de grond en haar knieën bogen zich net over de rand van het bed. Zonder pardon trok ik de knoop van haar badjas los en de badjas viel open. Suzanne steunde met haar ellebogen op het bed en kwam iets overeind. Met een hand probeerde ze haar badjas weer dicht te slaan, maar daardoor moest ze de steun van een elleboog missen en ze zakte half terug op het bed.
"Nee, alsjeblieft..." Smeekte ze, maar ik schoof een arm onder haar knieën en tilde haar knieën omhoog. Haar voeten kwamen van de grond en hoe hoger ik haar knieën optilde hoe moeilijker het voor Suzanne werd om op haar ellebogen te blijven steunen. Al snel zakte ze terug op het bed. Ik drukte de achterkant van haar luier onder haar billen en Suzanne kermde. Protesterend probeerde ze met haar handen mijn bewegingen te saboteren, maar het was een haast doelloze actie. Zonder haar pijn te doen sloeg ik met mijn platte hand tegen de buitenkant van haar hand. De luide pets deed haar meer schrikken dan pijn lijden en meteen trok ze beide handen weg. Ze belanden naast haar op het bed, waar ze machteloos bleven liggen.
Ik vouwde de luier tussen haar benen door en drukte de voorkant van de luier op haar buik. Suzanne bleef gehoorzaam stilletjes op het bed liggen, terwijl ik zag hoe haar handen houvast leken ze zoeken aan het dekbed. Ik trok de linkerkant van haar luier strak, zag hoe het elastiek zich in haar liezen spande en sloot de plakstrip die ik nog even nawreef om er zeker van te zijn dat hij goed dicht zat. Ik deed hetzelfde met de andere kant van haar luier, en daarna trok ik de bovenkant van de luier strak en sloot de bovenste twee plakstrips.
Voldaan keek ik op de luier neer. Suzanne bewoog voorzichtig haar benen en voelde de weerstand die het elastiek van de luier verzorgde. Ze kwam langzaam overeind en begon met haar vingers de luier te betasten. Ze voelde aan het koele, gladde plastic, waarna haar vingers over het geribbelde, elastische stuk op haar buik gleden. Uiteindelijk gleden haar ogen van de luier af en keek ze naar me op. Haar gezicht was rood van schaamte en ze wist niet wat ze nu moest doen. Ze realiseerde zich dat haar badjas nog open hing, haar borsten open en bloot in het zicht, en trok snel, huiverend de badjas om zich heen.
Ik liep om het bed heen en zocht een hemdje en het pyjamapak bij elkaar. Met alleen het hemdje in mijn hand liep ik naar Suzanne toe. Zonder wat te zeggen trok ik haar badjas weer open en trok het haar uit. Suzanne liet het gewillig, maar zachtjes huilend, toe. Suzanne stak als vanzelf haar handen in het hemdje dat ik nu voor haar open hield en zonder problemen kon ik het over haar hoofd trekken. Het zakte over haar blote bovenlichaam naar beneden en bedekte nu een deel van haar luier. Zittend op de rand van het bed hield ik daarna ook het pyjamabroekje voor haar open en voetje voor voetje stapte ze erin. Ik trok het omhoog tot over haar luier en stopte het hemdje in haar pyjamabroek.
Suzanne bleef zwijgen en veegde nog net even haar wangen droog voordat ze haar handen in het pyjamajasje stak. Ik trok het over haar hoofd heen, en toen haar hoofd uit het pyjamajasje omhoog kwam keek ik haar recht in de ogen. Ik voelde me niet meer kwaad op haar, ondanks dat ze meerdere malen tegen me gelogen had, en dat verbaasde me wel een beetje. Ik voelde me daarentegen ook niet schuldig dat ik haar op deze manier had behandeld, alsof ze dit had verdiend, alsof dit haar eigen schuld was. Een beetje medelijden had ik wel haar; ze stond in een vreemd huis, gewassen door vreemde handen, als een baby geluierd en onzeker over wat er te gebeuren stond. Ik zou proberen om haar een beetje te helpen, maar tegelijkertijd wist ik ook dat ik weer kwaad zou worden als ze zelf haar luier zou uittrekken, of als ze wederom tegen me zou liegen.
"Het spijt me, Suzanne. Ik ben erg gemeen tegen je, maar ik vind dat je dat verdiend hebt. Morgenochtend mag je weer luier af, tot die tijd zul je hem om moeten houden." Ze keek me voorzichtig aan.
"Morgen... ochtend?" Stamelde ze, en ik knikte.
"Tenzij je naar het toilet moet natuurlijk, want dan zal ik je luier voor je afdoen. Dat mag je absoluut niet zelf." Zei ik en Suzanne wendde haar blik af. Ze liep een paar stappen bij me vandaan, onderwijl hoorde ik haar luier gedempt kraken. Ik hoorde haar zachtjes huilen en liep naar haar toe om en hand op haar schouder te leggen.
"Morgenochtend, als je tenminste lief bent geweest, zal ik je helpen met wiskunde en scheikunde. Net zolang tot je alles begrijpt." Ze ontweek mijn hand niet en zachtjes wreef ik over haar schouder. Ik legde mijn andere hand op haar andere schouder en trok haar met haar rug tegen me aan. Een paar ogenblikken probeerde ik haar te troosten, en ik geloof dat het enigszins hielp.
"Kom, we moeten even langs mijn ouders om te zeggen dat we een logé hebben." Suzanne draaide zich om en keek me een beetje angstig aan.
"Maar... Maar je vader..." Stamelde ze, me herinnerend aan de woorden die hij buiten tegen me had gesproken. Suzanne was blijkbaar nog steeds bang dat ze niet mocht blijven slapen, maar daar was ik helemaal niet bang voor. Buiten had mijn vader een slecht verzorgd, vies kind gezien, nu was ze netjes gewassen, verzorgd en droeg ze zelfs een luier. Ik wist zeker dat mijn vader er nu geen bezwaar tegen zou hebben.
"Mijn vader herkent je niet eens, dus waartegen zou hij bezwaar kunnen hebben?" Zei ik lachend en pakte de twee pantoffels van het bed en zette ze voor de voeten van Suzanne neer. Ze stapte erin en samen liepen we de twee verdiepingen naar beneden. Ik liep vlak voor Suzanne en kon haar luier continu horen kraken. Suzanne hoorde dat ook en probeerde een het geluid te stoppen door haar bovenbenen wat meer naar buiten te duwen, alsof ze O-benen had. Dat werkte maar gedeeltelijk en ze gaf haar poging op.
Bij de woonkamer aangekomen keek ik nog even naar Suzanne om en ik zag dat ze gespannen was. Ze kende mijn ouders helemaal niet, op de korte ontmoeting van mijn vader na, en ze wist niet hoe ze zouden reageren. Ze wist ook niet wat ik zou vertellen, en wat ik over haar luier zou gaan vertellen. Ik opende de deur naar de woonkamer en met een hand op haar schouder duwde ik Suzanne voorzichtig over de drempel. Mijn vader en moeder keken naar ons om, met vragende blikken.
"Mam, pap, we hebben een logé voor vannacht." Zei ik en met zijn drieën keken we naar Suzanne die zich half achter me verborgen hield. Ik duwde haar voorzichtig wat naar voren, en mijn moeder was de eerste die opstond. Ze stak haar hand naar Suzanne uit en schudde de hand van Suzanne.
"Welkom, ik ben Tineke Gravendael. Je mag wel Tineke zeggen, hoor." Zei mijn moeder vriendelijk, terwijl ze Suzanne nieuwsgierig opnam. Mijn vader zat aan de andere kant van de salontafel en was inmiddels ook opgestaan. Hij stak zijn hand al naar Suzanne uit, terwijl Suzanne nog een stukje om de tafel moest lopen. Suzanne liep langs de knapperende open haard en verschoot weer van kleur toen haar luier weer bij elke beweging hardop leek te protesteren. Eindelijk kon ze stil gaan staan en schudde ze de hand van mijn vader.
"Herman." Stelde hij zichzelf voor. "Ben je dezelfde die ik buiten bij de poort tegenkwam?" Vroeg mijn vader vriendelijk lachend. Suzanne's nervositeit verdween gedeeltelijk toen ze met een miniem glimlachje bevestigend knikte, maar die ontspanning was helaas maar van korte duur. Mijn moeder had goed opgelet en wist dat Suzanne een luier droeg. Ze keek me een ogenblik verbaasd aan.
"Draagt ze... Draag je een luier?" Vroeg ze aanvankelijk aan mij, maar aangezien haar dat wat onbeschoft leek, draaide ze zich naar Suzanne die na een ogenblikje weer bevestigend moest knikken. Haar gezicht werd langzaam vuurrood, terwijl ze haar hoofd boog. Ik glimlachte om het feit dat ze nu voor de verandering eens niet loog.
"Ja... Ja, mevrouw." Zei ze bedeesd, het advies van mijn moeder om haar bij haar voornaam te noemen negerend. Aangezien ze van Suzanne niet meer dan een bevestiging kreeg, en geen verklaring zoals ze had gehoopt, wendde mijn moeder zich toch weer tot mij.
"Ik heb haar geholpen met een luier van Stefan." Zei ik tactisch, maar natuurlijk prikten mijn ouders daar meteen doorheen. Stefan was mijn gehandicapte neefje.
"Jij hebt haar een luier omgedaan?" Vroeg mijn vader verbaasd. Ik was in principe niet bang voor de reactie van mijn ouders want ik vond dat ik terecht had gehandeld. Zonder veel aarzeling zou ik het hele verhaal kunnen opbiechten.
"Sterker nog, " glimlachte ik, "ik heb haar grotendeels gewassen." Zei ik, en zowel mijn moeder als mijn vader keken me verbaasd, maar ook een beetje ongerust aan. Ik liep naar een vrije fauteuil en plofte erin neer. Mijn ouders gingen ook weer zitten, terwijl Suzanne voor de open haard bleef staan. Het leek alsof ze niet durfde te gaan zitten, of dat ze elk moment huilend weg zou gaan rennen.
"Suzanne is hierheen gekomen om te vragen of ik haar wilde helpen met leren voor de examens van deze week. Halverwege is ze in het donker en in de regen met de fiets gevallen en aangezien ze dacht dat ze dichterbij ons huis was, dan haar eigen huis, is ze verder gaan lopen. Het was alleen iets verder dan ze had verwacht." Zei ik, en ik had de volledige attentie van mijn ouders. Suzanne besloot eindelijk dat ze ook wilde zitten, maar durfde blijkbaar niet op de bank naast mijn moeder te gaan zitten, en verder waren er geen fauteuils vrij, en dus liet ze zich op haar knieën voor de open haard zakken. Ze steunde met haar rug tegen de stenen verhoging voor de open haard, en ze warmde zich aan de rode gloed van het brandende hout.
"Halverwege moest ze plassen en aangezien ze toch al nat was van de regen, vond ze dat ze het wel in haar broek kon doen." Zei ik en de verbazing bij mijn ouders werd er niet minder op. "Toen ze eenmaal bij ons in de bijkeuken zat, zag ik de natte plek in haar broek en confronteerde haar hiermee. Ze bleef bij hoog en laag ontkennen dat ze in haar broek had geplast." Vervolgde ik mijn verhaal. Mijn moeder keek Suzanne met een ongelovige blik aan, maar Suzanne bleef alle toegeworpen blikken negeren, en zweeg.
"Ik heb haar meegenomen naar mijn badkamer en haar laten douchen, maar toen ze onder de douche vandaan kwam had ze nog steeds de vieze plekken op haar gezicht en haar handen en benen. Ze hield vol dat die vlekken er absoluut niet af wilden, en dat ze dit al had geprobeerd. Ik geloofde er niets van en veegde met een washandje de grootste plek in haar gezicht er zo vanaf. Toen ze daarna nog steeds bleef volhouden dat ze het er zojuist echt niet af had kunnen krijgen heb ik haar terug de douchecel ingeduwd en heb ik haar gewassen." Zei ik, en aan de blikken van mijn ouders zag ik een soort van begrip.
