Luier en Stropdas

[DL_Michel]

Geschreven door: Pieter

Hoofdstuk Een


Joviaal lachend liep stapte ik uit de lift mijn afdeling op. Het was net negen uur geweest en ik was laat, zelfs voor mijn doen, maar ik trok me er niet al te veel van aan. Ik deelde mijn eigen tijd in, en zolang ik maar bleef presteren, en wel aanwezig was wanneer het echt nodig was, kon niemand mij wat maken. Ik werkte al negen jaar op deze afdeling, het langste van allemaal, en was zelfs langer bij deze firma in dienst dat menig manager die boven me stond.

"Goedemorgen Karin." Zei ik tegen de dertig jarige dame die met gefronste wenkbrauwen over het kopieerapparaat heen stond gebogen. Ik legde mijn hand op haar welgevormde billen, voelde de verdikking van haar slipje onder het mantelpakje. Geirriteerd kwam ze overeind, sloeg mijn hand weg, gaf me een hatelijke blik, en met een luide vloek richting kopieerapparaat liep ze stampvoetend weg.

"Klote apparaat, nooit werken die vagina-dingen als ik ze nodig heb!" Riep ze kwaad. Ik keek haar lachend na - ze was mooi als ze kwaad was - en keek toen naar de foutmelding op het display van het 'vagina-apparaat'. Ik opende de klep aan de voorkant, trok aan een hendel, waardoor een gedeelte van de papierbegeleiders omhoog werden getild en pakte het dwarsliggende velletje papier eruit. Ik schoof het apparaat weer in elkaar en zwaaide met het velletje papier naar Karin.

"Karin, er zat nog een velletje papier in de gleuf van dit ‘vagina-apparaat'." Riep ik over de afdeling. "Nu zal het wel werken, maar zal ik je de juiste gleuf voor het papier even aanwijzen?" Karin stond met een rood hoofd naar me te kijken, haar ogen spuwden vuur.

"Nu even geen grappen, Mark. Ik heb het druk!" Zei ze chagrijnig. Ik lachte en liep met weidse gebaren richting mijn bureau, langs de bureaus van mijn collega's die ik bijna allemaal even persoonlijk een goede morgen wenste. Het was me al vaker opgevallen dat het percentage vrouwen op onze afdeling steeds groter werd, en zeker nu er ook nog twee mannelijke collega's van me op vakantie waren, had ik op twee uitzonderingen na alleen nog maar vrouwelijke collega's.

Ik kwam bij mijn bureau aan, klikte meteen op de powerknop van mijn pc en liet daarna gewoontegetrouw mijn koffertje met een luide knal naast mijn bureau op de grond vallen. Terwijl mijn computer opstartte, en het beeldscherm een paar keer kort flitste, voordat er een fel blauw licht op me scheen, keek ik op mijn horloge. Het was al kwart over negen, normaal gesproken was ik een uur eerder op mijn werk, maar het was gisteravond veel te gezellig in het cafe, en ook nu was ik nog niet helemaal nuchter. Het uurtje extra slaap had ik hard nodig gehad.

Onze afdeling was niet groot, net geen twintig mensen, en sinds kort stond er een vrouw aan het hoofd: Yvonne. Ze was een week geleden binnengekomen, dat wist ik nog precies want ik had tegen mijn collega naast me een opmerking over haar ‘stevige voorgevel' gemaakt, maar als door een wonder had ze die gehoord en me een kille blik toegeworpen. De relatie tussen mij en mijn bazin verliep sindsdien inderdaad niet helemaal vlekkeloos, maar aangezien ik het meest presteerde binnen de afdeling, en ook de meeste ervaring had, kon ze moeilijk om me heen.

Het was een ouderwets gebouw waar we in gevestigd waren en de afdeling was een grote, open ruimte, met de liften en de toiletten aan de ene kant en twee geheel glazen kantoren aan de andere kant. Een van die kantoren werd gebruikt door onze manager, Yvonne. Van binnen waren er lamellen opgehangen, maar meestal waren die helemaal ingetrokken en had onze bazin een goed uitzicht over haar werknemers, en hadden wij, in ieder geval mijn collega en ik, een goed uitzicht op haar flinke borstpartij.

Het andere glazen kantoor werd gebruikt als vergaderkamer, terwijl de kleinste was ingenomen door Yvonne. Ze liep altijd in nette mantelpakjes met haar lange haren opgestoken op haar achterhoofd. Ze straalde een bepaalde arrogantie uit, alsof ze zich onaantastbaar voelde.

"Het is je weer gelukt, ze zit weer bovenop de kast!" Zei David, doelend op Karin die nog steeds onrustig, en met een rood aangelopen gezicht, over de afdeling liep. Ik glimlachte naar David.

"Dat is de eerste keer vandaag. Een - nul voor mij. Nu is het jouw beurt..." Lachte ik.

"Ik zal mijn best doen." Beloofde David, en ik draaide me naar mijn beeldscherm op mijn email-programma op te starten. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe onze bazin, de manager, van achter haar ramen, het kantoor in keek. Ze leek haar blik op mij te richten, en ik voelde me ongemakkelijk. Ik deed wat aanslagen op het toetsenbord, net alsof ik al aan het werk was. Haar blik draaide weg en opgelucht haalde ik adem. Ik begon me de laatste tijd van ongemakkelijk te voelen, ik had het gevoel alsof ik door Yvonne in de gaten gehouden werd.

Een kwartier lang werkte ik door de mailtjes heen die ik de afgelopen dag binnen had gekregen en gisteren nog niet beantwoord werd, toen ineens Yvonne achter me stond.

"Mark, we moeten even praten." Zei ze met haar strakke gezicht zonder een enkele emotie. Ze stond iets voorover gebukt en zittend kon mijn blik het uitzicht op haar uitstekende borsten niet ontwijken.

"Ja, eehh... Prima... Nu?" Stamelde ik en Yvonne knikte. Ze had twee bekertjes koffie in haar hand en gaf er een aan mij.

"We doen het wel even in mijn kantoor." Zei ze, en liep voor me uit. Ik liep achter haar aan haar kantoor binnen, en ze sloot de deur achter me. Ik slikte, want een gesloten deur betekende meestal niet veel goeds. Daarna ging ze achter haar bureau staan en keek me een ogenblik onderzoekend aan. Ik stond met mijn rug naar het grote raam, en vroeg me af of ik kon gaan zitten in een van de twee comfortabele stoelen. Maar aangezien mijn bazin zelf ook bleef staan, kon ik natuurlijk niet gaan zitten.

"Suiker? Melk?" Vroeg ze en hield met een bekertje voor, waarin papieren staafjes stonden, witte met suiker, en blauwe met poedermelk. Ik schudde mijn hoofd en nipte aan de koffie, die niet zo heel erg heet meer was.

"Ik wil even met je praten over je toekomst, binnen dit bedrijf bedoel ik, en dan met name binnen deze afdeling." Begon ze. Ik nam nog een flinke slok koffie en een beetje ongemakkelijk vroeg ik me af waar dit gesprek heen zou gaan.

"Ik heb het idee dat je op dit moment niet helemaal op de juiste plaats zit, je hebt de meeste ervaring van de afdeling, en je bent al langer op deze afdeling dan ieder ander." Ging ze verder, waarna ze zelf een slok van haar koffie nam. Ik nam zelf ook nog een laatste teug uit het bekertje en zette het daarna leeg op het bureau voor me. Mijn ongemakkelijke gevoel bleef, het leek alsof Yvonne een beetje om het daadwerkelijke doel aan het heen praten was.

Yvonne keek naar het lege bekertje op haar bureau en ze leek een ogenblik te glimlachen. Haar gezicht ontspande een beetje en ze begon wat achter haar bureau heen en weer te lopen. Zonder een echt doel te hebben kwam ze bij de deur terecht en tot mijn verbazing zag ik dat ze de deur op slot draaide en de sleutel uit het slot haalde.

"Ik wilde eigenlijk met je praten over je gedrag. Je mag dan wel de meeste ervaring hebben, het langste hier op de afdeling werken, en in de hoogste salarisschaal voor je functie zitten, maar dat zegt me helemaal niets." Ze keek me strak in de ogen en ineens was haar hele houding veranderd. Het gesprek had zijn juiste richting gevonden, en dit was niet de richting die ik gehoopt had.

"Je gedraagt je asociaal, bent denigrerend naar je vrouwelijke collega's, zelfs handtastelijk. Je begrijpt dat dit niet zo door kan gaan." Zei ze. Mijn gezicht was lichtelijk rood aangelopen, en het zweet brak me aan alle kanten uit. Nerveus keek ik om me heen, toen ik ineens een pijnscheut door mijn kruis voelde trekken. Ik kromp ineen en kermde.

"Ik... Aahhh..." Yvonne keek me lachend aan.

"Ik heb een passende straf voor je bedacht..."

"Wat..." Ik duwde mijn handen op mijn buik, en mijn gezicht vertrok van de pijn bij de volgende pijnscheut. En op dat moment begon mijn blaas zich te legen. Zonder dat ik er iets aan kon doen, voelde ik hoe het kruis in mijn broek nat werd. Kleine stroompjes urine liepen langs mijn benen naar beneden. Met een vuurrood hoofd keek ik naar Yvonne.

"Je hebt een plasmiddeltje gekregen, maar de dosis was misschien wel iets te hoog." Lachte ze en met een woedende blik keek ik haar aan. Ik was in de war, overdonderd en ik had geen idee wat ik moest doen.

"Zolang je met je rug naar het raam blijft staan, ziet niemand wat er gebeurd is." Zei ze nog. Eindelijk stopte ik met plassen en de pijn in mijn blaas was meteen verdwenen. Ik boog iets voorover en keek naar de enorme natte plek in mijn broek en de donkere strepen langs mijn broekspijpen naar beneden, ik voelde dat zelfs mijn sokken nat waren. De geur van urine drong tot me door en ik huiverde.

Voorzichtig keek ik over mijn schouder, het kantoor in. Niemand keek naar me of leek door te hebben wat er gebeurd was. Allemaal gingen ze gewoon door met waar ze mee bezig waren. Heel even keek ik mijn collega, David aan, en zag zijn vragende gezicht. Snel draaide ik mijn hoofd terug. David wist niet wat gebeurd was, maar zou aan mijn gezicht iets kunnen aflezen.

"Je hebt twee opties." Zei Yvonne luchtig, terwijl ze naar de deur liep, en het slot weer open draaide. "Je kunt nu naar buiten lopen, maar dan zal ik wel met een verbaasd gezicht de afdeling bekennen dat je in je broek geplast hebt. Alle ogen zullen op je gericht zijn, ze zullen elke stap van je volgen en allemaal precies zien wat er gebeurd is." Om hier vandaan naar de lift te komen, moest je zigzaggend tussen de bureautafels heen lopen, of langs de buitenrand er omheen. Beide waren geen optie, want het duurde veel te lang voordat ik bij de lift zou zijn. Er was geen goede uitweg, concludeerde ik.

"Je zult het lachertje van de afdeling zijn. Wekenlang zullen alle blikken op je gericht zijn, zie je de glimlachjes om hun mondhoeken, en elke keer dat je iemand hoort lachen, zul je denken dat ze je uitlachen." Yvonne lachte me nu ook uit en zag mijn totale verwarring. Ik was gevangen en ze wist dat ik geen enkele uitweg had om hier zonder geestelijke kleerscheuren uit te komen.

"Je begrijpt dat ik zal ontkennen dat ik je een plasmiddeltje hebt gegeven." Ik vloekte hardop, ik had mezelf weer eens flink in de nesten gewerkt, maar hoe hard ik ook nadacht, ik kon geen uitweg vinden.

"Je zei... Er was nog een optie." Stamelde ik, wetend dat zij wist, dat ik geen keus had.

"Ik kan zorgen dat niemand dit ongelukje ziet, dat niemand het te weten komt, en dat je zonder verder noemenswaardig gezichtsverlies hier op de afdeling verder kunt blijven werken. Dat wil je toch, of niet?" Vroeg ze, en ik knikte voorzichtig. Ik wist ineens niet meer zeker of ik hier wel wilde blijven werken. De gebeurtenissen waren zo vreemd en uitzonderlijk dat ik niet meer normaal kon nadenken. Ik bleef maar hopen dat niemand het idee kreeg om hier naar binnen te lopen, want de geur van urine was zo duidelijk aanwezig dat een blik op mijn kruis niet eens nodig zou zijn.

"Maar...?" Stamelde ik, want natuurlijk zat er nog wat achter.

"Maar wat?" Vroeg Yvonne onnozel.

"Kom op, trut. Je weet best wat ik bedoel. Natuurlijk kies ik voor de tweede optie, maar er zit wat achter, dus vertel!" Snauwde ik geirriteerd. Yvonne keek geschokt.

"Ik wens niet zo aangesproken te worden, Mark!" Zei ze kwaad. "Bied je excuses aan!" Gebood ze. Ik keek haar woedend aan, maar realiseerde me dat ik geen keus had.

"Het spijt me, ik liet me gaan. Het zal niet meer gebeuren." Antwoorde ik gedwee. Yvonne glimlachte triomfantelijk, ze realiseerde zich dat dit haar eerste overwinning was, hoe klein ook. Ze voelde dat ze ‘in control' was.

"Ja, er zit inderdaad een klein addertje onder het gras bij die tweede optie. Ik ga natuurlijk niet verklappen wat dat precies inhoudt, maar je begrijpt best dat ik je nog een beetje ga plagen." Ik keek haar onderzoekend aan, en haar gemene glimlach voorspelde weinig goeds, maar ik had geen keus. Ik zweeg en dacht na, ik probeerde logisch na te denken, maar ik kon niets doen. Ik was volkomen hulpeloos.

"Je zwijgt en je bent hier nog, dus ik neem aan dat je voor de tweede optie hebt gekozen." Zei Yvonne, terwijl ze langs me heen naar de deur liep. Ik huiverde toen de deur openging, maar ik bleef krampachtig met mijn rug naar het raam toe staan, terwijl ik over mijn schouder kijkend Yvonne probeerde in de gaten te houden.

"Karin, kom je even?" Riep Yvonne, en ik vloekte binnensmonds. Natuurlijk wist ik dat ik hier niet zo gemakkelijk vanaf zou komen, maar ik had niet verwacht dat er andere mensen bij betrokken zouden worden. Karin kwam aangelopen en zodra ze binnen was deed Yvonne de deur achter haar dicht. Karin haalde haar neus op en de stank van urine drong in haar neus.

"Wat..." Wilde ze vragen, maar Yvonne onderbrak haar.

"Mark heeft een ongelukje gehad!" Karin begon te lachen, keek eerst naar mijn woedende gezicht en toen naar Yvonne.

"Sst, dit hoeft niet over de hele afdeling bekend te worden. Mark heeft het al moeilijk genoeg." Vertelde Yvonne, maar Karin kon haar gezicht niet van mijn kruis afhalen. Ze leek als geobsedeerd door mijn ongeluk, en ik kon langzamerhand haar gezicht en houding zien omslaan, van ongeloof naar plezier. Ze zag ineens de mogelijkheden om wraak op me te nemen voor al de keren dat ik haar had gepest, voor schut gezet, en had betast.

"Karin, wil jij in de vergaderruimte even alle lamellen dicht trekken?" Vroeg Yvonne, en Karin keek haar vragend aan. Een blik van verstandhouding was genoeg om Karin met een brede glimlach op haar gezicht door de binnendeur te laten verdwijnen. Yvonne keek naar mijn woedende blik en haalde haar schouders op.

"Alleen Karin, ik beloof dat verder niemand het te weten komt!" Zei ze plechtig, maar ik geloofde haar niet. Karin kwam terug en stond in de deuropening. Ze had haar taak volbracht, en het uitzicht vanaf de afdeling op wat er in de vergaderruimte gebeurde, was verdwenen. Ik maakte me een beetje zorgen over wat ik achteraf als reden hiervoor tegen mijn collega moest geven, maar het antwoord werd me al aangedragen.

"Oke, nu kunnen we net doen alsof we naar een videoband gaan kijken, die we zogenaamd binnen hebben gekregen van onze vestiging in Belgie." Met zijn drieen liepen we de half-donkere vergaderruimte in. Ik zorgde er wel voor dat ik niet met mijn gezicht richting kantoor kwam te lopen voordat ik binnen was. Eenmaal in de vergaderruimte voelde ik me nog steeds niet veilig, want ik wist niet zeker of de tweede deur, naar het kantoor, wel op slot zat. Stel dat iemand Yvonne even nodig had en plotseling binnenkwam?

"Nou, trek die kleren maar uit. Ik wil die natte onderbroek wel eens zien." Zei Yvonne en ik keek haar met grote ogen aan. Wilde ze echt dat ik me ging uitkleden, terwijl zij toekeken?

"Schiet op, anders trek ik de lamellen weer open!" Zei Karin, die aanvoelde wat er aan de hand was. Ik vroeg me af of zij vooraf al ingelicht was, maar ze wist in ieder geval precies wat de bedoeling was.

"He... Helemaal?" Stotterde ik en beide vrouwen knikten.

"Alleen je onderbroek mag je aanhouden." Zei Yvonne. Ik aarzelde, maar bukte toch maar. Voorlopig was er geen uitweg te vinden, dus kon ik niet anders doen dan te gehoorzamen. Ik trok de veters van mijn schoenen los, en leunend tegen de grote vergadertafel trok ik mijn schoenen en sokken uit. Weer aarzelde ik om verder te gaan, hopend op redding, maar ik had geen idee hoe of wat die redding zou kunnen zijn.

"Ik zal hem wel even helpen." Zei Karin, terwijl ze op me toe stapte en de knoopjes van mijn overhemd begon los te trekken. Ik duwde haar weg, maar ze was volhoudend. Nogmaals duwde ik haar weg, maar ineens werd er aan mijn haar getrokken. Yvonne stond achter me en had een grote pluk haar in haar handen, ze trok mijn hoofd achterover.

Ik kermde, terwijl Karin alle knoopjes los trok en daarna de blouse uit mijn blauwe spijkerbroek trok. Ze trok tegelijk mijn T-shirt mee die ik er onder aan had. Yvonne liet mijn haar los en snel trok ik zelf mijn blouse en T-shirt uit, die ik slordig op de tafel gooide. Nu alleen mijn broek nog. Ik keek beschaamd naar Yvonne, daarna naar Karin, en weer terug naar Yvonne.

Ik stond te trillen op mijn benen van angst en schaamte, hopend dat niemand op dit moment de vergaderkamer binnen zou komen lopen, hopend dat ik niet nog meer vernederd zou worden, en hopend dat het snel voorbij zou zijn. Yvonne stond op, ik schrok en stapte snel achteruit. Ze keek me even doordringend aan.

"Trek uit!" Zei ze, en meteen daarna liep ze door naar haar eigen kantoortje. Ik keek smekend naar Karin, maar van haar hoefde ik ook geen hulp te verwachten. Ik keek over mijn schouder richting kantoor om te zien wat Yvonne van plan was, maar ook de lamellen naar haar kantoor waren gesloten, dus ik kon niets zien. Uiterst langzaam begon ik noodgedwongen maar aan de knoop en gulp van mijn doorweekte spijkerbroek.

Plotseling stond Yvonne naast me. Ze greep mijn pols en ik voelde koud staal tegen mijn pols, meteen daarna greep ze mijn andere pols en met een klikkend geluid werd ook die gevangen. Ontzet keek ik naar mijn polsen en de glimmende, stalen handboeien.

"Dit duurt me te lang, Mark." Zei ze en ik keek verbaasd toe hoe ze over de vergadertafel heen boog en het blad met suiker en melk aan de kant schoof. Voor het eerst, en ik had hier toch al een flink aantal vergaderingen meegemaakt, zag ik een gat in het midden van de tafel, ongeveer vijftien centimeter in doorsnede. Half op de tafel zittend, stak ze haar hand erin en graaide ergens naar. Haar hand kwam weer naar boven met een ketting waaraan het ene eind onder de tafel was vastgemaakt, en aan het andere eind een hangslot was bevestigd.

De ketting was een meter lang, net niet lang genoeg om over de rand van de tafel te komen. Yvonne pakte het middengedeelte van mijn handboeien en trok het richting eind van de ketting. Snel en behendig klikte ze het slotje om mijn handboei, en voordat ik bekomen was van het feit dat ik handboeien droeg, zat ik ook al aan de tafel vast. Gelukkig was de ketting lang genoeg en kon ik gewoon recht overeind naast de tafel staan, terwijl mijn handen boven de tafel werden getrokken.

"Wat... Nee!" Zei ik, harder dan ik gewild had, want ik realiseerde dat er maar een enkel dun wandje tussen mij en de rest van de afdeling scheidde. Yvonne keek me aan en lachte, daarna bukte ze onder te tafel en met een ratelend geluid werd de ketting ingetrokken. Mijn handen werden steeds verder boven de tafel getrokken en al snel waren mijn handen nog maar een paar centimeter verwijderd van het gat in de tafel.

Ik stond voorover gebogen over de tafel heen, een vreemde positie, terwijl Karin en Yvonne de stoelen links en rechts van me opzij schoven. Toen voelde ik ineens hoe mijn spijkerbroek naar beneden getrokken werd. Mijn witte, maar aan de voorkant verkleurde, onderbroek werd zichtbaar. Ik kermde zachtjes toen de broek hardhandig over mijn voeten heen getrokken werd en voor een ogenblik zakte ik met mijn buik op de tafel, omdat beide voeten van de grond getrokken werden.

"Nee... Nee..." Stamelde ik zachtjes, maar ik voelde vier handen op mijn billen.

"Je hebt niets te willen." Zei Yvonne en ze liep weer terug naar haar kantoortje. "Karin, wil jij de televisie even aanzetten: er zit al een video in de videorecorder." Ik draaide mijn hoofd om te zien waar Yvonne nu weer mee terugkwam. Toen ze weer in de deuropening stond, stokte mijn adem. Ze had een paardrijzweepje in haar handen en legde die naast me neer op de tafel.

Ik rukte aan de ketting en maakte meer lawaai dan me lief was, maar alles was beter dan de zweep. De televisie sprong aan en Karin draaide het volume omhoog. Yvonne lachte en gaf Karin twee plastic handschoentjes.

"Wil jij onze gewaardeerde collega even ontdoen van zijn natte onderbroek?" Vroeg Yvonne en Karin pakte met veel plezier de handschoentjes aan. Snel stak ze haar handen er in en kort daarna voelde ik hoe het plastic me van mijn laatste kledingstuk ontdeed. Ik hield mijn knieen strak bij elkaar, maar een enkele ruk was voldoende om de onderbroek los te laten komen.

Voorover gebogen trok ik nogmaals wanhopig aan mijn handboeien, en mijn billen, die door mijn houding een prima doelwit waren, staken trillend omhoog. Karin bukte naast me over de tafel heen en hield mijn doorweekte, en stinkende, onderbroek onder mijn neus.

"Stoute jongen!" Zei Karin lachend en ik wilde smeken om genade, maar plotseling duwde ze mijn onderbroek in mijn mond. Ik was te laat om het tegen te houden, en met haar plastic vingers propte ze mijn onderbroek verder mijn mond in. De geur van urine was al vreselijk, maar het natte katoen tegen mijn lippen en tong deed me kokhalzen. Mijn kermen en smeekbeden werd nu gedempt, en dat was maar goed ook.

Een luide pets klonk, en Yvonne sloeg me voor de eerste keer met haar zweep. Het geluid van de reclamevideo maakte echter veel meer lawaai, en mijn gegil werd zover gedempt door mijn eigen onderbroek dat zelfs Yvonne en Karin het waarschijnlijk niet eens hadden gehoord.

Ik trapte wild om me heen, raakte Karin, maar niet hard genoeg om echt pijn te doen. Ik kon haar desalniettemin horen vloeken en ze sloeg me met haar hand op mijn billen. Het deed geen pijn, zeker niet na de zweepslag van net, maar het plastic van haar handschoentje voelde vreemd aan. Karin nam echter wraak en met een ferme por, drukte ze haar vinger zonder waarschuwing in mijn anus. Ik schreeuwde het uit van de pijn en voelde hoe ze met haar vinger heen en weer woelde.

Ik kon Karin en Yvonne horen lachen, terwijl ik kermend moest toestaan hoe de vinger steeds dieper naar binnen gedrongen werd. Het plastic van haar handschoen schuurde en deed pijn, terwijl ze nog een laatste zet gaf en de vinger tot aan haar knokkel in mijn anus duwde. Weer wroette ze met haar vinger heen en weer, boog haar vinger iets, en schuurde met haar nagel tegen mijn darmwand.

"Tart me niet nog meer, Mark! Je zult er vreselijk spijt van krijgen." Waarschuwde ze me en gaf nog een por met haar vinger. Ik kermde en gilde, maar mijn onderbroek dempte al mijn geluiden. De pijn was vreselijk, alsof mijn sluitspier uit elkaar scheurde, alsof haar vinger tot ver in mijn maag stak.

Ik staakte mijn verzet en mijn lichaam ontspande en net zo plotseling als ze haar vinger er in had gestoken, trok ze hem ook weer terug. Ik zuchtte van verlichting. De vinger liet een leegte achter die zich niet meteen opvulde en het leek seconden te duren, voordat mijn anus zich weer sloot. Een nieuwe zweepslag versnelde dat proces, want als verkramp stootte ik over de tafel heen. Mijn plasser stootte tegen de rand van de tafel en mijn linker teelbal kwam een ogenblik knel te zitten tussen mijn been en de tafel.

Weer sloeg Yvonne met de zweep, dwars over mijn billen. De striemen zou ik waarschijnlijk nog een hele dag kunnen zien, en zitten nou nog wel een paar uur pijnlijk zijn. In een uiterste wanhoopsdaad kroop ik verder op de tafel en draaide op mijn zij om de de slagen te kunnen ontwijken, maar hardhandig werd ik aan mijn voeten weer teruggetrokken.

De volgende klap was pijnlijker dan alle anderen. Ik gilde, hoorde een luide lach, en een vrolijke stem die een product aankondigde met op de achtergrond een monotoon pianodeuntje.

Ineens ging de televisie uit. Ik zag hoe de zweep naast me op de tafel gegooid werd, en een drukkende stilte heerste om ons heen. Ik kon twee mensen horen praten op de afdeling en werd nogmaals het feit gedrukt dat ik heel stil moest zijn om mezelf niet te verraden.

"Mooi, dat is hopenlijk een wijze les geweest." Zei Yvonne met luide stem, en de dubbelzinnigheid na de beluisterde videopresentatie droop er van af. Ik draaide mijn hoofd opzij en probeerde Yvonne aan te kijken. Was het nu afgelopen? Hadden ze me genoeg vernederd en gestraft? Moest ik mijn natte spijkerbroek weer aan? Ik hield me vast aan de belofte dat ze me zouden sparen ten opzichte van de rest van de afdeling, maar ik vroeg me af of ze die belofte wel zouden houden.

"Op je rug! Knieen intrekken!" Hoorde ik Yvonne zeggen, terwijl ze me verder de tafel opduwde. Ik lag nu met mijn hoofd bij het gat in de buurt en toen ik me omdraaide, zag ik een groot, wit plastic ding. Het kraakte terwijl het opengevouwen werd. Een luier!

"Nee, nee. Alsjeblieft..." Smeekte ik fluisterend, maar het slipje belette me begrijpelijke klanken voort te brengen. Karin pakte mijn benen beet en duwde mijn knieen tot boven mijn buik. Mijn rug kromde zich, en Yvonne duwde met een hand mijn billen nog iets verder van de tafel, en met haar andere hand positioneerde ze de luier. Daarna werd ik weer neergelaten en met afschuw voelde ik hoe de luier tussen mijn benen door getrokken werd.

"Passend ondergoed voor een broekplasser, toch?" Zei Karin harder dan me lief was, terwijl ze mijn bovenbenen uit elkaar duwde. Yvonne knikte en drukte de voorkant van de luier om mijn buik. Een voor een werden de vier plakstrips op zijn plaats geduwd en binnen een minuut lag ik languit op tafel, mijn benen over de rand bungelend, mijn handen aan een ketting net achter mijn hoofd, en een misselijkmakend slipje in mijn mond.

Twee paar handen wreven een ogenblik over mijn luier, en met een brede glimlach op hun gezicht keken Yvonne en Karin elkaar aan. Ze lachten en porden in de luier, terwijl ik bezweet en betraand worstelend op de tafel lag.

Eindelijk boog Yvonne over me heen en pulkte mijn onderbroek tussen mijn tanden vandaan. Daarna kroop ze op de tafel en maakte de handboeien los van de ketting. Ik kroop van de tafel af en krakend voelde ik hoe de luier zich bij elke beweging naar mijn lichaam vormde. Het was een vreselijk gevoel. Yvonne liep de vergaderruimte uit en ik bleef met Karin achter. De smaak van urine deed me bijna weer kokhalzen, terwijl Karin minachtend op me neer keek.

Ik voelde me klein en vies, stond machteloos met mijn handen geboeid. Yvonne kwam terug met een spijkerbroek en bukte voor me neer. Ze hielp me met aankleden, en wankelend stapte ik met beide voeten in de broek. Ze broek had dezelfde kleur als mijn eigen spijkerbroek, maar was wel een maatje groter. De broek werd omhoog getrokken en drukte de luier strak tegen mijn lichaam. De druk in mijn kruis werd groot door de extra dikte, maar de broek leek te passen.

Eindelijk werden mijn handboeien afgedaan en snel trok ik mijn hemd en blouse weer over mijn hoofd heen. Als een kleuter werd ik geholpen met aankleden, maar ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Met drie paar handen werd mijn T-shirt en blouse in mijn broek gestopt en daarna werd de gulp en de knoop dichtgemaakt.

Maar natuurlijk had Yvonne nog een laatste verrassing voor me. Ze toverde een riem tevoorschijn en duwde die door de lusjes van de spijkerbroek. Ik lette niet op en keek argwanend naar beneden, spiedend of de luier zichtbaar was. Het leek wel alsof ik ineens een paar kilo was aangekomen, maar een gewone buitenstaander zou het waarschijnlijk niet opvallen, wel moest ik niet teveel bewegen om het gekraak, dat trouwens al minder was geworden nu het tegen mijn lichaam werd geperst, te minimaliseren.

Ineens hoorde ik weer een slotje en tot mijn afschuw zag ik dat met een klein hangslotje mijn broekriem werd afgesloten. Het slotje werd achter de riem weggedraaid en was nauwelijks meer zichtbaar.

"Je draagt de luier tot het eind van de dag, daarna vergeten we alles weer." Zei ze kortaf, pakte mijn natte broek van de grond, en het zweepje van de tafel en liep ermee naar haar eigen kantoor. Karin liep meteen langs alle ramen en trok de lamellen open. Ik draaide me zo snel mogelijk met mijn rug naar het raam en probeerde mezelf te kalmeren. Ik veegde het zweet van mijn gezicht en ging maar snel zitten om schoenen aan te trekken, mijn sokken waren te nat om nog te gebruiken. Karin liep langs me heen en fluisterde me nog wat woordjes toe.

"Als je hulp nodig hebt bij het verschonen, mag je me wel roepen hoor." Ik keek verbaasd naar haar op, maar realiseerde me ineens dat het nog een hele tijd duurde voordat het eind van de dag was. Ik wist niet of ik dat wel vol kon houden zonder naar het toilet te gaan.

Ik had mijn veters gestrikt en stond op om weg te lopen. Yvonne wenkte me nog even in haar kantoor. Voorzichtig liep ik die kant op, hopend dat ze niet nog een truc had bedacht om me verder te vernederen. Ze glimlachte me vriendelijk toe, wetend dat we weer door iedereen bekeken konden worden.

"Ik hoop dat jij je lesje geleerd hebt, maar tot het eind van de middag zal de luier je eraan herinneren dat ik hier de baas op de afdeling ben, en dat ik niet wens dan ik, of welke vrouwelijke collega dan ook, door jou wordt uitgelachen, geplaagd of per ongeluk word betast. Ik hoop trouwens niet dat je vandaag nog naar het toilet wilt, want dat wordt een beetje moeilijk. Als het echt niet anders kan, mag je Karin of mij vragen om je een schone luier te geven." Ze lachte me uit en stuurde me met een handgebaar weg.

Met een bezweet voorhoofd stond ik nu weer op de afdeling, het leek alsof alle blikken op me waren gericht, maar alleen die blik van Karin deed me echt pijn. Natuurlijk zag iedereen dat ik opgewonden was en bezweet, maar ze hadden geen idee waarom.

Snel liep ik tussen de bureaus door, richting de toiletten. Ik spoelde mijn mond en ging op een toilet zitten om wat tot rust te komen. De luier jeukte, nerveus schoof ik op het deksel van het toilet heen en weer.

Het duurde vijf minuten voordat ik weer helemaal rustig was, mijn angst was verdwenen en de woede kwam boven. Ik wist ik dat ik in de tang zat, en dat ze met me konden doen wat ze wilden. Wat kon ik anders doen dan het proberen te vergeten? Moest ik naar de directeur gaan en alles vertellen? Dat zou ik niet kunnen, het was te vernederend geweest, en misschien zou hij me wel uitlachen. Toch beloofde ik mezelf wraak te nemen, al moest ik een half jaar lang op het juiste moment wachten, maar mijn wraak zou zoet zijn.

Mijn enige angst was dat ik vanaf nu vaker gebruikt zou worden, dat ze met me zouden spelen wanneer ze wilden. Dat ik hun eigen plaspop was, die ze konden slaan, trappen, en in de hoek konden gooien wanneer ze geen zin meer in me hadden. Mijn wraakgevoelens namen af, en ik was eigenlijk alleen nog maar bang.

Misschien moest ik toch maar eens een andere baan gaan zoeken, alhoewel twee maanden opzegtermijn lang genoeg was om me nog eens flink dwars te zitten. Nogmaals spoelde ik mijn mond met water, en daarna liep ik met rechte rug, en jeuk tussen mijn benen, naar mijn plaats. Ik deed alsof er niets aan de hand was en negeerde de vragende blik van David.

 

[DL_Michel]

Hoofdstuk Twee

Mijn leven was er niet prettiger op geworden. Na die eerste keer vernederd te zijn, leek er niets veranderd te zijn. Nog steeds maakte ik seksueel getinte opmerkingen over vrouwen, liet merken hoe hoog ik hun technische vaardigheden inschatte (met name van faxen en kopieerapparaten), en probeerde nog steeds zo onopvallend mogelijk mijn handen langs billen en dijen te laten glijden.

Het was allemaal echter maar spel, want ik was er een stuk minder zelfverzekerd door geworden, en mijn collega David, leek het te merken. Tegen hem deed ik alsof er niet aan de hand was, maakte stoere opmerkingen en obscene gebaren naar de manager, maar alles gebeurde een stuk voorzichtiger dan voorheen. Ik koos met grotere voorzichtigheid mijn slachtoffers en liet Yvonne en Karin met rust. Zij waren een maatje te groot voor me, en vormde een machtsblok waartegen ik was gestruikeld en pijnlijk was terechtgekomen.

Elke keer dat ik in afzondering met Karin of Yvonne sprak, werd er toch nog steeds even een dubbelzinnige opmerking gemaakt over het voorval dat nu al ruim een maand geleden was gebeurd. De minachtende blikken en de lachjes wanneer ze naar mijn kruis keken, deden pijn. Mijn hersenen hadden overuren gemaakt om een plan te bedenken om ze terug te pakken, en daarbij zelf veilig te zijn voor wraakacties, maar het bleef bij plannen, en dromen. Een echt goed doordacht plan kon ik niet bedenken en mijn frustraties werden er niet minder om.

In gedachten verzonken stapte ik om kwart over acht in de lift en drukte op het verlichte knopje met nummer 13. De deuren schoven al dicht, maar plots werd er een handtasje tussen de deur geschoven, en meteen schoven de deuren weer open. Nonchalant keek ik op naar de vrouw die binnenkwam en tot mijn schrik zag ik dat het Karin was. Ik had haar de laatste weken zoveel mogelijk proberen te ontlopen, maar nu stonden we ineens samen in de lift, alleen.

Ze glimlachte naar me en toen de deuren gesloten waren, draaide ze zich meteen naar me toe. Haar superieure houding werd veroorzaakt door de steun van onze manager, Yvonne. Ze voelde zich veilig en met een minachtende blik legde ze haar hand op mijn kruis.

"En? Zijn we nog droog vandaag, of zal ik weer een luier voor je pakken?" De lift kwam in beweging en het cijfer op het digitale display boven de liftdeur begon zich op te hogen. Karin kneep zachtjes in mijn kruis en de herinneringen aan de fatale dag kwamen weer boven: de natte broek, het vastbinden, de vinger in mijn anus, de luier. Ook kwamen de frustraties weer boven.

Ik duwde haar weg en keek haar woedend aan. De glimlach op haar gezicht verdween, maar de arrogantie bleef. Ze rechtte haar schouders, haalde een hand door haar haren en trok haar rok recht. Ze glimlachte dreigend naar me.

Ik stapte op haar toe, was haar arrogantie en zelfingenomenheid zat, en voor een ogenblik was ik de angst voor de consequenties vergeten. Ik duwde haar met haar rug tegen de zijwand, legde een hand op haar hals en duwde een knie tussen haar benen. Ik bracht mijn gezicht heel dicht naar de hare.

"Ik ben het zat, ik laat me niet door jouw vernederen, trut!" Snauwde ik. Ik voelde haar adem in mijn hals, haar borsten deinden op en neer door haar plotselinge paniekerige ademhaling. Ik zag het zweet op haar voorhoofd verschijnen en genoot van de angst die ik nu in haar ogen kon lezen.

De lift schoof langs de zevende verdieping en ik wist dat ik niet veel tijd meer had. Karin probeerde zich los te rukken, maar met mijn hand om haar nek pinde ik haar vast tegen de zijwand. Een metalen stang, een handgreep over de hele lengte van de lift, duwde in haar rug, en deed haar iets onderlichaam naar voren steken. Mijn knie tussen haar benen belette haar haar benen te sluiten.

"Ik zal je laten voelen hoe het is om een vinger in je lichaam te voelen, trut." Al mijn frustratie die ik de afgelopen weken had opgekropt kwam in een keer naar buiten. Zonder angst en zonder terughoudendheid duwde ik mijn hand onder haar rok, en mijn vingers zochten zich een weg langs haar slipje. Ik voelde haar schaamharen tussen mijn vingers, en al snel had ik mijn doel gevonden.

Ik haalde mijn hand van haar nek af en bedekte haar mond. Ze gilde, maar het was gedempt. Zonder pardon duwde ik twee vingers in haar vagina, zo diep mogelijk. Een siddering trok door haar lichaam heen toen ze voelde hoe ze onteerd werd. Haar ogen sloten zich en haar lichaam werd slap.

Terwijl mijn vingers nog steeds diep in haar gestoken zat, boog ik mijn hoofd naar haar voorover en likte over haar hals tot aan haar oor. Een breed pad speeksel bleef achter totdat ik mijn lippen tegen haar oor drukte.

"En? Hoe voelt het, vindt je het prettig, hoer?" Snauwde ik haar toe. Paniekerig probeerde ze me weg te duwen en een hand zocht zich ook een weg onder haar rok en probeerde mijn hand te pakken en terug te trekken. Ik kon haar echter gemakkelijk in bedwang houden en ik genoot van de angst en de pijn in haar ogen. Dezelfde angst en de pijn die ze een maand geleden in mijn ogen had gelezen.

"Als je hierover ook maar een woord aan Yvonne vertelt, zal ik je een veel dikkere vinger laten voelen. Begrepen?" Fluisterde ik, maar de dreiging was overduidelijk aanwezig. Karin knikte voorzichtig, terwijl een luide ping de eindbestemming van de lift aankondigde. Snel trok ik mijn hand terug, rechte haar rok en kleding en trok haar mee de lift uit.

Ineens stonden we op de afdeling. Karin rukte zich los en verdween meteen naar de damestoiletten. Beverig stond ik om me heen te kijken, de adrenaline zakte weg en de euforie was nog sneller verdwenen. Ik zocht Yvonne, maar kon haar niet vinden. Ze liep niet over de afdeling en zat ook niet achter haar bureau, ik haalde opgelucht adem. Dit gaf me iets meer tijd om Karin ervan te overtuigen dat ze beter niet met dit verhaal naar Yvonne kon stappen.

Ik liep langs het koffiezetapparaat en liep met een dampend vers kopje koffie naar mijn plaats. Mijn collega David was gelukkig op vakantie, want op dit moment wilde ik hem even niet onder ogen komen. Hij zou meteen gezien hebben dat er wat aan de hand was, en misschien zou hij dan ook wel de link leggen naar de gebeurtenissen vorige maand.

Tien minuten later kwam Karin uit de toiletten. Ik had mijn blik op haar gericht en zag dat haar tred nog wankel en onzeker was. Ook zij pakte eerst een kopje koffie en liep daarna snel naar haar plaats. Toen ze ging zitten, was ze uit het zicht en dat was voor mij het sein dat ik naar haar toe kon gaan.

Ik groette links en rechts wat collega’s van me en liep door naar Karin’s bureau. Gelukkig stonden er geen collega’s direct bij haar in de buurt en al fluisterend zou ik haar nogmaals persoonlijk kunnen herinneren aan mijn dreigement. Karin zat recht voor zich uit te kijken, nippend aan de hete koffie, en mijn hand op haar schouder deed haar schrikken. Bijna had ze de koffie omgegooid en met een angstige blik keek ze naar boven.

"Jullie zijn te ver gegaan en nu ben ik ook te ver gegaan. Laten we het hierbij houden. Ik waarschuw je dat ik niet nogmaals wens vernederd te worden, want dan heb ik me waarschijnlijk helemaal niet meer in de hand. Als Yvonne dit te weten komt, zul je voelen wat echte pijn is, hoe het is om vernederd te worden! Dit is geen dreigement, dit is een belofte!" Fluisterde ik, maar ik voelde mijn eigen stem trillen, zo zeker was ik ineens niet meer van mijn zaak.

Karin knikte bevestigend, maar de angst in haar ogen deed me vermoeden dat ze op alles wat ik zei automatisch zou toestemmen, pas als ik weg was zou ze een echte beslissing kunnen nemen over wat ze zou doen. Zo normaal mogelijk stond ik op en liep naar mijn eigen bureau.

Nerveus en onzeker begon ik aan mijn werkzaamheden, maar ik kon mijn gedachten er niet echt bijhouden. Zeker niet toen na een half uurtje Yvonne ook nog binnen kwam lopen. Gelukkig bleef ze uit de buurt van Karin, en zocht Karin ook geen contact met haar.

Tot aan de lunch verliep alles zonder problemen, vanuit mijn positie kon ik beide dames goed in de gaten houden. Ze leken geen enkel contact met elkaar te zoeken, al wist ik dat er natuurlijk meer mogelijkheden waren om contact te zoeken zondar dat ik het zou merken. Toen ik na de lunch echter terug kwam vanuit de bedrijfskantine voelde ik meteen dat er iets fout zat. Yvonne keek me aan vanuit haar kantoor aan, terwijl er een man bij haar binnen zat.

Ik liep echter ongestoord naar mijn bureau, maar tot mijn verbazing zag ik dat mijn computer was verdwenen. De kabeltjes lagen los op de vloer en mijn monitor stond nog steeds op mijn bureau, evenals mijn muis en het toetsenbord. Fronsend keek ik op en weer voelde ik de blik van Yvonne, door de ramen van haar kantoor heen, op me gericht. Ik keek haar aan en ze wenkte me.

Met een binnensmondse vloek liep ik erheen en toen ik dichterbij kwam zag ik tot mijn eigen verbazing mijn computer op het bureau van mijn manager staan. De kabels van haar eigen computer waren losgetrokken en waren in de mijne gestoken. Toen ik de deur opendeed keken beide mensen, waarvan ik er een niet kende, mij met een serieuze blik aan.

"Wat..." Begon ik, maar Yvonne wees naar de vrije stoel voor haar bureau. Zelf kwam ze ook achter het bureau vandaan en leunde op de punt van het bureaublad.

"Mark, luister. Bij een routine controle op het netwerk werd er op jouw systeem een virus ontdekt. Onze systeembeheerder heeft dat proberen te verhelpen, maar kwam per ongeluk jouw collectie porno tegen. Hij heeft meteen mij en de manager van personeelszaken ingelicht." Yvonne keek me doordringend aan, terwijl ik vuurrood aanliep. Mijn wereld stortte weer in, want dit kon niet waar zijn. Natuurlijk bekeek ik wel eens plaatjes met schaars geklede dames, maar een collectie porno was absurd, en gelogen. Ik voelde dat ik weer in de maling genomen werd, maar ditmaal werd het op grotere schaal opgezet. Het zweet brak me aan alle kanten uit en ik voelde de blikken van twee managers strak op me gericht.

"Dat... Dat kan niet... Ik..." Stotterde ik, maar ik realiseerde me meteen dat ontkennen geen enkele zin had. Ik was in de val gelopen en kon ontkennen wat ik wilde, maar dat zou mijn onschuld niet bewijzen

"Ik vind dit nogal een ernstig vergrijp. Je weet dat onze Amerikaanse hoofdvestiging nogal gevoelig is over dit onderwerp, en de waarschuwingen van de afgelopen weken werden natuurlijk niet voor niets per e-mail rondgestuurd. Het hoofdkantoor is vreselijk bang voor rechtszaken, en ze kunnen dit zeker niet waarderen." De manager personeelszaken was een man van achter in de veertig, misschien begin vijftig jaar. Zijn grijze haren waren onberispelijk gekamd en zijn tweedelig kostuum zag er smetteloos uit.

"Nee, het is niet waar. Het is niet van mij!" Riep ik verontwaardigd, maar twee ongelovige blikken keken me aan. Natuurlijk geloofde hij me niet, en Yvonne was hier verantwoordelijk voor, dus die speelde het spelletje mee.

"Het kan me niet schelen van wie deze troep is, maar het is jouw computer, en daar ben jij verantwoordelijk voor!" Zei Yvonne en ik keek haar woedend aan. Ze dacht me in de tang te hebben en dacht dat ik haar niet zou durven beschuldigen tegenover de personeelsmanager, maar dat had ze dan mooi verkeerd gedacht!

"Jij hebt het gedaan, trut!" Ik stond op en stapte dreigend op Yvonne af. Meteen stond de personeelsmanager ook op en ging tussen ons in staan. Yvonne glimlachte gemaakt onder de dreiging, maar weerde het gemakkelijk af, te gemakkelijk.

"Ach, onzin! Mark, hier schiet je niets mee op. Dit is totale onzin! Waarom zou ik dat doen?" Verslagen liet ik me weer achterover zakken in de stoel. Natuurlijk werd ik niet geloofd, waarom zouden ze. De hele toestand was te ongelooflijk voor woorden. Zelfs al zou ik hele verhaal vertellen, dan nog zouden ze me uitlachen en zeggen dat ik loog, dat ik probeerde mij eigen hachje te redden, ten koste van mijn manager die me ongetwijfeld zou moeten ontslaan.

"Misschien is het beter dat je nu naar huis gaat, Mark. Je hoort nog wel welke volgende stappen er tegen je ondernomen zullen worden." Zei de personeelsmanager en met een ziedende blik richting Yvonne stond ik op, keek haar nog eens dreigend aan, en stapte het kantoor uit. Gelukkig waren de meeste collega’s nog niet terug van de lunch en onder de spiedende blikken van drie collega’s pakte ik mijn spullen bij elkaar en ging naar huis.

Je kunt begrijpen dat het een wonder was dat ik op weg naar huis geen ongelukken veroorzaakt heb, want mijn agressie zocht zich een uitweg. Nog nooit was ik op deze schaal een oor aangenaaid, en het ergste was dat ik totaal machteloos stond. Yvonne stond boven me en had me op deze manier in een hoek gedrukt waar de klappen vielen, en het waren er zoveel dat ontwijken geen enkele zin meer had.

Thuis gekomen liep ik stampend door mijn huis heen. Ik was vrijgezel en had gelukkig niemand om me heen die ik zou kunnen raken, of die vervelende vragen zou kunnen stellen. Een half uur later was ik nog steeds niet gekalmeerd op het moment dat de telefoon ging. Bijna instinctief wist ik dat het Yvonne was.

"Met Mark." Zei ik, proberend mijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken.

"Mark, met Yvonne. Ik heb de personeelsmanager ervan kunnen weerhouden je op staande voet te ontslaan. Er zijn zelfs aanwijzingen dat de foto’s inderdaad door anderen op jouw machine zijn geplaatst. Neemt niet weg dat ze jou verantwoordelijk achten, en zelfs medeplichtig. Ik kan mijn best doen om je niet te laten ontslaan, en als ik wil lukt me dat, maar je weet wat de consequenties daarvan zijn. Ik verwacht je morgenochtend om half acht op kantoor. Ben je er niet, dan weet ik genoeg, en zal ik de ontslagprocedure niet tegenhouden." Yvonne sprak met een monotone en serieuze stem, en toen ze ophield was het ineens akelig stil op de lijn.

"Maar... Ik..." Stamelde ik, maar ik luisterde naar een kiestoon. Yvonne had de verbinding verbroken. Met een enorme klap gooide ik de hoorn op de haak, en luid vervloekte ik Yvonne, en Karin, want alhoewel haar naam niet genoemd was, wist ik dat zij er ook mee te maken had. Natuurlijk had Karin haar mond niet gehouden en had mijn wraakactie meteen aan Yvonne verteld. Zeer waarschijnlijk had ze gewoon een e-mailtje gestuurd en vanaf dat moment hadden ze op heel korte termijn hun eigen wraak weer geregeld.

Je begrijpt dat ik die nacht slecht sliep, woelend en trappend lag ik de hele nacht wakker en probeerde te bedenken wat ze nu weer met me van plan waren. Ik twijfelde niet aan het feit dat ik wel zou gaan, want veel keus had ik niet. Nog geen jaar geleden had ik een huis gekocht, en de hypotheeklasten waren dermate hoog, dat ik die met een lager salaris nooit zou kunnen opbrengen. En een goede referentie van het bedrijf waar ik nu werkte kon ik natuurlijk ook wel vergeten.

Dus er zat niets anders op dan me om half acht ’s morgens te melden op kantoor. Met knikkende knieën en het angstzweet op mijn voorhoofd stapte ik de afdeling op. De lichten brandden al, maar alleen Yvonne was al aanwezig. Ze zat achter haar bureau te werken, maar zodra ze me zag, glimlachte ze en stond ze op. Ik was verbaasd dat Karin er niet was, maar misschien zou die nog komen.

Yvonne kwam op me aflopen en had een stel handboeien in haar handen. Afwerend hield ik mijn handen op mijn rug, maar ze trok mijn polsen een voor een naar zich toe, waarna ze de handboeien genadeloos dicht klikte.

"Fijn dat je gekomen bent!" Zei ze en duwde me in de richting van de lift, we liepen er echter voorbij en liepen een kort, doodlopend gangetje in. Aan het eind, aan de linkerkant werd ik een voorraadkamer ingeduwd.

"Wat... Wat gaat er gebeuren? En waar is Karin?" Stamelde ik onzeker, terwijl het licht in de voorraadkamer aan ging. Yvonne trok de deur achter zich dicht en keek me lachend aan.

"Wil je Karin er ook graag bij hebben?" Vroeg ze, maar ze zag aan mijn gezichtsuitdrukking dat er iets meer aan de hand was. Haar gezicht verstrakte en ze pakte me bij mijn kin beet. Ze kneep en ik kermde luid.

"Wat heb je met Karin gedaan, vertel op!" Riep ze uit, terwijl ze me achterwaarts tegen een bureautafel aanduwde. Ik struikelde half en slikte, ik had mezelf verraden. Ik werd nog verder naar achteren geduwd en kwam met mijn billen op de tafel te zitten. Yvonne begreep dat ze geen antwoord kreeg en ze pakte het middenstuk van mijn handboeien beet en trok ze naar het eind van de tafel. De tafel was ruim twee meter lang, dus ik werd een behoorlijk eind op de tafel getrokken.

Ze drukte mijn polsen richting het tafeleind en met een hangslot werden mijn handboeien in het midden van de korte zijde van de tafel vastgemaakt. Hulpeloos keek ik toe hoe ze me aan mijn voeten languit op de tafel trok. Een riem verscheen over het smalste gedeelte van mijn middel en ook daar werd ik stevig vastgemaakt. Alleen mijn voeten en benen kon ik vrijeloos bewegen, en dat was blijkbaar geen probleem, want die werden niet vastgemaakt. Hulpeloos en angstig keek ik omhoog naar het strakke, genadeloze gezicht.

"Vertel op! Wat heb je met Karin uitgespookt." Riep ze, terwijl ze haar hoofd recht boven die van mij hield. Ik draaide mijn hoofd weg, dat was ongeveer het enige dat ik uit protest nog kon doen, maar Karin pakte mijn kin beet en draaide mijn hoofd terug. Haar ogen leken vuur te spugen, maar ik hield wijselijk mijn mond.

Yvonne zag dat ze geen antwoord kreeg en maakte een afkeurend gebaar. Ze gaf me een ferme tik op mijn wang en begon zonder tijd te verspillen mijn schoenen en sokken uit te trekken, en daarna mijn spijkerbroek. Zonder veel moeite kreeg ze mijn spartelende voeten uit de broekspijpen. Daarna trok ze mijn blouse en T-shirt onder de riem om mijn middel heen uit. Ze trok alles omhoog, tot over mijn hoofd, en trok het over mijn armen, tot aan mijn polsen, waar het niet verder kon door de handboeien. Met een gemeen glimlachje pakte ze nu mijn onderbroekje beet.

"Ik heb je nog nooit in een droge onderbroek gezien." Lachte ze, terwijl ze hem zonder pardon ook uit trok. Geheel naakt lag spartelde ik hulpeloos over de tafel. Ik schopte met mijn benen en riep haar verwensingen toe, maar het deerde haar niet. Ze ging naast mijn hoofd staan en pakte mijn kin beet. Ze draaide mijn gezicht nogmaals naar haar toe.

"Ik geef je nog een kans. Ga je me nu vertellen wat je met Karin gedaan hebt, of zal ik het haar zo moeten vragen?" Vroeg ze met een lieflijke stem. Ik spuugde naar haar, maar kwam niet hoog genoeg. Ze sloeg me hard in mijn gezicht en draaide zich van me af. Ik hoorde een schurend geluid en toen ze zich omdraaide zag ik dat ze een stuk breed plakband ik haar handen had. Ik schudde wild met mijn hoofd, maar met twee handen was ze natuurlijk ik het voordeel.

Ze plakte mijn mond af en onder een zwak gemurmel liet ze me naakt achter. In de deuropening draaide ze nog even naar me toe en keek me met een gemene glimlach aan.

"Als Karin binnen is zal ik met haar overleggen wat we met je gaan doen. Bereid je in ieder geval maar voor op het ergste. Alle eerder gedane beloften over geheimhouding en discretie zijn trouwens niet meer geldig. Die rechten heb je verspeeld door Karin te pakken, lafaard." Ze sloot de deur en ik kon haar door het gangetje horen weglopen. Ze zenuwen gierde door mijn lichaam, terwijl de kille lucht me deed bibberen van de kou.

Ik schreeuwde van frustratie en een minuut lang lag ik wild schoppend en worstelend op tafel. De leren riem om mijn middel sneed in mijn vel en ik trok uit alle macht aan de handboeien. Het enige resultaat was dat ik al snel in een poel van zweet lag, en de lucht mijn vochtige huid nog meer afkoelde.

Hijgend gaf ik me over, voor dit moment tenminste, en ik probeerde me te ontspannen. Voor het eerst bekeek ik de inhoud van deze ruimte. De wanden waren bedekt met stellingkasten die vol stonden met dozen en pakketten. Ik herkende dossiermappen en ringbanden, pennen, markeerstiften, etc. De tafel waarop ik lag stond in het midden van de ruimte en de kasten stonden buiten het bereik van mijn schoppende voeten.

De handboeien om mijn handen zaten strak, het koele metaal sneed in mijn polsen. Een hele korte ketting kwam onder de tafel vandaan en was met een hangslotje aan mijn handboeien bevestigd. De riem om mijn naakte middel zat echter nog strakker en zat met een gesp vast. Hoe de riem onder de tafel vast zat, kon ik niet zien, maar ik kon de riem in ieder geval niet heen en weer schuiven.

Weerloos liet ik mijn hoofd op de tafel zakken. Ik ademde door mijn neus en probeerde de tape van mijn mond te krijgen, maar de tape plakte tegen mijn lippen en zonder handen kon ik hem er onmogelijk afkrijgen. Mijn benen strekten zich, terwijl ik moest wachten op wat er verder ging gebeuren. Ik dacht even na over het feit of ik zou proberen om hulp te krijgen, door zoveel mogelijk lawaai te maken. Maar het was nog erg vroeg, en waarschijnlijk konden ze me toch niet horen. Ik besloot af te wachten.

Mijn ogen dwaalden uit verveling langs de schappen, tientalle dozen in allerlei soorten en maten. Maar ook plastic tassen met spullen stonden ertussenin. Alles leek ongeordend opgeborgen te zijn. Ineens viel mijn blik op een pakket. Het stond gewoon tussen de andere pakketten en dozen in, op de derde schap, precies op hoogte om snel iets te kunnen pakken. Het was een pak Depend luiers, maat Medium. Mijn ogen focusten zich erop, het pakket was al aangebroken, maar zat nog grotendeels vol. De elastische rand van een luier stak uit het pakket naar boven.

Natuurlijk wist ik dat ik weer een luier zou omkrijgen, maar de gedachte dat de luiers gewoon tussen de andere kantoorbenodigdheden stonden, deed me huiveren. Ik vroeg me af wie hier allemaal in dit magazijn konden komen, en hoe lang de luiers hier al klaar voor me lagen.

Ik kon mijn horloge niet zien, maar ik moest er minimaal een uur hebben gelegen. De kou sloeg op mijn blaas en ik hoopte maar dat ik binnen niet al te lange tijd naar het toilet zou mogen. De gedachte dat ik hoogst waarschijnlijk mijn behoefte in een luier zou moeten doen, drukte ik weg. Dat was een probleem voor later.

Eindelijk hoorde ik stappen op de gang, de deur van de afdeling naar de gang werd gesloten en twee paar voetstappen kwamen deze kant op. In spanning wachtte ik tot de deur van het magazijn open ging, en twee vrouwen van in de dertig kwamen naar binnen. Ik trok mijn knieën op, en probeerde me te beschermen tegen hun priemende blikken.

Karin lachte en liep naar mijn gezicht toe. Ze legde een hand op mijn wang en keek op me neer. Ze was niet meer bang voor me, maar dat was niet vreemd aangezien ik volledig machteloos op de tafel lag gebonden.

"Ik heb niets verteld, je hebt het zelf verraden." Lachte ze en ik voor mijn ogen stak ze haar rechterhand weer in een plastic handschoentje. "Blijkbaar vond je het wel prettig, want je solliciteerde er zo overduidelijk naar." Ze duwde haar vingers tot in de puntjes van de handschoen en duwde met haar andere hand de handschoen tussen haar vingers in op zijn plaats. Daarna deed ze een stap terug naar mijn middel, terwijl Yvonne aan het hoofd van de tafel ging staan, achter mijn hoofd.

"Wees even lief, en trek je knieën in." Zei ze en haar hand verdween tussen mijn bovenbenen. Natuurlijk drukte ik mijn billen bij elkaar en hield ze strak op de tafel, maar dat verzet duurde niet zo lang, want Karin had nu natuurlijk een prachtig uitzicht op mijn penis. Met haar plastic hand pakte ze hem beet, nam hem helemaal in haar hand en wreef zachtjes over het kopje. Ik huiverde en was machteloos tegen de lichamelijke reactie van mijn lichaam.

Het plastic voelde koud en onvriendelijk aan, terwijl ze heel langzaam en met een gulle lach op haar gezicht, het velletje terugtrok en zachtjes het roze kopje masseerde. Natuurlijk reageerde mijn lichaam daarop. Ondanks de vernedering begon mijn penis te groeien en al snel stond hij recht overeind.

"Hij vindt het prettig, Karin." Lachte Yvonne, maar ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Ik trok mijn knieën in, en probeerde haar handen ermee weg te duwen, maar natuurlijk had ze hierop gewacht, want meteen liet ze mijn penis los en duwde ze haar hand tussen mijn benen door, onder mijn billen. Ik voelde hoe haar vinger door mijn bilnaad gleed, op zoek naar mijn anus.

Ik probeerde te schreeuwen, maar de tape over mijn mond dempte vrijwel alles. Ik bleef mijn billen bijeen knijpen en wilde haar niet nogmaals toegang geven. Ik voelde de druk op mijn anus toenemen, maar ik kon de druk weerstaan. De pijn nam toe, maar ik wist dat als ik toegaf de pijn alleen maar groter zou worden.

"Kom, maak het niet nog erger dan het al is." Probeerde Karin, maar dat werkte natuurlijk ook niet. Ineens sloeg Yvonne me hard in het gezicht. Haar platte hand raakte me vol op mijn rechterwang. Ik schreeuwde in de tape en voor een ogenblik verslapte mijn sluitspier zich. Ik voelde haar in plastic gevulde vinger een centimeter naar binnen dringen. Ik kneep en probeerde haar vinger eruit te drukken, maar het was tevergeefs.

"Dank je, Yvonne." Lachte Karin en heel langzaam duwde ze haar vinger verder naar binnen, terwijl haar andere hand mijn rechterknie verder naar buiten duwde en ruimte schepte voor haar arm. Yvonne greep me aan mijn haren beet en trok mijn hoofd omhoog.

"Kijk!" Beval ze, en ze draaide een pluk haar om haar vingers toen ik niet meteen mijn blik op mijn kruis richtte, en op de arm die tussen mijn benen door verdween. Ik zag hoe Karin met een extra inspanning haar vinger weer verder naar binnen duwde. De pijn was vreselijk, het plastic schuurde en de droge huid rekte nauwelijks mee. Met een laatste duwtje had ze haar vinger weer tot aan haar knokkel in mijn anus.

"We moeten misschien maar wat speeltjes bij een seksshop gaan kopen. Ik denk dat alleen een vinger wat gaan vervelen." Zei Yvonne en ik gromde van woede, terwijl haar vinger diep ik me voelde rondgaan. Ze woelde heen en weer, boog haar vinger en duwde tegen de binnenkant van mijn anus aan. Hardhandig begon ze haar vinger op en neer te bewegen en lachend keek ze hoe de tranen in mijn ogen sprongen.

"Doet het pijn, schatje?" Vroeg Karin, en woest knikte ik, terwijl het leek alsof mijn anus openscheurde.

"Maar je bent stout geweest, dus het mag ook een wel beetje pijn doen. Als het prettig zou zijn, zou je niets van je fouten leren, toch?" Zei Yvonne, terwijl ze van de tafel weg stapte en naar de stellingkast liep. Ik zag hoe ze de rijzweep pakte die naast het pak luiers voor me klaar had gelegen.

Ze zwiepte de luier in de lucht en liet hem dwars over mijn buik neerkomen. Ik gilde en zag een rode streep over mijn lichaam achterblijven. Ik kronkelde op de tafel, voor zover ik kon bewegen, want Karin had nog steeds plezier in het feit dat haar vinger diep in mijn anus zat.

Nogmaals zwiepte de zweep omhoog en ik gilde al voordat de zweep neerkwam. De klap kwam dit keer nog harder aan, onder mijn navel en de riep, daar waar mijn schaamhaar langzaam dichter werd. Ik kermde en voelde de druk op mijn blaas. Met moeite kon ik mijn plas inhouden, maar de klap deed me enkele druppels verliezen.

"Kijk nou, we hebben een probleempje." Zei Karin en ze trok haar vinger uit mijn anus. Ik haalde opgelucht adem en verademde de leegte die ze achterliet. "We moeten hem maar snel een luier omdoen, voordat we een groot, nat probleempje hebben." Ze spate opzij en trok de besmeurde handschoen uit. Ze gooide hem in een vuilnisemmer die bij de deur stond. Daarna liep ze ook naar de schap waar het pak luiers stond en pakte wat op. Ze liep naar me toe en ik zag dat het een wasknijper was.

"Goed idee, want ik heb nog geen zin om mijn zweep nu al neer te leggen." Zei Yvonne en een stekende pijn in mijn penis deed me nogmaals gillen. De plastic tape over mijn mond deed echter zijn werk en niemand hoefde bang te zijn dan we werden gehoord. Ik keek op en zag de knijper net na mijn balzak mijn penis dichtknijpen. De pijn bleef en leek zelfs te verergeren.

Karin maakte de riem om mijn middel los en draaide me hardhandig op mijn buik. Ik voelde de knijper in mijn onderbuik drukken, maar hij bleef stevig op zijn plaats. Karin pakte daarna mijn voeten en hield me in deze positie stevig vast. Yvonne begon mijn billen met de zweep te bewerken en ik kronkelde over de tafel. De stekende, striemende pijn in mijn billen was te veel voor me en moest trok ik mijn voeten terug. Karin kon ze met moeite in bedwang houden, terwijl ik Yvonne hardop hoorde tellen.

"Twaalf... Dertien..." Telde ze de slagen en ze bleef me ongenadig hard op mijn billen slaan. Mijn billen werden vuurrood en de stekende pijn ging over in een algehele pijnlijke roes. Bij vijftien stopte Yvonne eindelijk en legde de zweep terug naast het pak luiers.

"Vijftien is voor de eerste keer wel voldoende. Wil jij hem de luier omdoen, Karin?" Zei Yvonne en Karin knikte. Als eerste pakte ze een handdoek en droogde mijn zweterige billen, daarna werd ik op mijn rug gedraaid en mijn mishandelde billen kwam ruw op de tafel terecht. Zonder pardon duwde ze de handdoek tussen mijn benen en droogde ze mijn kruis af.

"Trek nu je knieën in, voortaan verwacht ik dat je dit automatisch doet, zodat ik er niet steeds om hoef te vragen!" Beval Karin en ik begreep dat dit niet de enige keer was dat ik een luier om zou krijgen. Ik kon niets anders doen dan gehoorzamen, of een nieuwe straf incasseren. Ik trok mijn knieën in en keek angstig toe hoe Karin een luier uit het pak Depends trok. Ze vouwde hem open en duwde hem onder mijn billen.

Ik wist wat er van me verwacht werd en liet gedwee mijn billen op de luier zakken en duwde mijn knieën naar buiten. Karin trok de luier strak tussen mijn benen door, gleed met haar hand in de luier en duwde mijn penis in de juiste richting. Daarna drukte ze de luier op mijn onderbuik en plakte ze de plakstrips dicht. Toen de luier dicht zat controleerde zo nog een keer of hij goed afsloot in mijn liezen. Karin deed een stapje achteruit en keek trots op haar werk neer.

Yvonne trok met een flinke ruk de tape van mijn gezicht en ik kermde luid. Met mijn tong voelde ik voorzichtig langs mijn geteisterde lippen. Daarna werden ook mijn handboeien geopend en pijnlijk wreef ik langs de rode striemen.

"Kom maar van de tafel af. Je mag je aankleden." Stijf en wankel stapte ik van de tafel af en stond ongemakkelijk tussen Karin en Yvonne in. Met een luier als enige kledingstuk voelde ik me belachelijk. Snel stak in mijn hoofd weer in mijn T-shirt en blouse die nog om mijn polsen hingen. Ik wilde zo snel mogelijk mijn luier bedekt hebben, al zag ik daar de absurditeit van in, maar ik had geen keus.

Ik griste mijn broek uit Yvonne’s handen en stapte er in. Ik trok hem omhoog en schoof hem voorzichtig over de luier heen. De luier paste er maar net in en werd stevig samengedrukt in mijn kruis. Weer hielpen Yvonne en Karin met het instoppen van mijn T-shirt en blouse, en daarna zag ik dat Yvonne de leren riem weer pakte die met een slotje kon worden afgesloten.

Ik weerde de riem af, maar twee priemende blikken deden me capituleren. Ik haatte mezelf om de nederigheid en het gebrek aan lef, maar ik kon niet anders. Mijn eigen riem werd losgetrokken en de speciale riem werd door de lusjes van mijn spijkerbroek geregen.

Yvonne stak de riem door de gesp heen en trok hem strak aan. Het mechanisme werd afgesloten met een hangslotje dat achter de riem gedraaid kon worden, en nog maar nauwelijks zichtbaar was. Daarna hurkte ik en trok mijn schoenen en sokken aan. Toen ik weer opstond was ik meer helemaal netjes aangekleed. Karin kwam voor me staan en wreef mijn haren recht, terwijl Yvonne probeerde de kreukels uit mijn blouse te trekken.

Ik voelde me betutteld door de twee vrouwen, alsof ik een klein kind was. Dit hele absurd was te gek voor woorden en zodra ik alleen was zou ik naar huis gaan. Natuurlijk kon ik hier niet langer blijven, en desnoods moest ik het ontslag maar op de koop toe nemen. Er waren tegenwoordig toch genoeg banen te vinden, en voor iemand met mijn ervaring moest het helemaal makkelijk zijn.

"Zo, onze gewaardeerde collega is weer helemaal gereed om aan het werk te gaan." Lachte Yvonne, terwijl ze de deur naar het gangetje opende. Ik keek nog eens snel naar mijn kleren, of het niet te duidelijk zichtbaar was dat ik een luier droeg, maar het viel gelukkig mee. Met Yvonne voorop en Karin achter me, liepen we met zijn drieën naar de afdeling.

Ik zag op de klok die naast de lift hing, dat het al negen uur was geweest. Ik had dus ruim een uur vast op die tafel gelegen. Yvonne en Karin liepen met me mee naar mijn bureau. Mijn computer stond weer op de zijn plaats en Yvonne gebaarde dat ik moest gaan zitten. Een aantal collega’s keken naar me, begrijpend dat er toch wel iets aan de hand was, maar ik hoopte dat ze niets wisten van de porno die ze zogenaamd op mijn computer hadden gevonden.

Zodra ik zat duwde Karin mijn stoel tegen het bureau aan, tot de leuningen tegen het bureau stootten. Yvonne greep tussen mijn benen, onder het bureau en toverde een kort kettinkje tevoorschijn. Aan het eind van de ketting zat een hangslotje en die werd aan mijn riem vast geklikt. Kwaad keek ik op, maar ik zat al vast voordat ik er erg in had, en luidkeels protesteren had ook geen zin.

Zodra Yvonne haar hand had weggetrokken duwde ik mijn bureaustoel naar achteren, maar verder dan tien centimeter kwam ik niet. De bureaustoel kon wel verder naar achteren, maar dan zouden mijn billen in de lucht blijven zweven. Nogmaals keek ik woedend omhoog en begreep dat vluchten er vandaag ook niet in zat. Ik verstelde de armleuningen van de bureaustoel naar beneden en schoof zo ver mogelijk naar voren. Ik zat met mijn buik nu dicht tegen het bureau aan, maar de ketting waaraan ik vast zat bleef op deze manier tenminste verborgen.

Yvonne wees me op de kleine camera, een webcam, dat bovenop mijn monitor bevestigd zat en gericht was op mijn onderbuik.

"Zo kunnen zowel Karin als ik, controleren of je niet stiekem met je hand in je luier zit. Je begrijpt dat ik niet wil zien dat de camera plotseling, ook al is het maar voor even, wordt weggedraaid of bedekt." Ik slikte.

"En als je nodig naar het toilet moet, mag je een e-mailtje naar mij en Yvonne sturen. En als je dan heel lief bent geweest zullen we je helpen, anders zullen we je een uurtje later graag een schone luier geven." Karin grinnikte en ik kreeg een rode blos op mijn wangen. Ze keken me nog een keer met een glimlach aan en liepen toen weg, ieder naar hun eigen bureau.

Ik vloekte binnensmonds. Ik kon geen kant op, zat met een luier om vastgeketend aan mijn bureau, terwijl collega’s om me heen rond liepen. Ik kon niet eens zelf een kop koffie gaan halen. En tot overmaat van ramp voelde ik dat mijn blaas ook steeds meer pijn begon te doen. Binnen niet al te lange tijd zou ik naar het toilet moeten, of in mijn luier moeten plassen. En tegen dat laatste keek ik heel erg op, want dan zou ik ze alleen maar meer redenen geven om me te vernederen. En plassen was dan nog wel het minst grote probleem.

Nerveus keek ik om me heen, zoekend naar collega’s die me zaten te observeren. Gelukkig leek niemand me enige aandacht te schenken en was het voor hen een dag zoals zovele. Voor mij was de dag echter nog maar net begonnen, en het ergste zou waarschijnlijk nog moeten komen. En nu al had ik pijn in mijn billen door de zweepslagen, en dat voorspelde weinig goeds.

 

[lola]

Owh! Schrijf alsjeblieft verder, ik wil heel graag weten hoe dit afloopt!

 

[LV]

Tja, dat is een beetje jammer... Want ik ben nooit meer verder gegaan met dit verhaal.

Er komt dus geen nieuw hoofdstuk meer.

Sorry.