Luierplannen lopen uit de hand!
Dit verhaal is 100% verzonnen. Namen, bedrijven en gebeurtenissen hebben niets te maken met bedrijven, namen en gebeurtenissen in de werkelijke wereld.
Een onverwachte vergadering
Het gebeurde regelmatig dat het hoofd van Commerciële innovatie van Kimberly &Clark naar het hoofdkantoor in de VS geroepen werd. Dus Pieter de Geer keek niet echt op toen hij weer een uitnodiging kreeg. Dit keer kreeg hij de melding via zijn volledig encrypted telefoon verbinding. Op de speciale telefoon verscheen eerst de melding: TOP GEHEIM en daarna de uitnodiging voor de besloten directie bijeenkomst in een speciaal gebouw aan de rand van New York. Het gebouw was speciaal voor KC gebouwd en voorzien van de beste bescherming tegen afluisteren en hacken.
Met zijn lange regenjas over zijn arm liep Pieter naast Wouter de Boer de zwaar beveiligde locatie, die onder het personeel de bijnaam de bunker had gekregen, binnen.
“Wat zouden ze nu weer bedacht hebben voor ons?” vroeg Wouter vrolijk.
“Speculeren heeft geen zin, we komen het zo wel te weten.” Pieter was altijd zakelijk en praktisch. Alles wat hij deed moest in het teken van het bedrijf staan. Nooit mocht hij, of een van zijn collega’s in zijn buurt een grap maken of onnodige vragen stellen. Alleen tegen Wouter durfde hij niet in te gaan. Wouter de Boer was de beste viroloog en genetisch manipulator (zoals hij zich zelf graag noemde) ter wereld. Kimberly-Clark had hem drie jaar geleden in dienst genomen, toen de omzet van Huggies en Depend drastisch begon terug te lopen. Zijn werkzaamheden vonden plaats in het Manhattan gebouw, waar de top geheime producten werden ontwikkeld.
Samen liepen ze naar de vergaderzaal in het hard van de bunker. Nadat hun telefoon was uitgezet en door een medewerker aan de balie was gecontroleerd en in een speciale metalen doos gedaan. De Doos ging op slot en ze mochten hem daarna in hun locker plaatsen, samen met alle andere metalen voorwerpen die ze bijzig hadden.
Samen stapte ze in de lift die ze naar de kelder bracht, een ruimte 10 meter onder de grond, en afgesloten met diverse afweer zodat radio stralen niet de vergaderruimte in of uit konden gaan. Toen ze de lift uitstapten werden ze opnieuw gecontroleerd op metalen voorwerpen en op afluister apparatuur.
Eindelijk kwamen ze in de vergader ruimte. 5 comfortabele stoelen stonden al klaar. Ga zitten heren, sprak de donkere man aan het hoofd van de tafel. Het wachten is nu alleen nog op Hugo, onze product deskundige, dan kunnen we beginnen.
Een minuut later kwam een jongensachtige man de kamer binnen. Zij blonde krullen en helder blauwe ogen maakte hem een vrolijke kwajongen om te zien, maar in werkelijkheid was hij een pitbull die niet losliet als hij je eenmaal bij de strot had.
De deur werd gesloten door Mary, de directie secretaresse die bij iedere vergadering aanwezig was. Een schalks knipoogje kreeg Wouter van de bloed mooie vrouw. Iedereen wist dat ze niet voor haar IQ getal was aangenomen maar de getallen die haar lichaam het beste beschreven.
Met een somber gezicht keek Maurice the Walt de tafel rond. “Heren ik hoef u niet te vertellen dat onze luier afdeling er niet al te goed voor staat.” Hij viel zoals meestal met de deur in huis. Niemand was verbaast. Sinds de farmaceutische industrie incontinentie als een winstgevende aandoening zag en dus steeds meer en duurdere medicijnen ging produceren daalde de verkoop van incontinentie materiaal aanzienlijk. En ook de leeftijd waarop kinderen zindelijk werden werd steeds lager. Rond hun achttiende maand waren de meeste kinderen al zindelijk, dankzij door de overheid gesponsorde campagnes die allerlei zindelijkheidstrainingen aanbevolen.
“Ik heb een verontrustende mededeling heren! Procter& Gamble heeft al besloten hun activiteiten in luier en incontinentie materiaal te staken.”
“WAT?” riep Hugo, “Verdwijnt Pampers van de markt?”
“Het ziet er naar uit van wel.” Iedereen was doodstil. De grootste fabrikant van baby luiers staakt haar activiteiten? Dat was slecht nieuws. We weten allemaal van die rechtzaak vorig jaar, waarbij een kind zijn incontinentie toeschreef aan de pamper luiers die hij in het verleden gedragen had, dat heeft P&G veel geld gekost, ookal hebben ze uiteindelijk gewonnen.” Zei Pieter. ”Nu die vreselijke mensen van Greenpeace ook nog eens overal lobbyen om wegwerp luiers te verbieden zien zij er geen heil meer in om luiers te blijven te produceren.” Zei Maurice zachtjes.
Iedereen begon door elkaar te praten. Eerst leek het een uitgelezen kans om de inkomsten van Pampers over te nemen, maar al snel werd het duidelijk dat de bijl wel eens voor iedereen kon vallen.
“Heren, we moeten proberen het tij te keren. We moeten met elkaar wegen gaan vinden om te bewijzen dat wegwerp luiers beter voor het milieu zijn dan katoenen luiers. Ideeën graag heren.”. Maurice keek hoopvol de tafel rond.
Pieter stond op en keek in zijn handen. “Om te beginnen kunnen we de teelt van katoen aanwijzen als een grote vervuiler, ze gebruiken veel pesticiden en kunstmest. Daarnaast worden hun gewassen door genetisch manipulatie verbeterd, we kunnen een Frankenstein campagne starten die deze factoren belicht.
Daarnaast moeten we de productie bossen voor het hout dat we gebruiken in onze producten als zeer milieu vriendlelijk bestempelen.
Tegelijkertijd kunnen we onderzoeken bedenken die aantonen dat kinderen in katoenen luiers vaker ziek zijn door bacteriële infecties veroorzaakt door de luiers en dat zij daardoor meer ongezonde en milieu vervuilende medicijnen nodig hebben. Uiteraard moet dit alles gebeuren onder een dekmantel van bezorgde burgers en (door ons gesponsorde) milieu organisaties.”
Tevreden keek Maurice zijn hoofd commerciële innovatie aan. Dit is waarom hij hem in dienst had genomen. Een snelle denker die direct alle aspecten van een campagne overzag. Daarnaast was hij ook nog eens de bedenker van veel nieuwe producten en de marketing die er bij hoorde. Ook deze keer liet hij zich van zijn beste kanten zien, want hij vervolgde met:
“Verder moeten we luiers gaan promoten op plekken waar we tot op heden nog geen aandacht aan gegeven hebben. Zoals luiers tijdens lange vliegtochten, tijdens het werk (minder toilet bezoek=hogere productiviteit). Voor kinderen die vaak naar de WC moeten en nog wel eens een ongelukje hebben (het scheelt veel tijd en ergernis als uw zoon een luier van ons draagt tijdens bezoekjes aan Opa en Oma, tijdens lange auto ritten etc. etc.)”
“Maar hoe denk je mensen zover te krijgen dat ze luiers gaan dragen, of hun kinderen luiers om gaan doen? De stemming is juist tegen luiers, mensen moeten genezen worden van hun incontinentie, kinderen moeten steeds jonger zindelijk worden en alles om het milieu te sparen!.” Deze opmerking werd geplaatst door de directie secretaresse, die niemand dorst tegen te spreken omdat zij met de baas getrouwd was.
“We moeten een campagne starten die in het onbewuste van de mensen plaatst dat luiers cool zijn, dat je er pas echt bij hoort als je een luier draagt. Weet je nog de DryNites campagne uit de jaren negentig? Die campagne haalde het bedplassen uit de taboe sfeer en zorgde er voor dat we markteider werden in de categorie pyjama broekjes. We zorgden er voor ze geen luiers te noemen, luiers zijn domme dingen voor baby’s. Pyjama broekjes draagt iedereen. Uiteindelijk hebben we het zover geschopt dat het aantal bedplassers toenam, er was immers een acceptabele oplossing? En omdat het bedplassen geen taboe meer was deden kinderen en ouders ook minder hun best om zindelijk te worden.”
“Nu is het onze taak om een campagne te starten waarbij oudere kinderen in films, op de TV en in YouTube vertelsels onze luiers dragen. Eerst niet direct zichtbaar, maar later juist wel. Later kan een stukje van de luier uitsteken of kan de drager vragen om verschoond te worden. ”Als kinderen stoere leeftijdsgenootjes in luiers zien dan wordt het voor hun ook makkelijker om ze te accepteren. Zodra de acceptatie graad is opgehoogd starten we de campagne om de kinderen ook daadwerkelijk af en toe een luier te laten dragen. Daarna is het een peulenschil om ze vaak en daarna altijd een luier om te laten hebben.”
“Volwassenen kunnen we het beste aanspreken via speciale websites, voor volwassen baby’s en luier liefhebbers. Maar natuurlijk ook weer via programma’s waarin we laten zien hoe fijn deze mensen hun luier hobby vinden. Een voorzichtig advies om het eens te proberen volgt en het aantal verkochte luiers zal weer stijgen, zeker als we ze ook nog eens modeleren naar onze baby Huggies.”
“Ik vind het allemaal een erg goed doordacht plan. Alleen zal de omschakeling naar luiers niet zo snel verlopen, het is een proces van vele Jaren!”
“En wat had jij dan als idee Wouter?”
Als we een virus ontwikkelen dat de zenuwen rond de blaas aantast, waardoor de mensen de controle over de blaas kwijt raken en in hun broek gaan plassen dan zullen we snel veel meer omzet genereren.”
Pieter dacht snel na en zei toen: “Hoe lang denk je nodig te hebben om zo’n virus te ontwikkelen?”
“Ongeveer anderhalf tot twee jaar!” was het snelle antwoord.
“OK dan stel ik voor om de ontwikkeling van het virus met de hoogste prioriteit te starten. Tegelijkertijd moet mijn campagne gestart worden, zodat als de publieke opinie openstaat voor hat gebruik van luiers zodra de “epidemie” uitbreekt.“
De secretaresse stak haar hand op, ten teken dat ze wat wilde zeggen. “Is het moreel wel verantwoord om mensen ziek t maken om onze omzet te verhogen? Is dit werkelijk de weg die we willen gaan?”
Iedereen in de ruimte begon te praten en al snel werd de vergadering beëindigd met de mededeling dat Wouter zou beginnen met het creëren van het virus, Pieter zijn campagne zou starten en Mary een onderzoek zou doen naar de morele consequenties van de ingezette weg. Iedereen wist dat het laatste onderzoek alleen was geaccepteerd om Mary rustig te houden en haar prestaties in bed niet nadelig te beïnvloeden.
Dit verhaal is 100% verzonnen. Namen, bedrijven en gebeurtenissen hebben niets te maken met bedrijven, namen en gebeurtenissen in de werkelijke wereld.
Een onverwachte vergadering
Het gebeurde regelmatig dat het hoofd van Commerciële innovatie van Kimberly &Clark naar het hoofdkantoor in de VS geroepen werd. Dus Pieter de Geer keek niet echt op toen hij weer een uitnodiging kreeg. Dit keer kreeg hij de melding via zijn volledig encrypted telefoon verbinding. Op de speciale telefoon verscheen eerst de melding: TOP GEHEIM en daarna de uitnodiging voor de besloten directie bijeenkomst in een speciaal gebouw aan de rand van New York. Het gebouw was speciaal voor KC gebouwd en voorzien van de beste bescherming tegen afluisteren en hacken.
Met zijn lange regenjas over zijn arm liep Pieter naast Wouter de Boer de zwaar beveiligde locatie, die onder het personeel de bijnaam de bunker had gekregen, binnen.
“Wat zouden ze nu weer bedacht hebben voor ons?” vroeg Wouter vrolijk.
“Speculeren heeft geen zin, we komen het zo wel te weten.” Pieter was altijd zakelijk en praktisch. Alles wat hij deed moest in het teken van het bedrijf staan. Nooit mocht hij, of een van zijn collega’s in zijn buurt een grap maken of onnodige vragen stellen. Alleen tegen Wouter durfde hij niet in te gaan. Wouter de Boer was de beste viroloog en genetisch manipulator (zoals hij zich zelf graag noemde) ter wereld. Kimberly-Clark had hem drie jaar geleden in dienst genomen, toen de omzet van Huggies en Depend drastisch begon terug te lopen. Zijn werkzaamheden vonden plaats in het Manhattan gebouw, waar de top geheime producten werden ontwikkeld.
Samen liepen ze naar de vergaderzaal in het hard van de bunker. Nadat hun telefoon was uitgezet en door een medewerker aan de balie was gecontroleerd en in een speciale metalen doos gedaan. De Doos ging op slot en ze mochten hem daarna in hun locker plaatsen, samen met alle andere metalen voorwerpen die ze bijzig hadden.
Samen stapte ze in de lift die ze naar de kelder bracht, een ruimte 10 meter onder de grond, en afgesloten met diverse afweer zodat radio stralen niet de vergaderruimte in of uit konden gaan. Toen ze de lift uitstapten werden ze opnieuw gecontroleerd op metalen voorwerpen en op afluister apparatuur.
Eindelijk kwamen ze in de vergader ruimte. 5 comfortabele stoelen stonden al klaar. Ga zitten heren, sprak de donkere man aan het hoofd van de tafel. Het wachten is nu alleen nog op Hugo, onze product deskundige, dan kunnen we beginnen.
Een minuut later kwam een jongensachtige man de kamer binnen. Zij blonde krullen en helder blauwe ogen maakte hem een vrolijke kwajongen om te zien, maar in werkelijkheid was hij een pitbull die niet losliet als hij je eenmaal bij de strot had.
De deur werd gesloten door Mary, de directie secretaresse die bij iedere vergadering aanwezig was. Een schalks knipoogje kreeg Wouter van de bloed mooie vrouw. Iedereen wist dat ze niet voor haar IQ getal was aangenomen maar de getallen die haar lichaam het beste beschreven.
Met een somber gezicht keek Maurice the Walt de tafel rond. “Heren ik hoef u niet te vertellen dat onze luier afdeling er niet al te goed voor staat.” Hij viel zoals meestal met de deur in huis. Niemand was verbaast. Sinds de farmaceutische industrie incontinentie als een winstgevende aandoening zag en dus steeds meer en duurdere medicijnen ging produceren daalde de verkoop van incontinentie materiaal aanzienlijk. En ook de leeftijd waarop kinderen zindelijk werden werd steeds lager. Rond hun achttiende maand waren de meeste kinderen al zindelijk, dankzij door de overheid gesponsorde campagnes die allerlei zindelijkheidstrainingen aanbevolen.
“Ik heb een verontrustende mededeling heren! Procter& Gamble heeft al besloten hun activiteiten in luier en incontinentie materiaal te staken.”
“WAT?” riep Hugo, “Verdwijnt Pampers van de markt?”
“Het ziet er naar uit van wel.” Iedereen was doodstil. De grootste fabrikant van baby luiers staakt haar activiteiten? Dat was slecht nieuws. We weten allemaal van die rechtzaak vorig jaar, waarbij een kind zijn incontinentie toeschreef aan de pamper luiers die hij in het verleden gedragen had, dat heeft P&G veel geld gekost, ookal hebben ze uiteindelijk gewonnen.” Zei Pieter. ”Nu die vreselijke mensen van Greenpeace ook nog eens overal lobbyen om wegwerp luiers te verbieden zien zij er geen heil meer in om luiers te blijven te produceren.” Zei Maurice zachtjes.
Iedereen begon door elkaar te praten. Eerst leek het een uitgelezen kans om de inkomsten van Pampers over te nemen, maar al snel werd het duidelijk dat de bijl wel eens voor iedereen kon vallen.
“Heren, we moeten proberen het tij te keren. We moeten met elkaar wegen gaan vinden om te bewijzen dat wegwerp luiers beter voor het milieu zijn dan katoenen luiers. Ideeën graag heren.”. Maurice keek hoopvol de tafel rond.
Pieter stond op en keek in zijn handen. “Om te beginnen kunnen we de teelt van katoen aanwijzen als een grote vervuiler, ze gebruiken veel pesticiden en kunstmest. Daarnaast worden hun gewassen door genetisch manipulatie verbeterd, we kunnen een Frankenstein campagne starten die deze factoren belicht.
Daarnaast moeten we de productie bossen voor het hout dat we gebruiken in onze producten als zeer milieu vriendlelijk bestempelen.
Tegelijkertijd kunnen we onderzoeken bedenken die aantonen dat kinderen in katoenen luiers vaker ziek zijn door bacteriële infecties veroorzaakt door de luiers en dat zij daardoor meer ongezonde en milieu vervuilende medicijnen nodig hebben. Uiteraard moet dit alles gebeuren onder een dekmantel van bezorgde burgers en (door ons gesponsorde) milieu organisaties.”
Tevreden keek Maurice zijn hoofd commerciële innovatie aan. Dit is waarom hij hem in dienst had genomen. Een snelle denker die direct alle aspecten van een campagne overzag. Daarnaast was hij ook nog eens de bedenker van veel nieuwe producten en de marketing die er bij hoorde. Ook deze keer liet hij zich van zijn beste kanten zien, want hij vervolgde met:
“Verder moeten we luiers gaan promoten op plekken waar we tot op heden nog geen aandacht aan gegeven hebben. Zoals luiers tijdens lange vliegtochten, tijdens het werk (minder toilet bezoek=hogere productiviteit). Voor kinderen die vaak naar de WC moeten en nog wel eens een ongelukje hebben (het scheelt veel tijd en ergernis als uw zoon een luier van ons draagt tijdens bezoekjes aan Opa en Oma, tijdens lange auto ritten etc. etc.)”
“Maar hoe denk je mensen zover te krijgen dat ze luiers gaan dragen, of hun kinderen luiers om gaan doen? De stemming is juist tegen luiers, mensen moeten genezen worden van hun incontinentie, kinderen moeten steeds jonger zindelijk worden en alles om het milieu te sparen!.” Deze opmerking werd geplaatst door de directie secretaresse, die niemand dorst tegen te spreken omdat zij met de baas getrouwd was.
“We moeten een campagne starten die in het onbewuste van de mensen plaatst dat luiers cool zijn, dat je er pas echt bij hoort als je een luier draagt. Weet je nog de DryNites campagne uit de jaren negentig? Die campagne haalde het bedplassen uit de taboe sfeer en zorgde er voor dat we markteider werden in de categorie pyjama broekjes. We zorgden er voor ze geen luiers te noemen, luiers zijn domme dingen voor baby’s. Pyjama broekjes draagt iedereen. Uiteindelijk hebben we het zover geschopt dat het aantal bedplassers toenam, er was immers een acceptabele oplossing? En omdat het bedplassen geen taboe meer was deden kinderen en ouders ook minder hun best om zindelijk te worden.”
“Nu is het onze taak om een campagne te starten waarbij oudere kinderen in films, op de TV en in YouTube vertelsels onze luiers dragen. Eerst niet direct zichtbaar, maar later juist wel. Later kan een stukje van de luier uitsteken of kan de drager vragen om verschoond te worden. ”Als kinderen stoere leeftijdsgenootjes in luiers zien dan wordt het voor hun ook makkelijker om ze te accepteren. Zodra de acceptatie graad is opgehoogd starten we de campagne om de kinderen ook daadwerkelijk af en toe een luier te laten dragen. Daarna is het een peulenschil om ze vaak en daarna altijd een luier om te laten hebben.”
“Volwassenen kunnen we het beste aanspreken via speciale websites, voor volwassen baby’s en luier liefhebbers. Maar natuurlijk ook weer via programma’s waarin we laten zien hoe fijn deze mensen hun luier hobby vinden. Een voorzichtig advies om het eens te proberen volgt en het aantal verkochte luiers zal weer stijgen, zeker als we ze ook nog eens modeleren naar onze baby Huggies.”
“Ik vind het allemaal een erg goed doordacht plan. Alleen zal de omschakeling naar luiers niet zo snel verlopen, het is een proces van vele Jaren!”
“En wat had jij dan als idee Wouter?”
Als we een virus ontwikkelen dat de zenuwen rond de blaas aantast, waardoor de mensen de controle over de blaas kwijt raken en in hun broek gaan plassen dan zullen we snel veel meer omzet genereren.”
Pieter dacht snel na en zei toen: “Hoe lang denk je nodig te hebben om zo’n virus te ontwikkelen?”
“Ongeveer anderhalf tot twee jaar!” was het snelle antwoord.
“OK dan stel ik voor om de ontwikkeling van het virus met de hoogste prioriteit te starten. Tegelijkertijd moet mijn campagne gestart worden, zodat als de publieke opinie openstaat voor hat gebruik van luiers zodra de “epidemie” uitbreekt.“
De secretaresse stak haar hand op, ten teken dat ze wat wilde zeggen. “Is het moreel wel verantwoord om mensen ziek t maken om onze omzet te verhogen? Is dit werkelijk de weg die we willen gaan?”
Iedereen in de ruimte begon te praten en al snel werd de vergadering beëindigd met de mededeling dat Wouter zou beginnen met het creëren van het virus, Pieter zijn campagne zou starten en Mary een onderzoek zou doen naar de morele consequenties van de ingezette weg. Iedereen wist dat het laatste onderzoek alleen was geaccepteerd om Mary rustig te houden en haar prestaties in bed niet nadelig te beïnvloeden.
