Dit is mijn eerste bericht, dit is geen waargebeurd verhaal. Ik kan wel is een waargebeurd verhaal vertellen, alleen vond het wel even leuk om hiermee te beginnen 
Ik ging op kamp met school. We gingen naar de Ardennen en had er erg veel zin in. Alleen moet ik nog een luier dragen in de nacht omdat ik vaak nog in de nacht moet plassen tijdens het slapen. Het was de eerste keer dat ik mee ging op kamp omdat ik het vroeger niet durfde, alleen wou ik deze keer echt een keer mee.
Het ging de eerste paar dagen gewoon goed. Niemand had het door (Alleen de docenten natuurlijk, maar die wisten er al van). Het was de laatste nacht, dus dat is altijd een beetje kloten met zijn alle. Ik had mijn tanden gepoetst en mijn luier omgedaan. Ik ging met mijn jogginbroek naar de kamer. Ik ging toen naar mijn bed en ging even kijken op mijn telefoon. Ineens kwamen er allemaal jongens naar binnen gerend met keiharde muziek aan. We hadden 3 kamers, 2 kamers voor de jongens en 1 voor de meiden. Ze waren al bij de meiden geweest, maar daar waren ze natuurlijk meteen weggestuurd. Iedereen in de kamer probeerde ze weg te krijgen door met kussens te gooien naar hun, ik deed natuurlijk mee!
Uiteindelijk kregen we ze weg, alleen had ik zo hard meegedaan dat ik niet doorhad dat mijn jogginbroek half over mijn kont hing. Iemand van mijn klas had het gezien, hij keek lachend naar mij. Ik deed snel mijn broek omhoog. Ik kende die jongen goed en hoopte dat hij het niet door zou vertellen. Ik keek hem geshocked aan en te zien aan zijn hoofd had hij het gezien. Iedereen ging naar bed en ik dacht dat ik er goed vanaf gekomen ben, want er was voorderest niks gezegd. Ik had wel een moeilijke nacht omdat ik bedacht dat als hij het doorvertelde, dat ik best wel gepest kan gaan worden.
Ondertussen was het 1 week na het kamp, ik had er niks meer over gehoord en had het eigenlijk al een beetje vergeten. Ik ging net zoals elke dag met de fiets naar school, samen met een vriend. Toen ik op school kwam leek alles gewoon normaal. Mijn vriend en ik liepen samen naar de klas, maar ik moest nog even naar mijn kluisje omdat daar mijn boeken inlagen. Mijn vriend ging alvast naar de klas, ik kwam een paar minuten later in de klas. De bel was al gegaan dus ik was aan de late kant. Toen ik binnenkwam schreeuwde iemand uit mijn klas ineens: "Hé Babytje, kon je niet even sneller kruipen?". Ik negeerde het omdat ik eerst niet echt wist waar hij het over had. Ik ging toen zitten naast een vriendin van mij. Ze zei "Is het echt waar?", ik vroeg waar ze het over had. Ze zei toen "Die foto van je in een luier, op het kamp!". Ik schrok en staarde haar aan. Ik zei "Foto?". Ze knikte ja en ze liet het zien, en jahoor daar stond ik dan met mijn luier en mijn jogginbroek die half afgezakt was. Ik schrok en keek naar die jongen die het zag, hij keek me lachend aan. Ik wist dat dit lang een onderwerp gaat worden. Mijn vriendin naast me zei dat ze het niet erg vindt, en dat ze het heel naar voor me vindt dat ik met dit probleem zit. Fijn dacht ik, toch iemand die achter me staat.
Toen was de les voorbij, en liep ik de klas uit. Toen zag ik al een paar jongens naar me toe lopen, ik wist dat het zover was en probeerde sneller wegtelopen. Alleen had het geen nut en liepen ze naast me. Ze vroegen "En babytje, heb je hem nu ook nodig?". Ik negeerde ze en liep harder weg. Ik hoorde nog iemand schreeuwen naar me: "Ren maar weg babytje". Ik zocht snel een plek waar ik alleen zat en ze me niet zullen vinden. Ineens kwam die vriendin die naast me zat naar me toe lopen. Ze zag dat ik aan het huilen was, ze zei dat ik het echt aan een docent moet vertellen wat er gebeurd is. Ik zei nee, ik wilde niet de klikspaan zijn. Ik vertelde dat ik het nog een keer ging vertellen, dan voor de klas. En dan een uitleg geef waarom ik het moet dragen. Diegene die me uit gaan lachen die lachen me maar uit, ik weet dat dat hun geen goede en echte vrienden zijn.
Dus tijdens mentorles, vroeg ik het aan mijn mentor of ik het kon vertellen. Ze keek verbaasd en ze vroeg of ik het zeker weet. Ik zei ja! Dus toen de les begon vertelde ze dat ik wat wou vertellen. Ik ging dus voor de klas staan en vertelde mijn verhaal waarom ik luiers moet dragen in de nacht. Na mijn verhaal was het voor even stil, en ineens ging die vriendin voor me klappen. En derest deden mee, behalve die jongens die me gepest hadden. Die waren ineens wel heel stil, ik voelde me goed en ging weer zitten.
Ik vond het veel minder erg nu, omdat bijna de hele klas het accepteerde. Ik bedacht me dat het na een week wel over zou zijn.
Dit was mijn verhaal, mijn eerste dus ik weet niet of het de beste kwaliteit is. Zelf loop ik wel met hetzelfde probleem, ik moet elke nacht nog luiers dragen door een ziekte die ik opliep op mijn 13e in mijn blaas.
Ik vindt het leuk om verhalen hierover te maken, en zal ook wel is een waargebeurd verhaal vertellen. Bedankt voor het lezen en hoor graag wat jullie ervan vinden!
Ik ging op kamp met school. We gingen naar de Ardennen en had er erg veel zin in. Alleen moet ik nog een luier dragen in de nacht omdat ik vaak nog in de nacht moet plassen tijdens het slapen. Het was de eerste keer dat ik mee ging op kamp omdat ik het vroeger niet durfde, alleen wou ik deze keer echt een keer mee.
Het ging de eerste paar dagen gewoon goed. Niemand had het door (Alleen de docenten natuurlijk, maar die wisten er al van). Het was de laatste nacht, dus dat is altijd een beetje kloten met zijn alle. Ik had mijn tanden gepoetst en mijn luier omgedaan. Ik ging met mijn jogginbroek naar de kamer. Ik ging toen naar mijn bed en ging even kijken op mijn telefoon. Ineens kwamen er allemaal jongens naar binnen gerend met keiharde muziek aan. We hadden 3 kamers, 2 kamers voor de jongens en 1 voor de meiden. Ze waren al bij de meiden geweest, maar daar waren ze natuurlijk meteen weggestuurd. Iedereen in de kamer probeerde ze weg te krijgen door met kussens te gooien naar hun, ik deed natuurlijk mee!
Uiteindelijk kregen we ze weg, alleen had ik zo hard meegedaan dat ik niet doorhad dat mijn jogginbroek half over mijn kont hing. Iemand van mijn klas had het gezien, hij keek lachend naar mij. Ik deed snel mijn broek omhoog. Ik kende die jongen goed en hoopte dat hij het niet door zou vertellen. Ik keek hem geshocked aan en te zien aan zijn hoofd had hij het gezien. Iedereen ging naar bed en ik dacht dat ik er goed vanaf gekomen ben, want er was voorderest niks gezegd. Ik had wel een moeilijke nacht omdat ik bedacht dat als hij het doorvertelde, dat ik best wel gepest kan gaan worden.
Ondertussen was het 1 week na het kamp, ik had er niks meer over gehoord en had het eigenlijk al een beetje vergeten. Ik ging net zoals elke dag met de fiets naar school, samen met een vriend. Toen ik op school kwam leek alles gewoon normaal. Mijn vriend en ik liepen samen naar de klas, maar ik moest nog even naar mijn kluisje omdat daar mijn boeken inlagen. Mijn vriend ging alvast naar de klas, ik kwam een paar minuten later in de klas. De bel was al gegaan dus ik was aan de late kant. Toen ik binnenkwam schreeuwde iemand uit mijn klas ineens: "Hé Babytje, kon je niet even sneller kruipen?". Ik negeerde het omdat ik eerst niet echt wist waar hij het over had. Ik ging toen zitten naast een vriendin van mij. Ze zei "Is het echt waar?", ik vroeg waar ze het over had. Ze zei toen "Die foto van je in een luier, op het kamp!". Ik schrok en staarde haar aan. Ik zei "Foto?". Ze knikte ja en ze liet het zien, en jahoor daar stond ik dan met mijn luier en mijn jogginbroek die half afgezakt was. Ik schrok en keek naar die jongen die het zag, hij keek me lachend aan. Ik wist dat dit lang een onderwerp gaat worden. Mijn vriendin naast me zei dat ze het niet erg vindt, en dat ze het heel naar voor me vindt dat ik met dit probleem zit. Fijn dacht ik, toch iemand die achter me staat.
Toen was de les voorbij, en liep ik de klas uit. Toen zag ik al een paar jongens naar me toe lopen, ik wist dat het zover was en probeerde sneller wegtelopen. Alleen had het geen nut en liepen ze naast me. Ze vroegen "En babytje, heb je hem nu ook nodig?". Ik negeerde ze en liep harder weg. Ik hoorde nog iemand schreeuwen naar me: "Ren maar weg babytje". Ik zocht snel een plek waar ik alleen zat en ze me niet zullen vinden. Ineens kwam die vriendin die naast me zat naar me toe lopen. Ze zag dat ik aan het huilen was, ze zei dat ik het echt aan een docent moet vertellen wat er gebeurd is. Ik zei nee, ik wilde niet de klikspaan zijn. Ik vertelde dat ik het nog een keer ging vertellen, dan voor de klas. En dan een uitleg geef waarom ik het moet dragen. Diegene die me uit gaan lachen die lachen me maar uit, ik weet dat dat hun geen goede en echte vrienden zijn.
Dus tijdens mentorles, vroeg ik het aan mijn mentor of ik het kon vertellen. Ze keek verbaasd en ze vroeg of ik het zeker weet. Ik zei ja! Dus toen de les begon vertelde ze dat ik wat wou vertellen. Ik ging dus voor de klas staan en vertelde mijn verhaal waarom ik luiers moet dragen in de nacht. Na mijn verhaal was het voor even stil, en ineens ging die vriendin voor me klappen. En derest deden mee, behalve die jongens die me gepest hadden. Die waren ineens wel heel stil, ik voelde me goed en ging weer zitten.
Ik vond het veel minder erg nu, omdat bijna de hele klas het accepteerde. Ik bedacht me dat het na een week wel over zou zijn.
Dit was mijn verhaal, mijn eerste dus ik weet niet of het de beste kwaliteit is. Zelf loop ik wel met hetzelfde probleem, ik moet elke nacht nog luiers dragen door een ziekte die ik opliep op mijn 13e in mijn blaas.
Ik vindt het leuk om verhalen hierover te maken, en zal ook wel is een waargebeurd verhaal vertellen. Bedankt voor het lezen en hoor graag wat jullie ervan vinden!
