Maandag
Dee nacht was ik ziek gebleven en had mijn luier weer helemaal volgescheten met diarree. Na het ontbijt krijg ik gelukkig weer een schone luier. Joke wilt zo snel mogelijk terugvaren naar huis. Maar ze wilt mij ook in de gaten houden. Kom je aan dek zitten met mij vraagt ze. Dat wil ik wel. Over mijn luier, plastic broek en romper met hartjes krijg ik een lekker warme jumpsuit aan van spijkerstof. Het is een lang model met lange pijpen en lange mouwen. En hij ziet eruit alsof de sluiting aan de voorkant zit met drukknopen. In werkelijkheid is dit nep. Deze drukknopen zijn dichtgenaaid en ook deze heeft een rits aan de achterkant zitten. De rits zit onder een flap die vastgaat met klittenband. Alles zit erg stevig vast. De stof is vrij dik en stug. Alle naden zijn dubbel en extra breed. Het is duidelijk dat deze niet kapot te scheuren is. Ik volg Joke naar het dek en deze keer krijg ik geen reddingsvest aan. In de stuurhut zijn de deuren naar buiten dicht. Hierdoor is het iets warmer. Daar ben ik blij mee want het regent buiten. Ik mag op een stoel gaan zitten aan de andere kant van de stuurhut, niet achter het stuur. Deze stoel was er eerst niet. Joke heeft deze blijkbaar speciaal voor mij neergezet. Hij lijkt nog het meeste op een autostoel maar dan gemaakt in de kleuren van de boot, wit leer. Als ik zit voelt dit ook aan als een autostoel. De stoel heeft gordels en een tuigje en Joke maakt het goed vast. Ik vraag, waar komt deze stoel vandaan? Joke verteld dat hij in een kast stond. Deze stoel is gemaakt voor Alex. Maar hij heeft hem heel weinig gebruikt. Hij liep altijd in zijn drijfpak rond aan boord. Dus hij was opgeborgen in een kast maar ik heb hem nu gepakt en weer gemonteerd voor vandaag. De stoel zit vastgeschroefd aan de zijkant van de hut en ik schommel mee met de golven.
Joke doet nu alles zelf. Ze haalt eerst het anker op en we varen daarna weg. Ik blijf stil zitten en heb last van mijn buik. Door de golven wordt het alleen maar erger en Joke maakt zich grote zorgen. Terwijl we aan het varen zijn belt ze haar huisarts op. Die heeft allerlei vragen en waarschuwingen. Als we op tijd terug zijn mogen we gelijk langskomen bij de huisarts.
Joke probeert zo hard mogelijk te varen maar het is toch een hele tocht en we zijn uren onderweg. Halverwege de middag komen we eindelijk weer thuis aan. Joke helpt mij uit de stoel en we gaan samen naar binnen. Joke stopt niet, ze wilt gelijk door naar de huisarts. We stappen in de auto als ik mij realiseer dat ik nog steeds mijn jumpsuit met vieze luier aanheb. Maar Joke zegt, dit is geen probleem. Hij heeft Alex ook vaak genoeg gezien in luier en romper. Ze maakt mij vast in de autostoel en we rijden naar de huisarts.
We melden ons bij de assistente. Deze kent Joke en is heel vriendelijk voor ons. Ze neemt mijn gegevens op en registreert mij als een nieuwe patiënt bij de dokter. Daarna kunnen we door naar de wachtkamer waar en een poosje zitten. Er zijn nog een paar andere mensen in de wachtkamer.
Na 20 minuten wachten zijn we aan de beurt. De dokter is heel vriendelijk. Hij kent Joke duidelijk al jaren en zit gezellig met haar te kletsen. Dan keert hij zich naar mij. Wat zijn jouw klachten? Ik vertel over mijn diarree. Dan wilt hij me onderzoeken, kan je jouw buik bloot maken zodat ik kan voelen. Daar had ik niet op gerekend en wordt helemaal rood. Laat mij je even helpen zegt Joke en maakt de rits van de jumpsuit los. Omdat hij al zijn kleren had vies gemaakt heb ik hem wat dingen van Alex uitgeleend. De kleine leugen van Joke klinkt heel overtuigend. De dokter staat rustig toe te kijken terwijl Joke me uit de kleren helpt. 2 Minuten later is de jumpsuit uit en maakt Joke de rits van de romper los. De laatste dagen had ik alleen een uitvoering met rits op de rug gedragen, ik had er niet meer over nagedacht. Maar nu moet die helemaal uit. Als dit is gedaan sta ik in mijn luier met plastic broek in de spreekkamer. Ik heb het meteen erg koud. Ga maar even liggen zegt de arts en wijst naar een onderzoeksbrancard. Ik ga daar op mijn rug op liggen. De dokter voelt overal aan mijn buik. Luistert naar mijn longen. En meet mijn bloeddruk. Is je luier vies? Mag ik even naar je ontlasting kijken? Hij doet een paar handschoenen aan terwijl Joke mij uit de plastic onderbroek helpt. Dan maakt ze de luier los, ik blijf rustig liggen. De dokter vouwt de luier helemaal open en tuurt naar de diarree. Ben bang dat het een parasiet is. Ik wil even overleggen met een internist, blijf rustig liggen. Hij laat de luier open en loopt naar zijn bureau. Hij vraagt, mag ik even een foto maken voor de internist? Zodra ik toestemming heb gegeven richt hij zijn toestel op mijn luier en maakt een foto van de diarree. Dan belt hij op. Hallo Hans met Frits uit Goes. Vraagje, ik heb een patiënt met diarree. Ik vermoed parasieten. Kan jij even kijken naar een foto. Dan stuurt hij de foto door. Even later praten ze verder. Mogelijk vochttekort ben ik bang voor zegt de dokter. Ja hij draagt een luier. Jij neemt het over? Dan stuur ik hem in. Merci.
De dokter hangt de telefoon op. Hij kijkt weer naar ons. Dit is een zorgwekkende situatie. De internist wil je gelijk onderzoeken. Je moet naar Middelburg en je melden bij de spoedeisende hulp. Je mag niets meer eten maar moet wel goed drinken. Joke, breng hem maar zo snel mogelijk. Joke helpt me weer met aankleden en verschoont mijn luier. Dan doet ze de plastic onderbroek en romper bij me aan. Daarna trek ik de spijker jumpsuit aan die Joke dichtritst. De vieze luier doet de dokter in een zakje en geeft deze mee. Dit is handig voor hun onderzoek zegt hij. Hij schudt ons de hand en we lopen naar buiten.
Buiten vraag ik aan Joke, zullen we even langs huis rijden voor wat spullen. Hoezo vraag Joke, we moeten toch gelijk door. Ja maar ik heb geen tandenborstel bij me. En dan kan ik gelijk die romper uittrekken voor een normale broek en shirt. Nee, antwoord Joke. Omrijden kost teveel tijd. De dokter heeft gezegd dat we moeten haasten. Dus ik rij nu gelijk naar het ziekenhuis. Ik heb natuurlijk totaal geen keus vastgebonden in mijn autostoel en stop maar met de discussie.
Zodra we in het ziekenhuis aankomen staan er al 2 medici op mij te wachten. Het is een verpleegkundige en een arts. Ik mag gelijk gaan uitkleden en gaan liggen op een brancard. Dat betekend in praktijk natuurlijk weer dat Joke me moet bevrijden uit mijn jumpsuit en daarna uit mijn romper. De verpleegkundige vind de romper met hartjes erg lief. Terwijl ze dat zegt strijkt ze nog even over mijn schouder. Dan trekt Joke de plastic onderbroek omlaag. Ze zien ze de grote luier. Is er een medische oorzaak voor die luier en een smeerpak of is dat voor de lol vraagt de dokter. Joke antwoord voor mij. Hij verliest altijd wel wat urine maar door de diarree heeft hij al zijn kleren onder gepoept. In zijn slaap was hij ermee gaan smeren en dat wilde ik graag voorkomen, dat is zo vies. De dokter kijkt naar de verpleegkundige die nu achter de computer staat. Wil jij even aan z’n dossier toevoegen. Incontinentie en smeergedrag. Dan weet de verpleging op de afdeling wat ze moeten doen. Daarna vouwt de arts mijn luier open en kijkt uitgebreid in de derrie. Dat ziet er niet goed uit zegt hij. Laten we een behandeling beginnen met antibiotica per infuus samen met extra vocht. Dan kijkt hij op. We regelen een bed voor je, dan mag je gelijk blijven. Ik ben helemaal overdondert. Maar ik heb niets bij me, geen tandenborstel of pyjama. Helemaal niets. Maar je geen zorgen zegt de verpleegster. Ik pak wel wat spullen voor je. De dokter neemt afscheidt met de woorden, we gaan goed voor je zorgen. Met de juiste antibiotica moet dit met een paar dagen weer over zijn en mag je naar huis. Hij loopt de kamer uit.
De verpleegster gaat een bed halen en een paar spullen voor mij. Ze komt even later weer terug. Ik heb alles wat je voorlopig nodig hebt zegt ze. Op het bed waarmee ze de kamer binnen komt ligt een stapeltje met bovenop een nieuwe extra dikke luier. Ik mag blijven liggen op de brancard terwijl ze de luier verschoont. Daarna krijg ik weer een romper aan maar nu een van het ziekenhuis. Deze is grijs ipv wit en heeft drukknoopjes in mijn kruis. En daaroverheen komt een anti smeerpak. Dit smeerpak is van stugge stof en heeft 2 ritsen. Eén rits zit op de rug. En de andere rits zit in de binnenkant van mijn benen. Die is om het controleren van de luier wat makkelijker te maken vertelt de verpleegkundige. Beide ritsen gaan dicht met een slotje. Als ik alles heb aangetrokken mag ik in het bed gaan liggen. De verpleegkundige zegt en nu is het tijd voor een infuus. Ik zie er erg tegenop en het prikken doet ook zeer. De eerste keer prikken gaat niet goed en het infuus wilt niet lopen. Dus ik moet nog een keer pijn lijden als er een tweede infuus wordt geprikt. Gelukkig gaat deze wel goed. Aan de infuuspaal hangt de verpleegster een zak water en een flesje antibiotica. Die antibiotica wordt meteen aangesloten en loopt via het infuus mijn arm in. Terwijl de verpleegster nog bezig is hoor ik mijn darmen luid rommelen en loopt er weer diarree mijn luier in.
Als de antibiotica is ingelopen mag ik van de spoedeisende hulp af. Ik wordt in mijn bed weggereden en naar een normale afdeling gebracht. Daar aangekomen komt er een verpleegkundige met ons praten. Ze spreekt nogmaals de diarree klachten door en kijkt naar mijn smeerpak. Het komt niet vaak voor dat we patiënten hebben met een luier en smeerpak maar we zullen goed voor je zorgen zegt ze. De verpleegster kijkt naar Joke. Je mag nog even afscheid nemen van de patiënt. En dan is het een goed moment om naar huis te gaan. Wij zullen goed voor hem zorgen en dan kan jij ook even rust nemen. Morgen vanaf 3 uur is er weer bezoekuur. Joke aait me nog over mijn hoofd en geeft me een kus. En dan vertrekt ze. Ik ben erg moe en val snel in slaap.
Dee nacht was ik ziek gebleven en had mijn luier weer helemaal volgescheten met diarree. Na het ontbijt krijg ik gelukkig weer een schone luier. Joke wilt zo snel mogelijk terugvaren naar huis. Maar ze wilt mij ook in de gaten houden. Kom je aan dek zitten met mij vraagt ze. Dat wil ik wel. Over mijn luier, plastic broek en romper met hartjes krijg ik een lekker warme jumpsuit aan van spijkerstof. Het is een lang model met lange pijpen en lange mouwen. En hij ziet eruit alsof de sluiting aan de voorkant zit met drukknopen. In werkelijkheid is dit nep. Deze drukknopen zijn dichtgenaaid en ook deze heeft een rits aan de achterkant zitten. De rits zit onder een flap die vastgaat met klittenband. Alles zit erg stevig vast. De stof is vrij dik en stug. Alle naden zijn dubbel en extra breed. Het is duidelijk dat deze niet kapot te scheuren is. Ik volg Joke naar het dek en deze keer krijg ik geen reddingsvest aan. In de stuurhut zijn de deuren naar buiten dicht. Hierdoor is het iets warmer. Daar ben ik blij mee want het regent buiten. Ik mag op een stoel gaan zitten aan de andere kant van de stuurhut, niet achter het stuur. Deze stoel was er eerst niet. Joke heeft deze blijkbaar speciaal voor mij neergezet. Hij lijkt nog het meeste op een autostoel maar dan gemaakt in de kleuren van de boot, wit leer. Als ik zit voelt dit ook aan als een autostoel. De stoel heeft gordels en een tuigje en Joke maakt het goed vast. Ik vraag, waar komt deze stoel vandaan? Joke verteld dat hij in een kast stond. Deze stoel is gemaakt voor Alex. Maar hij heeft hem heel weinig gebruikt. Hij liep altijd in zijn drijfpak rond aan boord. Dus hij was opgeborgen in een kast maar ik heb hem nu gepakt en weer gemonteerd voor vandaag. De stoel zit vastgeschroefd aan de zijkant van de hut en ik schommel mee met de golven.
Joke doet nu alles zelf. Ze haalt eerst het anker op en we varen daarna weg. Ik blijf stil zitten en heb last van mijn buik. Door de golven wordt het alleen maar erger en Joke maakt zich grote zorgen. Terwijl we aan het varen zijn belt ze haar huisarts op. Die heeft allerlei vragen en waarschuwingen. Als we op tijd terug zijn mogen we gelijk langskomen bij de huisarts.
Joke probeert zo hard mogelijk te varen maar het is toch een hele tocht en we zijn uren onderweg. Halverwege de middag komen we eindelijk weer thuis aan. Joke helpt mij uit de stoel en we gaan samen naar binnen. Joke stopt niet, ze wilt gelijk door naar de huisarts. We stappen in de auto als ik mij realiseer dat ik nog steeds mijn jumpsuit met vieze luier aanheb. Maar Joke zegt, dit is geen probleem. Hij heeft Alex ook vaak genoeg gezien in luier en romper. Ze maakt mij vast in de autostoel en we rijden naar de huisarts.
We melden ons bij de assistente. Deze kent Joke en is heel vriendelijk voor ons. Ze neemt mijn gegevens op en registreert mij als een nieuwe patiënt bij de dokter. Daarna kunnen we door naar de wachtkamer waar en een poosje zitten. Er zijn nog een paar andere mensen in de wachtkamer.
Na 20 minuten wachten zijn we aan de beurt. De dokter is heel vriendelijk. Hij kent Joke duidelijk al jaren en zit gezellig met haar te kletsen. Dan keert hij zich naar mij. Wat zijn jouw klachten? Ik vertel over mijn diarree. Dan wilt hij me onderzoeken, kan je jouw buik bloot maken zodat ik kan voelen. Daar had ik niet op gerekend en wordt helemaal rood. Laat mij je even helpen zegt Joke en maakt de rits van de jumpsuit los. Omdat hij al zijn kleren had vies gemaakt heb ik hem wat dingen van Alex uitgeleend. De kleine leugen van Joke klinkt heel overtuigend. De dokter staat rustig toe te kijken terwijl Joke me uit de kleren helpt. 2 Minuten later is de jumpsuit uit en maakt Joke de rits van de romper los. De laatste dagen had ik alleen een uitvoering met rits op de rug gedragen, ik had er niet meer over nagedacht. Maar nu moet die helemaal uit. Als dit is gedaan sta ik in mijn luier met plastic broek in de spreekkamer. Ik heb het meteen erg koud. Ga maar even liggen zegt de arts en wijst naar een onderzoeksbrancard. Ik ga daar op mijn rug op liggen. De dokter voelt overal aan mijn buik. Luistert naar mijn longen. En meet mijn bloeddruk. Is je luier vies? Mag ik even naar je ontlasting kijken? Hij doet een paar handschoenen aan terwijl Joke mij uit de plastic onderbroek helpt. Dan maakt ze de luier los, ik blijf rustig liggen. De dokter vouwt de luier helemaal open en tuurt naar de diarree. Ben bang dat het een parasiet is. Ik wil even overleggen met een internist, blijf rustig liggen. Hij laat de luier open en loopt naar zijn bureau. Hij vraagt, mag ik even een foto maken voor de internist? Zodra ik toestemming heb gegeven richt hij zijn toestel op mijn luier en maakt een foto van de diarree. Dan belt hij op. Hallo Hans met Frits uit Goes. Vraagje, ik heb een patiënt met diarree. Ik vermoed parasieten. Kan jij even kijken naar een foto. Dan stuurt hij de foto door. Even later praten ze verder. Mogelijk vochttekort ben ik bang voor zegt de dokter. Ja hij draagt een luier. Jij neemt het over? Dan stuur ik hem in. Merci.
De dokter hangt de telefoon op. Hij kijkt weer naar ons. Dit is een zorgwekkende situatie. De internist wil je gelijk onderzoeken. Je moet naar Middelburg en je melden bij de spoedeisende hulp. Je mag niets meer eten maar moet wel goed drinken. Joke, breng hem maar zo snel mogelijk. Joke helpt me weer met aankleden en verschoont mijn luier. Dan doet ze de plastic onderbroek en romper bij me aan. Daarna trek ik de spijker jumpsuit aan die Joke dichtritst. De vieze luier doet de dokter in een zakje en geeft deze mee. Dit is handig voor hun onderzoek zegt hij. Hij schudt ons de hand en we lopen naar buiten.
Buiten vraag ik aan Joke, zullen we even langs huis rijden voor wat spullen. Hoezo vraag Joke, we moeten toch gelijk door. Ja maar ik heb geen tandenborstel bij me. En dan kan ik gelijk die romper uittrekken voor een normale broek en shirt. Nee, antwoord Joke. Omrijden kost teveel tijd. De dokter heeft gezegd dat we moeten haasten. Dus ik rij nu gelijk naar het ziekenhuis. Ik heb natuurlijk totaal geen keus vastgebonden in mijn autostoel en stop maar met de discussie.
Zodra we in het ziekenhuis aankomen staan er al 2 medici op mij te wachten. Het is een verpleegkundige en een arts. Ik mag gelijk gaan uitkleden en gaan liggen op een brancard. Dat betekend in praktijk natuurlijk weer dat Joke me moet bevrijden uit mijn jumpsuit en daarna uit mijn romper. De verpleegkundige vind de romper met hartjes erg lief. Terwijl ze dat zegt strijkt ze nog even over mijn schouder. Dan trekt Joke de plastic onderbroek omlaag. Ze zien ze de grote luier. Is er een medische oorzaak voor die luier en een smeerpak of is dat voor de lol vraagt de dokter. Joke antwoord voor mij. Hij verliest altijd wel wat urine maar door de diarree heeft hij al zijn kleren onder gepoept. In zijn slaap was hij ermee gaan smeren en dat wilde ik graag voorkomen, dat is zo vies. De dokter kijkt naar de verpleegkundige die nu achter de computer staat. Wil jij even aan z’n dossier toevoegen. Incontinentie en smeergedrag. Dan weet de verpleging op de afdeling wat ze moeten doen. Daarna vouwt de arts mijn luier open en kijkt uitgebreid in de derrie. Dat ziet er niet goed uit zegt hij. Laten we een behandeling beginnen met antibiotica per infuus samen met extra vocht. Dan kijkt hij op. We regelen een bed voor je, dan mag je gelijk blijven. Ik ben helemaal overdondert. Maar ik heb niets bij me, geen tandenborstel of pyjama. Helemaal niets. Maar je geen zorgen zegt de verpleegster. Ik pak wel wat spullen voor je. De dokter neemt afscheidt met de woorden, we gaan goed voor je zorgen. Met de juiste antibiotica moet dit met een paar dagen weer over zijn en mag je naar huis. Hij loopt de kamer uit.
De verpleegster gaat een bed halen en een paar spullen voor mij. Ze komt even later weer terug. Ik heb alles wat je voorlopig nodig hebt zegt ze. Op het bed waarmee ze de kamer binnen komt ligt een stapeltje met bovenop een nieuwe extra dikke luier. Ik mag blijven liggen op de brancard terwijl ze de luier verschoont. Daarna krijg ik weer een romper aan maar nu een van het ziekenhuis. Deze is grijs ipv wit en heeft drukknoopjes in mijn kruis. En daaroverheen komt een anti smeerpak. Dit smeerpak is van stugge stof en heeft 2 ritsen. Eén rits zit op de rug. En de andere rits zit in de binnenkant van mijn benen. Die is om het controleren van de luier wat makkelijker te maken vertelt de verpleegkundige. Beide ritsen gaan dicht met een slotje. Als ik alles heb aangetrokken mag ik in het bed gaan liggen. De verpleegkundige zegt en nu is het tijd voor een infuus. Ik zie er erg tegenop en het prikken doet ook zeer. De eerste keer prikken gaat niet goed en het infuus wilt niet lopen. Dus ik moet nog een keer pijn lijden als er een tweede infuus wordt geprikt. Gelukkig gaat deze wel goed. Aan de infuuspaal hangt de verpleegster een zak water en een flesje antibiotica. Die antibiotica wordt meteen aangesloten en loopt via het infuus mijn arm in. Terwijl de verpleegster nog bezig is hoor ik mijn darmen luid rommelen en loopt er weer diarree mijn luier in.
Als de antibiotica is ingelopen mag ik van de spoedeisende hulp af. Ik wordt in mijn bed weggereden en naar een normale afdeling gebracht. Daar aangekomen komt er een verpleegkundige met ons praten. Ze spreekt nogmaals de diarree klachten door en kijkt naar mijn smeerpak. Het komt niet vaak voor dat we patiënten hebben met een luier en smeerpak maar we zullen goed voor je zorgen zegt ze. De verpleegster kijkt naar Joke. Je mag nog even afscheid nemen van de patiënt. En dan is het een goed moment om naar huis te gaan. Wij zullen goed voor hem zorgen en dan kan jij ook even rust nemen. Morgen vanaf 3 uur is er weer bezoekuur. Joke aait me nog over mijn hoofd en geeft me een kus. En dan vertrekt ze. Ik ben erg moe en val snel in slaap.