WinnieThePooh
Nieuw lid
Inleiding
Als 16jarige had ik al veel meegemaakt, eigenlijk te veel voor mijn leeftijd en zo gedroeg ik me dan ook. Ik heb geen zorgeloze jeugd gehad door het gebrek aan een moeder en een vader die alcoholist was. Ik ging naar school, waar ik niet op mijn plek was en altijd buiten de boot viel, maar waar ik me veilig voelde door de afwezigheid van mijn dronken vader. ‘S middags ging ik zo snel mogelijk naar huis, hopend dat mijn vader nog niet thuis was of nog sliep, zodat ik alles zo goed mogelijk kon voorbereiden om de kans op een woede-uitbarsting zo klein mogelijk te houden. Helaas was er altijd wel iets waar mijn vader van door het lint ging en kreeg ik het alsnog zwaar te verduren.
Het gebeurde vaak genoeg dat ik met blauwe plekken op school kwam, maar ik had geen vrienden die het zouden opmerken en ook de docenten leken me niet te zien, tot het moment dat er een stagiaire kwam lesgeven, sinds die tijd veranderde het drastisch.
Hoofdstuk 1;
“Hallo leerlingen, mijn naam is Tom en ik kom uit Amsterdam. Ik zal de komende tijd mijn stage in verscheidene klassen doorbrengen, waaronder jullie klas. Ik ben 25 jaar en speel gitaar en doe 3 keer per week aan korfbal. Ik hoop een gezellig en leerzaam jaar met jullie tegemoet te gaan.”
Daar stond hij en in alleen zijn introductiepraatje had ie al een paar keer doordringend mijn kant op gekeken. Hij maakte me zenuwachtig, zijn priemende ogen maakten me zenuwachtig. Hij was de eerste docent die me ooit zovaak aandacht had gegeven en ik was het niet gewend. En precies nu, wanneer er een blauw plek in mijn hals zit, krijg ik te veel blikken naar me toe geworpen.
Mijn vader was gister door het dolle heen geweest, ik was vergeten zijn drank uit de kelder te halen en dat heb ik goed gevoeld, die fout maak ik voorlopig niet meer.
Vanochtend was ik al enigszins zenuwachtig, bang dat het iemand zou opvallen dat er een blauw plek in mijn nek zat, maar tegelijkertijd gerustgesteld vanwege de wetenschap dat ik meestal toch geen aandacht krijg en precies deze dag is er die stagiaire waarvan zijn ogen opvallend vaak op mijn nek gefixeerd zijn.
Als 16jarige had ik al veel meegemaakt, eigenlijk te veel voor mijn leeftijd en zo gedroeg ik me dan ook. Ik heb geen zorgeloze jeugd gehad door het gebrek aan een moeder en een vader die alcoholist was. Ik ging naar school, waar ik niet op mijn plek was en altijd buiten de boot viel, maar waar ik me veilig voelde door de afwezigheid van mijn dronken vader. ‘S middags ging ik zo snel mogelijk naar huis, hopend dat mijn vader nog niet thuis was of nog sliep, zodat ik alles zo goed mogelijk kon voorbereiden om de kans op een woede-uitbarsting zo klein mogelijk te houden. Helaas was er altijd wel iets waar mijn vader van door het lint ging en kreeg ik het alsnog zwaar te verduren.
Het gebeurde vaak genoeg dat ik met blauwe plekken op school kwam, maar ik had geen vrienden die het zouden opmerken en ook de docenten leken me niet te zien, tot het moment dat er een stagiaire kwam lesgeven, sinds die tijd veranderde het drastisch.
Hoofdstuk 1;
“Hallo leerlingen, mijn naam is Tom en ik kom uit Amsterdam. Ik zal de komende tijd mijn stage in verscheidene klassen doorbrengen, waaronder jullie klas. Ik ben 25 jaar en speel gitaar en doe 3 keer per week aan korfbal. Ik hoop een gezellig en leerzaam jaar met jullie tegemoet te gaan.”
Daar stond hij en in alleen zijn introductiepraatje had ie al een paar keer doordringend mijn kant op gekeken. Hij maakte me zenuwachtig, zijn priemende ogen maakten me zenuwachtig. Hij was de eerste docent die me ooit zovaak aandacht had gegeven en ik was het niet gewend. En precies nu, wanneer er een blauw plek in mijn hals zit, krijg ik te veel blikken naar me toe geworpen.
Mijn vader was gister door het dolle heen geweest, ik was vergeten zijn drank uit de kelder te halen en dat heb ik goed gevoeld, die fout maak ik voorlopig niet meer.
Vanochtend was ik al enigszins zenuwachtig, bang dat het iemand zou opvallen dat er een blauw plek in mijn nek zat, maar tegelijkertijd gerustgesteld vanwege de wetenschap dat ik meestal toch geen aandacht krijg en precies deze dag is er die stagiaire waarvan zijn ogen opvallend vaak op mijn nek gefixeerd zijn.
